Deel 210
Het was al heel laat toen de studenten in Leuven naar hun kot gingen. Maarten verbleef bij Charlotte en Roel. Het was eerst de bedoeling om bij Maarten en Belle te blijven maar met Dimitri die deze avond weer was opgedoken, leek het hen toch beter om met hen mee te gaan. Charlotte vond het ook geen enkel probleem. Maarten was immers gekomen om haar te steunen en dat had hij gedaan. Ze was weer wat vrolijker en Maarten zelf was ook heel vrolijk. Hij had wel wat pintjes teveel gedronken. Het werd een rustige korte nacht in Leuven.
Het was alweer donderdag en iedereen ging gewoon weer naar de les. Maarten vertrok vrij vroeg met de trein terug naar Antwerpen. Hij had wel wat hoofdpijn van gisterenavond. Voor hij vertrok nam hij nog gauw afscheid van Charlotte en Roel. ‘Roel zorg goed voor Lotte, ik reken op u’ zei hij lachend maar toch gemeend. ‘Ik doe mijn best, dat weet ge’ zei Roel dan weer. ‘Lotte, pas goed op en je weet je mag mij altijd bellen eh’ ‘Das lief Maarten en bedankt’ ze omhelsden elkaar en dan vertrok Maarten. Charlotte en Roel zagen er tegenop om naar de les te gaan. Er zou vast en zeker weer veel geroddeld worden achter hun rug maar dat waren ze ondertussen ook wel wat gewoon. Nu was het gewoon een kwestie van door de zure appel heen te bijten en dan liefst de korte pijn.
Alexander was vandaag al vroeg wakker. Hij had zelf wat zenuwen. Gelukkig voelde hij zich wel goed vandaag. Hij zou dadelijk proberen wat te eten en als hij dat kon binnen houden dan zou er geen probleem zijn om met Virginie iets te gaan drinken namiddag. Hoe lang was het geleden dat hij nog zoiets gedaan had? 10 jaar? Langer? Hij kon het zich zelf niet herinneren. Voor één keer liet hij zijn strakke pak maar in de kast hangen en trok hij iets casual aan. Het was zelf Louise ’s morgens aan het ontbijt opgevallen ‘amai, Alexander jij ziet er veel beter uit vandaag’ Alexander keek haar wat onwennig aan ‘Bedankt, denk ik’ zei hij met een aarzelende glimlach. ‘Nee ik mee het deze look staat je stukken beter, jij lijkt nu echt op mama’ voor Alexander iets kon antwoorden was Louise al vertrokken naar school. Het deed hem goed, het verblijf in het gezin van zijn kleine zus. De warmte, de huiselijk sfeer, hij gaf het moeilijk toe maar hij had dat al die jaren zo gemist …
Katerina was een beetje slecht gezind opgestaan omdat ze nog niets gehoord had van Maarten. Zijn gsm was hij thuis vergeten en hij zou vast en zeker nog in Leuven zijn. Ze wou gewoon even zijn stem horen voor ze naar school moest. Ze liep wat te bokken onderweg naar school toen er plots iemand langs achter zijn armen om haar heen sloeg. Ze schrok en liet een schreeuw uit…
Saraverhaal Kaatje
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Deel 211
‘Verrassing!’ fluisterde Maarten in haar oor. Ze draaide zich om en sprong in zijn armen, weg was haar ochtendhumeur. ‘je bent al terug!’ zei ze tussen het kussen geven door. ‘Ja, speciaal voor jou heb ik een vroege trein genomen, lief eh’ zei Maarten lachend ‘enorm lief!’ ‘Alle hup en nu gauw doorlopen naar school jij of je bent nog te laat’ lachte Maarten ‘Nu al? Even te laat kan toch geen kwaad’ ‘Jawel, trouwens ik heb ook haast, ik moet ook naar de les.’ ‘Spreek ik je straks nog?’ vroeg ze met van die smeek oogjes’ ‘Ok, ik kom vanavond nog bij je langs, goed?’ ‘super!’ ze drukte nog een zoen op zijn lippen en haastte zich vlug naar school.
Louise kwam voor het eerst sinds lang nog eens alleen op school aan. Het voelde raar aan zo zonder Dean. Ze liep de speelplaats op en keek rond of Dean er al was, ze zag hem niet onmiddellijk maar Lien was er wel al een die zwaaide naar haar. Louise zuchtte opgelucht en liep met een glimlach naar Lien toe. Net voor de bel ging werd er een zoen op haar wang gedrukt door Dean. ‘Amai’ hijgde hij ‘ik had me bijna overslapen.’ Louise lachte ‘Nachtelijke avontuurtjes gehad?’ vroeg ze ‘Nee absoluut niet. Ik was verzeild geraakt in een ongelooflijk mooie droom’ zei hij voor hij een zoen op haar lippen drukte. 'Ahja?’ Nu was Louise nieuwsgierig ‘Uhu, er kwam een mooi meisje in voor. Dju hoe was haar naam nu ook al weer? Alle maakt niet uit, we waren samen in hartje Parijs en de lichtjes van de Eiffel toren brandde en we liepen arm in arm over de Champs Elysees.’ ‘En wie was zij?’ vroeg Louise nog eens ‘Ik denk dat ze Louise heette’ Zei Dean en net toen hij een zoen op haar lippen wou geven kwam Lien tussenbeide ‘Kom tortelduifjes de bel heeft gegaan en ze trok Louise met zich mee ‘die hou je nog te goed’ kon Louise nog net zeggen voor ze de klas in liepen. Dean lachte, hij had nooit verwacht zoveel romantiek te vinden op de schoolbanken dan nog wel.
‘Verrassing!’ fluisterde Maarten in haar oor. Ze draaide zich om en sprong in zijn armen, weg was haar ochtendhumeur. ‘je bent al terug!’ zei ze tussen het kussen geven door. ‘Ja, speciaal voor jou heb ik een vroege trein genomen, lief eh’ zei Maarten lachend ‘enorm lief!’ ‘Alle hup en nu gauw doorlopen naar school jij of je bent nog te laat’ lachte Maarten ‘Nu al? Even te laat kan toch geen kwaad’ ‘Jawel, trouwens ik heb ook haast, ik moet ook naar de les.’ ‘Spreek ik je straks nog?’ vroeg ze met van die smeek oogjes’ ‘Ok, ik kom vanavond nog bij je langs, goed?’ ‘super!’ ze drukte nog een zoen op zijn lippen en haastte zich vlug naar school.
Louise kwam voor het eerst sinds lang nog eens alleen op school aan. Het voelde raar aan zo zonder Dean. Ze liep de speelplaats op en keek rond of Dean er al was, ze zag hem niet onmiddellijk maar Lien was er wel al een die zwaaide naar haar. Louise zuchtte opgelucht en liep met een glimlach naar Lien toe. Net voor de bel ging werd er een zoen op haar wang gedrukt door Dean. ‘Amai’ hijgde hij ‘ik had me bijna overslapen.’ Louise lachte ‘Nachtelijke avontuurtjes gehad?’ vroeg ze ‘Nee absoluut niet. Ik was verzeild geraakt in een ongelooflijk mooie droom’ zei hij voor hij een zoen op haar lippen drukte. 'Ahja?’ Nu was Louise nieuwsgierig ‘Uhu, er kwam een mooi meisje in voor. Dju hoe was haar naam nu ook al weer? Alle maakt niet uit, we waren samen in hartje Parijs en de lichtjes van de Eiffel toren brandde en we liepen arm in arm over de Champs Elysees.’ ‘En wie was zij?’ vroeg Louise nog eens ‘Ik denk dat ze Louise heette’ Zei Dean en net toen hij een zoen op haar lippen wou geven kwam Lien tussenbeide ‘Kom tortelduifjes de bel heeft gegaan en ze trok Louise met zich mee ‘die hou je nog te goed’ kon Louise nog net zeggen voor ze de klas in liepen. Dean lachte, hij had nooit verwacht zoveel romantiek te vinden op de schoolbanken dan nog wel.
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Deel 212
Charlotte en Roel kwamen aan op de unief en er werd wel wat naar hen gekeken maar het viel nog wel mee. Charlotte was blij. Ze kon al die aandacht nu wel missen als kiespijn. Roel zag Rien naar hen toe komen ‘Man ik heb het gehoord!’ zei hij verschrikt ‘Alles inorde met jullie?’ ‘ja cva wel’ zei Roel en keek hierbij naar Charlotte ‘Wie is die kerel eigenlijk’ vroeg Rien die graag van heel het verhaal op de hoogte wou zijn. ‘Ik denk niet dat hij vandaag aanwezig is, heb hem nog niet gezien en als hij hier moest zijn zou hij zeker al het bloed van onder mijn nagels uitgehaald hebben’ Roel was al gefrustreerd als hij nog maar aan Dimitri dacht ‘hij moet maar niks proberen.’ Zei Rien dreigend. Hij en Roel waren altijd goede kameraden geweest die voor elkaar door het vuur gingen. ‘Bedankt maat’ ook Charlotte bedankte Rien en toen gingen ze gauw naar de les. Dimitri was inderdaad niet aanwezig en daar waren ze beide erg blij mee.
Simon ging vanochtend bij hen thuis kijken hoe de werken vlotte. Ze zouden er morgen of ten laatste zaterdag terug in mogen. Daar was hij erg blij mee. Misschien moest hij Sara namiddag maar even ontvoeren om te gaan shoppen voor nieuwe meubels. Hun oude waren vernield en ze moesten toch ergens kunnen inzitten enz. Simon zag dat het werk goed vlotte en goed gedaan werd en vertrok al snel naar présence. Hij had vandaag nog veel werk voor de boeg.
Sara was al voor Simon op présence. Ze was met Michelle en Lieven meegereden. Ze was op kantoor haar mails aan het doornemen toen ze een mail van een verdacht adres tegenkwam. Ze opende hem toch maar. Misschien was het wel van een nieuwe klant of journalist ofz, je wist het maar nooit.
Lieve Sara, die herinner jij je vast nog alsof het gisteren was. Lucas
Stond er boven de link die in de mail stond. Ze opende de link maar instinctief wist ze al wat ze daar zou aantreffen. Het was de video, de video waar ze jaren geleden zo door gekwetst was, de video die haar het grootste schaamte gevoel opleverde, de video … ze kon haar tranen niet meer bedwingen. Ze staarde gewoon naar het beeld en was terug gekatapulteerd in de tijd.
Sara zat daar nog steeds naar haar scherm te staren, de video was al lang geëindigd, toen Simon vrolijk binnenkwam. ‘Schat ze schieten goed op in ons huis hoor …’ viel hij al pratend binnen. ‘Schat?’ ze keek op naar hem en hij zag de tranen. Hij liep naar haar toe en zag dat ze naar een gestopte video zat te staren. Hij vernieuwde de pagina en schrok van wat hij zag. ‘is dat ..’ zei hij met een krop in de keel ‘ja’ snikte Sara tussen haar tranen door. Simon klapte het laptop scherm toe en nam Sara in zijn armen waar ze haar tranen de vrije loop liet. ‘Dit kan zo niet meer, ik bel de politie’ Sara had de kracht niet om tegen hem tegen te spreken en eigenlijk had ze daar ook geen zin in. Ze moest haar verleden eindelijk afsluiten en had dit jaren geleden al moeten gedaan hebben.
Charlotte en Roel kwamen aan op de unief en er werd wel wat naar hen gekeken maar het viel nog wel mee. Charlotte was blij. Ze kon al die aandacht nu wel missen als kiespijn. Roel zag Rien naar hen toe komen ‘Man ik heb het gehoord!’ zei hij verschrikt ‘Alles inorde met jullie?’ ‘ja cva wel’ zei Roel en keek hierbij naar Charlotte ‘Wie is die kerel eigenlijk’ vroeg Rien die graag van heel het verhaal op de hoogte wou zijn. ‘Ik denk niet dat hij vandaag aanwezig is, heb hem nog niet gezien en als hij hier moest zijn zou hij zeker al het bloed van onder mijn nagels uitgehaald hebben’ Roel was al gefrustreerd als hij nog maar aan Dimitri dacht ‘hij moet maar niks proberen.’ Zei Rien dreigend. Hij en Roel waren altijd goede kameraden geweest die voor elkaar door het vuur gingen. ‘Bedankt maat’ ook Charlotte bedankte Rien en toen gingen ze gauw naar de les. Dimitri was inderdaad niet aanwezig en daar waren ze beide erg blij mee.
Simon ging vanochtend bij hen thuis kijken hoe de werken vlotte. Ze zouden er morgen of ten laatste zaterdag terug in mogen. Daar was hij erg blij mee. Misschien moest hij Sara namiddag maar even ontvoeren om te gaan shoppen voor nieuwe meubels. Hun oude waren vernield en ze moesten toch ergens kunnen inzitten enz. Simon zag dat het werk goed vlotte en goed gedaan werd en vertrok al snel naar présence. Hij had vandaag nog veel werk voor de boeg.
Sara was al voor Simon op présence. Ze was met Michelle en Lieven meegereden. Ze was op kantoor haar mails aan het doornemen toen ze een mail van een verdacht adres tegenkwam. Ze opende hem toch maar. Misschien was het wel van een nieuwe klant of journalist ofz, je wist het maar nooit.
Lieve Sara, die herinner jij je vast nog alsof het gisteren was. Lucas
Stond er boven de link die in de mail stond. Ze opende de link maar instinctief wist ze al wat ze daar zou aantreffen. Het was de video, de video waar ze jaren geleden zo door gekwetst was, de video die haar het grootste schaamte gevoel opleverde, de video … ze kon haar tranen niet meer bedwingen. Ze staarde gewoon naar het beeld en was terug gekatapulteerd in de tijd.
Sara zat daar nog steeds naar haar scherm te staren, de video was al lang geëindigd, toen Simon vrolijk binnenkwam. ‘Schat ze schieten goed op in ons huis hoor …’ viel hij al pratend binnen. ‘Schat?’ ze keek op naar hem en hij zag de tranen. Hij liep naar haar toe en zag dat ze naar een gestopte video zat te staren. Hij vernieuwde de pagina en schrok van wat hij zag. ‘is dat ..’ zei hij met een krop in de keel ‘ja’ snikte Sara tussen haar tranen door. Simon klapte het laptop scherm toe en nam Sara in zijn armen waar ze haar tranen de vrije loop liet. ‘Dit kan zo niet meer, ik bel de politie’ Sara had de kracht niet om tegen hem tegen te spreken en eigenlijk had ze daar ook geen zin in. Ze moest haar verleden eindelijk afsluiten en had dit jaren geleden al moeten gedaan hebben.
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Help! Mijn inspiratie valt weer helemaal weg!!!
Deel 213
Kort na de middag werd er aan gebeld, Alexander ging vlug opendoen. Het was Virginie die voor de verandering niet haar verpleegsterschort aanhad maar een elegant kleurrijk kleedje. Alexander lachte wat onwennig maar Virginie was gelukkig haar losse zelf. ‘Alexander, je ziet er goed uit!’ zei ze druk. Ze drukte een kus op zijn wang. ‘kom pak je jas, ik heb maar een paar uur en we moeten deze absoluut optimaal benutten’ zei ze lachend. ‘ok’ zei Alexander wat overdonderd. Virginie zag er knap uit. Misschien kon zei de “koelbox” laten ontdooien. Zo zag het er deze namiddag wel naar uit. Ze deden een cafetje, aten een pannenkoek en praten vooral heel erg veel. Eerst vooral Virginie maar ook Alexander vertelde wat over zijn leven. Na een paar uurtjes namen ze afscheid van elkaar. Dit was zeker voor herhaling vatbaar.
Belle en Daan hadden een rustige dag en dat mocht ook wel na de bewogen dagen van weleer. Daan belde later op de dag even met Charlote. ‘Dag zus, alles goed?’ ‘Hey Daan. Ja valt wel mee’ ‘heb je hem in de les gezien?’ ‘nee, gelukkig daar had ik wel wat bang voor’ ‘hij zal ooit wel eens opdagen zeker, je kan er beter op voorbereid zijn’ ‘ik weet het wel maar ik zou het liefst zo lang mogelijk uitstellen’ ‘Lotte..’ ‘Ja Daan ik weet het, ge hebt gelijk’ ‘Dat hoor ik graag se’ zei hij lachend. ‘zeg, heb jij nog iets gehoord van ma of pa?’ ‘nee niets, er zullen geen nieuwe feiten opgedoken zijn zeker’ ‘hmm waarschijnlijk. Laat je mij iets weten als je iets hoort?’ ‘tuurlijk. Jij toch ook?’ ‘Uhu beloofd. Dag zus’ en Daan maakte een eind aan het gesprek. Hij dacht nog wat aan zijn ma en pa maar Belle liet hem dat alles snel vergeten. Ze trok hem mee voor een uurtje shoppen. Normaal niet zijn favoriete bezigheid maar hij vergat wel even alle zorgen.
Dean had het op school niet kunnen laten om Louise wat te plagen. Onder de middagpauze was hij al gauw de klas uit en liep hij het toilet in op de gang. Hij zag dat ze wat stond te draaien voor de klasdeur en toen ze zag dat iedereen weg was liep ze toch de gang door. Ze zocht hem duidelijk. Toen ze voorbij de toiletten kwam trok hij haar mee naar binnen. Ze liet een klein gilletje uit. ‘Dean!’ hij drukte haar tegen de wand en kuste haar zoals hij vanochtend al had willen doen. ‘Dean…’ zei Louise tussen het kussen door ‘we zijn wel op school …’ Dean liet zijn hand onder haar bloes verdwijnen en zocht zijn weg naar haar borsten ‘dat … dat kunnen we hier toch niet doen’ maakte ze haar zin af. Dean zuchtte, hij onderbrak hun kus en drukte zijn voorhoofd tegen de koele tegelwand. ‘Je hebt gelijk, sorry’ Louise knuffelde Dean en drukte een bescheiden kusje op zijn lippen ‘het is nietske’ zei ze ‘ik zit nu wel met een probleempje’ zei hij een beetje verlegen. Louise kon haar lach niet inhouden en schatterde het uit. Net toen ze de toiletten uitliepen, kwam er een andere leerlingen, ze schatte uit het eerste of tweede middelbaar het toilet binnen. Oef hadden ze even geluk gehad! Ze keken naar elkaar en konden nu beide niet meer van het lachen. Naar school gaan kon best spannend zijn!
Kort na de middag werd er aan gebeld, Alexander ging vlug opendoen. Het was Virginie die voor de verandering niet haar verpleegsterschort aanhad maar een elegant kleurrijk kleedje. Alexander lachte wat onwennig maar Virginie was gelukkig haar losse zelf. ‘Alexander, je ziet er goed uit!’ zei ze druk. Ze drukte een kus op zijn wang. ‘kom pak je jas, ik heb maar een paar uur en we moeten deze absoluut optimaal benutten’ zei ze lachend. ‘ok’ zei Alexander wat overdonderd. Virginie zag er knap uit. Misschien kon zei de “koelbox” laten ontdooien. Zo zag het er deze namiddag wel naar uit. Ze deden een cafetje, aten een pannenkoek en praten vooral heel erg veel. Eerst vooral Virginie maar ook Alexander vertelde wat over zijn leven. Na een paar uurtjes namen ze afscheid van elkaar. Dit was zeker voor herhaling vatbaar.
Belle en Daan hadden een rustige dag en dat mocht ook wel na de bewogen dagen van weleer. Daan belde later op de dag even met Charlote. ‘Dag zus, alles goed?’ ‘Hey Daan. Ja valt wel mee’ ‘heb je hem in de les gezien?’ ‘nee, gelukkig daar had ik wel wat bang voor’ ‘hij zal ooit wel eens opdagen zeker, je kan er beter op voorbereid zijn’ ‘ik weet het wel maar ik zou het liefst zo lang mogelijk uitstellen’ ‘Lotte..’ ‘Ja Daan ik weet het, ge hebt gelijk’ ‘Dat hoor ik graag se’ zei hij lachend. ‘zeg, heb jij nog iets gehoord van ma of pa?’ ‘nee niets, er zullen geen nieuwe feiten opgedoken zijn zeker’ ‘hmm waarschijnlijk. Laat je mij iets weten als je iets hoort?’ ‘tuurlijk. Jij toch ook?’ ‘Uhu beloofd. Dag zus’ en Daan maakte een eind aan het gesprek. Hij dacht nog wat aan zijn ma en pa maar Belle liet hem dat alles snel vergeten. Ze trok hem mee voor een uurtje shoppen. Normaal niet zijn favoriete bezigheid maar hij vergat wel even alle zorgen.
Dean had het op school niet kunnen laten om Louise wat te plagen. Onder de middagpauze was hij al gauw de klas uit en liep hij het toilet in op de gang. Hij zag dat ze wat stond te draaien voor de klasdeur en toen ze zag dat iedereen weg was liep ze toch de gang door. Ze zocht hem duidelijk. Toen ze voorbij de toiletten kwam trok hij haar mee naar binnen. Ze liet een klein gilletje uit. ‘Dean!’ hij drukte haar tegen de wand en kuste haar zoals hij vanochtend al had willen doen. ‘Dean…’ zei Louise tussen het kussen door ‘we zijn wel op school …’ Dean liet zijn hand onder haar bloes verdwijnen en zocht zijn weg naar haar borsten ‘dat … dat kunnen we hier toch niet doen’ maakte ze haar zin af. Dean zuchtte, hij onderbrak hun kus en drukte zijn voorhoofd tegen de koele tegelwand. ‘Je hebt gelijk, sorry’ Louise knuffelde Dean en drukte een bescheiden kusje op zijn lippen ‘het is nietske’ zei ze ‘ik zit nu wel met een probleempje’ zei hij een beetje verlegen. Louise kon haar lach niet inhouden en schatterde het uit. Net toen ze de toiletten uitliepen, kwam er een andere leerlingen, ze schatte uit het eerste of tweede middelbaar het toilet binnen. Oef hadden ze even geluk gehad! Ze keken naar elkaar en konden nu beide niet meer van het lachen. Naar school gaan kon best spannend zijn!