Deel 120
Nadat Arne met Helena had gebabbeld, ging hij direct naar het economaat, want hij moest Audrey zien. Hij kwam in het economaat aan, maar zag ze niet zitten. Hij liep naar Lut, die soep aan het maken was. “Lutje, waar is Audrey?” vroeg hij ongerust. “Die moest met Thomas ergens naartoe. Het was voor Marnix.” “Ha, is ze al lang weg?” “Nee.” ze keek naar de klok achter haar. “Zo’n 5 minuten. Waarom?” “Gewoon ik wou nog wa helpen.” “Arne, ze interesseert u e?” vroeg Lut. “Auwtch, Lut, ik wil haar gewoon helpen. Ze is nieuw op Présence. Is de soep trouwens klaar?” “Nee, nog een halfuurtje.” Arne liep terug naar de vergaderzaal. “Ik kom dan wel terug.” riep hij. Dan was Audrey misschien ook terug, dacht hij verder. “Arne.” riep An. “Ja?” “Sara wil je spreken. Ik heb haar aan de lijn.” “Verbindt haar door naar het kantoor van Julie.” Arne liep meteen naar dat kantoor en ging op het bureel zitten. De telefoon rinkelde meteen. “Arne D’Hauwe. Vice-directeur van Présence en General Manager van Ecomoda.” zei hij toen hij oppakte. “Arne. Doe ni zo mal.” “Auwtch. Ik wou gewoon later horen da ik het echt wel druk heb.” “En wa bedoelt ge daar nu mee?” “Wel, zowel als Présence als Ecomoda draait goe. Kan ik geen assistent aannemen?” “Das goe. Doe maar, maar daarvoor bel ik ni. Het was om te zeggen da gij en Helena de zaken moeten regelen, want Simon, Julie en ik komen ni meer werken.” “Da had ik al door. Helena heeft verteld wa der gebeurd is.” “Oké, morgen zijn Simon en ik terug, maar Julie das nog ni zeker.” “En ik mag An en Lieven vragen om achter een assistent voor mij te zoeken.” “Ja, Arne. Ik ga ophangen. Tot morgen.” Arne wou nog iets zeggen, maar Sara had al opgehangen. “Dan ni.” zei hij tegen zichzelf. Hij sprong van het bureel en ging naar de vergaderzaal. Hij zou dan nog maar wat werken.
Lieven zat op zijn kantoor te werken en keek op zijn horloge. Hij was een halfuur geleden terug komen werken, maar had nog niet veel gedaan. Hij moest constant aan Michèle denken. Hoe zou het gespreken lopen en waarover zou het gaan. Op datzelfde moment belde Michèle. “En?” zei hij toen hij op nam. “Hij wilt mij gebruiken om in Présence te geraken en…” Michèle durfde ni verder gaan. “En?” vroeg Lieven ongeduldig. “Hij wil mijn aandelen ni over kopen. Ik moet in In Finé blijven.” Lieven wist niet wat te zeggen. Dit had hij niet verwacht. “Waar zijt ge?” vroeg hij. “Op de Groenplaats.” “Blijf daar. Ik kom af.” Lieven hing op en stond meteen recht. Hij stormde naar de lift en botste tegen Arne. “Hier zijt gij dus.” zei die. “Hoe bedoelt ge?” vroeg Lieven zenuwachtig. “We hadden vanmiddag misschien sollicitatiegesprekken.” Lieven sloeg met zijn hand voor zijn hoofd. “Totaal vergeten. Is het gelukt?” “Ja, maar het contract moet nog opgemaakt worden.” “Ik zal da straks doen, maar nu moet ik nog eerst naar Michèle.” Lieven liep verder naar de lift en verliet Présence.
Jan had nadat Michèle zijn winkel was uitgestormd direct naar Brenda gebeld. Zij zou hem moeten helpen. Hij had 10 minuten geleden gebeld en ze zou er binnen een kwartiertje zijn zei ze. Jan was aan het ijsberen. Hij wist niet meer wat doen. Michèle was voor hem de laatste optie om binnen in Présence te raken. “En wa is het probleem.” zei Brenda toen ze binnenwandelde. “Michèle.” antwoordde Jan. “Uw plan is ni gelukt?” “Nee, ze liep gewoon naar buiten zonder een woord te zeggen. Ik weet zelfs ni of ze Sara gevraagd heeft om mij te bellen.” “Ik heb een idee, maar daar moet gij mij voor helpen. Kunt gij sluiten?” Jan knikte, maar hij gaf wel niet toe dat de zaken er slecht voorstonden nu Michèle weg was. “Kom, we gaan ergens naartoe.” Jan nam de sleutels en volgde Brenda naar buiten. Hij sloot de winkel af en wandelde naar de wagen van haar. “En waar gaat gij naartoe?” “Zult ge wel zien.” Ze stapte beide in en ze vertrokken.
Audrey en Thomas stapten al lachend de lift uit. Thomas wandelde richting An en kuste haar op de mond. “An, dit is Audrey. Ze is vandaag begonnen op het economaat.” An was een beetje jaloers en liet dat ook merken. “En waarom moesten jullie zo lachen?” vroeg ze op een jaloerse toon. “An.” zei Audrey. “Je hoeft echt ni jaloers te zijn. Mijn relatie is sinds gisteren nog maar gedaan en Thomas is mijn type ni.” An was opgelucht. “Trouwens Thomas heeft geen minuut over u kunnen zwijgen. Het was An dit en An dat. Hij ziet u echt graag.” “Echt?” vroeg An met een glimlach. “Echt.” antwoordde Thomas en hij kuste haar. “En nu mag je antwoorden op mijn vraag. Wa was er zo grappig?” “De verhalen over Marnix.” vertelde Audrey. “Echt? Hoe jullie het hier uithouden, weet ik ni, maar ik zal al blij zijn da ik da doe.” lachte ze. “Da geraakt ge gewoon.” zeiden Thomas en An in koor. Ze moesten alle drie lachen. Plots kwam Arne uit de vergaderzaal gewandeld. “Al terug?” vroeg hij. “Al?” antwoordde Thomas. “Wij hebben een uur weggeweest.” “Da wist ik ni.” “Ik ga lunchen.” zei Audrey. “Mag ik bij u komen zitten.” vroeg Arne. “Oké, doe maar.” Audrey en Arne liepen naar de cafetaria. “Heeft Arne een boon op Audrey?” vroeg An. “Blijkbaar e, maar ik denk ni da het wederzijds is.” “Wa ni is kan nog komen.” Thomas gaf An nog een kus en vertrok daarna naar het atelier van Marnix om te horen of hij ook kon lunchen.
Sara verhaal Audrey
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 121
Arne en Audrey hadden beide de soep van Lut besteld en waren samen aan tafel gaan zitten. “Vertel eens wa meer over jezelf.” zei Arne. “Of wil je ni?” “Ik wil da wel, maar dan op 1 voorwaarde.” “En die is?” “Da jij ook meer over jezelf vertelt.” “Oké, maar jij begint.” Audrey nam een lepel soep in haar mond en dacht na over wat ze zou vertellen. Ze had veel meegemaakt, maar ze wou niet alles vertellen. “Ga je nog beginnen?” haalde Arne haar uit haar gedachten. “Ja, euhm…Ik heb 3 jaar een vaste relatie gehad me mijn ex.” “Waarmee ge het gisteren hebt uitgemaakt.” Audrey knikte. “Ik had hem de avond ervoor betrapt toen hij mijn beste vriendin aan het kussen was. Ze wisten alleen ni da ik hun gezien had. Toen ik hem er gisteren mee confronteerde, ontkende hij alles. We hebben gebabbeld, maar hij bleef ontkennen dat hij mijn beste vriendin had gekust. Ik had mij voorbereid op dat antwoord en had dus een foto genomen en liet het hem zien. Toen kwam alles uit zijn mond. Hij was mij al een jaar aan het bedriegen met da meiske.” “En toen hebt ge het uitgemaakt.” “Ja, zeg ik blijf daar ni bij. De vriendschap tussen mijn vriendin is ook gedaan en ik treur daar eigenlijk ni om.” “Maar ja, ze was je beste vriendin. Ik zou het daar toch moeilijk mee hebben als Sara en ik ambras hebben.” “Gij zijt mij ni e.” antwoordde Audrey droog. “Gij zijt wel een harde e.” “Ik ben zo geworden. Heb iets teveel meegemaakt om emotioneel te doen.” “Gij past bij Alexander.” “Bij wie?” “Alexander de Lannoy. De financieel directeur.” “Ha oké, maar nu is het jouw beurt e. Heb jij al een lief?” “Nee. Ik val altijd op de verkeerde.” “De verkeerde bestaat ni.” “Ah nee. Dus als iemand je gebruikt is ni verkeerd.” “Hoe bedoel je?” “Ik heb iemand gekend die mij gebruikte omdat ik geld had. Ze heeft hier gewerkt.” “Maar als ze je gebruikt heeft wilt da dan ni zeggen da ge je liet gebruiken?” “Misschien, maar ja ik was verliefd en is liefde ni blind.” “Ja, maar toch.” “En zoude een nieuwe relatie willen?” vroeg Arne nieuwsgierig. Audrey dronk van haar soep en ze keek recht in de ogen van Arne. Haar gevoel klopte: de jongen die voor haar zat, was verliefd op haar. “Nee. Momenteel ni. Ik heb genoeg van gasten op het moment. Ik wil paar maanden rust.” Toen ze dat zei, zag ze de ogen van Arne veranderen naar een teleurstellende blik.
Brenda stopten aan een verdachte winkel, maar Jan vroeg niets. “Wacht hier.” zei ze. Ze stapten uit en wandelde binnen. Jan zat in de wagen ongeduldig te wachten. Hij was vooral benieuwd naar het plan van Brenda. Ze kon soms toch zo geheimzinnig doen, maar daarom hield hij ook van haar. Na een uur wandelde ze de zaak buiten en stapte ze terug in de wagen. “En?” vroeg Jan. Brenda haalde iets uit haar handtas. Het was een handdoek, maar het was duidelijk dat er iets in zat. Ze wikkelde de handdoek open en liet het aan Jan zien. “Wa ben je daarmee van plan?” vroeg hij. “Ik. Niets, maar jij daarentegen.” Jan keek verbaasd naar Brenda. Het zou allemaal nog verkeerd aflopen dacht hij bij zichzelf.
De dag verliep op Présence nog heel rustig en Audrey liep door de stad te kuieren. Ze was aan haar gesprek met Arne aan het denken. Het was een lieve en vriendelijke jongen, maar ze was duidelijk geweest tegen hem. Ze had geen zin in een nieuwe relatie. Ze liep zo te dromen dat ze niet zag dat er iemand voor haar stopte. Ze botste tegen de man. “Oh, sorry.” zei ze. “Das niets, maar volgende keer kijk je toch beter uit.” Audrey keek op en zag haar ex staan. “Frederik.” stamelde ze. “Wa doe jij hier?” “Ik zag je lopen en wou je spreken over gisterenavond.” “Vergeet het. Ik wil niets meer me u te maken hebben.” “Da meen je ni. Daarvoor zie je mij te graag.” Audrey moest lachen. “Geloof je da nu zelf. Misschien als je da nog een paar keer zegt da ik het ook ga geloven. Gij en u broer zijn net dezelfde.” “Hou Tim hier buiten. Die heeft niets met ons te maken.” “Frederikske, droomt gij maar verder. Hij heeft er alles mee te maken en da weet gij ook. Of denkt gij da ik ni weet da hij in de tijd Julie bedroog met uw nieuw lief.” Frederik stond met open mond naar Audrey te kijken. “Das ni waar, da verzint gij.” “Ik wou da ik da verzonnen had, maar toch ni. Ik vond alleen raar da Tim Julie dumpte en ni omgekeerd.” “Das een ander verhaal.” “Moet ik raden?” Audrey zette een stap voorbij en liep verder. “Audrey, wacht.” riep Frederik. “Wa weet gij?” “Niets. Ik denk alleen maar.” “Wa denkt gij dan?” “Da Sara te maken heeft da Tim Julie gedumpt heeft.” Frederik werd verbaasder met de seconde. Hoe kon Audrey dat allemaal weten. “Frederik, ik heb ook ogen in mijne kop.” zei Audrey toen ze de blik in zijn ogen zag. “Gij had die weddenschap me u broer gedaan en een week erna was het gedaan. Had ge ontdekt da Julie en Sara familie waren.” “Gij wist da.” Audrey knikte en wandelde verder. Frederik liep haar achterna en ging dan voor haar staan. “Hoe?” “Ik woonde misschien in hetzelfde gebouw als Julie. Julie en ik waren vriendinnen. Da wist iedereen.” “Ja, oké, maar het is nu ni da Julie aan de open klok hing da ze familie van Sara was.” “Een foto zegt meer dan duizend woorden en ik moet gaan.” Audrey liet Frederik achter en bedacht zich net. Hoe kon ik daar nu 3 jaar mee samen geweest zijn.
Michèle en Lieven waren op een terras gaan zitten en Michèle had alles verteld over Jan. Ze had alleen een gevoel dat dit nog niet het einde was van Jan Nyman zijn pogingen. “Schat, maak je geen zorgen. We gaan naar Simon en Sara en we gaan hun alles vertellen. Sara zal nooit me Jan gaan praten, maar da moeten zij dan maar aan hem duidelijk maken.” “Maar daarmee heb ik mijn geld voor mijn aandelen nog ni e.” “Das waar.” Lieven dronk zijn glas leeg en legde geld op tafel. Hij stond op en keek naar Michèle. “Kom we gaan nog maar eens langs Simon en Sara.” Michèle dronk haar glas ook leeg en volgde Lieven naar de wagen.
Na een kwartiertje rijden, waren ze er al. Ze gingen naar de lift. In de lift kusten ze elkaar innig en toen ze op het verdiep waren, vertelde ze elkaar hoe graag ze elkaar wel niet zien. Ze liepen naar de deur van Simon’s appartement en belden aan. Sara deed open en kusten hen beide op de kaak. “Kom binnen.” zei ze. “En wa voor nieuws?” “Geen goe.” zei Michèle en ze volgde Sara naar de woonkamer, waar blijkbaar Julie en Simon in een diep gesprek waren. “Goeieavond.” zeiden Michèle en Lieven in koor. “Ze zien elkaar zo graag da ze alles samen gaan zeggen.” lachte Simon, maar die lach verdween toen hij de bedrukte gezichten van Lieven en Michèle zag. “Oei, ge zijt toch ni uit elkaar?” Michèle schudde haar hoofd. “Nee.” zei Lieven. “Jan heeft Michèle bedreigd.” “Bedreigd is een groot woord, maar hij wilt mijn aandelen ni kopen en ik moet voor jullie blijven werken.” Sara ging naast Simon zitten. Julie en Simon keken naar Michèle en kregen hetzelfde bedrukte gezicht als Lieven en Michèle. Michèle vertelde heel het verhaal en de sfeer werd bedrukter met de minuut. Na een uur besloot Julie om eindelijk naar huis te gaan. Ze had al veel te lang bij Simon en Sara gezeten.
Arne en Audrey hadden beide de soep van Lut besteld en waren samen aan tafel gaan zitten. “Vertel eens wa meer over jezelf.” zei Arne. “Of wil je ni?” “Ik wil da wel, maar dan op 1 voorwaarde.” “En die is?” “Da jij ook meer over jezelf vertelt.” “Oké, maar jij begint.” Audrey nam een lepel soep in haar mond en dacht na over wat ze zou vertellen. Ze had veel meegemaakt, maar ze wou niet alles vertellen. “Ga je nog beginnen?” haalde Arne haar uit haar gedachten. “Ja, euhm…Ik heb 3 jaar een vaste relatie gehad me mijn ex.” “Waarmee ge het gisteren hebt uitgemaakt.” Audrey knikte. “Ik had hem de avond ervoor betrapt toen hij mijn beste vriendin aan het kussen was. Ze wisten alleen ni da ik hun gezien had. Toen ik hem er gisteren mee confronteerde, ontkende hij alles. We hebben gebabbeld, maar hij bleef ontkennen dat hij mijn beste vriendin had gekust. Ik had mij voorbereid op dat antwoord en had dus een foto genomen en liet het hem zien. Toen kwam alles uit zijn mond. Hij was mij al een jaar aan het bedriegen met da meiske.” “En toen hebt ge het uitgemaakt.” “Ja, zeg ik blijf daar ni bij. De vriendschap tussen mijn vriendin is ook gedaan en ik treur daar eigenlijk ni om.” “Maar ja, ze was je beste vriendin. Ik zou het daar toch moeilijk mee hebben als Sara en ik ambras hebben.” “Gij zijt mij ni e.” antwoordde Audrey droog. “Gij zijt wel een harde e.” “Ik ben zo geworden. Heb iets teveel meegemaakt om emotioneel te doen.” “Gij past bij Alexander.” “Bij wie?” “Alexander de Lannoy. De financieel directeur.” “Ha oké, maar nu is het jouw beurt e. Heb jij al een lief?” “Nee. Ik val altijd op de verkeerde.” “De verkeerde bestaat ni.” “Ah nee. Dus als iemand je gebruikt is ni verkeerd.” “Hoe bedoel je?” “Ik heb iemand gekend die mij gebruikte omdat ik geld had. Ze heeft hier gewerkt.” “Maar als ze je gebruikt heeft wilt da dan ni zeggen da ge je liet gebruiken?” “Misschien, maar ja ik was verliefd en is liefde ni blind.” “Ja, maar toch.” “En zoude een nieuwe relatie willen?” vroeg Arne nieuwsgierig. Audrey dronk van haar soep en ze keek recht in de ogen van Arne. Haar gevoel klopte: de jongen die voor haar zat, was verliefd op haar. “Nee. Momenteel ni. Ik heb genoeg van gasten op het moment. Ik wil paar maanden rust.” Toen ze dat zei, zag ze de ogen van Arne veranderen naar een teleurstellende blik.
Brenda stopten aan een verdachte winkel, maar Jan vroeg niets. “Wacht hier.” zei ze. Ze stapten uit en wandelde binnen. Jan zat in de wagen ongeduldig te wachten. Hij was vooral benieuwd naar het plan van Brenda. Ze kon soms toch zo geheimzinnig doen, maar daarom hield hij ook van haar. Na een uur wandelde ze de zaak buiten en stapte ze terug in de wagen. “En?” vroeg Jan. Brenda haalde iets uit haar handtas. Het was een handdoek, maar het was duidelijk dat er iets in zat. Ze wikkelde de handdoek open en liet het aan Jan zien. “Wa ben je daarmee van plan?” vroeg hij. “Ik. Niets, maar jij daarentegen.” Jan keek verbaasd naar Brenda. Het zou allemaal nog verkeerd aflopen dacht hij bij zichzelf.
De dag verliep op Présence nog heel rustig en Audrey liep door de stad te kuieren. Ze was aan haar gesprek met Arne aan het denken. Het was een lieve en vriendelijke jongen, maar ze was duidelijk geweest tegen hem. Ze had geen zin in een nieuwe relatie. Ze liep zo te dromen dat ze niet zag dat er iemand voor haar stopte. Ze botste tegen de man. “Oh, sorry.” zei ze. “Das niets, maar volgende keer kijk je toch beter uit.” Audrey keek op en zag haar ex staan. “Frederik.” stamelde ze. “Wa doe jij hier?” “Ik zag je lopen en wou je spreken over gisterenavond.” “Vergeet het. Ik wil niets meer me u te maken hebben.” “Da meen je ni. Daarvoor zie je mij te graag.” Audrey moest lachen. “Geloof je da nu zelf. Misschien als je da nog een paar keer zegt da ik het ook ga geloven. Gij en u broer zijn net dezelfde.” “Hou Tim hier buiten. Die heeft niets met ons te maken.” “Frederikske, droomt gij maar verder. Hij heeft er alles mee te maken en da weet gij ook. Of denkt gij da ik ni weet da hij in de tijd Julie bedroog met uw nieuw lief.” Frederik stond met open mond naar Audrey te kijken. “Das ni waar, da verzint gij.” “Ik wou da ik da verzonnen had, maar toch ni. Ik vond alleen raar da Tim Julie dumpte en ni omgekeerd.” “Das een ander verhaal.” “Moet ik raden?” Audrey zette een stap voorbij en liep verder. “Audrey, wacht.” riep Frederik. “Wa weet gij?” “Niets. Ik denk alleen maar.” “Wa denkt gij dan?” “Da Sara te maken heeft da Tim Julie gedumpt heeft.” Frederik werd verbaasder met de seconde. Hoe kon Audrey dat allemaal weten. “Frederik, ik heb ook ogen in mijne kop.” zei Audrey toen ze de blik in zijn ogen zag. “Gij had die weddenschap me u broer gedaan en een week erna was het gedaan. Had ge ontdekt da Julie en Sara familie waren.” “Gij wist da.” Audrey knikte en wandelde verder. Frederik liep haar achterna en ging dan voor haar staan. “Hoe?” “Ik woonde misschien in hetzelfde gebouw als Julie. Julie en ik waren vriendinnen. Da wist iedereen.” “Ja, oké, maar het is nu ni da Julie aan de open klok hing da ze familie van Sara was.” “Een foto zegt meer dan duizend woorden en ik moet gaan.” Audrey liet Frederik achter en bedacht zich net. Hoe kon ik daar nu 3 jaar mee samen geweest zijn.
Michèle en Lieven waren op een terras gaan zitten en Michèle had alles verteld over Jan. Ze had alleen een gevoel dat dit nog niet het einde was van Jan Nyman zijn pogingen. “Schat, maak je geen zorgen. We gaan naar Simon en Sara en we gaan hun alles vertellen. Sara zal nooit me Jan gaan praten, maar da moeten zij dan maar aan hem duidelijk maken.” “Maar daarmee heb ik mijn geld voor mijn aandelen nog ni e.” “Das waar.” Lieven dronk zijn glas leeg en legde geld op tafel. Hij stond op en keek naar Michèle. “Kom we gaan nog maar eens langs Simon en Sara.” Michèle dronk haar glas ook leeg en volgde Lieven naar de wagen.
Na een kwartiertje rijden, waren ze er al. Ze gingen naar de lift. In de lift kusten ze elkaar innig en toen ze op het verdiep waren, vertelde ze elkaar hoe graag ze elkaar wel niet zien. Ze liepen naar de deur van Simon’s appartement en belden aan. Sara deed open en kusten hen beide op de kaak. “Kom binnen.” zei ze. “En wa voor nieuws?” “Geen goe.” zei Michèle en ze volgde Sara naar de woonkamer, waar blijkbaar Julie en Simon in een diep gesprek waren. “Goeieavond.” zeiden Michèle en Lieven in koor. “Ze zien elkaar zo graag da ze alles samen gaan zeggen.” lachte Simon, maar die lach verdween toen hij de bedrukte gezichten van Lieven en Michèle zag. “Oei, ge zijt toch ni uit elkaar?” Michèle schudde haar hoofd. “Nee.” zei Lieven. “Jan heeft Michèle bedreigd.” “Bedreigd is een groot woord, maar hij wilt mijn aandelen ni kopen en ik moet voor jullie blijven werken.” Sara ging naast Simon zitten. Julie en Simon keken naar Michèle en kregen hetzelfde bedrukte gezicht als Lieven en Michèle. Michèle vertelde heel het verhaal en de sfeer werd bedrukter met de minuut. Na een uur besloot Julie om eindelijk naar huis te gaan. Ze had al veel te lang bij Simon en Sara gezeten.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 122
Audrey was nog steeds in de stad aan wandelen. Ze wandelde langs de kaaien, misschien dat uitwaaien haar goed deed. Ze ging op een bank zitten en keek richting de Schelde. Op enkele meters wandelde Julie ook langs de Schelde. Ze was de belevenissen van de afgelopen dagen aan het overlopen en het was allemaal zo overweldigend. Ze zag een bankje staan en liep er heen. Er zat al wel iemand, maar er was plaats genoeg voor 2 personen. Ze zette zich neer en liet een diepe zucht. “Problemen?” vroeg het meisje naast haar. Julie keek haar aan en zag bekende ogen, maar ze kon ze alleen niet plaatsen. “Een beetje.” antwoordde ze maar. Audrey herkende de stem, maar kon het ook niet plaatsen. Ze zuchtte. “Gij hebt precies problemen.” zei Julie. “Exen.” antwoordde Audrey daarop. “Bij mij is het iets anders. Bij mij is het een samenkomst van mij Amerikaanse ex, een ex-collega en een onnozelaar die aandelen wilt in Présence.” vertelde Julie. “Présence?” “Ja, ik ben daar een directielid.” “Ik ben daar vandaag gaan beginnen werken.” “Ha ja. Waar?” “In het economaat.” “Ha, dan ga ik je nog vaak zien.” “Da zal wel, maar ik heb je vandaag toch niet gezien.” “Da kan. Ik ben vandaag ni gaan werken. Ik heb op de laatste dagen nog al veel te verwerken.” “Oei.” Audrey keek op haar klok. “Sorry, ik moet gaan, maar misschien tot morgen op Présence?” “Ja, tot morgen.” Audrey liep verder naar de Suikerrui en begroette een meisje die Julie kende. Het was Kelly, een vriendin van in haar studententijd. Julie stond op en liep naar Kelly. “Kelly.” riep ze. Het meisje waarmee ze net praatte keek op en zag haar aanlopen. “Kent gij die?” vroeg Audrey aan Kelly. “Precies wel, maar ik weet ni van waar.” “Kelly Verheyen?” vroeg Julie. Kelly knikte. “En wie zijt gij?” “Julie De Roose. Wij hebben samen op de unief gezeten.” Audrey keek van Kelly naar Julie en dan terug naar Kelly. “Julie De Roose zegt u?” vroeg Audrey. “Ja, waarom?” “Wij hebben ook samen op de unief gezeten.”
Sara en Simon waren na een paar lange dagen eindelijk terug alleen en daar genoten ze beide van. Ze begonnen elkaar te kussen alsof het jaren geleden was. “Lieverd.” zei Sara plots. “Ik heb honger.” “Ja, ik ook. Honger naar u.” lachte Simon. “Nee, ik heb echt honger.” “Dan zullen we zien wa we in huis hebben e.” Simon stond op en ging in de keuken zien. Na 10 minuten kwam hij terug. “Das dus gene vette.” vertelde hij. “Niets.” “Dan zullen we buitenhuis moeten gaan eten e.” lachte Sara. “Awel, das een goe idee.” Sara stond op. “Ik ga mij eerst omkleden.” Na een uurtje waren ze op weg naar de Groenplaats. Daar was een Italiaan waar Simon graag kwam.
Audrey, Julie en Kelly zijn op de Groenplaats iets gaan drinken. Audrey had ondertussen verteld wie ze was en Julie herinnerde haar ook. Ze waren beste vriendinnen toen en woonde in hetzelfde kotgebouw. Ze waren aan het bijkletsen. “Ik dacht da gij in Florida zat.” zei Audrey. “Ik heb daar 3 jaar gewoond en vorig jaar ben ik terug naar België gekomen. Ik miste het hier.” “En je vriend dan?” vroeg Kelly. “Ondertussen zijn wij getrouwd en gescheiden. Dus is hij mijn ex-man.” Kelly keek verbaasd naar Audrey. “Ik dacht da gij zo gelukkig waard me hem.” zei Audrey. “Ik ook, maar de heimwee was groter. In het begin miste ik België ni, maar na een anderhalf jaar wel en vlak voor ik vertrok heb ik James betrapt me een vriendin van daar. Da heeft de deur dichtgedaan en ik ben terug naar België gekomen.” “Maar ge zijt wel bijgekomen e. Te veel fastfood gegeten.” lachte Audrey. “Nee, zwanger.” “Gij, zwanger?” Julie knikte. Ze wist dat haar vriendinnen haar vroeger niet het moederstype vonden en nu was ze zwanger. “Proficiat.” zei Kelly. “Van mij ook, maar wie is de vader?” vroeg Audrey. “James.” “Oké, da moet ge mij toch uitleggen. Als ge al een jaar in België zijt. Dan moest da kind toch al geboren zijn.” “Ik ben 2 maand geleden naar Florida gegaan om de scheiding te regelen en ik ben me hem terug in bed beland.” “Auwtch.” zei Audrey. “Zeg gij ga Arne toch ni achterna?” zei Julie. “Nee, maar ja. Das mijn stopwoordje geworden de laatste maanden.” “Trouwens hoe is het me u en de liefde.” “Niets liefde meer. Allez tot gisteren nog wel, maar ik heb het uitgemaakt.” “Hoe komt het?” vroeg Kelly. “Gij en Frederik waren zo’n schoon koppel.” Julie begon te rillen toen ze de naam Frederik hoorde. Ze stond op en verliet het terras waar ze zaten. Kelly en Audrey keken haar na en wisten niet wat er aan het gebeuren was.
Audrey was nog steeds in de stad aan wandelen. Ze wandelde langs de kaaien, misschien dat uitwaaien haar goed deed. Ze ging op een bank zitten en keek richting de Schelde. Op enkele meters wandelde Julie ook langs de Schelde. Ze was de belevenissen van de afgelopen dagen aan het overlopen en het was allemaal zo overweldigend. Ze zag een bankje staan en liep er heen. Er zat al wel iemand, maar er was plaats genoeg voor 2 personen. Ze zette zich neer en liet een diepe zucht. “Problemen?” vroeg het meisje naast haar. Julie keek haar aan en zag bekende ogen, maar ze kon ze alleen niet plaatsen. “Een beetje.” antwoordde ze maar. Audrey herkende de stem, maar kon het ook niet plaatsen. Ze zuchtte. “Gij hebt precies problemen.” zei Julie. “Exen.” antwoordde Audrey daarop. “Bij mij is het iets anders. Bij mij is het een samenkomst van mij Amerikaanse ex, een ex-collega en een onnozelaar die aandelen wilt in Présence.” vertelde Julie. “Présence?” “Ja, ik ben daar een directielid.” “Ik ben daar vandaag gaan beginnen werken.” “Ha ja. Waar?” “In het economaat.” “Ha, dan ga ik je nog vaak zien.” “Da zal wel, maar ik heb je vandaag toch niet gezien.” “Da kan. Ik ben vandaag ni gaan werken. Ik heb op de laatste dagen nog al veel te verwerken.” “Oei.” Audrey keek op haar klok. “Sorry, ik moet gaan, maar misschien tot morgen op Présence?” “Ja, tot morgen.” Audrey liep verder naar de Suikerrui en begroette een meisje die Julie kende. Het was Kelly, een vriendin van in haar studententijd. Julie stond op en liep naar Kelly. “Kelly.” riep ze. Het meisje waarmee ze net praatte keek op en zag haar aanlopen. “Kent gij die?” vroeg Audrey aan Kelly. “Precies wel, maar ik weet ni van waar.” “Kelly Verheyen?” vroeg Julie. Kelly knikte. “En wie zijt gij?” “Julie De Roose. Wij hebben samen op de unief gezeten.” Audrey keek van Kelly naar Julie en dan terug naar Kelly. “Julie De Roose zegt u?” vroeg Audrey. “Ja, waarom?” “Wij hebben ook samen op de unief gezeten.”
Sara en Simon waren na een paar lange dagen eindelijk terug alleen en daar genoten ze beide van. Ze begonnen elkaar te kussen alsof het jaren geleden was. “Lieverd.” zei Sara plots. “Ik heb honger.” “Ja, ik ook. Honger naar u.” lachte Simon. “Nee, ik heb echt honger.” “Dan zullen we zien wa we in huis hebben e.” Simon stond op en ging in de keuken zien. Na 10 minuten kwam hij terug. “Das dus gene vette.” vertelde hij. “Niets.” “Dan zullen we buitenhuis moeten gaan eten e.” lachte Sara. “Awel, das een goe idee.” Sara stond op. “Ik ga mij eerst omkleden.” Na een uurtje waren ze op weg naar de Groenplaats. Daar was een Italiaan waar Simon graag kwam.
Audrey, Julie en Kelly zijn op de Groenplaats iets gaan drinken. Audrey had ondertussen verteld wie ze was en Julie herinnerde haar ook. Ze waren beste vriendinnen toen en woonde in hetzelfde kotgebouw. Ze waren aan het bijkletsen. “Ik dacht da gij in Florida zat.” zei Audrey. “Ik heb daar 3 jaar gewoond en vorig jaar ben ik terug naar België gekomen. Ik miste het hier.” “En je vriend dan?” vroeg Kelly. “Ondertussen zijn wij getrouwd en gescheiden. Dus is hij mijn ex-man.” Kelly keek verbaasd naar Audrey. “Ik dacht da gij zo gelukkig waard me hem.” zei Audrey. “Ik ook, maar de heimwee was groter. In het begin miste ik België ni, maar na een anderhalf jaar wel en vlak voor ik vertrok heb ik James betrapt me een vriendin van daar. Da heeft de deur dichtgedaan en ik ben terug naar België gekomen.” “Maar ge zijt wel bijgekomen e. Te veel fastfood gegeten.” lachte Audrey. “Nee, zwanger.” “Gij, zwanger?” Julie knikte. Ze wist dat haar vriendinnen haar vroeger niet het moederstype vonden en nu was ze zwanger. “Proficiat.” zei Kelly. “Van mij ook, maar wie is de vader?” vroeg Audrey. “James.” “Oké, da moet ge mij toch uitleggen. Als ge al een jaar in België zijt. Dan moest da kind toch al geboren zijn.” “Ik ben 2 maand geleden naar Florida gegaan om de scheiding te regelen en ik ben me hem terug in bed beland.” “Auwtch.” zei Audrey. “Zeg gij ga Arne toch ni achterna?” zei Julie. “Nee, maar ja. Das mijn stopwoordje geworden de laatste maanden.” “Trouwens hoe is het me u en de liefde.” “Niets liefde meer. Allez tot gisteren nog wel, maar ik heb het uitgemaakt.” “Hoe komt het?” vroeg Kelly. “Gij en Frederik waren zo’n schoon koppel.” Julie begon te rillen toen ze de naam Frederik hoorde. Ze stond op en verliet het terras waar ze zaten. Kelly en Audrey keken haar na en wisten niet wat er aan het gebeuren was.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 123
De dagen vlogen voorbij en alles was terug normaal op Présence. Er was ondertussen een week gepasseerd en gisteren was de begrafenis van Britt en iedereen was aanwezig. Sommige hadden wel een dubbel gevoel, maar vonden dat Britt dit niet verdient had. Sara had Alexander voor het eerst zien huilen en besefte dat hij Britt zag graag.
Ondertussen was het superdruk op Présence. Lieven en Arne waren samen een assistente aan het zoeken voor Arne. Het was duidelijk dat het twee mannen waren, want als er een man binnenwandelde liep die ook even snel naar buiten. Als laatste kwam er een jong meisje de vergaderzaal binnen en de ogen van Arne begonnen te twinkelen. Lieven zag dit en bekeek dan maar haar cv. “Liselore Luyten. Ga zitten.” Liselore ging zitten en keek de twee mannen aan. “Arne, ik denkt da we de perfecte kandidaat hebben gevonden. Ze heeft de juiste studies gedaan en heeft ook al ervaring.” zei Lieven. “Dan nemen we haar toch gewoon aan. Of moet er nog iets anders gevraagd of gedaan worden?” “Nee.” “Ge zijt aangenomen.” Arne stond recht en gaf een hand aan Liselore. “Welkom op Présence.” zei Lieven. Lieven nam Liselore mee naar zijn kantoor om een contract op te stellen en Arne begon te zoeken naar Audrey. Toen zag hij Audrey en Julie ruziemaken.
Julie had Audrey ontweken sinds ze hoorde dat Frederik haar ex was, maar ze kon dat niet eeuwig doen. Ze was naar het economaat gegaan en was daar begonnen over Frederik. Het gesprek was uit de hand gelopen. “Het is toch godverdomme mijn leven.” riep Audrey. “Ik heb 4 jaar niets van je gehoord en nu kom je klagen over mijn ex.” “Wist gij wa hij gedaan had me Sara?” “Ik wist van een weddenschap ja, maar da wilt ni zeggen da ik da goedkeurde e.” “Ja, da kunt ge wel zegge e en die relatie van jullie dan.” “Die relatie is na onze studie ontstaan en we zijn 3 jaar samen geweest.” “Ge weet verdorie ni wa ge zegt. Ge waard in de tijd al aan het flirten me hem.” “Ja, en uw vriendje was heilig. Hij zat verdorie te flirten voor uwe neus.” “Das ni waar. Tim bedroog mij ni.” “Oké, nu hebt ge echt kleppen voor uw ogen. Die weddenschap is al een leugen. Dan hebben we nog Pheadra of denkt gij nu echt da die ni samen in de koffer gedoken zijn. Laten we ni vergeten: ons Kelly. En als hij mij kon krijgen dan zou hij da ook gedaan hebben. Tim is totaal ni heilig.” Julie stond met een mond vol tanden, maar ze herpakte zich snel. Dit liet ze niet zo. “Ik denk eerder da Tim u heeft afgewezen. Hij wist wa voor een…” “Dames, dames. Zo is de werksfeer ni gezellig.” kwam Arne er tussen. Blijkbaar net op tijd, want wat Julie wou zeggen was niet van het properste. Audrey stormde naar de lift en verliet Présence. Ze moest even alleen zijn. De tranen liepen over haar gezicht.
Sara en Simon waren op het lawaai afgekomen en hadden de helft van de ruzie gehoord. Blijkbaar was er een oude bekende van Julie op Présence komen werken en dat was niet goed gekomen. Ze hadden Audrey in de lift zien stormen en Sara dacht zelfs dat ze tranen had gezien. Het meisje kwam haar zelfs bekend voor. Julie liep hen voorbij en liep haar kantoor binnen. Daarna kwam Arne op hen af. “Oké, das dus geen goe teken.” zei hij. “Hoe bedoel je?” vroeg Simon. “Frederik is blijkbaar de ex van Audrey en Julie heeft da ontdekt.” “Da meent ge ni.” zei Sara. “Zeg wa is de achternaam van die Audrey.” Arne dacht na. “Volgens mij was da Verhoeven.” “Oké, we kunnen beter achter Audrey gaan.” “Waarom?” vroeg Simon. “Kent gij die?” “Ja, da was de beste vriendin van Julie. Die twee waren altijd samen. Twee handen op 1 buik. De vriendschap moet verwaterd zijn doordat Julie naar Florida is vertrokken.” “En waarom moeten we achter Audrey aan?” vroeg Arne. “Audrey heeft geen makkelijke jeugd gehad. Ze had constant problemen met haar ouders en vriendjes… Ze heeft aan de drugs gezeten en als ik mij ni vergis heeft die zelf geprobeerd haar polsen over te snijden. Gelukkig kwam op dat moment Julie binnen en heeft ze met haar gepraat, maar…” “Ge denkt da ze da terug kan doen.” vervolgde Simon. “Ja. Ik ga erachter misschien da ze me mij wil praten.” Sara liep naar de lift en ging naar beneden.
Simon besloot om naar Julie te gaan. Hij wandelde haar kantoor binnen zonder te kloppen. “Bol het af.” riep Julie. “Julie, kalmeer eens.” Hij liep op haar af en draaide de bureaustoel zo hij haar gezicht kan zien. Haar ogen zagen rood. “Leg mij is uit wa er aan de hand is.” Julie keek recht in de ogen van Simon, want hij had zich voor haar gehurkt. “Er niets gebeurd en toch veel.” Simon keek haar aan alsof ze Chinees sprak. “Audrey is een oude vriendin van mij en ik was blij toen ik ze voor de eerste keer terugzag, maar nu met al die problemen.” “Problemen.” Simon wist wel wat ze bedoelde, maar hij wou dat ze haar hart kon luchten. “Frederik. Tegenwoordig heb ik me elke vent problemen.” “Das toch ni waar. Tom is toch eerlijk en is er voor u. Ge hebt gisteren zelfs een huis gevonden.” “Oké, maar daar had ik het ni over. Audrey en Frederik waren een koppel. Ze wist van zijn verleden en toch…” “Ze is misschien vergevingsgezind.” “Gij kent haar ni. Audrey heeft zoveel problemen gehad. Vergeven staat zelfs ni in haar woordenboek en oplossen ook ni.” “Ze loopt weg van alles.” Julie knikte. “Ik ben een goei vriendin kwijt.” huilde Julie. “Da komt goe.” Simon nam haar vast en troostte haar. Op dat moment kwam Sara binnen. “En?” Simon liet merken dat het niet goed ging. Sara zag dat Simon Julie nog aan het troosten was en ging dan maar naar haar kantoor.
De dagen vlogen voorbij en alles was terug normaal op Présence. Er was ondertussen een week gepasseerd en gisteren was de begrafenis van Britt en iedereen was aanwezig. Sommige hadden wel een dubbel gevoel, maar vonden dat Britt dit niet verdient had. Sara had Alexander voor het eerst zien huilen en besefte dat hij Britt zag graag.
Ondertussen was het superdruk op Présence. Lieven en Arne waren samen een assistente aan het zoeken voor Arne. Het was duidelijk dat het twee mannen waren, want als er een man binnenwandelde liep die ook even snel naar buiten. Als laatste kwam er een jong meisje de vergaderzaal binnen en de ogen van Arne begonnen te twinkelen. Lieven zag dit en bekeek dan maar haar cv. “Liselore Luyten. Ga zitten.” Liselore ging zitten en keek de twee mannen aan. “Arne, ik denkt da we de perfecte kandidaat hebben gevonden. Ze heeft de juiste studies gedaan en heeft ook al ervaring.” zei Lieven. “Dan nemen we haar toch gewoon aan. Of moet er nog iets anders gevraagd of gedaan worden?” “Nee.” “Ge zijt aangenomen.” Arne stond recht en gaf een hand aan Liselore. “Welkom op Présence.” zei Lieven. Lieven nam Liselore mee naar zijn kantoor om een contract op te stellen en Arne begon te zoeken naar Audrey. Toen zag hij Audrey en Julie ruziemaken.
Julie had Audrey ontweken sinds ze hoorde dat Frederik haar ex was, maar ze kon dat niet eeuwig doen. Ze was naar het economaat gegaan en was daar begonnen over Frederik. Het gesprek was uit de hand gelopen. “Het is toch godverdomme mijn leven.” riep Audrey. “Ik heb 4 jaar niets van je gehoord en nu kom je klagen over mijn ex.” “Wist gij wa hij gedaan had me Sara?” “Ik wist van een weddenschap ja, maar da wilt ni zeggen da ik da goedkeurde e.” “Ja, da kunt ge wel zegge e en die relatie van jullie dan.” “Die relatie is na onze studie ontstaan en we zijn 3 jaar samen geweest.” “Ge weet verdorie ni wa ge zegt. Ge waard in de tijd al aan het flirten me hem.” “Ja, en uw vriendje was heilig. Hij zat verdorie te flirten voor uwe neus.” “Das ni waar. Tim bedroog mij ni.” “Oké, nu hebt ge echt kleppen voor uw ogen. Die weddenschap is al een leugen. Dan hebben we nog Pheadra of denkt gij nu echt da die ni samen in de koffer gedoken zijn. Laten we ni vergeten: ons Kelly. En als hij mij kon krijgen dan zou hij da ook gedaan hebben. Tim is totaal ni heilig.” Julie stond met een mond vol tanden, maar ze herpakte zich snel. Dit liet ze niet zo. “Ik denk eerder da Tim u heeft afgewezen. Hij wist wa voor een…” “Dames, dames. Zo is de werksfeer ni gezellig.” kwam Arne er tussen. Blijkbaar net op tijd, want wat Julie wou zeggen was niet van het properste. Audrey stormde naar de lift en verliet Présence. Ze moest even alleen zijn. De tranen liepen over haar gezicht.
Sara en Simon waren op het lawaai afgekomen en hadden de helft van de ruzie gehoord. Blijkbaar was er een oude bekende van Julie op Présence komen werken en dat was niet goed gekomen. Ze hadden Audrey in de lift zien stormen en Sara dacht zelfs dat ze tranen had gezien. Het meisje kwam haar zelfs bekend voor. Julie liep hen voorbij en liep haar kantoor binnen. Daarna kwam Arne op hen af. “Oké, das dus geen goe teken.” zei hij. “Hoe bedoel je?” vroeg Simon. “Frederik is blijkbaar de ex van Audrey en Julie heeft da ontdekt.” “Da meent ge ni.” zei Sara. “Zeg wa is de achternaam van die Audrey.” Arne dacht na. “Volgens mij was da Verhoeven.” “Oké, we kunnen beter achter Audrey gaan.” “Waarom?” vroeg Simon. “Kent gij die?” “Ja, da was de beste vriendin van Julie. Die twee waren altijd samen. Twee handen op 1 buik. De vriendschap moet verwaterd zijn doordat Julie naar Florida is vertrokken.” “En waarom moeten we achter Audrey aan?” vroeg Arne. “Audrey heeft geen makkelijke jeugd gehad. Ze had constant problemen met haar ouders en vriendjes… Ze heeft aan de drugs gezeten en als ik mij ni vergis heeft die zelf geprobeerd haar polsen over te snijden. Gelukkig kwam op dat moment Julie binnen en heeft ze met haar gepraat, maar…” “Ge denkt da ze da terug kan doen.” vervolgde Simon. “Ja. Ik ga erachter misschien da ze me mij wil praten.” Sara liep naar de lift en ging naar beneden.
Simon besloot om naar Julie te gaan. Hij wandelde haar kantoor binnen zonder te kloppen. “Bol het af.” riep Julie. “Julie, kalmeer eens.” Hij liep op haar af en draaide de bureaustoel zo hij haar gezicht kan zien. Haar ogen zagen rood. “Leg mij is uit wa er aan de hand is.” Julie keek recht in de ogen van Simon, want hij had zich voor haar gehurkt. “Er niets gebeurd en toch veel.” Simon keek haar aan alsof ze Chinees sprak. “Audrey is een oude vriendin van mij en ik was blij toen ik ze voor de eerste keer terugzag, maar nu met al die problemen.” “Problemen.” Simon wist wel wat ze bedoelde, maar hij wou dat ze haar hart kon luchten. “Frederik. Tegenwoordig heb ik me elke vent problemen.” “Das toch ni waar. Tom is toch eerlijk en is er voor u. Ge hebt gisteren zelfs een huis gevonden.” “Oké, maar daar had ik het ni over. Audrey en Frederik waren een koppel. Ze wist van zijn verleden en toch…” “Ze is misschien vergevingsgezind.” “Gij kent haar ni. Audrey heeft zoveel problemen gehad. Vergeven staat zelfs ni in haar woordenboek en oplossen ook ni.” “Ze loopt weg van alles.” Julie knikte. “Ik ben een goei vriendin kwijt.” huilde Julie. “Da komt goe.” Simon nam haar vast en troostte haar. Op dat moment kwam Sara binnen. “En?” Simon liet merken dat het niet goed ging. Sara zag dat Simon Julie nog aan het troosten was en ging dan maar naar haar kantoor.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 124
Audrey moest kalmeren en dat kon ze het beste als ze langs het water ging wandelen. Haar vriendschap met Julie was vroeger superbelangrijk, maar nu hadden ze elkaar verwijten naar het hoofd geslingerd. Als Arne er niet was tussengekomen dan had het zeker uit de hand gelopen. Ze zette zich neer aan de rand van de kaaien met haar voeten over de rand. Ze keek naar de overkant en droomde weg. Ze had het heel moeilijk gehad en toen ze Julie leerde kennen ging haar leven eindelijk het rechte pad uit. Julie verhuisde naar Florida, maar dat was voor Audrey een teken dat ze het eindelijk alleen aankon. Het laatste uur was dat zelfvertrouwen verdwenen. Misschien had Julie wel gelijk. Audrey was inderdaad in haar studententijd een flirter geweest en ze vond het stukken plezanter om jongens te versieren die een vriendin hadden, maar Tim had ze nooit versierd. Julie zou dat tenminste moeten weten. Audrey was al hun avonturen aan het overlopen. Het waren er heel wat, maar het waar vooral heel toffe momenten. “Zo alleen.” zei een mannelijke stem. Die stem deed heel haar lichaam rillen. Ze keek op en het was hem toch. Ze stond en liep direct weg. “Audrey, wacht.” riep de man.
Simon was nadat Julie eindelijk gekalmeerd was naar Sara gegaan. Hij miste haar al en hij was nog maar een halfuur alleen met Julie geweest. Hij wandelde haar kantoor binnen. “En?” vroeg hij. “Niets. Volgens George was ze het gebouw buiten gestormd.” “Kom.” zei Simon. “Wij gaan Présence ook buitenstormen. Ik wil alleen met jouw zijn.” Sara lachte en volgde Simon gedwee. Wat was hij toch een schatje. Ze liepen naar de lift. “An, we zijn gaan wandelen. Als er ons iemand nodig heeft. Laat ze terugbellen.” An knikte en Simon trok Sara mee de lift in. “En waar gaan we wandelen?” “Ergens e.” Sara glimlachte en kuste Simon op de mond. “Ik zie u graag.” “Ik u ook. Ik u ook.” Ze stapten uit de lift en wandelde richting de Schelde. Ze wandelde naar het zuiderterras en plots stopte Simon. “Wacht hier.” zei hij. Sara bleef verweesd achter en Simon ging naar de reling en zocht naar iets. Hij had het gevonden en riep naar Sara dat ze mocht komen. “Ogen dicht.” zei hij toen ze wat dichter stond en hij nam haar hand vast. Hij trok haar iets dichter en ging dan achter haar staan. Hij legde haar hand op de reling. “Doe je ogen maar open.” “En wa moet ik zien?” vroeg Sara. “Kijk naar je hand.” Sara keek naar haar hand en er vlak naast stond geschreven ‘Sara’. Ze draaide zich om en kuste Simon. “Ik heb da ni geschreven e, maar toen je weg was dan kwam ik hier regelmatig uitwaaien en naar de sterren kijken. Op een avond zag ik die naam staan en dan wist ik direct. Ik kon ni meer zonder u.” “Ik kan ook ni meer zonder jouw.” Ze kuste elkaar innig. “Kom we gaan beneden langs het water wandelen.” zei Sara en Simon volgde haar.
Audrey bleef staan. “Was ik vorige week ni duidelijk genoeg of zo?” Ze draaide zich om en stond oog in oog met Frederik. “Jawel, maar ik mis u.” Audrey miste hem ook, maar ze kon niet tegen het bedrog. “Audrey, zeg iets. Alsjeblief.” Audrey draaide zich terug om en wandelde verder. Frederik hield haar tegen. Hij nam haar vast en probeerde haar te kussen. Audrey wou hem wegduwen, maar ze had er de kracht niet voor. Ze sloeg hem en duwde hem weg, maar Frederik was te sterk.
Sara en Simon liepen langs het water en waren aan het genieten van de zon, maar ook van elkaar. Over een paar dagen was hun verlovingsfeest en dat van Helena en Steven. Plots zagen ze een koppel, maar blijkbaar was het meisje niet zo gelukkig dat ze gekust werd. Simon liep op hen af. “Excuseer, maar heb je ni door da de dame ni gekust wilt worden door u.” zei hij kalm. Frederik stopte met kussen en keek in de ogen van Simon. “Gij!” zei hij. Simon keek van Frederik naar het meisje en herkende haar van op Présence. “Kennen jullie elkaar?” vroeg hij haar. Audrey knikte en ondertussen kwam Sara aangewandeld. “Audrey, kom eens mee.” zei ze. Audrey volgde de dame, maar wist niet wie ze was. “Je zal me ni meer herkennen, maar ik ben de nicht van Julie.” “Sara. Zijt gij da?” “Ja, ik wil weten wa er tussen u en Julie is gebeurd.” “Niets.” Simon kwam naar Sara. “Kom schat. Ik denk da we beter verder kunnen gaan.” “Audrey, kom morgenvroeg naar mijn kantoor.” Audrey knikte en Frederik kwam achter haar staan. “Audrey Verhoeven.” Hij draaide haar om en ging op zijn knie zitten. Sara en Simon stonden verbaasd te kijken naar het tafereel. “Audrey Verhoeven wilt gij me mij trouwen?” Audrey keek verbaasd naar Frederik en keek dan naar Sara en Simon die blijkbaar ook verbaasd waren.
Lieven had ervoor gezorgd dat Michèle nu ook op Présence werkten. Ze hadden een parfumafdeling gemaakt en nu zou Présence op regelmatige basis parfum uitbrengen. Dat was toch de bedoeling. Volgende maand zou de eerste nieuwe parfum al op de markt moeten komen, maar er mochten dan geen complicaties zijn of stoornissen zoals Lieven. Hij kwam haar nieuwe kantoor binnen. “Dag liefje” zei hij. “Dag schat.” Ze kusten elkaar innig. “Heb je bijna gedaan voor vandaag” vroeg Lieven. “Ja, nog even dit noteren en dan kan ik naar huis gaan met jouw.” “Lukt het een beetje?” “Ja, maar ik heb dringend een lab nodig, anders kan ik geen parfum ontwikkelen.” “We zullen het er morgen over hebben met Simon en Sara. Er moet toch nog verbouwd worden. En ik heb gehoord dat er een stuk gebouw vrijkomt.” Michèle lachte en kuste Lieven. “Gij zit vandaag met zoveel goei ideeën.” “Das door u e.” Lieven hielp Michèle haar spullen opruimen en daarna vertrokken ze richting de Koopvaardij, waar ze eerst een hapje zouden eten
Audrey moest kalmeren en dat kon ze het beste als ze langs het water ging wandelen. Haar vriendschap met Julie was vroeger superbelangrijk, maar nu hadden ze elkaar verwijten naar het hoofd geslingerd. Als Arne er niet was tussengekomen dan had het zeker uit de hand gelopen. Ze zette zich neer aan de rand van de kaaien met haar voeten over de rand. Ze keek naar de overkant en droomde weg. Ze had het heel moeilijk gehad en toen ze Julie leerde kennen ging haar leven eindelijk het rechte pad uit. Julie verhuisde naar Florida, maar dat was voor Audrey een teken dat ze het eindelijk alleen aankon. Het laatste uur was dat zelfvertrouwen verdwenen. Misschien had Julie wel gelijk. Audrey was inderdaad in haar studententijd een flirter geweest en ze vond het stukken plezanter om jongens te versieren die een vriendin hadden, maar Tim had ze nooit versierd. Julie zou dat tenminste moeten weten. Audrey was al hun avonturen aan het overlopen. Het waren er heel wat, maar het waar vooral heel toffe momenten. “Zo alleen.” zei een mannelijke stem. Die stem deed heel haar lichaam rillen. Ze keek op en het was hem toch. Ze stond en liep direct weg. “Audrey, wacht.” riep de man.
Simon was nadat Julie eindelijk gekalmeerd was naar Sara gegaan. Hij miste haar al en hij was nog maar een halfuur alleen met Julie geweest. Hij wandelde haar kantoor binnen. “En?” vroeg hij. “Niets. Volgens George was ze het gebouw buiten gestormd.” “Kom.” zei Simon. “Wij gaan Présence ook buitenstormen. Ik wil alleen met jouw zijn.” Sara lachte en volgde Simon gedwee. Wat was hij toch een schatje. Ze liepen naar de lift. “An, we zijn gaan wandelen. Als er ons iemand nodig heeft. Laat ze terugbellen.” An knikte en Simon trok Sara mee de lift in. “En waar gaan we wandelen?” “Ergens e.” Sara glimlachte en kuste Simon op de mond. “Ik zie u graag.” “Ik u ook. Ik u ook.” Ze stapten uit de lift en wandelde richting de Schelde. Ze wandelde naar het zuiderterras en plots stopte Simon. “Wacht hier.” zei hij. Sara bleef verweesd achter en Simon ging naar de reling en zocht naar iets. Hij had het gevonden en riep naar Sara dat ze mocht komen. “Ogen dicht.” zei hij toen ze wat dichter stond en hij nam haar hand vast. Hij trok haar iets dichter en ging dan achter haar staan. Hij legde haar hand op de reling. “Doe je ogen maar open.” “En wa moet ik zien?” vroeg Sara. “Kijk naar je hand.” Sara keek naar haar hand en er vlak naast stond geschreven ‘Sara’. Ze draaide zich om en kuste Simon. “Ik heb da ni geschreven e, maar toen je weg was dan kwam ik hier regelmatig uitwaaien en naar de sterren kijken. Op een avond zag ik die naam staan en dan wist ik direct. Ik kon ni meer zonder u.” “Ik kan ook ni meer zonder jouw.” Ze kuste elkaar innig. “Kom we gaan beneden langs het water wandelen.” zei Sara en Simon volgde haar.
Audrey bleef staan. “Was ik vorige week ni duidelijk genoeg of zo?” Ze draaide zich om en stond oog in oog met Frederik. “Jawel, maar ik mis u.” Audrey miste hem ook, maar ze kon niet tegen het bedrog. “Audrey, zeg iets. Alsjeblief.” Audrey draaide zich terug om en wandelde verder. Frederik hield haar tegen. Hij nam haar vast en probeerde haar te kussen. Audrey wou hem wegduwen, maar ze had er de kracht niet voor. Ze sloeg hem en duwde hem weg, maar Frederik was te sterk.
Sara en Simon liepen langs het water en waren aan het genieten van de zon, maar ook van elkaar. Over een paar dagen was hun verlovingsfeest en dat van Helena en Steven. Plots zagen ze een koppel, maar blijkbaar was het meisje niet zo gelukkig dat ze gekust werd. Simon liep op hen af. “Excuseer, maar heb je ni door da de dame ni gekust wilt worden door u.” zei hij kalm. Frederik stopte met kussen en keek in de ogen van Simon. “Gij!” zei hij. Simon keek van Frederik naar het meisje en herkende haar van op Présence. “Kennen jullie elkaar?” vroeg hij haar. Audrey knikte en ondertussen kwam Sara aangewandeld. “Audrey, kom eens mee.” zei ze. Audrey volgde de dame, maar wist niet wie ze was. “Je zal me ni meer herkennen, maar ik ben de nicht van Julie.” “Sara. Zijt gij da?” “Ja, ik wil weten wa er tussen u en Julie is gebeurd.” “Niets.” Simon kwam naar Sara. “Kom schat. Ik denk da we beter verder kunnen gaan.” “Audrey, kom morgenvroeg naar mijn kantoor.” Audrey knikte en Frederik kwam achter haar staan. “Audrey Verhoeven.” Hij draaide haar om en ging op zijn knie zitten. Sara en Simon stonden verbaasd te kijken naar het tafereel. “Audrey Verhoeven wilt gij me mij trouwen?” Audrey keek verbaasd naar Frederik en keek dan naar Sara en Simon die blijkbaar ook verbaasd waren.
Lieven had ervoor gezorgd dat Michèle nu ook op Présence werkten. Ze hadden een parfumafdeling gemaakt en nu zou Présence op regelmatige basis parfum uitbrengen. Dat was toch de bedoeling. Volgende maand zou de eerste nieuwe parfum al op de markt moeten komen, maar er mochten dan geen complicaties zijn of stoornissen zoals Lieven. Hij kwam haar nieuwe kantoor binnen. “Dag liefje” zei hij. “Dag schat.” Ze kusten elkaar innig. “Heb je bijna gedaan voor vandaag” vroeg Lieven. “Ja, nog even dit noteren en dan kan ik naar huis gaan met jouw.” “Lukt het een beetje?” “Ja, maar ik heb dringend een lab nodig, anders kan ik geen parfum ontwikkelen.” “We zullen het er morgen over hebben met Simon en Sara. Er moet toch nog verbouwd worden. En ik heb gehoord dat er een stuk gebouw vrijkomt.” Michèle lachte en kuste Lieven. “Gij zit vandaag met zoveel goei ideeën.” “Das door u e.” Lieven hielp Michèle haar spullen opruimen en daarna vertrokken ze richting de Koopvaardij, waar ze eerst een hapje zouden eten
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 125
Sara en Simon keken nog steeds verbaasd naar het tafereel. Frederik zat nog steeds op zijn knie en wachtte op een antwoord. Hij besloot om iets te nemen en hij liet het Audrey zien. Het was een zilveren ring met een kleine diamant in. Het was geen goedkope ring, maar daar trok hij zich niets van aan. Hij wou bewijzen dat hij haar nog steeds graag zag. Het antwoord bleef weg. “Audrey, wil je met mij trouwen?” vroeg hij nogmaals. Deze keer kwam er wel een reactie, maar niet de geen die hij verwachtte. Audrey draaide zich om en liep richting de Suikerrui en liet Frederik verweesd achter. Sara besloot achter Audrey aan te gaan en Simon volgde haar voorbeeld. Nu zat Frederik er helemaal alleen. Hij was alles kwijt. De liefde van zijn leven was hij kwijt door zijn eigen fout. Hij zag Audrey doodgraag en nu was hij haar kwijt…
Hij stond op en liep richting zijn stamcafé. Hij wandelde binnen en bestelde een pint. “Man, gij ziet er ni gelukkig uit.” zei de cafébaas toen hij de pint neerzette. “Das dan nog maar een understatement. Ge moest is weten hoe ik mij voelde.” “Is het zo erg?” “Afgewezen worden is altijd erg e.” “Gij en Audrey. Maar golle waart zo gelukkig.” “Blijkbaar ni gelukkig genoeg.” “Wa is er gebeurd?” “Ik heb haar bedrogen en ze heeft het ontdekt.” “Das ni waar.” Frederik knikte en dronk zijn pint ad fundum leeg. “Toch wel en ik wou het goe maken, maar ze weigerde mijn huwelijksaanzoek.” “Frederik, zijt gij ergens onderweg ergens tegengelopen?” “Waarom?” “”Gij, trouwen. Das toch niets voor u.” “Als het me Audrey is wel.” Frederik betaalde en ging naar huis. Naar die onzin wou hij niet luisteren.
“Audrey.” riep Sara, maar Audrey bleef doorlopen. Simon liep iets sneller en had Audrey bijna ingehaald. Audrey moest stoppen om dat ze op een druk kruispunt kwam. Ze wou verder lopen, maar Simon hield haar arm vast. “Wacht even.” zei hij. Sara kwam buiten adem aan. “Lieverd, dit is ni goe voor mij.” “Ik weet het, maar zeg da is tegen de die hier.” En hij keek naar Audrey. “Mijn verloofde heeft achter u gelopen, maar die is wel zwanger e.” Audrey keek verbaasd naar Sara en dan naar Simon. “Verloofde? Zwanger?” vroeg ze. Sara knikte. “Kom, we gaan naar de Groenplaats iets drinken.” “Nee, sorry.” zei Audrey. “Ik wil echt alleen zijn.” “Ik denk da het geen goe idee is om nu alleen te zijn.” “En waarom ni.” “Audrey, ik ken je verleden.” “Mijn verleden. Sara, weet gij mijn verleden. Ouders die mij buitengooien, vriendinnen die naar de andere kant van de wereld verhuizen en de verkeerde vrienden. Een vriend die mij bedriegt en dan vergeet ik misschien nog de drugs. Das mijn verleden. En ik wil nu alleen zijn.” riep Audrey. Iedereen die voorbij liep stond naar hun te kijken. “Kalmeer.” zei Simon kalm. “Gij moet mij gerust laten. Gij kent mij nog ni eens.” Audrey stak over en liep verder. Sara en Simon keken haar na. “Wa nu?” vroeg ze. “Laat haar maar alleen. Ze moet het verwerken.” “Denk je dat ze Frederik nog graag ziet.” “Ja, maar ze wilt het ni toegeven” antwoordde Simon rustig. “En Frederik is volgens mij verandert.” “Hoe bedoelt ge?” Sara was verbaasd van dat laatste. “Hij ziet Audrey graag. Ik zag da in zijn ogen.” “Maar ja, alleen trouwen is geen zicht e.” lachte Sara. “Das waar. Kom we gaan naar huis.” Ze wandelden naar hun wagen en vertrokken naar het appartement van Simon.
Audrey zat thuis in haar appartement. Frederik woonde ook nog altijd bij haar en ze verwachtte hem elk moment thuis. Ze zocht in de kleerkast naar al haar kleding en gooide die in een valies. Ze moest daar weg en dat zo snel mogelijk. Ze had de meeste kleding ingepakt en keek rond. Ze droomde weg. De afgelopen drie jaar had ze hier mooie momenten beleefd. “Audrey.” hoorde ze van ver komen. “Audrey.” Het klonk al wat dichter. Toen werd er geklapt naast haar oren. Ze schrok op en keek naar waar het geluid vandaan kwam. Frederik stond in de slaapkamer. “Wa zijt gij van plan?” vroeg hij en hij wees naar de koffers. “Zijt gij blind?” “Nee, maar ik wil het horen van u.” “Ik bol het af.” “Audrey, ik zie u graag.” “En ik u ni. Das toch duidelijk.” Audrey sloot de koffer en liep naar buiten. Ze wist wel niet waar naartoe, maar ze zou wel iets vinden. Al zou ze in een hotel slapen. Ze zou niet bij Frederik blijven.
Sara en Simon lagen in de zetel van elkaar te genieten. De problemen bij de andere bleven aanhouden, maar bij hun was alles koek en ei. Ze waren er beide heel gelukkig om. De wereld mocht rondom hun vergaan, maar hun liefde bleef bestaan en dat lieten ze ook merken. “Lieverd, eigenlijk hebben wij toch geluk e.” zei Sara. “Hoe bedoelt ge?” “Ha ja, we hebben een bloeiende zaak die duidelijk aan uitbreiding toe is en wij hebben elkaar.” “En ons kind.” Simon wreef over haar buikje. “Ik ga blij zijn dat die kleine er is en dat ik die in mijn armen kan nemen.” zei hij. Sara glimlachte. Hier had ze alleen nog maar van gedroomd, maar nu was dit alles werkelijkheid. Simon was zijn machostreken aan het verliezen en hij nam zijn verantwoordelijkheden. Een half jaar geleden bleek dat nog lang niet het geval. “Schat.” zei Simon. “Mmm.” antwoordde Sara daarop. “Als de gynaecoloog kan zien welk geslacht het kindje is, wil jij dat dan weten?” vroeg hij. Sara ging recht zitten en keek in zijn ogen. “Gij?” vroeg ze. “Nee, ik wil verrast worden.” “Awel, ik dan ook.” Ze moesten beide lachen. “We moeten het ook nog over ons huwelijk hebben.” “Lieverd, daar hebben we nog wa tijd voor en uw ouders zijn er ook nog. En vake en Lut zullen ook willen helpen. We kunnen beter aan het verlovingsfeest van overmorgen denken.” Simon knikte en kuste Sara vurig en vol passie. Hij nam haar naar de slaapkamer.
Sara en Simon keken nog steeds verbaasd naar het tafereel. Frederik zat nog steeds op zijn knie en wachtte op een antwoord. Hij besloot om iets te nemen en hij liet het Audrey zien. Het was een zilveren ring met een kleine diamant in. Het was geen goedkope ring, maar daar trok hij zich niets van aan. Hij wou bewijzen dat hij haar nog steeds graag zag. Het antwoord bleef weg. “Audrey, wil je met mij trouwen?” vroeg hij nogmaals. Deze keer kwam er wel een reactie, maar niet de geen die hij verwachtte. Audrey draaide zich om en liep richting de Suikerrui en liet Frederik verweesd achter. Sara besloot achter Audrey aan te gaan en Simon volgde haar voorbeeld. Nu zat Frederik er helemaal alleen. Hij was alles kwijt. De liefde van zijn leven was hij kwijt door zijn eigen fout. Hij zag Audrey doodgraag en nu was hij haar kwijt…
Hij stond op en liep richting zijn stamcafé. Hij wandelde binnen en bestelde een pint. “Man, gij ziet er ni gelukkig uit.” zei de cafébaas toen hij de pint neerzette. “Das dan nog maar een understatement. Ge moest is weten hoe ik mij voelde.” “Is het zo erg?” “Afgewezen worden is altijd erg e.” “Gij en Audrey. Maar golle waart zo gelukkig.” “Blijkbaar ni gelukkig genoeg.” “Wa is er gebeurd?” “Ik heb haar bedrogen en ze heeft het ontdekt.” “Das ni waar.” Frederik knikte en dronk zijn pint ad fundum leeg. “Toch wel en ik wou het goe maken, maar ze weigerde mijn huwelijksaanzoek.” “Frederik, zijt gij ergens onderweg ergens tegengelopen?” “Waarom?” “”Gij, trouwen. Das toch niets voor u.” “Als het me Audrey is wel.” Frederik betaalde en ging naar huis. Naar die onzin wou hij niet luisteren.
“Audrey.” riep Sara, maar Audrey bleef doorlopen. Simon liep iets sneller en had Audrey bijna ingehaald. Audrey moest stoppen om dat ze op een druk kruispunt kwam. Ze wou verder lopen, maar Simon hield haar arm vast. “Wacht even.” zei hij. Sara kwam buiten adem aan. “Lieverd, dit is ni goe voor mij.” “Ik weet het, maar zeg da is tegen de die hier.” En hij keek naar Audrey. “Mijn verloofde heeft achter u gelopen, maar die is wel zwanger e.” Audrey keek verbaasd naar Sara en dan naar Simon. “Verloofde? Zwanger?” vroeg ze. Sara knikte. “Kom, we gaan naar de Groenplaats iets drinken.” “Nee, sorry.” zei Audrey. “Ik wil echt alleen zijn.” “Ik denk da het geen goe idee is om nu alleen te zijn.” “En waarom ni.” “Audrey, ik ken je verleden.” “Mijn verleden. Sara, weet gij mijn verleden. Ouders die mij buitengooien, vriendinnen die naar de andere kant van de wereld verhuizen en de verkeerde vrienden. Een vriend die mij bedriegt en dan vergeet ik misschien nog de drugs. Das mijn verleden. En ik wil nu alleen zijn.” riep Audrey. Iedereen die voorbij liep stond naar hun te kijken. “Kalmeer.” zei Simon kalm. “Gij moet mij gerust laten. Gij kent mij nog ni eens.” Audrey stak over en liep verder. Sara en Simon keken haar na. “Wa nu?” vroeg ze. “Laat haar maar alleen. Ze moet het verwerken.” “Denk je dat ze Frederik nog graag ziet.” “Ja, maar ze wilt het ni toegeven” antwoordde Simon rustig. “En Frederik is volgens mij verandert.” “Hoe bedoelt ge?” Sara was verbaasd van dat laatste. “Hij ziet Audrey graag. Ik zag da in zijn ogen.” “Maar ja, alleen trouwen is geen zicht e.” lachte Sara. “Das waar. Kom we gaan naar huis.” Ze wandelden naar hun wagen en vertrokken naar het appartement van Simon.
Audrey zat thuis in haar appartement. Frederik woonde ook nog altijd bij haar en ze verwachtte hem elk moment thuis. Ze zocht in de kleerkast naar al haar kleding en gooide die in een valies. Ze moest daar weg en dat zo snel mogelijk. Ze had de meeste kleding ingepakt en keek rond. Ze droomde weg. De afgelopen drie jaar had ze hier mooie momenten beleefd. “Audrey.” hoorde ze van ver komen. “Audrey.” Het klonk al wat dichter. Toen werd er geklapt naast haar oren. Ze schrok op en keek naar waar het geluid vandaan kwam. Frederik stond in de slaapkamer. “Wa zijt gij van plan?” vroeg hij en hij wees naar de koffers. “Zijt gij blind?” “Nee, maar ik wil het horen van u.” “Ik bol het af.” “Audrey, ik zie u graag.” “En ik u ni. Das toch duidelijk.” Audrey sloot de koffer en liep naar buiten. Ze wist wel niet waar naartoe, maar ze zou wel iets vinden. Al zou ze in een hotel slapen. Ze zou niet bij Frederik blijven.
Sara en Simon lagen in de zetel van elkaar te genieten. De problemen bij de andere bleven aanhouden, maar bij hun was alles koek en ei. Ze waren er beide heel gelukkig om. De wereld mocht rondom hun vergaan, maar hun liefde bleef bestaan en dat lieten ze ook merken. “Lieverd, eigenlijk hebben wij toch geluk e.” zei Sara. “Hoe bedoelt ge?” “Ha ja, we hebben een bloeiende zaak die duidelijk aan uitbreiding toe is en wij hebben elkaar.” “En ons kind.” Simon wreef over haar buikje. “Ik ga blij zijn dat die kleine er is en dat ik die in mijn armen kan nemen.” zei hij. Sara glimlachte. Hier had ze alleen nog maar van gedroomd, maar nu was dit alles werkelijkheid. Simon was zijn machostreken aan het verliezen en hij nam zijn verantwoordelijkheden. Een half jaar geleden bleek dat nog lang niet het geval. “Schat.” zei Simon. “Mmm.” antwoordde Sara daarop. “Als de gynaecoloog kan zien welk geslacht het kindje is, wil jij dat dan weten?” vroeg hij. Sara ging recht zitten en keek in zijn ogen. “Gij?” vroeg ze. “Nee, ik wil verrast worden.” “Awel, ik dan ook.” Ze moesten beide lachen. “We moeten het ook nog over ons huwelijk hebben.” “Lieverd, daar hebben we nog wa tijd voor en uw ouders zijn er ook nog. En vake en Lut zullen ook willen helpen. We kunnen beter aan het verlovingsfeest van overmorgen denken.” Simon knikte en kuste Sara vurig en vol passie. Hij nam haar naar de slaapkamer.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 126
De volgende morgen zat Sara al te werken in haar kantoor. Ze moest dringend met haar vake praten over een kantoor voor haar en Simon. Nu moest ze hem te vaak missen en dat wilde ze niet meer. En zeker niet na gisterenavond. Ze hadden zo passioneel en vurig gevreeën. Het was zo mooi. Als ze aan het woord mooi dacht dan moest ze direct aan Lieven’s appartement denken. Ze had toen gezegd dat ze het mooi vond. Zijn antwoord was dat hij het woord nog nooit had gebruikt voor vrijen, maar ze durfde ervoor te wedden dat hij dat nu wel gebruikte. Ze zou het hem straks is vragen. Ze had zo’n mooie momenten met Simon beleefd, maar ook triestige. De brief van Lieven was als een mes in haar hart en toen ze vlak het gesprek tussen Simon en Lieven hoorde, moest ze daar echt weg. Maar nu was alles terug koek en ei. Zowel tussen haar en Simon als haar en Lieven. Er werd op de deur geklopt. “Binnen.” riep ze. Het was Audrey en die zag er niet al te fris uit. “Audrey.” ze stond op en ging naar haar toe. “Gij ziet er ni uit.” “Merci voor het compliment.” antwoordde Audrey. “Das ni slecht bedoelt, maar gij hebt precies ni geslapen.” “Das ook zo. Ik had geen onderdak.” “Hoe?” “Ik ben het thuis afgebold. Ik kon ni meer met Frederik onder 1 dak wonen.” Sara zette een stoel achteruit. “Ga zitten. Moet gij koffie hebben?” Audrey knikte en Sara belde naar Lut. “Lut, kan je 2 koffie’s brengen? Oké, tot zo.” “Vertel me nu eens alles.” “Tja… Frederik kwamen elkaar 3 jaar geleden terug tegen. We hadden elkaar al een jaar niet meer gezien. Dit kwam vooral omdat Julie naar Florida was verhuisd.” “Hoe bedoel je?” vroeg Sara. “Ja, Tim en Julie waren de link tussen mij en Frederik. Ik zat ni op de unief, maar op de hogeschool. Maar mijn verhaal nu: We liepen elkaar letterlijk en figuurlijk tegen het lijf. We zijn beginnen praten en herinneringen boven halen. Na 2 maand vormden we een koppel en vergat de problemen die er in het verleden waren gebeurd.” “Problemen?” “Die weddenschap, Sara.” “Ha oké, vertel maar verder.” “Ja, hij vertelde mij dat hij spijt had van alles wat er gebeurd was en ja ik was in een vergevingsgezinde bui en vergaf hem alles, maar vergeten deed ik het nooit. Oké, het laatste jaar gedroeg hij zich meer afstandelijker ten opzichte van mij. Ik ging anderhalve week geleden uit en zag hem Pheadra kussen. Ik trok meteen een foto en confronteerde hem ermee. Hij begon plots te bekennen. Hij had al 7 maanden een affaire met haar.” Ondertussen was Audrey beginnen huilen en dat was voor Sara een teken dat Audrey Frederik nog graag zag. “Zeg Pheadra? Is da die Tim probeerde te versieren in de tijd.” Audrey knikte. “Die heeft het voor broers zeker.” Audrey liet een lachje verschijnen. Er werd terug geklopt en Sara deed de deur open. “Dank je, Lut.” zei ze . “Is graag gedaan.” Lut vertrok direct weer naar de cafetaria. Sara sloot de deur en zetten de plateau met koffie op haar bureel. Ze nam een tas koffie en gaf het aan Audrey. “Hier. Gij dringt die toch nog altijd zwart e.” Audrey nam de tas aan en dronk ervan. “Audrey, het ga raar klinken uit mijne mond, maar ik denk da Frederik u oprecht graag ziet.” Audrey keek Sara echt in de ogen en zag dat ze het meende. “Sara, sorry da ik zo grof ben, maar zijt gij in die 3 jaar da wij elkaar ni gezien hebben tegen een paal gelopen of op uwe kop gevallen?” “Nee, waarom?” “Frederik is wel degene die u misbruikt heeft e.” “Audrey, als gij het goede in Frederik ziet dan kan ik da ook nog proberen. Trouwens hebt gij al onderdak?” “Verander ni van onderwerp, Sara. Maar om op uw vraag te antwoorden. Nee. Ik kan da ni als ik hier zit e.” “Ik zal straks me vake praten. Ge kunt in mijn kamer slapen. Ik woon daar toch ni meer.” vertelde Sara. “Meent ge da?” “Ja ik meen da. Ge moet toch kunnen slapen ’s nachts.” Audrey knuffelde Sara bijna plat. “Voorzichtig. Ik tel nu wel voor 2 e.” “Ha ja, ik heb je nog geen proficiat gewenst met je verloving en je zwangerschap.” “Dank je. Maar ik moet werken en jij ook.” Audrey stond op en bedankte Sara voor het gesprek. Het had haar duidelijk goed gedaan.
De volgende morgen zat Sara al te werken in haar kantoor. Ze moest dringend met haar vake praten over een kantoor voor haar en Simon. Nu moest ze hem te vaak missen en dat wilde ze niet meer. En zeker niet na gisterenavond. Ze hadden zo passioneel en vurig gevreeën. Het was zo mooi. Als ze aan het woord mooi dacht dan moest ze direct aan Lieven’s appartement denken. Ze had toen gezegd dat ze het mooi vond. Zijn antwoord was dat hij het woord nog nooit had gebruikt voor vrijen, maar ze durfde ervoor te wedden dat hij dat nu wel gebruikte. Ze zou het hem straks is vragen. Ze had zo’n mooie momenten met Simon beleefd, maar ook triestige. De brief van Lieven was als een mes in haar hart en toen ze vlak het gesprek tussen Simon en Lieven hoorde, moest ze daar echt weg. Maar nu was alles terug koek en ei. Zowel tussen haar en Simon als haar en Lieven. Er werd op de deur geklopt. “Binnen.” riep ze. Het was Audrey en die zag er niet al te fris uit. “Audrey.” ze stond op en ging naar haar toe. “Gij ziet er ni uit.” “Merci voor het compliment.” antwoordde Audrey. “Das ni slecht bedoelt, maar gij hebt precies ni geslapen.” “Das ook zo. Ik had geen onderdak.” “Hoe?” “Ik ben het thuis afgebold. Ik kon ni meer met Frederik onder 1 dak wonen.” Sara zette een stoel achteruit. “Ga zitten. Moet gij koffie hebben?” Audrey knikte en Sara belde naar Lut. “Lut, kan je 2 koffie’s brengen? Oké, tot zo.” “Vertel me nu eens alles.” “Tja… Frederik kwamen elkaar 3 jaar geleden terug tegen. We hadden elkaar al een jaar niet meer gezien. Dit kwam vooral omdat Julie naar Florida was verhuisd.” “Hoe bedoel je?” vroeg Sara. “Ja, Tim en Julie waren de link tussen mij en Frederik. Ik zat ni op de unief, maar op de hogeschool. Maar mijn verhaal nu: We liepen elkaar letterlijk en figuurlijk tegen het lijf. We zijn beginnen praten en herinneringen boven halen. Na 2 maand vormden we een koppel en vergat de problemen die er in het verleden waren gebeurd.” “Problemen?” “Die weddenschap, Sara.” “Ha oké, vertel maar verder.” “Ja, hij vertelde mij dat hij spijt had van alles wat er gebeurd was en ja ik was in een vergevingsgezinde bui en vergaf hem alles, maar vergeten deed ik het nooit. Oké, het laatste jaar gedroeg hij zich meer afstandelijker ten opzichte van mij. Ik ging anderhalve week geleden uit en zag hem Pheadra kussen. Ik trok meteen een foto en confronteerde hem ermee. Hij begon plots te bekennen. Hij had al 7 maanden een affaire met haar.” Ondertussen was Audrey beginnen huilen en dat was voor Sara een teken dat Audrey Frederik nog graag zag. “Zeg Pheadra? Is da die Tim probeerde te versieren in de tijd.” Audrey knikte. “Die heeft het voor broers zeker.” Audrey liet een lachje verschijnen. Er werd terug geklopt en Sara deed de deur open. “Dank je, Lut.” zei ze . “Is graag gedaan.” Lut vertrok direct weer naar de cafetaria. Sara sloot de deur en zetten de plateau met koffie op haar bureel. Ze nam een tas koffie en gaf het aan Audrey. “Hier. Gij dringt die toch nog altijd zwart e.” Audrey nam de tas aan en dronk ervan. “Audrey, het ga raar klinken uit mijne mond, maar ik denk da Frederik u oprecht graag ziet.” Audrey keek Sara echt in de ogen en zag dat ze het meende. “Sara, sorry da ik zo grof ben, maar zijt gij in die 3 jaar da wij elkaar ni gezien hebben tegen een paal gelopen of op uwe kop gevallen?” “Nee, waarom?” “Frederik is wel degene die u misbruikt heeft e.” “Audrey, als gij het goede in Frederik ziet dan kan ik da ook nog proberen. Trouwens hebt gij al onderdak?” “Verander ni van onderwerp, Sara. Maar om op uw vraag te antwoorden. Nee. Ik kan da ni als ik hier zit e.” “Ik zal straks me vake praten. Ge kunt in mijn kamer slapen. Ik woon daar toch ni meer.” vertelde Sara. “Meent ge da?” “Ja ik meen da. Ge moet toch kunnen slapen ’s nachts.” Audrey knuffelde Sara bijna plat. “Voorzichtig. Ik tel nu wel voor 2 e.” “Ha ja, ik heb je nog geen proficiat gewenst met je verloving en je zwangerschap.” “Dank je. Maar ik moet werken en jij ook.” Audrey stond op en bedankte Sara voor het gesprek. Het had haar duidelijk goed gedaan.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 127
Audrey was op weg naar het economaat en zag Arne passeren. Arne liet een glimlach op zijn gezicht verschijnen. Hij had nog altijd een crush op Audrey, maar wou het niet toegeven omdat het niet wederzijds was. “Arne.” riep Audrey. “Heb je zin om vanavond iets te gaan drinken?” vroeg ze. “Wist ge…” Audrey liet Arne niet uitspreken. “Geen weetjes Arne. Ik weet die horen bij u, maar ik wil vrienden zijn en misschien wordt het iets meer.” “Oké, ik kom je oppikken. Wa is je adres?” “Momenteel niets.” Arne keek haar aan met zijn gekende verbaasde blik. “Ik leg je da later wel is uit, maar ik zal je op tijd laten weten waar je me moet komen oppikken.” Audrey gaf een kus op Arne’s kaak en Arne legde zijn hand op die kaak. Hij was smoorverliefd op dat meisje. Alleen spijtig dat het niet wederzijds was. Hij liep naar de cafetaria en keek nog maar eens naar het economaat.
Arne zat te dagdromen in de cafetaria toen Simon binnenkwam. Hij zag Arne zitten en klopte op zijn rug. “Hoe gaat het me jouw?” vroeg hij. Arne schrok uit zijn droom en keek naar Simon. “Auwtch.” “Oei. Toch niets erg?” “Nee, ge hebt mij uit ne dagdroom gehaald.” “Was het een mooie.” “Audrey kwam er in voor.” vertelde Arne. “Gij meent da ni. Zijt ge verliefd op Audrey?” “En nog geen beetje. Enkel het is ni wederzijds.” Arne liet een pruillip zien. “Das pas auwtchig.” zei Simon. “Och, ze heeft mij gevraagd om iets te gaan drinken.” vertelde Arne. “Als vriend of als iets meer?” “Als vriend, maar wie weet.” “Arne, ik denk da ik je iets . moet zeggen.” “Wa dan?” “Haar ex heeft haar ten huwelijk gevraagd en volgens mij ziet Audrey hem nog graag.” “Auwtch, heeft ze ja gezegd?” Simon schudde zijn hoofd. “Nee, maar wa ni is kan nog komen e.” “Liefs ni.” Arne stond op en ging verder werken. Hij zei niets meer. Wat Simon net had gezegd kwetste hem en dat wou hij niet laten zien.
Lieven passeerde Arne en zag zijn betreurende blik en keek naar Simon. “Wa heeft die?” “Liefdesverdriet.” “Arne verliefd?” “Jep, op Audrey.” “Oké, en het is ni wederzijds of zo.” “Nee, maar ach. Laat hem nog wa doen. Die jongen zal het allemaal wel ontdekken en anders laat ik Sara is met hem praten” “Goe idee, maar nu ik u toch tegenkom. Ik zou willen praten over Michèle en haar parfumlab.” “Hebben wij een parfumlab?” vroeg Simon. “Nee, nog ni, maar ik heb gezien da er een stuk van het gebouw vrijkomt, vlak naast da van ons. Zou het ni mogelijk zijn om daar een atelier bij te maken voor Nils en een parfumlab voor Michèle?” Simon dacht na. “Het is inderdaad geen slecht idee.” Julie kwam aangewandeld. “Wa is geen slecht idee?” Lieven legde alles uit. “Das inderdaad geen slecht idee. Trouwens hoe zit het nu met da kantoor voor u en Sara?” “Ja, dan zoude gij moeten verhuizen, maar naar waar.” “Tja… Als ge nog 4 maand geduld hebt dan moet ik pas verhuizen als ik terug kom en dan zijn er misschien kantoren bijgekomen.” Lieven lachte. “Ik denk ni da Simon zo lang zonder zijn Sara kan.” “Ik denk da ook.” beaamde Julie. Simon begon te blozen.
Audrey zat de dromen. Arne was lief en vriendelijk en had nog altijd overduidelijk een crush op haar. Ze wilde vrienden met hem worden, maar niet meer dan dat. Nog niet. Er werd geklopt. “Binnen.” Liselore kwam binnengewandeld. “Ik kom voor nietjes.” zei ze. Audrey had haar raar of zelden gezien, want Arne kwam normaal alles zelf halen. “Is er Arne er niet meer?” vroeg ze aan Liselore. “Jawel, maar hij heeft het druk.” Audrey nam de nietjes en gaf ze aan Liselore. “Doe hem de groeten.” zei ze erbij en ze ging terug aan haar bureau zitten. Er kriebelde iets in haar buik, maar ze wist niet wat het was.
Audrey was op weg naar het economaat en zag Arne passeren. Arne liet een glimlach op zijn gezicht verschijnen. Hij had nog altijd een crush op Audrey, maar wou het niet toegeven omdat het niet wederzijds was. “Arne.” riep Audrey. “Heb je zin om vanavond iets te gaan drinken?” vroeg ze. “Wist ge…” Audrey liet Arne niet uitspreken. “Geen weetjes Arne. Ik weet die horen bij u, maar ik wil vrienden zijn en misschien wordt het iets meer.” “Oké, ik kom je oppikken. Wa is je adres?” “Momenteel niets.” Arne keek haar aan met zijn gekende verbaasde blik. “Ik leg je da later wel is uit, maar ik zal je op tijd laten weten waar je me moet komen oppikken.” Audrey gaf een kus op Arne’s kaak en Arne legde zijn hand op die kaak. Hij was smoorverliefd op dat meisje. Alleen spijtig dat het niet wederzijds was. Hij liep naar de cafetaria en keek nog maar eens naar het economaat.
Arne zat te dagdromen in de cafetaria toen Simon binnenkwam. Hij zag Arne zitten en klopte op zijn rug. “Hoe gaat het me jouw?” vroeg hij. Arne schrok uit zijn droom en keek naar Simon. “Auwtch.” “Oei. Toch niets erg?” “Nee, ge hebt mij uit ne dagdroom gehaald.” “Was het een mooie.” “Audrey kwam er in voor.” vertelde Arne. “Gij meent da ni. Zijt ge verliefd op Audrey?” “En nog geen beetje. Enkel het is ni wederzijds.” Arne liet een pruillip zien. “Das pas auwtchig.” zei Simon. “Och, ze heeft mij gevraagd om iets te gaan drinken.” vertelde Arne. “Als vriend of als iets meer?” “Als vriend, maar wie weet.” “Arne, ik denk da ik je iets . moet zeggen.” “Wa dan?” “Haar ex heeft haar ten huwelijk gevraagd en volgens mij ziet Audrey hem nog graag.” “Auwtch, heeft ze ja gezegd?” Simon schudde zijn hoofd. “Nee, maar wa ni is kan nog komen e.” “Liefs ni.” Arne stond op en ging verder werken. Hij zei niets meer. Wat Simon net had gezegd kwetste hem en dat wou hij niet laten zien.
Lieven passeerde Arne en zag zijn betreurende blik en keek naar Simon. “Wa heeft die?” “Liefdesverdriet.” “Arne verliefd?” “Jep, op Audrey.” “Oké, en het is ni wederzijds of zo.” “Nee, maar ach. Laat hem nog wa doen. Die jongen zal het allemaal wel ontdekken en anders laat ik Sara is met hem praten” “Goe idee, maar nu ik u toch tegenkom. Ik zou willen praten over Michèle en haar parfumlab.” “Hebben wij een parfumlab?” vroeg Simon. “Nee, nog ni, maar ik heb gezien da er een stuk van het gebouw vrijkomt, vlak naast da van ons. Zou het ni mogelijk zijn om daar een atelier bij te maken voor Nils en een parfumlab voor Michèle?” Simon dacht na. “Het is inderdaad geen slecht idee.” Julie kwam aangewandeld. “Wa is geen slecht idee?” Lieven legde alles uit. “Das inderdaad geen slecht idee. Trouwens hoe zit het nu met da kantoor voor u en Sara?” “Ja, dan zoude gij moeten verhuizen, maar naar waar.” “Tja… Als ge nog 4 maand geduld hebt dan moet ik pas verhuizen als ik terug kom en dan zijn er misschien kantoren bijgekomen.” Lieven lachte. “Ik denk ni da Simon zo lang zonder zijn Sara kan.” “Ik denk da ook.” beaamde Julie. Simon begon te blozen.
Audrey zat de dromen. Arne was lief en vriendelijk en had nog altijd overduidelijk een crush op haar. Ze wilde vrienden met hem worden, maar niet meer dan dat. Nog niet. Er werd geklopt. “Binnen.” Liselore kwam binnengewandeld. “Ik kom voor nietjes.” zei ze. Audrey had haar raar of zelden gezien, want Arne kwam normaal alles zelf halen. “Is er Arne er niet meer?” vroeg ze aan Liselore. “Jawel, maar hij heeft het druk.” Audrey nam de nietjes en gaf ze aan Liselore. “Doe hem de groeten.” zei ze erbij en ze ging terug aan haar bureau zitten. Er kriebelde iets in haar buik, maar ze wist niet wat het was.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 128
Simon wandelde naar Sara haar kantoor. Hij had haar al te lang moeten missen. Hij kwam in haar kantoor en kuste Sara en daarna haar buik. De zwangerschap maakte hem echt verantwoordelijk. “Schat. Ik heb u gemist.” zei hij. “Ik u ook, maar ja. We hebben te weinig plaats.” “Ik denk da Lieven een oplossing heeft gevonden.” “Ha ja, en die is?” “Wel, er is in het gebouw nog ruimte vrij en misschien kunnen wij die kopen en daar nog kantoren plaatsen.” “Lieven is toch een slimmeke e, maar hij is wel te laat.” “Hoe bedoel je. Ik heb daarnet gebeld en het is orde. We kunnen nu zelfs gaan kijken als we willen.” “Hoe? Wanneer?” “Lieverd, ik had al langer door dat het ni opgelost kon worden. Volgende maand willen we een nieuwe parfumlijn, maar Michèle heeft geen lab om te produceren. Marnix zit constant te zagen dat Niels te veel plaats inneemt. We hebben meer ruimte nodig en vanmorgen zag ik die informatie hangen en ik heb direct gebeld.” “Gij zijt toch een snelle e.” lachte Simon. “Ge moogt Lieven wel bedanken.” “Da zal ik zeker doen, maar mag ik eerst iemand anders bedanken?” vroeg Simon. “Ha ja en wie mag da dan zijn.” Simon kuste Sara vol op de mond en leidde zijn tong naar binnen en Sara kuste even vurig terug. Ze werden verstoord door iemand die op de deur klopte. Beide negeerde het en ze bleven verder kussen. Plots ging de deur open Julie wandelde binnen. “Oeps, sorry. Ik dacht dat er niemand was.” zei ze met een rood gezicht. Ze legde een map op het bureau van Sara. “Ik kom later wel terug.” “Wacht maar, ge zijt hier nu toch. Trouwens ge ziet er goe uit.” zei Sara. “Zijt ge eindelijk nieuwe kleding gaan halen?” “Ik moest wel, ik geraak bijna ni meer in mijn kleren. Er zijn nog een paar dingen die ik kan dragen, maar das dan ook al.” Sara en Julie lachte. “Wa kwam je brengen?” vroeg Simon. Hij wou dat Julie zo snel mogelijk naar buiten ging. “Niets, gewoon documenten die getekend moeten worden. Het is voor de nieuwe reclamecampagne.” “Oké, ik zal ze straks brengen.” zei Sara. Julie wandelde richting deur. “Ha ja, Julie hebt gij trouwens geen nieuwe assistente nodig nu Simon ni meer voor u werkt?” hield Sara haar tegen. “Eigenlijk wel, ik mag van mijn gynaecoloog ni te veel werken en moet veel rusten.” “We zullen ervoor zorgen. Ga maar.” Julie verliet het kantoor. “Eindelijk.” zei Simon. “Nu kan ik je verder bedanken.” Hij begon Sara direct vurig te kussen.
Lieven en Michèle stonden in het landschapsbureel te praten en zagen dat Julie met rode wangen voorbij wandelde. “Iets gezien da ge ni mocht zien?” vroeg Michèle. “Ik denk da ik 2 minuten later was binnengekomen dat het wel het geval was geweest.” “Hoe bedoelt ge?” vroeg Lieven. “Sara en Simon. Ik moet daar toch geen tekening bij maken e.” Lieven en Michèle moesten lachen. Ze hadden Julie nog niet verlegen meegemaakt, maar nu dus wel. “Nee, da hoeft ni.” antwoordden ze tegelijk. “Das goe. Ik ga verder werken.” Julie liep verder naar haar kantoor. “Zoude da de hormonen zijn?” vroeg Lieven. “Waarom?” “Julie die verlegen is. Das ni normaal.” “Da kan zijn, maar ja, ik zou het ni weten e. Ik heb nog geen kinderen.” “Zoude gij kinderen willen?” vroeg hij. “Ja, maar nu nog ni. Misschien over een paar jaar.” “Ik denk daar nu ook zo over.” zei Lieven lachend. “Ge zijt echt verandert e.” zei Michèle. “Denkt ge?” “Ge zijt verantwoordelijker dan vroeger.” Lieven kuste Michèle. “Zeg, ik ga even langs Sara.” zei ze. “Zie da ge ze ni betrapt.” Simon kwam het landschapsbureel binnengewandeld. “Da zal ni zijn, daar is Simon al.” “Simon.” zei Lieven. “Lieven, Michèle.” “Ik ga naar Sara.” lachte Michèle. “Wa heeft die?” vroeg Simon. “Julie is hier gepasseerd met rode kaken. Ze was blij da ze ni 2 minuten later uw kantoor binnenwandelde.” vertelde Lieven hem. “Da kan ik geloven, maar Sara en ik houden het deftig op kantoor.” “Ja, da zal wel.” “Dus Julie was verlegen. Das ook ni van haar gewoonte.” “Da weet ik, maar das dus het geval. Het zullen de hormonen zijn.” Simon en Lieven lachten en wandelden samen naar de cafetaria.
Michèle klopte op de deur van Sara’s kantoor. “Binnen.” hoorde ze Sara roepen. Ze wandelde naar binnen. “Michèle, zet je. En waaraan heb ik je bezoek te danken?” vroeg Sara. “Ik wou gewoon is praten van vrouw tot vrouw.” “Das goe, maar kan da vanavond na de kantoor uren? Dan kan Simon nog is met Lieven gaan fitnessen.” “Das een goed idee. Rond een uur of 6?” “Das goe.” Michèle stond recht om het kantoor te verlaten, maar Sara hield haar tegen. “Michèle, kan je je straks vrijmaken?” “Natuurlijk. Waarom?” “We hebben besloten om ruimte bij te kopen en ik zou die straks willen zien en zo kan jij zien waar ge je parfumlab wilt.” “Das een goe idee. Wanneer gaan we?” “Over een halfuurtje. Ik ga eerst lunchen met Simon.” “Weet Simon da al.” Sara schudde haar hoofd. “Nee, maar da komt nog wel.” lachte ze. Michèle moest mee lachen. “Ik zal ook is me Lieven gaan lunchen.” “Zeg waarom gaan we ni samen lunchen. Dan kunnen we daarna die andere kantoren bezichtigen.” “Das een goe idee, Sara. Kom we gaan onze mannen halen.” Sara stond ook op en nam haar handtas en vest en verliet samen met Michèle haar kantoor. Ze vonden hun mannen in de cafetaria. “Hebben jullie zin om te lunchen?” vroeg Sara. “Ja, natuurlijk. Nu?” antwoordde Lieven. “Ja, we wilden met jullie naar de Koopvaardij gaan.” zei Michèle. “Das goe.” Beide mannen stonden op en kuste hun vrouwtjes en samen liepen ze naar de lift, waar blijkbaar Julie stond te wachten. “Ook een lunchpauze.” vroeg Sara. “Ja, Tom kan nog is vrij nemen en we gaan zien wa we moeten veranderen aan ons nieuw huis.” lachte ze. “Ga je ni mee met ons lunchen?” vroeg Michèle. “Nee, sorry. Tom heeft maar een halfuurtje. Misschien de volgende keer.” De lift kwam aan en ze stapten met 5 de lift in.
Simon wandelde naar Sara haar kantoor. Hij had haar al te lang moeten missen. Hij kwam in haar kantoor en kuste Sara en daarna haar buik. De zwangerschap maakte hem echt verantwoordelijk. “Schat. Ik heb u gemist.” zei hij. “Ik u ook, maar ja. We hebben te weinig plaats.” “Ik denk da Lieven een oplossing heeft gevonden.” “Ha ja, en die is?” “Wel, er is in het gebouw nog ruimte vrij en misschien kunnen wij die kopen en daar nog kantoren plaatsen.” “Lieven is toch een slimmeke e, maar hij is wel te laat.” “Hoe bedoel je. Ik heb daarnet gebeld en het is orde. We kunnen nu zelfs gaan kijken als we willen.” “Hoe? Wanneer?” “Lieverd, ik had al langer door dat het ni opgelost kon worden. Volgende maand willen we een nieuwe parfumlijn, maar Michèle heeft geen lab om te produceren. Marnix zit constant te zagen dat Niels te veel plaats inneemt. We hebben meer ruimte nodig en vanmorgen zag ik die informatie hangen en ik heb direct gebeld.” “Gij zijt toch een snelle e.” lachte Simon. “Ge moogt Lieven wel bedanken.” “Da zal ik zeker doen, maar mag ik eerst iemand anders bedanken?” vroeg Simon. “Ha ja en wie mag da dan zijn.” Simon kuste Sara vol op de mond en leidde zijn tong naar binnen en Sara kuste even vurig terug. Ze werden verstoord door iemand die op de deur klopte. Beide negeerde het en ze bleven verder kussen. Plots ging de deur open Julie wandelde binnen. “Oeps, sorry. Ik dacht dat er niemand was.” zei ze met een rood gezicht. Ze legde een map op het bureau van Sara. “Ik kom later wel terug.” “Wacht maar, ge zijt hier nu toch. Trouwens ge ziet er goe uit.” zei Sara. “Zijt ge eindelijk nieuwe kleding gaan halen?” “Ik moest wel, ik geraak bijna ni meer in mijn kleren. Er zijn nog een paar dingen die ik kan dragen, maar das dan ook al.” Sara en Julie lachte. “Wa kwam je brengen?” vroeg Simon. Hij wou dat Julie zo snel mogelijk naar buiten ging. “Niets, gewoon documenten die getekend moeten worden. Het is voor de nieuwe reclamecampagne.” “Oké, ik zal ze straks brengen.” zei Sara. Julie wandelde richting deur. “Ha ja, Julie hebt gij trouwens geen nieuwe assistente nodig nu Simon ni meer voor u werkt?” hield Sara haar tegen. “Eigenlijk wel, ik mag van mijn gynaecoloog ni te veel werken en moet veel rusten.” “We zullen ervoor zorgen. Ga maar.” Julie verliet het kantoor. “Eindelijk.” zei Simon. “Nu kan ik je verder bedanken.” Hij begon Sara direct vurig te kussen.
Lieven en Michèle stonden in het landschapsbureel te praten en zagen dat Julie met rode wangen voorbij wandelde. “Iets gezien da ge ni mocht zien?” vroeg Michèle. “Ik denk da ik 2 minuten later was binnengekomen dat het wel het geval was geweest.” “Hoe bedoelt ge?” vroeg Lieven. “Sara en Simon. Ik moet daar toch geen tekening bij maken e.” Lieven en Michèle moesten lachen. Ze hadden Julie nog niet verlegen meegemaakt, maar nu dus wel. “Nee, da hoeft ni.” antwoordden ze tegelijk. “Das goe. Ik ga verder werken.” Julie liep verder naar haar kantoor. “Zoude da de hormonen zijn?” vroeg Lieven. “Waarom?” “Julie die verlegen is. Das ni normaal.” “Da kan zijn, maar ja, ik zou het ni weten e. Ik heb nog geen kinderen.” “Zoude gij kinderen willen?” vroeg hij. “Ja, maar nu nog ni. Misschien over een paar jaar.” “Ik denk daar nu ook zo over.” zei Lieven lachend. “Ge zijt echt verandert e.” zei Michèle. “Denkt ge?” “Ge zijt verantwoordelijker dan vroeger.” Lieven kuste Michèle. “Zeg, ik ga even langs Sara.” zei ze. “Zie da ge ze ni betrapt.” Simon kwam het landschapsbureel binnengewandeld. “Da zal ni zijn, daar is Simon al.” “Simon.” zei Lieven. “Lieven, Michèle.” “Ik ga naar Sara.” lachte Michèle. “Wa heeft die?” vroeg Simon. “Julie is hier gepasseerd met rode kaken. Ze was blij da ze ni 2 minuten later uw kantoor binnenwandelde.” vertelde Lieven hem. “Da kan ik geloven, maar Sara en ik houden het deftig op kantoor.” “Ja, da zal wel.” “Dus Julie was verlegen. Das ook ni van haar gewoonte.” “Da weet ik, maar das dus het geval. Het zullen de hormonen zijn.” Simon en Lieven lachten en wandelden samen naar de cafetaria.
Michèle klopte op de deur van Sara’s kantoor. “Binnen.” hoorde ze Sara roepen. Ze wandelde naar binnen. “Michèle, zet je. En waaraan heb ik je bezoek te danken?” vroeg Sara. “Ik wou gewoon is praten van vrouw tot vrouw.” “Das goe, maar kan da vanavond na de kantoor uren? Dan kan Simon nog is met Lieven gaan fitnessen.” “Das een goed idee. Rond een uur of 6?” “Das goe.” Michèle stond recht om het kantoor te verlaten, maar Sara hield haar tegen. “Michèle, kan je je straks vrijmaken?” “Natuurlijk. Waarom?” “We hebben besloten om ruimte bij te kopen en ik zou die straks willen zien en zo kan jij zien waar ge je parfumlab wilt.” “Das een goe idee. Wanneer gaan we?” “Over een halfuurtje. Ik ga eerst lunchen met Simon.” “Weet Simon da al.” Sara schudde haar hoofd. “Nee, maar da komt nog wel.” lachte ze. Michèle moest mee lachen. “Ik zal ook is me Lieven gaan lunchen.” “Zeg waarom gaan we ni samen lunchen. Dan kunnen we daarna die andere kantoren bezichtigen.” “Das een goe idee, Sara. Kom we gaan onze mannen halen.” Sara stond ook op en nam haar handtas en vest en verliet samen met Michèle haar kantoor. Ze vonden hun mannen in de cafetaria. “Hebben jullie zin om te lunchen?” vroeg Sara. “Ja, natuurlijk. Nu?” antwoordde Lieven. “Ja, we wilden met jullie naar de Koopvaardij gaan.” zei Michèle. “Das goe.” Beide mannen stonden op en kuste hun vrouwtjes en samen liepen ze naar de lift, waar blijkbaar Julie stond te wachten. “Ook een lunchpauze.” vroeg Sara. “Ja, Tom kan nog is vrij nemen en we gaan zien wa we moeten veranderen aan ons nieuw huis.” lachte ze. “Ga je ni mee met ons lunchen?” vroeg Michèle. “Nee, sorry. Tom heeft maar een halfuurtje. Misschien de volgende keer.” De lift kwam aan en ze stapten met 5 de lift in.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 129
Het was lunchpauze en Audrey zat nog steeds te werken. Ze keek op haar horloge en besloot uiteindelijk om dan toch te lunchen. Ze stond op en opende haar deur dat haar leidde naar de cafetaria. Ze zag Arne aan de toog staan praten met Lut en ze sloot direct de deur, maar te laat blijkbaar. Arne had haar al gezien en liep naar haar toe. In het economaat stond Audrey tegen de deur geleund en in de cafetaria was Arne tegen de deur aan het praten. “Audrey, ik wil met je praten. Doe de deur open.” Arne deed klink naar beneden, maar er stond iets tegen de deur. “Oké, dan niet, maar ooit moet je komen lunchen en ik blijf hier wachten tot je buitenkomt. Audrey kreeg tranen over haar ogen. Ze besefte dat ze een schat van een jongen liet schieten, maar was ze klaar voor een nieuwe relatie. Ze wist het niet goed. Ze ging op haar stoel zitten en legde haar hoofd in haar armen. Ze begon te snikken. Arne probeerde de deur nogmaals te openen en toen hij binnengeraakte zag hij Audrey zitten. Hij wandelde naar haar toe en hurkte zich naast haar neer. Hij wreef met zijn handen door haar haren. “Ge moet toch ni huilen.” zei hij. Audrey ging recht zitten en keek recht in de ogen van Arne. “Ik weet ni of ik klaar ben voor een nieuwe relatie. Ik weet zelfs ni of mijn vorige relatie is afgelopen. Ik ben zo verward.” Arne bracht zijn lippen naar de hare en kuste haar zachtjes. Audrey liet hem doen. Het voelde goed, heel goed zelfs.
In het landschapsbureel was An terug aan haar desk gaan zitten en zag ze Frederik uit de lift wandelen. Ze stond meteen op en wandelde op hem af. “Meneer, u bent hier ni welkom.” zei ze. “Ik zoek Audrey Verhoeven.” An was verbaasd de laatste keer dat hij hier was, moest hij Sara hebben en nu was het die van het economaat. Ik zal ze gaan halen. An liep naar het economaat en wandelde binnen, want de deur stond op. Wat ze zag deed haar glimlachen. Arne en Audrey waren aan het kussen en de liefde was te voelen. Ze liet de twee doen en liep terug naar het landschapsbureel. “Sorry, maar Audrey moet op stap zijn voor haar werk. Ze is niet in het economaat.” “En da wist gij daarnet ni.” riep Frederik, die haar duidelijk ni geloofde. “Nee, want ik heb net geluncht en ik heb haar niet zien vertrekken.” Frederik geloofde blijkbaar wel haar uitleg en liep terug naar de lift. “Kan je haar zeggen dat ik hier geweest ben.” An knikte en bleef hem aanstaren tot hij in de lift stapte. Daarna ging ze zitten aan haar bureel en begon te werken.
In de Koopvaardij was het ook heel gezellig. Zowel Lieven en Michèle als Simon en Sara konden elkaar niet gerust laten. Ze gaven elkaar constant kusjes en fluisterde lieve dingen in elkaars oren. Ze hadden net een koffie gedronken en Sara keek naar haar horloge. “Oei, we hebben over een kwartier een afspraak voor de ruimtes te bezichtigen. We moeten nu vertrekken.” Simon liet de ober de rekening brengen en betaalde de lunch. Daarna vertrokken ze met hun vieren terug naar de gebouwen van Présence. Daar ontmoetten ze de makelaar en die bracht hen naar een stuk van het gebouw waar nog niemand was geweest. Het had ook 4 verdiepen en dit bracht Sara op ideeën. Ze konden een heel verdiep aan Ecomoda wijdden en een heel verdiep aan een parfumzaak. Michèle zou dan wel een naam moeten gebruiken, maar dat zou geen probleem vormen. Dan waren er nog 2 verdiepen over waar ze misschien nog een atelier konden plaatsen, maar dat zou ze later wel bezien. Na een paar uur rondgewandeld hebben, besloten ze dat ze een architect zouden aannemen. Op de vierde verdieping werd de parfumzaak geplaatst en een verdieping lager kwamen de kantoren van Ecomoda. “En wat gaan we met de 2 ander verdiepingen doen?” vroeg Simon. “Misschien 2 grote ateliers plaatsen en nog wa kantoren.” zei Sara. “Das geen slecht idee en ik denk da Marnix dan heel content zal zijn.” antwoordde Lieven daarop. “Ik denk da ook.” Ze moesten alle vier lachen. De diva zou misschien dan minder hysterisch doen.
Jan en Brenda zaten in In Finé te praten over hun plan. Het was meer dan een week geleden dat Brenda het ding had gekocht, maar Jan twijfelde. Hij wou echt niet betrapt worden. “Het komt goed. We moeten nu wel snel handelen e.” zei Brenda. “Hoe bedoel je?” vroeg Jan.“Weet gij da dan nog ni?” Jan schudde zijn hoofd en Brenda ging verder. “Ik heb gehoord da Michèle voor Présence parfums ga ontwikkelen. Ze zou daar een eigen lab krijgen en volgende maand komt de nieuwe parfum uit.” Jan was verbaasd dit te horen. Michèle had hem verraden en Sara wou haar aandelen niet verkopen. Dat had ze vorige week duidelijk aan de telefoon verteld. Jan moest haar ook gerust laten. Beide zouden boeten, maar hij zou beginnen met Sara.
In het economaat had Arne zich op de bureelstoel van Audrey geplaatst en zij was op zijn schoot gaan zitten. “Ik moet toch wennen aan de situatie.” zei ze. “Auwtch.” zei Arne. “In positieve zin. Zotteke.” “Dan is het goe.” En hij kuste haar nogmaals. Het voelde voor beide ogoed. “Ik krijg wel honger.” zei Audrey plots. “Dan gaan we eten e.” Ze verlieten hand in hand het economaat en bestelden beide een broodje en gingen dan naast elkaar aan een tafeltje zitten. Lut zag dat er romantiek tussen de twee was en dat ze allebei gelukkig waren. An kwam in de cafetaria gewandeld. “Mag ik een koffie, Lut?” vroeg ze. “Ja, hoor. Zie die 2 daar.” zei Lut. “Ik heb ze al betrapt in het economaat.” antwoordde An. Zowel Audrey als Arne keken op. “Auwtch.” zeiden ze in koor. Iedereen moest lachen. Ze pasten inderdaad perfect bij elkaar. “Hier zijn jullie broodjes.” zei Lut en Audrey wou opstaan om het te gaan halen. Arne hield haar tegen. “Mag ik, mijn prinses.” Audrey knikte verlegen. Arne was echt een schat voor haar. Die zou ze niet laten gaan. Toen hij de broodjes op tafel zette en terug zat, kuste Audrey hem vol passie. An nam haar koffie aan en ging terug werken. Ook Lut besloot de twee even alleen te laten.
Het was lunchpauze en Audrey zat nog steeds te werken. Ze keek op haar horloge en besloot uiteindelijk om dan toch te lunchen. Ze stond op en opende haar deur dat haar leidde naar de cafetaria. Ze zag Arne aan de toog staan praten met Lut en ze sloot direct de deur, maar te laat blijkbaar. Arne had haar al gezien en liep naar haar toe. In het economaat stond Audrey tegen de deur geleund en in de cafetaria was Arne tegen de deur aan het praten. “Audrey, ik wil met je praten. Doe de deur open.” Arne deed klink naar beneden, maar er stond iets tegen de deur. “Oké, dan niet, maar ooit moet je komen lunchen en ik blijf hier wachten tot je buitenkomt. Audrey kreeg tranen over haar ogen. Ze besefte dat ze een schat van een jongen liet schieten, maar was ze klaar voor een nieuwe relatie. Ze wist het niet goed. Ze ging op haar stoel zitten en legde haar hoofd in haar armen. Ze begon te snikken. Arne probeerde de deur nogmaals te openen en toen hij binnengeraakte zag hij Audrey zitten. Hij wandelde naar haar toe en hurkte zich naast haar neer. Hij wreef met zijn handen door haar haren. “Ge moet toch ni huilen.” zei hij. Audrey ging recht zitten en keek recht in de ogen van Arne. “Ik weet ni of ik klaar ben voor een nieuwe relatie. Ik weet zelfs ni of mijn vorige relatie is afgelopen. Ik ben zo verward.” Arne bracht zijn lippen naar de hare en kuste haar zachtjes. Audrey liet hem doen. Het voelde goed, heel goed zelfs.
In het landschapsbureel was An terug aan haar desk gaan zitten en zag ze Frederik uit de lift wandelen. Ze stond meteen op en wandelde op hem af. “Meneer, u bent hier ni welkom.” zei ze. “Ik zoek Audrey Verhoeven.” An was verbaasd de laatste keer dat hij hier was, moest hij Sara hebben en nu was het die van het economaat. Ik zal ze gaan halen. An liep naar het economaat en wandelde binnen, want de deur stond op. Wat ze zag deed haar glimlachen. Arne en Audrey waren aan het kussen en de liefde was te voelen. Ze liet de twee doen en liep terug naar het landschapsbureel. “Sorry, maar Audrey moet op stap zijn voor haar werk. Ze is niet in het economaat.” “En da wist gij daarnet ni.” riep Frederik, die haar duidelijk ni geloofde. “Nee, want ik heb net geluncht en ik heb haar niet zien vertrekken.” Frederik geloofde blijkbaar wel haar uitleg en liep terug naar de lift. “Kan je haar zeggen dat ik hier geweest ben.” An knikte en bleef hem aanstaren tot hij in de lift stapte. Daarna ging ze zitten aan haar bureel en begon te werken.
In de Koopvaardij was het ook heel gezellig. Zowel Lieven en Michèle als Simon en Sara konden elkaar niet gerust laten. Ze gaven elkaar constant kusjes en fluisterde lieve dingen in elkaars oren. Ze hadden net een koffie gedronken en Sara keek naar haar horloge. “Oei, we hebben over een kwartier een afspraak voor de ruimtes te bezichtigen. We moeten nu vertrekken.” Simon liet de ober de rekening brengen en betaalde de lunch. Daarna vertrokken ze met hun vieren terug naar de gebouwen van Présence. Daar ontmoetten ze de makelaar en die bracht hen naar een stuk van het gebouw waar nog niemand was geweest. Het had ook 4 verdiepen en dit bracht Sara op ideeën. Ze konden een heel verdiep aan Ecomoda wijdden en een heel verdiep aan een parfumzaak. Michèle zou dan wel een naam moeten gebruiken, maar dat zou geen probleem vormen. Dan waren er nog 2 verdiepen over waar ze misschien nog een atelier konden plaatsen, maar dat zou ze later wel bezien. Na een paar uur rondgewandeld hebben, besloten ze dat ze een architect zouden aannemen. Op de vierde verdieping werd de parfumzaak geplaatst en een verdieping lager kwamen de kantoren van Ecomoda. “En wat gaan we met de 2 ander verdiepingen doen?” vroeg Simon. “Misschien 2 grote ateliers plaatsen en nog wa kantoren.” zei Sara. “Das geen slecht idee en ik denk da Marnix dan heel content zal zijn.” antwoordde Lieven daarop. “Ik denk da ook.” Ze moesten alle vier lachen. De diva zou misschien dan minder hysterisch doen.
Jan en Brenda zaten in In Finé te praten over hun plan. Het was meer dan een week geleden dat Brenda het ding had gekocht, maar Jan twijfelde. Hij wou echt niet betrapt worden. “Het komt goed. We moeten nu wel snel handelen e.” zei Brenda. “Hoe bedoel je?” vroeg Jan.“Weet gij da dan nog ni?” Jan schudde zijn hoofd en Brenda ging verder. “Ik heb gehoord da Michèle voor Présence parfums ga ontwikkelen. Ze zou daar een eigen lab krijgen en volgende maand komt de nieuwe parfum uit.” Jan was verbaasd dit te horen. Michèle had hem verraden en Sara wou haar aandelen niet verkopen. Dat had ze vorige week duidelijk aan de telefoon verteld. Jan moest haar ook gerust laten. Beide zouden boeten, maar hij zou beginnen met Sara.
In het economaat had Arne zich op de bureelstoel van Audrey geplaatst en zij was op zijn schoot gaan zitten. “Ik moet toch wennen aan de situatie.” zei ze. “Auwtch.” zei Arne. “In positieve zin. Zotteke.” “Dan is het goe.” En hij kuste haar nogmaals. Het voelde voor beide ogoed. “Ik krijg wel honger.” zei Audrey plots. “Dan gaan we eten e.” Ze verlieten hand in hand het economaat en bestelden beide een broodje en gingen dan naast elkaar aan een tafeltje zitten. Lut zag dat er romantiek tussen de twee was en dat ze allebei gelukkig waren. An kwam in de cafetaria gewandeld. “Mag ik een koffie, Lut?” vroeg ze. “Ja, hoor. Zie die 2 daar.” zei Lut. “Ik heb ze al betrapt in het economaat.” antwoordde An. Zowel Audrey als Arne keken op. “Auwtch.” zeiden ze in koor. Iedereen moest lachen. Ze pasten inderdaad perfect bij elkaar. “Hier zijn jullie broodjes.” zei Lut en Audrey wou opstaan om het te gaan halen. Arne hield haar tegen. “Mag ik, mijn prinses.” Audrey knikte verlegen. Arne was echt een schat voor haar. Die zou ze niet laten gaan. Toen hij de broodjes op tafel zette en terug zat, kuste Audrey hem vol passie. An nam haar koffie aan en ging terug werken. Ook Lut besloot de twee even alleen te laten.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3