Deel 110
Lieven wandelde uit de lift en liep naar de desk van An. “Lieven?” vroeg ze verbaasd. “Wa doe jij hier?” “Euhm…” maar voor Lieven kon antwoorden, stond Helena al naast hem. “Lieven, wa doe jij hier?” vroeg ze. “Ik ging net antwoorden. Ik kwam horen of je al gehoord had bij Simon of Sara voor mijn job?” Helena keek Lieven aan alsof ze van Venus kwam. “Waarover hebt ge het?” “Nee, dus… Ge zou praten met Simon over mijn job.” “Och ja… Sorry me al die heisa hier op Présence met Britt en Julie ben ik da radicaal vergeten. Ge kunt misschien zelf horen. Ella is net uit de vergaderzaal en ik heb Sara en Simon nog niet zien buitenkomen.” vertelde Helena. Lieven riep al zijn moed bijeen en wandelde richting de vergaderzaal. Hij klopte op de deur.
Sara was ondertussen op Simon zijn schoot gaan zitten. “Ik ben gewoon superblij da gij mijn verloofde zijt.” zei ze. “En ik ben megablij da gij mijn verloofde zijt.” antwoordde hij daarop. Sara lachte. “Het is gewoon ongelofelijk. Nog geen maand geleden moest ik van u niets meer weten en nu kan ik ni zonder jouw.” “Ik ook ni meer zonder jouw.” Hij kuste haar op de mond, maar werd gestoord door iemand die op de deur klopte. “Binnen.” riep Sara. Lieven kwam voorzichtig binnengewandeld. Sara stond op. “Sara, blijf maar zitten. Ik blijf ni lang.” “Wa komt ge hier doen?” vroeg Simon. “Praten.” “We luisteren.” zei Sara. “Ga zitten.” zei Simon. Simon had het moeilijk dat Lieven er was, maar hij toen hij nog in het ziekenhuis lag gebabbeld en geluisterd naar hem. En misschien moest hij de vriendschap nog maar eens een kans geven. “Ik kwam horen of jullie nog een job voor mij hadden.” begon Lieven. Simon keek naar Sara en zij keek naar hem. Wat moesten ze nu doen? “Lieven, waarom kom je achter een job vragen?” vroeg Sara ineens. “Ik weet ni of jullie het weten, maar Michèle is opgestapt bij In Finé en heeft nu ook geen vast inkomen meer.” “Hoe komt da Michèle weg is bij Jan?” vroeg Simon verbaasd. Lieven wist niet of hij alles moest vertellen, maar hij had hun vertrouwen in hem nodig. Hij had dringend werk nodig. “Jan is van plan om in Présence binnen te geraken. Hoe weet Michèle ni, maar ze wou er niets mee te maken hebben en heeft ze ontslag genomen. Ze hoopte terug naar Lotion te gaan, maar die hadden op dit moment niemand nodig.” vertelde Lieven. “Da meen je ni. Jan Nyman wil voet in Présence?” vroeg Sara. “Ja, Michèle heeft daarom al haar aandelen aan hem verkocht, maar ja… Daarmee heeft ze nog geen werk en ik ook ni.” “Simon, Helena gaat veel werk hebben met de winkels nu we in Denemarken onze collecties gaan verkopen. Misschien kunnen we Lieven zijn oude functie teruggeven.” Simon keek van Lieven naar Sara en terug naar Lieven. “Lieven, ge hebt mij gekwetst toen je me vertelde da ik Sara terug aan het gebruiken was. Mijn liefde voor haar is oprecht. Ik hoop da je da beseft.” Lieven knikte, maar bleef zwijgen. “Ik wil je een tweede kans geven, maar op 1 voorwaarde.” “En die is?” vroeg Lieven. “Da ge vanavond iets ga drinken me mij.” Lieven keek naar Simon en ook Sara keek verbaasd. “Simon?” vroeg ze. “Je had gelijk. Vriendschap moet uitgepraat worden en da ga ik vanavond me Lieven doen.” “En mag hij komen werken?” vroeg ze. “Ja, morgen begint hij.” “Lieven, je hebt gehoord. Ga maar aan Helena vragen da ze haar laatste contract opstelt. Eentje om jouw aan te nemen.” lachte Sara. Lieven stond op en bedankte Sara en vooral Simon.
Toen Lieven buiten was kuste Sara Simon vol op de mond. “Gij doet mij keer op keer verbazen. Simon Van Wijck.” “Ha ja. Hoe dan, Sara De Roose?” “Ik had echt ni verwacht da ge de vriendschap terug ging opnemen.” “Ik ook ni, maar jouw woorden van een week geleden flitsten toen door mijn hoofd. En ik moet zeggen je hebt nog nooit ongelijk gehad, dus waarom zou je nu ongelijk hebben.” Sara kuste Simon en lachte naar hem. Ze was zo trots op haar verloofde, de vader van haar kindje.
Julie wandelde net het zuiderterras op richting de taverne. Ze bleef even staan en keek naar de Schelde. Ze droomde even weg. 4 jaar geleden toen ze James net kende, hebben ze elkaar hier voor de eerste keer gekust. Ze haalde het beeld voor haar ogen. Ze waren aan het lachen en waren op korte tijd echt dichter naar elkaar gegroeid. “I find it strange.” zei Julie. “Strange?” “Yes, a few weeks ago I’ve was alone and now I’ve met the most fantastic guy of the world.” “You are the most beautiful girl of the world.” Ze bleven even staan en keken elkaar recht in de ogen. Hij kwam dichter naar haar toe en raakte met zijn lippen zachtjes de hare. Julie kuste even zacht en intens terug en voor even leek iedereen rond hen te vervagen.
“Julie.” hoorde ze een stem haar uit gedachten halen. Ze draaide zich om en zag James staan. “You were dreaming.” zei hij. “Was it nice?” Julie draaide zich terug richting Schelde. “Maybe, but I’m not here to talk about my dreams. Why do you want to speak to me?” “Come we are going to drink something.” Ze wandelde mee richting het terras van de taverne. “I’ve have to speak you about my company. There are big problems.” vertelde hij. “What do you mean?” “Do you remember our last conversation?” “Yes, you need me as a model.” “Yes, the client has gone to court, because I didn’t deliver what he asked.” “You don’t mean that. I have said that you have to tell him that I’m not a model anymore.” “I did tell him, but he didn’t believe it. He saw pictures of you and he was certain of his decision.” “And why do you need me.” “As a witness.” “No, I don’t go to Florida.” “Please, Julie. It’s important. The company can’t afford a court case.” “That’s your problem. I don’t come to Florida.” “If that’s your decision, I respect that.” Julie was blij dat James niet langer opdrong. Ze was vastbesloten en het eerste jaar ging ze niet terug naar Florida. Ze zou eerst bevallen voor ze dat land ging bezoeken. “And now.” begon James. “What’s the reason that you’re grow fat?” Julie wist niet wat zeggen. Ze had al veel scenario’s in haar hoofd afgespeeld, maar toen was de baby al geboren. Nu was ze nog maar 2 maand en 3 weken zwanger.
Sara verhaal Audrey
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 111
“Julie.” zei James om haar uit haar gedachten te halen. Beide zaten nog steeds iets te drinken op het terras van het zuiderterras. “Euhm, I’m pregnant.” zei ze voorzichtig, want ze had schrik voor zijn reactie. “Pregnant?” zei James verbaasd. “Is it…” Julie liet hem niet uitspreken. “Yes, it’s yours.” “How long are you pregnant?” “3 months” “And when were you planning to tell me?” “Honestly. Never.” “What? You don’t want to tell me. The baby needs a father.” “The baby will have a father. And won’t be you.” Julie stond op en liep richting de plek waar ze daarnet aan het dagdromen was. James liep achter haar. “Do you mean that your new boyfriend will be the father of my child?” riep hij over de brug. “James, you don’t have to yell. Whole Antwerp don’t have to know this.” “I yell when I want to. This is ridiculous.” “Yes, indeed. It’s ridiculous. Now I know why I didn’t tell you anything. Go back tot Florida and leave me alone.” Julie wandelde naar huis, want ze had Tom al lang genoeg alleen gelaten. Dat was buiten James gerekend, want hij bleef achter haar lopen. “Julie, wait a minute.” Julie negeerde hem en liep gewoon verder. Ze moest nog 10 minuten wandelen en ze was thuis. Hopelijk gaf James het snel op. “Julie.” riep hij nog is. “It’s my baby too.” “Not anymore.” riep Julie terug en ze bleef verder wandelen ze liep ondertussen over de Jordaenskaai en wist dat ze er bijna was. Ze keek nog 1 keer achterom en zag dat James was blijven stilstaan. Zou hij het opgegeven hebben?
De avond was gevallen boven Antwerpen en Sara en Simon zaten thuis te genieten van elkaar. Het was zo gezellig om gewoon in elkander hun armen te liggen. Sara keek naar Simon en zag dat hij aan het genieten was met zijn ogen toe. Sara kroop naar boven, maar Simon reageerde niet. Dan kuste ze hem op de mond en daarop reageerde hij door terug te kussen. “Je bent nog wakker.” zei ze lachend. “Ja. Ik was aan het dagdromen over ons.” “Over ons?” “Over onze trouw.” “Mmm, ik ben benieuwd.” “Ja, je kwam binnen in een prachtig kleed en u haar mooi opgestoken. En onze geloftes waar heel mooi.” “Da zal in werkelijkheid ook zo zijn. Trouwens over een trouwkleed gesproken. Ik moet nog aan Marnix of Nils vragen of ze er één willen ontwerpen.” “Dan moet je da doen, maar Marnix zal het te druk hebben met het ontwerpen van het kleed van Helena.” “En wa wil je daarmee zeggen?” “Wel, waarom vraag je het ni gewoon aan Nils? We hebben beide gezien da hij kan ontwerpen. En hij ontwerpt in jouw stijl. Eenvoudig, maar toch mooi.” vertelde Simon. “Gij kent mij precies al goe e.” lachte Sara. “Het is toch zo da ge de ontwerpstijl van Marnix iets te uitbundig vindt.” Sara knikte en kuste Simon. “Das waar, maar moet jij je ni gaan klaarmaken?” Simon keek op zijn horloge en zag dat hij over een half uur had afgesproken met Lieven. “Das waar. Ge vindt het toch ni erg da ik je alleen laat e.” “Nee, maak je nu maar klaar of ge zijt te laat.” Simon ging gauw een ander hemd en vest aan te trekken. Hij kwam terug in de woonkamer en kuste Sara op de mond. “Tot straks.” Hij nam de sleutels van Sara’s wagen en liep naar de voordeur. Hij gaf Sara nog een handkus en liet haar dan alleen achter.
Julie lag in de armen van Tom en huilde zachtjes. Ze had net alles verteld over James en de baby. Het was zo moeilijk om nog te zwijgen tegen hem. Het was tenslotte zijn kind. Nadat ze een beetje gekalmeerd was, vertelde ze aan Tom over de aanklacht tegen haar oude bedrijf en dat James hoopte dat zij zou getuigen. “Ge hebt dus geweigerd.” zei Tom. “Ja. Ik wil ni terug naar Florida. Ik hoor daar ni meer thuis. En het eerste jaar zien ze me daar ni meer.” Tom kuste Julie. “Is het misschien ni beter da ge ga?” Julie sprong op. “Da meent ge ni.” “Ik meen da wel, maar als ge echt ni wilt dan moet ge ni gaan.” “En waarom zou ik wel gaan?” “Het was tenslotte ook jouw bedrijf.” “Ja, maar ik heb mijn geld ontvangen van James en dus heb ik niets meer met da modellenbureau te maken.” “Ik leg me neer bij jouw beslissing als je zeker bent.” “Ik ben heel zeker.” Julie legde de nadruk op het woord ‘heel’. Ze werden gestoord door de GSM van Tom. “Tom Janssens.” nam hij op. “Tom, Ilse hier. Er is een probleem.” “Da probleem kan da ni wachten. Ik heb verlof.” “Nee, het is Britt Van Hove.” “Wa is er me Britt Van Hove?” vroeg Tom ongerust. “Ni over de telefoon, Tom. Kan je over een uur op het kantoor zijn?” “Oké, tot over een uurtje.” Hij hing op en vestigde al zijn aandacht op Julie. “Schat, ik moet naar kantoor. Er is iets me Britt. Vind je het erg?” Julie schudde haar hoofd. “Ga maar.” Ze kuste hem op de mond en liet hem vertrekken. Ze zou is naar Sara en Helena bellen. Ze zouden met hun drietjes iets kunnen drinken. Ze nam haar GSM en belde eerst naar Helena.
Sara zat te dagdromen over het huwelijk. Het kwam eigenlijk door Simon, want door zijn dagdroom had zij zin om al te beginnen met de voorbereidingen voor het huwelijk. Ze wou het wel eenvoudig houden, maar ja Simon was welvarend en zou het waarschijnlijk groots willen. Ze zou het er later wel eens over hebben. Ze werd uit haar dagdroom gerukt door haar GSM. Ze nam die en zag dat het Julie was. “Julie, wa kan ik voor je doen?” vroeg ze. “Heb je zin om iets te gaan drinken met Helena en mij?” vroeg Julie. “En Tom? Je had toch speciaal voor hem verlof genomen?” “Ja, maar hij is opgeroepen. Da kunt ge hebben als je vriendje een flik is e.” lachte Julie. “Ha ja. Das goe, maar ik heb geen wagen dus ik geraak nergens.” “Hoe? Gij hebt toch wel een wagen.” “Ja, maar Simon is er mee weg. De zijne was een wrak en we hebben nog geen nieuwe kunnen gaan halen.” “Ha, oké ik zal Helena laten weten da we bij u blijven e. Simon is toch weg dus kunnen we het even goe bij gezellig maken.” “Das een goe idee. Zorgt gij ook voor drank en hapjes, want we zijn nog ni naar de winkel kunnen gaan. En ik denk ni dat er veel is.” zei Sara. “Ik zal het ook aan Helena vragen. Tot strakjes.” “Tot straks.” Sara hing op en ging verder met dagdromen……
“Julie.” zei James om haar uit haar gedachten te halen. Beide zaten nog steeds iets te drinken op het terras van het zuiderterras. “Euhm, I’m pregnant.” zei ze voorzichtig, want ze had schrik voor zijn reactie. “Pregnant?” zei James verbaasd. “Is it…” Julie liet hem niet uitspreken. “Yes, it’s yours.” “How long are you pregnant?” “3 months” “And when were you planning to tell me?” “Honestly. Never.” “What? You don’t want to tell me. The baby needs a father.” “The baby will have a father. And won’t be you.” Julie stond op en liep richting de plek waar ze daarnet aan het dagdromen was. James liep achter haar. “Do you mean that your new boyfriend will be the father of my child?” riep hij over de brug. “James, you don’t have to yell. Whole Antwerp don’t have to know this.” “I yell when I want to. This is ridiculous.” “Yes, indeed. It’s ridiculous. Now I know why I didn’t tell you anything. Go back tot Florida and leave me alone.” Julie wandelde naar huis, want ze had Tom al lang genoeg alleen gelaten. Dat was buiten James gerekend, want hij bleef achter haar lopen. “Julie, wait a minute.” Julie negeerde hem en liep gewoon verder. Ze moest nog 10 minuten wandelen en ze was thuis. Hopelijk gaf James het snel op. “Julie.” riep hij nog is. “It’s my baby too.” “Not anymore.” riep Julie terug en ze bleef verder wandelen ze liep ondertussen over de Jordaenskaai en wist dat ze er bijna was. Ze keek nog 1 keer achterom en zag dat James was blijven stilstaan. Zou hij het opgegeven hebben?
De avond was gevallen boven Antwerpen en Sara en Simon zaten thuis te genieten van elkaar. Het was zo gezellig om gewoon in elkander hun armen te liggen. Sara keek naar Simon en zag dat hij aan het genieten was met zijn ogen toe. Sara kroop naar boven, maar Simon reageerde niet. Dan kuste ze hem op de mond en daarop reageerde hij door terug te kussen. “Je bent nog wakker.” zei ze lachend. “Ja. Ik was aan het dagdromen over ons.” “Over ons?” “Over onze trouw.” “Mmm, ik ben benieuwd.” “Ja, je kwam binnen in een prachtig kleed en u haar mooi opgestoken. En onze geloftes waar heel mooi.” “Da zal in werkelijkheid ook zo zijn. Trouwens over een trouwkleed gesproken. Ik moet nog aan Marnix of Nils vragen of ze er één willen ontwerpen.” “Dan moet je da doen, maar Marnix zal het te druk hebben met het ontwerpen van het kleed van Helena.” “En wa wil je daarmee zeggen?” “Wel, waarom vraag je het ni gewoon aan Nils? We hebben beide gezien da hij kan ontwerpen. En hij ontwerpt in jouw stijl. Eenvoudig, maar toch mooi.” vertelde Simon. “Gij kent mij precies al goe e.” lachte Sara. “Het is toch zo da ge de ontwerpstijl van Marnix iets te uitbundig vindt.” Sara knikte en kuste Simon. “Das waar, maar moet jij je ni gaan klaarmaken?” Simon keek op zijn horloge en zag dat hij over een half uur had afgesproken met Lieven. “Das waar. Ge vindt het toch ni erg da ik je alleen laat e.” “Nee, maak je nu maar klaar of ge zijt te laat.” Simon ging gauw een ander hemd en vest aan te trekken. Hij kwam terug in de woonkamer en kuste Sara op de mond. “Tot straks.” Hij nam de sleutels van Sara’s wagen en liep naar de voordeur. Hij gaf Sara nog een handkus en liet haar dan alleen achter.
Julie lag in de armen van Tom en huilde zachtjes. Ze had net alles verteld over James en de baby. Het was zo moeilijk om nog te zwijgen tegen hem. Het was tenslotte zijn kind. Nadat ze een beetje gekalmeerd was, vertelde ze aan Tom over de aanklacht tegen haar oude bedrijf en dat James hoopte dat zij zou getuigen. “Ge hebt dus geweigerd.” zei Tom. “Ja. Ik wil ni terug naar Florida. Ik hoor daar ni meer thuis. En het eerste jaar zien ze me daar ni meer.” Tom kuste Julie. “Is het misschien ni beter da ge ga?” Julie sprong op. “Da meent ge ni.” “Ik meen da wel, maar als ge echt ni wilt dan moet ge ni gaan.” “En waarom zou ik wel gaan?” “Het was tenslotte ook jouw bedrijf.” “Ja, maar ik heb mijn geld ontvangen van James en dus heb ik niets meer met da modellenbureau te maken.” “Ik leg me neer bij jouw beslissing als je zeker bent.” “Ik ben heel zeker.” Julie legde de nadruk op het woord ‘heel’. Ze werden gestoord door de GSM van Tom. “Tom Janssens.” nam hij op. “Tom, Ilse hier. Er is een probleem.” “Da probleem kan da ni wachten. Ik heb verlof.” “Nee, het is Britt Van Hove.” “Wa is er me Britt Van Hove?” vroeg Tom ongerust. “Ni over de telefoon, Tom. Kan je over een uur op het kantoor zijn?” “Oké, tot over een uurtje.” Hij hing op en vestigde al zijn aandacht op Julie. “Schat, ik moet naar kantoor. Er is iets me Britt. Vind je het erg?” Julie schudde haar hoofd. “Ga maar.” Ze kuste hem op de mond en liet hem vertrekken. Ze zou is naar Sara en Helena bellen. Ze zouden met hun drietjes iets kunnen drinken. Ze nam haar GSM en belde eerst naar Helena.
Sara zat te dagdromen over het huwelijk. Het kwam eigenlijk door Simon, want door zijn dagdroom had zij zin om al te beginnen met de voorbereidingen voor het huwelijk. Ze wou het wel eenvoudig houden, maar ja Simon was welvarend en zou het waarschijnlijk groots willen. Ze zou het er later wel eens over hebben. Ze werd uit haar dagdroom gerukt door haar GSM. Ze nam die en zag dat het Julie was. “Julie, wa kan ik voor je doen?” vroeg ze. “Heb je zin om iets te gaan drinken met Helena en mij?” vroeg Julie. “En Tom? Je had toch speciaal voor hem verlof genomen?” “Ja, maar hij is opgeroepen. Da kunt ge hebben als je vriendje een flik is e.” lachte Julie. “Ha ja. Das goe, maar ik heb geen wagen dus ik geraak nergens.” “Hoe? Gij hebt toch wel een wagen.” “Ja, maar Simon is er mee weg. De zijne was een wrak en we hebben nog geen nieuwe kunnen gaan halen.” “Ha, oké ik zal Helena laten weten da we bij u blijven e. Simon is toch weg dus kunnen we het even goe bij gezellig maken.” “Das een goe idee. Zorgt gij ook voor drank en hapjes, want we zijn nog ni naar de winkel kunnen gaan. En ik denk ni dat er veel is.” zei Sara. “Ik zal het ook aan Helena vragen. Tot strakjes.” “Tot straks.” Sara hing op en ging verder met dagdromen……
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 112
Lieven en Simon zaten in de Koopvaardij iets te drinken. Simon was begonnen met rode wijn, maar was ondertussen overgestapt op cola en water. “Geen wijn meer?” vroeg Lieven. “Nee, ik wil heelhuids thuis geraken. Ik heb daar iets kostbaars da op mij aan het wachten is.” antwoordde Simon. “Sara.” “Ja, Sara. Die heeft mij zo hard verandert. Lieven, ik ben smoorverliefd op haar. Ik zou ni meer zonder haar kunnen.” “Ik ken da gevoel precies.” zei Lieven plots. “Ha ja.” vroeg Simon verbaasd. “Michèle?” Lieven knikte. “Michèle. Ze heeft mij totaal verandert. Ik denk constant aan haar. Ik ken da gevoel ni, maar nu ik u zo hoor spreken…” “Ge zijt verliefd, Lieven. Wie had da ooit gedacht. De twee flierefluiters die verliefd worden.” “Echt e.” Beide lachte. “Er zijn vrouwen die ons dus kunnen temmen. Bij u is da Sara en bij mij is da Michèle.” “Lieven, maar ik wil iets vragen. Die 2 vrouwen mogen onze vriendschap ni in de weg staan.” “Nee, het is door Michèle da ik me u ben komen praten.” “En Sara heeft mij doen inzien da onze vriendschap belangrijk is.” “Eigenlijk hebben wij 2 slimme vrouwen e.” Ze moesten terug lachen en Simon bestelde nog een cola. “Nog een cola. Drink nog een wijntje.” “Lieven, ik heb al 3 glazen op.” “Oké, voor mij dan ook een cola e.” Simon moest lachen. Lieven was duidelijk aan het veranderen, maar hij ook. En dat allemaal door de liefde van hun leven……
Sara zat nog steeds te dagdromen, maar weer werd ze uit haar dagdroom gerukt. Dit keer door de deurbel. Ze stond op en liep naar de voordeur. Het was waarschijnlijk Helena of Julie. Ze opende de deur en zag Helena staan met 3 flessen wijn en een fles champagne. Helena zag Sara verbaasd kijken. “Ja Julie vroeg mij om voor drank te zorgen en dus dacht ik: Ik neem gewoon genoeg mee om er een gezellige avond van te maken.” “Maar is da ni wa veel.” “We zijn maar me 3 man.” Achter Helena kwam Julie aangewandeld. “Sorry, we zijn me 4. Ik heb Michèle ook uitgenodigd.” “Da ga hier gezellig worden.” zei Sara. “Das de bedoeling.” antwoordde Julie. Ze liet een zak zien. “En dit zijn de hapjes.” “En wa heb je Michèle laten meenemen?” vroeg Sara. “De gezelligheid.” antwoordde Julie en op datzelfde moment stapte Michèle uit de lift. “Begint het feestje aan de deur of zo?” vroeg ze. “Oh, nee, kom maar binnen.” antwoordde Sara en ze liet de dames naar binnen. Ze sloot de deur achter Michèle en volgde hen naar de woonkamer. Julie en Helena liepen direct naar de keuken waardoor Sara direct zag dat ze iets met Simon hadden. “Ik ga even naar Simon bellen.” zei ze tegen Michèle. “Waarom?” “Om te zeggen da hij me Lieven nog lang mag wegblijven.” Michèle begon te lachen en Sara lachte mee. Helena wandelde de woonkamer terug binnen. “Wa is er om te lachen?” vroeg ze. “Sara is van plan onze mannen lang op stap te sturen.” “Ha ja?” “Ja, Lieven en Simon zijn samen iets gaan drinken.” “En ik ga ervoor zorgen da ze de eerste uren ni naar huis komen.” Sara nam haar GSM en toetste de nummer van Simon in.
Simon en Lieven zaten nog steeds in de Koopvaardij en Simon keek op zijn horloge. “Lieven, sorry, man, maar ik ga naar huis. We zitten hier al een uur.” Op datzelfde moment ging zijn GSM. Het was Sara. “Sara, schat, ik vertrek nu naar huis. Ge moet ge geen zorgen maken.” zei hij direct. “Lieverd, laat mij eerst uitspreken. Ge hoeft nog ni naar huis te komen. Julie, Helena en Michèle zijn hier en we zijn van plan om er een vrouwenavond van te maken. Ik belde om te zeggen da ge er mocht van profiteren en da ge u ni moet inhouden. Dat geldt ook voor Lieven. En ik bedoel dan wel de drank. Ge kunt straks een taxi naar huis nemen. Thomas zal morgen de wagen wel gaan halen.” vertelde Sara en op de achtergrond hoorde Simon Helena roepen. Wat verstond hij niet, maar dat zou Sara wel zeggen. “Ha ja, en Helena belt naar Steven dus die komt ook naar daar.” “En Tom?” vroeg Simon. “Die moest onverwacht gaan werken. Dus nee, hij komt ni. Amuseer je.” “Bedankt, schat.” Simon hing op. “En?” vroeg Lieven. “Wel, onze vrouwen hebben een vrouwenavond georganiseerd en wij mannen mogen ons ook amuseren. Ik mag zelfs drinken.” Lieven lachte. “Ha ja… Michèle is er ook en ze zei da gij u ook mocht amuseren.” “Daar zeg ik geen nee tegen.” hij richtte zich tot de barvrouw. “Een wodkacola alsjeblieft? Moet gij niets straffers drinken?” Simon dacht even na. “Hetzelfde. Ik moest een taxi naar huis nemen. Dus zal ik er maar van profiteren.” “Zeg, wie is er allemaal op da vrouwenfeestje?” vroeg Lieven plots. De barvrouw zette hun drankjes voor hun en Simon nam een slok. “Helena, Julie, Michèle en natuurlijk mijn Sara.” “Dus Steven zit alleen thuis?” “Ja, maar hij zou op weg naar hier zijn. Volgens Helena toch.” “Da kan nog gezellig worden.” zei Lieven plots. “En de nieuwe vriend van Julie?” “Die moest werken. Hij werd opgeroepen.” “Die is flik, zeker?” “Ja, en Julie zal blijkbaar moeten wennen da die vaak wordt opgeroepen.”
Lieven en Simon zaten in de Koopvaardij iets te drinken. Simon was begonnen met rode wijn, maar was ondertussen overgestapt op cola en water. “Geen wijn meer?” vroeg Lieven. “Nee, ik wil heelhuids thuis geraken. Ik heb daar iets kostbaars da op mij aan het wachten is.” antwoordde Simon. “Sara.” “Ja, Sara. Die heeft mij zo hard verandert. Lieven, ik ben smoorverliefd op haar. Ik zou ni meer zonder haar kunnen.” “Ik ken da gevoel precies.” zei Lieven plots. “Ha ja.” vroeg Simon verbaasd. “Michèle?” Lieven knikte. “Michèle. Ze heeft mij totaal verandert. Ik denk constant aan haar. Ik ken da gevoel ni, maar nu ik u zo hoor spreken…” “Ge zijt verliefd, Lieven. Wie had da ooit gedacht. De twee flierefluiters die verliefd worden.” “Echt e.” Beide lachte. “Er zijn vrouwen die ons dus kunnen temmen. Bij u is da Sara en bij mij is da Michèle.” “Lieven, maar ik wil iets vragen. Die 2 vrouwen mogen onze vriendschap ni in de weg staan.” “Nee, het is door Michèle da ik me u ben komen praten.” “En Sara heeft mij doen inzien da onze vriendschap belangrijk is.” “Eigenlijk hebben wij 2 slimme vrouwen e.” Ze moesten terug lachen en Simon bestelde nog een cola. “Nog een cola. Drink nog een wijntje.” “Lieven, ik heb al 3 glazen op.” “Oké, voor mij dan ook een cola e.” Simon moest lachen. Lieven was duidelijk aan het veranderen, maar hij ook. En dat allemaal door de liefde van hun leven……
Sara zat nog steeds te dagdromen, maar weer werd ze uit haar dagdroom gerukt. Dit keer door de deurbel. Ze stond op en liep naar de voordeur. Het was waarschijnlijk Helena of Julie. Ze opende de deur en zag Helena staan met 3 flessen wijn en een fles champagne. Helena zag Sara verbaasd kijken. “Ja Julie vroeg mij om voor drank te zorgen en dus dacht ik: Ik neem gewoon genoeg mee om er een gezellige avond van te maken.” “Maar is da ni wa veel.” “We zijn maar me 3 man.” Achter Helena kwam Julie aangewandeld. “Sorry, we zijn me 4. Ik heb Michèle ook uitgenodigd.” “Da ga hier gezellig worden.” zei Sara. “Das de bedoeling.” antwoordde Julie. Ze liet een zak zien. “En dit zijn de hapjes.” “En wa heb je Michèle laten meenemen?” vroeg Sara. “De gezelligheid.” antwoordde Julie en op datzelfde moment stapte Michèle uit de lift. “Begint het feestje aan de deur of zo?” vroeg ze. “Oh, nee, kom maar binnen.” antwoordde Sara en ze liet de dames naar binnen. Ze sloot de deur achter Michèle en volgde hen naar de woonkamer. Julie en Helena liepen direct naar de keuken waardoor Sara direct zag dat ze iets met Simon hadden. “Ik ga even naar Simon bellen.” zei ze tegen Michèle. “Waarom?” “Om te zeggen da hij me Lieven nog lang mag wegblijven.” Michèle begon te lachen en Sara lachte mee. Helena wandelde de woonkamer terug binnen. “Wa is er om te lachen?” vroeg ze. “Sara is van plan onze mannen lang op stap te sturen.” “Ha ja?” “Ja, Lieven en Simon zijn samen iets gaan drinken.” “En ik ga ervoor zorgen da ze de eerste uren ni naar huis komen.” Sara nam haar GSM en toetste de nummer van Simon in.
Simon en Lieven zaten nog steeds in de Koopvaardij en Simon keek op zijn horloge. “Lieven, sorry, man, maar ik ga naar huis. We zitten hier al een uur.” Op datzelfde moment ging zijn GSM. Het was Sara. “Sara, schat, ik vertrek nu naar huis. Ge moet ge geen zorgen maken.” zei hij direct. “Lieverd, laat mij eerst uitspreken. Ge hoeft nog ni naar huis te komen. Julie, Helena en Michèle zijn hier en we zijn van plan om er een vrouwenavond van te maken. Ik belde om te zeggen da ge er mocht van profiteren en da ge u ni moet inhouden. Dat geldt ook voor Lieven. En ik bedoel dan wel de drank. Ge kunt straks een taxi naar huis nemen. Thomas zal morgen de wagen wel gaan halen.” vertelde Sara en op de achtergrond hoorde Simon Helena roepen. Wat verstond hij niet, maar dat zou Sara wel zeggen. “Ha ja, en Helena belt naar Steven dus die komt ook naar daar.” “En Tom?” vroeg Simon. “Die moest onverwacht gaan werken. Dus nee, hij komt ni. Amuseer je.” “Bedankt, schat.” Simon hing op. “En?” vroeg Lieven. “Wel, onze vrouwen hebben een vrouwenavond georganiseerd en wij mannen mogen ons ook amuseren. Ik mag zelfs drinken.” Lieven lachte. “Ha ja… Michèle is er ook en ze zei da gij u ook mocht amuseren.” “Daar zeg ik geen nee tegen.” hij richtte zich tot de barvrouw. “Een wodkacola alsjeblieft? Moet gij niets straffers drinken?” Simon dacht even na. “Hetzelfde. Ik moest een taxi naar huis nemen. Dus zal ik er maar van profiteren.” “Zeg, wie is er allemaal op da vrouwenfeestje?” vroeg Lieven plots. De barvrouw zette hun drankjes voor hun en Simon nam een slok. “Helena, Julie, Michèle en natuurlijk mijn Sara.” “Dus Steven zit alleen thuis?” “Ja, maar hij zou op weg naar hier zijn. Volgens Helena toch.” “Da kan nog gezellig worden.” zei Lieven plots. “En de nieuwe vriend van Julie?” “Die moest werken. Hij werd opgeroepen.” “Die is flik, zeker?” “Ja, en Julie zal blijkbaar moeten wennen da die vaak wordt opgeroepen.”
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 113
In het politiekantoor was het een drukte van jewelste. Tom wandelde binnen en zocht direct naar Ilse. Toen hij haar gevonden had wandelde hij direct op haar af. “Wa is er nu gebeurd?” vroeg hij haar. “Tja, ga zitten.” zei ze. Tom ging zitten en keek dan naar Ilse. “Vertel nu.” “We gingen Britt nog 1 keer ondervragen voor we haar naar een vrouwengevangenis gingen brengen. Ze vroeg of de handboeien uitmochten en da hebben we dan ook gedaan. Toen we haar terug wilden boeien na de ondervraging, vroeg ze het nogmaals en hebben we nog is toegeven, maar blijkbaar was het een foute beslissing.” “Hoe bedoel je?” “Op weg naar de wagen heeft ze de agente geslagen en weggevlucht. Sindsdien is ze spoorloos.” Tom kreeg de schok van zijn leven te horen. Zijn geliefde zat nu alleen thuis en de vrouw die haar het ziekenhuis geslagen had, was op de vlucht. “Julie is in gevaar.” riep hij. “Waar is ze nu?” vroeg Ilse. “Thuis, maar ik ga haar bellen.” Tom nam haar GSM en belde direct naar Julie. “Julie.” zei hij toen ze opnam. “Ja, schattie. Wa scheelt er?” “Waar zijt gij nu?” “Ik ben bij Sara. Helena, Michèle en ik houden haar gezelschap. Waarom?” “Kunt gij daar blijven?” “Ik kan da ja, maar waarom? Schattie, vertel me nu eerst wat er scheelt.” “Britt is ontsnapt en ze weten ni waar ze is.” Tom hoorde niets meer aan de andere kant van de lijn. “Julie?” riep hij. Plots hoorde hij niets, maar ook niets meer.” Hij keek naar het scherm van zijn GSM en zag dat Julie had opgehangen. “En?” vroeg Ilse. “Ik weet het ni?” Ilse probeerde hem te kalmeren, want hij moest als hoogste in rang de zoekactie leiden.
Bij Sara zat Julie in de zetel met tranen over haar gezicht. “Gaat er mij nu ook niets mee?” vroeg ze huilend. “Wa is er gebeurd?” vroeg Helena. “Euhm…” Julie wist niet goed hoe ze het moest vertellen. “Tom was weggeroepen in verband met Britt.” “En?” vroeg Sara. “Ze is ontsnapt.” “Wa?” riepen de drie dames verbaasd. Michèle moest gaan zitten en Sara en Helena volgde haar voorbeeld. “Hoe is het mogelijk?” vroeg ze. “Ik weet het ni.” zei Julie. “Ik heb opgehangen. Ik wou ni meer horen.” “Begrijpbaar.” zei Sara. “Maar wij zijn hier bij jouw.” zei Michèle. “Sara, kan ik hier een paar dagen blijven?” vroeg Julie. “Simon zal wel akkoord gaan, maar voor mij is het al in orde.” Julie omhelsde haar nicht en Sara voelde dat ze bibberde. “Ik breng je naar de logeerkamer.” zei ze. Helena hielp Sara met Julie te ondersteunen en samen brachten ze haar naar de logeerkamer. Ze legde haar op bed en ze lieten haar even alleen. “Wie gaat de mannen verwittigen?” vroeg Michèle. “Niemand.” antwoordde Sara. “Ik wil ni da ze hun avond opgeven voor ons.” Ze nam haar glas wijn en nam een grote slok. “Ge hebt gelijk.” zei Helena.
In de Koopvaardij was ondertussen Steven aangekomen en de drie mannen waren aan het lachen en praten. Ze kwam plots op het onderwerp trouwen. Zowel Steven als Simon waren verloofd en vroegen zich af wanneer Lieven zou volgen. “Ik?” vroeg Lieven. “Ja, gij.” zei Simon. “Wanneer is het bij u zover?” “Tja… Da weet ik ni. Wa ik wel weet is da ik het rustig aan gaan doen en wie weet trouwen Michèle en ik ook.” “Wie weet zegt hij. Steven gij zijt mijne getuigen e.” zei Simon. “Over getuigen gesproken.” zei Lieven. “Steven heb jij al een getuige?” Steven knikte. “Een goeie vriend van mij.” “En gij, Simon?” Simon sloeg een hand voor zijn hoofd. “Ik wist da ik iets vergeten was.” “Tja… ge kunt altijd mij vragen.” zei Lieven. Simon dacht na, maar hij twijfelde. Julie was de laatste maanden ook een goede vriendin geworden en haar kon hij ook vragen. “En?” vroeg Lieven. “Ik weet het ni.” antwoordde Simon eerlijk. “Ik ben ook heel goe bevriend geraakt me Julie en ik twijfel.” Steven legde een hand op Simon zijn schouder. “Ge hebt nog tijd e. Wanneer trouwen jullie?” “Weet gij da nog ni?” vroeg Simon. “Nee.” zeiden Steven en Lieven in koor. “Ha. Sara en ik hebben besloten om te trouwen op de 15de augustus.” “Das over 4 maanden pas. Tijd genoeg om na te denken over de getuigen. Weet Sara al wie ze gaat nemen?” vroeg Lieven. “Ik denk Arne, maar ja over de getuigen hebben we het nog ni gehad. Wel al over de jurk.” lachte Simon. “Das al een begin. En wie gaat die ontwerpen.” vroeg Steven. “Nils, want Marnix ga het waarschijnlijk te druk hebben met het kleed van jouw Helena. En ge kent onze diva e. Hoe meer werk, hoe meer kuren.” Ze moest alledrie lachen.
Britt was al een paar uur aan het ronddwalen. Ze wist niet waar ze naartoe moest en nu stond ze voor de deur van Julie. Dat wicht zou boeten voor wat ze haar heeft aangedaan. Ze had alleen 1 probleem, want blijkbaar was Julie niet thuis. Plots bedacht ze dat ze misschien naar Alexander moest gaan. Ze liep verder, want ze had het koud. Ze had dan ook niet veel aan.
Britt had een uur gewandeld en was eindelijk aangekomen aan het appartement van Alexander. Ze belde aan en er werd direct opgedaan. Britt liep naar de lift en ging naar de verdieping van Alexander zijn appartement. Hij stond al aan de deur te wachten en zag Britt uit de lift wandelen. “Brit.” zei hij verbaasd. “Gij zat toch…” Britt onderbrak hem. “Ik ben weggelopen.” “Ontsnapt dus…” “Tja, als gij da zo wilt noemen.” “Britt, da was geen goe idee. Ge moet teruggaan.” “Geen haar op mijn hoofd da daar aan denkt.” Alexander ging een deken halen en Britt wandelde richting de woonkamer en ze zette zich neer. “Kon nergens anders heen. Kan ik hier blijven?” vroeg ze. “Natuurlijk, maar weet de flikken ni da wij een koppel zijn.” Britt trok haar schouders op. “Britt, ik moet je nog iets zeggen.” Ze staarde naar hem en was benieuwd wat hij wou vertellen.
In het politiekantoor was het een drukte van jewelste. Tom wandelde binnen en zocht direct naar Ilse. Toen hij haar gevonden had wandelde hij direct op haar af. “Wa is er nu gebeurd?” vroeg hij haar. “Tja, ga zitten.” zei ze. Tom ging zitten en keek dan naar Ilse. “Vertel nu.” “We gingen Britt nog 1 keer ondervragen voor we haar naar een vrouwengevangenis gingen brengen. Ze vroeg of de handboeien uitmochten en da hebben we dan ook gedaan. Toen we haar terug wilden boeien na de ondervraging, vroeg ze het nogmaals en hebben we nog is toegeven, maar blijkbaar was het een foute beslissing.” “Hoe bedoel je?” “Op weg naar de wagen heeft ze de agente geslagen en weggevlucht. Sindsdien is ze spoorloos.” Tom kreeg de schok van zijn leven te horen. Zijn geliefde zat nu alleen thuis en de vrouw die haar het ziekenhuis geslagen had, was op de vlucht. “Julie is in gevaar.” riep hij. “Waar is ze nu?” vroeg Ilse. “Thuis, maar ik ga haar bellen.” Tom nam haar GSM en belde direct naar Julie. “Julie.” zei hij toen ze opnam. “Ja, schattie. Wa scheelt er?” “Waar zijt gij nu?” “Ik ben bij Sara. Helena, Michèle en ik houden haar gezelschap. Waarom?” “Kunt gij daar blijven?” “Ik kan da ja, maar waarom? Schattie, vertel me nu eerst wat er scheelt.” “Britt is ontsnapt en ze weten ni waar ze is.” Tom hoorde niets meer aan de andere kant van de lijn. “Julie?” riep hij. Plots hoorde hij niets, maar ook niets meer.” Hij keek naar het scherm van zijn GSM en zag dat Julie had opgehangen. “En?” vroeg Ilse. “Ik weet het ni?” Ilse probeerde hem te kalmeren, want hij moest als hoogste in rang de zoekactie leiden.
Bij Sara zat Julie in de zetel met tranen over haar gezicht. “Gaat er mij nu ook niets mee?” vroeg ze huilend. “Wa is er gebeurd?” vroeg Helena. “Euhm…” Julie wist niet goed hoe ze het moest vertellen. “Tom was weggeroepen in verband met Britt.” “En?” vroeg Sara. “Ze is ontsnapt.” “Wa?” riepen de drie dames verbaasd. Michèle moest gaan zitten en Sara en Helena volgde haar voorbeeld. “Hoe is het mogelijk?” vroeg ze. “Ik weet het ni.” zei Julie. “Ik heb opgehangen. Ik wou ni meer horen.” “Begrijpbaar.” zei Sara. “Maar wij zijn hier bij jouw.” zei Michèle. “Sara, kan ik hier een paar dagen blijven?” vroeg Julie. “Simon zal wel akkoord gaan, maar voor mij is het al in orde.” Julie omhelsde haar nicht en Sara voelde dat ze bibberde. “Ik breng je naar de logeerkamer.” zei ze. Helena hielp Sara met Julie te ondersteunen en samen brachten ze haar naar de logeerkamer. Ze legde haar op bed en ze lieten haar even alleen. “Wie gaat de mannen verwittigen?” vroeg Michèle. “Niemand.” antwoordde Sara. “Ik wil ni da ze hun avond opgeven voor ons.” Ze nam haar glas wijn en nam een grote slok. “Ge hebt gelijk.” zei Helena.
In de Koopvaardij was ondertussen Steven aangekomen en de drie mannen waren aan het lachen en praten. Ze kwam plots op het onderwerp trouwen. Zowel Steven als Simon waren verloofd en vroegen zich af wanneer Lieven zou volgen. “Ik?” vroeg Lieven. “Ja, gij.” zei Simon. “Wanneer is het bij u zover?” “Tja… Da weet ik ni. Wa ik wel weet is da ik het rustig aan gaan doen en wie weet trouwen Michèle en ik ook.” “Wie weet zegt hij. Steven gij zijt mijne getuigen e.” zei Simon. “Over getuigen gesproken.” zei Lieven. “Steven heb jij al een getuige?” Steven knikte. “Een goeie vriend van mij.” “En gij, Simon?” Simon sloeg een hand voor zijn hoofd. “Ik wist da ik iets vergeten was.” “Tja… ge kunt altijd mij vragen.” zei Lieven. Simon dacht na, maar hij twijfelde. Julie was de laatste maanden ook een goede vriendin geworden en haar kon hij ook vragen. “En?” vroeg Lieven. “Ik weet het ni.” antwoordde Simon eerlijk. “Ik ben ook heel goe bevriend geraakt me Julie en ik twijfel.” Steven legde een hand op Simon zijn schouder. “Ge hebt nog tijd e. Wanneer trouwen jullie?” “Weet gij da nog ni?” vroeg Simon. “Nee.” zeiden Steven en Lieven in koor. “Ha. Sara en ik hebben besloten om te trouwen op de 15de augustus.” “Das over 4 maanden pas. Tijd genoeg om na te denken over de getuigen. Weet Sara al wie ze gaat nemen?” vroeg Lieven. “Ik denk Arne, maar ja over de getuigen hebben we het nog ni gehad. Wel al over de jurk.” lachte Simon. “Das al een begin. En wie gaat die ontwerpen.” vroeg Steven. “Nils, want Marnix ga het waarschijnlijk te druk hebben met het kleed van jouw Helena. En ge kent onze diva e. Hoe meer werk, hoe meer kuren.” Ze moest alledrie lachen.
Britt was al een paar uur aan het ronddwalen. Ze wist niet waar ze naartoe moest en nu stond ze voor de deur van Julie. Dat wicht zou boeten voor wat ze haar heeft aangedaan. Ze had alleen 1 probleem, want blijkbaar was Julie niet thuis. Plots bedacht ze dat ze misschien naar Alexander moest gaan. Ze liep verder, want ze had het koud. Ze had dan ook niet veel aan.
Britt had een uur gewandeld en was eindelijk aangekomen aan het appartement van Alexander. Ze belde aan en er werd direct opgedaan. Britt liep naar de lift en ging naar de verdieping van Alexander zijn appartement. Hij stond al aan de deur te wachten en zag Britt uit de lift wandelen. “Brit.” zei hij verbaasd. “Gij zat toch…” Britt onderbrak hem. “Ik ben weggelopen.” “Ontsnapt dus…” “Tja, als gij da zo wilt noemen.” “Britt, da was geen goe idee. Ge moet teruggaan.” “Geen haar op mijn hoofd da daar aan denkt.” Alexander ging een deken halen en Britt wandelde richting de woonkamer en ze zette zich neer. “Kon nergens anders heen. Kan ik hier blijven?” vroeg ze. “Natuurlijk, maar weet de flikken ni da wij een koppel zijn.” Britt trok haar schouders op. “Britt, ik moet je nog iets zeggen.” Ze staarde naar hem en was benieuwd wat hij wou vertellen.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 114
Alexander gaf Britt het deken en zette zich naast haar neer. “Het gaat over Daniël.” begon hij. “Daniël. Alexander, Daniël is verleden tijd. Enkel gij en onze kindje zijn belangrijk voor mij.” “Ik weet het, maar het gaat ni over u en Daniël. Het gaat over zijn ongeluk.” “Ongeluk. Alexander, wa heb jij er mee te maken?” vroeg Britt bezorgd. Ze zag in zijn ogen dat het iets erg was, maar ze kon spijtig genoeg niet zien wat. “Ik heb……Ik……euhm…” Britt nam Alexander vast en fluisterde in zijn oor. “Je kan me echt alles zeggen.” Alexander duwde Britt van zich af en stond recht. Hij begon te ijsberen. “Het ongeluk van Daniël…… Het komt door mij.” Britt stond op en wandelde naar Alexander. Ze ging voor hem staan en keek recht in zijn ogen. “Hoe bedoel je? Jij hebt…” Alexander onderbrak haar. “Ik heb……” Hij moest zijn zin niet afmaken, want Britt zag in zijn ogen eindelijk wat hij bedoelde. “Da meent ge ni.” begon ze hysterisch te roepen. Alexander bleef zwijgen. “Hebt gij de enige man van mijn leven aangereden?” “Enige man?” bracht Alexander uit. “Ik zag Daniël doodgraag en gij hebt hem van mij afgepakt.” “Het was ongeluk!” riep Alexander. “En was het ook een ongeluk toen ge doorreed?” “Ik was in paniek.” Er gleden tranen over zijn wangen. “Ik wil nooit, maar dan ook nooit nog iets me u te maken hebben.” riep Britt en ze liep naar de voordeur onderweg zag ze de autosleutels van Alexander liggen. Ze nam ze en liep kwaad naar buiten.
Simon, Lieven en Steven kwamen aan in het appartement van Simon. Ze hadden samen een taxi genomen en gingen bij Simon de vrouwen oppikken. Ze hadden verwacht dat er nog een feestje aan de gang was, maar in plaats daarvan zagen ze drie bedrukte gezichten. “Oei, geen goei feestje?” vroeg Lieven. “Ni echt.” antwoordde Sara. “Tom heeft naar Julie gebeld met de mededeling dat Britt is ontsnapt.” “Da meent ge ni.” zei Steven. “Waarom hebt ge ons ni gebeld?” vroeg Simon. “We wilden jullie avond ni verpesten.” antwoordde Michèle. “Tja, die is nu ook verpest.” zei Lieven. “We kunnen nog wa praten. Iemand nog wijn. We hebben nog 1 fles.” zei Helena. “Lieverd, kan ik je spreken?” vroeg Sara aan Simon. “Oké.” Sara stond op en liep samen met Simon naar hun slaapkamer. “Julie heeft schrik.” zei ze ineens. “Ja, da kan ik begrijpen.” “Ze heeft gevraagd of ze hier een paar dagen mag logeren. Tot da Britt weer opgepakt is.” “Oké, das goe, maar wa me Tom?” “Tja… ik zal hem straks bellen, maar hij zal dan tijdelijk naar zijn appartement moeten e.” Simon nam Sara stevig vast. “Het zit uw nicht echt ni mee e.” “Blijkbaar ni e.” Ze wandelden samen terug naar de woonkamer. Helena had glazen bijgehaald en de wijn ingeschonken.
Britt zat in de wagen van Alexander en was in de stad aan het rondrijden. Ze reed overdreven snel, maar daar trok ze zich niets van aan. Haar leven was een hel. Haar nieuwe liefde had haar oude liefde doodgereden en haar beste vriendin had haar laten vallen voor een ander. Het kon gewoon niet slechter gaan. Ze reed op de Noorderlaan en duwde nog meer op de gaspedaal. Plotseling moest ze fel remmen. Ze duwde op de rem, maar ze was te laat. De wachten slipte en ging over kop. Britt werd eruit geslingerd en vloog over het wegdek. Een bestuurder had alles zien gebeuren en belde direct de honderd. Ondertussen parkeerde hij de wagen en liep hij naar de vrouw die uit de wagen was geslingerd. Ze zag er niet goed uit en hij probeerde haar pols te vinden. 10 minuten nadat hij gebeld had, kwam de ambulance aan. De dokter aan boord kwam direct naar hen toe. “Ik voel geen pols.” zei de bestuurder. “Kunt u ons ruimte geven.” De bestuurder zette een paar stappen achteruit en zag alles gebeuren. Het was blijkbaar te laat voor de dame, want de dokter deed niet veel moeite meer. Ze legden haar op de brancard en legde een wit laken over Britt.
Alexander gaf Britt het deken en zette zich naast haar neer. “Het gaat over Daniël.” begon hij. “Daniël. Alexander, Daniël is verleden tijd. Enkel gij en onze kindje zijn belangrijk voor mij.” “Ik weet het, maar het gaat ni over u en Daniël. Het gaat over zijn ongeluk.” “Ongeluk. Alexander, wa heb jij er mee te maken?” vroeg Britt bezorgd. Ze zag in zijn ogen dat het iets erg was, maar ze kon spijtig genoeg niet zien wat. “Ik heb……Ik……euhm…” Britt nam Alexander vast en fluisterde in zijn oor. “Je kan me echt alles zeggen.” Alexander duwde Britt van zich af en stond recht. Hij begon te ijsberen. “Het ongeluk van Daniël…… Het komt door mij.” Britt stond op en wandelde naar Alexander. Ze ging voor hem staan en keek recht in zijn ogen. “Hoe bedoel je? Jij hebt…” Alexander onderbrak haar. “Ik heb……” Hij moest zijn zin niet afmaken, want Britt zag in zijn ogen eindelijk wat hij bedoelde. “Da meent ge ni.” begon ze hysterisch te roepen. Alexander bleef zwijgen. “Hebt gij de enige man van mijn leven aangereden?” “Enige man?” bracht Alexander uit. “Ik zag Daniël doodgraag en gij hebt hem van mij afgepakt.” “Het was ongeluk!” riep Alexander. “En was het ook een ongeluk toen ge doorreed?” “Ik was in paniek.” Er gleden tranen over zijn wangen. “Ik wil nooit, maar dan ook nooit nog iets me u te maken hebben.” riep Britt en ze liep naar de voordeur onderweg zag ze de autosleutels van Alexander liggen. Ze nam ze en liep kwaad naar buiten.
Simon, Lieven en Steven kwamen aan in het appartement van Simon. Ze hadden samen een taxi genomen en gingen bij Simon de vrouwen oppikken. Ze hadden verwacht dat er nog een feestje aan de gang was, maar in plaats daarvan zagen ze drie bedrukte gezichten. “Oei, geen goei feestje?” vroeg Lieven. “Ni echt.” antwoordde Sara. “Tom heeft naar Julie gebeld met de mededeling dat Britt is ontsnapt.” “Da meent ge ni.” zei Steven. “Waarom hebt ge ons ni gebeld?” vroeg Simon. “We wilden jullie avond ni verpesten.” antwoordde Michèle. “Tja, die is nu ook verpest.” zei Lieven. “We kunnen nog wa praten. Iemand nog wijn. We hebben nog 1 fles.” zei Helena. “Lieverd, kan ik je spreken?” vroeg Sara aan Simon. “Oké.” Sara stond op en liep samen met Simon naar hun slaapkamer. “Julie heeft schrik.” zei ze ineens. “Ja, da kan ik begrijpen.” “Ze heeft gevraagd of ze hier een paar dagen mag logeren. Tot da Britt weer opgepakt is.” “Oké, das goe, maar wa me Tom?” “Tja… ik zal hem straks bellen, maar hij zal dan tijdelijk naar zijn appartement moeten e.” Simon nam Sara stevig vast. “Het zit uw nicht echt ni mee e.” “Blijkbaar ni e.” Ze wandelden samen terug naar de woonkamer. Helena had glazen bijgehaald en de wijn ingeschonken.
Britt zat in de wagen van Alexander en was in de stad aan het rondrijden. Ze reed overdreven snel, maar daar trok ze zich niets van aan. Haar leven was een hel. Haar nieuwe liefde had haar oude liefde doodgereden en haar beste vriendin had haar laten vallen voor een ander. Het kon gewoon niet slechter gaan. Ze reed op de Noorderlaan en duwde nog meer op de gaspedaal. Plotseling moest ze fel remmen. Ze duwde op de rem, maar ze was te laat. De wachten slipte en ging over kop. Britt werd eruit geslingerd en vloog over het wegdek. Een bestuurder had alles zien gebeuren en belde direct de honderd. Ondertussen parkeerde hij de wagen en liep hij naar de vrouw die uit de wagen was geslingerd. Ze zag er niet goed uit en hij probeerde haar pols te vinden. 10 minuten nadat hij gebeld had, kwam de ambulance aan. De dokter aan boord kwam direct naar hen toe. “Ik voel geen pols.” zei de bestuurder. “Kunt u ons ruimte geven.” De bestuurder zette een paar stappen achteruit en zag alles gebeuren. Het was blijkbaar te laat voor de dame, want de dokter deed niet veel moeite meer. Ze legden haar op de brancard en legde een wit laken over Britt.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 115
Op het politiebureel was Tom de zoekactie naar Britt aan het coördineren toen plots over de radio iets werd gemeld over een auto-ongeluk. Het zou over een blonde, jonge dame gaan die veel te snel gereden had. De beschrijving klopte met die van Britt. “Ilse.” riep hij. “We hebben ze.” “Ha ja, waar?” “Ze heeft een auto-ongeluk gehad. Kom we gaan naar het ziekenhuis.” Tom stond op en nam zijn jas. Samen met Ilse stapte naar de wagen en reden naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis aangekomen gingen ze direct naar de spoedafdeling. Daar gingen ze naar infobalie. “Mevrouw.” zei Tom. “Inspecteur Janssens en mijn collega Joossens. Kunnen wij een paar vragen stellen?” “Vraag maar, meneer.” “Er is vanavond een auto-ongeluk gebeurd waarbij een jongedame betrokken was.” “Ja, da klopt.” “Is die dame al binnengebracht?” vroeg Ilse. “Sorry, mevrouw, maar het slachtoffer was op slag dood. Ze is direct naar het mortuarium gebracht.” vertelde de verpleegster achter de balie. “Heeft het slachtoffer ook een naam?” vroeg Tom. “Ogenblik. Ik ga het opzoeken.” De verpleegster zocht de gegevens op in de computer. “Nee, ze had geen papieren op zak.” “Kunnen wij het slachtoffer zien?” vroeg Ilse. “Ja, het mortuarium is in de kelder.” Tom en Ilse gingen naar de kelder en daar stelden ze zich weer voor. Ze werden binnengelaten en mochten ze het lichaam zien. Het laken werd naar beneden gedaan en toen Tom het gezicht zag, werd hij bleek. Dit was niet goed voor zijn job. Hij zou binnenkort examen doen voor commissaris, maar deze zaak zou niet goed zijn voor zijn reputatie.
Michèle en Lieven besloten om op te stappen. Het was morgen Lieven zijn eerste werkdag en hij wou zich bewijzen tegenover Sara en Simon. Helena en Steven besloten om nog even te blijven. Ze waren bang voor wat er allemaal nog ga gebeuren…Helena had het vooral moeilijk. Britt was haar vriendin geweest en het was haar schuld geweest dat alle problemen waren begonnen. Ze begon stilletjes te huilen, maar Sara zag haar huilen. “Helena. Gaat het?” fluisterde ze. Helena knikte. “Waarom huilt ge dan?” “Gewoon emoties.” Simon zag het tafereel tussen de twee dames en ging naast Helena zitten. “Helena, je kan ons alles vertellen. Ge weet da toch.” zei hij. Helena knikte en veegde haar tranen weg met een zakdoek die ze gevonden had in haar handtas. “Ik voel mij gewoon schuldig. Had ik tegen Britt nooit gezegd da Julie een betere vriendin was dan had ze nooit zo woest gereageerd en dan was alles nog in orde.” huilde ze. “Het is niemand zijn fout en zeker ni die van jouw. Niemand kon weten hoe Britt zou reageren. En hopelijk vind de politie haar gauw.” zei Sara op een troostende toon. Ze wou verder troosten, maar er ging een GSM af en die was van niemand die in de woonkamer zat. “Het is Julie’s GSM.” zei Simon. “Wa doen we?” vroeg Steven. “Ik zal opnemen.” zei Sara en ze nam de GSM op. “Met de GSM van Julie.” “Julie?” vroeg Tom. “Nee. Het is Sara. Julie slaapt. Heb je nieuws?” vroeg ze. “Ja, maar het is geen goed nieuws.” “Vertel maar, we kunnen het wel aan.” Ondertussen zette ze de telefoon op speaker zodat iedereen Tom kon horen. “Het is Britt.” zei hij. “Ze heeft een auto-ongeluk gehad.” “Wablief.” riep Helena. “Hoe gaat het met haar?” vroeg Simon. “Ze was op slag dood. Ze zou uit de wagen geslingerd zijn.” Helena kreeg de shock van haar leven. De laatste weken ging het niet meer goed tussen haar en Britt, maar dit had ze niemand toegewenst. Steven ging naar haar toe en nam haar stevig vast. “En zijt ge zeker da het Britt is?” vroeg Sara. “Ja, ze had geen papieren bij, maar we hebben haar lichaam geïdentificeerd in het mortuarium. “Waar is Julie nu?” vroeg Tom. “Bij mij en Simon. Ze kan hier nog een paar dagen blijven.” vertelde Sara. “Das goe. Ik heb het toch nog druk. Ik moet een verslag opstellen. Ik kom ze morgen halen om naar haar appartement te gaan. Ik ga je laten. Mijn baas wilt mij spreken. Tot morgen.” “Tot morgen, Tom.” Sara hing op en keek verbaasd rond. Dit was het laatste wat ze verwachtten.
Michèle en Lieven zijn nog even gaan wandelen. Het had een gezellige avond moeten worden voor iedereen, maar de ontsnapping van Britt heeft de hele avond verknald. “Ik kan het nog steeds ni geloven.” zei Michèle. “Ik ook ni, maar ze hebben gezegd da ze zouden bellen wanneer ze nieuws hadden.” Lieven stopte en nam Michèle vast. “Ik zie u graag.” zei hij. “Ik zie u ook graag.” zei ze. Plots ging de GSM van Lieven. Het was Simon. “Simon. En?” zei Lieven. “Wa?... Nee, da meent ge ni. Oké, bedankt. Tot morgen.” Lieven hing op en Michèle keek hem verbaasd aan. “Wa nieuws?” vroeg ze uiteindelijk. “Britt is dood.” “Wa?” “Ze heeft een auto-ongeluk gehad. Op slag dood.” “Da kan ni waar zijn. Hoe is het gebeurd?” “Da weten ze ook ni, maar ze gingen ons op de hoogte houden.” vertelde Lieven. “Kom we gaan naar huis. Het is morgen vroeg dag.” zei Michèle en samen liepen ze naar het appartement van Lieven.
Op het politiebureel was Tom de zoekactie naar Britt aan het coördineren toen plots over de radio iets werd gemeld over een auto-ongeluk. Het zou over een blonde, jonge dame gaan die veel te snel gereden had. De beschrijving klopte met die van Britt. “Ilse.” riep hij. “We hebben ze.” “Ha ja, waar?” “Ze heeft een auto-ongeluk gehad. Kom we gaan naar het ziekenhuis.” Tom stond op en nam zijn jas. Samen met Ilse stapte naar de wagen en reden naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis aangekomen gingen ze direct naar de spoedafdeling. Daar gingen ze naar infobalie. “Mevrouw.” zei Tom. “Inspecteur Janssens en mijn collega Joossens. Kunnen wij een paar vragen stellen?” “Vraag maar, meneer.” “Er is vanavond een auto-ongeluk gebeurd waarbij een jongedame betrokken was.” “Ja, da klopt.” “Is die dame al binnengebracht?” vroeg Ilse. “Sorry, mevrouw, maar het slachtoffer was op slag dood. Ze is direct naar het mortuarium gebracht.” vertelde de verpleegster achter de balie. “Heeft het slachtoffer ook een naam?” vroeg Tom. “Ogenblik. Ik ga het opzoeken.” De verpleegster zocht de gegevens op in de computer. “Nee, ze had geen papieren op zak.” “Kunnen wij het slachtoffer zien?” vroeg Ilse. “Ja, het mortuarium is in de kelder.” Tom en Ilse gingen naar de kelder en daar stelden ze zich weer voor. Ze werden binnengelaten en mochten ze het lichaam zien. Het laken werd naar beneden gedaan en toen Tom het gezicht zag, werd hij bleek. Dit was niet goed voor zijn job. Hij zou binnenkort examen doen voor commissaris, maar deze zaak zou niet goed zijn voor zijn reputatie.
Michèle en Lieven besloten om op te stappen. Het was morgen Lieven zijn eerste werkdag en hij wou zich bewijzen tegenover Sara en Simon. Helena en Steven besloten om nog even te blijven. Ze waren bang voor wat er allemaal nog ga gebeuren…Helena had het vooral moeilijk. Britt was haar vriendin geweest en het was haar schuld geweest dat alle problemen waren begonnen. Ze begon stilletjes te huilen, maar Sara zag haar huilen. “Helena. Gaat het?” fluisterde ze. Helena knikte. “Waarom huilt ge dan?” “Gewoon emoties.” Simon zag het tafereel tussen de twee dames en ging naast Helena zitten. “Helena, je kan ons alles vertellen. Ge weet da toch.” zei hij. Helena knikte en veegde haar tranen weg met een zakdoek die ze gevonden had in haar handtas. “Ik voel mij gewoon schuldig. Had ik tegen Britt nooit gezegd da Julie een betere vriendin was dan had ze nooit zo woest gereageerd en dan was alles nog in orde.” huilde ze. “Het is niemand zijn fout en zeker ni die van jouw. Niemand kon weten hoe Britt zou reageren. En hopelijk vind de politie haar gauw.” zei Sara op een troostende toon. Ze wou verder troosten, maar er ging een GSM af en die was van niemand die in de woonkamer zat. “Het is Julie’s GSM.” zei Simon. “Wa doen we?” vroeg Steven. “Ik zal opnemen.” zei Sara en ze nam de GSM op. “Met de GSM van Julie.” “Julie?” vroeg Tom. “Nee. Het is Sara. Julie slaapt. Heb je nieuws?” vroeg ze. “Ja, maar het is geen goed nieuws.” “Vertel maar, we kunnen het wel aan.” Ondertussen zette ze de telefoon op speaker zodat iedereen Tom kon horen. “Het is Britt.” zei hij. “Ze heeft een auto-ongeluk gehad.” “Wablief.” riep Helena. “Hoe gaat het met haar?” vroeg Simon. “Ze was op slag dood. Ze zou uit de wagen geslingerd zijn.” Helena kreeg de shock van haar leven. De laatste weken ging het niet meer goed tussen haar en Britt, maar dit had ze niemand toegewenst. Steven ging naar haar toe en nam haar stevig vast. “En zijt ge zeker da het Britt is?” vroeg Sara. “Ja, ze had geen papieren bij, maar we hebben haar lichaam geïdentificeerd in het mortuarium. “Waar is Julie nu?” vroeg Tom. “Bij mij en Simon. Ze kan hier nog een paar dagen blijven.” vertelde Sara. “Das goe. Ik heb het toch nog druk. Ik moet een verslag opstellen. Ik kom ze morgen halen om naar haar appartement te gaan. Ik ga je laten. Mijn baas wilt mij spreken. Tot morgen.” “Tot morgen, Tom.” Sara hing op en keek verbaasd rond. Dit was het laatste wat ze verwachtten.
Michèle en Lieven zijn nog even gaan wandelen. Het had een gezellige avond moeten worden voor iedereen, maar de ontsnapping van Britt heeft de hele avond verknald. “Ik kan het nog steeds ni geloven.” zei Michèle. “Ik ook ni, maar ze hebben gezegd da ze zouden bellen wanneer ze nieuws hadden.” Lieven stopte en nam Michèle vast. “Ik zie u graag.” zei hij. “Ik zie u ook graag.” zei ze. Plots ging de GSM van Lieven. Het was Simon. “Simon. En?” zei Lieven. “Wa?... Nee, da meent ge ni. Oké, bedankt. Tot morgen.” Lieven hing op en Michèle keek hem verbaasd aan. “Wa nieuws?” vroeg ze uiteindelijk. “Britt is dood.” “Wa?” “Ze heeft een auto-ongeluk gehad. Op slag dood.” “Da kan ni waar zijn. Hoe is het gebeurd?” “Da weten ze ook ni, maar ze gingen ons op de hoogte houden.” vertelde Lieven. “Kom we gaan naar huis. Het is morgen vroeg dag.” zei Michèle en samen liepen ze naar het appartement van Lieven.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 116
De volgende morgen was er op Présence een bedrukt gevoel. Het nieuws over Britt was als een lopend vuurtje rond gegaan en iedereen reageerde even geshockt. Alexander kwam de lift uitgewandeld en zag niemand in het landschapsbureel. Hij liep naar de cafetaria waar iedereen stond te babbelen. “Moet er ni meer gewerkt worden?” vroeg hij bruut. Helena kwam de cafetaria ook binnengewandeld en zag haar broer staan. “Alexander.” zei ze. Hij draaide zich om en zag dat zijn zus rode ogen. “Zus, wa scheelt er?” vroeg hij. “Britt.” antwoordde ze. “Wa scheelt er met Britt?” Alexander wandelde naar haar toe. “Ze is gisteren ontsnapt en heeft gisterenavond een auto-ongeval gehad. Ze was op slag dood.” Alexander moest steun zoeken. Hij herinnerde zich hoe Britt gisterenavond bij hem is vertrokken. Deze morgen zag hij pas dat zijn sleutels waren verdwenen en had hij maar een taxi gebeld. “Sinds wanneer weet je het?” vroeg hij. “Tom heeft ons gisterenavond gebeld.” “Wie is Tom?” “De vriend van Julie. Hij leidde de zaak.” Alexander verliet de cafetaria. Hij moest alleen zijn. “Alexander.” riep Helena nog, maar hij bleef doorlopen.
Op het politiekantoor was Tom het verslag van het ongeval aan het lezen. Hij was al een hele nacht wakker en hij was al bijna geschorst geweest voor de ontsnapping van Britt. Ilse had hem gered, want anders had hij naar huis mogen gaan. “Tom, alles goe?” vroeg Ilse. Tom keek op van het verslag. “Ja, trouwens bedankt voor daarnet.” “Ja, jij kon er niet aan doen. Het was mijn fout. Jij had verlof.” “Maar toch… En wa zei de commissaris nog?” “Veel, maar ik ben tijdelijk geschorst.” “Wablief? Da meent ge ni.” “Jawel, maar ik ga naar huis. Ik kan hier toch ni veel meer doen.” Ilse verliet het politiebureel en Tom verdiepte zich terug in het verslag. In het verslag stond dat Britt veel te snel aan het rijden was en plotseling moest remmen, omdat er werken aan de gang waren op de Noorderlaan en blijkbaar wist ze dat niet. De auto was niet van haar en blijkbaar had ze hem ook niet gestolen, want ze had autosleutels. Na een onderzoek bleek het een wagen van Présence te zijn, meerbepaald Alexander de Lannoy. De agenten bleven onderzoeken en wat bleek Alexander en Britt zouden een koppel gevormd hebben. Tom stond op en riep een collega bij hem. Ze zouden is met meneer de Lannoy praten.
Julie werd net wakker en ze zag dat ze in een kamer lag die ze niet kende. Ze keek rond en zag niets bekend. Ze besloot om op te staan en zag dat ze haar kleding van gisteren nog aan had. Wat was er allemaal gebeurd? Ze liep naar de deur en wandelde door de hal. Toen pas herkende ze de omgeving. Ze was in Simon zijn appartement. Ze liep naar de woonkamer en zag Sara en Simon al in de zetel liggen of was het nog, want Sara had haar kleding van de avond ervoor nog aan. “Goeiemorgen.” zei Julie zachtjes en ze zag Simon direct reageren. “Julie.” zei hij. “Ge zijt al wakker?” “Ja, maar wa is er aan de hand. Waarom ben ik ni naar huis gegaan.” Simon wist dat ze alleen nog maar van de ontsnapping van Britt wist en nog niets over de dood van Britt. “Herinner je niets meer?” vroeg hij. Julie begon na te denken en ze herinnerde zich dat ze een feestje had georganiseerd bij Sara. “Ik heb een feestje georganiseerd, maar meer herinner ik mij ni.” “Ik zal je een hint geven. Tom.” Julie begon weer te piekeren en ze herinnerde zich terug wat er gebeurt was. “Tom had gebeld. Britt was ontsnapt.” “Ja, ze hebben u daarna naar de logeerkamer gebracht. Toen ik thuiskwam heeft Tom teruggebeld.” “En?” “Britt is dood.” zei Simon kalm. Julie zakte bijna door haar benen, maar kon nog net steunen op een zetel naast haar. “Dood?” stamelde ze. “Ja, een auto-ongeval. Kom. Ga zitten.” zei Simon. Hij ging naar de keuken en ging water halen. Julie kon beter geen stress gebruiken, maar het lot besliste daar duidelijk anders over.
Op Présence wandelde Helena naar de cafetaria toen Tom uit de lift wandelde. “Tom.” zei ze. “Wa kunnen wij voor u doen?” vroeg ze. “Gij niets, maar Alexander de Lannoy misschien wel.” “Hoe bedoelt ge? Heeft mijn broer iets verkeerd gedaan?” “Is Alexander uw broer?” vroeg Tom. “Ja, wist gij da ni?” “Nee, Julie heeft er nooit over gesproken.” “Maar wa heeft mijn broer nu gedaan.” “Ik hoop niets.” zei Tom. “Maar Britt reed met zijn wagen toen ze het ongeluk kreeg.” “Da meent ge ni.” zei Helena verbaasd. “Jawel en blijkbaar had ze de sleutels van de wagen.” Helena zag aan Tom dat hij bezorgd was. “Julie?” vroeg ze. “Ja, hoe is het met haar?” “Ze heeft de hele tijd geslapen. Ik ben een uur geleden naar huis gegaan om mij om te kleden en naar hier te komen. Dus ik weet het ni.” “Ze weet het dus nog ni van Britt?” Helena schudde haar hoofd. “Kan ik je broer spreken?” “Ja, oké. Ik zal je brengen.” Helena leidde Tom naar het kantoor van Alexander en klopte aan. Ze ging daarna weg. “Binnen.” riep Alexander en Tom wandelde het kantoor binnen. “Meneer de Lannoy?” vroeg hij. “Ja en wie zijt gij?” vroeg Alexander. “Ik ben inspecteur Janssens. Ik onderzoek de ontsnapping en het ongeluk van Britt Van Hove.” vertelde Tom. “Ga zitten.” Tom ging zitten en keek naar Alexander. Die had blijkbaar gehuild, want zijn ogen zagen rood.
De volgende morgen was er op Présence een bedrukt gevoel. Het nieuws over Britt was als een lopend vuurtje rond gegaan en iedereen reageerde even geshockt. Alexander kwam de lift uitgewandeld en zag niemand in het landschapsbureel. Hij liep naar de cafetaria waar iedereen stond te babbelen. “Moet er ni meer gewerkt worden?” vroeg hij bruut. Helena kwam de cafetaria ook binnengewandeld en zag haar broer staan. “Alexander.” zei ze. Hij draaide zich om en zag dat zijn zus rode ogen. “Zus, wa scheelt er?” vroeg hij. “Britt.” antwoordde ze. “Wa scheelt er met Britt?” Alexander wandelde naar haar toe. “Ze is gisteren ontsnapt en heeft gisterenavond een auto-ongeval gehad. Ze was op slag dood.” Alexander moest steun zoeken. Hij herinnerde zich hoe Britt gisterenavond bij hem is vertrokken. Deze morgen zag hij pas dat zijn sleutels waren verdwenen en had hij maar een taxi gebeld. “Sinds wanneer weet je het?” vroeg hij. “Tom heeft ons gisterenavond gebeld.” “Wie is Tom?” “De vriend van Julie. Hij leidde de zaak.” Alexander verliet de cafetaria. Hij moest alleen zijn. “Alexander.” riep Helena nog, maar hij bleef doorlopen.
Op het politiekantoor was Tom het verslag van het ongeval aan het lezen. Hij was al een hele nacht wakker en hij was al bijna geschorst geweest voor de ontsnapping van Britt. Ilse had hem gered, want anders had hij naar huis mogen gaan. “Tom, alles goe?” vroeg Ilse. Tom keek op van het verslag. “Ja, trouwens bedankt voor daarnet.” “Ja, jij kon er niet aan doen. Het was mijn fout. Jij had verlof.” “Maar toch… En wa zei de commissaris nog?” “Veel, maar ik ben tijdelijk geschorst.” “Wablief? Da meent ge ni.” “Jawel, maar ik ga naar huis. Ik kan hier toch ni veel meer doen.” Ilse verliet het politiebureel en Tom verdiepte zich terug in het verslag. In het verslag stond dat Britt veel te snel aan het rijden was en plotseling moest remmen, omdat er werken aan de gang waren op de Noorderlaan en blijkbaar wist ze dat niet. De auto was niet van haar en blijkbaar had ze hem ook niet gestolen, want ze had autosleutels. Na een onderzoek bleek het een wagen van Présence te zijn, meerbepaald Alexander de Lannoy. De agenten bleven onderzoeken en wat bleek Alexander en Britt zouden een koppel gevormd hebben. Tom stond op en riep een collega bij hem. Ze zouden is met meneer de Lannoy praten.
Julie werd net wakker en ze zag dat ze in een kamer lag die ze niet kende. Ze keek rond en zag niets bekend. Ze besloot om op te staan en zag dat ze haar kleding van gisteren nog aan had. Wat was er allemaal gebeurd? Ze liep naar de deur en wandelde door de hal. Toen pas herkende ze de omgeving. Ze was in Simon zijn appartement. Ze liep naar de woonkamer en zag Sara en Simon al in de zetel liggen of was het nog, want Sara had haar kleding van de avond ervoor nog aan. “Goeiemorgen.” zei Julie zachtjes en ze zag Simon direct reageren. “Julie.” zei hij. “Ge zijt al wakker?” “Ja, maar wa is er aan de hand. Waarom ben ik ni naar huis gegaan.” Simon wist dat ze alleen nog maar van de ontsnapping van Britt wist en nog niets over de dood van Britt. “Herinner je niets meer?” vroeg hij. Julie begon na te denken en ze herinnerde zich dat ze een feestje had georganiseerd bij Sara. “Ik heb een feestje georganiseerd, maar meer herinner ik mij ni.” “Ik zal je een hint geven. Tom.” Julie begon weer te piekeren en ze herinnerde zich terug wat er gebeurt was. “Tom had gebeld. Britt was ontsnapt.” “Ja, ze hebben u daarna naar de logeerkamer gebracht. Toen ik thuiskwam heeft Tom teruggebeld.” “En?” “Britt is dood.” zei Simon kalm. Julie zakte bijna door haar benen, maar kon nog net steunen op een zetel naast haar. “Dood?” stamelde ze. “Ja, een auto-ongeval. Kom. Ga zitten.” zei Simon. Hij ging naar de keuken en ging water halen. Julie kon beter geen stress gebruiken, maar het lot besliste daar duidelijk anders over.
Op Présence wandelde Helena naar de cafetaria toen Tom uit de lift wandelde. “Tom.” zei ze. “Wa kunnen wij voor u doen?” vroeg ze. “Gij niets, maar Alexander de Lannoy misschien wel.” “Hoe bedoelt ge? Heeft mijn broer iets verkeerd gedaan?” “Is Alexander uw broer?” vroeg Tom. “Ja, wist gij da ni?” “Nee, Julie heeft er nooit over gesproken.” “Maar wa heeft mijn broer nu gedaan.” “Ik hoop niets.” zei Tom. “Maar Britt reed met zijn wagen toen ze het ongeluk kreeg.” “Da meent ge ni.” zei Helena verbaasd. “Jawel en blijkbaar had ze de sleutels van de wagen.” Helena zag aan Tom dat hij bezorgd was. “Julie?” vroeg ze. “Ja, hoe is het met haar?” “Ze heeft de hele tijd geslapen. Ik ben een uur geleden naar huis gegaan om mij om te kleden en naar hier te komen. Dus ik weet het ni.” “Ze weet het dus nog ni van Britt?” Helena schudde haar hoofd. “Kan ik je broer spreken?” “Ja, oké. Ik zal je brengen.” Helena leidde Tom naar het kantoor van Alexander en klopte aan. Ze ging daarna weg. “Binnen.” riep Alexander en Tom wandelde het kantoor binnen. “Meneer de Lannoy?” vroeg hij. “Ja en wie zijt gij?” vroeg Alexander. “Ik ben inspecteur Janssens. Ik onderzoek de ontsnapping en het ongeluk van Britt Van Hove.” vertelde Tom. “Ga zitten.” Tom ging zitten en keek naar Alexander. Die had blijkbaar gehuild, want zijn ogen zagen rood.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 117
“Waarmee kan ik u helpen.” begon Alexander toen de inspecteur geen vragen stelde. “Hoe goed kende u juffrouw Van Hove?” vroeg Tom uiteindelijk. “Britt was mijn vriendin. We hadden al een paar maanden een relatie.” “Een relatie… Hoelang al?” “3 maanden. Het kan iets langer zijn.” Tom keek van Alexander naar het raam. “Wanneer hebt u juffrouw van Hove voor het laatst gezien?” Alexander wist niet wat antwoorden. Uiteindelijk was Britt ontsnapt, maar langs de andere kant als hij loog en ze ontdekte dit. “Gisterenavond stond ze plots aan mijn deur.” “U hebt haar gisterenavond gezien. Wist u dan niet dat ze gearresteerd was?” “Natuurlijk wel, maar ik was in shock toen ik haar zag staan…” “Dat je er ni aangedacht hebt om de politie te bellen?” “Zoiets ja…” “Waarom is ze eigenlijk niet bij jouw gebleven?” vroeg Tom. Alexander stond op en wandelde naar het raam. Hij keek door het raam. Hij kreeg het moeilijk. “We hadden ruzie.” “Waarover?” Alexander draaide zich om en keek Tom aan. “Das persoonlijk. Ik kan wel zeggen dat ze mijn appartement is uitgestormd.” “Uitgestormd?” “Ja, weggelopen zonder omkijken. Ge verstaat toch Vlaams.” “Ja, meneer de Lannoy. Ik versta Vlaams, maar ze heeft een ongeluk gehad met jouw wagen. En als ze weggestormd is hoe komt ze dan aan de autosleutels?” Alexander ging terug zitten. “Ik weet het ni. Ze moet die gevonden hebben op weg naar de voordeur.” Tom stond recht. Hij wist genoeg. “Meneer de Lannoy, bedankt voor je tijd.” “Bent u nu al weg?” “Ja, ik weet da je Britt gezien hebt en da je de sleutels van jouw wagen ni gegeven hebt. Meer hoef ik ni te weten.” Tom schudde Alexander de hand en vertrok naar de lift. Hij zou eerst langs Sara gaan om Julie te zien.
Julie zat in de zetel en Simon had haar al een derde glas water. Sara lag nog altijd in de zetel. “Die is precies moe. Ge zou die beter naar de slaapkamer brengen.” zei Julie. “Tja, misschien e.” Simon wandelde naar Sara en nam haar op. Opeens werd ze langzaam wakker. “En wa is meneer Van Wijck van plan me mij?” vroeg ze slaperig. “Ik ging je in bed leggen.” zei Simon. “Das ni nodig. Leg mij maar terug in de zetel.” Simon deed wat zijn Sara vroeg. Sara keek naar Julie. “Hoe gaat het met jouw?” vroeg ze haar. “Kan beter. Zeker na het nieuws van Britt.” Sara keek Julie aan alsof ze van Mars kwam. “Simon heeft mij alles verteld.” zei Julie toen ze de blik van Sara zag. “Van Britt haar ongeluk.” “Ik heb er echt gemengde gevoelens bij.” vertelde Sara. “Gij ni alleen, schat. Ik ook en ik denk Julie ook” Julie knikte. “Helena?” vroeg Julie. “Die is hier heel lang gebleven, maar is een paar uur geleden naar huis gegaan om te gaan werken.” vertelde Simon. “We hebben allemaal ni veel geslapen.” “Hoe is het trouwens me Helena?” vroeg Julie. “Ze voelt zich schuldig. Ze denkt als ze Britt nooit had gezegd da gij een betere vriendin waard dan Britt dat er misschien niets gebeurd was.” vertelde Sara. “Het is allemaal gebeurd en Helena moet zich echt ni schuldig voelen. Niemand kon weten hoe Britt zou reageren. Trouwens volgens mij had Britt ooit is zo gereageerd, want ze is al maanden jaloers op mijn vriendschap met Helena.” “Oké, maar toch…Daarmee gaat het schuldgevoel van Helena nog ni weg e.” Simon ging naast Sara zitten en naam haar goe vast. De afgelopen uren waren zwaar voor iedereen.
Helena ging even langs haar broer. Het moest niet makkelijk voor hem zijn. Ze klopte op de deur. “Binnen.” hoorde ze haar broer roepen. Ze wandelde naar binnen en ging aan zijn bureel zitten. “Gaat het?” vroeg ze voorzichtig. Alexander keek op en Helena zag de rode ogen. “Ge zag haar graag e?” zei ze. “Ik zie haar graag.” “Alexander, ge kunt ni eeuwig in het heden blijven spreken. Ooit moet je verder met je leven.” “Ik weet het, zus, maar nu nog ni. Ik besef het, denk ik, nog ni.” Helena stond op en ging naar haar broer. Ze trok hem recht en knuffelde hem. “Weet ge alleen wanneer ze begraven wordt?” vroeg Alexander. “Das een goei vraag.” zei Helena. “Britt had geen familie meer.” Alexander duwde Helena weg. “Wie gaat haar begrafenis dan regelen?” vroeg hij. “Ik weet het ni. Ik zal het anders doen.” “Ik zal helpen.” “Oké, ik ga verder werken. Gaat het lukken?” vroeg Helena. Alexander knikte en ging terug zitten. Helena wandelde zijn kantoor uit met een dubbel gevoel. Alexander had terug tranen vloeien en dat was lang geleden. Sinds de dood van hun ouders, maar nadien had hij geen enkele emotie meer getoond. Zou de dood van Britt het verergeren of gaat hij dan juist wel emoties tonen? Het zou afwachten geblazen worden……
“Waarmee kan ik u helpen.” begon Alexander toen de inspecteur geen vragen stelde. “Hoe goed kende u juffrouw Van Hove?” vroeg Tom uiteindelijk. “Britt was mijn vriendin. We hadden al een paar maanden een relatie.” “Een relatie… Hoelang al?” “3 maanden. Het kan iets langer zijn.” Tom keek van Alexander naar het raam. “Wanneer hebt u juffrouw van Hove voor het laatst gezien?” Alexander wist niet wat antwoorden. Uiteindelijk was Britt ontsnapt, maar langs de andere kant als hij loog en ze ontdekte dit. “Gisterenavond stond ze plots aan mijn deur.” “U hebt haar gisterenavond gezien. Wist u dan niet dat ze gearresteerd was?” “Natuurlijk wel, maar ik was in shock toen ik haar zag staan…” “Dat je er ni aangedacht hebt om de politie te bellen?” “Zoiets ja…” “Waarom is ze eigenlijk niet bij jouw gebleven?” vroeg Tom. Alexander stond op en wandelde naar het raam. Hij keek door het raam. Hij kreeg het moeilijk. “We hadden ruzie.” “Waarover?” Alexander draaide zich om en keek Tom aan. “Das persoonlijk. Ik kan wel zeggen dat ze mijn appartement is uitgestormd.” “Uitgestormd?” “Ja, weggelopen zonder omkijken. Ge verstaat toch Vlaams.” “Ja, meneer de Lannoy. Ik versta Vlaams, maar ze heeft een ongeluk gehad met jouw wagen. En als ze weggestormd is hoe komt ze dan aan de autosleutels?” Alexander ging terug zitten. “Ik weet het ni. Ze moet die gevonden hebben op weg naar de voordeur.” Tom stond recht. Hij wist genoeg. “Meneer de Lannoy, bedankt voor je tijd.” “Bent u nu al weg?” “Ja, ik weet da je Britt gezien hebt en da je de sleutels van jouw wagen ni gegeven hebt. Meer hoef ik ni te weten.” Tom schudde Alexander de hand en vertrok naar de lift. Hij zou eerst langs Sara gaan om Julie te zien.
Julie zat in de zetel en Simon had haar al een derde glas water. Sara lag nog altijd in de zetel. “Die is precies moe. Ge zou die beter naar de slaapkamer brengen.” zei Julie. “Tja, misschien e.” Simon wandelde naar Sara en nam haar op. Opeens werd ze langzaam wakker. “En wa is meneer Van Wijck van plan me mij?” vroeg ze slaperig. “Ik ging je in bed leggen.” zei Simon. “Das ni nodig. Leg mij maar terug in de zetel.” Simon deed wat zijn Sara vroeg. Sara keek naar Julie. “Hoe gaat het met jouw?” vroeg ze haar. “Kan beter. Zeker na het nieuws van Britt.” Sara keek Julie aan alsof ze van Mars kwam. “Simon heeft mij alles verteld.” zei Julie toen ze de blik van Sara zag. “Van Britt haar ongeluk.” “Ik heb er echt gemengde gevoelens bij.” vertelde Sara. “Gij ni alleen, schat. Ik ook en ik denk Julie ook” Julie knikte. “Helena?” vroeg Julie. “Die is hier heel lang gebleven, maar is een paar uur geleden naar huis gegaan om te gaan werken.” vertelde Simon. “We hebben allemaal ni veel geslapen.” “Hoe is het trouwens me Helena?” vroeg Julie. “Ze voelt zich schuldig. Ze denkt als ze Britt nooit had gezegd da gij een betere vriendin waard dan Britt dat er misschien niets gebeurd was.” vertelde Sara. “Het is allemaal gebeurd en Helena moet zich echt ni schuldig voelen. Niemand kon weten hoe Britt zou reageren. Trouwens volgens mij had Britt ooit is zo gereageerd, want ze is al maanden jaloers op mijn vriendschap met Helena.” “Oké, maar toch…Daarmee gaat het schuldgevoel van Helena nog ni weg e.” Simon ging naast Sara zitten en naam haar goe vast. De afgelopen uren waren zwaar voor iedereen.
Helena ging even langs haar broer. Het moest niet makkelijk voor hem zijn. Ze klopte op de deur. “Binnen.” hoorde ze haar broer roepen. Ze wandelde naar binnen en ging aan zijn bureel zitten. “Gaat het?” vroeg ze voorzichtig. Alexander keek op en Helena zag de rode ogen. “Ge zag haar graag e?” zei ze. “Ik zie haar graag.” “Alexander, ge kunt ni eeuwig in het heden blijven spreken. Ooit moet je verder met je leven.” “Ik weet het, zus, maar nu nog ni. Ik besef het, denk ik, nog ni.” Helena stond op en ging naar haar broer. Ze trok hem recht en knuffelde hem. “Weet ge alleen wanneer ze begraven wordt?” vroeg Alexander. “Das een goei vraag.” zei Helena. “Britt had geen familie meer.” Alexander duwde Helena weg. “Wie gaat haar begrafenis dan regelen?” vroeg hij. “Ik weet het ni. Ik zal het anders doen.” “Ik zal helpen.” “Oké, ik ga verder werken. Gaat het lukken?” vroeg Helena. Alexander knikte en ging terug zitten. Helena wandelde zijn kantoor uit met een dubbel gevoel. Alexander had terug tranen vloeien en dat was lang geleden. Sinds de dood van hun ouders, maar nadien had hij geen enkele emotie meer getoond. Zou de dood van Britt het verergeren of gaat hij dan juist wel emoties tonen? Het zou afwachten geblazen worden……
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 118
Tom kwam aan het appartement van Sara en Simon en besloot naar boven te gaan. Aan hun appartement belde hij aan. Sara kwam opendoen. “Tom, je zijt er al. Kom binnen.” zei ze met een lach die ze duidelijk moest forceren. “Ge ziet er moe uit.” zei hij. “Ik heb maar een paar uur geslapen. Maar gij ziet er ni veel beter uit zene.” “Ik heb nog ni geslapen. Problemen op het werk. Mijn collega die dienst had op het moment van de ontsnapping is geschorst en ja…” “Is da ni meer dan normaal? Ik snap nog altijd ni hoe zoiets is kunnen gebeuren.” “Ja, Britt heeft blijkbaar veel effect op de mensen, maar ander onderwerp. Ik heb al genoeg gehoord over Britt.” Ze stonden beide nog steeds in de hal en Sara leidde Tom naar de woonkamer, waar Julie terug in slaap was gevallen. “Tom.” zei Simon en hij stond recht om hem te begroeten. “Simon. Alles goe?” vroeg Tom. “In een andere situatie misschien wel.” “Da begrijp ik.” Tom ging zitten en Sara en Simon volgde zijn voorbeeld. “Weet ze het al van Britt?” vroeg Tom. “Ja, ik heb het daarnet verteld. Toen ze wakker was.” zei Simon. “En????” “Ik denk da ze er een dubbel gevoel bij heeft. Opgelucht dat ze geen gevaar loopt, maar langs de andere kant vindt ze het ook erg.” vertelde Sara. “Ze heeft het enkel ni me die woorden gezegd.” zei Simon. “Ik moet nog werken vandaag, maar ik kom ze vanavond halen. Kan ze hier nog wa blijven?” vroeg Tom. “Ze mag zelfs een paar dagen blijven.” antwoordde Simon. “Ze is als familie voor mij.” Sara keek van Simon naar Tom. “Ze is ook bijna familie, Simon. Ze is binnenkort ook een nicht van jouw.” Simon knikte en kuste Sara op de mond. “Ik ga nu maar. Ik ben blij da alles goe ga me Julie.” Tom stond op en kuste Julie op haar voorhoofd en verliet het appartement.
In de Koopvaardij zaten Lieven en Michèle te lunchen. “En hoe was je eerste werkvoormiddag op Présence?” vroeg Michèle. “Rustig. Simon en Sara zijn nog ni komen werken. Ik denk da ze nog bij Julie zijn.” “Ze zullen haar ni alleen willen laten zeker.” “Wa begrijpbaar is.” “Zeg, waarom gaan we er anders ni even langs?” vroeg Michèle. “Zou Julie nog bij Sara en Simon zijn?” vroeg Lieven. “Ik denk het wel. Ze is vrij snel in slaap gevallen gisterenavond. Ik zal Sara bellen.” Ze nam haar GSM en wilde het nummer van Sara intoetsen toen het afging. “Jan.” zei ze. Lieven nam de GSM en keek ook naar het scherm. “Wa nu?” vroeg hij en hij gaf de GSM terug. Michèle toetste op de rode toets en dan belde ze naar Sara. “Hallo, Simon Van Wijck.” hoorde ze aan de andere kant van de lijn. “Simon, Michèle hier. Kan ik Sara spreken?” “Die is aan het slapen.” zei Simon. “Oh, ja we wilden horen of we is konden langskomen en zien hoe het me Julie gaat?” “Kom maar langs. Julie is hier nog. Ze is net in slaap gevallen. Tot straks.” “Tot straks.” Michèle hing op en direct ging haar GSM terug over. Het was weer Jan. “Ik moet nu echt opnemen.” zei ze en ze stond recht om naar buiten te gaan. “Michèle.” zei Jan aan de andere kant van de lijn. “Ik moet je spreken.” “Nu?” “Ja.” “Jan, da zal moeilijk gaan. Ik heb net me iemand afgesproken.” “Ha, kan je da ni verzetten?” “Nee.” “Wie is het?” “Het zijn uw zaken ni, maar kom. Ik heb me Sara en Simon afgesproken.” “Ha, maar das goe. Ik moe Sara ook spreken.” Michèle moest even zwijgen. Ze wandelde terug naar binnen en keek Lieven aan. Hij wist meteen dat hij naar haar toe moest gaan. “Liefje, wa scheelt er?” vroeg hij. “Momentje.” zei Michèle tegen Jan en richtte zich dan tot Lieven. “Jan wil mij zien, maar ook Sara. Wa moet ik doen?” “Wanneer wilt Jan u zien?” “Nu.” “Zeg da ge eerst langs Sara gaat en da ge het haar zult vragen, maar da ge niets kunt beloven.” Michèle haalde haar hand van de telefoon. “Jan, ik ga eerst langs Sara en dan kom ik. Ik zal haar vragen of ze me u wilt bellen, maar ik beloof niets.” “Oké, das goe. Tot over een uurtje in In Finé.” “Tot dan.” antwoordde Michèle en ze hing op. “Kom wa gaan naar Simon en Sara.” zei Lieven en hij legde een hand op haar rug. Hij voelde dat Michèle zenuwachtig was.
Jan en Brenda zaten samen iets te drinken in de Pearl. “En?” vroeg Brenda toen Jan ophing. “Ja, ik heb haar kunnen overtuigen, maar me moeite.” “En Sara komt die ook?” “Nee, want Michèle moest het nog vragen.” “Waarom belt ge Sara ni zelf?” “Brendaatje, heb ik u al gezegd da ge vol schitterende ideeën zit?” zei Jan me een brede grijns. Hij nam zijn GSM en toetste de nummer van Sara haar kantoor in. Hij kreeg geen gehoor en besloot dan maar naar haar GSM te bellen. “Simon Van Wijck.” hoorde hij aan de andere kant van de lijn. “Meneer Van Wijck.” antwoordde hij. Brenda keek hem verbaasd aan. Ze had op de modeshow wel gehoord dat Simon en Sara verloofd waren, maar het zo ervaren was toch anders. “Kan ik mevrouw De Roose spreken?” vroeg Jan. “Sara is aan het slapen. Kan ik je misschien helpen, meneer…” vroeg Simon. “Meneer Nyman. Jan Nyman.” “Jan Nyman. Waarom hebt u Sara nodig?” “Voor zaken, maar ik bel later wel is terug.” Jan hing op. “Ze sliep.” Hij keek in de ogen van Brenda en zag jaloezie. “Brenda. Maak u ni ongerust. Ons plan gaat lukken.” “Ja, op deze manier zeker. Ge kunt nog ni deftig afspreken me Sara zelf.” antwoordde Brenda. “Da komt nog wel. Michèle ging er op bezoek en zij zou het vragen.” “En wa als Sara ni wil?” “Dan gaat er iemand naar Présence e.” Jan stond op. “Ik moet naar In Finé. Tot straks.” Hij kuste Brenda op de mond en liet haar achter.
Tom kwam aan het appartement van Sara en Simon en besloot naar boven te gaan. Aan hun appartement belde hij aan. Sara kwam opendoen. “Tom, je zijt er al. Kom binnen.” zei ze met een lach die ze duidelijk moest forceren. “Ge ziet er moe uit.” zei hij. “Ik heb maar een paar uur geslapen. Maar gij ziet er ni veel beter uit zene.” “Ik heb nog ni geslapen. Problemen op het werk. Mijn collega die dienst had op het moment van de ontsnapping is geschorst en ja…” “Is da ni meer dan normaal? Ik snap nog altijd ni hoe zoiets is kunnen gebeuren.” “Ja, Britt heeft blijkbaar veel effect op de mensen, maar ander onderwerp. Ik heb al genoeg gehoord over Britt.” Ze stonden beide nog steeds in de hal en Sara leidde Tom naar de woonkamer, waar Julie terug in slaap was gevallen. “Tom.” zei Simon en hij stond recht om hem te begroeten. “Simon. Alles goe?” vroeg Tom. “In een andere situatie misschien wel.” “Da begrijp ik.” Tom ging zitten en Sara en Simon volgde zijn voorbeeld. “Weet ze het al van Britt?” vroeg Tom. “Ja, ik heb het daarnet verteld. Toen ze wakker was.” zei Simon. “En????” “Ik denk da ze er een dubbel gevoel bij heeft. Opgelucht dat ze geen gevaar loopt, maar langs de andere kant vindt ze het ook erg.” vertelde Sara. “Ze heeft het enkel ni me die woorden gezegd.” zei Simon. “Ik moet nog werken vandaag, maar ik kom ze vanavond halen. Kan ze hier nog wa blijven?” vroeg Tom. “Ze mag zelfs een paar dagen blijven.” antwoordde Simon. “Ze is als familie voor mij.” Sara keek van Simon naar Tom. “Ze is ook bijna familie, Simon. Ze is binnenkort ook een nicht van jouw.” Simon knikte en kuste Sara op de mond. “Ik ga nu maar. Ik ben blij da alles goe ga me Julie.” Tom stond op en kuste Julie op haar voorhoofd en verliet het appartement.
In de Koopvaardij zaten Lieven en Michèle te lunchen. “En hoe was je eerste werkvoormiddag op Présence?” vroeg Michèle. “Rustig. Simon en Sara zijn nog ni komen werken. Ik denk da ze nog bij Julie zijn.” “Ze zullen haar ni alleen willen laten zeker.” “Wa begrijpbaar is.” “Zeg, waarom gaan we er anders ni even langs?” vroeg Michèle. “Zou Julie nog bij Sara en Simon zijn?” vroeg Lieven. “Ik denk het wel. Ze is vrij snel in slaap gevallen gisterenavond. Ik zal Sara bellen.” Ze nam haar GSM en wilde het nummer van Sara intoetsen toen het afging. “Jan.” zei ze. Lieven nam de GSM en keek ook naar het scherm. “Wa nu?” vroeg hij en hij gaf de GSM terug. Michèle toetste op de rode toets en dan belde ze naar Sara. “Hallo, Simon Van Wijck.” hoorde ze aan de andere kant van de lijn. “Simon, Michèle hier. Kan ik Sara spreken?” “Die is aan het slapen.” zei Simon. “Oh, ja we wilden horen of we is konden langskomen en zien hoe het me Julie gaat?” “Kom maar langs. Julie is hier nog. Ze is net in slaap gevallen. Tot straks.” “Tot straks.” Michèle hing op en direct ging haar GSM terug over. Het was weer Jan. “Ik moet nu echt opnemen.” zei ze en ze stond recht om naar buiten te gaan. “Michèle.” zei Jan aan de andere kant van de lijn. “Ik moet je spreken.” “Nu?” “Ja.” “Jan, da zal moeilijk gaan. Ik heb net me iemand afgesproken.” “Ha, kan je da ni verzetten?” “Nee.” “Wie is het?” “Het zijn uw zaken ni, maar kom. Ik heb me Sara en Simon afgesproken.” “Ha, maar das goe. Ik moe Sara ook spreken.” Michèle moest even zwijgen. Ze wandelde terug naar binnen en keek Lieven aan. Hij wist meteen dat hij naar haar toe moest gaan. “Liefje, wa scheelt er?” vroeg hij. “Momentje.” zei Michèle tegen Jan en richtte zich dan tot Lieven. “Jan wil mij zien, maar ook Sara. Wa moet ik doen?” “Wanneer wilt Jan u zien?” “Nu.” “Zeg da ge eerst langs Sara gaat en da ge het haar zult vragen, maar da ge niets kunt beloven.” Michèle haalde haar hand van de telefoon. “Jan, ik ga eerst langs Sara en dan kom ik. Ik zal haar vragen of ze me u wilt bellen, maar ik beloof niets.” “Oké, das goe. Tot over een uurtje in In Finé.” “Tot dan.” antwoordde Michèle en ze hing op. “Kom wa gaan naar Simon en Sara.” zei Lieven en hij legde een hand op haar rug. Hij voelde dat Michèle zenuwachtig was.
Jan en Brenda zaten samen iets te drinken in de Pearl. “En?” vroeg Brenda toen Jan ophing. “Ja, ik heb haar kunnen overtuigen, maar me moeite.” “En Sara komt die ook?” “Nee, want Michèle moest het nog vragen.” “Waarom belt ge Sara ni zelf?” “Brendaatje, heb ik u al gezegd da ge vol schitterende ideeën zit?” zei Jan me een brede grijns. Hij nam zijn GSM en toetste de nummer van Sara haar kantoor in. Hij kreeg geen gehoor en besloot dan maar naar haar GSM te bellen. “Simon Van Wijck.” hoorde hij aan de andere kant van de lijn. “Meneer Van Wijck.” antwoordde hij. Brenda keek hem verbaasd aan. Ze had op de modeshow wel gehoord dat Simon en Sara verloofd waren, maar het zo ervaren was toch anders. “Kan ik mevrouw De Roose spreken?” vroeg Jan. “Sara is aan het slapen. Kan ik je misschien helpen, meneer…” vroeg Simon. “Meneer Nyman. Jan Nyman.” “Jan Nyman. Waarom hebt u Sara nodig?” “Voor zaken, maar ik bel later wel is terug.” Jan hing op. “Ze sliep.” Hij keek in de ogen van Brenda en zag jaloezie. “Brenda. Maak u ni ongerust. Ons plan gaat lukken.” “Ja, op deze manier zeker. Ge kunt nog ni deftig afspreken me Sara zelf.” antwoordde Brenda. “Da komt nog wel. Michèle ging er op bezoek en zij zou het vragen.” “En wa als Sara ni wil?” “Dan gaat er iemand naar Présence e.” Jan stond op. “Ik moet naar In Finé. Tot straks.” Hij kuste Brenda op de mond en liet haar achter.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 119
Sara en Julie lagen beide in de zetel te slapen. Simon wou Sara naar de slaapkamer brengen, maar de laatste keer dat hij dat deed, werd ze wakker. Dus liet hij haar maar liggen. Hij ging naar de barkast en schonk zichzelf een whisky in. Net toen hij een slok dronk, werd er gebeld. Hij wandelde met zijn glas naar de deur en opende die. “Awel, daar heb ik nu ook eens goesting in.” zei Lieven toen hij Simon zijn whisky zag. “Ik zal direct 1 inschenken.” Simon gaf Lieven een hand en Michèle een kus op de wang. “Kom binnen.” Ze wandelde met drie naar de woonkamer. “Slapen ze allebei nog.” Simon knikte en ging terug naar de bar. Hij nam een tweede glas en schonk een whisky voor Lieven in. “Michèle, moet gij iets drinken?” vroeg Simon. “Ja, een wit wijntje.” Hij gaf het glas aan Lieven en liep naar de koelkast in de keuken. Simon tuurde in de ijskast en vond de fles witte wijn van de avond ervoor. Hij nam een wijnglas, schonk die in en liep terug naar de woonkamer waar hij het glas aan Michèle gaf. “Jan heeft gebeld.” zei Simon plots. Lieven keek naar Michèle en dan terug naar Simon. Michèle deed hetzelfde. “Oké, wa scheelt er?” vroeg Simon nadat hij hun blikken zag. “Jan heeft mij deze middag gebeld en wou me mij praten. Ik ga er zo meteen naartoe, maar hij wou ook met Sara praten.” vertelde Michèle. “Ik heb gevraagd aan Lieven wa ik moest doen.” “Ik heb dan gezegd da ze met hem moest gaan praten en da ze moest zegge da ze aan Sara zou vragen of zij me hem ging praten, maar da ze geen belofte moest maken.” ging Lieven verder. “Maar ik wist ni da hij zelf ging bellen.” zei Michèle. “Blijkbaar dus wel, maar hij hing op toen ik zei da Sara sliep. Ik weet dus ook ni hoe of wa.” Ze gingen alle drie zitten. Ze bleven nog een uurtje praten, maar niet over Britt en Jan, maar over het huwelijk van Helena en Steven. Ook praatten ze over het huwelijk van Simon en Sara. Na een uurtje ging Michèle en Lieven door. Lieven ging terug werken en Michèle vertrok naar Jan.
Op Présence was Arne druk bezig met de sollicitaties voor de functie in het economaat. Lieven was een halfuur te laat en besloot Arne maar om alleen te beginnen. Er kwam plots een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd als Arne de vergaderzaal binnen. Oké, in het economaat moest je alleen boekhouden kunnen, maar dat meisje zag er perfect uit. Arne liet haar zitten. “Goeiemiddag.” zei hij. “Ik ben Arne D’Hauwe. Vice-directeur van Présence en General Manager van Ecomoda.” Hij bedacht net. Hij heeft het toch wel superdruk en hij moest maar is aan Sara vragen achter een assistente. Het meisje zette zich neer. “U bent dus Audrey Verhoeven.” Het meisje knikte verlegen. “Kan je ook woorden uitbrengen?” vroeg Arne. “Want als je stom bent, moet ik da wel weten dan ga ik gebarentaal leren.” Audrey begon te glimlachen. “Sorry, ben nog al nerveus.” zei ze uiteindelijk. “Waarom?” “Omdat ik dringend een job nodig heb. Ik ben net alleen gaan wonen en heb nogal kosten.” “Is er niemand die voor geld kan zorgen.” “Mijn ouders hebben mij buiten geschopt en als ge bedoelt of ik een vriend heb. Nee, die heb ik gisteren gedumpt nadat hij mijn beste vriendin kuste.” Arne was geschokt, maar hij moest toegeven dat hij blij was dat Audrey vrijgezel was. Misschien maakte hij wel een kans. Na een tijdje over het economaat te praten, was Audrey aangenomen en kon ze direct beginnen werken.
Michèle kwam aan op de Grote Markt. Nog een paar meters en ze was aan In Finé, maar ze begon bewust trager te wandelen. Hoe langer ze de confrontatie met Jan wou uitstellen, hoe beter voor haar. Ze kon natuurlijk niet blijven stilaan, al zou ze het toch wel willen. Ze stond vlak voor de inkom van de winkel en duwde de deur open. Jan was bezig met een klant, maar toen hij klaar was, richtte hij zich tot Michèle. “Ge zijt er eindelijk.” “Eindelijk. Ik ben hier sneller dan ik zelf wou en ik wil hier ook geen seconde langer blijven dan nodig. Waarover moest je mij spreken?” “Over je aandelen…” “Ja, en?” “Ik wil ze toch ni over kopen.” “Da meent ge ni.” “Nee, en ik wil da ge ervoor zorgt da Présence nog parfums wilt.” Michèle stond aan de grond genageld. Is dit wat Jan wou? “En waar is da goe voor?” vroeg ze na een minutenlange stilte. “Ik heb je toch verteld da ik voet in Présence wil. En gij gaat daar voor zorgen en da kun je alleen als je nog voor Présence werkt.” Michèle wist niet wat ze moest doen. Na er is over na te denken wandelde ze In Finé buiten. “Michèle, wa gaat ge doen?” riep Jan nog, maar ze liep gewoon verder. Ze moest er met Lieven over praten.
Helena zag dat Arne met een meisje naar het economaat ging. “Arne.” zei ze. “Heb je iemand gevonden.” Arne stopte en draaide zich om. “Helena, mag ik je voorstellen Audrey Verhoeven, de nieuwe voor het economaat. Audrey, dit is mevrouw de Lannoy, de verantwoordelijke van de winkels. Jouw baas.” Audrey schudde de hand van Helena. “Welkom op Présence.” zei Helena. “Helena, ik moet je nog wa vragen. Ik ga eerst Audrey naar Lut brengen en over 5 minuten ben ik bij je.” “Oké. Tot zo.” Arne bracht Audrey naar de cafetaria en stelde haar voor aan Lut. “Lut, jij legt alles wel uit e.” Lut knikte en ging met Audrey naar het economaat. Arne keerde terug naar de vergaderzaal waar Helena al aan het werken was. “Ik ben er.” zei hij. “Ik hoor en zie het.” lachte Helena. “En vertel het eens.” “Wel, ik zou een assistente willen zoeken. Ik heb zo druk me Présence en Ecomoda da ik nogal veel werk heb en ni goe meer kan volgen.” “Ik begrijp het, maar kan je het daar ni beter over hebben me Sara?” “Ja, maar ik heb ze nog ni gezien vandaag.” “Och, das waar. Gij weet nog van niets. Sara en Simon zijn thuisgebleven omdat Julie bij hen zit.” “Hoe komt het?” “Britt is gisteren ontsnapt en gisterenavond is ze omgekomen in een auto-ongeluk.” Arne was geschokt. Britt was niet zijn favoriete persoon op Présence of in België, maar dit wenste hij echt niemand toe. Helena had niet verbaasd dat Arne zo stil zou worden van het nieuws.
Sara en Julie lagen beide in de zetel te slapen. Simon wou Sara naar de slaapkamer brengen, maar de laatste keer dat hij dat deed, werd ze wakker. Dus liet hij haar maar liggen. Hij ging naar de barkast en schonk zichzelf een whisky in. Net toen hij een slok dronk, werd er gebeld. Hij wandelde met zijn glas naar de deur en opende die. “Awel, daar heb ik nu ook eens goesting in.” zei Lieven toen hij Simon zijn whisky zag. “Ik zal direct 1 inschenken.” Simon gaf Lieven een hand en Michèle een kus op de wang. “Kom binnen.” Ze wandelde met drie naar de woonkamer. “Slapen ze allebei nog.” Simon knikte en ging terug naar de bar. Hij nam een tweede glas en schonk een whisky voor Lieven in. “Michèle, moet gij iets drinken?” vroeg Simon. “Ja, een wit wijntje.” Hij gaf het glas aan Lieven en liep naar de koelkast in de keuken. Simon tuurde in de ijskast en vond de fles witte wijn van de avond ervoor. Hij nam een wijnglas, schonk die in en liep terug naar de woonkamer waar hij het glas aan Michèle gaf. “Jan heeft gebeld.” zei Simon plots. Lieven keek naar Michèle en dan terug naar Simon. Michèle deed hetzelfde. “Oké, wa scheelt er?” vroeg Simon nadat hij hun blikken zag. “Jan heeft mij deze middag gebeld en wou me mij praten. Ik ga er zo meteen naartoe, maar hij wou ook met Sara praten.” vertelde Michèle. “Ik heb gevraagd aan Lieven wa ik moest doen.” “Ik heb dan gezegd da ze met hem moest gaan praten en da ze moest zegge da ze aan Sara zou vragen of zij me hem ging praten, maar da ze geen belofte moest maken.” ging Lieven verder. “Maar ik wist ni da hij zelf ging bellen.” zei Michèle. “Blijkbaar dus wel, maar hij hing op toen ik zei da Sara sliep. Ik weet dus ook ni hoe of wa.” Ze gingen alle drie zitten. Ze bleven nog een uurtje praten, maar niet over Britt en Jan, maar over het huwelijk van Helena en Steven. Ook praatten ze over het huwelijk van Simon en Sara. Na een uurtje ging Michèle en Lieven door. Lieven ging terug werken en Michèle vertrok naar Jan.
Op Présence was Arne druk bezig met de sollicitaties voor de functie in het economaat. Lieven was een halfuur te laat en besloot Arne maar om alleen te beginnen. Er kwam plots een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd als Arne de vergaderzaal binnen. Oké, in het economaat moest je alleen boekhouden kunnen, maar dat meisje zag er perfect uit. Arne liet haar zitten. “Goeiemiddag.” zei hij. “Ik ben Arne D’Hauwe. Vice-directeur van Présence en General Manager van Ecomoda.” Hij bedacht net. Hij heeft het toch wel superdruk en hij moest maar is aan Sara vragen achter een assistente. Het meisje zette zich neer. “U bent dus Audrey Verhoeven.” Het meisje knikte verlegen. “Kan je ook woorden uitbrengen?” vroeg Arne. “Want als je stom bent, moet ik da wel weten dan ga ik gebarentaal leren.” Audrey begon te glimlachen. “Sorry, ben nog al nerveus.” zei ze uiteindelijk. “Waarom?” “Omdat ik dringend een job nodig heb. Ik ben net alleen gaan wonen en heb nogal kosten.” “Is er niemand die voor geld kan zorgen.” “Mijn ouders hebben mij buiten geschopt en als ge bedoelt of ik een vriend heb. Nee, die heb ik gisteren gedumpt nadat hij mijn beste vriendin kuste.” Arne was geschokt, maar hij moest toegeven dat hij blij was dat Audrey vrijgezel was. Misschien maakte hij wel een kans. Na een tijdje over het economaat te praten, was Audrey aangenomen en kon ze direct beginnen werken.
Michèle kwam aan op de Grote Markt. Nog een paar meters en ze was aan In Finé, maar ze begon bewust trager te wandelen. Hoe langer ze de confrontatie met Jan wou uitstellen, hoe beter voor haar. Ze kon natuurlijk niet blijven stilaan, al zou ze het toch wel willen. Ze stond vlak voor de inkom van de winkel en duwde de deur open. Jan was bezig met een klant, maar toen hij klaar was, richtte hij zich tot Michèle. “Ge zijt er eindelijk.” “Eindelijk. Ik ben hier sneller dan ik zelf wou en ik wil hier ook geen seconde langer blijven dan nodig. Waarover moest je mij spreken?” “Over je aandelen…” “Ja, en?” “Ik wil ze toch ni over kopen.” “Da meent ge ni.” “Nee, en ik wil da ge ervoor zorgt da Présence nog parfums wilt.” Michèle stond aan de grond genageld. Is dit wat Jan wou? “En waar is da goe voor?” vroeg ze na een minutenlange stilte. “Ik heb je toch verteld da ik voet in Présence wil. En gij gaat daar voor zorgen en da kun je alleen als je nog voor Présence werkt.” Michèle wist niet wat ze moest doen. Na er is over na te denken wandelde ze In Finé buiten. “Michèle, wa gaat ge doen?” riep Jan nog, maar ze liep gewoon verder. Ze moest er met Lieven over praten.
Helena zag dat Arne met een meisje naar het economaat ging. “Arne.” zei ze. “Heb je iemand gevonden.” Arne stopte en draaide zich om. “Helena, mag ik je voorstellen Audrey Verhoeven, de nieuwe voor het economaat. Audrey, dit is mevrouw de Lannoy, de verantwoordelijke van de winkels. Jouw baas.” Audrey schudde de hand van Helena. “Welkom op Présence.” zei Helena. “Helena, ik moet je nog wa vragen. Ik ga eerst Audrey naar Lut brengen en over 5 minuten ben ik bij je.” “Oké. Tot zo.” Arne bracht Audrey naar de cafetaria en stelde haar voor aan Lut. “Lut, jij legt alles wel uit e.” Lut knikte en ging met Audrey naar het economaat. Arne keerde terug naar de vergaderzaal waar Helena al aan het werken was. “Ik ben er.” zei hij. “Ik hoor en zie het.” lachte Helena. “En vertel het eens.” “Wel, ik zou een assistente willen zoeken. Ik heb zo druk me Présence en Ecomoda da ik nogal veel werk heb en ni goe meer kan volgen.” “Ik begrijp het, maar kan je het daar ni beter over hebben me Sara?” “Ja, maar ik heb ze nog ni gezien vandaag.” “Och, das waar. Gij weet nog van niets. Sara en Simon zijn thuisgebleven omdat Julie bij hen zit.” “Hoe komt het?” “Britt is gisteren ontsnapt en gisterenavond is ze omgekomen in een auto-ongeluk.” Arne was geschokt. Britt was niet zijn favoriete persoon op Présence of in België, maar dit wenste hij echt niemand toe. Helena had niet verbaasd dat Arne zo stil zou worden van het nieuws.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3