Deel 90
Simon had Sara bij haar thuis afgezet en was weer in de living aan het wachten. Sara was zich boven aan het omkleden en een zak aan het maken om bij Simon te leggen. Zodat ze daar kon blijven slapen. Na een uurtje kwam ze beneden met een koffer. “Schat, ge ziet er prachtig uit.” zei Simon. “Dank u.” antwoordde ze. “Ik moet je trouwens nog voor iets anders bedanken.” zei ze ineens. “Ha ja. Waarom dan wel?” “Voor mij op het idee te brengen en Ecomoda terug actief te maken. Ik heb Arne de opdracht gegeven om Ecomoda terug wakker te maken en 2 bedrijfswagens te gaan kopen.” “2?” “Ja, één voor mij en één voor Arne. Of ziet gij Arne al met de Vespa op visite gaan bij klanten.” Simon hield zich een beeld voor zich van Arne die op visite was bij klanten. Voor de deur stond zijn Vespa en op zijn schoot lag zijn helm. Simon moest lachen. “Nee.” antwoordde hij. “Het is niet echt een zicht.” “Da dacht ik dus ook. Ik moet wel zeggen Arne was supergelukkig da hij terug me Ecomoda kon werken.” zei Sara. “Ik kan da geloven. Hij heeft graag voor Ecomoda gewerkt e.” Sara knikte. “Kom, breng me maar naar de Koopvaardij. Ik heb mijne nieuwe wagen pas morgen.” “Zal je die wel nodig hebben?” vroeg Simon. “Waarom ni? Ge kunt me moeilijk constant naar klanten brengen e.” lachte Sara. “Das waar.” Sara nam de koffer, maar Simon nam die direct van haar over. “Ik zal die al in mijn koffer leggen.” zei hij. “Kom we zijn door. Straks is Helena ongerust.” Simon liet Sara eerst naar buiten wandelen en volgde haar dan. Hij legde de valies in de koffer en opende daarna de deur voor Sara. Vervolgens stapte hij zelf in. Hij kon steeds niet geloven dat hij eindelijk de vrouw van zijn leven had gevonden.
Sara was aangekomen in de Koopvaardij en zag Helena meteen zitten. Ze wandelde op haar af. “Helena.” zei ze. “Heb je al iets besteld?” “Nee, ben hier zelf net.” antwoordde Helena. Op datzelfde moment kwam de ober met de menukaarten. “Voor mij een witte wijn.” zei Helena. “Voor mij hetzelfde.” “Sara, nemen we ni ineens een fles?” vroeg Helena. Sara knikte. Helena keek naar de ober. “Een fles witte wijn.” De ober verliet de tafel. Sara bekeek de menu en zag plots kreeft staan. Dat zou ze zeker en vast niet nemen. De laatste keer had Simon voor haar en zichzelf kreeft besteld en ze had er zo mee gesukkeld. Ze had zelfs gezegd tegen Simon dat ze vond dat ze de kreeft mochten pellen voor dat geld. Ze moest lachen. “Waarom moest je lachen?” vroeg Helena. “Me iets uit het verleden, maar ik wil je er ni teveel mee lastigvallen.” “Simon.” antwoordde Helena. Sara bloosde. Ze besefte nu pas dat Helena haar goed begon te kennen, ook al kende ze elkaar nog maar een half jaar. “Dus Simon.” “Ja, maar het was uit de tijd da jullie samen waren. Dus ik denk da we er beter ni meer over spreken.” Helena knikte, want ze wist dat Sara er zich dan ongemakkelijk bij ging voelen. Helena had het wel moeilijk. Ze wist dat Simon Sara ging ten huwelijk vragen, maar nog niet wanneer en ze wou zeker haar mond niet voorbijpraten. “Hoe was je namiddag me Simon?” “Gezellig.” antwoordde Sara. “Alleen maar gezellig.” “Ja, we hebben eerst over de Meir gelopen en dan heeft hij mij gedropt in de winkel van Nicky Van Kets.” “Nicky. Hoe is het daarmee?” vroeg Helena ineens. “Kent gij die ook?” “Sara, iedereen in de modewereld kennen de modeontwerpers persoonlijk. Das heel belangrijk.” “Oké, dan ben ik dus een slechte directeur-generaal.” “Maar nee. Oké, ik moet toegeven Simon en Nicky zijn goeie vrienden, maar Nicky is ontwerper en das belangrijk voor een modebedrijf.”
Simon had net de valies van Sara uitgeladen en alles in kasten gelegd en gehangen. Nu was hij klaar en kon hij verder op zijn plan broeden. Hij hoopte morgen verloofd zijn met de geweldigste vrouw ter wereld. Hij belde Lut, omdat die makkelijker te overtuigen was. “Lut.” hoorde hij haar zeggen. “Lut, het is Simon.” “Simon, waarom bel je zo laat?” “Om te vragen of je morgen me Hans naar mijn ouders kunt komen. Tegen een uur of 7 ’s avonds.” legde Simon uit. “Waarom?” “Das een verrassing, maar Hans moet er zeker bij zijn.” “Oké, ik zal hem proberen mee te nemen.” “Ni proberen, gewoon doen. Het is heel belangrijk.” “Oké. Ik ga je nu laten, want ik had een romantische avond me Hans gepland. Tot morgen.” “Tot morgen.” Simon hing op. Dat was geregeld. Zijn moeder zorgde voor het eten en Lut en Hans kwamen ook. De ring had hij. Wat moest hij dan nog doen?
Sara en Helena waren juist aan het dessert begonnen. Ze hadden allebei een Dame Blanche besteld. Het was een supergezellige avond geworden. Helena had verteld over de kindertijd van haar en Simon. Simon was toen al een macho, maar dat zou hij nooit niet toegeven. “Hij speelde graag in het zwembad van zijn ouders. Alexander en Simon kwamen toen nog goed overeen. Dat veranderde allemaal na de dood van onze ouders.” Helena werd stiller en Sara zag dit. “Ik begrijp wa je bedoelt.” zei Sara om Helena te troosten. “Als je iemand verliest, dan krijg je het moeilijk.” “Alexander vond da hij verantwoordelijk was over mij en liet sindsdien geen enkele gevoelens meer zien.” Sara nam haar laatste hap en ook Helena deed dit. “Gaan we wandelen?” vroeg Sara. “Das goed.” Sara vroeg de rekening en wou betalen, maar Helena weigerde. “Ik trakteer.” zei ze en ze nam haar handtas. Nadat ze betaald hadden liepen ze naar buiten en richting Schelde. Ze praten nog wat over Alexander en haar ouders. Ook Sara vertelde over haar overleden moeke. Sara was misschien wel voorbereid op de dood van haar moeder. Het was toch even onverwacht als bij de ouders van Helena en Alexander. Helena en Sara knuffelde elkaar en beseften dat ze goed met elkaar konden praten.
Sara verhaal Audrey
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 91
Na de lange wandeling had Sara Simon gebeld om te zeggen dat hij haar mocht komen halen. Hij stond er binnen het kwartier. Helena had nog even met Sara gewacht en vertrok dan ook naar huis, want Steven wachtte op haar. Simon deed de deur voor Sara open en ze stapte in. “Helena.” riep Simon toen hij de autodeur had gesloten. “Ge hebt toch niets gezegd e?” “Nee, het was moeilijk, maar ik heb kunnen zwijgen. Ik heb over onze kindertijd verteld.” vertelde ze. Simon keek naar Helena. “Kon je geen ander onderwerp vinden. Straks zit Sara mij ermee te plagen.” “Het zijn alleen maar goede dingen.” Simon lachte en stapte daarna zelf ook in. “Wa was da allemaal?” vroeg Sara hem. “Niets.” Simon startte zijn wagen en reed snel naar zijn appartement. Hij had nog een kleine romantische avond gepland.
Britt zat bij Alexander in de zetel. “Britt.” begon Alexander. “Julie heeft alles aan Helena verteld.” Britt keek naar Alexander. “Gij gelooft Julie toch ni?” “Ik denk da Julie ni zo gauw ga liegen.” “Nee, ze heeft nog thans wel gelogen over haar affaire me Simon.” “Das anders. Nu gaat het over een ongeval, waarvan jij beweerd da ze gevallen is. Ge wist da ik da al ni geloofde en ge hebt het deze morgen ni echt ontkent e.” “Das waar. Maar is het ni haar woord tegen de mijn?” “Ik hoop da voor u, want anders gaat ge nog veel problemen hebben.” Alexander ging rechtstaan. “Wa gaat ge doen?” vroeg Britt. “Drinken.” “Neemt ge voor mij ook iets mee?” Alexander knikte en ging naar de keuken. Daar begon hij te denken. Hij zag Britt doodgraag, maar hij liep met een groot geheim rond. En ze moest het weten. Hij zou morgen eerst met Margot praten, misschien wist zij wel raad.
Simon en Sara waren juist aangekomen aan het appartement van Simon. Ze wandelde hand in hand naar de lift. Simon drukte op de knop en kuste Sara in de hals. “Ik zie je graag.” zei hij. “Ik je ook.” Op dat moment kwam de lift aan. Ze stapte erin en gingen naar boven. Simon was zenuwachtig. Hij had net voor hij vertrok kaarsen aangestoken en het licht gedimd. Nu hoopte hij dat Sara het mooi vond. Ze wandelde uit de lift en gingen naar de voordeur van zijn appartement. Hij nam zijn sleutels en liet Sara naar binnenwandelen. Ze verschoot direct en bleef stijf staan. “Simon.” stamelde ze. “Het is… Het is.” “Ja, wa is het nu?” “Het is prachtig en romantisch.” Ze draaide zich om en kuste Simon vol op de mond. “Bedankt.” “Is graag gedaan. Ik doe alles voor jou.” Ze liepen verder naar de woonkamer en daar zag Sara twee glazen en een fles rode wijn staan. “Ge hebt precies alles goe voorbereid e.” “Ik wou nog een romantische avond me jou.” Sara glimlachte en liet zich neervallen in de zetel. Het was voor haar een heel vermoeiende dag geweest. Simon ging naast haar zitten en schonk de glazen. “Het is je lievelingswijn.” zei hij terloops. Sara keek hem aan. “Lievelingswijn? Heb ik een lievelingswijn?” vroeg ze. “Ja.” antwoordde Simon met een glimlach. “Da weet gij meer over mij dan ikzelf.” Simon moest lachen. “Das toch goe. Da wilt zeggen da ik je doodgraag zie.” “Ja, maar wa is nu mijn lievelingswijn.” Simon nam de fles en liet Sara het etiket zien. Sara las luidop. “St.-Emilion.” Ze keek daarna verbaasd naar Simon. “Rijsel.” zei ze. “Ja, ik heb toch gezegd da het voor mij geen spel was.” “Oké, maar da je da onthouden hebt, is toch verbazingwekkend.” zei ze. “Ik heb alles onthouden. Elk detail da ik beleefd heb me jouw is in mijn geheugen gegrift.”
Helena was net thuisgekomen en liep naar de woonkamer. Steven lag in de zetel naar tv te kijken. Helena vond hem zo schattig toen ze hem daar zo lag liggen. Ze wandelde op hem af en kuste hem op de mond. “Dag schat.” zei ze. Steven schrok wakker. “Schat, je bent al terug.” “Ja, Sara en Simon wilden nog wa bij elkaar zijn.” “Zijn ze eindelijk samen?” vroeg hij. “Ja, en het zal ni lang meer duren of ze zijn ook verloofd.” “Gij weet precies meer dan ik.” “Ik weet dan ook meer als jij.” “Ik moest deze middag ervoor zorgen da ik een ring van Sara kon vinden voor de maat van de verlovingsring. Het grappige is da Hans en Lut van niets mochten weten.” “Hoe hebt ge da klaargespeeld?” “Op zijn Helena’s e.” Steven en Helena moesten allebei lachen. “Gaan we slapen?” vroeg Helena. Steven knikte en stond op. Samen gingen ze naar de slaapkamer, maar of ze daadwerkelijk gingen slapen stond niet vast.
Bij Simon en Sara was het superromantisch. Simon had tussen al zijn cd’s gezocht naar een romantisch deuntje en had het na een halfuur eindelijk gevonden. Hij wist dat hij zo’n muziek had liggen, maar echt ordelijk was hij niet. Daarna ging hij in de zetel zitten en Sara legde haar hoofd op zijn schoot. Hij streelde door haar haar. Hij wou niets overhaasten. “Sara, is het goe da we morgen bij mijn ouders gaan eten?” Sara ging rechtzitten. “Morgen?” “Ja, morgen. En zeg alsjeblief geen nee.” “Dan zal ik maar ja zeggen zeker.” Simon lachte. “Is da een ja.” “Ik mocht geen nee zeggen dus ja. Het is een ja.” Sara ging terug liggen en Simon kuste op haar mond. Sara ging terug rechtzitten. “Helaba, wa zijt gij van plan?” vroeg Simon. “Niets.” Sara stond op en ging dan op zijn schoot zitten met haar gezicht naar hem toe. “Das veel leuker om te kussen.” lachte ze. “Das waar.” Simon kuste haar terug op de mond. Sara drong met haar tong voorzichtig in Simon’s mond en de kust werd intens en vurig. Simon begon Sara overal te strelen. Sara reageerde direct op de strelingen en begon het hemd van Simon los te knopen. Bij elke knop die ze opendeed kuste ze op de borstkas, zo naar de buik. Daarna kuste zij op zijn tepels en ook Simon begon het warm te krijgen. Hij ritste haar kleedje op en Sara stond recht om het uit te doen. Ze ging terug zitten en begon terug te kussen. Ze ging met haar handen naar beneden en deed de broeksriem open en daarna volgde de broeksknop. Nu moest ze een manier vinden om de broek uit te krijgen zonder dat ze terug moest rechtstaan, maar die was er niet. Ze stond recht en Simon deed zijn broek uit. Sara ging terug zitten en Simon stond recht en Sara haakte haar benen rond het middel van Simon. Simon droeg haar zo naar zijn slaapkamer. Daar legde hij haar op bed en begon haar overal te strelen. Daarna ging hij met zijn hand naar haar rug en klikte de bh los. Hij begon haar borsten te strelen en te kussen en die reageerde daar direct op. Sara deed de boxershort van Simon uit en hij deed haar slipje uit. Hij streelde voorzichtig haar intiemste plekje en voelde dat ze vochtig genoeg was. Heel voorzicht drong hij bij haar binnen. Hij gaf traag het tempo aan en ging zachtjes op en neer. “Simon.” kreunde Sara. En dat was voor Simon het teken om sneller te gaan. Ze begonnen beide te kreunen en te hijgen en zo kwamen ze samen tot een extase.
Na de lange wandeling had Sara Simon gebeld om te zeggen dat hij haar mocht komen halen. Hij stond er binnen het kwartier. Helena had nog even met Sara gewacht en vertrok dan ook naar huis, want Steven wachtte op haar. Simon deed de deur voor Sara open en ze stapte in. “Helena.” riep Simon toen hij de autodeur had gesloten. “Ge hebt toch niets gezegd e?” “Nee, het was moeilijk, maar ik heb kunnen zwijgen. Ik heb over onze kindertijd verteld.” vertelde ze. Simon keek naar Helena. “Kon je geen ander onderwerp vinden. Straks zit Sara mij ermee te plagen.” “Het zijn alleen maar goede dingen.” Simon lachte en stapte daarna zelf ook in. “Wa was da allemaal?” vroeg Sara hem. “Niets.” Simon startte zijn wagen en reed snel naar zijn appartement. Hij had nog een kleine romantische avond gepland.
Britt zat bij Alexander in de zetel. “Britt.” begon Alexander. “Julie heeft alles aan Helena verteld.” Britt keek naar Alexander. “Gij gelooft Julie toch ni?” “Ik denk da Julie ni zo gauw ga liegen.” “Nee, ze heeft nog thans wel gelogen over haar affaire me Simon.” “Das anders. Nu gaat het over een ongeval, waarvan jij beweerd da ze gevallen is. Ge wist da ik da al ni geloofde en ge hebt het deze morgen ni echt ontkent e.” “Das waar. Maar is het ni haar woord tegen de mijn?” “Ik hoop da voor u, want anders gaat ge nog veel problemen hebben.” Alexander ging rechtstaan. “Wa gaat ge doen?” vroeg Britt. “Drinken.” “Neemt ge voor mij ook iets mee?” Alexander knikte en ging naar de keuken. Daar begon hij te denken. Hij zag Britt doodgraag, maar hij liep met een groot geheim rond. En ze moest het weten. Hij zou morgen eerst met Margot praten, misschien wist zij wel raad.
Simon en Sara waren juist aangekomen aan het appartement van Simon. Ze wandelde hand in hand naar de lift. Simon drukte op de knop en kuste Sara in de hals. “Ik zie je graag.” zei hij. “Ik je ook.” Op dat moment kwam de lift aan. Ze stapte erin en gingen naar boven. Simon was zenuwachtig. Hij had net voor hij vertrok kaarsen aangestoken en het licht gedimd. Nu hoopte hij dat Sara het mooi vond. Ze wandelde uit de lift en gingen naar de voordeur van zijn appartement. Hij nam zijn sleutels en liet Sara naar binnenwandelen. Ze verschoot direct en bleef stijf staan. “Simon.” stamelde ze. “Het is… Het is.” “Ja, wa is het nu?” “Het is prachtig en romantisch.” Ze draaide zich om en kuste Simon vol op de mond. “Bedankt.” “Is graag gedaan. Ik doe alles voor jou.” Ze liepen verder naar de woonkamer en daar zag Sara twee glazen en een fles rode wijn staan. “Ge hebt precies alles goe voorbereid e.” “Ik wou nog een romantische avond me jou.” Sara glimlachte en liet zich neervallen in de zetel. Het was voor haar een heel vermoeiende dag geweest. Simon ging naast haar zitten en schonk de glazen. “Het is je lievelingswijn.” zei hij terloops. Sara keek hem aan. “Lievelingswijn? Heb ik een lievelingswijn?” vroeg ze. “Ja.” antwoordde Simon met een glimlach. “Da weet gij meer over mij dan ikzelf.” Simon moest lachen. “Das toch goe. Da wilt zeggen da ik je doodgraag zie.” “Ja, maar wa is nu mijn lievelingswijn.” Simon nam de fles en liet Sara het etiket zien. Sara las luidop. “St.-Emilion.” Ze keek daarna verbaasd naar Simon. “Rijsel.” zei ze. “Ja, ik heb toch gezegd da het voor mij geen spel was.” “Oké, maar da je da onthouden hebt, is toch verbazingwekkend.” zei ze. “Ik heb alles onthouden. Elk detail da ik beleefd heb me jouw is in mijn geheugen gegrift.”
Helena was net thuisgekomen en liep naar de woonkamer. Steven lag in de zetel naar tv te kijken. Helena vond hem zo schattig toen ze hem daar zo lag liggen. Ze wandelde op hem af en kuste hem op de mond. “Dag schat.” zei ze. Steven schrok wakker. “Schat, je bent al terug.” “Ja, Sara en Simon wilden nog wa bij elkaar zijn.” “Zijn ze eindelijk samen?” vroeg hij. “Ja, en het zal ni lang meer duren of ze zijn ook verloofd.” “Gij weet precies meer dan ik.” “Ik weet dan ook meer als jij.” “Ik moest deze middag ervoor zorgen da ik een ring van Sara kon vinden voor de maat van de verlovingsring. Het grappige is da Hans en Lut van niets mochten weten.” “Hoe hebt ge da klaargespeeld?” “Op zijn Helena’s e.” Steven en Helena moesten allebei lachen. “Gaan we slapen?” vroeg Helena. Steven knikte en stond op. Samen gingen ze naar de slaapkamer, maar of ze daadwerkelijk gingen slapen stond niet vast.
Bij Simon en Sara was het superromantisch. Simon had tussen al zijn cd’s gezocht naar een romantisch deuntje en had het na een halfuur eindelijk gevonden. Hij wist dat hij zo’n muziek had liggen, maar echt ordelijk was hij niet. Daarna ging hij in de zetel zitten en Sara legde haar hoofd op zijn schoot. Hij streelde door haar haar. Hij wou niets overhaasten. “Sara, is het goe da we morgen bij mijn ouders gaan eten?” Sara ging rechtzitten. “Morgen?” “Ja, morgen. En zeg alsjeblief geen nee.” “Dan zal ik maar ja zeggen zeker.” Simon lachte. “Is da een ja.” “Ik mocht geen nee zeggen dus ja. Het is een ja.” Sara ging terug liggen en Simon kuste op haar mond. Sara ging terug rechtzitten. “Helaba, wa zijt gij van plan?” vroeg Simon. “Niets.” Sara stond op en ging dan op zijn schoot zitten met haar gezicht naar hem toe. “Das veel leuker om te kussen.” lachte ze. “Das waar.” Simon kuste haar terug op de mond. Sara drong met haar tong voorzichtig in Simon’s mond en de kust werd intens en vurig. Simon begon Sara overal te strelen. Sara reageerde direct op de strelingen en begon het hemd van Simon los te knopen. Bij elke knop die ze opendeed kuste ze op de borstkas, zo naar de buik. Daarna kuste zij op zijn tepels en ook Simon begon het warm te krijgen. Hij ritste haar kleedje op en Sara stond recht om het uit te doen. Ze ging terug zitten en begon terug te kussen. Ze ging met haar handen naar beneden en deed de broeksriem open en daarna volgde de broeksknop. Nu moest ze een manier vinden om de broek uit te krijgen zonder dat ze terug moest rechtstaan, maar die was er niet. Ze stond recht en Simon deed zijn broek uit. Sara ging terug zitten en Simon stond recht en Sara haakte haar benen rond het middel van Simon. Simon droeg haar zo naar zijn slaapkamer. Daar legde hij haar op bed en begon haar overal te strelen. Daarna ging hij met zijn hand naar haar rug en klikte de bh los. Hij begon haar borsten te strelen en te kussen en die reageerde daar direct op. Sara deed de boxershort van Simon uit en hij deed haar slipje uit. Hij streelde voorzichtig haar intiemste plekje en voelde dat ze vochtig genoeg was. Heel voorzicht drong hij bij haar binnen. Hij gaf traag het tempo aan en ging zachtjes op en neer. “Simon.” kreunde Sara. En dat was voor Simon het teken om sneller te gaan. Ze begonnen beide te kreunen en te hijgen en zo kwamen ze samen tot een extase.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 92
Sara was in slaap gevallen, maar Simon was nog naar haar aan het kijken. Hij besefte ineens dat de kaarsen nog brandden en besloot die uit te blazen. Hij liep naar de woonkamer toen de bel ging. Wie kon dat nu nog zijn? Hij ging naar de slaapkamer en deed een kamerjas aan. Hij wandelde naar de voordeur. Toen hij opendeed stond Britt voor de deur. “Ik kom precies ongelegen.” zei ze.” Nogal. Wa komt ge doen?” vroeg Simon kwaad. “Ik kwam me je praten over mijn job.” “En wa kan ik er aan doen?” “Gij kunt Sara misschien overtuigen om mij te laten blijven of misschien Julie.” Simon antwoordde zelfs niet en gooide met een smak de deur toe. “Auw.” was het enige wat hij nog hoorde. Hij liep naar de living en blies alle kaarsen uit en zette de muziek af. Hij wandelde naar de slaapkamer, waar Sara nog altijd aan het slapen was als een roos. Hij kroop terug in bed en omarmde haar. Hij bleef nog even naar haar kijken. Ze leek wel een engel en met die gedachten viel hij in slaap.
De volgende morgen werd Sara als eerste wakker. Ze stond op en nam de kamerjas die Simon gisterenavond op de grond had gegooid en wandelde naar de woonkamer. Ze kon niet zo goed tegen de stilte en zette de radio. Het liedje dat ze hoorde was zo mooi, maar eigenlijk niet toepasselijk op de situatie waar ze zich in bevinden.
Ze liet het toch opstaan en liep naar de keuken om koffie te zetten. Toen ze klaar was ging ze naar de badkamer en nam gauw een douche. Ze kleedde zich daarna aan en besloot dan pas Simon wakker te maken. Hij had haar beloofd om met haar naar Julie te rijden voor ze naar Présence gingen. “Schat.” zei ze zacht, maar er kwam geen reactie van zijn kant. Dan had ze nog maar een oplossing. Ze kuste hem innig op de mond en daarvan werd hij wel wakker. Hij opende langzaam zijn ogen en zag dat Sara zich al had aangekleed. “Zijt ge gaan douchen zonder mij?” vroeg hij slaperig. “Ja, want anders zijn we binnen uur nog ni in het ziekenhuis.” “Ziekenhuis?” “Simon, ge had beloofd om me mij eerst langst ziekenhuis te gaan voor we naar Présence gaan.” Simon herinnerde zich die belofte. “En ik wil ni te veel tijd verliezen, want de laatste dagen was ik meer ergens anders dan op Présence.” Simon kreunde en rekte zich uit. “Oké, ik zal opstaan voor u.” Hij begon zich recht te zetten en daarna stapte hij uit bed. Sara duwde hem richting de badkamer en hij stapte direct in de douche. Sara wou precies niet te veel tijd verliezen. “Simon. Ni te langen douche e.” riep ze vanuit de kamer. Daarna liep ze door naar de keuken en schonk ze twee tassen koffie in. Enkele minuten kwam Simon de keuken ingewandeld. Zijn broek had hij al aan, maar zijn hemd moest hij nog dichtknopen. “Simon. Haast je nu eens. Ik wil Julie nog voor mijn werk zien.” “Gij gaat toch ni elke morgen zo zijn e?” “Waarom?” “Dan kunt ge thuis gaan slapen. Ik word ’s morgens graag rustig wakker.” “Ah meneer wordt graag rustig wakker. Das goe da ik da weet.” lachte Sara. Simon deed zijn hemd in zijn broek en nam daarna zijn tas koffie en dronk die langzaam leeg. Toen zijn tas leeg was, stond Sara al aan de voordeur. “Simon.” riep ze. Simon zocht zijn sleutels en liep nog gauw naar de slaapkamer om een vest te gaan halen. Hij kwam aan de voordeur. “We kunnen vertrekken.” “Eindelijk.” zei Sara.
In het ziekenhuis kwam de dokter Julie’s kamer binnen. “Juffrouw De Roose.” zei hij. “Ja.” “Ik heb goed nieuws voor u.” “Goed nieuws?” “Ja, je mag morgen naar huis, maar ik schrijf je nog wel een week thuis.” “Maar ik mag naar huis?” “Ja.” “Das super.” “Beloofd u wel om het rustig aan te doen. Je hebt een zware klap gehad en je kan er nog last van hebben.” zei de dokter. “Das in orde.” Op dat moment kwamen Sara en Simon hand in hand binnen. Julie zag dit en moest glimlachen. “Nu kan mijn dag helemaal ni meer stuk.” Simon en Sara keek haar vragend aan en Julie keek dan maar naar hun handen. Ze volgden de ogen van Julie en dan pas zagen ze dat ze nog steeds hand in hand liepen. “Oeps.” zei Sara. “Doe nu ni alsof ge ni wist da ge zo aan het wandelen waard.” “Nee, maar we wilden u verrassen.” zei Simon. “Oh, maar ik ben verrast. Blij verrast. Ik mag trouwens morgen naar huis.” “Das goe. En wanneer mag je werken. Volgende week pas.” “Das al iets. Dan rust je tenminste is serieus.” zei Sara. Simon moest lachen, want hij wist dat Julie vast en zeker bij haar thuis ook zou werken. Daarvoor kende hij Julie veel te goed. “Sara, denkt gij nu echt da Julie thuis ga rusten?” “Ik zal er wel voor zorgen. Ik neem haar laptop mee en alle documenten die bij haar thuis liggen. Ze zal een week rusten.” Ze moesten alledrie lachen met wat Sara zei. Ze was echt wel overbezorgd. “Ik ben echt blij da het goe ga me jouw. Nu kan ik gerust terug gaan werken.” “Ge moet ni ongerust zijn. Ik heb trouwens gisteren een knappe inspecteur ontmoet. Ik hoop da die vandaag mijn verklaring brengt om te tekenen.” “Ze is duidelijk terug de oude.” lachte Simon. “Kom we zijn weg, Simon. Er wacht veel werk op ons.” zei Sara en ze nam Simon’s hand terugvast en wandelde naar buiten. “Tot morgen Julie.” riep ze nog. Julie lachte. Ze was blij dat die twee elkaar eindelijk hadden gevonden.
Sara was in slaap gevallen, maar Simon was nog naar haar aan het kijken. Hij besefte ineens dat de kaarsen nog brandden en besloot die uit te blazen. Hij liep naar de woonkamer toen de bel ging. Wie kon dat nu nog zijn? Hij ging naar de slaapkamer en deed een kamerjas aan. Hij wandelde naar de voordeur. Toen hij opendeed stond Britt voor de deur. “Ik kom precies ongelegen.” zei ze.” Nogal. Wa komt ge doen?” vroeg Simon kwaad. “Ik kwam me je praten over mijn job.” “En wa kan ik er aan doen?” “Gij kunt Sara misschien overtuigen om mij te laten blijven of misschien Julie.” Simon antwoordde zelfs niet en gooide met een smak de deur toe. “Auw.” was het enige wat hij nog hoorde. Hij liep naar de living en blies alle kaarsen uit en zette de muziek af. Hij wandelde naar de slaapkamer, waar Sara nog altijd aan het slapen was als een roos. Hij kroop terug in bed en omarmde haar. Hij bleef nog even naar haar kijken. Ze leek wel een engel en met die gedachten viel hij in slaap.
De volgende morgen werd Sara als eerste wakker. Ze stond op en nam de kamerjas die Simon gisterenavond op de grond had gegooid en wandelde naar de woonkamer. Ze kon niet zo goed tegen de stilte en zette de radio. Het liedje dat ze hoorde was zo mooi, maar eigenlijk niet toepasselijk op de situatie waar ze zich in bevinden.
Ze liet het toch opstaan en liep naar de keuken om koffie te zetten. Toen ze klaar was ging ze naar de badkamer en nam gauw een douche. Ze kleedde zich daarna aan en besloot dan pas Simon wakker te maken. Hij had haar beloofd om met haar naar Julie te rijden voor ze naar Présence gingen. “Schat.” zei ze zacht, maar er kwam geen reactie van zijn kant. Dan had ze nog maar een oplossing. Ze kuste hem innig op de mond en daarvan werd hij wel wakker. Hij opende langzaam zijn ogen en zag dat Sara zich al had aangekleed. “Zijt ge gaan douchen zonder mij?” vroeg hij slaperig. “Ja, want anders zijn we binnen uur nog ni in het ziekenhuis.” “Ziekenhuis?” “Simon, ge had beloofd om me mij eerst langst ziekenhuis te gaan voor we naar Présence gaan.” Simon herinnerde zich die belofte. “En ik wil ni te veel tijd verliezen, want de laatste dagen was ik meer ergens anders dan op Présence.” Simon kreunde en rekte zich uit. “Oké, ik zal opstaan voor u.” Hij begon zich recht te zetten en daarna stapte hij uit bed. Sara duwde hem richting de badkamer en hij stapte direct in de douche. Sara wou precies niet te veel tijd verliezen. “Simon. Ni te langen douche e.” riep ze vanuit de kamer. Daarna liep ze door naar de keuken en schonk ze twee tassen koffie in. Enkele minuten kwam Simon de keuken ingewandeld. Zijn broek had hij al aan, maar zijn hemd moest hij nog dichtknopen. “Simon. Haast je nu eens. Ik wil Julie nog voor mijn werk zien.” “Gij gaat toch ni elke morgen zo zijn e?” “Waarom?” “Dan kunt ge thuis gaan slapen. Ik word ’s morgens graag rustig wakker.” “Ah meneer wordt graag rustig wakker. Das goe da ik da weet.” lachte Sara. Simon deed zijn hemd in zijn broek en nam daarna zijn tas koffie en dronk die langzaam leeg. Toen zijn tas leeg was, stond Sara al aan de voordeur. “Simon.” riep ze. Simon zocht zijn sleutels en liep nog gauw naar de slaapkamer om een vest te gaan halen. Hij kwam aan de voordeur. “We kunnen vertrekken.” “Eindelijk.” zei Sara.
In het ziekenhuis kwam de dokter Julie’s kamer binnen. “Juffrouw De Roose.” zei hij. “Ja.” “Ik heb goed nieuws voor u.” “Goed nieuws?” “Ja, je mag morgen naar huis, maar ik schrijf je nog wel een week thuis.” “Maar ik mag naar huis?” “Ja.” “Das super.” “Beloofd u wel om het rustig aan te doen. Je hebt een zware klap gehad en je kan er nog last van hebben.” zei de dokter. “Das in orde.” Op dat moment kwamen Sara en Simon hand in hand binnen. Julie zag dit en moest glimlachen. “Nu kan mijn dag helemaal ni meer stuk.” Simon en Sara keek haar vragend aan en Julie keek dan maar naar hun handen. Ze volgden de ogen van Julie en dan pas zagen ze dat ze nog steeds hand in hand liepen. “Oeps.” zei Sara. “Doe nu ni alsof ge ni wist da ge zo aan het wandelen waard.” “Nee, maar we wilden u verrassen.” zei Simon. “Oh, maar ik ben verrast. Blij verrast. Ik mag trouwens morgen naar huis.” “Das goe. En wanneer mag je werken. Volgende week pas.” “Das al iets. Dan rust je tenminste is serieus.” zei Sara. Simon moest lachen, want hij wist dat Julie vast en zeker bij haar thuis ook zou werken. Daarvoor kende hij Julie veel te goed. “Sara, denkt gij nu echt da Julie thuis ga rusten?” “Ik zal er wel voor zorgen. Ik neem haar laptop mee en alle documenten die bij haar thuis liggen. Ze zal een week rusten.” Ze moesten alledrie lachen met wat Sara zei. Ze was echt wel overbezorgd. “Ik ben echt blij da het goe ga me jouw. Nu kan ik gerust terug gaan werken.” “Ge moet ni ongerust zijn. Ik heb trouwens gisteren een knappe inspecteur ontmoet. Ik hoop da die vandaag mijn verklaring brengt om te tekenen.” “Ze is duidelijk terug de oude.” lachte Simon. “Kom we zijn weg, Simon. Er wacht veel werk op ons.” zei Sara en ze nam Simon’s hand terugvast en wandelde naar buiten. “Tot morgen Julie.” riep ze nog. Julie lachte. Ze was blij dat die twee elkaar eindelijk hadden gevonden.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 93
Simon en Sara kwamen aan op Présence en gingen eerst ontbijten. Ze hadden zich zo gehaast deze morgen dat ze nog niet hadden ontbeten. Ze kwam hand in hand de cafetaria binnen en Hans had dit gezien. Hij liep op zijn dochter af. “Sara, kan ik je spreken?” Hij trok haar van Simon weg. “Vake, ik wil het er ni over hebben.” “Ik wel. Zijt gij me hem? Hij heeft u verdorie gebruikt.” riep hij. Simon hoorde stukken van het gesprek en wist dat het over hem ging. Het klonk niet goed en hij had schrik voor vanavond. “Vake, vergeet wa der in mijn dagboek staat. Ik zie Simon graag en hij mij. Da vind ik het belangrijkste.” Hans zag dat zijn dochter gelukkig was en terug kon lachen. “Zijt ge gelukkig?” vroeg hij haar. “Overgelukkig.” was haar antwoord. “Dan laat ik je gaan.” Sara wandelde terug naar Simon. “Waarover ging da?” vroeg hij. “Lang verhaal.” “Ik heb tijd.” Sara besefte dat ze alles over het dagboek moest vertellen en dat haar vader nu alles wist over wat er gebeurd was. “Het ging over mijn dagboek.” “Dagboek?” “Vake heeft het gelezen. Hij weet alles over ons. Wa er gebeurd is. De cijfers… de directieraad. Echt alles.” Simon zijn vrolijke gezicht verdween als de noorderzon. Hij besefte dat hij het nog moeilijk ging hebben. Sara keek op haar horloge. “Oh, Simon. Ik moet gaan werken. Ik heb me Helena afgesproken da ik da contract ging nakijken en vandaag nog langs Ella zou gaan.” zei ze. “Is goe. Ik kom je straks halen om ons om te kleden voor vanavond.” “Oké. Tot straks.” Ze kuste hem op de mond en verliet de cafetaria. Simon stond op en ging naar Hans toe. “Hans.” begon hij. “Ik wil mij excuseren. Voor alles wa ik je dochter heb aangedaan.” Simon’s ogen werden rood en zowel Lut als Hans zagen dat Simon het meende. “Simon, ik zie da je mijn dochter graag ziet. Dus ik zal ni meer in de weg staan. Zorg goed voor haar.” Hans nam Simon vast en dat was voor Simon het teken dat Hans hem alles vergaf. “Jullie komen toch vanavond naar mijn ouders.” vroeg hij. Lut knikte en ook Hans antwoordde affirmatief. “Ha ja, kunnen jullie niets zeggen tegen Sara. Het is een verrassing voor haar.” Simon ging naar zijn kantoor en keek nog een laatste keer naar Hans. Vanavond zou het zover zijn.
Sara zat in de vergaderzaal met Helena te praten over het contract met Ella. “Ze komt vandaag nog even langs om u te zien.” zei Helena. “Das goe. Maar genoeg over Denemarken. Hoe gaat het me u en Steven?” “Goe, heel goe zelfs.” “Ha ja?” Sara keek Helena vragend aan. “Ja, hij heeft deze morgen over een trouwdatum gesproken.” “En? Wanneer gaan jullie trouwen?” “23 mei.” “Das al over 2 maanden.” “Ja, maar ik ben er klaar voor en ik wil ni langer wachten.” vertelde Helena. “Ben daarnet nog gauw langs Marnix gelopen om te vragen achter een nieuw trouwjurk.” “Die zal er ni mee kunnen lachen hebben.” “Nee, maar hij wilt er wel een nieuwe ontwerpen.” Sara stond op en ging naar Helena. “Ik ben heel blij voor u.” En ze knuffelde Helena. “Ik ook voor u.” “Alles gaat blijkbaar goe tussen u en Simon.” “Ja.” Sara glimlachte. “Maar alles op zijn tijd e.” “Ja, alles op zijn tijd.”
Ella was op zoek naar de kamer van Julie. Ze kende het meisje nog maar pas, maar ze had haar graag. Het zou een goei vriendin van haar worden. Dat wist ze al zeker. Ze kwam een verpleegster tegen. “Mevrouw, de kamer van Julie De Roose?” “De 2de deur links. Kamer 412.” antwoordde de verpleegster. “Dank u wel.” Ze liep verder en wandelde de kamer binnen. Julie was een krant aan het lezen. “Druk bezig, zie ik.” zei Ella. “Ella. Ik had je hier ni verwacht.” antwoordde Julie en ze legde de krant opzij. “Ik wou zien hoe het me je ging.” “Goe, ik mag morgen naar huis.” antwoordde Julie. “Das goe. Heb je het goede nieuws al gehoord?” “Goe nieuws. Van Simon en Sara?” “Da ook, maar ik verkoop de hele collectie en de parfumlijn vanaf volgende maand in onze winkels.” “Das fantastisch.” “Zeg, maar Simon en Sara. Hoe zit het daarmee?” “Wel, ze wandelde vanmorgen hand in hand mijn kamer binnen.” “Het werd tijd. Iedereen zag op een afstand da die elkaar graag zagen.” “Behalve zijzelf.” onderbrak Julie haar. Op dat moment kwam Tom Janssens de kamer binnen. “Julie.” zei hij. “Ja, kan ik iets voor je doen?” “Ja, je verklaring tekenen.” Hij gaf het papier en een pen. Julie tekende dit en gaf alles terug. “En me vertellen wanneer je naar huis mag.” “Morgen.” antwoordde Julie. “Das goe.” Tom wist niet goed hoe hij het moest aanpakken. De laatste keer was hij hier professioneel, maar hij had toen al opgemerkt dat Julie een fantastische dame was. “Zouden wij is een keer uit kunnen gaan?” vroeg hij uiteindelijk. “Ja. Maar ik moet van de dokter nog een week rusten dus.” “Uitgaan is ni werken e.” zei Ella. “Oké, das waar. Overmorgen? 8u. Aan mijn appartement. Ge hebt mijn adres e?” zei Julie. “Ja. Tot overmorgen.” zei Tom en hij verliet de kamer. “Ge hebt al touché.” zei Ella. “En hij is knap.” antwoordde Julie daarop. Beide dames moesten lachen. “Ella, ik heb een vraagje.” zei Julie toen ze uitgelachen waren. “Kan je een week langer blijven?” “Waarom?” “Ik zou graag hebben da je de collectie van Marnix ook ziet.” “Oké, ik blijf nog een week langer.” “Denk je da die collectie ook in Denemarken kan verkocht worden.” “Misschien. Maar ik moet gaan. Ik heb nog een afspraak me Sara.” Ella stond op. “Doe haar de groeten.” “Zal ik zeker doen en misschien tot de volgende keer.” Ella verliet de kamer en vertrok naar Présence.
Simon en Sara kwamen aan op Présence en gingen eerst ontbijten. Ze hadden zich zo gehaast deze morgen dat ze nog niet hadden ontbeten. Ze kwam hand in hand de cafetaria binnen en Hans had dit gezien. Hij liep op zijn dochter af. “Sara, kan ik je spreken?” Hij trok haar van Simon weg. “Vake, ik wil het er ni over hebben.” “Ik wel. Zijt gij me hem? Hij heeft u verdorie gebruikt.” riep hij. Simon hoorde stukken van het gesprek en wist dat het over hem ging. Het klonk niet goed en hij had schrik voor vanavond. “Vake, vergeet wa der in mijn dagboek staat. Ik zie Simon graag en hij mij. Da vind ik het belangrijkste.” Hans zag dat zijn dochter gelukkig was en terug kon lachen. “Zijt ge gelukkig?” vroeg hij haar. “Overgelukkig.” was haar antwoord. “Dan laat ik je gaan.” Sara wandelde terug naar Simon. “Waarover ging da?” vroeg hij. “Lang verhaal.” “Ik heb tijd.” Sara besefte dat ze alles over het dagboek moest vertellen en dat haar vader nu alles wist over wat er gebeurd was. “Het ging over mijn dagboek.” “Dagboek?” “Vake heeft het gelezen. Hij weet alles over ons. Wa er gebeurd is. De cijfers… de directieraad. Echt alles.” Simon zijn vrolijke gezicht verdween als de noorderzon. Hij besefte dat hij het nog moeilijk ging hebben. Sara keek op haar horloge. “Oh, Simon. Ik moet gaan werken. Ik heb me Helena afgesproken da ik da contract ging nakijken en vandaag nog langs Ella zou gaan.” zei ze. “Is goe. Ik kom je straks halen om ons om te kleden voor vanavond.” “Oké. Tot straks.” Ze kuste hem op de mond en verliet de cafetaria. Simon stond op en ging naar Hans toe. “Hans.” begon hij. “Ik wil mij excuseren. Voor alles wa ik je dochter heb aangedaan.” Simon’s ogen werden rood en zowel Lut als Hans zagen dat Simon het meende. “Simon, ik zie da je mijn dochter graag ziet. Dus ik zal ni meer in de weg staan. Zorg goed voor haar.” Hans nam Simon vast en dat was voor Simon het teken dat Hans hem alles vergaf. “Jullie komen toch vanavond naar mijn ouders.” vroeg hij. Lut knikte en ook Hans antwoordde affirmatief. “Ha ja, kunnen jullie niets zeggen tegen Sara. Het is een verrassing voor haar.” Simon ging naar zijn kantoor en keek nog een laatste keer naar Hans. Vanavond zou het zover zijn.
Sara zat in de vergaderzaal met Helena te praten over het contract met Ella. “Ze komt vandaag nog even langs om u te zien.” zei Helena. “Das goe. Maar genoeg over Denemarken. Hoe gaat het me u en Steven?” “Goe, heel goe zelfs.” “Ha ja?” Sara keek Helena vragend aan. “Ja, hij heeft deze morgen over een trouwdatum gesproken.” “En? Wanneer gaan jullie trouwen?” “23 mei.” “Das al over 2 maanden.” “Ja, maar ik ben er klaar voor en ik wil ni langer wachten.” vertelde Helena. “Ben daarnet nog gauw langs Marnix gelopen om te vragen achter een nieuw trouwjurk.” “Die zal er ni mee kunnen lachen hebben.” “Nee, maar hij wilt er wel een nieuwe ontwerpen.” Sara stond op en ging naar Helena. “Ik ben heel blij voor u.” En ze knuffelde Helena. “Ik ook voor u.” “Alles gaat blijkbaar goe tussen u en Simon.” “Ja.” Sara glimlachte. “Maar alles op zijn tijd e.” “Ja, alles op zijn tijd.”
Ella was op zoek naar de kamer van Julie. Ze kende het meisje nog maar pas, maar ze had haar graag. Het zou een goei vriendin van haar worden. Dat wist ze al zeker. Ze kwam een verpleegster tegen. “Mevrouw, de kamer van Julie De Roose?” “De 2de deur links. Kamer 412.” antwoordde de verpleegster. “Dank u wel.” Ze liep verder en wandelde de kamer binnen. Julie was een krant aan het lezen. “Druk bezig, zie ik.” zei Ella. “Ella. Ik had je hier ni verwacht.” antwoordde Julie en ze legde de krant opzij. “Ik wou zien hoe het me je ging.” “Goe, ik mag morgen naar huis.” antwoordde Julie. “Das goe. Heb je het goede nieuws al gehoord?” “Goe nieuws. Van Simon en Sara?” “Da ook, maar ik verkoop de hele collectie en de parfumlijn vanaf volgende maand in onze winkels.” “Das fantastisch.” “Zeg, maar Simon en Sara. Hoe zit het daarmee?” “Wel, ze wandelde vanmorgen hand in hand mijn kamer binnen.” “Het werd tijd. Iedereen zag op een afstand da die elkaar graag zagen.” “Behalve zijzelf.” onderbrak Julie haar. Op dat moment kwam Tom Janssens de kamer binnen. “Julie.” zei hij. “Ja, kan ik iets voor je doen?” “Ja, je verklaring tekenen.” Hij gaf het papier en een pen. Julie tekende dit en gaf alles terug. “En me vertellen wanneer je naar huis mag.” “Morgen.” antwoordde Julie. “Das goe.” Tom wist niet goed hoe hij het moest aanpakken. De laatste keer was hij hier professioneel, maar hij had toen al opgemerkt dat Julie een fantastische dame was. “Zouden wij is een keer uit kunnen gaan?” vroeg hij uiteindelijk. “Ja. Maar ik moet van de dokter nog een week rusten dus.” “Uitgaan is ni werken e.” zei Ella. “Oké, das waar. Overmorgen? 8u. Aan mijn appartement. Ge hebt mijn adres e?” zei Julie. “Ja. Tot overmorgen.” zei Tom en hij verliet de kamer. “Ge hebt al touché.” zei Ella. “En hij is knap.” antwoordde Julie daarop. Beide dames moesten lachen. “Ella, ik heb een vraagje.” zei Julie toen ze uitgelachen waren. “Kan je een week langer blijven?” “Waarom?” “Ik zou graag hebben da je de collectie van Marnix ook ziet.” “Oké, ik blijf nog een week langer.” “Denk je da die collectie ook in Denemarken kan verkocht worden.” “Misschien. Maar ik moet gaan. Ik heb nog een afspraak me Sara.” Ella stond op. “Doe haar de groeten.” “Zal ik zeker doen en misschien tot de volgende keer.” Ella verliet de kamer en vertrok naar Présence.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 94
Ella was aangekomen op Présence en liep naar de desk van An. “Goeiemiddag, ik heb een afspraak me Sara.” zei ze. “Ella Bauer.” “Ja, ik zal je aanmelden.” An nam de telefoon en toetste het nummer van Sara’s kantoor in. “Sara, Ella Bauer is hier.” Ze hing op en richtte zich tot Ella. “Ze verwacht u.” Ze stond op en bracht Ella naar Sara’s kantoor. Ze klopte en liet Ella binnen. An wou de deur sluiten, maar Sara hield haar tegen. “An, kan je Simon naar hier sturen?” “Oké.” ze sloot de deur en ging naar het kantoor van Simon.
Simon zat aan het bureel van Julie. Hij was diep aan het nadenken. Hij was zenuwachtig voor vanavond. Hij hoopte dat Sara ja zou zeggen. Er werd op de deur geklopt. “Binnen.” riep hij. An liep zijn kantoor binnen. “Meneer Van Wijck.” begon ze. “An, zeg maar Simon.” “Simon, Sara verwacht u in haar kantoor.” “Waarom?” “Ik weet alleen da Ella daar nu is.” antwoordde An. “Dan zal ik maar is gaan horen.” Hij stond op en An wou zijn kantoor verlaten. “An.” riep Simon. An bleef staan en keek Simon vragend aan. “Ja?” “Hoe goe ken je Sara?” “Redelijk. Waarom?” “Als iemand haar ten huwelijk zou vragen, zou ze dan ja zeggen?” Op An haar gezicht verscheen een glimlach. “Gaat u Sara ten huwelijk vragen?” “Ja, maar kan je zwijgen. Het is een verrassing voor haar. Maar zou ze ja antwoorden.” “Ik denk het wel.” antwoordde An. “En ik zal zwijgen, maar ik moet nu wel terug aan het werk.” “Oké.” Simon verliet het kantoor ook en ging naar Sara. Hij had zich nog nooit zo gevoeld. Zo zenuwachtig en verliefd.
Ella had zich net neergezet. “Je hebt de groeten van Julie.” zei ze. “Groeten?” “Ja, ik ben even op ziekenbezoek geweest. Ze ziet er goe uit.” “Ja, deze morgen zag ze er al goe uit, maar da kwam misschien omdat ze te horen had gekregen dat ze morgen naar huis mag.” “Das misschien de reden. In ieder geval ze zit ni stil.” “Hoe bedoelt ge?” vroeg Sara. “Ze heeft een politie-inspecteur aan de haak geslagen. Of was het eerder omgekeerd.” “Tom Janssens?” “Ik weet het ni. Hij heeft zijn naam ni gezegd.” “Ik denk wel da het inspecteur Janssens was. Ik zou ni weten welke politie-inspecteur haar nodig had. Maar allez vertel nu verder.” “Wel, die inspecteur liet Julie haar verklaring tekenen en toen ze de documenten teruggaf vroeg hij haar uit.” “Da meent ge ni?” “Jawel, ik zat erbij dus.” “En?” “Julie heeft ja gezegd en overmorgen gaan ze uit.” Sara glimlachte. Ze was blij voor haar nicht. Na haar mislukt huwelijk met James en haar mislukte relatie met Tim, verdiende ze wel een beetje geluk. “Ze heeft ook over zaken gesproken.” zei Ella plots. “Zaken?” “Ja. Ze vroeg me om een week langer te blijven.” “Waarom?” “Voor de show van Marnix.” “Das eigenlijk geen slecht idee van haar. Misschien kan je die collectie ook verkopen in Denemarken.” “Misschien, maar ik wil ze eerst zien.” “Volgende vrijdag is het de modeshow.” Er werd op de deur geklopt. “Da zal Simon zijn.” zei Sara. “Binnen.” Simon wandelde het kantoor binnen. “En waarom had mevrouw De Roose mij nodig?” zei hij lachend. “Ik wou je zien en ik wou je bij de bespreking hebben met Ella.” Simon wandelde op haar af en kuste haar op de mond. Daarna kuste hij Ella op de kaak. “Ella.” zei hij. “Jullie hebben elkaar eindelijk gevonden, zie ik.” “Ge gaat mij ni zeggen da Julie er nog niets over gezegd heeft.” zei Sara. “Julie, wa heeft Julie me ons te maken?” vroeg Simon. “Ella, is daarnet op ziekenbezoek geweest.” “En ze heeft mij inderdaad vertelt over jullie, maar het zien is toch anders dan het horen.” lachte Ella. “Zaken.” begon Simon. “Ja, Julie heeft Ella gevraagd om een week langer te blijven. Zo kan ze de show van Marnix ook meemaken.” legde Sara tegen Simon uit. “Das een goe idee van Julie, maar moest die ni rusten.” “Tja, ik denk da die da nooit zal doen. Die zou zich rot vervelen. Daarvoor ken ik mijn nicht veel te goe.” “En wa vindt Ella van het idee.” “Ik vind het goe. Ik blijf nog tot na de show van Marnix en beslis dan of ik zijn collectie ook in Denemarken verkoop. Nu staat vast da ik de collectie van Nils en de parfumlijnen ga verkopen.” legde Ella uit. “Das goe nieuws.” zei Simon. “We hopen da de collectie van Marnix u ook aanspreekt.” “Ik ook, maar ik moet nu gaan. Ik heb afgesproken me familie.” Ella en Sara stonden op. Sara wandelde op Ella af. “Wij spreken nog af.” zei ze en ze gaf Ella een kus. “Zeker. Ik hoop Julie ook nog te zien volgende week.” “We zullen ze naar de show laten komen, maar das ook het enige waarvoor ze op Présence mag zijn.” lachte Simon. Ella verliet het kantoor en Simon nam Sara goe vast. “Ik heb u gemist.” “Op die paar uur.” Simon keek Sara me een pruillip aan. “Gij mij blijkbaar ni.” “Jawel, maar ik moet echt nog verder werken, lieverd.” “Lieverd.” lachte Simon. “Da klinkt zo mooi uit je mondje.” Sara kuste Simon op zijn mond. En daarna verliet Simon haar kantoor weer.
Ella was aangekomen op Présence en liep naar de desk van An. “Goeiemiddag, ik heb een afspraak me Sara.” zei ze. “Ella Bauer.” “Ja, ik zal je aanmelden.” An nam de telefoon en toetste het nummer van Sara’s kantoor in. “Sara, Ella Bauer is hier.” Ze hing op en richtte zich tot Ella. “Ze verwacht u.” Ze stond op en bracht Ella naar Sara’s kantoor. Ze klopte en liet Ella binnen. An wou de deur sluiten, maar Sara hield haar tegen. “An, kan je Simon naar hier sturen?” “Oké.” ze sloot de deur en ging naar het kantoor van Simon.
Simon zat aan het bureel van Julie. Hij was diep aan het nadenken. Hij was zenuwachtig voor vanavond. Hij hoopte dat Sara ja zou zeggen. Er werd op de deur geklopt. “Binnen.” riep hij. An liep zijn kantoor binnen. “Meneer Van Wijck.” begon ze. “An, zeg maar Simon.” “Simon, Sara verwacht u in haar kantoor.” “Waarom?” “Ik weet alleen da Ella daar nu is.” antwoordde An. “Dan zal ik maar is gaan horen.” Hij stond op en An wou zijn kantoor verlaten. “An.” riep Simon. An bleef staan en keek Simon vragend aan. “Ja?” “Hoe goe ken je Sara?” “Redelijk. Waarom?” “Als iemand haar ten huwelijk zou vragen, zou ze dan ja zeggen?” Op An haar gezicht verscheen een glimlach. “Gaat u Sara ten huwelijk vragen?” “Ja, maar kan je zwijgen. Het is een verrassing voor haar. Maar zou ze ja antwoorden.” “Ik denk het wel.” antwoordde An. “En ik zal zwijgen, maar ik moet nu wel terug aan het werk.” “Oké.” Simon verliet het kantoor ook en ging naar Sara. Hij had zich nog nooit zo gevoeld. Zo zenuwachtig en verliefd.
Ella had zich net neergezet. “Je hebt de groeten van Julie.” zei ze. “Groeten?” “Ja, ik ben even op ziekenbezoek geweest. Ze ziet er goe uit.” “Ja, deze morgen zag ze er al goe uit, maar da kwam misschien omdat ze te horen had gekregen dat ze morgen naar huis mag.” “Das misschien de reden. In ieder geval ze zit ni stil.” “Hoe bedoelt ge?” vroeg Sara. “Ze heeft een politie-inspecteur aan de haak geslagen. Of was het eerder omgekeerd.” “Tom Janssens?” “Ik weet het ni. Hij heeft zijn naam ni gezegd.” “Ik denk wel da het inspecteur Janssens was. Ik zou ni weten welke politie-inspecteur haar nodig had. Maar allez vertel nu verder.” “Wel, die inspecteur liet Julie haar verklaring tekenen en toen ze de documenten teruggaf vroeg hij haar uit.” “Da meent ge ni?” “Jawel, ik zat erbij dus.” “En?” “Julie heeft ja gezegd en overmorgen gaan ze uit.” Sara glimlachte. Ze was blij voor haar nicht. Na haar mislukt huwelijk met James en haar mislukte relatie met Tim, verdiende ze wel een beetje geluk. “Ze heeft ook over zaken gesproken.” zei Ella plots. “Zaken?” “Ja. Ze vroeg me om een week langer te blijven.” “Waarom?” “Voor de show van Marnix.” “Das eigenlijk geen slecht idee van haar. Misschien kan je die collectie ook verkopen in Denemarken.” “Misschien, maar ik wil ze eerst zien.” “Volgende vrijdag is het de modeshow.” Er werd op de deur geklopt. “Da zal Simon zijn.” zei Sara. “Binnen.” Simon wandelde het kantoor binnen. “En waarom had mevrouw De Roose mij nodig?” zei hij lachend. “Ik wou je zien en ik wou je bij de bespreking hebben met Ella.” Simon wandelde op haar af en kuste haar op de mond. Daarna kuste hij Ella op de kaak. “Ella.” zei hij. “Jullie hebben elkaar eindelijk gevonden, zie ik.” “Ge gaat mij ni zeggen da Julie er nog niets over gezegd heeft.” zei Sara. “Julie, wa heeft Julie me ons te maken?” vroeg Simon. “Ella, is daarnet op ziekenbezoek geweest.” “En ze heeft mij inderdaad vertelt over jullie, maar het zien is toch anders dan het horen.” lachte Ella. “Zaken.” begon Simon. “Ja, Julie heeft Ella gevraagd om een week langer te blijven. Zo kan ze de show van Marnix ook meemaken.” legde Sara tegen Simon uit. “Das een goe idee van Julie, maar moest die ni rusten.” “Tja, ik denk da die da nooit zal doen. Die zou zich rot vervelen. Daarvoor ken ik mijn nicht veel te goe.” “En wa vindt Ella van het idee.” “Ik vind het goe. Ik blijf nog tot na de show van Marnix en beslis dan of ik zijn collectie ook in Denemarken verkoop. Nu staat vast da ik de collectie van Nils en de parfumlijnen ga verkopen.” legde Ella uit. “Das goe nieuws.” zei Simon. “We hopen da de collectie van Marnix u ook aanspreekt.” “Ik ook, maar ik moet nu gaan. Ik heb afgesproken me familie.” Ella en Sara stonden op. Sara wandelde op Ella af. “Wij spreken nog af.” zei ze en ze gaf Ella een kus. “Zeker. Ik hoop Julie ook nog te zien volgende week.” “We zullen ze naar de show laten komen, maar das ook het enige waarvoor ze op Présence mag zijn.” lachte Simon. Ella verliet het kantoor en Simon nam Sara goe vast. “Ik heb u gemist.” “Op die paar uur.” Simon keek Sara me een pruillip aan. “Gij mij blijkbaar ni.” “Jawel, maar ik moet echt nog verder werken, lieverd.” “Lieverd.” lachte Simon. “Da klinkt zo mooi uit je mondje.” Sara kuste Simon op zijn mond. En daarna verliet Simon haar kantoor weer.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 95
Simon kwam aan in het atelier en zag dat Nils aan het tekenen was en Marnix was de laatste hand aan zijn ontwerpen aan het leggen. “Marnix. Heb je even tijd?” vroeg Simon heel voorzichtig en dit uit schrik voor Marnix zijn reactie. “Ziet ge ni da ik bezig ben?” antwoordde de Diva. “Jawel, maar ik kom over de locaties praten.” “Dan heb ik tijd voor je.” Marnix draaide zich om en keek naar Simon. “Ik heb een paar voorstellen. Allez, Sara heeft een paar voorstellen.” “Tell me, darling.” “Sara dacht aan de stadsfeestzaal of…” “Nee.” onderbrak Marnix hem. “Of het Centraal Station. En ik heb nog een ideetje de Antwerpse Zoo.” “Da laatste zeker en vast ni. Mijn ontwerpen tussen de beesten. No way.” riep Marnix, maar Simon zag dat hij aan het twijfelen was. Hij zag alleen niet over wat. “Maar het Centraal Station zie ik wel zitten, darling.” “Ah ja?” “Ja, maar ik wil eerst foto’s en dan beslis ik.” “Marnix, we hebben nog maar 1 week ni meer.” “Ja en? Mijn collectie verdient enkel het beste.” antwoordde diva op zijn gekende toon. “Oké, ik zal voor foto’s zorgen.” “Gij?” “Ja, ik. Er is op dit moment niemand anders die ervoor kan zorgen. Dus moet ik wel gaan e.” “Tja, het is uw beslissing e.” “Ik ben over een uurtje terug. En nog iets.” “Wa?” vroeg Marnix. “Het kan zijn dat Thomas terugkomt.” “Thomas?” vroeg Nils. “Ja, maar hij moest nog horen bij zijn baas of hij kon opstappen.” Nils keek een beetje beteuterd. Dit kwam omdat Thomas en An terug een koppel waren. Hij had het er nog steeds heel moeilijk mee. “Das fantastisch. I love it.” antwoordde Marnix. “Ik ga foto’s maken.” zei Simon en hij verliet het atelier.
Sara was juist aangekomen in de vergaderzaal en zette zich neer. “Helena.” begon ze. “Ik weet da jij normaal instaat voor de personeelszaken, maar ik heb toch wijzigingen doorgevoerd.” “Zeg maar.” zei Helena. “Het kan alleen maar beter worden.” Sara knikte. “Ik hoop het .” “Ik luister.” “Wel, An heb ik naar het onthaal verhuist en blijft mijn secretaresse en die van Arne. Ellen komt terug naar haar oude plaats, maar wordt jouw secretaresse en die van Julie en Simon. Lut en Hans doen terug gewoon hun oude taken en voor het economaat zijn we iemand aan het zoeken.” vertelde Sara voorzichtig. “Das heel goe. An is perfect voor het onthaal. Ze is jong en ze ziet er goe uit.” “Ik hoopte da je akkoord zou gaan, maar misschien had ik het beter eerst me je overlegd voor ik beslissingen nam.” “Waarom?” Je bent directeur-generaal. Jij hebt tenslotte het laatste woord.” Helena zag dat Sara begon te blozen. “Sara, je hoeft ni te blozen. Het is de waarheid. Hoe is het trouwens tussen jouw en Simon?” vroeg ze Goe. Simon is onze diva aan het helpen.” “Simon, Marnix aan het helpen. Wa is hij dan gaan doen?” “Naar locaties aan het zoeken. We hebben nog altijd geen loopjongen en Simon stelde het zelf voor.” “Hij is echt verandert. Vroeger zou hij da nooit gedaan hebben.” “Ik weet het. Hij is gewoonweg een schatje. We gaan vanavond bij zijn ouders eten.” “Leuk. Margot en Léon zullen je zeker en vast me open armen ontvangen.” “Ik hoop het. Ik moet eerlijk gezegd zeggen da ik zenuwachtig ben.” “Da hoeft ni Sara. Over iets anders nu. Hoe is het me Julie?” vroeg Helena plotseling. “Goe, heel goe zelfs. Allez, volgens Ella.” “Ella?” “Ja, die is deze voormiddag op bezoek geweest bij Julie en ze vertelde me dat ze die politie-inspecteur aan de haak heeft geslagen. Ze gaat er overmorgen mee uit.” “Overmorgen? Mag ze dan al naar huis?” “Heb ik je da nog ni verteld? Ja, ze mag morgen naar huis. Ze moet nog wel een week thuisblijven, maar de dokter zegt dat het allemaal goe komt.” “Das goe. Sara, excuseer mij, maar Steven en ik hebben een vakbondsvergadering.” “Ik zal je laten. Ik heb ook nog werk.” Sara stond op en verliet de vergaderzaal. Ze ging nog even bij An, die al was verhuisd. “An, heb je het interim-bureau al gebeld?” vroeg ze. “Ja, morgen komt er iemand langs met enkele kandidaten.” “Das goe. Zeg jij het tegen Helena dan kan die de sollicitaties mee afnemen.” “Oké.” An stond op en ging naar Helena om het te zeggen. Sara liep naar haar kantoor. Ze miste Simon superhard, ook al had ze hem nog geen uur geleden gezien.
Nils had Jana gebeld. Ze hadden afgesproken in de Chocolat en hij was meteen vertrokken. Hij had beter later afgesproken, want Thomas was aan het werk. “Nils.” zei Thomas. “Thomas.” “Wa zal het zijn?” “Pepsi Max.” Thomas bukte zich om een flesje te nemen, opende het en stak er een rietje in. “Alles goe?” vroeg hij. “Kan beter.” “Oei, scheelt er iets?” “Ach, mijn ex is terug samen me haar ex. En diezelfde ex komt misschien bij ons werken.” “Maak daar maar zeker van.” “Ha?” “Ja, dit is mijn laatste shift hier. Ik kon meteen stoppen, maar ik heb gezegd da ik deze shift nog doe en morgen pas bij Présence zou beginnen. Ik moet het enkel nog tegen An en Helena zeggen.” “Das goe voor u.” “Gij zijt precies ni blij e.” “Jawel, maar het zal voor mij wennen worden. Gij en An. En dan gij terug op Présence.” “Nils, ik wil gewoon vrienden worden. Het is ni omdat ik en An terug samen zijn. Da wij geen vrienden kunnen zijn.” Op dat moment kwam Jana binnen. Ze kuste Nils op de kaak en ook Thomas kuste ze op de kaak. “Thomas, Nils.” zei ze. “Alles goe?” “Ja, en me u?” vroeg Thomas. “Cava.” “Gaan we aan een tafeltje zitten?” vroeg Nils. “Ja, maar eerst ga ik nog iets bestellen. Ga jij maar vast.” ze richtte zich tot Thomas. “Voor mij een Pepsi Max.” Thomas nam het drankje en gaf het haar. “Dank u.” “Das mijn job. Allez vanavond toch nog.” “Ah ja. Stopt ge hier?” “Ja, ik kan mijn oude job bij Présence terugkrijgen.” “Das goe. Allez, ik zal maar is bij Nils gaan zitten.” Ze wandelde naar het tafeltje waar Nils zat en ging naast hem zitten. “En vertel me nu. Wa zit je dwars?” “Thomas. Hij komt terug naar Présence.” “Da heb ik net gehoord, maar ge zijt toch ni zo beteuterd alleen daarom?” “Nee, ik heb het moeilijk da An mij zo snel aan de kant heeft geschoven. Het is precies alsof ze me nooit heeft graag gezien.” “An heeft mij alles verteld. Ze dacht da haar gevoelens om Thomas waren gedoofd, maar toen ze hem terugzag flakkerde die terug op.” “Oké, maar dan nog. Zo snel terug samen.” “Die gevoelens zijn anders, Nils. Ze heeft er zich proberen tegen verzetten. Het is haar ni gelukt. Je kan haar niets kwalijk nemen. Ze wou haar relatie me u ook een kans geven.” vertelde Jana. Nils begon het als maar meer te begrijpen, maar bleef het er toch moeilijk mee hebben. “Er loopt ergens in Antwerpen een meisje rond die graag samen is me een ontwerpen en die perfect bij je past.” “Denk je.” “Nee.” Nils keek verbaasd naar Jana. Dat was niet het antwoord dat hij had verwacht. “Ik ben er zeker van.” ging ze verder. Eigenlijk was Jana toch wel knap. Ze was blond en ze studeerde journalistiek. Was zij misschien iets voor hem.
Simon kwam aan in het atelier en zag dat Nils aan het tekenen was en Marnix was de laatste hand aan zijn ontwerpen aan het leggen. “Marnix. Heb je even tijd?” vroeg Simon heel voorzichtig en dit uit schrik voor Marnix zijn reactie. “Ziet ge ni da ik bezig ben?” antwoordde de Diva. “Jawel, maar ik kom over de locaties praten.” “Dan heb ik tijd voor je.” Marnix draaide zich om en keek naar Simon. “Ik heb een paar voorstellen. Allez, Sara heeft een paar voorstellen.” “Tell me, darling.” “Sara dacht aan de stadsfeestzaal of…” “Nee.” onderbrak Marnix hem. “Of het Centraal Station. En ik heb nog een ideetje de Antwerpse Zoo.” “Da laatste zeker en vast ni. Mijn ontwerpen tussen de beesten. No way.” riep Marnix, maar Simon zag dat hij aan het twijfelen was. Hij zag alleen niet over wat. “Maar het Centraal Station zie ik wel zitten, darling.” “Ah ja?” “Ja, maar ik wil eerst foto’s en dan beslis ik.” “Marnix, we hebben nog maar 1 week ni meer.” “Ja en? Mijn collectie verdient enkel het beste.” antwoordde diva op zijn gekende toon. “Oké, ik zal voor foto’s zorgen.” “Gij?” “Ja, ik. Er is op dit moment niemand anders die ervoor kan zorgen. Dus moet ik wel gaan e.” “Tja, het is uw beslissing e.” “Ik ben over een uurtje terug. En nog iets.” “Wa?” vroeg Marnix. “Het kan zijn dat Thomas terugkomt.” “Thomas?” vroeg Nils. “Ja, maar hij moest nog horen bij zijn baas of hij kon opstappen.” Nils keek een beetje beteuterd. Dit kwam omdat Thomas en An terug een koppel waren. Hij had het er nog steeds heel moeilijk mee. “Das fantastisch. I love it.” antwoordde Marnix. “Ik ga foto’s maken.” zei Simon en hij verliet het atelier.
Sara was juist aangekomen in de vergaderzaal en zette zich neer. “Helena.” begon ze. “Ik weet da jij normaal instaat voor de personeelszaken, maar ik heb toch wijzigingen doorgevoerd.” “Zeg maar.” zei Helena. “Het kan alleen maar beter worden.” Sara knikte. “Ik hoop het .” “Ik luister.” “Wel, An heb ik naar het onthaal verhuist en blijft mijn secretaresse en die van Arne. Ellen komt terug naar haar oude plaats, maar wordt jouw secretaresse en die van Julie en Simon. Lut en Hans doen terug gewoon hun oude taken en voor het economaat zijn we iemand aan het zoeken.” vertelde Sara voorzichtig. “Das heel goe. An is perfect voor het onthaal. Ze is jong en ze ziet er goe uit.” “Ik hoopte da je akkoord zou gaan, maar misschien had ik het beter eerst me je overlegd voor ik beslissingen nam.” “Waarom?” Je bent directeur-generaal. Jij hebt tenslotte het laatste woord.” Helena zag dat Sara begon te blozen. “Sara, je hoeft ni te blozen. Het is de waarheid. Hoe is het trouwens tussen jouw en Simon?” vroeg ze Goe. Simon is onze diva aan het helpen.” “Simon, Marnix aan het helpen. Wa is hij dan gaan doen?” “Naar locaties aan het zoeken. We hebben nog altijd geen loopjongen en Simon stelde het zelf voor.” “Hij is echt verandert. Vroeger zou hij da nooit gedaan hebben.” “Ik weet het. Hij is gewoonweg een schatje. We gaan vanavond bij zijn ouders eten.” “Leuk. Margot en Léon zullen je zeker en vast me open armen ontvangen.” “Ik hoop het. Ik moet eerlijk gezegd zeggen da ik zenuwachtig ben.” “Da hoeft ni Sara. Over iets anders nu. Hoe is het me Julie?” vroeg Helena plotseling. “Goe, heel goe zelfs. Allez, volgens Ella.” “Ella?” “Ja, die is deze voormiddag op bezoek geweest bij Julie en ze vertelde me dat ze die politie-inspecteur aan de haak heeft geslagen. Ze gaat er overmorgen mee uit.” “Overmorgen? Mag ze dan al naar huis?” “Heb ik je da nog ni verteld? Ja, ze mag morgen naar huis. Ze moet nog wel een week thuisblijven, maar de dokter zegt dat het allemaal goe komt.” “Das goe. Sara, excuseer mij, maar Steven en ik hebben een vakbondsvergadering.” “Ik zal je laten. Ik heb ook nog werk.” Sara stond op en verliet de vergaderzaal. Ze ging nog even bij An, die al was verhuisd. “An, heb je het interim-bureau al gebeld?” vroeg ze. “Ja, morgen komt er iemand langs met enkele kandidaten.” “Das goe. Zeg jij het tegen Helena dan kan die de sollicitaties mee afnemen.” “Oké.” An stond op en ging naar Helena om het te zeggen. Sara liep naar haar kantoor. Ze miste Simon superhard, ook al had ze hem nog geen uur geleden gezien.
Nils had Jana gebeld. Ze hadden afgesproken in de Chocolat en hij was meteen vertrokken. Hij had beter later afgesproken, want Thomas was aan het werk. “Nils.” zei Thomas. “Thomas.” “Wa zal het zijn?” “Pepsi Max.” Thomas bukte zich om een flesje te nemen, opende het en stak er een rietje in. “Alles goe?” vroeg hij. “Kan beter.” “Oei, scheelt er iets?” “Ach, mijn ex is terug samen me haar ex. En diezelfde ex komt misschien bij ons werken.” “Maak daar maar zeker van.” “Ha?” “Ja, dit is mijn laatste shift hier. Ik kon meteen stoppen, maar ik heb gezegd da ik deze shift nog doe en morgen pas bij Présence zou beginnen. Ik moet het enkel nog tegen An en Helena zeggen.” “Das goe voor u.” “Gij zijt precies ni blij e.” “Jawel, maar het zal voor mij wennen worden. Gij en An. En dan gij terug op Présence.” “Nils, ik wil gewoon vrienden worden. Het is ni omdat ik en An terug samen zijn. Da wij geen vrienden kunnen zijn.” Op dat moment kwam Jana binnen. Ze kuste Nils op de kaak en ook Thomas kuste ze op de kaak. “Thomas, Nils.” zei ze. “Alles goe?” “Ja, en me u?” vroeg Thomas. “Cava.” “Gaan we aan een tafeltje zitten?” vroeg Nils. “Ja, maar eerst ga ik nog iets bestellen. Ga jij maar vast.” ze richtte zich tot Thomas. “Voor mij een Pepsi Max.” Thomas nam het drankje en gaf het haar. “Dank u.” “Das mijn job. Allez vanavond toch nog.” “Ah ja. Stopt ge hier?” “Ja, ik kan mijn oude job bij Présence terugkrijgen.” “Das goe. Allez, ik zal maar is bij Nils gaan zitten.” Ze wandelde naar het tafeltje waar Nils zat en ging naast hem zitten. “En vertel me nu. Wa zit je dwars?” “Thomas. Hij komt terug naar Présence.” “Da heb ik net gehoord, maar ge zijt toch ni zo beteuterd alleen daarom?” “Nee, ik heb het moeilijk da An mij zo snel aan de kant heeft geschoven. Het is precies alsof ze me nooit heeft graag gezien.” “An heeft mij alles verteld. Ze dacht da haar gevoelens om Thomas waren gedoofd, maar toen ze hem terugzag flakkerde die terug op.” “Oké, maar dan nog. Zo snel terug samen.” “Die gevoelens zijn anders, Nils. Ze heeft er zich proberen tegen verzetten. Het is haar ni gelukt. Je kan haar niets kwalijk nemen. Ze wou haar relatie me u ook een kans geven.” vertelde Jana. Nils begon het als maar meer te begrijpen, maar bleef het er toch moeilijk mee hebben. “Er loopt ergens in Antwerpen een meisje rond die graag samen is me een ontwerpen en die perfect bij je past.” “Denk je.” “Nee.” Nils keek verbaasd naar Jana. Dat was niet het antwoord dat hij had verwacht. “Ik ben er zeker van.” ging ze verder. Eigenlijk was Jana toch wel knap. Ze was blond en ze studeerde journalistiek. Was zij misschien iets voor hem.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 96
Simon was terug aangekomen in Présence en was de foto’s aan het afdrukken in zijn kantoor. Toen hij bezig was, ging plots zijn deur open. Het was Sara. “Simon, ik mis je te hard. Ik moest je zien.” zei ze en ze ging op zijn schoot zitten. “Ik je ook, maar ik heb het druk. Deze foto’s moeten dringend naar Marnix.” Sara nam de telefoon en belde An. “An, kan je even naar hier komen.” Ze hing terug op en gaf Simon gauw een kusje. An klopte en liep het kantoor binnen. Sara nam de foto’s uit Simon zijn handen en gaf die An. “Kan je die even naar Marnix brengen.” “Oké.” zei An. “En zeg hem dat hij zijn beslissing gauw moet nemen. De show is over minder dan een week. En als hij ni kan beslissen dan gaat de show hier door. Op Présence.” ging Sara verder. An verliet het kantoor en Sara keek terug naar Simon. “Probleem opgelost.” zei ze. “Ik zie het. Hoe jij het toch allemaal oplost e.” “Ik zit dan ook geniale ideeën.” “Trouwens het is 5u. Over een half uur moeten we naar huis om ons om te kleden.” Simon keek op zijn klok en zag dat Sara gelijk had. “We kunnen nog in de cafetaria gaan zitten en iets drinken.” “Nee.” “Nee?” “Ik wil je even voor mij alleen. Ik moet je vanavond ook al delen.” “Sara, toch. Ge gaat nog vele momenten me mij alleen hebben.” Sara wist dat Simon gelijk had, maar had toch schrik om hem te verliezen. Ze begon bedrukt te kijken. Simon zag dit en begon zich zorgen te maken. “Sara, wa scheelt er?” Sara wou niets over haar angst zeggen, maar ze wist dat ze Simon niets meer kon voorliegen. Hij zou het direct zien. “Ik heb schrik.” “Schrik?” “Ja, ik ben bang om je te verliezen. Je kwijt te spelen.” “Sara, kijk is in mijn ogen. Je gaat me ni kwijtspelen. Ik ben aan je vastgelijmd en je geraakt niet meer zomaar van mijn af.” Op Sara’s gezicht verscheen weer een glimlach, maar aan haar ogen bengelde traantjes. Simon kuste de tranen weg. “Je moet ni huilen.” “Ik huil van geluk.” antwoordde Sara. “Kom we gaan naar huis. Hebben we nog wa tijd voor ons zelf.” Sara en Simon stonden samen op. Simon nam zijn jas en liep dan samen met Sara naar haar kantoor om haar spullen te gaan halen. Daarna vertrokken ze naar huis.
An kwam aan in het atelier en zag dat Marnix er alleen was. “Marnix, is Nils er ni?” vroeg ze. “Die is naar de Chocolat.” “Ah oké, ik moest van Simon en Sara de volgende foto’s komen brengen.” Ze gaf de foto’s aan Marnix die bekeek die en knikte goedkeurend. “En ik moest zeggen da je snel moest beslissen of de show zou op Présence doorgaan.” “Zeg tegen hen da ik morgen zal beslissen. Ik ga straks nog even langs het station.” “Oké.” Ze wandelde naar buiten, want ze had afgesproken met Thomas en blijkbaar miste hij haar al want hij stuurde een sms. ‘Schat, ik kan morgen beginnen op Présence. X miss ya.’ las ze. Ze was supergelukkig en liep via de trap direct terug naar de vierde verdieping. Ze klopte op de deur van de vergaderzaal. Ze hoorde Helena binnen roepen en ze wandelde naar binnen. “Mevrouw de Lannoy, Thomas heeft mij gesmst da hij hier morgen kan beginnen.” “Ha das goe. Stuur hem morgen naar hier voor zijn contract.” antwoordde Helena. “Oké. Mag ik ook doorgaan? Da moet je ni aan mij vragen. Je bent mijn secretaresse ni meer.” An knikte en liep naar het kantoor van Simon. Ze klopte op de deur, maar kreeg geen reactie. Ze opende deur en zag niemand zitten. Ze besloot dan maar naar het kantoor van Sara te gaan. Ook daar klopte ze op de deur en wachtte op een reactie. Die ze weer niet kreeg. Ze opende ook hier de deur en zag dat het kantoor leeg was. Ze liep terug naar de vergaderzaal en klopte terug op de deur. “Mevrouw, zowel mevrouw De Roose, als meneer Van Wijck zijn naar huis. Mag ik ook doorgaan?” “Ga maar An.” “Ha, mevrouw. Marnix zei dat hij morgen zou beslissen over de locatie.” zei An nog gauw. “Oké.” An sloot de deur achter zich en nam al haar spullen en ging richting Chocolat.
Simon en Sara waren net thuis en hadden zich in de zetel gesetteld. Simon had 2 glazen wijn gaan halen uit de keuken en daar waren ze beide rustig van het genieten. “Ik zie je graag.” zei Sara na enkele minuten stilte. “Ik zie je liever.” “Ik zie je het liefst.” “Ik zie je liever dan het liefst.” Ze moesten allebei lachen. “We gaan daarover toch geen ruzie maken.” vroeg Sara. “Nee, maar ik zie je gewoon liever dan het liefst.” “Ik u ook.” antwoordde Sara. Simon kuste haar innig. Hij keek naar de klok aan de muur en zag dat het kwart voor 7 was. Ze hadden zeker een uur in elkaar armen gelegen. “Sara, kom we moeten ons klaarmaken.” Sara keek beteuterd naar Simon. “Moet da?” “Ja, mijn ouders verwachten ons om half 8 en het is al kwart voor 7.” Sara keek naar de klok en zag dat Simon gelijk had. Ze stond op en ging douche. Simon stond ook op en ging naar de kleerkast en zocht tussen haar kleding iets moois. Hij vond het zwarte kleedje dat ze een paar weken geleden aan had. Ze stond er zo mooi mee, maar hij had liever gehad dat ze een van de jurken van Nicky aandeed. Die waren alleen te chique. “ Simon vond een rood kleedje en vond dat Sara dat moest aandoen vanavond. Hij nam het uit de kast en hing het in de badkamer. Ze zou het wel vinden als ze uit de douche. In de schuif zocht hij naar een lingeriesetje dat bij het kleedje paste. Hij rommelde erin en vond een rood setje. Hij legde dat ook in de badkamer. Dan ging hij zich klaarmaken. Sara stapte uit de douche en zag alles hangen en liggen. “Simon, je hebt smaak.” riep ze. “Ik weet het, schat.” Simon snelde de badkamer in en kroop ook onder de douche. Sara kleedde zich aan en bekeek zichzelf in de spiegel. “Ik zie er goe uit.” riep ze. Simon, die een snelle douche had genomen, kwam in het deurgat staan. “Schat, da moest je mij echt ni zeggen. Ge ziet er altijd goe uit.” Simon stuurde Sara naar de woonkamer zodat hij de laatste details van de avond kon voorbereiden. Hij deed een zwarte broek aan, een wit hemd en daarboven een witte vest. Daarna ging hij naar de kast waar hij het doosje met de verlovingsring had verstopt. Hij bekeek de ring nog een laatste keer en stak die weg. “Simon. We moeten echt vertrekken.” riep Sara. “Ja, ik ben klaar. Kom we gaan.” En hij wandelde de woonkamer binnen en nam hij de autosleutels. Sara liep naar de voordeur en Simon liep haar achterna. De avond kon beginnen.
Simon was terug aangekomen in Présence en was de foto’s aan het afdrukken in zijn kantoor. Toen hij bezig was, ging plots zijn deur open. Het was Sara. “Simon, ik mis je te hard. Ik moest je zien.” zei ze en ze ging op zijn schoot zitten. “Ik je ook, maar ik heb het druk. Deze foto’s moeten dringend naar Marnix.” Sara nam de telefoon en belde An. “An, kan je even naar hier komen.” Ze hing terug op en gaf Simon gauw een kusje. An klopte en liep het kantoor binnen. Sara nam de foto’s uit Simon zijn handen en gaf die An. “Kan je die even naar Marnix brengen.” “Oké.” zei An. “En zeg hem dat hij zijn beslissing gauw moet nemen. De show is over minder dan een week. En als hij ni kan beslissen dan gaat de show hier door. Op Présence.” ging Sara verder. An verliet het kantoor en Sara keek terug naar Simon. “Probleem opgelost.” zei ze. “Ik zie het. Hoe jij het toch allemaal oplost e.” “Ik zit dan ook geniale ideeën.” “Trouwens het is 5u. Over een half uur moeten we naar huis om ons om te kleden.” Simon keek op zijn klok en zag dat Sara gelijk had. “We kunnen nog in de cafetaria gaan zitten en iets drinken.” “Nee.” “Nee?” “Ik wil je even voor mij alleen. Ik moet je vanavond ook al delen.” “Sara, toch. Ge gaat nog vele momenten me mij alleen hebben.” Sara wist dat Simon gelijk had, maar had toch schrik om hem te verliezen. Ze begon bedrukt te kijken. Simon zag dit en begon zich zorgen te maken. “Sara, wa scheelt er?” Sara wou niets over haar angst zeggen, maar ze wist dat ze Simon niets meer kon voorliegen. Hij zou het direct zien. “Ik heb schrik.” “Schrik?” “Ja, ik ben bang om je te verliezen. Je kwijt te spelen.” “Sara, kijk is in mijn ogen. Je gaat me ni kwijtspelen. Ik ben aan je vastgelijmd en je geraakt niet meer zomaar van mijn af.” Op Sara’s gezicht verscheen weer een glimlach, maar aan haar ogen bengelde traantjes. Simon kuste de tranen weg. “Je moet ni huilen.” “Ik huil van geluk.” antwoordde Sara. “Kom we gaan naar huis. Hebben we nog wa tijd voor ons zelf.” Sara en Simon stonden samen op. Simon nam zijn jas en liep dan samen met Sara naar haar kantoor om haar spullen te gaan halen. Daarna vertrokken ze naar huis.
An kwam aan in het atelier en zag dat Marnix er alleen was. “Marnix, is Nils er ni?” vroeg ze. “Die is naar de Chocolat.” “Ah oké, ik moest van Simon en Sara de volgende foto’s komen brengen.” Ze gaf de foto’s aan Marnix die bekeek die en knikte goedkeurend. “En ik moest zeggen da je snel moest beslissen of de show zou op Présence doorgaan.” “Zeg tegen hen da ik morgen zal beslissen. Ik ga straks nog even langs het station.” “Oké.” Ze wandelde naar buiten, want ze had afgesproken met Thomas en blijkbaar miste hij haar al want hij stuurde een sms. ‘Schat, ik kan morgen beginnen op Présence. X miss ya.’ las ze. Ze was supergelukkig en liep via de trap direct terug naar de vierde verdieping. Ze klopte op de deur van de vergaderzaal. Ze hoorde Helena binnen roepen en ze wandelde naar binnen. “Mevrouw de Lannoy, Thomas heeft mij gesmst da hij hier morgen kan beginnen.” “Ha das goe. Stuur hem morgen naar hier voor zijn contract.” antwoordde Helena. “Oké. Mag ik ook doorgaan? Da moet je ni aan mij vragen. Je bent mijn secretaresse ni meer.” An knikte en liep naar het kantoor van Simon. Ze klopte op de deur, maar kreeg geen reactie. Ze opende deur en zag niemand zitten. Ze besloot dan maar naar het kantoor van Sara te gaan. Ook daar klopte ze op de deur en wachtte op een reactie. Die ze weer niet kreeg. Ze opende ook hier de deur en zag dat het kantoor leeg was. Ze liep terug naar de vergaderzaal en klopte terug op de deur. “Mevrouw, zowel mevrouw De Roose, als meneer Van Wijck zijn naar huis. Mag ik ook doorgaan?” “Ga maar An.” “Ha, mevrouw. Marnix zei dat hij morgen zou beslissen over de locatie.” zei An nog gauw. “Oké.” An sloot de deur achter zich en nam al haar spullen en ging richting Chocolat.
Simon en Sara waren net thuis en hadden zich in de zetel gesetteld. Simon had 2 glazen wijn gaan halen uit de keuken en daar waren ze beide rustig van het genieten. “Ik zie je graag.” zei Sara na enkele minuten stilte. “Ik zie je liever.” “Ik zie je het liefst.” “Ik zie je liever dan het liefst.” Ze moesten allebei lachen. “We gaan daarover toch geen ruzie maken.” vroeg Sara. “Nee, maar ik zie je gewoon liever dan het liefst.” “Ik u ook.” antwoordde Sara. Simon kuste haar innig. Hij keek naar de klok aan de muur en zag dat het kwart voor 7 was. Ze hadden zeker een uur in elkaar armen gelegen. “Sara, kom we moeten ons klaarmaken.” Sara keek beteuterd naar Simon. “Moet da?” “Ja, mijn ouders verwachten ons om half 8 en het is al kwart voor 7.” Sara keek naar de klok en zag dat Simon gelijk had. Ze stond op en ging douche. Simon stond ook op en ging naar de kleerkast en zocht tussen haar kleding iets moois. Hij vond het zwarte kleedje dat ze een paar weken geleden aan had. Ze stond er zo mooi mee, maar hij had liever gehad dat ze een van de jurken van Nicky aandeed. Die waren alleen te chique. “ Simon vond een rood kleedje en vond dat Sara dat moest aandoen vanavond. Hij nam het uit de kast en hing het in de badkamer. Ze zou het wel vinden als ze uit de douche. In de schuif zocht hij naar een lingeriesetje dat bij het kleedje paste. Hij rommelde erin en vond een rood setje. Hij legde dat ook in de badkamer. Dan ging hij zich klaarmaken. Sara stapte uit de douche en zag alles hangen en liggen. “Simon, je hebt smaak.” riep ze. “Ik weet het, schat.” Simon snelde de badkamer in en kroop ook onder de douche. Sara kleedde zich aan en bekeek zichzelf in de spiegel. “Ik zie er goe uit.” riep ze. Simon, die een snelle douche had genomen, kwam in het deurgat staan. “Schat, da moest je mij echt ni zeggen. Ge ziet er altijd goe uit.” Simon stuurde Sara naar de woonkamer zodat hij de laatste details van de avond kon voorbereiden. Hij deed een zwarte broek aan, een wit hemd en daarboven een witte vest. Daarna ging hij naar de kast waar hij het doosje met de verlovingsring had verstopt. Hij bekeek de ring nog een laatste keer en stak die weg. “Simon. We moeten echt vertrekken.” riep Sara. “Ja, ik ben klaar. Kom we gaan.” En hij wandelde de woonkamer binnen en nam hij de autosleutels. Sara liep naar de voordeur en Simon liep haar achterna. De avond kon beginnen.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 97
An ging naar de Chocolat. Ze had Thomas al lang genoeg moeten missen en mits het zijn laatste dag in de Chocolat was, kon ze misschien daar Thomas zijne nieuwe job vieren. Ze keek er al naar uit en wandelde de Chocolat binnen en zag Jana en Nils zitten. Ze wandelde eerst naar Thomas en gaf hem een kus. “Dag schat.” zei ze. “Ik ga nog goeiedag zeggen tegen Nils en Jana.” Thomas knikte goedkeurend en liet haar gaan. An zette zich aan het tafeltje van Nils en Jana. “Hey.” zei ze voorzichtig. “An.” zei Jana vrolijk. “Ik heb u ni zien binnenkomen.” “Ik u ook ni.” antwoordde Nils. “Ja, ik kwam Thomas feliciteren me zijn nieuwe job. En ik zag jullie hier zitten.” “Das tof.” zei Jana. “Hoe gaat het ermee?” “Goe goe. Het is druk op Présence. En hoe gaat het me jou?” “Cava. Heb morgen een vrije dag. Gaan we misschien samen winkelen?” vroeg Jana. “Jana, ik ga naar huis.” zei Nils plots. “Waarom? Ik ging trakteren op Thomas zijn nieuwe job.” zei An. “Ik ben moe. Ik ga naar door.” Nils kuste Jana op haar kaak en liet An verbaasd achter. “Wa heeft die?” vroeg ze aan Jana. “Hij heeft het moeilijk. Nu zeker nu Thomas terug op Présence komt werken.” “Ik had het kunnen weten. Het is misschien geen goed idee.” “Jawel, gij en Thomas zien elkaar graag en das het belangrijkste.” “Echt?” vroeg An onzeker.” “Echt en waar blijft die traktatie?” lachte Jana. “Pepsi Max?” Jana knikte. “Thomas, twee Pepsi Max, alsjeblief.” riep An naar Thomas. “Komt eraan.” Vijf minuten later bracht Thomas de drankjes aan hun tafel. “Waar is Nils?” vroeg hij. “Die is naar huis. Hij was moe.” vertelde Jana. “Ha.” En Thomas ging terug achter zijn bar staan. Nog een uurtje en zijn shift zat erop voor vandaag.
Simon en Sara waren al 15 minuten te laat en Simon duwde nog harder op zijn gaspedaal. “Lieverd, ni zo hard. Straks hebben we nog…” Sara had haar zin nog niet uitgesproken of Simon moest al remmen. De weg was glad door de regen van de voormiddag en de wagen begon te slippen. Simon probeerde nog op de weg te blijven, maar het onvergeeflijke gebeurde. De wagen ging over kop en vloog naar de middenberm.
Lut en Hans waren 30 minuten geleden al aangekomen bij Léon en Margot. Lut die er al vaker was geweest toen Simon nog klein was, voelde zich er goed. Hans daarentegen voelde zich ongemakkelijk. Sara en Simon waren er nog niet, maar Margot verzekerde dat ze elk moment konden aankomen. Iedereen was eigenlijk benieuwd wat de avond zou brengen. “Weet u misschien waarom Simon ons heeft laten komen, mevrouw Van Wijck.?” vroeg Hans. “Hans, ik mag toch Hans zeggen e?” vroeg Margot. Hans knikte en Margot ging gewoon verder. “Je mag me Margot noemen en nee ik weet ni waarom Simon iedereen naar hier heeft laten komen. Ik moest er gewoon voor zeggen dat het een beetje romantisch was en dat het eten lekker was.” Lut keek naar Hans. “Romantisch?” “Ja, ik weet ook ni waarom.” “Da wordt afwachten.” zei Hans. Op dat moment ging de bel van de voordeur. “Da zullen ze zijn.” zei Margot en ze stond op om naar de deur te wandelen. Ze opende de deur en voor haar neus stond politie-inspecteur Tom Janssens en een collega. “Mevrouw Van Wijck?” vroeg Tom. “Ja, wa kan ik voor u betekenen.” “Er is een auto-ongeval gebeurd. Uw zoon is erbij betrokken.” “En zijn vriendin?” vroeg Margot direct. Ze wist van Lut en Hans dat Sara en Simon een koppel waren. “Wie is zijn vriendin?” vroeg de agent die Tom vergezelde. “Sara De Roose.” “Die zat ook in de wagen. Een patrouille is haar familie gaan verwittigen.” “Da hoeft ni. Haar vader zit hier bij mij. Is het erg.” Margot hoorde haar stem trillen. Ze was overbezorgd. “Daar hebben we nog geen zicht over. De wagen is over kop gegaan, maar zowel chauffeur als passagier zijn naar het ziekenhuis gebracht.” “Kunnen we er naartoe?” De agente knikte. Margot liep naar de woonkamer en vertelde Hans en Lut alles. Ze besloten in 1 wagen te gaan. Margot ging naar de keuken waar Gert aan het koken was. “Gert. Blijf jij bij Léon. Ik moet naar het ziekenhuis Simon en Sara zijn opgenomen.” “Oké.” Margot liep naar de voordeur waar Hans en Lut met de agenten aan het praten waren. Daarna liepen ze met drie naar de wagen van Margot en reden naar het ziekenhuis.
An ging naar de Chocolat. Ze had Thomas al lang genoeg moeten missen en mits het zijn laatste dag in de Chocolat was, kon ze misschien daar Thomas zijne nieuwe job vieren. Ze keek er al naar uit en wandelde de Chocolat binnen en zag Jana en Nils zitten. Ze wandelde eerst naar Thomas en gaf hem een kus. “Dag schat.” zei ze. “Ik ga nog goeiedag zeggen tegen Nils en Jana.” Thomas knikte goedkeurend en liet haar gaan. An zette zich aan het tafeltje van Nils en Jana. “Hey.” zei ze voorzichtig. “An.” zei Jana vrolijk. “Ik heb u ni zien binnenkomen.” “Ik u ook ni.” antwoordde Nils. “Ja, ik kwam Thomas feliciteren me zijn nieuwe job. En ik zag jullie hier zitten.” “Das tof.” zei Jana. “Hoe gaat het ermee?” “Goe goe. Het is druk op Présence. En hoe gaat het me jou?” “Cava. Heb morgen een vrije dag. Gaan we misschien samen winkelen?” vroeg Jana. “Jana, ik ga naar huis.” zei Nils plots. “Waarom? Ik ging trakteren op Thomas zijn nieuwe job.” zei An. “Ik ben moe. Ik ga naar door.” Nils kuste Jana op haar kaak en liet An verbaasd achter. “Wa heeft die?” vroeg ze aan Jana. “Hij heeft het moeilijk. Nu zeker nu Thomas terug op Présence komt werken.” “Ik had het kunnen weten. Het is misschien geen goed idee.” “Jawel, gij en Thomas zien elkaar graag en das het belangrijkste.” “Echt?” vroeg An onzeker.” “Echt en waar blijft die traktatie?” lachte Jana. “Pepsi Max?” Jana knikte. “Thomas, twee Pepsi Max, alsjeblief.” riep An naar Thomas. “Komt eraan.” Vijf minuten later bracht Thomas de drankjes aan hun tafel. “Waar is Nils?” vroeg hij. “Die is naar huis. Hij was moe.” vertelde Jana. “Ha.” En Thomas ging terug achter zijn bar staan. Nog een uurtje en zijn shift zat erop voor vandaag.
Simon en Sara waren al 15 minuten te laat en Simon duwde nog harder op zijn gaspedaal. “Lieverd, ni zo hard. Straks hebben we nog…” Sara had haar zin nog niet uitgesproken of Simon moest al remmen. De weg was glad door de regen van de voormiddag en de wagen begon te slippen. Simon probeerde nog op de weg te blijven, maar het onvergeeflijke gebeurde. De wagen ging over kop en vloog naar de middenberm.
Lut en Hans waren 30 minuten geleden al aangekomen bij Léon en Margot. Lut die er al vaker was geweest toen Simon nog klein was, voelde zich er goed. Hans daarentegen voelde zich ongemakkelijk. Sara en Simon waren er nog niet, maar Margot verzekerde dat ze elk moment konden aankomen. Iedereen was eigenlijk benieuwd wat de avond zou brengen. “Weet u misschien waarom Simon ons heeft laten komen, mevrouw Van Wijck.?” vroeg Hans. “Hans, ik mag toch Hans zeggen e?” vroeg Margot. Hans knikte en Margot ging gewoon verder. “Je mag me Margot noemen en nee ik weet ni waarom Simon iedereen naar hier heeft laten komen. Ik moest er gewoon voor zeggen dat het een beetje romantisch was en dat het eten lekker was.” Lut keek naar Hans. “Romantisch?” “Ja, ik weet ook ni waarom.” “Da wordt afwachten.” zei Hans. Op dat moment ging de bel van de voordeur. “Da zullen ze zijn.” zei Margot en ze stond op om naar de deur te wandelen. Ze opende de deur en voor haar neus stond politie-inspecteur Tom Janssens en een collega. “Mevrouw Van Wijck?” vroeg Tom. “Ja, wa kan ik voor u betekenen.” “Er is een auto-ongeval gebeurd. Uw zoon is erbij betrokken.” “En zijn vriendin?” vroeg Margot direct. Ze wist van Lut en Hans dat Sara en Simon een koppel waren. “Wie is zijn vriendin?” vroeg de agent die Tom vergezelde. “Sara De Roose.” “Die zat ook in de wagen. Een patrouille is haar familie gaan verwittigen.” “Da hoeft ni. Haar vader zit hier bij mij. Is het erg.” Margot hoorde haar stem trillen. Ze was overbezorgd. “Daar hebben we nog geen zicht over. De wagen is over kop gegaan, maar zowel chauffeur als passagier zijn naar het ziekenhuis gebracht.” “Kunnen we er naartoe?” De agente knikte. Margot liep naar de woonkamer en vertelde Hans en Lut alles. Ze besloten in 1 wagen te gaan. Margot ging naar de keuken waar Gert aan het koken was. “Gert. Blijf jij bij Léon. Ik moet naar het ziekenhuis Simon en Sara zijn opgenomen.” “Oké.” Margot liep naar de voordeur waar Hans en Lut met de agenten aan het praten waren. Daarna liepen ze met drie naar de wagen van Margot en reden naar het ziekenhuis.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 98
Sara en Simon waren buiten bewustzijn toen ze op de spoedafdeling waren aangekomen. Ze lagen elk in een aparte onderzoekskamer en een verpleegster was bezig met de kleding van Simon uit de doen zodat de dokter hem makkelijker kon onderzoeken. Ze had net de vest uitgedaan en legde die op tafel toen ze iets uit de zak zag vallen. Ze raapte het op en bekeek het is. Het leek wel een doosje en ze opende het. Wat ze erin zag zitten was prachtig en op hetzelfde moment kwam de dokter binnen. “Cindy, wa scheelt er?” vroeg hij toen ze haar zo verbaasd zag kijken. “Dokter, ik denk da het voor meneer Van Wijck en juffrouw De Roose een mooie avond had moeten worden.” antwoordde ze en ze gaf hem het doosje met de verlovingsring. “Geef da straks maar aan de familie. Die kunnen het hem later teruggeven.” De verpleegster knikte en knipte de kleding verder stuk. De verwondingen van Simon vielen goed mee, maar er moesten nog röntgenfoto’s genomen worden om te zien of er geen breuken had. De dokter checkte de zichtbare wonden en zag dat het niet al te erge waren. Er kwam een tweede verpleegster binnen. “Liesje, verzorg je de wonden en breng je hem naar de röntgen.” “Oké, dokter.” Lies begon direct met Simon te verzorgen. “Lies, ik moet even horen of de familie al is aangekomen. Kan je het alleen aan?” vroeg Cindy. “Ja, doe maar. Je moet trouwens toch naar hiernaast.” Cindy verliet de onderzoekskamer en liep naar de balie. “Steve, is de familie van meneer Van Wijck en juffrouw De Roose er al?” “Ja.” antwoordde Steve. “Ze zijn net aangekomen. Ik heb ze naar de wachtkamer gestuurd.” “Oké.” Cindy liep naar de wachtkamer.
In de wachtkamer was Hans aan het ijsberen. Hij moest weten hoe het met zijn Saraatje ging. “Hans, schat, ga toch zitten.” zei Lut. “Het komt wel in orde.” “Denk je da. De wagen was over kop e.” Margot stond op en ging voor Hans staan. “Hans, je dochter en mijn zoon zijn in goei handen.” Op dat moment kwam een verpleegster de kamer binnengewandeld. Ze keek rond en zag drie mensen staan die ze misschien nodig had. “Zijn jullie familie van meneer Van Wijck en juffrouw De Roose?” vroeg ze. “Ik ben de moeder van meneer Van Wijck.” zei Margot. “En ik ben de vader van juffrouw De Roose. Weet u al iets meer?” vroeg Hans. “Nee, de dokters zijn nog bezig. Ik kom alleen maar dit brengen. Dit hebben we gevonden in de jas van meneer Van Wijck.” Ze gaf het doosje aan Margot en verliet daarna de wachtkamer. “Wa is het?” vroeg Lut. “Ik weet het ni. Het lijkt een doosje.” antwoordde Margot. Ze probeerde het te openen en dat lukte vrijwel snel. Alledrie keken ze verbaasd naar de inhoud van het doosje. De goudwitte ring met een hartvormige diamant blonk in hun ogen. “Denk je wa ik denk dat dit is?” zei Hans na enige tellen. Margot keek hem aan en zag dat zijn blik nog altijd op de ring was gefocust. “Ik…” begon ze. “Ik denk…da Simon… Sara wou …” Margot kon gewoon niet verder gaan. Het deed haar veel te veel pijn om het luidop te zeggen. Lut zag dit en maakte haar zin af. “Simon wou Sara ten huwelijk vragen en daarom heeft hij ons bij elkaar gevraagd.” Hans moest gaan zitten. Het werd hem even te veel. Lut ging naast hem zitten en ook Margot volgde hun voorbeeld.
In de onderzoekskamer waar Sara lag, kwam Cindy net aan. De verpleegster die er bezig was, keek haar aan en zag dat er iets scheelde. “Cindy, wa scheelt er?” vroeg ze. “Als dat meisje geen ongeval had, was ze misschien op dit moment verloofd.” “Hoe bedoel je?” “Ik heb in de vest van haar partner een doosje me een ring gevonden.” “Da meen je ni.” “Jawel, Kelly, ik meen da wel.” “Misschien gaat ze zich toch nog verloven.” “Denk je.” “Ja.” De dokter die daarnet Simon had onderzocht de kamer binnen. “Dames, moet er niet gewerkt worden?” vroeg hij. “Sorry, dokter.” zei Kelly. “Het is niet erg. Je mag gaan. Er is niet iemand met hoofdwonde binnengebracht. Die kan je hulp gebruiken.” Kelly wandelde de kamer uit en Cindy liep naar Sara toe. Ze zag naar de linkerarm die een diepe snede had. “Dokter, komt dit goe?” vroeg ze. “We zullen zien. De ambulanciers hebben de wonden dichtgebonden zodat ze niet te veel bloed meer zou verliezen. Kan je het verband er voorzichtig afhalen?” Cindy deed wat haar gevraagd had en zag toen het verband eraf was dat het nog steeds bloedde en de snee vrij diep was. “Ik denk da dit genaaid moet worden.” zei ze. De dokter bekeek de wondde en beaamde haar laatste uitspraak, maar eerst moeten we het bloeden een beetje stelpen en rond de wond ontsmetten.” Cindy nam het materiaal die ze nodig had, maar werd opgeschrikt door lawaai in de kamer naast hun. Ze liep er meteen heen en zag dat Simon wakker was geworden. “Ik wil Sara zien.” riep hij meteen. Lies die hem probeerde kalmeren kreeg bijna een slag van zijn arm. “Meneer Van Wijck.” zei Cindy. “Je kan je vriendin nog niet zien, want we zijn haar aan het onderzoeken. Van zodra we met haar klaar zijn kan je haar zien.” “Trouwens, je moet nog eerst röntgenfoto’s laten nemen.” zei Lies. “Da gaan we ook eerst doen.” “Nee.” riep Simon. “Ik wil mijn Sara zien.” Hij spartelde en shotte. Hij moest en zou zijn Sara zien. “Lies, geef hem een kalmeringsmiddel. Ik ga terug naar juffrouw De Roose.” zei Cindy en ze verliet de onderzoekskamer waar Simon lag.
In de wachtkamer zaten Margot, Lut en Hans nog steeds verbaasd naar de ring te kijken. “Wa moeten we ermee doen?” vroeg Lut. “Ik zal hem bijhouden.” zei Margot en ze sloot het doosje en stak het in haar handtas. “Ik zal hem terug aan Simon geven, wanneer we hem mogen zien.” “Ik vraag me trouwens af hoe het me onze kinderen gaat.” zei Hans. “We zitten hier al bijna een uur en we weten nog van niets.” “Hans, kalmeer nu.” zei Lut. “Als ze iets weten, zullen ze het ons direct vertellen.” “Maar toch…” Maar Lut keek hem aan en hij zweeg abrupt.
Cindy was terug bezig met de snede in Sara’s linkerarm. Ze had het ontsmet en ondertussen plaatselijk verdoofd om zo de wondde te naaien. Ze nam de hechtingsdraad en naald en begon rustig de wonde te hechten. Na een kwartiertje was ze klaar en zag ze de dokter terug binnenkomen. “Is de wonde gehecht?” vroeg hij haar. “Ja. Ik denk alleen dat ze veel bloed heeft verloren.” “Geef haar bloed en breng haar ook naar x-ray.” “Oké.” Cindy liep naar de computer aan de balie van het spoed om Sara haar gegevens op te zoeken en zo haar bloedtype te vinden. Daarna belde ze naar de bloedbank om 2 zakjes bloed te bestellen. Ze liep dan terug naar de onderzoekskamer en kwam de dokter tegen. “Zijn er nog andere wonden die moeten verzorgd worden?” vroeg ze. “Ja, alle schaafwonden en ook haar hoofdwonden. Laat ineens een scan nemen en ook doe da ook ineens bij meneer Van Wijck.” Cindy knikte en ging eerst naar de onderzoekskamer waar Simon lag. “Lies, ge moet van Simon ook een scan laten nemen van de dokter.” “Oké. Ik ga met hem nu naar de afdeling.” “Is hij gekalmeerd?” vroeg Cindy, ook al wist ze da het een domme vraag was. “Ja, hij slaapt terug en hopelijk blijft hij nog een tijdje slapen. Hij heeft mij bijna een blauw oog geslagen.” “Het is niet zijn bedoeling. Ik ga verder doen bij zijn partner.” Ze liep naar de onderzoekskamer van Sara, waar ze alle wonden verzorgde en pleisters opplakte.
Sara en Simon waren buiten bewustzijn toen ze op de spoedafdeling waren aangekomen. Ze lagen elk in een aparte onderzoekskamer en een verpleegster was bezig met de kleding van Simon uit de doen zodat de dokter hem makkelijker kon onderzoeken. Ze had net de vest uitgedaan en legde die op tafel toen ze iets uit de zak zag vallen. Ze raapte het op en bekeek het is. Het leek wel een doosje en ze opende het. Wat ze erin zag zitten was prachtig en op hetzelfde moment kwam de dokter binnen. “Cindy, wa scheelt er?” vroeg hij toen ze haar zo verbaasd zag kijken. “Dokter, ik denk da het voor meneer Van Wijck en juffrouw De Roose een mooie avond had moeten worden.” antwoordde ze en ze gaf hem het doosje met de verlovingsring. “Geef da straks maar aan de familie. Die kunnen het hem later teruggeven.” De verpleegster knikte en knipte de kleding verder stuk. De verwondingen van Simon vielen goed mee, maar er moesten nog röntgenfoto’s genomen worden om te zien of er geen breuken had. De dokter checkte de zichtbare wonden en zag dat het niet al te erge waren. Er kwam een tweede verpleegster binnen. “Liesje, verzorg je de wonden en breng je hem naar de röntgen.” “Oké, dokter.” Lies begon direct met Simon te verzorgen. “Lies, ik moet even horen of de familie al is aangekomen. Kan je het alleen aan?” vroeg Cindy. “Ja, doe maar. Je moet trouwens toch naar hiernaast.” Cindy verliet de onderzoekskamer en liep naar de balie. “Steve, is de familie van meneer Van Wijck en juffrouw De Roose er al?” “Ja.” antwoordde Steve. “Ze zijn net aangekomen. Ik heb ze naar de wachtkamer gestuurd.” “Oké.” Cindy liep naar de wachtkamer.
In de wachtkamer was Hans aan het ijsberen. Hij moest weten hoe het met zijn Saraatje ging. “Hans, schat, ga toch zitten.” zei Lut. “Het komt wel in orde.” “Denk je da. De wagen was over kop e.” Margot stond op en ging voor Hans staan. “Hans, je dochter en mijn zoon zijn in goei handen.” Op dat moment kwam een verpleegster de kamer binnengewandeld. Ze keek rond en zag drie mensen staan die ze misschien nodig had. “Zijn jullie familie van meneer Van Wijck en juffrouw De Roose?” vroeg ze. “Ik ben de moeder van meneer Van Wijck.” zei Margot. “En ik ben de vader van juffrouw De Roose. Weet u al iets meer?” vroeg Hans. “Nee, de dokters zijn nog bezig. Ik kom alleen maar dit brengen. Dit hebben we gevonden in de jas van meneer Van Wijck.” Ze gaf het doosje aan Margot en verliet daarna de wachtkamer. “Wa is het?” vroeg Lut. “Ik weet het ni. Het lijkt een doosje.” antwoordde Margot. Ze probeerde het te openen en dat lukte vrijwel snel. Alledrie keken ze verbaasd naar de inhoud van het doosje. De goudwitte ring met een hartvormige diamant blonk in hun ogen. “Denk je wa ik denk dat dit is?” zei Hans na enige tellen. Margot keek hem aan en zag dat zijn blik nog altijd op de ring was gefocust. “Ik…” begon ze. “Ik denk…da Simon… Sara wou …” Margot kon gewoon niet verder gaan. Het deed haar veel te veel pijn om het luidop te zeggen. Lut zag dit en maakte haar zin af. “Simon wou Sara ten huwelijk vragen en daarom heeft hij ons bij elkaar gevraagd.” Hans moest gaan zitten. Het werd hem even te veel. Lut ging naast hem zitten en ook Margot volgde hun voorbeeld.
In de onderzoekskamer waar Sara lag, kwam Cindy net aan. De verpleegster die er bezig was, keek haar aan en zag dat er iets scheelde. “Cindy, wa scheelt er?” vroeg ze. “Als dat meisje geen ongeval had, was ze misschien op dit moment verloofd.” “Hoe bedoel je?” “Ik heb in de vest van haar partner een doosje me een ring gevonden.” “Da meen je ni.” “Jawel, Kelly, ik meen da wel.” “Misschien gaat ze zich toch nog verloven.” “Denk je.” “Ja.” De dokter die daarnet Simon had onderzocht de kamer binnen. “Dames, moet er niet gewerkt worden?” vroeg hij. “Sorry, dokter.” zei Kelly. “Het is niet erg. Je mag gaan. Er is niet iemand met hoofdwonde binnengebracht. Die kan je hulp gebruiken.” Kelly wandelde de kamer uit en Cindy liep naar Sara toe. Ze zag naar de linkerarm die een diepe snede had. “Dokter, komt dit goe?” vroeg ze. “We zullen zien. De ambulanciers hebben de wonden dichtgebonden zodat ze niet te veel bloed meer zou verliezen. Kan je het verband er voorzichtig afhalen?” Cindy deed wat haar gevraagd had en zag toen het verband eraf was dat het nog steeds bloedde en de snee vrij diep was. “Ik denk da dit genaaid moet worden.” zei ze. De dokter bekeek de wondde en beaamde haar laatste uitspraak, maar eerst moeten we het bloeden een beetje stelpen en rond de wond ontsmetten.” Cindy nam het materiaal die ze nodig had, maar werd opgeschrikt door lawaai in de kamer naast hun. Ze liep er meteen heen en zag dat Simon wakker was geworden. “Ik wil Sara zien.” riep hij meteen. Lies die hem probeerde kalmeren kreeg bijna een slag van zijn arm. “Meneer Van Wijck.” zei Cindy. “Je kan je vriendin nog niet zien, want we zijn haar aan het onderzoeken. Van zodra we met haar klaar zijn kan je haar zien.” “Trouwens, je moet nog eerst röntgenfoto’s laten nemen.” zei Lies. “Da gaan we ook eerst doen.” “Nee.” riep Simon. “Ik wil mijn Sara zien.” Hij spartelde en shotte. Hij moest en zou zijn Sara zien. “Lies, geef hem een kalmeringsmiddel. Ik ga terug naar juffrouw De Roose.” zei Cindy en ze verliet de onderzoekskamer waar Simon lag.
In de wachtkamer zaten Margot, Lut en Hans nog steeds verbaasd naar de ring te kijken. “Wa moeten we ermee doen?” vroeg Lut. “Ik zal hem bijhouden.” zei Margot en ze sloot het doosje en stak het in haar handtas. “Ik zal hem terug aan Simon geven, wanneer we hem mogen zien.” “Ik vraag me trouwens af hoe het me onze kinderen gaat.” zei Hans. “We zitten hier al bijna een uur en we weten nog van niets.” “Hans, kalmeer nu.” zei Lut. “Als ze iets weten, zullen ze het ons direct vertellen.” “Maar toch…” Maar Lut keek hem aan en hij zweeg abrupt.
Cindy was terug bezig met de snede in Sara’s linkerarm. Ze had het ontsmet en ondertussen plaatselijk verdoofd om zo de wondde te naaien. Ze nam de hechtingsdraad en naald en begon rustig de wonde te hechten. Na een kwartiertje was ze klaar en zag ze de dokter terug binnenkomen. “Is de wonde gehecht?” vroeg hij haar. “Ja. Ik denk alleen dat ze veel bloed heeft verloren.” “Geef haar bloed en breng haar ook naar x-ray.” “Oké.” Cindy liep naar de computer aan de balie van het spoed om Sara haar gegevens op te zoeken en zo haar bloedtype te vinden. Daarna belde ze naar de bloedbank om 2 zakjes bloed te bestellen. Ze liep dan terug naar de onderzoekskamer en kwam de dokter tegen. “Zijn er nog andere wonden die moeten verzorgd worden?” vroeg ze. “Ja, alle schaafwonden en ook haar hoofdwonden. Laat ineens een scan nemen en ook doe da ook ineens bij meneer Van Wijck.” Cindy knikte en ging eerst naar de onderzoekskamer waar Simon lag. “Lies, ge moet van Simon ook een scan laten nemen van de dokter.” “Oké. Ik ga met hem nu naar de afdeling.” “Is hij gekalmeerd?” vroeg Cindy, ook al wist ze da het een domme vraag was. “Ja, hij slaapt terug en hopelijk blijft hij nog een tijdje slapen. Hij heeft mij bijna een blauw oog geslagen.” “Het is niet zijn bedoeling. Ik ga verder doen bij zijn partner.” Ze liep naar de onderzoekskamer van Sara, waar ze alle wonden verzorgde en pleisters opplakte.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 99
Er was alweer een uur verstreken en Hans en Margot hadden nog steeds niets gehoord over hun kinderen. Lut was een half uur eerder naar huis gegaan en zou iedereen verwittigen. Hans had tegen haar gezegd dat hij haar zou verwittigen als ze iets wisten. Plots kwam er een dokter de wachtkamer binnengewandeld. “Dokter?” vroeg Hans. “Zijn jullie familie van meneer Van Wijck en juffrouw De Roose?” vroeg de dokter. Hans was die vraag moe gehoord, maar antwoordde nog heel beleefd. “Ja. Hoe gaat het met hen?” “Ze zijn alletwee stabiel. Meneer Van Wijck is al bij bewustzijn geweest, maar we hebben hem moeten kalmeren. Hij vroeg steeds achter Sara.” vertelde de dokter. “Hoe is het me Sara?” vroeg Hans meteen. “Die was er iets erger aan toe. Ze heeft een diepe snijwonde in haar linkerarm en een hoofdwonde. Beide hadden wel schaafwonden.” “Mogen we ze zien?” vroeg Margot. “Ze worden elk naar een kamer gebracht en dan mogen jullie hen bezoeken.” “Dokter, is het mogelijk da ze op 1 kamer komen te liggen. Ze gingen zich namelijk verloven en ik denk da ze alle tijd die ze hebben samen willen doorbrengen.” “Ik zal er direct voor zorgen.” zei de dokter en hij ging meteen terug naar de spoedafdeling. Daar regelde hij dat Sara en Simon op 1 kamer komen te liggen.
Lut had een taxi genomen en reed richting Helena. Ze wou eerst naar haar appartement rijden en dan iedereen bellen, maar ze vond dat Helena het persoonlijk moest horen. Zij, Sara en Simon werden de laatste weken heel goeie vrienden. De taxi was gestopt en Lut betaalde chauffeur. Ze stapte daarna uit, liep richting inkom en nam de lift naar boven. Ze belde aan toen ze aan de deur van Helena’s appartement kwam. Steven opende deur. “Lut? Wa kom je hier doen?” vroeg hij verbaasd. “Ik kom even iets zeggen. Is Helena er?” “Ja kom binnen.” Steven liet Lut binnenwandelen en sloot de deur achter haar. “Scheelt er iets?” vroeg hij. Lut kreeg een krop in haar keel. Ze wist niet goed hoe ze het moest vertellen. Plots ging haar GSM af. Het was Hans en ze besloot direct op te nemen. “En?” zei ze direct. “Alles komt goe.” zei Hans aan de andere kant van de lijn. “Ze zijn stabiel en ze liggen op dezelfde kamer. Je kan hen morgen bezoeken. Ik moet ophangen. GSM-gebruik mag ni.” Hans had al opgehangen nog voor Lut kon antwoordden. Steven keek haar aan en zag dat haar bezorgde blik al geminderd was. “Kom, we gaan naar de woonkamer.” zei hij. Helena zat naar tv te kijken, maar toen Lut binnenkwam zette ze die meteen af. “Lut, waaraan heb je bezoek te danken.” zei ze. “Ik heb geen goe nieuws.” zei Lut. “Ga zitten.” zei Helena. “En vertel.” Lut zette zich neer en Steven ging naast Helena zitten. “Simon en Sara hebben een auto-ongeluk gehad. Ze waren op weg naar Margot en Léon en Simon moet geslipt zijn, want de auto raakte van de weg en kantelde op zijn kop.” Helena was geschokt. Eindelijk zat het meer voor koppel en nu gebeurde dit. “Is het erg.” kon ze eindelijk vragen. “Volgens Hans zijn ze alletwee stabiel en mogen ze morgen bezoek ontvangen.” “Dan zullen we er morgen langs gaan.” zei Steven. “Is da goe, schat?” Helena knikte. Meer kon ze niet doen, want ze was nog steeds in shock. “Ik denk da ik jullie ga laten.” “Lut.” hield Helena haar tegen. “Weet…Julie…” “Juist, Julie weet nog van niets. Ik zal ze bellen of anders ga ik er morgen langs.” antwoordde Lut nog voor Helena haar vraag had gesteld. “Ik zal wel gaan.” zei Helena. “Oké. Ik ga naar huis.” Lut liep naar de voordeur en Steven wou rechtstaan. “Steven, laat maar. Ik weet de weg.” Ze liep verder en verliet het appartement.
Simon was terug rustig aan het wakker worden. Hij keek rond en zag enkel wazen. Hij wist niet waar hij was. “Simon.” hoorde hij iemand zeggen en hij dacht dat het Sara was. De persoon kwam dichter staan, zag hij zijn moeder. “Gaat het?” vroeg Margot. Simon knikte en hij begon helderder te zien. Hij zag meer contouren en zag ook Hans staan. “Sara?” vroeg Simon. “Die ligt naast je.” antwoordde Hans. Simon draaide zich op zijn zij en zag zijn Sara liggen. “Wa is er gebeurd?” vroeg hij. “Jullie hebben een ongeval gehad. Jij bent er redelijk goe van af gekomen, maar Sara heeft een snijwonde en een hoofdwonde. Voor de rest is alles in orde met haar.” vertelde Margot. “Ring?” vroeg Simon. “Waar is de verlovingsring?” Margot rommelde in haar handtas en vond het doosje. “Hier.” Ze gaf de Simon het doosje. Die deed het meteen open. Er verscheen een glimlach. Hij was blij dat hij die terug bij hem had. Als Sara wakker was, zou hij het meteen vragen. Het was niet meteen romantisch, maar hij wou haar niet meer verliezen. Het had vandaag bijna wel het geval geweest en daar kon hij niet mee leven. Hij was blij en opgelucht dat Sara naast hem lag. “Simon. Ik ga Hans naar Lut brengen en dan ga ik naar je vader. Die weet nog van niets.” vertelde Margot. Simon knikte en zag Hans en Margot vertrekken. Hij keek nog een laatste keer naar Sara en hoopte dat ze snel ontwaakte. Met de gedachten dat ze binnenkort zouden verloofd zijn, viel hij in slaap.
Sara werd plotseling wakker van de pijn en riep heel het ziekenhuis bijeen. Haar arm klopte fel en ze kon er niet van slapen. Ze huilde en schreeuwde. Er kwam een verpleegster binnen en gaf haar morfine. Het strafste pijnstiller die ze had. “Rustig, probeer nog wa te slapen.” zei ze. Simon schrok wakker van het gehuil en keek naar Sara. “Sara.” zei hij. Die stem deed Sara meteen kalmer worden. Ze keek naar rechts. “Simon.” “Ja, ik ben er ook. Probeer nog wa te slapen. Ik zal altijd bij je blijven.” Simon probeerde recht te zitten en keek naar de verpleegster. Die begreep meteen wat hij wou vragen. Ze schoof Sara’s bed dichter bij de zijne en zo kon Simon Sara’s hand vast nemen. Zo werd ze nog kalmer en Simon probeerde haar te sussen. “Sara, ik zie je graag.” “Ik zie je ook graag, Simon.” “Ik weet da het ni het moment is, maar ik wil je ni meer kwijt spelen.” “Je gaat me ni kwijt spelen. Ik blijf voor altijd bij je.” antwoordde Sara. “Sara De Roose.” Sara keek hem verbaasd aan. “Simon, waarom zeg je mijn volledige naam?” vroeg ze. Simon negeerde die vraag en ging gewoon verder. Hij nam het doosje, opende die en liet het Sara zien. “Wil je me mij trouwen?” Sara kreeg tranen in haar ogen en had door dat Simon het totaal anders had gepland, maar dat het allemaal was fout gelopen. Het was misschien niet het juiste moment, maar ze besefte dat Simon haar bijna kwijt was en dat wou hij nooit meer meemaken en omgekeerd ook niet. “Ja, Simon Van Wijck, ik wil me je trouwen.” Simon kroop dichter naar Sara toe en begon haar te kussen. De verpleegster die heel het tafereel had waargenomen, begon ineens te huilen. Zowel Simon als Sara keken op en besefte dat ze niet alleen waren. Ze moesten beide lachen en de verpleegster besloot om hun alleen te laten. Ze hadden een beetje tijd voor zichzelf nodig. Simon schoof de ring rond Sara’s ringvinger en bleef haar hand vasthouden. Zo vielen ze allebei in slaap.
Er was alweer een uur verstreken en Hans en Margot hadden nog steeds niets gehoord over hun kinderen. Lut was een half uur eerder naar huis gegaan en zou iedereen verwittigen. Hans had tegen haar gezegd dat hij haar zou verwittigen als ze iets wisten. Plots kwam er een dokter de wachtkamer binnengewandeld. “Dokter?” vroeg Hans. “Zijn jullie familie van meneer Van Wijck en juffrouw De Roose?” vroeg de dokter. Hans was die vraag moe gehoord, maar antwoordde nog heel beleefd. “Ja. Hoe gaat het met hen?” “Ze zijn alletwee stabiel. Meneer Van Wijck is al bij bewustzijn geweest, maar we hebben hem moeten kalmeren. Hij vroeg steeds achter Sara.” vertelde de dokter. “Hoe is het me Sara?” vroeg Hans meteen. “Die was er iets erger aan toe. Ze heeft een diepe snijwonde in haar linkerarm en een hoofdwonde. Beide hadden wel schaafwonden.” “Mogen we ze zien?” vroeg Margot. “Ze worden elk naar een kamer gebracht en dan mogen jullie hen bezoeken.” “Dokter, is het mogelijk da ze op 1 kamer komen te liggen. Ze gingen zich namelijk verloven en ik denk da ze alle tijd die ze hebben samen willen doorbrengen.” “Ik zal er direct voor zorgen.” zei de dokter en hij ging meteen terug naar de spoedafdeling. Daar regelde hij dat Sara en Simon op 1 kamer komen te liggen.
Lut had een taxi genomen en reed richting Helena. Ze wou eerst naar haar appartement rijden en dan iedereen bellen, maar ze vond dat Helena het persoonlijk moest horen. Zij, Sara en Simon werden de laatste weken heel goeie vrienden. De taxi was gestopt en Lut betaalde chauffeur. Ze stapte daarna uit, liep richting inkom en nam de lift naar boven. Ze belde aan toen ze aan de deur van Helena’s appartement kwam. Steven opende deur. “Lut? Wa kom je hier doen?” vroeg hij verbaasd. “Ik kom even iets zeggen. Is Helena er?” “Ja kom binnen.” Steven liet Lut binnenwandelen en sloot de deur achter haar. “Scheelt er iets?” vroeg hij. Lut kreeg een krop in haar keel. Ze wist niet goed hoe ze het moest vertellen. Plots ging haar GSM af. Het was Hans en ze besloot direct op te nemen. “En?” zei ze direct. “Alles komt goe.” zei Hans aan de andere kant van de lijn. “Ze zijn stabiel en ze liggen op dezelfde kamer. Je kan hen morgen bezoeken. Ik moet ophangen. GSM-gebruik mag ni.” Hans had al opgehangen nog voor Lut kon antwoordden. Steven keek haar aan en zag dat haar bezorgde blik al geminderd was. “Kom, we gaan naar de woonkamer.” zei hij. Helena zat naar tv te kijken, maar toen Lut binnenkwam zette ze die meteen af. “Lut, waaraan heb je bezoek te danken.” zei ze. “Ik heb geen goe nieuws.” zei Lut. “Ga zitten.” zei Helena. “En vertel.” Lut zette zich neer en Steven ging naast Helena zitten. “Simon en Sara hebben een auto-ongeluk gehad. Ze waren op weg naar Margot en Léon en Simon moet geslipt zijn, want de auto raakte van de weg en kantelde op zijn kop.” Helena was geschokt. Eindelijk zat het meer voor koppel en nu gebeurde dit. “Is het erg.” kon ze eindelijk vragen. “Volgens Hans zijn ze alletwee stabiel en mogen ze morgen bezoek ontvangen.” “Dan zullen we er morgen langs gaan.” zei Steven. “Is da goe, schat?” Helena knikte. Meer kon ze niet doen, want ze was nog steeds in shock. “Ik denk da ik jullie ga laten.” “Lut.” hield Helena haar tegen. “Weet…Julie…” “Juist, Julie weet nog van niets. Ik zal ze bellen of anders ga ik er morgen langs.” antwoordde Lut nog voor Helena haar vraag had gesteld. “Ik zal wel gaan.” zei Helena. “Oké. Ik ga naar huis.” Lut liep naar de voordeur en Steven wou rechtstaan. “Steven, laat maar. Ik weet de weg.” Ze liep verder en verliet het appartement.
Simon was terug rustig aan het wakker worden. Hij keek rond en zag enkel wazen. Hij wist niet waar hij was. “Simon.” hoorde hij iemand zeggen en hij dacht dat het Sara was. De persoon kwam dichter staan, zag hij zijn moeder. “Gaat het?” vroeg Margot. Simon knikte en hij begon helderder te zien. Hij zag meer contouren en zag ook Hans staan. “Sara?” vroeg Simon. “Die ligt naast je.” antwoordde Hans. Simon draaide zich op zijn zij en zag zijn Sara liggen. “Wa is er gebeurd?” vroeg hij. “Jullie hebben een ongeval gehad. Jij bent er redelijk goe van af gekomen, maar Sara heeft een snijwonde en een hoofdwonde. Voor de rest is alles in orde met haar.” vertelde Margot. “Ring?” vroeg Simon. “Waar is de verlovingsring?” Margot rommelde in haar handtas en vond het doosje. “Hier.” Ze gaf de Simon het doosje. Die deed het meteen open. Er verscheen een glimlach. Hij was blij dat hij die terug bij hem had. Als Sara wakker was, zou hij het meteen vragen. Het was niet meteen romantisch, maar hij wou haar niet meer verliezen. Het had vandaag bijna wel het geval geweest en daar kon hij niet mee leven. Hij was blij en opgelucht dat Sara naast hem lag. “Simon. Ik ga Hans naar Lut brengen en dan ga ik naar je vader. Die weet nog van niets.” vertelde Margot. Simon knikte en zag Hans en Margot vertrekken. Hij keek nog een laatste keer naar Sara en hoopte dat ze snel ontwaakte. Met de gedachten dat ze binnenkort zouden verloofd zijn, viel hij in slaap.
Sara werd plotseling wakker van de pijn en riep heel het ziekenhuis bijeen. Haar arm klopte fel en ze kon er niet van slapen. Ze huilde en schreeuwde. Er kwam een verpleegster binnen en gaf haar morfine. Het strafste pijnstiller die ze had. “Rustig, probeer nog wa te slapen.” zei ze. Simon schrok wakker van het gehuil en keek naar Sara. “Sara.” zei hij. Die stem deed Sara meteen kalmer worden. Ze keek naar rechts. “Simon.” “Ja, ik ben er ook. Probeer nog wa te slapen. Ik zal altijd bij je blijven.” Simon probeerde recht te zitten en keek naar de verpleegster. Die begreep meteen wat hij wou vragen. Ze schoof Sara’s bed dichter bij de zijne en zo kon Simon Sara’s hand vast nemen. Zo werd ze nog kalmer en Simon probeerde haar te sussen. “Sara, ik zie je graag.” “Ik zie je ook graag, Simon.” “Ik weet da het ni het moment is, maar ik wil je ni meer kwijt spelen.” “Je gaat me ni kwijt spelen. Ik blijf voor altijd bij je.” antwoordde Sara. “Sara De Roose.” Sara keek hem verbaasd aan. “Simon, waarom zeg je mijn volledige naam?” vroeg ze. Simon negeerde die vraag en ging gewoon verder. Hij nam het doosje, opende die en liet het Sara zien. “Wil je me mij trouwen?” Sara kreeg tranen in haar ogen en had door dat Simon het totaal anders had gepland, maar dat het allemaal was fout gelopen. Het was misschien niet het juiste moment, maar ze besefte dat Simon haar bijna kwijt was en dat wou hij nooit meer meemaken en omgekeerd ook niet. “Ja, Simon Van Wijck, ik wil me je trouwen.” Simon kroop dichter naar Sara toe en begon haar te kussen. De verpleegster die heel het tafereel had waargenomen, begon ineens te huilen. Zowel Simon als Sara keken op en besefte dat ze niet alleen waren. Ze moesten beide lachen en de verpleegster besloot om hun alleen te laten. Ze hadden een beetje tijd voor zichzelf nodig. Simon schoof de ring rond Sara’s ringvinger en bleef haar hand vasthouden. Zo vielen ze allebei in slaap.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3