Sara verhaal Audrey

[MyTime17]

Audrey was ook één van de schrijfsters op het Sara forum.
Ik persoonlijk vond haar verhaal echt heel mooi en tof geschreven, zoals de andere verhalen. Met toestemming van Audrey ga ik hier haar verhaal posten. Dus alles wat geschreven is komt van Audrey


Veel plezier

[MyTime17]

Hoofdstuk 1

Sara De Roose stond voor het gebouw van het modehuis Présence. Ze was al haar moed aan het bijeen rapen. Sara was 24 jaar en afgestudeerd aan de unief. Ze had economie gestudeerd. Na 6 maanden hoopte ze eindelijk dat ze werk vond. Misschien was dit wel haar kans. Directiesecretaresse van de commercieel directeur. Haar nicht Julie had aan haar beste vriend Arne verteld, dat Présence een secretaresse zocht. En nu stond ze voor het bedrijf. Sara wandelde richting de ingang. Ze werd tegengehouden door iemand van de security. “Wa komt gij hier doen?” vroeg de man. “Ik kom voor de sollicitatie.” antwoordde Sara. De man moest lachen. Het was namelijk zo. Sara was misschien heel intelligent, maar knap was ze allerminst. Ze was volgens de meeste mensen uit haar omgeving, de lelijkste die ze ooit hadden gezien. Sara liep verder en ging naar de balie. “Excuseer.” zei ze tegen de dame die erachter zat. Britt, een blonde en knappe vrouw, was aan het telefoneren en kon er niet mee lachen dat ze gestoord werd. “En ge moet ni me hangende pootjes terugkomen.” zei Britt in de telefoon en ze hing op. “Ja.” zei ze grof. “Ik kom voor de sollicitatie.” zei Sara. “Daar is de lift.” zei Britt. Sara stapte in de lift.

Ondertussen zaten Léon Van Wijck, zijn zoon Simon en Alexander de Lannoy in de vergaderzaal te vergaderen. “En zoals ge ziet zijn de verkoopcijfers van het laatste kwartaal in stijgende lijn.” zei Simon. “Uw ideeën zijn te duur, Simon.” zei Alexander. “En uw visie is niet meer de visie die Présence was.” “Als jullie gedaan hebben me ruziemaken dan heb ik ook iets te zeggen.” zei Léon. Zowel Alexander als Simon keken hem aan. “Simon met uw modernere visie zorgt gij da Présence op de markt blijft en gij, Alexander, me uw financiële kennis zorgt ervoor da er geld is.” “Pa, wa wilt ge nu zeggen?” vroeg Simon. “Gaat gij u terugtrekken uit de zaak, Léon?” vroeg Alexander. “Ja.” zei Léon. “En Simon volgt u op.” “Da zeg ik ni.” “Alexander volgt u op.” “Kijk, de directievergadering beslist wie van jullie directeur-generaal wordt. En dat op basis van een businessplan.” legde Léon uit. “En da was het. Jullie mogen gaan.” Alexander stond op en verliet de vergaderzaal. Op dat moment kwam Julie binnen. “Meneer Van Wijck, alles goed?” vroeg ze vriendelijk. Zonder te beseffen had ze zowel Simon als Léon aangesproken. “Ja en me u?” zeiden ze allebei tegelijk. “Oh, Simon ik had het tegen uw vader.” lachte Julie. “Het is oké.” zei Simon. “Sorry, Julie, Helena wacht op mij.” En hij wandelde de vergaderzaal uit. “Julie, ik moet ook gaan.” zei Léon “Het is niet erg, meneer Van Wijck. Ik kwam eigenlijk werken. Dit is ook nog mijn kantoor.” lachte Julie. “Ik weet het wel. Allé, tot later.” Julie ging aan de vergaderzaal zitten en begon te werken.

[MyTime17]

Hoofdstuk 2

Helena en Simon waren op het zuiderterras iets aan het drinken. “Simon, ziet gij mij graag?” vroeg Helena. “Ja, schat. Ik zie u graag.” antwoordde hij. “Waarom maakt gij onze verloving ni officieel.” “Schat, da hoeft toch ni. Jij en ik weten da we verloofd zijn en das toch belangrijker. Ik zie u graag.” zei Simon. “Alexander zegt da ge da ni meent.” zei Helena. “Alexander, Alexander. Het is altijd hetzelfde. Als er iets mis is, dan begint gij altijd over uw broer.” Helena wou iets zeggen, maar Simons GSM ging af. “Simon. Wa? Ja, ik kom meteen.” zei Simon. “Sorry, schat ik moet gaan. Marnix dreigt weer me ontslag als hij zijn accessoires ni krijgt.” “Da kennen we.” zei Helena. “Ja, da weet ik en ik moet da nu gaan oplossen.” Simon stond op en verliet het terras. Helena nam haar GSM en toetste het nummer van haar vriendin Britt in. “Brittje, ik heb een voorstel voor je.”

Sara was juist het kantoor binnengekomen van Lieven Pauwels. “Ah ja, ge zijt da meisje met die briljante cv.” zei Lieven. Lieven keek op en geloofde niet wat hij zag. “Ja, ik zou mijn cv willen toelichten. Hij is niet echt volledig.” zei Sara. “Ik spreek vloeiend Frans, Spaans, Engels en Duits. Natuurlijk ook Nederlands.” Er werd op de deur geklopt en Helena wandelde meteen binnen. “Lieven, hebt gij al een secretaresse voor Simon.” vroeg ze. “Deze hier is perfect op papier.” antwoordde hij. Helena keek naar Sara. “Hebt gij ervaring in de modewereld?” vroeg Helena haar. “Nee, maar ik leer snel bij.” Sara keek nu ook naar Helena. “We zoeken eigenlijk iemand met een andere présence.” zei Helena. “Ah, ik begrijp het.” Sara stond op en vertrok naar de deur. Helena keek naar Lieven en deed teken. “Juffrouw, we hebben nog iemand nodig voor het economaat.” zei Helena. “Het economaat? Wa is dat?” vroeg Sara. “Présence heeft 50 winkels waarvan…” Sara onderbrak Helena. “…waarvan 30 in België, 13 in Nederland en 7 in Luxemburg.” “Ja, en het economaat zorgt voor het materiaal van die winkels.” zei Helena. “Het zorgt voor nietjes, papier, paperclips…” Lieven geeuwde. “Enfin, het zorgt voor het bureaumateriaal.” “Ge kunt daar beginnen.” zei Helena. “Helena, das toch onder haar diploma.” zei Lieven. “Het is haar keuze, Lieven.” “En waar is het economaat?” vroeg Sara. “Ellen, onze secretaresse zal het u tonen. En ik zal iemand sturen die je kan helpen.” zei Helena. Sara verliet het kantoor. Helena nam de telefoon van Lieven en belde naar de vergaderzaal. “Julie, Helena hier.” zei ze. “Ja. Kan ik iets doen?” vroeg Julie. “Ja, er is iemand voor het economaat aangenomen. Kunt gij da meisje helpen?” “Oké, ik zal het direct doen.” zei Julie. Helena hing op.

Julie Dawson stond op en sloot haar laptop. Julie is getrouwd met een Amerikaan, maar woont sinds half jaar terug in België. Ze was direct komen solliciteren op Présence en was sindsdien de assistente van Helena de Lannoy. Dochter van één van de oprichters. Na een maand waren Julie en Helena al heel goed bevriend geraakt. Ze verliet de vergaderzaal en liep voorbij Britt. “Ha, Brittje, moet gij ni beneden aan de balie zitten?” zei ze. “Helena heeft mij gevraagd om secretaresse van Simon te worden.” “Gij, secretaresse van Simon? Ik ken er 1 die er ni mee kan lachen.” zei Julie. “Simon, ik denk da Helena mij daarom vraagt. Zodat ik hem in het oog kan houden. En misschien ontdek wie zijn affaires zijn.” zei Britt. “Have fun zou ik zeggen.” “Hoe bedoelt ge?” “Gij denkt toch ni da Simon u gaat houden.” zei Julie “En waarom ni?” vroeg Britt. “Brittje, gebruik uw verstand nu is een keer.” Julie wandelde verder naar het economaat. “Oh, das juist. Gij hebt geen verstand.”
Julie kwam aan in het economaat en klopte aan. “Binnen.” riep Sara. “Juffrouw, mijn naam is Julie Dawson.” zei Julie toen ze binnenkwam. “Ik ben de…” ze stopte met spreken en keek verbaasd naar Sara. “Sara? Wa doet gij hier?” vroeg Julie. “Ik werk hier.” zei Sara. “Me uw diploma’s? Da meent gij ni. Sara gij zijt veel te goed voor het economaat. Ge hebt verdomme hetzelfde als mij gestudeerd.” “Ik weet het, maar volgens Helena of zoiets had ik ni de juiste présence. En ze heeft mij deze job aangeboden.” zei Sara. “En ge hebt die aangenomen?” vroeg Julie. “Ja, ik ben al 6 maanden aan het zoeken naar een job. En ik was het beu.” “Zoals je zelf wilt.” zei Julie. “Ik ga het u gauw even uitleggen.” Toen Julie alles aan het uitleggen was, ging haar GSM af. “Simon.” zei ze. “Nu? Oké,… ik ben er over 5 minuten.” “Sara, ge kunt beginnen me de persmappen. Ik moet even naar meneer Van Wijck. Als er iets is dan belt ge maar naar de vergaderzaal.” zei Julie en ze verliet het economaat.

[MyTime17]

Hoofdstuk 3

Julie klopte op de deur van Simon Van Wijck, commercieel directeur van Présence. Niemand reageerde dus besloot Julie om binnen te gaan. “Simon.” riep ze en ze liep het kantoor door. “Simon. Waarom liet gij mij komen?” Plotseling duwde Simon haar tegen de muur van zijn kantoor en begon haar te kussen. Hij had de hele tijd achter de deur gestaan. “Hiervoor.” zei hij tussendoor. “Simon, ni hier.” zei Julie. “Helena…” “Helena, Helena… Ge gaat me nu toch ni zeggen da ge een geweten gaat krijgen.” Julie lachte en kuste Simon verder. “Ik een geweten… Simon, ge zijt er mee aan het lachen zeker.” Julie had een rok aan en Simon trok die naar boven. Hij wou ook haar slipje uitdoen, maar de telefoon onderbrak hen. Hij liet Julie los en ging naar de telefoon. “Simon Van Wijck.” zei hij. Ondertussen was Julie haar rok aan het goe trekken. “Julie? En wie heb ik aan de lijn? Haar nicht. Sara De Roose.” Hij gaf de telefoon aan Julie. “Voor u.” “Julie Dawson.” zei Julie. “Nu? Kunt ge ni even alleen voort? Oké, geef mij een kwartiertje. Ik ben er zo.” Ze hing op en keek naar Simon. “Sorry, ik moet naar het economaat.” zei ze. “Economaat. Werkt uw nicht in het economaat?” “Ja, sinds vandaag.” zei Julie. “En is die nicht ook zo knap als de assistente van Helena?” vroeg hij. “Ik denk het ni. Ze is lelijk van buiten, maar wel knap vanbinnen. Daar valt gij toch ni op e?” zei Julie. “Nee, ik val op knap vanbinnen en vanbuiten.” Simon kuste op Julie’s mond en liet haar dan gaan. “Ga haar nu maar helpen. Die nicht van u.” zei hij. Julie verliet zijn kantoor.

“Sara, wa scheelt er? Ge hebt mij wel gestoord in een belangrijke meeting e.” vroeg Julie toen ze binnenkwam. Ze hoefde wel niet op een antwoord te wachten, want ze zag meteen wat er aan de hand was. “Sara, verdomme. Kan ik u dan nooit alleen laten?” riep Julie tegen haar nicht. “Sorry, ik kan ni zo goe me da toestel werken.” zei Sara voorzichtig. “Ja, da zien ik.” “Julie, er is nog iets. Er ontbreken precies papieren in die persmap.” “Hoe bedoelt ge?” vroeg Julie. “Wel, ik weet het ni zeker, maar er klopt iets ni aan die map. Er zijn geen verkoopsgrafieken.” Julie bekeek de persmap vluchtig en zag dat Sara gelijk had. “Is er iemand buiten jij aan die persmappen geweest?” vroeg ze aan Sara. “Ni da ik weet.” antwoordde Sara. Julie verliet met de gescheurde map het economaat en liep naar Lut. “Lut.” zei ze. “Weet gij wie die persmap bekeken heeft voor Sara?” Lut keek op van haar saus. “Oh, volgens mij is Alexander de laatste geweest die de persmappen heeft bekeken.” Lut keek terug naar haar saus en zag dat die mislukt was. “Oeps. Zeg Julie, waarom vraagt ge da?” “Zomaar.” Julie wandelde terug naar Simon zijn kantoor.

Simon was met Lieven aan het bellen toen er op de deur werd geklopt. “Binnen.” riep hij. “Ik kom straks naar jouw kantoor. Er moet iemand anders zijn dan Britt.” zei hij tegen Lieven. “Julie, al terug. Kon je me ni missen.” Simon stond op en kuste haar. “Da ook, maar eerst moet dit opgelost worden.” zei Julie. “Jezus. Wa is hier mee gebeurd?” “Sara kan ni inbinden, wa logisch is. Maar kom da doe ni terzake.” zei Julie. “Wa wel terzake doe, is het feit dat de documenten me de verkoopsgrafieken ontbreken.” “Wa?” zei Simon. “Da meent ge ni. En waar zijn die dan gebleven.” “Volgens Lut was Alexander de laatste die de persmappen heeft bekeken.” Simon moest even gaat zitten. “Da heeft te maken met da mijn vader zich uit de zaak trekt.” “Ga Léon weg?” vroeg Julie verbaasd. “Ja.” “En wie wordt er dan de nieuwe directeur-generaal? Gij?” “Nee, Alexander kan het ook nog worden. Er wordt beslist door de directieraad.” zei Simon. “En gij denkt da Alexander u wil boycotten?” “Ik denk da ni. Ik ben daar zeker van.” “Weet ge wa? Ik zal me Alexander praten. Misschien kan ik de koelbox wel ontdooien.” zei Julie. “Zie wel da hij niets over ons ontdekt e.” Simon kuste haar nog gauw op de mond, want Julie was zijn kantoor al aan het verlaten. “Neenee, ge kent mij toch e.” Ze lachte nog gauw naar hem en sloot dan de deur achter zich.

[MyTime17]

Hoofdstuk 4

Julie stopte bij de desk van Britt. “Is Alexander op zijn kantoor, Britt?” vroeg ze. “Zie ik er uit alsof ik da weet?” zei Britt. “Das waar. Ge ziet er zo ni uit, maar ge kunt is misschien naar zijn kantoor bellen. Of gaat gij het cliché bevestigen?” “Cliché?” “Da blondjes dom zijn.” Julie schoot in de lach. Britt kon daar natuurlijk niet mee lachen. “Kunt gij nu nooit is normaal doen” “Oh, Brittje, ik heb u toch ni gekwetst of hebt gij gewoon geen humor.” Britt nam de telefoon en toetste het toestelnummer van Alexander in. “Alexander, Julie moet u spreken.” Britt hing op. “Ge moogt naar zijn kantoor gaan.” “Dank u, Britt.” En Julie wandelde verder naar Alexander zijn kantoor. Ondertussen kwam Simon uit zijn kantoor. “Britt, mits ik nog geen nieuw secretaresse heb, is hier mijn businessplan. Da moet in een powerpoint gezet worden.” zei hij. “In een wa?” vroeg Britt. “Britt, ge kent toch een powerpoint. Of zijt gij blond.” Britt keek Simon aan in de hoop dat ze de vraag niet moest beantwoorden en ze had geluk vandaag. “Het moet in een presentatie gegoten worden. Gij kunt da toch?” “Ja natuurlijk kan ik da.” Simon gaf haar de documenten en wandelde verder naar Lieven.

Julie kwam het kantoor van Alexander binnen. “Mevrouw Dawson, wa kan ik voor je doen?” “Wel Alexander.” Ze ging aan zijn bureel zitten. “We hebben een probleempje met de persmappen.” zei Julie. “Hoe bedoelt ge?” Julie keek verleidelijk naar Alexander. Ze wist heel goed dat Alexander daar niet tegen kon. Ze had die techniek al vaker gebruikt op hem en nu toe had die altijd al gewerkt. “Ik bedoel, dat de verkoopsgrafieken uit de map zijn verdwenen.” “En wa heb ik ermee te maken?” vroeg Alexander. “Alexander toch.” Ze stond op en ging naar hem toe. Ze ging op zijn schoot zitten. “Gij denkt toch ni da ik dom ben e. Ik ben Britt ni.” “Oké, wa wilt ge nu zeggen.” “Da gij die documenten uit de map hebt gehaald.” zei Julie. Ze ging me haar vinger over zijn gezicht. “Oké, ge hebt mij door. Ik wil ervoor zorgen da Simon geen directeur-generaal wordt.” zei Alexander. “En waarom ni?” “Omdat ik die functie wil en ik verdien die functie. Ik moet alleen Helena haar vertrouwen winnen en ik heb de functie.” Julie stond op. “Denkt ge da?” “Mijn businessplan is onfeilbaar en Simon kan ni me cijfers werken.” “Oké, da kan kloppen, maar wa heeft da me de persmappen te maken.” “Als die documenten verdwenen zijn. Wie denkt gij da dan de schuld krijgt?” zei Alexander. “Die nieuw van het economaat.” zei Julie en ze wandelde naar de deur. “Of dacht gij echt da Simon zich daar ni uit kon praten. Dan kent ge hem toch ni goe, hoor.”

Simon zat de cv te bekijken in Lieven’s bureau. En had die van Sara De Roose vast. “Deze is perfect. Sara De Roose.” zei Lieven. “Die wilt ge ni, Simon, geloof mij.” zei Lieven “En waarom ni.” “Omdat die lelijk is. Echt lelijk. En ze heeft trouwens al ander werk.” Er werd geklopt. “Binnen.” riep Lieven. “Lieven, Simon. Het was Alexander.” zei Julie toen ze binnenkwam. “Over wa hebt gij het?” vroeg Lieven. “Simon, hebt gij nog niets tegen Lieven gezegd?” vroeg Julie. “Nee, nog ni de kans gehad. Ik ben Britt aan het buitenwerken, maar het lukt ni.” zei Simon. “Ah oké, dan heb ik een oplossing. En daar kan Helena niets op tegen hebben.” Lieven en Simon keken eerst naar elkaar en dan naar Julie. “Maar voor ik die oplossing geef. De persmappen. Alexander heeft bekend da hij die verkoopsgrafieken eruit heeft gehaald.” zei Julie. “Waarom?” vroeg Simon. “Om u zwart te maken. Zodat hij meer kans krijgt op die functie van directeur-generaal.” “Dat weten we dan ook weeral.” zei Lieven. “En nu die oplossing voor Britt.” zei Simon. Julie zette zich neer. “Wel, Simon ik heb over mijn nicht verteld.” “Die werkt in het economaat.” zei hij. “Wow, wacht eens even. Hebben we het hier over Sara De Roose?” vroeg Lieven. “Ja, de die.” zei Julie. “En ik weet da die lelijk is. Maar ze is briljant.” “Oké, maar wa is uw idee.” vroeg Simon. “Wel, ge houdt Britt aan het onthaal en geeft die af en toe is van die nutteloze jobs en Sara zet ge in da kot naast uw kantoor.” Lieven en Simon keken verrast naar Julie. “Eigenlijk zijt gij ook ni zo dom e.” zei Lieven. “Misschien moet gij mijn secretaresse worden.” zei Simon. “Da zal moeilijk gaan e. Ik ben Helena’s assistente.” lachte Julie. “Maar wa vinden jullie van mijn oplossing?” “Eigenlijk ni slecht.” zei Simon. Lieven beaamde dit. “En ja, nog iets. Jullie zijn de enige die weten da Sara mijn nicht is. Het is ni echt reclame e.” “Da kunnen we ni ontkennen e.” zei Lieven. “Ik stel Sara pas morgen voor om mijn secretaresse te worden.” zei Simon. Hij stond op en ging naar de deur. “Gaat ge mee, Julie. We hadden toch nog zaken te regelen.” lachte hij. “Ik kom.” en ook Julie stond op en liep naar de deur. “Dag, Lieven.” zeiden Simon en Julie in koor. Lieven wist heel goe wa die 2 van plan waren en glimlachte naar hun.

[MyTime17]

Hoofdstuk 5

Julie en Simon wandelde al pratend naast elkaar. De andere van Présence mochten niet zien dat ze een affaire hadden. “Simon.” hoorde ze plotseling roepen. Julie en Simon draaiden zich om en zagen Helena staan aan de deur van de vergaderzaal. “Ik zou mij willen klaarmaken voor de modeshow van vanavond en ik zou me u ook willen praten.” zei ze. “Ik moet nog van alles bespreken met Julie.” antwoordde hij. “Kan da ni later?” Helena keek daarna naar Julie. “Is het dringend?” vroeg ze haar. “Nee, het kan gerust morgen geregeld worden.” Simon keek Julie aan. Hij had liever gehad dat ze ja had geantwoord. Julie zag dit. “Simon, we hebben nog heel veel tijd.” fluisterde ze, zodat enkel hij het hoorde. Julie wandelde naar de cafetaria, maar Lut was al weg. Die was waarschijnlijk voor de catering aan het zorgen in Fort 4. Ze nam de thermos en schonk zichzelf een tas koffie in. Daarna wandelde ze naar de vergaderzaal, waar haar kantoor was. Plots ging haar GSM af, ze nam die en zag naar het schermpje. “James.” mompelde ze tegen zichzelf. Ze besloot op te nemen. “Julie Dawson.” zei ze. “Julie, it’s James. I need you here.” zei James aan de andere kant van de lijn. “James, I don’t need you.” Julie hing meteen op. De laatste weken belde James constant om te zeggen dat hij haar nodig had. En zij liet duidelijk merken dat zij hem niet nodig had. James Dawson is de Amerikaanse man van Julie. Ze is er ondertussen al 4 jaar mee getrouwd, maar het laatste half jaar leefden ze uit elkaar. Ze was terug naar België gegaan, omdat ze haar vrienden en familie miste.

Simon en Helena zaten te lunchen in de Koopvaardij. “Waarover wou je me spreken?” vroeg Simon aan Helena. “Over Britt.” zei Helena. “Britt.” zuchtte Simon. “Ja, ze zei me daarnet dat je op zoek bent naar een andere secretaresse.” “Ja. Ze is ni echt geschikt voor de job.” “Hoe ni geschikt? Simon, ze heeft de looks en de kennis.” zei Helena. “Da van de looks klopt, maar de kennis? Helena ni overdrijven e. Ik vroeg haar een powerpoint te maken voor de directievergadering en Britt bekeek mij alsof da iets van mars was.” zei Simon. Helena was beledigd. Simon had haar vriendin beledigd en dat pikte ze niet. “Simon, het is als directrice en als vrouw, och wa zit ik hier toch te zeveren als vrouw… We zijn nog ni eens verloofd.” zei Helena kwaad. “Helena, kalmeer nu is.” “Simon, als ge Britt ontslaat dan zie ik da als een belediging op persoonlijk vlak.” Ze stond op en verliet de Koopvaardij. Simon legde genoeg cash geld op tafel en liep haar achterna. “Helena, wacht even.” riep hij. “Ik zal Britt ni ontslaan, maar kan je kalmeren. We moeten nog naar een modeshow e.” Helena kalmeerde en kuste Simon op de mond. “Kom we gaan ons klaarmaken.” zei ze.

Julie was ondertussen ook al naar huis gegaan om zich om te kleden. Zij moest op die modeshow ook aanwezig zijn en zocht in haar kast naar een zwart kleedje. Ze trok het aan en keek in de spiegel. “Nee. Toch ni.” zei ze tegen zichzelf. Ze trok het terug uit en vond in haar kast een zwarte, geklede broek. Ze trok die aan en zocht daarna naar iets wat er op paste. Ze vond een zwart haltertopje en trok dat ook aan. Terug keek ze in de spiegel en ditmaal keurde ze het wel goed. Ze ging naar haar schoenenkast en zocht naar schoenen die bij de outfit paste. Ze had toch veel schoenen en soms kon ze gewoon het paar niet vinden dat ze nodig had. Nu zat ze te zoeken naar haar zwarte laarzen. Ze rommelde in de kast en vond eindelijk het paar dat ze nodig had. Ze ging naar haar schuif, nam een paar voetjes en trok die aan. Daarna haar schoenen. Ze stond terug recht en keek weeral in de spiegel. Ze was best ijdel, moest ze toegeven. Nu ging ze terug naar haar kleerkast en nam haar witte vest eruit en trok die over haar zwart haltertopje. “Perfect.” zei ze. Ze keek op haar horloge. 8u. Ze had niet echt veel tijd om te eten, maar smeerde toch gauw een boterhammetje.

[MyTime17]

Hoofdstuk 6

Julie kwam aan op de parking van Fort 4 en dat tegelijk met Simon en Helena. Ze parkeerden hun wagens naast elkaar en stapten tegelijk uit. “Helena, Simon.” zei ze. “Zo vroeg.” “Laatste check-up e.” zei Simon. “Ik kon hem ni meer tegenhouden. Gij zijt hier toch ook zo vroeg.” zei Helena. “Check-up.” lachte Julie. “Ik ga maar eens naar binnen. De modellen controleren.” zei Julie. Ze drukte op de afstandsbedieningsleutel van haar wagen om de deuren te sluiten. Het was eigenlijk wel een prachtige wagen. Een blauwe BMW Cabrio. Ze reed er heel graag in. Het mocht wel. Die wagen had haar een pak geld gekost. Ze vertrok naar de coulissen waar de modellen zaten. Toen ze er binnenkwam zag ze dat Marnix weer zijn divakuren had. “Marnix, kalm kalm.” zei ze tegen hem. “Alles komt in orde. Heeft Thomas de accessoires gebracht vanmiddag?” vroeg ze gauw. “Jaja, die jongen doet zijn werk.” zei Marnix. “Wa scheelt er dan?” “Zenuwen, Julie, zenuwen.” Julie moest lachen. Marnix was een diva, maar had zoals elke mens voor elke show een hoop zenuwen. “Het komt goed.” zei ze een laatste keer en ze controleerde nog gauw de modellen. Dan ging ze even apart staan. Ze moest even alleen zijn. Ze droomde weg. Ze was nog steeds getrouwd met James, maar eigenlijk zou ze er zo snel mogelijk van weg willen. Scheiden, dat was de oplossing. Ze werd uit haar droom gerukt door een intense zoen. Ze deed haar ogen open en zag dat het Simon was. “Schattie, ge ziet er goe uit.” zei hij. “Gij ook, gij ook.” zei ze tussen het kussen door. “En sinds wanneer noemt gij mij schattie?” vroeg ze ook nog. “Is Helena ni uw schat.” zei ze. “Op dit moment zijt gij da. Kom ik weet een plekje waar we rustig ons gang kunnen doen.

In de zaal stroomde het volk toe. Helena had de opdracht aan Britt gegeven om de mensen te ontvangen. Dat was normaal de taak van Julie, maar die was plotseling verdwenen. Helena maakte zich geen zorgen. Julie was tijdens de vorige modeshow ook verdwenen. Dat was haar gewoonte, meestal was ze dan hard aan het werken. “Helena, kan Julie da ni doen?” vroeg Britt. “Brittje, straks moet ik Julie echt nog gelijk geven.” zei Helena. “Hoe bedoelt ge?” “Da ge domme vragen stelt, Britt. Zie jij Julie ergens rondlopen?” Britt keek rond en besefte dan pas dat Julie niet in de zaal was. “Waar zit die dan?” vroeg ze. “Ergens in de coulissen zeker. Ze zal zeker nog een laatste controle aan het uitvoeren zijn. Ge weet da ze toch model is geweest.” Britt werd jaloers. Dat wist ze maar al te goed. “Ik zal dan de mensen maar ontvangen zeker.” zei Britt.

Ergens vanachter in de coulissen waren zowel Simon als Julie tot een hoogtepunt gekomen. “Da had ge nog te goe van vanmiddag.” zei Simon. “Allez, merci.” zei Julie. Ze was zich terug aan het aankleden en Simon deed het zelfde. Nadat ze haar vest aan had getrokken, keek Julie op haar horloge: 5 voor 9. “Shit, Simon, de modeshow begint over 5 minuten.” Ze rende naar de zaal en liet Simon achter. Simon was juist de laatste knoop van zijn hemd aan het dichtdoen en volgde haar uiteindelijk ook. Hij kwam nog even in de coulissen kijken waar Sara voor problemen had gezorgd. Hij ging naar het model en hurkte ernaast op dat moment kwam Helena binnen. “Simon, nu weet ik waarom wij nog ni verloofd zijn.” zei ze en ze verliet de coulissen om in de zaal te gaan zitten. Simon besefte dat hij nu naar een oplossing moest zoeken of Alexander werd directeur-generaal. Hij zou er veel mensen mee raken, maar het was wel de enige oplossing.

Simon haastte zich gauw naar de zaal en zag Julie al achter Helena zitten. Dus met haar kon hij al niet spreken over zijn plan. Hij besloot om naast Helena te gaan zitten, maar dan voor even, want nadat zijn vader had gespeecht zou hij da ook doen. Zijn vader stond al op het podium en begon toen met zijn speech over Présence en over de badpakkenspecial. En dat ze nu de best verkopende sets zouden zien. “En dan ga ik nu afronden, want ik denk dat jullie niet gekomen zijn om naar ons te luisteren. Dames en Heren…” Ondertussen kwam Simon het podium op. “Blijkbaar wil mijn zoon ook nog iets zeggen.” En hij gaf zijn microfoon aan Simon. “Ja, sorry. Beste genodigden, collega’s, vrienden. Ook vanwege Alexander en mij een van harte welkom vanavond. Maar voor u onze prachtige zomercollectie te zien krijgt. Nog even dit.” begon hij. “U beseft niet wa voor een schoonheid hier achter deze gordijnen schuilgaat. En ik geef toe er bestaan ergere jobs als de mijne.” Heel de zaal moest lachen behalve Helena en Alexander. Simon ging verder: “Maar ik zou u mijn verloving willen aankondigen…” Nu keken zowel Helena, als Alexander op. Maar die waren niet de enige. Julie keek ook verbaasd en naast Alexander zat Brenda, een modejournaliste en ook een minnares van Simon. Ook zij was even verbaasd. “…met de vrouw…” Simon moest even naar adem happen. “met de vrouw die altijd deze schoonheid zal overtreffen. Mijn Helena.” Léon feliciteerden zijn toekomstige schoondochter en heel de zaal applaudisseerde. “Geniet van de collectie.” rondde Simon af.

[MyTime17]

Hoofdstuk 7

De show begon, of toch niet. Op dat moment kwam Sara op het podium gevallen met alle persmappen op de grond. De zaal moest lachen. “Helena, is da ni mijn concurrente?” vroeg Britt. “Ze werkt in het economaat.” antwoordde Helena. “Allé, dan was dit haar eerste en meteen ook hare laatste dag.” Britt moest lachen. Naast haar stond Julie op. Wat ze net had gehoord kon ze niet vatten. Ze ging naar de keuken. Simon stond ergens apart naar de show te kijken. Sara had net het podium verlaten en voor Simon leek het wel een eeuwigheid geduurd te hebben. “Man, man, man.” zei Simon. Lieven kwam naast hem staan. “Kalm, kalm, kalm.” zei hij. “Simon, wa is da allemaal. Verloofd? Gij?” “Lieven, nu ni.” Lieven zweeg even. “Als ge verloofd zijt e, das zoiets als voorgeborchte. Ik bedoel… Nog ene stap en ge zijt getrouwd. Man, waar zijt ge mee bezig.” Simon keek naar Lieven. “Ik zie Helena graag, ja.” “Ja, natuurlijk.” Lieven moest lachen. “Da zal het zijn, ja.” Simon zuchtte. “En wa gaat gij me Brenda doen. En wa gaat gij me Julie doen… en…” “Lieven, nu ni.” onderbrak Simon hem en hij ging weg. Hij moest iets strafs hebben.

In de keuken kwam Julie aan. “Lutje, hebt gij iets om te drinken?” vroeg ze. “Champagne?” zei ze. “Geef maar een glas.” Lut schonk een glas in en gaf het aan Julie. “Moet gij ni naar de show zien?” vroeg ze. “Eigenlijk wel, maar de meeste kostuums heb ik al gezien e.” Op dat moment kwam Sara binnen. “Julie, hier. Ik ga weg.” zei ze “Sara, waar gaat gij naartoe?” “Naar huis, ik hoor hier ni. Ik kan nog ni eens persmappen uitdelen. Ik neem ontslag” Julie wou tegenspreken, maar Lut was eerder. “Niets van, de bazen zullen u wel ontslagen.” “Dank u, Lut. Sara, Lut heeft gelijk. Das ni u taak om u eigen te ontslagen. Iedereen maakt fouten.” zei Julie. “Zijt gij al op een podium gevallen met een hoop persmappen.” vroeg Sara huilend. “Nee, Sara.” zei Julie. “Ik denk da het beste is da ge frisse lucht ga nemen.” Sara schudde haar hoofd. “Kan ik iets doen.” Lut gaf haar de opdracht om cocktailsaus te maken. Simon kwam de keuken binnen. “Lut, hebt gij iets te drinken?” “Champagne.” antwoordde Julie. “Ge hebt iets te vieren e.” “Iets straffer.” vroeg Simon. Sara had op dat moment een fles whisky vast en gaf die aan Simon. “Glas?” vroeg ze. “1.” Sara gaf hem een glas en Simon kapte er whisky in. “Simon, wij moeten is praten e.” zei Julie. “Kom, we gaan ergens anders staan.” Simon en Julie verlieten de keuken. Sara bleef staren. Ze had net de man van haar dromen terug gezien.

Toen ze ergens privé stonden, bleven zowel Julie als Simon stil. Julie moest weten waarom Simon zo dom aan het doen was? “Simon, zijt gij in de periode tussen onze vrijpartij en de speech op uwe kop gevallen?” vroeg Julie kwaad. “Schattie, kalm.” zei hij en hij nam haar gezicht vast. “Ik ben uw schattie ni.” Ze rukte zich los. “Weet gij wa ge me aandoet?” “Nee, maar ik moest me wel verloven, anders geraakte ik Helena haar stem kwijt.” “En mij zijt ge nu kwijt.” antwoordde Julie daarop. “Hoe bedoelt ge?” Simon kon niet volgen. “Helena had mij vorige maand gevraagd om getuige en bruidsmeisje te zijn. Als de verloving officieel werd. En wa is nu het geval. De verloving is officieel.” Ze draaide zich met haar rug naar Simon. Hij nam haar vast. “Simon, denkt ge da ik op deze manier kan verder gaan. Ik zal mee moeten beslissen over de jurk. Het feest mee organiseren. Helena en ik gaan close zijn, de komende maanden.” “Shit, had ik da geweten?” zei Simon. “Ik kan ni liegen da weet ge.” “Ssst, ge moet gewoon niets zeggen.” “Niets zeggen.” bevestigde ze. “Ja, onze relatie blijft bestaan, maar we moeten voorzichtiger zijn das waar.” “Simon, hebt ge uw verloving alleen maar aangekondigd voor de stem van Helena te hebben?” Simon knikte en kuste haar. “Ik zou toch zo’n hete als gij ni kunnen laten gaan. Het was daarjuist toch veel te plezant.” Julie lachte. “Kom, we gaan naar de show zien.” zei ze. “Gaat gij al maar. Ik ga op het balkon staan.” Julie kuste Simon nog gauw en ging terug naar de zaal.

[MyTime17]

Hoofdstuk 8

Simon stond op het balkon met de fles whisky die hij van Sara had gekregen. Hij had al goed gedronken. Een halve fles. De show was aan zijn einde toe en Brenda kwam naast hem staan. “Simon.” zei ze. “Brenda.” antwoordde Simon koeltjes. “Verloofd? Simon.” zei Brenda. “Ja, maar da verandert niets tussen ons.” zei hij. “Da verandert alles. Ge hebt altijd gezegd da ge ni toe waard aan een vaste relatie.” zei Brenda. “Da ben ik ook ni. Ik heb ook ni gezegd da ik u ga laten vallen e.” Simon keek naar Brenda. “Simon, ik weet ni wa in uwe woordenboek staat, maar in de mijn staat er toch iets heel anders onder het woord verloving.” Brenda liep kwaad weg en op dat moment passeerde ze Julie. Ze bleef staan. “Brenda, is er een bom ontploft?” vroeg Julie. “Vraagt da aan die vent daar.” zei Brenda kwaad. “Brenda, Simon heeft zich ni zomaar verloofd. Hij heeft daar zijn redenen voor.” zei Julie. “Als gij da wilt geloven. Doe maar. Ik laat ni me mijn voeten spelen door da ventje.” Brenda liep gewoon verder en Julie stapte op Simon af. “Wa heeft die?” vroeg ze aan hem. “Verlovingitis.” antwoordde hij. Julie proestte het uit. “Simon, hoeveel hebt gij gedronken?” “Ni veel. En laat mij gerust.” Simon wandelde naar beneden en ging naar de uitgang. Hij was het kotsbeu en ging naar huis.

Simon wandelde naar zijn wagen en stapte in. Hij stak de sleutel in het contact en begon te rijden. Sara had de vest van Simon vast en wou die hem gaan geven, maar hij reed weg. “Meneer Van Wijck.” riep ze een paar keer. Het was belachelijk natuurlijk. Hij hoorde haar niet. Plotseling moest Simon een vrachtwagen ontwijken en reed tegen een gebouw. De auto was zwaar beschadigd en Sara liep er op af. Ze zag benzine lekken en wist dat elk moment de boel kon ontploffen. Ze opende deur van de wagen en sleepte Simon uit de wagen. Ze legde hem net ver genoeg weg van de wagen. Ze was net op tijd, want plotseling was er een ontploffing. In de verte hoorde ze verschillende stemmen. Ze keek om en zag Helena, Lut, Alexander, Margot, Léon en Julie aanrennen. Helena liep direct naar Simon en boog zich over hem heen. “Simon.” huilde ze. Lut nam Sara bij zich. En Julie belde de ambulance. Iedereen bleef geshockt naar de brandende wagen en naar Simon kijken.

De volgende morgen stond Simon al op kantoor. Hij ging meteen naar de vergaderzaal. Hij wou Julie zien en wist dat Helena er nog niet was. Ze had hem deze morgen verteld dat ze nog wat winkels ging bezoeken. “Julie.” zei hij toen hij de vergaderzaal binnenkwam. “Simon.” Julie keek verbaasd. Ze had Simon nog niet op Présence verwacht. Simon wandelde op haar af en gaf haar een innige zoen. “Gij zijt al terug. Moest gij dan ni int ziekenhuis blijven?” vroeg Julie. “Nee, ik had veel geluk. Ik mocht gisteren al naar huis.” zei Simon. “Ik moet wel zeggen da ik schrok toen ik daar lag en mijn ogen opende.” “Ha ja?” vroeg Julie. “Ja, er was iemand boven mij gebogen en die was… allez ja hoe moet ik het zeggen.” “Lelijk.” zei Julie. “Hoe wist gij da ik da bedoelde?” vroeg Simon haar. “Omdat ik weet wie de persoon is die u gered heeft.” Simon kwam terug naar haar toe gewandeld. Hij nam Julie goed vast. “En gaat gij mij da ni vertellen?” “Als gij mij loslaat misschien.” zei Julie. “En als ik je nu ni wil loslaten?” “Dan zal je het nooit te weten komen e.” Simon liet Julie direct los. “Mijn nicht heeft u gered. En zoals ik gisteren al zei, is ze lelijk vanbuiten, maar mooi vanbinnen. Soms te mooi.” “Hoe bedoelt ge?” vroeg Simon haar. “Wel ze laat zich makkelijk doen.” zei Julie. “Maar Simon, ik moet nog wa werken.” Simon begreep dit en gaf Julie nog gauw een kus en vertrok dan naar zijn eigen kantoor.

[MyTime17]

Hoofdstuk 9

Julie zat te werken toen Lieven binnenkwam. “Julie. Kan je naar het landschapsbureel komen? Simon wilt iets zeggen.” zei hij. “Nu?” vroeg ze. “Ja.” “Lieven ik heb veel werk. Heb net een mail gekregen van een van de winkels. Er was iets met de bestelling en da moet dringend opgelost worden.” “Nu.” zei Lieven. Julie stond maar op en wandelde naar het landschapsbureel. Blijkbaar was al het personeel bijeengeroepen en ze wandelde naar Ellen. “Weet gij waarom we moesten komen?” vroeg ze. “Nee.” antwoordde Ellen. “We zullen wel zien zeker.” Ondertussen kwamen Lut, Thomas en Sara binnengewandeld. Vijf minuten later kwam Simon zijn kantoor uitgewandeld. Sara was naast Julie komen staan, maar die verplaatste zich direct richting Simon. Die twee waren precies wel heel close. “Goeiemorgen iedereen en bedankt om even te komen. Het zal niet lang duren.” begon Simon. “Ik wil iedereen bedanken voor hun hulp aan de modeshow van gisteren. Het was weer een heel groot succes.” Iedereen applaudisseerde. “Maar het meeste werk is toch gedaan door onze Marnix en hij verdient dan ook een applaus.” Weer applaudisseerde iedereen, behalve Marnix. “En dan wil ik nu iemand in het bijzonder bedanken.” hij wees richting Sara en die keek achter haar, maar daar stond niemand. Dus vroeg ze met gebaren wie hij bedoelde. “Ja, jij. Kom maar even naar hier.” Sara wandelde naar Simon en Julie zag dat ze rode blosjes had. Toen Sara naast hem stond, ging Simon verder met zijn speech. “Ik zou deze dame willen bedanken omdat ze mijn leven gered heeft. Bedankt…” Hij fluisterde in Sara’s oor. “Hoe heet gij?” “Sara. Sara De Roose.” “Bedankt. Sara De Roose. En dan ga ik jullie nu laten werken, want da moet ook nog gebeuren.” Iedereen moest lachen en Sara liep direct terug naar het economaat. Simon wandelde even naar Lieven en Julie glipte zijn kantoor binnen.

Julie had zich op het bureel van Simon gezet en wachtte op Simon. Ze wist dat hij elk moment zijn kantoor terug zou binnenwandelen en ze wou hem verrassen. Helena had ze naar de winkels gestuurd die problemen hadden en die zou het eerste uur niet terug op Présence zijn. Na 10 minuten wandelde Simon eindelijk binnen. “Eindelijk, ik dacht echt da ge onderweg ergens tegengelopen waard.” lachte Julie. “Ge bleef zo lang weg.” “Ja, Lieven vroeg mij waarom ik Sara openlijk bedankte.” “Mag ik mij da ook afvragen?” “Ja, natuurlijk.” Simon liep naar Julie, nam haar vast en kuste haar innig op de mond. Hij ging daarna op zijn bureelstoel zitten en Julie kwam op zijn schoot zitten. “Vertel mij is. Waarom hebt gij Sara zo openlijk bedankt. Toch ni om mij een plezier te doen, want ik wil echt wel ni gelinkt worden aan Sara.” “Da begrijp ik maar al te goe, maar nee. Mijn pa vond da ik haar moest bedanken en ge weet ik ga nog altijd voor de directeurs stoel e.” Julie knikte. “Maar genoeg zaken. Helena is het eerste uur nog ni terug. Gaan we naar mijn appartement?” vroeg ze. “Ge zit boordevol goede ideeën.” Hij kuste haar op de mond en trok plots weg toen er geklopt weg. Julie sprong recht en liep naar de andere kant van het bureel om daar te gaan zitten. “Binnen.” riep Simon toen Julie zich had neergezet. Sara wandelde het kantoor binnen. “Excuseer, maar ik zou Julie moeten hebben.” zei ze verlegen. “Sara, ik heb hier wel een hogere functie dus het voor u mevrouw Dawson.” zei ze cru. Zelfs Simon verschoot van de reactie van Julie. “Sorry, mevrouw Dawson. Ik heb problemen in het economaat.” ging ze verder. “Ga maar. Ik ben er over 5 minuten.” Sara sloot de deur en Julie stond terug recht. Ze wandelde naar Simon en kuste op zijn mond. “Over een kwartier aan mijn appartement of gaan we samen?” “Over 10 minuten aan mijn wagen.” antwoordde Simon. Julie kuste hem nog een laatste keer en ging dan naar het economaat.

In het economaat aangekomen zag ze Sara met facturen bezig. “En wa is het probleem?” vroeg ze bot. “Niets. Ik wou je persoonlijk spreken.” “Sara, meen je da nu? Heb jij een belangrijk gesprek onderbroken om een persoonlijk gesprek me mij te hebben?” Sara knikte en Julie wilde direct terug naar het kantoor van Simon gaan. “Hoe zit da tussen u en Simon?” vroeg Sara. Door deze vraag bleef Julie stokstijf in het economaat staan. Had Sara alles al door? Julie herpakte zich en ging op het bureel voor Sara zitten. “Tussen mij en Simon is niets. Wij zijn gewoon vrienden. Helena ik zijn goei vriendinnen en zo heb ik Simon leren kennen.” legde ze uit. “En daarnet was ook een vriendengesprek?” “Nee, da waren zaken. Helena is de winkels aan het bezoeken en dan moet ik hier de zaken regelen, maar ik had een probleem en dan is Simon degene die da oplost.” “Da zal wel.” Julie wou niet verder luisteren naar haar nicht en verliet het economaat en liep nog even langs Lut. “Dag Lutje… Alles goe?” vroeg ze. “Ja. En me u?” vroeg Lut. “Goe, maar druk e.” Julie keek op haar horloge. Ze had nog vijf minuten om haar spullen te gaan halen en naar de wagen van Simon te gaan. “Ik heb over vijf minuten een afspraak. Ik moet gaan. Dag Lut.” Julie liep naar de vergaderzaal en nam haar handtas en jas. Toen ze in het landschapsbureel stond te wachten op de lift. “Britt.” “Ja?” vroeg Britt. “Als Helena vraagt waar ik ben. Ik ben gaan lunchen met een vriendin. Ben na de middag terug.” De lift ging open en Julie stapte in. “De lunch is wel pas over een uur e.” riep Britt. Julie ging tussen de deuren staan. “Britt, ik heb toestemming gevraagd aan Simon en na Helena is hij degene die mij toelating kan geven. Tot over 2 uur.” Julie stapte achteruit en lachte. Ze had niet gelogen tegen Britt. Simon had haar inderdaad toestemming gegeven en ze had na haar afspraak me Simon nog een lunchafspraak met een vriendin.