Sara verhaal Audrey

MyTime17 · Bericht door **MyTime17** » 13-11-2012 22:06

Deel 130

Lieven, Michèle, Simon en Sara wandelde uit de lift en gingen direct naar de cafetaria en wat ze daar zagen, deed hun toch direct stilstaan. Arne en Audrey waren nog steeds aan het kussen. Simon kuchte en de twee schrokken zich een bult. De andere moesten lachen. “Het is blijkbaar een en al romantiek op Présence.” zei Michèle. “Blijkbaar e.” lachte Sara, maar toch maakte zich zorgen. “Audrey, kan ik je spreken?” Audrey had nog steeds een rood gezicht, omdat haar bazen hun betrapt hadden. Ze volgde Sara naar haar kantoor. “Ga zitten.” zei Sara. Audrey deed dit en ook Sara ging op haar stoel zitten. “Meent gij het met Arne?” vroeg Sara direct. Audrey dacht na en keek diep in de ogen van Sara. “Oké, het ga misschien allemaal snel, maar ik voel mij goed bij hem.” “Hij is mijn beste vriend en ik wil ni da hij gekwetst word. Door niemand ni, maar zeker ni door u. Ik ken u verleden.” “Sara, ik was vroeger geen heilige, maar ik ben veranderd en voor Arne wil ik gaan. Hij heeft bij mij iets teweeg gebracht da ik nog nooit heb meegemaakt.” Sara zag in Audrey’s ogen dat ze het meende. “Ik zie da je het meent, maar vergeet Frederik ni de waarheid te vertellen.” Audrey knikte en stond op. Toen ze bij de deur kwam, bleef ze staan en keek ze terug naar Sara. “Heb je het al aan je vader gevraagd of ik daar kan blijven logeren?” “Oh nee, ik ben da vergeten. En ik zie die vandaag ni meer.” antwoordde Sara. “Het is niets. Ik vind wel een oplossing.” Audrey verliet het kantoor.

Arne had de cafetaria verlaten, want hij had geen zin om met Lieven, Michèle en Simon te praten. Hij liep naar de vergaderzaal toen hij Audrey zag. Hij ging voor haar staan, maar Audrey was aan het dromen en toen ze bij hem kwam liep ze gewoon tegen hem. Ze smakte letterlijk achteruit op haar poep. “Audrey, prinses.” Arne reikte haar hand naar uit en trok haar recht. “Sorry, ik wou je verrassen.” “Nee, het is mijn fout. Ik moet maar ni dromen.” “Dromen. Over mij.” Audrey keek in Arne zijn ogen. Het waren prachtige blauwe ogen en ze kon er zo in verzinken. “Ge waart toch over mij aan het dromen?” vroeg Arne nog is. “Ja en nee.” “Da moet ge toch verduidelijken.” “Het gaat over iets wa Sara gezegd heeft. Ze zei da als ik u kwetste da ik mee haar te maken zou hebben.” “Auwtch.” Arne stormde richting het kantoor van Sara. “Kijk, Sara.” zei hij toen hij binnenstormde. “Ge zijt misschien mijn beste vriendin, maar mijn vriendin moet ge echt zo ni aanpakken. Ik zie Audrey graag en als ge er iets tegen hebt, dan hebt ge pech.” Nog voor Sara iets kon zeggen liep al terug naar buiten. Hij wandelde naar Audrey. “Kom we gaan buiten wat wandelen.” Hij nam haar hand vast en liepen samen naar de lift. Hij kuste haar gauw en stapten dan samen de lift in.

Sara zat in haar kantoor te piekeren over wat Arne had gezegd. Hij had misschien gelijk, maar langs de andere kant was hij ook zo in de tijd met Simon. “Das een totaal andere situatie.” zei ze tegen zichzelf. “Simon was verloofd met Helena.” Simon deed voorzichtig de deur open en hij hoorde wat Sara tegen zichzelf vertelde. “Arne was bezorgd, omdat hij dacht da Simon mij ging kwetsen. Audrey heeft nog geeneens een relatie en ze ziet Arne oprecht graag.” Simon wandelde binnen en ging naar Sara. Ze schrok toen ze hem zag, maar zag ook een traan over zijn gezicht lopen. “Ge hebt gehuild.” zei ze. “Ik heb gehoord wa ge gezegd hebt. “Was Arne echt zo overbezorgd?” Sara knikte en ze kuste zijn traantjes weg. “Maar ge ziet hij is veranderd e. Hij vertrouwt u nu en ik u ook.” Simon kuste Sara en nam haar daarna goed vast. “Gij zijt mijn schat en ik wil je nooit meer kwijtspelen.” zei hij.

Tom had Julie nadat ze het huis waren gaan bezichtigen nog meegenomen op de lunch. Hij had meer tijd kunnen vrijmaken en daar profiteerden ze van. De binnenhuisarchitect die ze hadden aangenomen, ging zo snel mogelijk een offerte opsturen, maar die zou er goed uitzien. Julie kuste Tom nadat hij een hap had genomen van zijn eten. “Ik zie u graag.” zei ze. “Ik u ook en ik ben blij da we over een paar maand een eigen stekje hebben.” “Ik ook, maar ik hoop da die werken ni te lang duren.” “Da zal wel ni. De architect is bekwaam en weet wat hij doet.” “Maar ja, over een paar maanden stop ik tijdelijk met werken e.” “En wa is een paar maand. Ik heb het nog ni precies vast gelegd, maar ik denk da ik de week van Sara’s huwelijk stop.” “Das nog ongeveer 4 maand.” Julie knikte. “Tijd genoeg dus. Tegen dan wonen wij er al.” lachte Tom en hij kuste zijn lieve schat op de mond.

Helena ging naar het kantoor van Sara. Ze had nog wat te bespreken met Sara over het verlovingsfeest van morgen. Het belangrijkste waren de kleedjes die Nils en Marnix voor hun gingen ontwerpen. Ze zouden vandaag voor de laatste keer passen. Ze klopte en wandelde direct binnen. Ze zag het romantisch tafereel en lachte. “Sara, we moeten naar Marnix en Nils.” zei ze. “Ha ja, das waar. Dan kan ik ineens het goede nieuws vertellen.” Helena keek haar aan, want ze viel uit de lucht. “Ik zal het je onderweg vertellen.” zei Sara. “En gij, lieverdje van mij, kan je even zonder mij.” “Het zal wel moeten e.” antwoordde hij. “Trouwens ge kunt vanavond gaan fitnessen met Lieven. Michèle en ik gaan wa drinken. Vrouwen onder elkaar.” Sara stond op en ging samen met Helena naar het derde verdiep, waar momenteel nog het atelier lag. Ondertussen vertelde ze alles over de aankoop van meer kantoren. “Das een schitterend idee.” “Ik ga het na het weekend voorleggen op de stafvergadering, maar ik heb het nu al vastgelegd da het ni meer verkocht kan worden.” “Das een goe plan. Ik stem voor.” “En Alexander?” vroeg Sara. “Die zal ook wel voor stemmen. Hij heeft het nu gewoon moeilijk met de dood van Britt.” “Begrijpbaar.” Ze waren ondertussen aangekomen aan het atelier. Ze haalden beide diep adem en wandelde binnen.

MyTime17 · Bericht door **MyTime17** » 09-02-2013 18:48

Deel 131

Arne en Audrey liepen hand in hand langs de Schelde. Na een tijdje te wandelen zetten ze zich neer met hun voeten over de rand van de kaaien. “Arne, waarom ben je verliefd geworden op mij?” vroeg Audrey. Arne schrok van de vraag. Het was voor hem liefde op het eerste gezicht. Hij kent haar nu 2 weken en die liefde was alleen maar groter geworden. “Toen gij die vergaderzaal binnenkwam, zag ik da ge iets speciaals over u had. Ik kende u ni, maar ik wist da ik gelukkig me u kon worden. Het enige wa ik moest doen, was u van hetzelfde overtuigen. En das me eindelijk gelukt.” Audrey bracht voorzichtig haar lippen naar de zijne en ze kusten elkaar innig. Ze verdwenen precies van de aardbol. Niemand kon hun hieruit halen. Audrey legde haar voeten op de kaaien en legde haar hoofd in de schoot van Arne. “Ik heb dit nog nooit gevoeld.” zei ze. “Kunt ge da geloven?” Arne knikte, want voor hem was dit ook de eerste keer dat hij rondliep met zo’n gevoel. “Ik kan da gerust geloven.” “Ik ni. Ik heb een relatie van 3 jaar achter de rug en dit gevoel heb ik nog nooit gehad. Ik voel mij precies zweven.” “Dit noemen ze echte liefde.” Hij boog voorover en kuste op haar voorhoofd. “Ik zie u doodgraag.” zei ze en ze keek recht in zijn blauwe ogen.

In het atelier hadden zowel Helena als Sara hun jurk aan. Het was hetzelfde model enkel een andere kleur. De schouderbandjes kruiste op hun rug en de rok ging aan de linkerkant in een punt. Zodat die zijde iets langer was. Helena had een marineblauw kleedje gekregen, met bijpassende schoenen en Sara een wijnrood ook met passende schoenen. “Jongens, jullie hebben fantastisch werk gericht.” zei Sara. “Darling, wij leveren altijd fantastisch werk.” antwoordde Marnix daarop. Nils, Sara en Helena moesten lachen. “Sara, ge ziet er fantastisch uit. Die kleur staat je.” zei Helena. “Maar gij ziet er ook gracieus uit.” De kleding zat perfect en er moest niets meer aan gewijzigd worden. “Oké, nu heb ik nog iets te vertellen.” zei Sara nadat ze zich had omgekleed. “Vertel.” zei Marnix. “Ik heb goed nieuws voor jullie. Het kan zijn da jullie gaan verhuizen naar 2 grotere ateliers.” “Kan zijn? Dus het staat nog ni vast?” vroeg Nils. “Nee, maar da gaan we na het weekend weten. Het moet nog voorgelegd worden op de stafvergadering, maar ik zie daar geen graten in.” “Ik ook ni.” bevestigde Helena, die ook een stem had op de stafvergadering. “Das goe nieuws, want het begint echt klein te worden hier.” zei Marnix op zijn gebruikelijke divatoon. Sara en Helena lachten nog is en gingen daarna naar de cafetaria een koffie drinken.

Aan de Schelde zaten Arne en Audrey nog altijd van elkaar te genieten, maar wat ze niet wisten was dat Frederik hun al een tijdje in het oog hield. Net zoals Audrey waaide hij regelmatig aan de kaaien uit en nu dus ook, maar hij schrok toen hij Audrey een jongen kuste die hij zelfs niet kende. Hij wou er naartoe stappen, maar iets hield hem tegen. Audrey stond op en wandelde zijn richting uit. Hij sprong opzij zodat zij hem niet zag en dan zag hij wat hem tegenhield. De twinkeling in Audrey haar ogen. Ze zag er gelukkig uit en dat was ze nooit geweest. Frederik probeerde alles om haar gelukkig te maken, maar 2 jaar moeite gedaan te hebben was hij het moe. Dat was dan ook de reden dat hij een affaire was begonnen met Pheadra. De dag dat Audrey hem daarmee confronteerde, besefte hij dat hij eigenlijk niet zonder haar kon en nu was hij haar voorgoed kwijt of toch niet. Audrey was hem net gepasseerd en liep verder naar een taverne. Ze wandelde binnen en hij wandelde richting Arne. Hij ging naast hem zitten. “Prachtig zicht, nietwaar?” zei hij. Arne keek naar hem. “Ken ik u?” vroeg hij. “Ik weet ni, da hangt ervan af.” “Hang af van wat?” “Van wat mijn ex tegen u heeft verteld over mij.” Arne keek verbaasd naar hem. Hij besefte ineens wie hij was. “Gij zijt Frederik?” Frederik knikte. “Ik wil je maar zeggen dat ik Audrey niet zomaar laat vallen. Ik zie haar nog graag en ik zal haar terugkrijgen.” Frederik stond op en het enige wat Arne kon uitbrengen was: “Auwtch.” “Gij zijt ook ni normaal.” zei Frederik. Arne stond op en keek recht in de ogen van Frederik. “Ik weet ni of ge het beseft, maar Audrey heeft nee gezegd tegen je aanzoek. Ik zie haar graag en zij mij.” “Da zal gauw veranderen. Geloof mij.” Frederik liet Arne alleen achter en hij had een grijns op zijn gezicht. 1-0 dacht hij in zichzelf.

Helena en Sara kwamen al lachend aan in de cafetaria, maar blijkbaar was er niemand. “Lut, twee tassen koffie alsjeblief.” zei Helena en ze zette zich aan een tafeltje. Sara volgde haar voorbeeld. “De jurken zien er fantastisch uit.” zei Sara. “Ik ben benieuwd wat onze mannen ervan gaan zeggen.” zei Helena. “Welke mannen?” vroeg Simon toen hij de cafetaria binnenkwam. “Dag schat.” En hij kuste Sara op de mond en Helena op de kaak. “Dag Helena. Hoe was het bij Marnix?” “Goe. Ze waren allebei blij da ze een ander atelier zullen krijgen.” “Das goe nieuws.” antwoordde Simon. “Schat, ik ga al me Lieven naar de fitness en daarna gaan we nog iets drinken. Zullen we gaan eten in de Koopvaardij?” “Das goe, lieverd. Rond 8u?” “Oké.” Hij kuste Sara vaarwel. “Helena kom jij ook maar ook en neem Steven mee.” “Das goe. Tot straks.” Simon verliet de cafetaria terug. “Hij is toch verandert.” zei Helena. “Echt e. Ik had da eerlijk gezegd nooit gedacht.” “Ik ook ni, maar het is nu zo en geniet er nu maar van.” Sara en Helena babbelden nog verder over het feest van morgen en over hun mannen, maar daarna gingen ze nog wat werken.

Aan de kaaien was Arne terug gaan zitten en hij wachtte geduldig op zijn prinses. Zijn glimlach was verdwenen, maar Audrey mocht niets ontdekken. Ze kwam aangewandeld en ze legde haar handen voor haar ogen. “Prinses.” vroeg hij. “Jep, ik ben het.” zei ze al lachend. Arne trok haar naar hem toe en hij kuste haar intens. Daarna gingen ze terug zitten zoals voor ze vertrokken was. Ze lag met haar hoofd in zijn schoot en keek zo recht in zijn ogen. Ze zag dat de twinkeling in haar ogen verdwenen waren. “Schat.” zei ze. “Ja, prinses.” “Is er iets?” vroeg ze. “Nee, ik heb je gewoon gemist.” Hij wou haar niet ongerust maken, maar toch moest hij meer te weten komen over Frederik. “Prinses, kan je me wa vertellen over Frederik?” vroeg hij voorzichtig uit schrik dat ze anders zou weglopen. “Wa kan ik vertellen? Hij legt zich nooit neer bij iemand zijn beslissing en hij wil altijd zijn zin doordrijven, maar waarom vraag je dat?” Arne duwde Audrey recht en keek recht in haar ogen. “Wa voelt ge nog voor hem?” Nu schrok Audrey van die vraag. “Ik voel niets voor hem.” antwoordde ze eerlijk. Hij zag in haar ogen dat ze het meende en besloot alles te vertellen. “Frederik is hier net geweest. Hij moet ons gezien hebben, maar hij zei da hij u zou terugwinnen.” Audrey schrok, stond op en liep even weg. Arne volgde haar direct. “Prinses, hij zou ni winnen. Ik zie u veel te graag om u aan hem te verliezen.” “Ik zie u ook graag, maar waar is hij mee bezig.” Arne nam haar vast en knuffelde haar bijna dood, daarna gaf hij haar een intense kus.

MyTime17 · Bericht door **MyTime17** » 09-02-2013 18:49

Deel 132

De dag verliep goed en het was nog heel gezellig. Sara en Simon waren gaan eten in de Koopvaardij met Lieven, Michèle, Steven en Helena. De jongens waren achtergebleven en de dames waren gaan wandelen langs de Schelde. Nu waren Helena en Michèle naar huis en liep Sara helemaal alleen door het stad. Ze wou is even alleen zijn en de gebeurtenissen van de afgelopen dagen op een rij zetten. Ze was zo gelukkig en blijkbaar werkte dat aanstekelijk, want iedereen op Présence was verliefd. Er ging zelfs een gerucht de ronde dat Nils en Jana iets zouden hebben, maar Nils ontkende alles. Sara moest lachen, want vanmiddag waren ze erover bezig en Nils werd rood. Dat betekende dat het zo was. Audrey en Arne waren blijkbaar ook gelukkig. Ze had ze nog gezien toen ze hun spullen kwamen halen. Vooral die van Audrey dan, want haar zakken stonden in het economaat en Arne had haar voorgesteld om tijdelijk bij hem te logeren. Hij had plaats genoeg. Hun ogen twinkelden en dat was het teken dat ze allebei smoorverliefd waren. Dan was er nog Michèle en Lieven, Thomas en An, Helena en Steven. Zelfs vake en Lut waren dolverliefd. Heel Présence was een bedoeling van koppeltjes. Sara keek even over haar schouder naar achter want ze het gevoel dat ze achtervolgd werd door iemand, maar telkens ze keek zag ze niets.

Arne en Audrey waren samen naar de Chocolat gegaan en zaten daar elkaar te knuffelen. De barman, die een goede vriend van Arne is, kwam de bestelling opnemen. “Eindelijk de liefde van je leven gevonden?” Arne lachte. “Dit meisje is mijn prinsesje en is meer dan de liefde van mijn leven.” vertelde. Audrey begon te blozen. Dit had nog nooit iemand over haar gezegd, zelfs niet haar eigen ouders. Op een korte tijd was er veel verandert voor haar. Arne had haar vanmiddag na de knuffel gevraagd waar ze nu woonde. En toen vertelde ze het verhaal dat ze het bij Frederik was weggegaan en dat ze geen onderdak vond. Hij stelde direct voor om bij hem te komen logeren en nu waren ze samen op stap. Het was morgen zaterdag en konden ze uitslapen. De avond was nog jong en ze zouden het er allebei van nemen. Ze kuste Arne. “Bedankt voor het compliment.” “Ik meen wa ik zeg, prinses. Ik wil je nooit meer kwijt.” “Moeten jullie nog iets drinken?” vroeg de barman. “Voor mij een pintje.” zei Arne. “En voor mij een witte wijn.” De barman liep naar de toog. “En Koen, kan je ook hapjes brengen.” vroeg Arne. Koen knikte en tapte een pint en schonk wijn in. Hij bracht die al naar het tafeltje en daarna ging hij naar de keuken. Arne en Audrey konden hun ogen niet van elkaar houden. Ze verdronken in elkaars ogen.

Sara begon sneller te stappen. Ze zat nu in een straat waar amper volk kwam en dus kon ze gauw iemand zien als ze achtervolgd werd, maar langs de ander kant voelde ze zich dan ook heel ongemakkelijk. Ze stapte door en keek nog regelmatig achterom. Op een bepaald moest ze stoppen, omdat het rood was. Sara bleef plichtsbewust ook al had ze het gevoel dat ze niet veilig was. Plotseling greep iemand haar bij de nek en legde een mes op haar nek. Sara gilde, maar wist dat dit tevergeefs was. Ze schopte en tierden, maar de man achter haar was veel te sterk. Met haar handen greep ze de armen van haar aanrander en probeerde ze zich te verweren. Daarna trapte ze naar achter en blijkbaar hielp dat, want de greep verzwakte en ze kon weglopen. Dit was blijkbaar niet voor lang want de man had haar al gauw terug te pakken. Weer gebruikte Sara al haar krachten en ze nam de hand vast waarin de man het mes vasthad. Ze worstelde heel hard en het scheelde niet veel of de man had haar neergestoken. De man verzwakte en Sara kon het mes draaien. Ze had nog steeds veel kracht nodig maar de strijd was nog niet verloren. Ze bleef doorzetten en plots duwde ze de man van zich af. Van schrik liet de man het mes vallen, maar hij volgde heel snel achter het mes. De man lag roerloos op de grond en Sara liet zich huilend tegen de muur vallen.

Simon maakte zich zorgen. Hij had ondertussen al naar Helena en Michèle gebeld. Alle twee zeiden ze hetzelfde. Sara is nog gaan wandelen en zou daarna direct naar huis gaan. Dat was nu al een uur geleden. Sara was er nog steeds niet en ze nam haar gsm ook niet op. Hij belde naar Arne. “Arne hier.” Simon hoorde gegiechel op de achtergrond. “Sorry Arne, da ik je avond verpest, maar heb je Sara gezien?” “Nee, Simon. Jullie hebben toch geen ruzie.” “Nee, maar ze was iets gaan drinken met Helena en Michèle en sinds ze daar vertrokken zijn, heeft niemand nog iets van haar gehoord.” “Auwtch.” “Moet ik afkomen?” vroeg Arne. “Ja, das goe.” “Ik ga Audrey wel meenemen als ge da ni erg vind.” “Nee, nee, tot zo.” Simon hing op. Hij werd ongeruster met de minuut. Waar zat zijn Sara toch?

MyTime17 · Bericht door **MyTime17** » 09-02-2013 18:51

Deel 133

Arne had onderweg naar Simon alles uitgelegd. Ook Audrey begon zich zorgen te maken. Sara was niet het type dat zomaar wegbleef. In hun studententijd belde Sara zelfs als ze nog maar een minuut later zou zijn dan afgesproken. Arne zag het bedrukte gezicht van zijn prinses. “Prinsesje, gaat het?” “Ik maak mij zorgen, schat.” “Om Sara.” Audrey knikte. “Ge kent ze toch ook.” “Ja, ze is mijn beste vriendin en dit is niet van haar gewoonte.” “Ik herinner me zelfs nog dat ze zelfs belde dat ze een minuut te laat was.” Arne lachte. “Das ons Sara.” Ze waren aangekomen bij Simon zijn appartement. Audrey twijfelde. “Prinses?” Arne keek haar recht in de ogen. “Moet ik mee?” “Ja, gij moet. Gij hoort vanaf nu bij mij en ik laat je niet meer alleen.” Arne nam haar hand vast, kuste haar op de mond en ging samen met haar naar de lift. “Arne, zijt gij uit de hemel gevallen voor mij?” vroeg Audrey. “Speciaal voor jou.” antwoordde hij. Hij kuste zachtjes op haar voorhoofd en dan op haar lippen. Ze kwamen op de verdieping van het appartement van Simon en stapte uit. Ze belden aan en Michèle deed de deur open. “Auwtch, is het zo erg?” Michèle knikte. “We kunnen haar ni bereiken. Continu haar voice-mail en vergeet niet ze is zwanger.” vertelde Michèle. “Hoe is het met meneer Van Wijck?” vroeg Audrey. Simon was ondertussen achter Michèle komen staan. “Het is Simon en het gaat. Ik zou alleen Sara in mijn armen willen houden.” Arne en Audrey wandelden richting de woonkamer waar Helena, Steven en Lieven zaten te babbelen. “Goeieavond iedereen.” zei Arne. “Mag ik je voorstellen aan mijn vriendin Audrey.” “Das die van het economaat, niet?” vroeg Helena. Audrey knikte. Arne ging zitten en trok Audrey op haar schoot.

Sara zat nog steeds tegen de muur te halen. Ze wist niet hoelang ze daar al zat, maar ze kon zich niet bewegen. Ze had schrik dat de man elk moment kon op staan en haar terug kon beginnen aanranden. Ze bleef huilen en plots stopte Ze bleef huilen en plots stopte een voorbijganger. “Juffrouw, gaat het.” Sara schudde haar hoofd en wees naar de man die op de grond lag. De voorbijganger ging naar de man toe en voelde of hij nog pols had. Hij pakte ondertussen zijn GSM en belde de politie. De man was blijkbaar dood, maar dat zou hij de dame nog niet zeggen. Ze was al overstuur genoeg. Hij bleef nog even en een halfuur later kwam de politie aan en de ambulance. De man had een masker op en de politie trok het af. Het was een jonge man en een agent zocht naar een identiteitskaart. Na 5 minuten te zoeken, had hij het gevonden en las hij de naam van de man. De ambulanciers legden een laken over hem heen. Een vrouwelijke agente ontfermde zich over Sara. Nog 10 minuten later kwam de inspecteur aan. “Hoe staan de zaken?” vroeg hij. “Inspecteur Janssens. Deze mevrouw is een getuige.” zei de agente die bij Sara stond. Tom wandelde naar de agente toe en zag plots Sara zitten. “Sara?” vroeg hij. “Wa is er gebeurd?” Sara begon enkel te huilen en meer dan dat kon ze niet. Tom nam haar op en bracht haar naar de ambulance. Dan besloot hij naar Simon te gaan, want die zou nog niets weten.

Simon zijn ogen zagen rood. Het was nu 2,5 uur geleden dat ze nog iets van Sara hadden gehoord. Simon was aan het huilen en Helena probeerde hem te troosten. “Het zal wel goed komen. Ge gaat zien straks wandelt die binnen.” Op dat moment werd er gebeld en Lieven stond op om de deur te openen. “Goeieavond.” zei Tom tegen Lieven. “Kan ik binnenkomen?” “Het is geen goe moment.” antwoordde Lieven. “Het is dringend. Het gaat over Sara.” Simon die in de woonkamer zat hoorde de naam Sara en stond direct op. “Sara, wa is er me Sara?” vroeg Simon en toen pas zag hij dat het Tom was. “Tom, ben je hier als vriend of als flik?” vroeg Simon. “Flik.” Simon zocht steun, want die zou niet zo’n goed nieuws zijn. “Ze is vanavond betrokken bij een steekpartij. Ze heeft nog geen verklaring kunnen afleggen. Ze is in shock.” “Kan ik haar zien?” “Ze ligt in het ziekenhuis, maar ik denk dat ze vanavond al naar huis mogen. Dus ja.” Simon ging naar de woonkamer nam de autosleutels, maar Lieven hield hem tegen toen hij naar buiten wou gaan. “Ik rijd wel.” Lieven nam de sleutels van Simon over. Tom verliet het appartement ook. Hij moest het onderzoek leiden wat niet makkelijk was, mits Sara voor hem praktisch familie was.

MyTime17 · Bericht door **MyTime17** » 09-02-2013 18:52

Deel 134

Sara lag op de spoedafdeling en wachtte. Het was verdorie al een halfuur dat ze er zat en niemand was langs geweest. Plotseling hoorde ze stemmen. Ze ging aan de deur staan en ze zag Simon staan. Die wou ze echt nog niet zien. Ze ging terug op het bed liggen.
Simon stond aan de balie informatie te vragen. Er liepen nog steeds tranen over zijn gezicht en volzinnen kreeg hij er amper uit. “We zoeken zijn verloofde. Sara De Roose?” nam Lieven over. “Die ligt in onderzoekskamer 4. U mag binnengaan, maar meneer u moet hier blijven.” Lieven knikte en liet Simon alleen gaan. Simon kwam aan de kamer en toen hij zag dat alles in orde was, verscheen er een glimlach. Hij liep naar binnen en nam haar stevig vast. “Ik ben zo blij da alles in orde is.” Sara duwde hem weg en begon te roepen. “Er is niets in orde. Ik heb iemand vermoord en gij noemt da in orde. Ik wil je nooit meer zien.” Simon schrok, maar herpakte zich. “Schat, ik weet ni wa er gebeurd is, maar wa ik wel weet is da ge niemand vermoord hebt.” Sara kalmeerde al een beetje. “Waarom ben je alleen naar huis gegaan?” vroeg Simon. “Je had toch mee kunnen gaan met Michèle of Helena.” Sara antwoordde nog steeds niet. Ze was gekalmeerd dat wel, maar ze was nog altijd in shock. “Simon. Kan je me alleen laten. Ik wil je even ni zien.” Simon deed wat ze vroeg en ging naar Lieven. Daar besloten ze om naar het thuisfront te bellen.

Julie lag al half te slapen. De zwangerschap vermoeide haar echt. Ze werd wakker van haar GSM en ze begon hem te zoeken. Nadat ze hem gevonden had, zag ze dat het Tom was. “Schattie, nog aan het werken?” vroeg ze slapend. “Ja, ik had eigenlijk gedaan, maar er kwam een oproep binnen.” “Oei, en blijf je nog lang weg?” “Ja, maar ik bel daarvoor ni. Die oproep had met Sara te maken. Ze ligt nu in het ziekenhuis, maar ik denk da ze vanavond al naar huis mag.” Julie sprong recht. “Wa is er gebeurt?” “Da weet ik ni, want ze heeft nog geen verklaring afgelegd. Sara is in shock en ik denk da ik er geen zinnig woord had uitgekregen. Ik kan je wel iets anders vertellen.” “Wa?” “We denken dat Sara werd aangevallen door iemand met een mes en dat ze zich verweerd heeft.” “En?” “Wel, de man was Jan Nyman.” “Da meen je ni. Ik ga er meteen naar Sara. Zie ik je in het ziekenhuis?” “Oké, tot straks.” “Dag schattie.” Ze hing op, nam haar handtas en vertrok direct naar het ziekenhuis. Ze hoopte dat Sara niets ergs had.

Lieven en Simon waren naar buiten gewandeld en stonden te bellen. Lieven had de opdracht gekregen Lut en Hans te bellen. Simon was met Helena aan het bellen. “Helena, ze wil mij ni zien en voor de rest weet ik niets.” vertelde Simon. “Heb je haar al gezien?” “Ja.” “En hoe zag ze eruit?” “Vooral in shock, maar wa wil je. Ik zou alleen willen weten wa er daar gebeurt is.” “Da wil iedereen.” “Ik weet het, maar zeg tegen Arne en Audrey da ze naar huis mogen gaan dat ze willen.” “Audrey verteld me net dat ze naar het ziekenhuis wil.” “Da hoeft ni. Sara mag vanavond waarschijnlijk al naar huis.” “Te laat. Zij en Arne zijn net vertrokken.” “Heeft er eigenlijk iemand Julie verwittigd?” vroeg Simon. “Nee, maar ik zal da direct…” Helena had haar zin nog niet uitgesproken of Simon onderbrak haar. “Laat maar. Ze wandelt net op mij af. Ik ga je laten. Tot straks.” “Tot straks.” Simon hing op. “Simon.” Julie kuste hem op de kaak en deed hetzelfde bij Lieven die nog steeds aan het bellen was. “Hoe is het met Sara?” “Goei vraag. Ze wil me ni zien.” “Oké, ik zal naar binnen gaan. Wacht hier.” Simon keek naar Julie hoe die het ziekenhuis binnenwandelde. Hij shotte tegen een blikje dat voor hem was. “Godverdomme.”

De dokter was net de onderzoekskamer uitgewandeld. Sara mocht vanavond al naar huis, maar ze zou moeten rusten. Wat ze vanavond meegemaakt had, stond voor eeuwig in haar geheugen gegrift. De deur van de kamer ging terug op en Julie wandelde naar binnen. “Dag nichtje.” zei ze. “Julie.” Julie liep op haar af en knuffelde haar. “Vertel me eens. Wa is er gebeurd?” vroeg Julie. “Ik had al een hele tijd het gevoel da ik achtervolgd werd, maar ik zag niemand. Op een bepaald moment moest ik aan de lichten wachten en werd ik langs vanachter aangevallen. Ik begon te shotten en te schreeuwen, maar niets hielp. De straat was zo verlaten en de man was te sterk. Op de duur verzwakte zijn greep en kon ik weglopen, maar niet ver genoeg. Hij kon mij terug vastgrijpen en ik bleef spartelen en me verweren. Ik heb hem op een bepaald moment geduwd en hij viel achterover. Voor de rest weet ik ni wa er is gebeurd.” Sara had alles aan een stuk door verteld en Julie had aandachtig geluisterd. “Sara, waarom wil je Simon niet zien?” “Ik wil ni da hij mij ziet alsof ik mijzelf ni kan verdedigen.” “Nichtje toch. Simon beziet u zo ni. Hij is doodongerust en hij wil gewoon bij u zijn. Hij ziet u graag.” “Ik hem ook, maar ik verdien niemand zoals hem.” Sara begon terug te huilen. “Ik kan mijzelf ni verdedigen. Ik had direct naar huis moeten gaan.” “Sara, dan had je misschien ook aangevallen geweest.” “Wa zeg je nu?” “Tom heeft mij gebeld en hij vertelde me wie je aanvaller was.” “Wie?” “Jan Nyman.” Sara schrok zich een bult.” Maar waarom?” “Ja, da zullen we nooit weten e.” Julie nam Sara nog eens goed vast.

Buiten stond Simon te ijsberen en Lieven probeerde hem te kalmeren. Hans en Lut zouden wel langskomen als Sara terug thuis was. Het zou waarschijnlijk belachelijk zijn om haar nu te bezoeken als ze vanavond nog naar huis mocht. Lieven zag Audrey aanwandelen en was blij dat ze toch gekomen was. Arne en Audrey waren ook goeie vrienden van Sara en misschien konden ze dan met 3 haar overtuigen van Simon zijn liefde. “Wa staan jullie buiten te doen?” vroeg Arne. “Omdat ik binnen zot werd.” “En Sara?” “Ik mag daar ni binnen.” “Auwtch.” Audrey keek kwaad naar Arne. “Blijf jij maar hier bij de mannen. Ik zal is zien hoe het binnen zit.” Ze wandelde naar binnen en zag Julie met een verpleegster praten. Ze liep er direct op af. “En?” vroeg ze direct. “Ze mag vanavond naar huis.” “En wil ze Simon al zien?” “Ze gaat al thuis slapen.” “Das al iets. Ik ga er even langs.” “Onderzoekskamer 4” riep Julie. “Bedankt.” Audrey wandelde de kamer binnen. “Hey meid.” zei ze en ze gaf een kus op de wang. “Al wa beter?” “Ja, ik mag over een halfuurtje naar huis.” vertelde Sara. “Ik weet het van Julie. Waarom wil je Simon ni zien?” “Ik weet het ni goe. Het is misschien van de shock da ik zo gereageerd heb.” “Misschien, maar Simon ziet er ni goe uit. Hij is zichzelf echt schuldig aan het voelen dat hij u ni kan steunen.” “Echt?” “Echt, Sara. Hij ziet u graag en wil da aan u laten zien. Ik ben blij da ge thuis ga slapen. Hij zou het ni lang zonder u volhouden.” Ze moesten beide lachen. Julie kwam binnen. “Wa is er zo grappig?” vroeg ze. “Ik vertelde net aan Sara da Simon het ni lang zonder haar zou volhouden.” “Das waar. Hij ziet u doodgraag en zou door vuur gaan voor u.” “Oké, jullie hebben mij overtuigd en ik denk da ik da nog wel weet, maar het is vooral de shock die mij zo deed reageren.” Julie, Audrey en Sara gaven elkaar een groepsknuffel. Daarvoor hadden ze dus vriendinnen.

MyTime17 · Bericht door **MyTime17** » 09-02-2013 18:53

Deel 135

Na een halfuurtje verlieten de dames de spoedafdeling. Sara was nog altijd stil, maar je kon al zien dat ze zich beter voelde. Ze wandelde naar de uitgang en ze zagen alle drie de mannen staan. Sara liep naar Simon en fluisterde in zijn oor: “Sorry van daarnet. Ik wil je ni kwijt.” “Ik u ook ni.” antwoordde hij daarop. Audrey ging naar Arne en kuste hem vol op de mond. “Ik wil je ook ni meer kwijt.” zei ze daarna. Arne liet een glimlach verschijnen op zijn gezicht. “Ik wil voor eeuwig bij je zijn.” Enkel Lieven en Julie hadden niemand om te knuffelen. “Kom we zijn is door.” zei Simon en hij nam Sara stevig vast. Lieven wou Sara en Simon niet storen en wilde Michèle bellen. “Wie gaat ge bellen?” vroeg Arne. “Michèle. Ik wil de tortelduifjes ni storen.” zei hij. “Ge kunt met ons meerijden. Moeten we Michèle nog gaan halen?” vroeg Audrey. “Nee, want mijn wagen staat voor het appartement van Simon.” “Oké, we zetten je daar af.” Arne, Lieven en Audrey namen afscheid van Julie en liepen naar de wagen. Ook Julie wandelde naar haar wagen. Ze zou naar huis gaan, want Tom moest waarschijnlijk vannacht werken.

Simon en Sara kwamen net aan in hun appartement. Helena stond direct recht en liep op Sara af. “Meiske toch. Gaat het al wa beter?” vroeg ze. Sara knikte. “Als je het me ni kwalijk neemt dan ga ik slapen.” Ze liep naar de slaapkamer zonder te wachten op de reactie. “Waar is Lieven?” vroeg Michèle. “Oeps.” antwoordde Simon. Hij was vergeten dat Lieven met hem was meegereden. “Ik hoop da Audrey en Arne hem meegenomen hebben.” Op datzelfde moment ging Michèle haar GSM af. Het was Lieven om te zeggen dat hij beneden stond te wachten op haar. Ze nam afscheid en liep naar beneden. Nog wat later vertrokken ook Steven en Helena naar huis. Nu zat Simon alleen in de woonkamer en hij wou eigenlijk wel is weten wat er gebeurd was. Het was natuurlijk de bedoeling dat Sara alles op zijn tijd zou vertellen, maar toch dit was niet meer normaal. Ze had de rit naar huis ook al zo stil geweest. Hij stond op en ging naar de slaapkamer. Hij bleef in het deurgat staan en keek naar zijn Sara, die ondertussen al in een diepe slaap was gevallen. Hij kleedde zich uit en legde zich naast haar. Hij bleef nog even kijken en viel dan uiteindelijk ook in slaap.

Plotseling werd Simon wakker van Sara. Ze was aan het woelen en sloeg wat in het rond Hij keek naar haar en nam haar vast. Hij probeerde haar te sussen en kuste haar op het voorhoofd. Ze werd wakker en werd beetje bij beetje rustiger. Ze bleef in Simon zijn armen liggen, want zo kon ze kalmeren. Ze keek in zijn ogen en zag bezorgdheid. Zo bleven ze nog een tijdje liggen en uiteindelijk vielen beide weer in slaap, maar het zou nog een onrustige nacht worden. Sara had voortdurend nachtmerries over wat er gebeurd was en kon het maar moeilijk verwerken. Ze had het gevoel dat er bloed aan haar handen kleefden. In haar dromen had ze het mes zelfs in haar handen en stak ze eigenhandig Jan neer. Elke keer ze wakker schrok probeerde Simon haar te kalmeren en dat lukte, maar enkel voor even. Hij maakte zich echt zorgen. Hij had schrik voor morgenavond. Het was dan hun verlovingsfeest en Sara moest gelukkig zijn op die avond. Als ze het wilde stelde hij het wel uit. Na 5 keer wakker geworden zijn geweest, vielen ze beide eindelijk in slaap en ditmaal sliepen ze door tot de volgende morgen.

Arne was al een tijdje wakker en keek naar zijn nieuwste verovering. Het was gisteren hectisch geweest met Sara, maar toen ze thuiskwamen sloten ze beide de buitenwereld af. Het was een zalige nacht voor beide. Arne was nog steeds aan het nagenieten. Hij besloot een ontbijt op bed te maken voor zijn prinses. Hij stond op en kleedde zich gauw aan. In de keuken perste hij appelsienen en maakte toastjes. Hij zette koffie op en ging dan gauw naar de bakker om de hoek. Toen hij terug was, ging hij gauw in de kamer of Audrey nog sliep. Dan ging hij verder met de voorbereiding. Nadat alles klaar was, ging hij met de plateau naar de slaapkamer en zette hij die op een nachttafeltje. Hij kuste Audrey in haar nek en daarna zachtjes op de mond. Ze was er gevoelig aan en werd langzaamaan wakker. “Dag mijn prinsesje.” zei Arne. “Mmm, da riekt lekker.” antwoordde ze. “Ontbijtje voor mijn prinsesje.” Audrey ging rechtzitten en keek naar de plateau. Arne nam de plateau en zette die tussen hun twee in. Zo genoten ze beide van een zalig ontbijt en van elkaar.