-LouisLouise-

[Lartjeuh-xd]

Geen lang deel; maar khad beloofd het te posten vandaag
dus ziehier, mijn 2e verhaal waar ik WEL deeltjes ga posten

enjoy!

[Lartjeuh-xd]

Deel 1

Zoals altijd de gewoonte was geweest, ging ze rond half zes naar huis. En zoals altijd kwam hij haar, volgens haar toch, keer op keer lastigvallen. Dus ze probeerde aan hem te ontkomen. Ze nam haar handtas en haar jas en beende haar kantoor uit. Tot haar grote verbazing, was hij nergens te vinden. Opgelucht ging ze verder tot aan haar auto op de parking. Ze had te vroeg gejuicht dacht ze. Op haar motorkap lag een enorme bos knalrode rozen. Aan 1 roos bengelde een opvallend wit kaartje, dat je snel kon onderscheiden tussen al dat rood. Snel opende ze het en stond versteend toen ze het las.

…
‘Ik zie u graag’
…

Dit kon niet waar zijn! Haar vriendin die ze steeds daarvoor had uitgelachen, had gelijk!
Ze wist helemaal niet hoe ze zich moest voelen. Kwaad? Of juist blij? Nee, nee, zeker niet blij! Maar kwaad, kon ze zich niet voelen door die mooie woorden. Even leek het alsof ze ging huilen. Maar ze hield zich sterk. Toen ze zich wou omdraaien voelde ze 2 zachte handen op haar heupen. Ze verstijfde van spanning. Een warme, tintelende gloed raasde door haar lichaam. Haar hart ging tekeer als een wilde terwijl haar longen het werk stillegden. Langzaam draaide ze zich om en stond oog in oog met….

Word vervolgd :lol:

[Lartjeuh-xd]

Normaalgezien ging ik dit gisteren posten maar internet ging niet :(

Dus ziehier; deel numero dos :lol:

Deel 2

Thomas……
“Thomas?”” Vroeg Louise aarzelend. Ze wist absoluut niet hoe ze zich moest gedragen nu. Het liefst zou ze in zijn armen willen springen, maar de drang om weg te rennen groeide met de seconde.

“shhht” suste Thomas en hij drukte een kusje op haar voorhoofd. Snel draaide Louise haar hoofd weg doordat hij haar verbaast aankeek. “Nee, niet doen!” zij ze met een trillende stem. “Maar waarom niet? Waarom geeft ge het geen kans?” Vroeg hij wanhopig. Nu hij eindelijk zijn gevoelens had verwoord tegenover Louise bleek ze nog afstandelijker tegenover hem. “Da gaat nooit werken tussen ons, geloof mij.” Fluisterde Louise in de hoop dat Thomas het zou begrijpen. “Geef mij 1 goede reden waarom niet.” Zij Thomas zeker van zijn stuk.

Louise zuchtte diep. Ze kon Thomas toch moeilijk haar geheim vertellen? Nee, dat wou ze hem niet aandoen. En hij zou het niet eens geloven. “Omdat we collega’s zijn?” Vroeg Thomas omdat hij geen antwoord kreeg. “Nee nee, dat niet.” Zei Louise. “Wat dan wel?” Vroeg Thomas wanhopig. “Ik wil da gewoon niet!” Riep Louise kwaad. Geschrokken door Louises luide woorden zweeg Thomas meteen. Maar nu begon Thomas zich ook lichtjes kwaad te maken. Al die tijd dacht hij dat zij hetzelfde voor hem voelde, maar dat bleek dus schijn. “Als dat is wat ge wilt.” Zei hij koel. “Ik zal u niet meer lastigvallen.” En hij beende met grote passen weg.

“Thomas wacht!” halfweg draaide hij zich naar Louise toe en zei : “’k Beteken toch niks voor u. Ik zie u graag, maar gij mij zo te zien echt niet.” Zei hij luchtig en hij stapte richting zijn auto. “Ma Thomas, ik…” Begon Louise. Maar het had geen zin meer, hij was weg…


Word vervolgd...... :lol: :lol:

[Lartjeuh-xd]

Deel 3

Toen Louise die avond thuis kwam plofte ze haar in de zetel. Charlotte, die vanachter het fornuis kwam piepen omdat ze geen antwoord kreeg op de zin die juist had gezegd, zag dat er iets mis was. Ze zette haar soep van het vuur en zette zich naast Louise in de zetel. “Hey, is er iets?” Vroeg ze bezorgd toen ze haar hand op die van Louise legde. “Ah, nee niks.” Probeerde Louise luchtig te klinken, maar haar trillende stem verraadde haar. “Alé, nu niet flauw doen! Wat is er?” Begon Charlotte zich op te winden. Net zoals bij Louis, kreeg ze bij Louise er ook geen woord uit als ze vroeg wat er scheelde. “Niks belangrijk.” Zei Louise na een minuut of 2. Al zei Louise niks specifiek, wist Charlotte bijna zeker dat het over Thomas ging. Maar elke keer als ze erover wou beginnen liep ze kwaad weg. Ze waagde er zich toch aan en vroeg het aan haar. “Gaat het over Thomas?”

Louise keek haar vriendin kwaad aan. Waarom begon ze steeds over hem? Eigenlijk ging het altijd over hem dacht ze. Maar dat hoefde Charlotte niet te weten. “Mijn leven gaat u niks aan!” antwoordde Louise bot. Louises kwade blik had Charlotte doen schrikken. Maar Charlotte begon zich ook kwaad te maken. Zeker na wat Louise had gezegd. Gespannen bleef ze zitten maar ze moest haar opgekropte woede kwijt kunnen. “Godverdomme Louise! Hoe is’t mogelijk!?” Schreeuwde ze terwijl ze rechtsprong uit de zetel. Louise wist even niet wat uitbrengen. Zo kwaad had ze Charlotte nog nooit gezien!
“Ma, lotje luister…” Begon ze fluisterend. “Nenee Louise, gij gaat is naar mij luisteren!” Riep ze kwaad. “Elke keer als er iets scheelt met u, wilt ge medelijden opwekken. En als ik dan vraag wat er scheelt zegt ge niks! Ik wil u helpen hé, versta mij niet verkeerd! Maar ge moet u ook willen laten helpen, en dat is u probleem!” Louise besefte dat Charlotte gelijk had. Elk woord, elke zin en alles wat ze ooit had gezegd over Thomas, ze had altijd gelijk gehad!

[Lartjeuh-xd]

Sorrysorrysorrysorrysorrysorry dat het zo lang geduurt heeft
*schaamschaam*

Dus speciaal voor mijn schatjes een extra lang deel! :D *gaap* :)

Deel 4

"Sorry Lotje," zei Louise stil. "Ge hebt gelijk!" Charlotte kon haar oren niet geloven. Louise die sorry zei? Dat bestond toch niet? Niets was minder waar, want voor Charlotte het goed en wel besefte was Louise al huilend in haar armen gevallen. Charlotte probeerde haar wat te troosten. Nu vond ze het zo erg dat ze kwaad was geworden. Maar de harde woorden hadden Louise flink wakker geschud.

"Allez, vertel, wat is er gebeurd?" Suste Charlotte terwijl ze zacht over Louises rug wreef.
"Thomas heeft mij rozen gegeven en er hing een kaartje aan waar opstond 'ik zie u graag'" Zei Louise stil. "Dan ben ik kwaad geworden, en hij was weg." Na deze zin uitgebracht te hebben barstte ze opnieuw in tranen uit. "Maar schatteke toch!" Troostte Charlotte. Ze had medelijden met haar beste vriendin. Louise worstelde nu nog altijd met haar verleden, maar tegelijk had ze ook haar hart verloren aan Thomas, de man die haar zo liefhad, maar niet besefte hoe moeilijk het voor Louise was om dat ook toe te geven.

"Louise, er is niks verkeerd aan om u gevoelens te uitten hoor, in tegendeel" Probeerde Charlotte haar wat moed in te spreken. "Thomas heeft u doodgraag en gij hem ook, dat weet ik en dat moet je niet ontkennen!"
"Ik weet het Lotje, maar dat is zo moeilijk!" Gaf Louise toe.
"Moeilijk gaat ook hé" zei Charlotte met een knipoog.
"Das waar," gaf Louise toe. "Maar ik heb hem vandaag voor de zoveelste keer afgewezen! Wie weet wilt hij niets meer met mij te maken hebben!"
"Bel hem?" Stelde Charlotte voor.
"Nu?"
"Nee, volgende week." Grapte Charlotte "Jaa Louiseke, nu!"
Plagend porde Louise haar vriendin in haar zij. "Ik ga dan is bellen hé,"
Louise nam haar gsm en trok zich terug naar haar slaapkamer. Charlotte slaakte een zucht van opluchting en zette haar soep weer op het vuur.

Ondertussen zat Louise met een klein hartje te wachten tot Thomas zijn gsm opnam.
'Dit is de voicemail van Thomas Le...'
Snel drukte Louise op het rode knopje. Zou hij echt niets meer met haar te maken willen hebben? Of was hij gewoon te laat om op de oproep te beantwoorden? Louise hoopte vurig dat het het laatste was en toetste zijn nummer opnieuw in.
'Dit is de voicemail van Thomas Lesaffer, spreek een boodschap in na de bieb.'
"Godverdomme, pakt die gsm nu gewoon op!" Riep Louise kwaad terwijl ze weer het rode knopje indrukte. Door haar luide geroep had Charlotte gehoord wat ze zei.
"Spreek dan iets in op zijn voicemail?" Klonk het vanuit de keuken.
"Jaja" Zei Louise kort.
Ze ging het gewoon nog een laatste keer proberen. Als hij dan nog niet opnam gaf Louise het op.


"Papaaaa, uwe gsm is weer afgegaan!" Riep Femke vanuit de zetel. Thomas kwam de trap afgelopen en keek snel op zijn gsm.
'2 gemiste oproepen: Louise'
Zijn hart begon spontaan sneller te slaan doordat hij haar naam zag verschijnen.
Iets in hem zei dat hij Louise moest vergeten, dat hij moest doorgaan met zijn leven en er zich bij neerleggen dat Louise niets voor hem voelde. Maar, waarom belde ze dan? na wat er daarstraks gebeurd was? Veel tijd om daarbij stil te staan had hij niet, want voor de derde keer op rij liet geluid van zijn beltoon de kamer vullen.
"Ik ga boven he!" riep Femke die al in de richting van de trap stapte.
Thomas merkte niet eens dat zijn dochter iets gezegd had, het enige dat hem bezighield was Louise. Louise die hem de zoveelste keer had afgewezen, maar hem toch belde.
Na enige aarzeling drukte hij toch maar op het groene knopje.
"Met Thomas."


Louise schrok even van Thomas' stem. Ze beefde van kop tot teen en wist even niets meer uit te brengen.
"Hallo?" Klonk aan de andere kant van de lijn.
"Hallo, Thomas?" Zei Louise onzeker. "Ik ehm... Ik wou mij nog verontschuldigen over daarstraks, allez, ge weet wel.." Stotterde Louise zenuwachtig.
Even kon Thomas een lichte glimlach niet onderdrukken. Hij hield van de manier waarop Louise zich stuntelig probeerde uit te drukken.
"Thomas?"
"Ehm ja, 't is niks." Zei Thomas niet anders wetend wat te zeggen.
Louise was opgelucht toen Thomas het haar vergaf. Ze was blij, zo blij dat ze rond zijn nek wou vliegen en eeuwig in zijn armen wou blijven liggen.
"Anders moeten we het uitpraten, onder vrienden?" Stelde Thomas voor.
"Euh ja, voor mij is dat oké." Lachte Louise zenuwachtig. Het leek of haar hart uit haar borstkas ging springen van opwinding.
"Anders kom ik even tot bij u? Femke ging toch juist gaan slapen." Vroeg Thomas, bang afwachtend voor Louises reactie.
Louises ogen werden groot en even dacht ze dat ze een paniekaanval ging krijgen van enthousiasme. "Ah oké, eh tot straks dan?"
"Tot straks" zei Thomas aarzelend. hij duwde het rode knopje in, drukte een kus op het toestel en reed in volle vaart richting Louise, de vrouw die zijn leven compleet maakte.

Louise sprong uit bed en rende de woonkamer binnen.
"Lotje, kom hier!" Zei ze terwijl ze haar vriendin plat knuffelde. "Thomas komt naar hier!" zei Louise opgewonden. "Echt?" Vroeg Charlotte. Louise knikte met volle overtuiging.
"Ik ehm, ga dan maar is gaan slapen hé." Knipoogde ze naar Louise.
Louise glimlachte naar haar vriendin. "Slaapwel Lotje."

Terwijl haar vriendin richting slaapkamer vertrok rende Louise naar buiten naar haar auto.
Op de achterbank lagen de rozen die ze van Thomas had gekregen. Ze begon spontaan te glimlachen als ze het boeket zag.
Terug binnen zocht ze een vaas en zette de rozen erin. Zodat Thomas merkte dat ze hem graag zag. Of.. Was dat daarmee alleen niet duidelijk?
In haar slaapkamer trok ze de kleerkast open op zoek naar een jurk waarvoor Thomas zeker en vast ging smelten. Haar ogen waren gericht op een donkerblauw kleedje met een diep uitgesneden decolté. Was dat er niet een beetje over?
Snel trok ze het kleedje aan en klopte aan bij Charlottes kamerdeur.
"Lotje, slaapt ge al?" Fluisterde Louise.
"Hmm, nee kom maar binnen." Riep Charlotte van de andere kant.
Toen Louise de deur opendeed floot Charlotte in haar richting.
"Owlaa, zo sjiek!" Becomplimenteerde ze "U moeite is allemaal voor ons Thomasje neem ik aan?"
Louise werd zo rood als een tomaat toen ze zijn naam uitsprak.
"Is dat niet te bloot?" Vroeg ze aarzelend.
"Ma nee! Das keimooi!" Zei Charlotte overtuigend.
"Echt?"
"Echt!"