LouisLouise kortverhaal

[Lartjeuh-xd]

Een probeerseltje van een LL verhaaltje. :P
Zeg aub wat je er van vind ;) het is mijn eerste verhaaltje dat ik door iemand laat lezen :)





Louise en Thomas verwachten een kindje. Maar voor Femke ontbreekt er iets…


“Louise?” Vroeg Femke opeens terwijl ze haar boek waarin ze aan het lezen was aan de kant legde. Al moest ze wel toegeven dat ze nooit aan het lezen was geweest.
“Ja Fem, wat is er?” Riep Louise vanuit de keuken. “Kom is!” Vroeg ze meet een klein hartje. Ze wou het zo graag aan Louise vragen, maar hoe? “Ik kom direct!” Zei ze. Femke hoorde haar getik van haar hakken steeds dichterbij komen en ze kneep haar ogen toe. Wat als Louise het niet wou? Wat als ze kwaad werd? Of zelfs dat ze het het domste ding vond dat ze ooit had gezegd? Door haar eigen gedachten had ze niet eens door dat Louise zich naast haar in de zetel had gezet. Pas toen Louise haar arm rond het meisje sloeg, keek ze op. “Hey, is er iets gebeurd misschien?” Vroeg Louise bezorgd. “Nee, da niet.” Zei het meisje stil. “Wat is er dan? Ge weet da ge mij alles kunt vertellen hé.” Zei Louise zacht terwijl ze het meisje stevig vast nam.

Femke liet een diepe zucht voordat ze haar woorden uitsprak. “Mag ik u mama noemen?” Fluisterde ze stil. Nadat ze de woorden had uitgesproken, viel er een soort last van haar schouders. Ze voelde zich opgelucht. Louise daarentegen trok grote ogen en wist geen woord uit te brengen. “Goh,” Wist ze er eindelijk uit te persen. Femke keek haar met smekende oogjes aan. Ze wou het antwoord wel uit Louises mond sleuren. Maar toch bleef ze bang afwachten. “En uw echte mama dan? Wat gaat die daarvan vinden?” Zei Louise voorzichtig. Ze wou het meisje geen verkeerde gedachten geven en voegde snel een stuk aan haar zin toe. ’”t Is niet dat ik het nie wil hé Fem, begrijp mij nie verkeerd.”

Femkes neergeslagen ogen leken terug hoop te krijgen. “Maar ik zie mijn mama nooit! En ik wil zo graag mama tegen iemand kunnen zeggen.” Probeerde Femke haar te overtuigen. Louise gaf het meisje een stevige knuffel. “Blijft ge niet beter Louise zeggen? Wat gaat u mama daar eigenlijk van vinden? En uw papa?” Probeerde Louise haar op andere gedachten te brengen. Ze was best wel vereerd dat Femke haar dat vroeg, maar ze was namelijk niet haar echte moeder. Dat was Sofie.

“Daar trek ik mij niks van aan!” Zei Femke vol zelfvertrouwen terwijl ze opsprong in de zetel. Louise kreeg spontaan een glimlach op haar gezicht van Femkes woorden. “En ik heb u veel liever dan mijn mama!” Zei ze gemeend. “Femke! Wat moet uw mama daarvan denken als ze dat zou horen?” “Ma Louise, ’t is gewoon…” Probeerde Femke te zeggen. Maar halverwege haar zin kon ze geen woord meer uitbrengen. Al wist ze precies wat ze wou zeggen, het lukte gewoon niet.
Ze keek naar Louise en legde haar hoofd op haar schouder. Louise zag dat ze het moeilijk had in haar woorden en legde haar arm rond haar. “’k Heb u gewoon veel liever.” Fluisterde ze. “Gij zij zoveel toffer! Dat kindje in uw buik van u en papa, die heeft kweenie hoeveel geluk met een mama als gij!” Louise wist nu echt geen woord meer uit te brengen. En zo bleven ze nog een tijdje in de zetel zitten. Femke met het vooruitzicht dat ze eindelijk een echte ‘mama’ had, die haar doodgraag zag, en haar een broertje of zusje zou geven. Dat, maakte haar zielsgelukkig!!

The end ;)