Deel 61
De dressing is vrij groot. Linda heeft 2 grote koffers op een tafel gezet. Er ligt een vel papier op. In sierlijk handschrift staat er klaar en duidelijk wat al klaar is en wat niet … maar veel werk is er niet meer. Enkel de speciale spulletjes. Guitig duikt Ella in de la met lingerie. Nicolas kijkt de lijst na. Maar veel aanvullen hoeft hij niet te doen. Linda kent haar poulain. Ella die is druk in de weer .. . Nicolas houdt haar in de gaten. Hij zit op een van de stoelen. Zo nu en dan trekt haar even tegen zich aan. Hij zoekt van tijd tot tijd naar bevestiging. Ook al zijn ze nu getrouwd … hij doet zijn best om die onzekerheid naast zich neer te zetten … Maar als Ella dan in zijn armen zegt dat zij hem dood graag ziet dan hangt hij aan haar lippen … dat doet zo een deugd. Daar wordt hij warm van ..
Ella kijkt Nicolas aan. “Lief, niet twijfelen aan ons. Ik zie je graag. Ik ben graag bij jou. Zelfs als ik werk dan denk ik aan jou. Dan kom ik even langs je kantoor. Dat heb ik nodig. En ik denk zelfs dat die drie jaar dat gevoel alleen versterkt heeft.”
Nicolas loopt op haar toe. Hij veegt enkele krullen uit haar gezichtje. “Daar kan je gelijk in hebben. Ik twijfel ook niet aan ons, of aan jou. Maar lieve Pluis, mijn leven draait om ons gelukkig maken. Meer dan bij andere. Ik probeer nu wel een leven uit te stippelen zoals andere mensen. Maar zonder jou, ben ik direct terug de …”
Ella kust hem. “Ik ben verliefd geworden op de oude Nicolas maar mijn hart gaat uit naar de nieuwe… de Nicolas die met mij op huwelijksreis gaat … de Nicolas die me met een koets komt verrassen met een prachtig huwelijksaanzoek … de Nicolas die me van mijn sokken blaast … die me graag ziet … die me zin geeft in het leven …”
Bij deze laatste woorden kijkt Nicolas haar aan. “Daar zeg je zoiets … lieve Pluis, dat heb jij me gegeven … ik kan nu leven … genieten …”
Ineens gaat Ella’ s gsm over. “Hey Cindy. Al wakker ?”
Ella lacht. ‘Ja, we zijn al bezig met onze laatste voorbereidingen.” Ze luistert naar Cindy. “Wacht dat vraag ik even?”
Ze legt haar hand tegen de hoorn. “Hoe laat moeten Cindy en Walter hier zijn ?”
Nicolas moet niet nadenken. “Tegen middernacht. Dan zijn we goed op tijd in Zaventem. Norbert komt ook met Linda en mijn ouders.”
Ella lacht. “Amai das niet in Petit comité dat wij vertrekken.”
Nicolas lacht hartelijk. “Ze gaan ons missen, denk ik.”
Ella kijkt Nicolas aan. “Ja, wij hen ook.”
Ze luistert opnieuw naar Cindy. “Ok, rust maar goed. Want jullie moeten nog terug naar huis. Wij kunnen slapen in het vliegtuig.”
Ella en Nicolas werken naarstig verder. Een uurtje later zijn ze klaar met inpakken. Nicolas zet de 2 grote koffers in de hal naast de lift. Ella zet er de handbagage bij. Dan zet Nicolas zich aan zijn bureau. Hij bekijkt alle papieren van de reis. Norbert heeft een duidelijk map gemaakt. Met alle info en nodige papieren. Zelfs hun reispassen hebben een plaatsje. Alles zit netjes in een buidelzakje. Nicolas stopt alles zorgvuldig weg.
Ella slaat hem gade. Ze leunt tegen de wenteltrap. Ze is blij als ze Nicolas zo bezig ziet. Hij neemt zelf initiatief. Ze droomt weg naar hun trouwdag. Naar het moment op het balkon. Wat was dat mooi.
Nicolas legt het tasje op de hoek van het bureau. Hij legt zijn mobieltje en Ella’s erbij. Ook zijn reservebril en de krant. Dan kijkt hij naar Ella. Ze is ver weg. Hij stap op haar toe. “A penny for you…” Ella schrikt maar lacht direct. “Ik was net getrouwd met jou… we stonden op het balkon.”
Nicolas lacht. Hij tilt haar op en loopt met haar naar het balkon. Voorzichtig zet hij haar neer op de balustrade. Dan neemt hij haar gezichtje voorzichtig in zijn handen. En drukt zijn lippen tegen de hare. “Ik zie je graag, lieve Ella.”
Ella legt haar armen rond Nicolas. “Ik zie jou liever dan liefst.” Ze verliezen elkaar in een passionele zoen.
Ze genieten nadien van quality time in de badkamer. Eigenlijk was het de bedoeling zich op de frissen zodat ze klaar zouden zijn om fris te vertrekken op reis. Maar dat is bij een pas getrouwd stel onmogelijk. Ze genieten van hun liefde voor elkaar. Het warme water laat hen nog meer genieten van elkaar. Uiteindelijk belanden ze kort bij in het grote bad in het midden van de badkamer. Ella ligt tegen Nicolas aan. Ze geniet. “Niet echt onze bedoeling” grinnikt ze.
Nicolas schudt zijn hoofd. “Nee, niet echt maar dit moet geen uitzondering worden.”
Ella lacht. “Nee, zeker niet.”
Ze laat zich even onder het waterniveau zakken en komt proestend terug boven water.
“Gaat het?” Nicolas trekt haar tegen zich aan.
“Jawel, ik moest alleen lachen … neem nu dat Linda hier zo binnenvallen …”
“Dat doet ze niet.”
“Ja, dat weet ik wel … maar ze heeft ons zoveel werk uit handen genomen … ik voel me wat schuldig.”
“Maar nee, ze heeft ons daarom net geholpen, ze weet best dat een pas getrouwd koppeltje liever wat anders doet dan koffers pakken …”
“Das waar. Maar we moeten nu toch voortmaken … de badkamer moet nog aan de kant.”
Nicolas trekt een pruillip. “Moet dat?”
“Tuurlijk… we kunnen zo toch niet vertrekken.”
Ella zet zich recht en stapt uit bad. Nicolas blijft nog even nagenieten, maar Ella port hem aan. “Komaan, straks zijn ze hier …”
“Ok” Nicolas zet zich ook recht en samen maken ze zich verder klaar en ruimen de badkamer op.
Een halfuurtje later nestelen ze zich kort bij elkaar in de zetel. “Voila, laat ze nu maar komen.” Nicolas kijkt tevreden rond.
Ella & Nicolas
-
Fleur'tje
- Super Ere Lid
- Berichten: 2161
- Lid geworden op: 29-06-2010 23:37
Deel 62
Deel 62
“Komaan, Norbert.” Linda port hem aan tot haast. “Ik wil ze niet laten wachten. Antoine en Leonie zijn ook aan het wachten.”
“Ja, ja, ik kom …” Norbert neemt nog wat laatste papieren bij elkaar. Hij is nog altijd strek onder de indruk door de gebeurtenissen. Maar hij wil nu nog niet denken aan al wat daaruit gaat volgen. Een proces, gevangenis, … wat dan ook. Hij wil er niet aan denken maar zijn gedachten komen steeds daarop terecht. Hij is verschrikkelijk boos op Clio maar hoe hij het ook draait of keert, het is zijn dochter, zijn vlees en bloed. Hij ziet haar graag ook al kan hij haar op die moment beter niet tegenkomen. Hij zucht.
“Komaan, Norbert, wat ben jij nog allemaal aan het doen?” Linda staat aan de deur van het bureau. Ze schrikt. Norbert staat voor het raam. Ze ziet dat hij zich rechtzet maar merkt wel op dat hij snikt. Ze loopt op hem toe en draait hem naar zich toe. Ze trekt hem naar zich toe en voelt hem snikken. Hij barst in tranen uit. Ze troost hem. “Norbert, blijf jij hier. Ik zal met Antoine en Leonie rijden.”
“Nee, dat wil ik niet.” Hij wrijft de tranen weg. “Ik wil Ella en Nicolas uitwuiven. Ik ben alleen zo ontgoocheld in mijn bloedeigen dochter. En die gevoelens botsen constant tegen elkaar. Ik weet gewoon niet hoe ik dit niet zien aankomen heb. Wat heb ik toch verkeerd gedaan ? Zie Ella, dat meisje heeft door mij …”
“Sssttt… gewoon even afwachten. Ik denk dat alles volgende week wel duidelijker zal worden. Bel Maurice anders. Misschien weet hij meer.”
Norbert zucht. “Niet nu. Nu gaan we naar Nicolas en Ella. Ze verwachten ons.”
Linda streelt Norbert zacht over de slaap. “Ga je eerst even wat opfrissen. We hebben nog wel even.”
Hij kust haar en loopt naar de badkamer.
Een beetje overdonderd laat Linda zich op een stoel zakken. Ze snapt dat dit voor Norbert moeilijk is. Hij neemt het daarenboven ook nog persoonlijk op. Hij neemt de schuld op zich. Dat maakt het nog moeilijker voor hem. Ze kijkt naar de badkamer deur, zet zich recht en loopt naar de gang.
“Hij is nog even in badkamer.” Maar Antoine ziet dat Linda wat overdonderd is. “Zit hij met Clio in zijn hoofd?”
Linda knikt en weer komen er tranen. “Hij neemt het vooral zichzelf kwalijk. Hij zegt het niet letterlijk maar hij vindt dat het vooral zijn fout is. Dat hij fouten gemaakt heeft in haar opvoeding. Het is gewoon Clio … hij kon dit niet voorzien … als je Ella hoort, … gho ..”
Antoine wrijft even over haar arm. “Daar is hij. Laat ons nu maar naar Nicolas en Ella gaan.”
Cindy en Walter parkeren hun auto voor de Wingerd. Zo midden in de nacht kunnen ze hier zonder problemen parkeren. Ze wandelen de lobby door. “Ik ga ze missen.” Cindy kijkt beteuterd naar Walter. “Ze is eigenlijk nog maar net terug.”
Walter lacht. “Maar Cindy toch, ze gaat niet voor 3 jaar weg. Ze gaan op huwelijksreis.”
“Ja, voor 3 weken. Das lang zene.”
Walter drukt op de bel. De lift deur gaat open.
Cindy legt haar hoofd tegen Walter aan. “We gaan het druk genoeg hebben, je gaat geen tijd hebben voor haar te missen. En Carmen zal verhalen genoeg hebben over hare nieuwe amour. Je zal je niet vervelen.”
“Das waar. Maar toch…”
Ze lopen de gang in. De deur naar de leefruimte staat open. Cindy duwt de deur wat verder open. Noch Nicolas, noch Ella merken Cindy en Walter ogenblikkelijk op. Ze genieten van elkaar.
Cindy geeft Walter een por en kucht opzettelijk.
Ella springt direct recht. “Cindy en Walter.” Ze loopt op hen toe en omhelst ze beiden.
“We zijn klaar.”
“Ben je zeker?” Cindy lacht. “Jullie waren nog druk in de weer…”
Nicolas lacht. “Dat was een aangename bezigheid om de tijd te vullen.”
Ella leunt tegen Nicolas. Hij legt zijn armen rond haar heen.
“Daar kan ik niets tegenin brengen.” Walter lacht. “Zijn we eerst ?”
“Ja, Norbert is er nog niet.”
“Hij is altijd op tijd.” Ella kijkt naar Nicolas.
Maar hij stelt haar gerust. “We hebben nog even tijd. We zullen onze koffers al bij Walter in de auto zetten en dan zullen ze er zeker zijn.” Nicolas loopt naar het bureau en stopt nauwgezet alles weg in het tasje. “Voila, alles mee.”
Walter en Nicolas beginnen met de koffers te sleuren. Cindy en Ella bekommeren zich over de handbagage. Nog geen 10 minuten later zit alles in de auto. Net op dat moment komt de Mercedes van Norbert de oprit opgedraaid. “Daar zijn ze” Ella klinkt opgelucht.
“Sorry dat we wat laat zijn.” Verontschuldigt Linda zich.
Ella kijkt bezorgd naar Norbert. Hij staat wat stil en verdoken achter Antoine. Ze weet wat hem dwarszit. Ze loopt op hem toe en ze omhelst hem. Ze voelt dat Norbert haar nog dichter naar zich toe trekt. “Hier had ik nood aan.” Prevelt hij. Ella duwt hem zacht van zich af. Ze kijkt bezorgd. “Weet jij meer over Clio ?”
Norbert schudt zijn hoofd. “Nee, maar ik voel me zo schuldig tegenover jullie.”
“Niet doen.” Ella klinkt overtuigd. “Ik weet dat dit voor jou niet makkelijk is, maar ik neem je niets kwalijk. Jij bent mijn papa. Ik weet wel niet de echte maar het voelt voor mij wel zo aan.”
“Echt?”
“Ja, echt. En je moet me alles laten weten. Beloofd?”
“Doe ik. Nicolas heeft zijn laptop mee. Ik stuur elke dag een mailtje.”
“Ok. Norbert, ik zie je graag en wij nemen jou niets kwalijk. Niet vergeten?”
“Nee, lieve Ella.”
Ella ziet dat Norbert het niet makkelijk heeft en opgelucht lijkt door haar woorden.
Walter maant aan tot haast. “We moeten nu echt vertrekken. Ella, Nicolas instappen.”
Norbert duwt haar richting de auto van Walter. “Vooruit, Ella, we mogen niet te laat komen.” Hij kijkt naar Nicolas “Alles mee? De ganse map?”
Nicolas steekt zijn duimen op. “Ja, alles zit netjes opgeborgen.”
“Komaan, Norbert.” Linda port hem aan tot haast. “Ik wil ze niet laten wachten. Antoine en Leonie zijn ook aan het wachten.”
“Ja, ja, ik kom …” Norbert neemt nog wat laatste papieren bij elkaar. Hij is nog altijd strek onder de indruk door de gebeurtenissen. Maar hij wil nu nog niet denken aan al wat daaruit gaat volgen. Een proces, gevangenis, … wat dan ook. Hij wil er niet aan denken maar zijn gedachten komen steeds daarop terecht. Hij is verschrikkelijk boos op Clio maar hoe hij het ook draait of keert, het is zijn dochter, zijn vlees en bloed. Hij ziet haar graag ook al kan hij haar op die moment beter niet tegenkomen. Hij zucht.
“Komaan, Norbert, wat ben jij nog allemaal aan het doen?” Linda staat aan de deur van het bureau. Ze schrikt. Norbert staat voor het raam. Ze ziet dat hij zich rechtzet maar merkt wel op dat hij snikt. Ze loopt op hem toe en draait hem naar zich toe. Ze trekt hem naar zich toe en voelt hem snikken. Hij barst in tranen uit. Ze troost hem. “Norbert, blijf jij hier. Ik zal met Antoine en Leonie rijden.”
“Nee, dat wil ik niet.” Hij wrijft de tranen weg. “Ik wil Ella en Nicolas uitwuiven. Ik ben alleen zo ontgoocheld in mijn bloedeigen dochter. En die gevoelens botsen constant tegen elkaar. Ik weet gewoon niet hoe ik dit niet zien aankomen heb. Wat heb ik toch verkeerd gedaan ? Zie Ella, dat meisje heeft door mij …”
“Sssttt… gewoon even afwachten. Ik denk dat alles volgende week wel duidelijker zal worden. Bel Maurice anders. Misschien weet hij meer.”
Norbert zucht. “Niet nu. Nu gaan we naar Nicolas en Ella. Ze verwachten ons.”
Linda streelt Norbert zacht over de slaap. “Ga je eerst even wat opfrissen. We hebben nog wel even.”
Hij kust haar en loopt naar de badkamer.
Een beetje overdonderd laat Linda zich op een stoel zakken. Ze snapt dat dit voor Norbert moeilijk is. Hij neemt het daarenboven ook nog persoonlijk op. Hij neemt de schuld op zich. Dat maakt het nog moeilijker voor hem. Ze kijkt naar de badkamer deur, zet zich recht en loopt naar de gang.
“Hij is nog even in badkamer.” Maar Antoine ziet dat Linda wat overdonderd is. “Zit hij met Clio in zijn hoofd?”
Linda knikt en weer komen er tranen. “Hij neemt het vooral zichzelf kwalijk. Hij zegt het niet letterlijk maar hij vindt dat het vooral zijn fout is. Dat hij fouten gemaakt heeft in haar opvoeding. Het is gewoon Clio … hij kon dit niet voorzien … als je Ella hoort, … gho ..”
Antoine wrijft even over haar arm. “Daar is hij. Laat ons nu maar naar Nicolas en Ella gaan.”
Cindy en Walter parkeren hun auto voor de Wingerd. Zo midden in de nacht kunnen ze hier zonder problemen parkeren. Ze wandelen de lobby door. “Ik ga ze missen.” Cindy kijkt beteuterd naar Walter. “Ze is eigenlijk nog maar net terug.”
Walter lacht. “Maar Cindy toch, ze gaat niet voor 3 jaar weg. Ze gaan op huwelijksreis.”
“Ja, voor 3 weken. Das lang zene.”
Walter drukt op de bel. De lift deur gaat open.
Cindy legt haar hoofd tegen Walter aan. “We gaan het druk genoeg hebben, je gaat geen tijd hebben voor haar te missen. En Carmen zal verhalen genoeg hebben over hare nieuwe amour. Je zal je niet vervelen.”
“Das waar. Maar toch…”
Ze lopen de gang in. De deur naar de leefruimte staat open. Cindy duwt de deur wat verder open. Noch Nicolas, noch Ella merken Cindy en Walter ogenblikkelijk op. Ze genieten van elkaar.
Cindy geeft Walter een por en kucht opzettelijk.
Ella springt direct recht. “Cindy en Walter.” Ze loopt op hen toe en omhelst ze beiden.
“We zijn klaar.”
“Ben je zeker?” Cindy lacht. “Jullie waren nog druk in de weer…”
Nicolas lacht. “Dat was een aangename bezigheid om de tijd te vullen.”
Ella leunt tegen Nicolas. Hij legt zijn armen rond haar heen.
“Daar kan ik niets tegenin brengen.” Walter lacht. “Zijn we eerst ?”
“Ja, Norbert is er nog niet.”
“Hij is altijd op tijd.” Ella kijkt naar Nicolas.
Maar hij stelt haar gerust. “We hebben nog even tijd. We zullen onze koffers al bij Walter in de auto zetten en dan zullen ze er zeker zijn.” Nicolas loopt naar het bureau en stopt nauwgezet alles weg in het tasje. “Voila, alles mee.”
Walter en Nicolas beginnen met de koffers te sleuren. Cindy en Ella bekommeren zich over de handbagage. Nog geen 10 minuten later zit alles in de auto. Net op dat moment komt de Mercedes van Norbert de oprit opgedraaid. “Daar zijn ze” Ella klinkt opgelucht.
“Sorry dat we wat laat zijn.” Verontschuldigt Linda zich.
Ella kijkt bezorgd naar Norbert. Hij staat wat stil en verdoken achter Antoine. Ze weet wat hem dwarszit. Ze loopt op hem toe en ze omhelst hem. Ze voelt dat Norbert haar nog dichter naar zich toe trekt. “Hier had ik nood aan.” Prevelt hij. Ella duwt hem zacht van zich af. Ze kijkt bezorgd. “Weet jij meer over Clio ?”
Norbert schudt zijn hoofd. “Nee, maar ik voel me zo schuldig tegenover jullie.”
“Niet doen.” Ella klinkt overtuigd. “Ik weet dat dit voor jou niet makkelijk is, maar ik neem je niets kwalijk. Jij bent mijn papa. Ik weet wel niet de echte maar het voelt voor mij wel zo aan.”
“Echt?”
“Ja, echt. En je moet me alles laten weten. Beloofd?”
“Doe ik. Nicolas heeft zijn laptop mee. Ik stuur elke dag een mailtje.”
“Ok. Norbert, ik zie je graag en wij nemen jou niets kwalijk. Niet vergeten?”
“Nee, lieve Ella.”
Ella ziet dat Norbert het niet makkelijk heeft en opgelucht lijkt door haar woorden.
Walter maant aan tot haast. “We moeten nu echt vertrekken. Ella, Nicolas instappen.”
Norbert duwt haar richting de auto van Walter. “Vooruit, Ella, we mogen niet te laat komen.” Hij kijkt naar Nicolas “Alles mee? De ganse map?”
Nicolas steekt zijn duimen op. “Ja, alles zit netjes opgeborgen.”
-
Fleur'tje
- Super Ere Lid
- Berichten: 2161
- Lid geworden op: 29-06-2010 23:37
Deel 63
Deel 63
Ze stappen in en rijden richting Zaventem. “Heeft Norbert het moeilijk?” vraagt Cindy voorzichtig.
Ella schurkt zich tegen Nicolas aan. “Ja, het is moeilijk voor hem. Maar het is zijn fout niet.”
“Das waar.” Cindy klinkt overtuigd. “Clio is zelf verantwoordelijk voor haar daden.”
“Ik weet wel dat ik toen ik net bij Tarantula weg was, boos was op Norbert. Maar nu niet meer. Ik zie Norbert echt als mijn vader. Ik neem hem niets kwalijk.”
Nicolas streelt Ella. Cindy knikt haar begrijpend toe. Voor de rest van de rit wordt er voor over koetjes en kalfjes gepraat.
Een drie kwartier later staan ze geparkeerd op de parking van luchthaven. Samen wandelen ze naar de vertrekhal. Het afscheid nadert. Nu weet Ella waarom ze vorige keer afscheid genomen heeft bij Cindy in het kapsalon. Aan de incheckbalie krijgt ze het super moeilijk. Nicolas is ook wat zenuwachtiger dus onderdrukt Ella de stress door onderuit en vrolijk te babbelen.
En dan is het moment aangekomen. Daar staan ze dan, klaar voor hun grote reis. Nicolas wat onzeker en Ella vooral bezorgd over Norbert. Ze omhelst eerst haar schoonouders. “Ella, zorg goed voor Nicolas. Hij …” Leonie is bezorgd.
Ella knikt haar begrijpend toe. “Ik ga hem alles laten zien wat ik in Zuid Afrika heb beleefd.” Leonie knikt en geeft Ella een zoen. Dan neemt Ella afscheid van Walter en van Cindy. Ze omhelst Cindy. “En nu geen 3 jaar wegblijven!”
Ella lacht. “Nee, binnen 3 weken zijn we terug. Beloofd.”
Dan kijkt Ella naar Linda. “Ik ga Nicolas nooit alleen laten. En jij moet voor Norbert zorgen.” Linda trekt Ella naar zich toe. “Doe ik. Maar je hebt hem al geholpen. Meer dan je denkt.” Fluister Linda haar toe. Ella geeft haar een zoen en omhelst haar.
Dan loopt ze op Norbert toe. Ze gooit zich bijna in zijn armen. “Ik zie je graag, pa.” Fluistert ze zacht. “Binnen 3 weken ben ik terug. Maar als je nu zegt, dat je liever hebt dat we hier blijven dan blijven we.” Ze kijkt hem bezorgd aan. Zijn ogen gevuld met tranen. “Nee, Ella, jullie gaan genieten van jullie huwelijksreis die ik samen met Nicolas heb uitgetekend. Ik zie jou ook graag. Ik ga jullie missen. Maar jullie moeten nu genieten. Ok?”
Ella knikt. Ook zij krijgt het nu moeilijk. Ze knuffelt Norbert. Nicolas staat naast Ella. Norbert duwt haar zacht naar hem toe. “Zorg goed voor elkaar. Geniet van jullie huwelijkreis. Ik heb Linda hier.” Linda komt naar hen toe. “En al de rest is voor na jullie reis.” Nicolas omhelst Norbert. Dan horen ze de aankondiging van hun vlucht.
Antoine maant hen aan tot haast. “Jullie moeten nu echt door.”
Ella en Nicolas lopen naar de gate. Ze zwaaien nog. Linda legt haar arm rond Norbert. Ella geeft Nicolas een zoen maar loopt dan opnieuw naar Norbert toe. Tranen lopen over haar wangen. “Pa, als je naar Clio toe wilt, doe dat dan. Het is je dochter en mijn stiefzus. Ik snap dat best.” Norbert drukt haar tegen zich aan. “Meen je dat?”
Ella knikt. “Ja, dat meen ik. Maar of ik haar ga bezoeken, dat weet ik niet.”
“Ella, we moeten door.” Nicolas klinkt bezorgd en zenuwachtig.
“Ella, vertrek nu maar. Je bent een schat van een meisje. Ga nu genieten van je huwelijksreis met Nicolas.” Norbert geeft haar nog een zoen en duwt haar zijn richting uit.
Ze loopt naar Nicolas toe. Ze zwaaien zo lang ze kunnen.
Norbert zucht. “Ella is onvoorstelbaar.”
“Hoe bedoel je?” Antoine loopt naast hem.
“Ze zegt me net als ik het nodig vind, ik zeker naar Clio moet gaan. En dat na wat Clio haar heeft aangedaan?”
“Das waar. Ze is een godsgeschenk voor Nicolas en voor ons allemaal.
Nicolas en Ella stappen het vliegtuig in. Ze krijgen een plaats aan het raam. Ella duwt Nicolas voor zich uit. “Ga jij maar aan het raam zitten. Ik heb genoeg aan jou bij mij.”
“Ikke ook” Nicolas laat zich in de zetel vallen. “Gaat het?”
Ella knikt. “Geef me een paar minuten. Ik moet alles nog even verwerken. Norbert had het zo moeilijk.”
Nicolas knikt. “Ik weet het. Maar ik denk dat je hem gerust gesteld hebt.”
“Ik hoop het. Als hij Clio wil bezoeken, dan heb ik daar geen problemen mee. Maar ik kan dat niet. Nu toch nog niet.” Er rollen tranen over haar wangen.
Nicolas kust ze een voor een weg. “Ik zie je graag, Pluis.”
“Ik jou ook.”
Dan zet hij zich recht en stopt de handbagage weg. Nog een kwartier later taxiet het vliegtuig over het tarmac. Ella ligt tegen Nicolas aan. Nicolas streelt haar hand. Het stelt hem gerust. Ella draait zich naar hem om. “Gaat het, lief?”
Nicolas knikt niet echt overtuigend. “Het is allemaal zo nieuw voor mij, maar ik vind het wat beangstigend en leuk tegelijk.” Ella kust Nicolas. Gelukkig storen ze niemand wat de 2 zetels naast hen zijn vrij. “Dank u” prevelt Nicolas. “Dit had ik nodig.”
Ella glimlacht en legt haar hoofd tegen zijn borst. Ze verstrengelt haar vingers tussen de zijn. Ze streelt zacht zijn andere hand.
Ondertussen komt een stewardess de veiligheidsvoorschriften uitleggen. Het zorgt ervoor dat Nicolas zich even op iets anders kan concentreren. En dan geeft de commandant aan dat ze zich moeten vastgespen. Ella helpt Nicolas. En dan neemt ze opnieuw zijn hand. Ze voelt klam aan. Ze geeft er speels een kusje op.
Nog geen minuutje later kijkt Ella uit het raampje. “Kijk, Nicolas, we zijn in de lucht.”
Iets later wordt er afgeroepen dat het vliegtuig op koers is en iedereen zich opnieuw mag losknippen. “En, vind je het leuk ?”
Ella lacht.
“Ja, voelt goed.”
“Gelukkig maar want we zitten hier een ganse tijd.” Ella zet zich makkelijk en leunt tegen Nicolas aan. Ze geeuwt. “Voor de volgende 15 uur is dit onze leefruimte.” Ze kijkt naar Nicolas maar die slaapt al.
Een stewardess komt nog 2 kussens en een donsdek brengen. Ze toont Ella hoe ze de armleuning kan wegklikken. Ella nestelt zich dicht tegen Nicolas en valt bijna direct in slaap.
Ze stappen in en rijden richting Zaventem. “Heeft Norbert het moeilijk?” vraagt Cindy voorzichtig.
Ella schurkt zich tegen Nicolas aan. “Ja, het is moeilijk voor hem. Maar het is zijn fout niet.”
“Das waar.” Cindy klinkt overtuigd. “Clio is zelf verantwoordelijk voor haar daden.”
“Ik weet wel dat ik toen ik net bij Tarantula weg was, boos was op Norbert. Maar nu niet meer. Ik zie Norbert echt als mijn vader. Ik neem hem niets kwalijk.”
Nicolas streelt Ella. Cindy knikt haar begrijpend toe. Voor de rest van de rit wordt er voor over koetjes en kalfjes gepraat.
Een drie kwartier later staan ze geparkeerd op de parking van luchthaven. Samen wandelen ze naar de vertrekhal. Het afscheid nadert. Nu weet Ella waarom ze vorige keer afscheid genomen heeft bij Cindy in het kapsalon. Aan de incheckbalie krijgt ze het super moeilijk. Nicolas is ook wat zenuwachtiger dus onderdrukt Ella de stress door onderuit en vrolijk te babbelen.
En dan is het moment aangekomen. Daar staan ze dan, klaar voor hun grote reis. Nicolas wat onzeker en Ella vooral bezorgd over Norbert. Ze omhelst eerst haar schoonouders. “Ella, zorg goed voor Nicolas. Hij …” Leonie is bezorgd.
Ella knikt haar begrijpend toe. “Ik ga hem alles laten zien wat ik in Zuid Afrika heb beleefd.” Leonie knikt en geeft Ella een zoen. Dan neemt Ella afscheid van Walter en van Cindy. Ze omhelst Cindy. “En nu geen 3 jaar wegblijven!”
Ella lacht. “Nee, binnen 3 weken zijn we terug. Beloofd.”
Dan kijkt Ella naar Linda. “Ik ga Nicolas nooit alleen laten. En jij moet voor Norbert zorgen.” Linda trekt Ella naar zich toe. “Doe ik. Maar je hebt hem al geholpen. Meer dan je denkt.” Fluister Linda haar toe. Ella geeft haar een zoen en omhelst haar.
Dan loopt ze op Norbert toe. Ze gooit zich bijna in zijn armen. “Ik zie je graag, pa.” Fluistert ze zacht. “Binnen 3 weken ben ik terug. Maar als je nu zegt, dat je liever hebt dat we hier blijven dan blijven we.” Ze kijkt hem bezorgd aan. Zijn ogen gevuld met tranen. “Nee, Ella, jullie gaan genieten van jullie huwelijksreis die ik samen met Nicolas heb uitgetekend. Ik zie jou ook graag. Ik ga jullie missen. Maar jullie moeten nu genieten. Ok?”
Ella knikt. Ook zij krijgt het nu moeilijk. Ze knuffelt Norbert. Nicolas staat naast Ella. Norbert duwt haar zacht naar hem toe. “Zorg goed voor elkaar. Geniet van jullie huwelijkreis. Ik heb Linda hier.” Linda komt naar hen toe. “En al de rest is voor na jullie reis.” Nicolas omhelst Norbert. Dan horen ze de aankondiging van hun vlucht.
Antoine maant hen aan tot haast. “Jullie moeten nu echt door.”
Ella en Nicolas lopen naar de gate. Ze zwaaien nog. Linda legt haar arm rond Norbert. Ella geeft Nicolas een zoen maar loopt dan opnieuw naar Norbert toe. Tranen lopen over haar wangen. “Pa, als je naar Clio toe wilt, doe dat dan. Het is je dochter en mijn stiefzus. Ik snap dat best.” Norbert drukt haar tegen zich aan. “Meen je dat?”
Ella knikt. “Ja, dat meen ik. Maar of ik haar ga bezoeken, dat weet ik niet.”
“Ella, we moeten door.” Nicolas klinkt bezorgd en zenuwachtig.
“Ella, vertrek nu maar. Je bent een schat van een meisje. Ga nu genieten van je huwelijksreis met Nicolas.” Norbert geeft haar nog een zoen en duwt haar zijn richting uit.
Ze loopt naar Nicolas toe. Ze zwaaien zo lang ze kunnen.
Norbert zucht. “Ella is onvoorstelbaar.”
“Hoe bedoel je?” Antoine loopt naast hem.
“Ze zegt me net als ik het nodig vind, ik zeker naar Clio moet gaan. En dat na wat Clio haar heeft aangedaan?”
“Das waar. Ze is een godsgeschenk voor Nicolas en voor ons allemaal.
Nicolas en Ella stappen het vliegtuig in. Ze krijgen een plaats aan het raam. Ella duwt Nicolas voor zich uit. “Ga jij maar aan het raam zitten. Ik heb genoeg aan jou bij mij.”
“Ikke ook” Nicolas laat zich in de zetel vallen. “Gaat het?”
Ella knikt. “Geef me een paar minuten. Ik moet alles nog even verwerken. Norbert had het zo moeilijk.”
Nicolas knikt. “Ik weet het. Maar ik denk dat je hem gerust gesteld hebt.”
“Ik hoop het. Als hij Clio wil bezoeken, dan heb ik daar geen problemen mee. Maar ik kan dat niet. Nu toch nog niet.” Er rollen tranen over haar wangen.
Nicolas kust ze een voor een weg. “Ik zie je graag, Pluis.”
“Ik jou ook.”
Dan zet hij zich recht en stopt de handbagage weg. Nog een kwartier later taxiet het vliegtuig over het tarmac. Ella ligt tegen Nicolas aan. Nicolas streelt haar hand. Het stelt hem gerust. Ella draait zich naar hem om. “Gaat het, lief?”
Nicolas knikt niet echt overtuigend. “Het is allemaal zo nieuw voor mij, maar ik vind het wat beangstigend en leuk tegelijk.” Ella kust Nicolas. Gelukkig storen ze niemand wat de 2 zetels naast hen zijn vrij. “Dank u” prevelt Nicolas. “Dit had ik nodig.”
Ella glimlacht en legt haar hoofd tegen zijn borst. Ze verstrengelt haar vingers tussen de zijn. Ze streelt zacht zijn andere hand.
Ondertussen komt een stewardess de veiligheidsvoorschriften uitleggen. Het zorgt ervoor dat Nicolas zich even op iets anders kan concentreren. En dan geeft de commandant aan dat ze zich moeten vastgespen. Ella helpt Nicolas. En dan neemt ze opnieuw zijn hand. Ze voelt klam aan. Ze geeft er speels een kusje op.
Nog geen minuutje later kijkt Ella uit het raampje. “Kijk, Nicolas, we zijn in de lucht.”
Iets later wordt er afgeroepen dat het vliegtuig op koers is en iedereen zich opnieuw mag losknippen. “En, vind je het leuk ?”
Ella lacht.
“Ja, voelt goed.”
“Gelukkig maar want we zitten hier een ganse tijd.” Ella zet zich makkelijk en leunt tegen Nicolas aan. Ze geeuwt. “Voor de volgende 15 uur is dit onze leefruimte.” Ze kijkt naar Nicolas maar die slaapt al.
Een stewardess komt nog 2 kussens en een donsdek brengen. Ze toont Ella hoe ze de armleuning kan wegklikken. Ella nestelt zich dicht tegen Nicolas en valt bijna direct in slaap.
-
Fleur'tje
- Super Ere Lid
- Berichten: 2161
- Lid geworden op: 29-06-2010 23:37
Deel 64
Deel 64
Na 15 uur op het vliegtuig heeft Ella het wel gehad. Ze verlangt om opnieuw vaste grond onder de voeten te hebben. Dit geldt eveneens voor Nicolas. Ze hebben lekker gegeten. Een film of 3 gezien. Wat rondgelopen. Vooral de 5 minuten in de cockpit hebben veel indruk gemaakt op Nicolas. Maar nu wil hij met Ella pronken en genieten van zijn huwelijksreis. Nog 30 minuten en ze gaan landen.
De vlucht is prachtig verlopen, straks landen ze in Johannesburg. Daar in de buitenwijken heeft Ella 3 jaar gewerkt in een gratis ziekenhuis.
De landing verloopt voortreffelijk en geen half uur later staan Ella en Nicolas buiten aan de luchthaven. En daar staat Caroline hen op te wachten.
“Ella” Caroline zwaait enthousiast. Naast haar staat een kleine meisje.
Caroline komt op Ella toegelopen en omhelst haar. “Hoe gaat het met jullie? Jij moet Nicolas zijn. Welkom in Zuid Afrika.”
Het wordt een blij weerzien met Caroline. Nicolas houdt zich wat op de vlakte.
“Ik ben zo blij dat ik alles aan Nicolas kan laten zien.” Ella zet zich op haar hurken. “Hey Marie Jeanne, how are you ?”
“Good. I missed you.” Het kleine meisje trekt een triest gezicht. Ella tilt haar op. “I am back. But not really for always. I am married now. This is Nicolas, my husband.”
“Hey Nicolas.”
Nicolas komt wat korter bij. “Hey.”
“Kom ik breng jullie naar de jeep en dan breng ik jullie naar jullie hotel. Ik kom jullie morgen oppikken. Goed?” Caroline loopt naar hun bagage. Iedereen draagt wat en in een keer zit alles in de auto.
Marie Jeanne zit op Ella’s schoot en vertelt onderuit. Nicolas luistert geanimeerd naar alle verhalen van dit kleine meisje.
“Marie Jeanne heeft me van de eerste dag aanvaard. Haar oma werkt in het ziekenhuis, haar mama is overleden en haar papa kent ze niet. Het is zo een lief meisje.”
Marie Jeanne houdt Nicolas in het oog. “Jij bent lief.” Zegt ze in perfect nederlands.
“You are also very sweat.” Nicolas lacht als het meisje hem verbaasd aankijkt.
“Oh, I didn’t know that you can speak English. I know a bit nederlands. Caroline teach it mij.”
Ella lacht. “Je kan het al goed.”
Maria Jeanne knikt.
Een kwartiertje later stopt de jeep voor een chique hotel. Ella is onder de indruk. “Caroline, is dit er niet wat over?”
“Nee, zeker en vast niet. Het is jullie huwelijksreis. Ik heb dit hotel zelf gekozen. De eigenaars helpen ons zo dikwijls dus is dit eigenlijk voor ons ook belangrijk, een keer een wederdienst.”
“Ok” Ella kijkt rond. Ze is onder de indruk. Deze kant van de stad kent ze van de winkeltjes …
Nicolas snapt de opmerking van Ella. Maar hij weet dat Caroline en Norbert dit allemaal geregeld hebben.
Caroline neemt Marie Jeanne aan de hand. “Wij zijn er nu mee weg. We zien jullie morgenochtend?”
“Dan pas ?” Ella kijkt wat verbaasd.
“Ik dacht dat jullie liever eerst wat zouden rusten, na zo een reis.”
“Ja, das waar. Tot morgen dan.”
Ella en Nicolas nemen afscheid en lopen het hotel binnen. Aan de balie worden ze door een vriendelijke dame ontvangen. Nog geen halfuur later komen ze op hun kamer. Kamer dat is het juiste woord niet. Het is de bruidssuite. Ze worden begeleid naar hun kamer. Zo een ontvangst hadden ze niet verwacht. Ella is onder de indruk. Maar ze kijkt wat bedrukt. Nicolas merkt het op. Hij trekt haar naar zich toe.
“Wat scheelt er ?”
Ze haalt haar schouders op. “Ik weet niet. Dit is zo mooi en prachtig … en morgen als Caroline met ons naar het ziekenhuis ..”
“Daar hebben we niet aan gedacht. Norbert heeft dit denk ik veranderd. Ik wist het niet.”
Ze kijkt naar Nicolas. “Laat er ons maar van genieten. Maar ik breng Marie Jeanne niet meer naar hier.”
Ze lopen naar het terras. Dat geeft uit op een groot zwembad. Ella draait zich om. Ze lacht alweer. “Ik zie je graag, lieve Nicolas.”
“Ik jou ook. Bestel ik iets te eten? Ik zie het nu nog niet echt zitten om de stad in te trekken.”
Ella trekt Nicolas naar hem toe. “Nee, ik ook niet. Ik heb gewoon zin om even wat bij te slapen. Op een vliegtuig slapen is me dat niet.”
“Nee, inderdaad.” Nicolas belt roomservice. Dan legt hij de koffers open. Ella grist er een kledingstuk uit en loopt naar de badkamer. Nicolas laat dit niet zo maar gebeuren.
Hij loopt achter haar aan, maar legt eerst wat geld op de rand van de tafel. Zijn hemd hangt ergens aan een stoel. Zijn jeans ligt op de grond.
Ella had dit eigenlijk gehoopt. Ze zet zich achter de deur. Als Nicolas enthousiast de deur opent, kijkt hij verbaasd rond. Geen Ella. Tot ze achter de deur uitspringt. Nicolas lacht en trekt haar naar zich toe.
Ze verliezen elkaar en genieten van elkaar. Ze eindigen innig verbonden in het bad. Ella ligt op haar buik tegen Nicolas aan. Hij streelt Ella. Ze geniet. “Het mag dan luxe zijn. Dit is top.”
Nicolas knikt en kust haar zacht. “Ik heb reuzehonger.” Fluistert hij zacht. “Ik ook.” Ella zet zich recht en neemt de 2 grote badlakens. Ze drapeert er eentje rond haar en houdt de ander open voor Nicolas. Hij stapt uit bad. Ze legt de handdoek rond hem heen en droogt hem dan voorzichtig af. Nicolas geniet en laat zich niet ongemoeid. Hij tilt haar in zijn armen en loopt naar het bed. Op het tafeltje staat het eten. Er staat ook een fles champagne in een ijsemmer en een zilveren schaaltje met aardbeitjes en een kommetje verse slagroom.
Ella kijkt er verlekkerd naar. “Eerst het dessertje?” plaagt Nicolas. Ella’s ogen blinken.
“Mmmm, ja, liefst wel.”
Hij neemt de fles, de twee glazen en geeft dit aan Ella. Dan neemt hij de twee schaaltjes. Ella opent ondertussen de fles champagne. “Dit is wel decadent, niet?”
Nicolas lacht. “We trouwen maar 1 keer.”
Ella lacht. “Das waar.” Ze schenkt 2 glazen in. Nicolas zet de schaaltjes op het nachtkastje en legt zich dan naast Ella in het bed. Hij nipt van zijn glas. Ella lacht. “Mmm … decadent maar lekker!”
De namiddag wordt een aaneenschakeling van wat rusten maar vooral genieten van de liefde voor elkaar. Ze blijven op hun kamer. Johannesburg verkennen is vandaag niet aan de orde. Nee, daar is nog tijd voor …
Na 15 uur op het vliegtuig heeft Ella het wel gehad. Ze verlangt om opnieuw vaste grond onder de voeten te hebben. Dit geldt eveneens voor Nicolas. Ze hebben lekker gegeten. Een film of 3 gezien. Wat rondgelopen. Vooral de 5 minuten in de cockpit hebben veel indruk gemaakt op Nicolas. Maar nu wil hij met Ella pronken en genieten van zijn huwelijksreis. Nog 30 minuten en ze gaan landen.
De vlucht is prachtig verlopen, straks landen ze in Johannesburg. Daar in de buitenwijken heeft Ella 3 jaar gewerkt in een gratis ziekenhuis.
De landing verloopt voortreffelijk en geen half uur later staan Ella en Nicolas buiten aan de luchthaven. En daar staat Caroline hen op te wachten.
“Ella” Caroline zwaait enthousiast. Naast haar staat een kleine meisje.
Caroline komt op Ella toegelopen en omhelst haar. “Hoe gaat het met jullie? Jij moet Nicolas zijn. Welkom in Zuid Afrika.”
Het wordt een blij weerzien met Caroline. Nicolas houdt zich wat op de vlakte.
“Ik ben zo blij dat ik alles aan Nicolas kan laten zien.” Ella zet zich op haar hurken. “Hey Marie Jeanne, how are you ?”
“Good. I missed you.” Het kleine meisje trekt een triest gezicht. Ella tilt haar op. “I am back. But not really for always. I am married now. This is Nicolas, my husband.”
“Hey Nicolas.”
Nicolas komt wat korter bij. “Hey.”
“Kom ik breng jullie naar de jeep en dan breng ik jullie naar jullie hotel. Ik kom jullie morgen oppikken. Goed?” Caroline loopt naar hun bagage. Iedereen draagt wat en in een keer zit alles in de auto.
Marie Jeanne zit op Ella’s schoot en vertelt onderuit. Nicolas luistert geanimeerd naar alle verhalen van dit kleine meisje.
“Marie Jeanne heeft me van de eerste dag aanvaard. Haar oma werkt in het ziekenhuis, haar mama is overleden en haar papa kent ze niet. Het is zo een lief meisje.”
Marie Jeanne houdt Nicolas in het oog. “Jij bent lief.” Zegt ze in perfect nederlands.
“You are also very sweat.” Nicolas lacht als het meisje hem verbaasd aankijkt.
“Oh, I didn’t know that you can speak English. I know a bit nederlands. Caroline teach it mij.”
Ella lacht. “Je kan het al goed.”
Maria Jeanne knikt.
Een kwartiertje later stopt de jeep voor een chique hotel. Ella is onder de indruk. “Caroline, is dit er niet wat over?”
“Nee, zeker en vast niet. Het is jullie huwelijksreis. Ik heb dit hotel zelf gekozen. De eigenaars helpen ons zo dikwijls dus is dit eigenlijk voor ons ook belangrijk, een keer een wederdienst.”
“Ok” Ella kijkt rond. Ze is onder de indruk. Deze kant van de stad kent ze van de winkeltjes …
Nicolas snapt de opmerking van Ella. Maar hij weet dat Caroline en Norbert dit allemaal geregeld hebben.
Caroline neemt Marie Jeanne aan de hand. “Wij zijn er nu mee weg. We zien jullie morgenochtend?”
“Dan pas ?” Ella kijkt wat verbaasd.
“Ik dacht dat jullie liever eerst wat zouden rusten, na zo een reis.”
“Ja, das waar. Tot morgen dan.”
Ella en Nicolas nemen afscheid en lopen het hotel binnen. Aan de balie worden ze door een vriendelijke dame ontvangen. Nog geen halfuur later komen ze op hun kamer. Kamer dat is het juiste woord niet. Het is de bruidssuite. Ze worden begeleid naar hun kamer. Zo een ontvangst hadden ze niet verwacht. Ella is onder de indruk. Maar ze kijkt wat bedrukt. Nicolas merkt het op. Hij trekt haar naar zich toe.
“Wat scheelt er ?”
Ze haalt haar schouders op. “Ik weet niet. Dit is zo mooi en prachtig … en morgen als Caroline met ons naar het ziekenhuis ..”
“Daar hebben we niet aan gedacht. Norbert heeft dit denk ik veranderd. Ik wist het niet.”
Ze kijkt naar Nicolas. “Laat er ons maar van genieten. Maar ik breng Marie Jeanne niet meer naar hier.”
Ze lopen naar het terras. Dat geeft uit op een groot zwembad. Ella draait zich om. Ze lacht alweer. “Ik zie je graag, lieve Nicolas.”
“Ik jou ook. Bestel ik iets te eten? Ik zie het nu nog niet echt zitten om de stad in te trekken.”
Ella trekt Nicolas naar hem toe. “Nee, ik ook niet. Ik heb gewoon zin om even wat bij te slapen. Op een vliegtuig slapen is me dat niet.”
“Nee, inderdaad.” Nicolas belt roomservice. Dan legt hij de koffers open. Ella grist er een kledingstuk uit en loopt naar de badkamer. Nicolas laat dit niet zo maar gebeuren.
Hij loopt achter haar aan, maar legt eerst wat geld op de rand van de tafel. Zijn hemd hangt ergens aan een stoel. Zijn jeans ligt op de grond.
Ella had dit eigenlijk gehoopt. Ze zet zich achter de deur. Als Nicolas enthousiast de deur opent, kijkt hij verbaasd rond. Geen Ella. Tot ze achter de deur uitspringt. Nicolas lacht en trekt haar naar zich toe.
Ze verliezen elkaar en genieten van elkaar. Ze eindigen innig verbonden in het bad. Ella ligt op haar buik tegen Nicolas aan. Hij streelt Ella. Ze geniet. “Het mag dan luxe zijn. Dit is top.”
Nicolas knikt en kust haar zacht. “Ik heb reuzehonger.” Fluistert hij zacht. “Ik ook.” Ella zet zich recht en neemt de 2 grote badlakens. Ze drapeert er eentje rond haar en houdt de ander open voor Nicolas. Hij stapt uit bad. Ze legt de handdoek rond hem heen en droogt hem dan voorzichtig af. Nicolas geniet en laat zich niet ongemoeid. Hij tilt haar in zijn armen en loopt naar het bed. Op het tafeltje staat het eten. Er staat ook een fles champagne in een ijsemmer en een zilveren schaaltje met aardbeitjes en een kommetje verse slagroom.
Ella kijkt er verlekkerd naar. “Eerst het dessertje?” plaagt Nicolas. Ella’s ogen blinken.
“Mmmm, ja, liefst wel.”
Hij neemt de fles, de twee glazen en geeft dit aan Ella. Dan neemt hij de twee schaaltjes. Ella opent ondertussen de fles champagne. “Dit is wel decadent, niet?”
Nicolas lacht. “We trouwen maar 1 keer.”
Ella lacht. “Das waar.” Ze schenkt 2 glazen in. Nicolas zet de schaaltjes op het nachtkastje en legt zich dan naast Ella in het bed. Hij nipt van zijn glas. Ella lacht. “Mmm … decadent maar lekker!”
De namiddag wordt een aaneenschakeling van wat rusten maar vooral genieten van de liefde voor elkaar. Ze blijven op hun kamer. Johannesburg verkennen is vandaag niet aan de orde. Nee, daar is nog tijd voor …
-
Fleur'tje
- Super Ere Lid
- Berichten: 2161
- Lid geworden op: 29-06-2010 23:37
Deel 65
Deel 65
Linda loopt de Wingerd binnen samen met Norbert. Ze hebben nog niets gehoord van Ella en Nicolas maar dat is vrij logisch. Dat pas gehuwde stelletje zal nu wel wat anders aan hun hoofd hebben. Voor Norbert is het opnieuw de orde van de dag. De dagelijkse leiding van de Wingerd valt weer volledig aan hem te beurt.
Linda kijkt wat bedenkelijk. In de lobby stopt ze plots.
Norbert stopt plots. “Iets vergeten?”
Linda lacht. “Misschien wel.”
“Oei, dan rij ik even terug.”
“Nee, schat, dat bedoel ik niet. Lopen we ons leven niet voorbij ?”
Nu trekt Norbert een vragende gezicht. “Ik volg niet.”
“Awel ja. Ik kom hier binnen en mijn blik valt op het werk van Jasper. Hij heeft me op die korte tijd zo veel geleerd. Ook leren genieten.”
Norbert stapt op Linda toe en omhelst haar. “Inderdaad. Daar moeten we bij stil staan. Heb jij een voorstel? Ik denk dat Lucas en Anke een ideale tandem zouden zijn als directie en Nicolas als algemene directie.”
Linda knikt enthousiast. “Wij denken hetzelfde zonder het al aan elkaar gezegd te hebben? Kom we lopen naar de Oase. Misschien zijn die twee daar. En ik heb zin in koffie.” Arm in arm lopen ze naar de Oase. “Misschien moeten we wel wachten.”
Norbert kijkt haar aan. “Je moet wel weten wat je wil, lieve schat.”
“Nee, maar je hebt een punt. Nicolas heeft opnieuw zijn taak opgenomen. Dat lijkt dan net dat we hem voorbijlopen.”
“Nee, dat doen we niet. Ik heb dat met hem besproken, net voor hun huwelijk. Ik had het eerst aan Antoine gevraagd. Maar die zei dat Nicolas hier alleen over kon beslissen.”
“Ah, ok. En wat vond hij ervan?”
“Hij was aan het wachten op die vraag.”
Linda lacht. “Ja, gezien ik nu ook minder werk heb.”
“Inderdaad. Ella en Nicolas dachten wel dat wij ook een andere wending aan ons leven zouden willen geven.”
“Oma, oma.” Sara komt ook net de Oase binnen. “Hey mijn kleine meid.” Norbert draait zich naar haar om en tilt haar in de lucht. “Opa … ja vliegen ..”
Norbert is in zijn schik. Dit kleine meisje heeft in geen tijd zijn hart veroverd. Hij draait haar rond zich heen. “Wil jij chocomelk?”
Sara knikt enthousiast. Hij zet haar naast Linda neer. “Dan ga ik dat voor mijn dames halen.”
“Waar is mama?” vraagt Linda aan Sara. “Daar” Sara wijst naar de deuropening. Daar staat Anke breed lachend. “Jullie verwennen haar te veel.”
“Maar nee. Straks kan ze mee naar de loft. Ik moet daar nog wat opruimen. En dan ga ik met haar naar huis. Ik denk dat Norbert ook maar even hier blijft. Maar kom er even bijzitten, samen met Lucas.”
“Oei” Anke kijkt bezorgd.
Linda kijkt haar lachend aan. “Nee, zeker geen oei.”
Een uurtje later zitten ze samen in de Oase. “Zo nu zijn we allemaal samen. Linda en ik hebben een vraagje voor jullie. We zouden graag iets meer genieten en iets minder werken. Vandaar … dat we met jullie hier samen zitten.”
Anke kijkt wat hulpeloos naar Lucas. Lucas knikt maar kijkt bezorgd.
“Ik weet dat jullie alle twee heel graag met patiënten werken. Vandaar ook mijn vraag. Zouden jullie eventueel overwegen om het directiewerk part time in duo erbij te nemen. Ik zal zeker in het begin nog dikwijls meewerken. Zo kunnen jullie geleidelijk inwerken. En gezien Lucas het werk reeds gedaan heeft lijkt me dit zeker een haalbare kaart. Jullie zouden dan direct onder Nicolas werken en de dagelijkse leiding op jullie nemen.”
Lucas duwt zijn bril omhoog. “Dat lijkt me nu een ideale oplossing. Zo met zijn tweetjes … ja ik zie dat wel zitten.” Hij kijkt vragend naar Anke.
“Ikke?” Anke is verbaasd dat Norbert aan haar denkt. “Ja, jij. Jij en Lucas werken nu al samen. En op die manier is de dienst verzekerd.”
Anke kijkt naar Linda. “Ik ben vereerd dat jullie me die taak willen toevertrouwen.” Dan kijkt ze naar Lucas. “En met Lucas samen zal dat zeker lukken en kunnen we allebei nog tijd geven aan patiënten.”
Norbert klapt in zijn handen. “Awel dat is nu goed nieuws. Ik ben blij dat ons mijn voorstel aanvaarden.” Hij kijkt naar Linda. “Zo, das opgelost.” Linda lacht. “Ja, perfect opgelost.”
Lucas kijkt nog wat bezorgd. “Ik vind het echt een prachtig voorstel maar zoals je zegt we zullen werken onder Mijnheer De Prins. Heeft hij hier dan niet het laatste woord in?”
Norbert lacht. “Dat is al met hem besproken. Hij vindt het een prachtige oplossing. Hij weet dat jullie perfect samen werken. Ook Antoine heeft zijn fiat gegeven. Ik moest het jullie voorstellen. De contracten liggen te blinken in het kantoor van Nicolas.”
Dit is voor Lucas een voldoende antwoord op zijn twijfels. “Dan ben ik vereerd deze job samen met Anke samen aan te nemen.”
“Ik ook” lacht Anke. “Dit had ik niet verwacht.”
Linda kijkt haar dochter aan. “Dit is de beste oplossing. Voor jonge mensen als jullie is dit ideaal aan job sharing te doen.”
“Ja, zo hou ik nog tijd over voor Sara en voor mijn patiënten.”
“Dat miste ik de vorige keer. Ik kon er geen patiënten bijnemen … en …” Lucas bloost.
“ja, hoe moet ik dat zeggen … gezien ik nu getrouwd ben ….” Hij is blij dat hij zijn geheim niet verteld heeft, het ligt op het puntje van zijn tong. Hij beseft net als Anke dat hij op die manier volop van zijn leven kan genieten, samen met Anthony.”
Linda loopt de Wingerd binnen samen met Norbert. Ze hebben nog niets gehoord van Ella en Nicolas maar dat is vrij logisch. Dat pas gehuwde stelletje zal nu wel wat anders aan hun hoofd hebben. Voor Norbert is het opnieuw de orde van de dag. De dagelijkse leiding van de Wingerd valt weer volledig aan hem te beurt.
Linda kijkt wat bedenkelijk. In de lobby stopt ze plots.
Norbert stopt plots. “Iets vergeten?”
Linda lacht. “Misschien wel.”
“Oei, dan rij ik even terug.”
“Nee, schat, dat bedoel ik niet. Lopen we ons leven niet voorbij ?”
Nu trekt Norbert een vragende gezicht. “Ik volg niet.”
“Awel ja. Ik kom hier binnen en mijn blik valt op het werk van Jasper. Hij heeft me op die korte tijd zo veel geleerd. Ook leren genieten.”
Norbert stapt op Linda toe en omhelst haar. “Inderdaad. Daar moeten we bij stil staan. Heb jij een voorstel? Ik denk dat Lucas en Anke een ideale tandem zouden zijn als directie en Nicolas als algemene directie.”
Linda knikt enthousiast. “Wij denken hetzelfde zonder het al aan elkaar gezegd te hebben? Kom we lopen naar de Oase. Misschien zijn die twee daar. En ik heb zin in koffie.” Arm in arm lopen ze naar de Oase. “Misschien moeten we wel wachten.”
Norbert kijkt haar aan. “Je moet wel weten wat je wil, lieve schat.”
“Nee, maar je hebt een punt. Nicolas heeft opnieuw zijn taak opgenomen. Dat lijkt dan net dat we hem voorbijlopen.”
“Nee, dat doen we niet. Ik heb dat met hem besproken, net voor hun huwelijk. Ik had het eerst aan Antoine gevraagd. Maar die zei dat Nicolas hier alleen over kon beslissen.”
“Ah, ok. En wat vond hij ervan?”
“Hij was aan het wachten op die vraag.”
Linda lacht. “Ja, gezien ik nu ook minder werk heb.”
“Inderdaad. Ella en Nicolas dachten wel dat wij ook een andere wending aan ons leven zouden willen geven.”
“Oma, oma.” Sara komt ook net de Oase binnen. “Hey mijn kleine meid.” Norbert draait zich naar haar om en tilt haar in de lucht. “Opa … ja vliegen ..”
Norbert is in zijn schik. Dit kleine meisje heeft in geen tijd zijn hart veroverd. Hij draait haar rond zich heen. “Wil jij chocomelk?”
Sara knikt enthousiast. Hij zet haar naast Linda neer. “Dan ga ik dat voor mijn dames halen.”
“Waar is mama?” vraagt Linda aan Sara. “Daar” Sara wijst naar de deuropening. Daar staat Anke breed lachend. “Jullie verwennen haar te veel.”
“Maar nee. Straks kan ze mee naar de loft. Ik moet daar nog wat opruimen. En dan ga ik met haar naar huis. Ik denk dat Norbert ook maar even hier blijft. Maar kom er even bijzitten, samen met Lucas.”
“Oei” Anke kijkt bezorgd.
Linda kijkt haar lachend aan. “Nee, zeker geen oei.”
Een uurtje later zitten ze samen in de Oase. “Zo nu zijn we allemaal samen. Linda en ik hebben een vraagje voor jullie. We zouden graag iets meer genieten en iets minder werken. Vandaar … dat we met jullie hier samen zitten.”
Anke kijkt wat hulpeloos naar Lucas. Lucas knikt maar kijkt bezorgd.
“Ik weet dat jullie alle twee heel graag met patiënten werken. Vandaar ook mijn vraag. Zouden jullie eventueel overwegen om het directiewerk part time in duo erbij te nemen. Ik zal zeker in het begin nog dikwijls meewerken. Zo kunnen jullie geleidelijk inwerken. En gezien Lucas het werk reeds gedaan heeft lijkt me dit zeker een haalbare kaart. Jullie zouden dan direct onder Nicolas werken en de dagelijkse leiding op jullie nemen.”
Lucas duwt zijn bril omhoog. “Dat lijkt me nu een ideale oplossing. Zo met zijn tweetjes … ja ik zie dat wel zitten.” Hij kijkt vragend naar Anke.
“Ikke?” Anke is verbaasd dat Norbert aan haar denkt. “Ja, jij. Jij en Lucas werken nu al samen. En op die manier is de dienst verzekerd.”
Anke kijkt naar Linda. “Ik ben vereerd dat jullie me die taak willen toevertrouwen.” Dan kijkt ze naar Lucas. “En met Lucas samen zal dat zeker lukken en kunnen we allebei nog tijd geven aan patiënten.”
Norbert klapt in zijn handen. “Awel dat is nu goed nieuws. Ik ben blij dat ons mijn voorstel aanvaarden.” Hij kijkt naar Linda. “Zo, das opgelost.” Linda lacht. “Ja, perfect opgelost.”
Lucas kijkt nog wat bezorgd. “Ik vind het echt een prachtig voorstel maar zoals je zegt we zullen werken onder Mijnheer De Prins. Heeft hij hier dan niet het laatste woord in?”
Norbert lacht. “Dat is al met hem besproken. Hij vindt het een prachtige oplossing. Hij weet dat jullie perfect samen werken. Ook Antoine heeft zijn fiat gegeven. Ik moest het jullie voorstellen. De contracten liggen te blinken in het kantoor van Nicolas.”
Dit is voor Lucas een voldoende antwoord op zijn twijfels. “Dan ben ik vereerd deze job samen met Anke samen aan te nemen.”
“Ik ook” lacht Anke. “Dit had ik niet verwacht.”
Linda kijkt haar dochter aan. “Dit is de beste oplossing. Voor jonge mensen als jullie is dit ideaal aan job sharing te doen.”
“Ja, zo hou ik nog tijd over voor Sara en voor mijn patiënten.”
“Dat miste ik de vorige keer. Ik kon er geen patiënten bijnemen … en …” Lucas bloost.
“ja, hoe moet ik dat zeggen … gezien ik nu getrouwd ben ….” Hij is blij dat hij zijn geheim niet verteld heeft, het ligt op het puntje van zijn tong. Hij beseft net als Anke dat hij op die manier volop van zijn leven kan genieten, samen met Anthony.”
-
Fleur'tje
- Super Ere Lid
- Berichten: 2161
- Lid geworden op: 29-06-2010 23:37
Deel 65
Deel 65
Linda loopt de Wingerd binnen samen met Norbert. Ze hebben nog niets gehoord van Ella en Nicolas maar dat is vrij logisch. Dat pas gehuwde stelletje zal nu wel wat anders aan hun hoofd hebben. Voor Norbert is het opnieuw de orde van de dag. De dagelijkse leiding van de Wingerd valt weer volledig aan hem te beurt.
Linda kijkt wat bedenkelijk. In de lobby stopt ze plots.
Norbert stopt plots. “Iets vergeten?”
Linda lacht. “Misschien wel.”
“Oei, dan rij ik even terug.”
“Nee, schat, dat bedoel ik niet. Lopen we ons leven niet voorbij ?”
Nu trekt Norbert een vragende gezicht. “Ik volg niet.”
“Awel ja. Ik kom hier binnen en mijn blik valt op het werk van Jasper. Hij heeft me op die korte tijd zo veel geleerd. Ook leren genieten.”
Norbert stapt op Linda toe en omhelst haar. “Inderdaad. Daar moeten we bij stil staan. Heb jij een voorstel? Ik denk dat Lucas en Anke een ideale tandem zouden zijn als directie en Nicolas als algemene directie.”
Linda knikt enthousiast. “Wij denken hetzelfde zonder het al aan elkaar gezegd te hebben? Kom we lopen naar de Oase. Misschien zijn die twee daar. En ik heb zin in koffie.” Arm in arm lopen ze naar de Oase. “Misschien moeten we wel wachten.”
Norbert kijkt haar aan. “Je moet wel weten wat je wil, lieve schat.”
“Nee, maar je hebt een punt. Nicolas heeft opnieuw zijn taak opgenomen. Dat lijkt dan net dat we hem voorbijlopen.”
“Nee, dat doen we niet. Ik heb dat met hem besproken, net voor hun huwelijk. Ik had het eerst aan Antoine gevraagd. Maar die zei dat Nicolas hier alleen over kon beslissen.”
“Ah, ok. En wat vond hij ervan?”
“Hij was aan het wachten op die vraag.”
Linda lacht. “Ja, gezien ik nu ook minder werk heb.”
“Inderdaad. Ella en Nicolas dachten wel dat wij ook een andere wending aan ons leven zouden willen geven.”
“Oma, oma.” Sara komt ook net de Oase binnen. “Hey mijn kleine meid.” Norbert draait zich naar haar om en tilt haar in de lucht. “Opa … ja vliegen ..”
Norbert is in zijn schik. Dit kleine meisje heeft in geen tijd zijn hart veroverd. Hij draait haar rond zich heen. “Wil jij chocomelk?”
Sara knikt enthousiast. Hij zet haar naast Linda neer. “Dan ga ik dat voor mijn dames halen.”
“Waar is mama?” vraagt Linda aan Sara. “Daar” Sara wijst naar de deuropening. Daar staat Anke breed lachend. “Jullie verwennen haar te veel.”
“Maar nee. Straks kan ze mee naar de loft. Ik moet daar nog wat opruimen. En dan ga ik met haar naar huis. Ik denk dat Norbert ook maar even hier blijft. Maar kom er even bijzitten, samen met Lucas.”
“Oei” Anke kijkt bezorgd.
Linda kijkt haar lachend aan. “Nee, zeker geen oei.”
Een uurtje later zitten ze samen in de Oase. “Zo nu zijn we allemaal samen. Linda en ik hebben een vraagje voor jullie. We zouden graag iets meer genieten en iets minder werken. Vandaar … dat we met jullie hier samen zitten.”
Anke kijkt wat hulpeloos naar Lucas. Lucas knikt maar kijkt bezorgd.
“Ik weet dat jullie alle twee heel graag met patiënten werken. Vandaar ook mijn vraag. Zouden jullie eventueel overwegen om het directiewerk part time in duo erbij te nemen. Ik zal zeker in het begin nog dikwijls meewerken. Zo kunnen jullie geleidelijk inwerken. En gezien Lucas het werk reeds gedaan heeft lijkt me dit zeker een haalbare kaart. Jullie zouden dan direct onder Nicolas werken en de dagelijkse leiding op jullie nemen.”
Lucas duwt zijn bril omhoog. “Dat lijkt me nu een ideale oplossing. Zo met zijn tweetjes … ja ik zie dat wel zitten.” Hij kijkt vragend naar Anke.
“Ikke?” Anke is verbaasd dat Norbert aan haar denkt. “Ja, jij. Jij en Lucas werken nu al samen. En op die manier is de dienst verzekerd.”
Anke kijkt naar Linda. “Ik ben vereerd dat jullie me die taak willen toevertrouwen.” Dan kijkt ze naar Lucas. “En met Lucas samen zal dat zeker lukken en kunnen we allebei nog tijd geven aan patiënten.”
Norbert klapt in zijn handen. “Awel dat is nu goed nieuws. Ik ben blij dat ons mijn voorstel aanvaarden.” Hij kijkt naar Linda. “Zo, das opgelost.” Linda lacht. “Ja, perfect opgelost.”
Lucas kijkt nog wat bezorgd. “Ik vind het echt een prachtig voorstel maar zoals je zegt we zullen werken onder Mijnheer De Prins. Heeft hij hier dan niet het laatste woord in?”
Norbert lacht. “Dat is al met hem besproken. Hij vindt het een prachtige oplossing. Hij weet dat jullie perfect samen werken. Ook Antoine heeft zijn fiat gegeven. Ik moest het jullie voorstellen. De contracten liggen te blinken in het kantoor van Nicolas.”
Dit is voor Lucas een voldoende antwoord op zijn twijfels. “Dan ben ik vereerd deze job samen met Anke samen aan te nemen.”
“Ik ook” lacht Anke. “Dit had ik niet verwacht.”
Linda kijkt haar dochter aan. “Dit is de beste oplossing. Voor jonge mensen als jullie is dit ideaal aan job sharing te doen.”
“Ja, zo hou ik nog tijd over voor Sara en voor mijn patiënten.”
“Dat miste ik de vorige keer. Ik kon er geen patiënten bijnemen … en …” Lucas bloost.
“ja, hoe moet ik dat zeggen … gezien ik nu getrouwd ben ….” Hij is blij dat hij zijn geheim niet verteld heeft, het ligt op het puntje van zijn tong. Hij beseft net als Anke dat hij op die manier volop van zijn leven kan genieten, samen met Anthony.”
Linda loopt de Wingerd binnen samen met Norbert. Ze hebben nog niets gehoord van Ella en Nicolas maar dat is vrij logisch. Dat pas gehuwde stelletje zal nu wel wat anders aan hun hoofd hebben. Voor Norbert is het opnieuw de orde van de dag. De dagelijkse leiding van de Wingerd valt weer volledig aan hem te beurt.
Linda kijkt wat bedenkelijk. In de lobby stopt ze plots.
Norbert stopt plots. “Iets vergeten?”
Linda lacht. “Misschien wel.”
“Oei, dan rij ik even terug.”
“Nee, schat, dat bedoel ik niet. Lopen we ons leven niet voorbij ?”
Nu trekt Norbert een vragende gezicht. “Ik volg niet.”
“Awel ja. Ik kom hier binnen en mijn blik valt op het werk van Jasper. Hij heeft me op die korte tijd zo veel geleerd. Ook leren genieten.”
Norbert stapt op Linda toe en omhelst haar. “Inderdaad. Daar moeten we bij stil staan. Heb jij een voorstel? Ik denk dat Lucas en Anke een ideale tandem zouden zijn als directie en Nicolas als algemene directie.”
Linda knikt enthousiast. “Wij denken hetzelfde zonder het al aan elkaar gezegd te hebben? Kom we lopen naar de Oase. Misschien zijn die twee daar. En ik heb zin in koffie.” Arm in arm lopen ze naar de Oase. “Misschien moeten we wel wachten.”
Norbert kijkt haar aan. “Je moet wel weten wat je wil, lieve schat.”
“Nee, maar je hebt een punt. Nicolas heeft opnieuw zijn taak opgenomen. Dat lijkt dan net dat we hem voorbijlopen.”
“Nee, dat doen we niet. Ik heb dat met hem besproken, net voor hun huwelijk. Ik had het eerst aan Antoine gevraagd. Maar die zei dat Nicolas hier alleen over kon beslissen.”
“Ah, ok. En wat vond hij ervan?”
“Hij was aan het wachten op die vraag.”
Linda lacht. “Ja, gezien ik nu ook minder werk heb.”
“Inderdaad. Ella en Nicolas dachten wel dat wij ook een andere wending aan ons leven zouden willen geven.”
“Oma, oma.” Sara komt ook net de Oase binnen. “Hey mijn kleine meid.” Norbert draait zich naar haar om en tilt haar in de lucht. “Opa … ja vliegen ..”
Norbert is in zijn schik. Dit kleine meisje heeft in geen tijd zijn hart veroverd. Hij draait haar rond zich heen. “Wil jij chocomelk?”
Sara knikt enthousiast. Hij zet haar naast Linda neer. “Dan ga ik dat voor mijn dames halen.”
“Waar is mama?” vraagt Linda aan Sara. “Daar” Sara wijst naar de deuropening. Daar staat Anke breed lachend. “Jullie verwennen haar te veel.”
“Maar nee. Straks kan ze mee naar de loft. Ik moet daar nog wat opruimen. En dan ga ik met haar naar huis. Ik denk dat Norbert ook maar even hier blijft. Maar kom er even bijzitten, samen met Lucas.”
“Oei” Anke kijkt bezorgd.
Linda kijkt haar lachend aan. “Nee, zeker geen oei.”
Een uurtje later zitten ze samen in de Oase. “Zo nu zijn we allemaal samen. Linda en ik hebben een vraagje voor jullie. We zouden graag iets meer genieten en iets minder werken. Vandaar … dat we met jullie hier samen zitten.”
Anke kijkt wat hulpeloos naar Lucas. Lucas knikt maar kijkt bezorgd.
“Ik weet dat jullie alle twee heel graag met patiënten werken. Vandaar ook mijn vraag. Zouden jullie eventueel overwegen om het directiewerk part time in duo erbij te nemen. Ik zal zeker in het begin nog dikwijls meewerken. Zo kunnen jullie geleidelijk inwerken. En gezien Lucas het werk reeds gedaan heeft lijkt me dit zeker een haalbare kaart. Jullie zouden dan direct onder Nicolas werken en de dagelijkse leiding op jullie nemen.”
Lucas duwt zijn bril omhoog. “Dat lijkt me nu een ideale oplossing. Zo met zijn tweetjes … ja ik zie dat wel zitten.” Hij kijkt vragend naar Anke.
“Ikke?” Anke is verbaasd dat Norbert aan haar denkt. “Ja, jij. Jij en Lucas werken nu al samen. En op die manier is de dienst verzekerd.”
Anke kijkt naar Linda. “Ik ben vereerd dat jullie me die taak willen toevertrouwen.” Dan kijkt ze naar Lucas. “En met Lucas samen zal dat zeker lukken en kunnen we allebei nog tijd geven aan patiënten.”
Norbert klapt in zijn handen. “Awel dat is nu goed nieuws. Ik ben blij dat ons mijn voorstel aanvaarden.” Hij kijkt naar Linda. “Zo, das opgelost.” Linda lacht. “Ja, perfect opgelost.”
Lucas kijkt nog wat bezorgd. “Ik vind het echt een prachtig voorstel maar zoals je zegt we zullen werken onder Mijnheer De Prins. Heeft hij hier dan niet het laatste woord in?”
Norbert lacht. “Dat is al met hem besproken. Hij vindt het een prachtige oplossing. Hij weet dat jullie perfect samen werken. Ook Antoine heeft zijn fiat gegeven. Ik moest het jullie voorstellen. De contracten liggen te blinken in het kantoor van Nicolas.”
Dit is voor Lucas een voldoende antwoord op zijn twijfels. “Dan ben ik vereerd deze job samen met Anke samen aan te nemen.”
“Ik ook” lacht Anke. “Dit had ik niet verwacht.”
Linda kijkt haar dochter aan. “Dit is de beste oplossing. Voor jonge mensen als jullie is dit ideaal aan job sharing te doen.”
“Ja, zo hou ik nog tijd over voor Sara en voor mijn patiënten.”
“Dat miste ik de vorige keer. Ik kon er geen patiënten bijnemen … en …” Lucas bloost.
“ja, hoe moet ik dat zeggen … gezien ik nu getrouwd ben ….” Hij is blij dat hij zijn geheim niet verteld heeft, het ligt op het puntje van zijn tong. Hij beseft net als Anke dat hij op die manier volop van zijn leven kan genieten, samen met Anthony.”
-
Fleur'tje
- Super Ere Lid
- Berichten: 2161
- Lid geworden op: 29-06-2010 23:37
Deel 66
Deel 66
Ella en Nicolas staan de volgende dag voor dag en douw op. Ella is zo zenuwachtig.
“Wat scheelt er, Pluis?”
Ella kijkt hem aan. “Gewoon, ik ga iedereen terug zien. En ik denk ook aan Norbert.” Ze trekt een droevig gezichtje. Nicolas trekt haar tegen zich aan en kust haar zacht op haar voorhoofd. “Anders moeten we even kijken of er een mailtje is of zelf eentje sturen?”
Ella knikt. “Goed idee.”
Nicolas haalt zijn laptop boven. Hij heeft vrij snel alles in orde en daar komen emails binnen. Geen enkel van Norbert. Ella kijkt Nicolas aan. Hij trekt haar tegen zich aan. “Geen nieuws, goed nieuws, zeker?”
Ze haalt haar schouders op. “Hij zou toch al iets gehoord moeten hebben?”
“Daar ben ik niet zo zeker van. Misschien is ze op secreet gezet.”
Ella trekt de laptop naar zich toe. “Ik ga toch al iets laten weten.” Nicolas knikt instemmend.
“Lieve pa, hier alles goed. Wat een prachtige kamer … Caroline heeft ons opgehaald aan de luchthaven. Het is prachtig weer maar daar hebben we nog niet veel van gemerkt.
.
Heb je al nieuws van de politie ? Ben nieuwsgierig. Laat alstublieft iets weten.
Kusjes
Ella”
Ella duwt de laptop naar Nicoals toe.
“Norbert, hoe gaat het in de Wingerd. Zijn Anke en Lucas al geïnformeerd ? Hebben ze ons voorstel aanvaard ?
Hou ons op de hoogte van Clio. Dit is voor ons erg belangrijk op de hoogte gehouden te worden. Niets weten maakt ons zenuwachtig. Ella en ik zijn oprecht bezorgd om jou. Hoe gaat het met de kleine Sara?
Groeten.
Nicolas.”
Hij drukt op verzenden en sluit dan de laptop af. Ondertussen is het ontbijt afgeleverd. Ella rolt het karretje naar het balkon dat uitgeeft op het zwembad. Ze zetten zich aan het tafeltje. En genieten van het zalig ontbijt.
Na het ontbijt nemen ze uitgebreid de tijd om zich klaar te maken. Rond 10 uur gaat Ella’s mobiel af. “Dag Caroline.”
“Ja we zijn klaar. We komen naar de lobby.” Ella klinkt zenuwachtig. Nicolas trekt haar tegen zich aan. “Ik zie je graag, Pluis en ik kijk zo enorm uit om je leven hier te leren kennen.”
Ella kijkt hem aan. “Mijn leven is nu bij jou en in de Wingerd en daar ben ik zo blij om.” Er rolt een traan over haar wang. “Ik heb hier 3 jaar een prachtig leven gehad maar ik heb jou hier zo gemist.”
Ze verliezen elkaar in een innige zoen. “Lieve Ella, ik heb jou ook gemist maar das voorbij. Jij kan mij een prachtig leven laten leren kennen. Ik jou niet. Ik heb me verstopt in mijn loft, die drie jaar. Ik kijk hier echt naar uit.”
Ella glimlacht alweer. “Kom, weg muizenissen, Carolinietjes wacht op ons.”
Beneden zit Caroline in een van de leren zeteltjes met een dampende kop koffie voor zich. Als ze Ella en Nicolas ziet uit de lift stappen, zwaait ze enthousiast. Ella en Nicolas lopen hand in hand naar haar toe. Nicolas laat zich in een van de zeteltjes vallen en trekt Ella op zijn schoot. Voor haar zalig en voor hem daarenboven een zekerheid die hij nu wel nodig heeft. Ella legt haar arm om Nicolas heen. Het stelt hem gerust.
“Ook een koffie ?”
“Hoeft niet, we hebben net genoten van een heerlijk ontbijt.”
Caroline nipt van haar koffie. “Iedereen kijkt uit naar jullie komst. Iedereen dacht dat je terug kwam.”
“Nee, dat niet. Maar deze verrassing is zo een meevaller. Ik heb hier zoveel geleerd. Maar ik heb hier Nicolas zo erg gemist.”
“Dat heb jij eigenlijk goed verborgen gehouden. Ik snap Clio nog altijd niet. Waarom heeft ze jou naar hier gestuurd ? Niet voor mij … enkel uit eigenbelang.”
“Ik dacht echt dat ze veranderd was.” Ella zucht. “Maar nee, ze wou me weg .. uit mijn vertrouwde omgeving, weg van Nicolas.”
Ella kijkt naar Caroline. “Hoe ken jij Clio eigenlijk ?”
“Van de middelbare school. Ze was niet echt mijn hartsvriendin maar we trokken vrij veel met elkaar op.”
Ella kijkt haar aan. “Ik kan best begrijpen dat je haar sympathiek vond. Ze kon dat goed naar voren brengen als ze wou. Zo heeft ze Cindy, en ons allemaal eigenlijk een ganse tijd om de tuin geleid als Barbara, een wat schuttere bizarre maar vriendelijke jonge dame. Niemand had door dat het eigenlijk Clio was. Heel raar …”
“Genoeg over Clio, ze is gelukkig weg.”
“Nee, eigenlijk niet.” Gaat Nicolas verder.
Caroline kijkt verbaasd. “Hoe? Ze was toch verdwenen, niet?”
Ella veegt een traan weg. “Nee, ze stond ineens met een wapen voor onze neus op onze trouwdag.”
“Dat meen je niet?” Caroline kan er niet van over.
Nicolas doet kort het verhaal. Caroline valt van de ene verbazing in de ander.
“Maar, allé, dat kan toch niet. Op jullie huwelijksdag … mam man man … hoe haalt ze het in haar hoofd. Zet dat nu maar uit jullie hoofd. Gun haar dat niet … geen muizenissen … alleen maar genieten …”
Ella geeft Nicolas een zoen. “Je hebt gelijk, Caroline.”
Ella en Nicolas staan de volgende dag voor dag en douw op. Ella is zo zenuwachtig.
“Wat scheelt er, Pluis?”
Ella kijkt hem aan. “Gewoon, ik ga iedereen terug zien. En ik denk ook aan Norbert.” Ze trekt een droevig gezichtje. Nicolas trekt haar tegen zich aan en kust haar zacht op haar voorhoofd. “Anders moeten we even kijken of er een mailtje is of zelf eentje sturen?”
Ella knikt. “Goed idee.”
Nicolas haalt zijn laptop boven. Hij heeft vrij snel alles in orde en daar komen emails binnen. Geen enkel van Norbert. Ella kijkt Nicolas aan. Hij trekt haar tegen zich aan. “Geen nieuws, goed nieuws, zeker?”
Ze haalt haar schouders op. “Hij zou toch al iets gehoord moeten hebben?”
“Daar ben ik niet zo zeker van. Misschien is ze op secreet gezet.”
Ella trekt de laptop naar zich toe. “Ik ga toch al iets laten weten.” Nicolas knikt instemmend.
“Lieve pa, hier alles goed. Wat een prachtige kamer … Caroline heeft ons opgehaald aan de luchthaven. Het is prachtig weer maar daar hebben we nog niet veel van gemerkt.
.Heb je al nieuws van de politie ? Ben nieuwsgierig. Laat alstublieft iets weten.
Kusjes
Ella”
Ella duwt de laptop naar Nicoals toe.
“Norbert, hoe gaat het in de Wingerd. Zijn Anke en Lucas al geïnformeerd ? Hebben ze ons voorstel aanvaard ?
Hou ons op de hoogte van Clio. Dit is voor ons erg belangrijk op de hoogte gehouden te worden. Niets weten maakt ons zenuwachtig. Ella en ik zijn oprecht bezorgd om jou. Hoe gaat het met de kleine Sara?
Groeten.
Nicolas.”
Hij drukt op verzenden en sluit dan de laptop af. Ondertussen is het ontbijt afgeleverd. Ella rolt het karretje naar het balkon dat uitgeeft op het zwembad. Ze zetten zich aan het tafeltje. En genieten van het zalig ontbijt.
Na het ontbijt nemen ze uitgebreid de tijd om zich klaar te maken. Rond 10 uur gaat Ella’s mobiel af. “Dag Caroline.”
“Ja we zijn klaar. We komen naar de lobby.” Ella klinkt zenuwachtig. Nicolas trekt haar tegen zich aan. “Ik zie je graag, Pluis en ik kijk zo enorm uit om je leven hier te leren kennen.”
Ella kijkt hem aan. “Mijn leven is nu bij jou en in de Wingerd en daar ben ik zo blij om.” Er rolt een traan over haar wang. “Ik heb hier 3 jaar een prachtig leven gehad maar ik heb jou hier zo gemist.”
Ze verliezen elkaar in een innige zoen. “Lieve Ella, ik heb jou ook gemist maar das voorbij. Jij kan mij een prachtig leven laten leren kennen. Ik jou niet. Ik heb me verstopt in mijn loft, die drie jaar. Ik kijk hier echt naar uit.”
Ella glimlacht alweer. “Kom, weg muizenissen, Carolinietjes wacht op ons.”
Beneden zit Caroline in een van de leren zeteltjes met een dampende kop koffie voor zich. Als ze Ella en Nicolas ziet uit de lift stappen, zwaait ze enthousiast. Ella en Nicolas lopen hand in hand naar haar toe. Nicolas laat zich in een van de zeteltjes vallen en trekt Ella op zijn schoot. Voor haar zalig en voor hem daarenboven een zekerheid die hij nu wel nodig heeft. Ella legt haar arm om Nicolas heen. Het stelt hem gerust.
“Ook een koffie ?”
“Hoeft niet, we hebben net genoten van een heerlijk ontbijt.”
Caroline nipt van haar koffie. “Iedereen kijkt uit naar jullie komst. Iedereen dacht dat je terug kwam.”
“Nee, dat niet. Maar deze verrassing is zo een meevaller. Ik heb hier zoveel geleerd. Maar ik heb hier Nicolas zo erg gemist.”
“Dat heb jij eigenlijk goed verborgen gehouden. Ik snap Clio nog altijd niet. Waarom heeft ze jou naar hier gestuurd ? Niet voor mij … enkel uit eigenbelang.”
“Ik dacht echt dat ze veranderd was.” Ella zucht. “Maar nee, ze wou me weg .. uit mijn vertrouwde omgeving, weg van Nicolas.”
Ella kijkt naar Caroline. “Hoe ken jij Clio eigenlijk ?”
“Van de middelbare school. Ze was niet echt mijn hartsvriendin maar we trokken vrij veel met elkaar op.”
Ella kijkt haar aan. “Ik kan best begrijpen dat je haar sympathiek vond. Ze kon dat goed naar voren brengen als ze wou. Zo heeft ze Cindy, en ons allemaal eigenlijk een ganse tijd om de tuin geleid als Barbara, een wat schuttere bizarre maar vriendelijke jonge dame. Niemand had door dat het eigenlijk Clio was. Heel raar …”
“Genoeg over Clio, ze is gelukkig weg.”
“Nee, eigenlijk niet.” Gaat Nicolas verder.
Caroline kijkt verbaasd. “Hoe? Ze was toch verdwenen, niet?”
Ella veegt een traan weg. “Nee, ze stond ineens met een wapen voor onze neus op onze trouwdag.”
“Dat meen je niet?” Caroline kan er niet van over.
Nicolas doet kort het verhaal. Caroline valt van de ene verbazing in de ander.
“Maar, allé, dat kan toch niet. Op jullie huwelijksdag … mam man man … hoe haalt ze het in haar hoofd. Zet dat nu maar uit jullie hoofd. Gun haar dat niet … geen muizenissen … alleen maar genieten …”
Ella geeft Nicolas een zoen. “Je hebt gelijk, Caroline.”
-
Fleur'tje
- Super Ere Lid
- Berichten: 2161
- Lid geworden op: 29-06-2010 23:37
Deel 67
Deel 67
Het wordt een zalige dag voor Ella. Ze geniet van alle bekende gezichtjes. Ze schrikt hoeveel er al veranderd is. Ze omhelst iedereen. Nicolas is onder de indruk. Dit ziekenhuis is echt niet te vergelijken met De Wingerd. Maar er hangt zo een warme sfeer. Iedereen is oprecht hartelijk. Caroline wordt hier op handen gedragen. Er lopen nog Belgen rond die hier stage lopen. Ella geniet. En dat maakt Nicolas wat bang. Als dit het leven is dat Ella wil … dan zal het voor hem een aanpassing worden. Hij beseft dat dit voor hem niet zo makkelijk zal worden maar voor Ella … doet hij alles.
Ella loopt een kamer binnen van een patiëntje dat hier al zo lang ligt. Nicolas blijft aan de deur staan met Caroline. “Je kijkt wat bedrukter?”
“Nee, Ella is hier zo geliefd?” klinkt het bijna wanhopig
“Ja, dat is zo maar dat zal in de Wingerd ook wel los lopen.”
“Dat is al zo.”
“Maar …”
“Maar wat ?” Caroline kijkt hem aan.
“Ik voel me schuldig.”
Nu kijkt ze wat verbaasd. “Hoe bedoel je?”
“Awel ja, door mij blijft Ella nu misschien in België terwijl ze hier zoveel goed kan doen.”
“Dat is niet waar. Ella is naar hier gekomen om op 3 jaar haar diploma te halen. Dat we haar hier zo lang hebben gehad is zo goed en een zegen voor ons geweest. En nu kan ze in België verder werken als verpleegster. Ze is goed in haar job. Ze heeft denk ik nooit de bedoeling gehad hier te blijven. Ze mistte België. Ze miste jou, Cindy, Carmen .. ik heb zo veel naar haar verhalen geluisterd. Over jou bleef ze vaag. Maar de triestesse in haar ogen zei genoeg. Ik wist hoe graag ze jou zag. Over jou sprak ze met zoveel eerbied.”
“En toch … je ziet ze hier genieten. Ik mag haar dit niet afnemen.”
Caroline legt haar hand op Nicolas arm. “Nee, zo mag je niet denken. Jij neemt haar dit niet af. Jij hebt haar nu gegeven waar ze al zo lang naar verlangde : jou. Jij bent voor haar het belangrijkste. Verpleegster zijn daar in is ze fantastisch, hier of in België… dat speelt geen rol. Zolang jij in haar leven bent.”
“Je hebt misschien gelijk” prevelt Nicolas zacht. Hij kijkt naar Ella. Ella zit in kleermakerszit op het bed en speelt een handspelletje met het meisje in het bed. Het kind geniet. Nicolas loopt op haar toe. Hij steunt met zijn handen op het bed. Caroline lacht. “Lilly, this is Nicolas, Ella’s new husband.”
Het meisje kijkt naar Nicolas. “Oh, you are nice.”
Nicolas lacht. Ella glundert.
“We are on our honeymoon.”
“Oh, romantic.” Het meisje lacht hartelijk. “You should BE on the beach and not here in the hospital.”
Ella omhelst het meisje. “I wanted to introduce Nicolas to all of you here. I missed him so much here and only all of you gave me the strength to stay here. Now I’m a nurse. Thanks to Caroline.”
“Nee, Ella, niet alleen door mij maar vooral door jouw doorzettingsvermogen.”
Ella kijkt naar Caroline. “Nu kan ik werken in de Wingerd. Eigenlijk is dat net zoals hier. Er zijn voor de mensen, ze verzorgen …”
Nicolas kijkt haar aan. “Meen je dat ?”
Ella knikt enthousiast. Maar dan ziet ze de blik van Nicolas. “Ik heb hier veel geleerd. En ik was hier graag. Maar ik heb jou hier zo dikwijls gemist. ’s Avonds in mijn kamer droomde ik van jou, van ons … ik wou terug naar België voor antwoorden .. om te weten …” Ze draait haar hoofd weg van Nicolas.
Hij trekt haar naar zich toe. “Ik weet nu dat ik je nooit alleen had mogen laten vertrekken. Ella huilt. Nicolas wrijft haar tranen weg. “Ik had jou nooit in België mogen achterlaten.”
“Hela, das nu achter ons. Jullie zijn nu samen en gelukkig.” Caroline zet zich naar Lilly.
“Das wel waar. “ Ella is direct weer vrolijk. Nicolas lacht ook alweer.
“Je hebt gelijk. Iedereen heeft wel eens dingen waar hij later spijt van heeft … nee spijt niet … maar waarvan je denkt, dat had ik beter anders gedaan.”
Caroline lacht. “Das volwassen worden.”
Nicolas knipoogt guitig. “Wat wil je daarmee zeggen ?”
“Euhm, niets.”
Ze nemen afscheid van Lilly en zetten hun wandeling verder.
In de vooravond wandelen ze opnieuw het kantoor van Caroline binnen. Ella laat zich op een stoel vallen. “Pfff… ik heb genoten … maar …”
“Wat?” Caroline kijkt haar aan.
“Nu pas besef ik de luxe in België. Hier moet nog zoveel gebeuren … jij ben hier een godsgeschenk. Die jaren hier merk je dat eigenlijk niet op. Maar nu …”
Ze kijkt naar Nicolas. “Ik ga vanuit België Caroline helpen.”
“Dat lijkt me een goed plan. Ik heb ook de ganse dag al lopen denken.” Nicolas kijkt haar aan. Hij is eigenlijk opgelucht. Maar dat gevoel valt hem ook weer zwaar. Hij is blij dat Ella niet overweegt om hier te blijven. Maar tegelijk weet hij dat ze hier zoveel goed gedaan heeft en kan doen … maar hier een leven opbouwen … dat is voor hem nog een brug te ver. Deze vakantie reikt nu al tot het maximum van zijn mogelijkheden. Hij voelt zich schuldig.
Ella kijkt hem aan. Ze leest zijn gedachten. Ze legt haar hand op zijn knie. Hij probeert haar blik te ontwijken. Ze laat het nu zo maar ze weet wat in zijn hoofd omgaat.
Caroline is druk in de weer met een aantal dokter. “Zou je het zien zitten om vanavond te gaan dineren met Caroline? Er is hier een gezellig eethuisje.”
Ella probeert zijn gedachten in te schatten. “Ja, lijkt me gezellig.” Zegt Nicolas met een zekere overtuiging.
“Zeker? Anders blijven we gewoon op hotel.”
Die gedachte zou hij eigenlijk verkiezen, maar hij probeert zijn angst te overwinnen. “Nee,echt, Ella, lijkt me leuk. Caroline is aangenaam gezelschap.”
Het wordt een zalige dag voor Ella. Ze geniet van alle bekende gezichtjes. Ze schrikt hoeveel er al veranderd is. Ze omhelst iedereen. Nicolas is onder de indruk. Dit ziekenhuis is echt niet te vergelijken met De Wingerd. Maar er hangt zo een warme sfeer. Iedereen is oprecht hartelijk. Caroline wordt hier op handen gedragen. Er lopen nog Belgen rond die hier stage lopen. Ella geniet. En dat maakt Nicolas wat bang. Als dit het leven is dat Ella wil … dan zal het voor hem een aanpassing worden. Hij beseft dat dit voor hem niet zo makkelijk zal worden maar voor Ella … doet hij alles.
Ella loopt een kamer binnen van een patiëntje dat hier al zo lang ligt. Nicolas blijft aan de deur staan met Caroline. “Je kijkt wat bedrukter?”
“Nee, Ella is hier zo geliefd?” klinkt het bijna wanhopig
“Ja, dat is zo maar dat zal in de Wingerd ook wel los lopen.”
“Dat is al zo.”
“Maar …”
“Maar wat ?” Caroline kijkt hem aan.
“Ik voel me schuldig.”
Nu kijkt ze wat verbaasd. “Hoe bedoel je?”
“Awel ja, door mij blijft Ella nu misschien in België terwijl ze hier zoveel goed kan doen.”
“Dat is niet waar. Ella is naar hier gekomen om op 3 jaar haar diploma te halen. Dat we haar hier zo lang hebben gehad is zo goed en een zegen voor ons geweest. En nu kan ze in België verder werken als verpleegster. Ze is goed in haar job. Ze heeft denk ik nooit de bedoeling gehad hier te blijven. Ze mistte België. Ze miste jou, Cindy, Carmen .. ik heb zo veel naar haar verhalen geluisterd. Over jou bleef ze vaag. Maar de triestesse in haar ogen zei genoeg. Ik wist hoe graag ze jou zag. Over jou sprak ze met zoveel eerbied.”
“En toch … je ziet ze hier genieten. Ik mag haar dit niet afnemen.”
Caroline legt haar hand op Nicolas arm. “Nee, zo mag je niet denken. Jij neemt haar dit niet af. Jij hebt haar nu gegeven waar ze al zo lang naar verlangde : jou. Jij bent voor haar het belangrijkste. Verpleegster zijn daar in is ze fantastisch, hier of in België… dat speelt geen rol. Zolang jij in haar leven bent.”
“Je hebt misschien gelijk” prevelt Nicolas zacht. Hij kijkt naar Ella. Ella zit in kleermakerszit op het bed en speelt een handspelletje met het meisje in het bed. Het kind geniet. Nicolas loopt op haar toe. Hij steunt met zijn handen op het bed. Caroline lacht. “Lilly, this is Nicolas, Ella’s new husband.”
Het meisje kijkt naar Nicolas. “Oh, you are nice.”
Nicolas lacht. Ella glundert.
“We are on our honeymoon.”
“Oh, romantic.” Het meisje lacht hartelijk. “You should BE on the beach and not here in the hospital.”
Ella omhelst het meisje. “I wanted to introduce Nicolas to all of you here. I missed him so much here and only all of you gave me the strength to stay here. Now I’m a nurse. Thanks to Caroline.”
“Nee, Ella, niet alleen door mij maar vooral door jouw doorzettingsvermogen.”
Ella kijkt naar Caroline. “Nu kan ik werken in de Wingerd. Eigenlijk is dat net zoals hier. Er zijn voor de mensen, ze verzorgen …”
Nicolas kijkt haar aan. “Meen je dat ?”
Ella knikt enthousiast. Maar dan ziet ze de blik van Nicolas. “Ik heb hier veel geleerd. En ik was hier graag. Maar ik heb jou hier zo dikwijls gemist. ’s Avonds in mijn kamer droomde ik van jou, van ons … ik wou terug naar België voor antwoorden .. om te weten …” Ze draait haar hoofd weg van Nicolas.
Hij trekt haar naar zich toe. “Ik weet nu dat ik je nooit alleen had mogen laten vertrekken. Ella huilt. Nicolas wrijft haar tranen weg. “Ik had jou nooit in België mogen achterlaten.”
“Hela, das nu achter ons. Jullie zijn nu samen en gelukkig.” Caroline zet zich naar Lilly.
“Das wel waar. “ Ella is direct weer vrolijk. Nicolas lacht ook alweer.
“Je hebt gelijk. Iedereen heeft wel eens dingen waar hij later spijt van heeft … nee spijt niet … maar waarvan je denkt, dat had ik beter anders gedaan.”
Caroline lacht. “Das volwassen worden.”
Nicolas knipoogt guitig. “Wat wil je daarmee zeggen ?”
“Euhm, niets.”
Ze nemen afscheid van Lilly en zetten hun wandeling verder.
In de vooravond wandelen ze opnieuw het kantoor van Caroline binnen. Ella laat zich op een stoel vallen. “Pfff… ik heb genoten … maar …”
“Wat?” Caroline kijkt haar aan.
“Nu pas besef ik de luxe in België. Hier moet nog zoveel gebeuren … jij ben hier een godsgeschenk. Die jaren hier merk je dat eigenlijk niet op. Maar nu …”
Ze kijkt naar Nicolas. “Ik ga vanuit België Caroline helpen.”
“Dat lijkt me een goed plan. Ik heb ook de ganse dag al lopen denken.” Nicolas kijkt haar aan. Hij is eigenlijk opgelucht. Maar dat gevoel valt hem ook weer zwaar. Hij is blij dat Ella niet overweegt om hier te blijven. Maar tegelijk weet hij dat ze hier zoveel goed gedaan heeft en kan doen … maar hier een leven opbouwen … dat is voor hem nog een brug te ver. Deze vakantie reikt nu al tot het maximum van zijn mogelijkheden. Hij voelt zich schuldig.
Ella kijkt hem aan. Ze leest zijn gedachten. Ze legt haar hand op zijn knie. Hij probeert haar blik te ontwijken. Ze laat het nu zo maar ze weet wat in zijn hoofd omgaat.
Caroline is druk in de weer met een aantal dokter. “Zou je het zien zitten om vanavond te gaan dineren met Caroline? Er is hier een gezellig eethuisje.”
Ella probeert zijn gedachten in te schatten. “Ja, lijkt me gezellig.” Zegt Nicolas met een zekere overtuiging.
“Zeker? Anders blijven we gewoon op hotel.”
Die gedachte zou hij eigenlijk verkiezen, maar hij probeert zijn angst te overwinnen. “Nee,echt, Ella, lijkt me leuk. Caroline is aangenaam gezelschap.”