Saraverhaal Kaatje

[Kaatje]

Deel 200

Na het eten nam Simon Sara even apart. ‘Wie was er echt aan de telefoon?’ vroeg Simon wantrouwig. Sara zuchtte, ze zou het hem toch moeten vertellen. Ze had zijn vertrouwen al één keer op de proef gesteld en dat wou ze niet meer doen. ‘Lucas, het was Lucas’ ‘Wa?!’ ‘Ik heb gezegd dat ik niet meer wil dat hij belt en heb afgelegd. Ik vind het zelf ook erg vervelend, Simon’ Ook Simon zuchtte maar dat was eerder om zijn woede onder controle te houden. Hij wou net iets erg gemeen gaan zeggen toen zijn gsm ging. Eerst wou hij niet opnemen maar toen hij zag dat het Charlotte was, twijfelde hij geen moment. ‘Lotte, goed aangekomen in Leuven?’ zei Simon en ook Sara was met het horen van de naam van haar dochter er met haar volle aandacht bij. ‘Papa …’ zei Charlotte met een krak in haar stem zodat Simon al onmiddellijk wist dat er iets mis was ‘Lotte, meid, ge zijt precies meer verschrokken dan wij dachten. Met ons is alles prima, ge hoeft u geen zorgen te maken.’ Simon hoorde Charlotte snikken ‘Lotte, zeg nu eens wat scheelt er?’ Sara nam de gsm van Simon over ‘Charlotte?’ ‘Mama, ze hebben Roel opgepakt?’ ‘Wat? Waarom?’ Charlotte deed heel het verhaal over Dimitri en Roel ‘Wat moet ik nu doen?’ ‘Hoe is da toch allemaal kunnen gebeuren?’ Simon nam de telefoon terug over van Sara, hij had ook alles gehoord wat Charlotte had gezegd en was plots zijn eerdere woede tegenover Sara helemaal gegeven. Zijn “kleine meid” had hun hulp nodig. ‘Lotte luister, heb je al bij een advocaat geraadpleegd?’ ‘Nee ik weet niet …’ Daan nam nu de telefoon over ‘pa?’ ‘Daan ga naar het politiekantoor en vraag daar naar een advocaat. We zouden heel graag onmiddellijk af komen maar met de pers en wat er deze morgen allemaal gebeurd is … het is niet goed om extra aandacht te trekken.’ ‘ok’ zei Daan ‘dat is misschien het beste’ ‘Wij komen morgen sowieso af, ze kunnen hem niet zo lang vast houden.’ ‘ik hoop het pa, Charlotte is er echt kapot van.’ ‘Daan?’ ‘mama?’ ‘blijf jij alstublief bij haar?’ ‘natuurlijk mama, dat spreekt voor zich’ ‘ok, hou ons op de hoogte. Je mag ieder moment van de dag en nacht bellen.’ ‘dat weten we, we laten nog iets weten deze avond’ ‘das goed jongen, we hopen op het beste’.

Sara duwde de gsm af en kroop in Simon zijn armen ‘Sorry’ mompelde ze ‘voor heel die Lucas hysterie’ Simon voelde zijn woede tegenover Lucas terug komen ‘ik weet toch dat jij daar niets aan kan doen, schat. Hij maakt mij gewoon jaloers en kwaad. Dat is alles’ ‘ik begrijp het’ ‘trouwens’ zei Simon ‘wat er met Charlotte allemaal gebeurd, verontrust mij meer dan Lucas op dit moment.’ Sara stemde hier mee in ‘Lotte, ons meisje, het is haar niet gegund eh. Ik zou zo graag bij haar zijn nu’ ‘willen we toch nog vertrekken?’ vroeg Simon die eigenlijk ook niets liever wou maar een beslissing had genomen met zijn verstand en niet met zijn vaderhart. ‘nee, je had gelijk. De pers zit te veel op ons huid, als ze over Roel en Charlotte te weten komen, dan laten ze haar niet met rust. Dat kunnen ze nu echt niet hebben, zeker Charlotte niet.’ Simon zuchtte en ging in de zetel zitten ‘wat een miserie allemaal’ Sara zette zich op de leuning ‘het komt wel goed’ zei ze tegen Simon en tegen zichzelf ‘Weet ge, ik ga toch eens naar het bureau in Leuven bellen. Ik wil er het fijne van weten’ zei Simon die iets om handen moest hebben nu.

Daan, Charlotte en Belle waren op het politiekantoor. Ze werden letterlijk van het kaske naar de muur gestuurd en hoe minder informatie ze wouden lossen, hoe nerveuser Charlotte werd. Wachten kon lang duren, gelukkig was er al een advocaat onderweg …

[Kaatje]

Deel 201

Dimitri was op zijn kot aangekomen en hij vond heel de situatie lachwekkend. Hij had ervoor gezorgd dat Roel werd opgepakt. Die stomme idioot had het dan ook zelf gezocht. Niemand zou beletten dat Dimitri zijn zin niet kreeg, vroeger niet, nu niet, nooit! En wat hij nu wou was Charlotte. Hij verdiende haar, niet die leegloper van een Roel Declerque. Hij had al 2 keer geprobeerd om haar te krijgen en 2 keer had Roel er een stokske voor gestoken. Hij moest en zou Charlotte krijgen, hoe dan ook …

Lucas baalde. Hij had Sara voor het grijpen gehad toen ze nog lelijk was maar toen had hij natuurlijk geen interesse in haar. Dat was nu meer dan 20 jaar geleden. Hij had het leven kunnen hebben, moeten hebben, wat ze nu met Simon heeft. Hij vloekte hard. Ze wou nu zelf niet met hem spreken. De brand in hun huis was een daad uit pure wanhoop en jaloezie geweest maar meneer Van Wijck moest daar natuurlijk weer op uitkomen. Anders had hij de reder van Sara kunnen zijn en dan was er natuurlijk net niet genoeg tijd geweest om ook Simon te redden maar dat plan was dus niet doorgegaan. ‘Van Wijck, Van Wijck, ik krijg u nog wel’ dacht hij toen hij nogmaals een slok whisky nam.

Charlotte was het wachten beu. Ze stapte nog maar eens naar de info balie op het politie bureau ‘juffrouw we hebben u net al verteld dat u meneer Declerque niet kan zien’ zei een politieagente tegen haar maar Charlotte was het beu om geduldig en beleefd te blijven ‘mevrouw ik denk niet dat u weet hoe het voelt om aangerand te worden in u eigen kot! En als meneer er niet was geweest dan was het misschien nog erger geweest. Ik weet niet of u het weet maar dit is de tweede keer dat hij mijn leven redt en ik denk niet dat u beseft hoeveel hij voor mij betekend!’ schreeuwde ze in één woede uitbarsting tegen de dame aan de balie. Daarna begon ze hartverscheurend te snikken ‘Alstublieft laat mij hem gewoon 2 minuten spreken, ik moet hem spreken, alstublieft, alstublieft, alstublieft …’ smeekte Charlotte tussen haar snikken door. Daan sprong snel recht en nam zijn zus in zijn armen voor ze door haar knieën zou zakken. ‘shhhht Lotte, alles komt goed, shtttt’ probeerde hij haar te troosten maar haar woorden hadden blijkbaar toch de juiste oren bereikt. Een wat jongere agent sprak haar toe ‘juffrouw Van Wijck?’ vroeg hij en hij wachtte even tot ze hem aankeek. ‘We begrijpen dat dit een heel moeilijke en emotionele situatie voor u is en daarom mag u meneer Declerque even zien.’ ‘Dank u, dank u’ zei ze snikkend ‘u mag mij volgen’ Charlotte volgde de jonge agent naar de cellen. Ze werd een beetje geïntimideerd door de omgeving maar wist zich toch sterk te houden. Voor één van de cellen stopte hij en de deur werd geopend. Daar lag Roel naar het plafond te kijken. Charlotte stormde naar binnen en viel snikkend in zijn armen ‘Hey shtt schatje, met mij is alles goed, maak u maar geen zorgen’ ‘Het is gewoon niet eerlijk’ zei ze ‘dat weet ik, maar dat zal het onderzoek wel uitwijzen’ zei hij rustig ‘juffrouw Van Wijck we moeten u vragen mee te komen’ Ze drukte nog een kus op zijn lippen en liep naar buiten, blij dat ze hem toch nog gezien had deze avond.

[Kaatje]

In het volgende deeltje beloof ik dat de andere personages terug meer aan bod komen maar nu nog eentje om het af te leren (Charlotte-Roel "drama")
Deel 202

Charlotte was met haar thuiskomst van de gevangenis onmiddellijk in bed gekropen. Daan die haar niet wou alleen laten maar ook Belle in deze situatie niet alleen wou laten zat nu met een slaapprobleem. Hij kon op de zetel slapen maar er was maar plaats voor 1 persoon. Belle besloot dan maar met Charlotte in bed te kruipen en door de hele commotie van de deze dag, vielen ze vlug in slaap maar het was geen droomloze slaap…

Simon en Sara verbleven in de logeerkamer van Lieven en Michelle en Sara had het lastig om de slaap te vatten. Ze bleef maar ronddraaien in bed. Dacht aan Charlotte maar ook aan Roel die daar nu eenzaam op het politiebureau zat. Ze dacht ook na over Lucas. Sinds hij in haar leven was, was alles een puinhoop. Ze had er niet om gevraagd en het toch gekregen. Gelukkig had ze Simon en ze wist dat hij van haar hield, onvoorwaardelijk. Samen zouden ze hier sterker uitkomen, dat was altijd al zo geweest…

Roel werd de volgende dag na een laatste ondervraging vrij gelaten. Hij had niets ontkend en gewoon telkens opnieuw verteld wat er gebeurd was. De politie kon niet anders dan hem vrij laten. Hij had deze nacht bijna niet geslapen op de harde matras in de cel maar toen hij naar zijn kot wandelde en er voor de deur stond probeerde hij toch zo een opgewekt mogelijk gezicht op te zetten. Charlotte had geen nood aan zijn treurig verhaal nu, ze moest enkel blij zijn dat hij terug was en er was voor haar. Hij klopte op de deur en hoorde wat gestommel in de kamer. Even later deed Daan in zijn boxershort en zijn haar nog in de war van het slapen de deur open. ‘Roel!’ hij was blij hem te zijn en omhelsde hem stoer, zoals enkel kameraden dat kunnen. Charlotte sliep nog. Ze was deze nacht enkele keren wakker geschrokken uit een nare droom en telkens had ze naar Roel gezocht maar hij was er niet. ‘Kom, je kan haar wakker maken. Ze gaat super blij zijn van jou te zien.’ Roel zag Charlotte liggen, nog diep in slaap. Hij zag ook de sporen van vele tranen op haar wangen en hij werd er in triest van. ‘schatje’ zei hij alvorens haar een zoen op haar voorhoofd te drukken. Charlotte werd stilletjes wakker en keek recht in Roel zijn ogen. Ze sloeg haar armen rond zijn nek en trok hem korter tegen zich. ‘ik ben zo blij dat je terug hier bij mij bent’ fluisterde ze tegen hem. Belle was ondertussen ook wakker geworden en ze had zich vlug aangekleed. Ze liep naar Daan. ‘Ik denk dat jullie nu het liefst van alles alleen zijn’ zei Daan. Charlotte knikte instemmend. ‘Bedankt’ zei Roel tegen Daan en Belle ‘maar ik ben nu terug en ik laat haar geen seconde alleen hier’ voegde hij er lachend aan toe. Daan en Belle lieten Roel en Charlotte alleen. Roel trok gauw zijn kleren tot op zijn boxershort uit en kroop gauw naast Charlotte in bed. Zij kroop in zijn armen en samen vielen ze nog enkele uren in een rustige slaap. Ze hadden nog wat in te halen van vanacht…

[Kaatje]

Deel 203

Daan en Belle gingen zich douchen en omkleeden op hun kot. Terwijl Belle in de douche stond belde Daan naar zijn pa met het goede nieuws. ‘Pa, goed nieuws, Roel is vrijgelaten. Hij is nu bij Charlotte.’ Simon was natuurlijk blij met dit nieuws. ‘das goed nieuws. Hoe reageerde ons Lotte?’ ‘ik weet het niet, we waren nog aan het slapen toen hij voor de deur stond, ik heb ze nu maar alleen gelaten.’ ‘hmm ja dat is waarschijnlijk het beste. Je moeder en ik hadden vandaag graag langs gekomen maar we hebben hier nog zoveel te regelen.’ ‘das geen probleem pa, als het nodig is dan bellen we wel.’ ‘ok is goed. Je moeder zal straks waarschijnlijk wel nog eens bellen.’ ‘is goed pa, doe ze de groeten’ en Daan legde de telefoon af. Hij moest zich nu gauw douchen. Hij had al veel lessen gemist dit schooljaar en het werd tijd dat hij zich goed zou gaan inzetten. Na een veel te korte nacht was het natuurlijk wel hard, zo vroeg naar school vertrekken.

Simon en Sara ging nu naar de keuken waar ze Lieven, Michelle en Maarten aantroffen. Sara zette zich aan tafel en geeuwde ‘geen goede nacht gehad?’ vroeg Michelle die ondertussen koffie inschonk. ‘ons Lotte…’ Sara had zich gisteren sterk gehouden maar nu werd het haar allemaal wat te veel en er stroomde meerdere traantjes. ‘Wat is er met Charlotte?’ vroeg Maarten die nu een beetje ongerust was. Charlotte was als een zusje voor hem. Simon deed kort het verhaal en Sara droogde haar tranen. ‘Shit seg’ zei Maarten die zich op een stoel liet vallen ‘Lotte heeft nu wel genoeg meegemaakt en jullie trouwens ook. Als ze mij hadden gebeld, was ik opgegaan naar Leuven’ zei Maarten die het eigenlijk niet zo leuk vond dat ze niet aan hem hulp hebben gevraagd. Als hij nog in Leuven had gestudeerd had hij haar kunnen steunen, nu niet. Ook Daan zou het waarschijnlijk lastig gehad hebben. Hij zuchtte. ‘Maarten ge moet er niets achter zoeken, dat ze jou niet gebeld hebben. Ze wisten gisteren zelf niets, niemand had iets kunnen doen.’ Maarten voelde zich er toch niet lekker bij, hij leek wel te vervreemde van zijn beste kameraad, zijn broer eigenlijk.

In tegenstelling tot andere hadden Belle en Dean een zalige nacht samen gehad. Voor hen leek alles nu echt perfect te lopen. Ze gingen graag naar school, Dean was goed opgenomen in de nieuwe klas, tussen hen ging alles prima en zelf hun ouders hadden er geen probleem mee. Ze waren gelukkig en dat voelde je aan de sfeer thuis. Er werd gelachen aan de ontbijtkamer en zelf Alexander werd wat losser door al dat jong gelukkig geweld in huis. Hij had gisteren een nieuwe chemokuur gehad en hij was er niet zo ziek van. Een tas koffie kon hij vandaag al drinken en dat deed hem deugd. Hij had morgen immers af gesproken met Virginie en dat was zeker en vast spannend!
De goede sfeer werd echter een beetje verpest door Katerina. ‘Mama, papa ik moet nog iets vertellen.’ ‘oei oei’ zei Steven al lachend maar het lachen verging hem al snel toen hij Katerina haar gezicht zag ‘Kom Helena, ga even zitten’ zei hij. Alexander trok zich even terug op zijn kamer en Louise en Dean vertrokken dan vandaag maar extra vroeg naar school. ‘Ik heb een brief van school gekregen’ zei Katerina terwijl ze die aan aar ouders gaf. Helena en lezen lazen het snel door ‘Strafstudie’ dus zuchtte Steven. Het was niet het einde van de wereld maar met Katerina was er altijd iets, net nu ze dachten dat ze goed vertrokken was, stak ze weer een stommiteit uit. ‘Boos?’ vroeg ze met een bang hartje ‘Nee’ zei Helena tot grote verbazing van Katerina. Katerina keek niet begrijpend. ‘als je oud genoeg bent om een vriend te hebben, ben je ook oud genoeg om te weten wat kan en niet kan en om voor je eigen stommiteiten op te draaien.’ Katerina begreep het niet. ‘Je zorgt dat je op de strafstudie aanwezig bent, dat je administratief terug in orde bent. Begrepen?’ zei Helena streng ‘Ja mama’ Steven knipoogde eens naar zijn dochter. Daar was ze makkelijk mee weggekomen. ‘Kom maak maar dat je naar school bent’ zei Steven en Katerina vertrok naar school. Oef, dat ging pakken makkelijker dan verwacht, dacht ze en eigenlijk was haar dag toch niet zo slecht begonnen.

[Kaatje]

Deel 204

Toen Belle en Daan op de unief aankwamen, werden ze aangekeken door verschillende studenten. Het nieuws van gisteren zou waarschijnlijk al rond gegaan zijn. Charlotte en Roel zouden de eerst volgende dagen op hun tanden moeten bijten. Toch was er niemand die het lef vertoonde om hun aan te spreken ‘bah, ik haat dat geroddel’ zei Belle terwijl ze zich in de aula op een bank liet ploffen. ‘zo zijn de mensen eh’ zei Daan licht gefrustreerd. Hij hield niet van roddel en al zeker niet als het over zijn zus ging. Op de achterste rij hoorde hij een paar meisjes giechelen toen hij zich omdraaide. ‘Doe maar alsof je het niet hoort’ probeerde Belle zijn aandacht af te leiden. ‘Denk maar liever wat aan mij’ voegde ze er nog glimlachend aan toe. ‘Hmmm, ik denk niet dat ik op die manier mijn hoofd bij bedrijfseconomie kan houden’ hij fluisterde nog ondeugend in haar oor ‘ik zou je liever willen ontvoeren naar een zeer intiem plaatsje, misschien wel …’ maar Daan moest zijn ondeugende gedachten onderbreken toen de prof binnen kwam. Hij had even nodig om zijn gedachten bij de les te krijgen.

Rond de middag werd Charlotte wakker. Ze keek angstig rond maar werd terug rustig toen ze Roel een stukje van zich af zag liggen. Hij was nog in diepe slaap. De arme stakker zou deze nacht waarschijnlijk geen oog dicht gedaan hebben. Ze stond zo stil mogelijk op en liep naar de keuken. Ze ging hem eens verwennen, dat had hij wel verdient. Ze brak de eieren en klutste deze, ze zette een pan op vuur en deed er eerst wat spekblokjes in. Daarna goot ze de eieren erover. Dit was echt krachtvoer en dat kon hij wel gebruiken na een dag zoals gisteren. Ze nam de pan net van het vuur toen er hard op de deur geklopt werd. Van het verschieten liet ze een korte gil uit. Wie kon dat zijn? Toch niet … Dimitri?

[Kaatje]

Deel 205

Er werd nog eens geklopt en Roel leek niet wakker te worden. Wat moest ze doen? Durfde ze open te doen? Er werd nog eens geklopt en nu riep er ook iemand ‘Lotte opendoen, this Maarten’ Charlotte liet een zucht ontsnappen en sloot de deur open. Toen ze Maarten zag staan viel ze in zijn armen en alweer kwamen de tranen. ‘shttt Lotte, het ben ik maar’ zei hij toen hij haar voelde trillen. Charlotte liet Maarten los en liet hem binnen.

Simon had namiddag een afspraak met de verzekering. Ze kwamen de schade opmeten, dan konden Simon en Sara iemand laten komen om de schade te herstellen en dan zouden ze terug in hun eigen huis kunnen gaan wonen. Bij Lieven en Michelle hadden ze een tijdelijke oplossing maar het liefst van al wou Simon terug naar hun eigen huis. De hele situatie met Charlotte en Roel hing als een donderwolk boven hen en dan had hij het nog niet eens over Lucas gehad. Hij had nood aan tijd met Sara en was dus blij toen hij te horen kreeg dat ze morgen waarschijnlijk al terug in hun huis konden. Sara zou ook blij zijn, hij ging haar onmiddellijk bellen.

Charlotte had Maarten heel het verhaal gedaan ‘Lotte, je had mij moeten bellen. Ik was onmiddellijk gekomen’ zei Maarten terwijl hij zijn arm rond haar schouder legde. ‘Dat weet ik wel maar niemand kon iets doen, niemand kan iets doen’ snikte ze. ‘Dimitri loopt nog altijd vrij rond. Wij moeten nog samen met hem in de les zitten, ik ga hem praktisch iedere dag zien. Hoe gaat dat nu gaan?’ ‘dat wijst zichzelf wel uit en Roel is bij je, hij zal niets laten gebeuren, dat weet ge toch’ ‘Roel ja, hoe gaat dat aflopen. Ik wil hem niet kwijt Maarten’ ‘Zo een vaart zal dat wel niet lopen’ zei Maarten troostend.
Roel werd ook wakker. Hij voelde onbewust naast zich en daar was geen Charlotte. Snel deed hij zijn ogen open. Gelukkig zag hij haar in de keuken zitten en er zat nog iemand met zijn rug naar hem toe. Hij keek nog eens goed en herkende toen Maarten. Ooit was hij jaloers geweest op Maarten maar nu hij hem zo zag zitten met zijn arm rond Charlotte, zag hij dat dat niet nodig was. Die twee waren als broer en zus en Roel was blij dat Charlotte altijd op haar familie kon terugvallen. Hij zat nog wat te mijmeren toen Charlotte opmerkte dat hij wakker was. ‘Je bent wakker’ zei ze zo opgewekt mogelijk maar Roel zag ook wel de tranen in haar ogen maar besloot er geen aandacht aan te geven ‘ja, ik voelde plotseling een lege plek naast me’ zei hij glimlachend. Maarten lachte ook. ‘er heeft er eentje powerfood voor je gemaakt man’ zei Maarten lachend. Roel hoorde zijn maag grommen ‘wel, dat kan ik echt gebruiken’ Roel sprong uit bed, deed een kamerjas aan en ging aan tafel zitten met Charlotte en Maarten. Er werd alleen maar over onbelangrijke dingen gepraat. Iedereen had er nood aan om zijn gedachten eens te verzetten en Maarten slaagde daar wonderwel in met zijn flauwe mopjes en onnozele verhalen.

[Kaatje]

Deel 206

Katerina had Maarten al verschillende keren proberen te bellen maar leek hem niet te kunnen bereiken. Waar zat hij toch? Ze hadden vandaag wel niet afgesproken maar een smsje kon hij toch wel altijd sturen, dat vroeg toch geen tijd. Ze wachtte nog even af en anders zou ze Michelle eens bellen. Die zou wel weten waar hij was. Misschien was hij gewoon zijn gsm thuis vergeten.

In de late middag kwamen Belle en Daan ook langs bij Charlotte. Daan was blij Maarten te zien. ‘Blij van jou hier nog eens in Leuven te zien’ zei Daan grappend. ‘Ik wou met mijn eigen ogen zien dat alles met Lotte inorde was.’ Daan nam Maarten even apart in de keuken. ‘Het doet haar goed je hier te zien, ze was helemaal overstuur gisteren.’ ‘Als je mij gisteren had gebeld was ik ook gekomen’ zei Maarten nog licht gefrustreerd over dit punt ‘dat weet ik maar ik heb er eerlijk gezegd niet aan gedacht. We waren zo geschrokken en al, ge moet dat begrijpen Maarten’ ‘jaja this al goed. Ik ben er nu in ieder geval’ zei hij lachend ‘kom dan gaan we vragen of de rest ook zin heeft om iets te gaan eten’ zei Daan alvorens zich terug bij de rest te voegen.

Ondanks dat Simon en Sara twee dagen niet op kantoor waren geweest, liep alles op wieltjes. Prescence was door de jaren heen een goed geoliede machine geworden en kon zo een plotselinge afwezigheid perfect opvangen. Helena nam dan de touwtjes in handen. Ze had een klein brandje moeten blussen toen Marnix weer eens een crisis doormaakte maar voor de rest had ze niets te melden aan Sara en Simon. Buiten het feit dat er een zekere Lucas al verschillende keren naar de directie had gebeld. Eén keer had Ann hem doorverbonden met Helena maar ze was niet echt van de zaak op de hoogte en Lucas kon ook geen echte vraag formuleren. Ze zou er morgen met Sara en Simon over spreken.

Roel en Charlotte, Daan en Belle en Maarten zaten gezellig te keuvelen in een Japans restaurantje met heerlijke sushi voor hen toen Maarten plots aan Katerina dacht. ‘Fuck’ vloekte hij plotseling ‘ik ben Katerina helemaal vergeten’ zei hij licht blozen ‘Ai ai slechte punten’ grapte Daan ‘Laat haar dan maar vlug iets weten’ drong Charlotte aan. Zij wou niet een punt van ruzie tussen beide worden. ‘In alle haast ben ik deze ochtend mijn gsm thuis vergeten’ zei Maarten die nog eens in al zijn zakken zocht naar zijn gsm ‘hier neem de mijne maar’ bood Charlotte aan. Maarten belde met een klein hartje naar Katerina, hopelijk zou ze niet boos worden.

[Kaatje]

Deel 207

‘Met Katerina’ ‘Hoi schatje’ ‘Maarten? Maar jij belt met Charlotte haar gsm’ ‘Ja ik ben de mijne thuis vergeten, sorry’ ‘ik snap er niets van’ zei ze een beetje gemaakt boos. Ze was zo blij van Maarten te horen dat ze niet boos kon zijn op hem ‘Ik ben in Leuven, bij Charlotte en Daan. Ik kwam kijken als het goed met haar ging nadat Roel gisteren was opgepakt’ Katerina geloofde niet wat Maarten zei ‘WAT!’ riep ze in de telefoon ‘opgepakt? Waarom? Is er wat mis met Charlotte?’ ‘Schatje rustig, ik zal het morgen allemaal uitleggen maar nu is dat lastig. Je moet je niet ongerust maken, goed?’ ‘hmm, ok maar dan moet je morgen langskomen en alles uitleggen’ ‘beloofd!’ ‘kom je vandaag nog terug naar Antwerpen?’ ‘ik neem morgen vroeg de trein, we zijn nu met zen alle sushi aan het eten en dan moet ik mij niet haasten om de laatste trein te nemen’ ‘ok is goed. Tot morgen dan’ zei ze licht teleurgesteld. ‘tot morgen, zei je graag schatje’ ‘tot morgen’ Maarten legde de gsm af en was al blij dat ze niet kwaad was. Morgen maakte hij dat wel goed!

‘En was ze boos?’ vroeg Daan toen Maarten terug aan tafel kwam zitten ‘ik denk het niet, ik ga morgen wel eens langs om het goed te maken’ ‘howla wa horen we nu, Maarten die het goed gaat maken. Das niet gewoon eh man’ Daan was er een beetje mee aan het lachen ‘eigenlijk niet eh’ zei Maarten lachend ‘maar Daan die al een paar maanden hetzelfde meisje heeft, dat zijn we ook niet gewoon eh’ nu was het Daan die moest blozen ‘waar, ge ziet iedereen wordt ooit volwassen’ Daan keek hierbij naar Roel en Roel aanvaardde zijn blik als een compliment. Hij voelde zich helemaal thuis in de familie Van Wijck, Pauwels, Delanoit … ‘Hey jij bent ver met je gedachten’ Zei Charlotte tegen Roel terwijl ze hem voorzichtig een duwtje gaf ‘ik was net aan het denken hoe ik met mijn gat in de boter ben gevallen. Zo een familie als jullie daar droomde ik al heel mijn leven van.’ Hij werd er een beetje melig van en dat had zeker alles te maken met de vorige dag. ‘En ik droomde al heel mijn leven van iemand die mij gelukkig maakt en ik heb, voor ik jou kende, niemand tegen gekomen die dat kon’ Roel was er door geëmotioneerd. Hij trok Charlotte dicht tegen zich aan en pinkte zelf een klein traantje weg ‘goh ik hou zoveel van u’ fluisterde hij tegen haar ‘Ik hou nog meer van jou’ ‘onmogelijk’ zei hij terwijl hij diep in haar ogen keek. Hij drukte een bescheiden maar liefdevol kusje op haar lippen. De andere hadden niets gemerkt van de aanleiding voor deze plotselinge knuffel maar niemand maakte er een opmerking over. Ze waren zelfs blij dat Charlotte en Roel altijd steun in elkaars armen vonden.

[Kaatje]

Deel 208

Na het gezellige etentje had niemand al zin om terug te gaan naar huis. Roel was wel moe maar hij had nood aan vrienden om zich heen om op te steunen en nood aan Charlotte. Ze gingen een vroeger stamcafé van Daan binnen. Ze gingen aan een tafeltje staan en vandaag werd met niets rekening gehouden. Ze dronken een pintje of een glas wijn voor de dames. Er werd gelachen en vooral ontspannen. Roel hield vooral Charlotte heel kort bij zich. Hij liet haar amper een momentje los. Maarten zag het en knipoogde naar Daan. Deze kon enkel blij zijn dat zijn zus zo gelukkig was.

Buiten stond Dimitri voor het café. Hij had Charlotte al heel de dag in het oog gehouden. Hij was hun gevolgd naar het Japans restaurant en had gemerkt dat Roel Charlotte geen moment uit het oog verloor. Dat was jammer natuurlijk maar nu was hij het beu om te staan kijken. Hij zou eens wat roet in de feestvreugde gaan gooien…

In Antwerpen lag Katerina op haar bed met haar studieboeken. Ze kon zich niet concentreren. Maarten zat in Leuven en die gedacht alleen maakte haar niet blij. Ze was jaloers omdat hij zich aan het amuseren was en zij haar thuis zat te vervelen met haar studieboeken. Ze had er graag bij geweest maar besefte wel dat het niet kon. Ze zuchtte en probeerde zich toch maar een beetje te concentreren op haar schoolwerk.

Dimitri liep het café binnen waar Charlotte en de rest zich bevonden. Ze hadden hem niet onmiddellijk opgemerkt. Dju dacht hij bij zichzelf dan maar de drastische maatregelen. Hij bestelde een glas water aan de toog en liep naar de tafel van Charlotte. Aan die tafel stond één iemand die hij niet kende. Hij pikte de onbekende jongen, Maarten, eruit en liep tegen hem terwijl hij het water over hem morste. ‘Sorry’ zei hij met een schijnheilig vriendelijk gezicht. Maarten draaide zich om en wou al zeggen dat het niet erg was toen Roel zag wie die persoon was. ‘Dimitri! Zei hij woedend. Roel wou naar hem toe stappen maar Charlotte trok aan zijn arm ‘schat!’ zei ze geschrokken en met tranen in haar ogen. Daan had hem nu ook herkend ‘toevallig zeker’ zei hij boos. ‘Inderdaad’ zei Dimitri lachend. ‘Trap het toch af man en laat mijn zus met rust of ik bel de politie’ zei Daan terwijl hij dreigend nog een stap naar voor zette. ‘Ik zou maar naar hem luisteren als ik van u was. Ge laat mijn nicht gerust of ge weet niet wat er gaat gebeuren’ zei Maarten om het nog eens te onderstrepen. Dimitri deed een onschuldige stap naar achteren ‘Ok. We zullen nog wel zien, meneer VanWijck’ zei Dimitri lachend. Hij knikte nog eens naar Charlotte en liep naar buiten. Charlotte bleef met koude rillingen en tranen in haar ogen achter. Ze besefte dat hij haar niet met rust zou laten en zij niet alleen, iedereen besefte dat. Roel trok Charlotte instinctief kort tegen zich aan.

[Kaatje]

Ok even terug kort herhalen waar ik gestrand ben:

Een oude kennis van Sara is terug opgedoken, Lucas. Hij is verliefd op Sara en dit zorgt voor problemen tussen Sara en Simon. Er heeft ook een kleine brandstichting in hun huis plaatsgevonden maar er is nog geen dader bekent.

Charlotte heeft last van een “aanbidder”, Dimitri. Hij wil Charlotte perse voor zich en gaat hier wel erg ver in. Roel heeft één nachtje in de gevangenis doorgebracht maar is terug vrij gelaten.

Daan en Belle lijden een beetje onder de drama’s van de andere maar met hen zelf gaat het uitstekend.

Katerina heeft wat problemen op school (strafstudie, buis voor wiskunde) en dat net nu de examens er zitten aan te komen. Tussen haar en Maarten gaat het wel goed al zien ze elkaar niet zo heel erg veel.

Louise en Dean hebben (voorlopig) alle problemen overwonnen en hebben elkaar goed gevonden.
Alexander is terug opgedoken in het leven van Helena. Hij heeft kanker en volgt een chemokuur. Hij is wat losser dan vroeger en heeft misschien wel stiekem een oogje op zijn verpleegster, Virginie.

Deel 209
‘Godverdomme, die Dimitri durft!’ vloekte Maarten luid en dronk zijn pint in één keer leeg. Daan keek naar zijn zus die helemaal tegen Roel aangekropen stond. ‘We zijn er nog niet vanaf eh. Misschien moet ik nog maar wat langer hier blijven’ ‘nee Maarten, jij moet ook naar school. Gij moet gewoon terug naar Antwerpen. We trekken onze plan wel.’ Zei Daan ‘Ik vind dat Lotte een klacht moet indienen wegens stalking ofz’ zei Belle ‘dat is nog eens een idee. Lotte, maken we daar morgen onmiddellijk werk van?’ vroeg Roel ‘Ok’ zei ze stil. Ze hadden allemaal even wat tijd nodig maar even later vond Maarten het welletjes geweest en bracht de ontspannen sfeer van ervoor terug met het maken van zijn flauwe mopjes.

Simon en Sara verbleven vanavond weer noodgedwongen bij Lieve en Michelle. Sara en Michelle doken samen na het werk de keuken in terwijl Simon en Lieven zich in de living met een glaasje whisky neerzetten. ‘Nog nieuws van Charlotte gehad?’ vroeg Michelle aan Sara ‘Roel was terug vrij, voor de rest was er niet veel te vertellen.’ Zei Sara wat afwezig ‘Sara er ligt iets op je lever, ik zie het’ ‘wel ja, ik vraag me af hoe het de laatste tijd zo fout kan lopen in ons gezin. Eerst Lotte haar aanranding, Roel die gedrogeerd werd, Daan die onverklaarbaar ziek was, Lucas die na al die jaren zomaar weer opduikt en nu weer Lotte en die Dimitri’ Sara zuchtte ‘als je het zo allemaal op een rijtje…’ ‘klinkt niet meer normaal eh. Waar hebben we dat aan verdiend?’ Sara kon haar tranen weer amper bedwingen. ‘iedereen heeft wel eens zijn portie ongeluk, Sara. Hebben jullie het verdient? Nee absoluut niet maar jullie komen het wel te boven, samen dan. Simon en jij, daar komt niemand tussen. Die enkele die het proberen zijn idioten, dat weet je toch.’ ‘Ik hoop dat je gelijk hebt’ zei Sara nog steeds wat afwezig. De rookmelder ging af in de keuken ‘Sara!’ zei Michelle verschrikt en ze liep gauw naar het vuur, ze was nog net op tijd of het vlees was aangebrand. Lieven en Simon kwamen ook snel de keuken ingelopen en zagen dat het enkel het vlees was wat de rookmelder deed afgaan. ‘Ik denk dat ik nog steeds wat onhandig ben’ lachte Sara verschrikt. Iedereen barstte in lachen uit. De zwaarmoedige sfeer van weleer was helemaal verdwenen.

In Antwerpen hadden Louise en Dean sinds lang nog eens een avondje zonder elkaar. Ze moesten studeren en samen was dat natuurlijk leuker dan apart maar het bevorderde niet altijd het concentratie vermogen. Beide hadden heel wat achterstand op de rest van de klas.
Helena was blij van haar twee dochters nog eens alleen thuis te hebben. Zo enkel hun gezinnetje dat was de laatste tijd maar weinig geweest. Ze besloot haar twee studenten te verwennen met hun lievelingsgerecht namelijk zelf gemaakte lasagne! Aan tafel werd er ’s avonds alleen maar gepraat over leuke dingen en Alexander deed goed mee. Helena vroeg zich stiekem toch af wat er voor de ommekeer in zijn gedrag had gezorgd…