Het verhaal begint wanneer Sara terugkeert uit Fuertaventura.
Deel 1
Simon is helemaal van zijn melk sinds hij de nieuwe Sara gezien heeft. Wat was ze veranderd en knap! Zo mooi! Hij dacht dat hij stilaan over zijn Sara aan het geraken was maar niets was minder waar. Hij zag haar en plots doken die vlindertjes weer op, die ongelofelijke liefde die zijn hart vulde. Hij was sprakeloos, zelden had hij zo een schoonheid gezien en toegegeven, hij had er al veel gezien. Maar Sara was anders. Ze was stijlvol, zelfzeker en lief, ongelofelijk lief! Hoe had hij dit meisje ooit kunnen kwetsen? Hij kon haar niet eens recht in de ogen kijken.‘verdomme’ dacht hij ‘waarom ben ik nooit eerlijk geweest over mijn gevoelens voor haar? Het had alles nu veel eenvoudiger gemaakt!’ dacht hij maar deze gedachte maakte al snel plaats voor een andere ‘och, wat voor nut zou het gehad hebben, zij houdt toch niet meer van u!’ ok, hij heeft haar gekwetst maar die afstand en haar onverschilligheid doen hem verschrikkelijk veel pijn!
Wat hij niet wist was dat Sara ook nog zat na te piekeren over de directieraad op présence. Waarom nam Simon het voor haar op? Waarom brengt hij zichzelf in een slecht daglicht om haar te redden? Misschien is hij dan toch veranderd? ‘Nee Sara, maak uzelf niets wijs, Simon is en blijft een klein kind!’ denkt ze bij haarzelf. Morgen is er terug vergadering, ze kijkt er eigenlijk wel naar uit om Simon weer te zien. Waarom blijft ze ondanks alles toch van hem houden? Ze zou nu wel heel goed Jacob zijn relaxatie oefeningen kunnen gebruiken. Jacob, waarom kan ze niet van hem houden zoals ze van Simon houdt? Zal ze ooit van iemand anders kunnen houden dan Simon? Sara ligt die avond nog lang na te piekeren en valt dan eindelijk in een diepe slaap vol met dromen van haar droomprins Simon.
De volgende dag staat Sara misselijk op. Dit gebeurt wel vaker de laatste tijd. Het zal waarschijnlijk wel door de stress komen alhoewel, even denkt ze dat ze misschien zwanger is maar al gauw vergeet ze die gedachte. Zij is immers nog niet klaar om moeder te worden en Simon als vader, ziet ze nu ook nog niet onmiddellijk. Ze vertrekt dan maar naar présence zonder iets te eten.
Op présence zitten ze al te wachten op Sara, ook Simon. Benieuwd en een beetje zenuwachtig stapt Sara de vergaderzaal binnen. Gelukkig is haar advocate er al. De vergadering duurt lang, heel lang. Na lang discussiëren is er dan toch een oplossing gevonden. Sara zou dir-gen worden van présence onder enkele voorwaarde: lieven en Simon werden bediende en Arne wordt haar rechterhand. Simon zou haar assistent worden en Lieven die van Arne. Zo had ze Simon kort bij haar, want diep van binnen was dat het enige wat ze wou. Na de directieraad vertrekt Sara naar Arne. Ze wil hem onmiddellijk het goede nieuws gaan melden. Zelf kan ze het nog niet echt vatten. Zij, hoofd van présence! Arne is super enthousiast. Hij is blij dat hij Sara haar rechterhand mag worden. Het enige waar hij een beetje problemen mee heeft is dat Sara Simon als assistent heeft gekozen. Hij waarschuwt Sara voor Simon maar Sara wil niet luisteren. Sara licht Arne ook nog in over de taken die hij gaat moeten doen, zoals bvb de commerciële dienst en de personeelszaken. Zij zelf gaat zich vooral concentreren op nieuwe contacten leggen, de schulden beperken en de boekhouding. Na nog even praten vertrekt Sara naar huis. Ze voelt haar nog steeds niet erg goed, dat misselijk gevoel blijft maar aanhouden. Simon op zijn beurt haat het feit dat hij assistent wordt maar kan Sara haar beslissing begrijpen. Hij is wel blij dat door het feit dat hij assistent wordt, hij veel tijd bij Sara gaat doorbrengen. Zo kan hij eindelijk laten zien dat hij wel nog iets kan betekenen voor présence en kan hij misschien zijn vader van zijn goede bedoelingen overtuigen. Lieven heeft het er een stuk lastiger mee dan Simon. Hij zal nooit onder Arne kunnen werken. Misschien moet hij maar ontslag nemen en ergens anders opnieuw beginnen maar dit kan Simon toch uit zijn hoofd praten. Hij moet Sara en Arne gewoon een kans geven, misschien is het toch niet zo erg als ze denken.
De volgende dag is Simon al vroeg op présence. Hij heeft zijn spullen al naar Sara haar oude kantoortje verhuisd en haar spullen naar het zijne. Hij wil een goede eerste indruk maken en duidelijk maken dat hij haar niets in de weg gaat leggen. Sara is dan ook verrast als ze op présence aankomt. “Simon, ge zijt verhuisd?!” “ja, een dir-gen verdient dit kantoor en aangezien ik nu u assistent ben …” “das vriendelijk van u.” zei Sara zo oppervlakkig als mogelijk, ze wou immers niet laten blijken dat ze blij was dat Simon dit voor haar deed. “koffie?” vroeg Simon “nee, dank u. mijn maag is niet zo goed.” “toch niet ziek?” “nee, enkel een beetje misselijk.” Simon verliet Sara haar kantoor om een koffie te gaan halen bij Lut. Hij nam een water mee voor Sara. Hij was toch wel een beetje ongerust over haar. Ze zag er zo bleekjes uit. De rest van de dag verloopt vlot, ook de samenwerking tussen hen beide. Simon werkt goed mee en dit tegen alle verwachtingen van Sara in. Sara verlaat haar kantoor echter iets vroeger omdat ze zich nogal moe voelt en ze is nog steeds misselijk. Morgen zou ze langs de dokter gaan of zou ze toch maar een zwangerschapstest doen? Misschien bracht die uitsluitsel. Ze ging dan maar vlug langs de apotheek om zo een test te halen. Morgenvroeg, als het niet beter was zou ze de test doen. Nu ging ze maar eens vroeg slapen. Misschien was ze dan morgen wel al beter. Waarschijnlijk was het toch maar gewoon een griepje.
Simon vond het raar dat Sara al zo vroeg naar huis ging. Ze zag er echt wel bleek uit en moe. Misschien was ze wel ziek maar wou ze het hem niet zeggen. Heel de avond zat Simon nog te denken aan Sara en viel dan uiteindelijk in slaap.
De volgende morgen stond Sara weer misselijk op. Ze moest de test doen, dan wist ze meer. Met een bang hartje deed ze de test en deze bleek al gauw positief te zijn. Ze vatten het niet zo goed, zij zwanger, van Simon Van Wijck! Dat kon toch niet! Ze barstte in tranen uit. Hoe zou het nu verder moeten? Ze had niet eens een relatie met Simon. Hoe zou ze dit kind moeten grootbrengen? Heel alleen? Veel tijd had ze echter niet om te piekeren. Ze moest naar kantoor, présence had haar nodig. Ze vertrok naar kantoor waar Simon al op haar zat te wachten in haar kantoor. “goedemorgen” zei ze stil toen ze binnenkwam “goedemorgen” zei Simon opgewekt maar toen hij haar gezicht zag vroeg hij “scheelt er iets? Je hebt gehuild.” “nee, niets. Het gaat wel over.” Toen Sara dit zei kreeg ze een opstoot van misselijkheid en spurtte naar de toiletten waar ze net op tijd aankwam. Ze had moeten overgeven. Simon zat nog op haar te wachten in haar kantoor toen ze terug binnenkwam. “excuseer me” zei ze toen ze terug binnenkwam “Sara, je ziet helemaal bleek en je hebt moeten overgeven. Zou je niet beter naar huis gaan?” “nee, gewoon iets verkeerd gegegeten. Dat gaat zo ook wel over.” Simon probeerde nog om Sara te overtuigen maar het had geen zin.
De dagen vlogen voorbij op présence en de samenwerking verliep vlot. Simon en Sara begonnen elkaar stilaan weer te vertrouwen. Ze gingen regelmatig na het werk iets drinken en Sara zag dat Simon veranderd was. Ze moest hem enkel haar nieuws nog vertellen.
Het was weer een gewone werkdag op présence. Sara was al vroeg aan het werk. Ze voelde zich echt slecht vandaag. Ze had al een paar keer moeten overgeven en ze was duizelig. Ze dacht wel dat het zou overgaan. Simon was net aangekomen op présence en was vlug langs Lut gegaan voor een heerlijke kop koffie. Na de kop koffie liep hij door naar Sara haar kantoor. “goedemorgen” zei hij vrolijk. Sara stond recht om hem een kus op de wang te geven (dit deden ze tegenwoordig altijd als ze elkaar zagen) maar voelde zich plots heel duizelig. Ze greep zich vast aan haar bureau. Simon zag het en zei een beetje bezorgd “gaat het Sara?” Sara antwoordde niet onmiddellijk. Plots zag ze alles zwart worden. Ze viel flauw.
Simon kon haar nog net op tijd opvangen. Hij legde haar neer op de grond en zei een beetje paniekerig terwijl hij aan haar schouders schudde “Sara, Sara, Sara!” Ze kwam heel gauw terug bij en wou onmiddellijk opstaan “hey sshht, blijf maar even liggen. Je bent flauwgevallen.” Even later hielp hij haar terug recht en zette haar in de stoel. “Simon, ik denk dat er iets is wat ik je moet vertellen.” Simon kreeg al een beetje schrik “ja…” “ik … ik … ben zwanger … van u” Simon wist niet wat zeggen. Hij zette zich neer in de stoel voor Sara haar bureau en bleef daar zeker 5 minuten zitten, niks zeggen enkel voor zich uitstaren. “Zwanger, van mij?!” weer viel er een stilte, een pijnlijke stilte tot Sara plots zei “ik weet het, het is niet gepast maar ik wil dit kind, ons kind absoluut houden! Met of zonder u steun …” Weer werd het even stil tot Simon tegen zichzelf fluisterde “ik word vader!” Toen pas drong het tot hem door. Er verscheen een lach op zijn gezicht, hij sprong recht en liep naar Sara en trok haar uit haar stoel. Hij nam haar op, draaide enthousiast met haar rond en kuste haar zelfs! Sara was een beetje overdonderd door zijn plotse enthousiasme en zei “Simon, begrijp mij niet verkeerd. Ik wil dat wij gewoon vrienden blijven” Simon zijn gezicht wordt plots somber. “Sara, ge moet weten dat ik al die tijd van je gehouden heb en nog steeds zie ik je graag, net zoals ons ongeboren kindje.” “ik zie u ook graag maar liefde alleen is niet genoeg om het tussen ons te laten lukken.” “Sara, ik …” “alsjeblief Simon, accepteer dit!” Simon respecteert Sara haar wens. Voorlopig blijven ze gewoon vrienden. Maar dit wil niet zeggen dat Simon niet betrokken is met de zwangerschap. Hij gaat mee naar ieder gynaecologische onderzoek, ze kiezen samen de kinderkamer, gaan vaak samen dingen doen, kiezen samen een crèche waar hun kleine spruit naar toe zal gaan, zelfs de namen kiezen ze samen. Sara hoort graag vlaamse namen, niet zo van die speciale namen. Voor hen geen namen zoals Bruce. Sara hoort voor een jongen graag Daan of Timothy en voor een meisje Marie of Charlotte. Simon kan zich onmiddellijk vinden in deze namen al hoort hij voor een jongen ook graag Lucas. Als Simon dit zegt tegen Sara barst ze in snikken uit. Simon begrijpt er niets van. Wat heeft hij verkeerd gedaan. “Sara, sshht, niet huilen, je weet dat ik daar niet tegen kan. Daan of Timothy zijn allebei mooie namen. Het was maar een voorstel.” Sara blijft snikken na een tijdje wordt ze terug rustiger en vertelt ze Simon waarom ze zo reageerde. “Lucas, Lucas was de jongen die … die de studentengrap met mij uithaalde. En toen jij die naam zei, toen … toen kwam alles terug en … ooh die verdomde hormonen toch! Zie mij hier nu zitten snotteren als een klein kind!” Simon nam Sara eens goed vast. Sinds Sara zwanger is, zijn ze heel hard naar elkaar toe gegroeid. Op een zwak moment zijn ze één keer eens bijna samen in bed beland. Iedereen ziet dat die 2 hopeloos verliefd zijn op elkaar, al weten ze het zelf nog niet.
De zwangerschap verloopt vlot en zo zit Sara al snel in de laatste maand van haar zwangerschap. Tijdens die laatste maand gaat ze logeren bij Simon. Bij haar thuis gaan ze de kinderkamer installeren en ook haar oude kamertje wordt omgebouwd. Simon stond erop dat ze zou komen logeren bij hem. Al dat stof en al die stress was niet goed voor haar en zo kon hij haar ieder moment van de dag in het oog houden en kon hij erbij zijn als ze weeën zou krijgen. Hij installeerde Sara in de logeerkamer maar de eerste nacht bleek al gauw dat Sara daar niet kon slapen. Ze had al uren liggen draaien en keren in het bed. Ze stond op en liep naar Simon zijn kamer. Ze maakte hem wakker “Simon, Simon” schudde ze hem wakker. Simon werd snel wakker en zei “is het begonnen?” Sara lachte en zei “nee gekkie, ik kan maar niet slapen in dat bed. Vind je het erg als ik bij jouw kom liggen?” “euhm, als je denkt dat je dan beter kan slapen.” Hij sloeg het laken opzij en Sara kroop eronder. Ze kroop dicht tegen Simon aan, nam zijn arm en legde zijn hand op haar buik. “slaap wel” was het laatste wat ze zei voor ze in een diepe slaap viel, niet veel later viel Simon ook in slaap. Zo ging 2 weken tot Sara plots ’s nachts wakker werd met hevig pijn in haar onderbuik en rug. Dit moesten weeën zijn. Ze maakte Simon wakker “Simon, Simon, ik denk dat het begonnen is” Simon was plots klaarwakker. Hij sprong uit bed, deed vlug zijn broek en een t-shirt aan en hielp dan Sara uit bed. Ze had echt wel hevig pijn. Simon nam Sara haar koffertje en ondersteunde Sara dan tot aan de auto. Hij hielp haar instappen en in alle haast had hij bijna het koffertje langs de auto laten staan. Snel reed hij naar het ziekenhuis, wat gelukkig maar op een kleine 10 minuten van zijn thuis verwijderd was. Hij reed het spoed binnen en hielp Sara dan uitstappen. Ze gingen het spoed binnen en Simon riep een beetje paniekerig “mijn vriendin, ze moet bevallen. Direct kwam een verpleegster hen te hulp met een rolstoel en bracht hen naar het bevallingskwartier. Sara werd aan de monitor gelegd. Ze horen onmiddellijk de sterke hartslag van de baby. De verpleegster kijkt ook of Sara al ontsluiting heeft. Ze had al 6cm ontsluiting! Sara heeft nu veel pijn en Simon probeert haar zo goed mogelijk te steunen. Tegen de ochtend worden Sara haar vliezen gebroken. De gynaecoloog voorspelt dat het nu heel snel zal gaan en dat het te laat is voor een epudurale. Sara graakt stilaan uitgeput. 1 uur later wordt Sara overgebracht naar de verloskamer. Simon gaat mee.
Sara begint te persen. Ze schreeuwt het uit “Aaaah!!! Ik kan niet meer” “nog eventjes, komaan Sara! Ik weet dat je het kan!” probeert Simon haar aan te moedigen. Sara knijpt Simon zijn hand fijn “GVD! Dit is allemaal uw schuld” schreeuwt ze tegen Simon. “Nog 1 keer persen mevrouw” zegt de vroedkundige tegen Sara en inderdaad, dan is de baby er. Simon snijdt met een bevende hand de navelstreng door. Het is een jongen. De tranen lopen over hun wangen “Sara, mijn lieve Sara, ik zie u zo graag” en Simon kust haar. Sara haar geluk kan niet op “ik zie u ook graag” zegt ze. Zonder nadenken zet Simon zich op 1 knie en vraagt “Sara De Roose, wilt gij met mij trouwen” Sara is verbaasd maar zegt toch onmiddellijk “ja Simon, dat wil ik” Simon kust Sara opnieuw en dan wordt hij samen met zijn zoon even naar een apart kamertje gebracht waar ze de baby onderzoeken. De jongen is 49 cm groot en weegt 3,150 kg. Het is een gezonde baby. Hierna worden moeder en kind naar een kamer gebracht. Simon is daar ook. Ze zijn heel gelukkig met hun zoon en met elkaar. Sara is wel uitgeput na de zware bevalling maar toch overgelukkig, ze kan het amper vatten. Simon zet zich naast Sara op het bed als ze hun zoontje voor het eerst borstvoeding probeert te geven. “hij is zo mooi, net zijn moeder” hij geeft Sara een kusje op haar voorhoofd. Na het geven van de borstvoeding legt Simon de kleine terug in het wiegje. “hoe gaan we hem nu noemen?” Vraagt Sara. “Daan Van Wijck, klinkt goed eh” zegt Simon. Sara is blij met de naam en kust Simon. Hun moment wordt immers verstoord door de grootouders die binnenkomen. Ze willen allemaal de kleine Daan zien en zijn trots en fier op hun eerste kleinkind. Ze vertellen ook dat ze gaan trouwen en iedereen wenst hen proficiat. Niet veel later verlaten ze de kamer. Sara is echter nog heel moe en moet dringend rusten.
Na een 4 tal dagen mogen Sara en Daan het ziekenhuis verlaten. Ze gaan wonen in Sara haar huisje. De eerste weken zijn wat moeilijk omdat Daan niet goed slaapt maar na een tijdje valt alles in zijn plooi. Een halfjaar later trouwen Sara en Simon. Ze trouwen op een mooie herfstdag en hebben nieuws. Sara is terug in verwachting. 7 maanden later zal Sara bevallen van een dochter, Charlotte. Ze vormen een gelukkig gezinnetje, op présence zijn ze een goed team en Samen, samen kunnen ze alles aan!
Saraverhaal Kaatje
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Wat er ondertussen gebeurd is
Tijdsprong van ongeveer 19 jaar
Wat er ondertussen gebeurd is:
Sara en Simon (meter en peter van Maarten) zijn verhuisd, ze wonen nu in een villa. Het huisje werd te klein voor een gezin met 2 opgroeiende kinderen. Zoals ieder gezin hebben ook zij hun problemen gehad maar niets wat niet op te lossen viel. Samen zijn ze nog steeds een ijzersterk team
Daan is ondertussen 20 jaar en gaat naar de universiteit. ook hij kiest de richting TEW niet omdat zijn ouders dat willen maar omdat hij er goed in is. Daan is net als Simon vroeger een losbol die ieder meisje kan verleiden. Ook heeft hij het uiterlijk van zijn pa, groot en zwart haar met krullen. Op school is hij altijd maar net met de hakken over de sloot.
Charlotte daar en tegen is een heel verlegen meisje. Ze heeft een natuurlijke knappe uitstraling maar is er zich niet bewust van. Zij is ondertussen 19 en gaat naar dezelfde universiteit als haar broer waar ook zij voor economie kiest. In tegenstelling tot haar broer is zij heel verlegen en heeft ze nog nooit een vriendje gehad. Studeren daar is ze goed in.
Lieven (peter van Charlotte) is ondertussen getrouwd met Michelle. Samen hebben ze een zoon, Maarten (18 ). Hij gaat voor het eerst naar de universiteit en is de beste vriend van Daan. Samen gaan ze vaak op stap om meiden te versieren. Hij gaat net als zijn vader psychologie studeren.
Helena (meter van Daan) en Steven zijn nog steeds gelukkig samen. Zij hebben 2 dochters Louise (17) en Katerina (15). Beide meisjes hebben de schoonheid van hun moeder geërfd en doen het goed op school. Louise is soms model voor Marnix.
Alexander heeft een knipperlicht relatie met Britt. Door de jaren heen hebben ze veel meegemaakt en zijn elkaar gaan appreciëren. Ze hebben présence verlaten om een nieuw bedrijf op te starten maar dit loopt niet voor de volle 100 %.
Arne (peter van Daan) had een aanbieding gekregen van een groot bedrijf in Frankrijk. Hij is naar daar verhuisd en een aantal keer per jaar gaan Sara en Simon op bezoek. Hij is niet getrouwd maar heeft wel al enkele jaren een vaste vriendin. Het is een knappe Française, Katja.
Ester is nog steeds een goede vriendin van Sara. Ze is de meter van Charlotte.
Wat er ondertussen gebeurd is:
Sara en Simon (meter en peter van Maarten) zijn verhuisd, ze wonen nu in een villa. Het huisje werd te klein voor een gezin met 2 opgroeiende kinderen. Zoals ieder gezin hebben ook zij hun problemen gehad maar niets wat niet op te lossen viel. Samen zijn ze nog steeds een ijzersterk team
Daan is ondertussen 20 jaar en gaat naar de universiteit. ook hij kiest de richting TEW niet omdat zijn ouders dat willen maar omdat hij er goed in is. Daan is net als Simon vroeger een losbol die ieder meisje kan verleiden. Ook heeft hij het uiterlijk van zijn pa, groot en zwart haar met krullen. Op school is hij altijd maar net met de hakken over de sloot.
Charlotte daar en tegen is een heel verlegen meisje. Ze heeft een natuurlijke knappe uitstraling maar is er zich niet bewust van. Zij is ondertussen 19 en gaat naar dezelfde universiteit als haar broer waar ook zij voor economie kiest. In tegenstelling tot haar broer is zij heel verlegen en heeft ze nog nooit een vriendje gehad. Studeren daar is ze goed in.
Lieven (peter van Charlotte) is ondertussen getrouwd met Michelle. Samen hebben ze een zoon, Maarten (18 ). Hij gaat voor het eerst naar de universiteit en is de beste vriend van Daan. Samen gaan ze vaak op stap om meiden te versieren. Hij gaat net als zijn vader psychologie studeren.
Helena (meter van Daan) en Steven zijn nog steeds gelukkig samen. Zij hebben 2 dochters Louise (17) en Katerina (15). Beide meisjes hebben de schoonheid van hun moeder geërfd en doen het goed op school. Louise is soms model voor Marnix.
Alexander heeft een knipperlicht relatie met Britt. Door de jaren heen hebben ze veel meegemaakt en zijn elkaar gaan appreciëren. Ze hebben présence verlaten om een nieuw bedrijf op te starten maar dit loopt niet voor de volle 100 %.
Arne (peter van Daan) had een aanbieding gekregen van een groot bedrijf in Frankrijk. Hij is naar daar verhuisd en een aantal keer per jaar gaan Sara en Simon op bezoek. Hij is niet getrouwd maar heeft wel al enkele jaren een vaste vriendin. Het is een knappe Française, Katja.
Ester is nog steeds een goede vriendin van Sara. Ze is de meter van Charlotte.
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Deel 2
Het is de start van een nieuw universiteitsjaar. Omdat Maarten nu ook naar de universiteit gaat, deelt hij een kot samen met Daan. Charlotte zit ook op kot maar daar willen zowel Maarten als Daan zo weinig mogelijk mee te maken hebben. Charlotte is immers niet goed voor hun imago. Daan kan niet begrijpen hoe zijn zus zo een ‘seut’ kan zijn.
Sara en Simon en Lieven en Michelle zetten hun kinderen af en gaan daarna nog iets eten. Door de jaren heen zijn Sara en Michelle echt goede vriendinnen geworden. Het gesprek tijdens het etentje komt al snel bij de ‘kinderen’ terecht. “De tijd gaat toch snel eh, als ge die gasten van ons beziet, ze gaan al naar de universiteit” zei Simon “ja das waar; het lijkt nog nie zolang geleden of wij zaten daar, meiskes te verleiden, weet ge da nog Simon” “och Michelle, nu moeten we luisteren. We gaan hier nog het één en ander te weten komen over onze mannen.” Zei Sara al lachend. Michelle lachte mee “ma nu zijn ze braaf eh, onze ventjes” iedereen moest lachen. Sara stal gauw een kus van Simon. Na al die jaren waren zij nog altijd even verliefd als vroeger. “ik ben toch wel een beetje bezorgd over ons Charlotte” zei Sara plotseling “ze is zo verlegen en teruggetrokken” “zoals gij vroeger eh lieverd” zei Simon “en bij u is het toch ook allemaal goed gekomen” voegde hij er al lachend aan toe “Sara niet te veel zorgen over maken. Eens haar eerste vriendje en dan bloeit die wel open.” Zei Michelle. “ja, als da een jongen is die het goed met haar voorheeft wel” zei Sara terwijl ze terug dacht aan haar verleden. Simon snapte onmiddellijk waar Sara op doelde hij sloeg zijn arm rond haar. Het etentje verliep in een goede sfeer. Niet veel later vertrokken beide koppels naar huis.
In Leuven was voor Daan en Maarten echter een feestje losgebroken. Nadat hun ouders vertrokken waren, hadden zei zich geïnstalleerd op hun kot en nu het avond was, gingen ze zich volledig gooien in het studentenleven in Leuven. Daan stelde Maarten voor aan enkele vrienden van vorig jaar en ook aan enkele meisjes, ex-vriendinnetjes van hem. Maarten voelde zich al gauw thuis. Ze feestten nog tot een stuk in de nacht en gingen nogal goed beschonken terug naar hun kot om hun roes uit te slapen.
Voor Charlotte verliep de avond heel anders. Zij wou zich goed voorbereiden op een nieuw jaar en bekeek haar cursussen eens. Dit jaar stond het boek dat haar moeder geschreven had tussen de verplichte leerstof. Ze had dit al gelezen. Haar moeder was een knappe economiste. Charlotte wou net zoals haar worden. Om goed voorbereid te zijn ging Charlotte vroeg slapen. Morgen had ze immers vroeg les.
De volgende dag was Charlotte goed uitgeslapen. Ze at vlug een ontbijt en ging dan langs het kot van haar broer. Hij zou gisteren wel laat uitgeweest zijn en ze wou er zeker van zijn dat hij op tijd op was. Ze klopte op de deur maar er kwam geen reactie. Ze klopte nog eens maar nu langer, ze hoorde gestrompel en dan deed Maarten de deur open. “Charlotte, wa doet gij hier?” “ik kom jullie wakker maken, zo te zien is het gisteren laat geworden.” Charlotte liep de kamer binnen en deed de gordijnen open. Daan, die last had van een ochtendhumeur, werd kwaad op zijn zus “Godverdomme Lotte, wa doet gij hier al zo vroeg? Gaat u op een ander een beetje bemoeien!” “jama, kwou gewoon zeker zijn dat jullie op tijd op waren” “We hebben nog een uur de tijd! Nie iedereen is zo ne freak als u eh!” Charlotte wist niet wat ze hoorde. “ne freak?” vroeg ze met tranen in de ogen “ja, ne freak! Gij hebt echt niks beter te doen dan te leren eh! Geen wonder da ge nog gene vriend hebt!” Charlotte voelde zich gekwetst en zei terwijl de tranen over haar wangen liepen “ok, trek jullie plan dan” ze liet de vers gekochte croissants op tafel staan en liep overstuur de kamer uit. Daan stond dan toch maar op “man, was da nu echt nodig om zo tegen u zus uit te vliegen?” vroeg Maarten “K praat straks wel eens met haar, ge kent ze eh, altijd snel gekwetst” Maarten en Daan maakte zich klaar en vertrokken op tijd naar de les.
Deel 3
Charlotte was wat aan het rondlopen in Leuven stad. Ooh, wat haatte ze haar broer soms! Ze veegde haar tranen weg en liep naar de campus. Ze liep door naar de aula en plaatste zich op de 3de rij. Ze zat graag vanvoor. Vanachter zaten ze toch maar altijd te babbelen. Zoals gewoonlijk zat ze alleen. Veel vrienden had ze hier niet, om niet te zeggen geen. Ze waren alleen haar vrienden als ze haar nota’s mochten lenen. Plots kwam er toch iemand langs haar zitten. Ze kende de jonge man niet. Hij was knap, groot en blond. Ze durfde hem niet aanspreken. “excuseer, is dit hier waar je moet zijn voor het 2de jaar economie?” vroeg de jongen man haar “euhm ja” zei Charlotte verlegen “Roel” zei de jongen terwijl hij zijn hand uitstak “Charlotte, Charlotte Van Wijck” “Van Wijck, die naam komt mij bekend voor.” “Ja, dat zou kunnen” lachte ze verlegen “Dochter van Simon Van Wijck en Sara De Roose?” “ja, hoe weet gij da?” “Mijn vader heeft al eens zaken gedaan met u vader en moeder. Hij is bankdirecteur” “ah” zei Charlotte verbaasd. “Roel Declerque” zei de jongen. Charlotte voelde zich gecharmeerd door de knappe jongen gast langs haar. Ze praatte nog even tot de prof binnenkwam. Na de les vroeg Roel haar “Geen zin om vanavond iets te gaan drinken?” Charlotte twijfelde “Ik weet niet” “komaan, ééntje maar, k beloof het.” “dit kon Charlotte niet weigeren “ok dan” zei ze met een glimlach. Met een brave tot straks liep Charlotte met haar hoofd in de wolken terug naar haar kot. Wat ze niet wist was dat zij tot een weddenschap behoorden. Iedere jaar kozen Roel en zijn vrienden willekeurig iemand uit de lijst die ze dan zouden moeten verleiden om daarna publiekelijk te ‘dumpen’. De rijkeluis jongens hielden geen rekening met de gevoelens van de meisjes. Charlotte was nu hun volgend slachtoffer.
In tegenstelling tot zijn zus haatte Daan het om in de les zitten. Profs die maar blijven vertellen over de Ooh zo interessante strategieën. Plotseling kreeg hij een heel interessant meisje in het oog. Ze had zwart stijl haar, niet lang maar ook niet kort en haar ogen spraken boekdelen. Misschien zouden de lessen dit jaar dan toch nog meevallen.
Voor Maarten was zijn eerste dag ook goed verlopen. De leerstof leek interessant maar zeker niet te onderschatten. Hij had nu met Daan afgesproken in één of ander studentcafé.
Daan zat te wachten op Maarten toen hij zijn zus zag binnenkomen. Hij liep op haar af “zusje” zei hij op een verontschuldigend toontje dat ze kende. Charlotte liep door, ze was nog steeds kwaad op hem “Lotte, wacht nu es effe.” Charlotte draaide haar kwaad om “ah, nu wilt ge wel met de ‘Freak’ spreken” “Lotte, komaan ge kent mij, ik meende dat niet! vergeef u broerke…” Charlotte was net als haar moeder niet haatdragend “ok ok, ma k moet nu door, ik heb met iemand afgesproken.” “ooh, ken ik hem?” “Dat weet ik toch niet” “een naam?” “Roel” “toch niet Roel Declerque?” “ja toch wel” “Lotte, je moet niet met hem optrekken, hij is ...” “Och Daan, k wil het niet horen” Charlotte verliet kwaad het café. Waarom kon haar broer nu niet blij zijn voor haar?
Deel 4
Maarten kwam Charlotte buiten tegen “Hey Lotte” zei hij maar Charlotte liep hem kwaad voorbij. Maarten ging het café binnen en zag Daan onmiddellijk zitten. “amai, kwam u zus zo juist buiten tegen, weer ruzie gemaakt?” “weet ge met wie zij omgaat?” “nee” “met, met die Roel” “Toch nie Roel …” “ja, den die.” “Charlotte weet niet waar ze aan begint” “wel, da zei ik haar nu ook en ze is kwaad naar buiten gestormd.” Daan was kwaad dat zijn zus niet wou luisteren maar hij was ook ongerust. Hij wist immers wat die gasten altijd uitspookten. “Daan, Daan! Seg jong, waar zitte gij met u gedachten?” “huh? Sorry, was aan Lotte aan t denken” “u zus is een slimme, die laat haar zo snel nie inpalmen door die Roel.” “weet ge, ik ga es naar onze pa bellen” Daan stond op en verliet het café. Hij liep naar zijn kot. Onderweg naar zijn kot kwam hij het meisje uit de les tegen, ze leek wat overstuur. Hij liep naar haar toe en vroeg “kan ik je soms helpen?” Het meisje schrok en sprong een beetje opzij “sorry, ik wou je niet laten schrikken” “euhm, ik ben een beetje de weg kwijt” “waar moet je zijn? Misschien kan ik je helpen” “wel, ik zou terug aan de universtiteit moeten zijn maar ik heb ergens een verkeerde straat genomen” “ik loop wel even met je mee” Onderweg vertelde Daan dat hij bij haar in de les had gezeten daarstraks. Zij had hem niet gezien maar hij had zijn ogen niet van haar kunnen afhouden, dit laatste zei hij er gelukkig niet bij. Toen ze bij de universiteit aankwamen zei Daan “misschien kunnen we eens afspreken” “misschien” Het meisje wou verder wandelen maar Daan greep haar arm “het zou makkelijker zijn als ik je naam wist” “Isabelle, maar zeg maar Belle” “Daan” Belle wou doorlopen maar Daan trok nog eens aan haar arm en gaf haar een kus op de wang. “Tot morgen” zei hij terwijl hij zich omdraaide. Belle was geschrokken. Dit had ze niet verwacht van haar eerste dag les.
Daan liep te zweven door de straten. Belle, zo noemde ze. Hij kon al niet wachten tot morgen, dan zou hij haar pas terug zien.
Toen Daan langs het kot van zijn zus doorkwam, was hij ineens weer met beide voeten op de grond. Hij aarzelde, zou hij naar binnen gaan. Even stond hij te twijfelen maar toen drukte hij toch maar op de bel. Hij kreeg geen antwoord, weer drukte hij op de bel en weer kreeg hij geen antwoord. Hij liep dan maar verder naar zijn kot. Morgen zou hij haar spreken maar nu eerst zijn pa bellen. Misschien wist die wel raad.
Sara en Simon hadden présence al verlaten. Ze hadden besloten om er vanavond een rustige, romantische avond van te maken. Sara zou lekker kokkerellen terwijl Simon de living romantisch zou maken. Hij werd immers gestoord door zijn gsm die ging. “Simon Van Wijck” “pa, Daan hier” “Ah Daan” “pa, ik heb u raad nodig” “oei, da klinkt serieus.” “t gaat over Lotte” “Scheelt er iets met ons Lotte” vroeg Simon nu lichtjes in paniek. Sara had dit gehoord en kwam nu ook de living in. “nee, ma t is, t is ze heeft een jongen leren kennen en ik ben er zeker van dat die het niet goed met haar voor heeft maar ze wil niet luisteren naar mij. Ze gaat gekwetst worden, ik weet het gewoon” “Daan, u zus is oud genoeg om een vriendje te hebben maar als je zo ongerust bent, hou dan een oogje in het zeil. Ik vertrouw je zus. Het is een slim meisje” “ik weet het pa maar die Roel is voor geen haar te vertrouwen” “weet je, ik zal je moeder eens vragen om met haar te praten. Stelt dat je een beetje gerust?” “ok pa, tot vrijdag” Daan legde zijn gsm neer. Hij was nu toch al iets geruster.
Sara was wel heel benieuwd naar het telefoongesprek met haar zoon “Wat was er met ons Lotte?” “Daan is een beetje ongerust omdat ze een jongen heeft leren kennen” De schrik sloeg Sara om het hart “Stel, stel dat onze dochter hetzelfde mee maakt als ik vroeger, dat wil ik niet!” zei ze paniekerig “lieverd, kom eens hier” Simon nam Sara in zijn armen. “alles komt goed, Daan houdt een oogje in het zeil en ik heb gezegd dat jij wel eens met haar zal praten.” “ik zal blij zijn als ze dit weekend weer thuis zijn” “ik ook, lieverd” Sara gaf Simon een kus. Na al die jaren was hij het nog steeds die haar tot rust kon brengen. Hun avondje liep zoals gepland. Met een beetje wijn was Sara nog steeds tipsy te krijgen en ze eindigden al vlug in de slaapkamer.
Het is de start van een nieuw universiteitsjaar. Omdat Maarten nu ook naar de universiteit gaat, deelt hij een kot samen met Daan. Charlotte zit ook op kot maar daar willen zowel Maarten als Daan zo weinig mogelijk mee te maken hebben. Charlotte is immers niet goed voor hun imago. Daan kan niet begrijpen hoe zijn zus zo een ‘seut’ kan zijn.
Sara en Simon en Lieven en Michelle zetten hun kinderen af en gaan daarna nog iets eten. Door de jaren heen zijn Sara en Michelle echt goede vriendinnen geworden. Het gesprek tijdens het etentje komt al snel bij de ‘kinderen’ terecht. “De tijd gaat toch snel eh, als ge die gasten van ons beziet, ze gaan al naar de universiteit” zei Simon “ja das waar; het lijkt nog nie zolang geleden of wij zaten daar, meiskes te verleiden, weet ge da nog Simon” “och Michelle, nu moeten we luisteren. We gaan hier nog het één en ander te weten komen over onze mannen.” Zei Sara al lachend. Michelle lachte mee “ma nu zijn ze braaf eh, onze ventjes” iedereen moest lachen. Sara stal gauw een kus van Simon. Na al die jaren waren zij nog altijd even verliefd als vroeger. “ik ben toch wel een beetje bezorgd over ons Charlotte” zei Sara plotseling “ze is zo verlegen en teruggetrokken” “zoals gij vroeger eh lieverd” zei Simon “en bij u is het toch ook allemaal goed gekomen” voegde hij er al lachend aan toe “Sara niet te veel zorgen over maken. Eens haar eerste vriendje en dan bloeit die wel open.” Zei Michelle. “ja, als da een jongen is die het goed met haar voorheeft wel” zei Sara terwijl ze terug dacht aan haar verleden. Simon snapte onmiddellijk waar Sara op doelde hij sloeg zijn arm rond haar. Het etentje verliep in een goede sfeer. Niet veel later vertrokken beide koppels naar huis.
In Leuven was voor Daan en Maarten echter een feestje losgebroken. Nadat hun ouders vertrokken waren, hadden zei zich geïnstalleerd op hun kot en nu het avond was, gingen ze zich volledig gooien in het studentenleven in Leuven. Daan stelde Maarten voor aan enkele vrienden van vorig jaar en ook aan enkele meisjes, ex-vriendinnetjes van hem. Maarten voelde zich al gauw thuis. Ze feestten nog tot een stuk in de nacht en gingen nogal goed beschonken terug naar hun kot om hun roes uit te slapen.
Voor Charlotte verliep de avond heel anders. Zij wou zich goed voorbereiden op een nieuw jaar en bekeek haar cursussen eens. Dit jaar stond het boek dat haar moeder geschreven had tussen de verplichte leerstof. Ze had dit al gelezen. Haar moeder was een knappe economiste. Charlotte wou net zoals haar worden. Om goed voorbereid te zijn ging Charlotte vroeg slapen. Morgen had ze immers vroeg les.
De volgende dag was Charlotte goed uitgeslapen. Ze at vlug een ontbijt en ging dan langs het kot van haar broer. Hij zou gisteren wel laat uitgeweest zijn en ze wou er zeker van zijn dat hij op tijd op was. Ze klopte op de deur maar er kwam geen reactie. Ze klopte nog eens maar nu langer, ze hoorde gestrompel en dan deed Maarten de deur open. “Charlotte, wa doet gij hier?” “ik kom jullie wakker maken, zo te zien is het gisteren laat geworden.” Charlotte liep de kamer binnen en deed de gordijnen open. Daan, die last had van een ochtendhumeur, werd kwaad op zijn zus “Godverdomme Lotte, wa doet gij hier al zo vroeg? Gaat u op een ander een beetje bemoeien!” “jama, kwou gewoon zeker zijn dat jullie op tijd op waren” “We hebben nog een uur de tijd! Nie iedereen is zo ne freak als u eh!” Charlotte wist niet wat ze hoorde. “ne freak?” vroeg ze met tranen in de ogen “ja, ne freak! Gij hebt echt niks beter te doen dan te leren eh! Geen wonder da ge nog gene vriend hebt!” Charlotte voelde zich gekwetst en zei terwijl de tranen over haar wangen liepen “ok, trek jullie plan dan” ze liet de vers gekochte croissants op tafel staan en liep overstuur de kamer uit. Daan stond dan toch maar op “man, was da nu echt nodig om zo tegen u zus uit te vliegen?” vroeg Maarten “K praat straks wel eens met haar, ge kent ze eh, altijd snel gekwetst” Maarten en Daan maakte zich klaar en vertrokken op tijd naar de les.
Deel 3
Charlotte was wat aan het rondlopen in Leuven stad. Ooh, wat haatte ze haar broer soms! Ze veegde haar tranen weg en liep naar de campus. Ze liep door naar de aula en plaatste zich op de 3de rij. Ze zat graag vanvoor. Vanachter zaten ze toch maar altijd te babbelen. Zoals gewoonlijk zat ze alleen. Veel vrienden had ze hier niet, om niet te zeggen geen. Ze waren alleen haar vrienden als ze haar nota’s mochten lenen. Plots kwam er toch iemand langs haar zitten. Ze kende de jonge man niet. Hij was knap, groot en blond. Ze durfde hem niet aanspreken. “excuseer, is dit hier waar je moet zijn voor het 2de jaar economie?” vroeg de jongen man haar “euhm ja” zei Charlotte verlegen “Roel” zei de jongen terwijl hij zijn hand uitstak “Charlotte, Charlotte Van Wijck” “Van Wijck, die naam komt mij bekend voor.” “Ja, dat zou kunnen” lachte ze verlegen “Dochter van Simon Van Wijck en Sara De Roose?” “ja, hoe weet gij da?” “Mijn vader heeft al eens zaken gedaan met u vader en moeder. Hij is bankdirecteur” “ah” zei Charlotte verbaasd. “Roel Declerque” zei de jongen. Charlotte voelde zich gecharmeerd door de knappe jongen gast langs haar. Ze praatte nog even tot de prof binnenkwam. Na de les vroeg Roel haar “Geen zin om vanavond iets te gaan drinken?” Charlotte twijfelde “Ik weet niet” “komaan, ééntje maar, k beloof het.” “dit kon Charlotte niet weigeren “ok dan” zei ze met een glimlach. Met een brave tot straks liep Charlotte met haar hoofd in de wolken terug naar haar kot. Wat ze niet wist was dat zij tot een weddenschap behoorden. Iedere jaar kozen Roel en zijn vrienden willekeurig iemand uit de lijst die ze dan zouden moeten verleiden om daarna publiekelijk te ‘dumpen’. De rijkeluis jongens hielden geen rekening met de gevoelens van de meisjes. Charlotte was nu hun volgend slachtoffer.
In tegenstelling tot zijn zus haatte Daan het om in de les zitten. Profs die maar blijven vertellen over de Ooh zo interessante strategieën. Plotseling kreeg hij een heel interessant meisje in het oog. Ze had zwart stijl haar, niet lang maar ook niet kort en haar ogen spraken boekdelen. Misschien zouden de lessen dit jaar dan toch nog meevallen.
Voor Maarten was zijn eerste dag ook goed verlopen. De leerstof leek interessant maar zeker niet te onderschatten. Hij had nu met Daan afgesproken in één of ander studentcafé.
Daan zat te wachten op Maarten toen hij zijn zus zag binnenkomen. Hij liep op haar af “zusje” zei hij op een verontschuldigend toontje dat ze kende. Charlotte liep door, ze was nog steeds kwaad op hem “Lotte, wacht nu es effe.” Charlotte draaide haar kwaad om “ah, nu wilt ge wel met de ‘Freak’ spreken” “Lotte, komaan ge kent mij, ik meende dat niet! vergeef u broerke…” Charlotte was net als haar moeder niet haatdragend “ok ok, ma k moet nu door, ik heb met iemand afgesproken.” “ooh, ken ik hem?” “Dat weet ik toch niet” “een naam?” “Roel” “toch niet Roel Declerque?” “ja toch wel” “Lotte, je moet niet met hem optrekken, hij is ...” “Och Daan, k wil het niet horen” Charlotte verliet kwaad het café. Waarom kon haar broer nu niet blij zijn voor haar?
Deel 4
Maarten kwam Charlotte buiten tegen “Hey Lotte” zei hij maar Charlotte liep hem kwaad voorbij. Maarten ging het café binnen en zag Daan onmiddellijk zitten. “amai, kwam u zus zo juist buiten tegen, weer ruzie gemaakt?” “weet ge met wie zij omgaat?” “nee” “met, met die Roel” “Toch nie Roel …” “ja, den die.” “Charlotte weet niet waar ze aan begint” “wel, da zei ik haar nu ook en ze is kwaad naar buiten gestormd.” Daan was kwaad dat zijn zus niet wou luisteren maar hij was ook ongerust. Hij wist immers wat die gasten altijd uitspookten. “Daan, Daan! Seg jong, waar zitte gij met u gedachten?” “huh? Sorry, was aan Lotte aan t denken” “u zus is een slimme, die laat haar zo snel nie inpalmen door die Roel.” “weet ge, ik ga es naar onze pa bellen” Daan stond op en verliet het café. Hij liep naar zijn kot. Onderweg naar zijn kot kwam hij het meisje uit de les tegen, ze leek wat overstuur. Hij liep naar haar toe en vroeg “kan ik je soms helpen?” Het meisje schrok en sprong een beetje opzij “sorry, ik wou je niet laten schrikken” “euhm, ik ben een beetje de weg kwijt” “waar moet je zijn? Misschien kan ik je helpen” “wel, ik zou terug aan de universtiteit moeten zijn maar ik heb ergens een verkeerde straat genomen” “ik loop wel even met je mee” Onderweg vertelde Daan dat hij bij haar in de les had gezeten daarstraks. Zij had hem niet gezien maar hij had zijn ogen niet van haar kunnen afhouden, dit laatste zei hij er gelukkig niet bij. Toen ze bij de universiteit aankwamen zei Daan “misschien kunnen we eens afspreken” “misschien” Het meisje wou verder wandelen maar Daan greep haar arm “het zou makkelijker zijn als ik je naam wist” “Isabelle, maar zeg maar Belle” “Daan” Belle wou doorlopen maar Daan trok nog eens aan haar arm en gaf haar een kus op de wang. “Tot morgen” zei hij terwijl hij zich omdraaide. Belle was geschrokken. Dit had ze niet verwacht van haar eerste dag les.
Daan liep te zweven door de straten. Belle, zo noemde ze. Hij kon al niet wachten tot morgen, dan zou hij haar pas terug zien.
Toen Daan langs het kot van zijn zus doorkwam, was hij ineens weer met beide voeten op de grond. Hij aarzelde, zou hij naar binnen gaan. Even stond hij te twijfelen maar toen drukte hij toch maar op de bel. Hij kreeg geen antwoord, weer drukte hij op de bel en weer kreeg hij geen antwoord. Hij liep dan maar verder naar zijn kot. Morgen zou hij haar spreken maar nu eerst zijn pa bellen. Misschien wist die wel raad.
Sara en Simon hadden présence al verlaten. Ze hadden besloten om er vanavond een rustige, romantische avond van te maken. Sara zou lekker kokkerellen terwijl Simon de living romantisch zou maken. Hij werd immers gestoord door zijn gsm die ging. “Simon Van Wijck” “pa, Daan hier” “Ah Daan” “pa, ik heb u raad nodig” “oei, da klinkt serieus.” “t gaat over Lotte” “Scheelt er iets met ons Lotte” vroeg Simon nu lichtjes in paniek. Sara had dit gehoord en kwam nu ook de living in. “nee, ma t is, t is ze heeft een jongen leren kennen en ik ben er zeker van dat die het niet goed met haar voor heeft maar ze wil niet luisteren naar mij. Ze gaat gekwetst worden, ik weet het gewoon” “Daan, u zus is oud genoeg om een vriendje te hebben maar als je zo ongerust bent, hou dan een oogje in het zeil. Ik vertrouw je zus. Het is een slim meisje” “ik weet het pa maar die Roel is voor geen haar te vertrouwen” “weet je, ik zal je moeder eens vragen om met haar te praten. Stelt dat je een beetje gerust?” “ok pa, tot vrijdag” Daan legde zijn gsm neer. Hij was nu toch al iets geruster.
Sara was wel heel benieuwd naar het telefoongesprek met haar zoon “Wat was er met ons Lotte?” “Daan is een beetje ongerust omdat ze een jongen heeft leren kennen” De schrik sloeg Sara om het hart “Stel, stel dat onze dochter hetzelfde mee maakt als ik vroeger, dat wil ik niet!” zei ze paniekerig “lieverd, kom eens hier” Simon nam Sara in zijn armen. “alles komt goed, Daan houdt een oogje in het zeil en ik heb gezegd dat jij wel eens met haar zal praten.” “ik zal blij zijn als ze dit weekend weer thuis zijn” “ik ook, lieverd” Sara gaf Simon een kus. Na al die jaren was hij het nog steeds die haar tot rust kon brengen. Hun avondje liep zoals gepland. Met een beetje wijn was Sara nog steeds tipsy te krijgen en ze eindigden al vlug in de slaapkamer.
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Deel 5
Charlotte was heel zenuwachtig voor haar ‘afspraakje’ met Roel. Ze vond hem echt leuk en ze voelde vlindertjes in haar buik en … wat voelde ze eigenlijk allemaal? Kon ze nu al verliefd op hem zijn? Ze kende hem niet eens maar hij was zo knap! ‘Komaan Charlotte, verliefd worden op de eerste jongen die bij je praat. Das toch niets voor u!’ sprak ze haarzelf toe. Toch was ze zenuwachtig toen ze naar het cafeetje liep waar ze hadden afgesproken. Met een bang hartje stapte ze binnen en zag ze onmiddellijk Roel zitten. Hij stond recht en kuste haar op de wang. Ze begon er spontaan van te blozen. Ze namen plaats aan tafel. Er viel een pijnlijke stilte. Charlotte besloot die stilte te onderbreken “Dus u ouders kennen mijn ouders?” “ja” weer viel er een stilte ‘goed Charlotte, goed bezig’ dacht ze in haar eigen. “wil je iets drinken?” vroeg hij dan “een wit wijntje” Roel stond op en ging de drank halen . ‘Wat had ze nu gezegd? Wijn? Ze kon helemaal niet tegen alcohol’ Roel kwam terug aan tafel. “Vertel eens, hoe komt zo een knap meisje als u in zo een moeilijke richting terecht?” het ijs was onmiddellijk gebroken. Charlotte vertelde over haar moeder, dat zij hier ook op school gezeten had en dezelfde richting had gevolgd. Ze vertelde ook dat haar broer een jaar hoger zat en dat zij waarschijnlijk de gave om economie te leren van hun moeder geërfd hadden. Ze vertelde ook over haar vader en zijn stommiteiten van vroeger. Al snel zat ze aan haar derde glaasje wijn en besliste ze om terug te keren naar haar kot. Ze was een beetje aangeschoten maar niet zat. Roel en Charlotte namen afscheid en Charlotte liep naar haar kot met een zalig gevoel over deze avond. Aangekomen bij haar kot kroop ze onmiddellijk in bed en viel in een diepe slaap. Net als haar moeder vroeger, droomde zij over haar droomprins, Roel.
’s Morgens werd Charlotte wakker in een heerlijke roes van gisteren avond. Ze had zich super geamuseerd met Roel. Ze sprong gauw uit haar bed, nam een douche, kleedde zich aan en snelde naar de bakker. Ze had niets in huis om te eten en over een kwartiertje begon de les al.
Bij de bakker nam ze gauw een ontbijtkoek en snel liep ze naar de campus. Als ze haar niet haastte zou ze voor het eerst te laat zijn in de les. Gelukkig kwam ze net op tijd en Roel deed teken naar haar dat ze langs hem moest gaan zitten. Ze nam gauw plaats en de les kon beginnen
Op présence was het één en al drukte. Dit weekend was er een nieuwe modeshow en door al de jaren heen was Marnix zijn diva streken nog steeds niet verleerd. Marnix was weer heel over zijn toeren dat Louise, de dochter van Helena, er nog niet was om zijn creaties te passen. Helena had hem al proberen duidelijk te maken dat het vandaag woensdag was en dat Louise pas na de middag zou kunnen komen maar Marnix wou niet luisteren. Zijn model moest altijd ter zijn beschikking staan. Helena liet het voor wat het was en ging even langs Sara en Simon hun kantoor. “amai, onze diva heeft zijn kuren weer” zei Helena toen ze het kantoor binnen stapte. “ist zo erg?” vroeg Sara “Nogal, hij wil perse dat Louise nu hier is om zijn creaties te passen maar ze moet nu naar school.” “Marnix moet maar wachten tot Louise thuis is van school” zei Simon streng “ik zal wel eens met onze diva gaan praten” Simon stond op en verliet het kantoor. “Ja Marnix, hij zal nooit veranderen” Sara moest lachen “en, hoe is het met Daan en Charlotte?” “goed, denk ik. Charlotte heeft nog niets van zich laten horen en Daan heeft gisteren nog gebeld” Helena hoorde de onrust in Sara haar stem “Sara, scheelt er iets?” “nee, alle ja … maak mij wat zorgen over ons Charlotte. Ze heeft een vriendje” “Ma Sara, das toch niet erg” “jama Daan is er niet gerust in.” “Charlotte is een slimme meid, die trekt hare plan wel” “ik hoop het maar” zei Sara die nog steeds ongerust was. “Bon, ik ga nog wat verder werken. Vergeten jullie onze afspraak deze avond niet?” “nee nee, we zullen er zijn” En Helena verliet het kantoor van Sara.
Deel 6
Daan had pas deze namiddag les en was dan ook pas laat opgestaan. Hij was vastbesloten om vandaag met zijn zus te gaan praten. Ruzie met zijn zus dat was iets wat hij nooit had kunnen verdragen. Hij gedroeg zich zoals een “grote broer” dat meestal deed. Hij mocht zijn zusje beledigen maar iemand anders mocht haar raken of ze kregen met hem te maken. Nu door Roel voelde hij weer de drang om haar te beschermen voor dat ze stommiteiten deed maar zij was natuurlijk weer te koppig om het te geloven. Zo was het altijd al geweest. Daan vroeg zich af van wie Charlotte die koppigheid zou hebben. Van zijn ma of zijne pa? Hij dacht na ‘Waarschijnlijk van ons ma want het was ook steeds pa die toegaf als ze eens een meningsverschil hadden’ nu hij er bij nadacht, hij had net hetzelfde karakter als zijn pa. Bijna automatisch kwamen zijn gedachten bij Belle terecht. Deze keer zou hij het rustig aandoen. Normaal trok hij op met modellen die hij leerde kennen op présence maar Belle, zij was anders. Hij moest denken aan iets wat zijn moeder hem vroeger altijd vertelde ‘schoonheid straal je uit. Als je mooi bent vanbinnen, dan ben je mooi vanbuiten’. Daan had nooit echt begrepen waar zijn moeder het over had, hij was er nog te klein voor maar nu door Belle begreep hij het helemaal. Ok, ze was een knap meisje maar niet zo knap als die modellen. Er was iets met haar, iets wat haar zo anders maakte dan alle andere meisjes. Daan lag nog een tijdje na te denken over Belle en over wat zijn moeder altijd zei toen hij plots zag dat het echt wel tijd was om te vertrekken. Hij wou voor één keer eens op tijd zijn in de les.
Op présence was Simon er in geslaagd om Marnix te kalmeren. De show zou goed verlopen, net zoals altijd. Simon was nog steeds op Marnix aan het in babbelen toen Louise binnenkwam. “Goedemiddag” zei ze opgewekt en ze ging Simon een kus op zijn wang geven. “Louise, u hadden we net nodig. Onze diva hier was al een beetje in paniek” “Kom, hier ga dit eens gauw passen” Marnix duwde Louise vlug één van zijn creaties in haar handen. “Dan laat ik jullie maar” en Simon verliet het atelier.
Daan was op tijd in de les. Hij was zelfs iets te vroeg en dit was absoluut de eerste keer in zijn leven. Hij keek rond maar zag Belle nog niet en ook zijn vrienden waren er nog niet. Nu, het was geen zekerheid of zij naar de les zouden komen. Hij nam dan maar plaats op één van de achterste rijen. Hij hield goed de deur in het oog. Als Belle binnenkwam zou hij onmiddellijk haar aandacht proberen te trekken.
Charlotte had er een zware voormiddag opzitten. Gelukkig had ze deze namiddag vrij. Zij en Roel hadden nog even staan babbelen na de les maar dan had hij gezegd dat hij afgesproken had met vrienden. Het kwam haar wel goed uit. Zo had ze een beetje tijd om haar gedachten te ordenen. Ze besloot om eens door de stad te wandelen en daarna zou ze haar eens concentreren op haar boeken.
Daan zat nog steeds te kijken naar de deur. De les zou zo dadelijk beginnen en Belle was er nog niet. Opeens zag hij haar binnenkomen. Hij sprong onmiddellijk recht en zwaaide met zijn hand. Belle liep naar hem toe en nam langs hem plaats. De les begon onmiddellijk. Daan had nog niet met haar kunnen praten maar het was goed dat ze langs hem zat, het gaf hem een goed gevoel.
Deel 7
Na de les liep Daan met Belle mee naar haar kot. Belle vertelde dat ze jaren geleden verhuisd waren naar België. Haar vader was een Amerikaan en haar moeder was Belgisch. Ze hadden enkele jaren in NY gewoond maar haar vader had een mooie job aangeboden gekregen hier in België en toen zijn ze naar hier verhuisd. Ook Daan vertelde een beetje over zichzelf. Al gauw kwamen ze aan bij haar kot. “ah, hier woont gij voorlopig. Mijn zus zit hier ook op kot” “ah ja” “Charlotte. Het komt mij goed uit dat ik hier nu ben. Ik moet haar dringend spreken” Daan liep nog mee tot aan haar kamer deur en gaf haar een kus op de wang als teken van afscheid “tot morgen dan” zei hij een beetje bedroefd “euhm, zou ge deze avond niets mee willen gaan drinken?” “graag maar ik heb afgesproken met een paar vrienden. Wat denkt ge van morgenavond?” “is goed. Tot morgen” en Belle stapte haar kamer binnen. Daan liep dan maar verder door tot aan de kamer van zijn zus. Hij klopte op de deur en hoopte maar dat ze thuis was. Charlotte deed gauw de deur open “Daan? Wat doet gij hier?” “Lotte, we moeten praten” en Daan stapte naar binnen “als het over Roel gaat, dan wil ik het niet weten” “ik vind toch da ge het moet weten” “wa moet ik weten? Dat als gij zomaar een meisje mee naar huis neemt dat het geen probleem is maar da als ik een jongen beter wil leren kennen dat da niet mag van u!” “het kan mij nie schelen dat gij ene jongen beter wilt leren kennen maar niet die Roel! Ge kent die zen reputatie toch!” “nee, die ken ik niet” “Charlotte luister nu naar mij! Die jongen heeft al meer meisjes gekwetst dan iets anders. Ik wil niet dat die da ook met u doet!” “ah nu zijt ge ineens bezorgd! Ge wou toch zo weinig mogelijk met mij te maken hebben” “das niet waar!” “nee? Vorig jaar liep ge mij gewoon voorbij als ge mij tegen kwam op café ofzo” “dat was vorig jaar. Nu is het anders” “tzal wel” Charlotte was echt kwaad op haar broer omdat die zich kwam bemoeien met haar leven en Daan was kwaad op zijn zus omdat zij zo koppig was. “Charlotte beloof mij één ding” “wat dan?” “da ge voorzichtig zijt met die Roel” “ja ok maar ik ben er zeker van dat hij het goed met mij voorheeft.” “ik hoop het” Het bleef even stil en tot Charlotte zei “ik moet mij gaan klaarmaken. Ik heb afgesproken met iemand” “met die Roel zeker” “Misschien” zei Charlotte gevat terwijl ze de deur opendeed om Daan buiten te laten. Ze had geen zin om opnieuw in discussie te gaan met haar broer.
Charlotte had gelogen tegen haar broer. Ze had helemaal niet afgesproken met Roel maar misschien kon ze hem bellen of sms’en. Zou ze dat wel durven? Even twijfelde ze maar besloot dan toch om een sms’je te sturen hey Roel, geen zin om vanavond nog af te spreken? Charlotte x Nu maar hopen dat hij terug stuurde. Ze zou zich alvast gaan douchen. Toen Charlotte uit de douche kwam zag ze dat ze één sms ontvangen had. Ok, stuur je adres door. Kom je oppikken x Charlotte was zo blij als een klein kind dat snoepjes kreeg. Ze stuurde gauw haar adres door en maakt zich vlug verder klaar. Nu moest ze enkel nog wachten op Roel…
Deel 8
Daan had afgesproken met Maarten en nog enkele andere vrienden om een pint te gaan pakken. Hij vond het wel spijtig dat hij nu niet met Belle kon afspreken maar hij wou niets overhaasten. Hij was enorm aangetrokken tot haar maar hij wist dat er meer was. Iedere keer als hij aan haar dacht werd hij blij, het leek wel of hij verliefd was, voor het eerst! Dat meisje maakte zijn kop zot van de eerste moment dat hij haar had gezien. ‘hoe kan dat toch dat vrouwen zo een effect hebben op mannen’ vroeg hij zich af. ‘Nja, eigenlijk niet vrouwen maar één vrouw en voor hem was dat duidelijk Belle’ ‘Daan nu niet over nadenken, gewoon amuseren met vrienden zoals vroeger!’ het stapte het café binnen en zag zijn vrienden onmiddellijk. Ze amuseerde zich goed tot in de vroege uurtjes maar Belle was nooit ver weg uit zijn gedachten.
Charlotte zat nu al een kwartier te wachten op Roel. Er flitsten van alles door haar hoofd. Zou hij haar laten zitten? Zou er iets gebeurd zijn? Misschien is hij gewoon te laat. Charlotte piekerde nog even toen er gebeld werd. Het was Roel! Ze liep gauw naar beneden. “Je ziet er knap uit” was het eerste wat Roel tegen haar zei. Charlotte begon weer te blozen. “dank je” zei ze een beetje verlegen “weet je, ik ken een heel leuk danscafé. Geen zin om daarnaar toe te gaan?” “awel, waarom niet” zei ze lachend. Arm in arm wandelde ze naar het danscafé. Charlotte babbelde honderduit over van alles en nog wat. Over de mensen die ze tegen kwam, over hun profs, haar familie … ze waren ondertussen aangekomen bij het café. Charlotte bestelde nog maar eens een wit wijntje en Roel een frisse pint. Ze troffen het wel deze avond. Er werd alleen maar oude muziek gespeeld. Charlotte hield ervan. Ze zaten een tijdje te babbelen toen er plots een trage slow gespeeld werd. Charlotte kende onmiddellijk het nummer
http://www.youtube.com/watch?v=RFnD3uwKHag
How do I,
Get through the night without you?
If I had to live without you,
What kind of life would that be?
Oh, I
I need you in my arms, need you to hold,
You're my world, my heart, my soul,
If you ever leave,
Baby you would take away everything good in my life,
And tell me now
How do I live without you?
I want to know,
How do I breathe without you?
If you ever go,
How do I ever, ever survive?
How do I, how do I, oh how do I live?
Without you,
There'd be no sun in my sky,
There would be no love in my life,
There'd be no world left for me.
And I,
Baby I don't know what I would do,
I'd be lost if I lost you,
If you ever leave,
Baby you would take away everything real in my life,
And tell me now,
How do I live without you?
I want to know,
How do I breathe without you?
If you ever go,
How do I ever, ever survive?
How do I, how do I, oh how do I live?
Please tell me baby,
How do I go on?
If you ever leave,
Baby you would take away everything,
I need you with me,
Baby don't you know that you're everything,
Real in my life?
And tell me now,
How do I live without you,
I want to know,
How do I breathe without you?
If you ever go,
How do I ever, ever survive?
How do I, how do I, oh how do I live?
How do I live without you?
How do I live without you baby?
"je gelooft het waarschijnlijk nooit maar dit was de openingsdans op mijn ouders hun huwelijk” Roel stond recht en stak zijn hand naar Charlotte uit “kom, we gaan dansen” “ik kan helemaal niet dansen!” zei Charlotte een beetje in paniek. “gewoon mij volgen” stelde Roel haar gerust. Hij trok haar van haar stoel en stapte met haar naar de dansvloer. Op de dansvloer trok hij haar dicht tegen zich aan. Charlotte liet haar hoofd op zijn schouder rusten. Het voelde zo goed om dicht bij Roel te zijn! Het liedje liep op zijn einde. Charlotte lichtte haar hoofd op van zijn schouder. Roel bewoog zijn hoofd naar haar toen en heel zachtjes drukte hij zijn lippen op die van haar. Charlotte wist niet direct hoe ze moest reageren. Ze stond eerst een beetje verstijfd maar stilletjes aan kuste zij hem terug. Het werd een lange kus die pas eindigde toen het liedje eindigde. Hun moment werd onderbroken door het begin van een up-tempo nummer. Charlotte liet Roel los en wou terug gaan zitten maar Roel trok haar snel terug. “nu niet gaan lopen jij” zei hij al lachend. Samen danste ze nog een heel tijdje tot Charlotte het uur in het oog kreeg. “het is al half 2!” “nog een geluk dat we morgen pas namiddag les hebben” “ik zou nu wel graag naar huis vertrekken.” “ik wandel wel met je mee” ze namen hun jas en liep samen dicht tegen elkaar aan tot bij Charlotte. Roel gaf Charlotte nog een bescheiden kusje en wenste haar goede nacht. Charlotte ging met een heerlijk gevoel slapen, ze sliep direct als een roos!
Charlotte was heel zenuwachtig voor haar ‘afspraakje’ met Roel. Ze vond hem echt leuk en ze voelde vlindertjes in haar buik en … wat voelde ze eigenlijk allemaal? Kon ze nu al verliefd op hem zijn? Ze kende hem niet eens maar hij was zo knap! ‘Komaan Charlotte, verliefd worden op de eerste jongen die bij je praat. Das toch niets voor u!’ sprak ze haarzelf toe. Toch was ze zenuwachtig toen ze naar het cafeetje liep waar ze hadden afgesproken. Met een bang hartje stapte ze binnen en zag ze onmiddellijk Roel zitten. Hij stond recht en kuste haar op de wang. Ze begon er spontaan van te blozen. Ze namen plaats aan tafel. Er viel een pijnlijke stilte. Charlotte besloot die stilte te onderbreken “Dus u ouders kennen mijn ouders?” “ja” weer viel er een stilte ‘goed Charlotte, goed bezig’ dacht ze in haar eigen. “wil je iets drinken?” vroeg hij dan “een wit wijntje” Roel stond op en ging de drank halen . ‘Wat had ze nu gezegd? Wijn? Ze kon helemaal niet tegen alcohol’ Roel kwam terug aan tafel. “Vertel eens, hoe komt zo een knap meisje als u in zo een moeilijke richting terecht?” het ijs was onmiddellijk gebroken. Charlotte vertelde over haar moeder, dat zij hier ook op school gezeten had en dezelfde richting had gevolgd. Ze vertelde ook dat haar broer een jaar hoger zat en dat zij waarschijnlijk de gave om economie te leren van hun moeder geërfd hadden. Ze vertelde ook over haar vader en zijn stommiteiten van vroeger. Al snel zat ze aan haar derde glaasje wijn en besliste ze om terug te keren naar haar kot. Ze was een beetje aangeschoten maar niet zat. Roel en Charlotte namen afscheid en Charlotte liep naar haar kot met een zalig gevoel over deze avond. Aangekomen bij haar kot kroop ze onmiddellijk in bed en viel in een diepe slaap. Net als haar moeder vroeger, droomde zij over haar droomprins, Roel.
’s Morgens werd Charlotte wakker in een heerlijke roes van gisteren avond. Ze had zich super geamuseerd met Roel. Ze sprong gauw uit haar bed, nam een douche, kleedde zich aan en snelde naar de bakker. Ze had niets in huis om te eten en over een kwartiertje begon de les al.
Bij de bakker nam ze gauw een ontbijtkoek en snel liep ze naar de campus. Als ze haar niet haastte zou ze voor het eerst te laat zijn in de les. Gelukkig kwam ze net op tijd en Roel deed teken naar haar dat ze langs hem moest gaan zitten. Ze nam gauw plaats en de les kon beginnen
Op présence was het één en al drukte. Dit weekend was er een nieuwe modeshow en door al de jaren heen was Marnix zijn diva streken nog steeds niet verleerd. Marnix was weer heel over zijn toeren dat Louise, de dochter van Helena, er nog niet was om zijn creaties te passen. Helena had hem al proberen duidelijk te maken dat het vandaag woensdag was en dat Louise pas na de middag zou kunnen komen maar Marnix wou niet luisteren. Zijn model moest altijd ter zijn beschikking staan. Helena liet het voor wat het was en ging even langs Sara en Simon hun kantoor. “amai, onze diva heeft zijn kuren weer” zei Helena toen ze het kantoor binnen stapte. “ist zo erg?” vroeg Sara “Nogal, hij wil perse dat Louise nu hier is om zijn creaties te passen maar ze moet nu naar school.” “Marnix moet maar wachten tot Louise thuis is van school” zei Simon streng “ik zal wel eens met onze diva gaan praten” Simon stond op en verliet het kantoor. “Ja Marnix, hij zal nooit veranderen” Sara moest lachen “en, hoe is het met Daan en Charlotte?” “goed, denk ik. Charlotte heeft nog niets van zich laten horen en Daan heeft gisteren nog gebeld” Helena hoorde de onrust in Sara haar stem “Sara, scheelt er iets?” “nee, alle ja … maak mij wat zorgen over ons Charlotte. Ze heeft een vriendje” “Ma Sara, das toch niet erg” “jama Daan is er niet gerust in.” “Charlotte is een slimme meid, die trekt hare plan wel” “ik hoop het maar” zei Sara die nog steeds ongerust was. “Bon, ik ga nog wat verder werken. Vergeten jullie onze afspraak deze avond niet?” “nee nee, we zullen er zijn” En Helena verliet het kantoor van Sara.
Deel 6
Daan had pas deze namiddag les en was dan ook pas laat opgestaan. Hij was vastbesloten om vandaag met zijn zus te gaan praten. Ruzie met zijn zus dat was iets wat hij nooit had kunnen verdragen. Hij gedroeg zich zoals een “grote broer” dat meestal deed. Hij mocht zijn zusje beledigen maar iemand anders mocht haar raken of ze kregen met hem te maken. Nu door Roel voelde hij weer de drang om haar te beschermen voor dat ze stommiteiten deed maar zij was natuurlijk weer te koppig om het te geloven. Zo was het altijd al geweest. Daan vroeg zich af van wie Charlotte die koppigheid zou hebben. Van zijn ma of zijne pa? Hij dacht na ‘Waarschijnlijk van ons ma want het was ook steeds pa die toegaf als ze eens een meningsverschil hadden’ nu hij er bij nadacht, hij had net hetzelfde karakter als zijn pa. Bijna automatisch kwamen zijn gedachten bij Belle terecht. Deze keer zou hij het rustig aandoen. Normaal trok hij op met modellen die hij leerde kennen op présence maar Belle, zij was anders. Hij moest denken aan iets wat zijn moeder hem vroeger altijd vertelde ‘schoonheid straal je uit. Als je mooi bent vanbinnen, dan ben je mooi vanbuiten’. Daan had nooit echt begrepen waar zijn moeder het over had, hij was er nog te klein voor maar nu door Belle begreep hij het helemaal. Ok, ze was een knap meisje maar niet zo knap als die modellen. Er was iets met haar, iets wat haar zo anders maakte dan alle andere meisjes. Daan lag nog een tijdje na te denken over Belle en over wat zijn moeder altijd zei toen hij plots zag dat het echt wel tijd was om te vertrekken. Hij wou voor één keer eens op tijd zijn in de les.
Op présence was Simon er in geslaagd om Marnix te kalmeren. De show zou goed verlopen, net zoals altijd. Simon was nog steeds op Marnix aan het in babbelen toen Louise binnenkwam. “Goedemiddag” zei ze opgewekt en ze ging Simon een kus op zijn wang geven. “Louise, u hadden we net nodig. Onze diva hier was al een beetje in paniek” “Kom, hier ga dit eens gauw passen” Marnix duwde Louise vlug één van zijn creaties in haar handen. “Dan laat ik jullie maar” en Simon verliet het atelier.
Daan was op tijd in de les. Hij was zelfs iets te vroeg en dit was absoluut de eerste keer in zijn leven. Hij keek rond maar zag Belle nog niet en ook zijn vrienden waren er nog niet. Nu, het was geen zekerheid of zij naar de les zouden komen. Hij nam dan maar plaats op één van de achterste rijen. Hij hield goed de deur in het oog. Als Belle binnenkwam zou hij onmiddellijk haar aandacht proberen te trekken.
Charlotte had er een zware voormiddag opzitten. Gelukkig had ze deze namiddag vrij. Zij en Roel hadden nog even staan babbelen na de les maar dan had hij gezegd dat hij afgesproken had met vrienden. Het kwam haar wel goed uit. Zo had ze een beetje tijd om haar gedachten te ordenen. Ze besloot om eens door de stad te wandelen en daarna zou ze haar eens concentreren op haar boeken.
Daan zat nog steeds te kijken naar de deur. De les zou zo dadelijk beginnen en Belle was er nog niet. Opeens zag hij haar binnenkomen. Hij sprong onmiddellijk recht en zwaaide met zijn hand. Belle liep naar hem toe en nam langs hem plaats. De les begon onmiddellijk. Daan had nog niet met haar kunnen praten maar het was goed dat ze langs hem zat, het gaf hem een goed gevoel.
Deel 7
Na de les liep Daan met Belle mee naar haar kot. Belle vertelde dat ze jaren geleden verhuisd waren naar België. Haar vader was een Amerikaan en haar moeder was Belgisch. Ze hadden enkele jaren in NY gewoond maar haar vader had een mooie job aangeboden gekregen hier in België en toen zijn ze naar hier verhuisd. Ook Daan vertelde een beetje over zichzelf. Al gauw kwamen ze aan bij haar kot. “ah, hier woont gij voorlopig. Mijn zus zit hier ook op kot” “ah ja” “Charlotte. Het komt mij goed uit dat ik hier nu ben. Ik moet haar dringend spreken” Daan liep nog mee tot aan haar kamer deur en gaf haar een kus op de wang als teken van afscheid “tot morgen dan” zei hij een beetje bedroefd “euhm, zou ge deze avond niets mee willen gaan drinken?” “graag maar ik heb afgesproken met een paar vrienden. Wat denkt ge van morgenavond?” “is goed. Tot morgen” en Belle stapte haar kamer binnen. Daan liep dan maar verder door tot aan de kamer van zijn zus. Hij klopte op de deur en hoopte maar dat ze thuis was. Charlotte deed gauw de deur open “Daan? Wat doet gij hier?” “Lotte, we moeten praten” en Daan stapte naar binnen “als het over Roel gaat, dan wil ik het niet weten” “ik vind toch da ge het moet weten” “wa moet ik weten? Dat als gij zomaar een meisje mee naar huis neemt dat het geen probleem is maar da als ik een jongen beter wil leren kennen dat da niet mag van u!” “het kan mij nie schelen dat gij ene jongen beter wilt leren kennen maar niet die Roel! Ge kent die zen reputatie toch!” “nee, die ken ik niet” “Charlotte luister nu naar mij! Die jongen heeft al meer meisjes gekwetst dan iets anders. Ik wil niet dat die da ook met u doet!” “ah nu zijt ge ineens bezorgd! Ge wou toch zo weinig mogelijk met mij te maken hebben” “das niet waar!” “nee? Vorig jaar liep ge mij gewoon voorbij als ge mij tegen kwam op café ofzo” “dat was vorig jaar. Nu is het anders” “tzal wel” Charlotte was echt kwaad op haar broer omdat die zich kwam bemoeien met haar leven en Daan was kwaad op zijn zus omdat zij zo koppig was. “Charlotte beloof mij één ding” “wat dan?” “da ge voorzichtig zijt met die Roel” “ja ok maar ik ben er zeker van dat hij het goed met mij voorheeft.” “ik hoop het” Het bleef even stil en tot Charlotte zei “ik moet mij gaan klaarmaken. Ik heb afgesproken met iemand” “met die Roel zeker” “Misschien” zei Charlotte gevat terwijl ze de deur opendeed om Daan buiten te laten. Ze had geen zin om opnieuw in discussie te gaan met haar broer.
Charlotte had gelogen tegen haar broer. Ze had helemaal niet afgesproken met Roel maar misschien kon ze hem bellen of sms’en. Zou ze dat wel durven? Even twijfelde ze maar besloot dan toch om een sms’je te sturen hey Roel, geen zin om vanavond nog af te spreken? Charlotte x Nu maar hopen dat hij terug stuurde. Ze zou zich alvast gaan douchen. Toen Charlotte uit de douche kwam zag ze dat ze één sms ontvangen had. Ok, stuur je adres door. Kom je oppikken x Charlotte was zo blij als een klein kind dat snoepjes kreeg. Ze stuurde gauw haar adres door en maakt zich vlug verder klaar. Nu moest ze enkel nog wachten op Roel…
Deel 8
Daan had afgesproken met Maarten en nog enkele andere vrienden om een pint te gaan pakken. Hij vond het wel spijtig dat hij nu niet met Belle kon afspreken maar hij wou niets overhaasten. Hij was enorm aangetrokken tot haar maar hij wist dat er meer was. Iedere keer als hij aan haar dacht werd hij blij, het leek wel of hij verliefd was, voor het eerst! Dat meisje maakte zijn kop zot van de eerste moment dat hij haar had gezien. ‘hoe kan dat toch dat vrouwen zo een effect hebben op mannen’ vroeg hij zich af. ‘Nja, eigenlijk niet vrouwen maar één vrouw en voor hem was dat duidelijk Belle’ ‘Daan nu niet over nadenken, gewoon amuseren met vrienden zoals vroeger!’ het stapte het café binnen en zag zijn vrienden onmiddellijk. Ze amuseerde zich goed tot in de vroege uurtjes maar Belle was nooit ver weg uit zijn gedachten.
Charlotte zat nu al een kwartier te wachten op Roel. Er flitsten van alles door haar hoofd. Zou hij haar laten zitten? Zou er iets gebeurd zijn? Misschien is hij gewoon te laat. Charlotte piekerde nog even toen er gebeld werd. Het was Roel! Ze liep gauw naar beneden. “Je ziet er knap uit” was het eerste wat Roel tegen haar zei. Charlotte begon weer te blozen. “dank je” zei ze een beetje verlegen “weet je, ik ken een heel leuk danscafé. Geen zin om daarnaar toe te gaan?” “awel, waarom niet” zei ze lachend. Arm in arm wandelde ze naar het danscafé. Charlotte babbelde honderduit over van alles en nog wat. Over de mensen die ze tegen kwam, over hun profs, haar familie … ze waren ondertussen aangekomen bij het café. Charlotte bestelde nog maar eens een wit wijntje en Roel een frisse pint. Ze troffen het wel deze avond. Er werd alleen maar oude muziek gespeeld. Charlotte hield ervan. Ze zaten een tijdje te babbelen toen er plots een trage slow gespeeld werd. Charlotte kende onmiddellijk het nummer
http://www.youtube.com/watch?v=RFnD3uwKHag
How do I,
Get through the night without you?
If I had to live without you,
What kind of life would that be?
Oh, I
I need you in my arms, need you to hold,
You're my world, my heart, my soul,
If you ever leave,
Baby you would take away everything good in my life,
And tell me now
How do I live without you?
I want to know,
How do I breathe without you?
If you ever go,
How do I ever, ever survive?
How do I, how do I, oh how do I live?
Without you,
There'd be no sun in my sky,
There would be no love in my life,
There'd be no world left for me.
And I,
Baby I don't know what I would do,
I'd be lost if I lost you,
If you ever leave,
Baby you would take away everything real in my life,
And tell me now,
How do I live without you?
I want to know,
How do I breathe without you?
If you ever go,
How do I ever, ever survive?
How do I, how do I, oh how do I live?
Please tell me baby,
How do I go on?
If you ever leave,
Baby you would take away everything,
I need you with me,
Baby don't you know that you're everything,
Real in my life?
And tell me now,
How do I live without you,
I want to know,
How do I breathe without you?
If you ever go,
How do I ever, ever survive?
How do I, how do I, oh how do I live?
How do I live without you?
How do I live without you baby?
"je gelooft het waarschijnlijk nooit maar dit was de openingsdans op mijn ouders hun huwelijk” Roel stond recht en stak zijn hand naar Charlotte uit “kom, we gaan dansen” “ik kan helemaal niet dansen!” zei Charlotte een beetje in paniek. “gewoon mij volgen” stelde Roel haar gerust. Hij trok haar van haar stoel en stapte met haar naar de dansvloer. Op de dansvloer trok hij haar dicht tegen zich aan. Charlotte liet haar hoofd op zijn schouder rusten. Het voelde zo goed om dicht bij Roel te zijn! Het liedje liep op zijn einde. Charlotte lichtte haar hoofd op van zijn schouder. Roel bewoog zijn hoofd naar haar toen en heel zachtjes drukte hij zijn lippen op die van haar. Charlotte wist niet direct hoe ze moest reageren. Ze stond eerst een beetje verstijfd maar stilletjes aan kuste zij hem terug. Het werd een lange kus die pas eindigde toen het liedje eindigde. Hun moment werd onderbroken door het begin van een up-tempo nummer. Charlotte liet Roel los en wou terug gaan zitten maar Roel trok haar snel terug. “nu niet gaan lopen jij” zei hij al lachend. Samen danste ze nog een heel tijdje tot Charlotte het uur in het oog kreeg. “het is al half 2!” “nog een geluk dat we morgen pas namiddag les hebben” “ik zou nu wel graag naar huis vertrekken.” “ik wandel wel met je mee” ze namen hun jas en liep samen dicht tegen elkaar aan tot bij Charlotte. Roel gaf Charlotte nog een bescheiden kusje en wenste haar goede nacht. Charlotte ging met een heerlijk gevoel slapen, ze sliep direct als een roos!
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Deel 9
Daan werd wakker met een houten kop en Maarten zag er al niet veel beter uit. “hebt gij iets bij tegen de koppijn?” vroeg Maarten Daan. Daan rommelde een beetje in zijn nachtkastje en gooide dan de doos dafalgan naar Maarten “een geluk da ons ma altijd overal aan denkt” Maarten nam een tablet en gooide de doos terug naar Daan “vertel nu eens, ge zijt ter de laatste dagen ook niet echt bij. Ist Charlotte?” “ook” “ook?” “ja, ik heb een meisje leren kennen, een speciaal meisje” “aah, een speciaal meisje. Ik ben benieuwd” “ik zal u wel eens alles vertellen over haar maar nu moet ik mij klaarmaken om op tijd in de les te zijn.” Daan stapte uit zijn bed. Nam een koude douche waar hij onmiddellijk wakker van werd en was dan klaar om te vertrekken. Eten zou hij deze middag wel doen.
Daan kwam maar net op tijd aan. Hij liep gauw naar binnen en tot zijn spijt zag hij dat de plaats langs Belle al bezet was. ‘verdomme eh!’ dacht hij in zichzelf maar hij besloot dan maar om enkele rijen achter haar te gaan zitten. Zo kon hij haar tenminste toch nog zien. hij keek al uit naar deze avond.
Charlotte werd pas laat wakker. Het was al bijna middag! Dit was ze absoluut niet gewoon. Daan of nog erger, haar ouders moesten eens weten. Ze nam een klein ontbijt en daarna een verfrissende douche. Ze concentreerde haar nog even op haar boeken alvorens naar de les te vertrekken. Ze was graag goed voorbereid. Charlotte was heel verdiept in haar boeken toen er op haar deur geklopt werd. Wie zou dat zijn? Vroeg ze zich af. Ze stond op om de deur te gaan opendoen en schrok toen ze zag wie er voor haar deur stond “Roel!” riep ze een beetje verschrikt. Hij kuste haar en zei dan “Ik dacht dat we wel samen naar de les zouden kunnen gaan” Charlotte was een beetje van haar melk niet enkel door het feit dat Roel voor haar deur stond maar ook omdat ze niet wist hoe het nu verder moest. Waren ze een koppel? Charlotte was diep verzonken in gedachten dat ze niet had gehoord wat Roel zei. “Charlotte!” Zei Roel terwijl hij haar arm vast nam “huh? Sorry, wat zei je?” “ik vroeg dus of je klaar bent om te vertrekken?” “ja ja, even mijn cursussen nog pakken.” Charlotte nam gauw haar cursussen en samen vertrokken ze naar de les.
Roel zijn vrienden zagen Charlotte en Roel samen binnenkomen. Het was duidelijk dat er tussen die 2 iets veranderd was. Het zou weer de moeite zijn dit jaar als Roel besloot om het arme meisje te dumpen. Ze verheugden zich er al op. Wat zij niet wisten was dat Roel zich wel goed voelde bij Charlotte. Nu niet of hij verliefd was maar toch zou hij het dit jaar moeilijker hebben om ‘het plan’ uit te voeren. Hij had eigenlijk wel spijt dat hij de weddenschap had aangenomen. Zonder die weddenschap had het misschien wel iets kunnen worden tussen hen maar nu, nu was dat onmogelijk. Hij moest toch enige afstand tussen hen bewaren anders zou hij er ook onder lijden. Misschien moest hij maar alles opbiechten aan Charlotte. Maar ja, dan zou hij al zijn vrienden verliezen. Dat was nu toch ook weer niet de bedoeling. Hij zou wel zien hoe het verder verloopt. Het viel hem op dat Charlotte wat afwezig was vandaag. Misschien had ze wel spijt van gisteren avond. Hij zou er straks eens met haar over praten…
Deel 10
Maarten zat een beetje verveeld in de les. Hij kon er vandaag zijn gedachten niet bij houden. Hij moest altijd maar denken aan wat Daan daarstraks zei. Hij had een speciaal meisje leren kennen. Waarom had Daan hem daar nog niets over verteld? En een speciaal meisje! Daan deed precies of hij was er verliefd op, dat kon Maarten maar moeilijk geloven. En dan was er nog Charlotte. Zij en die Roel, dat zag hij nu ook niet bepaald lukken. Misschien moest hij maar eens met Charlotte praten, alhoewel Daan zou dat zeker al geprobeerd hebben en zij zou zeker niet willen luisteren hebben. Nu, Charlotte was toch ook een beetje zijn zus. Ze waren samen opgegroeid en hij had Charlotte wel een toffe gevonden maar Daan wou toen zo weinig mogelijk met zijn kleine zusje te maken hebben en hij had Daan daar altijd in gevolgd. Maarten probeerde zijn gedachten nog wat te ordenen en zich dan nog een beetje te concentreren op de leerstof.
Daan had meer geluk vandaag. Hij had maar een paar uurtjes les en deze avond zou hij uitgaan met Belle. Na de les had hij nog even gesproken met Belle. Ze zouden vanavond naar de film gaan en ze eiste dat zij de film mocht kiezen. Daan was onmiddellijk akkoord gegaan. Het zou waarschijnlijk wel een romantische meiden film worden maar dat stoorde hem niet. hij keek echt uit naar vanavond. Hij was zelfs een beetje zenuwachtig en dat was echt ongewoon voor hem. Morgen zou hij voor de modeshow naar huis gaan en dan zou hij haar tot maandag niet meer zien. Hij vond het nu al vreselijk...
Charlotte en Roel hadden les tot een uur of 5 en ze besloten om samen iets te gaan eten. Tijdens het eten was Charlotte nog steeds erg afwezig en Roel begon zich echt af te vragen wat er precies scheelde. “Charlotte, scheelt er iets? Je bent zo afwezig vandaag” “nee, er
scheelt niets” “komaan, ik zie dat er iets is. Vertel het nu maar gewoon.” Charlotte twijfelde weer even maar zei het dan toch “ik was aan het nadenken over ons” “over ons?” “ja, hoe zit dat nu tussen ons? Ben ik gewoon een flirt of net iets meer of ben ik gewoon iemand waar je graag mee optrekt of … pff, ik weet het niet meer hoor” Charlotte boog haar hoofd naar beneden. Ze zat een beetje verveeld met heel de situatie. “Charlotte, kijk eens naar mij” ze deed haar hoofd terug naar omhoog en keek recht in zijn ogen “ik weet niet hoe het precies zit. Koppel of geen koppel, dat zal de tijd wel uitwijzen maar wat ik wel weet is dat ik graag in jouw gezelschap ben. Ik vind u een toffe madam en gisteren avond was fijn en de sfeer zat goed en we hebben gekust maar misschien … misschien moeten we gewoon alles rustig zijne gang laten gaan. Wat denkt ge?” Charlotte zweeg even. Ze moest de woorden van Roel even laten bezinken. Alles rustig zijn gang laten gaan , dat had Roel gezegd. Ze dacht in zijn ogen gezien te hebben dat hij het meende, dat hij oprecht was. Toch moest ze denken aan de belofte die ze haar broer gedaan had. Ze zou voorzichtig zijn en als ze het rustig aan zouden doen, dan was ze toch voorzichtig dus … “je hebt gelijk, alles rustig zijn gang laten gaan” Charlotte drukte een kus op zijn wang en samen aten ze gezellig verder. Allebei blij dat dit moeilijk gesprek afgelopen was.
Deel 11
Daan stond al te wachten op Belle voor de cinema. Hij was te vroeg maar hij wou absoluut vermijden dat zij op hem zou moeten wachten. Hij stond daar nu al zeker 10 minuten en bekeek zenuwachtig zijn horloge. Nu mocht ze toch stilletjes aan beginnen door te komen. Hij stond daar nog even zenuwachtig te wezen toen hij Belle zag aankomen. Ze had een mooi marine blauw kleedje aan en Daan was verbaasd van haar verschijning. Hij stapte onmiddellijk op haar af en drukte een kus op haar wang. “je bent er al” zei Belle verbaasd “ik wou jou niet laten wachten.” “ah, een echte gentleman” zei ze lachend en ze stapte naar binnen. Belle stond te twijfelen over de keuze van de film. Er speelde vandaag ook enkele oude films en de laatste nieuwe spraken haar niet echt aan. Ze ging dan maar eens kijken of er tussen die oude gene zat die ze nog niet gezien had. The terminator, nee niets voor haar, brokeback mountain, die had ze al gezien, armageddon, hmm die had ze nog niet gezien en die leek haar best wel interessant. Ok, die zou het worden “wat denk je van Armageddon?” “ok is goed” Daan had deze film wel al eens gezien maar als Belle die wou zien dan hij ook. Hij vond de film trouwens niet zo slecht. Daan betaalde de tickets en dan gingen ze samen nog popcorn halen. Daan dacht even aan vroeger als hij met zijn ouders en zus naar de film ging. Dat was echt één van zijn favoriete gezinsuitstapjes geweest. Samen met Belle liep hij door naar de zaal. De film zou over 5 minuten beginnen maar er zat bijna niemand in de zaal. Ze kozen om recht in het midden van de zaal te gaan zitten. Voor ze goed en wel zaten startte de reclame al. Daan vond het leuk dat er niet te veel volk was. Zo leek het net of de film speciaal voor hen gespeeld werd. De film begon en naarmate de film vorderde kroop Belle dichter en dichter naar Daan toe. Hij sloeg zijn arm rond haar en zij legde haar hoofd tegen zijn schouder. Toen Belle het liedje I don’t want to miss a thing hoorde van Aerosmith moest ze huilen. Ze ging helemaal op in het verhaal. Daan trok haar iets dichter tegen hem aan en kuste haar kruin. Belle bleef zo heel stilletjes tegen hem aanliggen tot het einde van de film. Ook toen vloeide er weer traantjes bij haar. Hij vond dat zo schattig maar probeerde haar toch te troosten. De aftiteling kwam en de lichten sprongen weer aan. Toen pas liet Belle Daan los. Ze veegde haar tranen weg en samen verlieten ze de filmzaal. Daan stelde voor om nog iets te gaan drinken maar Belle wou liever terug gaan naar haar kot. Daar konden ze ook nog iets drinken. Daan stemde toen en wandelde met Belle mee naar haar kot. Ze praatte nog wat na over de film tot ze bij haar kot aankwamen. Belle vroeg Daan mee naar binnen maar deze twijfelde “je moet niet als je niet wilt eh” zei Belle “ok dan, eventjes” Daan wou gewoon alles rustig aandoen, niks forceren maar dat kon hij haar natuurlijk niet vertellen. “voila” zei ze toen ze naar binnen gingen. “je mag muziek opzetten hoor” Daan keek even naar haar collectie en vond een oude cd van snow patrol. Deze groep kende hij omdat hij thuis ook nog ergens een cd van had liggen. Hij zette ze op “goede keuze” zei Belle. “ik wist niet dat jij van Rock muziek hield” zei Daan “jij weet nog veel niet over mij” lachte ze. “zin in warme chocomelk?” “Graag”. Hij keek nog wat verder in haar muziek collectie en kwam op nog enkele cd’s uit die hij helemaal niet verwacht had. Allemaal muziek van ongeveer 20 jaar geleden maar allemaal stevige rockers “Foo Fighters, Goo Goo Dolls, pearl jam, Bon Jovie …” “ja, dat zijn allemaal Cd’s die van mijn moeder geweest zijn. Zij ging ieder jaar naar Werchter. Ik ben met die muziek opgegroeid en moet zeggen dat ik hem best wel goed vind.” “awel se, dat had ik nu niet verwacht” “nee? Naar wat luistert gij dan zoal?” “van alles eigenlijk. Heb niet één bepaald genre” “Chocomelk is warm.” Zei ze en ze ging op haar bed zitten. Stoelen waren in haar kamertje nog niet aanwezig. “ja sorry de stoelen en de tafel komen pas maandag mee naar hier. Die kregen we niet meer mee. Ge kunt op mijn bed zitten als ge wilt.” En ze klopte met haar hand langs haar op het bed ter verduidelijking. Daan zette zich een beetje onwennig langs haar neer op het bed. Hij dronk van de chocomelk maar verbrandde bijna zijn tong. “aah! Das warm” “hihi tuurlijk. Het is dan ook warme chocomelk” lachte ze. “gaat het zo een beetje, mij zitten uitlachen” zei hij een beetje plagerig. “Sorry het was mijn bedoeling niet.” ze had het plagerige in zijn stem niet gehoord en dacht dat hij een beetje kwaad was op haar. Hij zette zijn tas neer en begon haar te kietelen. “das omdat gij mij hebt uitgelachen” zei hij. Ze schaterde het uit van het lachen maar ze liet zich niet doen en begon hem ook te kietelen. Al snel waren ze verwikkeld in een heus kietelgevecht. Belle was aan het winnen. Daan was neergevallen op bed en belle was bovenop hem gaan zitten. “ok ok, ik geef mij over” zei hij lachend. Maar het lachen ging al snel over toen hij in Belle haar ogen keek. Ze had zo mooie ogen! Op de achtergrond klonk een romantisch muziekje en Daan zag het verlangen in Belle haar ogen. Hij kuste haar en zij liet hem begaan. Al snel werd de kus heviger en haar handen verdwenen onder zijn T-shirt. Daan liet zich ook meevoeren en zocht naar de rits van haar kleedje maar plots stopte hij. “Scheelt er iets? Heb ik iets verkeerd gedaan?” Belle was een beetje verschrokken door zijn reactie. “nee, absoluut niet. ik zou niets willen dan nu verder gaan maar ik wil dit juist doen. Belle, ge betekent meer voor mij dan een gewone flirt. Ik denk dat ik verliefd ben geworden … op u” Belle vond dit lief van Daan. Ze drukte haar lippen spontaan op de zijne. “ik ook op jou” zei ze met blosjes op haar wangen. Ze legde zich neer langs Daan en kroop in zijn armen. “wil je hier blijven vannacht? Gewoon slapen?” “ik zou niets liever willen!” Ze bleven nog een tijdje zo liggen en vielen dan in slaap in elkaars armen.
Daan werd wakker met een houten kop en Maarten zag er al niet veel beter uit. “hebt gij iets bij tegen de koppijn?” vroeg Maarten Daan. Daan rommelde een beetje in zijn nachtkastje en gooide dan de doos dafalgan naar Maarten “een geluk da ons ma altijd overal aan denkt” Maarten nam een tablet en gooide de doos terug naar Daan “vertel nu eens, ge zijt ter de laatste dagen ook niet echt bij. Ist Charlotte?” “ook” “ook?” “ja, ik heb een meisje leren kennen, een speciaal meisje” “aah, een speciaal meisje. Ik ben benieuwd” “ik zal u wel eens alles vertellen over haar maar nu moet ik mij klaarmaken om op tijd in de les te zijn.” Daan stapte uit zijn bed. Nam een koude douche waar hij onmiddellijk wakker van werd en was dan klaar om te vertrekken. Eten zou hij deze middag wel doen.
Daan kwam maar net op tijd aan. Hij liep gauw naar binnen en tot zijn spijt zag hij dat de plaats langs Belle al bezet was. ‘verdomme eh!’ dacht hij in zichzelf maar hij besloot dan maar om enkele rijen achter haar te gaan zitten. Zo kon hij haar tenminste toch nog zien. hij keek al uit naar deze avond.
Charlotte werd pas laat wakker. Het was al bijna middag! Dit was ze absoluut niet gewoon. Daan of nog erger, haar ouders moesten eens weten. Ze nam een klein ontbijt en daarna een verfrissende douche. Ze concentreerde haar nog even op haar boeken alvorens naar de les te vertrekken. Ze was graag goed voorbereid. Charlotte was heel verdiept in haar boeken toen er op haar deur geklopt werd. Wie zou dat zijn? Vroeg ze zich af. Ze stond op om de deur te gaan opendoen en schrok toen ze zag wie er voor haar deur stond “Roel!” riep ze een beetje verschrikt. Hij kuste haar en zei dan “Ik dacht dat we wel samen naar de les zouden kunnen gaan” Charlotte was een beetje van haar melk niet enkel door het feit dat Roel voor haar deur stond maar ook omdat ze niet wist hoe het nu verder moest. Waren ze een koppel? Charlotte was diep verzonken in gedachten dat ze niet had gehoord wat Roel zei. “Charlotte!” Zei Roel terwijl hij haar arm vast nam “huh? Sorry, wat zei je?” “ik vroeg dus of je klaar bent om te vertrekken?” “ja ja, even mijn cursussen nog pakken.” Charlotte nam gauw haar cursussen en samen vertrokken ze naar de les.
Roel zijn vrienden zagen Charlotte en Roel samen binnenkomen. Het was duidelijk dat er tussen die 2 iets veranderd was. Het zou weer de moeite zijn dit jaar als Roel besloot om het arme meisje te dumpen. Ze verheugden zich er al op. Wat zij niet wisten was dat Roel zich wel goed voelde bij Charlotte. Nu niet of hij verliefd was maar toch zou hij het dit jaar moeilijker hebben om ‘het plan’ uit te voeren. Hij had eigenlijk wel spijt dat hij de weddenschap had aangenomen. Zonder die weddenschap had het misschien wel iets kunnen worden tussen hen maar nu, nu was dat onmogelijk. Hij moest toch enige afstand tussen hen bewaren anders zou hij er ook onder lijden. Misschien moest hij maar alles opbiechten aan Charlotte. Maar ja, dan zou hij al zijn vrienden verliezen. Dat was nu toch ook weer niet de bedoeling. Hij zou wel zien hoe het verder verloopt. Het viel hem op dat Charlotte wat afwezig was vandaag. Misschien had ze wel spijt van gisteren avond. Hij zou er straks eens met haar over praten…
Deel 10
Maarten zat een beetje verveeld in de les. Hij kon er vandaag zijn gedachten niet bij houden. Hij moest altijd maar denken aan wat Daan daarstraks zei. Hij had een speciaal meisje leren kennen. Waarom had Daan hem daar nog niets over verteld? En een speciaal meisje! Daan deed precies of hij was er verliefd op, dat kon Maarten maar moeilijk geloven. En dan was er nog Charlotte. Zij en die Roel, dat zag hij nu ook niet bepaald lukken. Misschien moest hij maar eens met Charlotte praten, alhoewel Daan zou dat zeker al geprobeerd hebben en zij zou zeker niet willen luisteren hebben. Nu, Charlotte was toch ook een beetje zijn zus. Ze waren samen opgegroeid en hij had Charlotte wel een toffe gevonden maar Daan wou toen zo weinig mogelijk met zijn kleine zusje te maken hebben en hij had Daan daar altijd in gevolgd. Maarten probeerde zijn gedachten nog wat te ordenen en zich dan nog een beetje te concentreren op de leerstof.
Daan had meer geluk vandaag. Hij had maar een paar uurtjes les en deze avond zou hij uitgaan met Belle. Na de les had hij nog even gesproken met Belle. Ze zouden vanavond naar de film gaan en ze eiste dat zij de film mocht kiezen. Daan was onmiddellijk akkoord gegaan. Het zou waarschijnlijk wel een romantische meiden film worden maar dat stoorde hem niet. hij keek echt uit naar vanavond. Hij was zelfs een beetje zenuwachtig en dat was echt ongewoon voor hem. Morgen zou hij voor de modeshow naar huis gaan en dan zou hij haar tot maandag niet meer zien. Hij vond het nu al vreselijk...
Charlotte en Roel hadden les tot een uur of 5 en ze besloten om samen iets te gaan eten. Tijdens het eten was Charlotte nog steeds erg afwezig en Roel begon zich echt af te vragen wat er precies scheelde. “Charlotte, scheelt er iets? Je bent zo afwezig vandaag” “nee, er
scheelt niets” “komaan, ik zie dat er iets is. Vertel het nu maar gewoon.” Charlotte twijfelde weer even maar zei het dan toch “ik was aan het nadenken over ons” “over ons?” “ja, hoe zit dat nu tussen ons? Ben ik gewoon een flirt of net iets meer of ben ik gewoon iemand waar je graag mee optrekt of … pff, ik weet het niet meer hoor” Charlotte boog haar hoofd naar beneden. Ze zat een beetje verveeld met heel de situatie. “Charlotte, kijk eens naar mij” ze deed haar hoofd terug naar omhoog en keek recht in zijn ogen “ik weet niet hoe het precies zit. Koppel of geen koppel, dat zal de tijd wel uitwijzen maar wat ik wel weet is dat ik graag in jouw gezelschap ben. Ik vind u een toffe madam en gisteren avond was fijn en de sfeer zat goed en we hebben gekust maar misschien … misschien moeten we gewoon alles rustig zijne gang laten gaan. Wat denkt ge?” Charlotte zweeg even. Ze moest de woorden van Roel even laten bezinken. Alles rustig zijn gang laten gaan , dat had Roel gezegd. Ze dacht in zijn ogen gezien te hebben dat hij het meende, dat hij oprecht was. Toch moest ze denken aan de belofte die ze haar broer gedaan had. Ze zou voorzichtig zijn en als ze het rustig aan zouden doen, dan was ze toch voorzichtig dus … “je hebt gelijk, alles rustig zijn gang laten gaan” Charlotte drukte een kus op zijn wang en samen aten ze gezellig verder. Allebei blij dat dit moeilijk gesprek afgelopen was.
Deel 11
Daan stond al te wachten op Belle voor de cinema. Hij was te vroeg maar hij wou absoluut vermijden dat zij op hem zou moeten wachten. Hij stond daar nu al zeker 10 minuten en bekeek zenuwachtig zijn horloge. Nu mocht ze toch stilletjes aan beginnen door te komen. Hij stond daar nog even zenuwachtig te wezen toen hij Belle zag aankomen. Ze had een mooi marine blauw kleedje aan en Daan was verbaasd van haar verschijning. Hij stapte onmiddellijk op haar af en drukte een kus op haar wang. “je bent er al” zei Belle verbaasd “ik wou jou niet laten wachten.” “ah, een echte gentleman” zei ze lachend en ze stapte naar binnen. Belle stond te twijfelen over de keuze van de film. Er speelde vandaag ook enkele oude films en de laatste nieuwe spraken haar niet echt aan. Ze ging dan maar eens kijken of er tussen die oude gene zat die ze nog niet gezien had. The terminator, nee niets voor haar, brokeback mountain, die had ze al gezien, armageddon, hmm die had ze nog niet gezien en die leek haar best wel interessant. Ok, die zou het worden “wat denk je van Armageddon?” “ok is goed” Daan had deze film wel al eens gezien maar als Belle die wou zien dan hij ook. Hij vond de film trouwens niet zo slecht. Daan betaalde de tickets en dan gingen ze samen nog popcorn halen. Daan dacht even aan vroeger als hij met zijn ouders en zus naar de film ging. Dat was echt één van zijn favoriete gezinsuitstapjes geweest. Samen met Belle liep hij door naar de zaal. De film zou over 5 minuten beginnen maar er zat bijna niemand in de zaal. Ze kozen om recht in het midden van de zaal te gaan zitten. Voor ze goed en wel zaten startte de reclame al. Daan vond het leuk dat er niet te veel volk was. Zo leek het net of de film speciaal voor hen gespeeld werd. De film begon en naarmate de film vorderde kroop Belle dichter en dichter naar Daan toe. Hij sloeg zijn arm rond haar en zij legde haar hoofd tegen zijn schouder. Toen Belle het liedje I don’t want to miss a thing hoorde van Aerosmith moest ze huilen. Ze ging helemaal op in het verhaal. Daan trok haar iets dichter tegen hem aan en kuste haar kruin. Belle bleef zo heel stilletjes tegen hem aanliggen tot het einde van de film. Ook toen vloeide er weer traantjes bij haar. Hij vond dat zo schattig maar probeerde haar toch te troosten. De aftiteling kwam en de lichten sprongen weer aan. Toen pas liet Belle Daan los. Ze veegde haar tranen weg en samen verlieten ze de filmzaal. Daan stelde voor om nog iets te gaan drinken maar Belle wou liever terug gaan naar haar kot. Daar konden ze ook nog iets drinken. Daan stemde toen en wandelde met Belle mee naar haar kot. Ze praatte nog wat na over de film tot ze bij haar kot aankwamen. Belle vroeg Daan mee naar binnen maar deze twijfelde “je moet niet als je niet wilt eh” zei Belle “ok dan, eventjes” Daan wou gewoon alles rustig aandoen, niks forceren maar dat kon hij haar natuurlijk niet vertellen. “voila” zei ze toen ze naar binnen gingen. “je mag muziek opzetten hoor” Daan keek even naar haar collectie en vond een oude cd van snow patrol. Deze groep kende hij omdat hij thuis ook nog ergens een cd van had liggen. Hij zette ze op “goede keuze” zei Belle. “ik wist niet dat jij van Rock muziek hield” zei Daan “jij weet nog veel niet over mij” lachte ze. “zin in warme chocomelk?” “Graag”. Hij keek nog wat verder in haar muziek collectie en kwam op nog enkele cd’s uit die hij helemaal niet verwacht had. Allemaal muziek van ongeveer 20 jaar geleden maar allemaal stevige rockers “Foo Fighters, Goo Goo Dolls, pearl jam, Bon Jovie …” “ja, dat zijn allemaal Cd’s die van mijn moeder geweest zijn. Zij ging ieder jaar naar Werchter. Ik ben met die muziek opgegroeid en moet zeggen dat ik hem best wel goed vind.” “awel se, dat had ik nu niet verwacht” “nee? Naar wat luistert gij dan zoal?” “van alles eigenlijk. Heb niet één bepaald genre” “Chocomelk is warm.” Zei ze en ze ging op haar bed zitten. Stoelen waren in haar kamertje nog niet aanwezig. “ja sorry de stoelen en de tafel komen pas maandag mee naar hier. Die kregen we niet meer mee. Ge kunt op mijn bed zitten als ge wilt.” En ze klopte met haar hand langs haar op het bed ter verduidelijking. Daan zette zich een beetje onwennig langs haar neer op het bed. Hij dronk van de chocomelk maar verbrandde bijna zijn tong. “aah! Das warm” “hihi tuurlijk. Het is dan ook warme chocomelk” lachte ze. “gaat het zo een beetje, mij zitten uitlachen” zei hij een beetje plagerig. “Sorry het was mijn bedoeling niet.” ze had het plagerige in zijn stem niet gehoord en dacht dat hij een beetje kwaad was op haar. Hij zette zijn tas neer en begon haar te kietelen. “das omdat gij mij hebt uitgelachen” zei hij. Ze schaterde het uit van het lachen maar ze liet zich niet doen en begon hem ook te kietelen. Al snel waren ze verwikkeld in een heus kietelgevecht. Belle was aan het winnen. Daan was neergevallen op bed en belle was bovenop hem gaan zitten. “ok ok, ik geef mij over” zei hij lachend. Maar het lachen ging al snel over toen hij in Belle haar ogen keek. Ze had zo mooie ogen! Op de achtergrond klonk een romantisch muziekje en Daan zag het verlangen in Belle haar ogen. Hij kuste haar en zij liet hem begaan. Al snel werd de kus heviger en haar handen verdwenen onder zijn T-shirt. Daan liet zich ook meevoeren en zocht naar de rits van haar kleedje maar plots stopte hij. “Scheelt er iets? Heb ik iets verkeerd gedaan?” Belle was een beetje verschrokken door zijn reactie. “nee, absoluut niet. ik zou niets willen dan nu verder gaan maar ik wil dit juist doen. Belle, ge betekent meer voor mij dan een gewone flirt. Ik denk dat ik verliefd ben geworden … op u” Belle vond dit lief van Daan. Ze drukte haar lippen spontaan op de zijne. “ik ook op jou” zei ze met blosjes op haar wangen. Ze legde zich neer langs Daan en kroop in zijn armen. “wil je hier blijven vannacht? Gewoon slapen?” “ik zou niets liever willen!” Ze bleven nog een tijdje zo liggen en vielen dan in slaap in elkaars armen.
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Deel 12
Charlotte was na het etentje met Roel naar huis gegaan en eens vroeg in haar bedje gekropen. Ze had er nood aan gehad. Zo laat opblijven telkens was niets voor haar en ze wou er toch uitgerust uitzien als ze straks naar huis ging want anders zou haar moeder zeker iets merken. Zij was gisteren onmiddellijk in slaap gevallen en dit in tegenstelling tot Roel. Hij had nog lang liggen na piekeren over hem en Charlotte. Waarom had hij nu gezegd dat hij het rustig zijne gang wou laten gaan. Als hij zich aan de weddenschap wou houden moest alles juist zo snel mogelijk gaan maar dat wou hij helemaal niet. Hij wist dat Charlotte dit niet verdiende maar eigenlijk wou hij helemaal niet meer doorgaan met die weddenschap. Hij zou haar er over vertellen. Volgende week. Als hij na het weekend er nog steeds geen goed gevoel bij heeft, tenminste.
Daan werd wakker en merkte dat Belle nog steeds in zijn armen lag. Ze sliep nog. Hij keek eens op zijn uurwerk en zag dat het al vrij laat was. Hij maakte haar voorzichtig wakker en drukte een kusje op haar voorhoofd. Heel langzaam deed ze haar oogjes open. Ze keek hem een beetje slaperig aan “Goedemorgen” zei hij opgewekt. Zij mompelde ook iets terug maar het was niet echt verstaanbaar. Ze was nog niet goed wakker. “Belle, ik moet nu echt opstaan.” “waarom?” “omdat wij sebiet les hebben en ik nog iets anders moet gaan aandoen.” “moet dat?” “ja dat moet.” Belle liet Daan met veel tegenzin los en hij had nu wel duidelijk gemerkt dat ze geen ochtend mens was. Daan vond dat hij niet zomaar kon vertrekken en duwde op de senseo voor een lekker tas koffie voor Belle. Toen hij terug langs haar bed stond met de tas koffie zag hij dat ze terug in slaap gevallen was. Ze had haar kussen vast en hij vond dit super schattig en spijtig dat hij haar moest wakker maken. Deze keer drukte hij zijn lippen op die van haar. Het duurde even maar toen kuste ze terug. “ah, zo krijg ik je dus ’s morgens wakker” zei hij lachend. Ze ging een beetje rechter zitten in haar bed en Daan gaf haar de koffie. “hier, daar word je wel wakker van.” “Ben jij altijd zo ’s morgens?” “vaak toch” Belle nam een slok van de koffie en ze voelde zich al meteen wat meer wakker. “nu moet ik echt doorgaan. Tot straks?” “tot straks” zei ze en ze drukt haar lippen op de zijne. Terwijl hij naar buiten liep zei ze “merci voor de koffie” “graag gedaan” riep hij terug alvorens de deur te sluiten.
Daan sloot de deur open van zijn kot merkte dat Maarten nog niet wakker was. Daan ging zich dan maar vlug douchen, zo stil mogelijk. Hij moest ook nog enkele dingen inpakken om mee naar huis te nemen straks. Toen Daan uit de douche kwam, was Maarten ook al op. “Bij welk meiske hebt gij deze nacht gezeten?” vroeg Maarten nieuwsgierig “Bij Belle” “aah, daarom dat ze speciaal is, jaja, nu snap ik het” “This nie wa ge denkt” “wa denk ik dan?” “ik ben bij Belle blijven slapen, maar enkel slapen” “jaja, da moet ik geloven” “geloof het of nie ma this de waarheid” “daarom da ge zo blij rond loopt vandaag zeker” “ja, daarom” Daan had geen zin om Maarten te overtuigen. Hij zou toch nooit geloven dat hij vannacht enkel was blijven slapen bij Belle, niets meer. Maarten ging zich douchen en Daan vertrok naar de les.
Deel 13
De dag verliep voor alle studenten rustig. Daan had nog een goed gesprek gehad met Belle. Hij zou haar dit weekend zeker nog bellen en Charlotte was ook Roel weer gaan opzoeken. Zij vond het erg dat ze hem het hele weekend niet zou zien en dus spraken ze dan ook al onmiddellijk iets voor maandag af. Maarten was het eerste in het station en stond nog te wachten op Daan en Charlotte. Hij wist dat de Van Wijck’s niet altijd op tijd waren. Gelukkig moest hij daar niet al te lang alleen wachten want daar was Charlotte al. “hey Maarten” “Lotte” “mijn broer is er nog niet zeker?” “Te laat zoals gewoonlijk.” “en hoe was u eerste week aan de unief” “goed. Nie zo goed als die van u maar goed” “hoe bedoelt ge?” “ja, gij en Roel zijn toch een koppel, niet?” “Hoe weet gij van mij en Roel?” “Daan” “natuurlijk. Trouwens Roel en ik zijn geen koppel, nog niet.” “Wees voorzichtig met die jongen. Ik heb nog niet veel goed van hem gehoord” “gaat gij nu ook al zo beginnen. Ge zijt al net zoals Daan!” Charlotte was een beetje geïrriteerd door wat Maarten zonet gezegd had. “Charlotte, we bedoelen dat niet slecht eh. Gewoon bezorgd.” “ik ben 19 en kan best wel op mezelf passen!” “da geloof ik goed maar ge zijt toch ook een beetje een zus voor mij en ik wil gewoon niet dat ge gekwetst wordt door één of andere jongen.” “das heel lief van u maar ik heb alle vertrouwen in Roel.” Charlotte zette zich neer op één van de bankjes op het perron en nam haar IPod. Ze zocht het liedje ‘How do I live without you’ waar ze met Roel op gedanst had. Ze dacht onmiddellijk terug aan hun kus en toffe avond. Er verscheen onmiddellijk een stralende lach. Net op dat moment kwam Daan ook aan. “Das te laat eh” zei Maarten “kweet het.” Charlotte zat met haar ogen toe naar het liedje te luisteren en had haar broer dus niet zien aankomen. De trein stopte niet veel later en Daan stootte eens tegen zen zus “Vooruit zusje” zei hij lachend. Charlotte was geschrokken. Ze stapte vlug op de trein. In de trein praatte ze nog even over de nieuwe modeshow. “onze diva zal wel weer aan het flippen zijn zeker” zei Charlotte. “jep, waarschijnlijk wel. Loopt Louise mee?” vroeg Maarten nieuwsgierig. “ja” “toch een ferm meiske eh” “Maarten! Das wel mijn nicht eh!” zei Charlotte lichtjes geshockeerd. Daan moest lachen. “Wa! Dan kan da geen ferm meiske zijn ofwa?” “da heb ik toch niet gezegd! Gewoon een beetje respect voor mijn nichtje” “ge hebt het gehoord eh Maarten, respect” zei Daan lachend. “Ok, even veel respect als gij hebt voor Belle” “Belle” vroeg Charlotte nu wel heel nieuwsgierig. “zijn nieuwe ‘vriendin’ waar hij niets wil over vertellen.” “ahzo, gij hebt dus geheimen voor u zus” zei ze plagend “nee, das niet waar. Ik had jullie wel verteld over haar. Alleen nu nog nie, this nog pril.” “prille liefde is zo mooi” zei Maarten en hij moest er zelf mee lachen. Charlotte sloeg Maarten tegen zijn achterhoofd. “Ge moet niet lachen met Daan. Ooit wordt gij ook nog verliefd.” “ooit ja, in een verre toekomst” De rit naar Antwerpen verliep voor de rest nog in stilte. Charlotte was in slaap gevallen en Maarten en Daan zaten wat uit het raam te staren. Aan het station werden ze opgepikt door Michelle. Die zette Daan en Charlotte thuis af zodat ze zich konden klaarmaken voor de modeshow. Charlotte had voor de gelegenheid een heel mooi kleedje aangetrokken. Ze had haar lange haar in een dot gedaan en langs de zijkant hingen er nog losse krullen uit. Ze had ook make-up op. Daan was geschrokken van de verschijning van zijn zus. Zo had hij haar nog nooit gezien. “knap zusje, echt waar” “och, onnozelaar” “alle, nu geef ik eens een complimentje” “kunnen we vertrekken? Ze zullen zeker al aan het wachten zijn op ons.” Daan reed met de auto van zijn moeder naar présence. Toen ze op présence aankwamen was het een drukte van je jewelste. De pers was al aanwezig en ook van Daan en Charlotte werden enkele foto’s getrokken. Ze liepen door naar het atelier waar Marnix weer heel druk aan het doen was. Hij was zoals gewoonlijk tegen modellen aan het roepen en een beetje aan het freaken. Daan en Charlotte wenste Louise nog veel succes en gingen dan naar buiten. De modeshow had door de warme nazomer buiten voor het gebouw van présence plaats. Ze gingen nog even gedag zeggen tegen hun ouders en namen dan plaats tussen de rest van het volk. Vol ongeduld wachtten ze tot de show begon en dan stapte hun moeder het podium op om te speechen.
Deel 14
Sara stapte nog steeds iets wat nerveus op het podium “Goede avond en welkom op onze modeshow. Vandaag stellen wij onze nieuwe collectie voor. Zoals steeds is deze ontworpen door Marnix Standaart en Nils De Roovere. De nieuwe collectie heet ‘voor jong & oud’ omdat we tijdloze kleding willen maken die door iedereen gedragen kan worden. Geniet van de show!” De muziek startte en de eerste modellen kwamen het podium op. Sara liep naar Simon en knuffelde hem. “Goed gedaan lieverd” Toen Sara zag dat het publiek enthousiast was over de nieuwe lijn zei ze tegen Simon “Heb je ons Lotte al gezien, ze straalt!” “ja, ik heb het ook gemerkt. We mogen fier zijn op zo’n knappe dochter” “ja, toch maak ik me eerder zorgen” “Zorgen?” “heb jij haar al ooit zo gezien? met make-up enz.?” “nee” “awel, daar kan enkel een jongen voor zorgen.” “ja, jij kan het weten eh lieverd” zei hij met een lachje. “ma ik denk niet dat we ons zorgen hoeven te maken horen. Ons Lotte is verliefd en op zich is daar niets ergs aan. Misschien komt ze dan wat los van haar boeken en leert ze wat meer genieten van het leven.” “ja, ge zult wel gelijk hebben zeker” “ik heb altijd gelijk eh lieverd” zei hij lachend “onnozelaar! Geniet nu maar van de show. Sebiet komt Louise op” Sara stond met de armen van Simon rond haar vol ongeduld te wachten tot Louise opkwam. Marnix had haar al toevertrouwd dat het iets speciaal zou worden en nu was ze toch wel nieuwsgierig. Het einde van de show kondigde zich aan en daar kwam Louise dan. Ze had absoluut het mooiste stuk van heel de collectie aan. Een mooi, lang bloedrood galakleed. Het was echt een meesterstuk en dat vond het publiek ook want die begonnen spontaan te applaudisseren. Samen met Louise kwamen nu ook Marnix en Nils op het podium. Het was weer een schitterende show geweest. Simon en Sara mochten fier zijn op hun ontwerpers! Na de show was er ook nog een receptie binnen voorzien waar de modellen de creaties van de show droegen zodat het publiek deze van korter bij kon zien. Ook was er de gelegenheid om met de ontwerpers te praten over de collectie en alle directieleden liepen er ook rond. Helena en Steven waren super fier op hun dochter die dan ook de ster was van de show. Louise kreeg veel pers belangstelling. Iedereen wou haar fotograferen en Louise poseerde met veel plezier voor de lens. Maarten stond tussen de fotografen te kijken naar Louise. Hij vond het toch echt wel een ferme madam maar hij en Louise waren nooit goed overeen gekomen. Hij en Daan vonden het vroeger altijd nodig om Louise, Katerina en Charlotte te ‘plagen’ en dat heeft Louise hem nooit vergeven. Als zij weeral eens met de barbies aan het spelen waren, dan namen Daan en hij die af en gingen ze lopen. In tegenstelling tot Katerina en Charlotte liep Louise dan altijd naar Helena om te klikken. Hij en Daan moesten dan meestal op straf staan. Eigenlijk, als hij er zo bij nadacht, hadden ze vroeger vaak op straf gestaan. Ze waren altijd partners in crime geweest. Maarten stond een beetje dromerig naar Louise te kijken en had niet door dat de fotografen al weg waren. “Seg, doet gij dat altijd, zo iemand aangapen.” “nee! Ik was gewoon effekes aan het dromen” “ja, het zal wel. Het leek of ge mij aan het uitkleden waart met u ogen” Eén ding kon je van Louise zeggen, aan zelfvertrouwen had ze geen gebrek. Ze kwam zelfs soms over alsof ze op andere neerkeek. Ze was niet bepaald de meest sympathiekste persoon om mee op te trekken. Haar uiterlijk was veel mooier dan haar innerlijk, dat had Maarten al vaak mogen ondervinden. “och, ik wou gewoon zeggen dat het een mooie show was mja, voor u kunde toch niks goed doen eh.” Louise liep langs Maarten door. Katerina had het gesprek van Maarten en haar zus gehoord en liep naar Maarten. “trek het u niet aan, ge kent men zus eh” “ja, nog geen haar veranderd.” “hoe wast op de unief?” “goed goed.” “Geen zin om buiten mee een sigaret te gaan roken?” “ok” Katerina was zowat de rebel van heel de bende. In tegenstelling tot al de rest haatte zij de modewereld. Zij wou later graag gaan acteren en volgde daarom nu al dictie en drama lessen. Volgens haar leerkrachten had ze talent. Maarten kon altijd wel goed met Katerina overweg. Zij was zo wat losser, precies één van hen. Wat hij niet wist was dat Katerina stiekem een oogske had op Maarten. Ze liet het nooit uitschijnen maar ze was stiekem verliefd op hem. Zelf wist ze dat ze nooit een kans zou maken met Maarten., hij viel op meisjes zoals haar zus en zo zag zij er niet echt uit. Ze gingen buiten nog een sigaret roken, of beter gezegd Katerina rookte een sigaret, en wat bij praten en even later gingen ze weer naar binnen. Het meeste volk was aan het vertrekken. De modeshow was tot een goed einde gebracht en daar was iedereen content mee. Na een zware dag kon eindelijk iedereen om half 2 naar huis vertrekken.
Charlotte was na het etentje met Roel naar huis gegaan en eens vroeg in haar bedje gekropen. Ze had er nood aan gehad. Zo laat opblijven telkens was niets voor haar en ze wou er toch uitgerust uitzien als ze straks naar huis ging want anders zou haar moeder zeker iets merken. Zij was gisteren onmiddellijk in slaap gevallen en dit in tegenstelling tot Roel. Hij had nog lang liggen na piekeren over hem en Charlotte. Waarom had hij nu gezegd dat hij het rustig zijne gang wou laten gaan. Als hij zich aan de weddenschap wou houden moest alles juist zo snel mogelijk gaan maar dat wou hij helemaal niet. Hij wist dat Charlotte dit niet verdiende maar eigenlijk wou hij helemaal niet meer doorgaan met die weddenschap. Hij zou haar er over vertellen. Volgende week. Als hij na het weekend er nog steeds geen goed gevoel bij heeft, tenminste.
Daan werd wakker en merkte dat Belle nog steeds in zijn armen lag. Ze sliep nog. Hij keek eens op zijn uurwerk en zag dat het al vrij laat was. Hij maakte haar voorzichtig wakker en drukte een kusje op haar voorhoofd. Heel langzaam deed ze haar oogjes open. Ze keek hem een beetje slaperig aan “Goedemorgen” zei hij opgewekt. Zij mompelde ook iets terug maar het was niet echt verstaanbaar. Ze was nog niet goed wakker. “Belle, ik moet nu echt opstaan.” “waarom?” “omdat wij sebiet les hebben en ik nog iets anders moet gaan aandoen.” “moet dat?” “ja dat moet.” Belle liet Daan met veel tegenzin los en hij had nu wel duidelijk gemerkt dat ze geen ochtend mens was. Daan vond dat hij niet zomaar kon vertrekken en duwde op de senseo voor een lekker tas koffie voor Belle. Toen hij terug langs haar bed stond met de tas koffie zag hij dat ze terug in slaap gevallen was. Ze had haar kussen vast en hij vond dit super schattig en spijtig dat hij haar moest wakker maken. Deze keer drukte hij zijn lippen op die van haar. Het duurde even maar toen kuste ze terug. “ah, zo krijg ik je dus ’s morgens wakker” zei hij lachend. Ze ging een beetje rechter zitten in haar bed en Daan gaf haar de koffie. “hier, daar word je wel wakker van.” “Ben jij altijd zo ’s morgens?” “vaak toch” Belle nam een slok van de koffie en ze voelde zich al meteen wat meer wakker. “nu moet ik echt doorgaan. Tot straks?” “tot straks” zei ze en ze drukt haar lippen op de zijne. Terwijl hij naar buiten liep zei ze “merci voor de koffie” “graag gedaan” riep hij terug alvorens de deur te sluiten.
Daan sloot de deur open van zijn kot merkte dat Maarten nog niet wakker was. Daan ging zich dan maar vlug douchen, zo stil mogelijk. Hij moest ook nog enkele dingen inpakken om mee naar huis te nemen straks. Toen Daan uit de douche kwam, was Maarten ook al op. “Bij welk meiske hebt gij deze nacht gezeten?” vroeg Maarten nieuwsgierig “Bij Belle” “aah, daarom dat ze speciaal is, jaja, nu snap ik het” “This nie wa ge denkt” “wa denk ik dan?” “ik ben bij Belle blijven slapen, maar enkel slapen” “jaja, da moet ik geloven” “geloof het of nie ma this de waarheid” “daarom da ge zo blij rond loopt vandaag zeker” “ja, daarom” Daan had geen zin om Maarten te overtuigen. Hij zou toch nooit geloven dat hij vannacht enkel was blijven slapen bij Belle, niets meer. Maarten ging zich douchen en Daan vertrok naar de les.
Deel 13
De dag verliep voor alle studenten rustig. Daan had nog een goed gesprek gehad met Belle. Hij zou haar dit weekend zeker nog bellen en Charlotte was ook Roel weer gaan opzoeken. Zij vond het erg dat ze hem het hele weekend niet zou zien en dus spraken ze dan ook al onmiddellijk iets voor maandag af. Maarten was het eerste in het station en stond nog te wachten op Daan en Charlotte. Hij wist dat de Van Wijck’s niet altijd op tijd waren. Gelukkig moest hij daar niet al te lang alleen wachten want daar was Charlotte al. “hey Maarten” “Lotte” “mijn broer is er nog niet zeker?” “Te laat zoals gewoonlijk.” “en hoe was u eerste week aan de unief” “goed. Nie zo goed als die van u maar goed” “hoe bedoelt ge?” “ja, gij en Roel zijn toch een koppel, niet?” “Hoe weet gij van mij en Roel?” “Daan” “natuurlijk. Trouwens Roel en ik zijn geen koppel, nog niet.” “Wees voorzichtig met die jongen. Ik heb nog niet veel goed van hem gehoord” “gaat gij nu ook al zo beginnen. Ge zijt al net zoals Daan!” Charlotte was een beetje geïrriteerd door wat Maarten zonet gezegd had. “Charlotte, we bedoelen dat niet slecht eh. Gewoon bezorgd.” “ik ben 19 en kan best wel op mezelf passen!” “da geloof ik goed maar ge zijt toch ook een beetje een zus voor mij en ik wil gewoon niet dat ge gekwetst wordt door één of andere jongen.” “das heel lief van u maar ik heb alle vertrouwen in Roel.” Charlotte zette zich neer op één van de bankjes op het perron en nam haar IPod. Ze zocht het liedje ‘How do I live without you’ waar ze met Roel op gedanst had. Ze dacht onmiddellijk terug aan hun kus en toffe avond. Er verscheen onmiddellijk een stralende lach. Net op dat moment kwam Daan ook aan. “Das te laat eh” zei Maarten “kweet het.” Charlotte zat met haar ogen toe naar het liedje te luisteren en had haar broer dus niet zien aankomen. De trein stopte niet veel later en Daan stootte eens tegen zen zus “Vooruit zusje” zei hij lachend. Charlotte was geschrokken. Ze stapte vlug op de trein. In de trein praatte ze nog even over de nieuwe modeshow. “onze diva zal wel weer aan het flippen zijn zeker” zei Charlotte. “jep, waarschijnlijk wel. Loopt Louise mee?” vroeg Maarten nieuwsgierig. “ja” “toch een ferm meiske eh” “Maarten! Das wel mijn nicht eh!” zei Charlotte lichtjes geshockeerd. Daan moest lachen. “Wa! Dan kan da geen ferm meiske zijn ofwa?” “da heb ik toch niet gezegd! Gewoon een beetje respect voor mijn nichtje” “ge hebt het gehoord eh Maarten, respect” zei Daan lachend. “Ok, even veel respect als gij hebt voor Belle” “Belle” vroeg Charlotte nu wel heel nieuwsgierig. “zijn nieuwe ‘vriendin’ waar hij niets wil over vertellen.” “ahzo, gij hebt dus geheimen voor u zus” zei ze plagend “nee, das niet waar. Ik had jullie wel verteld over haar. Alleen nu nog nie, this nog pril.” “prille liefde is zo mooi” zei Maarten en hij moest er zelf mee lachen. Charlotte sloeg Maarten tegen zijn achterhoofd. “Ge moet niet lachen met Daan. Ooit wordt gij ook nog verliefd.” “ooit ja, in een verre toekomst” De rit naar Antwerpen verliep voor de rest nog in stilte. Charlotte was in slaap gevallen en Maarten en Daan zaten wat uit het raam te staren. Aan het station werden ze opgepikt door Michelle. Die zette Daan en Charlotte thuis af zodat ze zich konden klaarmaken voor de modeshow. Charlotte had voor de gelegenheid een heel mooi kleedje aangetrokken. Ze had haar lange haar in een dot gedaan en langs de zijkant hingen er nog losse krullen uit. Ze had ook make-up op. Daan was geschrokken van de verschijning van zijn zus. Zo had hij haar nog nooit gezien. “knap zusje, echt waar” “och, onnozelaar” “alle, nu geef ik eens een complimentje” “kunnen we vertrekken? Ze zullen zeker al aan het wachten zijn op ons.” Daan reed met de auto van zijn moeder naar présence. Toen ze op présence aankwamen was het een drukte van je jewelste. De pers was al aanwezig en ook van Daan en Charlotte werden enkele foto’s getrokken. Ze liepen door naar het atelier waar Marnix weer heel druk aan het doen was. Hij was zoals gewoonlijk tegen modellen aan het roepen en een beetje aan het freaken. Daan en Charlotte wenste Louise nog veel succes en gingen dan naar buiten. De modeshow had door de warme nazomer buiten voor het gebouw van présence plaats. Ze gingen nog even gedag zeggen tegen hun ouders en namen dan plaats tussen de rest van het volk. Vol ongeduld wachtten ze tot de show begon en dan stapte hun moeder het podium op om te speechen.
Deel 14
Sara stapte nog steeds iets wat nerveus op het podium “Goede avond en welkom op onze modeshow. Vandaag stellen wij onze nieuwe collectie voor. Zoals steeds is deze ontworpen door Marnix Standaart en Nils De Roovere. De nieuwe collectie heet ‘voor jong & oud’ omdat we tijdloze kleding willen maken die door iedereen gedragen kan worden. Geniet van de show!” De muziek startte en de eerste modellen kwamen het podium op. Sara liep naar Simon en knuffelde hem. “Goed gedaan lieverd” Toen Sara zag dat het publiek enthousiast was over de nieuwe lijn zei ze tegen Simon “Heb je ons Lotte al gezien, ze straalt!” “ja, ik heb het ook gemerkt. We mogen fier zijn op zo’n knappe dochter” “ja, toch maak ik me eerder zorgen” “Zorgen?” “heb jij haar al ooit zo gezien? met make-up enz.?” “nee” “awel, daar kan enkel een jongen voor zorgen.” “ja, jij kan het weten eh lieverd” zei hij met een lachje. “ma ik denk niet dat we ons zorgen hoeven te maken horen. Ons Lotte is verliefd en op zich is daar niets ergs aan. Misschien komt ze dan wat los van haar boeken en leert ze wat meer genieten van het leven.” “ja, ge zult wel gelijk hebben zeker” “ik heb altijd gelijk eh lieverd” zei hij lachend “onnozelaar! Geniet nu maar van de show. Sebiet komt Louise op” Sara stond met de armen van Simon rond haar vol ongeduld te wachten tot Louise opkwam. Marnix had haar al toevertrouwd dat het iets speciaal zou worden en nu was ze toch wel nieuwsgierig. Het einde van de show kondigde zich aan en daar kwam Louise dan. Ze had absoluut het mooiste stuk van heel de collectie aan. Een mooi, lang bloedrood galakleed. Het was echt een meesterstuk en dat vond het publiek ook want die begonnen spontaan te applaudisseren. Samen met Louise kwamen nu ook Marnix en Nils op het podium. Het was weer een schitterende show geweest. Simon en Sara mochten fier zijn op hun ontwerpers! Na de show was er ook nog een receptie binnen voorzien waar de modellen de creaties van de show droegen zodat het publiek deze van korter bij kon zien. Ook was er de gelegenheid om met de ontwerpers te praten over de collectie en alle directieleden liepen er ook rond. Helena en Steven waren super fier op hun dochter die dan ook de ster was van de show. Louise kreeg veel pers belangstelling. Iedereen wou haar fotograferen en Louise poseerde met veel plezier voor de lens. Maarten stond tussen de fotografen te kijken naar Louise. Hij vond het toch echt wel een ferme madam maar hij en Louise waren nooit goed overeen gekomen. Hij en Daan vonden het vroeger altijd nodig om Louise, Katerina en Charlotte te ‘plagen’ en dat heeft Louise hem nooit vergeven. Als zij weeral eens met de barbies aan het spelen waren, dan namen Daan en hij die af en gingen ze lopen. In tegenstelling tot Katerina en Charlotte liep Louise dan altijd naar Helena om te klikken. Hij en Daan moesten dan meestal op straf staan. Eigenlijk, als hij er zo bij nadacht, hadden ze vroeger vaak op straf gestaan. Ze waren altijd partners in crime geweest. Maarten stond een beetje dromerig naar Louise te kijken en had niet door dat de fotografen al weg waren. “Seg, doet gij dat altijd, zo iemand aangapen.” “nee! Ik was gewoon effekes aan het dromen” “ja, het zal wel. Het leek of ge mij aan het uitkleden waart met u ogen” Eén ding kon je van Louise zeggen, aan zelfvertrouwen had ze geen gebrek. Ze kwam zelfs soms over alsof ze op andere neerkeek. Ze was niet bepaald de meest sympathiekste persoon om mee op te trekken. Haar uiterlijk was veel mooier dan haar innerlijk, dat had Maarten al vaak mogen ondervinden. “och, ik wou gewoon zeggen dat het een mooie show was mja, voor u kunde toch niks goed doen eh.” Louise liep langs Maarten door. Katerina had het gesprek van Maarten en haar zus gehoord en liep naar Maarten. “trek het u niet aan, ge kent men zus eh” “ja, nog geen haar veranderd.” “hoe wast op de unief?” “goed goed.” “Geen zin om buiten mee een sigaret te gaan roken?” “ok” Katerina was zowat de rebel van heel de bende. In tegenstelling tot al de rest haatte zij de modewereld. Zij wou later graag gaan acteren en volgde daarom nu al dictie en drama lessen. Volgens haar leerkrachten had ze talent. Maarten kon altijd wel goed met Katerina overweg. Zij was zo wat losser, precies één van hen. Wat hij niet wist was dat Katerina stiekem een oogske had op Maarten. Ze liet het nooit uitschijnen maar ze was stiekem verliefd op hem. Zelf wist ze dat ze nooit een kans zou maken met Maarten., hij viel op meisjes zoals haar zus en zo zag zij er niet echt uit. Ze gingen buiten nog een sigaret roken, of beter gezegd Katerina rookte een sigaret, en wat bij praten en even later gingen ze weer naar binnen. Het meeste volk was aan het vertrekken. De modeshow was tot een goed einde gebracht en daar was iedereen content mee. Na een zware dag kon eindelijk iedereen om half 2 naar huis vertrekken.
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Deel 15
Het was weekend en iedereen ten huizen Van Wijck bleef lang slapen. Sara en Simon hadden door de modeshow een drukke week voor de boeg en konden hun slaap dus goed gebruiken en Charlotte en Daan moesten nog wennen aan het unief leven. Iedereen sliep dus nog toen er aan de voordeur gebeld werd. Het was Simon die opstond om de deur te gaan openen. Tot zijn grote verbazing stond er een jongen man voor de deur, hij moest even oud zijn als Charlotte. “Oei, ik zie dat ik u heb wakker gemaakt maar ik kom eigenlijk voor Charlotte.” “ah, kom binnen.” Sara was ondertussen ook opgestaan. “ja, ik zal ons Lotte eens gaan roepen, ze slaapt nog.” Simon ging naar de kamer van zijn dochter en klopte op de deur “Lotte, er is iemand voor u.” “huh wa?” “er is iemand voor u” Lotte stond op en trok haar nachtkleedje een beetje fatsoenlijk. Het nachtkleedje verborg niet erg veel van Lotte haar figuur maar ze was er zich niet bewust van. Lotte liep naar beneden en ging naar de living waar ze plotseling Roel zag. “Roel? Hoe kom gij hier?” “ik kon u niet missen.” Roel liep naar haar toe en kuste haar vurig op de mond. Gelukkig waren haar ouders niet in de living. “Roel! Mijn ouders zijn wel thuis eh!” zei ze gespeeld streng. “ik heb u niet horen tegenpruttelen hoor. Roel kuste haar nog eens heel lang en intens. Charlotte genoot ervan. Ze had Roel gisterenavond toch echt wel gemist. Net toen Charlotte en Roel stonden te kussen kwam Sara de kamer binnen. Charlotte schrok en sprong van bij Roel vandaan. “euhm, Roel dat is mijn moeder Sara De Roose en ma dit is mijne vriendje Roel” “hallo, aangenaam u te leren kennen.” Probeerde Sara zo luchtig mogelijk te klinken. Roel voelde zich toch een beetje betrapt. Dit was de eerste keer dat hij werd voorgesteld aan de ouders van zijn vriendin en dan nog wel onverwachts. “heb je al gegeten? Voor ons wordt het immers wel het ontbijt maar je mag mee eten als je wilt.” Zei Sara vriendelijk. Ze wou absoluut vermijden dat Roel zich niet welkom voelde. Simon kwam nu ook de living binnen en nam Sara eens goed vast. “goedemorgen lieverd” hij kuste haar. “goedemorgen” “pa, dit is Roel” “Simon Van Wijck” ze gingen dan maar aan tafel. Er werd wat gepraat over studies enz toen Daan de keuken binnenkwam”wat doet gij hier?” “Daan!” zei Sara een beetje geschrokken “sorry ma, maar ik had van Charlotte niet verwacht dat ze het eerste beste vriendje al onmiddellijk mee naar huis zou brengen.” Daan nam een appel en liep geërgerd de keuken uit. “Ik ga naar Maarten” zei hij nog voor hij de deur sloot. Er viel een stilte aan tafel en na een tijdje begon Sara de tafel af te ruimen. Simon hielp haar. Toen de tafel opgeruimd was zei Sara “Lotte, wij gaan naar Helena” “ok ma, tot straks” Sara en Simon vertrokken ook en zo waren Charlotte en Roel eindelijk alleen “eindelijk” zei Charlotte opgelucht. Ze gingen in de living in de zetel zitten en Charlotte kroop dicht tegen Roel aan. “wa wil je vandaag nog doen?” vroeg Roel “niets, gewoon kort bij u zijn” toen Charlotte dit zei dwaalde zijn gedachten even af naar de weddenschap maar hij concentreerde zich snel terug op haar. Charlotte zat nog steeds in haar nachtkleedje “eigenlijk moet ik mij wel gaan omkleden maar als je wil mag je mee naar boven.” Charlotte en Roel gingen naar boven en Charlotte liet Roel haar kamer zien. “voila, mijn kamer. Kijk maar wa rond ofzo, ik ga snel wa kleren aantrekken” Charlotte liep naar de badkamer langs haar kamer. Roel keek wa rond in haar kamer. Het was geen typische meisjes kamer, eerder een Charlotte kamer. Bescheiden en toch mooi en gezellig ingericht. 5 minuutjes later kwam Charlotte terug de kamer ingevlogen. Ze droeg enkel een jeans en haar BH. “kwas mijn hemdje vergeten” zei ze een beetje verlegen. Ze wou haar hemdje aandoen en toeknopen toen Roel haar plotseling vastpakte. Hij kuste haar en de kus werd heviger. Hij trok haar tegen zich aan en zijn handen dwaalde over haar rug naar haar buik toe. Charlotte wist niet echt goed wat doen en liet Roel maar begaan. Hij ging met zijn handen naar de sluiting van haar bh en wou die losdoen maar toen duwde ze hem van zich af. Hij schrok en sprong een beetje achteruit. Hij wist niet echt hoe te reageren. “scheelt er iets? Ging ik te snel?” Charlotte schaamde zich wel een beetje en knikte ja. Hij zag dat ze het vervelend vond en nam haar vast. “het is niets” zei hij troostend. Ze gingen terug naar beneden een filmpje zien.
Deel 16
Roel was nog een tijdje gebleven. Ze hadden nog een beetje liggen knuffelen en kussen maar aan meer was Charlotte voorlopig niet toe. Ze vond het wel een beetje gênant en ze schaamde zich ook wel een beetje tegenover Roel. Gelukkig was hij er goed mee omgegaan en niet gaan lopen ofzo want dan weet ze niet wat ze gedaan had. Charlotte kroop vroeg terug haar bed in en piekerde nog na. Misschien moest ze het maandag toch maar goed maken bij Roel. Ze wou wel verder gaan maar iets in haar zei dat ze moest wachten. Maar voor wat moest ze wachten? Of voor wie moest ze wachten? Ze was verliefd op Roel, voor het eerst voelde ze zich goed bij een jongen. Misschien … misschien moest ze wel Roel gewoon laten doen en volgen. Ze piekerde nog een heel tijdje door en viel dan toch eindelijk in slaap
Daan was ’s middags kwaad naar Maarten vertrokken. Wat bezielde zijn zus toch? Die Roel zomaar naar hun thuis laten komen, een relatie met hem beginnen, hem voorstellen aan hun ouders! Kon het nog erger? Toen hij bij Maarten zijn thuis aankwam, was het Lieven die opendeed. “is Maarten thuis?” “euhm, ja ik denk het wel. Scheelt er iets?” “nee, niet echt.” “alle Daan, ge weet bij mij kunt ge altijd praten.” “Het is Charlotte. Ze heeft ne vriend ma ik betrouw die gast helemaal niet. hij heeft het niet goed met haar voor. Daar ben ik zeker van. Ik ken zijn reputatie!” “Daan, mensen kunnen veranderen. Kijk naar u pa en ma. Uwe pa was vroeger ne flierefluiter. Het ene meisje na het andere en dan leerde hij Sara kennen. Een onzeker, lelijk meisje die bereid was ver te gaan voor hem. Hij heeft haar eerst een beetje gebruikt maar werd dan wel echt verliefd op dat meisje. Zij kwam erachter, veranderde in een mooie zwaan en ze waren nog steeds verliefd. Ze bleek zwanger te zijn en door u zijn ze stillekes terug naar elkaar gegroeid en zie nu, ge hebt er zelf nog een zuske bij gekregen. Nu 20 jaar later zijn ze nog steeds even verliefd als toen. Dus mensen kunnen echt wel veranderen.” “ik weet het wel maar ik wil niet dat Charlotte gekwetst wordt.” “U zus is een slim meiske en ze weet wel wat ze doet. Geloof mij maar” Daan was toch een beetje gerustgesteld door Lieven en ging nu naar de kamer vaan Maarten. “Daan. U had ik vandaag nu niet verwacht. Kunt ge mij nu al niet meer missen?” “Die Roel was thuis voor Charlotte dus ben ik maar gaan lopen. Ik kan zijne kop niet eens zien!” “alle, dan zal ik voor afleiding zorgen. Ik heb gisteren met u nicht gepraat.” “met Louise?” “nee, met Katerina.” “ah, wa wist ze zoal te vertellen?” “vanalles. Ik wist niet dat ze rookte.” “das ook het eerste wat ik daar van hoor.” “toch een sympathieke eh. Tegenover haar zus, die had mij gisteren bijna mijne neus afgebeten.” “zijt gij nu nog altijd zot achter Louise?” “ma nee, alle, iemand met zo een karakter, daar kan ik niet mee leven hoor.” “haha, nu moet ik spontaan denken aan wa uwe pa mij juist vertelde. Mensen kunnen veranderen, dus heel misschien Louise ook” “daar vrees ik toch wel voor. Da meisje is bloedmooi, maar een hart heeft ze precies toch niet. Ge zou amper denken dat ze een dochter van Helena is, laat staan familie van Lotte of u.” “ja, het is gene Van Wijck. Ze lijkt wel een beetje het karakter te hebben van Alexander. Die is ook zo hard.” “ma Katerina is echt een toffe.” “ja is waar ma seg, ge gaat mij toch niet vertellen dat ge nu een oogske hebt op Katerina?” “nee, ik zeg het toch, het is een toffe. Niet meer ma zeker niet minder.” “Maarten ze word volgende maand pas 16! Pas op met wa ge doet eh!” “seg man, ik ga er niet mee in bed duiken eh! Gewoon af en toe es afspreken ofzo als vrienden.” “ja, ma misschien ziet zij u wel niet als gewoon ne vriend.” “denkt gij dat Katerina …” “kan toch eh, gaat dat zo niet bij meisjes van 16?” Maarten kon niet geloven wat Daan hem net vertelde. Katerina die misschien zot was achter hem? Hij moest het dan ook even laten bezinken. “kan zijn ma kom, ander onderwerp.” Daan bleef nog tot na het eten bij Maarten zijn thuis en vertrok dan naar huis. Gelukkig was Roel al weg en Charlotte lag zelfs al terug in bed. Daan hoopte maar dat zijn zus deze namiddag haar verstand had gebruikt …
Deel 17
Het was zondag vandaag en voor iedereen een rustige dag. Daan belde zeker anderhalf uur met Belle. Beide hadden elkaar heel het weekend gemist. Charlotte was een groot stuk van de dag bezig met leren en Sara en Simon hadden besloten om eens naar Simon zijn ouders te gaan. Ze woonde nu op een service flat in Antwerpen. Ze waren blij met het bezoek en Sara en Simon vertelde een beetje over de modeshow en de kinderen enzo. s’ Avonds vertrokken Daan, Charlotte en Maarten nog naar de unief. Weer gingen ze met de trein maar deze keer was de sfeer heel wat meer gespannen. Charlotte was nog steeds kwaad op Daan om wat hij tegen Roel gezegd had. Daan deed voor één keer eens niet de moeite om het bij te leggen bij zijn zus. Als ze niet wou luisteren naar hem dan moest ze maar op de harde manier achter de waarheid komen. Hij kon niet blijven smeken om naar hem te luisteren. Wist hij veel wat zijn zus de komende week nog voor de boeg stond, want wa zij ging meemaken, dat kon niemand op voorhand voorspellen.
Aangekomen in Leuven liepen ze in stilte naar hun kot. Daan ging ook onmiddellijk langs dat van Belle. Hij wist dat ze vanavond nog naar Leuven zou komen maar wanneer dat wist hij niet. Hij klopte op de deur. Bijna onmiddellijk deed Belle de deur open en sprong Daan rond de nek. “Ik heb u zo gemist.” Zei ze tussen het geven van kusjes door. Daan vergat spontaan alle zorgen rond zijn zus. Hij stapte met de enthousiaste Belle rond zijn nek haar kamer binnen en samen vielen ze op het bed. Belle hield Daan zo sterk vast dat hij bijna niet meer kon ademen. “Belle, ik heb heel graag dat je me knuffelt enzo maar ik krijg graag ook nog een beetje lucht. Belle liet hem nu wat losser en lachte. “beetje te enthousiast zeker” “een klein beetje maar lachte Daan terug” “hoe was je weekend?” “goed. De modeshow was mooi en verrassend. Zaterdag was iets minder, mijn zus hare vriend stond thuis ineens voor de deur. Ik kan hem niet uitstaan en vandaag was super want ik zie jouw nu” “onnozelaar” zei ze maar ze drukte toch een kus op zijn lippen. “weet je, ik wil je voorstellen aan mijn beste vriend Maarten.” “ok, maar dan wil ik jou ook voorstellen aan mijn vrienden.” “akkoord” morgen avond spreken we af. Daan en Belle hadden nog een leuke avond samen en Daan ging dan ook pas heel laat terug naar zijn kot.
Charlotte had Roel een sms’je gestuurd om te zeggen dat ze in Leuven was. Niet veel later werd er op haar deur geklopt en daar stond Roel. Charlotte trok hem vlug naar binnen en drukte een kus vol passie op zijn lippen. Hij was immers iets minder enthousiast. Charlotte merkte het meteen. “scheelt er iets?” “nee” “heeft het met eergisteren te maken want daar heb ik nu al lang spijt van” Charlotte zag echt wel dat er iets scheelde met Roel. “nee” Charlotte trok Roel kort tegen haar aan en ze voelde zijn lichaam op het hare reageren. Zonder na te denken trok ze haar t-shirt over haar hoofd en ook het zijne trok ze uit. Ze kuste hem en hij kuste haar terug. Ze vielen samen op het bed en Roel kuste haar nek, haar linker oor, dan zakte hij weer wat lager naar haar nek toe en nog wat lager tot hij haar borsten bereikte. Hij drukte veder lichte kusje op haar borsten en deed dan heel voorzichtig haar bh’tje los. Charlotte genoot van Roel en besloot zelf initiatief te nemen. Ze kuste zijn gespierde borstkas en liet haar handen over zijn rug dwalen. Hij kreunde luid en hoe onervaren ze ook was, ze probeerde haar gevoel te volgen en aan Roel zijn reactie zag ze dat het wel goed zat. Ze zakte met haar handen naar zijn broeksriem en wou deze losmaken. Toen hij plots haar handen vastpakte en haar van zich afduwde. Charlotte schrok, wist niet wat ze verkeerd had gedaan. Roel keek in haar ogen en voelde dat hij eerlijk moest zijn met haar voor hij met haar kon vrijen. Het voelde in zijn hart dat het anders niet juist zat. Ze moest de waarheid weten en wel nu zou hij die haar vertellen. Hoe moeilijk het ook was. Roel zette zich recht op Charlotte haar bed. Charlotte trok gehaast en een beetje beschaamd haar t-shirt aan. “heb ik iets verkeerd gedaan” vroeg ze met tranen in de ogen. Roel kreeg het nu echt wel moeilijk. Waarom moest ze zo verdomd puur en eerlijk zijn! “Charlotte, kijk naar mij. Ik moet je iets vertellen.”
Deel 18
Charlotte wist niet wat ze juist gehoord had. Roel moest haar iets vertellen “ik luister” zei ze met trillende stem. “Charlotte, ik weet niet waar ik moet beginnen.” Charlotte kreeg schrik. Wat moest hij haar zo dringend vertellen? “ik weet niet of je mijn reputatie kent?” “Daan heeft het mij verteld” “wel, dan heb je misschien wel gehoord dat ik soms weddenschappen afsluit om meisjes te verleiden voor …” “nee, da wist ik niet … ” Charlotte begon te huilen want ze voelde al aan wat er ging komen. “Charlotte luister, hoh, hoe moet ik dat nu gaan vertellen. Jij, jij was ook eerst een deel van zo een weddenschap maar… ik ben verliefd op je geworden! Ik kan er niet mee doorgaan en daarom vertel ik het je nu.” Charlotte trilde van woede! “Gij, gij …” schreeuwde ze maar ze geraakte niet uit haar woorden “het was nooit mijn bedoeling om u te kwetsen!” Roel kreeg nu ook tranen in zijn ogen als hij Charlotte daar zo zag zitten. Ze was heel bleek en zat te trillen. Wat had hij dat meisje aangedaan! “gij se leugenaar! Klootzak!” Schreeuwde ze zo hard ze kon. “Charlotte” Roel naam haar vast maar Charlotte rukte zich los en sloeg hem kei hard in het gezicht. Ze verschrok zelf van haar reactie. “Buiten!” schreeuwde ze “ma ik zie u graag! Alles wa ik gedaan heb, deed ik vanuit mijn hart, niet voor die weddenschap!” “buiten!” schreeuwde ze. Ze deed haar deur open en sloeg deze dan heel hard toe. Toen de deur toe was, zakte ze van pure emotie door haar benen. Ze huilde en huilde. Ze bleef maar trillen. Ze wou niets liever dan dat er haar nu iemand troostte. Ze wist niet waar ze anders naar toe kon dan naar haar broer. Ze pakte haar sleutel en vertrok naar haar broer. Onderweg bleven de tranen maar over haar wangen rollen. Ze kwam aan bij het kot van haar broer en klopte op de deur. Er deed niemand open. Wat moest ze nu doen? Ze had niet veel fut meer en zakte tegen de deur af. Heel in elkaar gekropen bleef ze voor de deur zitten huilen en wachten tot er iemand thuis kwam. Maarten was op stap en Daan was waarschijnlijk bij Belle. Ze zat daar zeker al 2 uur toen Daan aankwam. Hij zag iemand voor zijn deur zitten en liep er naartoe. Plotseling zag hij dat het zijn zus was. “Lotte! Wat is er gebeurd” Charlotte keek op naar haar broer en hij zag de tranen over haar wangen rollen. Hij knielde naast haar en sloeg zijn armen om haar heen. Ze had enkel een t-shirtje aan en ze voelde dan ook helemaal koud aan. Daan trok zijn zus overeind en sloot vlug de deur open. Hij trok haar mee naar binnen, zette haar neer op zijn bed en draaide vlug een deken rond haar. Daarna ging hij vlug een tas koffie maken. Toen hij terug kwam met de koffie, zette hij zich naast haar neer en vroeg dan eindelijk “Lotte, wat is er met je gebeurd?” ze antwoordde niet onmiddellijk en Daan dacht het ergste. Na een tijdje zei ze dan “Roel, hij … hij … je had gelijk” zei ze nog voor ze in snikken uitbarstte. Maar Daan wou helemaal geen gelijk hebben. “wat heeft Roel gedaan? Heeft hij je tot iets gedwongen?” vroeg Daan voorzichtig “nee, hij heeft mij gebruikt om … om een weddenschap te winnen.” Charlotte barste weer in snikken uit. Daan wist niet hoe te reageren en sloeg zijn armen rond haar. Ze huilde en bleef maar huilen. Ze vertelde ook dat ze echt verliefd was op hem en dat hij zei dat hij het goed met haar meende. Ze wou dat wel geloven maar ze kon het niet. Daan luisterde naar haar. Het was tegen 2 uur dat Maarten vrolijk binnen kwam. Hij zag Daan en Lotte zitten en werd plotseling stil. Hij hoorde Daan nog tegen zijn zus zeggen dat ze vannacht in zijn bed kon slapen. Daan gaf haar een t-shirt van hem en legde zijn zus dan in bed. Toen pas liep hij met Maarten naar de badkamer. “wat scheelt er met Lotte?” vroeg Maarten een beetje paniekerig. “Die Roel heeft haar gebruikt voor een weddenschap! Ik heb haar nog proberen te waarschuwen maar …” Daan kreeg een beetje een krop in zijn keel. Ze hadden zijn zus gekwetst, zo overstuur had hij haar nog nooit gezien. “da meent ge niet! Als ik die Roel tegenkom dan …” “nee, ik heb Charlotte moeten beloven dat ik hem niets zou doen. Ze wil hem uit haar leven bannen.” “en hem zomaar ongestraft laten” “ik heb het beloofd.” Na een half uurtje had Charlotte zichzelf eindelijk in slaap gehuild. Daan ging die nacht niet slapen en ook Maarten kon de slaap niet vatten.
Het was weekend en iedereen ten huizen Van Wijck bleef lang slapen. Sara en Simon hadden door de modeshow een drukke week voor de boeg en konden hun slaap dus goed gebruiken en Charlotte en Daan moesten nog wennen aan het unief leven. Iedereen sliep dus nog toen er aan de voordeur gebeld werd. Het was Simon die opstond om de deur te gaan openen. Tot zijn grote verbazing stond er een jongen man voor de deur, hij moest even oud zijn als Charlotte. “Oei, ik zie dat ik u heb wakker gemaakt maar ik kom eigenlijk voor Charlotte.” “ah, kom binnen.” Sara was ondertussen ook opgestaan. “ja, ik zal ons Lotte eens gaan roepen, ze slaapt nog.” Simon ging naar de kamer van zijn dochter en klopte op de deur “Lotte, er is iemand voor u.” “huh wa?” “er is iemand voor u” Lotte stond op en trok haar nachtkleedje een beetje fatsoenlijk. Het nachtkleedje verborg niet erg veel van Lotte haar figuur maar ze was er zich niet bewust van. Lotte liep naar beneden en ging naar de living waar ze plotseling Roel zag. “Roel? Hoe kom gij hier?” “ik kon u niet missen.” Roel liep naar haar toe en kuste haar vurig op de mond. Gelukkig waren haar ouders niet in de living. “Roel! Mijn ouders zijn wel thuis eh!” zei ze gespeeld streng. “ik heb u niet horen tegenpruttelen hoor. Roel kuste haar nog eens heel lang en intens. Charlotte genoot ervan. Ze had Roel gisterenavond toch echt wel gemist. Net toen Charlotte en Roel stonden te kussen kwam Sara de kamer binnen. Charlotte schrok en sprong van bij Roel vandaan. “euhm, Roel dat is mijn moeder Sara De Roose en ma dit is mijne vriendje Roel” “hallo, aangenaam u te leren kennen.” Probeerde Sara zo luchtig mogelijk te klinken. Roel voelde zich toch een beetje betrapt. Dit was de eerste keer dat hij werd voorgesteld aan de ouders van zijn vriendin en dan nog wel onverwachts. “heb je al gegeten? Voor ons wordt het immers wel het ontbijt maar je mag mee eten als je wilt.” Zei Sara vriendelijk. Ze wou absoluut vermijden dat Roel zich niet welkom voelde. Simon kwam nu ook de living binnen en nam Sara eens goed vast. “goedemorgen lieverd” hij kuste haar. “goedemorgen” “pa, dit is Roel” “Simon Van Wijck” ze gingen dan maar aan tafel. Er werd wat gepraat over studies enz toen Daan de keuken binnenkwam”wat doet gij hier?” “Daan!” zei Sara een beetje geschrokken “sorry ma, maar ik had van Charlotte niet verwacht dat ze het eerste beste vriendje al onmiddellijk mee naar huis zou brengen.” Daan nam een appel en liep geërgerd de keuken uit. “Ik ga naar Maarten” zei hij nog voor hij de deur sloot. Er viel een stilte aan tafel en na een tijdje begon Sara de tafel af te ruimen. Simon hielp haar. Toen de tafel opgeruimd was zei Sara “Lotte, wij gaan naar Helena” “ok ma, tot straks” Sara en Simon vertrokken ook en zo waren Charlotte en Roel eindelijk alleen “eindelijk” zei Charlotte opgelucht. Ze gingen in de living in de zetel zitten en Charlotte kroop dicht tegen Roel aan. “wa wil je vandaag nog doen?” vroeg Roel “niets, gewoon kort bij u zijn” toen Charlotte dit zei dwaalde zijn gedachten even af naar de weddenschap maar hij concentreerde zich snel terug op haar. Charlotte zat nog steeds in haar nachtkleedje “eigenlijk moet ik mij wel gaan omkleden maar als je wil mag je mee naar boven.” Charlotte en Roel gingen naar boven en Charlotte liet Roel haar kamer zien. “voila, mijn kamer. Kijk maar wa rond ofzo, ik ga snel wa kleren aantrekken” Charlotte liep naar de badkamer langs haar kamer. Roel keek wa rond in haar kamer. Het was geen typische meisjes kamer, eerder een Charlotte kamer. Bescheiden en toch mooi en gezellig ingericht. 5 minuutjes later kwam Charlotte terug de kamer ingevlogen. Ze droeg enkel een jeans en haar BH. “kwas mijn hemdje vergeten” zei ze een beetje verlegen. Ze wou haar hemdje aandoen en toeknopen toen Roel haar plotseling vastpakte. Hij kuste haar en de kus werd heviger. Hij trok haar tegen zich aan en zijn handen dwaalde over haar rug naar haar buik toe. Charlotte wist niet echt goed wat doen en liet Roel maar begaan. Hij ging met zijn handen naar de sluiting van haar bh en wou die losdoen maar toen duwde ze hem van zich af. Hij schrok en sprong een beetje achteruit. Hij wist niet echt hoe te reageren. “scheelt er iets? Ging ik te snel?” Charlotte schaamde zich wel een beetje en knikte ja. Hij zag dat ze het vervelend vond en nam haar vast. “het is niets” zei hij troostend. Ze gingen terug naar beneden een filmpje zien.
Deel 16
Roel was nog een tijdje gebleven. Ze hadden nog een beetje liggen knuffelen en kussen maar aan meer was Charlotte voorlopig niet toe. Ze vond het wel een beetje gênant en ze schaamde zich ook wel een beetje tegenover Roel. Gelukkig was hij er goed mee omgegaan en niet gaan lopen ofzo want dan weet ze niet wat ze gedaan had. Charlotte kroop vroeg terug haar bed in en piekerde nog na. Misschien moest ze het maandag toch maar goed maken bij Roel. Ze wou wel verder gaan maar iets in haar zei dat ze moest wachten. Maar voor wat moest ze wachten? Of voor wie moest ze wachten? Ze was verliefd op Roel, voor het eerst voelde ze zich goed bij een jongen. Misschien … misschien moest ze wel Roel gewoon laten doen en volgen. Ze piekerde nog een heel tijdje door en viel dan toch eindelijk in slaap
Daan was ’s middags kwaad naar Maarten vertrokken. Wat bezielde zijn zus toch? Die Roel zomaar naar hun thuis laten komen, een relatie met hem beginnen, hem voorstellen aan hun ouders! Kon het nog erger? Toen hij bij Maarten zijn thuis aankwam, was het Lieven die opendeed. “is Maarten thuis?” “euhm, ja ik denk het wel. Scheelt er iets?” “nee, niet echt.” “alle Daan, ge weet bij mij kunt ge altijd praten.” “Het is Charlotte. Ze heeft ne vriend ma ik betrouw die gast helemaal niet. hij heeft het niet goed met haar voor. Daar ben ik zeker van. Ik ken zijn reputatie!” “Daan, mensen kunnen veranderen. Kijk naar u pa en ma. Uwe pa was vroeger ne flierefluiter. Het ene meisje na het andere en dan leerde hij Sara kennen. Een onzeker, lelijk meisje die bereid was ver te gaan voor hem. Hij heeft haar eerst een beetje gebruikt maar werd dan wel echt verliefd op dat meisje. Zij kwam erachter, veranderde in een mooie zwaan en ze waren nog steeds verliefd. Ze bleek zwanger te zijn en door u zijn ze stillekes terug naar elkaar gegroeid en zie nu, ge hebt er zelf nog een zuske bij gekregen. Nu 20 jaar later zijn ze nog steeds even verliefd als toen. Dus mensen kunnen echt wel veranderen.” “ik weet het wel maar ik wil niet dat Charlotte gekwetst wordt.” “U zus is een slim meiske en ze weet wel wat ze doet. Geloof mij maar” Daan was toch een beetje gerustgesteld door Lieven en ging nu naar de kamer vaan Maarten. “Daan. U had ik vandaag nu niet verwacht. Kunt ge mij nu al niet meer missen?” “Die Roel was thuis voor Charlotte dus ben ik maar gaan lopen. Ik kan zijne kop niet eens zien!” “alle, dan zal ik voor afleiding zorgen. Ik heb gisteren met u nicht gepraat.” “met Louise?” “nee, met Katerina.” “ah, wa wist ze zoal te vertellen?” “vanalles. Ik wist niet dat ze rookte.” “das ook het eerste wat ik daar van hoor.” “toch een sympathieke eh. Tegenover haar zus, die had mij gisteren bijna mijne neus afgebeten.” “zijt gij nu nog altijd zot achter Louise?” “ma nee, alle, iemand met zo een karakter, daar kan ik niet mee leven hoor.” “haha, nu moet ik spontaan denken aan wa uwe pa mij juist vertelde. Mensen kunnen veranderen, dus heel misschien Louise ook” “daar vrees ik toch wel voor. Da meisje is bloedmooi, maar een hart heeft ze precies toch niet. Ge zou amper denken dat ze een dochter van Helena is, laat staan familie van Lotte of u.” “ja, het is gene Van Wijck. Ze lijkt wel een beetje het karakter te hebben van Alexander. Die is ook zo hard.” “ma Katerina is echt een toffe.” “ja is waar ma seg, ge gaat mij toch niet vertellen dat ge nu een oogske hebt op Katerina?” “nee, ik zeg het toch, het is een toffe. Niet meer ma zeker niet minder.” “Maarten ze word volgende maand pas 16! Pas op met wa ge doet eh!” “seg man, ik ga er niet mee in bed duiken eh! Gewoon af en toe es afspreken ofzo als vrienden.” “ja, ma misschien ziet zij u wel niet als gewoon ne vriend.” “denkt gij dat Katerina …” “kan toch eh, gaat dat zo niet bij meisjes van 16?” Maarten kon niet geloven wat Daan hem net vertelde. Katerina die misschien zot was achter hem? Hij moest het dan ook even laten bezinken. “kan zijn ma kom, ander onderwerp.” Daan bleef nog tot na het eten bij Maarten zijn thuis en vertrok dan naar huis. Gelukkig was Roel al weg en Charlotte lag zelfs al terug in bed. Daan hoopte maar dat zijn zus deze namiddag haar verstand had gebruikt …
Deel 17
Het was zondag vandaag en voor iedereen een rustige dag. Daan belde zeker anderhalf uur met Belle. Beide hadden elkaar heel het weekend gemist. Charlotte was een groot stuk van de dag bezig met leren en Sara en Simon hadden besloten om eens naar Simon zijn ouders te gaan. Ze woonde nu op een service flat in Antwerpen. Ze waren blij met het bezoek en Sara en Simon vertelde een beetje over de modeshow en de kinderen enzo. s’ Avonds vertrokken Daan, Charlotte en Maarten nog naar de unief. Weer gingen ze met de trein maar deze keer was de sfeer heel wat meer gespannen. Charlotte was nog steeds kwaad op Daan om wat hij tegen Roel gezegd had. Daan deed voor één keer eens niet de moeite om het bij te leggen bij zijn zus. Als ze niet wou luisteren naar hem dan moest ze maar op de harde manier achter de waarheid komen. Hij kon niet blijven smeken om naar hem te luisteren. Wist hij veel wat zijn zus de komende week nog voor de boeg stond, want wa zij ging meemaken, dat kon niemand op voorhand voorspellen.
Aangekomen in Leuven liepen ze in stilte naar hun kot. Daan ging ook onmiddellijk langs dat van Belle. Hij wist dat ze vanavond nog naar Leuven zou komen maar wanneer dat wist hij niet. Hij klopte op de deur. Bijna onmiddellijk deed Belle de deur open en sprong Daan rond de nek. “Ik heb u zo gemist.” Zei ze tussen het geven van kusjes door. Daan vergat spontaan alle zorgen rond zijn zus. Hij stapte met de enthousiaste Belle rond zijn nek haar kamer binnen en samen vielen ze op het bed. Belle hield Daan zo sterk vast dat hij bijna niet meer kon ademen. “Belle, ik heb heel graag dat je me knuffelt enzo maar ik krijg graag ook nog een beetje lucht. Belle liet hem nu wat losser en lachte. “beetje te enthousiast zeker” “een klein beetje maar lachte Daan terug” “hoe was je weekend?” “goed. De modeshow was mooi en verrassend. Zaterdag was iets minder, mijn zus hare vriend stond thuis ineens voor de deur. Ik kan hem niet uitstaan en vandaag was super want ik zie jouw nu” “onnozelaar” zei ze maar ze drukte toch een kus op zijn lippen. “weet je, ik wil je voorstellen aan mijn beste vriend Maarten.” “ok, maar dan wil ik jou ook voorstellen aan mijn vrienden.” “akkoord” morgen avond spreken we af. Daan en Belle hadden nog een leuke avond samen en Daan ging dan ook pas heel laat terug naar zijn kot.
Charlotte had Roel een sms’je gestuurd om te zeggen dat ze in Leuven was. Niet veel later werd er op haar deur geklopt en daar stond Roel. Charlotte trok hem vlug naar binnen en drukte een kus vol passie op zijn lippen. Hij was immers iets minder enthousiast. Charlotte merkte het meteen. “scheelt er iets?” “nee” “heeft het met eergisteren te maken want daar heb ik nu al lang spijt van” Charlotte zag echt wel dat er iets scheelde met Roel. “nee” Charlotte trok Roel kort tegen haar aan en ze voelde zijn lichaam op het hare reageren. Zonder na te denken trok ze haar t-shirt over haar hoofd en ook het zijne trok ze uit. Ze kuste hem en hij kuste haar terug. Ze vielen samen op het bed en Roel kuste haar nek, haar linker oor, dan zakte hij weer wat lager naar haar nek toe en nog wat lager tot hij haar borsten bereikte. Hij drukte veder lichte kusje op haar borsten en deed dan heel voorzichtig haar bh’tje los. Charlotte genoot van Roel en besloot zelf initiatief te nemen. Ze kuste zijn gespierde borstkas en liet haar handen over zijn rug dwalen. Hij kreunde luid en hoe onervaren ze ook was, ze probeerde haar gevoel te volgen en aan Roel zijn reactie zag ze dat het wel goed zat. Ze zakte met haar handen naar zijn broeksriem en wou deze losmaken. Toen hij plots haar handen vastpakte en haar van zich afduwde. Charlotte schrok, wist niet wat ze verkeerd had gedaan. Roel keek in haar ogen en voelde dat hij eerlijk moest zijn met haar voor hij met haar kon vrijen. Het voelde in zijn hart dat het anders niet juist zat. Ze moest de waarheid weten en wel nu zou hij die haar vertellen. Hoe moeilijk het ook was. Roel zette zich recht op Charlotte haar bed. Charlotte trok gehaast en een beetje beschaamd haar t-shirt aan. “heb ik iets verkeerd gedaan” vroeg ze met tranen in de ogen. Roel kreeg het nu echt wel moeilijk. Waarom moest ze zo verdomd puur en eerlijk zijn! “Charlotte, kijk naar mij. Ik moet je iets vertellen.”
Deel 18
Charlotte wist niet wat ze juist gehoord had. Roel moest haar iets vertellen “ik luister” zei ze met trillende stem. “Charlotte, ik weet niet waar ik moet beginnen.” Charlotte kreeg schrik. Wat moest hij haar zo dringend vertellen? “ik weet niet of je mijn reputatie kent?” “Daan heeft het mij verteld” “wel, dan heb je misschien wel gehoord dat ik soms weddenschappen afsluit om meisjes te verleiden voor …” “nee, da wist ik niet … ” Charlotte begon te huilen want ze voelde al aan wat er ging komen. “Charlotte luister, hoh, hoe moet ik dat nu gaan vertellen. Jij, jij was ook eerst een deel van zo een weddenschap maar… ik ben verliefd op je geworden! Ik kan er niet mee doorgaan en daarom vertel ik het je nu.” Charlotte trilde van woede! “Gij, gij …” schreeuwde ze maar ze geraakte niet uit haar woorden “het was nooit mijn bedoeling om u te kwetsen!” Roel kreeg nu ook tranen in zijn ogen als hij Charlotte daar zo zag zitten. Ze was heel bleek en zat te trillen. Wat had hij dat meisje aangedaan! “gij se leugenaar! Klootzak!” Schreeuwde ze zo hard ze kon. “Charlotte” Roel naam haar vast maar Charlotte rukte zich los en sloeg hem kei hard in het gezicht. Ze verschrok zelf van haar reactie. “Buiten!” schreeuwde ze “ma ik zie u graag! Alles wa ik gedaan heb, deed ik vanuit mijn hart, niet voor die weddenschap!” “buiten!” schreeuwde ze. Ze deed haar deur open en sloeg deze dan heel hard toe. Toen de deur toe was, zakte ze van pure emotie door haar benen. Ze huilde en huilde. Ze bleef maar trillen. Ze wou niets liever dan dat er haar nu iemand troostte. Ze wist niet waar ze anders naar toe kon dan naar haar broer. Ze pakte haar sleutel en vertrok naar haar broer. Onderweg bleven de tranen maar over haar wangen rollen. Ze kwam aan bij het kot van haar broer en klopte op de deur. Er deed niemand open. Wat moest ze nu doen? Ze had niet veel fut meer en zakte tegen de deur af. Heel in elkaar gekropen bleef ze voor de deur zitten huilen en wachten tot er iemand thuis kwam. Maarten was op stap en Daan was waarschijnlijk bij Belle. Ze zat daar zeker al 2 uur toen Daan aankwam. Hij zag iemand voor zijn deur zitten en liep er naartoe. Plotseling zag hij dat het zijn zus was. “Lotte! Wat is er gebeurd” Charlotte keek op naar haar broer en hij zag de tranen over haar wangen rollen. Hij knielde naast haar en sloeg zijn armen om haar heen. Ze had enkel een t-shirtje aan en ze voelde dan ook helemaal koud aan. Daan trok zijn zus overeind en sloot vlug de deur open. Hij trok haar mee naar binnen, zette haar neer op zijn bed en draaide vlug een deken rond haar. Daarna ging hij vlug een tas koffie maken. Toen hij terug kwam met de koffie, zette hij zich naast haar neer en vroeg dan eindelijk “Lotte, wat is er met je gebeurd?” ze antwoordde niet onmiddellijk en Daan dacht het ergste. Na een tijdje zei ze dan “Roel, hij … hij … je had gelijk” zei ze nog voor ze in snikken uitbarstte. Maar Daan wou helemaal geen gelijk hebben. “wat heeft Roel gedaan? Heeft hij je tot iets gedwongen?” vroeg Daan voorzichtig “nee, hij heeft mij gebruikt om … om een weddenschap te winnen.” Charlotte barste weer in snikken uit. Daan wist niet hoe te reageren en sloeg zijn armen rond haar. Ze huilde en bleef maar huilen. Ze vertelde ook dat ze echt verliefd was op hem en dat hij zei dat hij het goed met haar meende. Ze wou dat wel geloven maar ze kon het niet. Daan luisterde naar haar. Het was tegen 2 uur dat Maarten vrolijk binnen kwam. Hij zag Daan en Lotte zitten en werd plotseling stil. Hij hoorde Daan nog tegen zijn zus zeggen dat ze vannacht in zijn bed kon slapen. Daan gaf haar een t-shirt van hem en legde zijn zus dan in bed. Toen pas liep hij met Maarten naar de badkamer. “wat scheelt er met Lotte?” vroeg Maarten een beetje paniekerig. “Die Roel heeft haar gebruikt voor een weddenschap! Ik heb haar nog proberen te waarschuwen maar …” Daan kreeg een beetje een krop in zijn keel. Ze hadden zijn zus gekwetst, zo overstuur had hij haar nog nooit gezien. “da meent ge niet! Als ik die Roel tegenkom dan …” “nee, ik heb Charlotte moeten beloven dat ik hem niets zou doen. Ze wil hem uit haar leven bannen.” “en hem zomaar ongestraft laten” “ik heb het beloofd.” Na een half uurtje had Charlotte zichzelf eindelijk in slaap gehuild. Daan ging die nacht niet slapen en ook Maarten kon de slaap niet vatten.
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Deel 19
s’ Morgens zorgde Maarten dat er verse pistolets waren voor als Charlotte wakker werd. Hij en Daan zouden vandaag een dagje spijbelen om met Charlotte te blijven. Ze wouden niet dat ze stomme dingen zou gaan doen of heel de dag zou zitten piekeren en huilen. Charlotte sliep lang, het was tegen de middag dat ze wakker werd. Ze schrok toen ze zag dat ze niet in haar eigen bed lag en schrok nog meer toen ze Maarten zag langs haar bed zitten met laptop op zijn schoot. Toen realiseerde ze zich weer in wat voor toestand ze hier gisteren was aangekomen. Ze was een emotioneel wrak geweest en zo voelde ze zich nog steeds alleen kon ze het nu beter verbergen. “goedemorgen” zei Maarten. Daan riep vanuit het kleine keukentje. “er zijn verse pistolets en koffie” Charlotte stond op en ging aan tafel zitten. Maarten en Daan gingen erbij zitten. Ze zwegen een tijdje tot Charlotte de stilte verbrak “dank jullie. Ik weet niet wat ik moest gedaan hebben, moesten jullie er niet voor mij geweest zijn.” Er viel weer een stilte. “Lotte …” “ik weet het, gij had mij gewaarschuwd en ik wou weer niet luisteren.” “dat ook ma wa ik wou zeggen, ge weet dat ge altijd bij mij terecht kunt eh. Als ge gebeld had, dan had ik hier onmiddellijk gestaan.” “en ik ook!” vulde Maarten aan. Charlotte stond op en knuffelde Daan en daarna Maarten. Er stonden weeral tranen in haar ogen maar ze herpakte zich snel. “Jullie zijn toch echte schatjes eh! Ik weet één ding, verliefd wil ik nooit meer worden!” ze moesten alle 3 lachen. Daan stelde voor om deze avond bij hem en Maarten weg te gaan. Hij wou Belle aan hen voorstellen en het zou Charlotte haar gedachten een beetje verzetten. Charlotte stribbelde eerst tegen maar Daan duldde geen tegenspraak. Daan en Maarten probeerde Charlotte zo veel mogelijk af te leiden de rest van de dag. Deze avond hadden ze om 8 uur afgesproken met Belle.
Charlotte was nog even langs haar thuis gegaan om andere kleren aan te trekken en was dan vertrokken richting het café waar ze afgesproken hadden. Ze had er niet veel zin in maar wou Daan niet teleurstellen. Hij had zo zijn best gedaan om haar de dag af te leiden dat ze nu niet kon ontbreken. Ze was trouwens wel benieuwd naar die Belle. Als Daan haar wou voorstellen, dan zou ze absoluut een speciaal meisje zijn. Hij had nog niemand van zijn vriendinnen ooit aan haar voorgesteld, laat staan mee naar huis genomen. Daarvoor duurde de relatie nooit lang genoeg. Roel was zondag ook bij haar thuis geweest en ze hadden bijna … ze kon er niet aan denken zonder terug tranen in haar ogen te krijgen. Gelukkig kwam ze net aan bij het café’tje. Ze stapte binnen en zag haar broer tegen de bar leunen. Ook Maarten zat daar. Ze liep op hen af. “hey” ze probeerde te lachen maar het was maar een flauwe glimlach die op haar gezicht verscheen. “iets drinken zusje? Ik trakteer.” “witte wijn” haar broer schrok van haar keuze maar bestelde toch een wijntje. Hij zou haar deze avond toch in het oog houden. “Binnen een klein 10 minuten is Belle er, ze moest nog eerst even langs een vriendin en kwam dan door naar hier.” Daan was zelf een beetje zenuwachtig. Gelukkig was Belle er vroeger dan verwacht. Daan zag haar binnenkomen en liep op haar af. Hij kuste haar en fluisterde dan “Ge ziet er prachtig uit. Heb u gemist vandaag” “ik u ook” fluisterde ze terug en drukte nog vlug een kus op Daan zijn lippen. Daan nam haar hand en liep dan richting Maarten en zijn zus. “Maarten, Charlotte dit is Belle. Belle, mijn zusje en mijne beste vriend” Charlotte kende Belle van ergens. “zit gij toevallig bij mij op kot?” “ja, volgens u broer wel.” “dan herken ik u daarvan! Ik was al aan het denken waarvan ik u kon kennen” “mijn kot is op het eerste” “da van mij op het tweede” “alle, dan gaan wij elkaar nog vaak zien” Maarten wou zich nu toch ook wel in het gesprek moeien. Die Belle leek hem nog goed mee te vallen. Daan had een goei keuze gemaakt. “nu iets anders, hoe hebt gij Daan zo zot van u gekregen?” vroeg Maarten nogal recht op de man af. “euhm, ge bedoelt waarschijnlijk hoe heeft Daan mij zo ver gekregen?” zei Belle mysterieus. Maarten was nu toch wel echt nieuwsgierig. “alle, vertel. Zo kennen wij Daan nog niet” Daan ging er een beetje van blozen. Straks zou Maarten nog iets vertellen over hoe hij ieder weekend een nieuw meisje mee naar huis nam. Hij wou liever niet dat Belle dat nu al wist. Misschien zou ze wel bang krijgen en niet meer bij hem willen blijven, het gedacht alleen al gaf Daan een slecht gevoel. “toevallig elkaar tegen het lijf gelopen op straat en elkaar zien onder de les en van het één kwam het ander” zei Belle. Ze wou niet graag alle details prijsgeven, die waren alleen voor haar en Daan. “van het één het ander eh” zei Maarten al lachend “jonge! Kunde ge nu aan niets anders denken!” zei Daan en hij stootte Maarten speels tegen zijn schouder. “hoe weet gij aan wa ik aan het denken ben. Gij hebt hier de verkeerde gedachte, ikke niet.” Zei Maarten terug. “kom, zo een discussie willen we nu niet beginnen want dan staan we hier straks nog.” Zei Charlotte die het gesprek op een ander onderwerp wou brengen. Charlotte praatte nog een heel tijdje met Belle. Het bleek dat ze eigenlijk veel gemeen hadden. Charlotte vertrouwde Belle nog toe dat haar broer één uit de duizend was en dat ze hem nu niet meer mocht loslaten. Belle beloofde plechtig dat ze dat niet zou doen. Daan zag dat het wel klikte tussen Charlotte en Belle en was blij dat zijn zus nu eens even niet aan Roel dacht. Maar Daan had nog maar net aan Roel gedacht of daar ging de deur open en kwam Roel binnen. Charlotte draaide zich om en stond oog in oog met Roel…
Deel 20
Lotte wist niet hoe te reageren en draaide zich vlug terug om. Maar het was te laat. Roel had haar gezien en kwam naar haar toe gelopen. Hij legde zijn hand op haar schouder en draaide haar voorzichtig om zodat hij in haar ogen kon kijken. “Charlotte, wij moeten praten” “ik wil niet praten” “en toch moeten we praten” Charlotte begon zich op te winden. “Waarom moeten wij nu nog praten? Moet ik een nieuw onderdeel worden van een weddenschap? Ge zegt het maar zer.” “ok, dat had ik verdiend maar we moeten echt praten, onder 4 ogen.” Roel trok Charlotte aan haar arm. Ze trok haar arm bruusk terug. Maarten kwam tussenbeide “man, wilt ge da eens laten” zei hij fel. “och, hebt ge al een nieuw vriendje ofwa?” vroeg Roel een beetje jaloers. “Maarten is mijn vriendje niet” “nee, wat dan eh, uwe minnaar ofzo! Met mij wou ge niet eh maar …” Daan kon het niet meer aanhoren en sloeg Roel in zijn gezicht. “waag het niet nog eens mijn zus zo te beledigen” zei hij dreigend. Charlotte liep op Roel toe. Hij zag de tranen die over haar wangen rolde. “sorry sorry, ik bedoelde het niet zo” probeerde Roel zijn misstap van juist nog te herstellen. Charlotte was woest op Roel maar ook op Daan. Hij had haar beloofd om Roel niets te doen. “Het is maar da ge het weet, maar Maarten is een neef van mij” zei ze nog voor ze het café uit stormde. Daan wou haar achterna lopen maar Belle hield hem tegen. “laat haar even. Ze wil alleen zijn.” Roel stond nog steeds voor Maarten. “sorry, ik had het niet zo bedoeld. Ik was kwaad en zag dan u en ik werd jaloers en…” “kwets Charlotte nog ene keer en dan …” zei Maarten dreigend tegen Roel voor hij zich omdraaide. Roel bleef niet langer in dit café en liep ook naar buiten.
Daan was woest op Roel. Roel had zijn zus voor heel het café verweten voor hoer. Zijn zus was er kapot van. Hoe kon Roel nu in hemelsnaam denken dat Charlotte een relatie had met Maarten. Iedereen kon zien dat die 2 niet samen pasten. Ze kende elkaar van kleins af, waren opgegroeid als broer en zus en Charlotte was veel te braaf voor Maarten. Maarten had iemand nodig met veel karakter en durf. Zijn zus was meestal heel toegefelijk, vergevingsgezind en alles volgens de regeltjes.
Maarten kon er ook niet van over wat hij net gehoord had. Hij en Charlotte!? Welke zot kwam daar nu bij. Ok, Charlotte was een lief meisje maar totaal zijn type niet. Maarten keek naar Daan en met één blik kon hij zien dat die woedend was. Zijn zus zo beledigen, dat was durven van die kerel, voor het zelfde geld kon hij het niet meer na vertellen.
Roel was buiten wat tegen een boom aan het nadenken en aan het mokken. Hoe kon hij nu zoiets gezegd hebben voor een vol café over Charlotte? Wat had hem bezield? Zo jaloers had hij zich nog nooit gevoeld en nu bleek dat hij jaloers was op haar neef! Hij had nu zeker al zijn kansen vergooit bij Charlotte. En dat vond hij nog het ergste
Charlotte was aan het wandelen door een steegje. Ze was woedend. Roel had haar gewoon een hoer genoemd terwijl zij nog nooit … hoe kon ze van zo iemand houden? En Daan, hij had haar nog zo beloofd om Roel met rust te laten. Ze kende haar broer, hij kon nogal impulsief reageren en dat had hij daarstraks duidelijk gedaan. Roel mocht nog van geluk spreken. Charlotte hield even halt om haar gsm te zoeken in haar handtas. Ze had al heel de tijd het gevoel alsof er iemand achter haar liep maar telkens als ze keek, zag ze niemand. Ze dacht dat het Roel was en hield daarom even halt. Misschien zou hij haar dan voorbij lopen. Charlotte wandelde dan maar verder. Ze begon schrik te krijgen. Plotseling greep er iemand bruusk haar armen vast ze schreeuwde luid maar toen werd er een mes op haar keel geduwd. Instinctief zweeg ze. Ze durfde niet meer te bewegen en kon enkel geluidloos snikken. Dan zag ze een 2de man. Hij stapte naar haar toe en ging stilletjes met zijn hand langs haar gezicht. ze kon hem niet herkennen want het was donker en hij had een kap op zijn hoofd. “zo, ik heb zojuist gehoord dat jij nog al een gewillig meisje bent en nog een mooie erbij” Charlotte begon harder te huilen. De man ging met zijn hand onder haar bloes. Charlotte probeerde zich te weren maar de andere drukte het mes steviger tegen haar keel waardoor er een kleine snee ontstond waar stilletjes bloed uit sijpelde. En toen besefte ze wat er ging gebeuren, ze kon enkel maar hopen dat iemand haar had horen schreeuwen…
s’ Morgens zorgde Maarten dat er verse pistolets waren voor als Charlotte wakker werd. Hij en Daan zouden vandaag een dagje spijbelen om met Charlotte te blijven. Ze wouden niet dat ze stomme dingen zou gaan doen of heel de dag zou zitten piekeren en huilen. Charlotte sliep lang, het was tegen de middag dat ze wakker werd. Ze schrok toen ze zag dat ze niet in haar eigen bed lag en schrok nog meer toen ze Maarten zag langs haar bed zitten met laptop op zijn schoot. Toen realiseerde ze zich weer in wat voor toestand ze hier gisteren was aangekomen. Ze was een emotioneel wrak geweest en zo voelde ze zich nog steeds alleen kon ze het nu beter verbergen. “goedemorgen” zei Maarten. Daan riep vanuit het kleine keukentje. “er zijn verse pistolets en koffie” Charlotte stond op en ging aan tafel zitten. Maarten en Daan gingen erbij zitten. Ze zwegen een tijdje tot Charlotte de stilte verbrak “dank jullie. Ik weet niet wat ik moest gedaan hebben, moesten jullie er niet voor mij geweest zijn.” Er viel weer een stilte. “Lotte …” “ik weet het, gij had mij gewaarschuwd en ik wou weer niet luisteren.” “dat ook ma wa ik wou zeggen, ge weet dat ge altijd bij mij terecht kunt eh. Als ge gebeld had, dan had ik hier onmiddellijk gestaan.” “en ik ook!” vulde Maarten aan. Charlotte stond op en knuffelde Daan en daarna Maarten. Er stonden weeral tranen in haar ogen maar ze herpakte zich snel. “Jullie zijn toch echte schatjes eh! Ik weet één ding, verliefd wil ik nooit meer worden!” ze moesten alle 3 lachen. Daan stelde voor om deze avond bij hem en Maarten weg te gaan. Hij wou Belle aan hen voorstellen en het zou Charlotte haar gedachten een beetje verzetten. Charlotte stribbelde eerst tegen maar Daan duldde geen tegenspraak. Daan en Maarten probeerde Charlotte zo veel mogelijk af te leiden de rest van de dag. Deze avond hadden ze om 8 uur afgesproken met Belle.
Charlotte was nog even langs haar thuis gegaan om andere kleren aan te trekken en was dan vertrokken richting het café waar ze afgesproken hadden. Ze had er niet veel zin in maar wou Daan niet teleurstellen. Hij had zo zijn best gedaan om haar de dag af te leiden dat ze nu niet kon ontbreken. Ze was trouwens wel benieuwd naar die Belle. Als Daan haar wou voorstellen, dan zou ze absoluut een speciaal meisje zijn. Hij had nog niemand van zijn vriendinnen ooit aan haar voorgesteld, laat staan mee naar huis genomen. Daarvoor duurde de relatie nooit lang genoeg. Roel was zondag ook bij haar thuis geweest en ze hadden bijna … ze kon er niet aan denken zonder terug tranen in haar ogen te krijgen. Gelukkig kwam ze net aan bij het café’tje. Ze stapte binnen en zag haar broer tegen de bar leunen. Ook Maarten zat daar. Ze liep op hen af. “hey” ze probeerde te lachen maar het was maar een flauwe glimlach die op haar gezicht verscheen. “iets drinken zusje? Ik trakteer.” “witte wijn” haar broer schrok van haar keuze maar bestelde toch een wijntje. Hij zou haar deze avond toch in het oog houden. “Binnen een klein 10 minuten is Belle er, ze moest nog eerst even langs een vriendin en kwam dan door naar hier.” Daan was zelf een beetje zenuwachtig. Gelukkig was Belle er vroeger dan verwacht. Daan zag haar binnenkomen en liep op haar af. Hij kuste haar en fluisterde dan “Ge ziet er prachtig uit. Heb u gemist vandaag” “ik u ook” fluisterde ze terug en drukte nog vlug een kus op Daan zijn lippen. Daan nam haar hand en liep dan richting Maarten en zijn zus. “Maarten, Charlotte dit is Belle. Belle, mijn zusje en mijne beste vriend” Charlotte kende Belle van ergens. “zit gij toevallig bij mij op kot?” “ja, volgens u broer wel.” “dan herken ik u daarvan! Ik was al aan het denken waarvan ik u kon kennen” “mijn kot is op het eerste” “da van mij op het tweede” “alle, dan gaan wij elkaar nog vaak zien” Maarten wou zich nu toch ook wel in het gesprek moeien. Die Belle leek hem nog goed mee te vallen. Daan had een goei keuze gemaakt. “nu iets anders, hoe hebt gij Daan zo zot van u gekregen?” vroeg Maarten nogal recht op de man af. “euhm, ge bedoelt waarschijnlijk hoe heeft Daan mij zo ver gekregen?” zei Belle mysterieus. Maarten was nu toch wel echt nieuwsgierig. “alle, vertel. Zo kennen wij Daan nog niet” Daan ging er een beetje van blozen. Straks zou Maarten nog iets vertellen over hoe hij ieder weekend een nieuw meisje mee naar huis nam. Hij wou liever niet dat Belle dat nu al wist. Misschien zou ze wel bang krijgen en niet meer bij hem willen blijven, het gedacht alleen al gaf Daan een slecht gevoel. “toevallig elkaar tegen het lijf gelopen op straat en elkaar zien onder de les en van het één kwam het ander” zei Belle. Ze wou niet graag alle details prijsgeven, die waren alleen voor haar en Daan. “van het één het ander eh” zei Maarten al lachend “jonge! Kunde ge nu aan niets anders denken!” zei Daan en hij stootte Maarten speels tegen zijn schouder. “hoe weet gij aan wa ik aan het denken ben. Gij hebt hier de verkeerde gedachte, ikke niet.” Zei Maarten terug. “kom, zo een discussie willen we nu niet beginnen want dan staan we hier straks nog.” Zei Charlotte die het gesprek op een ander onderwerp wou brengen. Charlotte praatte nog een heel tijdje met Belle. Het bleek dat ze eigenlijk veel gemeen hadden. Charlotte vertrouwde Belle nog toe dat haar broer één uit de duizend was en dat ze hem nu niet meer mocht loslaten. Belle beloofde plechtig dat ze dat niet zou doen. Daan zag dat het wel klikte tussen Charlotte en Belle en was blij dat zijn zus nu eens even niet aan Roel dacht. Maar Daan had nog maar net aan Roel gedacht of daar ging de deur open en kwam Roel binnen. Charlotte draaide zich om en stond oog in oog met Roel…
Deel 20
Lotte wist niet hoe te reageren en draaide zich vlug terug om. Maar het was te laat. Roel had haar gezien en kwam naar haar toe gelopen. Hij legde zijn hand op haar schouder en draaide haar voorzichtig om zodat hij in haar ogen kon kijken. “Charlotte, wij moeten praten” “ik wil niet praten” “en toch moeten we praten” Charlotte begon zich op te winden. “Waarom moeten wij nu nog praten? Moet ik een nieuw onderdeel worden van een weddenschap? Ge zegt het maar zer.” “ok, dat had ik verdiend maar we moeten echt praten, onder 4 ogen.” Roel trok Charlotte aan haar arm. Ze trok haar arm bruusk terug. Maarten kwam tussenbeide “man, wilt ge da eens laten” zei hij fel. “och, hebt ge al een nieuw vriendje ofwa?” vroeg Roel een beetje jaloers. “Maarten is mijn vriendje niet” “nee, wat dan eh, uwe minnaar ofzo! Met mij wou ge niet eh maar …” Daan kon het niet meer aanhoren en sloeg Roel in zijn gezicht. “waag het niet nog eens mijn zus zo te beledigen” zei hij dreigend. Charlotte liep op Roel toe. Hij zag de tranen die over haar wangen rolde. “sorry sorry, ik bedoelde het niet zo” probeerde Roel zijn misstap van juist nog te herstellen. Charlotte was woest op Roel maar ook op Daan. Hij had haar beloofd om Roel niets te doen. “Het is maar da ge het weet, maar Maarten is een neef van mij” zei ze nog voor ze het café uit stormde. Daan wou haar achterna lopen maar Belle hield hem tegen. “laat haar even. Ze wil alleen zijn.” Roel stond nog steeds voor Maarten. “sorry, ik had het niet zo bedoeld. Ik was kwaad en zag dan u en ik werd jaloers en…” “kwets Charlotte nog ene keer en dan …” zei Maarten dreigend tegen Roel voor hij zich omdraaide. Roel bleef niet langer in dit café en liep ook naar buiten.
Daan was woest op Roel. Roel had zijn zus voor heel het café verweten voor hoer. Zijn zus was er kapot van. Hoe kon Roel nu in hemelsnaam denken dat Charlotte een relatie had met Maarten. Iedereen kon zien dat die 2 niet samen pasten. Ze kende elkaar van kleins af, waren opgegroeid als broer en zus en Charlotte was veel te braaf voor Maarten. Maarten had iemand nodig met veel karakter en durf. Zijn zus was meestal heel toegefelijk, vergevingsgezind en alles volgens de regeltjes.
Maarten kon er ook niet van over wat hij net gehoord had. Hij en Charlotte!? Welke zot kwam daar nu bij. Ok, Charlotte was een lief meisje maar totaal zijn type niet. Maarten keek naar Daan en met één blik kon hij zien dat die woedend was. Zijn zus zo beledigen, dat was durven van die kerel, voor het zelfde geld kon hij het niet meer na vertellen.
Roel was buiten wat tegen een boom aan het nadenken en aan het mokken. Hoe kon hij nu zoiets gezegd hebben voor een vol café over Charlotte? Wat had hem bezield? Zo jaloers had hij zich nog nooit gevoeld en nu bleek dat hij jaloers was op haar neef! Hij had nu zeker al zijn kansen vergooit bij Charlotte. En dat vond hij nog het ergste
Charlotte was aan het wandelen door een steegje. Ze was woedend. Roel had haar gewoon een hoer genoemd terwijl zij nog nooit … hoe kon ze van zo iemand houden? En Daan, hij had haar nog zo beloofd om Roel met rust te laten. Ze kende haar broer, hij kon nogal impulsief reageren en dat had hij daarstraks duidelijk gedaan. Roel mocht nog van geluk spreken. Charlotte hield even halt om haar gsm te zoeken in haar handtas. Ze had al heel de tijd het gevoel alsof er iemand achter haar liep maar telkens als ze keek, zag ze niemand. Ze dacht dat het Roel was en hield daarom even halt. Misschien zou hij haar dan voorbij lopen. Charlotte wandelde dan maar verder. Ze begon schrik te krijgen. Plotseling greep er iemand bruusk haar armen vast ze schreeuwde luid maar toen werd er een mes op haar keel geduwd. Instinctief zweeg ze. Ze durfde niet meer te bewegen en kon enkel geluidloos snikken. Dan zag ze een 2de man. Hij stapte naar haar toe en ging stilletjes met zijn hand langs haar gezicht. ze kon hem niet herkennen want het was donker en hij had een kap op zijn hoofd. “zo, ik heb zojuist gehoord dat jij nog al een gewillig meisje bent en nog een mooie erbij” Charlotte begon harder te huilen. De man ging met zijn hand onder haar bloes. Charlotte probeerde zich te weren maar de andere drukte het mes steviger tegen haar keel waardoor er een kleine snee ontstond waar stilletjes bloed uit sijpelde. En toen besefte ze wat er ging gebeuren, ze kon enkel maar hopen dat iemand haar had horen schreeuwen…
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Kon sommige onder jullie niet te lang in spanning laten (zelf kan ik daar ook niet zo goed tegen 
)
Deel 21
Roel hoorde geschreeuw. Hij herkende die stem, het was Charlotte. Roel schoot in paniek, wat moest hij doen? Moest hij naar binnen om haar broer te gaan halen? Roel volgde zijn intuïtie en begon te lopen in de richting vanwaar de schreeuw kwam. Hij hoopte dat er niets ergs gebeurd was. hij liep steeds harder en harder.
Charlotte stond doodsangsten uit. Ze voelde zijn hand onder haar bloes steeds lager en lager zakken tot en haar broeksknoop. Toen hij die wou opendoen begon ze wilde te stampen met haar benen. Het kon haar niet meer schelen. Ze wou hier weg! Ze verweerde zich zo hard als ze kon en de man die haar armen vasthield moest haar loslaten. Ze zetten het op een lopen maar die andere had haar snel terug te pakken. Ze viel op de grond en hij ging over haar zitten. “zo zo, eentje met temperament” zei hij al lachend “alsjeblief laat mij gaan” snikte ze “sorry schatje, daar is het nu te laat voor” Charlotte probeerde onder de man uit te geraken maar hij was te sterk. Charlotte gaf zich over. De man scheurde haar t-shirt kapot. Zijn handen gleden over haar lichaam en Charlotte huilde. En dan ineens hoorde ze iemand roepen. Het was Roel! “Charlotte!” riep hij. Ze vond terug moed en riep zo hard ze kon terug “Roel!!” . In de verte zag Roel iemand bewegen. Hij liep nog sneller, als dat enigszins nog kon en toen zag hij 2 mannen. Er lag ook iemand op de grond. Toen hij korter bij kwam zag hij dat het Charlotte was. “Charlotte!” riep hij. Één van de 2 mannen kwam op hem afgelopen maar Roel liet zich niet doen. Hij duwde de man aan de kant. De man viel op de grond en Roel stampte hem in zijn maag en daarna in zijn knieholte. Hij liep door naar Charlotte en trok de man van haar. Hij sloeg hem en sloeg hem maar ineens haalde die het mes uit en stak Roel tussen zijn ribben. Hij zakte door zijn knieën. De 2 gingen lopen en Charlotte probeerde Roel op te vangen. Het enigste wat ze zag was bloed. “Roel! Roel! Komaan zeg iets!” maar Roel was het bewustzijn verloren. Charlotte panikeerde. Ze zocht haar gsm maar ze vond hem niet. Ze schudde nog eens aan Roel “Roel! Komaan dat kunt ge mij niet aandoen!” maar Roel reageerde nog steeds niet. Ze zag geen andere uitweg dan terug te lopen naar het café’tje. Ze liep zo snel ze kon. Ze stormde het café binnen. Iedereen bekeek haar raar. Haar broer was er gelukkig nog maar die had haar niet onmiddellijk opgemerkt. Ze schreeuwde door heel het café “help alsjeblief!” Daan herkende de stem van zijn zus en zocht haar tussen de mensen. Dan zag hij haar staan aan de deur. Haar kleren waren helemaal gescheurd en ze hing helemaal vol bloed. “Lotte!” riep hij en hij baande zich een weg door het volk. “Bel een ambulance!” schreeuwde hij ook nog. Maarten en Belle volgde Daan. Eindelijk bereikte hij Lotte. “Lotte! Wat is er gebeurd?” Charlotte was helemaal over haar toeren “2 mannen hebben mij … en toen Roel en nu Roel … hij ligt daar” Charlotte geraakte niet uit haar woorden, ze kon enkel huilen. Daan kon er niet veel uit opmaken en liep naar buiten. Hij zag Roel niet. “ik moet terug naar Roel” zei Charlotte voor ze terug begon te lopen. Ze liep terug naar Roel en Daan, Maarten en Belle volgde haar samen met nog enkele andere uit het café. In de verte zag Daan iemand op de grond liggen en toen hij Lotte langs die persoon zag neerknielen, wist hij dat het Roel was. Charlotte begon hysterisch aan Roel te schudden “zeg iets! Roel, zeg iets! Ik zie u graag!” Daan trok zijn zus van Roel af en zag enkel bloed stromen. Hij deed snel zijn bloes uit en drukte die tegen de wond. Maarten en Belle probeerde Charlotte te kalmeren. Ze trilde helemaal en ze sloeg enkel wartaal uit. Maarten sloeg zijn armen rond haar maar Charlotte begon te slaan op zijn rug. Hij liet haar dan maar terug los en Maarten zag de snee in haar nek. “Lotte! Hebt ge ergens pijn?” Maar Charlotte antwoordde niet. Eindelijk was de ambulance er. De mug was er ook bij. In eerste instantie hadden ze enkel oog voor Roel. Dit gaf Daan de kans om zich op zijn zus te concentreren. Hij gebood Maarten zijn bloes uit te doen en deed die dan rond Charlotte. Roel werd afgevoerd naar de kliniek en Charlotte schreeuwde hysterisch. Ondertussen was er een 2de ambulance gearriveerd en de mugarts concentreerde zich nu op Charlotte. Hij diende haar kalmeringsmiddel toe. Ze legde haar op de brancard en daarna in de ambulance. Ze wouden de deuren sluiten “Alstublieft, laat mij meegaan, ik ben haar broer” zei Daan helemaal over zijn toeren. De verplegers lieten hem meegaan en toen vertrokken ze naar het ziekenhuis.
Deel 22
In het ziekenhuis aangekomen moest Daan in de wachtkamer blijven. Toen pas besefte hij wat zijn zus mogelijk heeft meegemaakt. Hij kon er niet tegen en zakte neer op een stoel waar hij in snikken uitbarsten. Gelukkig kwamen daar Maarten en Belle aan. Maarten was er niet veel beter aan toen dan Daan. Ook hij kon zijn emoties niet onder controle houden. Belle probeerde Daan te kalmeren die er vast van overtuigd was dat het zijn schuld was. “ik moet mijn ouders verwittigen” zei Daan. Hij had de moed nog niet gevonden om hen te bellen. Wat moest hij zeggen, dat zijn zus mogelijk verkracht was? Dat kon hij niet over zijn lippen krijgen. Belle stelde dan voor om te bellen. Ook zij was over haar toeren maar kon haar emoties het beste onder controle houden. Ze nam Daan zijn gsm en zocht het nummer van zijn ouders. Het was Sara naar wie ze belde. De telefoon ging 3 keer over toen er opgenomen werd. Sara nam enthousiast de telefoon op toen ze Daan zijn naam zag verschijnen. “Mevrouw Van Wijck?” Bij Sara sloeg de schrik om het hart toen ze haar zoon niet aan de andere kant van de lijn hoorde “u spreekt met Belle, de vriendin van Daan. Ik bel omdat …” Belle kreeg een krop in de keel en er vloeide traantjes “Is er iets met Daan?” vroeg Sara in paniek. “nee, met Daan is alles goed maar Charlotte, ze … ze is opgenomen in het ziekenhuis.” Sara liet de telefoon vallen en begon te huilen. Simon merkte nu pas dat er iets ernstig mis was en nam vlug de telefoon terug op. “Mevrouw Van Wijck” “met Simon” “het is best als jullie zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen.” Simon snapte er niets van “wat is er gebeurd?” “we weten het niet zeker maar … maar Charlotte, ze is … misschien … verkracht…” Belle begon nu echt te snikken door het uitspreken van dat woord. “we vertrekken onmiddellijk” Sara en Simon vertrokken naar het ziekenhuis zo snel ze konden.
In het ziekenhuis waren ze nog steeds aan het wachten. Maarten had zichzelf een beetje terug onder controle en belde zijn ouders. Ook zij kwamen onmiddellijk. De politie kwam ook aan in het ziekenhuis maar Daan kon hen niet veel vertellen. Ze moesten wachten tot als Charlotte er klaar voor was.
De dokter was nog steeds met Charlotte bezig. De snee in haar hals moest genaaid worden en een onderzoek moest uitsluiten of ze verkracht was op niet. Ze hadden Charlotte zoveel kalmeringmiddel gegeven dat ze niet meer besefte waar ze was.
Roel werd ondertussen geopereerd. Hij had veel geluk gehad. Er waren geen organen ernstig geraakt. Enkele kleine interne bloedingen werd gestopt en daarna werd de snee genaaid.
Een half uurtje later kwamen Sara en Simon aan in het ziekenhuis. Daan hoorde zijn ouders iets vragen aan de balie van het spoed en liep naar hen toe. Zijn moeder viel in zijn armen. Ze huilde en vroeg “wat is er gebeurd? Wat is er met Charlotte?” Simon had Sara nog niets vertelt over de mogelijke verkrachting “ik weet het niet! ik was te laat en …” Sara zag dat haar zoon helemaal vol bloed hing en dacht dat het van Charlotte was. Door dit te zien viel ze flauw. Simon kon haar nog net op tijd opvangen. “Sara! Sara lieverd!” zei hij. Een verpleegster kwam hen snel ter hulp en Sara kwam onmiddellijk weer bij. Simon nam haar in zijn armen en probeerde haar te troosten maar ook hij was over zijn toeren. Dan kwam eindelijk de dokter. Iedereen sprong van zijn stoel. “Jullie zijn familie van Charlotte Van Wijck?” “wij zijn de ouders” zei Simon. “Wel, ik kan jullie vertellen dat u dochter heel veel geluk heeft gehad dat die jongen haar op tijd gevonden heeft. U dochter is enkel aangerand. De snee in haar hals is gehecht en morgen sturen we een psychologe langs” Sara huilde. Haar dochter was aangerand en dan beweerde die dokter nog dat ze geluk had gehad! “Hoe is het met Roel?” vroeg Daan “Ze zijn nog steeds met hem bezig maar hij komt erdoor.” Sara en Simon wisten niet dat Roel er ook bij betrokken was. “mogen we bij haar?” “enkel de ouders. Volgt u mij maar” Sara en Simon volgde de arts naar een kamer vanachter in de gang. Daar lag Charlotte. Toen ze haar moeder zag barste ze weer in tranen uit. Sara liep naar haar dochter en nam haar vast. Ook Simon liep naar Charlotte en probeerde haar te troosten. Ze huilde zeker een kwartier en toen vertelde ze alles. Ze begon met te vertellen dat Roel haar had gebruikt voor een weddenschap en dat ze deze nacht bij Daan was gebleven omdat ze helemaal over haar toeren was. Ze vertelde dan dat Daan haar wou voorstellen aan Belle en dat toen Roel terug was opgedoken. “toen Roel zei dat ik een hoer was ben ik naar buiten gelopen. Ik ben een steegje ingelopen en toen pakte mij plots iemand langs achter vast. Hij, … drukte een mes tegen mijn keel en een andere …” Charlotte zweeg even. Bij Sara en Simon vielen er tranen toen ze hoorde wat hun dochter had meegemaakt. Charlotte vertelde verder “hij ging met zijn handen onder mijn bloes en ik … ik ben beginnen stampen en slaan toen hij mijn broek bereikte.” Charlotte huilde heel de tijd. “ik ben dan gaan lopen en toen , toen heeft die mij op de grond gegooid en ik … ik kon niet meer weg. Ik heb hem gesmeekt maar hij zei dat het te laat was.” Charlotte moest eventjes stoppen met vertellen. Sara en Simon kregen het steeds moeilijker. Charlotte ging verder “ik heb geprobeerd om te ontsnappen maar het lukte niet. papa, mama je moet mij geloven ik heb echt geprobeerd!” “sshtt, Lotte, wij geloven je. Alles komt weer goed” probeerde Sara haar dochter te kalmeren. “en toen, toen heeft hij mijn bloes gescheurd en hij … hij … betastte mij…” Charlotte had het moeilijk met heel het verhaal te vertellen maar toch wou ze nog verder gaan. “toen hoorde ik Roel roepen en hij heeft mij dan gevonden en heeft die man van mij afgetrokken. Toen heeft die man Roel neergestoken en ik ben in paniek naar Daan gelopen.” Charlotte was blij dat ze haar verhaal eens had kunnen doen en viel door de verdovingsmiddelen in slaap.
) Deel 21
Roel hoorde geschreeuw. Hij herkende die stem, het was Charlotte. Roel schoot in paniek, wat moest hij doen? Moest hij naar binnen om haar broer te gaan halen? Roel volgde zijn intuïtie en begon te lopen in de richting vanwaar de schreeuw kwam. Hij hoopte dat er niets ergs gebeurd was. hij liep steeds harder en harder.
Charlotte stond doodsangsten uit. Ze voelde zijn hand onder haar bloes steeds lager en lager zakken tot en haar broeksknoop. Toen hij die wou opendoen begon ze wilde te stampen met haar benen. Het kon haar niet meer schelen. Ze wou hier weg! Ze verweerde zich zo hard als ze kon en de man die haar armen vasthield moest haar loslaten. Ze zetten het op een lopen maar die andere had haar snel terug te pakken. Ze viel op de grond en hij ging over haar zitten. “zo zo, eentje met temperament” zei hij al lachend “alsjeblief laat mij gaan” snikte ze “sorry schatje, daar is het nu te laat voor” Charlotte probeerde onder de man uit te geraken maar hij was te sterk. Charlotte gaf zich over. De man scheurde haar t-shirt kapot. Zijn handen gleden over haar lichaam en Charlotte huilde. En dan ineens hoorde ze iemand roepen. Het was Roel! “Charlotte!” riep hij. Ze vond terug moed en riep zo hard ze kon terug “Roel!!” . In de verte zag Roel iemand bewegen. Hij liep nog sneller, als dat enigszins nog kon en toen zag hij 2 mannen. Er lag ook iemand op de grond. Toen hij korter bij kwam zag hij dat het Charlotte was. “Charlotte!” riep hij. Één van de 2 mannen kwam op hem afgelopen maar Roel liet zich niet doen. Hij duwde de man aan de kant. De man viel op de grond en Roel stampte hem in zijn maag en daarna in zijn knieholte. Hij liep door naar Charlotte en trok de man van haar. Hij sloeg hem en sloeg hem maar ineens haalde die het mes uit en stak Roel tussen zijn ribben. Hij zakte door zijn knieën. De 2 gingen lopen en Charlotte probeerde Roel op te vangen. Het enigste wat ze zag was bloed. “Roel! Roel! Komaan zeg iets!” maar Roel was het bewustzijn verloren. Charlotte panikeerde. Ze zocht haar gsm maar ze vond hem niet. Ze schudde nog eens aan Roel “Roel! Komaan dat kunt ge mij niet aandoen!” maar Roel reageerde nog steeds niet. Ze zag geen andere uitweg dan terug te lopen naar het café’tje. Ze liep zo snel ze kon. Ze stormde het café binnen. Iedereen bekeek haar raar. Haar broer was er gelukkig nog maar die had haar niet onmiddellijk opgemerkt. Ze schreeuwde door heel het café “help alsjeblief!” Daan herkende de stem van zijn zus en zocht haar tussen de mensen. Dan zag hij haar staan aan de deur. Haar kleren waren helemaal gescheurd en ze hing helemaal vol bloed. “Lotte!” riep hij en hij baande zich een weg door het volk. “Bel een ambulance!” schreeuwde hij ook nog. Maarten en Belle volgde Daan. Eindelijk bereikte hij Lotte. “Lotte! Wat is er gebeurd?” Charlotte was helemaal over haar toeren “2 mannen hebben mij … en toen Roel en nu Roel … hij ligt daar” Charlotte geraakte niet uit haar woorden, ze kon enkel huilen. Daan kon er niet veel uit opmaken en liep naar buiten. Hij zag Roel niet. “ik moet terug naar Roel” zei Charlotte voor ze terug begon te lopen. Ze liep terug naar Roel en Daan, Maarten en Belle volgde haar samen met nog enkele andere uit het café. In de verte zag Daan iemand op de grond liggen en toen hij Lotte langs die persoon zag neerknielen, wist hij dat het Roel was. Charlotte begon hysterisch aan Roel te schudden “zeg iets! Roel, zeg iets! Ik zie u graag!” Daan trok zijn zus van Roel af en zag enkel bloed stromen. Hij deed snel zijn bloes uit en drukte die tegen de wond. Maarten en Belle probeerde Charlotte te kalmeren. Ze trilde helemaal en ze sloeg enkel wartaal uit. Maarten sloeg zijn armen rond haar maar Charlotte begon te slaan op zijn rug. Hij liet haar dan maar terug los en Maarten zag de snee in haar nek. “Lotte! Hebt ge ergens pijn?” Maar Charlotte antwoordde niet. Eindelijk was de ambulance er. De mug was er ook bij. In eerste instantie hadden ze enkel oog voor Roel. Dit gaf Daan de kans om zich op zijn zus te concentreren. Hij gebood Maarten zijn bloes uit te doen en deed die dan rond Charlotte. Roel werd afgevoerd naar de kliniek en Charlotte schreeuwde hysterisch. Ondertussen was er een 2de ambulance gearriveerd en de mugarts concentreerde zich nu op Charlotte. Hij diende haar kalmeringsmiddel toe. Ze legde haar op de brancard en daarna in de ambulance. Ze wouden de deuren sluiten “Alstublieft, laat mij meegaan, ik ben haar broer” zei Daan helemaal over zijn toeren. De verplegers lieten hem meegaan en toen vertrokken ze naar het ziekenhuis.
Deel 22
In het ziekenhuis aangekomen moest Daan in de wachtkamer blijven. Toen pas besefte hij wat zijn zus mogelijk heeft meegemaakt. Hij kon er niet tegen en zakte neer op een stoel waar hij in snikken uitbarsten. Gelukkig kwamen daar Maarten en Belle aan. Maarten was er niet veel beter aan toen dan Daan. Ook hij kon zijn emoties niet onder controle houden. Belle probeerde Daan te kalmeren die er vast van overtuigd was dat het zijn schuld was. “ik moet mijn ouders verwittigen” zei Daan. Hij had de moed nog niet gevonden om hen te bellen. Wat moest hij zeggen, dat zijn zus mogelijk verkracht was? Dat kon hij niet over zijn lippen krijgen. Belle stelde dan voor om te bellen. Ook zij was over haar toeren maar kon haar emoties het beste onder controle houden. Ze nam Daan zijn gsm en zocht het nummer van zijn ouders. Het was Sara naar wie ze belde. De telefoon ging 3 keer over toen er opgenomen werd. Sara nam enthousiast de telefoon op toen ze Daan zijn naam zag verschijnen. “Mevrouw Van Wijck?” Bij Sara sloeg de schrik om het hart toen ze haar zoon niet aan de andere kant van de lijn hoorde “u spreekt met Belle, de vriendin van Daan. Ik bel omdat …” Belle kreeg een krop in de keel en er vloeide traantjes “Is er iets met Daan?” vroeg Sara in paniek. “nee, met Daan is alles goed maar Charlotte, ze … ze is opgenomen in het ziekenhuis.” Sara liet de telefoon vallen en begon te huilen. Simon merkte nu pas dat er iets ernstig mis was en nam vlug de telefoon terug op. “Mevrouw Van Wijck” “met Simon” “het is best als jullie zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen.” Simon snapte er niets van “wat is er gebeurd?” “we weten het niet zeker maar … maar Charlotte, ze is … misschien … verkracht…” Belle begon nu echt te snikken door het uitspreken van dat woord. “we vertrekken onmiddellijk” Sara en Simon vertrokken naar het ziekenhuis zo snel ze konden.
In het ziekenhuis waren ze nog steeds aan het wachten. Maarten had zichzelf een beetje terug onder controle en belde zijn ouders. Ook zij kwamen onmiddellijk. De politie kwam ook aan in het ziekenhuis maar Daan kon hen niet veel vertellen. Ze moesten wachten tot als Charlotte er klaar voor was.
De dokter was nog steeds met Charlotte bezig. De snee in haar hals moest genaaid worden en een onderzoek moest uitsluiten of ze verkracht was op niet. Ze hadden Charlotte zoveel kalmeringmiddel gegeven dat ze niet meer besefte waar ze was.
Roel werd ondertussen geopereerd. Hij had veel geluk gehad. Er waren geen organen ernstig geraakt. Enkele kleine interne bloedingen werd gestopt en daarna werd de snee genaaid.
Een half uurtje later kwamen Sara en Simon aan in het ziekenhuis. Daan hoorde zijn ouders iets vragen aan de balie van het spoed en liep naar hen toe. Zijn moeder viel in zijn armen. Ze huilde en vroeg “wat is er gebeurd? Wat is er met Charlotte?” Simon had Sara nog niets vertelt over de mogelijke verkrachting “ik weet het niet! ik was te laat en …” Sara zag dat haar zoon helemaal vol bloed hing en dacht dat het van Charlotte was. Door dit te zien viel ze flauw. Simon kon haar nog net op tijd opvangen. “Sara! Sara lieverd!” zei hij. Een verpleegster kwam hen snel ter hulp en Sara kwam onmiddellijk weer bij. Simon nam haar in zijn armen en probeerde haar te troosten maar ook hij was over zijn toeren. Dan kwam eindelijk de dokter. Iedereen sprong van zijn stoel. “Jullie zijn familie van Charlotte Van Wijck?” “wij zijn de ouders” zei Simon. “Wel, ik kan jullie vertellen dat u dochter heel veel geluk heeft gehad dat die jongen haar op tijd gevonden heeft. U dochter is enkel aangerand. De snee in haar hals is gehecht en morgen sturen we een psychologe langs” Sara huilde. Haar dochter was aangerand en dan beweerde die dokter nog dat ze geluk had gehad! “Hoe is het met Roel?” vroeg Daan “Ze zijn nog steeds met hem bezig maar hij komt erdoor.” Sara en Simon wisten niet dat Roel er ook bij betrokken was. “mogen we bij haar?” “enkel de ouders. Volgt u mij maar” Sara en Simon volgde de arts naar een kamer vanachter in de gang. Daar lag Charlotte. Toen ze haar moeder zag barste ze weer in tranen uit. Sara liep naar haar dochter en nam haar vast. Ook Simon liep naar Charlotte en probeerde haar te troosten. Ze huilde zeker een kwartier en toen vertelde ze alles. Ze begon met te vertellen dat Roel haar had gebruikt voor een weddenschap en dat ze deze nacht bij Daan was gebleven omdat ze helemaal over haar toeren was. Ze vertelde dan dat Daan haar wou voorstellen aan Belle en dat toen Roel terug was opgedoken. “toen Roel zei dat ik een hoer was ben ik naar buiten gelopen. Ik ben een steegje ingelopen en toen pakte mij plots iemand langs achter vast. Hij, … drukte een mes tegen mijn keel en een andere …” Charlotte zweeg even. Bij Sara en Simon vielen er tranen toen ze hoorde wat hun dochter had meegemaakt. Charlotte vertelde verder “hij ging met zijn handen onder mijn bloes en ik … ik ben beginnen stampen en slaan toen hij mijn broek bereikte.” Charlotte huilde heel de tijd. “ik ben dan gaan lopen en toen , toen heeft die mij op de grond gegooid en ik … ik kon niet meer weg. Ik heb hem gesmeekt maar hij zei dat het te laat was.” Charlotte moest eventjes stoppen met vertellen. Sara en Simon kregen het steeds moeilijker. Charlotte ging verder “ik heb geprobeerd om te ontsnappen maar het lukte niet. papa, mama je moet mij geloven ik heb echt geprobeerd!” “sshtt, Lotte, wij geloven je. Alles komt weer goed” probeerde Sara haar dochter te kalmeren. “en toen, toen heeft hij mijn bloes gescheurd en hij … hij … betastte mij…” Charlotte had het moeilijk met heel het verhaal te vertellen maar toch wou ze nog verder gaan. “toen hoorde ik Roel roepen en hij heeft mij dan gevonden en heeft die man van mij afgetrokken. Toen heeft die man Roel neergestoken en ik ben in paniek naar Daan gelopen.” Charlotte was blij dat ze haar verhaal eens had kunnen doen en viel door de verdovingsmiddelen in slaap.
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Laatste stukjes voor vandaag...
Deel 23
Sara en Simon verlieten dan eventjes de kamer. Simon had het moeilijk. Wie kon zijn dochter nu zoiets aandoen? Simon steunde met zijn handen tegen de muur en klopte van pure onmacht met zijn vuist tegen de muur. Het ergste vond hij dat hij niets kon doen voor zijn dochter en dat die smeerlappen nog vrij rondliepen. Sara kalmeerde Simon vooraleer ze terug naar de wachtkamer liepen. Lieven en Michelle waren ondertussen ook aangekomen. Daan liep op zijn ouders af. “hoe ist nu met haar?” “goed naar omstandigheden. Ze heeft alles verteld, het was vreselijk” zei Simon terwijl hij zijn vuisten balde. Michelle liep naar Sara en omhelsde haar, Lieven deed hetzelfde met Simon en daarna omgekeerd. “merci dat jullie er zijn maar jullie kunnen eigenlijk niet veel doen” zei Sara. “Misschien kunnen jullie beter naar huis gaan, wij blijven wel hier bij haar” maar Daan wou niet weggaan. “ik wil bij haar zijn, moest ze wakker worden ofzo.” Daan wou niet van zijn standpunt afgaan en bleef dus ook in het ziekenhuis samen met zijn ouders. De rest zou proberen wat te gaan slapen. “Charlotte heeft verteld wat Roel gedaan heeft” zei Sara rustig “ja, die vuile klootzak!” “nee, dat bedoelde ik niet. hij heeft haar uit de handen van die smeerlappen gered. Daan, die jongen ziet je zus graag. We moeten hem een kans geven en zijn fouten proberen te vergeven als het dat is wat Charlotte wil” “jama pa, zeg ook eens iets!” “Daan u moeder heeft gelijk. Iedereen heeft zijn fouten” Daan kon niet anders dan toegeven. Als hij moest eerlijk zijn, moest hij ook bekennen dat hij niet altijd correct gehandeld heeft bij meisjes. Ze gingen nu naar Charlotte haar kamer. Ze mocht niet alleen zijn als ze wakker zou worden.
Ondertussen was Roel op een kamer op intensive gelegd. De verpleegster had zijn ouders proberen te bereiken maar die zaten nog zeker tot volgende week in het buitenland. Ze wouden niet eerder terugkomen, de verpleegster had immers gezegd dat hun zoon er weer helemaal bovenop zou zijn binnen enkele dagen en zij vonden het dus niet de moeite om vroeger terug te komen. De verpleegster had medelijden met de jongen. Die jongen had een meisje gered en het enigste waar zijn ouders konden aan denken was hun vakantie! Ze ging de familie van dat meisje dan maar inlichten over zijn toestand, misschien waren zij wel geïnteresseerd in de jongen.
Sara, Simon en Daan hadden net van de verpleegster vernomen dat alles in orde zou komen met Roel. De verpleegster had ook verteld dat de ouders van de jongen niet naar huis wouden komen. Sara had medelijden met Roel. Ze ging dan ook eens naar zijn kamer. Toen ze binnenkwam was hij net aan het ontwaken. Ze gaf hem een beetje water “Ik weet niet hoe wij je kunnen bedanken!” zei Sara die alweer een traantje moest laten “zonder jou was ons Lotte verkracht en …” “Mevrouw Van Wijck, ik heb uw dochter gekwetst en u komt mij bedanken?” vroeg hij verbaasd. “ik heb al mijn kansen bij haar vergooid. Ze wil mij waarschijnlijk nooit meer zien.” “Roel, zie je haar graag? Echt graag?” “ik denk het wel.” “ik weet dat Charlotte jou graag ziet en dat ze vergevingsgezind is. Misschien geeft ze je wel nog een kans.” “hoe is het nu met haar?” “ze slaapt. We blijven vannacht bij haar.” “das goed. Als ze wakker wordt, zeg je dan dat ik haar wil spreken?” “dat zal ik zeker doen. Rust nu nog maar, ik kom nog wel eens terug” Sara verliet de kamer met een goed gevoel. Roel had zijn fouten maar was een goede jongen, dat voelde ze. Ze liep terug naar de kamer van Charlotte. Daan en Simon waren in slaap gevallen langs het bed van Charlotte. Charlotte zelf was een beetje onrustig aan het woelen in haar bed. Sara maakte haar wakker “aan het dromen meisje?” vroeg ze toen Charlotte eindelijk wakker werd. Charlotte vertelde haar droom “ik was weer in het steegje maar deze keer kwam Roel later aan en ze staken hem neer met verschillende messteken en dan wou die mij ook neersteken en toen, toen maakte je me wakker.” Zei Charlotte. Sara hoorde de schrik in haar stem. “sshht, niet meer aan denken, dat zijn maar dromen” “hoe is het nu met Roel?” “ik ben net bij hem geweest. Het gaat allemaal goed komen. Hij vroeg naar u, hij wil u graag spreken.” “mama, ik heb je raad nodig. Ik zie hem graag, doodgraag. Ik dacht dat ik hem kwijt was, voorgoed. Ik wil hem nog een kans geven, ik wil ons nog een kans geven maar ik weet niet of ik hem nog kan vertrouwen.” “Charlotte, je moet je hart volgen. Volgens mij is hij oprecht maar in de liefde zijn er geen regeltjes en zekerheden. Je maakt een sprong in het diepe, dat is voor iedereen zo maar als je hart je vertelt dat je hem nog een tweede kans moet geven, dan moet je dat doen” zei Sara “dank je mama. Jij weet altijd de juiste raad te geven” bij dit gezegd zijnde viel Charlotte terug in slaap. Simon had gehoord wat Sara had gezegd en trok haar op zijn schoot “dat is heel veel wijsheid die je nu aan je dochter hebt doorgegeven. Ooit heb jij mij eens gezegd van mijn hart te volgen en mijn hart heeft ons hier gebracht.” “ ik ben blij dat je je hart gevolgd hebt. Ik had dat toen ook veel eerder moeten doen …” ze kuste en Sara legde haar hoofd op Simon zijn borst. Zo vielen ook zij in slaap.
Deel 24
Charlotte had een vrij onrustige nacht. Ze schrok een paar keer wakker uit een nachtmerrie maar werd telkens opgevangen door haar ouders of haar broer. Tegen de ochtend aan sliep ze dan ook eindelijk door. Sara en Simon waren even een koffie drinken in de cafetaria en Daan bleef dan wel even bij zijn zus. Ze sliep nog steeds. Er werd op haar deur geklopt en Daan zei zo stil mogelijk “Binnen” het was Belle die binnenkwam. Daan was blij haar te zien en nam haar eens goed vast. Ze zette zich op zijn schoot. “Gaat het een beetje?” “bij mij wel. Maar bij Charlotte, das de vraag” “ze komt er wel bovenop. Met zo'n fantastisch broer” wou Belle Daan geruststellen. “ik ben blij dat ge hier zijt en dat ge mij een beetje wilt opbeuren” zei Daan en hij gaf Belle een kus en zijn ouders kwamen net terug uit de cafetaria. “Sorry” zei Sara. “als ik geweten had jij ook hier was, hadden we nog een extra koffie meegebracht” “het is niet erg mevrouw” zei Belle beleefd. “Ma, pa dit is Belle, mijn vriendin” zei Daan. “oh, aangenaam” zei Sara “en laat die mevrouw er maar af hoor, ik heet Sara.” Belle lachte een beetje verlegen. Deze mensen waren zo vriendelijk voor haar. “En voor mij ook gewoon Simon hoor. Dus jij bent het meisje dat ons gisteren gebeld heeft?” “ja, ik wou dat we niet op zo een manier moesten kennismaken” zei Belle een beetje geëmotioneerd. “ja, er zijn betere manieren maar ik zie dat onze Daan veel steun aan u heeft en dat vind ik goed. Ik en Sara hebben elkaar ook altijd gesteund, al liep het soms een beetje moeilijk.” zei Simon terwijl hij Sara vast nam. Charlotte begon ondertussen wakker te worden. Ze had toch enkele uurtjes kunnen slapen zonder dromen. Eerst wist ze niet goed waar ze was maar dan herinnerde ze het zich weer. Haar eerste zorg ging uit naar Roel. “mama, weet je nog iets meer van Roel? Heeft hij nog naar mij gevraagd?” was het eerste wat ze vroeg. “rustig Charlotte, je kan straks bij hem langs gaan maar nu zijn er eerst enkele mensen die je willen spreken. Een psychologe en de politie.” “ik wil niet praten met een psychologe! Ik ben niet zot!” “Charlotte, doe nu gewoon wat de dokters van je vragen” zei Simon streng “maar papa ik wil...” “probeer gewoon één keer en dan kan je nog beslissen of het helpt of niet.” “ok papa. Maar ik wil eerst Roel spreken” Simon keek naar Sara “ok dan.” Charlotte wou al uit bed springen maar Simon hield haar tegen “hola, niet zo snel. Ik zal wel eventjes een rolstoel halen” “jama pa, ik kan wel wandelen eh” “ge moet u nog niet forceren” Simon ging vlug een rolstoel halen en Sara ging kijken of Roel wel wakker was. Anders moest Charlotte maar wachten tot hij wakker was. Die jongen had zijn rust nodig. Gelukkig voor Charlotte was Roel wakker en wou hij haar heel graag zien. Simon ging zijn dochter halen en bracht haar dan naar de kamer van Roel waar hij hen alleen liet. Charlotte wist eigenlijk niet goed wat zeggen en Roel ook niet. Er viel dus een pijnlijke stilte die Roel als eerste verbrak. “Sorry Charlotte, sorry! Ik had u nooit mogen kwetsen. Ik had nooit mogen meedoen aan die stomme weddenschap en ik had nooit in dat café mogen zegge dat ge ...” Charlotte onderbrak Roel zijn excuses met een lange kus. Hij was enorm verbaasd maar hij vond het zo zalig. Charlotte onderbrak de kus en zei “dank u.” ze kuste hem nog eens en zei dan “ik wil niet meer terugkomen op die weddenschap of op die stomme caféruzie. Ik was kwaad en gekwetst en gij waart jaloers en ... wa ik eigenlijk zeggen wil is dat ik u, dat ik ons een tweede kans wil geven. Ge hebt mij gered, zonder u was ik waarschijnlijk ...” Charlotte begon weer te huilen. Ze kon nog steeds het woord niet uitspreken of aan denken zonder in tranen uit te barsten. Roel zag haar tranen en nu vloeide er ook bij hem traantjes. “Charlotte, ik zie u graag, doodgraag! Toen ik u hoorde schreeuwen ben ik zo snel als ik kon beginnen lopen. Ik wou bij u zijn, ik wou u beschermen.” “ik zie u ook graag! Ik dacht dat ik u kwijt was!” nu barsten ze alletwee echt in tranen uit. Ze hadden beide bekend dat ze elkaar graag zagen. Charlotte drukte nog een kus op Roel zijn lippen. Toen ze eindelijk haar tranen terug een beetje onder controle had vroeg ze “heb je veel pijn?” “valt wel mee. Volgens de dokter hebben we geluk gehad, zowel jij als ik” “ik weet het. Weet je, ik ben blij dat ik gisteren met mama gepraat heb. Zij heeft mij doen inzien dat ik je een tweede kans moest geven” “ah, je moeder heeft je dat doen inzien. This er eentje uit de duizend” “je moet mij één ding beloven en dat is dat je nooit meer een weddenschap over mij zult afsluiten want dan ben ik weg. Ik kan zo een klap geen twee keer aan” “ik beloof het, echt waar. Ik zal je nooit meer kwetsen, ik ga bewijzen dat ik je waard ben, ik ga veranderen.” Toen werd er op de deur geklopt, het was Simon. “Charlotte, de politie is hier. Ze willen je spreken” Simon liet de politie binnen en sloot dan de kamerdeur. Het zou een lastige verklaring worden ...
Deel 23
Sara en Simon verlieten dan eventjes de kamer. Simon had het moeilijk. Wie kon zijn dochter nu zoiets aandoen? Simon steunde met zijn handen tegen de muur en klopte van pure onmacht met zijn vuist tegen de muur. Het ergste vond hij dat hij niets kon doen voor zijn dochter en dat die smeerlappen nog vrij rondliepen. Sara kalmeerde Simon vooraleer ze terug naar de wachtkamer liepen. Lieven en Michelle waren ondertussen ook aangekomen. Daan liep op zijn ouders af. “hoe ist nu met haar?” “goed naar omstandigheden. Ze heeft alles verteld, het was vreselijk” zei Simon terwijl hij zijn vuisten balde. Michelle liep naar Sara en omhelsde haar, Lieven deed hetzelfde met Simon en daarna omgekeerd. “merci dat jullie er zijn maar jullie kunnen eigenlijk niet veel doen” zei Sara. “Misschien kunnen jullie beter naar huis gaan, wij blijven wel hier bij haar” maar Daan wou niet weggaan. “ik wil bij haar zijn, moest ze wakker worden ofzo.” Daan wou niet van zijn standpunt afgaan en bleef dus ook in het ziekenhuis samen met zijn ouders. De rest zou proberen wat te gaan slapen. “Charlotte heeft verteld wat Roel gedaan heeft” zei Sara rustig “ja, die vuile klootzak!” “nee, dat bedoelde ik niet. hij heeft haar uit de handen van die smeerlappen gered. Daan, die jongen ziet je zus graag. We moeten hem een kans geven en zijn fouten proberen te vergeven als het dat is wat Charlotte wil” “jama pa, zeg ook eens iets!” “Daan u moeder heeft gelijk. Iedereen heeft zijn fouten” Daan kon niet anders dan toegeven. Als hij moest eerlijk zijn, moest hij ook bekennen dat hij niet altijd correct gehandeld heeft bij meisjes. Ze gingen nu naar Charlotte haar kamer. Ze mocht niet alleen zijn als ze wakker zou worden.
Ondertussen was Roel op een kamer op intensive gelegd. De verpleegster had zijn ouders proberen te bereiken maar die zaten nog zeker tot volgende week in het buitenland. Ze wouden niet eerder terugkomen, de verpleegster had immers gezegd dat hun zoon er weer helemaal bovenop zou zijn binnen enkele dagen en zij vonden het dus niet de moeite om vroeger terug te komen. De verpleegster had medelijden met de jongen. Die jongen had een meisje gered en het enigste waar zijn ouders konden aan denken was hun vakantie! Ze ging de familie van dat meisje dan maar inlichten over zijn toestand, misschien waren zij wel geïnteresseerd in de jongen.
Sara, Simon en Daan hadden net van de verpleegster vernomen dat alles in orde zou komen met Roel. De verpleegster had ook verteld dat de ouders van de jongen niet naar huis wouden komen. Sara had medelijden met Roel. Ze ging dan ook eens naar zijn kamer. Toen ze binnenkwam was hij net aan het ontwaken. Ze gaf hem een beetje water “Ik weet niet hoe wij je kunnen bedanken!” zei Sara die alweer een traantje moest laten “zonder jou was ons Lotte verkracht en …” “Mevrouw Van Wijck, ik heb uw dochter gekwetst en u komt mij bedanken?” vroeg hij verbaasd. “ik heb al mijn kansen bij haar vergooid. Ze wil mij waarschijnlijk nooit meer zien.” “Roel, zie je haar graag? Echt graag?” “ik denk het wel.” “ik weet dat Charlotte jou graag ziet en dat ze vergevingsgezind is. Misschien geeft ze je wel nog een kans.” “hoe is het nu met haar?” “ze slaapt. We blijven vannacht bij haar.” “das goed. Als ze wakker wordt, zeg je dan dat ik haar wil spreken?” “dat zal ik zeker doen. Rust nu nog maar, ik kom nog wel eens terug” Sara verliet de kamer met een goed gevoel. Roel had zijn fouten maar was een goede jongen, dat voelde ze. Ze liep terug naar de kamer van Charlotte. Daan en Simon waren in slaap gevallen langs het bed van Charlotte. Charlotte zelf was een beetje onrustig aan het woelen in haar bed. Sara maakte haar wakker “aan het dromen meisje?” vroeg ze toen Charlotte eindelijk wakker werd. Charlotte vertelde haar droom “ik was weer in het steegje maar deze keer kwam Roel later aan en ze staken hem neer met verschillende messteken en dan wou die mij ook neersteken en toen, toen maakte je me wakker.” Zei Charlotte. Sara hoorde de schrik in haar stem. “sshht, niet meer aan denken, dat zijn maar dromen” “hoe is het nu met Roel?” “ik ben net bij hem geweest. Het gaat allemaal goed komen. Hij vroeg naar u, hij wil u graag spreken.” “mama, ik heb je raad nodig. Ik zie hem graag, doodgraag. Ik dacht dat ik hem kwijt was, voorgoed. Ik wil hem nog een kans geven, ik wil ons nog een kans geven maar ik weet niet of ik hem nog kan vertrouwen.” “Charlotte, je moet je hart volgen. Volgens mij is hij oprecht maar in de liefde zijn er geen regeltjes en zekerheden. Je maakt een sprong in het diepe, dat is voor iedereen zo maar als je hart je vertelt dat je hem nog een tweede kans moet geven, dan moet je dat doen” zei Sara “dank je mama. Jij weet altijd de juiste raad te geven” bij dit gezegd zijnde viel Charlotte terug in slaap. Simon had gehoord wat Sara had gezegd en trok haar op zijn schoot “dat is heel veel wijsheid die je nu aan je dochter hebt doorgegeven. Ooit heb jij mij eens gezegd van mijn hart te volgen en mijn hart heeft ons hier gebracht.” “ ik ben blij dat je je hart gevolgd hebt. Ik had dat toen ook veel eerder moeten doen …” ze kuste en Sara legde haar hoofd op Simon zijn borst. Zo vielen ook zij in slaap.
Deel 24
Charlotte had een vrij onrustige nacht. Ze schrok een paar keer wakker uit een nachtmerrie maar werd telkens opgevangen door haar ouders of haar broer. Tegen de ochtend aan sliep ze dan ook eindelijk door. Sara en Simon waren even een koffie drinken in de cafetaria en Daan bleef dan wel even bij zijn zus. Ze sliep nog steeds. Er werd op haar deur geklopt en Daan zei zo stil mogelijk “Binnen” het was Belle die binnenkwam. Daan was blij haar te zien en nam haar eens goed vast. Ze zette zich op zijn schoot. “Gaat het een beetje?” “bij mij wel. Maar bij Charlotte, das de vraag” “ze komt er wel bovenop. Met zo'n fantastisch broer” wou Belle Daan geruststellen. “ik ben blij dat ge hier zijt en dat ge mij een beetje wilt opbeuren” zei Daan en hij gaf Belle een kus en zijn ouders kwamen net terug uit de cafetaria. “Sorry” zei Sara. “als ik geweten had jij ook hier was, hadden we nog een extra koffie meegebracht” “het is niet erg mevrouw” zei Belle beleefd. “Ma, pa dit is Belle, mijn vriendin” zei Daan. “oh, aangenaam” zei Sara “en laat die mevrouw er maar af hoor, ik heet Sara.” Belle lachte een beetje verlegen. Deze mensen waren zo vriendelijk voor haar. “En voor mij ook gewoon Simon hoor. Dus jij bent het meisje dat ons gisteren gebeld heeft?” “ja, ik wou dat we niet op zo een manier moesten kennismaken” zei Belle een beetje geëmotioneerd. “ja, er zijn betere manieren maar ik zie dat onze Daan veel steun aan u heeft en dat vind ik goed. Ik en Sara hebben elkaar ook altijd gesteund, al liep het soms een beetje moeilijk.” zei Simon terwijl hij Sara vast nam. Charlotte begon ondertussen wakker te worden. Ze had toch enkele uurtjes kunnen slapen zonder dromen. Eerst wist ze niet goed waar ze was maar dan herinnerde ze het zich weer. Haar eerste zorg ging uit naar Roel. “mama, weet je nog iets meer van Roel? Heeft hij nog naar mij gevraagd?” was het eerste wat ze vroeg. “rustig Charlotte, je kan straks bij hem langs gaan maar nu zijn er eerst enkele mensen die je willen spreken. Een psychologe en de politie.” “ik wil niet praten met een psychologe! Ik ben niet zot!” “Charlotte, doe nu gewoon wat de dokters van je vragen” zei Simon streng “maar papa ik wil...” “probeer gewoon één keer en dan kan je nog beslissen of het helpt of niet.” “ok papa. Maar ik wil eerst Roel spreken” Simon keek naar Sara “ok dan.” Charlotte wou al uit bed springen maar Simon hield haar tegen “hola, niet zo snel. Ik zal wel eventjes een rolstoel halen” “jama pa, ik kan wel wandelen eh” “ge moet u nog niet forceren” Simon ging vlug een rolstoel halen en Sara ging kijken of Roel wel wakker was. Anders moest Charlotte maar wachten tot hij wakker was. Die jongen had zijn rust nodig. Gelukkig voor Charlotte was Roel wakker en wou hij haar heel graag zien. Simon ging zijn dochter halen en bracht haar dan naar de kamer van Roel waar hij hen alleen liet. Charlotte wist eigenlijk niet goed wat zeggen en Roel ook niet. Er viel dus een pijnlijke stilte die Roel als eerste verbrak. “Sorry Charlotte, sorry! Ik had u nooit mogen kwetsen. Ik had nooit mogen meedoen aan die stomme weddenschap en ik had nooit in dat café mogen zegge dat ge ...” Charlotte onderbrak Roel zijn excuses met een lange kus. Hij was enorm verbaasd maar hij vond het zo zalig. Charlotte onderbrak de kus en zei “dank u.” ze kuste hem nog eens en zei dan “ik wil niet meer terugkomen op die weddenschap of op die stomme caféruzie. Ik was kwaad en gekwetst en gij waart jaloers en ... wa ik eigenlijk zeggen wil is dat ik u, dat ik ons een tweede kans wil geven. Ge hebt mij gered, zonder u was ik waarschijnlijk ...” Charlotte begon weer te huilen. Ze kon nog steeds het woord niet uitspreken of aan denken zonder in tranen uit te barsten. Roel zag haar tranen en nu vloeide er ook bij hem traantjes. “Charlotte, ik zie u graag, doodgraag! Toen ik u hoorde schreeuwen ben ik zo snel als ik kon beginnen lopen. Ik wou bij u zijn, ik wou u beschermen.” “ik zie u ook graag! Ik dacht dat ik u kwijt was!” nu barsten ze alletwee echt in tranen uit. Ze hadden beide bekend dat ze elkaar graag zagen. Charlotte drukte nog een kus op Roel zijn lippen. Toen ze eindelijk haar tranen terug een beetje onder controle had vroeg ze “heb je veel pijn?” “valt wel mee. Volgens de dokter hebben we geluk gehad, zowel jij als ik” “ik weet het. Weet je, ik ben blij dat ik gisteren met mama gepraat heb. Zij heeft mij doen inzien dat ik je een tweede kans moest geven” “ah, je moeder heeft je dat doen inzien. This er eentje uit de duizend” “je moet mij één ding beloven en dat is dat je nooit meer een weddenschap over mij zult afsluiten want dan ben ik weg. Ik kan zo een klap geen twee keer aan” “ik beloof het, echt waar. Ik zal je nooit meer kwetsen, ik ga bewijzen dat ik je waard ben, ik ga veranderen.” Toen werd er op de deur geklopt, het was Simon. “Charlotte, de politie is hier. Ze willen je spreken” Simon liet de politie binnen en sloot dan de kamerdeur. Het zou een lastige verklaring worden ...