Ponkie: Simon en Sara nieuwe delen

[Ponkie]

Deel 649 Zondag 27 februari 2011

NICOLAS

Nicolas was fier op zichzelf. Hij vond dat hij het vrijdag heel goed gedaan had met het bezoek. Het waren dan ook aangename mensen, het was hem eigenlijk helemaal niet zo moeilijk gevallen om sociaal te zijn en mee te praten. Zelfs toen Ella met Sara in de slaapkamer was, was het gesprek niet stilgevallen. Hij had gepraat met Simon en ook met zijn ouders. En die baby was zo’n schattig kindje! Hij droomde al van een eigen baby, hij en Ella, hij zag zich al als papa. Nu hij weer durfde buitenkomen, werd dat ook al wat reëler. Een vader die met zijn kind de deur niet uit durfde, dat kon hij toch niet maken. Ook Ella was trots op hem, dat had ze hem verschillende keren gezegd, en getoond ook, ’s avonds en ’s nachts. Hij hield toch zo van haar, was zo gelukkig! Zeker nu zijn vader ook zijn zegen had gegeven, nu kon er niets meer mislopen.
Zijn ouders vertrokken trouwens na de middag. Ze aten nog een laatste keer samen, dan namen ze afscheid. Wat warmer van zijn mama, nog altijd even afstandelijk, maar niet onvriendelijk, van zijn papa. Hun bezoek was dan wel goed afgelopen, maar toch was Nicolas blij dat zijn ouders weer naar Monaco vertrokken. Het bleef toch op eieren lopen, bang als hij was iets verkeerds te doen in de ogen van zijn vader. Alleen met Ella en met juffrouw Linda natuurlijk, voelde hij zich toch meer op zijn gemak.
Toen ze weg waren, stelde Ella voor om even naar buiten te gaan. Het was gestopt met regenen en ze ‘had een frisse neus nodig’ zei ze. Hij aarzelde niet, met haar wilde hij altijd meegaan. Ze wandelden hand in hand door de tuin rond de Wingerd en dan verder Lier in. Ze kreeg hem zelfs zover dat ze in de Bar Taxi iets gingen drinken. Ze praatten over hun trouwplannen, waar, wanneer, wie kozen ze als getuigen… Nicolas was volmaakt gelukkig en op zijn gemak. Maar helaas duurde dat niet lang. Zijn hart stond bijna stil en Ella spuwde bijna vuur: niemand minder dan Clio kwam de Bar Taxi binnengewandeld. Ze keek in hun richting, aarzelde, wilde rechtsomkeer maken maar bedacht zich dan en kwam op hen af. Poeslief, alsof er nooit iets gebeurd was, zei ze hen goedendag. Ik mompelde iets terug, maar Ella hapte naar adem voor ze Clio toe riep: hoe ze het waagde hier binnen te komen, waar ze in godsnaam al die tij ondergedoken had gezeten, dat ze beter voor altijd was weggebleven. Wat had ze nu weer in de zin om ons het leven zuur te maken, voegde ze er nog aan toe. Zo boos had Nicolas zijn liefje nog niet dikwijls gezien. Maar het werd nog erger toen Clio bekende waar ze al die tijd geweest was, en vooral wie ze al die tijd geweest was. Zij bleek zich vermomd te hebben als Barbara, de Limburgse vrouw die al een poosje bij Cindy inwoonde. Ella hapte even naar adem, ze was sprakeloos en ook Nicolas wist niet wat zeggen. Hoe kon het dat zij iedereen zo bedrogen had, niemand had iets doorgehad. Ella’s ogen begonnen plots te draaien, ze keek van Clio’s gezicht naar haar buik, wees en vroeg of dat dan ook bedrog was geweest? Ach ja dat was waar, ‘Barbara’ was zwanger. Clio lachte een beetje, antwoordde dat ze niet gelogen had daarover, ze was wel degelijk zwanger. Dan keek ze Nicolas aan, met een bijna triomfantelijk lachje. Nicolas rook meteen onraad, dat kon toch niet, van die ene keer, die ene keer vrijen zonder liefde, die ene keer dat ze hem overdonderd had? Maar Clio sprak het meteen uit, ja, het was van Nicolas. Nicolas wist niet waar kijken, hij durfde Ella nauwelijks aankijken. Zij keek ook verbouwereerd, het was alsof er een hamer op hun hoofden terechtkwam. Van het paradijs regelrecht de hel in, dit kon toch niet, hoe moest het nu verder? Ella schoof haar stoel achteruit, ze sprong op en liep de bar Taxi uit. Nicolas keek even hulpeloos naar Clio, haastte zich dan achter Ella aan, liefje, liefje, wacht roepend.

SIMON

Simon was wakker geworden toen Sara Luna uit haar wiegje haalde om haar te voeden. Het was nog vreselijk vroeg, nog geen half zes, en dat voor een zondag! Hij draaide zich op zijn zij, keek slaperig maar vertederd naar dat prachtige tafereeltje, Sara met hun kleinste aan de borst. Hij vond het nog altijd even mooi, even prachtig. Ze moesten ervan genieten voor zolang het nog duurde, het was de laatste keer dat ze dit konden meemaken. Vier maanden was Luna nu, Simon hoopte dat Sara het nog een beetje zou volhouden, hij zag haar zo graag bezig, de oermama. Luna dronk gretig, maar had dan plots genoeg. Haar oogjes vielen dicht en nog voor Sara haar in haar wiegje kon leggen, sliep ze alweer. Sara begon haar nachtkleedje weer dicht te knopen, maar Simon verhinderde dat, hij streelde haar, nu lege, borsten, ging naar haar hals, streelde haar wangen, kuste zachtjes haar lippen en haar neusje. Hij wist niet hoe ze zou reageren, misschien vond ze het nog veel te vroeg, maar hij voelde hoe ze gretiger werd, terug kuste, hem ook begon te strelen, heel, heel dicht tegen hem aan kwam liggen. Dat was voor hem het sein om voort te gaan. Het strelen werd nu vuriger, de kussen ook, weg was het slaperige gevoel. Al gauw hadden ze allebei niets meer aan, hij kon elk plekje bereiken van Sara’s heerlijke lichaam en dat deed hij dan ook. Met zijn handen, zijn tong, zijn lippen, zijn hele lichaam zette hij Sara in vuur en vlam. De verwarming brandde nog maar net, maar kou hadden ze niet, ze verwarmden elkaar, zijn hele lijf prikkelde en brandde van verlangen. Wat later blusten ze de brand in mekaars lichaam, om daarna dicht in mekaars armen nog een paar uurtjes te slapen, tot David stilletjes aan de deur kwam kloppen.
Loom rekte Simon zich uit, hij keek opzij, recht in Sara’s ogen. Daar blonk liefde in, liefde en verliefdheid. Wat prees Simon zich gelukkig dat zij zich net zo voelde als hij, dat ze nog altijd echt verliefd konden zijn op elkaar. Niet altijd, soms waren ze veel te moe, was het veel te druk, moesten ze even afstand van elkaar nemen, maar vanmorgen was het er weer helemaal. Voor hem scheen de zon vandaag, ook al zag het er buiten maar somber uit. Hij grabbelde naast het bed, trok zijn pyjama weer aan en stapte dan uit bed, David achterna, naar de wakkere tweeling. Wat later kwam Sara hem achterna, met Luna in haar armen. Heel het gezin ging samen naar beneden, Simon met een kind op elke arm, David huppelend voor hen uit. Het beloofde een prachtige dag te worden en dat werd het ook.
’s Middags ging Sara op bezoek bij Anke en Mario, Simon bleef met de kinderen thuis. Het zou te druk worden als ze met zijn allen gingen. Maar hij kreeg gezelschap, Michèle ging met Sara mee, Lieven kwam met hun beide jongetjes op bezoek. Samen konden ze de kinderen wel de baas en zo hadden ze nog wat tijd om te babbelen en een glaasje te drinken. Lieven vertelde dat alles bij hen ook prima ging, Basje was een makkelijk kind, hij had helemaal niets overgehouden van alles wat tijdens de zwangerschap gebeurd was. Ze waren daar heel erg bang voor geweest, maar gelukkig was hun vrees niet bewaarheid geworden.
Heel lang bleven de mama’s niet weg, Bas moest nog dikwijls gevoed worden. Ze vertelden dat alles goed ging met Anke en met de kleine Manuel, die als twee druppels water op zijn papa leek. Femke en Cedric waren er ook geweest, Cedric was zo fier als grote broer.
Ze waren in het moederhuis Arne en Cathy tegen het lijf gelopen, Sara zei dat ze hen had uitgenodigd voor het eten vanavond. Simon vond dat toch goed? Natuurlijk, vandaag vond Simon alles goed. Hij vroeg of Lieven en Michèle ook wilden blijven, maar die wilden liever rustig weer naar huis.
Niet veel later kwamen Arne en Cathy. Cathy was nu zo’n vijf maanden zwanger, maar ze had al een negenmaanden buik. Wat zou dat worden binnen enkele maanden? Hoogstwaarschijnlijk zou ze het zolang niet volhouden, zouden de baby’s vroeger geboren worden, maar dan nog. Ze had het duidelijk zwaar, maar ze waren allebei dolgelukkig, dat zag Simon aan alles. Dat kon ook niet anders, het was allemaal zo moeizaam gegaan, het had zo lang geduurd en nu het dan eindelijk zo ver was, verdroegen ze samen alle ongemakken. Simon moest er niet aan denken, drie baby’s tegelijk! Die twee van hun waren al zwaar genoeg geweest, maar aan de andere kant, ze hadden ook zoveel liefde en warmte meegebracht. Hij was blij dat Arne en Cathy dat ook zouden mogen beleven.
Simon bestelde eten bij de traiteur, niemand had zin om te koken vanavond. De tafel was gauw gedekt, de kinderen begonnen al flink zelf te eten, ook al morsten ze nog erg veel. Daarna speelden ze nog wat, vooral met hun oom Arne, die hen helemaal wild maakte met al zijn spelletjes en zotte kuren. Het kostte Sara en Cathy nadien nog heel wat moeite om ze weer rustig te krijgen en in hun bed. Eindelijk werd het dan toch stil daarboven. Cathy zat een hele tijd met Luna in haar armen, ze zat duidelijk al aan haar eigen baby’s te denken.
Ze hielden het rustig, al was dat met Arne altijd relatief. Morgen moesten ze weer gaan werken, dus ze maakten het niet laat. Cathy had ook veel rust nodig, ze werkte zelfs al geen hele dagen meer. Hooguit een maand zou ze nog echt werken, daarna hoopte ze van thuis uit nog wat te kunnen doen. Simon en Sara besloten nu al naar vervanging uit te kijken, Cathy zou er waarschijnlijk een hele poos tussenuit zijn.
Ze gingen gezellig vroeg naar bed, met Luna tussen hen in. Na haar laatste voeding kroop Sara dicht in Simons armen, ze kusten mekaar teder, streelden mekaar in slaap.

[Ponkie]

Maandag 28 februari - zondag 6 maart 2011

ELLA

Hoe ik gisteren thuis geraakt ben, weet ik niet meer. Met tranen in mijn ogen, woest en tegelijk bang om wat ik gehoord had, rende ik de straten van Lier door, recht naar de Wingerd. Ik hoorde Nicolas achter me aan komen, hij riep telkens mijn naam maar ik stopte niet. Ik liep maar door. Aan het park haalde Nicolas me in, hij greep mijn hand, probeerde me te kalmeren, maar ik weigerde te stoppen. Thuis in de loft nam Nicolas me in zijn armen, hij was even geschrokken als ik. Gelukkig dat hij me verteld had van zijn onenightstand met Clio, anders zou de hemel helemaal op mijn hoofd gevallen zijn. We hadden dat uitgepraat, ik wist dat Clio geen concurrente voor me was, geen bedreiging. Maar nu, zij was zwanger van hem, zou dus altijd in ons leven blijven. Die gedachte kon ik niet aan, ook al deed ze nu zo poeslief. Linda was erbij gekomen, Nicolas vertelde haar wat er gebeurd was: Clio die zich valselijk vermomd had, maar, wat nog erger was, ze was zwanger van hem. Linda, die helemaal niets van Clio moest hebben, stond meteen op haar achterste benen. Ze sprak woorden waar ik iets aan had, eindelijk. Zij vroeg hoe zeker we waren dat die baby echt van Nicolas was. Want Clio en mannen… daar gingen heel wat verhalen over. Even hoopte ik dat ze gelijk had, maar toch twijfelde ik heel erg, het kon toch. Linda vond dat Nicolas een vaderschapstest moest eisen, dan wisten we het zeker.
Linda had voor eten gezorgd, maar ik had nauwelijks een hap door mijn keel gekregen. Ook Nicolas was heel stil, heel bezorgd. Ik voelde me echt murw geslagen, we gingen vroeg naar bed, maar slapen deden we geen van beiden. We lagen een heel stuk van mekaar af, konden mekaar niet troosten. Even dacht ik eraan weer op te staan en naar Cindy te gaan, maar dat deed ik toch maar niet. Zo was ik toch eindelijk in slaap gesukkeld. Ik droomde van Clio en haar baby, een jongen die als twee druppels water op Nicolas leek. Clio had hem in haar armen en ze lachte zo vreselijk vals naar mij, terwijl ze haar handen uitstak naar Nicolas. Het leek of ze wilde zeggen: nu is hij meer van mij dan van jou. Vreselijk was dat, ik schrok wakker, was helemaal bezweet. Ik had geschreeuwd, denk ik, wat Nicolas werd ook wakker, vroeg wat er was, zei dat ik gedroomd had. Ik gooide me in zijn armen, begon te wenen, te wenen, ik kon niet meer stoppen, alle ellende moest eruit. Nicolas was zo lief, hij hield me teder vast, streelde over mijn haren, zei sussende, troostende woordjes. Langzaam aan verminderde het snikken, ik stopte mijn gezicht in de holte van zijn arm, voelde me geborgen zo. Nicolas, ik hield zo van hem, ik wilde hem niet kwijt, en zeker niet aan Clio. We legden ons weer neer, dicht bij mekaar. We spraken onze liefde voor elkaar uit, maar ook onze angsten, zo kalmeerde ik uiteindelijk en vielen we toch weer in slaap.
Nu, vanmorgen, leek alles iets minder donker. We besloten te vechten voor onze relatie. Nicolas besloot Norbert op te zoeken, hem om een vaderschapstest te vragen. We zouden het resultaat moeten afwachten, daarna pas beslissen wat we zouden doen.
Gelukkig dat Nicolas’ ouders al vertrokken waren. Wat zou zijn papa wel niet gezegd hebben van heel deze situatie, ik moest er niet aan denken.
Ik moest eigenlijk studeren voor mijn examens, maar het lukte me vandaag niet om me te concentreren. Liever ging ik naar buiten, wat uitwaaien, Cindy opzoeken voor een goed gesprek. We gingen samen naar beneden, hij naar Norbert, ik naar buiten. Ik kuste hem nog vurig voor we elk een andere kant opgingen.

SARA

Liefste dagboek
Een nieuwe werkweek, het nieuws van de geboorte verspreidde zich over heel Présence. An kwam langs bij het personeel, om samen te leggen voor een cadeautje. Ik deed graag mee, al deden wij in naam van Présence ook nog wat apart. Het weekend had me goed gedaan, ik kon er weer tegen deze week. Ik overlegde even met Simon, ging dan meteen naar Lieven. Ik vroeg hem werk te maken van de vervanging van Cathy. Nu werkte ze nog en kon ze een vervanger inwerken. We mochten er niet te lang mee wachten, als ik Cathy zag, dacht ik echt niet dat ze nog heel lang zou blijven werken. Lieven beloofde een profiel op te stellen en dan het interimbureau te contacteren.
Hij hield woord, een paar dagen later kwamen de eerste kandidaten zich al aanmelden. Hij ontving hen voor een eerste selectie, maar er bleek niet veel tussen te zitten. Hij contacteerde een ander bureau, dat stuurde ook enkele kandidaten. Nadien liet Lieven ons een paar dossiers zien. Hij wees ons vooral op een sollicitatie van een jonge vrouw. Die had hem erg gecharmeerd, ze had een diploma van Oxford en al wat ervaring. Ik vroeg me af waarom ze dan een interimjob zocht. Dat was het minpuntje, zei Lieven, ze was zelf ook zwanger en zocht werk tot de baby er was. Tja, een zwangere vrouw vervangen door een andere zwangere, dat was niet echt slim. Maar ze was nog niet zo ver, ze zou ons nog heel wat maanden kunnen bijstaan, en Lieven vond haar echt wel goed. We besloten haar nog eens te laten komen, dan konden Simon en ik, en Cathy, haar ook zien en kijken of het zou klikken. De volgende dag kwam ze al. Lieven had niet overdreven, het was een rosharige schoonheid. Ze zag er heel lief en open uit, maar toch had ik een beetje twijfels, over haar eerlijkheid vooral. Ik weet niet wat het was, zowel Lieven, Simon als Cathy waren erg over haar te spreken. Ik voelde me een klein beetje onbehaaglijk bij haar, maar dat lag aan mij zeker? Misschien voelde ik wel onraad, een zo mooie vrouw in de buurt van Lieven en vooral van mijn Simon, zouden daar geen problemen van komen? Maar goed, een tegen drie, ik gaf mijn weerstand op en we besloten het met haar te proberen. Ze kon meteen beginnen, zou al vanaf maandag komen werken. Cathy was opgelucht nu ze wist dat ze hulp zou krijgen.
De week kabbelde verder, het werk vlotte goed, ook zonder Mario en Anke. Hun collega’s verdeelden het werk, zodat er geen problemen waren.
Ik zag Esther en Maaike nu regelmatig, als ze Luka kwamen brengen of halen. Maaike werkte nog niet alle dagen, Luka was nog geen drie maanden, maar ze bracht haar toch een of twee keer per week voor een paar uurtjes naar onze crèche. Ik was telkens blij als ik hen zag, zeker met Esther had ik een heel speciale band. Zij was het die voor het eerst in mij geloofd had, mijn zelfvertrouwen, zij het met veel moeite, had opgekrikt tot waar ik nu stond. Zij en Jakob, zij hadden me gemaakt tot wat ik nu was en daar zou ik hen eeuwig dankbaar voor blijven.
Het was een week zonder problemen, ook thuis liep alles goed. Alle vier de kinderen waren verkouden, maar niet echt ziek, ze hadden er gelukkig niet teveel last van. En Simon en ik…dat kon de laatste tijd niet beter. Ik voelde me weer prima, had de zwangerschap en de bevalling helemaal verteerd en Luna begon eindelijk te leren wat ’s nachts slapen was. Zo was ik ook minder moe en kon ik alles beter aan. En daar genoten we allebei van, Simon en ik, we konden onze nachtelijke uurtjes nu aan mekaar besteden…

[Ponkie]

Maandag 7 maart 2011

SIMON
Vandaag begon onze tijdelijke nieuwe werkkracht. Cathy ontving haar in haar kantoor, besprak met haar het werk dat ze moest overnemen en kwam haar dan aan iedereen voorstellen. Het was echt een prachtig mooie vrouw en heel charmant. Je zag nog helemaal niet dat ze zwanger was. Ze stelde zichzelf voor, Clio De Wachter heette ze. Een paar jaar geleden zou Simons testosteron al op volle toeren draaien, de jager zou in hem ontwaakt zijn. Nu had hij Sara en hij dacht er niet aan om iets met Clio te proberen, maar toch, ze was echt wel uitzonderlijk knap! Simon zag wat later dat ook Lieven bewonderende blikken op de roodharige vrouw wierp, ai ai, Michèle zou mogen oppassen. Simon was er niet zo zeker van dat Lieven even trouw was dan hijzelf. Cathy liep vlug verder met Clio, ging haar ook in het atelier voorstellen, bij Lut en het ander personeel. Simon zat nog even te denken aan Clio’s prachtige verschijning, maar ving dan een donkere blik van Sara op. Oei, betrapt, ze mocht zich niets in het hoofd halen. Hij stond vlug op, nam Sara in zijn armen en zei dan: ‘Toch kan ze niet tippen aan jou, jij bent de allerknapste, mijn allerliefste!’. Aan haar reactie merkte hij dat hij precies de juiste woorden gebruikt had, ze keek met haar liefste glimlach naar hem op. Dan kusten ze mekaar teder en even later heel wat vuriger. Vergeten was Clio, hij had iets veel beters in huis! Wat later gingen ze toch maar weer braaf aan het werk. Sara ging af en toe naar beneden om Luna te voeden, alles paste steeds beter in elkaar.
Tijdens de middagpauze zag Simon Clio terug. Ze bestelde net een broodje en een koffie bij Lut. Sara was naar de crèche, Simon deed teken dat ze bij hem mocht komen zitten. Hij wilde haar alleen maar een beetje op haar gemak stellen, andere bedoelingen had hij niet. Al gauw zaten ze geanimeerd te babbelen, hij vertelde honderduit over Présence, zij was heel wat terughoudender. Ze praatte wel over haar studietijd in Oxford, maar zei niets over haar werk hiervoor of haar zwangerschap. Even later kwam Lieven bij hen zitten, Michèle was buitenshuis. Simon was vriendelijk maar afstandelijk gebleven, Lieven herviel haast direct in zijn oude gewoonte van flirten en aantrekken. Simon zag het met stijgende verbazing aan, hij moest straks dringend zijn vriend tot de orde roepen. Hij zou niet willen dat er iets mis zou lopen tussen Michèle en Lieven, het ging nu juist zo goed tussen hen. Ze hadden genoeg meegemaakt met Helena en Steven, hij wilde dat niet nog eens meemaken. Hij keek dan ook nadrukkelijk op zijn horloge, deed teken dat ze dringend weer aan het werk moesten. Gezellig babbelend trokken Lieven en Clio weer naar hun kantoor, hijzelf ging nog even beneden kijken bij Sara en de kindjes. Sara was net klaar met voeden. Ze at haar broodje terwijl ze met Hanne aan het babbelen was. Die nam ook even pauze, Joppe en Myrte hielden zich bezig met de allerkleinsten. De rest deed een middagdutje, het was er dus redelijk rustig. Simon zette er zich nog even bij, tot Sara klaar was. Samen trokken ze weer naar boven. Simon vertelde Sara over Lieven en zijn haantjesgedrag tegenover Clio. ‘Zolang jij je maar gedraagt’ lachte Sara plagend. Hij grabbelde haar vast bij haar middel, stal in de vlucht een kusje. Lachend en spelend kwamen ze aan hun kantoor aan. An en Ellen keken hen wat verwonderd aan, maar ze lachten mee toen ze hun plezier zagen. De rest van de middag werkten ze ijverig verder. Simon dacht niet meer aan de roodharige schoonheid tot aan het eind van de dag, toen ze net samen vertrokken. ‘Toevallig’ kwam Lieven ook net zijn kantoor uit en glipte samen met Clio in de lift. Als dat maar niet verkeerd liep, arme Michèle!

NICOLAS
Nicolas had vreselijk slecht geslapen vannacht. Clio’s boodschap was vreselijk slecht aangekomen, ook bij Ella. Ze was pas laat weer thuisgekomen, hij was al bang geweest dat ze niet meer zou komen. Ze hadden nog lang gepraat over hoe het verder moest. Ella was duidelijk geweest, ze wist niet of ze dat zou aankunnen, Clio blijvend in haar leven. Ze had zo’n slechte ervaringen met haar gehad, van kindsaf aan, Clio had haar zoveel pijn gedaan en nu, nu ze dacht het geluk gevonden te hebben, kwam ze weer stoken. Nicolas begreep haar helemaal, hij was ook helemaal overstuur. Eén nacht met Clio, één nacht zonder liefde en dan dit. Hij hield zoveel van kinderen, zou een gat in de lucht springen als Ella zwanger was van zijn kind, maar Clio… Toch aarzelde hij, als ze zijn kind droeg, was hij verantwoordelijk. Hij wilde die verantwoordelijkheid niet ontlopen, wilde voor zijn kind zorgen. Maar dan wel liefst met goedkeuring van Ella, anders zou het wel heel zwaar worden. ’s Nachts hadden ze allebei liggen woelen, elkaar uit de slaap gehouden. Hij zag erg bleek en Ella had wallen onder haar ogen. Ocharme Ella, van studeren kwam nu helemaal niets in huis. Linda was heel bezorgd, maar was nog altijd op het oorlogspad. Ze begon meteen weer over de vaderschapstest. Nicolas legde uit wat Norbert gezegd had, dat ze moesten wachten tot na de geboorte, het risico voor de baby was anders te groot. Nog zoveel maanden van onzekerheid, alhoewel… Nicolas was ervan overtuigd dat het zijn kind moest zijn. Linda duidelijk veel minder en Ella twijfelde, of hoopte, ook. Ze wilde er een paar dagen tussenuit, in haar eentje nadenken over hoe het verder moest, of zij het zou aankunnen, hoe ze moest reageren tegenover Clio. Nicolas wilde haar niet graag missen, maar hij begreep wel dat ze alles op een rijtje wilde zetten. Hij bood haar zelf aan om naar de bungalow in het bos te gaan, daar zat ze rustig, kon ze nadenken en misschien toch wat studeren. Ze nam zijn aanbod aan, maar hij liet haar beloven niet te lang weg te blijven, hem niet langer in onzekerheid te laten dan nodig was. Hij had het zelf ook heel moeilijk, maar ze wilde het alleen verwerken, kon er niet ook zijn twijfels bij hebben. Ze pakte haar spullen en vertrok met een taxi. Hij nam haar nog even in zijn armen, zei dat hij haar nu al miste. Hij hoopte echt dat ze zou besluiten bij hem terug te komen, met hem voort te gaan, maar hij kon niets forceren. Hij kon alleen afwachten, afwachten of ze terugkwam. Intussen wierp hij zich weer op zijn orchideeën in de serre. Na de ravage die Willem had aangericht, had hij heel veel werk om nieuwe plantjes op te kweken. Hij broedde ook op een plan, om een documentaire te maken over de kweek van zijn orchideeën. Dat leidde zijn aandacht wat af van Clio en haar baby, al was ze nooit ver uit zijn gedachten. Was Ella maar terug, hij miste haar echt. Linda maakte hem alleen maar verwijten, liet het niet na om Clio zwart te maken. Ergens had ze wel gelijk, maar nu ze de moeder van zijn kind zou worden, kon hij al die kritiek niet goed meer verdragen. Waarom was hij toch voor haar gevallen, was hij dan zo eenzaam en ongelukkig geweest? Domme, domme Nicolas, hij wou dat hij de klok kon terugdraaien!

[Ponkie]

Donderdag 10 maart 2011

SARA

Liefste dagboek
Clio was al een paar dagen bij ons aan de slag. Wat ik voorspeld had, kwam nu al uit, clio zou voor moeilijkheden zorgen. Over haar werk was Cathy heel tevreden, ze was intelligent, leerde snel en werkte accuraat. Maar haar houding, ik weet het niet, die beviel me helemaal niet. Tegenover mij was ze vriendelijk, maar afstandelijk, maar van zo gauw er een man in haar buurt kwam, veranderde ze op slag. Ze werd dan flirterig, begon te koketteren, probeerde haar prooi om haar vinger te draaien. Ik keek met groeiende verbazing naar haar, hield ook Simon angstvallig in het oog. Hij was dan wel enorm veranderd, maar zijn reputatie van rokkenjager... ik was het nog altijd niet vergeten. Ik had het vroeger van dichtbij mogen meemaken, al dat vrouwvolk dat ik moest verbergen voor Helena en dat me zelf steeds meer pijn deed. Ik had sinds we getrouwd waren, niet meer van hem te klagen, maar clio legde het er zo dik op, als man moest je al sterk in je schoenen staan om daaraan te weerstaan. Ik had Simon nog niet op een foutje kunnen betrappen, maar toch was ik er niet gerust in. Wie zeker niet gerust mocht zijn, was Michèle. Lieven trapte met open ogen in Clio's val, hij was opvallend vaak in haar buurt, nam haar mee uit eten 'om haar meer over Présence te vertellen'. Michèle was er vaak niet, ze had veel werk met Basje, daar profiteerde Lieven schaamteloos van. Hoe ver hij ging, daar had ik het raden naar. Ik twijfelde, wat moest ik doen, Michèle inlichten, het nog wat aanzien, er met Lieven of Simon over praten? Ik besloot nog wat te wachten.
Maar Lieven kreeg concurrentie, Clio richtte haar pijlen ook op Arne! Van mijn beste vriend moest ze afblijven, Cathy was nu veel te kwetsbaar, ik sprak er Arne meteen over aan. Hij had het ook al gemerkt, Clio kwam veel te vaak bij hem binnen, ook al had ze eigenlijk niets te vragen. Dan kwam ze steeds dichter bij hem staan, boog zich over hem over om iets aan te wijzen, raakte hem 'per ongeluk' aan. Maar hij verzekerde Sara dat hij er niet over dacht om erop in te gaan, hij zag zijn Cathy veel te graag! Dat was een pak van mijn hart, ik zou het niet kunnen aanzien. Maar terwijl ik met Arne had zitten praten, was Simon alleen aan het werk in ons kantoor. Toen ik terug binnen kwam, zat Clio op mijn stoel, niet achter mijn bureau, maar gezellig naast Simon. Ik steigerde meteen, wat was hier aan de gang. Ik weet het, jaloezie is niet de mooiste eigenschap, maar van mijn Simon moeten ze afblijven! Mijn gezichtsuitdrukking verraadde me waarschijnlijk, zeker bij Simon. Hij stond meteen recht, kwam op me af en nam me in zijn armen, heel uitdagend, om duidelijk te maken aan Clio dat we samenhoorden. Gelukkig maar, al bonsde mijn hart nog hoorbaar in mijn borstkas. Clio bekeek ons eens, deed poeslief tegen mij en vertrok dan. Ik keek naar Simon, wat stelde dit voor?
Hij stelde mij gerust, hij had Clio en haar streken door. Ik dacht toch niet dat hij van plan was op haar avances in te gaan? Ik vertrouwde hem toch, ik wist toch wel dat hij veranderd was, dat hij haar niet ontrouw zou worden? Ik wist het, ik geloofde hem, ik vertrouwde hem, maar toch, het bleef knagen, diep van binnen. Ik vertelde hem dat ze het met Arne ook al geprobeerd had. En Simon zag toch ook wel hoe Lieven reageerde? Simon zuchtte, dat had hij inderdaad ook al gezien. Hij zou er eens met Lieven over spreken, maar hij wist niet hoeveel invloed hij op zijn vriend had. Het leek wel of zijn huwelijk met Michèle vlekkeloos verliep, maar ook hij twijfelde soms aan Lieven.
We besloten het er even niet meer over te hebben. Simon kuste me teder, ik vlijde me even tegen hem aan, maar dan gingen we weer aan het werk.

ELLA

Ik zat al een paar dagen in de blokhut. Om te studeren, maar dat lukte voorlopig niet zo best. Ik zat meer te piekeren en te zuchten. Clio, wat had ze met toch weer aangedaan. Eindelijk had ik gedacht dat ik het geluk gevonden had, dat ik haar uit mijn leven had gebannen, of me tenminste niets meer van haar aantrok. Maar niets was minder waar. Als ze echt, waar ik nog aan twijfelde, maar als ze echt zwanger was van Nicolas, dan zou ze altijd in mijn leven blijven, als moeder van zijn kind. Ik wist het echt niet, zou ik dat aankunnen? Was mijn liefde voor Nicolas groot genoeg om niet alleen het kind van een ander, maar vooral ook diens moeder om me heen te verdragen? Ik was nog zo jong, nog helemaal niet toe aan kinderen. Ik wilde eerst wat van het leven genieten, mijn liefde voor Nicolas laten groeien, elkaar beter leren kennen, hopelijk wat van de wereld zien. Ik wilde ook zo graag als verpleegster kunnen werken. Zou dat nog kunnen, met misschien halftijds een kind in huis en met altijd clio's schaduw over ons leven? Als ik zo dacht, wilde ik de relatie met Nicolas opblazen, dat was het mij allemaal niet waard. Maar als ik dan weer dacht aan de gelukkige laatste weken, hoe Nicolas opengebloeid was, hoe we van elkaar genoten op elk moment van de dag en de nacht... Dan wilde ik hier meteen mijn boeltje pakken en weer naar de loft, naar Nicolas, mijn lief, vertrekken. Maar ik bedwong me, zolang ik niet zeker wist wat ik wilde, ging ik niet terug. Zuchtend pakte ik dan maar weer mijn boeken en probeerde me te concentreren, maar makkelijk ging dat niet.
's Avonds belde Cindy, ze wilde weten of ik het volhield hier zo alleen. Het deed me goed haar stem te horen. Ik vertelde haar over mijn twijfels. Cindy begreep me wel, maar ze probeerde me er toch van te overtuigen dat Nicolas nog altijd heel veel van me hield, dat ik goed moest beseffen wat ik op het spel zette. En misschien was Clio wel veranderd nu ze zwanger was. Misschien meende ze het goed, wilde ze geen spelbreker zijn, haar kind niet inzetten om Nicolas terug te winnen. Tja, Cindy zag altijd het goede in iemand, ze wilde iedereen een tweede kans geven, maar ik zat toch nog met grote twijfels. Ik kende Clio al zo lang en ik zou nooit vergeten wat ze me allemaal had aangedaan. Toen mijn mama nog leefde, maar vooral daarna, toen ik bij Norbert woonde en ze me buiten gepest had, naar Tarantula en haar vreselijke camping! Dat kon ik niet vergeten, en of ik het ooit kon vergeven, dat wist ik nu nog niet. Waarom was Nicolas toch in haar val getrapt? Waarom kon mijn geluk nooit eens echt en ongestoord geluk zijn. Weer zuchtte ik diep, ik schoof mijn boeken aan de kant en kroop in bed, diep onder de dekens. Daar schreide ik hete tranen, tot ik uitgeput van het huilen in een onrustige slaap viel.

[Ponkie]

Vrijdag 11 maart 2011

ELLA

Ik zat nu vijf dagen in de bungalow. Ik probeerde te studeren, maar dat lukte niet erg. Wel dacht ik heel veel na over hoe mijn leven nu verder moest. Ik wilde Nicolas niet kwijt, hield heel veel van hem. Maar toch twijfelde ik, het kind van Clio mee opvoeden, Nicolas delen met dat serpent dat mijn hele jeugd verpest had, ik wist niet of ik het zou kunnen opbrengen. Maandag was ik nog vastbesloten de knoop vlug door te hakken. Met heel veel spijt in mijn hart besloot ik mijn relatie met Nicolas te beëindigen, of toch op een heel laag pitje te zetten. Ik moest aan mezelf denken, ik wilde verpleegster worden. Dat geluk zou ik niet vinden bij Nicolas, zijn kind en Clio als aanhangsel. Maar na een nacht slapen en woelen dacht ik er weer anders over. Na één nacht miste ik Nicolas al en dat gemis werd de volgende dagen alleen maar erger. Dokter Arends had me geleerd sterk te zijn, zelf mijn geluk te maken, zoals mijn mama ook al zei. Ik wilde dan ook sterk zijn, vechten voor mijn geluk, mijn liefde voor Nicolas. Ik zou de rest er wel bijnemen, niet laten zien hoe erg ik het vond. Bijna had ik dinsdag mijn koffers gepakt om terug naar Nicolas te gaan en te zeggen dat alles in orde was. Maar ik was toch nog niet helemaal overtuigd en besloot te blijven. Ik bleef piekeren, bedacht dan het ene, dan weer het andere. Kappen of voortgaan, kiezen voor mezelf of toch voor ons geluk samen, ik kwam er niet uit.
Dan belde Linda me op. Ze vroeg hoe het met mij ging, vertelde dat Clio spoorloos verdwenen was. Ze had haar spullen meegenomen en was vertrokken, niemand wist waarheen, niet Cindy, niet Norbert. Spijt kon ik daar niet van hebben, en zo te horen Linda ook niet. Ze wilde weten of ik al een beslissing had genomen. Ik antwoordde ontkennend. Ik aarzelde even, vroeg dan toch hoe het met Nicolas ging? Ik hoorde Linda ook even aarzelen, ik drong aan dat ze me de waarheid moest vertellen. Dan zei ze dat het niet zo goed met hem ging. Hij deed zijn best, maar ze zag hem elke dag somberder worden, hij verviel weer in zijn oude gewoontes, sloot zich op in zijn serre, wilde niemand zien. Het leek erop dat hij niet meer geloofde dat ik nog terugkwam. Mijn hart bloedde toen ik dat hoorde. Arme Nicolas, het had zoveel moeite gekost om hem uit zijn loft te krijgen, hem weer te laten wennen aan de buitenwereld. Hij had zo zijn best gedaan, speciaal voor mij en nu zou dat, door mijn schuld, allemaal teniet gedaan worden? Ik bedankte Linda voor haar eerlijkheid, beloofde vlug een beslissing te nemen. Die nacht lag ik lang wakker, ik overdacht alles nog eens, alle voor- en nadelen. Hoe sterk stond ik in mijn schoenen, hoeveel zou ik kunnen dragen en verdragen? Ik wachtte nog tot een uur of zes ‘s ochtends, maar dan kon ik niet langer wachten. Ik nam mijn gsm en belde Nicolas. Hij nam meteen op, aan zijn stem hoorde ik dat hij ook niet sliep. Zijn stem te horen deed me onmiddellijk naar hem verlangen, het deed pijn in mijn hele lichaam niet bij hem te zijn. Ik vertelde hem dat ik een besluit had genomen. Ik hoorde de angst in zijn stem, maar ik stelde hem meteen gerust. Ik had veel nagedacht en besloten dat ik me sterk genoeg voelde om Clio te verdragen. Als hij me nog wilde, koos ik definitief voor hem? Ik hoorde Nicolas slikken, zijn stem bibberde toen hij zei: ‘Ik ben zo blij, pluis, natuurlijk wil ik je nog. Ik kleed me aan en kom je meteen halen’! Ik voelde me gelukkig, ik had de juiste keuze gemaakt. Ik douchte vlug, kleedde me aan en besloot al te gaan inpakken. Ik was nog maar net bezig toen Nicolas al aan de deur stond, hij had zeker gevlogen! Hij betaalde de taxi en stuurde hem weg. Dan kwam hij binnen, we vlogen mekaar in de armen. We keken elkaar aan, hadden allebei tranen in de ogen. We kusten, kusten nog en weer en weer. Nicolas trok me op de zetel, hij knielde neer, haalde een doosje uit zijn zak en vroeg dan of ik met hem wilde trouwen? Ik schrok, had die vraag nu helemaal niet verwacht, maar ik aarzelde niet, zei volmondig ja en nog eens ja. Nicolas toverde een prachtige verlovingsring uit het doosje en schoof die aan mijn vinger. We vielen mekaar in de armen, tranen liepen over mijn wangen en ook Nicolas hield het niet droog. We praatten lang over onze toekomst samen, onze trouw, het kind van Clio, mijn wens om verpleegster te worden en hoe we dat zouden kunnen combineren, maar dan waren we plots uitgepraat en vierden we de verloving op een heel andere, heel intieme manier. Het werden een paar heerlijke uurtjes, het werd later en later. We besloten hier samen nog een nacht te blijven, Nicolas belde Linda op om haar gerust te stellen (en haar het blijde nieuws te vertellen), we maakten iets eenvoudigs te eten klaar, maakten een heerlijke boswandeling, innig omstrengeld en steeds stoppend voor weer een kus of een omhelzing. Thuis dronken we nog warme chocomelk en dan gingen we naar bed. Weer sliep ik niet veel, maar deze keer kwam het niet omdat ik lag te piekeren, integendeel….

SARA

Liefste dagboek
Alles ging goed met Présence, en toch voelde ik me wat onbehaaglijk. Het ging om Clio. Cathy was in de wolken met haar, ze deed haar werk prima, leerde vlug bij, ze zou met een gerust hart thuis kunnen blijven. Clio was poeslief tegen alle vrouwen, iedereen vond haar sympathiek. Ik begreep het niet, zag dan niemand hoe ze met de mannen omging, flirterig, uitdagend? Ze had het al met Simon geprobeerd, maar die was er gelukkig niet op ingegaan. Lieven dat was wat anders, die draaide maar om haar heen, was duidelijk betoverd door die roodharige schoonheid. Maar hij niet alleen, ze maakte ook avances bij Arne, probeerde het zelfs bij Alexander, bij Peter en bij wie weet nog allemaal. Ik vertrouwde dat mens voor geen haar, maar ik was duidelijk de enige, ik begreep er niets van. Ik praatte erover met Simon, maar hij vond het belangrijker dat we eindelijk een goede kracht gevonden hadden. Hij had de boot afgehouden bij Clio en daarmee was voor hem de kous af. Alhoewel hij toch ook wat bezorgd was om wat Lieven uitspookte. Michèle scheen niets door te hebben, zij vond Clio heel sympathiek, rook geen onraad. Zou ik het haar vertellen of toch maar niet? Zie dat Lieven toch zijn verstand gebruikte, zou ik dan niet voor niets zitten stoken in hun relatie? Ik besloot nog wat af te wachten, maar voelde me er toch niet goed bij. Ik probeerde Clio zoveel mogelijk te ontwijken en vooral niet meer aan haar te denken.
Dat lukte aardig toen Anke op bezoek kwam met haar baby, Manuel. Ze kwam hem tonen aan iedereen en ons bedanken voor de cadeaus die ze gekregen had. Femke was er ook bij en Mario kwam natuurlijk meteen uit zijn atelier om mee rond te gaan. Manuel was een kleine twee weken oud, maar zo’n schatje! Wat was hij klein als ik hem vergeleek met Luna, wat groeien zo’n kleine baby’s toch snel. Natuurlijk pakte ik hem in mijn armen en streelde zijn kleine wangetjes. Lang kon ik hem niet voor mij houden, An en Ellen stonden al ongeduldig te wachten om hem ook even te koesteren. Zo’n kleintje tegen me aan, ik voelde meteen de melk toeschieten, haastte me dan maar naar de crèche om mijn eigen schatje te gaan voeden. Amber en Kasper kwamen meteen op me afgelopen, ze knuffelden even maar gingen dan weer spelen. Ik zocht een rustig plekje op en genoot dan van Luna en zij van mij. Zo’n verplichte break af en toe deed me echt goed, ik kon dit niet overslaan en moest dus wel even rusten. Precies wat de dokter me opgedragen had. Daarna kon ik er weer helemaal tegen. Tot ’s avonds werkte ik flink door aan een lastig dossier. Net voor het weekend begon, kreeg ik het rond, ik kon met een gerust hart naar huis vertrekken. Simon en ik haalden onze drie jongsten op en haastten ons dan, via de nabewaking van David, naar huis. Eindelijk weer twee dagen voor ons gezin en vooral ook voor elkaar. Met dat laatste begonnen we al van zogauw al onze spruiten in bed lagen! We startten beneden in de woonkamer, gingen verder in de badkamer, samen heerlijk in bad, en eindigden in bed, waar we mekaar, eerst langzaam en teder, daarna steeds vuriger, naar een heerlijk hoogtepunt voerden! Mijn weekend kon nu al niet meer stuk.

[Ponkie]

Zaterdag 12 – maandag 14 maart 2011

NICOLAS

Ella had ja gezegd!! Eindelijk zou hij zich echt helemaal gelukkig kunnen voelen. Ze hadden een heerlijk nacht gehad samen, Ella had hem naar de zevende hemel gevoerd, ze had hem alle plekjes van haar lichaam laten ontdekken. Hij had nog niet zoveel ervaring, wist niet dat hij zo’n gevoelens had en zo’n heerlijke reacties bij Ella kon uitlokken. Hun lichamen leken voor elkaar gemaakt, hij besefte dat hij nog heel veel meer te ontdekken had. Ella sliep nog, hij lag wakker naast haar. Het dekbed was weggeschoven, hij zag haar prachtig gevormde borstjes op en neer gaan met haar ademhaling. Hij hield zijn adem in, dit was zo mooi om te zien! Hij bleef lang naar haar kijken, maar voelde dan zijn eigen lichaam reageren. Hij ging dichter tegen haar aan liggen, liet zijn handen over die heerlijke borstjes glijden, streelde verder over haar buik, richting beneden. Zou hij haar daar ook durven strelen? Dan aarzelde hij niet langer, hij wilde alleen maar zijn gevoel volgen en liet zijn hand tussen haar benen glijden. Ella bewoog, ze kreunde zachtjes. Hij stopte even, keek haar aan, maar ze leek nog te slapen. Hij werd wat driester, streelde haar weer, boog zich over dat bijzondere plekje dat nog zo nieuw was voor hem. Weer kreunde ze, nu begon ze wat meer te bewegen. Hij kon zich niet meer beheersen, hij moest het gewoon doen, heel zachtjes, heel voorzichtig gebruikte hij nu zijn tong. ‘Mmm, Nicolas’ hoorde hij plots. Ella’s stem had een heel hese klank, zo kende hij haar nog niet. Hij schrok en stopte, maar zij zei met diezelfde hese, sensuele stem: ‘Niet stoppen alsjeblieft, dit is zo wonderlijk, zo fantastisch’. Hij boog zich weer over haar heen, nu wat zelfverzekerder en likte en streelde haar weer heel voorzichtig. Ze begon te kronkelen onder zijn aanrakingen, hij wist niet of hij voort mocht gaan, stopte weer eventjes, maar zij duwde met haar hand zijn hoofd weer naar beneden. Nu verloor hij alle remmingen, zijn lichaam nam het over van zijn hoofd, hij liet zich helemaal gaan, streelde haar hele lichaam, kuste haar overal, echt overal en zag haar ogen steeds glaziger worden, haar ademhaling steeds sneller. Zelf ontplofte hij ook bijna, hij zocht verlichting, keek nog een keer naar haar als voor toestemming, duwde haar benen wat verder opzij en liet zich ertussen zakken. Hij vond meteen de weg, die was al zo goed voorbereid! Samen bewogen ze, hun ritme werd steeds intenser, hij klampte zich aan haar schouders vast, zijn hele lichaam stond in brand. Ella kreunde en steunde, riep zachtjes, maar dan steeds luider: ‘Ja Nicolas, nu Nicolas, jaaa’. Hij hield zich niet langer in, Ella was ook helemaal zo ver, net tegelijk bereikten ze een enorme climax. Hij liet zich op haar neerzakken, zijn hoofd in haar haren verstopt, zijn lichaam op het hare, nog met haar verbonden. Lang bleven ze zo liggen nagenieten, dan rolde Nicolas van haar af en legde zich naast haar. Ze vielen allebei weer in slaap, pas een paar uur later waren ze fris gedoucht, klaar voor een ontbijt en een boswandeling. Het was hier zo heerlijk rustig, Nicolas voelde hier helemaal geen angst om buiten te gaan. Hij belde naar Linda om te zeggen dat ze hier nog tot het eind van het weekend bleven. Eten was er nog genoeg in huis, de ijskast en diepvries waren goed gevuld. Nicolas kon dan wel niet koken, maar Ella had al veel geleerd bij Cindy en bij Linda.
De zaterdag en de zondag brachten ze continu in mekaars gezelschap door. Zelfs in bad of onder de douche gaan deden ze samen. Dat werd dolle pret, het was hier niet zo groot als thuis, ze hadden nadien heel wat moeite om de badkamervloer weer droog te krijgen. Geen pottenkijkers, niemand die stoorde, Clio mijlenver, deze twee dagen leerden Ella en Nicolas mekaar beter kennen. Ze praatten heel veel, wandelden, kookten zelfs samen of deden toch een poging, maar ze brachten vooral veel tijd in bed door of op andere plekken waar het maar een beetje comfortabel liggen was! Pas maandagochtend pakten ze hun spullen (Nicolas had helemaal niet veel in te pakken, gelukkig dat er voor hem altijd reservekleren in de bungalow lagen). Dolgelukkig, maar ook met wat spijt in hun hart, trokken ze weer naar de Wingerd, naar de loft.

SIMON

Ze maakten er een rustig familieweekend van. Het was nog fris buiten, maar droog. Luna was nu bijna vijf maanden, ze konden al wat gemakkelijker de deur uit. Ze gingen op zaterdagmiddag met alle grootouders een paar uurtjes naar de Zoo. Beestjes kijken, naar de speeltuin en dan in de stad ergens wafels en pannenkoeken eten. Meer moest dat niet zijn, vond Simon, om gelukkig te zijn. Zijn ouders en schoonouders hielden zich veel met de kinderen bezig zodat Sara en Simon het wat rustiger aan konden doen. Hand in hand liepen ze achter hen aan, na vannacht voelde Simon zich weer helemaal verliefd. Zijn ma had het gezien, ze stelde voor om vanavond allemaal samen te eten bij Simon en Sara thuis. De vier grootouders zouden daarna samen voor de kinderen zorgen en er een gezellig avondje van maken. Dan konden Simon en Sara een stapje in de wereld zetten. Simon keek Sara aan, hij wilde wel maar hoe zat het met haar? Ze keek hem aan met stralende ogen, hij wist meteen genoeg en zei ja tegen het voorstel van zijn ma. Ook de anderen vonden het een goed idee. Ze gingen naar huis, Margot bestelde eten bij haar vaste traiteur, Simon en Sara gingen zich in afwachting al klaar maken voor hun avondje uit. Voor ze zich omkleedde, kolfde Sara wat melk af zodat het niet erg was als ze wat later thuiskwamen. Simon trok zijn zwarte pak aan, zocht er een stijlvol hemd bij uit, Sara trok een zachtgroen kleedje aan van Nils. Ze had daar lang niet meer in gekund, maar nu paste het weer perfect. Bijna wilde Simon al niet meer vertrekken, zijn vrouwtje zag er zo schitterend, sexy en opwindend uit!
Direct na het, vroege, eten kusten ze hun kindjes slaapwel. De oma’s en opa’s zouden hen in bad en bed stoppen, Simon was er gerust in, ze hadden dat al vaker gedaan en met vieren kon er niets mislopen.
Ze hadden niet echt plannen, vertrokken naar de stad en parkeerden aan de kaaien. Ze lieten zich leiden door waar het gezellig leek, ze dronken iets, aten later op de avond nog een hapje, smeten zich op de dansvloer en eindigden in de karaoke. Simon moest niet veel moeite doen om Sara aan het zingen te krijgen, zij had meer moeite met het omgekeerde, maar uiteindelijk deed hij het toch, in duet met haar. Ze genoten allebei enorm van dit onverwachte kindvrije avondje, hoe later op de avond, hoe meer moeite Simon had om van Sara’s lichaam te blijven. Een kus in haar hals, een vlugge streling over haar borst, zijn handen die extra lang en stevig op haar billen bleven liggen, hij liet haar met alles merken hoe hij naar haar verlangde. Sara genoot uitbundig, lang geleden dat hij haar zo uit de bol had zien gaan. Eerst wilde ze helemaal nog niet naar huis, maar na een tijd ging ze in op zijn avances, ze trok hem bij het dansen dicht tegen hem aan. Ze voelde ongetwijfeld zijn verlangen naar haar groeien, legde haar handen op zijn billen, duwde hem nog wat dichter en lachte ondeugend. Wat kon Sara toch een enorme plaagstok zijn, ze maakte zijn opwinding alleen maar erger. Hij kreunde zachtjes, fluisterde in haar oor dat ze veel te ondeugend was, dat hij nu wel in de problemen zat. Ze lachte alleen maar harder, kuste hem wild op de mond, trok hem mee naar een donker hoekje, wreef haar buik tegen hem aan. Hij kreunde alleen maar luider, nam dan plots haar hand en trok haar mee naar buiten., de slippen van zijn vest hield hij angstvallig voor wat hem kon verraden bij de voorbijgangers. Sara was echt in een vrolijke bui, ze bleef hem plagen en uitdagen onderweg naar de auto. Hij keek haar aan, quasi streng zei hij dat dit onbehoorlijke gedrag een flinke straf verdiende. Ze lachte nu nog harder, zei dat ze er al naar uitkeek, sloeg haar armen om zijn hals en kuste hem vurig en wild. Gelukkig waren ze niet ver van de auto, hij was blij toen ze konden instappen. Wat deed Sara nu? Ze trok de achterdeur open en trok hem mee op de vloer, tussen de zetels in. Ze liet er geen gras over groeien, trok zijn broek los en liet haar hand in zijn slip glijden. Simon kreunde luid, haar hand op zijn kloppende lid! Ze was over hem heen gebogen, friemelde wat aan haar kleren en hop, daar vloog haar slipje ook aan de kant. Ze trok zijn broek en slip verder naar beneden, hij had haast geen plaats, liet haar begaan. Zonder enig voorspel, maar dat hadden ze daarvoor al gehad, liet ze zich op hem zakken. Ze bewogen allebei hevig en fel, hadden niet veel nodig om tot een heerlijk hoogtepunt te komen. Die duivelse Sara, ze had hem weer zover gekregen! Ze moest al lang niet meer voor hem onderdoen in het uitvoeren van ondeugende plannetjes op de raarste plaatsen!

[Ponkie]

Deel 654 Zaterdag 12 – maandag 14 maart 2011

SARA

Liefste dagboek
Wat had ik nu gedaan? Ik kwam weer tot mezelf en keek rond me: in de auto, tussen de banken, op een publieke parking. Ik snapte mezelf niet goed, dat ik dit gedurfd had! Maar de avond was zo mooi geweest, zo romantisch en opwindend, ik had me echt niet langer kunnen bedwingen, niet tot thuis waar vier grootouders op hen zaten te wachten. We waren nog niet veel onder hun tweetjes weg geweest sinds Luna geboren was, ik had er zo van genoten, en genoot er nog van. Ik lag nog altijd boven op Simon die een beetje begon te kreunen, hij lag niet zo comfortabel. Ik kwam voorzichtig recht, kroop op de achterbank zodat Simon wat meer ruimte kreeg. Hij trok zijn slip en broek weer op voor hij recht kwam. Hij stond op, gaf me nog een kus, lachte omdat ik zo ondeugend was geweest en stapte dan uit om vooraan te gaan zitten. Ik keek rond, zocht mijn slipje. Niet op de grond, niet onder de bank. Het was donker, een zwart broekje was moeilijk te zien. Na even zoeken, Simon kwam helpen, gaven we het op. Dan maar zonder naar huis. Gelukkig was mijn kleedje niet te kort. Ik zette me vooraan naast Simon. Hij kon het niet laten, zijn hand gleed even naar boven, naar dat onbeschermde plekje. Hij klonk een beetje hees, hij zei dat dit hem alweer opwond, weten dat ik hier zo zat. ‘Maar nu is het even genoeg’ lachte ik ‘laat ons maar naar huis gaan, onze ouders aflossen’. Dat deden we, Simon reed recht naar huis. Het was laat geworden, Leon en Margot waren al naar huis, die hadden hun slaap nodig, maar vake en Lut zaten naast elkaar op de bank op ons te wachten. Alles was goed verlopen, de kindjes waren braaf gaan slapen en niet meer wakker geworden. Luna had zowat een uurtje geleden een flesje gekregen, dat was probleemloos gelukt. Ik was blij, dat betekende een beetje meer vrijheid voor mij in de toekomst. Als ik af en toe weg wilde of moest, zou ik kunnen afkolven. Vake en Lut stonden op om te vertrekken, Simon kon het niet laten, tikte speels tegen mijn billen, schoof stiekem zijn hand wat lager. Nu was hij de ondeugende, hij daagde me uit waar mijn ouders bij stonden. Ik kon natuurlijk niets laten merken, keek hem even aan en zette dan vlug een stapje vooruit. We bedankten vake en Lut, werkten ze vlug de deur uit. Simon duwde me tegen de buitendeur, klemde me vast tussen zijn handen, streelde over mijn kleedje, mijn borsten, mijn buik, mijn billen. Ik wist al wat er ging komen, ik stond hier helemaal onbeschermd voor hem. Toch wilde ik het hem niet te gemakkelijk maken, ik deed alsof ik niet wilde, probeerde tussen zijn armen door te raken. Maar hij grabbelde me nog steviger vast, ik kronkelde in zijn armen, maar hij was natuurlijk sterker dan ik. Met een hand hield hij me vast, met zijn andere wriemelde hij zijn broek los. Voor ik goed besefte wat hij deed, had hij me opgetild en drong hij bij me naar binnen. Olala, ik wist wel wat hij van plan was, maar zo snel, zo direct. Dan liet ik me gaan, ik sloeg mijn benen om zijn lende en genoot van wat er kwam…en dat was heerlijk. Na afloop legde Simon me op de zetel, hij zette zich naast me, legde mijn hoofd op zijn benen. Dekentje over ons heen, zo bleven we nog lang nagenieten, onze naakte lichamen dicht tegeneen. ‘Dit moeten we meer doen’ zuchtte ik ‘dit was zo fijn’. Simon vroeg lachend of hij dan maar ineens een ruimere auto zou bestellen? Ik lachte ook, zei dat hij wel wist wat ik bedoelde! Dan trokken we naar boven, we passeerden nog eens bij alle kindjes, Luna lag ook al boven in haar wiegje. Ze werd niet wakker, sliep zelfs de hele nacht door. Pas om zes uur werd ze wakker, ik was blij, mijn borsten stonden haast op barsten na die gemiste voeding gisterenavond. Ik nam haar uit haar wiegje, ze dronk gretig en viel dan gelukkig weer in slaap.
Ik had het een beetje fris gekregen, kroop vlug dicht tegen Simons warme lichaam aan en viel zo weer in slaap.
Het werd verder een luie zondag, het duurde lang eer we allemaal op gang kwamen, gedoucht en aangekleed waren. Het goot pijpenstelen buiten, we maakten er dus binnen het beste van. De kinderen genoten van zoveel aandacht van hun mama en papa. ’s Middags bakte ik een hele stapel pannenkoeken, Simon zorgde voor heerlijke zelfgemaakte chocomelk. Dit was een weekend met een gouden randje, vond ik, er was niets speciaals gebeurd en toch had het me zo’n deugd gedaan. De zondagavond eindigde nog heel mooi, deze keer gewoon in bed. Onze nieuwe werkweek begon dan ook prima, onze batterijen waren helemaal opgeladen. We waren helemaal klaar voor alweer een drukke week Présence.

ELLA

Ik voelde me heel gelukkig. Ik had de knoop doorgehakt, mijn hart gevolgd, ja gezegd. Ik wist wel dat het niet zo gemakkelijk zou worden, Clio bleef als een dreigend zwaard boven ons hangen. Wat hielp was dat ze weggetrokken was uit Lier, hopelijk bleef ze zo lang mogelijk weg.
Ik was al heel vaak blijven slapen bij Nicolas, maar nu voelde ik me pas echt thuis hier. Binnenkort zouden we trouwen, deze prachtige loft zou ook de mijne worden. Nicolas had het meteen heel druk, hij wilde onze trouw tot in de puntjes voorbereiden. Hij liet Norbert komen, die moest zorgen voor alle praktische beslommeringen. Hij wilde me graag verrassen, maar ik vroeg toch om mee te mogen beslissen, ik hield er niet zo van dat er dingen achter mijn rug gebeurden. Nicolas beloofde het, de lieverd, hij wilde het me zo naar de zin maken.
Nu Norbert er toch was, profiteerde ik ervan om met hem mijn plannen om verpleegster te worden, te bespreken. Het was maart, ik kon nu nergens meer naar school, dat zou pas vanaf september lukken. Maar hij wist wel een adres, zei Norbert, waar ze zowat privé onderwijs gaven. Hij zou eens polsen, misschien kon ik daar in afwachting al terecht, na mijn examens voor de middenjury. Als ik wilde, zou ik ook als verpleegstershulp al kunnen werken in de Wingerd, enkele uurtjes per dag, om ervaring op te doen. Ik vloog om zijn hals, dit was precies wat ik wilde. Stilzitten is nooit iets voor mij geweest, ik moest bezig kunnen zijn. Een hele dag naar Nicolas’ orchideeën zitten kijken was niets voor mij, ook al waren ze nog zo mooi.
Linda kwam ons lekkere hapjes brengen, zij was heel blij met onze trouwplannen. Ze had Clio nooit moeten hebben, dat had ze altijd heel duidelijk gemaakt, maar met Nicolas’ keuze voor mij was ze het wel helemaal eens. Dankzij mij was Nicolas uit zijn isolement geraakt, vond ze. Zoveel eer vond ik teveel, hij had het per slot van rekening allemaal zelf gedaan. ‘Maar zonder jouw steun en hulp had ik het nooit gekund’ zei Nicolas, terwijl hij zijn arm om mijn lende sloeg. Hij trok me tegen zich aan en kuste me. Even vergaten we Norbert en Linda, we gingen helemaal in mekaar op. Toen we weer opkeken, waren die twee verdwenen, ze hadden zich discreet in de keuken teruggetrokken. We lachten om zoveel begrip, profiteerden er dan van en kusten mekaar weer, gretig en intens.
Norbert bleef eten, Linda had weer heerlijk gekookt. We drongen aan, ze moest mee aan tafel komen, voor mij was ze een vriendin, niet alleen de nanny die voor Nicolas zorgde. Ook voor Norbert was ze veel meer, hij had haar zo goed gesteund na de dood van Jasper. Hij respecteerde haar verdriet, drong zich niet op, maar stond er wel voor haar. Het was maar even misgelopen tussen hen beide toen Norbert hardnekkig zijn dochter bleef verdedigen en Linda geen goed woord over haar kon horen. Spijtig genoeg (voor Norbert toch) had Linda over de hele lijn gelijk gekregen, Clio had alles en iedereen misbruikt en bedrogen, zoals ik dat al van kindsbeen af had ondervonden. Nu besefte hij dat ook en nu was het Linda die hem steunde en troostte. Na het eten vertrokken Linda en Norbert samen naar beneden, ik genoot van het alleen zijn met Nicolas.

[Ponkie]

Deel 655 Donderdag 17 maart 2011

SARA

Liefste dagboek
Vandaag is er een bom ontploft op Présence! Ik had het al een paar dagen zien aankomen, de manier waarop Clio achter Lieven aanzat en vooral hoe Lieven er met open ogen intrapte. Elke middag gingen ze samen lunchen, ze bleven heel lang weg. Ik dacht aan een paar jaar geleden, hoe dikwijls gebeurde het niet dat zowel Lieven als Simon uren weg waren. Het was toen een van mijn taken om Simons agenda te bewaken, aan Helena wijs te maken dat hij naar een klant was. Maar ik wist beter, dan had Brenda weer aan de lijn gehangen, of hij had een afspraakje met een van de modellen. Lieven was geen haar beter!
Gelukkig voor mij was Simon helemaal veranderd, ik wist dat ik op hem kon rekenen, hij is mij, sinds we voor mekaar kozen, nooit ontrouw geweest. Ik weet dat, ik betrouw hem, ik ben echt zeker van hem. Maar Lieven, dat is een ander paar mouwen. Ik dacht dat hij ook eindelijk verstandig was geworden, dat hij definitief voor Michèle had gekozen. Ze waren samen door een heel moeilijke tijd gegaan, de ontvoering van Sam, de onverwachte zwangerschap van Michèle, haar depressieve toestand, de angst. Lieven stond toen als een rots in de branding naast Michèle, hij deed alles voor haar. Ze waren samen zo gelukkig toen Bas werd geboren en hij helemaal gezond bleek. Basje was nu net twee maanden oud, Michèle was nog thuis. Had ze te weinig aandacht voor Lieven, had ze het te druk met de twee jongens? Zocht hij het daarom elders? Of kwam gewoon zijn ware aard weer boven, was hij niet van het trouwe soort?
Ik vond het vreselijk de laatste dagen, ik twijfelde aldoor of ik Michèle er over zou aanspreken. Ik vond dat ze recht had op de waarheid, maar ik wilde haar ook geen pijn doen, haar niet ongelukkig maken. Ik wist natuurlijk ook niet zeker wat Lieven en Clio uitspookten.
Ik had al eens bij Simon aangedrongen om Lieven erop aan te spreken, maar hij aarzelde ook. Misschien was er enkel vriendschap tussen die twee, zijn vriend zou het hem heel kwalijk nemen als hij hem vals zou beschuldigen. Dus hadden we allebei onze mond gehouden tot nu toe.
Maar vanmiddag was het helemaal misgelopen. Net nu Lieven al uren weg was met Clio ‘voor zaken’ kwam Michèle op bezoek met Basje. Ze was in afwachting dat Lieven terugkwam, langs geweest langs alle bureaus en het atelier, was overal een praatje gaan maken en Bas laten bewonderen. Ze liet Bas even achter in de crèche en wachtte dan op Lieven in het landschapsbureau. Daar zat ze nog toen, heel wat later, Lieven en Clio luid lachend, armen om elkaar heen, de lift uit kwamen. Ik kwam toevallig net ons kantoor uit, zag hoe Michèles ogen groot en donker werden. Ze zei niets, keek alleen maar naar die twee die daar uit de lift kwamen. Lieven schrok even, liet Clio los, zette een stap naar Michèle. Maar Clio, precies om te provoceren, greep Lievens hand weer en hield hem tegen. Lieven bleef even staan, aarzelde even, maar schudde zich dan toch los. Britt had het van achter haar bureau natuurlijk ook gezien. Ze was dan wel veranderd maar had toch nog altijd een heel scherpe tong. ‘Aha, de tortelduifjes betrapt!’. Lieven, als door een wesp gestoken, draaide zich om naar Britt en beet haar toe dat ze geen onzin moest verkopen. Dat moest je niet tegen Britt zeggen, ze antwoordde: ‘Ha zie, de waarheid kwetst’. Lieven vloog uit, schreeuwde dat ze moest zwijgen, ze snapte er niets van. Michèle stond nog steeds aan de grond genageld, ze zei niets, bewoog niet, het was een akelig zicht. Lieven stapte nu op haar toe, pakte haar bij haar arm en trok haar zijn kantoor in. Even later kwam Ellen de deur uitgevlogen, de deur gewezen, leek het. Maar wat me het meest stoorde, was de blik van Clio, een triomfantelijk lachje om haar mond. Heel eventjes maar, toch had ik het duidelijk gezien. Dat mens, ik moest haar niet!

SIMON

Simon had in zijn kantoor zitten werken toen hij plots tumult hoorde buiten. Wat was er nu weer aan de hand? Britt en Lieven die tegen elkaar schreeuwden, hij sprong op en wilde gaan kijken. Net op dat moment kwam Sara binnengelopen, duidelijk wat overstuur. Hij ving haar op in zijn armen, probeerde haar wat te kalmeren. Wat later deed ze het hele verhaal. Dat zag er niet goed uit, Lieven had zich lelijk in nesten gewerkt. Hij hoopte maar dat het er erger uitzag dan het was, dat hij het Michèle zou kunnen uitleggen. Michèle was een hele lieve, vriendelijke vrouw, maar af en toe kon ze heel scherp uit de hoek komen.
Sara liet vooral merken hoe ontstemd ze was over de houding van Clio. Simon begreep het niet zo goed, Clio was toch een heel goede kracht, vriendelijk, snel van begrip, nu al een prima kracht, een goede vervangster voor Cathy. Tegen hem was ze altijd correct, wel wat flirterig maar ja, daar ging hij niet op in en hij had er geen last van. Maar hij vertrouwde meestal op Sara’s mensenkennis, als zij vond dat er iets mis was met die vrouw, was hij geneigd haar te geloven. Hij moest haar toch maar eens wat nauwer opvolgen de volgende dagen, hij wilde geen problemen binnen Présence en al zeker niet bij hun beste vrienden. Huwelijksproblemen tussen die twee, hij hoopte dat het zou overwaaien. Ze hadden met Helena en Steven al genoeg te stellen gehad. Nu ging het daar weer heel goed. Nog eens zo’n scènes, hij kon het missen.
Wat later kwam Lieven binnen. Hij vroeg of het goed was dat hij met Michèle en de kinderen mee naar huis ging, ze was wat overstuur, hij liet haar niet graag alleen gaan. Simon vond het goed, voegde er nog aan toe: ‘Maat, zie dat je het goed maakt, ik vrees dat je heel wat uit te leggen hebt. Ik hoop dat ze geen reden heeft om kwaad te zijn!’. Lieven antwoordde niet, trok even zijn schouders op en vertrok dan.
Van werken kwam bij hen ook niet veel meer. Sara kon haar aandacht niet meer bij haar werk houden en ook Simon zat meer aan Lieven te denken dan aan het dossier waar hij mee bezig was. Hij zag Sara zitten achter haar computer, starend naar haar scherm zonder iets te zien. Hij stond op, sloeg zijn armen zachtjes om haar heen, draaide haar stoel, kuste haar zachtjes en vroeg of het niet beter was maar naar huis te gaan? Dankbaar knikte Sara, ze stonden op, sloten af en haalden de kleintjes af. De tweeling was aan het spelen, het kostte hen nog wat moeite hen mee te krijgen. Ze waren zo vroeg thuis dat ze samen David van school afhaalden. Die was blij zijn mama, papa, zusjes en broertje te zien. Ze wandelden nog wat door het park, hadden geen haast om naar huis te gaan. Wat frisse lucht en geen kans om te piekeren, het deed hen deugd. Thuis speelden ze nog wat met de kinderen. Ze aten op tijd, zorgden ervoor dat ze vroeg in bed lagen. Dan kropen ze dicht in mekaars armen. Nu praatten ze toch over de situatie tussen Lieven en Michèle, ze waren allebei erg bezorgd, hoopten dat er niets onherstelbaars was gebeurd. Allebei wat down en stilletjes gingen ze vroeg naar boven. Luna kreeg haar laatste voeding en nog wat aandacht. Dan sloeg Simon zijn armen open, Sara kroop erin, legde zich dicht tegen hem aan. Hij streelde haar zachtjes, ze was eerst nog wat verkrampt, maar ontspande zich dan langzaam aan. Ze genoot van zijn handen op haar lichaam, streelde hem ook. Er zat geen passie achter, maar wel liefde. Simon was blij dat hij niet zo dom was geweest als Lieven, hij dacht er niet over dit geluk op het spel te zetten voor een scharrel, al was het nog zo’n knappe en aantrekkelijke vrouw als Clio.

[Ponkie]

Deel 656 Vrijdag 18 maart 2011

SARA

Liefste dagboek
Lieven had gebeld naar Ellen dat hij niet kwam vandaag. Ik vroeg me af of dit een goed of juist een slecht teken was. Ik stond op het punt naar Michèle te bellen, maar deed het dan toch niet. Ik zat heel erg met haar in, maar toch zouden ze het zelf moeten oplossen. Simon en ik konden alleen maar een luisterend oor zijn. Ik had medelijden met mijn vriendin, was een beetje kwaad op Lieven, maar wie ik vandaag liever niet wilde tegenkomen was Clio! Zo poeslief en vriendelijk ze ook tegen iedereen deed, ik had even haar masker zien afvallen, dat valse triomfantelijke lachje toen Michèle daar zat, brr, ik zag het weer voor mijn ogen. Als het aan mij alleen lag, gooide ik ze vandaag nog de deur uit, maar Cathy was zo blij met haar hulp, ik kon het haar toch niet aandoen. En al de rest aanbad haar duidelijk ook, de mannen toch. Ik besloot even naar het cafetaria te gaan om met Lut te praten, zij had meestal een goede mensenkennis en wist ook altijd precies wat er leefde binnen Présence. Ik vroeg een koffie, het was niet druk, ik zette me met haar aan een tafeltje en vroeg rechtuit wat zij van Clio dacht? Lut had natuurlijk ook al gehoord wat er gisteren gebeurd was, ze was dus niet verwonderd om mijn vraag. Zij had nog niets slechts ondervonden van Clio, ook tegen haar was ze heel vriendelijk. Ze had wel opgemerkt dat haar houding veranderde telkens er een man in haar buurt kwam. Ze speelde dan haar vrouwelijkheid uit, kokketeerde, vroeg én kreeg alle aandacht. Dus ja, ze begreep mijn bezorgdheid, maar wist ook niet hoe Clio echt was. Daarvoor kenden we haar nog niet genoeg. Ik vroeg me af of ik iets zou kunnen vinden in haar cv, waar had ze daarvoor gewerkt, waarom was ze op zoek naar ander werk? Ik vroeg aan Ellen om dat op te zoeken en aan mij te bezorgen. Simon vroeg zich af of ik daar wel goed aan deed, had het wel zin om zo te zitten graven in haar verleden? Ik had me de moeite kunnen besparen, over haar studietijd hier en in Oxford stond genoeg, maar over wat ze daarna gedaan had, bleef ze heel vaag. Alleen maar wat interimjobs en een niet ingevulde periode. Dat alleen al vond ik heel raar, had ze iets te verbergen? Ik gaf het dossier terug aan Ellen, bleef me onbehaaglijk voelen. Maar dan kwam er gelukkig wat afleiding. Simon kreeg telefoon van zijn achterneef, Nicolas. Simon zette de telefoon op speaker, zodat ik mee kon volgen. Nicolas klonk heel gelukkig, hij vertelde dat hij en Ella gingen trouwen in juni. We wensten hem proficiat, het leek me echt een prachtkoppel. Hij vroeg ons nu al de datum vrij te houden, hij had er graag zijn hele familie bij, ook ons, de pas teruggevonden tak. Simon beloofde zijn ouders en Helena en Alexander in te lichten. Leuk, een huwelijk, ik vond dat altijd zo romantisch. Ik was alleen een beetje bang, zou het niet allemaal te chic zijn, te stijf? Nicolas’ familie was dat misschien wel verplicht aan hun stand, maar hopelijk kon Ella genoeg weerwerk bieden en het een beetje simpeler houden. Dat was mij toch ook gelukt bij ons huwelijk. Margot had er ook meteen iets groots van willen maken, ik had dat gelukkig kunnen tegenhouden.
Dan keek ik op de klok en schrok, binnen een half uur moest ik met Luna in het ziekenhuis zijn voor weer een nieuwe gips. Dat werd nog haasten. Ik maakte me klaar, ging Luna oppikken en vertrok. In het begin ging Leon altijd mee, maar nu Luna groter was en ik weer helemaal in orde, deed ik het alleen. Luna, zo klein als ze was, wist al wat er ging komen. Zo gauw ze de witte jassen zag, begon ze al te huilen en te zeuren. De gips eraf halen was niets, maar haar voetje werd telkens wat rechter gezet en dat deed wel een beetje pijn. De verpleegster bereidde haar voor, haalde het gips eraf, waste het beentje wat, nam de foto’s van de vorige keer erbij (dat was drie weken geleden) en haalde dan de dokter. Dat was gelukkig een vriendelijke man die goed met kindjes omkon. Hij probeerde Luna wat op haar gemak te stellen en bekeek dan haar voetje. Hij was heel tevreden, het was alweer veel rechter gekomen. Ze was nu bijna vijf maanden en hij gaf me goede hoop. Ten laatste tegen dat ze acht maanden was, zou ze zonder gips kunnen. Dan kwam het moeilijkste deel, Luna’s voetje werd in de juiste houding gewrongen, Luna zette het op een krijsen, mijn moederhart deed er pijn van. De gips werd vlug aangebracht in de nieuwe houding, ik probeerde mijn kleintje wat af leiden met een speeltje. Na even verminderde het krijsen, ze snikte nog wat na en viel dan prompt in slaap. De kleine schat, ze was uitgeput door de emoties. Nu ging het vlugger, de verpleegster kon haar beentje beter stilhouden, het gipsen was al klaar. Ik kreeg een afspraak voor binnen drie weken, dan zou er ook weer een plaatje gemaakt worden. Met de slapende Luna in de maxi-cosi reed ik terug naar Présence. Pas in de crèche werd ze weer wakker. Ze ondervond duidelijk weinig hinder van de nieuwe plaaster. Ik gaf haar maar direct eten. Kasper en Amber kwamen even kijken, maar speelden dan verder met hun kleine vriendjes. Daarna haastte ik me terug naar Simon, ik vertelde hem kort hoe het verlopen was. Veel tijd was er niet meer voor de middagpauze, ik had precies nog niets gedaan vandaag. Ik werkte een paar dringende zaken af, dan gingen we eten in het cafetaria.

NICOLAS

Nicolas had het druk met de voorbereiding van het huwelijk. Hij kon het nog altijd niet goed geloven dat Ella ja gezegd had! Hij probeerde haar zoveel mogelijk gerust te laten, ze moest nog veel blokken voor haar examens. Af en toe ging hij bij haar zitten, om haar te overhoren, te helpen waar hij kon. Hij geloofde in haar, ze zou wel slagen. Zelf was ze daar niet zo zeker van, op dat vlak twijfelde ze erg aan zichzelf. Elke keer opnieuw probeerde hij haar moed in te spreken. Soms lukte dat, soms bleef ze piekeren. Dan belde Nicolas met Cindy en vroeg haar om langs te komen. Ook Cindy praatte in op Ella, iedereen geloofde in haar, ze was zo slim, het ging lukken! Daarna was Ella weer een poosje gerustgesteld en blokte ze ijverig verder. Tot aan de volgende crisis.
Vandaag had ze haar eerste examen. Ze was vanmorgen al heel vroeg opgestaan om alles nog eens te herhalen. Ze was supernerveus, Nicolas probeerde haar wat te kalmeren, maar het lukte niet zo goed. Hij kuste haar, bracht haar tot aan de lift (verder mocht hij niet mee, ze wilde alleen gaan). Om zijn zenuwen te bedwingen, belde hij een paar mensen op om over zijn trouwplannen te praten en de datum door te geven. Hij belde ook naar zijn achterneef Simon, die wilde hij er absoluut bij met zijn familie. Hij had al zo weinig familie en het had meteen geklikt met hem en ook met zijn vrouw, Sara. Hij zou Ella voorstellen om na haar examens nog eens samen te gaan eten met die twee, zonder de ouders. Dan zouden ze veel losser met mekaar kunnen babbelen, hij kreeg er zin in. Hij was toch echt veranderd, hij die zin had om andere mensen te ontmoeten!
Zo ging de tijd vlugger voorbij dan hij gevreesd had, hij hoorde de lift, hield even zijn adem in. Ella kwam binnen, een gezicht als een oorworm. Ai, dat was tegengevallen. Hij ging naar haar toe, wilde haar al troosten. Maar dan brak de zon door op haar gezicht, ze straalde van oor tot oor, vloog om zijn hals, juichte dat het heel goed gegaan was. Ik tilde haar op, danste met haar heel de kamer rond, roepend dat ik het wel wist, ze kon het! Linda kwam af op het geluid, ook zij was heel blij. Ella temperde onze vreugde wat, het was nog maar het eerste examen, er volgde nog een hele reeks. Maar de kop was eraf, de rest zou ook wel lukken. Vanmiddag gingen ze eerst wat ontspannen. Ze gingen naar de Bar Taxi, dronken wat, praatten met bekenden, amuseerden zich. Ella gooide de examenstress helemaal van zich af, nu kon ze er weer tegen voor het volgende examen. Nicolas was zo blij dat hij naast haar mocht staan, dat hij haar mocht steunen. Hopelijk bleef Clio nog een hele tijd weg en zou ze niet opnieuw roet in het eten komen gooien. Eerst de examens, dan zagen ze wel hoe het verder zou gaan.