Ponkie: Ella

[Ponkie]

169

Norbert heeft me gisteren gebeld met het goede nieuws dat Clio vandaag vrijkomt. Nu is het bijna zover en ik ben vreselijk zenuwachtig. Elke twee minuten kijk ik op de klok. Is het nog niet zover? Zou ze er al niet moeten zijn? Ik werk blijkbaar op Norberts zenuwen, hij zegt dat ze niet rapper zal komen door constant op mijn horloge te kijken. Ik kan er niets aan doen, ik wil Clio hier, zodat ik kan zien en volgen dat alles goed gaat met mijn kind. Hij gaat even naar de keuken, naar Linad, laat mij alleen nerveus zijn.
Dan is het eindelijk zover, Clio belt beneden. Ik wacht haar op aan de lift, samen met Norbert. De lift stopt en daar is Clio. Ze zegt alleen maar: ‘Ik ben thuis’. Ik antwoord dat het goed is, draai me om en loop naar binnen. Ik hoor Norbert nog zeggen dat ik blij ben. Ja, ik weet het, ik ken mezelf, ik kan me niet goed uiten. Ik ben blij dat Clio terug is, al heb ik nog altijd tegenstrijdige gevoelens.

Wat later gaan we eten. Norbert, Clio en ik zitten aan tafel. Clio zegt dat, nu ze vrij is, ze zo vlug mogelijk wil trouwen. Ik vraag haar hoe snel. Ze antwoordt dat ze eind deze week, vrijdag bijvoorbeeld, al wil trouwen. Dat is inderdaad heel snel, dat kan toch niet, e moet nog zoveel geregeld worden, dat gaan niet allemaal vanzelf. Clio vindt van wel, ze wil het klein en intiem, zij en ik die ons jawoord geven, meer moet dat niet zijn, vindt ze. Ik heb me mijn huwelijk toch anders voorgesteld. Voor Ella had ik een mooie, grootse trouw in gedachten. Het mag nu wel wat minder, maar zoals Clio het voorstelt?
Norbert kijkt ons allebei aan, zegt dat hij zich niet wil opdringen, maar hij wil wel het een en ander organiseren, het is toch zijn dochter die trouwt. Zowel Clio als ikzelf bedanken Norbert, maar dan is het genoeg geweest, ik sta op van tafel, ga naar mijn kamer. Even later vertrekt Norbert. Clio installeert zich weer in haar oude kamer. Ik ben gerust nu ze weer in de loft woont, veilig dicht bij mij. Een tijd later gaat ze naar beneden, wat zaken bespreken met haar vader. Het interesseert me niet zo, dat zij het maar regelen. Ik moet er nog aan wennen dat ik eind van de week al getrouwd zal zijn….met Clio.

[Ponkie]

170

Ik bel met mijn vader om hem te vertellen dat we vrijdag al gaan trouwen. Natuurlijk heeft hij een heleboel bezwaren, hij vindt vooral dat het veel te vlug gaat. Ik zeg hem dat ik wel weet dat het snel is, maar ik kan niet anders, binnen een paar maanden bevalt Clio. Ze komt net binnen en ziet er vreselijk uit. Ik zeg tegen mijn vader dat ik zal terugbellen, vraag dan aan Clio wat er aan de hand is. Waarom ziet ze er zo slecht uit, heeft ze weer een bloeding? Ze zegt dat er niets aan de hand is, maar ze doet wel raar, vind ik. Ze heeft goed nieuws, Ella is geslaagd, met grote onderscheiding. Ik ben heel blij, ik wist dat het haar zou lukken. Ik wil haar meteen bellen, maar bedenk me dan, ik ga haar een telegram sturen! Clio zegt dat ze zich wat gaat opfrissen en draait zich om. Ze komt nog even op haar stappen terug, zegt dan dat haar vader hals over kop naar Oostenrijk is vertrokken. Zijn neef is ongeneeslijk ziek en hij wil die nog zien. Dat vind ik raar, hij had mij nochtans beloofd te helpen met de voorbereiding van het trouwfeest. Clio stelt me gerust, hij zal zo lang niet weg zijn. Toch vraag ik me af of we het huwelijk niet beter uitstellen, maar zij vindt het niet nodig, hij zal voor het huwelijk al wel terug zijn. Ik vind dat ze heel raar reageert, maar ze gaat naar haar kamer.
Ik ga naar Linda, vertel haar dat Ella met grote onderscheiding geslaagd is, dat ik haar om haar proficiat te wensen een telegram wil sturen. Linda is ook blij met het goede nieuws. Ik vraag haar of Norbert goedendag is komen zeggen voor hij vertrok? Linda valt uit de lucht, ze wist niet dat hij vertrokken was. En dat hij een neef heeft in Oostenrijk die ongeneeslijk ziek is, wist ze ook niet. Een beetje raar allemaal, maar dan denk ik weer aan het telegram. Ik ga gauw een tekst opstellen.
Na een tijd is de tekst klaar, ik breng hem naar Linda, vraag of zij even wil nalezen en zeggen wat ze ervan vindt. Ik geef haar eerst nog mijn bril, anders kan ze het niet eens lezen. Ze komt even later naar me toe, het lijkt alsof ik een traan in haar ooghoeken zie blinken. Ze leest nog eens voor wat ik geschreven heb: ‘Ik ben blij dat je geslaagd bent. Ik weet dat je wonderen kunt verrichten’. Linda zegt dat ze het echt prachtig vindt. Ik vraag haar dan ook om het telegram onmiddellijk te versturen.
Blij werk ik verder in de serre. Ik ben bezig met de Dentrofylax Ella, mijn pronkstuk. Het plantje is nog erg klein en teer, maar bloeit al prachtig. Clio komt binnen, ze vindt het ook een mooie orchidee, ik antwoord dat het het mooiste is. Dan ziet ze mijn notablok liggen met wat ontwerpjes voor het telegram. Clio ziet ‘liefs Nicolas’ staan en vraagt wat dat betekent? Ik zeg dat het probeersels voor het telegram waren, maar dat ik de juiste woorden niet vond en dat ik het gehouden heb bij ‘proficiat’. Ik heb geen zin om haar te vertellen wat ik echt geschreven heb. Dat is voor Ella’s ogen bestemd, niet voor die van Clio. Clio laat me verder werken en verdwijnt weer.
Ik kan mijn gedachten niet zo goed bij mijn planten houden, ik zit teveel met het trouwfeest in mijn hoofd. Hoe kan dat nu allemaal goedkomen als Norbert er niet is? Ik moet het heft maar zelf wat in handen nemen, neem een beslissing over mijn getuige. Ik ga meteen naar beneden en ga bij Lukas binnen. Ik zeg dat ik een bijzondere vraag heb voor hem. Ik vraag hem of hij weet dat ik heel binnenkort ga trouwen, met Clio. Hij wenst me proficiat, dan stel ik mijn vraag, dat ik hem heel graag wil vragen als mijn getuige. Lukas reageert wel heel eigenaardig, hij valt flauw, plat op de grond voor mijn voeten. Ik denk dat het van de emotie komt en aanzie dat dan maar als een ja.

[Ponkie]

171

Juffrouw Linda komt bij me staan en deelt me mee dat ze Ella heeft uitgenodigd voor een etentje vanavond om haar diploma te vieren. Ik schrik, wat heeft ze gedaan, Ella uitgenodigd zonder mij iets te vragen? Ik vraag wat Ella gezegd heeft? Ze heeft ja gezegd, dat betekent dus dat ze naar hier komt? Ik weet me geen houding te geven, weet niet of ik dat wel wil of juist niet. Linda vraagt of ik het niet erg vind? Tja, wat maakt het uit, ze heeft haar toch al uitgenodigd. Linda ziet dat ik een beetje overstuur ben, zegt dat ik niet zo koppig mag zijn, dat ik gewoon moet zeggen dat ik haar nog doodgraag zie, dat ik gewoon ja moet zeggen. Ik sta op het punt haar te antwoorden dat het veel moeilijker ligt, Ella is immers niet vrij en ik ook niet. Maar net op dat moment gaat mijn telefoon. Ik zie dat het Norbert is, Linda doet me teken vlug op te nemen. Ik vraag hoe het daar is, hij antwoordt dat hij in Oostenrijk is aangekomen. Zijn stem klinkt een beetje raar, anders dan anders, maar dat zal door de afstand komen. Het gaat niet goed met zijn neef, hij is heel ziek, legt hij uit. Ik vraag of hij al enig idee heeft wanneer hij terug zal zijn? Zijn neef blijkt heel erg ziek, hij denkt niet de trouw te kunnen halen. Ik stel voor het huwelijk dan maar uit te stellen en zie Linda hevig knikken. Maar Norbert zegt dat ik dat vooral niet moet doen, ik moet het huwelijk zeker niet uitstellen. Ik wens hem nog veel sterkte, wil ophangen, maar Linda is heftig aan het gesticuleren, zij wil Norbert ook spreken. Ze vraagt hem of hij veilig toegekomen is, zegt dat ze bezorgd was om hem en vraagt dan wie nu eigenlijk de leiding heeft van de Wingerd? Ze schrikt duidelijk van Norberts antwoord, dat het Clio is. Ze vraagt of hij het heeft over diezelfde Clio die er de vorige keer zo’n puinhoop van gemaakt heeft? Dan legt Norbert heel vlug op, Linda kan niet meer dan een vlug ‘tot ziens’ zeggen.
Linda en ik vinden dat Norbert een beetje raar deed, ik denk dat het aan de verbinding lag en omdat hij waarschijnlijk erg met zijn neef in zit. Dan gaat Linda koken voor het etentje vanavond. Ik kijk er helemaal niet naar uit, Ella weer aan mijn tafel, dat gaat heel raar doen. Maar ergens, diep in mijn hart, ben ik juist blij Ella terug te zien, haar lach, haar vriendelijke gebaren, haar prachtige ogen, haar…stop Nicolas, zo mag je niet meer denken, je trouwt bijna met Clio.

Dan is het zover, Ella komt, ik wens haar proficiat voor haar grote onderscheiding, zeg dat ik altijd in haar geloofd heb. Ze bedankt me, vertelt ook dat ze voor drie jaar naar Zuid-Afrika gaat om te studeren en vrijwilligerswerk te doen. Ze overvalt me er een beetje mee, drie jaar, ik zal haar vreselijk missen. Dan valt het gesprek een beetje stil, het gaat allemaal een beetje stroef. Clio heeft er geen last van, ze zegt dat ze wat zenuwachtig is. Ella begrijpt het, zegt ze, trouwen is niet niks! Maar Clio vindt wat er na komt nog spannender. Ella zucht dat het nog iets is dat ze gaat missen. Clio belooft veel foto’s te sturen, maar ze denkt dat Ella zo druk bezig zal zijn dat ze niet aan ons zal denken. Ella ontkent dat, zegt dat ze in gedachten sowieso bij ons zal zijn. Daarbij kijkt ze tersluiks naar mij. Ik zwijg, maar weet dat mijn gedachten ook heel vaak bij haar zullen zijn.
Dan komt Linda vragen of het gesmaakt heeft. Ella en ik zeggen dat het heel lekker was. Linda kan het weer niet laten, haalt de tijd aan dat Ella en ik hier samen zaten te eten. Ik word er wat verlegen onder, Ella duidelijk ook. Clio kan het niet goed verdragen, zegt dat Linda beter aan het hoofdgerecht kan beginnen. Linda zegt dat het al klaar staat. Op dat moment krijgt Clio een hoestbui. Ze staat op, zegt dat ze iets in haar keel heeft en loopt naar de keuken. Linda zegt droog: ‘Een haarbal’! Ella en ik proesten het uit. Clio komt de keuken weer uit maar in plaats van aan tafel te komen, loopt ze naar de deur. Ik vraag me af wat dit allemaal is, ze antwoordt dat ze dringend efkes weg moet. Tja, dat moet dan maar, antwoord ik en Clio verdwijnt. Met een ondeugend lachje zegt Linda dat ze dan nu het hoofdgerecht kan opdienen.

[Ponkie]

In afwachting van de grote finale....

172

Na het eten, Clio is niet meer teruggekomen, gaat Ella naar het terras. Ze kijkt naar buiten, naar boven, naar de sterren. Ik laat haar eventjes, breng haar dan haar jasje. Ik wil niet dat ze het koud krijgt. Ze kijkt me even aan, bedankt me. Ik streel terloops even over haar schouders en haar armen, maar stop dan als ik besef wat ik doe. Ella kijkt naar buiten, vraagt of ik het nog weet? Ja, ja, ik weet het nog, hoe zou ik dat ooit kunnen vergeten! Ella kijkt me even aan, lacht, draait haar hoofd dan weer weg. We weten allebei niet goed hoe we moeten reageren.
Na even zwijgen zeg ik dat ik niet kan geloven dat Ella weggaat. Ella kan het zelf ook niet geloven dat ze overmorgen al weg is. Ze zegt dat ze veel aan me gaat denken. Weer kijken we mekaar aan. Stil vraag ik hoe het met Jens is. Even stil antwoordt ze dat het niet gelukt is, het was niet wat het moest zijn. Even ben ik blij dat te horen, maar voor Ella vind ik het spijtig… en voor mij ook, ik trouw deze week met Clio en Ella is dan al ver, ver weg. Ik zeg dat als er iets is dat ik voor haar kan doen, ze het maar moet zeggen. Ik kan me niet meer beheersen, buig me naar Ella, kom dichter, nader haar lippen, wil haar kussen. Maar Ella trekt zich terug, ze schrikt duidelijk, zegt dat ze beter weg kan gaan. Ze bedankt voor de avond en gaat dan weg. Zo erg, ik heb het nog erger gemaakt, ik voel me ellendig.
Ik ga slapen, Clio is nog steeds niet terug. Ik lig te woelen in mijn bed, denk voortdurend aan Ella. Had ik toch maar niet die ene nacht met Clio…., had ik toch maar niet Ella teveel onder druk gezet met mijn orchideeën en mijn raar gedrag…, had ik maar niet Clio ten huwelijk gevraagd!! Ik sukkel in slaap, sta ’s morgens op. Ik zie juffrouw Linda niet, zorg zelf maar voor mijn boterham. Clio moet toch thuisgekomen zijn, ze komt in haar kamerjas de keuken in. Ze hangt een verhaal op over juffrouw Linda, dat ze het niet meer uithield met haar, dat ze weg moest. Ik heb een ochtendhumeur na mijn bijna slapeloze nacht, vlieg uit dat het moet gedaan zijn met dag geklaag en gezaag over Linda. Ik word een beetje sarcastisch, zeg dat ze ervan af zal zijn als we getrouwd zijn, dan mag Clio de boterhammekes smeren, stof afvegen en poetsen. Ze bekijkt me een beetje raar, zegt dan dat ze een doucheke gaat pakken. En straks gaat ze haar trouwkleed afhalen. Ook dat nog, wat heb ik mezelf aangedaan! Ik neem de bus met stroop en spuit er wat van op mijn boterham. Zonder nadenken teken ik ‘Ella’ op mijn brood, gevolgd door een hartje. Al goed dat Clio gaan douchen is.

[Ponkie]

173

Ik weet niet meer hoe ik de dag ben doorgekomen, maar nu lig ik dan toch in bed te slapen. Dat ontdek ik tenminste omdat Linda me komt wakkerschudden met slecht nieuws. Ik kom meteen recht, slecht nieuws, wat is er aan de hand? Het gaat over Clio, zegt Linda. Ik schrik, is er iets met de baby? ‘Ja, ook’ antwoordt Linda. Ik denk meteen aan weer een bloeding, maar Linda maakt het nog erger, ze zegt dat de baby niet van mij is, alles is gelogen, Norbert heeft haar een brief laten zien waarin staat dat het niet mijn baby is. Ik kan het niet geloven, het dringt niet door. Mijn droom valt aan diggelen, een eigen kind. Maar aan de andere kant, dan is er geen reden waarom ik met Clio zou moeten trouwen! Ik sta op, loop naar het terras, kijk naar de sterren en de maan. Ik blijf staan piekeren over hoe alles gelopen is en hoe het had kunnen lopen. Dan komt Ella bij me staan. Ik zeg haar dat ik naar Linda had moeten luisteren, alleen zij had Clio door. Ella troost me, zegt dat iedereen zich door Clio heeft laten inpalmen. Ella zegt dat ze afscheid komt nemen. Ik zucht diep, ik kan het niet aan, zonder me om te draaien wens ik haar een goede reis. Ik durf me niet omdraaien, ben bang dat mijn blik, de tranen in mijn ogen me zullen verraden. Maar ik kan haar niet zo laten gaan, ik draai me toch om. Zwijgend kijken we mekaar aan, ik wil iets zeggen, ik wil haar mijn liefde verklaren, maar ik kan het niet, ik kan haar droom niet kapotmaken. Ik moet haar laten gaan, zeg dat ze het daar goed moet doen. Ze knikt, zegt me dag en gaat naar binnen. Ik draai me weer om, probeer mijn tranen te verbijten, tevergeefs.
Als Ella weg is, komt Linda bij me staan. Ze zegt dat ik haar niet zo mag laten vertrekken. Ik antwoord dat het te laat is. Zij zegt dat het niet te laat is zolang ze niet op het vliegtuig is gestapt. Nee Linda, het is te laat, te laat, haar droom ligt in Zuid-Afrika, daar kan ze verpleegster worden, ik mag haar dat niet afnemen. Ik veeg verwoed mijn tranen weg, maar ze blijven komen.
Ik laat haar gaan, blijf alleen achter met mijn gedachten, over Clio, de baby, de trouw die niet doorgaat (al twee keer niet) en Ella die zo ver weg gaat, zo lang. Ik zoek troost in de fles whisky, kijk naar boven, zie een vliegtuig vliegen. Dag Ella, het ga je goed.

[Ponkie]

174

Clio is van de aardbodem verdwenen, niemand die nog iets van haar gehoord heeft. De baby zou nu toch al lang moeten geboren zijn. Ik heb zo lang geloofd dat het mijn kindje was, ik weet nu dat ze ook dat gelogen heeft, maar toch had ik het kindje wel eens willen zien en vastpakken. Maar Clio zelf mis ik niet echt.
Wie ik wel echt mis, is Ella. Er gaat geen dag, geen uur, geen minuut, geen seconde voorbij of ik denk aan haar. Wat zou ze nu aan het doen zijn? Heeft ze al een vriend daar? Lukt het met haar studies? Hoe anders had het kunnen verlopen als ik niet zo stom geweest was…
Van dag tot dag word ik somberder. Ik trek me terug in mijn serre, ben geobsedeerd bezig met mijn orchideeën. Wat Ella bereikt had, me weer buiten krijgen, me openstellen voor de buitenwereld, het verdwijnt weer allemaal. Ik word bang voor alles, voor iedereen. Ik kom niet meer buiten, voel me alleen nog veilig in mijn loft. Wat juffrouw Linda ook probeert, ik heb nergens nog zin in. Ik zak steeds dieper weg, ik hoor Lukas en Norbert wel eens fluisteren over een depressie, over lethargie. Het maakt me allemaal niets meer uit. Er zijn alleen nog mijn planten en mijn dromen over Ella. Ik leef niet meer, ik overleef.
Zo gaan de dagen, de maanden, de jaren voorbij. Af en toe vertelt Linda iets over Ella, als ze Cindy of Norbert heeft gezien. Dan leef ik even op, even, heel even maar. Al gauw zak ik weer weg in mijn donkere gedachten, sluit ik me weer op in mijn eigen leefwereldje.
Ik heb helemaal geen moed meer, verwaarloos mezelf, zit uren en uren op de grond, te denken aan Ella en verder niets.

Tot plots op een dag, ik hoor Linda praten met iemand. Ik blijf zitten op de grond, hou me slapend, ik wil niemand zien, niemand horen. Tevergeefs, ik hoor stappen op me toekomen, stappen die vlak achter mijn rug stoppen. Dan een stem, ik denk dat ik droom, ik hoor nu ook al stemmen die er niet zijn, ik hoor Ella! Maar nee, ze is het echt, ze zegt dat ze terug is, dat ze haar verpleegstersdiploma heeft, dat ze haar grote droom kan realiseren. Ik hoor haar spreken, maar het dringt niet tot me door, dit kan niet, Ella is niet hier, ze is ver weg van mij. De stem van Ella praat voort, ze vraagt of ik het nog weet toen we voor het eerst in het park wandelden. Toen had ze verteld dat we zelf ons geluk moeten maken. Zij heeft nu een stap in de juiste richting gezet en als zij dat kan moet ik dat ook kunnen. Ze zegt ook nog dat ik het zelf moet doen, dat zij niet kan helpen, dat ik de enige ben die mezelf kan helpen. Ik ben verlamd door haar woorden, ik kan gewoon niet reageren. Ik neem de Ella-orchidee, die in al die jaren prachtig gegroeid is, in mijn handen en snuif de heerlijke geur op. Ik hoor weer stappen, deze keer gaan ze van me weg, Ella is weer weg.

[Ponkie]

175

Ik blijf nog een tijdje bewegingsloos zitten. Dan kom ik tot mezelf, wat zit ik hier eigenlijk te doen? Ella heeft gelijk, geluk maak je zelf en ik ga er nu aan beginnen. Ik sta op, ga op het terras en zie buiten de maan. Naar die maan hebben Ella en ik samen gekeken, meer dan drie jaar geleden, toen we nog gelukkig waren. Ik voel me plots weer sterk worden, ik ga naar binnen en ruk de gordijnen, die al het licht moesten buiten houden, van het raam. Ik pak een zak bladgrond en smijt die over de reling van het terras naar beneden. Dat lucht op! Ik pak meteen het volgende vast, bloempotten, aarde, gordijnen, alles moet weg, alles vliegt overboord de tuin in. Linda komt kijken waar ik mee bezig ben, ik zie paniek in haar ogen, maar trek er me niets van aan. Alles moet weg, ook mijn orchideeën, vooral mijn orchideeën. De serre moet leeg, dit was jarenlang mijn gevangenis, mijn zelfgemaakte cel. Dat moet nu gedaan zijn, er volgen nog planten, potten, gereedschap, plantenmest, zelfs de beelden die er staan, moeten eraan geloven. Linda heeft Norbert opgetrommeld, die wil me kalmeren, hij vraagt wat ik van plan ben. Maar ik voel me goed, ik hou grote kuis, alles moet weg, alles tot het laatste kleine bloemetje. De hele nacht blijf ik aan de gang, tot ik eindelijk tevreden ben: de hele serre is leeg, alles is opgeruimd! Ik kom tot mezelf, nu kan ik mijn eigen geluk gaan maken. Ik neem een beslissing, ik wil Ella terug veroveren! Ik ben nooit gestopt met van haar te houden, ook niet toen ik met Clio en zij met Jens was, ook niet die drie jaar dat ze ver weg was. Ik krijg een grandioos idee, ga me gauw douchen dat is nodig na zo’n hele nacht werken. Ik trek mijn zwarte pak aan en loop naar de living. Op de zetel tref ik Norbert en Linda aan, samen onder een deken, diep in slaap. Ik probeer Norbert wakker te krijgen, ik heb zijn hulp dringend nodig. Met moeite doet hij zijn ogen open, mompelt wat er is. Ik zeg dat ik hem nodig heb, hij moet voor mij een koets met paarden regelen. Hij knikt van ja, sluit zijn ogen weer. Nee, Norbert, opstaan, nu, ik heb die koets nu nodig. Linda wordt ook wakker, ik verontschuldig me dat ik haar heb wakkergemaakt, ga me dan verder klaarmaken.
Gelukkig heeft Norbert overal connecties, een uur later staat een koets met koetsier en twee gitzwarte paarden op mij te wachten aan de ingang van de Wingerd. Ik stap in de koets, voel me fantastisch, blijf rechtop naast de koetsier staan. De wind waait door mijn haren, mensen kijken ons aan, ik zie niet om, rij regelrecht naar kapsalon Cindy, op naar Ella, op naar haar hart dat ik opnieuw wil veroveren.
De koetsier stopt voor het kapsalon, ik ga naar binnen, zie Cindy en Anthony en vraag of Ella er is. Wat een teleurstelling, ze is er niet. Maar ik mag wachten als ik wil. Gelukkig, ze is niet lang weg. Ik krijg koffie in de woonkamer, Carmen is er ook. Dan hoor ik iemand binnenkomen, het is Ella! Ze roept van in het salon, wat die koets daar buiten doet? Ik sta op, ga naar haar toe en zeg dat die van mij is. Ik wou in stijl naar haar toekomen, als het tenminste nog niet te laat is! Ik kijk Ella diep in haar ogen, neem haar handen vast, vraag met trillende stem of ze met mij wil trouwen. Op de achtergrond hoor ik Anthony ja zeggen, maar dan hebben ze het door, ze gaan allemaal de kamer uit. Ik blijf Ella aankijken, zeg dat de manier waarop ik jaren geleefd heb voorbij is. Ik heb me jaren opgesloten in de serre, weg van alles en iedereen. Ik heb mijn verantwoordelijkheden altijd weggeschoven. Ella heeft me dat laten inzien. Ik heb gezien hoe zij altijd heeft gevochten voor haar dromen, ik heb gehoord wat zij altijd zegt: ‘Geluk maak je zef’. Ik zeg tegen Ella hoe ik haar bewonder, haar schoonheid, haar doorzettingsvermogen, ze heeft alles bereikt wat ze wilde. Ik ben haar altijd in mijn hart blijven dragen, wat ze gisteren tegen me zei, heeft mij gesteund en gemotiveerd. Ze heeft me door elkaar geschud, me weer terug in de wereld gebracht. Ik zeg dat ik al mijn orchideeën heb weggesmeten, mijn serre was mijn gevangenis, die heb ik helemaal leeggemaakt, die heb ik niet meer nodig. Ik ben uitgebroken en dat voelt zo goed! Ik breng mijn hoofd nog dichter tegen het haren, neem haar handen steviger vast. Ik zeg dat ik haar zo gemist heb, dat er geen dag, geen uur, geen seconde is voorbijgegaan of ik heb aan haar gedacht. Ik smeek haar of we kunnen verdergaan waar we begonnen zijn. Ik wil van haar geen de Prins maken, ik wil dat we gewoon Ella en Nicolas zijn voor de rest van ons leven. Ik zie een lachje over haar gezicht glijden, nu moet het eruit! ‘Pluis’, ga ik voort, ‘ik heb nooit gedacht dat ik u zo dikwijls zou moeten vragen, wil je mijn vrouw worden?’. Ella aarzelt geen ogenblik, ze zegt meteen ja. We kussen, ze springt in mijn armen, we kussen en vallen samen op de grond. Ella roept: ‘We gaan trouwen’, de anderen komen binnengelopen, ze gillen en feliciteren ons. Dan komt Lukas ook binnen, hij vraagt wat er is. Ook hij krijgt het te horen, wij gaan trouwen. We kussen en blijven kussen. Nu is het echt en voor altijd, nu laat ik Ella nooit meer gaan!

[Ponkie]

176

Ik maak niet meer dezelfde fout door vlugvlug te willen trouwen. Samen met Norbert bereid ik een sprookjeshuwelijk voor Ella voor. Ik betrek Ella er wel zoveel mogelijk bij, ik wil niet meer dat ze zich buitengesloten voelt. Iedereen is gelukkig met onze verloving, mijn ouders, Linda, Cindy, alle vrienden. Ella en ik zijn dolgelukkig, ze is meteen weer bij me ingetrokken. We doen alles anders dan de eerste keer, ik laat Ella zelf haar eigen beslissingen nemen. Ze wil heel graag als verpleegster gaan werken, maar ze heeft het ook druk met het leren kennen van haar eigen familie. Dokter Arends heeft ontdekt wie haar vader is. Spijtig genoeg leeft hij niet meer, maar zijn broer nog wel, Ella’s oom dus. Wat blijkt nu…Ella heeft blauw bloed, zij is verdorie van adel, van een echte hertogelijke prins, dat is nog heel wat anders dan een gewone de Prins! Ze gaat hem regelmatig opzoeken, het klikt tussen hen beide. Ik ben heel blij voor haar, nu kent ze eindelijk het grote geheim van haar mama.
Maar nu is het eindelijk zover, morgen is de grote dag! Helemaal zoals het hoort, gaat Ella vannacht weer bij Cindy slapen. De pers schrijft al wekenlang over ons huwelijk en over Ella’s afkomst. Ze zullen er vandaag dus ook wel bij zijn. Maar het maakt niet uit, zolang ze ons maar niet lastigvallen. Het moet en zal een prachtige dag worden. Ik ben wel heel zenuwachtig, maar toch kijk ik er enorm naar uit. Juffrouw Linda vraagt of ik er klaar voor ben? Dat ben ik helemaal nog niet, ik heb zelfs mijn trouwpak nog niet aan. Maar ze bedoelt mentaal en in mijn hoofd ben ik wel meer dan klaar voor deze grote stap. Ik lach en vraag aan Linda hoe het met haar zit? Ook zij is er helemaal klaar voor. Volgens haar contract loopt haar werk bij mij af als ik trouw, maar ik heb haar gevraagd, gesmeekt, gebeden om alstublieft te blijven. Ella zal willen verder werken als verpleegster en ik wil liever geen vreemden om me heen. Linda heeft toegezegd, ze wil dat met alle plezier blijven doen, zolang ze maar tijd overhoudt voor Anke en haar kleindochterjte Sara, en voor Norbert… want dat zit na drie jaar ook weer helemaal goed. Linda is Jasper nooit vergeten, maar is nu wel gelukkig met Norbert, ook al kiest ze ervoor om hier te wonen. Ik neem Linda’s hand even vast, zeg dat ik haar heel dankbaar ben voor al haar goede zorgen door de jaren heen. Ik heb iets voor haar. Linda zegt lachend ‘naaiwerk?’, maar het is veel mooier dan dat. Voorzichtig haal ik het etui met de Monaflora uit de la. Ik wil dat zij dat draagt vandaag. Linda protesteert, dat kan toch niet, dat is een familiejuweel. Ik omarm haar, zeg dat zij de beste familie is, die ik heb. Het ontroert haar, we knuffelen even maar dan is het hoog tijd om me om te kleden en naar het kasteel te vertrekken.

[Ponkie]

177

Het is eindelijk zover! Ik ben erg zenuwachtig, maar wel heel gelukkig. Ik vertrek met Linda naar het kasteel waar we zullen trouwen. Norbert wacht ons op. Linda stelt me voor aan de man van Anke, Simon, haar schoonzoon dus. Ik wijs hen de weg, ze moeten alleen maar het paadje volgen en naar boven gaan. Daar komen mijn ouders aan, ik ben blij hen te zien. Mijn vader zegt dat we het getroffen hebben met het mooie weer en het prachtige zonneke. Hij vraagt of ik niet te nerveus ben. Maar dat ben ik wel, ik sta gewoon te bibberen op mijn benen van de spanning. Pa zegt dat dat zo moet zijn. Ik lach ermee, maar meer van de zenuwen. Ik vraag mijn ouders of zij tevreden zijn dat ik vandaag met Ella trouw. Mijn pa kijkt bedenkelijk, maar lacht dan, hij plaagde me maar, zegt dat hij heel tevreden is. Ik ga samen met hen naar boven om daar op Ella te wachten. Er is al heel wat volk, ze zitten op de stoelen die opgesteld staan voor de pergola waar de trouwplechtigheid zal plaatsvinden. Dan hoor ik geroezemoes, Ella komt eraan in een koets met prchtige paarden. Samen met Norbert en een paar schattige bruidsmeisjes komt ze naar boven, terwijl de bruidsmars speelt. Ik draai me naar haar toe, wat is ze prachtig in haar witte kleed. Ze betovert me helemaal, mijn Ella! Norbert neemt onze handen en legt ze opeen. Zo geeft hij Ella officieel in mijn handen, wat een mooi gebaar. Nu begint het echt. De burgemeester begint aan zijn speech, hij spreekt mooie, lovende woorden, maar wordt plots onderbroken door…. Clio, met een revolver in de hand. Mijn hart staat even stil, komt ze ons geluk weer verstoren. Ze is knettergek, tot alles in staat, ook om ons allebei ter plaatse neer te schieten. Even blijft iedereen als versteend staan, dan richt Clio haar wapen op Ella. Ze begint te spreken, te roepen eerder, dat Ella alles van haar heeft afgepakt, dat haar dat goed gelukt is, dat ze niemand meer heeft, zelfs haar vader heeft zich van haar afgekeerd. Ze heeft zelfs haar kind verloren op acht maanden zwangerschap, ze heeft niets of niemand meer en dat is allemaal Ella’s schuld. Ella, mijn Ella, is zo dapper! Onbevreesd stapt ze op Clio af, die nog altijd haar wapen op haar richt. Ze zegt tegen Clio dat mensen keuzes kunnen maken, dat dit lot Clio’s keuze is. Ze vraagt aan Clio of ze het nog weet van vroeger, toen ze kinderen waren en samen in de auto zaten. Ella wilde toen aan Clio een bloem geven, maar Clio heeft haar weggeduwd. Ella wilde haar zus zijn, maar Clio liet het niet toe. Ella zegt dat Clio niemand toelaat om dicht bij haar te komen, geluk maak je zelf, maar je moet het ook willen delen met anderen. Er zijn zoveel mensen in Clio’s leven geweest die haar een kans, en een tweede kans hebben willen geven. Mensen die haar graag gezien hebben, maar Clio ziet niemand graag, zegt Ella. Ze voegt eraan toe dat ze zo’n knappe vrouw is, zo slim, ze heeft alles om iets van haar leven te maken. Maar ze vergooit alles, ze wil alleen maar wraak, mensen kapot maken, Ella kapot maken. Ella zegt dat zij haar geluk zelf gemaakt heeft, dat Clio haar ongeluk zelf gemaakt heeft. Dat was haar eigen keuze. Het is doodstil, iedereen houdt zijn adem in. Ella’s woorden gaan recht naar het hart, naar het mijne en naar dat van alle aanwezigen. Gelukkig raken haar woorden ook Clio, die doet haar wapen naar beneden. Op dat moment heeft Kakelbergs gewacht om Clio te overmeesteren. Hij neemt haar wapen af en voert haar weg. Iedreen slaakt een zucht van verlichting, het gevaar is geweken, dankzij Ella en haar prachtige woorden. Ik lach naar haar, ik ben zo fier op haar. Ik ga naar haar toe, pak haar hand en leid haar weer voor de burgemeester. Die gaat verder waar hij gebleven was. Dan is het tijd voor het jawoord. Hij vraagt of ik, Nicolas de Prins Ella Van de Looverbosch-De Wachter-Savoye-De Betancourt tot mijn vrouw neem. Er klinkt geroezemoes als de burgemeester al Ella’s namen opnoemt. Het is dan ook een hele boterham, niet allen Norbert heeft Ella geadopteerd, maar ook haar oom heeft haar in de familie opgenomen en erkend, zodat ze nu ook zijn naam draagt. Ik zeg natuurlijk ja, even later doet Ella hetzelfde. Dan is het tijd voor de ringen, Linda en Cindy staan erbij als onze getuigen. De burgemeester verklaart ons man en vrouw en zegt dat ik de bruid mag kussen. Dat wil ik in stijl doen, ik til Ella op en draag haar de trappen op. Boven op het balkon zet ik haar neer, daar kussen we elkaar, niet even, maar eindeloos, onder luid applaus.
Daarna barst het feest los. Ik praat met meer mensen dan ik ooit in mijn leven heb gedaan, ik kus en geef handen, neem met Ella geschenken en felicitaties in ontvangst. Het feest duurt tot in de vroege uurtjes, er wordt nog even over Clio gesproken, maar al gauw is iedereen haar vergeten. Anthony en Lukas gaan volledig uit de bol, net als Cindy natuurlijk, die hier is met haar Walter. Ella’s oom heeft een heel bijzondere belangstelling voor Carmen, zou daar iets moois opbloeien?
Als de zon al bijna weer opkomt, is het feest pas ten einde. Ella en ik blijven vannacht in het kasteel slapen. Alhoewel, van slapen komt niet veel. We zijn allebei wel doodmoe van de emoties en het feesten, maar toch niet zo moe. Onze huwelijksnacht is er een om nooit te vergeten, we beminnen mekaar vurig en passioneel, we kunnen niet genoeg krijgen van elkaar. We zijn nu getrouwd, dat geeft een heel andere dimensie aan onze relatie. De vogels zijn al lang aan het fluiten, dan pas vallen we allebei in slaap, diep in mekaars armen. En als we wakker worden, kijken we diep in mekaars ogen, beginnen dan weer opnieuw waar we vannacht gestopt zijn!
Ons ontbijt is een late brunch, pas uren later trekken we weer naar de loft.
Op huwelijksreis gaan we voorlopig niet, dat kan ik nog niet aan, maar we zijn heel gelukkig samen. Ella gaat aan de slag als verpleegster; ze doet dat enorm goed, is erg geliefd bij de patiënten en is heel gelukkig. Ik verveel me ook niet, ik bemoei me wat meer met het bestuur van de Wingerd. Ik heb nu geen serre meer, maar bekommer me om de tuin van de Wingerd. We hebben een heel deel afgemaakt als onze privétuin en die verzorg ik elke dag. Als Ella van haar werk in de Wingerd komt, verras ik haar elke dag met versgeplukte bloemen. Onze wittebroodsweken zijn nog lang niet voorbij!!

EINDE

Of toch nog niet??

[Ponkie]

178

Ik voel me als herboren. Ella heeft zo’n goede invloed op mij, we maken ons geluk nu samen. Ella maakt haar droom waar, ze werkt als verpleegster en voelt zich zo gelukkig! Ik heb er wel op aangedrongen dat ze één dag in de week thuisblijft, dan doen we samen iets. Soms gaan we naar een tentoonstelling, dan weer naar een plantentuin (ik kan het nog steeds niet laten). Soms wordt het de zee of de Ardennen, allemaal plaatsen waar ik in jaren niet meer geweest ben. In het begin voelde ik me nog wel wat onwennig, ik heb me de laatste drie jaar weer helemaal opgesloten, maar het begint te beteren. Ik voel me zelfs zo goed dat ik binnenkort een echte huwelijksreis wel aandurf!
Deze week trekken we naar Antwerpen, Cindy en Walter openen al hun vijfde kapsalon, dat moet gevierd worden. We gaan eerst naar de openingsreceptie, later flaneren we wat door de stad en dan gaan we eten, met Cindy en Walter. Die twee hebben mekaar helemaal teruggevonden, Cindy is nog altijd even flamboyant, maar toch raakt ze stilaan gesetteld. Wie had dat kunnen denken, Cindy een vaste relatie! Het winnen van de lotto heeft haar heel veel goed gedaan, ze kan haar droom waar maken zonder van Walter of een andere man afhankelijk te zijn. Dat is voor haar heel belangrijk, daarom kan ze zich nu ook binden, juist omdat ze onafhankelijk is. Ella en Cindy amuseren zich enorm en ook Walter is een behoorlijk fuifbeest. Ik blijf wat rustiger, maar ik zie hen met plezier bezig. Ik geniet als ik zie hoe Ella geniet. Cindy is toch haar allerbeste vriendin, zonder haar goede zorgen en opvang zou Ella nooit geworden zijn wat ze nu is.
Het is al laat, of eerder heel vroeg als we met een taxi naar huis rijden. We zetten Cindy en Walter af en rijden dan verder naar de Wingerd. Ella giechelt wat af, ze is heel vrolijk door de drank. Al in de lift beginnen we te kussen. Kussend, strelend en lachend vallen we de loft binnen. We drinken samen nog een laatste glas wijn en duikelen dan de slaapkamer in. Ella laat alle remmingen varen, ze kleedt zich uitdagend uit voor mij, mmm, wat een prachtvrouwtje is ze toch. Ik kan mijn handen niet lang thuishouden, al gauw liggen haar én mijn kleren verspreid over heel de vloer. Ik knip het licht uit, we laten ons op bed vallen en dan zien we alle hoeken van het bed én de kamer. Vurig beminnen we elkaar en nog en nog. Het is al licht als we eindelijk uitgeput in slaap vallen. Gelukkig moet Ella pas na de middag werken, zodat we lekker lang kunnen uitslapen. Linda zal helaas met het ontbijt blijven zitten, maar dat zal ons een zorg zijn!