159
Dan is het zover, Clio komt binnen, samen met Norbert die haar koffer trekt. Ik zeg tegen Norbert dat ik haar valies straks wel naar boven zal brengen. Clio grijpt naar haar buik, ze heeft duidelijk pijn. Norbert en ik zijn ongerust, we laten haar gaan zitten. Norbert vraagt fluisterend aan mij hoe het met Linda is, hoe ze reageert? Ik vraag wat hij denkt, dat lijkt me nogal duidelijk. Ik zeg dat ze boven is. Clio hoort ons fluisteren, ze vraagt of het over juffrouw Linda gaat. Ik zeg ja, Norbert zegt tegelijk nee, dus zeg ik ook maar nee.
Na eventjes vertrekt Norbert, hij moet dringend aan het werk. Ik breng Clio’s koffer naar haar kamer boven en vraag dan of ze koffie wil. Oh nee, koffie zal ze wel niet mogen drinken, thee dan? Clio zegt dat ze niet hier is om zich te laten bedienen, maar ik doe dat met plezier, Linda daarentegen… Clio wil wat misverstanden uit de wereld helpen, de wil niet dat ik een verkeerd beeld van de dingen krijg. Ze is hier niet ingetrokken om mij weer in te palmen, maakt ze duidelijk. Het enige dat ze van mij verwacht is dat ik een goede papa voor ons kindje wordt. Ik weet niet goed hoe reageren, zeg nogal kortaf dat wat ze verwacht, ze kan krijgen. Dan vraag ik weer of ze koffie wil, of nee, thee. Ze staat op en zegt dat ze het liever zelf gaat halen, als ik het tenminste niet erg vindt. Ze gaat de keuken in, waar Linda bezig is. Ik vrees dat het daarbinnen gaat mislopen, kijk door het glasraam naar binnen en zie ze ruziemaken. Dat kan ik zo niet laten, ik vlieg naar binnen. Linda is volop kwaad bezig tegen Clio. Ik bekijk hen allebei, zeg boos dat ze alletwee goed moeten luisteren. Ik begrijp dat ze mekaar niet meteen in de armen vliegen, maar, en ik kijk hierbij naar juffrouw Linda, ik verwacht respect voor de moeder van mijn kind. Linda kijkt me woedend aan, vraagt of ik daar ineens zo zeker van ben. Ze gooit haar spullen en haar schort neer en wil weglopen. Ik zeg dat ze terug moet komen, maar ze gaat boodschappen doen, bijt ze me toe en ze verdwijnt. Clio moet voor mij direct in de zetel gaan rusten. Ik ga nog wat meemaken met die twee vrouwen. Ik heb veel respect voor Linda en alles wat ze voor mij gedaan heeft, maar ik weet ook hoe koppig en onverzettelijk ze kan zijn. Het zal me heel wat moeite kosten om haar te laten inzien dat Clio echt veranderd is.
Clio kan niet lang blijven liggen, ze trekt weer naar de keuken om Linda te verrassen en op te ruimen. Ze doet echt wel haar best. Nadien eten we samen, eerst zwijgend. Dan zeg ik Clio dat ik echt blij ben dat ze hier is, ze is hier toch beter dan bij Cindy. Ik vertel haar eerlijk dat ik toch meer met de zwangerschap in mijn hoofd zit dan ik gedacht had, maar ja, ik zie Clio nu natuurlijk constant. Ik vraag haar of ze geen schrik heeft dat het haar teveel zal worden om haar kind alleen op te voeden? Clio wil absoluut geen blok aan mijn been worden, verzektert ze. Na het eten gaat ze naar haar papa om hem te vertellen dat ze hier welkom is. Dat zal hem zeker blij maken.
Later, als ze terug is, kom ik met mijn laptop de kamer in. Ik heb zopas de eerste beelden van mijn documentaire binnengekregen en vraag of ze mee wil kijken. Dat wil ze wel, ze zet zich naast mij. Maar dan vraagt ze of ze mij echt alles mag vertellen, of ze eerlijk tegen mij mag zijn. Ik zie dat er haar iets ergs dwarszit en sluit mijn laptop. Dan vertelt ze me wat ze allemaal heeft uitgehaald. Ze biecht op dat zij het was die de Monaflora gestolen heeft! Ik sta versteld en nog meer als ze verdergaat, ze heeft nadien het juweel verstopt onder Jens’ matras, om Ella te beschuldigen en vooral om zelf niet in de gevangenis te raken. Ze weent nu, ik kan niet tegen vrouwentranen, maar dit is toch wel heel erg. Maar wat gebeurd is, is gebeurd, dat kan niet meer teruggedraaid worden. Ella heeft er wel onschuldig door in de gevangenis gezeten, dat besef ik meer dan wie ook.. Ik vraag haar wie er van af weet, ze zegt helemaal niemand, zelfs haar vader niet. Ik wil dat zo houden, de Monaflora ligt nu toch terug in de kluis. Maar Clio is nog niet klaar met haar biecht, ze vertelt me nu dat in de kluis alleen maar een vervalsing ligt, de echte Monaflora heeft ze op de zwarte markt verkocht!! Ik vlieg meteen op, regelrecht naar de kluis. Dit kan toch niet, heb ik heel de tijd een vervalsing in huis gehad?
Ponkie: Ella
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
160
Clio is naar beneden, naar Norbert. Ik ben aan het werk in mijn serre, als ik plots gestoord word. Die inspecteur, De Beer geloof ik, komt op bezoek, samen met Norbert. Hij wil de Monaflora meenemen om te laten onderzoeken. Ik vraag me af waarom ik dat zou doen? Hij vertelt dat de steen die in de kluis is een vervalsing is, dat ze de echte Monaflora hebben gevonden. Ik antwoord dat ik dat niet geloof, de steen die zij gevonden hebben, zal wel de valse zijn. Volgens het onderzoek niet, reageert de inspecteur. Clio komt er ook bij. Norbert suggereert dat er twee juwelen zouden zijn, maar dat ontken ik, dat kan niet, de Monaflora is uniek, dat weet ik wel zeker. De inspecteur dringt aan, vraagt wat ik er op tegen heb om de steen nog eens te onderzoeken. De inspecteur wendt zich nu tot Clio, vraagt wat zij er van vindt? Ze antwoordt dat ze zich niet wil moeien met het onderzoek, ze heeft er niets mee te maken. De Beer repliceert dat dit nieuw is, vroeger bemoeide ze zich met alles. Hij zal dan moeten terugkomen met een bevelschrift, als ik niet wil meewerken. Dat moet hij dan maar doen… Ik zeg tegen Clio dat haar ontbijt staat te wachten, Norbert wil nog iets zeggen, maar voor de inspecteur is het duidelijk dat ik niet wil meewerken.
De inspecteur verdwijnt, Norbert komt bij mij en vraagt waarom ik niet aan het onderzoek wil meewerken. Ik zeg dat ik daar mijn redenen voor heb, hij zal dat wel verstaan. Norbert snapt het niet, hij weet immers niet waarom ik zo doe. Ik kan niet anders, ik moet hem vertellen wat ik weet. Ik zeg dat ik allang weet dat deze steen vals is, die ze onder het matras gevonden hebben is een vervalsing, onze expert heeft een valse verklaring afgelegd. Norbert begrijpt het niet, vraagt waarom in godsnaam? Snapt hij het nu nog niet, omdat ik mijn kind niet kwijt wil natuurlijk! Nu valt zijn frank, is het Clio? Ja, Clio, ze heeft mij alles opgebiecht. Norbert kan het niet vatten, Clio, Clio een dief, Clio die ervoor gezorgd heeft dat Ella de bak in vloog! Helemaal verward vertrekt hij.
Een hele poos ben ik bezig in mijn serre, alleen. Dan komt Linda bij mij, ze zegt dat ze inspecteur de Beer gezien heeft. Dat kan kloppen, ik heb hem ook gezien. Ze vraagt wat hij kwam doen, heeft het iets met Clio te maken? Ze vraagt waar Clio is? Ik denk dat ze bij Norbert is, waarom weet ik ook niet, zeg ik haar. Linda is boos, ze vraagt waarom niemand haar iets wil vertellen. Ik reageer nogal cru dat het haar zaken niet zijn. Kwaad draait ze zich om en loopt de serre uit. Oei, ik heb haar behoorlijk gekwetst, maar ik wil niet dat ze het te weten komt van Clio, het gaat al zo slecht tussen die twee. Ik moet en zal mijn kind beschermen.
Clio is naar beneden, naar Norbert. Ik ben aan het werk in mijn serre, als ik plots gestoord word. Die inspecteur, De Beer geloof ik, komt op bezoek, samen met Norbert. Hij wil de Monaflora meenemen om te laten onderzoeken. Ik vraag me af waarom ik dat zou doen? Hij vertelt dat de steen die in de kluis is een vervalsing is, dat ze de echte Monaflora hebben gevonden. Ik antwoord dat ik dat niet geloof, de steen die zij gevonden hebben, zal wel de valse zijn. Volgens het onderzoek niet, reageert de inspecteur. Clio komt er ook bij. Norbert suggereert dat er twee juwelen zouden zijn, maar dat ontken ik, dat kan niet, de Monaflora is uniek, dat weet ik wel zeker. De inspecteur dringt aan, vraagt wat ik er op tegen heb om de steen nog eens te onderzoeken. De inspecteur wendt zich nu tot Clio, vraagt wat zij er van vindt? Ze antwoordt dat ze zich niet wil moeien met het onderzoek, ze heeft er niets mee te maken. De Beer repliceert dat dit nieuw is, vroeger bemoeide ze zich met alles. Hij zal dan moeten terugkomen met een bevelschrift, als ik niet wil meewerken. Dat moet hij dan maar doen… Ik zeg tegen Clio dat haar ontbijt staat te wachten, Norbert wil nog iets zeggen, maar voor de inspecteur is het duidelijk dat ik niet wil meewerken.
De inspecteur verdwijnt, Norbert komt bij mij en vraagt waarom ik niet aan het onderzoek wil meewerken. Ik zeg dat ik daar mijn redenen voor heb, hij zal dat wel verstaan. Norbert snapt het niet, hij weet immers niet waarom ik zo doe. Ik kan niet anders, ik moet hem vertellen wat ik weet. Ik zeg dat ik allang weet dat deze steen vals is, die ze onder het matras gevonden hebben is een vervalsing, onze expert heeft een valse verklaring afgelegd. Norbert begrijpt het niet, vraagt waarom in godsnaam? Snapt hij het nu nog niet, omdat ik mijn kind niet kwijt wil natuurlijk! Nu valt zijn frank, is het Clio? Ja, Clio, ze heeft mij alles opgebiecht. Norbert kan het niet vatten, Clio, Clio een dief, Clio die ervoor gezorgd heeft dat Ella de bak in vloog! Helemaal verward vertrekt hij.
Een hele poos ben ik bezig in mijn serre, alleen. Dan komt Linda bij mij, ze zegt dat ze inspecteur de Beer gezien heeft. Dat kan kloppen, ik heb hem ook gezien. Ze vraagt wat hij kwam doen, heeft het iets met Clio te maken? Ze vraagt waar Clio is? Ik denk dat ze bij Norbert is, waarom weet ik ook niet, zeg ik haar. Linda is boos, ze vraagt waarom niemand haar iets wil vertellen. Ik reageer nogal cru dat het haar zaken niet zijn. Kwaad draait ze zich om en loopt de serre uit. Oei, ik heb haar behoorlijk gekwetst, maar ik wil niet dat ze het te weten komt van Clio, het gaat al zo slecht tussen die twee. Ik moet en zal mijn kind beschermen.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
161
Het is ochtend, ik heb al ontbeten, zit een nieuw product voor mijn orchideeën te bestuderen. Clio komt naar beneden, ik vraag of ze een beetje heeft kunnen slapen vannacht? Ze zegt van niet, ze heeft de hele nacht liggen denken aan de Monaflora. Dat is niet goed voor haar, zij moet goed rusten. Ze zegt dat ze nog naar haar vader heeft gebeld, ze vreest dat ze last gaat krijgen met de politie. Maar niemand weet toch dat ze achter de diefstal zit, die De Beer weet van niets. Clio denkt dat als hij ontdekt dat het een vervalsing is, ze wel verder gaan zoeken. Ze denkt erover zich te gaan aangeven, maar ik probeer dat uit haar hoofd te praten, dan sluiten ze haar misschien op. Toch wil ze alles opbiechten, ook aan Ella. Aan Ella, ik vind dat ze dat zeker niet moet doen, maar ze is vastbesloten, ze vindt dat Ella het recht heeft om het te weten. Door haar schuld heeft Ella in de gevangenis gezeten. Ik vind dat een heel slecht idee, maar zij houdt vol, ze staat op en vertrekt, recht naar Ella.
Als ze een poosje weg is, komt inspecteur De Beer binnenvallen, met zijn bevelschrift. Ik had hem al verwacht, een verrassing is het dus niet. Ik vind dat hij zijn tijd verdoet, terwijl ik de kluis opendoe, zegt hij dat het spijtig is dat het zo moet gaan. Maar hij is een man van principes, de Prins of geen de Prins, voor hem is iedereen gelijk voor de wet. Terwijl hij praat, haal ik de Monaflora uit de kluis. De Beer zegt dat ik het terugkrijg zo gauw de expert klaar is. Maar ik pak de Monaflora weer van tafel, zeg dat ik hem eens wat zal laten zien dat de expert veel werk zal uitsparen. Ik steek het juweel in mijn bankschroef en klem hem vast. Ik draai en voor De Beer het kan beletten, laat ik de Monaflora uiteenspatten. De inspecteur heeft meteen zijn bewijs, dit juweel is vals, puur van glas. Hij constateert dat ik dus wist dat het vals was. Hij wil weten hoelang ik het weet, en wie ik eigenlijk in bescherming neem hiermee? Ik antwoord dat ik het al een poosje weet en dat ik niemand bescherm. Ik hou me van de domme, wil Clio absoluut niet in gevaar brengen. Maar hij denkt wel in die richting, zegt dat hij al heel de tijd juffrouw De Wachter verdenkt, maar dat hij geen bewijzen heeft. Met vermoedens alleen kan hij niets doen, hij heeft nu toch de Monaflora terug en een juwelenbende oprgerold, wat wil hij dan nog meer? Maar hij wil absoluut de dader pakken. Voor mij is het gesprek afgelopen, ik zeg hem goedendag en gooi hem achterna dat hij zijn bevelschriftje niet mag vergeten. Hij grabbelt het van tafel en verdwijnt zonder nog een woord te zeggen.
Ik ben in mijn serre bezig, zoek iets op in een wetenschappelijk boek over orchideeën, als juffrouw Linda bij mij komt staan. Ze vraagt of de Monaflora van glas was? Ja, van glas. Was het dan een vervalsing, vraagt ze voort en ze wil weten wat er hier allemaal gebeurt. Ik zeg dat ik alles onder controle heb, en dat ze niet meer moet weten. Linda druipt beledigd af.
Wat later hoor ik haar praten, ik ga kijken en ben verbaasd Ella te zien. We zeggen mekaar beleefd goedendag. Ze zegt dat ze mij wil spreken, Linda gaat haar keuken in. Ze vertelt dat Clio bij haar geweest is, dat ze heeft opgebiecht dat ze door haar schuld in de gevangenis is terechtgekomen. Ik zeg met nadruk dat ik niet wil dat mijn zoon geboren wordt in de gevangenis, dat begrijpt ze toch wel? Ja dat begrijpt ze, antwoordt ze schamper, ze weet dat het geen gezellige plek, dankzij Clio. Clio heeft het nu toch opgebiecht, maar Ella denkt dat ze dat alleen maar gedaan heeft omdat de politie haar al op de hielen zit. Ze vraagt zich af wat ze nog allemaal verbergt? Ik begrijp haar wel, merk dat ze Clio niet meer vertrouwt, maar zij moet het toch ook begrijpen, zo brengt ze het leven van mijn kind in gevaar. Ella kijkt me aan met fonkelende ogen, vraagt wat voor mij nu eigenlijk het belangrijkste is, mijn kind of Clio? Wat zegt ze nu? Ze bijt me toe dat ik haar heel goed begrijp. Ik reageer dat ze mis is, dat ik niets voel voor Clio. Ze gelooft me niet, zegt dat ze ziet wat ze ziet, dat ze niet naief is. Ik draai me om, ik moet me toch niet zomaar laten beledigen.
Dan komt Clio plots binnen, Linda probeert haar tegen te houden. Ella zegt dat ze mij en Clio samen wil spreken. Clio is verwonderd Ella te zien, ze vraagt of ze nu geen examen heeft? Ella kijkt op haar horloge, zegt dat ze zich moet haasten. Ze kijkt ons om beurt aan, zegt dat ze niet van plan is om naar de politie te stappen. Ik bedank Ella en Clio zegt ontroerd dat Ella niet weet wat dat voor haar betekent. Dan vertrekt Ella gehaast. Ik zeg tegen Clio dat ze van geluk mag spreken. Ja, reageert ze, Ella is een schat. Dat weet ik maar al te goed, ik heb er nog altijd spijt van dat onze relatie voorbij is.
We gaan naar het terras, ik probeer haar gerust te stellen, die inspecteur De Beer heeft geen enkel bewijs dat zij iets met de diefstal te maken heeft. We moeten dat gewoon achter ons laten en vooruit kijken. Clio vraagt waaraan zij dat verdiend heeft, iemand zoals ik? Ik zeg haar dat iedereen een tweede kants verdient, het kindje in haar buik is haar tweede kans. Ze kijkt blij, zegt dat het kindje weer schopt. Ik vraag waar, leg mijn hand op haar buik, ik voel het kindje ook, dat is fantastisch? Ik leg voorzichtig mijn oor tegen haar buik, zou ik het horen ook?
Het is ochtend, ik heb al ontbeten, zit een nieuw product voor mijn orchideeën te bestuderen. Clio komt naar beneden, ik vraag of ze een beetje heeft kunnen slapen vannacht? Ze zegt van niet, ze heeft de hele nacht liggen denken aan de Monaflora. Dat is niet goed voor haar, zij moet goed rusten. Ze zegt dat ze nog naar haar vader heeft gebeld, ze vreest dat ze last gaat krijgen met de politie. Maar niemand weet toch dat ze achter de diefstal zit, die De Beer weet van niets. Clio denkt dat als hij ontdekt dat het een vervalsing is, ze wel verder gaan zoeken. Ze denkt erover zich te gaan aangeven, maar ik probeer dat uit haar hoofd te praten, dan sluiten ze haar misschien op. Toch wil ze alles opbiechten, ook aan Ella. Aan Ella, ik vind dat ze dat zeker niet moet doen, maar ze is vastbesloten, ze vindt dat Ella het recht heeft om het te weten. Door haar schuld heeft Ella in de gevangenis gezeten. Ik vind dat een heel slecht idee, maar zij houdt vol, ze staat op en vertrekt, recht naar Ella.
Als ze een poosje weg is, komt inspecteur De Beer binnenvallen, met zijn bevelschrift. Ik had hem al verwacht, een verrassing is het dus niet. Ik vind dat hij zijn tijd verdoet, terwijl ik de kluis opendoe, zegt hij dat het spijtig is dat het zo moet gaan. Maar hij is een man van principes, de Prins of geen de Prins, voor hem is iedereen gelijk voor de wet. Terwijl hij praat, haal ik de Monaflora uit de kluis. De Beer zegt dat ik het terugkrijg zo gauw de expert klaar is. Maar ik pak de Monaflora weer van tafel, zeg dat ik hem eens wat zal laten zien dat de expert veel werk zal uitsparen. Ik steek het juweel in mijn bankschroef en klem hem vast. Ik draai en voor De Beer het kan beletten, laat ik de Monaflora uiteenspatten. De inspecteur heeft meteen zijn bewijs, dit juweel is vals, puur van glas. Hij constateert dat ik dus wist dat het vals was. Hij wil weten hoelang ik het weet, en wie ik eigenlijk in bescherming neem hiermee? Ik antwoord dat ik het al een poosje weet en dat ik niemand bescherm. Ik hou me van de domme, wil Clio absoluut niet in gevaar brengen. Maar hij denkt wel in die richting, zegt dat hij al heel de tijd juffrouw De Wachter verdenkt, maar dat hij geen bewijzen heeft. Met vermoedens alleen kan hij niets doen, hij heeft nu toch de Monaflora terug en een juwelenbende oprgerold, wat wil hij dan nog meer? Maar hij wil absoluut de dader pakken. Voor mij is het gesprek afgelopen, ik zeg hem goedendag en gooi hem achterna dat hij zijn bevelschriftje niet mag vergeten. Hij grabbelt het van tafel en verdwijnt zonder nog een woord te zeggen.
Ik ben in mijn serre bezig, zoek iets op in een wetenschappelijk boek over orchideeën, als juffrouw Linda bij mij komt staan. Ze vraagt of de Monaflora van glas was? Ja, van glas. Was het dan een vervalsing, vraagt ze voort en ze wil weten wat er hier allemaal gebeurt. Ik zeg dat ik alles onder controle heb, en dat ze niet meer moet weten. Linda druipt beledigd af.
Wat later hoor ik haar praten, ik ga kijken en ben verbaasd Ella te zien. We zeggen mekaar beleefd goedendag. Ze zegt dat ze mij wil spreken, Linda gaat haar keuken in. Ze vertelt dat Clio bij haar geweest is, dat ze heeft opgebiecht dat ze door haar schuld in de gevangenis is terechtgekomen. Ik zeg met nadruk dat ik niet wil dat mijn zoon geboren wordt in de gevangenis, dat begrijpt ze toch wel? Ja dat begrijpt ze, antwoordt ze schamper, ze weet dat het geen gezellige plek, dankzij Clio. Clio heeft het nu toch opgebiecht, maar Ella denkt dat ze dat alleen maar gedaan heeft omdat de politie haar al op de hielen zit. Ze vraagt zich af wat ze nog allemaal verbergt? Ik begrijp haar wel, merk dat ze Clio niet meer vertrouwt, maar zij moet het toch ook begrijpen, zo brengt ze het leven van mijn kind in gevaar. Ella kijkt me aan met fonkelende ogen, vraagt wat voor mij nu eigenlijk het belangrijkste is, mijn kind of Clio? Wat zegt ze nu? Ze bijt me toe dat ik haar heel goed begrijp. Ik reageer dat ze mis is, dat ik niets voel voor Clio. Ze gelooft me niet, zegt dat ze ziet wat ze ziet, dat ze niet naief is. Ik draai me om, ik moet me toch niet zomaar laten beledigen.
Dan komt Clio plots binnen, Linda probeert haar tegen te houden. Ella zegt dat ze mij en Clio samen wil spreken. Clio is verwonderd Ella te zien, ze vraagt of ze nu geen examen heeft? Ella kijkt op haar horloge, zegt dat ze zich moet haasten. Ze kijkt ons om beurt aan, zegt dat ze niet van plan is om naar de politie te stappen. Ik bedank Ella en Clio zegt ontroerd dat Ella niet weet wat dat voor haar betekent. Dan vertrekt Ella gehaast. Ik zeg tegen Clio dat ze van geluk mag spreken. Ja, reageert ze, Ella is een schat. Dat weet ik maar al te goed, ik heb er nog altijd spijt van dat onze relatie voorbij is.
We gaan naar het terras, ik probeer haar gerust te stellen, die inspecteur De Beer heeft geen enkel bewijs dat zij iets met de diefstal te maken heeft. We moeten dat gewoon achter ons laten en vooruit kijken. Clio vraagt waaraan zij dat verdiend heeft, iemand zoals ik? Ik zeg haar dat iedereen een tweede kants verdient, het kindje in haar buik is haar tweede kans. Ze kijkt blij, zegt dat het kindje weer schopt. Ik vraag waar, leg mijn hand op haar buik, ik voel het kindje ook, dat is fantastisch? Ik leg voorzichtig mijn oor tegen haar buik, zou ik het horen ook?
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
162
Het is de laatste dagen vrij rustig geweest. Ik hou me bezig met mijn documentaire, Clio rust veel, maar is ook regelmatig weg. Zolang zij en Linda uit elkaars buurt blijven, is het hier best leefbaar. Clio heeft dat begrepen, ze probeert Linda zoveel mogelijk te ontwijken.
Vanmorgen zit ik de krant te lezen bij een kop koffie als Norbert binnenkomt. We zeggen mekaar goedemorgen en Norbert zegt me dat hij goed nieuws heeft over de Monaflora. Hij heeft met de onderzoeksrechter gebeld en die zei dat ze het juweel binnen een paar dagen zullen terugbezorgen. Dat is prima, ze hebben het dus niet meer nodig. Norbert vraagt of het niet veiliger is om de Monaflora voortaan in een bankkluis te bewaren. Ik doe hem schrikken door te zeggen dat ik het wil verkopen, er zijn veel te veel slechte herinneringen aan verbonden, Clio en de diefstal, Ella in de gevangenis en de misgelopen relatie met haar. Norbert vindt dat ik dat niet zomaar kan doen, het is een familiejuweel en wat zal mijn vader daarvan zeggen? Ik ben zeker dat mijn vader geen bezwaar zal hebben, maar als het hem kan geruststellen, wil ik het gerust eerst vragen. Norbert zou dat graag hebben, dus zal ik het doen. Ik drink van mijn koffie, Norbert blijft wat staan dralen, hij heeft duidelijk nog iets op zijn lever. Ik vraag het hem. Hij aarzelt, vraagt dan toch of het geen tijd wordt om de pers in te lichten dat ik vader word en dat Clio de moeder is. Ik schrik, moet dat nu echt? Norbert hangt een verhaal op over de persmuskieten die er gauw over gaan schrijven nu Clio zwanger is en bij mij woont. Hij wil een persmededeling uitgeven, ik vind dat hij die dan maar moet schrijven als hij er tijd voor heeft. Dan vertrekt hij.
Een uur of wat later komt hij terug binnen met het persbericht. Nu ik het zo geschreven zie staan, schrik ik toch terug. Ik lees: ‘Nicolas de Prins kondigt aan dat hij binnenkort vader wordt en dat Clio De Wachter de moeder is van zijn kind’. Erg cru vind ik, waarom is dat nodig? Norbert vindt dat ik op mijn beslissing terugkom, maar ik heb hem daarstraks alleen maar niet tegengesproken. We kunnen er niet op doorgaan, want die vervelende inspecteur De Beer is daar weer. Deze keer heeft hij een huiszoekingsbevel bij voor mijn loft. Waar is dat in godsnaam goed voor en wat denken ze hier te vinden? Hij wil alleen maar zeggen dat ze nieuwe aanwijzingen hebben, meer niet. Na al die tijd hoopt hij hier nog iets te vinden, dat lijkt me sterk. Ze doorzoeken de hele loft en komen na een tijd weer bij ons. Clio is er ook bijgekomen, ze vraagt of ze iets gevonden hebben? De Beer vraagt dan aan Clio om mee naar het politiebureau te komen? Dat kan toch niet, waarom zij, Norbert protesteert hevig dat ze zwanger is. De inspecteur vindt dat geen probleem, ze moet geen turnoefeningen doen of meubels gaan versleuren. Als ze niets te verbergen heeft, kan het toch geen probleem zijn, hij gaat haar niet aanhouden. Ik wil hem tegenhouden, ik vind niet dat dit kan, maar hij luistert niet naar mij. Clio zegt dat ze wel zal meegaan. Norbert gaat ook mee, ik vraag hem me op de hoogte te houden. Dan vertrekken ze samen. Ik ben erg ongerust, maar gelukkig komt ze een paar uur later weer thuis, ze hebben haar ondervraagd, maar haar dan laten gaan. Ik ben blij, ik zou niet willen dat mijn kind in de gevangenis terechtkomt.
Het is de laatste dagen vrij rustig geweest. Ik hou me bezig met mijn documentaire, Clio rust veel, maar is ook regelmatig weg. Zolang zij en Linda uit elkaars buurt blijven, is het hier best leefbaar. Clio heeft dat begrepen, ze probeert Linda zoveel mogelijk te ontwijken.
Vanmorgen zit ik de krant te lezen bij een kop koffie als Norbert binnenkomt. We zeggen mekaar goedemorgen en Norbert zegt me dat hij goed nieuws heeft over de Monaflora. Hij heeft met de onderzoeksrechter gebeld en die zei dat ze het juweel binnen een paar dagen zullen terugbezorgen. Dat is prima, ze hebben het dus niet meer nodig. Norbert vraagt of het niet veiliger is om de Monaflora voortaan in een bankkluis te bewaren. Ik doe hem schrikken door te zeggen dat ik het wil verkopen, er zijn veel te veel slechte herinneringen aan verbonden, Clio en de diefstal, Ella in de gevangenis en de misgelopen relatie met haar. Norbert vindt dat ik dat niet zomaar kan doen, het is een familiejuweel en wat zal mijn vader daarvan zeggen? Ik ben zeker dat mijn vader geen bezwaar zal hebben, maar als het hem kan geruststellen, wil ik het gerust eerst vragen. Norbert zou dat graag hebben, dus zal ik het doen. Ik drink van mijn koffie, Norbert blijft wat staan dralen, hij heeft duidelijk nog iets op zijn lever. Ik vraag het hem. Hij aarzelt, vraagt dan toch of het geen tijd wordt om de pers in te lichten dat ik vader word en dat Clio de moeder is. Ik schrik, moet dat nu echt? Norbert hangt een verhaal op over de persmuskieten die er gauw over gaan schrijven nu Clio zwanger is en bij mij woont. Hij wil een persmededeling uitgeven, ik vind dat hij die dan maar moet schrijven als hij er tijd voor heeft. Dan vertrekt hij.
Een uur of wat later komt hij terug binnen met het persbericht. Nu ik het zo geschreven zie staan, schrik ik toch terug. Ik lees: ‘Nicolas de Prins kondigt aan dat hij binnenkort vader wordt en dat Clio De Wachter de moeder is van zijn kind’. Erg cru vind ik, waarom is dat nodig? Norbert vindt dat ik op mijn beslissing terugkom, maar ik heb hem daarstraks alleen maar niet tegengesproken. We kunnen er niet op doorgaan, want die vervelende inspecteur De Beer is daar weer. Deze keer heeft hij een huiszoekingsbevel bij voor mijn loft. Waar is dat in godsnaam goed voor en wat denken ze hier te vinden? Hij wil alleen maar zeggen dat ze nieuwe aanwijzingen hebben, meer niet. Na al die tijd hoopt hij hier nog iets te vinden, dat lijkt me sterk. Ze doorzoeken de hele loft en komen na een tijd weer bij ons. Clio is er ook bijgekomen, ze vraagt of ze iets gevonden hebben? De Beer vraagt dan aan Clio om mee naar het politiebureau te komen? Dat kan toch niet, waarom zij, Norbert protesteert hevig dat ze zwanger is. De inspecteur vindt dat geen probleem, ze moet geen turnoefeningen doen of meubels gaan versleuren. Als ze niets te verbergen heeft, kan het toch geen probleem zijn, hij gaat haar niet aanhouden. Ik wil hem tegenhouden, ik vind niet dat dit kan, maar hij luistert niet naar mij. Clio zegt dat ze wel zal meegaan. Norbert gaat ook mee, ik vraag hem me op de hoogte te houden. Dan vertrekken ze samen. Ik ben erg ongerust, maar gelukkig komt ze een paar uur later weer thuis, ze hebben haar ondervraagd, maar haar dan laten gaan. Ik ben blij, ik zou niet willen dat mijn kind in de gevangenis terechtkomt.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
163
Vanuit de keuken hoor ik mijn dames weer roepen en ruzie maken. Blijft dit nu duren? Met grote stappen been ik op hen af. Ik kijk Linda streng aan, die reageert meteen dat Clio begonnen is. Dan kijk ik naar Clio, die antwoordt dat Linda een valse verklaring heeft afgelegd bij de politie. Linda verklaart dan weer dat zij enkel de waarheid heeft gezegd. Clio vliegt uit, ze vraagt zich af waarom Linda haar zo blijft haten, ze roept dat het zo niet verder kan en loopt dan weg. Ik draai me naar Linda, vraag waar ze in godsnaam mee bezig is. Hooghartig antwoordt ze dat ze allleen maar de waarheid aan het licht brengt, meer niet. Dan gaat zij ook weg. Ik ga terug naar mijn serre, maar heb moeite me te concentreren. Die twee, dat kan zo niet verder, er moet een einde aan komen. Terwijl ik zo bezig ben met mijn bloemen en mijn gedachten, komt Norbert binnen. Hij ziet er goed gezind uit, vertelt van het bezoek van die gezondheidsinspecteur, die Stockmans. Alles schijnt goed verlopen te zijn, al was het even spannend. Norbert denkt dat ze die Stockmans niet gauw gaan terugzien, dat is goed nieuws. Ik ben er maar half met mijn gedachten bij, vraag of Norbert die persmededeling al verstuurd heeft. Hij heeft nog geen tijd gehad, ook dat vind ik goed. Hij reageert opgelucht, verwachtte al een uitbrander. Ik zeg dat hij beter wat kan wachten tot de storm om Clio gaan liggen is. Zo dringend is het ook weer niet. Waar is ze trouwens, vraag ik me af. Norbert zegt dat ze is gaan rusten, het gesprek met de politie heeft haar geen goed gedaan. Troostend strijk ik Norbert over de arm. Ik begrijp zijn bezorgdheid als vader wel, ik maak me zelf ook zorgen om mijn kind.
De volgende ochtend ga ik aan tafel om te ontbijten. Clio komt de trap af, ze zegt dat ze heerlijk geslapen heeft. Dat is dan beter dan ik, ik heb nog lang liggen piekeren. Ik schenk koffie in mijn kop. Clio ziet dat ze geen kop heeft en ook geen mes. Dat moet Linda dan vergeten zijn. Clio reageert gepikeerd, dat het wel weer toevallig op haar plek is. Daar gaan we weer, die ruzie tussen Clio en Linda, ik ben die zo beu als kouwe pap. Dat geruzie kan toch niet goed zijn voor de baby. Ik sta op, neem een tas en een mes en leg die neer voor Clio. Als dat zo doorgaat, stuur ik Linda met vakantie tot de baby er is, dit moet ophouden. Clio vindt dat ik dat niet moet doen voor haar, maar ik moet met Linda gaan babbelen, haar houding moet echt veranderen. Dat hele gedoe tussen die twee zit me echt tot hier. Ik drink een paar grote slokken van mijn koffie, die nog veel te heet is. Ik schrik en mors, dat komt er ook nog maar eens bij. Ik spring recht en loop naar de keuken.
Wat later komt Linda binnen, ik praat met haar onder vier ogen. Ik verwijt haar haar houding tegenover Clio, altijd dat geruzie. Als zij niet met Clio onder één dak kan leven, maakt ze het voor mij ook onleefbaar. Linda is voor geen rede vatbaar, zegt dat Clio voor geen haar veranderd is, maar dat zij de enige is die dat wil inzien. Clio is nu eenmaal de moeder van mijn kind, ik weet wat ik met haar in huis haar, ik weet het perfect, daar hoeft Linda zich niet mee te moeien. Nog kan ze niet zwijgen, vroeg of laat zal ik haar gelijk geven, zegt ze. Dan komt de aap uit de mouw, ze voegt eraan toe dat ze hoopt dat het dan nog niet te laat is voor mij en Ella. Ah Ella, dat is de reden dat ze zo lastig is, maar Ella en ik, wij zijn definitief uit mekaar, dat is gedaan. Linda vraagt waarom ik dan nog treur om haar. Ik treur helemaal niet en zij is ook veel gelukkiger zonder mij. Ik heb Ella en Jens toch samen gezien, ik weet wat ik gezien heb; Linda zegt dat ik alleen maar een moedig meisje heb gezien dat verder wil met haar leven.Snapt ze het dan nog niet, ik word binnenkort vader, dat is een behoorlijk belangrijke gebeurtenis in mijn leven, ik ben dus ook gelukkig. Linda grabbelt in de la, haalt er de foto van Ella met de orchideeënogen uit, de foto waar ik zo verliefd op ben geworden. Ze duwt de foto onder mijn neus, vraagt me of ik durf zeggen dat ik niets meer voor Ella voelt. Wat doet dit pijn, het is niet dat ik niet wil, maar het heeft geen zin, Ella heeft voor Jens gekozen, daar valt niets meer aan te veranderen. Het heeft geen zin, zeg ik tegen Linda en loop dan weg, weg van de foto, weg van die ogen die me zo aankijken, weg van de pijn.
Vanuit de keuken hoor ik mijn dames weer roepen en ruzie maken. Blijft dit nu duren? Met grote stappen been ik op hen af. Ik kijk Linda streng aan, die reageert meteen dat Clio begonnen is. Dan kijk ik naar Clio, die antwoordt dat Linda een valse verklaring heeft afgelegd bij de politie. Linda verklaart dan weer dat zij enkel de waarheid heeft gezegd. Clio vliegt uit, ze vraagt zich af waarom Linda haar zo blijft haten, ze roept dat het zo niet verder kan en loopt dan weg. Ik draai me naar Linda, vraag waar ze in godsnaam mee bezig is. Hooghartig antwoordt ze dat ze allleen maar de waarheid aan het licht brengt, meer niet. Dan gaat zij ook weg. Ik ga terug naar mijn serre, maar heb moeite me te concentreren. Die twee, dat kan zo niet verder, er moet een einde aan komen. Terwijl ik zo bezig ben met mijn bloemen en mijn gedachten, komt Norbert binnen. Hij ziet er goed gezind uit, vertelt van het bezoek van die gezondheidsinspecteur, die Stockmans. Alles schijnt goed verlopen te zijn, al was het even spannend. Norbert denkt dat ze die Stockmans niet gauw gaan terugzien, dat is goed nieuws. Ik ben er maar half met mijn gedachten bij, vraag of Norbert die persmededeling al verstuurd heeft. Hij heeft nog geen tijd gehad, ook dat vind ik goed. Hij reageert opgelucht, verwachtte al een uitbrander. Ik zeg dat hij beter wat kan wachten tot de storm om Clio gaan liggen is. Zo dringend is het ook weer niet. Waar is ze trouwens, vraag ik me af. Norbert zegt dat ze is gaan rusten, het gesprek met de politie heeft haar geen goed gedaan. Troostend strijk ik Norbert over de arm. Ik begrijp zijn bezorgdheid als vader wel, ik maak me zelf ook zorgen om mijn kind.
De volgende ochtend ga ik aan tafel om te ontbijten. Clio komt de trap af, ze zegt dat ze heerlijk geslapen heeft. Dat is dan beter dan ik, ik heb nog lang liggen piekeren. Ik schenk koffie in mijn kop. Clio ziet dat ze geen kop heeft en ook geen mes. Dat moet Linda dan vergeten zijn. Clio reageert gepikeerd, dat het wel weer toevallig op haar plek is. Daar gaan we weer, die ruzie tussen Clio en Linda, ik ben die zo beu als kouwe pap. Dat geruzie kan toch niet goed zijn voor de baby. Ik sta op, neem een tas en een mes en leg die neer voor Clio. Als dat zo doorgaat, stuur ik Linda met vakantie tot de baby er is, dit moet ophouden. Clio vindt dat ik dat niet moet doen voor haar, maar ik moet met Linda gaan babbelen, haar houding moet echt veranderen. Dat hele gedoe tussen die twee zit me echt tot hier. Ik drink een paar grote slokken van mijn koffie, die nog veel te heet is. Ik schrik en mors, dat komt er ook nog maar eens bij. Ik spring recht en loop naar de keuken.
Wat later komt Linda binnen, ik praat met haar onder vier ogen. Ik verwijt haar haar houding tegenover Clio, altijd dat geruzie. Als zij niet met Clio onder één dak kan leven, maakt ze het voor mij ook onleefbaar. Linda is voor geen rede vatbaar, zegt dat Clio voor geen haar veranderd is, maar dat zij de enige is die dat wil inzien. Clio is nu eenmaal de moeder van mijn kind, ik weet wat ik met haar in huis haar, ik weet het perfect, daar hoeft Linda zich niet mee te moeien. Nog kan ze niet zwijgen, vroeg of laat zal ik haar gelijk geven, zegt ze. Dan komt de aap uit de mouw, ze voegt eraan toe dat ze hoopt dat het dan nog niet te laat is voor mij en Ella. Ah Ella, dat is de reden dat ze zo lastig is, maar Ella en ik, wij zijn definitief uit mekaar, dat is gedaan. Linda vraagt waarom ik dan nog treur om haar. Ik treur helemaal niet en zij is ook veel gelukkiger zonder mij. Ik heb Ella en Jens toch samen gezien, ik weet wat ik gezien heb; Linda zegt dat ik alleen maar een moedig meisje heb gezien dat verder wil met haar leven.Snapt ze het dan nog niet, ik word binnenkort vader, dat is een behoorlijk belangrijke gebeurtenis in mijn leven, ik ben dus ook gelukkig. Linda grabbelt in de la, haalt er de foto van Ella met de orchideeënogen uit, de foto waar ik zo verliefd op ben geworden. Ze duwt de foto onder mijn neus, vraagt me of ik durf zeggen dat ik niets meer voor Ella voelt. Wat doet dit pijn, het is niet dat ik niet wil, maar het heeft geen zin, Ella heeft voor Jens gekozen, daar valt niets meer aan te veranderen. Het heeft geen zin, zeg ik tegen Linda en loop dan weg, weg van de foto, weg van die ogen die me zo aankijken, weg van de pijn.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
164
Ik ben boven bezig als mijn gsm afgaat. Ik zie dat het Clio is. Haar stem trilt een beetje, ze zegt dat inspecteur De Beer er is. Is het weer zover, wat komt hij nu weer doen? Ze zegt dat hij haar wil confronteren met de heler aan wie ze de Monaflora heeft verkocht. Haar papa wil dat ze bekent, vertelt ze. Ik schrik, dan vliegt ze de gevangenis is, ze is verdorie zwanger, draagt mijn kind. Dat wil ik niet, dat mag niet. Clio zegt dat ze goed voor haar zullen zorgen, maar ik roep haar toe dat ze dat niet mag doen, ze mag niet meegaan, ik wil het niet, ik zal het verhinderen. Ik vraag waar ze nu is. Ze is in het bureau van haar vader. Ik laat alles vallen en haast me naar beneden. In het kantoor zit alleen Norbert, hij zit helemaal verslagen achter zijn bureau, zegt dat ik te laat ben, De Beer heeft haar meegenomen. Ik word woedend, hij als vader had dat moeten tegenhouden, wat is hij verdomme voor een een vader? Moedeloos antwoordt hij dat het op Clio’s vraag is, zij wilde dat hij hier op mij wachtte. Miljaar, vloek ik, hij had met haar moeten meegaan, haar niet alleen laten. Wat een vod is hij, ik kan er met mijn verstand niet bij. Mijn kind in de gevangenis, dat is een ondraaglijke gedachte! Ik ga weer naar de loft, loop daar heen en weer, voel me opgesloten, weet niet wat te doen. Ik drink wat, kan niet slapen. Ik ga op het terras, leg me daar op de rand neer, denk en pieker. Linda komt naar me toe, heeft me gehoord. Ze heeft warme melk gemaakt, denkt dat ik dan zal kunnen slapen. Maar ik denk niet dat dat gaat helpen, ik moet altijd maar aan de baby denken, mijn baby. Linda strooit nog wat zout in de wonde, zegt dat ik het niet graag zal horen, maar dat ze moet gestraft worden om wat ze gedaan heeft. Kan wel zijn, maar ze is verdorie acht maanden zwanger van mijn kind. Ik moet ervoor zorgen dat ze uit de gevangenis raakt. Ze vindt dat ik beter wat afstand kan nemen, maar daar heb ik geen oren naar. Ik heb vannacht een beslissing genomen, een manier om haar uit de gevangenis te krijgen en mijn kind te beschermen! Ik ga Clio vragen om met mij te trouwen. Ik loop naar binnen, laat Linda verbouwereerd achter.
Ik ben boven bezig als mijn gsm afgaat. Ik zie dat het Clio is. Haar stem trilt een beetje, ze zegt dat inspecteur De Beer er is. Is het weer zover, wat komt hij nu weer doen? Ze zegt dat hij haar wil confronteren met de heler aan wie ze de Monaflora heeft verkocht. Haar papa wil dat ze bekent, vertelt ze. Ik schrik, dan vliegt ze de gevangenis is, ze is verdorie zwanger, draagt mijn kind. Dat wil ik niet, dat mag niet. Clio zegt dat ze goed voor haar zullen zorgen, maar ik roep haar toe dat ze dat niet mag doen, ze mag niet meegaan, ik wil het niet, ik zal het verhinderen. Ik vraag waar ze nu is. Ze is in het bureau van haar vader. Ik laat alles vallen en haast me naar beneden. In het kantoor zit alleen Norbert, hij zit helemaal verslagen achter zijn bureau, zegt dat ik te laat ben, De Beer heeft haar meegenomen. Ik word woedend, hij als vader had dat moeten tegenhouden, wat is hij verdomme voor een een vader? Moedeloos antwoordt hij dat het op Clio’s vraag is, zij wilde dat hij hier op mij wachtte. Miljaar, vloek ik, hij had met haar moeten meegaan, haar niet alleen laten. Wat een vod is hij, ik kan er met mijn verstand niet bij. Mijn kind in de gevangenis, dat is een ondraaglijke gedachte! Ik ga weer naar de loft, loop daar heen en weer, voel me opgesloten, weet niet wat te doen. Ik drink wat, kan niet slapen. Ik ga op het terras, leg me daar op de rand neer, denk en pieker. Linda komt naar me toe, heeft me gehoord. Ze heeft warme melk gemaakt, denkt dat ik dan zal kunnen slapen. Maar ik denk niet dat dat gaat helpen, ik moet altijd maar aan de baby denken, mijn baby. Linda strooit nog wat zout in de wonde, zegt dat ik het niet graag zal horen, maar dat ze moet gestraft worden om wat ze gedaan heeft. Kan wel zijn, maar ze is verdorie acht maanden zwanger van mijn kind. Ik moet ervoor zorgen dat ze uit de gevangenis raakt. Ze vindt dat ik beter wat afstand kan nemen, maar daar heb ik geen oren naar. Ik heb vannacht een beslissing genomen, een manier om haar uit de gevangenis te krijgen en mijn kind te beschermen! Ik ga Clio vragen om met mij te trouwen. Ik loop naar binnen, laat Linda verbouwereerd achter.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
165
Aan de ontbijttafel begint Linda alweer tegen mij te zagen. Over Clio, over dat ik in mijn ongeluk ga lopen. Dat het de slechtste beslissing is ooit. Ik heb dat allemaal al eens gehoord. Ik weet precies wat ik doe. Ze probeert er me van te overtuigen dat ik niet van Clio hou, maar ik vind het belangrijker dat mijn kind opgroeit met een vader en een moeder, daar hoeft Linda zich niet mee te bemoeien, dat zijn mijn zaken.
Een uurtje later komt Norbert naar boven. Hij zegt dat hij enorm vereerd is dat ik met Clio wil trouwen. Ik apprecieer het dat hij daarvoor speciaal naar boven komt, maar ik hoor een ‘maar’. Ik weet niet of ik dat wel wil horen en sta op. Norbert komt achter me aan, zegt dat hij maar één vraag heb voor mij, hou ik echt van Clio? Ik zeg dat ik met haar wil trouwen, wat niet is kan nog komen. Ik antwoord niet echt op zijn vraag maar vraag of ik zijn toestemming krijg om met Clio te trouwen. Hij zegt van wel en feliciteert me. We spreken af om straks samen naar Clio te gaan in de gevangenis om haar de grote vraag te stellen. Ik maak me klaar en verwittig Linda dat ik weg ben. Ze wil weten waarheen ik ga. Haar reactie is voorspelbaar, ze zegt dat ik in mijn ongeluk ga lopen en de domste beslissing in mijn leven ga nemen.
Ik vertrek samen met Norbert. We mogen gelukkig direct bij Clio. We mogen haar enkel zien achter glas. Ik vertel haar dat ik mijn zoon een echt gezin wil geven, ik wil met haar trouwen. Ik vraag of zij dat ook wil, of ze ja wil zeggen? Ze aarzelt geen moment, zegt ja, zegt dat ze dat heel graag wil, dat ze me graag ziet. Norbert lijkt het gelukkigst van ons drieën. Hij feliciteert Clio, belooft de baby dat hij gauw uit de gevangenis zal raken. Dan feliciteert hij mij ook. Ook Clio is blij, ze bedankt me, ik sta erbij en kijk het allemaal aan. Zo vrolijk als die twee zijn, ik voel me helemaal niet zo. Diep in mijn hart weet ik dat Linda gelijk heeft, ik hou niet van Clio, ik hou nog steeds van Ella. Maar dat is hopeloos, zij heeft Jens, haar krijg ik nooit meer terug. Ik doe alleen maar mijn plicht, ik zal Clio uit de gevangenis krijgen en met haar trouwen zal dit zeker versnellen. Mijn zoon zal niet in de gevangenis geboren worden, daar zal ik voor zorgen!
Aan de ontbijttafel begint Linda alweer tegen mij te zagen. Over Clio, over dat ik in mijn ongeluk ga lopen. Dat het de slechtste beslissing is ooit. Ik heb dat allemaal al eens gehoord. Ik weet precies wat ik doe. Ze probeert er me van te overtuigen dat ik niet van Clio hou, maar ik vind het belangrijker dat mijn kind opgroeit met een vader en een moeder, daar hoeft Linda zich niet mee te bemoeien, dat zijn mijn zaken.
Een uurtje later komt Norbert naar boven. Hij zegt dat hij enorm vereerd is dat ik met Clio wil trouwen. Ik apprecieer het dat hij daarvoor speciaal naar boven komt, maar ik hoor een ‘maar’. Ik weet niet of ik dat wel wil horen en sta op. Norbert komt achter me aan, zegt dat hij maar één vraag heb voor mij, hou ik echt van Clio? Ik zeg dat ik met haar wil trouwen, wat niet is kan nog komen. Ik antwoord niet echt op zijn vraag maar vraag of ik zijn toestemming krijg om met Clio te trouwen. Hij zegt van wel en feliciteert me. We spreken af om straks samen naar Clio te gaan in de gevangenis om haar de grote vraag te stellen. Ik maak me klaar en verwittig Linda dat ik weg ben. Ze wil weten waarheen ik ga. Haar reactie is voorspelbaar, ze zegt dat ik in mijn ongeluk ga lopen en de domste beslissing in mijn leven ga nemen.
Ik vertrek samen met Norbert. We mogen gelukkig direct bij Clio. We mogen haar enkel zien achter glas. Ik vertel haar dat ik mijn zoon een echt gezin wil geven, ik wil met haar trouwen. Ik vraag of zij dat ook wil, of ze ja wil zeggen? Ze aarzelt geen moment, zegt ja, zegt dat ze dat heel graag wil, dat ze me graag ziet. Norbert lijkt het gelukkigst van ons drieën. Hij feliciteert Clio, belooft de baby dat hij gauw uit de gevangenis zal raken. Dan feliciteert hij mij ook. Ook Clio is blij, ze bedankt me, ik sta erbij en kijk het allemaal aan. Zo vrolijk als die twee zijn, ik voel me helemaal niet zo. Diep in mijn hart weet ik dat Linda gelijk heeft, ik hou niet van Clio, ik hou nog steeds van Ella. Maar dat is hopeloos, zij heeft Jens, haar krijg ik nooit meer terug. Ik doe alleen maar mijn plicht, ik zal Clio uit de gevangenis krijgen en met haar trouwen zal dit zeker versnellen. Mijn zoon zal niet in de gevangenis geboren worden, daar zal ik voor zorgen!
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
166
Daar is inspecteur de Beer alweer! Hij komt mij persoonlijk op de hoogte brengen dat het onderzoek naar de Monaflora is afgerond. Dat doet me veel plezier maar ik vraag hem waarom ze Clio dan nog altijd vast houden. De inspecteur legt me uit dat het onderzoek naar Clio nog niet afgerond is, volgens hem houdt ze iets achter. Hij gaat dus eerder op zijn gevoel af, concludeer ik, maar hij ziet dat meer als professionele intuïtie. Ik probeer hem duidelijk te maken dat ik er alles aan zal doen om Clio, de moeder van mijn kind te beschermen. Een beetje cynisch wenst hij me proficiat en hij repliceert dat hij er alles aan zal doen om het onderzoek af te ronden. Het is een harde, onverbiddelijke man, ik ben zeker dat we mekaar nog veel gaan zien, maar wel met tegengestelde belangen en bedoelingen!
De Beer vertrekt, ik blijf in de loft, loop wat doelloos rond. Ik wil Clio helpen, maar weet niet goed hoe. Hoe kan ik haar en vooral mijn kind zo vlug mogelijk uit de gevangenis krijgen? Ik hoop dat met haar trouwen zal helpen, ik moet dit doen voor mijn zoon, al doet mijn hart diep van binnen pijn.
’s Avonds leg ik me op de bank, ik kijk naar een prachtige documentaire over bloemen, vooral orchideeën. Ik dommel even weg, word dan weer wakker. Ik zie de beelden, dan dwalen mijn ogen af naar de orchidee die ik speciaal voor Ella kweekte, de orchidee die haar naam draagt. Dat is alles wat ik overhou, de steen op mijn hart weegt zwaar, veel te zwaar…
Daar is inspecteur de Beer alweer! Hij komt mij persoonlijk op de hoogte brengen dat het onderzoek naar de Monaflora is afgerond. Dat doet me veel plezier maar ik vraag hem waarom ze Clio dan nog altijd vast houden. De inspecteur legt me uit dat het onderzoek naar Clio nog niet afgerond is, volgens hem houdt ze iets achter. Hij gaat dus eerder op zijn gevoel af, concludeer ik, maar hij ziet dat meer als professionele intuïtie. Ik probeer hem duidelijk te maken dat ik er alles aan zal doen om Clio, de moeder van mijn kind te beschermen. Een beetje cynisch wenst hij me proficiat en hij repliceert dat hij er alles aan zal doen om het onderzoek af te ronden. Het is een harde, onverbiddelijke man, ik ben zeker dat we mekaar nog veel gaan zien, maar wel met tegengestelde belangen en bedoelingen!
De Beer vertrekt, ik blijf in de loft, loop wat doelloos rond. Ik wil Clio helpen, maar weet niet goed hoe. Hoe kan ik haar en vooral mijn kind zo vlug mogelijk uit de gevangenis krijgen? Ik hoop dat met haar trouwen zal helpen, ik moet dit doen voor mijn zoon, al doet mijn hart diep van binnen pijn.
’s Avonds leg ik me op de bank, ik kijk naar een prachtige documentaire over bloemen, vooral orchideeën. Ik dommel even weg, word dan weer wakker. Ik zie de beelden, dan dwalen mijn ogen af naar de orchidee die ik speciaal voor Ella kweekte, de orchidee die haar naam draagt. Dat is alles wat ik overhou, de steen op mijn hart weegt zwaar, veel te zwaar…
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
Maar een heel kort stukje vandaag, maar het is dan ook al laat... en Nicolas heeft zich niet veel laten zien 
167
Ik hoor bezoek binnenkomen maar Linda komt me niet verwittigen, het zal dus voor haar zijn. Wat later hoor ik haar vertrekken. Raar dat ze niet komt zeggen waar ze heen gaat. Zou ze nog altijd kwaad op mij zijn om mijn beslissing met Clio te trouwen?
Dan krijg ik een alarmerende telefoon van Norbert. Hij vertrekt naar Clio, hij heeft bericht gekregen dat ze in de ziekenboeg van het ziekenhuis ligt, het gaat niet goed met haar. Ik sla in paniek, er zal mijn zoon toch niets overkomen? Norbert zegt dat ik kalm moet blijven, maar hoe kan ik dat nu? Ik mag niet panikeren, maar hij panikeert zelf. Er moet iets serieus aan de hand zijn, anders zouden ze hem toch niet verwittigen? Norbert moet iets doen, Clio moet daar buiten geraken, we mogen het leven van mijn zoon niet in gevaar brengen. Norbert beëindigt het gesprek, zegt dat hij nu naar Clio vertrekt. Daarna zullen we meer weten.
Hij laat me vertwijfeld en doodsbang, en tegelijk kwaad achter. Wat is er mis met Clio en vooral, hoe is het met mijn kind?
167
Ik hoor bezoek binnenkomen maar Linda komt me niet verwittigen, het zal dus voor haar zijn. Wat later hoor ik haar vertrekken. Raar dat ze niet komt zeggen waar ze heen gaat. Zou ze nog altijd kwaad op mij zijn om mijn beslissing met Clio te trouwen?
Dan krijg ik een alarmerende telefoon van Norbert. Hij vertrekt naar Clio, hij heeft bericht gekregen dat ze in de ziekenboeg van het ziekenhuis ligt, het gaat niet goed met haar. Ik sla in paniek, er zal mijn zoon toch niets overkomen? Norbert zegt dat ik kalm moet blijven, maar hoe kan ik dat nu? Ik mag niet panikeren, maar hij panikeert zelf. Er moet iets serieus aan de hand zijn, anders zouden ze hem toch niet verwittigen? Norbert moet iets doen, Clio moet daar buiten geraken, we mogen het leven van mijn zoon niet in gevaar brengen. Norbert beëindigt het gesprek, zegt dat hij nu naar Clio vertrekt. Daarna zullen we meer weten.
Hij laat me vertwijfeld en doodsbang, en tegelijk kwaad achter. Wat is er mis met Clio en vooral, hoe is het met mijn kind?
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
168
De bel gaat, Linda is er niet, dus ik kijk wie er beneden aan de lift staat. Mijn hart slaat een slag over, het is Ella! Ik wacht haar op aan de deur, zeg dat ik blij ben dat ze er is. Ze vraagt meteen hoe het met Clio gaat. Ik antwoord dat het goed gaat, ze heeft wel wat bloed verloren, moet het rustig aandoen als ze de kleine wil behouden. Ella ziet er opgelucht uit, ze kijkt me aan, zegt dat ik er zo rustig onder blijf, ze had gedacht dat ik in alle staten zou zijn. Ah, is het daarom dat ze hier is, ik vind dat heel lief van haar. Ze zegt dat ze gisteren de documentaire gezien heeft, dat vind ik fijn, dan hebben we samen, al was het dan apart, gekeken. Ik vertel haar dat ik juist naar Clio wil gaan, heeft ze zin om mee te gaan? Ze vraagt of ik dat niet vervelend vind, juist integendeel, ik ben erg blij en ga mijn jas halen. Als ik terugkom, zie ik Ella naar ‘haar’ orchidee kijken. Ik haal de glazen stolp eraf en samen kijken we er stil naar. Ella vraagt of dat hem is? Ja, dat is de orchidee met haar naam, de enige echte. Ik vraag of ze klaar is en dan vertrekken we met de taxi naar de gevangenis. Gelukkig mogen we direct bij Clio, ze zit alweer in haar cel, is blij me te zien. Ik zeg dat ze moet blijven zitten, maar ze komt dichterbij. Ze zegt ook Ella dag. Ik vraag hoe het gaat met haar? De bloeding is gestopt, zegt ze, en ook dat het belangrijkste is dat ze het kind nog heeft. Ella zegt dat ze heel voorzichtig moet zijn, Clio zegt dat ze dat zeker doet. Ik beloof haar er alles aan te doen om haar zo rap mogelijk uit de gevangenis te krijgen. Clio zit op hete kolen, ze kan haast niet meer wachten. Dan zegt ze dat ze het raar vindt om Ella en mij hier zo samen te zien, wel goed, maar raar. Ella vertelt dat ze mij kwam opzoeken om te horen hoe het met haar ging, ik zeg dat ze persé mee wilde gaan, vindt Clio het moeilijk? Ze zegt van niet, ontwijkt de vraag wat en begint zelf vragen te stellen, hoe het met Jens is en hoe de examens waren? Ella en ik zijn niet erg op ons gemak met haar vragen. Ella vertelt dat ze morgen haar uitslag krijgt, maar dat ze er goede hoop op heeft. Clio zucht dat ze dat ook zal moeten missen. Ik zal mijn uiterste best doen om haar hier morgen al buiten te krijgen, maar Clio durft er niet op te hopen.
Dan stelt ze een vraag waar ik helemaal ongelukkig van word! Ze wil dat Ella haar getuige wordt op ons huwelijk, stel je voor. Ik heb nog zo’n pijn om mijn afgezegde huwelijk met Ella, voel nog zoveel voor haar. Dat voel ik allemaal niet voor Clio, ik doe het alleen maar om haar en ons kind te redden. Ik zeg dan ook dat ik het een rare vraag vind, Clio vindt dat het toch niet zo raar is om haar zus als getuige te vragen. Het hele idee steekt me tegen, maar Ella zegt dat ze het een grote eer zou vinden. Zij denkt er dus helemaal anders over dan ik, is voor haar onze relatie echt helemaal over en vergeten?
We gaan samen de lobby van de Wingerd weer binnen, Ella raakt me even aan om me te doen stilstaan. We praten nog even, zeggen dat het goed is dat we haar bezocht hebben. Ella zegt dat ze eigenlijk weg moet, maar ik vraag of we niet nog eerst een koffie kunnen drinken samen? Ze aarzelt maar zegt dat ze eigenlijk naar huis moet. Naar Jens, zucht ik en ze bevestigt het. Ik wil me niet laten kennen, zeg dat ik blij ben dat ze zo gelukkig is. ‘Ja, zo gelukkig als gij zijt’ antwoordt ze. Ik zucht, ze moest eens weten, zeg haar dat het goed is dat we mekaar nog eens gezien hebben. Ook Ella vindt het tof. Ik zeg haar dat ze na de proclamatie iets moet laten weten en beloof haar over Clio op de hoogte te houden.
Ik buig me naar Ella over, geef haar een kus. Ze weert me niet af, maar op dat moment gaat haar gsm. Ik ga weg, blijf nog even staan kijken. Ze belt en vertrekt dan, ik zwaai nog even en blijf kijken tot ze de deur uitgaat. Ik weet dat het te laat is, zij heeft Jens en ik heb Clio gevraagd met mij te trouwen, maar toch, maar toch….
De bel gaat, Linda is er niet, dus ik kijk wie er beneden aan de lift staat. Mijn hart slaat een slag over, het is Ella! Ik wacht haar op aan de deur, zeg dat ik blij ben dat ze er is. Ze vraagt meteen hoe het met Clio gaat. Ik antwoord dat het goed gaat, ze heeft wel wat bloed verloren, moet het rustig aandoen als ze de kleine wil behouden. Ella ziet er opgelucht uit, ze kijkt me aan, zegt dat ik er zo rustig onder blijf, ze had gedacht dat ik in alle staten zou zijn. Ah, is het daarom dat ze hier is, ik vind dat heel lief van haar. Ze zegt dat ze gisteren de documentaire gezien heeft, dat vind ik fijn, dan hebben we samen, al was het dan apart, gekeken. Ik vertel haar dat ik juist naar Clio wil gaan, heeft ze zin om mee te gaan? Ze vraagt of ik dat niet vervelend vind, juist integendeel, ik ben erg blij en ga mijn jas halen. Als ik terugkom, zie ik Ella naar ‘haar’ orchidee kijken. Ik haal de glazen stolp eraf en samen kijken we er stil naar. Ella vraagt of dat hem is? Ja, dat is de orchidee met haar naam, de enige echte. Ik vraag of ze klaar is en dan vertrekken we met de taxi naar de gevangenis. Gelukkig mogen we direct bij Clio, ze zit alweer in haar cel, is blij me te zien. Ik zeg dat ze moet blijven zitten, maar ze komt dichterbij. Ze zegt ook Ella dag. Ik vraag hoe het gaat met haar? De bloeding is gestopt, zegt ze, en ook dat het belangrijkste is dat ze het kind nog heeft. Ella zegt dat ze heel voorzichtig moet zijn, Clio zegt dat ze dat zeker doet. Ik beloof haar er alles aan te doen om haar zo rap mogelijk uit de gevangenis te krijgen. Clio zit op hete kolen, ze kan haast niet meer wachten. Dan zegt ze dat ze het raar vindt om Ella en mij hier zo samen te zien, wel goed, maar raar. Ella vertelt dat ze mij kwam opzoeken om te horen hoe het met haar ging, ik zeg dat ze persé mee wilde gaan, vindt Clio het moeilijk? Ze zegt van niet, ontwijkt de vraag wat en begint zelf vragen te stellen, hoe het met Jens is en hoe de examens waren? Ella en ik zijn niet erg op ons gemak met haar vragen. Ella vertelt dat ze morgen haar uitslag krijgt, maar dat ze er goede hoop op heeft. Clio zucht dat ze dat ook zal moeten missen. Ik zal mijn uiterste best doen om haar hier morgen al buiten te krijgen, maar Clio durft er niet op te hopen.
Dan stelt ze een vraag waar ik helemaal ongelukkig van word! Ze wil dat Ella haar getuige wordt op ons huwelijk, stel je voor. Ik heb nog zo’n pijn om mijn afgezegde huwelijk met Ella, voel nog zoveel voor haar. Dat voel ik allemaal niet voor Clio, ik doe het alleen maar om haar en ons kind te redden. Ik zeg dan ook dat ik het een rare vraag vind, Clio vindt dat het toch niet zo raar is om haar zus als getuige te vragen. Het hele idee steekt me tegen, maar Ella zegt dat ze het een grote eer zou vinden. Zij denkt er dus helemaal anders over dan ik, is voor haar onze relatie echt helemaal over en vergeten?
We gaan samen de lobby van de Wingerd weer binnen, Ella raakt me even aan om me te doen stilstaan. We praten nog even, zeggen dat het goed is dat we haar bezocht hebben. Ella zegt dat ze eigenlijk weg moet, maar ik vraag of we niet nog eerst een koffie kunnen drinken samen? Ze aarzelt maar zegt dat ze eigenlijk naar huis moet. Naar Jens, zucht ik en ze bevestigt het. Ik wil me niet laten kennen, zeg dat ik blij ben dat ze zo gelukkig is. ‘Ja, zo gelukkig als gij zijt’ antwoordt ze. Ik zucht, ze moest eens weten, zeg haar dat het goed is dat we mekaar nog eens gezien hebben. Ook Ella vindt het tof. Ik zeg haar dat ze na de proclamatie iets moet laten weten en beloof haar over Clio op de hoogte te houden.
Ik buig me naar Ella over, geef haar een kus. Ze weert me niet af, maar op dat moment gaat haar gsm. Ik ga weg, blijf nog even staan kijken. Ze belt en vertrekt dan, ik zwaai nog even en blijf kijken tot ze de deur uitgaat. Ik weet dat het te laat is, zij heeft Jens en ik heb Clio gevraagd met mij te trouwen, maar toch, maar toch….
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk