Ponkie: Ella

[Ponkie]

149

Anthony heeft me kleren gegeven. Volgens hem sta ik er veel beter mee, maar ik voel me er vooral in opgehangen, het is zo’n strak vest. Hij vraagt of ik al iets voel, nu ik helemaal anders ben aangekleed. Eigenlijk voel ik me nog precies dezelfde Nicolas. Anthony belooft me dat het zal beteren als hij voor mij gaan shoppen is. Ik ben benieuwd, Anthony’s stijl is wel erg excentriek, helemaal anders dan de mijne. Cindy zegt dat ik op mijn eigen intuïtie moet vertrouwen, op mijn buikgevoel. Dat begrijp ik niet helemaal, ze zegt dat ze het zal laten zien, met een pen dan nog wel. Ze verstopt die achter haar rug, vraag in welke hand ze die houdt. Ik weet het niet, ik aarzel, maar ze moedigt me aan, zeg dat ik mijn impuls, mijn buikgevoel moet volgen, dat ik veel te veel pieker. Dat is nergens goed voor, ik moet gewoon spontaan zeggen wat ik denk, in welke hand ze de pen houdt. Ik aarzel toch nog, kijk naar Anthony die me een hint geeft en raadt dan juist. Maar nu snap ik tenminste wat ze bedoelt. Piekeren is nergens goed voor, je hebt er toch geen vat op, voegt ze er nog aan toe. Dan komt ze met een spreuk van de dalai lama af: ‘Pieker niet om uw nieuwe auto, hij is toch al gestolen’! Daarmee bedoelt ze dat het leven veel te kort is en te schoon om te piekeren over kleren. Ze heeft eigenlijk wel gelijk, maar Anthony vindt het toch niet helemaal goed. Hij vindt zelfs dat er epauletten in mijn vestje moeten om er wat mannelijker uit te zien. Hij wil me losser krijgen, begint een spel ‘Waar is de jager?’ Ik moet dan antwoorden ‘hier is de jager!’. We doen dat een paar keer, roepen steeds luider en enthousiaster tot ik er helemaal in op ga. Anthony belooft me nog dat hij er echt werk van gaat maken om voor mij kleren te kiezen. Heeft Cindy nog levenslessen voor mij voor ik vertrek? Ze zegt alleen dat ik meer moet openbloeien als een lotus. Ik moet meer onder de mensen komen, maar alles zit al in mij, zegt ze, terwijl ze op mijn buik wijst. Maar ze wil toch dat ik meer naar buiten ga? Ja dat wil ze zeker, ik heb al veel te lang in mijn gesloten wereldje gezeten. Anthony verzekert me dat als hij me gerestyled heeft, dat ik dan zeker onder de mensen ga willen komen. Cindy schenkt me haar pen, om de lessen niet te vergeten. Ik bedankt Cindy met een handkus, geef Anthony een hand en bedank hem ook. Hij vraagt nog eens waar dat jagertje is. Ik grom, antwoord dat de jager hier is en vertrek dan.
Ik voel me toch al wel een beetje anders, ook al heb ik mijn gewone kleren weer aan. Ik kom binnen in de loft, zeg: ‘dag lief’ tegen Ella die op de zetel zit en spring in één beweging over de leuning op de zetel. Tenminste, dat wat de bedoeling, het mislukt wel een beetje. Ik smijt mijn jas waar hij wil vallen en kus Ella. Ze vraagt hoe het was in het productiehuis. Ik fantaseer dat het interessant was. Ik vraag of we straks samen in de stad gaan wandelen? Ella kijkt er raar van op, ik heb toch een hekel aan de drukte van de stad? Dat is waar, maar je moet je impulsen volgen, zeg ik, aan Cindy’s wijze lessen denkend. Ik doe er nog een schepje bovenop, zeg dat we er daarna nog eentje kunnen gaan drinken in de bar taxi, allrightiooo! Ella kijkt me stomverbaasd aan, ze vindt dat ik raar doe.
We gaan wandelen en belanden daarna al gauw in de bar taxi. We zetten ons aan een tafeltje, Cindy is er ook. Ik bied aan om de drank te gaan halen. Aan de toog zit een jongeman. Ik ga vlakbij hem staan, kijk hem in zijn ogen en vraag of hij hier veel komt? Hij antwoordt ja, vraagt of ik hier veel kom. ‘Veel te weinig’ zeg ik hem. Hij reageert dat het hier anders een tof café is. Ik vraag of hij iets wil drinken van mij, maar hij loopt weg, zegt een andere keer. Terwijl ik wacht op de drank, speel ik stoer met een paar bierviltjes. Dan breng ik de drank naar ons tafeltje. Ik zet de glazen neer en op dat moment komt Jens aan onze tafel. Ik kruip meteen in mijn schulp, wat komt die hier nu doen? Ella is precies ook niet op haar gemak, ze zegt dat ze even naar buiten gaat om een luchtje te scheppen. Cindy gaat haar achterna. Ik blijf achter met Jens, maar meer dan een paar woorden wisselen we niet. Ik weet niet goed wat ik tegen hem moet zeggen en hij is ook niet erg spraakzaam tegen mij. Ik ga dan maar naar buiten om te kijken waar Ella blijft. Ze zit aan een tafeltje met Cindy te praten. Ik vraag haar of ze zich goed voelt? Ze wil liever naar huis, ik ga gauw de jassen halen binnen, dan vertrekken we, we lopen dicht naast elkaar.

[Ponkie]

150

Ik bel met Norbert over ons trouwfeest. Ik zeg dat ik het allemaal aan hem overlaat, alles is goed voor mij zolang als het maar spectaculair en goed is. Ik vertrouw volledig op zijn smaak, zeg ik nog, dan gooit ik met een zwaai mijn gsm ergens in de kamer. Ella hoort me bellen, vraag of Norbert bezig is met onze trouw en of wij niet een beetje moeten helpen? Ik vind dat niet nodig, hij is gespecialiseerd in mega evenementen. Ella lijkt het er niet mee eens, ze vindt onze trouw geen mega evenement, vindt dat wij er zelf meer mee bezig moeten zijn. Ik stel haar gerust, zeg dat ik daarom elke dag met Norbert bel om te polsen naar zijn vorderingen. Ella vindt het maar raar, dat wij er zelf niets voor doen, maar daarvoor hebben we toch juist personeel? Ella vraagt of ik echt denk dat Norbert en Linda voor mij springen? Nee lach ik, allé toch niet letterlijk springen. Ella ziet er de grap niet van in, zegt dat ik raar doe. Dan leg ik uit waar ik mee bezig ben, ik wil gewoon een beetje aan mezelf werken. Ik weet dat de mensen mij raar vinden. Ella ontkent dat, zij vindt me juist goed zoals ik ben, ze ziet me graag zoals ik ben. Ik zie haar ook graag en vraag of we vanavond weer naar bar Taxi gaan. Ella vindt dat we niet elke avond op café moeten gaan, ik vraag me af waarom niet, ik wil zo graag wat socialer worden, wat minder mensenvreemd. Ik spring recht, pak een boterham, zeg dat ik naar het productiehuis moet (wat niet waar is, ik ga weer naar Cindy) en vertrek.
Bij Cindy moet ik even wachten in haar keuken. Ik babbel een beetje tegen haar goudvis, die ook altijd maar alleen zit. Ik schrik plots als Clio van de trap kom en stoot mijn hoofd tegen de lamp. Ik weet niet goed wat zeggen (zoals zo dikwijls gebeurt), raak niet goed uit mijn woorden en vraag hoe het met haar buik is en… Clio zeg dat het prima gaat en dat ze blij is dat we zo’n goede afspraken hebben gemaakt. Ik ben er ook blij om, ik wil niet dat mijn zoon iets tekort komt. Als er iets is, moet ze het maar laten weten. Clio vindt dat vriendelijk en gaat dan naar het kapsalon. Even later komt Cindy binnen. Ze zegt dat haar Juleke al vijftien jaar is, wel een hele leeftijd voor zo’n goudvis. We praten even en dan komt Anthony binnen. Hij heeft een hele hoop kleren voor me bij. Cindy vraagt of ik nog altijd iemand anders wil zijn, maar ik wil alleen inspelen op mijn persoonlijkheid, wat sportiever worden. Anthony heeft heel kleurige spullen bij. Het schrikt me een beetje af, ook wat hij er allemaal over vertelt. Dan geeft hij me een blauwe broek, hij wil dat ik die aantrek om te zien hoe die me staat. Ik hou hem voor me, maar ze willen dat ik hem aandoen. Ik draai me met mijn rug naar hen toe en verwissel van broek, terwijl ik met mijn schoenen knoei. Anthony vindt het schitterend, hij geeft me nog andere kleren. Ik zie er nu wel heel erg anders uit, Cindy en Clio komen ook kijken. Ze zeggen dat ik er fantastisch uitzie. Anthony zegt dat hij er kijk op heeft, hij heeft immers mode gestudeerd. Ella zal niet weten waar ze het heeft als ik zo thuiskom, ze zal smelten als een klontje, verzekeren ze mij. Ik zie er nu heel sportief uit, net zoals ik wil.
Ik ga dan naar huis, ik ben heel benieuwd wat Ella ervan zal vinden. Ik klop op de deur, kom dan met een heel stoer loopje naar binnen. Mijn haar zit in een kuif, ik heb een zonnebril op en ben fantastisch aangekleed. Ella lacht met mij. Ik word wat onzeker, vraag of ze het niet goed vindt? Ze vindt het op zich wel knap, maar vindt dat ik het niet ben. Tja, ze hadden nochtans gezegd dat zij het tof zou vinden. Oei, nu heb ik me verrraden, Ella wil weten wie ‘ze’ zijn. Ik beken dan maar alles, dat ik aan Cindy en Anthony gevraagd heb om mij wat zelfverzekerder te maken. Maar Cindy wou niet helpen, ze vond dat ik mijzelf moet blijven en mijn impulsen moet volgen. Anthony heeft me gerestyled, zeg ik nog. Dat verklaart veel, volgens Ella, zeker waarom ik de laatste dagen zo raar deed. Ik zeg tegen mijn liefke dat ik schrik heb dat ze mij ouderwets en stroef vindt, niet zoals Jens, die is jong en spontaan en sociaal, die heeft alles wat ik niet heb. Ella kust me, zegt dat ik alles heb wat hij niet heeft, en nog veel meer. Ze zegt dat ze de Nicolas terugwil waar ze verliefd op geworden is, wat wereldvreemd maar wel haar Nicolas. Ze vraagt of dat zou lukken. Ik antwoord dat ik het zal proberen, we kussen mekaar vurig. Ik ga naar de slaapkamer om me weer om te kleden, mijn haar terug in de plooi te leggen en zo. In mijn kostuum voel ik me toch veel comfortabeler. Ik ga terug naar Ella, ze vindt dat ik er nu heel goed uitzie. Ze is blij dat ze haar Nicolas terug heeft. Ik ben natuurlijk blij dat zij er nog is. We pakken mekaar stevig vast, kussen en kussen.

Wat later neem ik haar mee naar de serre, naar de opnameapparatuur en mijn orchideeën. Ik zeg dat als de beelden versneld worden, je heel goed kunt zien hoe die schoentjes zich vormen. Ella vind het schattig en heel mooi. Dan krijgt ze telefoon, het is Anthony die vraagt of we naar de bar Taxi komen. Ze antwoordt dat ze toch al aan Cindy heeft gezegd dat we vanavond niet komen. Ze hebben het nog even over mijn look, waarbij Ella zegt dat er niets boven de Nicolas gaat die zij kende. Ik vraag haar de telefoon even door te geven, wil Cindy nog eens bedankten voor alle moeite. Ze zegt dat ze niets gedaan heeft, ja, misschien is het juist daarom dat ik heb ingezien dat ik niets aan mezelf moet veranderen. Ze vragen nog eens of we niet komen, maar Ella wil niet, ze vindt het veel gezelliger thuis met ons tweetjes. Ik verzorg nog even mijn orchideeën maar dan zetten we ons samen in de zetel, kussen en knuffelen wat. Niet veel later verhuizen we naar de slaapkamer. Hier ben ik helemaal niet wereldvreemd of onzeker, ik kan Ella doen genieten en zij mij!

[Ponkie]

151

We staan samen in de serre. Ik ben bezig met de nieuwe kleine plantjes en zeg dat het toch eigenlijk straf is dat die wortelkes zo rap groeien. Ik zie dat Ella in een tijdschrift staat te kijken en vraag of ik haar verveel met mijn orchideeën? Ze draait zich naar me toe en ontkent het. Ze kust me , zegt dat het dankzij mijn bloemetjes is dat we samen zijn. Ik vertel haar dat ik morgen naar het productiehuis ga en dat ik heel graag wil dat ze meegaat. Ze vraagt zich af wat kan zij daar kan gaan doen? Ik heb gewoon graag dat ze meegaat als ik er voor de eerste keer naartoe ga. Oei, nu heb ik me verraden, Ella zegt dat ik er toch gisteren ook al geweest ben? Ik aarzel een beetje, geef dan toe dat ik een beetje gelogen heb om naar Cindy te gaan. ‘Ah’ reageert Ella ‘gij hebt dus gelogen tegen uw toekomstige echtgenote? Mij bedrogen?’ ‘Ja, daar komt het wel op neer, ik heb u bedrogen met Cindy en met Anthony ook.Kunt ge me vergeven liefke?’ probeer ik me eruit te redden. Ella kijkt me gemaakt boos aan, zegt dat we dat nog wel zullen zien maar dat er eerst iemand gestraft moet worden. Ze trekt me mee naar de slaapkamer en daar krijg ik de heerlijkste straf die ik ooit gekregen heb!
Later, veel later en heel gelukkig, heb ik een onderhoud met Norbert over zijn voorbereidingen voor ons huwelijk. Ik ben enorm goed gezind, alles ziet er prachtig uit, Ella zal nogal eens verrast zijn. We gaan de kamer binnen waar Ella aan tafel zit. Ze kijkt ons vragend aan, ik zeg dat ik met Norbert heb samen gezeten om te zien wat er nog moet gebeuren. Ze vraagt of ze mag meehelpen omdat ze niets omhanden heeft. Norbert en ik kijken mekaar aan en schieten in een lach. Het idee alleen al, het moet juist allemaal een verrassing blijven voor haar. Maar Ella lacht niet mee, ze kijkt eerder boos, zegt dat ze zich nutteloos voelt, ze heeft niets te doen en dan mag ze zelfs haar trouw niet mee regelen. Ik lach nog meer, scherts dat ze zich dan maar een hobby moet zoeken, net als ik. Ook Norbert lacht vrolijk mee. Plots staat Ella op met een verbeten trek op haar gezicht, en ze loopt naar de keuken. Ik schrik een beetje, heb ik iets verkeerds gezegd? Norbert loopt achter Ella aan, hij gaat met haar praten. Na een tijdje komt ze weer uit de keuken. Ze blijft de rest van de avond wat stilletjes, maar de volgende dag gaat ze wel met me mee naar het productiehuis. We zijn een beetje laat, maar mijn vriend Johan vindt dat niet zo erg. Ik ben zenuwachtig, en ook nieuwsgierig om de beelden te zien. Ella blijft staan, vraagt waar we langskomen, een geluidsopnamestudio waar ze een natuurdocumentaire maken. Johan wil het haar laten zien, maar daar hebben we nu toch geen tijd voor, ik wil nu eerst de beelden zien. Dus lopen we snel door. Ella blijft staan voor het raam, ziet het jacht en herkent het van de vorige keer. Ik geef toe dat het jacht van Johan is. Ella plaagt me een beetje, omdat ik gedaan heb alsof het me zoveel moeite gekost heeft, maar ze is niet boos. Johan denkt dat Ella ook een kenner van de orchidee is, maar dat ontken ik gauw. We lopen gauw het jacht in, terwijl ik Johan vertel over de reportage die ik zag over de Canadese oehoe, heel boeiend. Dan gaan we de dvd’s bekijken. Johan zegt dat hij hier niet monteert op het jacht, hij heeft wel een kleine montagekamer. Ella wil die graag zien, Johan wil ze tonen, maar dat praat ik hen vlug uit het hoofd, daar hebben we nu toch helemaal geen tijd voor? Ineens staat Ella op en loopt naar buiten. Ik ga haar achterna, vraag wat er is. Ze zegt dat ze naar huis gaat, dat ze er niet bij moet zijn, dat ik haar al heel de tijd negeer. Ik dacht nochtans dat ze mijn documentaire ook belangrijk vond? Niet op die manier, zegt ze nog. Ik vraag haar of we deze discussie voor thuis kunnen houden. Ze wordt nu nog bozer, zeg dat ik niet luister naar wat ze zegt en vertrekt dan naar huis. Ik blijf even verdwaasd achter maar ga dan weer naar binnen. Ik ben zo nieuwsgierig naar alle beelden. Ze zijn echt fantastisch, Johan en ik bekijken ze geconcentreerd. Hij spoelt wat door, tot ik plots op de achtergrond van de beelden stemmen hoor. Het zijn Ella en Cindy die aan het praten zijn. Ik doe teken aan Johan even te stoppen. Ik hoor het praten over Jens, dat hij heel belangrijk is voor haar, dat ze een speciale band hebben, iets over een kus en dat ze al lang haar keuze gemaakt heeft. Zie je wel, ik wist het, ze is verliefd op die Jens, ik heb afgedaan, ze heeft gekozen voor hem. Ik voel me verslagen, weet niet meer hoe ik thuisgeraakt ben. Ella ligt op bed, helemaal aangekleed. Ik ga de slaapkamer binnen, zet me op bed, met mijn rug naar haar toe. Ella zegt dat we moeten praten. Eerst antwoord ik niet, dan vertel ik haar van de camera die het gesprek tussen haar en Cindy heeft opgenomen. Ze komt dichter bij me zitten, zeg dat ze alles kan uitleggen. Maar ik wil haar uitleg niet horen, ik weet het al. Ze is nog altijd de vrouw van mijn leven, maar ik besef nu dat ik niet haar man ben. Als haar gleuk bij Jens ligt, dan moet ik haar laten gaan. Ze zegt dat ik het niet begrijp, maar ik begrijp het maar al te goed, het was allemaal te schoon om waar te zijn. Ik ben gek van verdriet, sta op en loop weg.

[Ponkie]

152

Ik sta op, ga naar de serre. Ella komt me achterna gelopen. Ik zeg tegen haar dat het toch waar is, we zijn helemaal niet voor mekaar gemaakt, ik ben aldoor maar bezig met mijn bloemen en dat is niets voor haar. Ze heeft tranen in haar ogen, maar ik kan haar aanwezigheid niet meer verdragen, ik zeg dat ze weg moet gaan, astublieft weg moet gaan. Ella zegt dat het haar spijt, het spijt me even erg, maar toch wil ik dat ze weg gaat, ik herhaal het nog een paar keer tot ze het snapt en weg loopt. Als ze weg is, barst ik in tranen uit. Ik blijf daar lang staan, schenk me een whisky in en blijf naar buiten staren. Het is al donker als Linda bij me komt. Ze vraagt waar Ella is. Ik veeg vlug mijn tranen weg, zeg dat ze weg is, dat het allemaal gedaan is, dat heel onze relatie een groot misverstand was, een vergissing. Ella voelde zich hier niet thuis, en erger nog, ze heeft iemand anders. Linda weet al wie, Jens. Ja Jens! Ik draai me om, loop naar binnen en barst in tranen uit. Linda vraagt waar ze naartoe is, ik denk naar Cindy maar weet het niet zeker. Ik heb haar gezegd dat ze beter kan gaan. Linda neemt me vast, zegt: ‘Nicolas toch’. Maar als ze iets met Jens wil beginnen, dan doet ze dat toch, zeg ik met verstike stem. Linda zucht, zegt dat Ella haar verzekerd heeft dat ze niet zo’n gevoelens heeft voor Jens. Ik geloof het niet, tussen iets zeggen en de waarheid ligt een ellenlange weg! Maar juffrouw Linda gelooft haar wel, zegt ze, dan loopt ze weg. Ik drink nog een slok whisky, voeg er nog aan toe: ‘Gij wel ja’ en barst dan weer in tranen uit.
Ik blijf de hele avond ongelukkig, ik loop rond, drink, ween. Ik ga op het terras en kijk troosteloos naar de maan. Nog niet zo lang geleden stond ik hier samen met Ella te kijken. Waarom moest het toch zo mis lopen, denk ik en ik begin weer te snikken. Slapen doe ik nauwelijks die nacht. De volgende ochtend werp ik me op het werk in de serre. Ik heb nog veel werk aan mijn nieuwe bloemen en zo kan ik ook niet zitten piekeren. Maar ze willen me niet met rust laten, nu is Cindy er. Ze komt in de serre, doet een hele uitleg over Ella, over hoe ze in de put zit, hem nog graag ziet, ik moet het allemaal niet weten, werk ondertussen gewoon voort. Cindy vraagt boos of ik eigenlijk wel luister. Ik bijt haar toe dat ik twee dingen tegelijk kan. Ze verheft haar stem, zegt dat ik dan eens goed moet luisteren, mijn oren moet spitsen. Ze eist dat ik met haar moet gaan klappen. Maar ik zie er de zin niet van in, dat is toch maar vechten voor een verloren zaak. Ze bekijkt me, ik zeg dat ze niet moet doen alsof ze van niets weet. Ze snapt direct waarover ik het heb, dat filmpje, Jens, de kus, Ella’s keuze. Cindy zegt dat ze het begrijpt, Jens die zolang in de coma lag en nu wakker is. Ze zegt dat ik in de war ben omdat ik denk dat Ella verliefd is op Jens. Ik in de war, ik was toch niet de enige, dat hoorde ik op het filmke. Cindy wordt boos, zegt dat er met mij niet te klappen valt en draait zich om. Ze komt niet ver, draait zich weer naar mij, roept dan dat ik potverdikke naar Ella moet gaan en met haar moet klappen. Ik zeg niets, alleen dag Cindy. Ze gaat weg, maar dan roep ik dat ze moet wachten. Ik ga naar haar toe, zeg dat wat moet gebeuren, zal gebeuren. Als Ella en ik echt voor mekaar gemaakt zijn, dan zullen we mekaar vroeg of laat wel tegenkomen. ‘In de superette zeker, tussen de nief patatjes’ schampert Cindy ‘alleen is het nu niet de tijd van de nief patatjes’ en nog ‘echte liefde laat zicht niet testen’. ‘Ja Cindy, ja’ antwoord ik zuchtend. Dan vertrekt ze.
Ik werk nog wat door, mijn handen in de aarde. Dan ga ik naar de keuken waar Linda afwast. Ik vraag of er nog koffie is. Ze draait zich naar me om, zegt dat ik met mij geluk aan het spelen ben. Ik draai me om, heb geen zin in een preek, zeg dat ze de koffie maar moet laten zitten. Ze laat zich niet afschepen, zeg dat ik iets moet doen. Ik open mijn hart, zeg dat het toch niet aan mij is om mijn liefde te laten zien, ik zie haar nog altijd doodgraag, maar het is aan haar om te beslissen wat ze wil en vooral wie ze wil. Dan gaat mijn telefoon, ik kijk, het is Ella! Ik aarzel even, neem dan op. Ella vraagt wat hakkelend of het voor mij zou passen dat ze… ze stopt even, gaat dan voort … haar spullen mag komen ophalen. Ja, het is nu echt definitief, ik moet me even voorbereiden, zeg dat ze binnen een paar uur mag komen, ik ben nu nog bezig in mijn serre. Ik loop weg. Als ik de kamer weer binnenkom, is Linda volop bezig, met hapjes en kaarsen. Ze zegt dat ze het wat gezellig probeert te maken. ‘Ja, zodat Ella op een romantische manier haar spullen kan inpakken’ zeg ik heel cynisch. Linda zegt dat dit toch alleen maar een uitvlucht is om mij weer te zien. Ik zeg dat ze zich de moeite kan besparen, ga naar de slaapkamer en begin Ella’s spullen in dozen te laden. Wat later bel ik een koerierbedrijf, zeg tegen de man om de dozen naar Cindy’s kapsalon te brengen. Dan hoeft ze zelfs niet meer naar hier te komen. Het is beter zo, al loop ik nog steeds te wenen.

[Ponkie]

153

Mijn koffie staat klaar op de tafel. Ik neem twee koppen zoals altijd, maar Linda komt niet. Ik schenk alvast in, begin te drinken. Ah daar is ze eindelijk. Ze vraagt of ik toch niet op haar zat te wachten? Natuurlijk wel, antwoord ik, en vraag haar om een koffie met mij te drinken. Linda zegt nee, ik kijk haar verbaasd aan en schuif de koffie naar haar toe. Ze schuift hem terug naar mij. Ik zeg dat ik snap wat ze aan het doen is, ze wil mij straffen. Linda antwoordt dat ze mij iets duidelijk wil maken. Ik wil gewoon dat ze, net zoals elke dag, een koffie met mij drinkt. En dan doen alsof er niets aan de hand is, reageert Linda. Ze wil dat ik eens goed nadenkt voor ik mijn geluk met Ella verspeel, maar ik moet dat maar alleen doen, zegt ze nog. Dan draait ze zich om en gaat naar de keuken, mij alleen latend met mijn koffie.

[Ponkie]

154

Norbert komt weer op bezoek. Hij heeft een verklaring opgesteld voor de pers. Die blijven hem maar lastigvallen over mij en Ella. Ik lees het hardop voor: ‘Juffrouw Ella Vandelooverbosch-De Wachter’ wat klinkt dat gek ‘en de heer Nicoals de Prins hebben in onderling overleg en op vriendschappelijke wijze besloten een pauze in te lassen in hun relatie en het huwelijk voor onbepaalde tijd uit te stellen’. Ik doe er wat lacherig over, vraag of dit echt moet? Norbert vindt van wel, anders blijft de pers aandringen en maken ze er zelf wat van. Ik vind het gewoon waanzin en dat vindt juffrouw Linda, die net aankomt, ook. Ze verwijt Norbert dat hij het allemaal nog erger maakt, op de feiten vooruitloopt, dat hij het doet voor zijn eigen gemak. Norbert ontkent dat, hij zegt dat het de pers is die op de feiten vooruitloopt. Ze kibbelen nog wat verder, ik ben het beu, zeg tegen Norbert dat hij het maar moet versturen en ga naar mijn serre.

Wat later krijg ik telefoon van Clio. Ze vraagt of ze eens mag langskomen, ik zeg dat ze welkom is. Maar dat is ze duidelijk niet bij Linda, die wil haar niet binnenlaten. Gelukkig hoor ik haar aan de deur en zeg dat ze binnen mag komen. We gaan naar de serre. Clio bekijkt mijn camera’s, ik vertel over mijn documentaire. Ze zegt dat Ella er over verteld heeft en ook over het gesprek dat ik zo gehoord heb tussen haar en Cindy. Ze vond onze relatie zo veelbelovend. Ik onderbreek haar, zeg dat ik niet over Ella wil praten, dat doet nog veel te veel zeer. Dan zie ik Clio’s gezicht vertrekken, ze pakt naar haar buik. Ik vraag of het gaat, maar ze zegt dat er niets aan de hand is, het kleintje laat weten dat het nog leeft. Ze vraagt of ik eens wil voelen, maar dat hoeft niet voor mij. Ze neemt mijn hand en legt die op haar buik. Ik geneer me een beetje, zeker omdat Linda staat te kijken.
Even later vertrekt Clio, ik werk maar weer voort in mijn serre, dat houdt me tenminste bezig. Later op de avond gaat mijn gsm af, het is Ella. Ik neem op, ben toch blij haar stem te horen. Ze vraagt hoe het gaat met mij, ik antwoord naar waarheid dat ik het moeilijk heb, erg moeilijk. Ze vraagt of ze eens mag langskomen, maar ik hoor op de achtergrond een mannenstem. Ik ben meteen op mijn hoede, vraag wie er bij haar is, is het Jens? Ze geeft het toe, ik ben meteen weer zo kwaad, ik gooide gsm op tafel. Even later belt ze weer, ik zie dat zij het is, maar neem niet op. Wat denkt ze wel, mij nog wat uitdagen ook!

[Ponkie]

155

Norbert komt me al vroeg een bezoekje brengen. Hij verontschuldigt zich, maar zegt dat het echt dringend is. Hij heeft een telefoontje gekregen van de zaakvoerder van de feestzaal van het trouwfeest. Die heeft in de krant gelezen over onze breuk en vraagt of hij de zaal nog moet vrijhouden? Ik zucht en vraag wat ik moet doen, ik voel me zo ongelukkig. Norbert zegt dat ik dat zelf moet weten, hij kan daar niet bij helpen. De zaal annuleren, dat klinkt zo definitief, ik wil dat niet. Norbert staat op, zegt dat hij zal proberen de boot nog wat af te houden. Ik bedank hem, hij geeft me een bemoedigend klopje op mijn been en zegt dat ik moet proberen eruit te geraken over wat er moet gebeuren tussen mij en Ella. Hij vertrekt, ik laat me diep in de zetel zakken. Wat moet ik toch doen, wat moet ik beslissen? Ik sta op, loopt te ijsberen, pieker en pieker, denk en denk. Hoe is het toch zo ver kunnen komen, waar is het misgelopen? Kan het nog goedkomen? Hou ik nog van Ella, houdt zij nog van mij? Ik hang over de trapleuning, Linda komt bij mij staan, ik zeg dat ze mij gerust moet laten. Ze vraagt wat ik aan het doen ben. Ik zeg dat ik aan het nadenken ben. Ze vraagt waarover, dat is pas een idiote vraag! Over Ella natuurlijk en of zij wel de vrouw van mijn leven is. Linda zegt dat het nog niet te laat is, ze vindt dat ik naar haar toe moet gaan, dat ik moet zeggen dat ik haar graag zie, haar vragen om terug te komen en opnieuw te beginnen. Ja, zal ik dat doen? Ze vraagt wat ik hier nog zit te doen? Moet ik dat nu doen? Ja, zegt ze, nu, nu! Ik spring recht, voel me ineens beter en loopt tot aan de deur. Ik steek mijn duimen in de lucht, ga naar beneden en neem een taxi naar het kapsalon. Ik betaal en stap uit. Ik zie net Ella naar buiten komen, maar ze is niet alleen, ze is met die Jens. Ik duik weer de taxi in, ze mogen me niet zien. Pas als ze voorbij zijn, stap ik weer uit. Ik verontschuldig me bij de chauffeur. Ik zet mijn zonnebril op om niet herkend te worden en volg hen dan door de straten van Lier. Ze gaan naar het park en gaan citygolfen. Ik sta achter een boom, bespied hen de hele tijd. Wat ik zie bevalt me helemaal niet, ze schijnen zo goed overeen te komen. Ze lachen, pakken mekaar vast, zij duidelijk gelukkig samen. Als Ella de bal goed slaat, springt ze in Jens’ armen, ze omhelzen mekaar en nog eens en nog eens. Ik heb genoeg gezien, Ella is me al vergeten, ze heeft een ander, ze is met Jens nu. Ik heb mezelf aldoor wat wijsgemaakt, zij en ik zijn helemaal niet voor mekaar gemaakt. Het is voorbij, mijn mooie droom. Ik ga weer naar huis, slof door de kamer, blijf staan aan het raam. Wat moet ik nu doen? Linda komt bij mij, vraagt of ik Ella gezien heb? Ik knik, ze vraagt hoe het is afgelopen? Ik zeg, eindeloos triest, dat het gedaan is, dat het voorbij is. Nu weet ik het zeker, ik ga het huwelijk definitief annuleren. Ella kijkt me ontzet aan. Ook zij had gedacht dat het nog ging goedkomen tussen ons.
Oh wat een pijn doet dit, ik wist niet dat het zo erg kon zijn…

[Ponkie]

156

Ik hoor juffrouw Linda praten in de keuken en ga kijken. Ik schrik, ik sta plots oog in oog met Ella. Ze heeft een soort uniform aan en een envelop in haar hand. Juffrouw Linda maakt dat ze wegkomt. We kijken mekaar in de ogen, Ella mompelt dat ze een pakje voor me heeft, maar ze blijft ermee in haar armen staan. Ik trek het uit haar handen en bekijk het. We zwijgen allebei, ik teken het ontvangstbewijs dat ze me voorlegt, zet mijn bril af en kijk haar ijskoud aan. Ik zeg haar dat ik ons huwelijk definitief geannuleerd heb. Ella kijkt me ontredderd aan, fluistert dat het haar spijt. Ik zeg dat het beter nu kan dan als het te laat is. Ella wil antwoorden, zegt ‘Nicolas’ maar ik wil het niet horen, dat doet me teveel pijn. Ik zeg dat ze de weg weet, verslagen pakt ze haar spullen en gaat weg. Ik roep haar terug, ze draait zich om, kijkt me verwachtingsvol aan, maar ze is alleen haar stylo vergeten. Zonder nog iets tegen mekaar te zeggen, verdwijnt ze, de loft uit. Wat doet dit een pijn, maar het kan niet anders, mijn droom ligt voor altijd aan diggelen.

[Ponkie]

157

Norbert kwam vanmorgen langs met een aantal brieven. Er zit er een bij in verband met die inspectie, van volksgezondheid. Ik zeg er iets van tegen Norbert, maar hij doet raar, reageert nauwelijks. Ik vraag hem of er iets mis is met de Wingerd, of hij soms brieven voor me achterhoudt, maar hij ontkent alles, zegt dat er niets mis is. Dan krijgt hij telefoon, hij gaat wat opzij staan en praat stilletjes. Hij komt terug, ik vraag wat dat was. Hij wil eerst niets zeggen, aarzelt en zegt dan dat het Clio was. Ze had een pijntje en hij heeft haar naar de dokter gestuurd. Ik ben boos, waarom heeft hij dat niet eerder verteld, moet ik dat dan niet weten? Norbert zegt dat hij niets mocht zeggen van Clio, ik wil weten hoe het met haar is. Ze is in orde maar moet zich rustig houden, anders zou ze de baby kunnen verliezen. Nu is ze nog bij de dokter, maar ze gaat naar Cindy. Ik schrik, wat heeft ze nu bij Cindy te zoeken, daar gaat ze zeker geen rust vinden. Norbert zucht, hij weet dat ook, maar ze wil absoluut niet meer bij hem komen. Ik steek hem de papieren toe en hij vertrekt. Ik moet weten hoe het met Clio en met mijn baby gaat, ik loop wat rond, pak mijn gsm, aarzel, wil bellen, doe het dan toch maar niet, loop weer wat rond en neem dan een beslissing. Ik ga naar de keuken, zeg tegen juffrouw Linda dat ik even weg ben. Ze vraagt waar ik heen ga, maar ik zeg niets, ze zou het toch niet goed vinden. Ik laat een taxi komen en ga naar het kapsalon van Cindy.
Als ik daar binnen kom, bots ik bijna tegen Ella en Jens aan. Ik schrik, zeg dat ik Clio kom bezoeken. Cindy zegt dat ik maar binnen moet komen. Ella en ik passeren mekaar zonder iets te zeggen. Aan de tussendeur kijk ik nog even om, Ella doet net hetzelfde. Het doet me toch nog veel pijn, haar terug te zien, zeker omdat ze alweer met Jens is. Het is voorgoed voorbij, dat besef ik steeds meer.
Ik ga naar Clio, zeg dat ze mij had moeten bellen. Maar Clio vindt dat haar vader niets had moeten zeggen, mij niet ongerust mocht maken. Ze zegt dat ze alleen wat moet rusten, dat het niet erg is. Ik wilde dat met mijn eigen ogen zien. Ze wordt hier goed verzorgd, voegt ze eraan toe, maar ik wil niet dat ze hier zit. Ik wil voor haar zorgen, voor haar, maar vooral omdat ze de moeder van mij kind is. Ik zal wel zorgen voor een kamer in de Wingerd. Maar dat ziet Clio niet zitten, ze is niet ziek, wil niet in een ziekenhuis liggen. Maar ik wil niet dat ze hier is en op de sofa moet slapen. Dat doet ze niet, antwoordt ze, ze slaapt boven. ‘En zij dan?’ vraag ik, ik kan haar naam niet over mijn lippen krijgen. Ze slapen samen boven, in één bed, dat kan toch allemaal niet, met de baby en dan nog Cindy ook. Ik wil dat ze terug bij mij komt wonen, ze moet er maar eens over nadenken. Dan vertrek ik weer. In het kapsalon houdt Cindy me nog even tegen, ze vraagt hoe het nu met mij is, maar ik wil het zeker niet over Ella hebben. Ze probeert het toch, zegt dat Ella en ik mekaar doodgraag zien. Het kan toch niet zomaar eindigen omdat ik dat gesprekje tussen haar en Ella heb gehoord. Dat was toch maar de druppel, we passen nu eenmaal niet bij elkaar, we hebben het geprobeerd, maar het is niet gelukt. Ik wil alleen maar dat ze gelukkig wordt, met Jens. Dan vertrek ik halsoverkop. Ik ga weer naar mijn loft, eet en kruip vroeg in mijn bed, alweer alleen. Ik denk aan Clio en de baby, neem de foto’s van de echo en kijk naar mijn kind. Ik zet mijn bril af, doe het licht uit, maar raak niet in slaap, ik blijf nog lang liggen piekeren

[Ponkie]

158

Als ik ’s morgens wakker word, zijn mijn gedachten meteen bij Clio. Het zou toch zoveel beter zijn als ze hier komt wonen. Hier is het rustig, ik kan haar in het oog houden en haar papa is vlakbij. Ik bel met Norbert, hij gaat Clio nog eens proberen te overtuigen. Na een paar uur belt hij terug, Clio heeft toegezegd, ze gaat komen. Norbert gaat haar nu direct halen. Ik bedank hem. Ik zit nog aan tafel, juffrouw Linda komt binnen en vraagt of alles naar wens is. Ik antwoord: ‘Zoals gewoonlijk’. Ik kijk Linda aan en vraag haar de kamer boven klaar te maken, we krijgen bezoek. Linda’s gezicht klaart op, ze denkt dat Ella terug komt. Ik moet haar teleurstellen, het is niet Ella maar Clio die komt logeren. Linda’s gezicht betrekt, maar ik voeg er nog aan toe dat Clio al onderweg is. Linda draait zich om en gaat de keuken in. Ze rammelt daar hoorbaar met de potten en pannen, het is duidelijk dat ze het er niet mee eens is.
Ik ga naar haar toe, ik wil het uitpraten, zeg dat ik weet dat Clio en zij niet bepaald…dan onderbreekt Linda me boos. Waarom ik het dan doe als ik dat weet? ‘Omdat ze mijn kind draagt’ antwoord ik, maar dat maakt haar nog kwader. Ik weet toch wel dat een vos zijn haren verliest maar niet zijn streken; als ze hier eenmaal is, zal ik haar nooit meer buiten krijgen, bijt ze me toe. Ik vind dat ze overdrijf, antwoord even kwaad dat ze er zich dan maar moet bij neerleggen. Ze rent de keuken uit. Dat gaat nog vonken geven als Clio er is, maar toch staat mijn besluit vast. Clio krijgt mijn baby en ik zal voor haar zorgen, met of tegen Linda’s zin.