Mijn naam is Nicolas. Nicolas De Prins. Ik ben volmaakt gelukkig met mijn leven. Of tenminste, dat zou ik zijn zonder juffrouw Linda. Ik verklaar me nader.
Ik woon in een prachtig appartement. Mijn vader heeft de kliniek de Wingerd in mijn handen gegeven toen hij naar het buitenland vertrok. Maar die interesseert mij in het totaal niet. Daarvoor heb ik Norbert, die de kliniek met vaste hand leidt. Ik hou me liever bezig met mijn orchideeën. Orchideeën zijn mijn lust en mijn leven, ik weet er alles over en lees er nog meer over. Ik kan mij een hele dag bezighouden met het verzorgen van mijn planten. Het hele appartement ruikt naar de bloemen. In elke kamer staan mijn eigen gekweekte orchideeën, in alle mogelijke soorten en kleuren. Er bestaan zoveel verschillende soorten, gewoon ongelooflijk. Ik heb niets anders nodig, ik voel me volkomen op mijn gemak, verveel me geen ogenblik. Ik wil niemand zien, nodig niemand uit en kom al zeker nooit op straat. Daar vind ik het vreselijk, al dat lawaai, al die mensen, toeterende auto’s, fietsers die je bijna omver rijden, en al die mensen, al die mensen. Ik word er gewoon gek van. De enkele keer dat ik toch buiten kom, weet ik niet hoe vlug ik weer moet binnenkomen. Daarom kom ik ook niet meer buiten, ik mis het niet. Ik ben, zoals ik al zei, volmaakt gelukkig met mijn leven.
Maar er is één stoorzender: juffrouw Linda. Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel blij met juffrouw Linda. Juffrouw Linda is altijd bij ons geweest. Zij werkte al voor mijn vader en toen mijn vader vertrok, bleef zij bij mij. Ze zorgt voor mij als een moeder, vervult al mijn wensen. Dankzij haar hoef ik niet op straat. Zij zorgt voor mijn eten, voor mijn boeken, voor mijn appartement. Ik ben juffrouw Linda heel dankbaar. Er is maar één nadeel aan juffrouw Linda. Ze gelooft dat ik ongelukkig ben zonder een vrouw aan mijn zij. Ze denkt dat ik geen volledig leven leid zonder een vrouw, dé vrouw. Ze begrijpt maar niet dat ik helemaal niemand aan mijn zijde hoef, en al helemaal geen vrouw, dé vrouw. Ze maakt het me dus heel moeilijk. Telkens opnieuw probeert ze me te koppelen. Dan nodigt ze weer een ideale huwelijkskandidate uit, de een na de ander en allemaal even saai. Ik moet hen dan onderhouden, met hen eten. Ze weet dat ik het niet wil en toch doet ze het elke keer weer. Maar ik heb er iets op gevonden, ik heb de ideale taktiek ontwikkeld. Ik blijf vriendelijk, uiterst vriendelijk en beleefd, zoals het mij geleerd is. Ik doe wel moeilijk, laat duidelijk merken dat ik niets in haar zie, praat over niets anders dan over mijn orchideeën. Dat schrikt haar gegarandeerd af. Dan druipt elke vrouw teleurgesteld af, tot grote spijt van juffrouw Linda. En toch leert ze het niet af. Gisteren ook weer, toen kwam een zekere Maud. Maud, de naam alleen al, vreselijk toch. Nog van adel ook en dat moest ze er natuurlijk meteen bij vertellen. Ik heb haar deskundig buitengewerkt, ik begin zelfs plezier te krijgen in dit spelletje: hoe vlug verdwijnt mijn ‘gast’. Dat juffrouw Linda dan weer boos op me is, neem ik er graag bij. Ik ben blij als er weer een afgevoerd is en ik weer terug kan naar mijn orchideeën en mijn boeken over orchideeën. Dan valt mijn leven weer in de plooi en ben ik weer volmaakt gelukkig.
Ponkie: Ella
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
Ponkie: Ella
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
2
Wat een drama vandaag! Een of ander dom societyblad heeft een artikel gemaakt over de meest begeerde vrijgezellen in Vlaanderen. En wie staat er op drie, met een gigantische foto? Nicolas De Prins, ik dus, waar halen ze het in godsnaam vandaan? Ik voel me heel gelukkig als vrijgezel, ik ben helemaal niet op zoek naar het geluk met een vrouw, waarom zou ik dan begeerlijk zijn? Of heeft het misschien met mijn geld en mijn status te maken? Ik denk het wel, zeker na al die telefoons die vandaag binnenkwamen. Gelukkig moest ik ze niet zelf beantwoorden, dat doet juffrouw Linda. Maar of dat zoveel beter is, weet ik niet. Want wat doet zij: de gegevens van al die trouwlustige dametjes noteren, zeker als ze rijk of van adel zijn. En niet alleen dat, ze nodigt ze een voor een uit voor een etentje met mij! Dat wordt dus weer dagen vervelende gesprekken moeten voeren, vrouwen moeten afwimpelen, mijn beste trucjes bovenhalen! Wat haat ik dat! Ook al blijf ik uiterlijk heel vriendelijk, de volmaakte gentleman, het kookt dan vanbinnen in mij. Wat een vreselijke vrouwmensen, wat een verstoring van mijn rust. Zolang zij er zijn, kan ik niet met mijn orchideeën bezig zijn. Ik wil ze kunnen verzorgen, er tegen praten, dat helpt echt, weet je. Ik wil lezen over hun verzorging, over nieuwe soorten en wat weet ik al meer. Maar nee, ik zal weer moeten opzitten en pootjes geven. En ze een voor een deskundig moeten buitenwerken, zodat ze het niet in hun hoofd halen om een tweede keer te willen terugkomen.
Al een geluk dat ik zo beschermd woon, boven de Wingerd. De lift gaat maar tot de derde verdieping, hoger raken ze niet zonder sleutel of zonder afgehaald te worden. Juffrouw Linda weet dat ze, behalve Norbert, niemand mag binnenlaten. Ik wil geen andere dokters zien, geen verpleegsters, geen advocaten of notarissen. Wie iets wil regelen, moet dat maar beneden doen, met Norbert of de boekhouder. Behalve dan die vrouwen, die allemaal willen eten met mij, de derde meest begeerde vrijgezel. Hoe is het mogelijk!
Wat een drama vandaag! Een of ander dom societyblad heeft een artikel gemaakt over de meest begeerde vrijgezellen in Vlaanderen. En wie staat er op drie, met een gigantische foto? Nicolas De Prins, ik dus, waar halen ze het in godsnaam vandaan? Ik voel me heel gelukkig als vrijgezel, ik ben helemaal niet op zoek naar het geluk met een vrouw, waarom zou ik dan begeerlijk zijn? Of heeft het misschien met mijn geld en mijn status te maken? Ik denk het wel, zeker na al die telefoons die vandaag binnenkwamen. Gelukkig moest ik ze niet zelf beantwoorden, dat doet juffrouw Linda. Maar of dat zoveel beter is, weet ik niet. Want wat doet zij: de gegevens van al die trouwlustige dametjes noteren, zeker als ze rijk of van adel zijn. En niet alleen dat, ze nodigt ze een voor een uit voor een etentje met mij! Dat wordt dus weer dagen vervelende gesprekken moeten voeren, vrouwen moeten afwimpelen, mijn beste trucjes bovenhalen! Wat haat ik dat! Ook al blijf ik uiterlijk heel vriendelijk, de volmaakte gentleman, het kookt dan vanbinnen in mij. Wat een vreselijke vrouwmensen, wat een verstoring van mijn rust. Zolang zij er zijn, kan ik niet met mijn orchideeën bezig zijn. Ik wil ze kunnen verzorgen, er tegen praten, dat helpt echt, weet je. Ik wil lezen over hun verzorging, over nieuwe soorten en wat weet ik al meer. Maar nee, ik zal weer moeten opzitten en pootjes geven. En ze een voor een deskundig moeten buitenwerken, zodat ze het niet in hun hoofd halen om een tweede keer te willen terugkomen.
Al een geluk dat ik zo beschermd woon, boven de Wingerd. De lift gaat maar tot de derde verdieping, hoger raken ze niet zonder sleutel of zonder afgehaald te worden. Juffrouw Linda weet dat ze, behalve Norbert, niemand mag binnenlaten. Ik wil geen andere dokters zien, geen verpleegsters, geen advocaten of notarissen. Wie iets wil regelen, moet dat maar beneden doen, met Norbert of de boekhouder. Behalve dan die vrouwen, die allemaal willen eten met mij, de derde meest begeerde vrijgezel. Hoe is het mogelijk!
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
3
De koerier bracht me vandaag een nieuw soort orchidee, een die ik nog niet in mijn collectie heb. Dat maakte me heel gelukkig. Ik begon meteen met deze plant te verzorgen en te bewonderen. Ik sloeg er mijn naslagwerken op na en was dus heel druk bezig. Ik hoorde de lift stoppen, juffrouw Linda kwam binnen. Ik wilde haar meteen heel enthousiast mijn nieuwe verovering zien, maar zij had ander nieuws. Ze had alweer een vrouw meegebracht. Leert ze het nu nooit. Ze weet toch dat ik het niet wil, ik wil niet gestoord worden als ik met mijn planten bezig ben. En dat is altijd, dus ik wil nooit gestoord worden, behalve dan door Norbert, die mijn zaken behartigt. Die stoort me nooit, hij weet precies wat en hoe ik het wil. Als hij er niet geweest was, zou ik al die beslissingen zelf moeten nemen, ik moet er niet aan denken. Goed, die vrouw dus. Niet echt lelijk, dat moet ik toegeven, maar een stoorzender, dus ongewenst. Juffrouw Linda vertelde dat dit Clio was, de dochter van Norbert. Ik was meteen ongerust, als zij kwam, betekende dit dan dat er iets met haar vader was? Ze stelde me direct gerust, met haar vader was niets aan de hand. Wat komt ze dan doen? Ze wil zich duidelijk aan mij opdringen, zegt dat ze in Oxford heeft gestudeerd en alles weet van haar vaders werk. Dat betwijfel ik, na één week terug thuis te zijn. Nu heeft ze nog het lef om koffie te vragen, maar daar steek ik gauw een stokje voor. Met mijn goed ingestudeerde charme werk ik haar deskundig de deur uit. Juffrouw Linda zit daar weer achter zeker? Ze verzekert me van niet, maar ik geloof haar niet erg. Eindelijk kan ik terugkeren naar mijn nieuwe orchidee. Ik vrees alleen dat die Clio zich niet zo gauw zal laten afschepen als die andere vrouwen. Ik zal dus wat harder mijn best moeten doen om haar kwijt te raken!
De koerier bracht me vandaag een nieuw soort orchidee, een die ik nog niet in mijn collectie heb. Dat maakte me heel gelukkig. Ik begon meteen met deze plant te verzorgen en te bewonderen. Ik sloeg er mijn naslagwerken op na en was dus heel druk bezig. Ik hoorde de lift stoppen, juffrouw Linda kwam binnen. Ik wilde haar meteen heel enthousiast mijn nieuwe verovering zien, maar zij had ander nieuws. Ze had alweer een vrouw meegebracht. Leert ze het nu nooit. Ze weet toch dat ik het niet wil, ik wil niet gestoord worden als ik met mijn planten bezig ben. En dat is altijd, dus ik wil nooit gestoord worden, behalve dan door Norbert, die mijn zaken behartigt. Die stoort me nooit, hij weet precies wat en hoe ik het wil. Als hij er niet geweest was, zou ik al die beslissingen zelf moeten nemen, ik moet er niet aan denken. Goed, die vrouw dus. Niet echt lelijk, dat moet ik toegeven, maar een stoorzender, dus ongewenst. Juffrouw Linda vertelde dat dit Clio was, de dochter van Norbert. Ik was meteen ongerust, als zij kwam, betekende dit dan dat er iets met haar vader was? Ze stelde me direct gerust, met haar vader was niets aan de hand. Wat komt ze dan doen? Ze wil zich duidelijk aan mij opdringen, zegt dat ze in Oxford heeft gestudeerd en alles weet van haar vaders werk. Dat betwijfel ik, na één week terug thuis te zijn. Nu heeft ze nog het lef om koffie te vragen, maar daar steek ik gauw een stokje voor. Met mijn goed ingestudeerde charme werk ik haar deskundig de deur uit. Juffrouw Linda zit daar weer achter zeker? Ze verzekert me van niet, maar ik geloof haar niet erg. Eindelijk kan ik terugkeren naar mijn nieuwe orchidee. Ik vrees alleen dat die Clio zich niet zo gauw zal laten afschepen als die andere vrouwen. Ik zal dus wat harder mijn best moeten doen om haar kwijt te raken!
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
4
Norbert kwam me vandaag opzoeken. Ik dacht dat hij voor juffrouw Linda kwam, maar er was duidelijk iets gaande tussen die twee, ze keek hem maar vies aan, vond ik. Dat Norbert langs kwam, was niet zo raar. Hij bezocht me regelmatig, om dingen te laten ondertekenen en zo. Ik teken alles wat hij me voorlegt, ik betrouw hem volkomen. Zolang ik er zelf maar niets aan moet doen, is alles goed voor mij. Juffrouw Linda vertelde me redelijk ontstellend nieuws: Norbert gaat weg, voor een jaar naar Amerika. Maar hij bracht meteen een oplossing mee: zijn dochter Clio zal mijn zaken behartigen. Juffrouw Linda vond dat maar niets, maar mij maakt het niets uit. Als Norbert mij zegt dat Clio het goed zal doen, geloof ik hem. Ik heb hem al die jaren vertrouwd, dus doe ik dat nu ook. Wat juffrouw Linda ook zegt, dat ze geen ervaring heeft, dat ik niet weet of ze het wel zal kunnen, het kan me niet schelen. Zolang ik het zelf maar niet moet doen, is alles goed voor mij. Als ze me maar niet teveel komt lastigvallen! Ik wil zo weinig mogelijk gestoord worden; ook nu ging ik direct weer naar mijn orchideeën, van zo gauw Norbert weg was. Mijn bloemen hebben me meer nodig dan welke mens ook. Juffrouw Linda deed wel een beetje raar tegen Norbert. Zoals ze tegen hem zei: ‘Je vindt de weg wel’, heel erg onbeleefd, en helemaal niet wat ik van haar gewend ben. Het zit blijkbaar scheef tussen die twee. Zou dat zijn omdat hij naar Amerika gaat en haar achterlaat? Ze kwam nog een beetje tegen me klagen over Clio, maar ik wilde niet luisteren. Zag ze dan niet dat ik me zo niet kon concentreren op de verzorging van mijn planten?
Ik hoorde nog net dat ze naar mijn vader belde, ging ze bij hem nu ook een beetje klagen? Och, het maakt mij niets uit, zolang zij mij maar gerust laat.
Norbert kwam me vandaag opzoeken. Ik dacht dat hij voor juffrouw Linda kwam, maar er was duidelijk iets gaande tussen die twee, ze keek hem maar vies aan, vond ik. Dat Norbert langs kwam, was niet zo raar. Hij bezocht me regelmatig, om dingen te laten ondertekenen en zo. Ik teken alles wat hij me voorlegt, ik betrouw hem volkomen. Zolang ik er zelf maar niets aan moet doen, is alles goed voor mij. Juffrouw Linda vertelde me redelijk ontstellend nieuws: Norbert gaat weg, voor een jaar naar Amerika. Maar hij bracht meteen een oplossing mee: zijn dochter Clio zal mijn zaken behartigen. Juffrouw Linda vond dat maar niets, maar mij maakt het niets uit. Als Norbert mij zegt dat Clio het goed zal doen, geloof ik hem. Ik heb hem al die jaren vertrouwd, dus doe ik dat nu ook. Wat juffrouw Linda ook zegt, dat ze geen ervaring heeft, dat ik niet weet of ze het wel zal kunnen, het kan me niet schelen. Zolang ik het zelf maar niet moet doen, is alles goed voor mij. Als ze me maar niet teveel komt lastigvallen! Ik wil zo weinig mogelijk gestoord worden; ook nu ging ik direct weer naar mijn orchideeën, van zo gauw Norbert weg was. Mijn bloemen hebben me meer nodig dan welke mens ook. Juffrouw Linda deed wel een beetje raar tegen Norbert. Zoals ze tegen hem zei: ‘Je vindt de weg wel’, heel erg onbeleefd, en helemaal niet wat ik van haar gewend ben. Het zit blijkbaar scheef tussen die twee. Zou dat zijn omdat hij naar Amerika gaat en haar achterlaat? Ze kwam nog een beetje tegen me klagen over Clio, maar ik wilde niet luisteren. Zag ze dan niet dat ik me zo niet kon concentreren op de verzorging van mijn planten?
Ik hoorde nog net dat ze naar mijn vader belde, ging ze bij hem nu ook een beetje klagen? Och, het maakt mij niets uit, zolang zij mij maar gerust laat.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
5
Vanmorgen begon juffrouw Linda al van bij het ontbijt. Het is echt wel heel duidelijk dat ze niets van Clio moet hebben: ze is te jong, ze heeft nog niets bewezen, ze zal dat niet kunnen. Ze kwam zelfs af met een helemaal belachelijk idee: zij wil mijn zaken gaan behartigen! Ik heb in haar nooit een zakenvrouw gezien en dat vertelde ik haar ook meteen. Ze verdedigde zich nog: als er problemen waren, kon ze met Norbert overleggen. Ze had dan nog het lef om te vragen wat ik van haar voorstel vond. Ik drukte het direct de kop in en zei tegen haar wat ik ervan dacht… ik dacht dat haar eitje koud aan het worden was. Ik lachte in mijn binnenste toen ik haar verbouwereerde gezicht zag. Eigenlijk wel een beetje flauw van mij, juffrouw Linda heeft me al die jaren sinds mijn ouders naar Monaco waren, heel goed verzorgd en begeleid. Maar sinds ze koppelaarster speelt, werkt ze me fameus op de zenuwen en geef ik haar lik op stuk. Nu ook weer, wat ik nodig heb om gelukkig te worden, is een rijke, intelligente, mooie vrouw! Die zou me weer met mijn voeten op de grond krijgen en, god beware me, naar buiten, onder de mensen. Ach juffrouw Linda, zolang ze zo doet, zal ik lastig blijven doen. Ze weet nu ondertussen toch heel goed wat ik wil en wat me interesseert: de belangrijkste dingen in mijn leven zijn mijn orchideeën. En geen vrouwen, hoe rijk, intelligent of mooi ze ook zijn! En dat Clio mijn zaken gaat behartigen maakt mij niet uit. Ik zou nog liever alles verkopen, dan had ik er geen last meer van, dan zou mijn leven alleen nog maar om mijn lievelingen, mijn prachtige bloemen draaien. Dan pas zal ik echt gelukkig zijn!
Vanmorgen begon juffrouw Linda al van bij het ontbijt. Het is echt wel heel duidelijk dat ze niets van Clio moet hebben: ze is te jong, ze heeft nog niets bewezen, ze zal dat niet kunnen. Ze kwam zelfs af met een helemaal belachelijk idee: zij wil mijn zaken gaan behartigen! Ik heb in haar nooit een zakenvrouw gezien en dat vertelde ik haar ook meteen. Ze verdedigde zich nog: als er problemen waren, kon ze met Norbert overleggen. Ze had dan nog het lef om te vragen wat ik van haar voorstel vond. Ik drukte het direct de kop in en zei tegen haar wat ik ervan dacht… ik dacht dat haar eitje koud aan het worden was. Ik lachte in mijn binnenste toen ik haar verbouwereerde gezicht zag. Eigenlijk wel een beetje flauw van mij, juffrouw Linda heeft me al die jaren sinds mijn ouders naar Monaco waren, heel goed verzorgd en begeleid. Maar sinds ze koppelaarster speelt, werkt ze me fameus op de zenuwen en geef ik haar lik op stuk. Nu ook weer, wat ik nodig heb om gelukkig te worden, is een rijke, intelligente, mooie vrouw! Die zou me weer met mijn voeten op de grond krijgen en, god beware me, naar buiten, onder de mensen. Ach juffrouw Linda, zolang ze zo doet, zal ik lastig blijven doen. Ze weet nu ondertussen toch heel goed wat ik wil en wat me interesseert: de belangrijkste dingen in mijn leven zijn mijn orchideeën. En geen vrouwen, hoe rijk, intelligent of mooi ze ook zijn! En dat Clio mijn zaken gaat behartigen maakt mij niet uit. Ik zou nog liever alles verkopen, dan had ik er geen last meer van, dan zou mijn leven alleen nog maar om mijn lievelingen, mijn prachtige bloemen draaien. Dan pas zal ik echt gelukkig zijn!
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
6
Norbert kwam afscheid nemen. Ik wenste hem veel succes bij de NASA. Hij probeerde nog eens zijn dochter Clio te ‘verkopen’. Ze was nog wel jong, maar ze zou het zeker goed doen, mijn zaken behartigen. Ik stelde hem gerust, ik had hem altijd vertrouwd, hij had mijn zaken altijd heel goed begeleid. Ik had me er nooit zorgen over moeten maken. Als hij Clio mijn zaken toevertrouwde, dan vertrouwde ik haar ook. Hij mocht met een gerust geweten vertrekken. Wel voelde ik dat er spanning in de lucht hing. Spanning tussen Norbert en juffrouw Linda. Die twee hadden het duidelijk moeilijk om afscheid te nemen, ook al was er niet echt iets tussen hen. Maar ook spanning tussen juffrouw Linda en Clio, ik had de indruk dat die twee mekaar niet moesten. Al een geluk, dan zou juffrouw Linda tenminste niet proberen mij te koppelen aan Clio. Ik moest er niet aan denken, haar bemoeienissen altijd, met telkens weer een andere vrouw.
Clio leek eerst wel mee te vallen. Ik stond bij mijn orchideeën, streelde zachtjes over de bloemen. Zij zei dat ze ook van bloemen hield, maar dat ze vooral hield van mannen met een passie. Ik keek haar vriendelijk, wat aarzelend aan, meende ze het nu? Maar dan kwam ze me te dichtbij. Ik voel me altijd heel ongemakkelijk als iemand te dicht bij me komt. Ik veegde met mijn doekje over het tafelblad en probeerde zover mogelijk van haar vandaan te gaan staan. Gelukkig vertrok ze even later, haar vader bijna meesleurend, weg van juffrouw Linda. Ik zou hem niet echt missen, hij was niet direct een vriend. Maar toch deed hij altijd wat goed was voor mij, zonder mij al te veel lastig te vallen. Hoe het met Clio zou gaan, viel nog maar af te wachten. Hopelijk zou ze net zoals haar vader doen en mij met rust laten.
Norbert kwam afscheid nemen. Ik wenste hem veel succes bij de NASA. Hij probeerde nog eens zijn dochter Clio te ‘verkopen’. Ze was nog wel jong, maar ze zou het zeker goed doen, mijn zaken behartigen. Ik stelde hem gerust, ik had hem altijd vertrouwd, hij had mijn zaken altijd heel goed begeleid. Ik had me er nooit zorgen over moeten maken. Als hij Clio mijn zaken toevertrouwde, dan vertrouwde ik haar ook. Hij mocht met een gerust geweten vertrekken. Wel voelde ik dat er spanning in de lucht hing. Spanning tussen Norbert en juffrouw Linda. Die twee hadden het duidelijk moeilijk om afscheid te nemen, ook al was er niet echt iets tussen hen. Maar ook spanning tussen juffrouw Linda en Clio, ik had de indruk dat die twee mekaar niet moesten. Al een geluk, dan zou juffrouw Linda tenminste niet proberen mij te koppelen aan Clio. Ik moest er niet aan denken, haar bemoeienissen altijd, met telkens weer een andere vrouw.
Clio leek eerst wel mee te vallen. Ik stond bij mijn orchideeën, streelde zachtjes over de bloemen. Zij zei dat ze ook van bloemen hield, maar dat ze vooral hield van mannen met een passie. Ik keek haar vriendelijk, wat aarzelend aan, meende ze het nu? Maar dan kwam ze me te dichtbij. Ik voel me altijd heel ongemakkelijk als iemand te dicht bij me komt. Ik veegde met mijn doekje over het tafelblad en probeerde zover mogelijk van haar vandaan te gaan staan. Gelukkig vertrok ze even later, haar vader bijna meesleurend, weg van juffrouw Linda. Ik zou hem niet echt missen, hij was niet direct een vriend. Maar toch deed hij altijd wat goed was voor mij, zonder mij al te veel lastig te vallen. Hoe het met Clio zou gaan, viel nog maar af te wachten. Hopelijk zou ze net zoals haar vader doen en mij met rust laten.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
7
Mijn ergste nachtmerrie is vandaag uitgekomen. Norbert is nog maar net weg, of daar stond Clio al, met een dikke kaft vol paperassen! Het leek erop of ze wilde die stuk voor stuk met mij doornemen. Dan kende ze mij toch niet goed. Ik maakte het haar vlug duidelijk: zij was er toch juist om voor die papieren rommel te zorgen, als ze alles aan mij vroeg, kon ik het evengoed zelf doen. En dat was nu juist iets waar ik absoluut geen zin in had. Toch leek ze het nog niet te begrijpen, ze zei dat ze alles ‘samen’ wilde doornemen. Samen, ik en samen, dat past echt niet bij mekaar. Ik ben niet zo van samen, ik ben meer van alleen, verkondigde ik met klem. Wat een volhoudende vrouw, nu kwam ze warempel naast mij op de zetel zitten! Het idee alleen al, ik schoof op, voelde het koud zweet uitbreken, ik wist niet hoe ik mij moest gedragen. Toen ze nog wat dichterbij kwam zitten, vond ik het welletjes, ik moest weg, dringend weer naar mijn planten. Ik liet haar alleen zitten, zei dat ze verder mocht werken aan mijn bureau. Dat deed ze een poosje, gelukkig in stilte. Juffrouw Linda kwam aan met koffie, ze was verwonderd dat ik Clio alleen had gelaten. Ik smeekte juffrouw Linda ‘dat mens’ nog eens duidelijk te maken dat ik niet gediend was van haar werkwijze. Ze moest doen zoals Norbert, één keer per maand komen en dan nog alleen maar als het over zaken van meer dan 100 000 euro ging. Ze was erg hardleers, ook wat juffrouw Linda haar zei, viel niet bij haar in de smaak. Ik zag het nu al, ik zou met haar nog veel last krijgen, heel veel last. Waarom moest Norbert nu toch weggaan?
Mijn ergste nachtmerrie is vandaag uitgekomen. Norbert is nog maar net weg, of daar stond Clio al, met een dikke kaft vol paperassen! Het leek erop of ze wilde die stuk voor stuk met mij doornemen. Dan kende ze mij toch niet goed. Ik maakte het haar vlug duidelijk: zij was er toch juist om voor die papieren rommel te zorgen, als ze alles aan mij vroeg, kon ik het evengoed zelf doen. En dat was nu juist iets waar ik absoluut geen zin in had. Toch leek ze het nog niet te begrijpen, ze zei dat ze alles ‘samen’ wilde doornemen. Samen, ik en samen, dat past echt niet bij mekaar. Ik ben niet zo van samen, ik ben meer van alleen, verkondigde ik met klem. Wat een volhoudende vrouw, nu kwam ze warempel naast mij op de zetel zitten! Het idee alleen al, ik schoof op, voelde het koud zweet uitbreken, ik wist niet hoe ik mij moest gedragen. Toen ze nog wat dichterbij kwam zitten, vond ik het welletjes, ik moest weg, dringend weer naar mijn planten. Ik liet haar alleen zitten, zei dat ze verder mocht werken aan mijn bureau. Dat deed ze een poosje, gelukkig in stilte. Juffrouw Linda kwam aan met koffie, ze was verwonderd dat ik Clio alleen had gelaten. Ik smeekte juffrouw Linda ‘dat mens’ nog eens duidelijk te maken dat ik niet gediend was van haar werkwijze. Ze moest doen zoals Norbert, één keer per maand komen en dan nog alleen maar als het over zaken van meer dan 100 000 euro ging. Ze was erg hardleers, ook wat juffrouw Linda haar zei, viel niet bij haar in de smaak. Ik zag het nu al, ik zou met haar nog veel last krijgen, heel veel last. Waarom moest Norbert nu toch weggaan?
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
8
Wat ben ik gelukkig vandaag! Mijn nieuw bestelde orchidee is eindelijk toegekomen: een Flickingeria. Het is een heel zeldzame plant, die alleen in Java voorkomt. Ik heb er lang naar moeten zoeken, en nu heb ik hem eindelijk. Ik had er al heel veel over gelezen, foto’s bekeken, boeken en websites nageplozen. Het had veel moeite gekost om hem te bemachtigen. Je kunt dus wel geloven dat ik enorm blij ben. Juffrouw Linda kent mij goed genoeg om te weten dat ze me nu best gerust laat. Ik wil helemaal alleen kunnen genieten van mijn nieuwste aanwinst. Het meest bijzondere van deze orchidee is dat hij maar één dag bloeit, ik zal dus heel goed moeten opletten om dat niet te missen. Maar ik laat mijn orchideeën nooit alleen, ik kan de bloem dus niet missen! Ik verpotte heel voorzichtig de plant, gaf hem orchideeënmest en net genoeg water. De pot kreeg een ereplaats, ook al zat er nu nog geen bloem aan. Genietend zette ik me in de zetel. Een hele tijd zat ik daar in stilte, te kijken naar de nieuwe plant. Dan kwam juffrouw Linda weer binnen, rustig en stil zoals altijd. Ze zette haar boodschappen in de keuken en bracht me even later een kop koffie. Ze vertelde me dat ze beneden Clio was tegengekomen. Oei, dat mens weer, de haartjes kwamen omhoog op mijn armen. Juffrouw Linda zei dat ze haar had kunnen tegenhouden, anders had ze hier alweer gestaan. Ik moet er niet aan denken, ik griezel van haar opdringerige gezelschap! Nee, laat mij hier maar rustig zitten kijken naar mijn Flickingeria. Een groter plezier kun je me niet doen.
Wat ben ik gelukkig vandaag! Mijn nieuw bestelde orchidee is eindelijk toegekomen: een Flickingeria. Het is een heel zeldzame plant, die alleen in Java voorkomt. Ik heb er lang naar moeten zoeken, en nu heb ik hem eindelijk. Ik had er al heel veel over gelezen, foto’s bekeken, boeken en websites nageplozen. Het had veel moeite gekost om hem te bemachtigen. Je kunt dus wel geloven dat ik enorm blij ben. Juffrouw Linda kent mij goed genoeg om te weten dat ze me nu best gerust laat. Ik wil helemaal alleen kunnen genieten van mijn nieuwste aanwinst. Het meest bijzondere van deze orchidee is dat hij maar één dag bloeit, ik zal dus heel goed moeten opletten om dat niet te missen. Maar ik laat mijn orchideeën nooit alleen, ik kan de bloem dus niet missen! Ik verpotte heel voorzichtig de plant, gaf hem orchideeënmest en net genoeg water. De pot kreeg een ereplaats, ook al zat er nu nog geen bloem aan. Genietend zette ik me in de zetel. Een hele tijd zat ik daar in stilte, te kijken naar de nieuwe plant. Dan kwam juffrouw Linda weer binnen, rustig en stil zoals altijd. Ze zette haar boodschappen in de keuken en bracht me even later een kop koffie. Ze vertelde me dat ze beneden Clio was tegengekomen. Oei, dat mens weer, de haartjes kwamen omhoog op mijn armen. Juffrouw Linda zei dat ze haar had kunnen tegenhouden, anders had ze hier alweer gestaan. Ik moet er niet aan denken, ik griezel van haar opdringerige gezelschap! Nee, laat mij hier maar rustig zitten kijken naar mijn Flickingeria. Een groter plezier kun je me niet doen.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
9
Ik had het druk vandaag. Ik was al vroeg wakker, wachtte gespannen op de post. Vandaag kwam immers het nieuwe nummer van het orchideeëntijdschrift uit, met een catalogus van de meest zeldzame soorten. Ik verheugde me erop het helemaal uit te pluizen. Eindelijk, daar kwam juffrouw Linda met de post. Ik griste het tijdschrift haast uit haar handen, scheurde de plastic eraf en begon het eerst door te bladeren, zo nieuwsgierig was ik om te kijken wat er deze keer instond. Dan begon ik het systematisch te lezen, al die beschrijvingen van orchideeën. De meeste kende ik al wel, maar een aantal soorten waren volkomen nieuw voor mij. Ik legde het blad even opzij, ik zou straks wel verder lezen. Nu nam ik de bijbehorende catalogus in mijn handen. Ik had een vaste regel, ik bestelde telkens maar een drietal soorten. Ik zou natuurlijk elke soort die ik wilde kunnen kopen, maar dat deed ik niet. Ik wil langzaam elke nieuwe plant leren kennen, die verzorgen en bestuderen tot ik er alles van ken. Ik genoot ervan om de verschillende soorten te bekijken, de eigenschappen ervan te lezen en dan te kiezen wat ik deze keer zou bestellen. Ik bracht er uren mee door, het was een puur genot om hier mee bezig te zijn.
Gelukkig liet juffrouw Linda me gerust en ook die vervelende Clio liet zich niet zien. De afgelopen dagen had juffrouw Linda me weer geplaagd met enkele potentiële huwelijkskandidaten, maar ik had die weer deskundig afgepoeierd. Ze kende me goed genoeg om te weten dat ze vandaag niemand moest uitnodigen, vandaag was heilig voor mij, de dag van mijn nieuwe tijdschrift.
Na de middag verzorgde ik mijn planten, ik koesterde de bloemen, goot voorzichtig hier en daar wat mest bij, niet teveel, een paar druppeltjes maar. Daarna las ik verder in mijn boek ‘Orchideeënkoorts’, het prachtige boek van Eric Hansen, een verhaal over liefde, wellust en merkwaardige mensen. In het boek stonden allerhande verhalen over wat kwekers en verzamelaars van orchideeën drijft. Ik las er zoveel herkenbaars in, ik vergat plaats en tijd, las door tot juffrouw Linda zei dat ze het avondeten had opgediend. Met veel spijt legde ik het boek aan de kant en ging eten.
Ik had het druk vandaag. Ik was al vroeg wakker, wachtte gespannen op de post. Vandaag kwam immers het nieuwe nummer van het orchideeëntijdschrift uit, met een catalogus van de meest zeldzame soorten. Ik verheugde me erop het helemaal uit te pluizen. Eindelijk, daar kwam juffrouw Linda met de post. Ik griste het tijdschrift haast uit haar handen, scheurde de plastic eraf en begon het eerst door te bladeren, zo nieuwsgierig was ik om te kijken wat er deze keer instond. Dan begon ik het systematisch te lezen, al die beschrijvingen van orchideeën. De meeste kende ik al wel, maar een aantal soorten waren volkomen nieuw voor mij. Ik legde het blad even opzij, ik zou straks wel verder lezen. Nu nam ik de bijbehorende catalogus in mijn handen. Ik had een vaste regel, ik bestelde telkens maar een drietal soorten. Ik zou natuurlijk elke soort die ik wilde kunnen kopen, maar dat deed ik niet. Ik wil langzaam elke nieuwe plant leren kennen, die verzorgen en bestuderen tot ik er alles van ken. Ik genoot ervan om de verschillende soorten te bekijken, de eigenschappen ervan te lezen en dan te kiezen wat ik deze keer zou bestellen. Ik bracht er uren mee door, het was een puur genot om hier mee bezig te zijn.
Gelukkig liet juffrouw Linda me gerust en ook die vervelende Clio liet zich niet zien. De afgelopen dagen had juffrouw Linda me weer geplaagd met enkele potentiële huwelijkskandidaten, maar ik had die weer deskundig afgepoeierd. Ze kende me goed genoeg om te weten dat ze vandaag niemand moest uitnodigen, vandaag was heilig voor mij, de dag van mijn nieuwe tijdschrift.
Na de middag verzorgde ik mijn planten, ik koesterde de bloemen, goot voorzichtig hier en daar wat mest bij, niet teveel, een paar druppeltjes maar. Daarna las ik verder in mijn boek ‘Orchideeënkoorts’, het prachtige boek van Eric Hansen, een verhaal over liefde, wellust en merkwaardige mensen. In het boek stonden allerhande verhalen over wat kwekers en verzamelaars van orchideeën drijft. Ik las er zoveel herkenbaars in, ik vergat plaats en tijd, las door tot juffrouw Linda zei dat ze het avondeten had opgediend. Met veel spijt legde ik het boek aan de kant en ging eten.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
10
Orchideeënkoorts is werkelijk een fascinerend boek. Ik had gisterenavond nog lang voortgelezen. Het verhaal over die twee mannen die in Bolivië op zoek waren naar een uiterst zeldzame soort, waarvan iedereen dacht dat ze uitgestorven was, prachtig gewoon. Ik leefde met hun zoektocht mee, het ongeloof van hun gids, alle problemen die ze tegenkwamen en uiteindelijk het slagen van hun zoektocht naar de Paphiopedilum sanderianum. De gids vond het heel raar dat ze, toen ze de plant eindelijk gevonden hadden, hem niet meenamen, zelfs geen blaadje of wat zaadjes, maar gelukkig waren met een paar foto’s als bewijsmateriaal. Maar ik begreep dat perfect! Als ik de buitenwereld niet zo eng en bedreigend zou vinden, dan zou ik ook wat graag naar Bolivië of elders in Zuid-Amerika gaan, om daar de orchideeën in hun originele omgeving te zien bloeien. Nu stel ik me tevreden met het kijken naar foto’s in boeken. Ik heb een boekenkast vol boeken over orchideeën. Ik weet precies wat ik in welk boek kan terugvinden, zo dikwijls heb ik ze al vastgehad.
Vandaag verzorgde ik eerst minutieus en met veel liefde al mijn kindjes, mijn orchideeën. Toen mijn vader belde om te horen hoe het met mij is, vertelde ik hem met heel veel enthousiasme over mijn Flickingeria, over Orchideeënkoorts, over mijn nieuwe bestellingen. Hij vroeg me naar Norbert en vooral naar Clio. Deed zij het goed, had ik al kennis gemaakt? Ik zuchtte diep, tot in Monaco was het te horen. Ja, ik had haar al ontmoet, helaas wel. Vertrouwde ik haar niet, vroeg mijn vader? Ik antwoordde hem dat ik haar wel vertrouwde, als Norbert haar vertrouwde, zou het wel in orde zijn, zeker. Maar ze wilde mij erbij betrekken, ik moest mijn mening geven over de zaken, allemaal dingen die mij absoluut niet interesseren. Ik zou Clio pas goed weten te waarderen als ik haar nooit zou moeten zien, als ze al mijn zaken doet zonder mij ermee lastig te vallen. Een handtekening af en toe, maar dan echt heel af en toe, tot daar aan toe, maar verder moet dat mens niet gaan.
Kon mijn vader haar dat niet aan het verstand brengen?
Orchideeënkoorts is werkelijk een fascinerend boek. Ik had gisterenavond nog lang voortgelezen. Het verhaal over die twee mannen die in Bolivië op zoek waren naar een uiterst zeldzame soort, waarvan iedereen dacht dat ze uitgestorven was, prachtig gewoon. Ik leefde met hun zoektocht mee, het ongeloof van hun gids, alle problemen die ze tegenkwamen en uiteindelijk het slagen van hun zoektocht naar de Paphiopedilum sanderianum. De gids vond het heel raar dat ze, toen ze de plant eindelijk gevonden hadden, hem niet meenamen, zelfs geen blaadje of wat zaadjes, maar gelukkig waren met een paar foto’s als bewijsmateriaal. Maar ik begreep dat perfect! Als ik de buitenwereld niet zo eng en bedreigend zou vinden, dan zou ik ook wat graag naar Bolivië of elders in Zuid-Amerika gaan, om daar de orchideeën in hun originele omgeving te zien bloeien. Nu stel ik me tevreden met het kijken naar foto’s in boeken. Ik heb een boekenkast vol boeken over orchideeën. Ik weet precies wat ik in welk boek kan terugvinden, zo dikwijls heb ik ze al vastgehad.
Vandaag verzorgde ik eerst minutieus en met veel liefde al mijn kindjes, mijn orchideeën. Toen mijn vader belde om te horen hoe het met mij is, vertelde ik hem met heel veel enthousiasme over mijn Flickingeria, over Orchideeënkoorts, over mijn nieuwe bestellingen. Hij vroeg me naar Norbert en vooral naar Clio. Deed zij het goed, had ik al kennis gemaakt? Ik zuchtte diep, tot in Monaco was het te horen. Ja, ik had haar al ontmoet, helaas wel. Vertrouwde ik haar niet, vroeg mijn vader? Ik antwoordde hem dat ik haar wel vertrouwde, als Norbert haar vertrouwde, zou het wel in orde zijn, zeker. Maar ze wilde mij erbij betrekken, ik moest mijn mening geven over de zaken, allemaal dingen die mij absoluut niet interesseren. Ik zou Clio pas goed weten te waarderen als ik haar nooit zou moeten zien, als ze al mijn zaken doet zonder mij ermee lastig te vallen. Een handtekening af en toe, maar dan echt heel af en toe, tot daar aan toe, maar verder moet dat mens niet gaan.
Kon mijn vader haar dat niet aan het verstand brengen?
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk