MyTime17: Sara verhaal

[MyTime17]

Deel 91
Ik bleef maar stotteren en stamelen, tot Léon zei : Komaan Sara, vertel me maar alles, ook al is de waarheid niet zo leuk om aan te horen.
Ik begon dan maar te vertellen.
In het begin liep alles goed, we verwerkten samen ons verdriet, maar waren gelukkig en blij toen ons Renske geboren werd.
Toen ik zwanger geraakten van Léon begon alles mis te lopen, Simon begon me anders te bezien. Hij begon zich af te sluiten van mij, en van alle anderen. Behalve van Lieven.
Op een avond is hij niet thuis gekomen, maar de volgende dag zei hij dat er niets gebeurd was,
hij was bij lieven blijven slapen omdat hij te zat was en zo niet naar huis wou komen.
Ik vertrouwde Simon, ik was zelf niet bij lieven gaan vragen of het klopte.
Dat had je precies beter wel gedaan ? vroeg Léon.
Nee antwoordde ik, we wisten allebei als geen ander dat Lieven Simon altijd zou verdedigen.
Daarna werd het alleen maar erger vertelde ik verder.
Simon en ik kregen vaker ruzie, maar niet waar de kinderen bij waren.
Dat hadden we elkaar beloofd voor Renske geboren werd.
Ik vertelde dat ik er flink over nadacht om Simon te verlaten met de kinderen.
En heb je dat gedaan ? vroeg Léon.
Nee, dat heb ik niet gedaan. Ik wil vechten voor mijn huwelijk.
Ik zie Simon nog altijd even graag, na alles wat er gebeurd is.
En hoe gaat het nu met jullie?
Ik vertelde dat het al enkele weken goed ging.
Toen we op een dag s’ morgens samen lagen te praten hebben we elkaar beloofd om te vechten voor ons huwelijk.
We zien elkaar graag zei ik tegen Léon.
Dat geloof ik best Sara, maar dat is nog niet alles zie ik aan je gezicht.
Toen ik daarstraks binnenkwam in ons kantoor zei Simon tegen lieven dat hij het zeker moest weten voordat hij het aan mij zou vertellen?
Wat moest hij vertellen ? vroeg Léon.
Ik wist het niet, ik vroeg er ook achter.
Simon zei dat het een verrassing was en als hij het vertelde dan zou het geen verrassing meer zijn.
Wederom geloofde ik hem, en we bespraken mogelijkheden om Renske haar 4de verjaardag te vieren als gezin.
Toen ik daarna naar lieven moest, hoorde ik hem bellen met een zekere Inge.
Waar ging het gesprek over?
Over het feit dat Inge beweert dat …
Dat wat Sara? Wat beweert die Inge?
Dat Simon met haar de koffer is ingedoken en dat ze nu zwanger van hem is, floepte ik eruit.
Léon kon zijn oren niet geloven, ik voelde dat de auto even van de baan ging.
Dat meen je niet Sara, zeg dat het niet waar is zei Léon.
Ik zei dat ik het nog allemaal niet wist, ik was nadat ik het allemaal gehoord had naar buiten gelopen.
Ik moest alleen zijn vertelde ik, maar dat had ik beter niet gedaan antwoordde ik.
Hoe bedoel je Sara?
Ik vertelde in stukken het verhaal van de verkrachting, ik zag dat Léon alleen maar bleker werd naarmate ik mijn verhaal vormde.
Toen ik uitgesproken was vroeg hij : en wat ga je nu doen Sara?

[MyTime17]

Deel 92
Ik wist niet wat ik moest doen. Wat kon ik doen? Ik zag Simon nog altijd heel graag, ook na wat er allemaal gebeurd is.
We hadden elkaar beloofd om voor ons huwelijk te vechten, wat er ook gebeurde.
Enkel wist ik niet dat het zo snel was dat ik voor ons huwelijk moest vechten. Nee ik had even tijd nodig. Tijd nodig om na te denken.
Ik zou bij Simon weggaan, maar ik wilde hem zijn kinderen niet afnemen.
Ik zou later met Simon wel een regeling treffen. Ik wist bij wie ik terecht kon, iemand die Simon niet kende, en me daar zeker niet zou gaan zoeken. Ik vroeg aan Léon om me naar Precense te brengen, zodat ik de kinderen kon halen.
Hij vroeg waar hij me daarna kon afzetten. Ik zei dat ik vanuit precense wel thuis zou geraken.
Ik wist dat Margot vanmiddag op precense kwam, misschien kon hij met haar meerijden?
Hij vond het goed maar vroeg wel wat ik nu ging doen.
Ik moet nadenken Léon. Dus je gaat weg bij Simon? Ja, zo kan ik rustig over heel de situatie nadenken. En kan ik rustig beslissen wat ik ga doen.
Wil je van hem scheiden?
Dat heb ik niet gezegd, ik wil gewoon rustig kunnen nadenken. Als het waar is wat die Inge rondbazuint weet ik niet of ik Simon nog voor 100 % kan vertrouwen.
Maar je houdt ons toch op de hoogte, Margot en mij?
Natuurlijk Léon, maar ik kan niet beloven dat ik soms geen contact zal opnemen.
Ondertussen waren we bij Precense aangekomen. Margot stapte net uit de auto en zag dat ik samen was met Léon. Eerst was ze geschrokken maar ik zei dat het geen probleem was, later kon ze alles uitleggen.
Ik vroeg haar of zij en Léon de kindjes wilde ophalen uit de crèche, terwijl zou ik wat dossiers gaan halen.
Ze vroeg wat er aan de hand was. Léon zei dat hij het wel zou uitleggen terwijl ze de kinderen gingen halen.
Toen ik boven was zag ik Britt niet aan haar desk zitten wat goed was voor deze ene keer.
Wel zag ik Ellen zitten.
Ik vroeg aan Ellen of Simon en Lieven in de buurt waren. Ze antwoordde dat hij een afspraak had met Inge en dat Lieven mee was. Volgens haar was Simon niet goed gezind. Ik vroeg haar of ze niets tegen Simon wilde zeggen dat ik hier was geweest, ik kwam wat dossiers halen en was dan weer weg.
Ze vroeg verder niets, knikte enkel.
Toen ik terug buiten precense kwam zag ik Margot en Léon al staan met Renske en Léon op de arm. Ik pakte ze een voor een over en zette ze in de auto. Margot vroeg waar ik nu naartoe ging. Ik antwoordde dat ik iemand kende waar ik bij terecht kon, die me wel wilde helpen. Ik had de verkrachting van daarstraks even helemaal uit mijn hoofd kunnen verbannen. Ik vroeg aan Margot en Léon om voorlopig geen contact met mij op te nemen. Ik zou hen wel contacteren.
Dat was het laatste voor dat ik Precense en Simon achter mij liet liggen.
Misschien wel voor goed?.

[MyTime17]

Deel 93
Daar zat ik dan, in de auto. Ik stond nog steeds bij Présence, ik wist niet goed wat ik nu moest doen. Toen ik daar maar zat, kwamen alle beelden van die verkrachting weer voor me. Het was vreselijk om het precies opnieuw te beleven. Na een half uur voor me uit te staren begonnen de kindjes wat lastig te worden. Zij wilden natuurlijk spelen. Ik besloot dan maar om eerst naar huis te gaan en wat spulletjes te gaan halen van de kinderen en van mezelf. Daarna zou ik die vriend van me wel opbellen met de vraag of ik bij hem terecht kan. Toen ik de oprit van ons huis opreed zag ik de auto van Simon staan, hij was dus thuis. Ik zag dat hij bij het raam stond en mijn auto had herkend. Wegrijden kon ik dus niet meer, want de deur ging open. Hij deed de deur van de achterbank open en nam de kindjes uit de wagen. Tegen mij zei hij geen woord maar ik zag aan zijn gezicht dat hem iets dwars zat. Zou die Inge dan toch zwanger zijn van hem? Had hij me echt bedrogen? Ik wist niet meer wat ik moest denken. De beelden van de verkrachting flitste telkens weer voorbij. Toen ik eindelijk de living binnen kwam, hadden de kindjes al een van hun lievelingsspeelgoed vast. Ze gingen flink naar de kant waar al hun speelgoed stonden en begonnen daar met alle plezier heel wat lawaai te maken. Simon en ik lieten het voor deze keer maar gebeuren. Hij keek me aan met zo’n droevig gezicht, er zat hem echt iets dwars. Hij wandelde op me toe, nam mijn handen in de zijne en begon dan te praten. Hij had een grote stommiteit begaan en had daar nu vreselijk veel spijt van. Maar hij kon de klok niet meer terug draaien en zei dat hij de gevolgen maar moest dragen. Hij vertelde ook dat hij me echt niet kwijt wilde, en dat hij er echt vreselijk spijt van had. Hij begon dan te vertellen over die Inge terwijl ik zweeg. Hij vertelde over de periode dat het tussen ons slecht ging. Die avond dat hij met Lieven op de lappen was gegaan, was er iets gebeurd waar hij al weken met in zijn maag zat. En nu moest het eruit. Ik kon het echt niet geloven, hij had me echt bedrogen met die sloerie. Ik wrikte me los, weg van Simon. Hij stond er verbijsterd bij, maar vertelde toch verder. Op een bepaald moment was Lieven naar huis gegaan, maar Simon wilde nog blijven hangen. Hij wandelde op me toe, terwijl ik verder van hem afging staan. Toen vertelde hij dat hij die Inge was tegen gekomen. Het klikte tussen hen. Hij had een goed gesprek met haar, en toen kwam de oude Simon terug naar boven. Ze verleide elkaar en van het een kwam het ander zei hij. Je hebt dus met haar gevreeën riep ik hem toe. Ik was ondertussen heel kwaad geworden. Wij hadden elkaar toch eeuwige trouw gezworen riep ik. Simon zei da hij mijn reactie wel kon begrijpen maar dat hij nog niet alles had verteld. Ik kon me niet meer inhouden en riep hem toe dat hij dan toch die sloerie zwanger had gemaakt. Simon stond nu helemaal verbaasd voor zich uit te staren. Hoe weet je dat, was het enigste dat er uit kwam. Het is dus toch waar snikte ik. Hij vertelde dat ze inderdaad zwanger was, maar dat het niet van hem was. Ze wou hem gewoon strikken, hem voor haar hebben. Nu was ik helemaal overstuur, ik zat in een hoekje tegen de kast op de grond. Op dat moment voelde ik twee kinderhandjes over mijn handen lopen. Renske stond voor me. Ze had mama naar papa horen schreeuwen, en ze zag dat mama huilde, maar dat wilde ze niet. Daarom kwam ze mama troosten. Ik pakte haar vast en keek Simon ook die met tranen in zijn ogen tegenover me stond en Léon vast had. Hij was ook aan komen lopen, om ook mama en papa te troosten. Ik bleef Simon maar aankijken terwijl ik aan ons verleden dacht, en ook aan onze toekomst. Op dat moment wist ik dat ik Simon en de kindjes niet in de steek kon laten. Ook al nam ik de kinderen mee, dan nog liet ik hen naar mijn gevoel in de steek. Daarom zei ik tegen Simon dat ik bij hem zou blijven, maar dat ik niet meer bij hem zou slapen. Ik kon hem niet meer vertrouwen, alles was weg.

[MyTime17]

Deel 94
Ik zat op de grond, tegen de muur, nu realiseerde ik me het echt, Simon had me bedrogen, en en en en… en ik was verkracht. Alles kwam nu naar boven, al mijn gevoelens die ik de laatste uren had kunnen wegsteken voor iedereen en voor mezelf. Tranen biggelde over mijn wangen en gezicht. Ik begon steeds luider en dieper te huilen, ik voelde me met de minuut viezer en viezer worden. Ik stond op en snelde naar boven zonder nog maar iemand na te kijken. Simon liep achter me aan de trap op. Toen ik boven was en naar de badkamer liep, kon Simon helemaal niet meer volgen. Waar was ik mee bezig vroeg hij zich af. Ik snauwde hem toe dat het zijn zaken niet waren en dat hij me met rust moest laten. Ik gooide de deur voor zijn neus dicht en deed de deur op slot. Ik liet me terug op de vloer zakken en huilde nu alles eruit. Ik voelde me zo vernederd. Simon was toch nooit iets bij mij tekort gekomen? Oké, we hadden wat moeilijke tijden gekend, maar we waren er toch altijd samen uitgekomen, ook wanneer de kindjes ontvoerd waren. Ik kon het nog steeds niet geloven. Opeens ging de bel, maar ik besteedde er geen aandacht aan, Simon zou wel gaan open doen. Ik rechte mijn rug en kleedde me uit, de kleren deed ik in een zak, en borg ze ergens op waar niemand ze zou vinden. Je weet maar nooit, moest ik een klacht gaan neerleggen, maar tja tegen wie? Ik draaide de kraam open en stapte onder de douche. De hete stralen op mijn lichaam deden me goed, zo viel er toch een beetje stress van mijn lichaam af. Ik zakte door de benen en ging tegen de wand op mijn poep zitten. Zo zat ik daar, maar wat na te denken en alles te overwegen. Deed ik er goed aan om bij Simon te blijven? Zou ik hem ooit nog kunnen vertrouwen? Wat met de dame die het beweerde zwanger te zijn van hem? Simon zei wel dat het niet zo was, maar dat wist je maar pas zeker wanneer ze naar de gynaecoloog zou zijn geweest. Tot die tijd zou ik in onzekerheid leven wat betreft mijn huwelijk met Simon. Stel dat ze toch zwanger was, wat moest ik dan doen, hem dan toch verlaten of bij hem blijven en het kindje met Simon en zijn minnares samen opvoeden, doen alsof het ook van mij was? Wat als het niet zo was? Wat moest ik dan doen? Vergeten zou ik het nooit, maar zou ik het hem ooit kunnen vergeven, en hem een 2de kans geven? Ik wist het niet, ik werd er helemaal zot van. En dan was er nog die verkrachting, waar ik ook niet wist wat ik daar mee moest aanvangen. Pfff het werd me even teveel. Ik bleef nog een tijdje zo zitten, stond dan op en douchte me verder. Ik deed een warme pyjama aan en liep toen terug naar beneden. Beneden aan gekomen in de woonkamer kon ik mijn ogen niet geloven. Stonden er nu Margot en Léon ?