Woensdag 16 februari 2011
SARA
Liefste dagboek
Simon ging naar de Oase om de bezoekers te ontvangen. Ik trok me even terug met Luna. Lut had haar stil kunnen houden, maar nu had ons kleintje duidelijk honger. Na de voeding legde ik haar in de kinderwagen en ging het kamertje uit. Op de gang kreeg ik de schrik van mijn leven. Daar stond een man, een beetje verloren tegen de muur. Ik dacht eerst dat het Simon was, pas bij een tweede keer kijken zag ik dat het niet kon. Deze man had andere kleren aan, zijn haar lag anders en ook zijn houding was totaal anders. Simon was altijd fier en zelfverzekerd, deze man leek verlegen en onzeker, zijn schouders hingen wat af. Maar voor de rest, gewoon een dubbelganger, echt helemaal hetzelfde gezicht, dat kon toch niet, het leek wel een grap. Ik staarde de man aan, niet echt beleefd vreesde ik. Hij keek me wat angstig aan, keek naar de kinderwagen. Een zweem van een glimlach verscheen. Dan kwam een jonge blonde vrouw aangelopen. ‘Nicolas’ zei ze, ‘hier ben je, ik zocht je al’. De man draaide zich om en lachte. Zij knikte naar mij, nam de man, Nicolas dus, bij de hand en nam hem mee richting Oase. Ik volgde, nog altijd verbouwereerd. Ik parkeerde de kinderwagen in een rustig hoekje, ging naar Simon. Die was druk aan de praat met de gasten, maar trok me tegen zich aan en stelde me voor aan de mensen bij wie hij stond. Een zeker juffrouw Linda en mijnheer Faradir, die bij de Wingerd hoorden. Ik trok Simon wat opzij, ik kon het niet zwijgen, vertelde dat zijn dubbelganger hier rondliep. Juffrouw Linda hoorde wat ik zei, antwoordde dat het haar al opgevallen was, hoe Simon leek op haar pupil, Nicolas. Het maakte Simon nieuwsgierig, hij keek rond maar we zagen Nicolas niet direct. Linda zei dat ze hem even zou halen, maar we moesten niet schrikken, hij was nogal verlegen. Het duurde even, dan kwam ze terug met de man die ik in de gang gezien had, met het blonde meisje bij hem. Linda stelde ons aan hen voor, de vrouw heette Ella. Het was waar, de gelijkenis tussen Simon en Nicolas was frappant, hoe kon dit? We praatten even, ik vond zelfs dat hun stemmen wat op elkaar leken. Nicolas de Prins, zo heette hij, bleek hier de baas te zijn, of toch de zoon van de eigenaars, duidelijk geen eenvoudige familie. Zelf zei hij niet veel, maar Ella, zijn vriendin, babbelde meer. Ze leek me heel vriendelijk, ik voelde meteen sympathie voor haar. Maar dan braken we ons gesprek af, er kwamen klanten naar ons toe, die hadden onze aandacht nodig. Ik had het moeilijk om mijn aandacht erbij te houden, ik was nog altijd ondersteboven van deze vreemde ontmoeting. Maar dan vergat ik het, we kregen het druk, iedereen wilde met ons praten, de pers wilde ons interviewen. Een hele poos later kwam Ella op me af, zei stilletjes dat mijn kindje aan het wenen was en of ze haar uit de kinderwagen mocht nemen? Ik kon niet weg, het waren belangrijke klanten, knikte dankbaar ja. In een flits zag ik haar even later rondlopen in de gang, mijn kleine meisje op haar arm. Ik zat op hete kolen, zo vlug ik kon, nam ik beleefd afscheid van onze gesprekspartners en ging naar Luna. Nicolas stond bij Ella, samen bewonderden ze onze baby. Een moeder kan niet anders dan houden van wie van haar kind houdt, dat was nu niet anders. Ik sloot die twee meteen in mijn hart, ik weet niet hoe het mogelijk was, ik was anders niet zo gauw om vriendschappen te sluiten. Maar het klikte meteen, kwam het door de fysieke gelijkenis, ik weet het niet, maar het voelde gewoon heel natuurlijk aan. We babbelden nog wat, deze keer niet over de modeshow of over de kliniek, maar over Luna, mijn andere kinderen en over hen beide. Even later passeerden Leon en Margot. Ze bleven even bij ons staan, ik stelde Ella en Nicolas aan hen voor. Margot keek even peinzend, bekeek Nicolas goed, vroeg dan: ‘Nicolas, ben jij Nicolas de Prins, ja toch?’. Hij knikte. Dan kwam Margot met de oplossing van het raadsel: ‘dan zijn wij familie’. Nu was ik pas echt nieuwsgierig, maar spijtig genoeg kwam Marnix me halen, ik werd dringend binnen verwacht voor alweer een interview.
SIMON
Simon merkte dat Sara er haar volle aandacht niet bij had vanavond. Hij had zijn ‘dubbelganger’ ook ontmoet, maar het viel hem niet zo hard op, hij was er niet ondersteboven van. Sara precies wel, hij begreep het niet echt. Gelukkig dat hij zijn hoofd erbij hield, hij had al heel wat veelbelovende contacten gelegd vanavond. Het volk begon stilaan te verdwijnen, het werd rustiger. Nog twee interviews en dan waren ze ervan af. Dan kon het feestje nog even ontspannen verdergaan. Na het eerste interview zag hij aan een tafeltje zijn ma zitten praten met die Nicolas en Linda, het ging er nogal familiair aan toe, zag hij. Dat verwonderde hem een beetje, zijn ma was meestal nogal gereserveerd tegenover vreemden. Het leek wel of ze hen kende, zo geanimeerd verliep het gesprek. De laatste journalist was pas vertrokken en Sara trok hem aan zijn mouw mee naar het tafeltje. Onderweg ernaartoe vertelde ze wat Margot daarstraks zei tegen Nicolas: ‘Wij zijn familie’. Nu snapte ik al iets meer van haar opwinding. We gingen naar hen toe, Sara met grote vraagtekens in haar ogen. Hij zag het aan alles, ze had moeite om zich te bedwingen en niet meteen tussen te komen in het gesprek om te vragen hoe het nu zat met die familie. Simon lachte haar een beetje uit, Sara kon altijd zo nieuwsgierig zijn. Maar tegelijk vond hij dat zo lief aan haar, hij sloeg zijn arm om haar heen, vroeg aan zijn ouders of ze erbij mochten komen zitten. Zijn ma keek op, zei tegen hem: ‘Simon, mag ik je voorstellen aan Nicolas, je achter-achterneef’.
Ponkie: Sara en Simonverhaal
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
Deel 639
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
Deel 640
Woensdag 16 februari 2011
SARA
Liefste dagboek
Ik zag hoe geanimeerd Margot zat te praten met deze twee mensen van de Wingerd. De vrouw, Ella, stelde heel wat vragen, de man, Nicolas zat er stil bij. Hij was dus familie van Simon, dat verklaarde veel. Zo op iemand lijken zonder familiebanden, dat kon haast niet. We zetten ons mee aan tafel. Mijn nieuwsgierigheid was nog meer gewekt, ik kende heel weinig familie van Simon en van deze tak had ik nog nooit gehoord. Margot vertelde hoe de vork aan de steel zat. Simon en Nicolas waren verre familie: zij en Nicolas’ moeder Leonie waren achternichten. Margots moeder en de oma van Nicolas waren nichten. Margots oma, dus de overgrootmoeder van Simon en de overgrootvader van Nicolas waren zus en broer. Simon en Nicolas hadden dus dezelfde betovergrootouders. Niet echt dicht dus, maar toch familie. In hun jeugd zagen Margot en Leonie elkaar regelmatig op familiefeesten en societyfeestjes, maar dat was sterk verminderd, zeker sinds Nicolas’ ouders in Monaco woonden. Toch vond ik het leuk familie van Simon te ontmoeten. Al gauw waren we druk in gesprek over onze levens, onze bedrijven. Ella had me al gezien met Luna, ze wilde alles weten over haar en de andere kindjes. Bij Nicolas duurde het wat langer eer hij loskwam, maar toen ik vertelde dat vake groene vingers had en nog in een plantenbedrijf had gewerkt, begon hij toch mee te praten. Hij had boven in zijn loft een binnenserre en kweekte orchideeën. Erg boeiend, die wilde ik graag eens zien als dat ooit zou passen. Het werd later en later, af en toe kwamen mensen afscheid nemen, het feestje liep ten einde, ze begonnen al op te ruimen. We stonden op om te gaan helpen, namen hartelijk afscheid van Nicolas en Ella, vastbesloten om mekaar nog op te zoeken. Daarna vertrokken we naar huis, ik voelde me plots erg moe. Simon liep nog even mee met Fleur tot bij haar huis, ik legde Luna in haar bedje, ging nog eens bij de andere drie kijken en kroop dan in bed. Ik hield me nog net wakker tot Simon in bed kwam, legde me tegen hem aan en viel prompt in slaap.
ELLA
Ik was blij dat ik vanavond toch meegegaan was. Eerst wilde ik niet, zo’n chique modeshow, dat is niets voor mij. Maar Nicolas moest zich laten zien, Norbert vond dat nodig, zo’n eerste evenement met pers en alles, daar moest een de Prins aanwezig zijn. Nicolas had me gesmeekt om mee te gaan, alleen durfde hij niet goed, met mij aan mijn zij voelde hij zich veel zekerder. De kleren waren me wat té, maar de mensen die er rondliepen, vielen erg goed mee. En toen bleken de bazen ook nog eens familie van Nicolas. Tot nu toe kende ik alleen zijn ouders. Zijn moeder is wel vriendelijk, maar wat afstandelijk. Zijn vader moet me niet, wel als persoon, als dochter van Tessa. Maar als verloofde van Nicolas ziet hij me nog altijd niet zitten. Het was een verfrissing om eens andere familie tegen te komen. Vooral die jonge mensen, Sara en Simon vielen me ontzettend mee. Sara leek me, ondanks dat ze directeur was van zo’n groot bedrijf, toch heel eenvoudig, een beetje zoals ik. En Simon…alleen al doordat hij zoveel op Nicolas lijkt, vond ik hem heel vertrouwd aanvoelen. Ik zou hen graag wat beter leren kennen.
Na het feest gingen we naar boven. In de lift kuste Nicolas mij, we waren al heel de avond van elkaar af moeten blijven. Maar nu haalden we dat in. Linda was al gaan slapen, we hadden het rijk alleen. Ik bleef vannacht bij Nicolas slapen, het was veel te laat om nog naar Cindy te gaan en ik had ook wel wat veel gedronken. Ik woonde nog niet bij Nicolas, wilde niet te snel gaan, maar ik bleef toch regelmatig hier. Ik was zo verliefd op hem en hij op mij. We leerden mekaar nog maar pas goed kennen. Ook in bed was het nog allemaal nieuw, geen van beiden hadden we veel ervaring. Maar we verkenden elke keer mekaars lichaam wat verder, onze liefde werd steeds intenser. Wat keek ik uit naar onze trouwdag!
SARA
Liefste dagboek
Ik zag hoe geanimeerd Margot zat te praten met deze twee mensen van de Wingerd. De vrouw, Ella, stelde heel wat vragen, de man, Nicolas zat er stil bij. Hij was dus familie van Simon, dat verklaarde veel. Zo op iemand lijken zonder familiebanden, dat kon haast niet. We zetten ons mee aan tafel. Mijn nieuwsgierigheid was nog meer gewekt, ik kende heel weinig familie van Simon en van deze tak had ik nog nooit gehoord. Margot vertelde hoe de vork aan de steel zat. Simon en Nicolas waren verre familie: zij en Nicolas’ moeder Leonie waren achternichten. Margots moeder en de oma van Nicolas waren nichten. Margots oma, dus de overgrootmoeder van Simon en de overgrootvader van Nicolas waren zus en broer. Simon en Nicolas hadden dus dezelfde betovergrootouders. Niet echt dicht dus, maar toch familie. In hun jeugd zagen Margot en Leonie elkaar regelmatig op familiefeesten en societyfeestjes, maar dat was sterk verminderd, zeker sinds Nicolas’ ouders in Monaco woonden. Toch vond ik het leuk familie van Simon te ontmoeten. Al gauw waren we druk in gesprek over onze levens, onze bedrijven. Ella had me al gezien met Luna, ze wilde alles weten over haar en de andere kindjes. Bij Nicolas duurde het wat langer eer hij loskwam, maar toen ik vertelde dat vake groene vingers had en nog in een plantenbedrijf had gewerkt, begon hij toch mee te praten. Hij had boven in zijn loft een binnenserre en kweekte orchideeën. Erg boeiend, die wilde ik graag eens zien als dat ooit zou passen. Het werd later en later, af en toe kwamen mensen afscheid nemen, het feestje liep ten einde, ze begonnen al op te ruimen. We stonden op om te gaan helpen, namen hartelijk afscheid van Nicolas en Ella, vastbesloten om mekaar nog op te zoeken. Daarna vertrokken we naar huis, ik voelde me plots erg moe. Simon liep nog even mee met Fleur tot bij haar huis, ik legde Luna in haar bedje, ging nog eens bij de andere drie kijken en kroop dan in bed. Ik hield me nog net wakker tot Simon in bed kwam, legde me tegen hem aan en viel prompt in slaap.
ELLA
Ik was blij dat ik vanavond toch meegegaan was. Eerst wilde ik niet, zo’n chique modeshow, dat is niets voor mij. Maar Nicolas moest zich laten zien, Norbert vond dat nodig, zo’n eerste evenement met pers en alles, daar moest een de Prins aanwezig zijn. Nicolas had me gesmeekt om mee te gaan, alleen durfde hij niet goed, met mij aan mijn zij voelde hij zich veel zekerder. De kleren waren me wat té, maar de mensen die er rondliepen, vielen erg goed mee. En toen bleken de bazen ook nog eens familie van Nicolas. Tot nu toe kende ik alleen zijn ouders. Zijn moeder is wel vriendelijk, maar wat afstandelijk. Zijn vader moet me niet, wel als persoon, als dochter van Tessa. Maar als verloofde van Nicolas ziet hij me nog altijd niet zitten. Het was een verfrissing om eens andere familie tegen te komen. Vooral die jonge mensen, Sara en Simon vielen me ontzettend mee. Sara leek me, ondanks dat ze directeur was van zo’n groot bedrijf, toch heel eenvoudig, een beetje zoals ik. En Simon…alleen al doordat hij zoveel op Nicolas lijkt, vond ik hem heel vertrouwd aanvoelen. Ik zou hen graag wat beter leren kennen.
Na het feest gingen we naar boven. In de lift kuste Nicolas mij, we waren al heel de avond van elkaar af moeten blijven. Maar nu haalden we dat in. Linda was al gaan slapen, we hadden het rijk alleen. Ik bleef vannacht bij Nicolas slapen, het was veel te laat om nog naar Cindy te gaan en ik had ook wel wat veel gedronken. Ik woonde nog niet bij Nicolas, wilde niet te snel gaan, maar ik bleef toch regelmatig hier. Ik was zo verliefd op hem en hij op mij. We leerden mekaar nog maar pas goed kennen. Ook in bed was het nog allemaal nieuw, geen van beiden hadden we veel ervaring. Maar we verkenden elke keer mekaars lichaam wat verder, onze liefde werd steeds intenser. Wat keek ik uit naar onze trouwdag!
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
Deel 641
Donderdag 17 februari 2011
SARA
Liefste dagboek
Iedereen mocht vandaag wat later komen werken, hadden we afgesproken. Het was laat geworden gisteren en sommigen hadden een heel klein beetje te diep in het glas gekeken. Simon zeker niet, die kon zich dat niet meer permitteren als baas. Ook Lieven had zich erg beperkt, hij was trouwens niet zo lang gebleven, wilde Michèle niet te lang alleen laten met zo’n klein baby’tje. Vake had zich uitgeleefd, maar dat snapte ik wel. Hij was zo blij dat hij weer eens ergens mee naartoe kon, al was het dan op krukken. Hij had ervan genoten, iedereen was ook zo behulpzaam en vriendelijk geweest voor hem. En dat was te merken geweest aan het aantal glazen dat ze voor zijn neus gezet hadden. Ik had tegen Lut gezegd dat ze maar moesten uitslapen. Anke kon vandaag het cafetaria wel overnemen, dan kon zij een dagje thuisblijven bij vake.
Tegen tienen waren we op Présence. An had al alle kranten voor ons klaargelegd. We bekeken nieuwsgierig de recensies van de modeshow. Die vielen ontzettend mee. Dit was natuurlijk geen vakpers, de modebladen verschenen pas later. Er stonden een paar mooie foto’s bij, van onze collectie en de modellen, maar ook wat ‘society’ foto’s, van mij en Simon, zelfs met Luna erbij en ook van Nicolas en Ella. Bij een daarvan stond een onderschrift over een van de meest begeerde vrijgezellen die nu verloofd was. Ik wist dat niet eens, was dan ook niet geïnteresseerd in vrijgezellen, sinds ik Simon had. We liepen even naar het atelier om te kijken of Marnix er al was. Die was duidelijk nog gaan vieren nadien, hij had heel kleine oogjes. We wensten hem proficiat, zijn nieuwste collectie leek een groot succes te worden. Hij glunderde uiteraard van trots, hij was altijd blij als een kind met een compliment.
Terug in ons kantoor werd het heel druk. Mensen waar Simon gisteren mee gepraat had, belden l meteen voor een afspraak om onze collectie te verkopen of om met ons samen te werken. Ook onze eigen winkels deden meteen bestellingen, die gaven we aan Helena en Ferenc door. Leon belde ook op om ons nog eens te feliciteren. Dat deed me altijd veel, gelukwensen van hem, de oprichter van Présence. En Simon was nog steeds extra gevoelig voor een compliment van zijn vader. Die had nu geen reden meer om aan ons, of aan hem, te twijfelen, maar toch bleef het een teer punt bij Simon. Hij kon maar niet vergeten hoe hij het bijna verknoeid had en dat hij in ongenade was gevallen bij zijn pa, ook al was dat al lang allemaal achter de rug.
Net voor de middag ging ik naar de crèche om Luna te voeden. Hanne kwam even bij me zitten. Ze zei dat ze zo blij was dat we Peter een vast contract hadden aangeboden. Nu hij ook wat meer zekerheid had, zochten ze een appartement voor hen samen. Ze straalde, ik moest niet vragen of ze gelukkig was. Ze keek er echt naar uit om te gaan samenwonen. We praatten ook nog over Cathy, haar zus. Ze ging daar regelmatig een handje toesteken, zei ze, met poetsen en zo. Cathy kon dat niet meer zo goed aan en Arne was niet echt de handigste man op dat vlak. Ik lachte, Arne had veel kwaliteiten, maar huishouden was inderdaad niet zo aan hem besteed. Ik zei tegen Hanne dat ze me op tijd moest verwittigen als ze met drie het werk niet meer aan konden. Er zouden in de loop van het jaar nog heel wat baby’s bijkomen: Luka, Bas, de baby van Helena en de drie van Cathy. Ook in het naaiatelier was iemand zwanger en werd iemand binnenkort papa. Tot nu toe ging het, zei Cathy, maar in vakantieperiodes kon het al eens moeilijker worden. Zeker omdat Joppe en Myrte natuurlijk altijd samen vakantie wilden hebben. Alleen kon ze het zeker niet aan. Ze hadden af en toe hulp van stagiaires, die namen wel wat werk uit handen, maar moesten ook begeleid worden. Amber en Kasper sliepen, die zag ik dus niet. Ik ging na de voeding naar het cafetaria. Simon zat al te eten met Helena. Ik bestelde een broodje bij Anke en ging bij hen zitten. Ze hadden het over de winkels en over mogelijke uitbreiding. Vooral de prospectie die we vorig jaar gedaan hadden op de Canarische eilanden, leek nu tot een goed einde te komen. Helena en Ferenc gingen er binnenkort naartoe. Ik zei dat ze gerust Steven en Leen mochten meenemen en er een werkvakantie van maken. Nu zou dat nog net gaan voor Helena, later zou ze niet meer mogen vliegen en met een baby zou het ook niet lukken.
Na het eten werkten we keihard voort, er was heel veel te organiseren en te berekenen. Toch stopten we op tijd, we haalden de kleintjes op en gingen naar huis. Lut had David opgehaald, die was heerlijk met zijn grootvake aan het spelen. Wie van de twee er het meest plezier aan had, was niet te zeggen. Ons vake glunderde in elk geval! Lut had zelfs al gekookt, ik zou hen nog missen als ze weer op hun eigen appartement woonden. Al zou ik het ook weer leuk vinden om wat meer alleen met Simon te zijn. Niet dat ze ons stoorden, maar alleen al het idee dat ze er waren, beperkte ons toch soms.
Vanavond trokken we op tijd naar boven. We lagen in bed, we praatten eerst wat, knuffelden en kusten mekaar. Al gauw werd het meer dan dat, ik verlangde naar hem en hij duidelijk naar mij. De passie laaide op, het kussen werd steeds intensiever, Simon zette mijn lichaam in vuur en vlam, alleen maar met zijn tong, die hij over alle plekjes liet glijden. Ik kreunde als hij gevoelige plaatsjes bereikte, kronkelde onder zijn aanrakingen. Ik streelde hem ook, bracht hem in de hoogste graad van opwinding. Lang kon het niet meer duren, mijn lichaam schreeuwde om het zijne en hij verlangde ook hevig naar mij. Toch bleven we mekaar nog tot het uiterste opwinden. Pas toen we allebei haast niet meer konden, maakten we onze lichamen een en voerden we mekaar heel gauw naar een intensief hoogtepunt. We bleven nog even nagenieten van elkaar, tot het tijd werd voor Luna’s laatste voeding.
SIMON
Terwijl Sara Luna voedde, praatten ze nog even, vooral over die merkwaardige ontmoeting gisteren. Sara vroeg zich af hoe het kwam dat hij nooit over zijn verdere familie sprak. Simon dacht er even over na. Zijn ouders waren nooit erg familieziek geweest, daar hadden ze geen tijd voor. Net zoals ze weinig tijd hadden voor hun eigen zoon, dacht hij, nog altijd wat bitter. Af en toe zagen ze de familie wel, bij grote gelegenheden, een huwelijk, een begrafenis, dat soort dingen. Hij dacht er over na, herinnerde zich Nicolas wel. Lang geleden, nog voor Helena en Alexander hun intrede bij hen hadden gedaan, was er een feest, een trouw dacht hij. Alle aanwezige kinderen hadden zich toen geamuseerd, maar dat ene vreemde jongetje zat aan de kant alsof hij er liever niet was geweest. En ook later, toen ze wat groter waren, zat hij altijd wat schuw naar hen te kijken, of hij kwam gewoon niet mee met zijn ouders. Die hadden daar altijd een verontschuldiging voor, ziek, aan het studeren, … Daarom dat hij Nicolas ook helemaal uit het oog had verloren. Hij had hem zelfs niet herkend, ondanks het feit dat iedereen zei dat ze zo op mekaar leken. Zelf zag hij dat niet, maar dat was normaal, dacht hij. Hij was wel enorm veranderd, het feit alleen al dat hij er was, dat hij onder de mensen durfde komen. Hij zei nog altijd niet veel, bleef wat wereldvreemd, leek het Simon, maar toch, hij was er, hij zei af en toe iets. Misschien was het wel de invloed van zijn verloofde, Ella. Dat zag er een alleraardigst meisje uit, vriendelijk, charmant en praatgraag. Ze zagen mekaar duidelijk heel graag, was hem opgevallen. Sara vroeg of Simon nog zo van die geheimen had? Simon vond dat geen geheimen, het was gewoonweg nooit in hem opgekomen om het daarover te hebben. Hij beloofde dat ze in het weekend in oude fotoalbums zouden duiken, kijken of hij daar nog familie van herkende. Maar, repliceerde hij, van Sara’s familie kende hij ook alleen maar een neef.
Luna was intussen verzadigd, haar oogjes vielen weer dicht. Ze deden het licht uit, kropen lekker dicht tegen elkaar aan. Sara liet Simon beloven de familiebanden wat meer aan te halen. Ze vond Ella meteen heel sympathiek en Nicolas intrigeerde haar. Konden ze hen niet eens uitnodigen voor een etentje? Simon vond het een goed idee, Sara had nog altijd goede ideeën. En wat zou hij haar kunnen weigeren, ze had hem daarstraks weer zo doen genieten! Daar aan denken deed hem het alweer warm krijgen. Hij trok Sara dicht tegen zich aan, begon haar weer te strelen, kuste haar hals, beet zachtjes in haar oorlelletje, masseerde voorzichtig haar borsten. Een beetje tot zijn verbazing reageerde ze meteen. Van vermoeidheid leek geen sprake. Hij durfde nu wat meer, liet zijn handen langzaam zakken. Ze gaf zich helemaal aan hem over, genoot van zijn strelingen. Dan draaide ze hem op zijn rug, ging schrijlings over hem heen zitten en begon hem te kussen, te strelen, te likken. Hij wist niet waar hij het had, dit voelde zo, zo, niet uit te drukken, zo vreselijk zalig. Ze prikkelde hem enorm, hij trilde er helemaal van, sidderingen trokken door zijn lichaam, hij kon er niet genoeg van krijgen. Ze was ook helemaal niet van plan om te stoppen, bereikte met haar tong elk deeltje van zijn lichaam, zette hem in vuur en vlam. Ze bleef hem opwinden, tot het hem bijna te veel werd. Hij kon zich niet meer inhouden, wild draaide hij haar op haar rug en legde zich over haar heen, klaar om dit brandende verlangen te blussen. Genieten, passie, hoogtepunt, explosie, het volgde mekaar op in een steeds opzwepender ritme. Pas aan het eind daarvan daalde de rust weer, de passie was gaan liggen, het vuur was geblust. Het zou morgen pijn doen om op te staan…
SARA
Liefste dagboek
Iedereen mocht vandaag wat later komen werken, hadden we afgesproken. Het was laat geworden gisteren en sommigen hadden een heel klein beetje te diep in het glas gekeken. Simon zeker niet, die kon zich dat niet meer permitteren als baas. Ook Lieven had zich erg beperkt, hij was trouwens niet zo lang gebleven, wilde Michèle niet te lang alleen laten met zo’n klein baby’tje. Vake had zich uitgeleefd, maar dat snapte ik wel. Hij was zo blij dat hij weer eens ergens mee naartoe kon, al was het dan op krukken. Hij had ervan genoten, iedereen was ook zo behulpzaam en vriendelijk geweest voor hem. En dat was te merken geweest aan het aantal glazen dat ze voor zijn neus gezet hadden. Ik had tegen Lut gezegd dat ze maar moesten uitslapen. Anke kon vandaag het cafetaria wel overnemen, dan kon zij een dagje thuisblijven bij vake.
Tegen tienen waren we op Présence. An had al alle kranten voor ons klaargelegd. We bekeken nieuwsgierig de recensies van de modeshow. Die vielen ontzettend mee. Dit was natuurlijk geen vakpers, de modebladen verschenen pas later. Er stonden een paar mooie foto’s bij, van onze collectie en de modellen, maar ook wat ‘society’ foto’s, van mij en Simon, zelfs met Luna erbij en ook van Nicolas en Ella. Bij een daarvan stond een onderschrift over een van de meest begeerde vrijgezellen die nu verloofd was. Ik wist dat niet eens, was dan ook niet geïnteresseerd in vrijgezellen, sinds ik Simon had. We liepen even naar het atelier om te kijken of Marnix er al was. Die was duidelijk nog gaan vieren nadien, hij had heel kleine oogjes. We wensten hem proficiat, zijn nieuwste collectie leek een groot succes te worden. Hij glunderde uiteraard van trots, hij was altijd blij als een kind met een compliment.
Terug in ons kantoor werd het heel druk. Mensen waar Simon gisteren mee gepraat had, belden l meteen voor een afspraak om onze collectie te verkopen of om met ons samen te werken. Ook onze eigen winkels deden meteen bestellingen, die gaven we aan Helena en Ferenc door. Leon belde ook op om ons nog eens te feliciteren. Dat deed me altijd veel, gelukwensen van hem, de oprichter van Présence. En Simon was nog steeds extra gevoelig voor een compliment van zijn vader. Die had nu geen reden meer om aan ons, of aan hem, te twijfelen, maar toch bleef het een teer punt bij Simon. Hij kon maar niet vergeten hoe hij het bijna verknoeid had en dat hij in ongenade was gevallen bij zijn pa, ook al was dat al lang allemaal achter de rug.
Net voor de middag ging ik naar de crèche om Luna te voeden. Hanne kwam even bij me zitten. Ze zei dat ze zo blij was dat we Peter een vast contract hadden aangeboden. Nu hij ook wat meer zekerheid had, zochten ze een appartement voor hen samen. Ze straalde, ik moest niet vragen of ze gelukkig was. Ze keek er echt naar uit om te gaan samenwonen. We praatten ook nog over Cathy, haar zus. Ze ging daar regelmatig een handje toesteken, zei ze, met poetsen en zo. Cathy kon dat niet meer zo goed aan en Arne was niet echt de handigste man op dat vlak. Ik lachte, Arne had veel kwaliteiten, maar huishouden was inderdaad niet zo aan hem besteed. Ik zei tegen Hanne dat ze me op tijd moest verwittigen als ze met drie het werk niet meer aan konden. Er zouden in de loop van het jaar nog heel wat baby’s bijkomen: Luka, Bas, de baby van Helena en de drie van Cathy. Ook in het naaiatelier was iemand zwanger en werd iemand binnenkort papa. Tot nu toe ging het, zei Cathy, maar in vakantieperiodes kon het al eens moeilijker worden. Zeker omdat Joppe en Myrte natuurlijk altijd samen vakantie wilden hebben. Alleen kon ze het zeker niet aan. Ze hadden af en toe hulp van stagiaires, die namen wel wat werk uit handen, maar moesten ook begeleid worden. Amber en Kasper sliepen, die zag ik dus niet. Ik ging na de voeding naar het cafetaria. Simon zat al te eten met Helena. Ik bestelde een broodje bij Anke en ging bij hen zitten. Ze hadden het over de winkels en over mogelijke uitbreiding. Vooral de prospectie die we vorig jaar gedaan hadden op de Canarische eilanden, leek nu tot een goed einde te komen. Helena en Ferenc gingen er binnenkort naartoe. Ik zei dat ze gerust Steven en Leen mochten meenemen en er een werkvakantie van maken. Nu zou dat nog net gaan voor Helena, later zou ze niet meer mogen vliegen en met een baby zou het ook niet lukken.
Na het eten werkten we keihard voort, er was heel veel te organiseren en te berekenen. Toch stopten we op tijd, we haalden de kleintjes op en gingen naar huis. Lut had David opgehaald, die was heerlijk met zijn grootvake aan het spelen. Wie van de twee er het meest plezier aan had, was niet te zeggen. Ons vake glunderde in elk geval! Lut had zelfs al gekookt, ik zou hen nog missen als ze weer op hun eigen appartement woonden. Al zou ik het ook weer leuk vinden om wat meer alleen met Simon te zijn. Niet dat ze ons stoorden, maar alleen al het idee dat ze er waren, beperkte ons toch soms.
Vanavond trokken we op tijd naar boven. We lagen in bed, we praatten eerst wat, knuffelden en kusten mekaar. Al gauw werd het meer dan dat, ik verlangde naar hem en hij duidelijk naar mij. De passie laaide op, het kussen werd steeds intensiever, Simon zette mijn lichaam in vuur en vlam, alleen maar met zijn tong, die hij over alle plekjes liet glijden. Ik kreunde als hij gevoelige plaatsjes bereikte, kronkelde onder zijn aanrakingen. Ik streelde hem ook, bracht hem in de hoogste graad van opwinding. Lang kon het niet meer duren, mijn lichaam schreeuwde om het zijne en hij verlangde ook hevig naar mij. Toch bleven we mekaar nog tot het uiterste opwinden. Pas toen we allebei haast niet meer konden, maakten we onze lichamen een en voerden we mekaar heel gauw naar een intensief hoogtepunt. We bleven nog even nagenieten van elkaar, tot het tijd werd voor Luna’s laatste voeding.
SIMON
Terwijl Sara Luna voedde, praatten ze nog even, vooral over die merkwaardige ontmoeting gisteren. Sara vroeg zich af hoe het kwam dat hij nooit over zijn verdere familie sprak. Simon dacht er even over na. Zijn ouders waren nooit erg familieziek geweest, daar hadden ze geen tijd voor. Net zoals ze weinig tijd hadden voor hun eigen zoon, dacht hij, nog altijd wat bitter. Af en toe zagen ze de familie wel, bij grote gelegenheden, een huwelijk, een begrafenis, dat soort dingen. Hij dacht er over na, herinnerde zich Nicolas wel. Lang geleden, nog voor Helena en Alexander hun intrede bij hen hadden gedaan, was er een feest, een trouw dacht hij. Alle aanwezige kinderen hadden zich toen geamuseerd, maar dat ene vreemde jongetje zat aan de kant alsof hij er liever niet was geweest. En ook later, toen ze wat groter waren, zat hij altijd wat schuw naar hen te kijken, of hij kwam gewoon niet mee met zijn ouders. Die hadden daar altijd een verontschuldiging voor, ziek, aan het studeren, … Daarom dat hij Nicolas ook helemaal uit het oog had verloren. Hij had hem zelfs niet herkend, ondanks het feit dat iedereen zei dat ze zo op mekaar leken. Zelf zag hij dat niet, maar dat was normaal, dacht hij. Hij was wel enorm veranderd, het feit alleen al dat hij er was, dat hij onder de mensen durfde komen. Hij zei nog altijd niet veel, bleef wat wereldvreemd, leek het Simon, maar toch, hij was er, hij zei af en toe iets. Misschien was het wel de invloed van zijn verloofde, Ella. Dat zag er een alleraardigst meisje uit, vriendelijk, charmant en praatgraag. Ze zagen mekaar duidelijk heel graag, was hem opgevallen. Sara vroeg of Simon nog zo van die geheimen had? Simon vond dat geen geheimen, het was gewoonweg nooit in hem opgekomen om het daarover te hebben. Hij beloofde dat ze in het weekend in oude fotoalbums zouden duiken, kijken of hij daar nog familie van herkende. Maar, repliceerde hij, van Sara’s familie kende hij ook alleen maar een neef.
Luna was intussen verzadigd, haar oogjes vielen weer dicht. Ze deden het licht uit, kropen lekker dicht tegen elkaar aan. Sara liet Simon beloven de familiebanden wat meer aan te halen. Ze vond Ella meteen heel sympathiek en Nicolas intrigeerde haar. Konden ze hen niet eens uitnodigen voor een etentje? Simon vond het een goed idee, Sara had nog altijd goede ideeën. En wat zou hij haar kunnen weigeren, ze had hem daarstraks weer zo doen genieten! Daar aan denken deed hem het alweer warm krijgen. Hij trok Sara dicht tegen zich aan, begon haar weer te strelen, kuste haar hals, beet zachtjes in haar oorlelletje, masseerde voorzichtig haar borsten. Een beetje tot zijn verbazing reageerde ze meteen. Van vermoeidheid leek geen sprake. Hij durfde nu wat meer, liet zijn handen langzaam zakken. Ze gaf zich helemaal aan hem over, genoot van zijn strelingen. Dan draaide ze hem op zijn rug, ging schrijlings over hem heen zitten en begon hem te kussen, te strelen, te likken. Hij wist niet waar hij het had, dit voelde zo, zo, niet uit te drukken, zo vreselijk zalig. Ze prikkelde hem enorm, hij trilde er helemaal van, sidderingen trokken door zijn lichaam, hij kon er niet genoeg van krijgen. Ze was ook helemaal niet van plan om te stoppen, bereikte met haar tong elk deeltje van zijn lichaam, zette hem in vuur en vlam. Ze bleef hem opwinden, tot het hem bijna te veel werd. Hij kon zich niet meer inhouden, wild draaide hij haar op haar rug en legde zich over haar heen, klaar om dit brandende verlangen te blussen. Genieten, passie, hoogtepunt, explosie, het volgde mekaar op in een steeds opzwepender ritme. Pas aan het eind daarvan daalde de rust weer, de passie was gaan liggen, het vuur was geblust. Het zou morgen pijn doen om op te staan…
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
Deel 642
Vrijdag 18 februari 2011
ELLA
Vandaag kwamen Nicolas’ ouders weer op bezoek. Ik herinnerde mij de vorige keer, toen Nicolas mij voorgesteld had. Zijn moeder leek me wel te aanvaarden, maar zij had duidelijk niets te zeggen, haar mans wil was wet. En die vond me te min voor zijn zoon. Ik was dan ook maar Ella, de dochter van Tessa. Het leek wel of hij mijn mama heel graag had gehad, maar toch was ik niet goed genoeg voor het geslacht de Prins. Ik had ook geen goede opvoeding gehad, kon tot voor kort niet lezen of schrijven, was nauwelijks naar school geweest, kon niets, alleen maar poetsen. Ik vond dat poetsen niet erg, deed het zelfs graag, samen met Frederico en Carmen, maar ik mocht niet meer voor Nicolas, dat wilde hij absoluut niet. Maar niets doen was niets voor mij. Daarom besloot ik, nu ik mijn diploma lagere school had, meteen verder te gaan. Mijn droom, verpleegster worden zoals mijn mama, had ik nog niet opgeborgen ook al was ik nu verloofd met Nicolas. Ik sprak er met hem over en hij was direct enthousiast. Hij beloofde mij te helpen studeren en we zetten ons samen achter de computer om op te zoeken wat ik er voor moest doen en waar ik studieboeken kon halen. We begonnen goed, maar Nicolas vond het opwindend dat ik zo dicht bij hem zat, hij streelde mijn hand, drukte kusjes op mijn wang, draaide mijn gezicht naar zich toe. Wow, wat volgde was zo’n adembenemende kus, die mij direct naar meer deed verlangen. We verloren ons volledig in mekaar, tot Linda binnenkwam met de koffie. Ze verontschuldigde zich omdat ze ons zo duidelijk stoorde. Het magische moment was voorbij en we deden verder waar we mee bezig waren, informatie opzoeken.
Linda was heel lief voor mij, ze had me helemaal aanvaard. Ze deed alles voor Nicolas, hield van hem, meer dan zijn eigen moeder. Ze zag hoe gelukkig ik Nicolas maakte, hij leek een heel andere man te zijn geworden, zei ze dikwijls. Daarom had ze mij in haar hart gesloten. Ik had haar ook heel graag, na Cindy was ze nu al mijn beste vriendin. Ik mocht hier nu niet meer schoonmaken, maar hielp haar graag in de keuken. Ik was nog niet zo handig, maar ze deed het mij allemaal zo goed en eenvoudig voor, ik zou het wel leren. Ook nu vroeg ik of ik haar met het middageten mocht helpen. Ze had veel te doen nu Nicolas’ ouders kwamen lunchen. Patatten schillen kon ik al als de besten, al haatte ik dat, ik had bij Tarantula genoeg aardappelen geschild voor de rest van mijn leven. Maar Linda leerde me de fijnere dingen, groente in roosjes snijden, appeltaart bakken, borden netjes schikken. Ik wist niet dat koken zo leuk kon zijn. Met zo bezig te zijn, vergat ik zenuwachtig te zijn voor de komst van mijnheer en mevrouw de Prins.
Nicolas was bezig in zijn serre. Ik bewonderde hem, zijn passie voor zijn orchideeën. Hij kon daar zo in opgaan, hij deed alles om zijn planten te laten groeien en bloeien. Sommige mensen lachten daarom, maar ik vond het alleen maar mooi, die gedrevenheid.
Toen het eten bijna klaar was, verwittigde Linda Nicolas. Hij moest zich klaarmaken, zijn ouders zouden er zo dadelijk zijn. Ook mij stuurde ze de keuken uit om me een beetje op te frissen. Plots gierden de zenuwen door mijn keel, zou dit etentje weer zo kil verlopen als de vorige keer? Nicolas probeerde me te kalmeren, hij hield van mij, wat zijn vader ook zou zeggen, hij zette zijn trouwplannen door. Dat kalmeerde me nauwelijks, ik wilde niet de oorzaak zijn van een ruzie tussen Nicolas en zijn vader. Ik die een gezin, een familie zo belangrijk vond, wilde niet tussen hem en zijn ouders in staan.
Daar waren ze al. Ik ademde diep in, besloot me niet te laten doen, zette mijn vriendelijkste gezicht op en ging hen, samen met Nicolas, tegemoet. Ik kreeg van allebei een hand, nog altijd even kil, maar ik zag dat ze Nicolas precies zo behandelden. Dat was duidelijk gewoon hun manier van doen. Ik was anders gewend, de warmte van Cindy en Anthony pasten veel meer bij mij. Maar ik paste me aan, zei hen vriendelijk goedendag, maar zweeg verder. Leonie, Nicolas’ mama, deed haar best om vriendelijk te zijn, maar Antoine, zijn vader, deed erg neerbuigend. Ik was al klein, maar ik voelde me nog veel kleiner tegenover hem. Gelukkig gingen we snel aan tafel. Ik deed mijn best om zo netjes mogelijk te eten, niet te morsen, het juiste bestek te gebruiken. Ik keek af en toe stiekem naar Nicolas, deed dan hetzelfde als hij. Er vielen lange stiltes tijdens het eten. Gezellig vond ik het niet, ik zou er veel voor geven om nu bij Linda in de keuken te zijn. Maar ik wilde sterk zijn, Nicolas steunen tegenover zijn ouders. Onder tafel gaf hij me een bemoedigend kneepje in mijn hand. Ik glimlachte naar hem, we waren blij dat we dit samen doormaakten.
NICOLAS
Nicolas was gelukkig met Ella aan zijn zijde, al voelde hij de afkeuring van zijn papa. Die zei niets, maar zijn houding, zijn ogen verraadden zijn gedachten. Nicolas kende hem goed genoeg om te weten wat dit betekende, maar hij was vast van plan zich dit keer niet te laten doen. Ella had zijn hele leven veranderd, hij hield met heel zijn hart van haar, hij zou haar nooit opgeven, nooit, nooit. Zijn vader mocht doen wat hij wou, hem uit de loft zetten, hem onterven, maar hij zou met Ella trouwen! Zijn mama was oprecht bezorgd om hem, hij wist wel dat ze hem graag zag, hem gelukkig wilde zien. Maar mama was zwak, dikwijls ziek, ze kon niet op tegen papa. Als hij iets besliste, kon zij er niets aan doen.
Krampachtig probeerden ze een gesprek gaande te houden, maar het lukte niet zo goed. Hij begon dan maar over het idee van Norbert, om de lobby en de Oase te verhuren voor exclusieve feestjes. Zijn papa had er al over gehoord, vroeg hoe het gisteren verlopen was. Nicolas, bijgestaan door Ella, vertelde over de modeshow en over Présence. Hij vertelde ook dat ze familie hadden ontmoet, Simon van Wijck en zijn ouders, Margot en Leon. Zijn mama reageerde meteen, ja, Margot, haar achternicht, dat was lang geleden. Ze waren nog op het huwelijk geweest van Simon, vroeg aan Antoine of hij het zich herinnerde. Die haalde zijn neus wat op, ja hij wist het nog, die was getrouwd met een meisje uit heel andere kringen, echt niets voor een van Wijck. Hij keek daarbij naar Ella, alsof hij wilde zeggen, net zoals jij, die horen niet thuis bij ons. Nicolas voelde het, hij begon meteen te vertellen dat hij Sara ook ontmoet had, een heel mooie, vlotte vrouw, die naar het schijnt, nog meer dan Simon, Présence had gered van een gewisse ondergang. Ze had het opnieuw doen bloeien en het was nu een hele grote speler in de modewereld. Leonie herinnerde er Nicolas aan dat hij ook voor dat huwelijk was uitgenodigd, maar niet had willen meegaan. ‘Je was toen heel ziek’ voegde ze er vergoelijkend aan toe. Nu herinnerde Nicolas het zich weer, hij zat toen in een heel slechte periode, durfde helemaal de loft niet meer uit. Het eten verliep nu wat minder stroef, zijn mama vertelde over de familie, Ella durfde ook al eens wat zeggen. Toch was Nicolas blij dat de lunch achter de rug was, zijn mama zich terugtrok om te gaan rusten en zijn papa naar beneden trok, naar Norbert en dokter Arends. Nicolas trok Ella tegen zich aan, kuste haar, zei dat ze het heel goed gedaan had. Zij twee, daar kon niemand tussen komen, zei hij. Hij zag Ella wat bedenkelijk kijken, maar hij zei dat ze daar niet aan mocht twijfelen. Ze zetten zich in de zetel, brachten het volgend half uur door met kussen en knuffelen. Dan moest Ella vertrekken. Hij wilde haar niet laten gaan, maar het moest. Met nog een laatste innige kus aan de lift liet hij haar dan toch vertrekken.
ELLA
Vandaag kwamen Nicolas’ ouders weer op bezoek. Ik herinnerde mij de vorige keer, toen Nicolas mij voorgesteld had. Zijn moeder leek me wel te aanvaarden, maar zij had duidelijk niets te zeggen, haar mans wil was wet. En die vond me te min voor zijn zoon. Ik was dan ook maar Ella, de dochter van Tessa. Het leek wel of hij mijn mama heel graag had gehad, maar toch was ik niet goed genoeg voor het geslacht de Prins. Ik had ook geen goede opvoeding gehad, kon tot voor kort niet lezen of schrijven, was nauwelijks naar school geweest, kon niets, alleen maar poetsen. Ik vond dat poetsen niet erg, deed het zelfs graag, samen met Frederico en Carmen, maar ik mocht niet meer voor Nicolas, dat wilde hij absoluut niet. Maar niets doen was niets voor mij. Daarom besloot ik, nu ik mijn diploma lagere school had, meteen verder te gaan. Mijn droom, verpleegster worden zoals mijn mama, had ik nog niet opgeborgen ook al was ik nu verloofd met Nicolas. Ik sprak er met hem over en hij was direct enthousiast. Hij beloofde mij te helpen studeren en we zetten ons samen achter de computer om op te zoeken wat ik er voor moest doen en waar ik studieboeken kon halen. We begonnen goed, maar Nicolas vond het opwindend dat ik zo dicht bij hem zat, hij streelde mijn hand, drukte kusjes op mijn wang, draaide mijn gezicht naar zich toe. Wow, wat volgde was zo’n adembenemende kus, die mij direct naar meer deed verlangen. We verloren ons volledig in mekaar, tot Linda binnenkwam met de koffie. Ze verontschuldigde zich omdat ze ons zo duidelijk stoorde. Het magische moment was voorbij en we deden verder waar we mee bezig waren, informatie opzoeken.
Linda was heel lief voor mij, ze had me helemaal aanvaard. Ze deed alles voor Nicolas, hield van hem, meer dan zijn eigen moeder. Ze zag hoe gelukkig ik Nicolas maakte, hij leek een heel andere man te zijn geworden, zei ze dikwijls. Daarom had ze mij in haar hart gesloten. Ik had haar ook heel graag, na Cindy was ze nu al mijn beste vriendin. Ik mocht hier nu niet meer schoonmaken, maar hielp haar graag in de keuken. Ik was nog niet zo handig, maar ze deed het mij allemaal zo goed en eenvoudig voor, ik zou het wel leren. Ook nu vroeg ik of ik haar met het middageten mocht helpen. Ze had veel te doen nu Nicolas’ ouders kwamen lunchen. Patatten schillen kon ik al als de besten, al haatte ik dat, ik had bij Tarantula genoeg aardappelen geschild voor de rest van mijn leven. Maar Linda leerde me de fijnere dingen, groente in roosjes snijden, appeltaart bakken, borden netjes schikken. Ik wist niet dat koken zo leuk kon zijn. Met zo bezig te zijn, vergat ik zenuwachtig te zijn voor de komst van mijnheer en mevrouw de Prins.
Nicolas was bezig in zijn serre. Ik bewonderde hem, zijn passie voor zijn orchideeën. Hij kon daar zo in opgaan, hij deed alles om zijn planten te laten groeien en bloeien. Sommige mensen lachten daarom, maar ik vond het alleen maar mooi, die gedrevenheid.
Toen het eten bijna klaar was, verwittigde Linda Nicolas. Hij moest zich klaarmaken, zijn ouders zouden er zo dadelijk zijn. Ook mij stuurde ze de keuken uit om me een beetje op te frissen. Plots gierden de zenuwen door mijn keel, zou dit etentje weer zo kil verlopen als de vorige keer? Nicolas probeerde me te kalmeren, hij hield van mij, wat zijn vader ook zou zeggen, hij zette zijn trouwplannen door. Dat kalmeerde me nauwelijks, ik wilde niet de oorzaak zijn van een ruzie tussen Nicolas en zijn vader. Ik die een gezin, een familie zo belangrijk vond, wilde niet tussen hem en zijn ouders in staan.
Daar waren ze al. Ik ademde diep in, besloot me niet te laten doen, zette mijn vriendelijkste gezicht op en ging hen, samen met Nicolas, tegemoet. Ik kreeg van allebei een hand, nog altijd even kil, maar ik zag dat ze Nicolas precies zo behandelden. Dat was duidelijk gewoon hun manier van doen. Ik was anders gewend, de warmte van Cindy en Anthony pasten veel meer bij mij. Maar ik paste me aan, zei hen vriendelijk goedendag, maar zweeg verder. Leonie, Nicolas’ mama, deed haar best om vriendelijk te zijn, maar Antoine, zijn vader, deed erg neerbuigend. Ik was al klein, maar ik voelde me nog veel kleiner tegenover hem. Gelukkig gingen we snel aan tafel. Ik deed mijn best om zo netjes mogelijk te eten, niet te morsen, het juiste bestek te gebruiken. Ik keek af en toe stiekem naar Nicolas, deed dan hetzelfde als hij. Er vielen lange stiltes tijdens het eten. Gezellig vond ik het niet, ik zou er veel voor geven om nu bij Linda in de keuken te zijn. Maar ik wilde sterk zijn, Nicolas steunen tegenover zijn ouders. Onder tafel gaf hij me een bemoedigend kneepje in mijn hand. Ik glimlachte naar hem, we waren blij dat we dit samen doormaakten.
NICOLAS
Nicolas was gelukkig met Ella aan zijn zijde, al voelde hij de afkeuring van zijn papa. Die zei niets, maar zijn houding, zijn ogen verraadden zijn gedachten. Nicolas kende hem goed genoeg om te weten wat dit betekende, maar hij was vast van plan zich dit keer niet te laten doen. Ella had zijn hele leven veranderd, hij hield met heel zijn hart van haar, hij zou haar nooit opgeven, nooit, nooit. Zijn vader mocht doen wat hij wou, hem uit de loft zetten, hem onterven, maar hij zou met Ella trouwen! Zijn mama was oprecht bezorgd om hem, hij wist wel dat ze hem graag zag, hem gelukkig wilde zien. Maar mama was zwak, dikwijls ziek, ze kon niet op tegen papa. Als hij iets besliste, kon zij er niets aan doen.
Krampachtig probeerden ze een gesprek gaande te houden, maar het lukte niet zo goed. Hij begon dan maar over het idee van Norbert, om de lobby en de Oase te verhuren voor exclusieve feestjes. Zijn papa had er al over gehoord, vroeg hoe het gisteren verlopen was. Nicolas, bijgestaan door Ella, vertelde over de modeshow en over Présence. Hij vertelde ook dat ze familie hadden ontmoet, Simon van Wijck en zijn ouders, Margot en Leon. Zijn mama reageerde meteen, ja, Margot, haar achternicht, dat was lang geleden. Ze waren nog op het huwelijk geweest van Simon, vroeg aan Antoine of hij het zich herinnerde. Die haalde zijn neus wat op, ja hij wist het nog, die was getrouwd met een meisje uit heel andere kringen, echt niets voor een van Wijck. Hij keek daarbij naar Ella, alsof hij wilde zeggen, net zoals jij, die horen niet thuis bij ons. Nicolas voelde het, hij begon meteen te vertellen dat hij Sara ook ontmoet had, een heel mooie, vlotte vrouw, die naar het schijnt, nog meer dan Simon, Présence had gered van een gewisse ondergang. Ze had het opnieuw doen bloeien en het was nu een hele grote speler in de modewereld. Leonie herinnerde er Nicolas aan dat hij ook voor dat huwelijk was uitgenodigd, maar niet had willen meegaan. ‘Je was toen heel ziek’ voegde ze er vergoelijkend aan toe. Nu herinnerde Nicolas het zich weer, hij zat toen in een heel slechte periode, durfde helemaal de loft niet meer uit. Het eten verliep nu wat minder stroef, zijn mama vertelde over de familie, Ella durfde ook al eens wat zeggen. Toch was Nicolas blij dat de lunch achter de rug was, zijn mama zich terugtrok om te gaan rusten en zijn papa naar beneden trok, naar Norbert en dokter Arends. Nicolas trok Ella tegen zich aan, kuste haar, zei dat ze het heel goed gedaan had. Zij twee, daar kon niemand tussen komen, zei hij. Hij zag Ella wat bedenkelijk kijken, maar hij zei dat ze daar niet aan mocht twijfelen. Ze zetten zich in de zetel, brachten het volgend half uur door met kussen en knuffelen. Dan moest Ella vertrekken. Hij wilde haar niet laten gaan, maar het moest. Met nog een laatste innige kus aan de lift liet hij haar dan toch vertrekken.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
Deel 643
Zaterdag 19 februari 2011
SARA
Liefste dagboek
Gisterenmiddag belde Margot. Ze voorspelden droog en redelijk goed weer voor het weekend. Zij en Leon wilden het jacht testen nadat het de hele winter had stilgelegen. Ze vroegen of we zin hadden om mee te varen? Ik was meteen enthousiast, een boottochtje zag ik altijd zitten. Ze wilden naar Zierikzee varen en een nacht in de boot overnachten. Fantastisch idee vond ik het en Simon was het met me eens. ’s Avonds legden we alles klaar, twee dagen varen met overnachten, daarvoor hadden we een enorme hoeveelheid spullen nodig voor vier kleine kindjes, vooral dan voor Luna. Vanmorgen waren we al vroeg uit de veren. Tegen tienen waren we aan het Willemdok waar de Présence II lag. Leon en Margot waren al aan boord, en Jan ook. Hij had de vorige dagen de boot helemaal gecontroleerd en vaarklaar gemaakt. Onze kindjes kregen meteen een reddingsvest. Het was nog fris, we gingen eerst naar binnen. Pa vertelde dat hij Gert en Lotte ook had uitgenodigd, die konden elk moment arriveren. Dat vond ik leuk, Gert en Lotte waren goede vrienden. Even later kwamen ze aan, Jan gooide meteen de trossen los en we vertrokken. Voor ik ging zitten, maakte ik de slaapkamers klaar, dan moest ik dat straks niet meer doen. Ik installeerde Luna in de eetruimte, bij Leon en Margot en daarna gingen we met de drie andere kinderen de hele boot verkennen. Het was van vorige zomer geleden dat ik hier nog geweest was. Ik had gemengde gedachten, ik had op de boot fantastische momenten beleefd, onze huwelijksreis en vorig jaar Gran Canaria, heerlijk ontspannende dagen. Maar op de boot hadden we ook het gruwelijkste beleefd uit ons leven, de ontploffing van de boot van Davids ouders. Ik was enorm gelukkig met David in ons gezin, hij hoorde er helemaal bij, ik vergat soms dat hij niet, net zoals de andere drie, uit mijn eigen buik kwam. Maar het had niet mogen zijn, het gelukkig kunnen opgroeien bij zijn eigen ouders was hem voor altijd ontnomen. Ik huiverde even, niet van de kou, maar door deze sombere gedachten. Gelukkig waren er de kinderen, vrolijk en enthousiast, die me gauw weer afleidden. We liepen heel de boot door, het dek over. Het zwembad was nog afgesloten, het was er veel te fris voor. We gingen terug naar binnen, het was te koud om lang buiten te zijn. Maar ook van achter de ramen hadden we een prachtig zicht op de Schelde, de velden en de huisjes aan de waterkant. De kinderen liepen op hun oma en opa af. Die gingen met hen puzzelen, wat voorlezen en samen torens bouwen. Simon en ik waren al gauw in gesprek met Gert en Lotte. Die waren druk bezig met de voorbereidingen van hun trouwfeest. Ze hadden een datum geprikt, 21 mei, niet zo heel lang meer dus. Hen kennende zou het een eenvoudig feest worden, maar zo had ik het eigenlijk het liefste. Lottes broer zou haar getuige worden. Het was de enige familie die ze nog had, haar broer en zijn gezin. Gert had wel een uitgebreide familie, maar die woonden in Limburg, hen zagen ze niet zo dikwijls. Een zus van hem zou zijn getuige worden. Ze waren volop alles aan het regelen, de uitnodigingen, de zaal, de mis, het trouwkleed van Lotte. Ik vroeg haar of ze voor een creatie van Nils zou kiezen. Een beetje blozend antwoordde ze dat dit niet in hun budget paste. Ook al waren de collecties van Nils en Mario minder duur dan die van Marnix, dat betekende nog niet dat ze goedkoop waren. Ik keek Simon steels aan, hij knikte haast onzichtbaar. Dan keek ik naar Lotte, aarzelde even, ik moest dit voorzichtig aanpakken. Ik zei haar dat zij twee zo veel voor ons gedaan hadden toen ik zwanger was van de tweeling, meegegaan op onze huwelijksreis, zo goed voor ons gezorgd. Mochten wij nu iets terugdoen? Mochten wij haar trouwjurk betalen, als ons huwelijksgeschenk? Ze schrok zichtbaar, dat had ze niet verwacht. Een beetje hulpeloos en verlegen keek ze naar Gert, ze wist niet goed wat antwoorden. Die keek haar glimlachend, duidelijk verliefd, aan en kwam haar ter hulp. Hij antwoordde dat hij dat een heel mooi gebaar vond, hij zou het heerlijk vinden als zijn vrouwtje zou schitteren in een Présence creatie. Zo maakte hij het gemakkelijker voor Lotte om ja te zeggen, wat ze na even aarzelen dan ook deed. Ik zei dat we volgende week samen naar Nils en Mario zouden gaan, kijken wie van de twee de jurk wou ontwerpen. Ze mocht natuurlijk zelf bepalen hoe en wat ze wilde. Ik was ook niet voor al te overdreven, ik had zelf een prachtige, maar eenvoudige jurk gehad. Lotte knikte blij, ja zou wilde zij het ook.
We praatten nog wat verder, speelden mee met de kindjes. Ook Luna was wakker geworden, ze ging van schoot naar schoot tot ze bij mij belandde en eten kreeg. Het zonnetje was er ondertussen doorgekomen. Het was nog koud, het was pas februari, maar in de zon en uit de wind was het heerlijk zitten, voor een half uurtje toch. Margot had voor een enorme picknickmand gezorgd. We hielpen haar met alles uit te pakken, thee en koffie te zetten. Het werd een gezellige maaltijd. Na het eten was het tijd voor het middagdutje van de tweeling. Dat werd steeds korter, binnenkort zouden ze dat niet meer nodig hebben, maar een uurtje deed hen toch nog deugd. Na de paasvakantie mochten ze naar school, maar ik twijfelde, ze hadden het zo goed in onze crèche en het was voor ons ook makkelijker. Misschien wachtten we beter tot na de zomer.
Dan kwam de familie de Prins weer ter sprake. Ik vertelde Gert en Lotte van onze merkwaardige ontmoeting. Lotte, die ook bij de modeshow was, zei dat het haar ook opgevallen was, die man die zo bijzonder goed op Simon leek. Dat was dus familie, vertelde ik. Ik vroeg wat meer uitleg aan Margot, wat waren dat voor mensen, hoe kwam het dat ik zo weinig over Simons familie wist? Margot vertelde wat meer over Leonie, haar achternicht en de verdere familie. Ze zagen mekaar niet zoveel, maar ze was altijd goed overeen gekomen met Leonie, een heel lieve vrouw. Haar man, Antoine de Prins, overheerste haar wel, sinds ze met hem getrouwd was, leek ze geen eigen mening meer te hebben. Margot vertelde ook over haar ouders en de rest van de familie. Doordat zij en Leon het altijd zo druk gehad hadden met Présence, met het opbouwen van hun zaak, waren de familiecontacten wat verwaterd. Simon zat te knikken, vooral dan over het druk bezig zijn. Ik wist dat dit nog altijd heel gevoelig lag bij hem, hij had zich als kind en opgroeiende jongen dikwijls verwaarloosd en in de steek gelaten gevoeld. Dat had hem uiteindelijk tot dat ettertje gemaakt dat ik had leren kennen toen ik op Présence mijn eerste stappen zette. Gelukkig was dat maar een fase geweest, dat pubergedrag had hij al een hele tijd achter zich gelaten. Als ik zo geïnteresseerd was in de familie de Prins, in Nicolas en zijn vriendin, zei Margot, konden we hen misschien voor een etentje uitnodigen? Dat leek me een prima idee, daar had ik zelf ook al aan gedacht.
David had stilletjes zitten spelen. Als hij alleen was, kon je hem soms vergeten, zo rustig kon hij zijn. Maar nu kwam hij toch met een voorleesboek bij zijn opa. Hij kroop op Leons schoot en genoot. Even later was het uit met de rust, zowel Luna als de tweeling waren wakker. We haalden hen uit bed, gingen aan dek. We voeren al in Nederland en dat zag je meteen aan de omgeving. Andere huizen, veel windmolens, enorme rust. Niet zoveel later bereikten we onze eindbestemming, Zierikzee. We voeren naar de jachthaven, Jan laveerde handig tussen twee andere jachten, Simon en Gert hielpen met het vastleggen. We kleedden ons warm aan en gingen het stadje verkennen. De kindjes waren blij dat ze vrij konden rondlopen, zonder reddingsvest en veiligheidstouw. We kuierden wat rond, gingen een pannenkoekje eten. Jan had ons een adres gegeven van een binnenspeeltuin, daar gingen we daarna met de kinderen heen. Toen ze moegespeeld waren, zochten we een, uiteraard kindvriendelijk, restaurant op. Ik genoot, van de uitstap, de rust, het gezelschap en het gebabbel. Dit was zo eenvoudig en toch zo gezellig, meer moest dat niet zijn voor mij. Maar de kinderen werden moe, we gingen weer naar het jacht, douchten de kinderen en legden hen in bed. Het dagje uit had hen flink moe gemaakt, niet veel later sliepen ze. Leon en Margot stelden voor dat zij op de kinderen zouden passen, dan konden wij nog uitgaan. Ik keek naar Simon, voor mij hoefde het niet, ik vond het hier best goed, lekker warm in de boot. Maar als hij graag wilde, ging ik wel mee. Hij zag mijn aarzeling, zei dan ook dat hij net zo’n zin had in een ouderwets gezelschapsspel, hij bleef liever hier. Ook Lotte en Gert bleven liever en al gauw zaten we, voorzien van drank en hapjes met zijn allen te spelen. Ook Jan deed mee. We hadden vreselijk plezier, ik vond het altijd grappig om te zien hoe Simon erin kon opgaan. Hij kon absoluut niet tegen zijn verlies, nog steeds niet. Hij pruilde als een kleine jongen, oh wat zag ik hem toch graag, hij vertederde me helemaal. Ik raakte een beetje afgeleid, verlangde al naar de intimiteit van onze slaapkajuit. Gelukkig gaven Margot en Leon even later aan dat ze moe waren en gingen ze slapen. Ook Jan verdween. Lotte en Gert bleven met ons achter. Ik zag dat ze ook moeilijk van elkaar konden afblijven, ze kusten mekaar, vergaten zelfs dat wij er nog bij zaten. Even later schrokken ze, ze verontschuldigden zich en verdwenen gauw in hun slaapkamer. Ongetwijfeld om voort te zetten waar ze hier al mee begonnen waren. Hun voorbeeld werkte aanstekelijk (al hadden wij dat absoluut niet nodig), we begonnen mekaar ook te kussen en te strelen. Maar eerst was er nog Luna, ik gaf haar de laatste voeding, maar werd voortdurend afgeleid door Simon die me niet gerust kon laten, me voortdurend streelde en kuste. Gelukkig liet Luna zich niet storen, ze dronk gulzig en viel even later verzadigd in slaap in mijn armen. Ik stond voorzichtig op, we gingen naar de slaapkamer, ik legde haar in de kinderwagen, haar bedje voor vannacht. Dan was het onze beurt. Simon was al helemaal opgewarmd en ik had ook niet veel nodig. Simon duwde me op bed, legde zich boven op mij en begon me te kussen. We hadden nog al onze kleren aan, maar ik voelde zijn verlangen hard tegen me aan duwen. Mijn lichaam reageerde meteen, ik verlangde even erg naar hem. Maar Simon nam zijn tijd. Hij kuste me vurig, beet zachtjes in mijn hals en maakte dan, tergend langzaam, mijn kleren los. Knoopje voor knoopje, hier en daar een rits of een haakje, maar zonder zich te haasten en telkens wat verder strelend en kussend. Dit langzaam uitpellen maakte mijn verlangen nog groter. Hij trok mijn broek van mijn benen, schoof mijn kousen van mijn voeten. Ik lag nog alleen in mijn ondergoed, zijn strelende handen zetten mijn lichaam in vuur en vlam. Ik vond het tijd voor ook wat initiatief, ik kwam recht, duwde nu Simon op zijn rug op bed. Nu was het mijn beurt om zijn kleren uit te doen, al ging het bij mij heel wat sneller, ik was ongeduldig geworden, helemaal opgewarmd. Ik sleurde zijn trui over zijn hoofd, zijn hemd en onderhemdje volgden heel snel. Ik boog me over hem heen, kuste zijn borst, zakte tot aan zijn navel. Ik voelde Simon rillen onder mijn aanrakingen, dat zweepte me nog meer op, ik sleurde zijn broek omlaag, trok zijn sokken mee. Nu waren er nog maar een paar kleine stukjes textiel tussen ons in. Ik zette me recht, mijn benen over hem heen, voelde zijn mannelijkheid, kon haast niet meer wachten. Ik had zijn volle aandacht, deed mijn beha uit, wierp die aan de kant. Zijn handen grepen meteen mijn borsten, streelden en kneedden me. Ik liet me van hem af rollen, direct verdwenen de laatste belemmeringen tussen ons. Enkele tellen later werden we één. Het werd een vurige vrijpartij, eerst speels, maar steeds opzwepender en feller. Pas veel later werd het rustiger en bewoog het bed alleen nog maar door het golvende water onder ons. Ik genoot nog na, we streelden mekaar nog even, zo vielen we, dicht bijeen, in slaap.
SARA
Liefste dagboek
Gisterenmiddag belde Margot. Ze voorspelden droog en redelijk goed weer voor het weekend. Zij en Leon wilden het jacht testen nadat het de hele winter had stilgelegen. Ze vroegen of we zin hadden om mee te varen? Ik was meteen enthousiast, een boottochtje zag ik altijd zitten. Ze wilden naar Zierikzee varen en een nacht in de boot overnachten. Fantastisch idee vond ik het en Simon was het met me eens. ’s Avonds legden we alles klaar, twee dagen varen met overnachten, daarvoor hadden we een enorme hoeveelheid spullen nodig voor vier kleine kindjes, vooral dan voor Luna. Vanmorgen waren we al vroeg uit de veren. Tegen tienen waren we aan het Willemdok waar de Présence II lag. Leon en Margot waren al aan boord, en Jan ook. Hij had de vorige dagen de boot helemaal gecontroleerd en vaarklaar gemaakt. Onze kindjes kregen meteen een reddingsvest. Het was nog fris, we gingen eerst naar binnen. Pa vertelde dat hij Gert en Lotte ook had uitgenodigd, die konden elk moment arriveren. Dat vond ik leuk, Gert en Lotte waren goede vrienden. Even later kwamen ze aan, Jan gooide meteen de trossen los en we vertrokken. Voor ik ging zitten, maakte ik de slaapkamers klaar, dan moest ik dat straks niet meer doen. Ik installeerde Luna in de eetruimte, bij Leon en Margot en daarna gingen we met de drie andere kinderen de hele boot verkennen. Het was van vorige zomer geleden dat ik hier nog geweest was. Ik had gemengde gedachten, ik had op de boot fantastische momenten beleefd, onze huwelijksreis en vorig jaar Gran Canaria, heerlijk ontspannende dagen. Maar op de boot hadden we ook het gruwelijkste beleefd uit ons leven, de ontploffing van de boot van Davids ouders. Ik was enorm gelukkig met David in ons gezin, hij hoorde er helemaal bij, ik vergat soms dat hij niet, net zoals de andere drie, uit mijn eigen buik kwam. Maar het had niet mogen zijn, het gelukkig kunnen opgroeien bij zijn eigen ouders was hem voor altijd ontnomen. Ik huiverde even, niet van de kou, maar door deze sombere gedachten. Gelukkig waren er de kinderen, vrolijk en enthousiast, die me gauw weer afleidden. We liepen heel de boot door, het dek over. Het zwembad was nog afgesloten, het was er veel te fris voor. We gingen terug naar binnen, het was te koud om lang buiten te zijn. Maar ook van achter de ramen hadden we een prachtig zicht op de Schelde, de velden en de huisjes aan de waterkant. De kinderen liepen op hun oma en opa af. Die gingen met hen puzzelen, wat voorlezen en samen torens bouwen. Simon en ik waren al gauw in gesprek met Gert en Lotte. Die waren druk bezig met de voorbereidingen van hun trouwfeest. Ze hadden een datum geprikt, 21 mei, niet zo heel lang meer dus. Hen kennende zou het een eenvoudig feest worden, maar zo had ik het eigenlijk het liefste. Lottes broer zou haar getuige worden. Het was de enige familie die ze nog had, haar broer en zijn gezin. Gert had wel een uitgebreide familie, maar die woonden in Limburg, hen zagen ze niet zo dikwijls. Een zus van hem zou zijn getuige worden. Ze waren volop alles aan het regelen, de uitnodigingen, de zaal, de mis, het trouwkleed van Lotte. Ik vroeg haar of ze voor een creatie van Nils zou kiezen. Een beetje blozend antwoordde ze dat dit niet in hun budget paste. Ook al waren de collecties van Nils en Mario minder duur dan die van Marnix, dat betekende nog niet dat ze goedkoop waren. Ik keek Simon steels aan, hij knikte haast onzichtbaar. Dan keek ik naar Lotte, aarzelde even, ik moest dit voorzichtig aanpakken. Ik zei haar dat zij twee zo veel voor ons gedaan hadden toen ik zwanger was van de tweeling, meegegaan op onze huwelijksreis, zo goed voor ons gezorgd. Mochten wij nu iets terugdoen? Mochten wij haar trouwjurk betalen, als ons huwelijksgeschenk? Ze schrok zichtbaar, dat had ze niet verwacht. Een beetje hulpeloos en verlegen keek ze naar Gert, ze wist niet goed wat antwoorden. Die keek haar glimlachend, duidelijk verliefd, aan en kwam haar ter hulp. Hij antwoordde dat hij dat een heel mooi gebaar vond, hij zou het heerlijk vinden als zijn vrouwtje zou schitteren in een Présence creatie. Zo maakte hij het gemakkelijker voor Lotte om ja te zeggen, wat ze na even aarzelen dan ook deed. Ik zei dat we volgende week samen naar Nils en Mario zouden gaan, kijken wie van de twee de jurk wou ontwerpen. Ze mocht natuurlijk zelf bepalen hoe en wat ze wilde. Ik was ook niet voor al te overdreven, ik had zelf een prachtige, maar eenvoudige jurk gehad. Lotte knikte blij, ja zou wilde zij het ook.
We praatten nog wat verder, speelden mee met de kindjes. Ook Luna was wakker geworden, ze ging van schoot naar schoot tot ze bij mij belandde en eten kreeg. Het zonnetje was er ondertussen doorgekomen. Het was nog koud, het was pas februari, maar in de zon en uit de wind was het heerlijk zitten, voor een half uurtje toch. Margot had voor een enorme picknickmand gezorgd. We hielpen haar met alles uit te pakken, thee en koffie te zetten. Het werd een gezellige maaltijd. Na het eten was het tijd voor het middagdutje van de tweeling. Dat werd steeds korter, binnenkort zouden ze dat niet meer nodig hebben, maar een uurtje deed hen toch nog deugd. Na de paasvakantie mochten ze naar school, maar ik twijfelde, ze hadden het zo goed in onze crèche en het was voor ons ook makkelijker. Misschien wachtten we beter tot na de zomer.
Dan kwam de familie de Prins weer ter sprake. Ik vertelde Gert en Lotte van onze merkwaardige ontmoeting. Lotte, die ook bij de modeshow was, zei dat het haar ook opgevallen was, die man die zo bijzonder goed op Simon leek. Dat was dus familie, vertelde ik. Ik vroeg wat meer uitleg aan Margot, wat waren dat voor mensen, hoe kwam het dat ik zo weinig over Simons familie wist? Margot vertelde wat meer over Leonie, haar achternicht en de verdere familie. Ze zagen mekaar niet zoveel, maar ze was altijd goed overeen gekomen met Leonie, een heel lieve vrouw. Haar man, Antoine de Prins, overheerste haar wel, sinds ze met hem getrouwd was, leek ze geen eigen mening meer te hebben. Margot vertelde ook over haar ouders en de rest van de familie. Doordat zij en Leon het altijd zo druk gehad hadden met Présence, met het opbouwen van hun zaak, waren de familiecontacten wat verwaterd. Simon zat te knikken, vooral dan over het druk bezig zijn. Ik wist dat dit nog altijd heel gevoelig lag bij hem, hij had zich als kind en opgroeiende jongen dikwijls verwaarloosd en in de steek gelaten gevoeld. Dat had hem uiteindelijk tot dat ettertje gemaakt dat ik had leren kennen toen ik op Présence mijn eerste stappen zette. Gelukkig was dat maar een fase geweest, dat pubergedrag had hij al een hele tijd achter zich gelaten. Als ik zo geïnteresseerd was in de familie de Prins, in Nicolas en zijn vriendin, zei Margot, konden we hen misschien voor een etentje uitnodigen? Dat leek me een prima idee, daar had ik zelf ook al aan gedacht.
David had stilletjes zitten spelen. Als hij alleen was, kon je hem soms vergeten, zo rustig kon hij zijn. Maar nu kwam hij toch met een voorleesboek bij zijn opa. Hij kroop op Leons schoot en genoot. Even later was het uit met de rust, zowel Luna als de tweeling waren wakker. We haalden hen uit bed, gingen aan dek. We voeren al in Nederland en dat zag je meteen aan de omgeving. Andere huizen, veel windmolens, enorme rust. Niet zoveel later bereikten we onze eindbestemming, Zierikzee. We voeren naar de jachthaven, Jan laveerde handig tussen twee andere jachten, Simon en Gert hielpen met het vastleggen. We kleedden ons warm aan en gingen het stadje verkennen. De kindjes waren blij dat ze vrij konden rondlopen, zonder reddingsvest en veiligheidstouw. We kuierden wat rond, gingen een pannenkoekje eten. Jan had ons een adres gegeven van een binnenspeeltuin, daar gingen we daarna met de kinderen heen. Toen ze moegespeeld waren, zochten we een, uiteraard kindvriendelijk, restaurant op. Ik genoot, van de uitstap, de rust, het gezelschap en het gebabbel. Dit was zo eenvoudig en toch zo gezellig, meer moest dat niet zijn voor mij. Maar de kinderen werden moe, we gingen weer naar het jacht, douchten de kinderen en legden hen in bed. Het dagje uit had hen flink moe gemaakt, niet veel later sliepen ze. Leon en Margot stelden voor dat zij op de kinderen zouden passen, dan konden wij nog uitgaan. Ik keek naar Simon, voor mij hoefde het niet, ik vond het hier best goed, lekker warm in de boot. Maar als hij graag wilde, ging ik wel mee. Hij zag mijn aarzeling, zei dan ook dat hij net zo’n zin had in een ouderwets gezelschapsspel, hij bleef liever hier. Ook Lotte en Gert bleven liever en al gauw zaten we, voorzien van drank en hapjes met zijn allen te spelen. Ook Jan deed mee. We hadden vreselijk plezier, ik vond het altijd grappig om te zien hoe Simon erin kon opgaan. Hij kon absoluut niet tegen zijn verlies, nog steeds niet. Hij pruilde als een kleine jongen, oh wat zag ik hem toch graag, hij vertederde me helemaal. Ik raakte een beetje afgeleid, verlangde al naar de intimiteit van onze slaapkajuit. Gelukkig gaven Margot en Leon even later aan dat ze moe waren en gingen ze slapen. Ook Jan verdween. Lotte en Gert bleven met ons achter. Ik zag dat ze ook moeilijk van elkaar konden afblijven, ze kusten mekaar, vergaten zelfs dat wij er nog bij zaten. Even later schrokken ze, ze verontschuldigden zich en verdwenen gauw in hun slaapkamer. Ongetwijfeld om voort te zetten waar ze hier al mee begonnen waren. Hun voorbeeld werkte aanstekelijk (al hadden wij dat absoluut niet nodig), we begonnen mekaar ook te kussen en te strelen. Maar eerst was er nog Luna, ik gaf haar de laatste voeding, maar werd voortdurend afgeleid door Simon die me niet gerust kon laten, me voortdurend streelde en kuste. Gelukkig liet Luna zich niet storen, ze dronk gulzig en viel even later verzadigd in slaap in mijn armen. Ik stond voorzichtig op, we gingen naar de slaapkamer, ik legde haar in de kinderwagen, haar bedje voor vannacht. Dan was het onze beurt. Simon was al helemaal opgewarmd en ik had ook niet veel nodig. Simon duwde me op bed, legde zich boven op mij en begon me te kussen. We hadden nog al onze kleren aan, maar ik voelde zijn verlangen hard tegen me aan duwen. Mijn lichaam reageerde meteen, ik verlangde even erg naar hem. Maar Simon nam zijn tijd. Hij kuste me vurig, beet zachtjes in mijn hals en maakte dan, tergend langzaam, mijn kleren los. Knoopje voor knoopje, hier en daar een rits of een haakje, maar zonder zich te haasten en telkens wat verder strelend en kussend. Dit langzaam uitpellen maakte mijn verlangen nog groter. Hij trok mijn broek van mijn benen, schoof mijn kousen van mijn voeten. Ik lag nog alleen in mijn ondergoed, zijn strelende handen zetten mijn lichaam in vuur en vlam. Ik vond het tijd voor ook wat initiatief, ik kwam recht, duwde nu Simon op zijn rug op bed. Nu was het mijn beurt om zijn kleren uit te doen, al ging het bij mij heel wat sneller, ik was ongeduldig geworden, helemaal opgewarmd. Ik sleurde zijn trui over zijn hoofd, zijn hemd en onderhemdje volgden heel snel. Ik boog me over hem heen, kuste zijn borst, zakte tot aan zijn navel. Ik voelde Simon rillen onder mijn aanrakingen, dat zweepte me nog meer op, ik sleurde zijn broek omlaag, trok zijn sokken mee. Nu waren er nog maar een paar kleine stukjes textiel tussen ons in. Ik zette me recht, mijn benen over hem heen, voelde zijn mannelijkheid, kon haast niet meer wachten. Ik had zijn volle aandacht, deed mijn beha uit, wierp die aan de kant. Zijn handen grepen meteen mijn borsten, streelden en kneedden me. Ik liet me van hem af rollen, direct verdwenen de laatste belemmeringen tussen ons. Enkele tellen later werden we één. Het werd een vurige vrijpartij, eerst speels, maar steeds opzwepender en feller. Pas veel later werd het rustiger en bewoog het bed alleen nog maar door het golvende water onder ons. Ik genoot nog na, we streelden mekaar nog even, zo vielen we, dicht bijeen, in slaap.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
Deel 644
Zondag 20 februari 2011
SIMON
Simon was diep in slaap na zo’n verwenbeurt. Later die nacht schrok hij wakker van geluiden. Hij wist niet wat het was, hij schoot recht in zijn bed. Ook Sara werd wakker, zij stond het eerst naast het bed. Ze hoorden krijsen, roepen, huilen. Sara vloog naar buiten, Simon ging achter haar aan. Het kwam uit de kinderkamer. David zat recht in zijn bed, hij zwaaide met zijn armen, schopte met zijn benen, krijste alles bij elkaar. Sara ging naar hem toe, probeerde zijn armpjes vast te nemen, maar hij bleef om zich heen slaan. Simon kwam dichter, sprak zachtjes tegen David, maar leek niet tot hem door te dringen. Margot kwam kijken wat er aan de hand was. Ook de tweeling werd wakker. Simon vroeg kort of zijn ma zich om Amber en Kasper wilde ontfermen. Hij zag dat die twee zich braaf weer lieten neerleggen, hun oogjes vielen gauw terug dicht. Simon pakte David op, hield hem dicht tegen zich aan om het slaan en schoppen te verminderen. Hij ging met hem naar buiten, Sara volgde hem op de voet. Ze gingen de eetruimte in, hij krijste nog steeds de hele boel bij elkaar. Langzaam begon het iets te minderen, Simons stem leek hem eindelijk te bereiken. Het krijsen ging nu over in klaaglijk snikken, hij keek verwilderd om zich heen, riep: ‘mama, papa’. ‘We zijn hier, David, mama en papa zijn bij je’ zei Sara zachtjes. Hij keek haar aan, knikte heftig, riep weer: ‘Mama, papa’ steeds dwingender. Gert kwam binnen, kijken of hij kon helpen. Hij zag wat er aan de hand was. David had duidelijk een nachtmerrie, was niet echt wakker, hij beleefde zijn droom verder. Sara begreep het: ‘Hij zoekt zijn echte mama en papa’. Ze kwam bij Simon en David staan. Hij bleef huilen en roepen, maar steeds zwakker: ‘Mama, papa, beer, boem’. ‘Hij droomt van het ongeluk’ zei Sara. Simon begreep het nu ook. Hun boottocht, het slapen op het jacht had hem onbewust een jaar terug gevoerd. Simon zag dat Sara tranen in haar ogen kreeg, ze dacht ongetwijfeld terug aan het drama dat ze hadden zien gebeuren, de ontploffing die het leven gekost had aan Davids ouders, Simon die David uit het water gered had. De eerste tijd dat hij bij hen was, had hij veel nachtmerries gehad, maar de laatste tijd leek hij er helemaal bovenop geraakt. Simon voelde zich vreselijk schuldig dat ze daar niet aan gedacht hadden toen ze gingen varen. Het ging tegenwoordig zo goed met David, hij voelde zich helemaal thuis bij hen, ze dachten er gewoon niet meer bij na. David hoorde bij hen zoals de andere drie. Maar hij had natuurlijk een andere achtergrond, een heel droevige. Het leek alleen maar of hij het drama vergeten was. Thuis gaf hij nog elke avond een kusje aan de foto van zijn ouders, maar verder sprak hij nauwelijks over hen en zeker niet over het ongeluk. Maar in zijn onderbewuste was het nog altijd aanwezig, dat bleek nu. David was een beetje stil gevallen, hij was nog zachtjes aan het snikken, het leek of hij weer dieper in slaap viel. Simon wiegde hem zachtjes, streelde over zijn hoofdje en zijn rug, tot hij helemaal stil viel. Voorzichtig legde hij hem weer in bed. Hun slaap was helemaal over, ze gingen in de eetruimte zitten, namen iets te drinken. Gert probeerde Simon en Sara ervan te overtuigen dat het hun schuld niet was. Zo’n nachtmerrie was onvoorspelbaar, maar ze moesten er rekening mee houden dat het nog kon voorvallen. Het was niet omdat David ogenschijnlijk geen trauma had opgelopen, dat het ook zo was. Wat hij had meegemaakt, kon je niet zomaar uitwissen, ook al was hij nog zo klein. Sara rilde, van de kou en de emotie, Simon trok haar dicht tegen zich aan. Lotte zette hete thee, daarna gingen ze weer naar bed. Ze lagen lang wakker, praatten eerst nog over David, over het drama en hoe het verder moest. Daarna zeiden ze steeds minder, ze koesterden zich aan elkaars warmte, Simons armen om Sara heen. Na lang piekeren en tobben vielen ze eindelijk weer in slaap. Tegen de ochtend aan werd Luna wakker, half slapend nam Sara haar in bed, voedde haar en legde haar dan weer in haar bedje. Gelukkig sliep ze voort, zodat ook Sara en Simon nog wat konden slapen. Toen ze eindelijk opstonden, waren ze nog altijd stilletjes. Gert en Lotte hadden zich al ontfermd over Amber, Kasper en David. Simon bekeek hem goed, hij zag er wat bleekjes uit, maar scheen zich niets te herinneren van vannacht. Eigenlijk was Simon daar blij om, het was zo vreselijk geweest. De sfeer was eerst wat somber, maar omwille van de kinderen herpakten ze zich en zo werd het toch nog een leuke terugvaart.
NICOLAS
Nicolas voelde zich sterk vandaag. Dankzij Ella was hij veranderd, hij durfde nu zelfs tegen zijn vader ingaan. Terwijl die naar beneden was voor een gesprek met Norbert, praatte hij met zijn mama. Hij vertelde haar hoe graag hij Ella zag en wat voor een fantastisch meisje ze was. Hij vertelde ook eerlijk over haar achtergrond, hoe moeilijk ze het in haar jeugd had gehad, maar ook hoe dapper ze was. Ze had op een paar maanden tijd leren lezen en schrijven en ze had nu zelfs een kinderboek geschreven. Hij stond op en haalde het manuscript uit zijn bureaulade. Vol trots liet hij het aan zijn mama zien. Die bewonderde het boek, het verhaal en de tekeningen erbij. Nicolas wist hoe overheersend zijn vader was, hij had nooit anders geweten dan dat zijn moeder onder de sloef lag, alleen maar mocht knikken als zijn papa iets zei, alleen maar mocht doen wat hij besliste. Maar ze had het hart op de juiste plaats, Nicolas voelde dat zij aan zijn kant stond. Ze was heel vriendelijk, zei dat ze blij was hem zo gelukkig te zien. Als het aan haar lag, kregen hij en Ella haar zegen. Ze leek zelfs van plan om te proberen papa van gedachten te doen veranderen. Dat zag Nicolas somber in, zijn vader bleef altijd bij zijn starre beslissingen. Maar hij zou hem een koekje van eigen deeg geven, hij had een plan, hij wilde hem voor een voldongen feit plaatsen. Hij belde Ella, vroeg of ze wilde langskomen. Ze kwam een uurtje later, zijn ouders waren er gelukkig niet. Opgewonden vertelde hij wat hij bedacht had: hij wilde een persconferentie geven, haar voorstellen als zijn verloofde. Er zou veel pers op afkomen, het zou in alle kranten staan, dan zou zijn papa zijn toelating wel moeten geven. Anders zou hij teveel gezichtsverlies lijden! Nicolas was vol van zijn plan, hij wilde meteen naar Norbert om het met hem te bespreken. Ella was sceptischer, was het wel eerlijk om zijn vader zo onder druk te zetten? Nicolas veegde haar bezwaren van tafel, zijn vader kon hard zijn, wreed zelfs. Nicolas zou eens laten zien dat hij een waardige de Prins was, hij kon even hard en sluw zijn. Samen gingen ze naar beneden, naar Norberts kantoor. Gelukkig was hij er, ook al was het zondag. Norbert zag het idee helemaal niet zitten, zeker omdat hij wist dat vader de Prins erg boos zou zijn. Maar Nicolas zette hem onder druk, hij bleef halsstarrig volhouden dat Norbert voor hem werkte en zijn opdrachten moest uitvoeren. Ella stond te stralen naast hem, ze had bewondering voor zijn wilskracht. Het was een heel andere Nicolas die hier stond, niet meer de verlegen, teruggetrokken man die ze in het begin had ontmoet. Daarna gingen ze weer naar boven, Ella en Nicolas nestelden zich in de zetel, Ella op Nicolas’ schoot. Ze kusten en streelden elkaar. Nicolas wilde dat Ella vanavond bleef slapen, maar zij zag het niet zitten, niet zolang zijn ouders er waren. Dat begreep Nicolas, al vond hij het spijtig. Ze bleef zelfs niet lang meer, wilde zijn ouders voorlopig niet meer onder ogen komen.
SIMON
Simon was diep in slaap na zo’n verwenbeurt. Later die nacht schrok hij wakker van geluiden. Hij wist niet wat het was, hij schoot recht in zijn bed. Ook Sara werd wakker, zij stond het eerst naast het bed. Ze hoorden krijsen, roepen, huilen. Sara vloog naar buiten, Simon ging achter haar aan. Het kwam uit de kinderkamer. David zat recht in zijn bed, hij zwaaide met zijn armen, schopte met zijn benen, krijste alles bij elkaar. Sara ging naar hem toe, probeerde zijn armpjes vast te nemen, maar hij bleef om zich heen slaan. Simon kwam dichter, sprak zachtjes tegen David, maar leek niet tot hem door te dringen. Margot kwam kijken wat er aan de hand was. Ook de tweeling werd wakker. Simon vroeg kort of zijn ma zich om Amber en Kasper wilde ontfermen. Hij zag dat die twee zich braaf weer lieten neerleggen, hun oogjes vielen gauw terug dicht. Simon pakte David op, hield hem dicht tegen zich aan om het slaan en schoppen te verminderen. Hij ging met hem naar buiten, Sara volgde hem op de voet. Ze gingen de eetruimte in, hij krijste nog steeds de hele boel bij elkaar. Langzaam begon het iets te minderen, Simons stem leek hem eindelijk te bereiken. Het krijsen ging nu over in klaaglijk snikken, hij keek verwilderd om zich heen, riep: ‘mama, papa’. ‘We zijn hier, David, mama en papa zijn bij je’ zei Sara zachtjes. Hij keek haar aan, knikte heftig, riep weer: ‘Mama, papa’ steeds dwingender. Gert kwam binnen, kijken of hij kon helpen. Hij zag wat er aan de hand was. David had duidelijk een nachtmerrie, was niet echt wakker, hij beleefde zijn droom verder. Sara begreep het: ‘Hij zoekt zijn echte mama en papa’. Ze kwam bij Simon en David staan. Hij bleef huilen en roepen, maar steeds zwakker: ‘Mama, papa, beer, boem’. ‘Hij droomt van het ongeluk’ zei Sara. Simon begreep het nu ook. Hun boottocht, het slapen op het jacht had hem onbewust een jaar terug gevoerd. Simon zag dat Sara tranen in haar ogen kreeg, ze dacht ongetwijfeld terug aan het drama dat ze hadden zien gebeuren, de ontploffing die het leven gekost had aan Davids ouders, Simon die David uit het water gered had. De eerste tijd dat hij bij hen was, had hij veel nachtmerries gehad, maar de laatste tijd leek hij er helemaal bovenop geraakt. Simon voelde zich vreselijk schuldig dat ze daar niet aan gedacht hadden toen ze gingen varen. Het ging tegenwoordig zo goed met David, hij voelde zich helemaal thuis bij hen, ze dachten er gewoon niet meer bij na. David hoorde bij hen zoals de andere drie. Maar hij had natuurlijk een andere achtergrond, een heel droevige. Het leek alleen maar of hij het drama vergeten was. Thuis gaf hij nog elke avond een kusje aan de foto van zijn ouders, maar verder sprak hij nauwelijks over hen en zeker niet over het ongeluk. Maar in zijn onderbewuste was het nog altijd aanwezig, dat bleek nu. David was een beetje stil gevallen, hij was nog zachtjes aan het snikken, het leek of hij weer dieper in slaap viel. Simon wiegde hem zachtjes, streelde over zijn hoofdje en zijn rug, tot hij helemaal stil viel. Voorzichtig legde hij hem weer in bed. Hun slaap was helemaal over, ze gingen in de eetruimte zitten, namen iets te drinken. Gert probeerde Simon en Sara ervan te overtuigen dat het hun schuld niet was. Zo’n nachtmerrie was onvoorspelbaar, maar ze moesten er rekening mee houden dat het nog kon voorvallen. Het was niet omdat David ogenschijnlijk geen trauma had opgelopen, dat het ook zo was. Wat hij had meegemaakt, kon je niet zomaar uitwissen, ook al was hij nog zo klein. Sara rilde, van de kou en de emotie, Simon trok haar dicht tegen zich aan. Lotte zette hete thee, daarna gingen ze weer naar bed. Ze lagen lang wakker, praatten eerst nog over David, over het drama en hoe het verder moest. Daarna zeiden ze steeds minder, ze koesterden zich aan elkaars warmte, Simons armen om Sara heen. Na lang piekeren en tobben vielen ze eindelijk weer in slaap. Tegen de ochtend aan werd Luna wakker, half slapend nam Sara haar in bed, voedde haar en legde haar dan weer in haar bedje. Gelukkig sliep ze voort, zodat ook Sara en Simon nog wat konden slapen. Toen ze eindelijk opstonden, waren ze nog altijd stilletjes. Gert en Lotte hadden zich al ontfermd over Amber, Kasper en David. Simon bekeek hem goed, hij zag er wat bleekjes uit, maar scheen zich niets te herinneren van vannacht. Eigenlijk was Simon daar blij om, het was zo vreselijk geweest. De sfeer was eerst wat somber, maar omwille van de kinderen herpakten ze zich en zo werd het toch nog een leuke terugvaart.
NICOLAS
Nicolas voelde zich sterk vandaag. Dankzij Ella was hij veranderd, hij durfde nu zelfs tegen zijn vader ingaan. Terwijl die naar beneden was voor een gesprek met Norbert, praatte hij met zijn mama. Hij vertelde haar hoe graag hij Ella zag en wat voor een fantastisch meisje ze was. Hij vertelde ook eerlijk over haar achtergrond, hoe moeilijk ze het in haar jeugd had gehad, maar ook hoe dapper ze was. Ze had op een paar maanden tijd leren lezen en schrijven en ze had nu zelfs een kinderboek geschreven. Hij stond op en haalde het manuscript uit zijn bureaulade. Vol trots liet hij het aan zijn mama zien. Die bewonderde het boek, het verhaal en de tekeningen erbij. Nicolas wist hoe overheersend zijn vader was, hij had nooit anders geweten dan dat zijn moeder onder de sloef lag, alleen maar mocht knikken als zijn papa iets zei, alleen maar mocht doen wat hij besliste. Maar ze had het hart op de juiste plaats, Nicolas voelde dat zij aan zijn kant stond. Ze was heel vriendelijk, zei dat ze blij was hem zo gelukkig te zien. Als het aan haar lag, kregen hij en Ella haar zegen. Ze leek zelfs van plan om te proberen papa van gedachten te doen veranderen. Dat zag Nicolas somber in, zijn vader bleef altijd bij zijn starre beslissingen. Maar hij zou hem een koekje van eigen deeg geven, hij had een plan, hij wilde hem voor een voldongen feit plaatsen. Hij belde Ella, vroeg of ze wilde langskomen. Ze kwam een uurtje later, zijn ouders waren er gelukkig niet. Opgewonden vertelde hij wat hij bedacht had: hij wilde een persconferentie geven, haar voorstellen als zijn verloofde. Er zou veel pers op afkomen, het zou in alle kranten staan, dan zou zijn papa zijn toelating wel moeten geven. Anders zou hij teveel gezichtsverlies lijden! Nicolas was vol van zijn plan, hij wilde meteen naar Norbert om het met hem te bespreken. Ella was sceptischer, was het wel eerlijk om zijn vader zo onder druk te zetten? Nicolas veegde haar bezwaren van tafel, zijn vader kon hard zijn, wreed zelfs. Nicolas zou eens laten zien dat hij een waardige de Prins was, hij kon even hard en sluw zijn. Samen gingen ze naar beneden, naar Norberts kantoor. Gelukkig was hij er, ook al was het zondag. Norbert zag het idee helemaal niet zitten, zeker omdat hij wist dat vader de Prins erg boos zou zijn. Maar Nicolas zette hem onder druk, hij bleef halsstarrig volhouden dat Norbert voor hem werkte en zijn opdrachten moest uitvoeren. Ella stond te stralen naast hem, ze had bewondering voor zijn wilskracht. Het was een heel andere Nicolas die hier stond, niet meer de verlegen, teruggetrokken man die ze in het begin had ontmoet. Daarna gingen ze weer naar boven, Ella en Nicolas nestelden zich in de zetel, Ella op Nicolas’ schoot. Ze kusten en streelden elkaar. Nicolas wilde dat Ella vanavond bleef slapen, maar zij zag het niet zitten, niet zolang zijn ouders er waren. Dat begreep Nicolas, al vond hij het spijtig. Ze bleef zelfs niet lang meer, wilde zijn ouders voorlopig niet meer onder ogen komen.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
Deel 645
Maandag 21 februari 2011
SARA
Liefste dagboek
Gisteren, na het ontschepen, waren we allemaal samen gaan eten. We hadden het niet laat gemaakt, de kinderen waren moe en ook wij hadden de vorige nacht niet goed geslapen. Lotte en Gert vertrokken samen met Leon en Margot. Nadat de kinderen in bed lagen, duurde het bij ons ook niet lang meer. We trokken met Luna naar boven, kleedden ons uit, kropen dicht bij mekaar onder de dekens. Ik had echt de bedoeling om meteen te gaan slapen, maar toen ik daar lag, onze naakte lichamen tegen elkaar aan, had ik plots zin in helemaal iets anders. Gelukkig was Simon ook nog niet zo moe dat hij wilde slapen. We kusten en streelden en van het een kwam al gauw het ander. We kropen steeds dichter tegen elkaar aan, niet veel later versmolten onze lichamen helemaal. Mijn moeheid verdween als sneeuw voor de zon, ik liet me helemaal gaan, liet me meedrijven met Simons bewegingen tot aan een stomend hoogtepunt. We bleven ineengestrengeld liggen nagenieten tot Luna om haar laatste voeding vroeg. Met spijt in het hart maakten we ons los van elkaar, ik haalde Luna uit haar bedje en legde haar aan mijn borst, daarnet nog door Simon gestreeld. Toen onze kleine meid genoeg gedronken had en een nieuwe pamper aan had, werd het heel gauw stil in onze kamer, in ons bed. Een paar uur later werden we wakker, we hoorden David huilen. Niet weer, was het eerste wat ik dacht, maar Simon stond al naast het bed. Hij grabbelde naar zijn kamerjas, ging vlug naar David. Ik luisterde, zou hij hem stil krijgen? Het duurde eventjes, maar dan kwam Simon terug. Hij had hem na wat proberen echt wakker gekregen, hem getroost en wat water gegeven. David was vlug weer in slaap gevallen, gelukkig maar.
Nu was het ochtend, Petra was stipt zoals altijd. Toen we beneden kwamen, stond het ontbijt al klaar. Terwijl Simon en ik douchten en ons aankleedden, ontfermde zij zich over de kinderen. Zo raakten we op tijd klaar voor onze eerste afspraak op Présence met een Duitse zakenman die geïnteresseerd was om onze collectie in zijn winkels te verkopen. Na een poosje riep ik er Ilham bij, vroeg haar een aantal berekeningen te maken, samen met Alexander te bekijken of deze deal voordelig kon zijn voor ons. We namen afscheid van de man, beloofden hem gauw iets te laten weten. Daarna ging ik met Lotte naar het atelier van Nils en Mario. Ik kondigde een nieuwe opdracht aan, het maken van een eenvoudige, maar prachtige bruidsjurk voor Lotte. Nils en Mario feliciteerden Lotte, ze vlogen haar om de hals. Lotte nam de gelukwensen wat verlegen, maar gelukkig aan. Ik vroeg wie van hen beiden een ontwerp wou maken. Ze keken mekaar aan, Mario vond dat Nils meer ervaring had, maar Nils kaatste de bal terug, zei dat Mario dat zeker zo goed kon. Ik lachte, zei dat ze het onder elkaar mochten uitvechten, als Lotte maar zou schitteren op haar trouwdag. Ze stonden direct klaar om haar maten te nemen en naar haar wensen te polsen. Ik liet Lotte achter in goede handen en vertrok naar ons kantoor. Kort na de middag belde Margot op. Ze had de koe bij de horens gevat en naar Nicolas de Prins gebeld. Ze had met Linda, zijn nanny, afgesproken. Nicolas kwam nog altijd niet zo graag buiten, zeker niet om op restaurant te gaan, maar we waren met ons vieren uitgenodigd op een etentje bij hen op vrijdagavond. Ik vond het fijn om te horen, ik wilde dolgraag beter kennis maken met deze nieuw ontdekte tak van de familie. Een babysit voor de kinderen zou geen probleem zijn, ik zou nog bekijken of ik het zou aandurven Luna thuis te laten. Ik zou me geruster voelen als ik haar kon meenemen, maar wist niet goed of dat gepast zou zijn. Margot gaf me het nummer van Nicolas, ik kon dan zelf afspreken. Ik had de tijd, het was nog maar maandag.
Even later kreeg ik telefoon van Maaike. Ze vroeg of ons aanbod nog altijd gold, mocht Luka naar onze crèche komen? Natuurlijk, ik had het toch beloofd. Ze wilde graag af en toe een paar uur gaan werken, kon moeilijk gemist worden, zeker niet als de modellen modeshows moesten lopen. Uiteraard was dat geen probleem, ze mocht Luka brengen wanneer ze maar wilde. Woensdagmiddag wilde ze het een eerste keer proberen, ik stelde voor dat ze dan morgen kennis zou komen maken met Hanne, Myrte en Joppe. Dat zou ze zeker doen, als het kon bracht ze Esther mee, die zou hen ook graag ontmoeten.
Ik werkte nog een uurtje door, maar vond het dan genoeg voor vandaag. Ik keek naar Simon, die leek nog hard aan het werk. Toen hij merkte dat ik naar hem keek, sloot hij gauw zijn laptop af, stond op, nam me in zijn armen, kuste me dan teder, zo lief. Ik genoot van zo’n intiem moment, straks, met vier kinderen, zou dat er niet meer van komen. We bleven even zo staan, mijn hoofd tegen zijn borst, het maakte me helemaal rustig, ik voelde zijn hart kloppen. Dan gingen we richting crèche. Ik bracht Lotte op de hoogte van het bezoek van Maaike morgen. Ze vond het leuk, nog zo’n klein baby’tje erbij.
Eenmaal thuis was het de dagelijkse routine: met de kinderen spelen, koken, eten, bad, verhaaltjes, slaapliedje en dan eindelijk rust. Tenminste als Luna mee wilde, want tegenwoordig bewaarde ze haar huiluurtje voor als de drie anderen sliepen! Ik liep wat rond met haar in mijn armen, wiegde haar, zong zachtjes, liet haar een beetje drinken. Gelukkig vielen haar oogjes dicht en kon ik haar zonder probleem in haar wiegje leggen. Nu pas had ik de kans om rustig te gaan zitten. Simon was ook nog druk bezig, maar toen hij zag dat ik hem zat aan te kijken, kwam hij vlug bij mij zitten. Ik zuchtte van genot, even rust met mijn liefste tegen me aan, meer had ik niet nodig om weer op mijn positieven te komen. We praatten een beetje, over alles en niks, maar meestal bleef het stil. Wat strelen, een teder kusje en op tijd naar bed. Hoe druk ons leven ook was, dit vond ik het zaligste uurtje van de dag!
ELLA
Ik miste Nicolas, maar had niet zoveel zin om zijn ouders te bezoeken. Daarom ging ik niet naar de loft, maar wachtte tot hij naar beneden kwam, om met Norbert de persconferentie voor te bereiden. Ik stond in bewondering voor Nicolas, ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat hij dat in zich had. Hoe hij Norbert aan het werk zette, hem alles liet regelen, uitnodigingen, bloemen, muziek… Norbert wilde het eerst niet doen, had duidelijk schrik van vader de Prins, wat ik goed kon geloven. Maar toch deed hij het en hij werd zelfs enthousiast. Nicolas’ stemming was duidelijk aanstekelijk. Ik bleef niet de hele tijd bij hen, ging Yasmine opzoeken en voorlezen bij Jens. Hem vertelde ik hoe gelukkig ik was met Nicolas, binnenkort zou ik zijn verloofde zijn! Ik zei tegen Jens dat ik hem nooit zou vergeten, ik zou hem altijd blijven opzoeken, hoe lang hij hier ook zou liggen.
Nicolas kwam me zoeken, hij was klaar bij Norbert. Ik stelde hem voor aan Jens, die natuurlijk niet antwoordde. Maar toch was ik ervan overtuigd dat Jens ons kon horen. Zo’n goede vriend als hij zou zeker blij zijn voor ons, al kon hij het niet zeggen. Nicolas vroeg of ik mee naar de loft ging, zijn ouders kwamen voorlopig niet thuis. Dan wilde ik graag meegaan. In de lift stonden we al te kussen en we gingen daar binnen mee voort. Linda was in de keuken bezig, die was zo lief om ons niet te storen. Nicolas verbaasde me steeds meer, in de positieve zin dan, hij ontpopte zich nu ook als een vurige minnaar. Het duurde dan ook niet lang of hij trok me mee de slaapkamer in. Kleren vlogen alle kanten op, we verkenden mekaars lichaam, ik leerde zijn gevoeligste plekjes kennen en hij de mijne. Het was genieten, ik vergat na eventjes zelfs dat juffrouw Linda niet ver uit de buurt was. Pas een uurtje later werd er zachtjes op de deur geklopt: Linda kwam zeggen dat het eten klaar was. Vlug zochten we onze kleren bij elkaar, fatsoeneerden ons wat en kwamen dan vrolijk lachend, wat samenzweerderig, de kamer uit. Het eten stond klaar, gelukkig alleen voor ons. Ik wilde voorlopig Nicolas’ vader niet onder ogen komen. Hij had me teveel gekwetst!
Na het eten bleef ik niet lang meer, zijn ouders konden elk ogenblik thuiskomen. Met een kus en een knuffel namen we afscheid aan de lift. Dan ging ik naar Cindy, ze nam me mee naar de bar Taxi. Ik amuseerde me wel, maar miste Nicolas. Veel later, toen ik net in bed lag, belde hij me op. Heel blij nam ik op, ik was gelukkig zijn stem te horen, hem slaapwel te horen zeggen. Hij had met zijn vader gepraat, maar had nog niet veel vooruitgang geboekt. Hij beloofde me dat het hard tegen hard zou gaan, hij zou deze keer niet toegeven. Morgen was de persconferentie, tegen morgenavond zou ik als Nicolas’ verloofde door het leven gaan. Met of zonder toestemming van vader de Prins!
SARA
Liefste dagboek
Gisteren, na het ontschepen, waren we allemaal samen gaan eten. We hadden het niet laat gemaakt, de kinderen waren moe en ook wij hadden de vorige nacht niet goed geslapen. Lotte en Gert vertrokken samen met Leon en Margot. Nadat de kinderen in bed lagen, duurde het bij ons ook niet lang meer. We trokken met Luna naar boven, kleedden ons uit, kropen dicht bij mekaar onder de dekens. Ik had echt de bedoeling om meteen te gaan slapen, maar toen ik daar lag, onze naakte lichamen tegen elkaar aan, had ik plots zin in helemaal iets anders. Gelukkig was Simon ook nog niet zo moe dat hij wilde slapen. We kusten en streelden en van het een kwam al gauw het ander. We kropen steeds dichter tegen elkaar aan, niet veel later versmolten onze lichamen helemaal. Mijn moeheid verdween als sneeuw voor de zon, ik liet me helemaal gaan, liet me meedrijven met Simons bewegingen tot aan een stomend hoogtepunt. We bleven ineengestrengeld liggen nagenieten tot Luna om haar laatste voeding vroeg. Met spijt in het hart maakten we ons los van elkaar, ik haalde Luna uit haar bedje en legde haar aan mijn borst, daarnet nog door Simon gestreeld. Toen onze kleine meid genoeg gedronken had en een nieuwe pamper aan had, werd het heel gauw stil in onze kamer, in ons bed. Een paar uur later werden we wakker, we hoorden David huilen. Niet weer, was het eerste wat ik dacht, maar Simon stond al naast het bed. Hij grabbelde naar zijn kamerjas, ging vlug naar David. Ik luisterde, zou hij hem stil krijgen? Het duurde eventjes, maar dan kwam Simon terug. Hij had hem na wat proberen echt wakker gekregen, hem getroost en wat water gegeven. David was vlug weer in slaap gevallen, gelukkig maar.
Nu was het ochtend, Petra was stipt zoals altijd. Toen we beneden kwamen, stond het ontbijt al klaar. Terwijl Simon en ik douchten en ons aankleedden, ontfermde zij zich over de kinderen. Zo raakten we op tijd klaar voor onze eerste afspraak op Présence met een Duitse zakenman die geïnteresseerd was om onze collectie in zijn winkels te verkopen. Na een poosje riep ik er Ilham bij, vroeg haar een aantal berekeningen te maken, samen met Alexander te bekijken of deze deal voordelig kon zijn voor ons. We namen afscheid van de man, beloofden hem gauw iets te laten weten. Daarna ging ik met Lotte naar het atelier van Nils en Mario. Ik kondigde een nieuwe opdracht aan, het maken van een eenvoudige, maar prachtige bruidsjurk voor Lotte. Nils en Mario feliciteerden Lotte, ze vlogen haar om de hals. Lotte nam de gelukwensen wat verlegen, maar gelukkig aan. Ik vroeg wie van hen beiden een ontwerp wou maken. Ze keken mekaar aan, Mario vond dat Nils meer ervaring had, maar Nils kaatste de bal terug, zei dat Mario dat zeker zo goed kon. Ik lachte, zei dat ze het onder elkaar mochten uitvechten, als Lotte maar zou schitteren op haar trouwdag. Ze stonden direct klaar om haar maten te nemen en naar haar wensen te polsen. Ik liet Lotte achter in goede handen en vertrok naar ons kantoor. Kort na de middag belde Margot op. Ze had de koe bij de horens gevat en naar Nicolas de Prins gebeld. Ze had met Linda, zijn nanny, afgesproken. Nicolas kwam nog altijd niet zo graag buiten, zeker niet om op restaurant te gaan, maar we waren met ons vieren uitgenodigd op een etentje bij hen op vrijdagavond. Ik vond het fijn om te horen, ik wilde dolgraag beter kennis maken met deze nieuw ontdekte tak van de familie. Een babysit voor de kinderen zou geen probleem zijn, ik zou nog bekijken of ik het zou aandurven Luna thuis te laten. Ik zou me geruster voelen als ik haar kon meenemen, maar wist niet goed of dat gepast zou zijn. Margot gaf me het nummer van Nicolas, ik kon dan zelf afspreken. Ik had de tijd, het was nog maar maandag.
Even later kreeg ik telefoon van Maaike. Ze vroeg of ons aanbod nog altijd gold, mocht Luka naar onze crèche komen? Natuurlijk, ik had het toch beloofd. Ze wilde graag af en toe een paar uur gaan werken, kon moeilijk gemist worden, zeker niet als de modellen modeshows moesten lopen. Uiteraard was dat geen probleem, ze mocht Luka brengen wanneer ze maar wilde. Woensdagmiddag wilde ze het een eerste keer proberen, ik stelde voor dat ze dan morgen kennis zou komen maken met Hanne, Myrte en Joppe. Dat zou ze zeker doen, als het kon bracht ze Esther mee, die zou hen ook graag ontmoeten.
Ik werkte nog een uurtje door, maar vond het dan genoeg voor vandaag. Ik keek naar Simon, die leek nog hard aan het werk. Toen hij merkte dat ik naar hem keek, sloot hij gauw zijn laptop af, stond op, nam me in zijn armen, kuste me dan teder, zo lief. Ik genoot van zo’n intiem moment, straks, met vier kinderen, zou dat er niet meer van komen. We bleven even zo staan, mijn hoofd tegen zijn borst, het maakte me helemaal rustig, ik voelde zijn hart kloppen. Dan gingen we richting crèche. Ik bracht Lotte op de hoogte van het bezoek van Maaike morgen. Ze vond het leuk, nog zo’n klein baby’tje erbij.
Eenmaal thuis was het de dagelijkse routine: met de kinderen spelen, koken, eten, bad, verhaaltjes, slaapliedje en dan eindelijk rust. Tenminste als Luna mee wilde, want tegenwoordig bewaarde ze haar huiluurtje voor als de drie anderen sliepen! Ik liep wat rond met haar in mijn armen, wiegde haar, zong zachtjes, liet haar een beetje drinken. Gelukkig vielen haar oogjes dicht en kon ik haar zonder probleem in haar wiegje leggen. Nu pas had ik de kans om rustig te gaan zitten. Simon was ook nog druk bezig, maar toen hij zag dat ik hem zat aan te kijken, kwam hij vlug bij mij zitten. Ik zuchtte van genot, even rust met mijn liefste tegen me aan, meer had ik niet nodig om weer op mijn positieven te komen. We praatten een beetje, over alles en niks, maar meestal bleef het stil. Wat strelen, een teder kusje en op tijd naar bed. Hoe druk ons leven ook was, dit vond ik het zaligste uurtje van de dag!
ELLA
Ik miste Nicolas, maar had niet zoveel zin om zijn ouders te bezoeken. Daarom ging ik niet naar de loft, maar wachtte tot hij naar beneden kwam, om met Norbert de persconferentie voor te bereiden. Ik stond in bewondering voor Nicolas, ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat hij dat in zich had. Hoe hij Norbert aan het werk zette, hem alles liet regelen, uitnodigingen, bloemen, muziek… Norbert wilde het eerst niet doen, had duidelijk schrik van vader de Prins, wat ik goed kon geloven. Maar toch deed hij het en hij werd zelfs enthousiast. Nicolas’ stemming was duidelijk aanstekelijk. Ik bleef niet de hele tijd bij hen, ging Yasmine opzoeken en voorlezen bij Jens. Hem vertelde ik hoe gelukkig ik was met Nicolas, binnenkort zou ik zijn verloofde zijn! Ik zei tegen Jens dat ik hem nooit zou vergeten, ik zou hem altijd blijven opzoeken, hoe lang hij hier ook zou liggen.
Nicolas kwam me zoeken, hij was klaar bij Norbert. Ik stelde hem voor aan Jens, die natuurlijk niet antwoordde. Maar toch was ik ervan overtuigd dat Jens ons kon horen. Zo’n goede vriend als hij zou zeker blij zijn voor ons, al kon hij het niet zeggen. Nicolas vroeg of ik mee naar de loft ging, zijn ouders kwamen voorlopig niet thuis. Dan wilde ik graag meegaan. In de lift stonden we al te kussen en we gingen daar binnen mee voort. Linda was in de keuken bezig, die was zo lief om ons niet te storen. Nicolas verbaasde me steeds meer, in de positieve zin dan, hij ontpopte zich nu ook als een vurige minnaar. Het duurde dan ook niet lang of hij trok me mee de slaapkamer in. Kleren vlogen alle kanten op, we verkenden mekaars lichaam, ik leerde zijn gevoeligste plekjes kennen en hij de mijne. Het was genieten, ik vergat na eventjes zelfs dat juffrouw Linda niet ver uit de buurt was. Pas een uurtje later werd er zachtjes op de deur geklopt: Linda kwam zeggen dat het eten klaar was. Vlug zochten we onze kleren bij elkaar, fatsoeneerden ons wat en kwamen dan vrolijk lachend, wat samenzweerderig, de kamer uit. Het eten stond klaar, gelukkig alleen voor ons. Ik wilde voorlopig Nicolas’ vader niet onder ogen komen. Hij had me teveel gekwetst!
Na het eten bleef ik niet lang meer, zijn ouders konden elk ogenblik thuiskomen. Met een kus en een knuffel namen we afscheid aan de lift. Dan ging ik naar Cindy, ze nam me mee naar de bar Taxi. Ik amuseerde me wel, maar miste Nicolas. Veel later, toen ik net in bed lag, belde hij me op. Heel blij nam ik op, ik was gelukkig zijn stem te horen, hem slaapwel te horen zeggen. Hij had met zijn vader gepraat, maar had nog niet veel vooruitgang geboekt. Hij beloofde me dat het hard tegen hard zou gaan, hij zou deze keer niet toegeven. Morgen was de persconferentie, tegen morgenavond zou ik als Nicolas’ verloofde door het leven gaan. Met of zonder toestemming van vader de Prins!
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
Deel 646
Dinsdag 22 februari 2011
NICOLAS
Vandaag was het zover, Nicolas ging Ella aan de wereld voorstellen als zijn verloofde. Hij was wel nerveus, maar vooral strijdlustig. Zo had hij zich in jaren niet gevoeld, Ella maakte echt het beste in hem los. Vanmorgen had hij zijn mama van zijn plannen op de hoogte gebracht en, niet helemaal tot zijn verbazing, was zij het eens met zijn plannen. Hij voelde dat ze het beste voor hem wilde, al wist hij ook dat ze niet tegen zijn papa durfde ingaan. Ze zat tussen twee vuren. Yasmine kwam hem halen, de eerste journalisten arriveerden al. Hij ging naar beneden, zocht met zijn ogen Ella en Norbert. Norbert was in de Oase de laatste voorbereidingen aan het treffen. Ella stond bij Anthony die aan het einde van de persconferentie zijn nieuwste hit zou zingen. Nicolas trok Ella tegen zich aan, trok haar aan haar hand mee naar de tafel waar ze achter zouden plaatsnemen. Was ze er klaar voor, vroeg hij? Ze knikte dapper ja, al was ze niet gewoon zo in het centrum van de belangstelling te staan. Hij helaas wel, hij moest al jaren al die nieuwsgierige blikken verdragen, ook al was hij het nooit echt gewoon geworden. Hij keek rond, er was grote belangstelling, er waren heel wat journalisten opgedaagd. Aan de kant zag hij zijn moeder zitten, zijn vader was er niet, dat had hij ook niet verwacht. Diep in zijn hart had hij het wel gehoopt, maar ja, hij kende zijn vader. Dan begon het, Norbert leidde hen in, daarna was het zijn beurt. Aarzelend, toch nog altijd erg verlegen voor zo’n groot publiek, begon hij. Hij herinnerde hen aan de vorige persconferentie, toen hij de hulp van de pers had ingeroepen om het meisje met de orchideeënogen te zoeken. Hij was fier te melden dat ze niet meer moesten zoeken, hij had haar gevonden! Hij was dan ook heel trots haar vandaag voor te stellen, en wel als zijn verloofde! Een meisje uit de duizend, zijn Ella Van de Looverbosch! Er klonk een applausje, dan werden er vragen afgevuurd. Sommige journalisten waren vriendelijk, waren nieuwsgierig naar Ella, maar er werden ook lastige vragen gesteld. Vooral over Ella’s afkomst, haar verleden, haar dagen in de gevangenis na de diefstal van de Monaflora. Het werd hem wat te gortig op de duur, die man bleef er maar over doorgaan. Nicolas zei dat hij daar niets meer over wilde zeggen, het was een vergissing geweest, Ella was natuurlijk onschuldig. Hij wilde het verder alleen over hun verloving en het komende huwelijk hebben. Toen hij wilde afsluiten, zag hij plots zijn papa binnenkomen. Zijn vader vroeg het woord, nu ging het gebeuren! Zou hij het wagen om hier, ten overstaan van al die journalisten, het huwelijk af te keuren? Nicolas greep naar Ella’s hand, zag haar ook wat angstig kijken. Zijn vader begon, dat hij van zijn vader had geleerd om te luisteren, zijn wil was wet, hij had er zich maar bij neer te leggen en dat had hij ook gedaan. Nicolas had het kunnen weten, het ging de verkeerde kant op. Hij voelde Ella hard in zijn hand knijpen, zij was er ook niet gerust in. Zijn papa zweeg even en ging dan voort: dat gelukkig de tijden veranderd waren, dat hij begreep dat jonge mensen tegenwoordig hun eigen weg zochten, met vallen en opstaan. Dat ze niet meer klakkeloos hun ouders volgden, deden wat ze dachten dat goed was, voor hun eigen geluk kozen. En wat hij toen zei, verbaasde Nicolas enorm: zijn pa zei dat hij dat begreep en dat hij hun verloving goedkeurde!! Hij keek zijn pa met grote ogen aan, meende hij dat echt? Hij zag zijn mama glimlachen, keerde zich dan naar Ella, die ook enorm opgelucht leek. Al dat volk kon hem niet schelen, hij nam Ella in zijn armen en kuste haar! Applaus volgde, fototoestellen klikten, er werd gevraagd om de kus over te doen. Dat deed hij met alle plezier, daar moest hij geen moeite voor doen!
Wat volgde leek een droom, iedereen kwam hen feliciteren, het optreden van Anthony was een succes, Ella ging helemaal uit de bol, hij zelf keek liever lachend van aan de zijkant toe. Zijn mama was gebleven, zijn papa was weer verdwenen, hem had hij nog niet kunnen spreken.
Dat kwam pas veel later, toen ze weer boven in de loft waren. Zijn vader nam hem apart, nu zou Nicolas horen of hij het echt meende of dat hij geen gezichtsverlies had willen lijden.
Voor het eerst sinds lang, sinds heel lang, hadden ze een echt vader-zoon gesprek. Papa legde uit dat hij nooit aan Ella had getwijfeld, hij vond haar een sympathiek meisje, als dochter van Tessa had ze ook een streepje voor bij hem. Hij had de afgelopen week ook gezien dat ze een goede invloed op hem had. Hij ging voort, het was aan Nicolas, zijn eigen zoon, dat hij getwijfeld had. Hij was altijd zo slap geweest, zo bang, zo teruggetrokken, hij zou een meisje nooit gelukkig kunnen maken. Maar nu had hij gezien dat hij echt veranderd was, van zich af kon bijten, opkwam voor wat hij wilde, voor zijn Ella. Dat had hem van gedachte doen veranderen, hij zag in dat Ella en Nicolas mekaar ten goede beïnvloedden, daarom kregen ze zijn zegen. Onhandig vielen papa en hij in mekaars armen, ze waren zoveel intimiteit niet gewoon. Toch was Nicolas ontzettend gelukkig!
Woensdag 23 februari 2011
SARA
Liefste dagboek
Op Présence bleef het erg druk, ik moest mijn best doen om een goed evenwicht tussen werk en gezin te houden. We maakten lange uren, maar als we thuis waren, waren we er ook helemaal voor de kinderen en als zij in bed lagen, voor elkaar. Dat hadden we mekaar beloofd en daar probeerden we ons zo goed mogelijk aan te houden. We wilden niet worden zoals Simons ouders, die enkel voor de zaak leefden en hun zoon verwaarloosden. Nu haalden ze dat dubbel en dik in, maar daarmee kreeg Simon zijn wat verloren jeugdjaren niet terug.
Ik maakte wel even tijd om naar Nicolas te bellen. Ik kreeg zijn nanny, juffrouw Linda, aan de lijn. Ik stelde mijn vraag, zou het erg storen als ik vrijdagavond Luna meebracht? Ik legde uit dat ze nog borstvoeding kreeg. Linda was heel vriendelijk, ze zei dat het uiteraard geen enkel bezwaar was, dat moest ze zelfs niet overleggen met Nicolas. Opgelucht legde ik de hoorn neer, nu was ik pas gerust.
’s Middags kwam Maaike op bezoek met Luka. Ik begroette haar warm, nam haar mee naar beneden naar de crèche. Esther kwam wat later ook, ze kwam recht van Joy Fashion. Ik stelde hen voor aan Hanne, Myrte en Joppe, leidde hen rond in de crèche. De kindjes kwamen direct op me toelopen, de tweeling natuurlijk, maar ook Sanne en Sam. Ook van Luna kreeg ik een stralend lachje toen ze me zag. Ik had spijtig genoeg niet zoveel tijd, ik liet Esther en Maaike achter. Ze konden praten met de kinderverzorgers en de nodige afspraken maken. Ik zei dat we gauw weer eens moesten afspreken.
Toen we ’s avonds moe thuiskwamen, had Lut al gekookt. Ze had er heel wat werk in gestoken, het was zowat het afscheidsetentje, morgen zouden ze eindelijk weer naar hun eigen appartement gaan. Vakes tweede plaaster mocht er af, hij kon zich dan met krukken behelpen. Ik was blij voor hem, het had lang genoeg geduurd, al die miserie, maar ik zou hen wel missen. Al die hulp van Lut, het koken, helpen met de kinderen, vake die zich met de kindjes bezighield, het was wel gemakkelijk.
Maar aan de andere kant, terug alleen met ons gezinnetje, geen pottenkijkers meer, niemand voor wie we ons moesten inhouden, daar keek ik ook naar uit.
In elk geval, van onze laatste avond samen maakten we iets speciaals. Eerst en vooral Luts lekkere eten. Ze speelden allebei met de kinderen tot het bedtijd was, Lut vertelde voor het laatst een verhaaltje, stopte hen mee in bed. Daarna dronken we samen een glaasje, we maakten het ons gezellig. Make hield zich bezig met Luna, die weer wakker was toen de rest sliep, ze zou haar kleinkindjes missen, zei ze. Maar ook zij waren toe aan wat rust, wat meer intimiteit tussen hen beide, gaf ze toe.
Die intimiteit zochten Simon en ik later in onze slaapkamer, in ons bed. Hoe moe we ook waren, nooit gingen we slapen zonder een kus, een streling en dikwijls heel wat meer. Daardoor bleef de liefde tussen ons zo groot, bleef ons huwelijk zo gelukkig. Ik had het met Simon niet beter kunnen treffen, hij bleef mijn grote liefde, nu en altijd.
NICOLAS
Vandaag was het zover, Nicolas ging Ella aan de wereld voorstellen als zijn verloofde. Hij was wel nerveus, maar vooral strijdlustig. Zo had hij zich in jaren niet gevoeld, Ella maakte echt het beste in hem los. Vanmorgen had hij zijn mama van zijn plannen op de hoogte gebracht en, niet helemaal tot zijn verbazing, was zij het eens met zijn plannen. Hij voelde dat ze het beste voor hem wilde, al wist hij ook dat ze niet tegen zijn papa durfde ingaan. Ze zat tussen twee vuren. Yasmine kwam hem halen, de eerste journalisten arriveerden al. Hij ging naar beneden, zocht met zijn ogen Ella en Norbert. Norbert was in de Oase de laatste voorbereidingen aan het treffen. Ella stond bij Anthony die aan het einde van de persconferentie zijn nieuwste hit zou zingen. Nicolas trok Ella tegen zich aan, trok haar aan haar hand mee naar de tafel waar ze achter zouden plaatsnemen. Was ze er klaar voor, vroeg hij? Ze knikte dapper ja, al was ze niet gewoon zo in het centrum van de belangstelling te staan. Hij helaas wel, hij moest al jaren al die nieuwsgierige blikken verdragen, ook al was hij het nooit echt gewoon geworden. Hij keek rond, er was grote belangstelling, er waren heel wat journalisten opgedaagd. Aan de kant zag hij zijn moeder zitten, zijn vader was er niet, dat had hij ook niet verwacht. Diep in zijn hart had hij het wel gehoopt, maar ja, hij kende zijn vader. Dan begon het, Norbert leidde hen in, daarna was het zijn beurt. Aarzelend, toch nog altijd erg verlegen voor zo’n groot publiek, begon hij. Hij herinnerde hen aan de vorige persconferentie, toen hij de hulp van de pers had ingeroepen om het meisje met de orchideeënogen te zoeken. Hij was fier te melden dat ze niet meer moesten zoeken, hij had haar gevonden! Hij was dan ook heel trots haar vandaag voor te stellen, en wel als zijn verloofde! Een meisje uit de duizend, zijn Ella Van de Looverbosch! Er klonk een applausje, dan werden er vragen afgevuurd. Sommige journalisten waren vriendelijk, waren nieuwsgierig naar Ella, maar er werden ook lastige vragen gesteld. Vooral over Ella’s afkomst, haar verleden, haar dagen in de gevangenis na de diefstal van de Monaflora. Het werd hem wat te gortig op de duur, die man bleef er maar over doorgaan. Nicolas zei dat hij daar niets meer over wilde zeggen, het was een vergissing geweest, Ella was natuurlijk onschuldig. Hij wilde het verder alleen over hun verloving en het komende huwelijk hebben. Toen hij wilde afsluiten, zag hij plots zijn papa binnenkomen. Zijn vader vroeg het woord, nu ging het gebeuren! Zou hij het wagen om hier, ten overstaan van al die journalisten, het huwelijk af te keuren? Nicolas greep naar Ella’s hand, zag haar ook wat angstig kijken. Zijn vader begon, dat hij van zijn vader had geleerd om te luisteren, zijn wil was wet, hij had er zich maar bij neer te leggen en dat had hij ook gedaan. Nicolas had het kunnen weten, het ging de verkeerde kant op. Hij voelde Ella hard in zijn hand knijpen, zij was er ook niet gerust in. Zijn papa zweeg even en ging dan voort: dat gelukkig de tijden veranderd waren, dat hij begreep dat jonge mensen tegenwoordig hun eigen weg zochten, met vallen en opstaan. Dat ze niet meer klakkeloos hun ouders volgden, deden wat ze dachten dat goed was, voor hun eigen geluk kozen. En wat hij toen zei, verbaasde Nicolas enorm: zijn pa zei dat hij dat begreep en dat hij hun verloving goedkeurde!! Hij keek zijn pa met grote ogen aan, meende hij dat echt? Hij zag zijn mama glimlachen, keerde zich dan naar Ella, die ook enorm opgelucht leek. Al dat volk kon hem niet schelen, hij nam Ella in zijn armen en kuste haar! Applaus volgde, fototoestellen klikten, er werd gevraagd om de kus over te doen. Dat deed hij met alle plezier, daar moest hij geen moeite voor doen!
Wat volgde leek een droom, iedereen kwam hen feliciteren, het optreden van Anthony was een succes, Ella ging helemaal uit de bol, hij zelf keek liever lachend van aan de zijkant toe. Zijn mama was gebleven, zijn papa was weer verdwenen, hem had hij nog niet kunnen spreken.
Dat kwam pas veel later, toen ze weer boven in de loft waren. Zijn vader nam hem apart, nu zou Nicolas horen of hij het echt meende of dat hij geen gezichtsverlies had willen lijden.
Voor het eerst sinds lang, sinds heel lang, hadden ze een echt vader-zoon gesprek. Papa legde uit dat hij nooit aan Ella had getwijfeld, hij vond haar een sympathiek meisje, als dochter van Tessa had ze ook een streepje voor bij hem. Hij had de afgelopen week ook gezien dat ze een goede invloed op hem had. Hij ging voort, het was aan Nicolas, zijn eigen zoon, dat hij getwijfeld had. Hij was altijd zo slap geweest, zo bang, zo teruggetrokken, hij zou een meisje nooit gelukkig kunnen maken. Maar nu had hij gezien dat hij echt veranderd was, van zich af kon bijten, opkwam voor wat hij wilde, voor zijn Ella. Dat had hem van gedachte doen veranderen, hij zag in dat Ella en Nicolas mekaar ten goede beïnvloedden, daarom kregen ze zijn zegen. Onhandig vielen papa en hij in mekaars armen, ze waren zoveel intimiteit niet gewoon. Toch was Nicolas ontzettend gelukkig!
Woensdag 23 februari 2011
SARA
Liefste dagboek
Op Présence bleef het erg druk, ik moest mijn best doen om een goed evenwicht tussen werk en gezin te houden. We maakten lange uren, maar als we thuis waren, waren we er ook helemaal voor de kinderen en als zij in bed lagen, voor elkaar. Dat hadden we mekaar beloofd en daar probeerden we ons zo goed mogelijk aan te houden. We wilden niet worden zoals Simons ouders, die enkel voor de zaak leefden en hun zoon verwaarloosden. Nu haalden ze dat dubbel en dik in, maar daarmee kreeg Simon zijn wat verloren jeugdjaren niet terug.
Ik maakte wel even tijd om naar Nicolas te bellen. Ik kreeg zijn nanny, juffrouw Linda, aan de lijn. Ik stelde mijn vraag, zou het erg storen als ik vrijdagavond Luna meebracht? Ik legde uit dat ze nog borstvoeding kreeg. Linda was heel vriendelijk, ze zei dat het uiteraard geen enkel bezwaar was, dat moest ze zelfs niet overleggen met Nicolas. Opgelucht legde ik de hoorn neer, nu was ik pas gerust.
’s Middags kwam Maaike op bezoek met Luka. Ik begroette haar warm, nam haar mee naar beneden naar de crèche. Esther kwam wat later ook, ze kwam recht van Joy Fashion. Ik stelde hen voor aan Hanne, Myrte en Joppe, leidde hen rond in de crèche. De kindjes kwamen direct op me toelopen, de tweeling natuurlijk, maar ook Sanne en Sam. Ook van Luna kreeg ik een stralend lachje toen ze me zag. Ik had spijtig genoeg niet zoveel tijd, ik liet Esther en Maaike achter. Ze konden praten met de kinderverzorgers en de nodige afspraken maken. Ik zei dat we gauw weer eens moesten afspreken.
Toen we ’s avonds moe thuiskwamen, had Lut al gekookt. Ze had er heel wat werk in gestoken, het was zowat het afscheidsetentje, morgen zouden ze eindelijk weer naar hun eigen appartement gaan. Vakes tweede plaaster mocht er af, hij kon zich dan met krukken behelpen. Ik was blij voor hem, het had lang genoeg geduurd, al die miserie, maar ik zou hen wel missen. Al die hulp van Lut, het koken, helpen met de kinderen, vake die zich met de kindjes bezighield, het was wel gemakkelijk.
Maar aan de andere kant, terug alleen met ons gezinnetje, geen pottenkijkers meer, niemand voor wie we ons moesten inhouden, daar keek ik ook naar uit.
In elk geval, van onze laatste avond samen maakten we iets speciaals. Eerst en vooral Luts lekkere eten. Ze speelden allebei met de kinderen tot het bedtijd was, Lut vertelde voor het laatst een verhaaltje, stopte hen mee in bed. Daarna dronken we samen een glaasje, we maakten het ons gezellig. Make hield zich bezig met Luna, die weer wakker was toen de rest sliep, ze zou haar kleinkindjes missen, zei ze. Maar ook zij waren toe aan wat rust, wat meer intimiteit tussen hen beide, gaf ze toe.
Die intimiteit zochten Simon en ik later in onze slaapkamer, in ons bed. Hoe moe we ook waren, nooit gingen we slapen zonder een kus, een streling en dikwijls heel wat meer. Daardoor bleef de liefde tussen ons zo groot, bleef ons huwelijk zo gelukkig. Ik had het met Simon niet beter kunnen treffen, hij bleef mijn grote liefde, nu en altijd.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
Deel 647
Vrijdag 25 februari 2011
SIMON
Vanavond gingen ze eten bij zijn achterachterneef Nicolas. Simon was wel nieuwsgierig hoe het Nicolas vergaan was in die jaren dat ze mekaar uit het oog verloren hadden, maar Sara keek er echt zo naar uit! Simon keek het met plezier aan, Sara was net een schoolmeisje dat naar haar eerste feestje mocht. Hij plaagde haar er een beetje mee, maar hij gunde het haar. Hij zelf was nooit echt een familiemens geweest, daarvoor was zijn gezin wat te kil vroeger, maar voor Sara was het heel belangrijk om familie te hebben en dus ook zijn familie te kennen. Zij kwam uit een warm nest, zij creëerde zelf ook altijd zo’n warme sfeer om haar heen. Ze werkte even hard als zijn ma vroeger, maar zij slaagde er wel in haar kinderen, en hem natuurlijk, een minstens zo belangrijke plaats te geven. Ze gaf hen nooit het gevoel dat ze geen tijd voor hen had en dat bewonderde Simon enorm. Hij leerde ook van haar, hij wilde niets liever dan een echt gezinsleven, wilde zijn kinderen meer geven dan hij zelf gehad had. Hij moest toegeven dat zijn ouders enorm veranderd waren, zoals ze nu met hun kleinkinderen omgingen. Ze wilden duidelijk de verloren tijd inhalen, hij was erg blij voor zijn kinderen dat zij vier hele lieve, altijd bereikbare grootouders hadden.
Ze waren een beetje vroeger gestopt met werken, zodat ze tijd hadden om de kinderen wat vroeger in bad te stoppen en eten te geven. Gert en Lotte kwamen babysitten, die hadden zichzelf aangeboden, ze vonden het zo leuk om voor onze kinderen te zorgen. Ze kwamen terwijl de kleintjes aan het eten waren en namen het verder over. Simon en Sara trokken naar boven om zich klaar te maken. Ze namen gauw een douche, waarbij Simon het alweer moeilijk had om zijn handen thuis te houden. Maar Sara was te zenuwachtig om ervan te kunnen genieten, hij liet haar maar gerust zodat ze zich verder kon klaarmaken. Ze trok een kleedje aan van Nils, het stond haar beeldig, al haar vormen kwamen er prachtig in uit. Ze had nog een klein buikje overgehouden na de bevalling, niet veel meer, maar haar jurk verborg dat perfect. Haar volle borsten trokken de aandacht, mmm, moesten ze nu echt weggaan? Hij wilde Sara liever voor zich alleen! Maar Sara was onverbiddelijk, ze was niet van plan te laat te komen, zei tegen Simon zich een beetje te haasten in plaats van haar met zijn ogen uit te kleden. Oei, betrapt Simon van Wijck, voor zijn vrouwtje kon hij niets verborgen houden. ‘Ik hoop dat het vanavond een beetje de moeite zal zijn’ pruillachte hij ‘anders heb ik me voor niets moeten inhouden’. Sara gaf hem een plagend kusje, dook dan de badkamer in om zich op te maken. Ze deed dat perfect tegenwoordig, draaide er haar hand niet meer voor om. Ze kwamen beneden, Sara pakte vlug alles bij mekaar voor Luna, gaf haar nog een verse pamper. Eten had ze daarstraks al gehad, hopelijk zou ze er een poosje tegen kunnen en zou ze willen slapen.
Niet veel later kwamen zijn pa en ma binnen, de kleinkinderen vlogen op hen af. Na wat knuffelen vertrokken ze, Simon reed, zijn pa reed niet meer zo graag ’s avonds in het donker. Na minder dan een half uur kwamen ze aan in de Wingerd. Simon pakte Luna in haar maxi cosy, Sara pakte de zak met spulletjes. Ze hadden ook bloemen meegebracht, Margot had heel attent een zeldzame orchidee voor Nicolas gevonden. De receptioniste in het ziekenhuis wees hen de weg naar de lift, die enkel van boven kon bediend worden om naar de loft te gaan. In de hal stond de nanny, juffrouw Linda heette ze, dacht Simon, hen op te wachten. Ze nam hun jassen aan, boog zich even over Luna. Ze glimlachte, maar Simon zag in haar ogen ook pijn, hij wist niet waarom. Dan gingen ze naar binnen. Ze werden heel formeel voorgesteld aan mijnheer en mevrouw de Prins. Gelukkig begon zijn ma meteen een gesprek met haar achternicht, Nicolas’ moeder, zodat het ijs wat gebroken was. Simon gaf Nicolas een hand, Ella een kus. Wat een open, vriendelijk gezicht had dat meisje, hij sloot haar meteen in zijn hart. Ook Sara begroette haar warm, het klikte tussen beide vrouwen. Nicolas hield zich wat op de vlakte, maar was toch niet echt verlegen. Linda bracht hun aperitief en kleine, heerlijke hapjes. Luna was wakker, Ella vroeg of ze haar even mocht vasthouden. Ze boog zich over de baby, ook Nicolas’ blikken verzachtten, ze zagen duidelijk allebei graag kindjes. Na wat gebabbel, wat stroef tegen Nicolas’ ouders, wat vlotter tegen Nicolas en Ella, kondigde Linda aan dat ze aan tafel konden gaan. Sara legde Luna in de maxi cosy, gelukkig was ze braaf en viel ze gauw in slaap. Nicolas’ ouders zaten tegenover de zijne, Ella en Nicolas zaten over hen. Al vlug was het jong volk in een geanimeerd gesprek verwikkeld. Nicolas was in de wolken met de orchidee die hij gekregen had, hij prees Margot, deze variëteit was niet gemakkelijk te vinden. Hij vertelde honderduit over zijn hobby, zijn serre, nu was hij helemaal niet terughoudend of verlegen. Sara en Ella waren al gauw mekaar aan het uitvragen, over hun familie, hun achtergrond, hun leven en werk. Het eten was gewoon voortreffelijk, die juffrouw Linda kon geweldig goed koken. Ook de wijn was van een bijzonder goed jaar, het was te merken dat hier ‘oude adel’ woonde. Na even moest Simon toegeven dat de avond veel beter verliep dan hij zich had kunnen voorstellen. Af en toe werden de gesprekken wat gemengd, maar meestal babbelden de jongeren met elkaar, terwijl de ouderen over andere onderwerpen bezig waren. Als dessert kwam Nicolas’ favoriete nagerecht op tafel, citroenpudding. Simon had het nog nooit gegeten, maar hij vond het wel lekker. Ella leek het niet echt te appreciëren, zij vond het veel te zuur.
Pas na de koffie werd Luna wakker. Wat een perfecte timing, wat een goed opgevoede dochter hadden zij toch, lachte Simon. Sara keek rond, ze zocht een rustig plekje om Luna de borst te geven. Ella nam haar mee naar Nicolas’ slaapkamer, ze bleef ‘voor de gezelligheid’ bij Sara. De rest zette zich met de pousse café in het salon. Nicolas’ moeder, Leonie, leek Simon wel een vriendelijke vrouw, maar ze leek een beetje bang voor haar man. Telkens ze iets zei, keek ze naar hem om te zien of ze niets verkeerds zei. Zijn vader, Antoine, had een streng opzicht, het was geen gemakkelijke man, zoveel was duidelijk. Maar toch kwam hij niet echt kil over, misschien ook omdat Simons ouders hem van antwoord konden dienen, geen schrik van hem hadden. Simon profiteerde ervan om wat met Nicolas te praten, mannen onder mekaar. Als hij over Ella begon, veranderde hij helemaal. Het was duidelijk, zij was de vrouw van zijn leven, ze gingen binnenkort trouwen. Hij gaf zelf eerlijk toe dat hij was open gebloeid sinds hij haar kende, anders zou hij hier niet zo gezeten hebben. Dan had hij in zijn slaapkamer gezeten, in plaats van onze vrouwtjes. Ze bleven trouwens lang weg vond Simon, Luna zou toch al lang klaar moeten zijn.
ELLA
Ik vroeg aan Sara of het niet stoorde dat ik bij haar bleef terwijl ze haar dochtertje eten gaf, of zat ze liever alleen? Sara vond het helemaal niet erg, ze vond het juist gezellig om wat te kunnen babbelen ondertussen. Al gauw zaten we in een geanimeerd gesprek. Ik bewonderde Sara enorm, aan het hoofd van zo’n groot bedrijf, ze had gestudeerd, was duidelijk heel slim. En dan ook nog vier kinderen opvoeden en er zo goed uitzien ook! Sara vertelde dat het niet altijd zo gemakkelijk gegaan was, ze vertelde over haar veel te vroeg gestorven moeke, over hoe ze vroeger was, verlegen, op het bange af, lelijk in het kwadraat zoals ze dikwijls genoeg had moeten horen. Ze vertelde over haar start bij Présence, hoe moeilijk dat geweest was, de vijandigheid van de bazen, de pesterijen, haar hopeloze verliefdheid op haar baas. De ups en downs, ze vertelde eerlijk over hoe het verder verlopen was en waar ze nu stond, aan het hoofd van een steeds groeiend bedrijf. Maar dan vond ze dat ze genoeg over haarzelf had verteld, ze wilde nu wat meer over mij horen. Mijn leven, ja, dat was ook niet altijd rozengeur en maneschijn geweest. Ik vertelde haar over mijn gelukkige jeugd, wel zonder vader, maar met zo’n lieve mama. Over mijn dyslexie, over Norbert, over het noodlot dat toesloeg net toen mijn mama zo gelukkig was met Norbert. Ik slikte, aarzelde, maar vertelde dan toch voort, over Norbert die me in huis opnam, over mijn vreselijke stiefzus Clio, die me zo pestte, me zo zwart maakte dat Norbert uiteindelijk toegaf en me naar de camping van Tarantula bracht. Tien jaar had ik daar een ellendig leven van werken, zonder liefde, zonder school, met weinig gelukkige momenten. Sara vond het vreselijk, dat zag ik in haar ogen. Maar ik wilde niet teveel achteruit kijken, vertelde over mijn vlucht op mijn achttiende naar Lier, over Cindy en Anthony die me zo liefdevol opgevangen hebben. Over dokter Arends, die me leerde lezen, mij positief tegen het leven deed aankijken. En dan natuurlijk over Nicolas, het grote geluk dat ik nu kende. Sara vond het fantastisch dat ik ondanks alles zo positief tegen het leven aankeek, maar ik bewonderde haar evengoed om haar doorzettingsvermogen. Luna was allang klaar met drinken, ze sliep in Sara’s armen, maar wij waren nog altijd aan het praten. Ik voelde me zo goed bij Sara, het leek of ik tegen haar alles kon vertellen. Zij leek net hetzelfde te voelen, was enorm op haar gemak. We waren alle besef van tijd vergeten, tot een bescheiden klopje op de deur ons weer in de realiteit bracht. Sara’s man, Simon, kwam kijken waar we bleven. We keken mekaar wat schuldbewust aan, schoten dan tegelijk in een lach. Waar waren onze manieren, gauw gingen we naar binnen en zetten ons bij de anderen.
De rest van de avond verliep heel gezellig. Ik nestelde me dicht tegen Nicolas aan, ik voelde me goed zo vlak bij hem. Nu zijn vader zijn zegen gegeven had voor ons huwelijk, was ik niet meer bang voor hem. Hij bleef uit de hoogte doen, maar dat was blijkbaar zijn gewone manier van doen, dat was niet tegen mij gericht. Simons ouders vielen mee, zijn ma was ook een beetje aan de stijve kant, zijn vader leek een warme man. Als ik naar Simon keek, begreep ik wel waarom Sara als een blok voor hem gevallen was, die man had iets. Ik bedacht dat hij waarschijnlijk veel harten had gebroken, het zou me niet verwonderen als hij veel vrouwen achter zich aan had gehad, hopelijk voor Sara nu niet meer.
Ik dronk een klein beetje meer dan goed voor me was, werd steeds vrolijker. Gelukkig was ik niet alleen, Nicolas en Simon deden flink mee. Alleen Sara bleef helemaal nuchter, maar zij gaf dan ook borstvoeding. Later op de avond was zij het dan ook die terug naar huis reed. Toen we afscheid namen, beloofden we mekaar vlug terug te zien. Ik wist nu al, ik had er een goede vriendin bij!
SIMON
Vanavond gingen ze eten bij zijn achterachterneef Nicolas. Simon was wel nieuwsgierig hoe het Nicolas vergaan was in die jaren dat ze mekaar uit het oog verloren hadden, maar Sara keek er echt zo naar uit! Simon keek het met plezier aan, Sara was net een schoolmeisje dat naar haar eerste feestje mocht. Hij plaagde haar er een beetje mee, maar hij gunde het haar. Hij zelf was nooit echt een familiemens geweest, daarvoor was zijn gezin wat te kil vroeger, maar voor Sara was het heel belangrijk om familie te hebben en dus ook zijn familie te kennen. Zij kwam uit een warm nest, zij creëerde zelf ook altijd zo’n warme sfeer om haar heen. Ze werkte even hard als zijn ma vroeger, maar zij slaagde er wel in haar kinderen, en hem natuurlijk, een minstens zo belangrijke plaats te geven. Ze gaf hen nooit het gevoel dat ze geen tijd voor hen had en dat bewonderde Simon enorm. Hij leerde ook van haar, hij wilde niets liever dan een echt gezinsleven, wilde zijn kinderen meer geven dan hij zelf gehad had. Hij moest toegeven dat zijn ouders enorm veranderd waren, zoals ze nu met hun kleinkinderen omgingen. Ze wilden duidelijk de verloren tijd inhalen, hij was erg blij voor zijn kinderen dat zij vier hele lieve, altijd bereikbare grootouders hadden.
Ze waren een beetje vroeger gestopt met werken, zodat ze tijd hadden om de kinderen wat vroeger in bad te stoppen en eten te geven. Gert en Lotte kwamen babysitten, die hadden zichzelf aangeboden, ze vonden het zo leuk om voor onze kinderen te zorgen. Ze kwamen terwijl de kleintjes aan het eten waren en namen het verder over. Simon en Sara trokken naar boven om zich klaar te maken. Ze namen gauw een douche, waarbij Simon het alweer moeilijk had om zijn handen thuis te houden. Maar Sara was te zenuwachtig om ervan te kunnen genieten, hij liet haar maar gerust zodat ze zich verder kon klaarmaken. Ze trok een kleedje aan van Nils, het stond haar beeldig, al haar vormen kwamen er prachtig in uit. Ze had nog een klein buikje overgehouden na de bevalling, niet veel meer, maar haar jurk verborg dat perfect. Haar volle borsten trokken de aandacht, mmm, moesten ze nu echt weggaan? Hij wilde Sara liever voor zich alleen! Maar Sara was onverbiddelijk, ze was niet van plan te laat te komen, zei tegen Simon zich een beetje te haasten in plaats van haar met zijn ogen uit te kleden. Oei, betrapt Simon van Wijck, voor zijn vrouwtje kon hij niets verborgen houden. ‘Ik hoop dat het vanavond een beetje de moeite zal zijn’ pruillachte hij ‘anders heb ik me voor niets moeten inhouden’. Sara gaf hem een plagend kusje, dook dan de badkamer in om zich op te maken. Ze deed dat perfect tegenwoordig, draaide er haar hand niet meer voor om. Ze kwamen beneden, Sara pakte vlug alles bij mekaar voor Luna, gaf haar nog een verse pamper. Eten had ze daarstraks al gehad, hopelijk zou ze er een poosje tegen kunnen en zou ze willen slapen.
Niet veel later kwamen zijn pa en ma binnen, de kleinkinderen vlogen op hen af. Na wat knuffelen vertrokken ze, Simon reed, zijn pa reed niet meer zo graag ’s avonds in het donker. Na minder dan een half uur kwamen ze aan in de Wingerd. Simon pakte Luna in haar maxi cosy, Sara pakte de zak met spulletjes. Ze hadden ook bloemen meegebracht, Margot had heel attent een zeldzame orchidee voor Nicolas gevonden. De receptioniste in het ziekenhuis wees hen de weg naar de lift, die enkel van boven kon bediend worden om naar de loft te gaan. In de hal stond de nanny, juffrouw Linda heette ze, dacht Simon, hen op te wachten. Ze nam hun jassen aan, boog zich even over Luna. Ze glimlachte, maar Simon zag in haar ogen ook pijn, hij wist niet waarom. Dan gingen ze naar binnen. Ze werden heel formeel voorgesteld aan mijnheer en mevrouw de Prins. Gelukkig begon zijn ma meteen een gesprek met haar achternicht, Nicolas’ moeder, zodat het ijs wat gebroken was. Simon gaf Nicolas een hand, Ella een kus. Wat een open, vriendelijk gezicht had dat meisje, hij sloot haar meteen in zijn hart. Ook Sara begroette haar warm, het klikte tussen beide vrouwen. Nicolas hield zich wat op de vlakte, maar was toch niet echt verlegen. Linda bracht hun aperitief en kleine, heerlijke hapjes. Luna was wakker, Ella vroeg of ze haar even mocht vasthouden. Ze boog zich over de baby, ook Nicolas’ blikken verzachtten, ze zagen duidelijk allebei graag kindjes. Na wat gebabbel, wat stroef tegen Nicolas’ ouders, wat vlotter tegen Nicolas en Ella, kondigde Linda aan dat ze aan tafel konden gaan. Sara legde Luna in de maxi cosy, gelukkig was ze braaf en viel ze gauw in slaap. Nicolas’ ouders zaten tegenover de zijne, Ella en Nicolas zaten over hen. Al vlug was het jong volk in een geanimeerd gesprek verwikkeld. Nicolas was in de wolken met de orchidee die hij gekregen had, hij prees Margot, deze variëteit was niet gemakkelijk te vinden. Hij vertelde honderduit over zijn hobby, zijn serre, nu was hij helemaal niet terughoudend of verlegen. Sara en Ella waren al gauw mekaar aan het uitvragen, over hun familie, hun achtergrond, hun leven en werk. Het eten was gewoon voortreffelijk, die juffrouw Linda kon geweldig goed koken. Ook de wijn was van een bijzonder goed jaar, het was te merken dat hier ‘oude adel’ woonde. Na even moest Simon toegeven dat de avond veel beter verliep dan hij zich had kunnen voorstellen. Af en toe werden de gesprekken wat gemengd, maar meestal babbelden de jongeren met elkaar, terwijl de ouderen over andere onderwerpen bezig waren. Als dessert kwam Nicolas’ favoriete nagerecht op tafel, citroenpudding. Simon had het nog nooit gegeten, maar hij vond het wel lekker. Ella leek het niet echt te appreciëren, zij vond het veel te zuur.
Pas na de koffie werd Luna wakker. Wat een perfecte timing, wat een goed opgevoede dochter hadden zij toch, lachte Simon. Sara keek rond, ze zocht een rustig plekje om Luna de borst te geven. Ella nam haar mee naar Nicolas’ slaapkamer, ze bleef ‘voor de gezelligheid’ bij Sara. De rest zette zich met de pousse café in het salon. Nicolas’ moeder, Leonie, leek Simon wel een vriendelijke vrouw, maar ze leek een beetje bang voor haar man. Telkens ze iets zei, keek ze naar hem om te zien of ze niets verkeerds zei. Zijn vader, Antoine, had een streng opzicht, het was geen gemakkelijke man, zoveel was duidelijk. Maar toch kwam hij niet echt kil over, misschien ook omdat Simons ouders hem van antwoord konden dienen, geen schrik van hem hadden. Simon profiteerde ervan om wat met Nicolas te praten, mannen onder mekaar. Als hij over Ella begon, veranderde hij helemaal. Het was duidelijk, zij was de vrouw van zijn leven, ze gingen binnenkort trouwen. Hij gaf zelf eerlijk toe dat hij was open gebloeid sinds hij haar kende, anders zou hij hier niet zo gezeten hebben. Dan had hij in zijn slaapkamer gezeten, in plaats van onze vrouwtjes. Ze bleven trouwens lang weg vond Simon, Luna zou toch al lang klaar moeten zijn.
ELLA
Ik vroeg aan Sara of het niet stoorde dat ik bij haar bleef terwijl ze haar dochtertje eten gaf, of zat ze liever alleen? Sara vond het helemaal niet erg, ze vond het juist gezellig om wat te kunnen babbelen ondertussen. Al gauw zaten we in een geanimeerd gesprek. Ik bewonderde Sara enorm, aan het hoofd van zo’n groot bedrijf, ze had gestudeerd, was duidelijk heel slim. En dan ook nog vier kinderen opvoeden en er zo goed uitzien ook! Sara vertelde dat het niet altijd zo gemakkelijk gegaan was, ze vertelde over haar veel te vroeg gestorven moeke, over hoe ze vroeger was, verlegen, op het bange af, lelijk in het kwadraat zoals ze dikwijls genoeg had moeten horen. Ze vertelde over haar start bij Présence, hoe moeilijk dat geweest was, de vijandigheid van de bazen, de pesterijen, haar hopeloze verliefdheid op haar baas. De ups en downs, ze vertelde eerlijk over hoe het verder verlopen was en waar ze nu stond, aan het hoofd van een steeds groeiend bedrijf. Maar dan vond ze dat ze genoeg over haarzelf had verteld, ze wilde nu wat meer over mij horen. Mijn leven, ja, dat was ook niet altijd rozengeur en maneschijn geweest. Ik vertelde haar over mijn gelukkige jeugd, wel zonder vader, maar met zo’n lieve mama. Over mijn dyslexie, over Norbert, over het noodlot dat toesloeg net toen mijn mama zo gelukkig was met Norbert. Ik slikte, aarzelde, maar vertelde dan toch voort, over Norbert die me in huis opnam, over mijn vreselijke stiefzus Clio, die me zo pestte, me zo zwart maakte dat Norbert uiteindelijk toegaf en me naar de camping van Tarantula bracht. Tien jaar had ik daar een ellendig leven van werken, zonder liefde, zonder school, met weinig gelukkige momenten. Sara vond het vreselijk, dat zag ik in haar ogen. Maar ik wilde niet teveel achteruit kijken, vertelde over mijn vlucht op mijn achttiende naar Lier, over Cindy en Anthony die me zo liefdevol opgevangen hebben. Over dokter Arends, die me leerde lezen, mij positief tegen het leven deed aankijken. En dan natuurlijk over Nicolas, het grote geluk dat ik nu kende. Sara vond het fantastisch dat ik ondanks alles zo positief tegen het leven aankeek, maar ik bewonderde haar evengoed om haar doorzettingsvermogen. Luna was allang klaar met drinken, ze sliep in Sara’s armen, maar wij waren nog altijd aan het praten. Ik voelde me zo goed bij Sara, het leek of ik tegen haar alles kon vertellen. Zij leek net hetzelfde te voelen, was enorm op haar gemak. We waren alle besef van tijd vergeten, tot een bescheiden klopje op de deur ons weer in de realiteit bracht. Sara’s man, Simon, kwam kijken waar we bleven. We keken mekaar wat schuldbewust aan, schoten dan tegelijk in een lach. Waar waren onze manieren, gauw gingen we naar binnen en zetten ons bij de anderen.
De rest van de avond verliep heel gezellig. Ik nestelde me dicht tegen Nicolas aan, ik voelde me goed zo vlak bij hem. Nu zijn vader zijn zegen gegeven had voor ons huwelijk, was ik niet meer bang voor hem. Hij bleef uit de hoogte doen, maar dat was blijkbaar zijn gewone manier van doen, dat was niet tegen mij gericht. Simons ouders vielen mee, zijn ma was ook een beetje aan de stijve kant, zijn vader leek een warme man. Als ik naar Simon keek, begreep ik wel waarom Sara als een blok voor hem gevallen was, die man had iets. Ik bedacht dat hij waarschijnlijk veel harten had gebroken, het zou me niet verwonderen als hij veel vrouwen achter zich aan had gehad, hopelijk voor Sara nu niet meer.
Ik dronk een klein beetje meer dan goed voor me was, werd steeds vrolijker. Gelukkig was ik niet alleen, Nicolas en Simon deden flink mee. Alleen Sara bleef helemaal nuchter, maar zij gaf dan ook borstvoeding. Later op de avond was zij het dan ook die terug naar huis reed. Toen we afscheid namen, beloofden we mekaar vlug terug te zien. Ik wist nu al, ik had er een goede vriendin bij!
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
Deel 648
Zaterdag 26 februari 2011
SARA
Liefste dagboek
Wat was het fijn gisteren. Het klikte zo goed tussen Ella en mij, het leek wel of we mekaar al jaren kenden. Ik had een grote vriendenkring, had het soms moeilijk om alle contacten goed te onderhouden, maar dat ik Ella vaker wilde zien, daar was ik zeker van. Ook Simon had zich beter geamuseerd dan hij op voorhand gedacht had. Nicolas was wel niet echt een vlotte prater, maar hij had zich van zijn beste kant laten zien, had geprobeerd mee te praten. Orchideeën waren zijn favoriete onderwerp, daarover kon hij uren praten, maar ook voor de rest was hij goed meegevallen. Uiterlijk leek hij enorm op Simon maar qua karakter konden de twee niet meer verschillen. Geef mij toch maar Simon! Ondanks zijn wilde jaren, zijn avontuurtjes, de pijn die hij mij in het begin gedaan had, wilde ik hem niet ruilen, voor wie dan ook! Het was redelijk laat geworden gisteren en we hadden nog een staartje gebreid aan de heerlijke avond, in de beslotenheid van onze slaapkamer. Simon was heel gauw weer in de sfeer van eerder op de avond gekomen en hij had niet veel nodig om mij ook te overtuigen. Daarom deed het vanmorgen wat pijn, eerst Luna die al vroeg om haar eerste voeding vroeg, dan de drie anderen, die niet doorhadden dat het weekend was en dat ze wat langer mochten uitslapen. We kwamen laat op gang, alles ging een beetje trager dan anders, maar dat was niet erg, we hadden toch geen andere plannen. Het was buiten koud en nat, geen weer voor een wandeling met een kleine baby. Maar een hele dag rustig thuis, het trok me wel aan. We waren altijd zo druk aan het werk, we hadden wel een poetsvrouw en Petra nam ons heel veel werk uit handen, maar toch bleef er genoeg liggen. Daar konden we ons vandaag mee bezighouden, voor zover dat ging met vier kindjes om ons heen natuurlijk.
Op de middag kreeg ik een smsje: Anke was bevallen! Eindelijk, ze was al een week geleden uitgerekend. Zij en Mario waren vol ongeduld aan het wachten op deze eerste baby van hen beiden. Ze waren allebei al ouder, Mario van Cedric, Anke van Femke, maar dit kindje was het bewijs van hun liefde voor elkaar. Het was een jongetje, Manuel, hij woog bijna vier kilo en was 53 cm, een flinke kerel. Wat een prachtig nieuws om deze dag op te fleuren, precies vier maanden na Luna. Vandaag zouden we hen met rust laten, maar morgen wilde ik hem zeker gaan bewonderen.
Na de middag, de tweeling sliep, ik was juist Luna aan het voeden en David was met zijn lego aan het spelen, kreeg Simon telefoon. Hij nam op, keek terwijl hij luisterde in de richting van David en verdween dan met zijn telefoon naar de keuken. Ik keek hem wat ongerust na, was er iets dat David niet mocht horen of ik misschien? Luna was klaar met drinken, ik legde haar in de box en ging Simon achterna, de keuken in. Hij legde net de telefoon neer, ik keek hem vragend aan. Had hij slecht nieuws gekregen? Ja, antwoordde hij, maar niets onverwacht: Jos, de oudoom van David, was vannacht overleden. Hij had er de laatste keer dat we hem zagen, niet goed uitgezien, maar het was toch nog vlugger gegaan dan ik gedacht had. ‘Wat betekent dat voor David?’ vroeg ik meteen. ‘In theorie niet zoveel’ antwoordde Simon, Jenny en Maria blijven nog verantwoordelijk voor hem’. Maar we wisten allebei dat Jenny in een tehuis zat, ze had alzheimer en Maria was al langer erg ziek. Het zag er dus naar uit dat het niet heel lang meer zou duren voor David echt ons kind kon worden. Ik vond het heel erg voor Jos en vooral voor Maria die haar man moest afgeven, maar tegelijk was ik blij. De situatie was goed geregeld, maar ik zou toch maar echt gelukkig zijn als David een echte van Wijck zou zijn, als hij Simons achternaam zou dragen, net als de andere drie. Dan pas zouden wij en hij zeker zijn dat er niets meer kon misgaan. Het allerliefst wilde ik dat geregeld hebben voor David naar de lagere school zou gaan. Nu was hij er zich nog niet van bewust dat hij anders heette, maar ik wilde niet dat hij zich teveel vragen zou gaan stellen, ongerust zou worden dat hij toch nog bij ons weg moest. Dat het nog leefde bij hem, hadden we onlangs op de boot nog meegemaakt, nachtmerries, angsten. Dat wilde ik zoveel mogelijk vermijden.
Een rare dag, een sterfgeval en een geboorte, verdriet en vreugde, maar ja, zo was het leven nu eenmaal. We praatten nog even, besloten dan om het meteen eerlijk maar voorzichtig aan David te vertellen. We gingen de kamer in, zetten ons op de grond naast de spelende David. Simon begon met te zeggen dat David wist dat zijn nonkel Jos erg oud was en ziek. Oude mensen konden niet blijven leven, Jos was gestorven. David keek even op, speelde dan weer voort. Zou het tot hem doorgedrongen zijn, vroeg ik me af. Simon keek me wat hulpeloos, vragend aan. Moest hij ermee voortgaan? Ik dacht dat het beter was het niet te forceren, we konden er later nog op terugkomen. Maar even later kwam David naar ons toe, vroeg dan, met het ernstige gezichtje dat ik zo goed van hem had leren kennen: ‘Is nonkel Jos nu bij mama en papa?’. Hij had het dus toch begrepen, hij had er al die tijd over nagedacht. Ik nam hem op schoot, vertelde dat het inderdaad zo was. Nonkel Jos was nu bij zijn mama en papa. ‘Dan is hij niet alleen’ besloot onze kleine filosoof en schoof dan van mijn schoot, om weer te gaan spelen. De tranen sprongen in mijn ogen, ik keek Simon wat emotioneel aan. Die kwam naast me zitten, sloeg zijn arm om me heen. Ik legde me tegen zijn borst, zo bleven we even zitten, stil zonder iets te zeggen. Dat troostte en kalmeerde me, wat later kon ik er weer tegen. Tijd om me met onze kleine Luna bezig te houden en even later met Amber en Kasper. Ze werden wakker, vroegen meteen onze aandacht. Tijd voor een vieruurtje. Het was even droog buiten, ik keek naar Simon, konden we naar het pannenkoekenhuis in de buurt? Dan waren we er toch even uit, Simon vond het een goed idee. We kleedden ons warm aan en gingen naar buiten, ik met Luna in de kinderwagen, Simon met de tweelingbuggy, David tussen ons in. Het was gelukkig niet ver, de heerlijke warmte kwam ons tegemoet toen we binnen gingen. Het rook er heerlijk, het was gezellig druk, maar niet té. De kinderen vlogen enthousiast op de speelhoek af en vonden daar tot hun blije verrassing ook Sam. Ik keek rond, zag wat verder Lieven en Michèle zitten. Ze wenkten ons, we schoven een tafeltje bij en zetten ons bij hen. Wat een leuke verrassing, Simons ogen begonnen te blinken, hij was altijd blij als hij een babbeltje met Lieven kon maken. Basje lag braaf te slapen in de kinderwagen. We parkeerden Luna, die ook sliep, naast hem, bestelden pannenkoeken en drinken voor iedereen. Zo werd het nog een heel gezellige, onverwachte namiddag. We bleven lang zitten praten, ik vertelde Michèle over ons bezoek gisteren, over Ella en Nicolas, over Jos en David. Zij had het vooral over Bas. Die was nu zowat zes weken en deed het erg goed. Hij was heel wat rustiger dan zijn broertje, begon al wat langer te slapen, ook ’s nachts. Ik was bijna jaloers, Luna sliep nog steeds niet goed door, al begon het nu eindelijk te beteren. Pas na een hele tijd stapten we op, weer naar huis. Aan hun huis namen we afscheid van Lieven en Michèle en hun zoontjes, wij wandelden nog een paar minuten verder.
Ik was helemaal opgevrolijkt door dit middagje ongedwongen kletsen. De rest van de avond verliep dan ook vlot, bad, eten, slapen, Luna’s laatste voeding en dan tijd voor ons tweetjes, heerlijk ongedwongen genieten van elkaar! Slaapwel liefste dagboek.
SARA
Liefste dagboek
Wat was het fijn gisteren. Het klikte zo goed tussen Ella en mij, het leek wel of we mekaar al jaren kenden. Ik had een grote vriendenkring, had het soms moeilijk om alle contacten goed te onderhouden, maar dat ik Ella vaker wilde zien, daar was ik zeker van. Ook Simon had zich beter geamuseerd dan hij op voorhand gedacht had. Nicolas was wel niet echt een vlotte prater, maar hij had zich van zijn beste kant laten zien, had geprobeerd mee te praten. Orchideeën waren zijn favoriete onderwerp, daarover kon hij uren praten, maar ook voor de rest was hij goed meegevallen. Uiterlijk leek hij enorm op Simon maar qua karakter konden de twee niet meer verschillen. Geef mij toch maar Simon! Ondanks zijn wilde jaren, zijn avontuurtjes, de pijn die hij mij in het begin gedaan had, wilde ik hem niet ruilen, voor wie dan ook! Het was redelijk laat geworden gisteren en we hadden nog een staartje gebreid aan de heerlijke avond, in de beslotenheid van onze slaapkamer. Simon was heel gauw weer in de sfeer van eerder op de avond gekomen en hij had niet veel nodig om mij ook te overtuigen. Daarom deed het vanmorgen wat pijn, eerst Luna die al vroeg om haar eerste voeding vroeg, dan de drie anderen, die niet doorhadden dat het weekend was en dat ze wat langer mochten uitslapen. We kwamen laat op gang, alles ging een beetje trager dan anders, maar dat was niet erg, we hadden toch geen andere plannen. Het was buiten koud en nat, geen weer voor een wandeling met een kleine baby. Maar een hele dag rustig thuis, het trok me wel aan. We waren altijd zo druk aan het werk, we hadden wel een poetsvrouw en Petra nam ons heel veel werk uit handen, maar toch bleef er genoeg liggen. Daar konden we ons vandaag mee bezighouden, voor zover dat ging met vier kindjes om ons heen natuurlijk.
Op de middag kreeg ik een smsje: Anke was bevallen! Eindelijk, ze was al een week geleden uitgerekend. Zij en Mario waren vol ongeduld aan het wachten op deze eerste baby van hen beiden. Ze waren allebei al ouder, Mario van Cedric, Anke van Femke, maar dit kindje was het bewijs van hun liefde voor elkaar. Het was een jongetje, Manuel, hij woog bijna vier kilo en was 53 cm, een flinke kerel. Wat een prachtig nieuws om deze dag op te fleuren, precies vier maanden na Luna. Vandaag zouden we hen met rust laten, maar morgen wilde ik hem zeker gaan bewonderen.
Na de middag, de tweeling sliep, ik was juist Luna aan het voeden en David was met zijn lego aan het spelen, kreeg Simon telefoon. Hij nam op, keek terwijl hij luisterde in de richting van David en verdween dan met zijn telefoon naar de keuken. Ik keek hem wat ongerust na, was er iets dat David niet mocht horen of ik misschien? Luna was klaar met drinken, ik legde haar in de box en ging Simon achterna, de keuken in. Hij legde net de telefoon neer, ik keek hem vragend aan. Had hij slecht nieuws gekregen? Ja, antwoordde hij, maar niets onverwacht: Jos, de oudoom van David, was vannacht overleden. Hij had er de laatste keer dat we hem zagen, niet goed uitgezien, maar het was toch nog vlugger gegaan dan ik gedacht had. ‘Wat betekent dat voor David?’ vroeg ik meteen. ‘In theorie niet zoveel’ antwoordde Simon, Jenny en Maria blijven nog verantwoordelijk voor hem’. Maar we wisten allebei dat Jenny in een tehuis zat, ze had alzheimer en Maria was al langer erg ziek. Het zag er dus naar uit dat het niet heel lang meer zou duren voor David echt ons kind kon worden. Ik vond het heel erg voor Jos en vooral voor Maria die haar man moest afgeven, maar tegelijk was ik blij. De situatie was goed geregeld, maar ik zou toch maar echt gelukkig zijn als David een echte van Wijck zou zijn, als hij Simons achternaam zou dragen, net als de andere drie. Dan pas zouden wij en hij zeker zijn dat er niets meer kon misgaan. Het allerliefst wilde ik dat geregeld hebben voor David naar de lagere school zou gaan. Nu was hij er zich nog niet van bewust dat hij anders heette, maar ik wilde niet dat hij zich teveel vragen zou gaan stellen, ongerust zou worden dat hij toch nog bij ons weg moest. Dat het nog leefde bij hem, hadden we onlangs op de boot nog meegemaakt, nachtmerries, angsten. Dat wilde ik zoveel mogelijk vermijden.
Een rare dag, een sterfgeval en een geboorte, verdriet en vreugde, maar ja, zo was het leven nu eenmaal. We praatten nog even, besloten dan om het meteen eerlijk maar voorzichtig aan David te vertellen. We gingen de kamer in, zetten ons op de grond naast de spelende David. Simon begon met te zeggen dat David wist dat zijn nonkel Jos erg oud was en ziek. Oude mensen konden niet blijven leven, Jos was gestorven. David keek even op, speelde dan weer voort. Zou het tot hem doorgedrongen zijn, vroeg ik me af. Simon keek me wat hulpeloos, vragend aan. Moest hij ermee voortgaan? Ik dacht dat het beter was het niet te forceren, we konden er later nog op terugkomen. Maar even later kwam David naar ons toe, vroeg dan, met het ernstige gezichtje dat ik zo goed van hem had leren kennen: ‘Is nonkel Jos nu bij mama en papa?’. Hij had het dus toch begrepen, hij had er al die tijd over nagedacht. Ik nam hem op schoot, vertelde dat het inderdaad zo was. Nonkel Jos was nu bij zijn mama en papa. ‘Dan is hij niet alleen’ besloot onze kleine filosoof en schoof dan van mijn schoot, om weer te gaan spelen. De tranen sprongen in mijn ogen, ik keek Simon wat emotioneel aan. Die kwam naast me zitten, sloeg zijn arm om me heen. Ik legde me tegen zijn borst, zo bleven we even zitten, stil zonder iets te zeggen. Dat troostte en kalmeerde me, wat later kon ik er weer tegen. Tijd om me met onze kleine Luna bezig te houden en even later met Amber en Kasper. Ze werden wakker, vroegen meteen onze aandacht. Tijd voor een vieruurtje. Het was even droog buiten, ik keek naar Simon, konden we naar het pannenkoekenhuis in de buurt? Dan waren we er toch even uit, Simon vond het een goed idee. We kleedden ons warm aan en gingen naar buiten, ik met Luna in de kinderwagen, Simon met de tweelingbuggy, David tussen ons in. Het was gelukkig niet ver, de heerlijke warmte kwam ons tegemoet toen we binnen gingen. Het rook er heerlijk, het was gezellig druk, maar niet té. De kinderen vlogen enthousiast op de speelhoek af en vonden daar tot hun blije verrassing ook Sam. Ik keek rond, zag wat verder Lieven en Michèle zitten. Ze wenkten ons, we schoven een tafeltje bij en zetten ons bij hen. Wat een leuke verrassing, Simons ogen begonnen te blinken, hij was altijd blij als hij een babbeltje met Lieven kon maken. Basje lag braaf te slapen in de kinderwagen. We parkeerden Luna, die ook sliep, naast hem, bestelden pannenkoeken en drinken voor iedereen. Zo werd het nog een heel gezellige, onverwachte namiddag. We bleven lang zitten praten, ik vertelde Michèle over ons bezoek gisteren, over Ella en Nicolas, over Jos en David. Zij had het vooral over Bas. Die was nu zowat zes weken en deed het erg goed. Hij was heel wat rustiger dan zijn broertje, begon al wat langer te slapen, ook ’s nachts. Ik was bijna jaloers, Luna sliep nog steeds niet goed door, al begon het nu eindelijk te beteren. Pas na een hele tijd stapten we op, weer naar huis. Aan hun huis namen we afscheid van Lieven en Michèle en hun zoontjes, wij wandelden nog een paar minuten verder.
Ik was helemaal opgevrolijkt door dit middagje ongedwongen kletsen. De rest van de avond verliep dan ook vlot, bad, eten, slapen, Luna’s laatste voeding en dan tijd voor ons tweetjes, heerlijk ongedwongen genieten van elkaar! Slaapwel liefste dagboek.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk