Ponkie: Sara en Simonverhaal

[Ponkie]

Zondag 2- zaterdag 8 januari 2011

SARA

Liefste dagboek
Sam was bij ons blijven slapen, maar in de loop van de ochtend kwam Lieven hem halen. Michèle was terug thuis, ze had weeënremmers gekregen en toen die aansloegen, hadden ze haar weer naar huis laten gaan. De bevalling zou nog niet voor direct zijn, het was vals alarm. Toch had de dokter haar op het hart gedrukt voorzichtig te zijn en het kalm aan te doen. Vanaf nu was werken dan ook uitgesloten. Gelukkig had ze iemand opgeleid die het tijdelijk van haar kon overnemen, iemand die in de tijd van In Fine nog voor haar gewerkt had. We genoten met onze gasten van de vrije zondag, maakten met vake in de rolstoel zelfs een wandelingetje in de buurt. Hij genoot ervan met volle teugen, eindelijk weer buitenlucht.
’s Middags kregen we bezoek van Jos en Maria, de familieleden van David. Jenny zat al een poosje in een tehuis, ze was erg ziek, had niet lang meer te leven. David zei braaf voor hen zijn nieuwjaarsbriefje op, zoals hij gisteren voor ons ook gedaan had. Hij kreeg een leuk boekje en vooral een envelopje voor zijn spaarboekje. Lang bleven ze niet, ik vond hen plots veel ouder geworden, het ging hen precies ook niet zo goed.
Maandag begon het gewone leven weer. Petra kwam al vroeg, hielp met het ontbijt en de kinderen. Lut ging werken, zij nam Amber en Kasper mee. Ik bleef nog thuis, Luna was nog maar goed twee maanden. Simon mocht ook nog niet werken. Ik bracht David naar school. Gert kwam met zijn collega vake verzorgen, in de loop van de ochtend kwam, zoals elke dag zou gebeuren, de kinesist aan huis om oefeningen te doen met hem. Ella en Jakob gingen nog eens met Aysha naar het ziekenhuis. Vandaag gebeurden de laatste testen, morgen kregen ze alle uitslagen en woensdag zouden ze weer naar Kopenhagen vertrekken. De rust toen haast iedereen de deur uit was, vond ik heerlijk. Samen met Simon genoot ik van ons kleine meisje, die ons al echt herkende en zo lief kon lachen. We deden haar samen in badje en na haar voeding maakten we, heel rustig, een wandelingetje. Aan het eind daarvan haalden we David op van school. Thuis had Petra voor een lekkere lunch gezorgd. Vake was moe na zijn oefeningen, maar liet daar, stoer als hij was, niet veel van merken. Na het eten ging hij rusten, net als Simon. Met Luna in de kinderwagen ging ik bij Michèle kijken hoe het met haar ging. Lieven had Sam mee naar Présence genomen, zodat zij kon rusten. Ze lag op de bank, maar het ging goed, zei ze. Het was even schrikken geweest, ze wist nu dat het kindje elke dag kon komen, al kon het ook nog een maand duren. We praatten een poosje, de afleiding deed haar duidelijk goed. Ze mocht uiteraard altijd een beroep doen op mij, verzekerde ik haar bij het afscheid.
Toen ik weer thuis kwam, waren Ella en Jakob terug. Ze namen een late lunch en stopten Aysha gauw in bed. Die was erg moe na al dat wachten en die toch inspannende onderzoeken. Vake en Simon waren weer wakker. De rest van de middag babbelden we, over zaken, over de kinderen, over de toekomst. Ik haalde David van school, samen met Jakob. Later bracht Lut Amber en Kasper mee. Ook de rest van de avond verliep rustig, maar wel heel gezellig. We bleven nog lang zitten, in bed kroop ik dicht tegen Simon aan. We streelden en knuffelden elkaar nog een hele tijd, vielen dan in elkaars armen in slaap.

SIMON

De rest van de week verliep zo’n beetje hetzelfde. Ella en Jakob waren vertrokken met Aysha. Ze hadden redelijk goed nieuws gekregen, binnen een paar maanden zouden ze een cochleaire inplant plaatsen in haar andere oortje. Ze reageerde heel goed, daarom durfden de dokters zo snel een tweede plaatsing aan. Hans voelde zich steeds beter op zijn gemak bij hen, Simon was blij met deze oplossing. Hij had wat gezelschap nu hij nog niet mocht werken en vake kon altijd op hulp rekenen. Simon voelde zich elke dag beter, vrijdags ging hij langs bij de dokter, die het licht op groen zette. Vanaf volgende week mocht hij weer aan het werk, voorlopig nog maar halve dagen, maar het was toch al een begin. Sara gaf aan af en toe mee te willen, zij werd het thuiszitten stilaan beu. Simon vond dat ze een uitje verdiend had, ze had nu al weken lang alle lasten gedragen toen hij in het ziekenhuis lag en herstellend was. Hij sprak af met Lut, ze wilde graag op de kinderen passen. Op zaterdagavond, na Luna’s voeding, vertrok hij met Sara. Hij had een tafeltje gereserveerd in de Koopvaardij maar eerst maakten ze een wandelingetje langs de Schelde, langs alle plekjes die mooie herinneringen opriepen. Hier en daar bleven ze staan, kusten mekaar teder. Sara kroop steeds dichter in Simons armen. Tegen de tijd dat ze arriveerden in de Koopvaardij, waren ze superverliefd. Simon had vlinders in zijn buik, als toen hij pas verliefd was op Sara. Hij keek in haar ogen en zag bij haar precies dezelfde emoties. Wat hield hij toch van haar, hij kon het nog altijd niet goed geloven, het immense geluk dat hem te beurt was gevallen toen Sara ja tegen hem gezegd had. Ze praatten over het voorbije jaar, alle mooie momenten met als hoogtepunt natuurlijk de geboorte van hun jongste, hét ultieme bewijs dat alles heel goed zat tussen hen. Ze hadden het ook over het grote drama in Davids leven, de verdrinking van zijn ouders, zijn moeilijke periode. Maar nu leek het alsof hij hun gezin helemaal compleet gemaakt had, hij was echt hun oudste zoontje geworden en ze hoopten dat hij het eens helemaal zou worden, zwart op wit. Door alles wat er de laatste tijd gebeurd was, waren Luna en David nog niet gedoopt, maar nu wilden ze er graag werk van maken.
Na het dessert en de koffie hadden ze nog een paar uurtjes tijd voor Luna weer moest eten. Simon stelde voor naar de film te gaan, dat kwam er haast niet meer van. Ze twijfelden even, kozen dan voor Smoorverliefd, want dat was precies hoe ze zich allebei voelden. Vooral Sara genoot van de film, maar ook Simon vond hem goed. Daarna haastten ze zich naar huis, waar Luna lag te brullen in Luts armen. Sara nam haar gauw over en gaf haar de borst. Niet lang daarna trokken ze naar boven, ze keken nog even bij de drie slapende kinderen, legden Luna in haar bedje. Dan kropen ze zelf ook in bed, maar slapen deden ze nog lang niet. Hun verliefde gevoelens waren de hele avond opgebouwd en zochten nu een hartstochtelijke bevestiging. Pas later, veel, veel later heerste er rust in huis. Twee ingelukkige mensen lagen in elkaars armen.

[Ponkie]

Maandag 10 - zaterdag 15 januari 2011

SARA

Liefste dagboek
Simon was weer aan het werk gegaan, voorlopig enkel in de voormiddag. Ik ging af en toe mee, om hem te steunen en ook omdat ik het werk echt miste. Dat thuiszitten begon me te vervelen, ook al had ik de zorg voor Luna. Af en toe wilde ik wat anders zien dan babyluiers. Ik ging niet elke dag mee, dat zou nog te vermoeiend zijn, zo’n twee of drie keer per week. Dan nam ik Luna mee, ze bleef dan in de crèche, werd daar vertroeteld tot en met, zo’n kleine baby vertederde iedereen. Als het tijd was om haar te voeden, kreeg ik een telefoontje. Zo kon ik alles goed combineren. Ik zag dat het Simon goed deed. Hij was nog niet zo vlug en alert als anders, had nog wat last van zijn hoofd, en zo kon ik hem wat werk uit handen nemen. Het werd weer tijd voor een volgende modeshow. De zoektocht naar weer een verrassende locatie was in goede handen bij Thomas, maar nu ons vake er niet was, moest hij veel meer werk verzetten. Gelukkig kon hij op Martha, ons organisatietalent, rekenen. De ontwerpers waren koortsachtig aan het werk om hun nieuwe collecties op tijd klaar te krijgen, dat gaf zoals altijd de nodige spanningen, vooral dan met Marnix. Hij was tegenwoordig veel rustiger, maar in stressperiodes werd hij toch weer de dramaqueen en zette voor het minste geringste de boel op stelten. Dan konden Simon of ik opdraven om de gemoederen te bedaren. Gelukkig lukte ons dat steeds beter, hij dreigde niet meer te pas en te onpas met ontslag. Hij wist dat we hem toch niet meer au sérieux namen. Hij zou wel dom zijn om een goed florerend bedrijf te verlaten! En als hij echt zo over zijn toeren was, dat er niets meer mee aan te vangen was, was er nog altijd Max, zijn trouwe hulp en vooral zijn vriend, zijn grote liefde, die hem kon kalmeren.
Als ik meeging naar Présence, was Petra er nog om ons vake te helpen als het nodig was, naast Gert en de kinesist. Meestal waren we tegen de lunch weer thuis, anders bleef Petra wat langer. Dat was echt een schat, we hadden het met haar enorm getroffen. Ze zorgde ervoor dat onze ‘ochtendspits’ met vier kleine kinderen niet uit de hand liep, maar ze deed zoveel meer. Ik kon nu al niet meer zonder haar!
Op de dagen dat ik thuis was, hield ik me bezig met de organisatie van het dubbele doopfeest voor Luna en David. We gingen praten met de pastoor, dezelfde van ons huwelijk. Hij maakte heel wat tijd voor ons vrij, hij volgde ons sinds ons trouwen op de voet, van op afstand, was blij dat ons huwelijk nog altijd zo succesvol was. Hij had al anders gezien, vertrouwde hij ons toe. Simon en ik keken mekaar diep in de ogen, precies zo voelden wij het aan, we hielden alleen maar meer van elkaar sinds de dag dat we mekaar hier in de kerk het jawoord gaven.
Toen ik ’s avonds met Esther belde, vroeg ze of ik er iets op tegen zou hebben als ze Luka tijdens dezelfde plechtigheid zouden laten dopen? Natuurlijk had ik daar niets op tegen, ik vond het een prachtidee. Ik ging de volgende middag naar hen toe, besprak alle details met haar en Maaike. Ik zag het helemaal zitten, een driedubbele doop en natuurlijk deden we ook het feest samen. Voor een deel hadden we dezelfde vriendenkring, dus dat viel heel goed te combineren. We prikten een datum , zaterdag 29 januari. Of Michèle er dan bij kon zijn, wisten we niet. Veel kans dat ze dan in het moederhuis zou liggen, maar het kon evengoed dat de baby er dan nog niet was of al een paar weken oud. Ik ging regelmatig langs bij Michèle als ik ging wandelen met Luna. Ze was telkens blij me te zien, ze zat alleen thuis. De laatste loodjes wogen zwaar bij haar, maar ze zeurde niet, ze keek erg uit naar hun tweede kindje. Haar zwangerschap was zo vreselijk begonnen met de ontvoering van Sam, het had haar veel moeite gekost om eroverheen te komen, maar nu concentreerde ze zich helemaal op haar baby en had ze alle zwarte gedachten ver weg in haar herinnering opgeborgen. Gelukkig maar, want ze had heel diep gezeten en ook de voortzetting van de zwangerschap had aan een zijden draadje gehangen. Daarom was ik zo blij dat alles nu goed verliep, ook al had ze even een verwittiging gekregen.
Zo waren mijn dagen goed gevuld, ik werkte wat, had tijd voor de kinderen én voor mijn vrienden. Vake en Lut bij ons in huis, dat verliep perfect, eigenlijk genoot ik ervan, nog eens samen met ons vake onder één dak! We waren zo lang op elkaar aangewezen geweest, ik had hem een beetje met moeite losgelaten (al had ik daar zoveel voor in de plaats gekregen!). En Lut, met haar kon je gewoon geen ruzie maken, dat was zo’n lieve, warme vrouw!
Maar op de eerste plaats stond natuurlijk Simon. Hij voelde zich elke dag wat sterker; nu we het op werkgebied nog wat kalm aan deden, hadden we wat meer tijd voor elkaar. Onze liefde bleef groeien, onze hartstocht en passie zetten ons regelmatig in vuur en vlam, ik werd hem nooit beu, in bed verrasten we mekaar nog dikwijls. Nog steeds kon hij nieuwe, steeds andere gevoelens in me naar boven brengen en ik verwende hem ook nog altijd! Zo’n perfect geluk, kon dat wel blijven duren?

SIMON

Simon voelde zich langzamerhand weer de oude worden. Hij werd hierbij enorm geholpen door Sara, zowel op het werk als thuis…en dan vooral in bed. Al wat hij vroeger tevergeefs gezocht had bij zijn avontuurtjes, vond hij nu in zijn eigen bed, bij één vrouw, zijn Sara! Ook hij maakte zich af en toe de bedenking waar hij dat aan verdiend had en hoelang dat kon blijven duren. Maar die gedachten stopte hij vervolgens gauw weg in het verste hoekje van zijn hart, het had geen zin om op voorhand bang te zijn.
Het was zaterdagavond, hij zat naast Sara in de zetel. Gert en zijn collega waren al langs geweest om Hans in bed te helpen. Lut was bij hem; ze hadden ook een tv en keken samen. Zo was hij alleen met Sara, en natuurlijk Luna in haar wiegje. Hij voelde zich uitstekend, uitgerust, gelukkig. Ze waren naar een film op tv aan het kijken, maar Sara interesseerde hem veel meer. Eerst had hij wat moeite om haar aandacht te trekken, ze keek ingespannen naar de film. Maar het duurde niet lang voor ze haar aandacht van het scherm naar hem verlegde. Dat kon ook moeilijk anders, zijn handen volgden een heel ondeugend parcours. Haar rokje was al helemaal omhoog geschoven, hij streelde haar dijen en liet zijn vingers langzaam hoger en hoger klimmen. Ze kon een kreetje niet onderdrukken, nu interesseerde de film haar helemaal niet meer! Het volgende half uur had hij haar volle aandacht, eerst beneden, maar toen de passie te hoog oplaaide en ze zich herinnerden dat Lut elk ogenblik uit haar kamer kon komen, verhuisden ze, met hun kleren nog maar half aan, naar boven. Luna lag nog heerlijk te slapen, die lieten ze voorlopig maar in haar wiegje liggen. Wat zij gingen doen, was toch niet voor kinderoogjes bestemd! Hun onderbroken liefdesspel werd heel gauw hervat, hun verlangen naar elkaar was grenzeloos, ze wonden mekaar op, nog meer en nog meer, en waren pas tevreden toen ze een hele tijd later, helemaal voldaan, uitgeput rust zochten in mekaars armen. Bijna waren ze allebei in slaap, toen door de babyfoon hun jongste ‘honger, honger’ brulde. Ze keken mekaar aan, wie was er dapper genoeg om op te staan? Simon offerde zich op, sloeg gauw zijn badjas rond zijn naakte lichaam en haastte zich naar beneden. Hij nam de huilende Luna uit haar wiegje, troostte haar en bracht haar gauw naar haar mama, die op hen lag te wachten. Hij kreeg er een stralende, nog steeds verliefde lach voor terug. Vlug legde hij zich bij hen in bed, leunde tegen Sara aan en zag vol liefde hoe hun kleine meid ook plezier beleefde aan mama’s lichaam, al was het dan op een totaal andere manier.

[Ponkie]

Zondag 16 januari 2011

SARA

Liefste dagboek
Ik was nog maar net op toen er aan de deur gebeld werd. Ik haastte me naar beneden, wie kon dat in godsnaam zijn, zo vroeg op een zondag? Hopelijk geen getuigen van Jehova die me wilden bekeren, dan zou het hun beste dag niet zijn! Maar het was Lieven met Sam, nog in zijn pyjama, aan zijn hand. Ik zag meteen dat het ernstig was, hij was erg nerveus. Hij zei dat Michèle in de auto zat, het was nu echt begonnen, ze moesten zich haasten of de baby zou in de auto geboren worden. Wilde ik op Sam passen? Dat was natuurlijk geen enkel probleem, ik wenste Lieven nog gauw succes, zwaaide naar Michèle die puffend en steunend in de auto zat te wachten. Met gierende banden vertrok Lieven. Sam begreep het allemaal niet zo goed, hij was door papa uit bed geplukt en in de auto gedropt terwijl mama alleen maar rare geluiden maakte en gekke gezichten trok. Maar gelukkig was hij meteen afgeleid door Amber en Kasper. Al gauw zat hij samen met hen te spelen. Simon kwam naar beneden, hij was wakker geschrokken door de bel. Hij was al gedoucht en aangekleed en kwam met Luna in zijn armen naar beneden. Hij gaf haar aan mij, de kleine meid had alweer honger, en zette zich even bij de kinderen. Dan vroeg hij aan David of hij mee naar de bakker wou? Die wilde niets liever, hij voelde zich echt de grote zoon in huis. Simon kleedde hem vlug aan en dan vertrokken ze samen. Ik legde Luna in de box, zette haar mobieltje aan en zorgde voor het ontbijt. Net op tijd kwamen Simon en David terug met heerlijk geurende pistolets. Daarna zetten we de tweeling en Sam in bad. Terwijl Simon oplette, zocht ik wat kleertjes voor Sam. Dat was niet moeilijk, hij was niet veel kleiner dan Kasper. De rest van de ochtend wachtten we in spanning op een telefoontje. Net voor twaalven belde Lieven, het was zover, hun tweede zoontje was geboren! Ze hadden het ziekenhuis goed gehaald, Michèle was recht de verloskamer in gereden en na een half uur was Bas geboren. Het was een flinke jongen van bijna vier kilo en 53 cm. Natuurlijk feliciteerden we hen, ik beloofde straks met Sam langs te komen. Zo kon hij kennis maken met zijn broertje. Ik probeerde het hem uit te leggen, maar erg veel leek hij er niet van te begrijpen. Het zou straks wel veranderen, als hij de baby echt zag in zijn mama’s armen. We lunchten wat vroeger zodat de kleintjes op tijd in bed konden. Sam was eerst weer wakker, ik maakte hem klaar en vertrok met hem. Simon bleef bij onze kinderen. Ik nam wel Luna mee, die kon nog niet zo lang zonder mama’s melk.
We waren er vlug, ik was erg nieuwsgierig, ik had zo meegeleefd met de moeilijke zwangerschap van Michèle, hoopte nu maar dat alles goed was. Toen we aan de kamer kwamen, was Sam niet meer te houden, hij duwde de deur wijd open en met een luid: ‘Mama, baby’ rende hij op het bed af. Lieven ving hem op, tilde hem op zodat hij naar zijn broertje in Michèles armen kon kijken. Hij viel ineens stil, hij snapte het niet zo goed, dat kleine baby’tje bij zijn mama. Maar dat duurde niet lang, hij was heel nieuwsgierig, wilde kijken en kusjes geven. Dan was het mijn beurt om Michèle en Lieven te omarmen en hen proficiat te wensen. Michèle zag er moe uit, het was vlug gegaan maar heel intens. Heel anders dan bij Sams geboorte, dat had veel en veel langer geduurd. Basje was een flinke kerel, alles leek perfect in orde en hij had flinke longetjes, dat liet hij even later horen. Ik bleef nog een uurtje, tot Michèles ouders kwamen. Ik vroeg of ik Sam weer moest meenemen, maar hij wilde liever bij zijn mama en papa blijven en bij zijn grootouders. Die zouden hem vanavond mee naar huis nemen, zodat Lieven bij Michèle en Bas kon blijven. Ik haastte me naar huis, kuste Simon alsof ik hem twee dagen niet gezien had, vertelde enthousiast over het nieuwe leventje. Simon lachte, maar bleef me stevig vasthouden en bedelde om nog zo’n kus. Die gaf ik hem natuurlijk, ik voelde me zo goed in zijn armen. Bijna laaide de passie tussen ons op, maar twee kleine peuters kwamen aan onze benen hangen. Slechte timing!

SIMON

Simon had eerst met David een groot kasteel gebouwd, tot de tweeling wakker was. Die waren in het stadium dat alles omgooien dikke pret was, dus lang bleef het bouwsel niet staan. David reclameerde wel even, maar dat duurde niet lang. Daarna kleedde hij hen warm aan, ze speelden in de tuin met de bal tot het te koud werd. Ze waren net weer binnen en wat gefatsoeneerd toen Sara thuis kwam. De kleintjes hadden zich duidelijk erg geamuseerd met papa, daarom konden ze hem nu ook niet gerust laten. Spijtig, hij had graag wat langer tijd aan zijn vrouwtje besteed, maar dat moesten ze dan maar uitstellen tot in de late uurtjes.
In de buurt was pas een nieuwe zaak geopend, een pannenkoekenhuis. Daar gingen ze nu heen. Het was een succes bij hen allemaal, de service was goed, de pannenkoeken overheerlijk en voor de kinderen was er een klein speelhoekje. Hier zouden ze nog komen, zeiden ze tegen mekaar. De kinderen hadden hun buikje vol gegeten en zaten nu te spelen. Simon en Sara kropen wat dichter tegen elkaar, Sara zo tegen hem aan te voelen, Simon genoot ervan. Hij voelde zich uitstekend, had helemaal geen last meer van zijn hoofd. Vanaf morgen zou hij weer hele dagen aan het werk gaan, of het toch proberen. Toen ze weer thuis kwamen, waren Lut en Hans er ook weer. Die waren naar vrienden geweest, af en toe wilde Hans tussen hun vier muren uit, de speciale taxi bracht hem waar hij maar wilde. De rest van de zondag verliep rustig, toen de kinderen in bed lagen, tafelden de volwassenenen nog wat na bij de koffie. Sara vertelde alles over kleine Bas. Een tijd later kwam Gert om Hans naar bed te helpen. Lut trok zich mee terug, eindelijk had Simon zijn Sara voor zich alleen. Waar ze vanmiddag hadden moeten stoppen, daar gingen ze nu zonder aarzelen verder. Na een uurtje knuffelen, kussen en strelen trokken ze naar boven. Wat daar nog gebeurde, was alweer te mooi om te beschrijven, maar het bracht hen allebei in de zevende hemel, nog maar eens!

[Ponkie]

Maandag 17 januari 2011

SARA
Liefste dagboek
Vanmorgen ging Simon voor het eerst weer helemaal aan het werk. Ik besloot solidair te zijn en met hem mee te gaan, toch minstens in de voormiddagen. Ik was zo gewoon Simon om me heen te hebben en hij was blij met mijn extra steun. Als ik terug volledig aan het werk zou gaan, moesten we beslissen wat we met Peter gingen doen. Het werk was er niet op verminderd en ik hoorde van iedereen dat hij een goede aanwinst was. Hij leerde vlug, was intelligent, vriendelijk en paste helemaal in het team. Het was bijna misgelopen door Simon, maar dat was al lang helemaal uitgeklaard en bijgelegd. Peter werkte nu niet meer rechtstreeks voor hem, het was vooral Cathy die mijn werk had overgenomen de laatste tijd. Ik ging deze week dan ook af en toe een uurtje met haar samen zitten, zodat ze me weer volledig op de hoogte kon brengen. We spraken af dat ik het geleidelijk aan zou doen, een paar dossiers volledig op mij zou nemen. Cathy kon dan de rest nog opvolgen. Luna was nu ook in de crèche, ze werd daar met de allerbeste zorgen omringd. En thuis leidde Petra alles in goede banen; zo had ons vake ook wat gezelschap. Ze bleef nu zelfs wat langer, tot vake gegeten had. ’s Middags was ik er dan weer en ook Lut stopte dikwijls wat vroeger. Als iedereen geluncht had en alles was opgeruimd, vertrok zij meestal. Ons vake trok heel goed zijn plan, maar voor een aantal zaken had hij hulp nodig. Hij moest het nog twee weken volhouden, dan zou de gips er, zeker aan één been, afmogen. Vanmiddag gingen Lut en ik samen naar huis, zij naar vake, ik met Luna naar het ziekenhuis. Ik wilde dolgraag weer op bezoek bij Michèle en Bas. Gisteren was ik met lege handen gekomen, vandaag had ik een cadeautje bij. Michèle was heel blij mij te zien komen. Lieven was net even weg om Sam bij haar ouders op te halen. Ze had vannacht niet veel geslapen, normaal na een bevalling, maar Bas had zich nauwelijks laten horen. Sinds vanmorgen begon hij goed te drinken, hij had al door hoe alles marcheerde! Het was een vrij grote baby, maar ik vond dat hij niet erg op Sam leek. Die leek als twee druppels water op zijn vader; ik vond, voor zover je dat nu al kon zien, dat Basje veel meer op Michèle leek. Hij lag te slapen in zijn bedje, maar na een half uurtje werd hij wakker. Ik profiteerde ervan om hem even in mijn armen te houden, voor ik hem aan Michèle doorgaf. Hij huilde zo schattig, we bewonderden hem allebei van zijn kruintje tot aan zijn miniteentjes. Dan legde Michèle hem aan, hij zocht even, maar begon dan gretig te zuigen. Het leek wel of dit een sein was voor Luna, zij werd wakker en begon ook te huilen. Ik haalde haar uit de maxi cosi, zette me in de gemakkelijke zetel en gaf haar ook te eten. Zachtjes praatten we verder, vergeleken onze baby’s, maakten toekomstplannen voor onze kleintjes. Na het voeden hielden we onze kleintjes nog wat bij ons. Dan was het uit met de rust, Lieven kwam binnen met Sam, hun wildebras. Die rende meteen op zijn mama af, keek even naar dat baby’tje in haar armen, maar wilde vooral geknuffeld worden door Michèle. We lachten, het was duidelijk dat hij haar gemist had. Daarna wilde hij weer van het bed af en kwam naar Luna kijken. Dan zag hij het speelgoed in een hoekje van de kamer, dat vond hij al even interessant. Ik bleef nog even, tot er meer bezoek kwam, An en Thomas met Lennert, samen met Nils en Martha. Ik nam afscheid, beloofde morgen weer te komen en ging met Luna naar huis. Vake was juist bezig aan zijn oefeningen met de kinesist. Het ging elke dag een beetje beter. Het was nodig, anders zouden zijn benen zo slap worden dat hij weer zou moeten leren lopen. Hij was het stil zitten ferm beu, ons vake had dat nooit gekund en nu al een maand aan een stuk, ik had echt medelijden met hem. Gelukkig dat Lut hem zo in de watten legde en hij was ook erg graag bij ons. Hier had hij meer ruimte om met zijn rolstoel rond te rijden en hij had regelmatig gezelschap en afleiding. Hij genoot ervan als de kleintjes weer thuis waren, liet hen dan op zijn schoot zitten, vertelde verhaaltjes of zong liedjes voor hen. Hij was dan wel niet mobiel, maar toch een heel goede oppas!
SIMON
Simon was wat vroeger gestopt, had de tweeling en daarna David opgehaald en was met hen naar het ziekenhuis gegaan. Vooral David was erop gebrand om Basje te zien. Maar ook de tweeling vond de kleine baby fascinerend. Alleen hadden ze het wat moeilijk, ze noemden hem ook Luna, begrepen maar niet dat niet alle baby’tjes zo heetten. Lang bleven ze niet, dat was te druk voor Michèle en Simon was ook moe na een hele dag werken. Thuis werd hij met open armen ontvangen door Sara, die hem teder omhelsde. Meteen was zijn moeheid verdwenen, wat hield hij toch enorm veel van haar. Lut en Sara hadden samen voor het eten gezorgd, ze konden meteen aan tafel. Sara kookte niet slecht, maar Luts kookkunsten waren nog altijd ongeëvenaard, hij at weer veel te veel. Na het eten wilde hij helpen, maar Sara dwong hem wat te gaan rusten. Hij zette zich in de zetel bij Hans, samen babbelden ze wat, terwijl Sara en Lut de kleintjes in bad en bed stopten. Hij ging hen nog wel een nachtzoentje geven. Daarna keken ze met hun vieren naar een grappig nieuw tv-programma. Gert was vanavond wat later, dus haalde Simon een fles wijn boven. Samen dronken ze een of twee glaasjes en maakten er een gezellig avondje van. Toen Gert en zijn collega er waren en Hans en Lut naar hun kamer verdwenen, trok Simon Sara dicht tegen zich aan. Ze bleven even zo zitten, maar gingen ook gauw naar boven. Simon was erg moe, hij verlangde naar zijn bed. Hij keek teder naar zijn vrouwtje terwijl ze zich voor hem uitkleedde en daarna hun kleintje eten gaf. Daarna trok hij haar tegen zich aan, ze streelden mekaar, kusten en genoten, maar ze lieten het hierbij voor vanavond. Ze waren allebei te moe. Toch sliep Simon heerlijk, hij had zijn armen om Sara heen geslagen, buik tegen buik vielen ze in slaap. Pas uren later, toen Sara zich voorzichtig uit zijn armen probeerde te wurmen omdat Luna lag te huilen, liet hij haar los. Het duurde een hele tijd eer Luna weer stil was, Sara was helemaal koud geworden. Hij trok haar gauw weer tegen zich aan, warmde haar op met zijn lichaam. Zo vielen ze tot aan de ochtend samen weer in slaap.

[Ponkie]

Dinsdag 18 – woensdag 19 januari 2011

SARA

Liefste dagboek
Vanmorgen kwam Esther op bezoek. Ze kwam voor zaken, we moesten het contract voor de nieuwe modeshow, voor de modellen die ze zou leveren, bespreken en tekenen. Ze had Maaike en Luka meegebracht. Maaike ging even bij Lut langs in het cafetaria. Na de contractbespreking gingen Esther en ik er ook naartoe. We hadden het nu over de doop, alles wat nog moest geregeld worden. De doop zou plaatshebben in de kerk waar we getrouwd waren, het feest kon bij ons thuis. Luna zou Ambers doopkleedje dragen, Mario was bezig een bijpassend kleedje te maken voor Luka. Nils maakte een schattig pakje voor David en onze tweeling. Nadat we alles geregeld hadden, bleven we nog even babbelen. Lut kwam erbij zitten, ik vertelde honderduit over Bas, de jongste Présence-aanwinst. Lut kwam plots met de vraag of Lieven en Michèle Bas ook lieten dopen? Ik dacht van wel, Sam was toch ook gedoopt. Waarom vroeg ze dat? Ze vertelde waar ze aan dacht, misschien wilden ze Bas ook ineens mee laten dopen? Zo’n groot feest zou veel leuker zijn en bovendien hadden ze haast allemaal dezelfde vrienden. Er zou dan alleen wat meer familie bijkomen. Ik vond het een schitterend idee, zei dat ik het vanmiddag meteen zou voorleggen aan Michèle. Dan begon Luka te zeuren, ze verspreidde ook een niet zo aangenaam geurtje. Ik nam hen mee naar de crèche, daar kon Maaike Luka verschonen en haar voeden. Zo kon ik mijn eigen kindjes ook even zien. Luna lag te slapen, Amber en Kasper kwamen meteen op ons afgelopen. Ze kenden Esther en Maaike heel goed, sinds we samen in Kopenhagen waren, was de band nog versterkt. Vooral met Maaike klikte het heel goed. We speelden even met hen, dan verschoonde Maaike Luka en gaf haar te eten. Esther en ik liepen ondertussen naar de ateliers hier vlakbij. Esther praatte met onze ontwerpers over de modeshow en welke modellen ze wilden. Ik was benieuwd welke locatie Thomas nu weer zou vinden, ik had er nog niets over gehoord. We hadden al van alles gehad, de Zoo, het station, de voetgangerstunnel, Présence zelf… Het was niet makkelijk om iets origineels te vinden, maar ik had alle vertrouwen in Thomas. Dan was het tijd voor Esther en Maaike om afscheid te nemen. Ik ging gauw weer naar boven, doorworstelde een dossier dat moest nagerekend worden. Na een half uurtje legde ik dat aan de kant, stond op, liep naar Simon toe en draaide hem met stoel en al om. Zo kon ik me op zijn schoot nestelen, ik vond dat ik een knuffel verdiend had. Gelukkig vond hij dat ook, even wat ontspanning, wat aandacht voor mekaar, dan konden we er weer tegen. Nog even doorbijten, dan was het tijd om te eten. Ik nam mijn broodje mee, Hanne belde dat Luna wakker was en honger had. Voor de gezelligheid ging Simon mee; terwijl ik Luna voedde, gaf hij de tweeling eten. Daarna aten we samen ons broodje op, legde de kindjes in bed en vertrokken weer. Ik ging nog een uurtje mee met Simon, werkte wat af en vertrok dan met Luna. Ik gaf Simon nog een laatste, hartstochtelijke kus, lachte dat hij me zo niet zou vergeten. ‘Alsof ik dat ooit zou doen’ lachte Simon terug. Hij trok me nog even terug tegen zich aan, kuste me nog eens, zei dat hij me zo niet wilde laten gaan. Nog nalachend wurmde ik me los, gooide aan de deur een kushandje en vertrok. Ik ging weer op bezoek bij Michèle, alles ging goed met haar en met kleine Bas. Ze had al wat beter geslapen en genoot erg van haar zoontje. Ik kon niet langer wachten, vertelde haar wat we daarstraks bedacht hadden. Zou ze het zien zitten om Bas samen met Luna, Luka en David te laten dopen en samen te feesten daarna? Michèle vond het een fantastisch idee. Ze moest het natuurlijk met Lieven bespreken, maar dacht wel dat hij het ook goed zou vinden. Ze zou het straks meteen vragen en vanavond iets laten weten. Alleen zou ze niet veel mee kunnen organiseren met zo’n kleintje. Dat vond ik niet erg, wij zouden alles wel in handen nemen. Ik bleef vandaag niet zo lang, was een beetje moe en wilde graag wat rusten voor Simon met de kinderen thuis kwam. Ik haalde David eerst van school. Die begon meteen met zijn grootvake te spelen, zodat ik even op bed kon gaan liggen. Gaan werken vroeg toch nog veel van mijn krachten, maar ik was verstandiger geworden, wist wanneer ik naar mijn lichaam moest luisteren. Na een uurtje kon ik er weer helemaal tegen. Ik kwam net op tijd beneden, Simon en de tweeling kwamen eraan. Hij werkte ook nog niet lang. Als hij te veel deed, kreeg hij nog hoofdpijn.
’s Avonds gingen we erg vroeg naar boven. We legden ons op bed, kleedden mekaar langzaam uit. Ik vond Simon nog steeds zo’n knappe man, strak in het vel, ik genoot er van steeds meer bloot te laten verschijnen. Hij vond me duidelijk ook nog steeds aantrekkelijk, aan zijn reactie te zien als hij mijn borsten en mijn buik uit mijn kleren pelde. Hij liet zijn handen dwalen over mijn blote huid. Ik liet hem begaan en genoot. Een beetje moe waren we allebei, maar niet moe genoeg om mekaar niet eindeloos te laten genieten. Ik streelde hem, kuste zijn borst, zijn nek, zijn buik. Simon werd wat driester, kuste me steeds onstuimiger, streelde nu mijn meest intieme plekjes, wat me kreetjes van genot ontlokte. Dan was het mijn beurt om hem te verwennen. De passie laaide steeds hoger op, we werden wilder, ik verlangde hevig naar hem, kon nauwelijks wachten tot hij mijn verlangen zou bevredigen. Dan was het zover, hij legde me neer op bed, mijn handen boven mijn hoofd, kuste mijn nek, oren en mond en zorgde dan voor vuurwerk. Ik klemde me om hem heen, ging mee in zijn ritmische bewegingen, hij kwam en hij ging, telkens weer, ik raakte steeds meer in vuur en vlam. Dit gevoel mocht voor mij nog uren duren, dit één zijn, hem zo voelen, de warmte die door mij heen trok, dat extatische verlangen naar steeds meer… We voerden mekaar steeds verder naar een hoogtepunt, steeds hoger, steeds sneller, tot we niet meer verder konden, tot aan het ultieme genot. Dan zakte Simon zachtjes op me neer, bleef nog lang liggen, tot we langzaamaan verkoelden. Dan rolde hij naast me, we trokken het dekbed over ons heen en vielen langzaam in slaap. Spijtig genoeg niet voor heel lang, ons kleine meisje moest haar laatste voeding nog krijgen. Maar direct daarna viel ik weer in slaap tot aan de ochtend.
SIMON
Zo wilde Simon graag oud worden. Zo lang ze een goede mix vonden tussen werken, hun kinderen en er zijn voor mekaar, kon hij alles aan. Zoals Sara hem daarjuist weer verwend had, ze bleef hem verbazen. Toen hij dat verlegen, onhandige meisje voor het eerst bij Présence had zien opduiken, had hij nooit vermoed dat er in haar zoveel passie zat, zoveel sensualiteit. Ze kon hem altijd verleiden, met maar één oogopslag, één beweging. Ze had hem alle andere vrouwen doen vergeten. Hun seks werd alsmaar beter, hun liefde steeds intenser. Hij kon haar geen dag missen, was verloren zonder haar. Ze had hem dan ook nog zo’n fantastische kinderen bezorgd, sloot zijn ouders, en dan vooral zijn vader, in haar hart, had zelfs zijn vrienden helemaal aanvaard. En dat was niet gemakkelijk geweest in het geval van Lieven en Helena, die haar toch niet echt goed behandeld hadden. Ook de toenadering tot Alexander en Britt was vooral haar verdienste. Met die gedachten, dat hij een echte gelukzak was, dat zijn leven zo goed op de sporen geraakt was dankzij zijn fantastische vrouwtje, viel hij in een zalige, droomloze slaap, die duurde tot de ochtend. De volgende morgen werd hij uitgerust en heel goed gezind wakker, geen spoor van een ochtendhumeur, dat hem anders nogal eens plaagde. Fluitend verdween hij onder de douche, vrolijk kinderliedjes zingend hielp hij mee de kinderen klaar te maken, neuriënd zat hij nadien in de auto op weg naar Présence. De hele dag bleef hij in zo’n goed humeur, hij reserveerde voor ’s avonds een tafeltje in de Koopvaardij, sprak met Lut af dat zij voor de kinderen zou zorgen.
Het werk liep die dag van een leien dakje, regelmatig keek hij Sara diep in de ogen, stal af en toe een kusje van haar. Het viel iedereen op dat hij zo goed gezind was, hij had ook helemaal geen hoofdpijn meer. Na de middag ging hij met Sara op bezoek bij Michèle en Lieven. Michèle mocht morgen naar huis, Bas deed het uitstekend. Simon en Sara beloofden een handje toe te steken voor hun thuiskomst.
Daarna haalden ze David van school, reden dan terug naar Présence om de tweeling op te pikken. Ze brachten de kinderen naar huis, gaven hen te eten samen met Lut en maakten zich klaar voor hun etentje. Sara voedde eerst Luna nog, zodat ze een paar uurtjes konden weg blijven. Sara was weer oogverblindend, vond Simon, hij zou met haar kunnen pronken in de Koopvaardij. Ze hadden een heel rustig tafeltje, hadden aan elkaar genoeg om er een heel gezellige avond van te maken. Het eten was zoals altijd uitstekend, net als de bediening. Hij zag wel af en toe de bewonderende blikken, af en toe kwam een kennis een praatje maken, maar hij wimpelde ze vriendelijk maar kordaat af. Hij was hier met en voor zijn vrouwtje. Ze genoten ervan, zo even tijd voor mekaar, zonder de kinderen, zonder familie of vrienden om hen heen. Op andere momenten genoot hij van de drukte en de vriendschap, maar af en toe wilde hij helemaal alleen zijn met Sara. Ze tafelden lang, wandelden dan nog even langs de Schelde. Niet te lang, want het was erg koud maar wel helder, zodat ze ook even konden genieten van de sterrenhemel, hun sterren! Daarna gingen ze naar huis. Amber, Kasper en David sliepen als roosjes, Lut had helemaal geen last met hen gehad. Luna werd net wakker. Je schoonouders in huis hebben had toch voordelen, dacht Simon. Ze bedankten Lut, die dat natuurlijk wegwimpelde. Ze verdween bijna meteen naar Hans, Sara ontfermde zich om de hongerige Luna. Simon trok al naar boven, maakte de slaapkamer gezellig met een muziekje en kaarslicht. Hij had geleerd waar Sara gevoelig voor was, had nooit gedacht dat hij zo’n romanticus zou worden. Tegen de tijd dat zij bovenkwam met Luna, alweer haast in slaap, had hij zijn kleren al uit en lag haar verlangend op te wachten onder het warme dekbed. Niet veel later vervoegde Sara hem. Ze breiden nog een heerlijk eind aan de fantastische avond, alweer viel hij helemaal voldaan in slaap. Het leven kon toch mooi zijn!

[Ponkie]

Woensdag 26 januari 2011

SARA

Liefste dagboek
We waren nu een week verder en er was heel wat gebeurd. Vake was verlost van één gips, hij mocht weer op één been steunen. Dat was niet gemakkelijk, want dat ene been moest meteen zijn hele gewicht dragen. Hij liep op twee krukken, moest het nog erg voorzichtig aan doen, maar hij was zo blij als een kind dat hij van die eeuwige rolstoel verlost was, toch af en toe. Hij deed nu met nog meer overtuiging alle oefeningen die de kinesist hem voorschreef. Nog twee weken en hij zou ook zijn andere been weer mogen gebruiken. Hij telde af naar die dag, hij wilde weer helemaal mobiel zijn. Hij snakte er zelfs naar om weer te gaan werken, al zou dat nog niet voor direct zijn. Voorlopig bleef hij hier wonen met Lut. Ik vond het nog altijd gezellig, helemaal niet lastig en zij waren het ook nog niet beu, maar toch verlangden ze af en toe naar de intimiteit van hun eigen appartement. En eerlijk gezegd, ik wilde ook wel weer ongestoord in elk plaatsje van ons huis kunnen genieten van en met Simon (bloos, bloos).
Met Luna was ik weer naar het ziekenhuis geweest voor een nieuw gipsje. Het wende nooit, mijn kleine meisje zo te horen huilen als ze haar voetje weer een beetje rechter zetten. Mijn moederhart kromp telkens ineen, maar ik wist dat het voor haar goed was en het was ook altijd vlug over. Gelukkig was ze nog te klein om echt schrik te krijgen voor al die witte jassen. Hopelijk zou haar voetje helemaal recht staan voor ze besefte wat ze met haar deden.
Vanmiddag ging ik met David naar Présence voor een laatste pasbeurt van zijn doopkleren. Hij vond het leuk om mee te gaan, wilde dolgraag zijn vriendjes van vorig jaar terugzien en ook Lotte, Myrte en zijn idool Joppe. Maar eerst gingen we naar Nils en Mario om te passen, anders kreeg ik hem niet meer mee. Zijn pakje zat als gegoten, het stond hem zo schattig! Hij mocht ook wel eens in het midden van de belangstelling staan, mijn kleine, dappere ventje. Hij voelde het zelf ook zo, zei stilletjes: ‘Mama en papa zouden fier op me zijn’. Hij sprak niet zoveel over zijn ouders, maar ik wist dat hij, hoe klein hij was, nog dikwijls aan hen dacht. Er stond een grote foto van hen in zijn kamertje en nooit ging hij slapen zonder hen een kusje te geven. Dat vond ik goed ook, hij was nu wel helemaal onze oudste zoon geworden, maar zijn afkomst moest hij nooit vergeten. Maar al gauw wilde hij de kleren weer uit en gaan spelen in de crèche. Hij vloog op Joppe af, liep het volgende halfuur als een hondje achter hem aan. Toen Amber en Kasper wakker waren, ging ik met hen naar het atelier. Voor hen lagen ook nieuwe kleertjes klaar, niet zo opvallend als die van David, maar ook reuzemooi. Luna’s doopkleedje lag thuis al, gewassen en gestreken klaar. Samen met Maaike had ik de meeste voorbereidingen gedaan, iedereen was uitgenodigd, hapjes en drankjes waren besteld, we hadden hele mooie herinneringskaartjes laten maken. Ik werd wel een beetje nerveus, nog maar drie dagen, maar ik wilde me niet al te druk maken. Het waren tenslotte allemaal goede vrienden en familie, het moest leuk blijven, geen stress gedoe. We hadden de laatste tijd teveel meegemaakt om ons nu druk te maken als het niet helemaal perfect zou lopen.
Michèle was al een weekje thuis. Alles ging goed met Bas. Ze moesten Sam wel wat in het oog houden, hij vond zijn kleine broertje heel leuk speelgoed, besefte nog niet goed dat zo’n baby’tje geen pop was waar je mee kon smijten. Ik was blij dat ik nog niet echt moest gaan werken. Af en toe ging ik met Simon naar Présence, ik hielp hem wel, maar ik had het ook druk met de doop, met bezoekjes aan Michèle en Maaike, met afspraken met de pastoor, met duizend en een dingen. Maar de avonden waren voor Simon, nooit gingen we slapen zonder lief te zijn voor mekaar, minstens een knuffel, wat strelen en kussen, maar heel dikwijls gingen we verder en elke keer weer genoot ik daar enorm van!

SIMON

Simon voelde zich weer perfect in orde. Alleen als hij zich te druk maakte, had hij nog last van hoofdpijn. Maar als hij zich kalm hield, ging alles goed. Op Présence had hij alles onder controle en thuis zorgde Sara ervoor dat het op rolletjes liep. Vandaag werd hun liefste Luna drie maanden. Drie maanden die niet altijd even gemakkelijk geweest waren, hij was er helemaal onderdoor gegaan en dan dat vreselijke ongeluk. Maar er waren ook heerlijke momenten geweest en nu ging alles beter dan ooit. Hij keek uit naar zaterdag, nog eens onbekommerd kunnen feesten met al hun vrienden en familie om hen heen. Al knaagde er af en toe wat, diep in zijn borst. Telkens als ze gelukkig waren, gebeurde er wel iets dat hun geluk op de proef stelde. Maar daar probeerde hij nu niet aan te denken, hij wilde geen doemdenker worden, geen pessimist. Hij draaide de knop om, keek weer naar zijn computer en ging hard aan het werk. Dat was de beste remedie om niet te piekeren. Vanaf volgende week, na de doop, zou Sara hier meer tijd doorbrengen. Daar keek hij nu al naar uit, Sara weer hele dagen dicht bij hem, dan zou het werk een stuk plezanter worden. Lieven was ook al niet veel op het werk, die was nog dikwijls thuis, bij Michèle en zijn twee zoontjes. Hij nam impulsief een beslissing, sloot zijn computer af en wilde naar huis gaan, op bezoek bij Lieven. Maar eerst moest hij de tweeling gaan halen. Hij deed de deur van zijn kantoor open en botste bijna op Sara. Ze had alle vier de kinderen bij. Hij wist niet eens dat ze hier was. Hij trok haar zijn kantoor binnen, nam de maxi cosi van haar over, zette Luna neer en nam Sara in zijn armen voor een hartstochtelijke kus. ‘Daar was ik aan toe’ lachte hij, terwijl hij naar de tweeling keek, die aan zijn broekspijpen aan het trekken was. ‘Dat zetten we straks wel voort’ gaf hij haar nog snel een kusje. Ze vertrokken samen naar huis, dan ging hij even bij Lieven langs. Hij kreeg van Sara wat vragen mee, ze moest nog een paar dingen weten voor de doop. Lieven was blij hem te zien. Michèle was even aan het rusten boven. Bas sliep in zijn wiegje, Sam vloog op Simon af, liet hem meteen zijn autootjes zien. Rustig praten was er niet bij voorlopig, maar toch deed het beide vrienden goed. Simon wachtte tot Michèle weer beneden kwam, gaf haar de vragen van Sara door en vertrok met de antwoorden weer naar zijn gezin. Lut en Hans waren niet thuis vanavond, die gingen eten bij zijn ouders, het klikte steeds beter tussen beide koppels. Simon vond dat nog altijd wat raar, die combinatie tussen zijn ma en Hans, dat waren echt twee uitersten. Ze aten met hun gezinnetje, stopten samen de kinderen in bad en in bed (stiekem wat vroeger dan anders, des te eerder kon hij zijn ondeugende plannetjes uitvoeren). Toen ze alle drie sliepen, en ook Luna diep in slaap was, troonde hij Sara mee naar de badkamer. Hij wilde zo graag nog eens samen met haar in bad, dat was veel te lang geleden. Hij nam Sara in zijn armen, kleedde haar langzaam uit, liet zich dan door Sara van zijn kleren ontdoen. Toen ze allebei helemaal naakt waren, trok hij haar tegen zich aan. Een schok ging door zijn lichaam toen ze mekaar raakten, die reactie had hij nu altijd als ze hem aanraakte. Simon nam Sara’s hand, samen stapten ze in bad. Simon zette zich eerst neer, trok Sara tussen zijn benen. Ze lag met haar rug tegen hem aan, hij sloeg zijn armen om haar heen streelde zo haar buik en het plekje net daaronder. Hij voelde hoe Sara zich ontspande en weer spande, ze genoot van zijn aanrakingen. Na een poosje draaide ze zich om, zette zich tegenover Simon op haar knieën. Ze ging met haar handen over zijn borst en zijn buik, zakte langzaam lager, kuste en streelde hem. Ze werden steeds vuriger, het water bewoog hevig op en neer, Simon trok met een plotse beweging Sara tussen zijn benen, zij boog wat achterover, zo kwam hij bij haar binnen en beminde haar tot ze allebei haast ontploften. Gelukkig zat er nog niet veel water in het bad, anders had de badkamer nu helemaal blank gestaan! Na afloop legde Sara zich weer tegen Simon aan, ze lieten het bad vol lopen met warm water en genoten verder van de intimiteit. Pas veel later gingen ze eruit. Heel zorgvuldig droogden ze mekaar af en trokken dan hun peignoirs aan. Net op tijd, Luna werd wakker en ze hoorden Lut en Hans binnen komen. Ze gingen nog vlug even slaapwel zeggen, doken dan hun slaapkamer in. Sara gaf Luna de borst, verschoonde de kleine meid en legde haar dan in haar wiegje. Ze begon steeds beter te slapen ’s nachts, werd meestal nog maar één keertje wakker. Ze wachtten tot ze stil was, deden dan het licht uit en vielen niet veel later ook in slaap, loom geworden van het warme bad.

[Ponkie]

Zaterdag 29 januari 2011

SARA

Liefste dagboek
Het was zover. Vandaag was de dag van het grote doopfeest aangebroken! We werden om 11 uur in de kerk verwacht, dat was zowat het beste moment voor alle kleintjes. We hadden genoeg tijd om ons in alle rust klaar te maken. Keuken en ijskast stonden vol met drank en knabbels. Petra zou ervoor zorgen dat de belegde broodjes klaar stonden als we thuis kwamen. Ze had haar man en een vriendin opgetrommeld om te helpen. Margot had aangedrongen op een cateringbedrijf, maar ik wilde het liever wat bescheiden houden, het moest niet altijd grote chic zijn! Ik werd het al wel wat beter gewoon, maar ik was nu eenmaal niet opgevoed in grote luxe. Ik gaf voor we vertrokken Luna nog te eten, zodat ze niet lastig zou worden. Pas dan trok ik haar doopjurkje aan, ik wilde ongelukjes vermijden. De tweeling en David schitterden in hun nieuwe kleertjes, Simon was ook om door een ringetje te halen! Hij zag er altijd goed uit, maar vandaag nog een tikkeltje beter. Ik was erg trots op mijn man, al trok hij nog altijd de aandacht van de jonge vrouwen die hij tegenkwam. Jaloers was ik helemaal niet (meer), ik wist precies wat ik aan hem had, vond het alleen maar plezant, al die bewonderende en soms smachtende blikken, en dan weten dat al dat lekkers alleen voor mij was! Het gaf me een lichte voldoening (ik geef het toe, een beetje kinderachtig) als het om de modellen ging die mij vroeger met zoveel minachting bekeken. Ze kregen nu een koekje van eigen deeg, Simon gunde hen geen blik meer. Zelf voelde ik me goed in mijn nieuwe kleedje, dat heel eenvoudig oogde ook al was het dat niet.
We vertrokken naar de kerk. Ella en Jakob kwamen rechtstreeks van de luchthaven, ze waren niet eerder weggeraakt, iets op het bedrijf van Ella. Ik was er niet gerust in, maar ze hadden een uurtje geleden gebeld dat ze geland waren. Zonder hen kon de doop niet doorgaan, Ella was meter van Luna en Jakob peter van David. Ik had me voor niets ongerust gemaakt, ze stonden al aan de kerk toen wij arriveerden. Er was heel wat volk, de priester ontving ons hartelijk. Hij vroeg na een poosje of iedereen er was en we konden beginnen. Ik keek rond, vroeg aan Esther en Michèle of hun gasten er waren? Het leek van wel, ik knikte naar de pastoor dat hij kon beginnen. De stoelen stonden in een grote cirkel rond de doopvont, zodat iedereen goed kon volgen. De drie kleinsten hadden nog geen besef van wat ging volgen, maar David wist heel goed waar het om ging. Hij mocht de pastoor helpen, die was zo lief voor hem, betrok hem bij alles. Jos en Maria, Davids oudoom en –tante waren er ook. Ik had ze al een poosje niet gezien en schrok een beetje. Ik vond dat ze er plots veel ouder en sukkelachtig uitzagen, het ging duidelijk niet zo goed met hun gezondheid. Jenny, de andere tante, was in een tehuis en aan het dementeren, zij kwam niet meer buiten. Maar nu moest ik mijn aandacht er weer bijhouden, het ging beginnen. De pastoor vroeg de peter en meter van David om naar voor te komen. Jakob en Esther stonden op, Jakob tilde David op zijn arm. Ook Esther stond dicht bij hem. De priester stelde een paar vraagjes aan David. Die leek eerst wat verlegen, keek mij even aan, maar antwoordde dan toch duidelijk, met zijn heldere kinderstemmetje. Ik vond het ontroerend, voelde de tranen achter mijn oogleden prikken. Dit was toch een heel bijzonder moment, anders dan bij een pasgeboren baby. Er gingen allerlei gevoelens door me heen: trots om dit kleine, dappere jongetje, nu echt ons kind, maar ook verdriet omdat zijn echte ouders dit niet konden meemaken. Ik zocht Simons hand, kneep er zachtjes in. Hij begreep me, sloeg zijn arm om mijn schouder. Jakob en Esther beloofden allebei goed voor onze zoon te zorgen als er iets met ons zou gebeuren, hem met veel liefde te omringen. Ze beloofden het ook aan David, zodat hij het goed kon begrijpen. Jakob kwam met David aan zijn hand naar ons toe. Ik knuffelde mijn jongen, trok hem op mijn schoot, gaf hem een kusje. Esther bleef staan, Maaike en Luka kwamen er bij staan. Een broer van Maaike was peter, Esther had aan mij gevraagd om meter te zijn. Luka sliep en bleef slapen, ook toen de priester wat water over haar hoofdje goot. Daarna was het de beurt aan Luna. Simon kwam erbij met haar in zijn armen en ook Ella en Lieven kwamen bij de doopvont staan. Zo stil als Luka geweest was, zo hevig was Luna. Ze was klaarwakker en begon te brullen toen het koude water over haar hoofdje vloeide. Ja, ons meisje had een heftig karaktertje, dat wisten we al en dat bevestigde ze nog eens. Ella en Lieven beloofden in heel lieve woorden om extra te waken over ons jongste dochtertje. Ik hoopte dat het nooit nodig zou zijn, maar vond het toch een veilige gedachte dat onze kinderen naast grootouders en familie elk twee extra mensen hadden die er altijd voor hen zouden zijn. Simon wiegde Luna tot ze weer rustig was; dan gaf hij haar aan mij. Hij zelf bleef staan, samen met Lieven. Michèle kwam erbij met Basje. Sam liep met haar mee. Een nichtje van Lieven was meter, Lieven had Simon gevraagd peter te zijn. Die had dat natuurlijk heel graag aanvaard. Bas was nog net geen twee weken oud, zo klein nog, maar hij deed het goed. Simon zei in zijn eigen woorden dat hij er altijd zou zijn voor Bas, nu en als hij groter zou zijn. Als hij ooit ‘goede raad’ zou nodig hebben, zou hij voor hem klaarstaan. Bij dat goede raad keek hij even met een grijnslach van Lieven naar mij, we wisten allebei waar hij op doelde, de deugniet. Daarna werden de doopkaarsen aangestoken, er speelde een kinderliedje, de priester sprak nog een paar woorden. Dan was het afgelopen, iedereen feliciteerde iedereen. David glunderde, hij voelde zich even een kleine ster. Amber en Kasper begrepen het niet zo goed, waarom David en zij niet, maar echt lastig deden ze niet. We bedankten de priester en dan vertrok iedereen, op weg naar ons huis.

SIMON

Thuis liep alles op rolletjes, Lotte en Gert hielpen meteen met de jassen, die werden in een zijkamertje gelegd. Petra en haar vriendin kwamen rond met champagne en alcoholvrije schuimwijn en fruitsap voor de kleintjes. De ouderen zetten zich neer in de zetels, de jongeren bleven in groepjes staan praten. Er werden wat aperitiefhapjes geserveerd en daarna kwamen de broodjes. Ik liep heen en weer, praatte met iedereen. David kreeg heel wat pakjes, gelukkig hadden een paar mensen ook voor Amber en Kasper iets bij, zodat die zich niet achtergesteld voelden. Ook voor de drie kleinste doopkindjes waren cadeautjes, maar die konden ze natuurlijk niet zelf uitpakken. Het werd een gezellig feestje, maar zeker niet uitbundig. De schalen met broodjes waren een succes, iedereen nam een bordje en zette zich ergens neer, allemaal heel informeel, maar des te leuker omdat iedereen zo met iedereen kon praten. Regelmatig werden de glazen bijgevuld, wie wilde kon koffie of thee krijgen. Na het eten werden Amber, Kasper, Sam, Sanne, Milo en Aysha boven te slapen gelegd. Het was meteen een pak rustiger beneden. De drie baby’s kregen te eten als het hun tijd was, verder sliepen ze meestal of werden van de ene schoot naar de andere arm doorgegeven. David genoot van alle belangstelling. Jos en Maria bleven niet lang meer, voor hen had het lang genoeg geduurd. Ook Simon viel het op hoe sukkelachtig ze allebei geworden waren, hij vroeg zich af of ze nog lang zelfstandig konden blijven wonen. David had nauwelijks een band met hen ontwikkeld, voor hem waren zij en hun ouders zijn echte familie.
Helena was nu vijf maanden zwanger. Ze had al een mooi buikje, zag er super vrouwelijk uit vond Simon. Hij vond zwangere vrouwen altijd erg sexy en Helena was een mooie vrouw. Vooral daar was hij vroeger op gevallen, maar dat waren oude koeien, daar ging hij nu niet meer aan denken. Hij was blij te zien dat het weer helemaal goed zat tussen haar en Steven. De zwangerschap was gestart onder een heel slecht gesternte, maar gelukkig waren alle donkere wolken verdreven en hadden ze weer voor honderd procent voor elkaar gekozen.
Cathy had nog twee maanden langer te gaan, maar haar buik had nu al een grotere omvang dan die van Helena. Dat kon ook niet missen, ze droeg maar liefst drie kleintjes. Ze had het nu al redelijk zwaar, wat zou dat binnen een paar maanden worden? Toch straalde ze van geluk, net zoals Arne. Hun liefste wens, ouder worden, had lange tijd onmogelijk geleken. Nu het toch zover was, genoten ze van elk moment.
Langzaam aan werden de peutertjes boven weer wakker; het werd meteen weer veel drukker. Na een poosje vertrokken er wat groepjes, Lieven en Michèle trokken met hun familie naar hun eigen huis een paar stappen hiervandaan. Esther en Maaike namen hun aanhang ook mee, die gingen samen nog wat eten. Onze ouders, Alexander en Helena, met hun gezinnen, bleven nog bij ons, net zoals Ella en Jakob. Die bleven een nachtje slapen, trokken morgenmiddag weer naar huis. Simons ouders hadden het niet kunnen laten, tegen de avond kwam een traiteur met een heerlijk maaltijd langs. Ze aten samen, babbelden, speelden met de kindjes. Toen het tijd werd voor Milo en Sanne om te gaan slapen, vertrokken beide ouderparen. Ook pa en ma bleven niet lang meer. Hans en Lut bleven natuurlijk, die woonden hier nog in, net zoals Ella en Jakob. Het was toch vermoeiend geweest, merkte Simon. Hij voelde een knagende hoofdpijn opkomen en zag dat Sara ook redelijk wit zag. Voor Hans was het ook genoeg geweest, hij had niet willen opgeven en rond gehobbeld op zijn krukken, maar nu voelde hij de vermoeidheid toeslaan. Ze gingen allemaal vroeg slapen. In bed praatten Simon en Sara stilletjes nog wat na over de prachtige dag, de doop zelf, de mooie woorden van peters en meters, hun eigen petekinderen. Ook het feest zelf was heel geslaagd, net zoals Sara het gewild had, informeel, gezellig, zonder veel blabla. Ze knuffelden en kusten mekaar, hun handen gingen strelend over elkaars lichaam, maar ze waren te moe voor meer. Dicht tegen elkaar aan vielen ze in slaap. Voor het eerst sliep Luna een hele nacht door!

[Ponkie]

Maandag 31 januari – zaterdag 5 februari 2011

SARA

Liefste dagboek
Nu de doop achter de rug was en Luna drie maanden oud, ging ik weer fulltime aan de slag bij Présence. Het kriebelde, hoe graag ik mijn kindjes ook zag, ik was toe aan een andere uitdaging. Ik wilde mijn beroepsleven, ons andere kindje, Présence, nu weer helemaal oppakken. Simon was erg blij mij weer alle dagen aan zijn zijde te hebben. Er was meer dan werk genoeg, extra handen konden ze zeker gebruiken. Voor de grote beslissingen hadden ze mij altijd weten te vinden, ook tijdens mijn bevallingsverlof, maar nu nam ik, samen met Simon, weer helemaal het heft in handen. We hadden vanmiddag al een directievergadering, zo zou ik meteen helemaal op de hoogte zijn. De eerste dagen zou Cathy nog met mij samenwerken, tot ik helemaal bij was met alle dossiers. Daarna zou haar werk verschuiven. Waarschijnlijk zou zij ook geen maanden meer kunnen blijven werken met haar drielingzwangerschap. We bekeken alle taken opnieuw, schoven met verantwoordelijkheden. Unaniem beslisten we Peter in dienst te houden, hij presteerde erg goed, paste helemaal in ons team en het belangrijkste, er was absoluut werk voor een extra kracht. Toen het ging over de nieuwe modeshow, vroegen we Thomas erbij. Ik was benieuwd welke locatie hij nu weer gevonden had. Tot nu toe had hij altijd schitterende voorstellen gedaan. De keuzemogelijkheden werden natuurlijk steeds kleiner, als we telkens een nieuwe opvallende plaats wilden gebruiken. Hij kwam binnen met een map met plannen en foto’s. Eerst vroeg hij of hij ook buiten de stad mocht gaan, hij had namelijk een schitterende aanbieding gekregen. We keken mekaar aan, vroegen meer uitleg. Ik vond dat het kon, maar hij mocht niet te ver weg gaan. Antwerpen bleef toch onze uitvalbasis. Thomas sprak van een twintig kilometer, bijna een buurstadje. Dat kon nog net, vonden we. Daarna deed hij zijn map open. Hij had iets op het oog zei hij, dat nog niet eerder voor dit doel gebruikt was. Hij had een aanbieding gekregen van een privéziekenhuis. Die hadden een grote, prachtig gerestaureerde lobby, die ze ook wilden gebruiken voor exclusieve, rustige feesten. Ze hadden geldtekort en zagen er brood in om op die manier geld binnen te krijgen. Thomas was al eens gaan kijken en had foto’s gemaakt. Hij liet ze rondgaan, ik zag er zeker mogelijkheden in. Ze hadden ook een stijlvol cafetaria. Niet goedkoop, gaf Thomas aan, maar er kon over de prijs onderhandeld worden omdat wij de eersten zouden zijn die de locatie zouden gebruiken. Het ziekenhuis zou onze modeshow als lokkertje voor andere bedrijven kunnen gebruiken, vandaar. We overlegden even, er waren voor en tegens, maar het leek me wel iets. We hakten de knoop door, zeiden dat Thomas verder mocht gaan. Ik vroeg of hij extra ondersteuning nodig had, nu vake al zolang buiten strijd was. Hij had zelf al een oplossing gevonden, zei hij, Lieven was akkoord gegaan. Een zoon van George, onze nachtwaker, hielp hem als jobstudent. Hij kon regelmatig een beroep op hem doen voor logistieke opdrachten. Hij trok zijn plan dus, al wachtte hij vol ongeduld tot Hans terug zou komen. Wij allemaal, maar ik vreesde dat het toch nog eventjes zou duren voor ons vake weer de oude zou zijn.
Na de vergadering gingen Simon en ik terug naar ons kantoor. We praatten nog even over de locatie voor de modeshow. Hoe meer ik erover nadacht, des te beter ik het idee vond. Het was weer een exclusieve locatie en niet te ver. Ik vertrouwde Thomas volkomen, als hij zei dat het kon, geloofde ik hem op zijn woord. Als we over een prijs gingen onderhandelen, zou ik wel meegaan. Simon lachte, zei dat hij het ziekenhuis beklaagde, ik haalde altijd het onderste uit de kan, op mijn eigen charmante, maar onverbiddelijke manier. Hij pakte me even vast, we knuffelden mekaar, gingen dan weer aan het werk.
’s Avonds stopten we redelijk op tijd, zodat we nog iets aan de kinderen en onze avond hadden. Lut was al vroeger naar huis, zij stopte regelmatig in de loop van de middag, nadat alles van de middagpauze was opgeruimd. Vake zat dan niet te lang alleen, hij verveelde zich nu al steendood. Lut had David afgehaald van school, zo moest hij niet elke avond in de nabewaking blijven. Mijn eerste volle dag werken had me wel vermoeid, maar ik had veel positieve energie opgedaan. Ik deed mijn werk immers dolgraag, voelde me als een vis in het water in mijn huidige positie. De sfeer in ons bedrijf was de laatste jaren ook heel aangenaam. Als ik terug dacht aan de eerste maanden dat ik er werkte, niets dan haat en nijd, ik huiverde nog altijd. Alexander die me het bloed onder de nagels pestte, Britt die zo mogelijk nog erger was. Helena die me niet zag zitten, zelfs voor ze wist wat ik voor Simon voelde. En dan Lieven met zijn goede raad voor Simon, Margot die niets van mij moest hebben… Als ik daar bij stilstond, was het verbazend hoe het er nu aan toe ging. Vriendschap, efficiënt samen- in plaats van tegenwerken, ook Simons familie die voor het eerst een echte, hechte familie vormde en die mij allemaal in hun hart hadden gesloten. Simon zag dat ik heel ver zat met mijn gedachten, vroeg waar ik aan dacht? Ik vertelde het hem, hij sloot me in zijn armen, zei wat hij al zo dikwijls gezegd had, dat iedereen mij in het begin zo slecht behandeld had, hijzelf incluis. Dat niemand mijn goede eigenschappen, mijn leiderschap erkend had. ‘Sssjt’ onderbrak ik hem ‘we gaan niet opnieuw oude koeien uit de sloot halen, ik dacht alleen maar aan het goede dat er uit voortgekomen is’. Hij wilde iets terugzeggen, maar ik snoerde hem letterlijk de mond met een passionele, eindeloos durende kus. Vake en Lut waren al in hun slaapkamer, we herhaalden en herhaalden onze kus, werden steeds vuriger en verdwenen gauw naar boven. Slapen kwam er voorlopig niet van, liefhebben des te meer!

SIMON

De volgende dagen verliepen prima, zeker nu Sara weer de touwtjes in handen nam. Hij had zijn plan getrokken, al de anderen ook, maar hij had haar briljante ideeën en werkwijze gemist. Hij kon zich nu weer helemaal op het commerciële gedeelte toeleggen, daar was hij toch het beste in. Al gauw vormden ze opnieuw het winning team dat ze al een tijdje waren, de werkzaamheden werden perfect verdeeld, ze vulden mekaar prima aan. Niet dat er af en toe geen moeilijkheden waren, maar ze konden het samen de baas. Zo waren er problemen met de winkel in Slowakije, had een winkelverantwoordelijke in een Duitse winkel fraude gepleegd, dreigde er een staking in een West-Vlaamse winkel en ging een kleine stoffenleverancier failliet, net voor de levering voor de nieuwe creaties moest gebeuren. Simon en Sara moesten hard werken om alles op het juiste spoor te houden, ze deden het natuurlijk niet alleen, iedereen nam zijn verantwoordelijkheid op. Maar toch was Simon aan het eind van de week niet ongelukkig, integendeel, hij vond dat het op Présence beter draaide dan ooit. Vooral dan omdat Sara er weer helemaal stond.
Zo gingen ze het weekend in. Dat was heilig, alleen maar voor hun gezin, hun familie en vrienden. Dat was het moment om hun batterijen helemaal op te laden voor de nieuwe werkweek. Zaterdagmiddag ging Simon nog eens fitnessen met Lieven. Ze trokken er een paar uurtjes samen op uit. Michèle en Basje sliepen, Sam ging spelen bij Amber en Kasper, zijn dikke vriendjes en bij David, die erg graag met hem optrok. Sara stond er niet alleen voor, Lut en Hans deden niets liever dan zich met het kleine grut bezig houden. Het deed Simon goed, hij sportte veel te weinig tegenwoordig. Met het ongeluk en de zware hersenschudding had het helemaal stilgelegen, maar nu vlogen Lieven en hij er weer helemaal in. Daarna douchten ze en babbelden nog wat bij in het cafetaria van het fitnesscentrum. De ‘mannen’zaken kwamen zeker aan bod, snelle auto’s waren nog altijd een passie, vooral van Simon. Maar de meeste tijd hadden ze het over hun vrouwen en kinderen. Ze waren allebei pas weer papa geworden en konden niet zwijgen over hun baby’s . Watjes waren ze geworden, maar het kon hen niets schelen, ze voelden zich enorm goed in hun nieuwe rol. Maar heel lang bleven ze niet, ze wisten dat ze thuis gemist werden. Het fitnessen had Simon heel wat energie gegeven; hij voelde zich lichamelijk wel moe, maar het was een gezonde vermoeidheid. Thuis begon hij fanatiek te spelen met de kleintjes, Lieven kreeg Sam niet mee, die vond het hier veel te leuk. Simon beloofde hem straks naar huis te brengen, hij mocht rustig nog wat blijven. Dan hadden hij en Michèle ook even rust en tijd voor Basje. Hans zat te midden van het klein grut, speelde mee zo goed en zo kwaad als het ging. Het was grappig om te zien hoe ze met ontzag om zijn been heen gingen, al botste er af en toe wel eentje tegen zijn been op. Gelukkig had hij niet veel pijn meer.
Tegen de avond waren de kinderen zo moegespeeld, dat ze bij het eten met moeite hun oogjes konden openhouden. Ze lagen dan ook vroeg in bed, wat ervoor zorgde dat de groten een hele lange avond voor henzelf hadden. Lut en Hans trokken zich vroeg terug in hun eigen kamer, ze wilden samen naar een film kijken. Simon en Sara hadden het rijk alleen en ze profiteerden daar uitgebreid van…

[Ponkie]

Maandag 7 – zondag 13 februari 2011

SARA

Liefste dagboek
Vandaag had ik een afspraak, samen met Thomas, bij Norbert De Wachter, de directeur van het privéziekenhuis. Ik wilde de locatie met eigen ogen zien en we moesten ook de voorwaarden en de prijs bespreken. Simon ging niet mee, die moest leveranciers ontvangen. Thomas reed ons naar Lier, naar de Wingerd, zo heette dat ziekenhuis. Het was amper 20 km rijden van Présence. Het was omgeven door een grote tuin, waar herstellende patiënten bij goed weer konden rondwandelen. Het ademde rust uit, heel wat anders dan in de stad. We gingen naar binnen. Thomas had niet overdreven, de lobby zag er indrukwekkend uit, met prachtige muren, plafonds, luchters. In het midden, helemaal in overeenstemming met de omgeving, een ronde ontvangstbalie. Dat was zeker te gebruiken voor een modeshow, ik zag het zo voor me. We meldden ons aan en werden begeleid naar het kantoor van de directeur. Dat was een wat vreemde man, met lange, verwarde haren, maar wel vriendelijk. Vriendelijk, maar een nerveus type, leek me. Hij vertelde uitgebreid wat het opzet was: de lobby, cafetaria en aanverwanten verhuren voor exclusieve bijeenkomsten. Lier had niet zoveel geschikte zalen voor zo’n gelegenheden en de Wingerd, dat gaf hij eerlijk toe, zocht extra fondsen voor het ziekenhuis. Dan leidde hij ons rond, in de lobby, de bijhorende zaal, het cafetaria met de naam ‘de Oase’. Er stond een prachtige, oosters uitziende vrouw, achter de toog. Zo’n vrouwen bewonderde ik, ze zag er zelfverzekerd uit, zonder hautain over te komen. Een natuurlijke élégance, daar was ik jaloers op, ik had alles zorgvuldig moeten aanleren. Alles hier straalde klasse uit, het zou wel niet goedkoop zijn om hier verpleegd te worden. Daarna gingen we weer naar het kantoor van mijnheer De Wachter. Hij haalde een catalogus boven, op glanzend papier, allemaal heel luxueus. Foto’s, verhuurmogelijkheden en de prijzen van dit alles. Ik bladerde het even door, terwijl Thomas uiteenzette hoe hij het zag, modeshow, ontvangst van pers en genodigden, ruimte voor de modellen om zich te kleden, feestje achteraf. Hij had al een idee waar de catwalk kon komen en waar het publiek kon staan en zitten. Hier zou vooral de collectie van Marnix goed tot zijn recht komen, vond ik. Dat kwam goed uit, we wilden deze keer juist zijn collectie in de verf zetten. De tarieven waren inderdaad hoog, zoals Thomas al gezegd had. Niet dat we dat ons niet konden veroorloven, maar toch probeerde ik er een flink pak af te doen. Al was het maar voor de sport en ook omdat ik die Norbert niet echt sympathiek vond. Onze modeshow zou het eerste evenement zijn. Tot nu toe organiseerden ze alleen een prinsjesdag, een soort opendeurdag, maar nog nooit iets extern. Omdat nog moest blijken of alles wel vlot zou verlopen en goed georganiseerd kon worden én ook omdat het ziekenhuis onze modeshow zou kunnen gebruiken om andere bedrijven over de brug te halen, stelde ik hem een fikse korting voor. Eerst hapte hij niet toe, maar ik kwam met overtuigende argumenten, ik zette hem een beetje het mes op de keel en uiteindelijk gaf hij toe. Het contract werd meteen op papier gezet en ondertekend. We kregen nog een rondleiding door het ziekenhuis en vertrokken dan. Thomas en ik waren tevreden, ik over de zakelijke transactie, hij vooral over de locatie zelf. Hij kon nu gericht beginnen voorbereiden, zijn handen jeukten om eraan te beginnen. Ik zei dat hij de zoon van George zoveel mocht inschakelen als nodig was. Als dat niet genoeg was, konden we een interim aanwerven. Ik vond het samenwerken met Thomas erg aangenaam, hij was altijd even enthousiast en bereid om buiten de uren te werken. Ik nodigde hem uit om straks met mij en Simon te gaan lunchen, met An natuurlijk, voegde ik eraan toe. Eerst moest ik dringend langs de crèche, Luna zou zeker al grote honger hebben. Dat viel mee, ze was pas wakker, vertelde Hanne. Ik installeerde me in het rustige zijkamertje om haar te voeden. Alhoewel dat rustige relatief was, Amber en Kasper hadden me zien binnenkomen en volgden me op de voet. Ik speelde even met hen, hielp met hun eten en ging dan pas naar Simon. Die wachtte al vol ongeduld op mij, de lieverd kon me niet lang missen. Zijn ochtend was ook goed verlopen maar nogal saai. Hij wilde alles weten over mijn bezoek aan de Wingerd, maar ik wilde hem eerst even kussen en knuffelen. We gingen lunchen met An en Thomas en daar vertelden we alles, over de locatie, de wat speciale directeur, de werkelijk prachtige ruimte en ook over mijn kleine persoonlijke overwinning op het financiële vlak. We praatten ook over het werk, An was helemaal ingewerkt als onze secretaresse, ze deed dat uitstekend, dat wilde ik haar nog eens duidelijk zeggen. Ze glom van trots, ik wist hoe belangrijk het was om af en toe een complimentje te geven. Soms vonden we het vanzelfsprekend wat het personeel deed voor Présence, maar eigenlijk deden ze allemaal meer dan moest. We hadden het fantastisch getroffen, en ook goede keuzes gemaakt natuurlijk. We babbelden ook over vake en zijn herstel, en over Lennert en onze kinderen. Daarna was het tijd om weer aan het werk te gaan. We wandelden terug, het was nog wel koud, maar droog en niet onaangenaam. De middag ging vlug voorbij. Ik passeerde langs Marnix, vertelde hem dat de locatie vast lag, echt een plaats om zijn collectie voor te stellen aan het wat selecte publiek. Deze keer zouden we enkel met professionele modellen werken, vooral de ‘oude’ klanten uitnodigen en de gespecialiseerde pers. Een volgende keer zouden Nils en Mario en de collecties voor het grote publiek weer aan de beurt zijn. Ik verheugde me er al op. Alleen het idee dat ik zou moeten speechen wierp een schaduw op mijn vreugde. Ik zou proberen het op Simon af te schuiven, voor zo’n chic publiek zou hij dat veel beter doen dan ik. Maar ik zou het heel omzichtig moeten aanpakken, daar moest ik nog wat op vinden!

SIMON

De volgende dagen waren heel druk. Ze waren ’s avonds allebei moe gewerkt, maar toch probeerden ze de kinderen niet tekort te doen. Ze waren dikwijls bekaf als ze hun bed opzochten, maar nooit vielen ze in slaap zonder tenminste wat kussen en knuffelen. Heel dikwijls vergaten ze hun vermoeidheid even, als ze elkaars lichaam aanraakten en streelden, als de passie oplaaide en ze in vuur en vlam raakten. Dan sliepen ze niet voor hun lichamen helemaal voldaan waren, de passie geblust was, ze weer nieuwe energie geput hadden uit hun innig samenzijn. Dat waren voor Simon de mooiste momenten, hij alleen met Sara, de intimiteit van hun slaapkamer, de liefde die ze mekaar betoonden. Dan kon hij er de volgende dag weer veel beter tegenaan en hij zag dat het op Sara net dezelfde invloed had.
Op Présence werd het hectisch, Marnix was in alle staten, er moest nog zoveel gebeuren voor de modeshow, kleren moesten worden afgewerkt, stoffen nog gauw veranderd, accessoires aangevoerd. Niets mocht de deur uit voor het laatste plooitje goed lag, voor het door de meester zelf was goedgekeurd. Zijn humeur verbeterde er niet op. Als het te erg werd, kwam Max tussenbeide. Die had altijd een kalmerende invloed op Marnix. Als het niemand lukte om de dramaqueen met zijn voeten op de grond te houden, slaagde Max er wel in, met een enkel woord, één gebaar. Simon prees zich gelukkig dat Marnix en Max mekaar gevonden hadden, sindsdien was het iets gemakkelijker geworden om met Marnix om te gaan.
Zelf hadden ze ook veel werk, uitnodigingen moesten gemaakt en goedgekeurd worden, gastenlijsten opgesteld, de pers moest warm gemaakt worden, modellen gecontacteerd. Dat laatste ging uiteraard weer via Joy Fashion, Esther was al een poosje hun vaste leverancier van modellen. Iedereen kreeg extra werk, alles moest tot in de puntjes worden voorbereid. Zoals altijd werd het superspannend, zou alles op tijd klaar geraken? Simon was er gerust in, deze spanning een paar keer per jaar werd ook een gewoonte. Hij wist wat hij aan zijn medewerkers had. Volgende week was het zover, voor het eerst buiten de grenzen van de stad, al was Lier niet ver. Maar eerst maakten ze er nog een rustig gezinsweekend van, waarbij ze hun batterijen helemaal oplaadden. Ze genoten overdag van hun vier kinderen en ’s avonds en ’s nachts van elkaar. En tegen maandag stonden ze er weer helemaal, klaar voor een belangrijke week!

[Ponkie]

Woensdag 16 februari 2011

SARA

Liefste dagboek
Vandaag was het zover, de modeshow! De twee vorige dagen waren hectisch geweest, er moest nog zoveel geregeld worden op het laatste ogenblik, er leek telkens wel iets mis te lopen. Maar alles raakte in orde en straks was het zover. Zoals altijd was ik bloednerveus, maar ik probeerde het te onderdrukken. Het zou wel weer goed aflopen. Erger dan die eerste modeshow die ik meemaakte, kon het nooit meer worden, daar kon ik me aan optrekken. Het was deze keer een exclusieve modeshow van Marnix’ modellen, zonder kindercollectie. We lieten onze kinderen dus thuis, dat was voor ons ook rustiger. Fleur, ons buurmeisje, kwam oppassen. Ze had dat al meer gedaan. Al onze familie en collega’s gingen mee naar de modeshow, behalve Michèle dan, maar die had haar handen vol met Sam en de pasgeboren Bas. Alleen Luna nam ik mee, haar moest ik tussendoor nog voeden. Ik hoopte dat ze voor de rest zou slapen en anders was er altijd wel iemand die zich over haar zou willen ontfermen. In de voormiddag gingen we naar Présence, nog wat werken, de persmap nakijken, speech voorbereiden. Simon en ik hadden een compromis bereikt, ik moest alleen maar de inleiding doen, Simon zou de rest voor zijn rekening nemen. We aten een broodje in het cafetaria, namen Luna mee, haalden thuis onze kleren op en vertrokken dan naar Lier. Amber en Kasper sliepen nog in de crèche. Straks als ze wakker waren, zou Lut hen mee naar huis nemen. Zij ging ook David ophalen. Ze kwam vanavond ook naar de modeshow, met Hans. Hij kon nu weer in een gewone auto, languit op de achterbank. Toen we in het ziekenhuis, de Wingerd, aankwamen, was het al een drukte van belang. De catwalk werd opgebouwd, licht en geluid geïnstalleerd, stoelen klaargezet. Thomas had alles perfect onder controle, samen met Martha, een echte kei in organiseren. Ook in het cafetaria, de Oase, waren ze druk bezig met hapjes en drank. We controleerden alles, keken waar de modellen zich konden omkleden, alles zag er prima uit. Een man en vrouw waren nog de laatste hoekjes aan het poetsen, het zag er werkelijk piekfijn uit. Norbert De Wachter, de directeur, zag me en kwam naar ons toe. Ik stelde Simon aan hem voor. Mijn eerste indruk was juist geweest, wat een nerveuze man was dat, een beetje een blaaskaak vond ik. Ik hield die mening voor me, ik roddel niet zo graag over mensen. De eerste modellen kwamen aan, samen met Esther. We begroetten mekaar hartelijk. Ik bekeek de modellen, Marnix had een uitstekende keuze gemaakt. Vroeger koos Simon mee, maar dat liet hij al lang aan anderen over. Al had ik er geen bezwaar tegen dat hij ze een extra blik gaf, hij bleef toch een man en ik was niet jaloers, niet meer. Na een poosje begon Luna te huilen, mijn schatje had honger. Ik vroeg aan de poetsvrouw, ze heette Carmen zei ze, of er misschien ergens een rustig plekje was waar ik Luna kon eten geven. Ze was heel vriendelijk, maar gebruikte heel veel woorden en gebaren om me naar een leegstaande ziekenkamer te brengen. Daar stond een gemakkelijke zetel waarin ze me installeerde. Het duurde even voor ze begreep dat ik graag wat privacy had, vertrok dan met veel verontschuldigingen. Ik was blij dat ik kon zitten, hier was het heel wat kalmer dan in de lobby. Ik gaf Luna eten, verschoonde haar en ging dan weer naar de zaal. Alles leek onder controle, Simon en ik besloten ergens in de buurt iets te gaan eten. We namen Luna mee, liepen even rond tot we iets geschikts zagen. Nog even samen zitten, samen eten, samen genieten voor de hel zou losbreken. Alhoewel hel, het was altijd vreselijk stressen, maar als het afgelopen was, waren we altijd weer blij dat het ons gelukt was. We gingen op tijd terug, kleedden ons om in diezelfde ziekenkamer. Zo, wij waren klaar, het publiek mocht komen.

SIMON

Ook Simon voelde de adrenaline door zijn aderen stromen. Hij was niet echt zenuwachtig, het gaf hem eerder een kick, Présence kon zich weer eens tonen. Hij en Sara konden de modewereld laten zien dat ze er nog altijd stonden. Hij trok haar tegen zich aan, voorzichtig, om haar mooie kleren niet te kreuken. Ze zag er oogverblindend uit, voor de gelegenheid in een creatie van Marnix. Die wist tegenwoordig wel waar Sara mee stond en wat ze graag droeg, niets te opzichtig, eenvoudig van snit, met maar een paar opvallende accenten. Hij pronkte graag met zijn mooie vrouw en vanavond zeker. Er liepen hier vanavond zoveel prachtige modellen en andere knappe vrouwen rond, maar geen een kon het halen bij zijn Sara!
Stilaan liep het vol, de pers, het vaste cliënteel, eigenaars van kledingzaken, inkopers, ook wel wat nieuwsgierigen. Natuurlijk waren ook zijn ouders er, zijn schoonouders en ongeveer heel Présence. Niemand wilde deze belangrijke avond missen. Er waren ook wat mensen uit Lier, de burgemeester en een vrouwelijke schepen, die met veel égards werden ontvangen door directeur De Wachter. Het was zover, ze konden beginnen. De lichten gingen aan en werden op de catwalk gericht. Hij liep ernaartoe met Sara, hielp haar op de catwalk, keek haar bemoedigend aan. Ze aarzelde maar een fractie van een seconde, begon dan aan haar welkomstwoord, even schitterend als altijd. Hij begreep niet waarom ze er zo tegen opzag, ze deed het fantastisch. Dan maakte ze plaats voor de sterren van vanavond, de modellen. Marnix had zichzelf weer overtroffen. Simon had al veel gezien, maar deze keer waren er echt prachtige creaties bij. Hij hield ook het publiek in het oog, zag overal tevreden gezichten. Brenda was er ook, hij had haar eerder die avond zuinigjes goedendag gezegd. Hij moest natuurlijk vriendelijk blijven, ze was een belangrijke modejournaliste, maar ze kreeg geen woord teveel. Veel te gauw was het afgelopen. Nu was het aan Simon. Hij sprong op de catwalk, haalde Marnix erbij, zwaaide hem alle lof toe die hij verdiende en betrok er het hele personeel van Présence bij. Hij deed nog een promopraatje en nodigde dan iedereen uit voor de receptie in de aanpalende zaal. Het antwoord van het publiek volgde, een oorverdovend applaus. Ze hadden het weer gedaan, hij omarmde Sara, zij tweeën, en alle anderen natuurlijk, ze stonden er nog altijd. Voor hem kon de avond niet meer stuk, hij was klaar voor het socializen.