Lotteke - LL-verhalen

[Lotteke]

Persoonlijk vind ik het begin leuk, het einde minder. Maar laat zeker weten wat jullie ervan vinden, daar kan ik alleen maar van leren

Het Hart Op De Tong - DEEL 24

Aangekomen in het ziekenhuis, wordt Charlotte onmiddelijk naar de shockroom gebracht. Louise krijgt de klapdeur zowat tegen haar neu, ze wordt als het ware buiten gesloten. Enige tijd voelt ze zich nutteloos. 37 jaar al staat Charlotte klaar voor haar, 24 op 24, 7 op 7. En nu, dit ene moment dat het eens omgekeerd is; zijn ze gescheiden door een houten deur met twee ronde raampjes.
"Mevrouw?" komt de baliebediende haar tegemoet, "Heeft u toevallig een SIS-kaart?"
"Eum..." reageert Louise, "Ik zal eens kijken"
Louise begint in Charlotte haar handtas te neuzen en vindt al gauw haar portefeuille. Snel opent ze hem en zoekt tussen al de kaarten naar een SIS-kaart. Zodra ze hem gevonden heeft, wilt ze deze aan de baliebediende geven.
"Kom even mee naar de balie" zegt deze
Louise zucht, dat ook nog. Het liefst wil ze gewoon blijven kijken wat ze met de Charlotte doen. Slaafs volgt ze dan toch maar.
Aangekomen aan de balie, geeft ze de kaart af. De baliebediende bekijkt de naam om hem in te tikken, maar reageert ineens enorm opgewonden.
"Nee maar!" gilt ze het bijna uit, "Charlotte De Wilde! Is dat dé Charlotte? Ze was daarnet toch op de radio hé? Ik heb het gehoord in de koffiekamer, ja ik had even pauze. Maar dat was toch life nee? En nu... En de uitzending dan?"
"Hé mens!" reageert Louise kwaad, "Gaat ge uwen tater nu nog houden en haar inschrijven of moet ze eerst bijkomen om een handtekening te geven?"
De vrouw kijkt verdwaasd, "Eum nee nee. Ik doe mijn werk onmiddelijk"
Vluchtig typt ze de gegevens in en vraagt of er nog iemand verwittigd moet worden. Louise schudt van nee. Charlotte's ouders zouden alleen maarr onrust zaaien, Jeroen zou wel afkomen met Thomas en Marion... Ja Marion, moest ze die niet werwittigen? Nette zou waarschijnlijk toch langer moeten blijven nu. Straks aan Jeroen vragen, desnoods zou zij wel een tijdje de kleine meid voor haar rekening nemen.

[Lotteke]

Een verjaardagscadeautje van mij voor jullie

Het hart op de tong - DEEL 25

Eindelijk krijgt de dokter de bloedresultaten binnen. Bij het zien van deze is hij even van zijn melk. Die vrouw moest echt al enorm lang totaal niets gegeten hebben, zo een lage cijfers. Alleen de hoeveelheid water schijnt nog net op peil te zijn. Snel geeft hij de ordes om intraveneus voedsel toe te dienen en haar naar inzo te brengen zodat ze op krachten kan komen.

Louise schiet onmiddelijk recht als ze de dokter ziet buitenkomen.
"Dokter, wat heeft ze?" klinkt ze bezorgd.
"Serieuze ondervoedingsverschijnselen" zegt hij serieus, "Hoelang is het geleden dat ze nog fatsoenlijk gegeten heeft?"
Louise kijkt verbaasd, "Ondervoeding? Ik heb eigenlijk geen idee dokter. 's Middags zal ze geen tijd hebben hehad, 's morgens was ze zo misselijk dat ze geen koffietje binnen kreeg, dat heeft ze mij verteld. Maar 's avonds geen idee. Ja als het zoals dinsdag ging..."
"Wat was er dinsdag?"
"Te moe meneer. Ze was gewoon te moe om te eten."
"Oké bedankt voor de info. Ze wordt nu naar inzo gebracht, maar u kan er nog niet bij."
Louise voelt de grond onder haar voeten wegzakken. Nu mag ze er nog niet bij! Plots wordt ze terug in de realiteit gebracht door een onbekende stem die haar gebiedt om mee een koffietje te gaan drinken.

"Gaat het meiske?" vraagt de vriendelijke verpleegster die haar ondertussen een koffie geeft.
"Ja cava wel" antwoordt Louise terwijl ze het hoofd schudt , "Het is gewoon..."
"Dat je haar niet kan bijstaan."
Louise knikt instemmend. Plots schrikt ze op uit haar gedachten.
"Het kindje, komt alles goed met haar kindje?"

Charlotte opent haar ogen en vraagt zich af waar ze is. Het is er wel prachtig; een waterval, overal bloemen, stralende zon. Voorzichtig wandelt ze over het paadje. In de verte wordt ze aangetrokken door iets lichts. Het voelt zo goed. Alleen is er een vreemd geluid dat de rust lijkt te verstoren. Ergens in de verte, een aanhoudend piepgeluid.

[Lotteke]

Het hart op de tong - Deel 26

Femke hoort de voordeur opengaan en kijkt even op van het televisiescherm. Zijn ze nu al terug? Dat is vroeg! Als ze voetstappen de woonkamer hoort binnenkomen, kijkt ze opnieuw op.
"Zijn jullie nu al terug?" vraagt ze, "Ik dacht dat dat veel langer ging duren."
"Enkele onvoorziene omstandigheden scheet" verklaart Thomas, "Is Warre braaf gaan slapen?"
"Ja, tuurlijk zoals altijd"
Opeens merkt ze dat het niet Louise is de mee binnengekomen is, maar Jeroen. Zou dat die onvoorziene omstandigheden inhouden. Ze vindt zichzelf toch wel oud genoeg om op de hoogte te mogen zijn.
"Waar is Louise?" polst ze voorzichtig.
"Bij Charlotte"
"Vonden de jongens het verjaardagsfeestje maar niets?"
"Dat heeft er niet mee te maken en ga nu eens kijken of de logeerkomer in orde is. Jeroen blijft vannacht hier."
"Hebben Charlotte en Jeroen ruzie?"
"Femke, doe nu gewoon wat ik vraag in plaats van overbodige vragen te stellen!"
Teleurgesteld loopt ze naar boven. Wat was dat allemaal? Waarom mag ze niets weten? Warre zou morgenvroeg toch ook vragen hebben als Louise er niet is.
Op haar kamer neemt ze haar gsm en belt Louise, die wilt misschien wel iets zeggen. Tevergeefd, de verbinding die ze krijgt is akelig stil.

Hier zou ze altijd willen blijven, zo mooi. Alleen dat gepiep is best vervelend. Het mooie licht lijkt zich wel verder te bevinden als even geleden. Er is iets dat lijkt te trekken. Die aantrekking lijkt plots sterker als deze van het licht. Ineens wordt alles weer zwart. Heel even hoort nog wel een stem: " We hebben haar terug"

[Lotteke]

Ik weet eigenlijk totaal niet wat die laatste alinea in het verhaal zit te doen, maar kom. Het kwam zomaar in me op en ik heb dat neer geschreven

Het hart op de tong- Deel 27

Doodnerveus zit Louise nog steeds in de koffieruimte bij de vriendelijke verpleegster. Waar blijven Thomas en Jeroen toch? Waarom mag ze nog steeds niet bij Charlotte? Allerlei vragen spoken door haar hoofd. Al piekerend valt ze in slaap met haar hoofd leunend op de tafel.

De vogeltjes fluiten een vrolijk deuntje. De prille zonnestraaltjes schijnen doorheen het gordijn de kamer binnen. Kleine Nette opent haar oogjes en merkt dat het hoog tijd is om te gaan spelen. Trappelend met haar voeten verwijdert ze zorgvuldig het dekbed zodat de weg volledig open ligt. Op kousenvoetjes trippelt ze de gang door en de trap af. Voorzichtig rekt ze haar armpje uit om de deur te openen. Eerst op een kiertje, een keertje piepen of er iemand is. Bij het zien van Marion gooit ze de deur open en loopt op haar buurvrouw af.
"Amai Nette, jij ziet er uitgeslapen uit. Wil je iets eten?"
"Ja"
"En wat kan ik mijn prinsesje zoal aanbieden?"
"Een boke smeerkaas"
"Dan krijg jij dat van mij"
Marion begint de boterham te smeren en geeft hem aan Nette. Dadelijk begint Nette te eten. Met haar mond vol probeert ze een vraag te stellen. "Wanneer komt mama?"
"Oh schatteke, ik heb er geen idee van. Maar ik denk rond de middag"
Nette knikt instemmend, dat vindt ze redelijk en meteen beslist ze dat dan nog naar de speeltuin kunnen.

Warre springt de trap af en opent de deur naar de woonkamer. Niemand! Als een grote jongen besluit hij mama en papa te verrassen. De stoel wordt tegen de keukenkast geschoven en als een aapje klautert hij er op. Uit de bovenste kast haalt hij vier bordjes en schikt ze op het aanrecht. Zo volgen ook vier tassen, vier messen, vier bekertjes en vier servietjes. Alles komt netjes geschikt op de keukentafel terecht. Dan komt het moeilijkste; beleg, brood,... Dat lukt nog prima, maar hij wilt ook de glazen kan fruitsap die bovenin de ijskast staat, op de tafel krijgen. De stoel helpt opnieuw om er aan te raken. Bij het afklauteren gaat het mis. De kan komt met een hels kabaal op de grond terecht. Overal hangt fruitsap en liggen er scherven. Geschrokken durft hij niet meer van de stoel te komen en begint te wenen."Mama!"

[Lotteke]

Het Hart Op de Tong - Deel 28

Femke dondert bijna uit haar bed van het geschreeuw. Vliegensvlug staat zij beneden om te kijken wat er met haar kleine broer scheelt. Al snel treft ze de ravage aan.
"Hé man wat is er gebeurd?" vraagt ze
"Ik... ik wilde verrassen" snikt Warre, "maar fruitsap gevallen"
"Maar Warre, dat is niet zo erg."
Voorzichtig loopt ze tussen de scherven door en tilt Warre van de stoel.
"Allee hup, jij gaat ze wakker maken en ik ruim de boel op."
Blij spurt hij weg, de trap op.

"Mama! Papa! Opstaan!" roept hij als hij de kamer binnenloopt.
Thomas gaat rechtop zitten om op zijn zoon te reageren.
"Warre? Waar brandt het?"
"Nergens. Ik tafel gedekt."
"Dat is heel flink! Dan gaan we gaan eten"
"Waar is mama?" vraagt hij als hij Louise nergens ziet.
"Mama is bij tante Charlotte, maar straks komt ze terug."
"Waarom?"
"Dat zou ik nu ook wel eens willen weten" zegt Femke die net de kamer binnenkomt.
"Wel..." begint Thomas, "Charlotte is een beetje ziek geworden tijdens het feestje"
"Was de taart niet lekker?" vraagt Warre bezorgd.
"Jawel, die was lekker, daar is ze niet ziek van geworden. Maar nu is ze dus in het ziekenhuis." Rustig vertelt hij wat er gebeurd is.
Warre en Femke zijn er stil van geworden. Ze kunnen het zich moeilijk voorstellen. De altijd vrolijke en enthousiaste Charlotte die nu totaal van de wereld moest zijn.
"Komt het goed?" polst Warre.
"Ik denk het wel jongen. Ik denk het wel"

Louise mag eventjes bij Charlotte binnen. In grote lijnen krijgt ze de situatie te horen van de dokter. Dat het bijna gedaan was, maar nu terug stabiel. Louise is even van de kaart en vraagt om even alleen te mogen zijn bij Charlotte. Als iedereen de kamer uit is, zet ze zich met een zucht in de stoel naast het bed en neemt Charlotte haar hand vast.
"Lotje toch! Wat heb je jezelf toch aangedaan? Ik weet niet of je me nu hoort of niet, ik hoop van wel. Maar Lotje je moet vechten! Niet voor mij alleen, ook voor Nette; jou kleine meid. Echt waar Lotje zij heeft jou nodig. Ik heb jou nodig! Mijn leven zonder jou zou niets zijn; totaal leeg. Zonder jou is ook het kleine overgebleven stukje Louis in mij dood. Weet je, wij zijn een duo, we kunnen niet zonder elkaar. Ik kan niet zonder jou!"
Even lijkt het alsof er een briesje door de kamer waait. In haar hand voelt ze opeens een kleine druk. Op het moment dat ze wilt opstaan om dit te rapporteren aan de dokter, opent Charlotte haar ogen. Onder het zuurstofmasker vormen haar lippen "Lou-I-Se"

[Lotteke]

Ik moet mijn verhaal altijd maar meer en meer vanonder gaan zoeken . Bon een nieuw deeltje, heel kort en absoluut niet zo mooi als het vorige (en ik heb het niet over inhoud )

Het Hart Op de Tong - Deel 29

Louise schrikt. Was dit echt? Even knijpt ze in haar eigen arm. "Auw!" Geen droom dus. Vlug springt ze op. De dokter moet gewaarschuwd worden. In de gang lopen enkele mensen, maar geen dokter te zien.
"De dokter, waar is de dokter?"
De dokter komt uit de koffiekamer om Louise te helpen.
"Mevrouw, wat is er?"
"Charlotte! Ze is wakker"
"Ik kom mee kijken."

"Majon? Waar blijft mama?" vraagt Nette.
"Marion weet niet wat te antwoorden, ze heeft er geen idee van. Het is al ruim half één voorbij en ze hadden middag gezegd.
"Mama zal wel komen Nette. Zullen we nog een spelletje spelen?"
"Jaa"
Enthousiast loopt ze naar de kast en haalt er een spelletje uit.

Rond één uur komen Thomas en Jeroen aan in het ziekenhuis. Ze zien Louise buiten aan de deur van de kamer staan wachten. Dat kon niet goed zijn.
"Louise, waar is ze?"
"Geen paniek Jeroen! Ze is bij bewustzijn sinds enkele uren, maar euhm..." Louise aarzelt, moet ze dit wel vertellen aan Jeroen?
"Maar wat Louise?"
"Ik weet niet of ik dat wel moet zeggen."
"Zeg het toch maar!"
"Wel, gisterenavond was bijna fataal geweest voor Lotje." Ze zegt het met een krop in de keel. Over de baby durft ze niets zeggen. Ze weet per slot van rekening niet hoe het daar mee is en Jeroen weet nog van niets.
"Wat?" Thomas is er van aangedaan. Even weet hij niet wat zeggen. Zo een jonge vrouw in de fleur van haar leven en bijna was het gedaan. Het lijkt zo onvoorstelbaar. Jeroen moet nog eventjes bekomen. Maar lang krijgen ze niet . Daar komt de dokter aan met de resultaten van de onderzoeken.

[Lotteke]

Het hart op de tong - DEEL 30

"En dokter?" vraagt Louise.
"Het komt in orde. We gaan haar nog enkele dagen observeren en voeden via infuus tot ze terug energie heeft om zelf te eten."
"Dokter mag ik nog iets vragen?"
"Natuurlijk"
Maar eum onder vier ogen als het kan"
"Natuurlijk, kom maar mee naar mijn kantoor"
Jeroen en Thomas begrijpen er geen snars van. Waarom wilt Louise hem nu alleen spreken? Wat mogen zij niet weten?

"Ik win!" gilt Nette uit.
"Goed gedaan Nette!" zegt Marion, "Maar ik ga nu even de mama proberen te bellen goed?"
In haar gsm zoekt ze achter Charlottes nummer en drukt op het groene telefoontje. Al snel gaat de tuuttoon over in een stem. "Charlotte De Wilde" "Ja Charlotte, seg..." "Is op dit ogenblik niet bereikbaar" klinkt het. Marion begint toch wel ongerust te zorden, dit is toch niet normaal. Als ze Jeroen probeert, neemt ook hij niet op. Louise? Zou die iets weten? Toch even proberen? Ze zoekt het nummer. Lap alleen een vast nummer, het proberen waard. Dit lijkt te lukken.
"Femke Lesaffer" klinkt het aan de andere kant van de lijn.
"Oh ben ik verkeerd? Ik ben toch bij Louise, nu ben ik haar achternaam kwijt."
"De Roover?" vult Femke aan, " Ja die woont hier, maar ze is niet thuis"
"Mmm, vervelend. Ja zie je spreekt met Marion, de buurvrouw van Charlotte. Normaal ging ze Nette rond de middag komen halen, maar ze zijn er nog niet en ik kan ze niet bereiken."
"Heeft Jeroen dan niets laten weten?"
"Nee, niet dat ik weet"
"Charlotte is opgenomen in het ziekenhuis."
"toch niet te erg?"
"Geen idee. Papa is er nu naar toe met Jeroen. Maar is de opvang een probleem? Anders kom ik Nette wel halen. Dan kunnen die twee zich nog wat amuseren."
"Dat zou wel handig zijn, want ik moet met de kinderen weg."
"Geen probleem. Ik kom Nette oppikken."

[Lotteke]

Het hart op de tong - DEEL 31

"Nette?"
"Ja Majon"
"Femke gaat jou dadelijk komen halen"
"Mag ik dan met Warre spelen?"
"Uiteraard"
"Oké dan is het goed"

"Mevrouw De Roover. Zegt u het eens"
"Wel ik vroeg mij af." begint ze, "Charlotte had mij dinsdag verteld dat ze zwanger is. Is alles in orde met de baby?"
De dokter kijkt verbaasd. Dat is niet uit de bloedtesten gebleken.
"Goh mevrouw, in de testen is dat niet gebleken. Maar aangezien ze geen bloedverlies heeft gehad is het vruchtje niet afgestoten. Zodra ze volledig op krachten is, laat ik een echo uitvoeren."
"Bedankt dokter"

Charlotte opent haar ogen. Niet wetend waar ze is. Ze kan zich absoluut niets herinneren van de voorbije uren en hoe ze hier tereht komt. Haar ogen moeten even wennen aan het licht. Na een tijdje begint alle waas een zekere vorm te krijgen. Dat ziet er uit als een ziekenhuiskamer. Juist ja, vaag herinnert ze zich de onderzoeken van een klein uurtje geleden. Maar wat is er dan gebeurd? Ze heeft er geen idee van. En Nette? Wie moest er nu voor Nette zorgen? Hopelijk heeft Jeroen daar al aan gedacht. Waar zou hij zijn? In de kamer voelt ze zich ineens heel eenzaam. Alleen. Tot ze zich de woorden van Louise herinnert. Daardoor voelt ze een gloed van warmte door haar lijf stromen.

[Lotteke]

Het Hart Op de Tong - DEEL 32

Een kleine twee dagen later is Charlotte al heel wat aan de beterhand. Echt vast voedsel is er nog niet bij, maar een yoghurtje of eens een soepje gaat vlot binnen. Ook de zuurstof en de monitoring zijn absoluut overbodig geworden. Die ochtend is ze verhuist naar een gewone kamer en daar is ze haal blij mee. Nu mag Nette tenminste meekomen.
Jeroen is hun kleine meid dan ook al 's middags van school gaan halen. Het meisje is opgewonden, ze heeft haar mama per slot van rekening al drie dagen niet meet gezien. In de auto tatert ze er dan ook op los. Mama dit en mama dat. Ze hoopt dat mama blij zal zijn met haar tekening, want ze heeft er veel tijd in gestoken.

De auto stopt op de parking. Nette is nu helemaal enthousiast en begint nog harder te tateren. Opgewonden wilt ze naar de ingang lopen, maar Jeroen houdt haar tegen.
"Geef mij een hand, hier rijden auto's" zegt hij streng. Zelf vindt hij het nog steeds geen goed idee van Nette mee te brengen. Charlotte heeft moeten smeken en Jeroen is gezicht voor haar pruillipje en knipperende oogjes.

Van zo gauw ze in de hal aankomen, vindt Nette het niet zo leuk meer. Al die witte mensen, zo eng. De gang lijkt zo eindeloos te zijn.
"Zijn we er bijna?" begint ze te zeuren.
Net op dat moment komen ze aan de kamer van Charlotte.
"Klop maar op de deur" zegt hij.
Nette klopt heel zachtjes op de deur, maar er komt helemaal geen antwoord. Iets harder probeert ze nog eens. Nu komt er wel reactie, "binnen" hoort ze. Voorzichtig doet ze de klink omlaag en duwt voorzichtig de deur open, kijkt eventjes binnen en dan...
"Mama!" Ze vliegt op het bed af, maar ze is veel te klein om bij Charlotte te raken. Jeroen komt haar een handje helpen en zet haar op de rand van het bed.
"Ik heb pakje" zegt ze fier.
Ze tovert haar tekening tevoorschijn van onder haar vestje en geeft hem aan Charlotte samen met een dikke kus. Charlotte opent de tekening en ziet een bloem, een zon en een hartje waarvan ze vermoedt dat Nette geholpen werd. Ook de 'voor mama' komt niet van haar meisje, maar dat kan haar allemaal niets schelen. Ze is gewoon blij van haar meisje eindelijk terug te mogen zien.

[Lotteke]

Het Hart Op de Tong - DEEL 33

"Wanneer mag ik terugkomen?" vraagt Nette als Jeroen zegt dat het tijd is om naar huis te gaan.
"Jij gaat de komende dagen gewoon naar school jufrouw" reageert Jeroen.
Nette begint te wenen door de felle reactie.
"Ik wil..." snikt ze, "bij mama zijn."
"Maar meisje toch. Binnenkort kom ik terug naar huis."
"Wanneer?" vraagt het meisje hoopvol.
"Als de dokter zegt dat het mag."
Tijdens het tafereeltje is Louise binnengekomen. Zij loopt naar Nette toe en fluistert iets in Nette haar oor. Dat gezichtje klaart onmiddelijk op en ze springt van het bed. "Kom papa" Met een vlotte beweging neemt ze Jeroens hand en leidt hem naar de deur.
"Nu ben ik wel benieuwd wa jij zonet gezegd hebt" zegt Charlotte.
"Drie woorden: braaf, Warre en spelen."
"Begrijpelijk" knikt Charlotte.

Louise is gekomen om bij de echo te zijn. De twee vriendinnen babbelen een tijdje over de kinderen. Dan komt de dokter binnen.
"Mevrouw De Wilde, klaar voor de echo?"
"Ik vermoed van wel."
De twee dames vinden het wel een beetje spannend. Ze weten niet wat te verwachten, de ene test bevestigt het leventje, terwijl de andere het uitsluit. Hopelijk kan de echo meer duidelijkheid brengen.
In de rolstoel wordt Charlotte naar een onderzoekskamer gebracht. Louise loopt mee en van zodra Charlotte op de onderzoekstafel geïnstalleerd is, neemt ze haar hand vast. De dokter brengt de gel aan, deze gel voelt zeer koud aan. De echografie wordt aangezet en de dokter begint te kijken. Op het eerste zicht lijkt alles negatief; geen beweging op de echo, geen geluid van hartslag. De moed zakt Charlotte al in de schoenen, haar test was verkeerd geweest of ze was het verloren door haar eigen stomme schuld. In haar ooghoek voelt ze een traantje opkomen, maar ze probeert het te verbijten. Het is haar eigen stomme schuld geweest.