Ponkie: Ella

Ponkie · Bericht door **Ponkie** » 02-03-2011 23:43

88
Ik laat me in de dichtstbijzijnde zetel vallen. Ik dacht eindelijk het geluk gevonden te hebben bij Ella. Ik wacht op haar antwoord, hoopte dat het ja zou worden. Maar nu weet ik dat ik niet meer moet hopen, zij houdt niet van mij, maar van die andere man, die ze zo innig omhelst. Nog nooit ben ik verliefd geweest. Nu wel, tot over mijn oren, ik verlang zo naar Ella. Maar dit is vreselijk, ik ben van mijn roze wolk gevallen, wat is mijn leven nu nog waard?
Norbert komt op me af, zegt dat het een hele verrassing is dat ik er ben. Hij lacht en zegt dat mijn aanwezigheid het moreel van het personeel flink zal opkrikken. Ik kijk hem verdwaasd aan, begrijp nauwelijks wat hij zegt. Ik wil hier niet meer zijn, ik wil weg, nu onmiddellijk, veilig naar mijn eigen plekje, waar ik mijn verdriet alleen kan koesteren. Ik sta op, verontschuldig me bij Norbert, zegt dat ik er niet echt bij ben vandaag en dat ik dringend behoefte heb aan mijn bed. Ik zeg hem goedendag en vlucht naar de lift, weg van hier. Met trillende handen steek ik de sleutel in het slot en ga naar boven. Ik laat me uitgeput op de zetel zakken, voel me ellendig. Waarom toch, ben ik niet goed genoeg voor haar? Dan gaat plots de bel. Ik hijs me recht en kijk op het videobeeld wie er beneden staat. Het is Ella. Die durft! Komt ze me misschien in mijn gezicht uitlachen? Of komt ze me haar antwoord brengen, dat ze niet voor mij gekozen heeft? Dat kan ik nu niet aan. Ik vraag bitter aan het videoscherm of ze niet bij haar Frederico moet zijn, maar ik doe niet open, geen denken aan.
Ik kleed me uit, loop tot aan de orchidee, er hangen nog steeds twee blaadjes aan, maar het kan me allemaal niets meer schelen, ik ken haar antwoord toch al! Uitgeput en zo teleurgesteld laat ik me languit op mijn bed vallen. Achter mij hoor ik een blaadje vallen. Het maakt me niets meer uit.
Ik slaap nauwelijks, lig de hele nacht te woelen, zie alsmaar Ella voor me in de armen van die Frederico. Ik sta al vroeg op, ik kan toch niet meer slapen. Ik heb frisse lucht nodig, ga op het terras en staar naar buiten. Juffrouw Linda komt zeggen dat het ontbijt klaar is. Het huilen staat me nader dan het lachen, ik zeg tegen Linda dat ze mij niet wil! ‘Wie, Ella’? vraagt Linda. Ik herhaal het nog eens, ze wil mij niet. Linda probeert me te troosten, zegt dat ik zelf heb gezegd dat ik haar tijd zou geven. Ik zucht, tijd gaat daar niet bij helpen. Wat als ze denkt dat we niet voor elkaar gemaakt zijn, dat ik niet goed genoeg voor haar ben, dat we niet bij elkaar passen? Voor mij hoeft het allemaal niet meer. Het leven heeft voor mij geen enkele zin meer zonder Ella, ik haat mijn leven, ik haat het echt, ik ben alles beu, sterven…
Op dat moment krijgt Linda telefoon, ze gaat naar binnen. Ik voel me rot, zo rot, kijk nog eens naar buiten, naar beneden en dan…

Ponkie · Bericht door **Ponkie** » 03-03-2011 20:15

89
… dan draai ik me om, ga naar mijn orchidee, kijk naar het blaadje dat gevallen is en blijf een poosje staan mijmeren. Over Ella, over Frederico, over mijn verloren liefde, mijn verdriet; Plots hoor ik Linda roepen, steeds luider. Ik ga naar haar toe, zie dat ze op het terras naar omlaag aan het kijken is. Ik zet me naast haar en probeer te zien waarnaar ze zo kijkt en roept: ‘Zeg dat het niet waar is!’. Ineens ziet ze mij staan, ze schrikt, slaat me tegen mijn arm. Ze lijkt wel hysterisch, is precies heel blij mij te zien. ‘Gij, gij…’ brengt ze uit. Dan snap ik het, ik lach en vraag: ‘Gij dacht toch niet dat ik naar beneden gesprongen was?’ Ik was alleen maar dat blaadje gaan halen, zeg ik nog. Linda’s schrik is nog niet over, ze blijft maar roepen tegen mij, over hoe ik erbij loop en of ik wel weet wat ik nodig heb? Dat weet ik wel, dat moet ze me niet vertellen, Ella natuurlijk. Maar Linda vind dat ik er slecht uitzie en dringend ontbijt nodig heb. Ik voel me nog altijd rot, ik weet dat ik geen hap ga kunnen binnenkrijgen. Maar ze houdt niet af, ze vindt dat ik sterker moet worden, eist dat ik nu onmiddellijk kom eten. Ik doe mijn best, maar het smaakt me echt niet. Daarna ga ik douchen, dat helpt al een beetje, maar niet veel. Wat moet ik toch doen? Ben ik Ella voorgoed kwijt aan die Frederico? Dan neem ik een dapper besluit, ik ga naar beneden, praten met die Frederico! Ik stap in de lift, ga naar beneden, kijk voorzichtig wat rond tot ik juffrouw Thys zie schoonmaken. Ze komt meteen enthousiast op me af: ‘Wie we daar hebben, mijnheer de Prins in hoogsteigen persoon! Maar ik heb het al gezegd, ge moogt Carmen tegen mij zeggen!’. Ik probeer haar woordenvloed te stoppen, zeg dat ik niet voor haar kom maar voor een collega. Ze onderbreekt me weer, zegt dat ze weet voor wie ik kom, voor Ella, maar die is er nog niet. Ik probeer het nog eens, zeg dat ik niet voor Ella kom maar voor een andere collega. Ze snapt het, vraag of ik voor Frederico kom? Ik knik, ze begint weer te ratelen, dat Frederico er ook nog niet is, dat hij niet te laat is, maar zij te vroeg en hoe dat komt en zo. Ze hapt naar adem, vraagt dan of zij mij niet kan helpen. Ik zeg dat het nogal persoonlijk is. Ze zegt dat ze het begrijpt, ik wil Frederico spreken omdat ik denk dat die twee heel goed overeenkomen. Dat is ook zo, gaat ze voort, dat zijn heel goede vrienden, die hebben nog iets gehad samen. Ze heeft mijn volle aandacht als ik het woord ‘gehad’ hoor. Ze gaat verder, zegt dat Frederico het niet bij één vrouw kon laten, Ella heeft er veel verdriet van gehad, ze heeft hem echt graag gezien, ze heeft het uitgemaakt. Maar, ratelt ze voort, Frederico is nu veranderd, hij is zijn wilde haren kwijt, houdt het nu wel bij één vrouw, alhoewel, voegt ze eraan toe, ‘mannen zijn zo onvoorspelbaar’! Ik lach wat schamper, vraag of vrouwen dan niet onvoorspelbaar zijn? Ik begrijp alleszins niets van hen. Carmen schiet in een lach, zegt dat ik gelijk heb. Ik weet genoeg, zeg haar goedendag en ga dan weer naar boven.
Zou ik het dan toch verkeerd gezien hebben, mag ik toch nog hoop koesteren? Ik weet het niet, ik heb toch gezien wat ik gezien heb. Maar ik kan Ella niet missen, ik moet haar horen. Ik neem mijn telefoon en bel haar op. Ze vraagt meteen waar ik gisteren zat? Ze dacht dat ik ging komen of toch ging blijven wachten tot ik er was. Ze verontschuldigt zich, ze was wat te laat, maar had toch gehoopt dat hij er nog was. Ze zegt ook nog dat ze nog is komen bellen (ja dat heb ik gezien) maar dat ik waarschijnlijk al in bed lag (nee dus, ik was veel te verdrietig en boos). Ze is een beetje bezorgd, ik ben toch niet ziek? Nee ziek niet, maar ze moest eens weten hoe ik me voel. Ik vraag haar dan hoe het gisteren nog geweest is? Ze antwoordt dat ze ook niet lang meer gebleven is, toen ze mij niet vond is ze maar weggegaan. Dan vertel ik haar dat er nog maar één blaadje aan de orchidee hangt. Ze reageert dat ze dan niet veel tijd meer heeft, maar het klinkt alsof ze dat spijtig vindt. Ik kan het niet laten en zeg bitter dat haar twijfel meer en meer op nee begint te lijken. Dat ontkent ze in alle toonaarden, ze zegt dat ik haar verkeerd begrijp, dat ze het zo echt niet bedoelt. Ze zegt ook nog dat ze echt heel, heel graag bij mij is, echt, ik moet haar geloven. Maar, gaat ze voort, het is gewoon… ik vul aan: ‘Een oude liefde zeker’. Van haar antwoord word ik niet veel wijzer: ‘Ja, nee, pff, ik weet niet hoe ik het moet noemen’. Dan hoor ik praten, ze roept Frederico, zegt dat ik even moet wachten. Maar ik heb genoeg gehoord. Heel even had ik weer een beetje hoop, maar nu is die weer helemaal de grond in geboord. Ik laat de telefoon liggen en loop weg…

Ponkie · Bericht door **Ponkie** » 04-03-2011 20:28

90
Ik ben helemaal moedeloos, zit aan tafel bij een kop koffie en een koekje, maar ik kom er niet aan, ik heb nergens zin in. Ik zit daar maar, te piekeren over mijn geluk, of beter gezegd mijn ongeluk. Ik geloof er niet meer in. Het ene moment geloof ik dat Ella het goed meent en echt voor mij gaat kiezen, maar dan gebeurt er weer iets waardoor ik weer helemaal in de put zit. Dan gaat de bel. Juffrouw Linda is er niet, ze is tegenwoordig meer beneden bij de zieke Jasper dan dat ze boven is. Ik sta dus maar op en bekijk op het schermpje wie er is. Het is die collega van Ella, die Frederico. Ik zeg hem goedendag, hij begroet me weer met: ‘Dag chocoprins’. Hij zegt dat Carmen zei dat ik hem zocht. Ik antwoord dat ik hem inderdaad een eeuwigheid geleden zocht. Hij antwoordt dat Carmen het vergeten te zeggen was. Maar hij is er nu, reageert hij en vraagt waarmee hij me kan helpen. Ik antwoord dat hij mij niet meer kan helpen, ik had een vraag voor hem maar ondertussen heb ik het antwoord al gekregen. Frederico zegt dat hij dan maar weer weg is. Ik kan het niet laten, ik zeg schamper dat iemand anders hem zeker meer nodig heeft dan ik. Hij fleurt helemaal op omdat ik er ook al van weet. Hij legt uit dat hij daarom te laat was, hij was vannacht bij de liefde van zijn leven! Het ging even niet meer zo goed tussen hen. Ik vraag hem of het gelukt is? Enthousiast zegt hij weer dat alles opnieuw goed is; hij dacht eerst dat er iemand anders in het spel was, maar dat alles nu weer goed is. Ik kan het niet meer aanhoren, ik zet het scherm af en mompel nog: ‘Goed voor u’. Maar slecht voor mij, denk ik erbij. Ik laat me in de zetel vallen, zucht en zucht. Alles is gedaan, het is allemaal gedaan. Ik voel de tranen prikken in mijn ogen.
Een poosje later sta ik op, ik slenter naar mijn orchidee en kijk naar het laatste blad. Het kan nu elk moment gebeuren. Linda komt binnen, ze zegt Nicolas maar op zo’n toon dat ik meteen merk dat er iets scheelt. Ik vraag het haar, zeg dat ik merk dat er iets scheelt. Ze antwoordt met een zucht dat er inderdaad iets is, mijn vader heeft gebeld. Ze aarzelt, zegt dat ze niet weet niet hoe ze het moet zeggen. Ik lach een beetje met haar, zegt dat ze gewoon woord na woord moet zeggen. Ze haalt adem en gooit het er dan uit: ‘Hij wil dat ge uw huwelijksaanzoek intrekt’. Ik lach, maar word dan boos. Ik vlieg uit, zeg dat hij zich ten eerste niet te bemoeien heeft met mijn liefdesleven, dat hij ten tweede Ella helemaal niet kent, en dat ten derde, en hier stop ik even, ze mij toch niet wil! Linda reageert verbaasd: ‘Hoe, ze wil u niet?’. Ik antwoord dat het zo is, het heeft iets te maken met een of andere oude liefde en ze heeft voor hem gekozen. Linda kijkt me met verstomming aan. Ik zie in haar ogen het medelijden. Ik voel me steeds ellendiger.

Ponkie · Bericht door **Ponkie** » 07-03-2011 21:00

91
Rot voel ik me, triestig, boos, opstandig. Ik kan het nog niet geloven, nu heb ik eindelijk de liefde van mijn leven gevonden, ik dacht dat ze ook van mij hield, en nu wil ze mij duidelijk niet! Ik loop te ijsberen, van mijn bed naar de zetel, van de keuken naar de serre. Ik laat me zakken in de zetel, zit daar te mokken. Dan sta ik weer op, loop naar het terras, kijk naar beneden, zie niets dat me aansta, ga weer naar binnen, naar mijn bureau. Ik verleg wat papieren, maar ik ben tot niets in staat. Zelfs mijn orchideeën boeien me niet, ik moet ze dringend verzorgen, maar ik kan er me niet toe zetten eraan te beginnen. Droefgeestig staar ik naar mijn bijzondere orchidee. Zie ik nu iets bewegen? Ja, het is echt waar, het laatste blaadje dwarrelt langzaam naar beneden. Het is zover, nu moet Ella kleur bekennen, ze heeft me haar antwoord beloofd. Al weet ik niet of ik het antwoord wel wil weten, ik vrees dat ik het antwoord al ken. En dat het niet positief zal zijn voor mij. Toch moet ze nu maar eens duidelijk zeggen hoe het ervoor staat. Ik neem mijn gsm en stuur haar een smsje: ‘het laatste kelkblad is gevallen’. Nu is het afwachten, antwoord ze op mijn sms, belt ze me, komt ze naar hier? Niets van dat alles, ik zit hier maar, ik wacht en wacht, maar hoor of zie haar niet. Ik word steeds moedelozer, neem het blaadje in mijn hand, ruik eraan. Ik ruik het verval al, het einde van de orchidee, ook het einde van mijn droom, mijn toekomst? Ik ben het allemaal zo beu, Ella, alstublieft, zeg toch dat ge voor mij kiest! Dat denk ik, maar ik geloof er zelf niet meer in.
Dan hoor ik Linda binnenkomen, maar ik kijk zelfs niet op. Het kan me allemaal niets meer schelen. Linda komt voor mij staan, vraagt of ik al iets van Ella gehoord heb? Ik haal mijn schouders op, mompel dat ik zelfs niet weet of ik haar antwoord wel wil horen, ik weet toch dat ze iemand anders liever ziet. Linda vraagt of Ella dat gezegd heeft? Ik zeg dat dat niet nodig is, ik heb het al uit een andere mond gehoord, die gladde paling. Linda kan het niet geloven, maar ik heb alle hoop opgegeven, ze komt niet, ze laat niets van zich horen, ze heeft voor die ander gekozen, haar oude liefde, de liefde van haar leven. En ik blijf achter met lege handen, met een bloedend hart. Linda staat op en belt naar Ella. Die neemt natuurlijk niet op, Linda spreekt een boodschap in, dat ze haar moet terugbellen. ‘Zie je wel’ zeg ik schamper ‘ik heb het toch gezegd, ze wil mij niet spreken’. Linda vraagt of ik die andere man gesproken heb, ze vraagt wie het is. Ik zeg die van de kuisploeg, die Frederico, de naam alleen al, ik spuw hem bijna uit. Linda is stomverbaasd, dat kan ze niet geloven, zegt ze, niet Frederico, wacht hier, zegt ze en ze gaat onmiddellijk naar beneden. Wachten, ja, dat doe ik, ik doe blijkbaar niet anders dan wachten!
Ik ijsbeer maar weer wat rond in huis, ga naar mijn slaapkamer, neem de foto van Ella, van de orchideeënogen en ga ermee naar de kamer. Met mijn vinger ga ik langs haar gezicht, haar ogen, haar neusje, haar wangen. Ella, Ella toch, je weet niet hoe hard ik je mis!
Op dat moment hoor ik iets achter me, ik dacht dat het Linda terug is, maar het is Norbert. Hij is meelevend, zegt dat het hem zo spijt voor mij. Ik antwoord dat ik jarenlang heb gezocht naar een vrouw waar ik me goed bij voel en nu ik haar gevonden heb, wil ze me niet. Hij probeert me te troosten, maar daar heb ik weinig aan. Dan zegt hij dat hij iets weet om me te helpen, hij heeft een manier om los te komen van mijn liefdesverdriet. Hij noemt het zelf een drastische manier, maar verzekert me dat het zal helpen. Ik besluit dan maar naar hem te luisteren, erger kan het nu toch niet meer worden!

Ponkie · Bericht door **Ponkie** » 08-03-2011 21:23

92
Ik heb altijd een groot vertrouwen gehad in Norbert, hij heeft me altijd goed geholpen. Daarom luister ik nu naar zijn plan. Eerst wil ik het helemaal niet, maar hij kan me uiteindelijk toch overtuigen dat dit het beste voor me is. Hij stelt voor dat ik ergens anders naartoe ga, een heel eind hier vandaan, waar niemand me zal komen lastigvallen. Daar zal ik het beste afgeraken van mijn liefdesverdriet om Ella. Ella wil me toch niet, ze heeft voor iemand anders gekozen. Het zal lang duren eer ik erover heen ben, dat weet ik nu al. Als Norbert zegt dat dit me gaat helpen, dan wil ik het wel proberen, ook al bloedt mijn hart. Ik pak wat kleren, Norbert helpt me, ik heb nog nooit zelf mijn koffer moeten inpakken. Ik ga toch nooit weg en vroeger deed juffrouw Linda het altijd voor mij. Kleren, toiletspullen, wat boeken, mijn muziek, het is gauw klaar. Ik hoop niet dat ik lang weg ga zijn, ik laat mijn orchideeën niet graag achter en ik zal vooral juffrouw Linda missen. Norbert heeft haast, hij wil me vlug weg krijgen hier, maar ik kan niet zomaar vertrekken. Ik zet me neer aan mijn bureau en besluit een briefje te schrijven voor haar. Ik schrijf: ‘Beste juffrouw Linda, het spijt me dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Maar het is beter dat ik in stilte vertrek. Norbert heeft een plaats gevonden, ver weg van alles en iedereen. Daar kan ik tot mezelf komen, dat heb ik nodig na alle gebeurtenissen die mij overkomen zijn. U moet geen zorgen hebben over mij, ik red me wel als ik alleen kan zijn. Wilt u zo goed zijn in mijn afwezigheid voor mijn orchideeën te zorgen? Het gaat u goed. Hopelijk tot gauw’, en ik teken met ‘Nicolas’. Ik leg de brief op tafel zodat ze hem vlug zal vinden als ze binnenkomt. Ik kijk nog eens rond, ik ben hier zo ongelukkig geweest de laatste tijd, nadat ik dacht eindelijk het geluk gevonden te hebben met Ella. Nu wil ik hier weg, Norbert heeft echt het beste met me voor. We vertrekken, Norbert neemt mijn koffer. Beneden kijkt hij even rond, loodst me dan vlug naar buiten. Ik stap in zijn auto, doe dan mijn ogen dicht en geef me over aan sombere gedachten. Na een poosje rijden zijn we er, Norbert laat me het huisje zien. Het is hier wel heel eenzaam, maar dat vind ik niet erg, ik ben dat gewoon. Alles is er, eten, boeken, een opgedekt bed. Norbert belooft dat ik niets tekort zal komen, daar zal hij persoonlijk voor zorgen. Hier zal ik tot rust kunnen komen, niets of niemand zal me hier ongelukkig maken. Hij raadt me aan veel te lezen, maar ook af en toe naar buiten te gaan, in de tuin en het bos hier vlakbij. Ik zal hier niemand tegenkomen, verzekert hij me, het is hier echt heel afgelegen. Dan laat hij me alleen, hij moet dringend weer naar de Wingerd. Ik laat me in een zetel vallen, ik moet eerst even bekomen van alle emoties van de laatste uren. Later loop ik in het huisje rond en bekijk alles op mijn gemak. Gelukkig dat ik hou van rust en stilte, hier is echt niets te horen. Alleen de vogels die fluiten, maar die storen me niet.

Ponkie · Bericht door **Ponkie** » 09-03-2011 20:28

93
Ik heb me hier zo goed en zo kwaad als het kan geïnstalleerd. Het is hier een echte blokhut, buiten ligt er sneeuw. In de kast van Norbert heb ik een dikke rode trui gevonden, ik heb het hier fris, dus trek ik hem aan. Ik lees, maar kan er mijn aandacht niet goed bijhouden. Mijn gedachten dwalen telkens af. Wat is er toch verkeerd gelopen, ik dacht echt dat Ella en ik voor elkaar gemaakt waren. Is ze afgeschrikt door mijn schuwheid, mijn angst om buiten te komen? Ik heb de laatste tijd anders flink mijn best gedaan, grote passen vooruit gezet, dat vond juffrouw Linda ook. Linda, hoe zou het met haar gaan, zou ze mijn brief al gelezen hebben? Ik mis haar, ik ben het niet gewoon om voor mezelf te zorgen. Ik ben wel graag alleen, maar zij stoorde mij nooit. Zou het toch niet beter zijn als juffrouw Linda bij mij zou zijn? Misschien moet ik het maar eens voorstellen aan Norbert. Maar ik weet al wat hij gaat zeggen, ik kan alleen maar genezen van mijn liefdesverdriet door hier helemaal alleen te zitten, weg van de wereld en alle invloeden van buitenaf. Ik probeer maar weer een bladzijde te lezen, maar na een half uur heb ik nog geen blad omgeslagen. Zucht, het lukt me echt niet, ik zie telkens Ella en alleen maar Ella voor mijn ogen. Haar orchideeënogen, haar lieve glimlach, haar schattige figuurtje. Ella, Ella, Ella, ik wou dat je hier bij mij was, dat je ja gezegd. Hoe anders zou mijn leven dan zijn, wat zou ik me gelukkig voelen met jou aan mijn zijde! Maar nu, nu kan ik niet anders dan piekeren, ongelukkig zijn, me een mislukkeling voelen. Nooit vind ik nog iemand bij wie ik me zo goed voel, met wie ik mijn hele leven wil delen. Alles wil ik voor haar doen, alles wil ik voor haar laten. Al zou mijn vader mij geen cent meer geven, dan nog zou ik voor Ella kiezen. Ze is me zelfs haar antwoord niet komen geven! Niet dat het iets uitmaakt, ik kende het toch al, ze heeft voor die ander gekozen.
Norbert heeft me gezegd dat ik rust nodig heb, dat ik tijd nodig heb om de dingen op een rijtje te zetten. Daarom wil hij niemand zeggen waar ik zit. Maar ik weet niet of het me gaat helpen, ik pieker en pieker. Ik raak steeds dieper in de put, ik ben mijn leven beu, mijn leven zoals ik het altijd geleid heb. Moet ik alles overboord gooien en een hele andere Nicolas de Prins worden? Moet ik op zoek naar een andere vrouw? Nee, dat kan ik niet aan, ik ben zoals ik ben. Als ik Ella niet kan krijgen, blijf ik liever voor de rest van mijn leven alleen. Alleen in mijn loft, met juffrouw Linda.
Dan wordt er op het raam geklopt. Norbert staat er. Ik zwaai, sta op en doe de deur van het slot. Norbert zegt me goedendag, vraag hoe het mij met gaat. Ik antwoord, niet naar waarheid: ‘Beter’. Ik heb geen zin om mijn ziel voor hem bloot te leggen. Hij vraagt of ik al iets gegeten heb. Dat heb ik niet, ik heb geen trek en al zeker geen zin om iets voor mezelf klaar te maken. Als juffrouw Linda nu hier zou zijn en iets lekkers zou koken, dan zou ik misschien, heel misschien, een hap door mijn keel kunnen krijgen. Maar nu, nee, eten zegt me niets. Norbert vraagt of ik al buiten geweest ben, hij zegt dat het lekker weer is buiten. Daar heb ik al helemaal geen zin in, ik ben al niet graag buiten en dan nog in de kou en de sneeuw, nee bedankt. Norbert zegt dat hij mijn post bij heeft. Hij neemt de hele stapel en legt die op de tafel. Ik vraag of er iets bij zit dat mij interesseert. Hij heeft iets in zijn hand, maar draait zijn rug naar me toe. Hij aarzelt, zegt niets.

Ponkie · Bericht door **Ponkie** » 10-03-2011 21:03

94
Ik vraag aan Norbert of er iets bij de post zit dat mij interesseert. Hij zwijgt even, moet er precies over nadenken, zegt dan alleen maar: ‘Nee’. Ik vraag hoe het met Linda is. Weer aarzelt hij even, zegt dan ‘Goed, ik moest u de groeten doen’. Ik glimlach even, zeg dat hij ze terug moet doen. Norbert zal het haar zeggen, antwoordt hij. Ik vraag of ze weet waar ik ben? Hij knikt nee, hij had mij toch beloofd om het niet te zeggen? Ik bedank hem, vraag dan wat ik eigenlijk wil weten, of hij al iets gehoord heeft van Ella? Alweer zwijgt Norbert even, hij blijft daar maar aan de post staan, prutst wat aan zijn kleren, zegt dan dat het hem spijt. Ik weet genoeg, Ella denkt zelfs niet meer aan mij. Norbert begint over iets anders, zegt dat hij boodschappen heeft gedaan. Hij vraagt of hij iets te eten zal maken. Voor mij is dat goed, hij gaat naar buiten, naar zijn auto, om de boodschappen te halen. Ik spring meteen uit mijn zetel en loop naar de brieven. Ik neem een grote bruine omslag vast, lees de afzender en glimlach. Voorzichtig doe ik de enveloppe open en haal er een hele stapel papieren uit. Het is precies wat ik dacht, de drukproeven van Ella’s boek. Ik kijk naar het voorblad, een prachtige tekening en daarop de titel ‘Michiel in het wonderbos’ en daaronder ‘Ella Van de Looverbosch’. Ik glimlach, blader even door de bladzijden vol met mooie, kleurrijke tekeningen. Het ziet er geweldig uit!
Terwijl ik in de zetel de drukproeven zit te bekijken, maakt Norbert het eten klaar. Dan eten we. Ik beken aan Norbert dat ik mijn loft mis, mijn bloemen en nog van alles. Hij reageert er niet op, zegt dan dat Clio hem gebeld heeft. Ze heeft hem alles verteld, ook dat Wolfs de grootste schuld heeft. Is ze dan terug, vraag ik hem? Norbert antwoordt dat ze tijd nodig heeft om te bekomen, een beetje zoals ik. Hij zegt dat ze ook heeft verteld over onze verlovingsplannen. Ik zucht diep, antwoord dat dat een vergissing was. Wat ik voelde voor Clio is in niets te vergelijken met wat ik nu voel voor Ella. Hij beweert dat gevoelens kunnen veranderen en groeien. Als ik er wat tijd laat overheen gaan, dan kan ik misschien terug met Clio… Ik stop meteen zijn woorden, het idee alleen al. Nooit begin ik nog iets met Clio, dat was echt zo verkeerd. Ik kijk Norbert recht in zijn ogen en zeg dat hij goed moet begrijpen dat als ik Ella niet kan krijgen, ik helemaal niemand moet hebben. Ik zwijg verder. Norbert ruimt af, is nog wat in de keuken bezig en vertrekt dan. Hij laat mij alleen achter. Ik zet me weer in de zetel, voel me steeds slechter worden. Ella, Ella, Ella, ze blijft maar door mijn gedachten spoken. Waarom heeft ze nu niets laten weten, is ze mijn dan echt helemaal vergeten? Betekenden de afgelopen dagen dan niets voor haar, voelde ze niet mijn liefde voor haar? Ik krijg steeds meer medelijden met mezelf, schenk me een flinke whisky in en nog een, en nog een. Het wordt hier steeds kouder, aan de kapstok vind ik een pelsen muts, ik zet die op mijn hoofd, lees het verhaal van Ella nog eens door. Ik drink nog maar wat whisky, voel me steeds beter, het piekeren stopt. Ik kom aan de laatste bladzijde van het boek …boven de bomen, tot aan de sterren en de maan. Ik kijk even naar buiten, of ik daar ook sterren en de maan zie. De whisky werkt, ik voel me een beetje tipsy, maar dat is niet erg, dan ziet alles er wat minder erg uit. Voila, het verhaaltje is gedaan, het is gedaan, allemaal gedaan… Dan val ik in de zetel in slaap.

Ponkie · Bericht door **Ponkie** » 11-03-2011 20:24

En mijn 5 000e post kan niet anders dan een Nicolasverhaal zijn

95
Van de kou word ik wakker midden in de nacht. Ik hijs me recht en ga naar bed. Ik slaap niet goed, een vreemd bed, een vreemde omgeving, geen juffrouw Linda in mijn buurt en vooral…Ella die ik mis, Ella die constant in mijn gedachten is, die door al mijn dromen heen komt spoken. Ik lig te woelen, val dan toch weer in slaap, de whisky is nog niet uitgewerkt. Het is al lang dag als ik wakker word. Het is hier vreemd stil, niets of niemand te horen. Er ligt dan ook nog sneeuw, wat alles nog stiller maakt. Ik zorg zelf zo goed en zo kwaad voor een ontbijt, gewoon wat koffie en een pistolet. Die heeft Norbert gisteren meegebracht. Daarna ga ik wat zitten lezen, ik kijk wat door het raam naar buiten, ik ga weer even zitten, sta weer op en loop rond. Ik mis mijn serre, mijn orchideeën. Zou Linda wel goed voor mijn planten zorgen? Ze weet wel hoe het moet, maar doet het toch net met wat minder zorg dan ik. Ik blader nog eens door de drukproef van Ella’s boek, leg het weer neer. Ik kan niet stoppen met aan Ella te denken en aan de reden waarom ze me niet moet. Ben ik niet goed genoeg voor haar, houd ze niet van mij, is ze niet graag bij mij? Wat heeft die ander, die Frederico, dat ik niet heb? Waarom kiest ze voor hem, terwijl ik haar aanbid en haar alles kan geven wat ze maar wil? Ik pieker en pieker, denk en denk. Dit kan niet blijven duren, ik neem een beslissing: ik schrijf haar nog één keer een brief, die kan ik aan Norbert meegeven. Nog één keer zal ik haar proberen te overtuigen van mijn goede bedoelingen. Ik neem mijn schrijfblok en mijn pen en begin aan mijn brief: ‘Lieve Ella, ik heb nagedacht waarom het is uitgegaan tussen ons… ‘ik schrijf nog even voort, overlees het, zucht diep. Nee, dit is niet goed. Ik verfrommel mijn brief en zeg tegen mezelf: 'Zet haar toch gewoon uit uw hoofd’! Ik voel me vreselijk rot. Net op dat moment komt Norbert binnen. Dat is wel de laatste die ik nu wil zien! ‘Nu niet Norbert, ik wil alleen zijn’ bijt ik hem toe. Hij luistert niet en komt binnen. Ik maak me boos en zeg: ‘Norbert, ik heb gezegd dat ik alleen wil zijn!’. Ik sta op en loop de kamer uit. Ik ga naar mijn slaapkamer, ga voor het raam staan en kijk naar buiten. De situatie is hopeloos, ik ben Ella kwijt. Ik draai me om en loop weer de kamer uit.

Ponkie · Bericht door **Ponkie** » 14-03-2011 22:30

Vandaag geen Nicolas te zien, maar ik kon het toch niet laten

96
Nee, zo kan het niet voort gaan. Hier ga ik aan kapot. Ik laat me niet zomaar aan de kant schuiven, ik ga terug vechten. Ik ga Ella laten zien hoe graag ik haar zie, wat ik haar te bieden heb. Heeft Frederico echt zoveel meer in zijn mars dan ik? Met hier te zitten kniezen en eenzaam te zijn, ga ik niets bereiken. Norbert zijn oplossing is niet de juiste, dat voel ik maar al te goed. Hier vergeet ik Ella niet, integendeel, hier denk ik nog veel meer aan haar. Ik wil haar zien, ik wil haar in de ogen kijken en vragen of ze echt niets meer voor mij voelt. Haar recht in haar gezicht vragen wat Frederico meer heeft dan ik! Ik moet hier weg, nu direct. Ik bel meteen een taxi, voor ik van gedachte verander. Ik moet een hele poos wachten, ik zit natuurlijk ook ver van de bewoonde wereld en er ligt sneeuw overal. Het is een hele rit terug naar Lier, maar dat kan me niet schelen. De chauffeur probeert een praatje met mij te maken, maar ik zwijg, ik ben niet zo goed in zomaar praatjes. Onderweg zit ik te denken, waar zal ik me laten afzetten? Aan mijn loft, bij mijn orchideeën en juffrouw Linda? Ik verlang er wel naar, maar ik ga daar Ella niet vinden. Beneden in de Wingerd dan? Ik weet niet eens of Ella werkt vandaag, en zie dat ik Norbert of die babbelkous Carmen tegenkom, dan ben ik nog verder van huis. Of nog erger, Frederico zelf. Wat dan, ik denk nog even na. Dan weet ik het plots, ik ga naar haar vriendin, naar die Cindy, met haar kapsalon. Juffrouw Linda is daar ook een paar keer naartoe geweest en ik ben daar toen met de tandem heen gereden, samen met die Frederico. Ik ken het adres niet precies, maar laat me door de taxichauffeur in de buurt afzetten. Dan bedenk ik dat ik niet zomaar met lege handen kan komen aanzetten, ik moet meteen een goede indruk maken op Ella. Ik wil haar absoluut proberen terug te winnen en hoe kan dat beter dan met bloemen. Ik vind vlakbij een bloemenwinkel, kies een prachtig boeket uit. Dan haast ik met naar het kapsalon. Ik vind het nog altijd moeilijk om zomaar over straat te lopen, tussen al dat volk. Maar voor Ella heb ik het er voor over. Daar is het, daar is het kapsalon. Mijn hart bonkt in mijn keel, even aarzel ik. Ik haal diep adem, raap al mijn moed bij elkaar en open de deur. Ik zie Cindy staan en die rare jongen. Ik vraag of Ella er is. Ze kijken me allebei verbijsterd aan. Wat is hier aan de hand?

Ponkie · Bericht door **Ponkie** » 15-03-2011 21:53

97
Cindy en Anthony kijken me allebei aan alsof ik van een andere planeet kom. Eerst denk ik dat het is omdat ik hier zo plompverloren kom binnenvallen, maar dan vertelt Cindy dat Ella met Linda naar mijn blokhut is. Zij zijn mij gaan zoeken en ik sta hier om haar te zoeken! Even weet ik het niet meer, maar Cindy zegt dat ze al op de terugweg zijn. Ze hebben me niet gevonden en komen nu terug. Ik mag voor Cindy wachten in de living. Nog nooit zijn de wijzers van de klok zo traag voorbij gegaan, ik zie ze werkelijk vooruit kruipen. Gelukkig zijn Cindy en Anthony vreselijke babbelkousen, zij houden me bezig. Dan horen we de deur opengaan. Ik spring recht, maar Cindy gebaart me te wachten. Zij gaat naar het kapsalon, ontvangt Linda en Ella. Ik hoor door de deur hoe teleurgesteld Ella klinkt omdat ze mij niet gevonden heeft. Mijn hart maakt een sprongetje, zij heeft mij ook gemist! Dan komen ze binnen, Ella blijft staan, aan de grond genageld. Dan lachen we naar elkaar, kijken mekaar in de ogen. Ik sta wat te schutteren, geeft dan mijn bloemen aan haar. Ze bedankt me, maar ik zeg dat zij bedankt is, voor haar brief. Ze kijkt blij omdat ik hem toch gekregen heb. Ik zeg dat ik hem met heel veel plezier gelezen heb. Cindy zegt ineens dat zij een of andere machine heeft laten aanstaan, ze neemt juffrouw Linda mee, zeker om ons wat privacy te gunnen. Ik kijk Ella diep in de ogen, vraag haar: ‘Van hart tot hart?’. Zij antwoordt: ‘Van hart tot hart!’. Ik neem de bloemen uit haar handen en leg het boeket aan de kant. Ik vraag haar of we efkes kunnen gaan zitten, ik ben haar een woordje uitleg verschuldigd. Zij vindt van niet, zegt dat ze al blij is mij terug te zien. Toch wil ik het, we gaan naast elkaar op de zetel zitten. Ik aarzel, weet niet gaat waar ik moet beginnen. Dan zeg ik: ‘Toen gij niets van u liet horen, wist ik niet meer waar ik het had. Ik was maar aan het wachten en wachten, in de hoop dat ge zou komen, maar ge kwam maar niet’. Ik ga voort, zeg dat ik me nog nooit zo ellendig gevoeld heb dan op dat moment. Dan stond ineens Norbert voor mijn neus, die had een idee om mij te laten loskomen van mijn liefdesverdriet. Hij stelde voor om afstand te nemen van Ella, letterlijk dan, weg te gaan, zodat ik tot een beter inzicht kon komen. Op dat ogenblik vond ik dat een goed idee. Hij bracht me naar de blokhut, maar daar besefte ik al heel gauw dat het een slecht idee was, het werd erger dan ooit, ik kon niet anders dan aan haar denken in plaats van haar te vergeten. Ik vertel Ella dat ik geprobeerd heb haar een brief te schrijven, maar het lukte me maar niet om mijn gevoelens op papier te zetten. Ik denk dat mijn gevoel voor haar te groot was om op te schrijven. Ik moest je maar uit mijn hoofd zetten, dacht ik dan. Toen Norbert me kwam opzoeken, vond hij een van mijn probeersels in de vuilbak. Ik was heel boos omdat hij in mijn privéleven neusde. Hij verontschuldigde zich, zei dat ik gelijk had, maar dat hij wel ontroerd was door mijn woorden. Ik antwoordde verbitterd dat het maar woorden waren, maar dat je me toch niet moest, dat je me vergeten was en dat ik jou ook beter zou vergeten.Hij zag hoe diep bedroefd ik was. Daarom gaf hij me jouw brief, hij wist niet of hij er goed aan deed hem te geven, zei hij nog, maar in de brief zou ik misschien antwoorden vinden. Dan liet hij me alleen. Ik las je brief en raakte steeds meer ontroerd, ik wist nu dat ik met vergist had, alles veranderde, ik kreeg weer hoop. Ik belde een taxi en liet me naar hier brengen. Ik heb hier een uurtje op Ella zitten wachten, een uur dat wel een eeuwigheid leek. Ik wilde haar absoluut zien, kijken of het niet te laat was. Ik vraag het Ella, moet het weten, of ze alles meende wat ze in haar brief schreef? Ze knikte. Ik trek haar recht, neem één bloem uit het boeket, steek die tussen mijn tanden en kniel voor haar neer. Ze lacht me zo lief toe, ik durf nu verder te gaan. ‘Ella’ zeg ik, maar met een bloem in mijn mond is dat niet gemakkelijk, ik leg die dus maar opzij. ‘Ella’ zeg ik weer, en spreek dan dé woorden uit: ‘wil je mijn vrouw worden?’. Ze zegt ja zonder aarzelen, ik sta recht en we kussen mekaar. Plots komt Cindy binnengevlogen, ze kust Ella en dan mij, kirt dat we een schoon koppel zullen vormen. Iets rustiger omarmt Linda me dan. Ze zegt dat ze zo blij is voor mij, ik zeg dat ik voor mezelf ook blij ben. Ze hoopt dat we heel gelukkig gaan worden. Cindy haalt meteen de champagne boven, maar juffrouw Linda wil naar huis. Ze zegt dat ze nog van alles te doen heeft. Dan spreekt Ella zo’n mooie woorden uit, ze zegt tegen Linda dat ze niet moet weggaan om voor mij te zorgen, want dat ik vannacht bij haar blijf slapen! Linda kijkt me aan, vraagt of ik het daarmee eens ben? Volmondig en tegelijk heel trots zeg ik: ‘Ja’.
Dan is het tijd voor champagne. Ik lach met Ella om mijn vergissing over Frederico. Die had het helemaal niet over Ella, maar over Yasmine! Cindy komt weer binnen, zij heeft zowat al haar vrienden opgebeld om te vertellen over ons, iedereen feliciteert ons ermee. Ella vraagt aan Cindy of ik vannacht mag blijven? Cindy aarzelt even, zegt dan nee. Oei, ik schrik, ik hoopte echt dat ik bij Ella kon slapen. Maar dan zegt Cindy dat het een grapje is, natuurlijk mag ik blijven, en langer dan één nacht ook. Dan kussen we mekaar!
Dan komt het grote moment, we trekken naar boven. Ella heeft een schattige slaapkamer. Ik kleed me uit, leg me in bed, vol verwachting. Dan komt Ella binnen, in een rode negligé, ze is oogverblindend. Ze komt naar het bed toe, vraagt of ik wat wil opschuiven en komt dan naast me liggen. Even liggen we daar allebei, wat onwennig en verlegen. Even, even maar, want dan draait Ella zich naar me toe en begint me te kussen. Ik kus terug, we kijken mekaar in de ogen, kussen weer en strelen mekaar. Dit voelt goed, echt goed. Dan doet Ella het licht uit. Dit wordt de mooiste nacht van mijn leven!