Ponkie: Ella

[Ponkie]

68
Ik ben in mijn serre bezig als ik iemand hoor binnenkomen. Ik hoor juffrouw Linda praten met een man. Ik werk eerst nog een beetje verder, maar ga dan toch eens kijken wie er is. Het is die politieman weer, mijnheer De Beer. Hij is juffrouw Linda aan het ondervragen. Ik vraag hoe het staat met het onderzoek. Hij antwoordt dat ze ermee bezig zijn, dat wil dus zeggen dat ze nog nergens staan. Hij zegt wel dat ze niet zo gauw opgeven, maar ik heb toch mijn twijfels. Ik zeg hem dat de diamant veilig opgeborgen is, in de kluis van de bank, veiliger dan bij de politie dus! Hij heeft nog een vraag voor juffrouw Linda: hoe ze Ella heeft aangeworven? Ik antwoord voor haar, dat het juffrouw De Wachter is, Clio dus, die Ella heeft aanbevolen. Ze werkte al in de Wingerd en zij was enthousiast over haar. Mijnheer de Beer schrijft alles op en verdwijnt dan weer. Als hij weg is, vertelt juffrouw Linda me dat Ella weer vrij is. Dat is goed nieuws, vind ik. Ik geloof nog altijd dat Ella onschuldig is en vind het dus niet meer dan logisch dat ze haar hebben vrijgelaten. Juffrouw Linda vertelt ook nog dat de politie iedereen verdenkt, ook haar. Dat is toch te gek voor woorden, juffrouw Linda, dat is toch de laatste die zoiets zou doen. Maar ook Ella wordt nog altijd verdacht en zelfs Inge, een meisje dat ik niet ken, de zus van die comapatiënt, Jens. Onder zijn matras hebben ze de Mona Flora teruggevonden, vandaar dus wellicht dat ze de zus verdenken. Ik hoop vurig dat ze de echte dader vlug vinden, dit is echt niet leuk meer. Ik hoop dat Ella gauw wordt vrijgepleit van alle beschuldigingen, zo’n lief, eerlijk meisje verdient beter. ’s Avonds bewonder ik nog eens de prachtige ogen op mijn foto. Ik hoop zo dat ik het meisje nu heel gauw vind en dat ze een beter karakter heeft dan die Samantha!

[Ponkie]

69
Ik ben alleen thuis met Clio. Juffrouw Linda is naar beneden. Ik ben aan het schaken met Clio, ze heeft nogal aangedrongen. Ik speel nog altijd liever alleen, maar ik durfde niet weigeren. Ik ben een beetje afgeleid, zet mijn toren verkeerd en zo wint ze. Ik kan niet zo goed tegen mijn verlies, maar Clio probeert me te troosten. Ze is erg lief voor me. Ik vraag of ze haar kleurlenzen nog heeft. Ze heeft ze nog wel, maar kan ze niet lang aan, haar ogen ontsteken dan. Ze vraagt waarom, ik antwoord dat ik enorm hou van die kleur ogen. Clio lijkt een beetje beledigd, dat ik een kleur van ogen verkies boven de vrouw zelf. Maar zo bedoelde ik het niet. Ik denk weer aan de scène in de kamer een paar dagen geleden, toen ze me helemaal naakt aan mij vertoonde. Ik krijg het er een beetje warm van. Tot nu toe zeiden vrouwen me niets, zeker niet de exemplaren die juffrouw Linda me voorschotelde. Maar sinds het meisje met de orchideeënogen droom ik er wel van hoe het zou zijn mijn eigen vrouw te hebben. Clio heeft het er niet beter op gemaakt, ik zie steeds dat prachtige vrouwenlichaam voor mijn ogen, die volmaakte borsten, haar platte buik. Verder heb ik niet durven kijken, daar heb ik nu wel een beetje spijt van. Clio komt steeds dichter bij mij, ze verleidt me en ik laat het graag toe. Ze komt dichter en dichter en drukt dan haar lippen op de mijne. Ik open mijn lippen en kus haar terug. Wat een gevoel is dat, ik leg mijn handen om haar gezicht heen, laat me helemaal gaan…. tot ik plots Clio’s stem hoor. Ze zegt een paar keer mijn naam, met steeds meer nadruk. Ik doe mijn ogen open, mijn handen grijpen in het niets, strelen Clio niet. Die zit nog steeds aan de andere kant van de tafel en kijkt me raar aan. Ze staat op, zegt dat ze gaat slapen. Ze laat mij helemaal verward achter. Wat was dat, een dagdroom? Het leek zo echt, ik ben totaal in de war. Verlang ik nu naar Clio of naar het meisje met de orchideeënogen? Het is allemaal zo raar, ik weet het niet meer. Ik ga naar bed, maar lig nog heel lang te woelen. Voor mijn ogen verschijnt telkens weer het beeld van Clio, maar naast mijn bed staat de foto van ‘mijn’ meisje! Voor wie moet ik nu gaan?

[Ponkie]

70
Ik zit aan tafel te eten met juffrouw Linda. Ze krijgt telefoon, het zoveelste al. Het is weer een journalist die wil weten hoe de zoektocht afgelopen is. Juffrouw Linda wordt er wanhopig van, die blijven maar bellen. Ik neem de telefoon over en vertel dat de zoektocht afgelopen is. Het meisje is niet gevonden en ik zoek er niet meer naar. Ze moeten er niet meer over schrijven en niet meer bellen ook. Hij probeert nog eens, vraag dan of ik geen hoop meer heb. Hoop, tja, wat is hoop. Vriendelijk maar kordaat breek ik het gesprek af en geef de telefoon weer aan juffrouw Linda. Zo, die zal haar niet meer lastigvallen. Ze vraagt of ik echt de zoektocht stopzet? Ze heeft me toch gehoord, het heeft geen zin meer. Dan vraagt ze of ze dan ook de foto’s overal moet gaan weghalen. Dat doet me even opschrikken, dat gaat me net wat te ver. Natuurlijk hoop ik nog, ik wil het alleen niet toegeven, geen gezichtsverlies lijden. Misschien dat op een bepaald ogenblik iemand de foto ziet hangen en zal weten wie het meisje is. Diep in mijn hart blijf ik aan haar denken, aan het meisje met de orchideeënogen. Het kan toch niet dat ze in rook is opgegaan. Ze was hier op Prinsjesdag, ooit moet ze hier toch weer opduiken. En dan… verder durf ik niet denken. Maar toch blijf ik een beetje verward, ik denk niet meer alleen aan dat meisje, maar ook aan Clio, Clio met haar mooie lichaam. Spijtig dat zij niet zo’n prachtige groene ogen heeft, dan zou ze volmaakt zijn!

[Ponkie]

71
Juffrouw Linda is naar buiten, naar de kapper. Ik vind dat ze daar wel dikwijls naartoe gaat tegenwoordig, wat heeft ze daar toch te zoeken? We hebben het nog even over Ella gehad. Ze zit nu weer in de gevangenis, omdat ze gevochten heeft voor Jens. Naar het schijnt wilden ze hem opgeven, maar Ella heeft ervoor gezorgd dat ze hem nog in leven laten. Daarom hebben ze haar weer in de gevangenis gestopt, ze mocht eigenlijk helemaal niet in de Wingerd komen. Ik vind het een ongelooflijk verhaal dat juffrouw Linda me vertelt. Ella is zo’n edelmoedig meisje, ze offert gewoon haar vrijheid op voor een jongen die in de coma ligt! Ze doet voor hem evenveel als voor mij, ze probeerde me mijn angsten te laten overwinnen en het zou haar zeker gelukt zijn als ze haar niet in de gevangenis hadden gestopt. Ik kan nog altijd niet geloven dat zij iets met de diefstal zou te maken hebben, dat kan en dat wil ik niet geloven! Juffrouw Linda denkt er net zo over, ik heb de indruk dat ze Clio verdenkt. Ik hecht daar niet zoveel belang aan, vanaf het begin is het slecht gegaan tussen die twee vrouwen.
Nu juffrouw Linda weg is, duik ik mijn serre in. Ik heb veel werk, heb mijn mooie orchideeën een beetje verwaarloosd de laatste dagen. Er is ook zoveel consternatie geweest, de Mona Flora weg, telkens weer politie over de vloer, ik die naar buiten gegaan ben en daar een aanval kreeg, Ella in en uit en weer in de gevangenis… Het wordt me soms een beetje veel. En dan het orchideeënmeisje dat we maar niet vinden, en Clio die af en toe door mijn hoofd spookt. Van Clio gesproken, net op dit moment komt ze binnen. Ik vraag of ze me weer nodig heeft voor iets, maar ze komt zomaar, zegt ze, zomaar eens goedendag zeggen en kijken hoe het met me gaat. Ik kijk naar haar en zie dat haar ogen weer dezelfde kleur hebben als die op de foto. Ik vraag haar of ze er weer tegen kan, dokter Wolfs heeft haar een zalfje gegeven, haar ogen zijn genezen. Ze komt dichterbij en streelt me over mijn armen, mijn borst, mijn lichaam. Ze vraagt of ik dat graag heb, het strelen dacht ik, maar ze bedoelt de lenzen, de groene ogen. Van dan af neemt mijn lichaam het over, ik weet niet meer wat ik doe. Clio streelt me, ze verleidt me schaamteloos, lokt me naar de slaapkamer. Ik wil ermee stoppen, dit kan ik toch niet maken, dit voelt niet goed. Maar ze trekt me op bed, ze begint me te kussen. Ik kan niet meer nadenken, ik laat haar doen….en geniet ervan.

[Ponkie]

72
Clio doet dingen bij mij die ik nog nooit gevoeld heb. Ze raakt me aan op plaatsen die nog niemand heeft aangeraakt, maakt gevoelens in me los die ik gewoonweg niet ken. Af en toe schrik ik, maar ik laat het over me heen komen. Nadien voel ik me wel wat ongemakkelijk. Wat heb ik nu toch uitgestoken? Clio ziet ons duidelijk al als koppel, ze zegt dat ze goed voor mij gaat zorgen. Ik weet niet goed hoe ik me moet gedragen, mijn ogen dwalen af naar de foto op mijn nachtkastje. Clio ziet het, ze wendt mijn gezicht naar haar toe, weg van de foto en kust me opnieuw. Dat kussen voelt wel goed, maar toch weet ik niet goed hoe ik tegenover Clio sta. Is dit het nu, liefde? Of is er toch meer? Moet ik nog voort zoeken naar het meisje met de orchideeënogen of moet ik realistisch zijn en gaan voor wat ik hier heb?
Clio is wel voortvarend, ze wil het meteen aan juffrouw Linda vertellen over ons. Maar ik twijfel nog een beetje, ik weet dat juffrouw Linda het niet zal begrijpen, zij en Clio, dat is water en vuur. Ik laat Clio beloven om voorlopig nog te zwijgen. Ik heb meer tijd nodig, ik moet nog wennen aan het idee. En ik weet nog altijd niet of dit de juiste keuze is.
Later kom ik tot rust met mijn muziek. Ik zet mijn koptelefoon op en ga er helemaal in op. Ik maak mijn hoofd helemaal leeg, alle muizenissen worden even verdreven door de alleroverheersende symfonieën in mijn hoofd. Ik laat me verleiden om mee te dirigeren, later val ik een beetje in slaap. Ik schrik als iemand de koptelefoon van mijn hoofd haalt. Ik kijk omhoog, het is juffrouw Linda. Ze ziet er stralend uit, al zie ik niets aan haar haar, het lijkt wel of er niets aan veranderd is. Maar ze merkt wel meteen dat er aan mij iets veranderd is, ik kan nu eenmaal niets verstoppen voor haar, daarvoor kent ze me veel te goed. Toch wil ik niet vertellen wat er gebeurd is, daarvoor voel ik me te onzeker. Dan maak ik een ommezwaai, ik moet maar eens kiezen. Ik zeg tegen juffrouw Linda dat ik haar advies ga opvolgen: ze moet maar alle foto’s van al die meisjes weggooien. Die zoektocht naar het meisje met de orchideeënogen, wat een belachelijk idee was dat toch, ik en dat meisje, dat kan toch niets worden. Juffrouw Linda kijkt me verwonderd aan, vraagt dan of ik het meen, moet ze echt alles weggooien, is mijn zoektocht ten einde? Ik aarzel, antwoord niet direct. Daardoor verraad ik me, ze heeft me onmiddellijk door, zegt: ‘Niet dus’ en staat op. Ze laat me alleen met mijn gedachten, die weer alle kanten op gaan. Clio, mijn zoektocht, de orchideeënogen, of toch maar Clio? Dit is niets voor mij, zo’n onrust in mijn leven!

[Ponkie]

73
Ik weet het nog altijd niet, word heen en weer geslingerd in mijn gevoelens. Kiezen voor de romantiek, mijn echte liefde en voort op zoek gaan? Of kiezen voor wat ik hier en nu heb, Clio, niet mijn grote liefde, maar ik wil niet langer alleen blijven? Ik weet het niet, word in mijn overpeinzingen gestoord door geroep en lawaai in de living. Ik ga kijken, Clio en juffrouw Linda hebben weer een woordenwisseling. Juffrouw Linda vraagt me of het waar is? Ik kan daar moeilijk op antwoorden, ik weet niet waar de ruzie nu weer over gaat. Dan blijkt dat Clio niet heeft kunnen zwijgen, ze heeft juffrouw Linda verteld over onze, onze, ja, wat hebben wij eigenlijk? Ik ben boos op haar, juffrouw Linda is boos op mij, boos en teleurgesteld! Clio zegt dat het per ongeluk was, dat ze zich versproken heeft na een ruzie met juffrouw Linda over een brief, maar ik weet toch niet of ik haar helemaal geloof. In elk geval, dat hadden we niet afgesproken, ik wil juffrouw Linda helemaal niet kwetsen. Ik ga haar achterna in de keuken. Juffrouw Linda verwijt me wat er gebeurd is, ik zeg dat het me gewoon overkomen is, het gebeurde gewoon. Juffrouw Linda zegt dat Clio nooit iets zomaar doet, ze doet alles met opzet, is er al maanden mee bezig. Ik wil het juffrouw Linda uitleggen, ineens kuste Clio me en …. maar ze onderbreekt me, ze wil absoluut niet weten wat ik in bed heb uitgevoerd met Clio. Ze walgt duidelijk van het idee. Ze doorziet me ook, ze weet dat ik niet echt van Clio hou. Maar ik wil ook niet langer meer wachten, dat meisje vind ik toch nooit en dan heb ik niets, ik wil niet langer eenzaam zijn. Juffrouw Linda vind dat ik mijn leven vergooi, ik maak de verkeerde keuze, zij kan niet langer leven onder één dak met Clio. Kwaad loopt ze de keuken uit. Ik weet dat ze gelijk heeft. Wat ik met Clio had, is me echt overkomen en ik heb ervan genoten, maar ik weet niet of ik zo verder wil gaan. Is dit nu liefde? Maar het is wel fijn, ik heb iemand om me heen, iemand die om me geeft. Hoe zeggen ze dat ook weer, beter één vogel in de hand dan tien in de lucht! Dat orchideeënmeisje is in rook opgegaan, de kans is klein, heel klein dat ik haar ooit vind.
Later zit ik in de zetel. Clio komt op me toe. Ze zegt dat ze blij zal zijn als haar vader terug is, dan kan ze zich helemaal aan mij wijden. Klinkt goed, vind ik, maar wat ze dan zegt doet me wel schrikken. Nu het moeilijkste achter de rug is, zegt ze, juffrouw Linda inlichten, mag iedereen toch weten dat wij een koppel zijn. Ze heeft een schrikbarend idee, ze wil een persconferentie houden om te melden dat mijnheer De Prins eindelijk zijn grote liefde gevonden heeft. Ik moet er niet aan denken, ik wil helemaal niet dat de hele wereld weet, of denkt, dat wij een koppel zijn. Schamper zeg ik of ik dan ook moet vertellen dat ik nu ook mijn goede vriendin kwijt ben. Ze lacht het weg, wil mij kussen, maar ik zeg dat ik nog werk heb, ik duw haar weg. Het voelt helemaal niet goed. Even later krijgt ze telefoon, er is een noodgeval in de Wingerd. Ik hoor haar niet meer thuiskomen, zie haar pas ’s morgens aan het ontbijt terug. Ze doet weer heel lief tegen mij, zegt dat ze heel haar leven voor mij wil zorgen. Dat hoor ik natuurlijk graag, iemand die alles wil doen voor mij. Clio vindt het ontbijt heel lekker, maar ik kan niet zo vrolijk zijn als zij. Het is de laatste keer dat juffrouw Linda het voor ons heeft klaargemaakt, vanaf morgen zal zij er niet meer zijn. Daar komt ze al binnen, ze neemt afscheid, wenst ons veel geluk, al dan niet met elkaar. Clio zit erbij met een wat gemeen lachje, maar ik kan juffrouw Linda zo niet laten gaan, ik ga haar achteraan tot aan de lift. Ze is blij dat ik nog eens apart afscheid kom nemen. Ik wil haar niet laten gaan, vraag of ze echt niet wil blijven. Ze kan niet meer hier blijven, zegt ze, niet met Clio. Ze geeft me de pap in de mond, vraag of ik echt wel zeker ben, of ik echt denk dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Ik weet dat als ik zeg dat het niet serieus is met Clio, dat ze zich dan omdraait en terug komt, maar ik kan het niet over mijn lippen krijgen. Ik wil niet meer terug naar de eenzaamheid. Juffrouw Linda en ik omarmen en knuffelen mekaar, we hebben allebei tranen in onze ogen. Ik wil dit niet, maar toch gebeurt het. Het stormt in mijn hart, maar laat haar toch in de lift stappen. Lang, heel lang blijf ik nog in de gang staan, de tranen rollen over mijn wangen.

[Ponkie]

74
Oh wat mis ik juffrouw Linda! Clio heeft het ontbijt gemaakt, maar het is niet zoals anders. Ook ’s middags smaakt het me niet zo goed. Ik voel me ook niet zo op mijn gemak, alleen met Clio in de loft. Ik ben gisteren maar vlug gaan slapen, voor ze met me mee wilde glippen in de slaapkamer. Ik heb wel graag dat ze bij me is, dan ben ik minder eenzaam, maar aan de andere kant, diep in mijn hart weet ik dat ik niet van haar hou. Het kussen is wel zalig, maar verder, zo iemand om me heen die alles samen wil doen met mij, ik ben het echt niet gewoon. Ik kom in de namiddag in de keuken, ik heb behoefte aan mijn dagelijkse kop thee. Natuurlijk heeft Clio daar niet aan gedacht, ze wil me wel koffie maken. Ik heb tien keer liever thee, maar ja, koffie is ook goed. Clio heeft al boodschappen gedaan voor het avondeten. Tagliatelle met zalm, hmm, dat kan juffrouw Linda zo goed klaarmaken. Maar Clio heeft dat gekocht in een pakje, stel je voor, niet eens vers. Dat vindt ze teveel moeite, zegt ze. En de zalm, nog zoiets, niet gekocht in de goede winkel, ik proef het direct. Tja, daarin zal ze juffrouw Linda al niet kunnen vervangen.
Als ik in de kamer komt, heeft Clio iets in haar handen, ze probeert het voor me weg te steken. Ik vraag haar of het voor mij is, maar ze zegt van niet. Ze kijkt een beetje triestig, ik vraag haar of het slecht nieuws is. Ze vertelt me dat haar tante met levercirrose in het ziekenhuis ligt. Dat vind ik erg voor haar, ze is duidelijk erg onder de indruk. Behalve haar vader is haar tante de enige familie, vertelt ze. Ik zie haar niet graag verdrietig, zeg dat ze haar tante maar naar hier moet halen, dan kan ze haar hier verzorgen, ik betaal de kosten wel. Ze schrikt, zegt dat haar tante dat zeker niet gaat willen. Dan moet ze haar maar vlug gaan bezoeken, maar ook dat wil ze niet. Ze zegt dat ze veel te veel werk heeft in de Wingerd. Ze zegt dat ze blij zal zijn als haar vader binnenkort terug is. Ze wil liever meer tijd voor mij hebben, meer bij mij blijven. Voor mij hoeft dat niet, ik ben zo gewoon om alleen te zijn, om alleen in mijn serre bezig te zijn, een hele dag Clio om me heen, dat hoeft voor mij niet. Wel vind ik dat ze beter een hulp in de huishouding kan nemen, dan heeft ze het minder druk. Maar dat wil ze niet, ze wil zelf voor me zorgen. Ze wil nu ook bij mij blijven, terwijl ze me net vertelde dat ze veel werk heeft? Ze zegt dat dokter Wolfs het ook wel aan kan. Ze kust me op mijn lippen, mmm, dat voelt goed, ik sluit mijn ogen, maar dan stopt ze. Ik weet me plots geen houding meer te geven, loop gauw de kamer uit. Wat is dat toch verwarrend, al die gevoelens.
Later, als Clio de deur uit is, loop ik naar de keuken. Ik zal voor mezelf dan maar thee maken. Ik vul de waterketel en zet die op het vuur. Hoe moet ik dat nu weer aanzetten? Oh ja, ik vind het juiste knopje. Ik wil een beker nemen, trek de kast open en zie de dessertglazen staan. Ik droom even weg, denk aan de laatste keer dat we die glazen gebruikt hebben. Juffrouw Linda maakte toen mijn lievelingsgerecht, citroenpudding! Ik probeerde al eens te proeven, maar juffrouw Linda tikte op mijn vingers. Ik zette me op het aanrecht, zei dat ik er zo’n goesting in had. Juffrouw Linda zei eerst streng dat ik moest wachten tot na het eten, maar liet me dan toch één hapje proeven van de houten lepel. Lekker dat dat was! Dat zou ik nu ook moeten missen, ik kan me niet indenken dat Clio dat ooit gaat maken. Spijtig! Juffrouw Linda, zou ze echt niet willen terugkomen? Ik vrees ervoor, niet zolang Clio en ik, zoals zij zegt ‘een koppel’ zijn. Het water kookt, ik verbrand bijna mijn vingers, krijg het vuur niet goed uit. Zal mijn leven er voortaan zo uitzien, zal ik dit nu allemaal zelf moeten doen? Arme ik!

[Ponkie]

75
Ik ben moe, zo moe. Mijn hele leven staat overhoop nu juffrouw Linda weg is. Ik moet van alles zelf doen dat ik normaal nooit doe. Bovendien is er Clio die me vreselijk in de war brengt met haar klef gedoe van koppel zijn en alles samen doen. Het is wel fijn iemand te hebben die om me geeft en die bij me is, maar ik ben het alleen zijn zo gewoon, het is wel heel erg wennen. Ik zit in de zetel en voel mijn ogen langzaam dichtvallen. Ineens sta ik in de keuken, een koksmuts op mijn hoofd. Ik doe wanhopige pogingen om deeg voor cake te maken, maar het lukt maar niet. Clio ziet er vreselijk uit, zwart geschminkt, net een feeks. Ze komt met haar gezicht heel dichtbij, zegt dat er meer suiker in moet, dat het deeg lopend moet zijn. Ik kan dat allemaal niet, ik vond het veel gemakkelijker als juffrouw Linda het deed. Maar ik moet voor Clio. Ik zeg dat ik helemaal geen cake lust, ik wil dit helemaal niet doen. Maar zij antwoordt vals lachend dat we nu een koppel zijn, dat we juffrouw Linda niet nodig hebben, wij doen alles samen, alles. Brr, moet dat echt, alles samen doen? Ja dat moet, zegt Clio met een vreselijke, holle lach. Ik ben bang voor haar zoals ze me bijna bedreigt. Ik vlucht naar mijn serre, neem een orchidee in mijn handen, een troost bijna. Ze komt me achterna, zegt dan iets vreselijks, ze haat mijn orchideeën, vindt het allemaal geldverspilling. Ik dacht altijd dat ze mijn passie deelde. Ze antwoordt dat dat zo was voor wij een koppel waren, nu ben ik haar passie. Maar mijn orchideetje dan, vraag ik in paniek? Dat moet weg, al mijn orchideeën moeten weg en heel mijn serre ook, allemaal geldverspilling! Ze is echt angstaanjagend, ik durf niet anders dan gehoorzamen, huilend gooi ik mijn orchidee in de vuilbak. Dan schrik ik wakker. Het was gelukkig maar een droom, nee het was een echte nachtmerrie. Nog steeds in paniek kijk ik in het rond, gelukkig zie ik al mijn orchideeën en de serre nog staan! Ik zucht van opluchting, begin dan te lachen.
Ik mis juffrouw Linda nu nog meer, maar ik weet absoluut niet waar ze heen is. Ik neem een besluit, ik bel naar de receptie van de Wingerd, krijg daar een wat rare vrouw aan de lijn. Het blijkt niet de receptioniste te zijn, maar een juffrouw Thys, hoofd van de schoonmaakploeg en toeverlaat van het personeel, zoals ze zelf zegt. Ik vraag haar of juffrouw Linda geen adres heeft achtergelaten. Juffrouw Thys, Carmen heet ze geloof ik, begrijpt het niet zo goed, Linda woont toch boven? Ik leg uit dat ze gisteren vertrokken is, maar ik weet niet waarheen en ik zou haar graag spreken. Ze kan me niet helpen, zegt dat iedereen bezig is met de persconferentie. Dan toch, Clio drijft haar idee toch door, ook al wil ik dat helemaal niet. Carmen belooft voor mij op zoek te gaan, misschien kan zij me wel aan het adres van juffrouw Linda helpen. Ik bedank haar en leg op. Oh juffrouw Linda, u hebt gelijk, ik denk dat ik dom geweest ben. Ik mis u zo!!

[Ponkie]

76
Ik bel nog eens naar juffrouw Thys, vraag haar of ze echt niet weet waar juffrouw Linda is? Ze weet het niet, maar kent misschien wel iemand die het zou kunnen weten. Juffrouw Thys zegt dat ze gaat informeren en dat ze straks gaat terugbellen. Ik vraag haar of ik kan rekenen op haar discretie. Ze antwoordt dat ik bij haar op het juiste adres ben. Ik glimlach, zeg dat ik dat geweldig vind. Het is best dat ze er met zo weinig mogelijk mensen over praat, zeker niet met Clio! Juffrouw Thys antwoordt dat ze enkel wanneer het moet praat tegen Clio. Ik bedank haar en leg op. Ik blijf in de buurt van de telefoon en wacht tot ze terugbelt. Plots rinkelt de telefoon, ik neem onmiddellijk op, maar het is niet juffrouw Thys maar juffrouw Linda. Ik ben zo blij dat ze belt, ze zegt: ‘Dag jongen’ dat klinkt zo lief! Ik zeg vlug dat het goed is dat ze belt en dat ze gelijk had over Clio, ik wil mijn leven niet met haar delen, dat weet ik nu zeker. Juffrouw Linda klinkt een beetje buiten adem, ze vraag waar Clio nu is. Ik zeg dat ik het niet weet, waarschijnlijk beneden. Ze stottert een beetje, zegt dat zij denkt, of zij denken, dat Clio Ella ontvoerd heeft. Ik lach er een beetje mee, vind dat ze nu toch overdrijft. Ik weet wel dat ze haar nooit vertrouwd heeft, maar ontvoeren, nee dat is toch te gek. Ze onderbreekt me, zegt dat Ella het meisje is met de orchideeënogen en dat ze vreest dat Clio dat ontdekt heeft en haar kwaad wil doen. Ik laat de telefoon uit mijn handen vallen, Ella is het meisje met de orchideeënogen, het meisje waar ik al zo lang naar op zoek ben! Natuurlijk Ella, ja het is Ella, ik moet haar gaan zoeken, nu direct. Dan denk ik eraan, juffrouw Linda is weg met haar sleutels, ik zit hier opgesloten, ik kan niet naar beneden met de lift.
Dan weet ik het, ik bel naar de receptie en krijg Carmen weer aan de lijn. Ze zegt dat ze nog niet weet waar juffrouw Linda is, haar vriendin wil niets zeggen omwille van de discretie. Ik onderbreek haar, zeg dat ik dringend naar beneden wil maar niet kan omdat ik geen sleutel heb van de lift. Carmen zegt dat zij niet kan helpen, dat ze ook geen sleutel heeft. Ze zegt dat ik een slotenmaker moet bellen, maar dat gaat allemaal veel te lang duren. Ze vindt het raar en onverantwoord dat ik niet uit de loft kan, wat als er eens brandalarm is? Ze krijgt plots een idee, vraagt of ik daar niet ergens een klein rood bakje zie hangen? Ik ga naar de gang en ja, naast de lift zie ik zo’n bakje hangen. Ze zegt dat dit het brandalarm is, ik moet daar op duwen. Ja nu snap ik het, dan deblokkeren alle liften. Ik bedank haar en hang op. Ik bekijk het bakje langs alle kanten, er hangt glas voor. Ik probeer het glas te breken, maar bezeer alleen mijn vingers. Ah, daar zie ik een hamertje hangen. Ik klop ermee op het glas, het breekt en zo kan ik aan de knop. Gelukt, het brandalarm gaat af en de lift gaat open. Ik ga naar beneden, ik durf wel niet goed, maar het moet, ik moet Ella gaan zoeken. Ik kom de lift uit, het is daar een drukte van jewelste, dat komt door dat brandalarm. Ik duik een rustige gang in en bots bijna op juffrouw Linda. Wat ben ik blij haar te zien, ik zeg haar dat Ella het meisje is met de orchideeënogen! Juffrouw Linda weet het, ze heeft het mij zelf gezegd. Ik zeg dat ik haar moet vinden, zij gaat het alarm eerst afzetten. Ik loop door, kijk voorzichtig in elke kamer. Ze zijn allemaal leeg, alle patiënten zijn naar buiten gebracht. Dan bots ik op een wat rare jongen, ik heb hem nog eens gezien, het is Anthony. Hij is helemaal in paniek, spreekt onsamenhangend ‘Het is Ella… haar ogen…’. Dan loopt hij weg, laat mij alleen staan

[Ponkie]

77
Ik loop naar binnen in de kamer waar Anthony buiten kwam. Ik schrik, daar ligt Ella, op een operatietafel. Ze ligt doodstil, dokter Lukas staat over haar heen gebogen. Met angst in mijn stem vraag ik aan Lukas of ze toch niet .. ik kan het woord dood niet over mijn lippen krijgen. Dokter Lukas antwoordt dat ze onder narcose is, we zullen moeten wachten tot ze wakker wordt. Ik vraag aan juffrouw Cindy:’ Zij is dus het meisje waar ik de hele tijd naar op zoek was, waarom heeft ze toch niets gezegd?’ Juffrouw Cindy antwoordt dat ze het zelf ook niet wist, ze heeft het pas in de gevangenis ontdekt. Anthony komt binnen, zegt dat er geen spoor te vinden is van Clio en dokter Wolfs, dat we de politie moeten bellen. Ik kijk naar Ella, zie dat ze wakker wordt. Dokter Lukas buigt zich over haar heen. Ik zeg zachtjes: ‘Ella, Ella, Ella’. Anthony is helemaal door het dolle heen, hij zegt dat hij heel blij is en efkes naar buiten moet. Ik lach naar Ella, zeg dat ze maar rustig aan moet doen, ik herhaal dat nog een paar keer, zeg ook dat ze in goede handen is. Ik lach nog eens naar haar, ze lacht voorzichtig terug en vraag dan hoe ze hier is terechtgekomen. Ze komt plots recht, schrikt en zegt dat ze naar Linda moest. We zeggen allemaal dat ze moet blijven liggen. Juffrouw Cindy vertelt haar dat Clio haar in de val gelokt heeft. Ella weent, ze fluistert dat ze wel wist dat Clio tot veel in staat was, maar zoiets, daar kan ze met haar verstand niet bij. Dan komt juffrouw Linda binnen met die twee politiemannen. Ze zegt tegen Ella dat ze haar willen spreken. Cindy raakt haast in paniek, ze zegt dat Ella toch niet terug naar de gevangenis moet, het is niet haar schuld dat ze hier is. De politie zegt dat ze haar willen spreken onder vier ogen. Cindy vraagt of ze op hun kop gevallen zijn, ik vraag ook of ze niet tot morgen kunnen wachten. Anthony kalmeert ons, zegt dat we de politie haar werk moeten laten doen. Mijnheer De Beer zegt dat hoe vlugger ze Ella kunnen spreken hoe vlugger ze de daders te pakken kunnen krijgen. We gaan allemaal buiten, ik zeg nog dat ze lief moeten zijn tegen Ella. Tegen haar zeg ik zachtjes: ‘Tot straks’.
Wij gaan ondertussen in de Oase een koffie drinken. Ik vraag aan juffrouw Linda of zij wist van dat hele gedoe tussen Clio en Ella? Linda antwoordt dat ze wist dat het geen vrienden waren maar ze wist niet dat het zo erg was. Ze wist ook niet dat Norbert Ella kende. Cindy legt uit dat hij het was die Ella naar die vreselijke Ursula gestuurd heeftt. Ik kan het nog altijd niet geloven, Clio was toch niet zo erg? Juffrouw Linda zegt dat ze tegen mij altijd poeslief was, maar dat zij anders ondervonden had. Ze heeft zelfs geprobeerd haar te wurgen. Ik vraag me af of we Clio toch geen kans moeten geven om alles uit te leggen, misschien heeft Clio wel een heel andere verklaring. De dames protesteren. Cindy zegt dat ze Clio zelfs van de diefstal van het juweel verdenkt, waarom zou ze anders Ella in de loft hebben laten werken? Juffrouw Linda gelooft dat ook, maar weet niet hoe we dat kunnen bewijzen. Ik zeg dat ik weet dat Ella onschuldig is, dat lees ik in haar ogen!
Lukas komt erbij zitten, hij zegt dat juffrouw Clio het oogonderzoek van dokter Wolfs altijd gesteund heeft en dat ze zelfs een superdure installatie gekocht voor zijn onderzoek. Hij vraagt zich af waar het geld vandaan komt. Dokter Lukas vertelt ook dat die twee vandaag het kabinet absoluut alleen voor hun wilde hebben, voor hem is het dus duidelijk! Ik zeg dan dat we de Wingerd wel draaiend moeten houden nu Clio weg is. Ik vraag aan dokter Lukas of hij weer directeur wil worden. Dokter Lukas is blij, hij wil dat zeker doen. Ik zeg dat ik mijn vader nog moet bellen, dokter Lukas biedt aan het te doen, maar dat is iets dat ik zelf moet doen, dat is mijn plicht. Lukas krijgt telefoon, hij excuseert zich en gaat weg. Ik lach naar Linda, zij lacht terug. Ik zeg dat ik naar haar had moeten luisteren, dan was dit allemaal niet gebeurd. Juffrouw Linda vergoelijkt het, ze zegt datClio mij gemanipuleerd heeft, maar ik heb me laten manipuleren. Juffrouw Linda vindt het heel bijzonder dat ik weer alleen naar beneden ben gekomen, ze had dat niet verwacht van mij. Ik zelf ook niet, maar het was voor Ella. Nu ben ik wel heel moe. Juffrouw Linda zegt dat ik dan even naar boven moet gaan uitrusten. Ik antwoord dat ik alleen ga als zij terug meekomt. We staan op, juffrouw Linda antwoordt dat ze natuurlijk terug in dienst komt, maar op één voorwaarde, dat ze meer tijd voor zich zelf krijgt. Ze zorgt al heel haar leven voor anderen. Ik antwoord dat dit natuurlijk kan, ze mag alle tijd nemen die ze nodig heeft. Er zal trouwens veel veranderen in de toekomst. Dan zie ik de inspecteurs uit Ella’s kamer komen. Ik roep mijnheer De Beer. Hij komt naar me toe, vraagt of hij de harde schijven van de computers van Clio en Wolfs nodig heeft en of ik toestemming geef? Natuurlijk mag dat voor mij en ik heb nog een verzoek voor hem in verband met Ella. Ik praat even met hem, bel naar onderzoeksrechter en heb goed nieuws voor Ella.
Dan gaan we weer naar Ella, ze zegt mij en juffrouw Linda goedendag. Ze is blij verrast dat ik er nog ben. Ik antwoord dat ik mijn angsten aan het overwinnen ben, dat heb ik aan haar te danken. Carmen is er ook bij, ze zegt dat het ook aan haar te danken is, anders was ik niet van boven weggeraakt. Ik antwoord dat ze gelijk heeft. Dan kijk ik naar Ella, zeg dat ik haar iets belangrijk wil vragen. Ze kijkt me verwachtingsvol aan. Ik vraag of ze vanavond bij mij wil komen eten. Ze schrikt, zegt dan dat ze bang is dat ze de uitnodiging niet kan aanvaarden. Ik ben teleurgesteld, vraag of ze ja gaat zeggen als ik er alstublieft aan toevoeg? De anderen lachen maar Ella niet. Ze zegt dat ze niet naar de wingerd mag komen. Dan vertel ik haar mijn grote nieuws, ik heb naar onderzoeksrechter Torremans gebeld, hij gaat haar voorwaarden terug bekijken. Ze kijkt superblij, vraag of ze dan terug naar de Wingerd mag komen. Ik antwoord dat ze vandaag nog nieuws zal krijgen. Ella bedankt me dat ik dat voor haar gedaan heb. Ik bedank haar ook, vraag of ze nog komt eten? Blij knikt ze, als ze mag, wil ze graag komen. Ik antwoord al even blij dat ik haar zal laten ophalen tegen acht uur. Ik kijk er naar uit, Cindy antwoordt dat zij er allemaal naar uitkijken. Wat een goede vrienden heeft Ella toch, een beetje vreemd misschien, maar heel goed. Ik bedank iedereen nog eens en ga dan met juffrouw Linda naar boven. Ik ben gelukkig, ik heb mijn verstand terug, juffrouw Linda is weer bij mij en ik heb het meisje met de orchideeënogen eindelijk gevonden, mijn meisje en het is dan nog wel de hele lieve Ella!