Ponkie: Ella

[Ponkie]

58
Ik ga in mijn kamer en maak me vlug klaar, jas aan, hoed op, sjaal, want ik ben de buitenlucht niet meer gewoon. Voor de zekerheid neem ik ook mijn paraplu mee en mijn zonnebril; Ella staat aan de deur, ze zegt dat we wel een andere keer zullen gaan als het rustiger is. Maar ik ben er nu helemaal op ingesteld, ik vraag haar of het goed is om nu toch te gaan. Dapper stap ik de lift in, met mijn zakdoek veeg ik het angstzweet van mijn gezicht. De lift stopt, mijn hart slaat een slag over, het staat daar vol met jonge vrouwen. Ella vraagt of het gaat met mij. Eigenlijk gaat het helemaal niet, maar ze leidt me langs die vrouwen tot aan de deur. Buiten hou ik me angstvallig vast aan alles waar we langskomen. Ella neemt mijn arm, leidt me verder de tuin in. Ze zegt dat ik niet moet rondkijken, ik moet gewoon voortstappen, ze zegt dat ik het heel goed doe. Het voelt anders helemaal niet goed, ik ben echt bang, zeker als we dan nog een bruggetje over moeten. Ik raak in paniek, wil weg. Maar Ella trekt me mee, het bruggetje over. Ze zegt dat hier zeker geen mensen komen, maar ik wil toch maar liever terug naar binnen. Ella zegt dat het goed is, maar dat het nu aan de deur heel druk is met al die meisjes. Misschien kunnen we dan toch beter nog even hier blijven. Ella neemt me mee naar een bankje, daar kunnen we even uitrusten. Ik durf hier mijn zonnebril afzetten, kijk voorzichtig rond. Ik zeg ‘sorry’ tegen Ella ‘sorry voor al dat gedoe’. Maar ze vindt het niet erg, zegt ze, ze begrijpt me zelfs. Ze snapt dat ik bang ben, vertelt dan dat zij ook lang bang is geweest. Ze vertelt me dan iets ongelooflijks, ze kon tot voor kort niet lezen of schrijven! Dat maakte haar bang, bang om wat de mensen zouden zeggen, bang dat ze haar zouden uitlachen of misbruiken. Ze zegt dat ze een lange weg heeft afgelegd, maar dat ze nu niet meer bang is. Ze is nog aan het leren lezen, zegt ze, maar ze begrijpt me, hoe meer haar vrienden druk op haar uitoefenden, hoe meer schrik ze kreeg dat het niet zou lukken. Dokter Arends leert haar lezen, vertelt ze verder, die heeft zo’n geduld met haar. Ik ben blij voor haar, dat het gelukt is. ‘Ja, met vallen en opstaan’ lacht Ella ‘het is echt een verrijking, er is een hele nieuwe wereld voor me opengegaan’. Dat kan ik me voorstellen, niet kunnen lezen, dat moet vreselijk zijn. Ik denk aan al mijn boeken, kan me niet indenken dat ik daarin niet zou kunnen lezen. Ella vertelt verder, ze zegt dat angst een slechte raadgever is en dat ik die angst nu ook overwonnen heb. Ze heeft wel een beetje gelijk en het voelt heel goed. Ook met de persconferentie heb ik mijn angst al een beetje overwonnen, we hopen nu het meisje met de schone ogen vlug te vinden. Dan vallen mij Ella’s ogen op, zij heeft ook prachtige ogen. Ze lacht een beetje, zegt dat het eigenlijk kleurlenzen zijn, ze heeft maar gewone ogen. Ik vraag of ik ze mag zien. Ze probeert haar lens uit te doen, maar dat is niet gemakkelijk zonder spiegel. Ik kijk naar haar, maar dan schrik ik plots hevig van een hard lawaai vlakbij. Er loopt een man met een machine, hij zuigt de bladeren van het gazon. Ella zegt dat het niets is, maar ik ben plots doodsbang, ik wil hier weg, nu onmiddellijk. We staan op, we rennen naar de deur. Ik zie niet veel, doe daarom mijn zonnebril en mijn hoed af. Eindelijk, we zijn aan de deur. Maar dan begint er plots een vrouw te roepen, ze heeft me herkend. Hysterisch beginnen al die vrouwen achter me aan te rennen, ik weet niet hoe vlug ik binnen moet geraken, gelukkig heeft Ella me vast. Binnen bljven ze me achtervolgen, het angstzweet loopt over mijn gezicht. Gelukkig komt een van de werksters, ze heet Carmen geloof ik, tussenbeide. Met haar bezem houdt ze al die gillende vrouwen tegen. Ella beschermt me tot de lift er is. Eindelijk zijn we weer boven, ik vlieg de loft in, zeg tegen juffrouw Linda dat ik een paniekaanval kreeg en dat ik op mijn bed ga liggen. Helemaal overstuur laat ik me op bed vallen. Even later komt juffrouw Linda binnen, ze komt kijken of het een beetje gaat met mij. Ik vraag waar Ella is? Juffrouw Linda zegt dat het geen goed idee was om alleen naar buiten te gaan. Maar ik was toch niet alleen, Ella was bij mij. Juffrouw Linda wil me een kalmerende pil geven, maar ik wil niet, ik ben nog onder de indruk van Ella’s verhaal. Ik wil net als zij mijn angsten overwinnen op eigen kracht. Ondanks mijn paniekaanval heb ik absoluut geen spijt van de wandeling, integendeel zelfs, het heeft me echt deugd gedaan! Ik zeg tegen juffrouw Linda dat een paniekaanval toch maar een bundeling van angsten is, maar helemaal niet gevaarlijk. Ik ben vastbesloten, wat Ella kon, kan ik ook. Ik wil mijn angsten overwinnen, hier en nu. Juffrouw Linda lijkt blij, ze gelooft me als ik zeg dat de wandeling me deugd gedaan heeft. Daarom vraag ik waar Ella is, ik wil haar nog eens bedanken.

[Ponkie]

59
Ik heb geprobeerd wat te slapen, maar het lukte niet zo goed. Ik sta dan maar op en ga de living in. Juffrouw Linda vraagt of ik wat heb kunnen slapen, ik zeg van niet. Ze vraagt of ik thee wil, maar daar heb ik nu helemaal geen zin in. Ik ben nog steeds over Ella aan het piekeren, wat zal ze wel van mij denken, van mijn angstaanval en de paniek toen al die vrouwen op me afvlogen? Ocharme, ze moet wel geschrokken zijn van mijn reactie. Juffrouw Linda probeert me gerust te stellen, ze zegt dat Ella mijn situatie kent, ze zal er zeker wel begrip voor hebben. Ze weet wat voor een grote stap de wandeling voor mij was. Ik hoop het maar. Dan zie ik waar juffrouw Linda mee bezig is, voor haar op tafel liggen een heleboel foto’s. Ze is ze aan het vergelijken met de flyer en heeft er drie opzijgelegd die het misschien zouden kunnen zijn, Tamara, Els en Veerle. Ik kijk er naar en zie het meteen, het is geen van de drie. Daar ben ik absoluut zeker van. Ik word er moedeloos van, al die moeite voor niets. Juffrouw Linda zegt dat ik niet mag opgeven, ze zal zich nog wel aanmelden. Waarom heeft ze dat dan nog niet gedaan, vraag ik me af. Juffrouw Linda snapt het wel, zo’n meisje moet daar misschien wel over nadenken, het is toch niet niks, zich verloven met Nicolas De Prins. Ik zucht eens, draai me om en ga mijn kamer weer in.
Een hele tijd later sta ik de krant te lezen terwijl juffrouw Linda telefoneert, met een journalist. Die wil weten of de zoektocht al iets opgeleverd heeft. Hij heeft dan de onbeschaamdheid om te vragen of hij een fotoshoot met mij mag doen. Het idee alleen al! Gelukkig wimpelt juffrouw Linda hem af, wat denken die journalisten wel! Ik vraag of Ella vandaag komt, maar ze moet hier niet meer werken deze week. Ik vind het spijtig, ik wil me zo graag verontschuldigen bij haar voor gisteren. Ik vraag aan juffrouw Linda of ze alstublieft Ella voor me wil opbellen en vragen om naar boven te komen. Ze belooft het. Ineens schrik ik me te pletter van Clio die er plots staat en hard goedemorgen zegt. ‘Ach Jesus’ breng ik uit en leg mijn hand op mijn hart. Dat bonkt omdat ik zo geschrokken ben.
Terwijl ik op Ella wacht, lees ik verder in mijn boek tot ik gestoord wordt door Clio. Ze wil per se nu wat documenten uit de kluis. Hoe kan ik nu ooit mijn boek uitlezen als ik alsmaar gestoord word? Zuchtend sta ik op en loop naar de kluis. Clio staat alweer nieuwsgierig te kijken, ik vraag haar beleefd om zich om te draaien en draai dan de cijfertjes in de juiste volgorde. Langzaam open ik de kluis, dan krijg ik de schrik van mijn leven: de Monaflora is weg!! Dat kan toch niet, ze is weg, weg, verdwenen! Ik raak in paniek, roep tegen Clio dat ze iets moet doen. Ze belt de politie, ik loop vertwijfeld heen en weer, kijk nog eens en nog eens in de kluis, maar ze is echt weg! Wat nu???

[Ponkie]

60
De politie is vlug gekomen, maar ik ben zo overstuur, ik kan hen onmogelijk te woord staan. Dat doen juffrouw Linda en Clio. Gelukkig komt dokter Lukas, hij geeft me een spuitje om te kalmeren. Ik voel mijn hart minder snel slaan, ik kan alweer iets rustiger ademhalen, al ben ik nog over mijn toeren. Ik weet het niet meer, ben automatisch met mijn orchideeën bezig, ik probeer mezelf weer onder controle te krijgen. Ik hoor wel dat de agenten Clio ondervragen over de code van de kluis en aan juffrouw Linda een lijst vragen met mensen die hier zijn binnengeweest, maar het dringt allemaal niet tot me door. Pas na een hele poos komt een van de agenten met mij praten. Nog helemaal buiten adem vertel ik hem dat het heel eenvoudig is: Clio vroeg papieren, ik opende de kluis en de Monaflora was weg, zomaar verdwenen. De politieman zegt dat dure juwelen niet zomaar verdwijnen, maar toch is het zo gebeurd. Hij wil weten wie de code van de kluis kent, maar dat zijn alleen ik en mijn vader, die in Monaco zit. Ik zeg hoe verschrikkelijk ik het vind te weten dat hier mensen zijn binnengekomen. Dan laten ze mij weer gerust en stellen weer vragen aan juffrouw Linda. Die heeft de lijst aan de politie gegeven. Ik laat hen, zeker als de bel gaat en juffrouw Linda naar beneden gaat. Clio kan de agenten wel alleen te woord staan, ik trek me terug in mijn slaapkamer. Als de agenten weg zijn, kleed ik me uit en kruip in bed. Ik kan niet slapen, neem de foto met de orchideeënogen en kijk haar lang en diep aan, tot juffrouw Linda binnenkomt met een beker kamillethee. Ik zeg dat ik niet kan slapen, ik lig maar te piekeren. Ik vraag of mijn vader het al weet, Clio heeft hem gebeld. Juffrouw Linda zegt dat ik het me niet al te erg moet aantrekken, de Monaflora is gelukkig heel goed verzekerd. Maar wat kan mij dat geld schelen, ik vind het veel erger dat het familiestuk dat voor mijn toekomstige bedoeld was, nu weg is. Juffrouw Linda neemt de foto uit mijn handen en zet ze weer op het nachtkastje. Heeft ze al iets van het meisje gehoord, vraag ik? Linda knikt nee, het spijt haar. Misschien maar beter ook, nu het juweel er niet meer is… Juffrouw Linda zegt dat ik moet proberen te slapen en gaat dan naar buiten. Ik lig nog lang te woelen in bed, mijn gedachten malen maar rond, wie kan hier nu binnengekomen zijn, hoe heeft die in godsnaam de code van de kluis gevonden? Wat zal mijn vader zeggen, zien we de Monaflora nog ooit terug? Zal ik het meisje ooit vinden en wat moet ik doen als ik haar vind en ik kan haar het juweel niet om haar hals hangen? Ik pieker en pieker maar dan begint het kalmeringsmiddel echt te werken en sukkel ik toch in slaap.

[Ponkie]

61
Ik heb uiteindelijk toch nog heel wat geslapen, maar wel erg onrustig. Ik voel me vandaag niet goed, ik ben nog altijd overstuur door de diefstal. Ik loop de hele dag maar wat heen en weer, kan me nergens op concentreren, niet op mijn boek, niet op mijn orchideeën. Het enige wat me nog een beetje kalmeert, is de foto van het meisje met de orchideeënogen. Dan droom ik af en toe weg, denk eraan hoe het zal zijn als ik haar gevonden heb. Het meisje van mijn dromen, mijn toekomstige verloofde. Stop, dan ben ik meteen weer bij de Monaflora, het juweel dat nu nooit meer zal prijken aan de hals van mijn liefste.
Daar is de politie weer. Ik vraag of het onderzoek al iets heeft opgeleverd. De agenten zeggen dat ze sporen gevonden hebben van schoonmaakmiddelen op de kluis. Ze kijken naar juffrouw Linda. Die schrikt, zegt dat ze de kluis nog nooit heeft aangeraakt. Ik bevestig meteen dat zij me nooit zou bestelen. Het idee alleen al is te gek voor woorden. Dan vragen ze naar de schoonmaakster, Ella Van de Looverbosch, onze Ella dus. Ik zeg dat dat onmogelijk is, ik denk zelfs dat ze niet eens weet dat hier een kluis is. Wat de agenten dan zeggen, maakt me sprakeloos: in het verleden zijn er al twee klachten geweest tegen Ella, klachten wegens diefstal. Ze vragen of ik dat wist. Ik kan alleen maar naar waarheid antwoorden dat ik dat niet wist. De ene inspecteur gaat met juffrouw Linda naar de keuken om de schoonmaakspullen te onderzoeken. Ze nemen de gele werkhandschoenen van Ella mee, alle sporen wijzen naar haar, zegt hij nog. Dan vertrekken ze, op zoek naar Ella.

[Ponkie]

62
Ik ben nog helemaal overstuur, dit kan toch niet, Ella is meegenomen door de politie. Ik heb misschien niet veel mensenkennis, maar ik kan het niet geloven, absoluut niet, dat Ella in staat zou zijn om de Monaflora te stelen. Juffrouw Linda zit aan tafel als een geslagen hond, zij is er ook helemaal ondersteboven van. Ella, zo’n lief, dapper meisje, die me net probeerde af te helpen van mijn angsten. Zij zou een dief zijn en al eerder gestolen hebben, nee, dat kan echt niet. Trouwens, het is helemaal niet gemakkelijk om zomaar de code van een kluis te kraken, dat zie ik haar echt niet doen. Dan komt Clio binnen, met een brede glimlach op haar gezicht. Een beetje bitter zeg ik dat er precies toch iemand is die heel blij is. Ze ontkent het zelfs niet, zegt dat nu de dader opgepakt is, de Monaflora wel gauw terug zal zijn. Ze gaat er dus van uit dat de politie de dader te pakken heeft, dat Ella het echt gedaan heeft. Juffrouw Linda, die de hele tijd gezwegen heeft, tilt haar hoofd op en vraagt aan Clio of zij wist dat Ella al eerder verdacht werd van diefstallen? Clio kijkt wat verstoord, antwoordt niet. Ik vraag het haar dan nog eens, tegen mij moet ze wel antwoorden. Ze komt met een wat verward verhaal, zij en Ella hebben een verleden samen en ze wilde Ella een nieuwe kans geven door haar hier te laten werken. Ik kijk haar aan, helemaal overdonderd, en loop weg. Ik hoor nog net hoe zij en juffrouw Linda beginnen te bekvechten, over wie de waarheid spreekt en over excuses.

[Ponkie]

63
Ik ben niet al te vroeg wakker vanmorgen, ik ga douchen, kleed me aan en ga dan ontbijten. Ik zie de krant liggen, er staat een groot artikel in over de Mona Flora die gestolen is met zelfs een foto van mij erbij. Dan voel ik een hand op mijn schouder, het is Clio die me goedemorgen wenst. Ze kijkt me indringend aan, er is iets met haar ogen, ze zijn groenig nu. Ze vraagt of ik ze mooi vind, haar orchideeënogen. Ik kijk haar nog eens goed aan, hoe kan dat nu? Juffrouw Linda komt binnen, vraagt of ik koffie wil en zegt langs haar neus weg dat Clio kleurlenzen draagt. Dat ik daar niet aan gedacht heb! Clio vraagt of ik het mooi vind en of ze ze moet aanhouden. Ik antwoord dat ik dat niet weet, het zijn toch haar ogen, zij moet weten wat ze ermee doet. Ik ontbijt verder. Even later komt Clio met een map brieven af, die ik allemaal moet tekenen. Terwijl ik daar mee bezig ben, komt juffrouw Linda, de telefoon nog in haar hand, vragen of ze rap rap rap even naar beneden kan gaan. Ze is geagiteerd zie ik, al weet ik niet waarom. Ik zeg haar dat ze haar tijd mag nemen, dat niet alles in het leven rap rap rap moet gaan. Ik vraag aan Clio of het alles is en geef haar de map terug. Ze hangt nogal dicht over mijn schouder, ik word er een beetje ongemakkelijk van. Ik ga naar mijn serre, mijn orchideeën verzorgen. Clio zit aan het bureau te werken. Ik kijk naar haar, ze is nu toch wel heel speciaal met die ogen van haar. Ik begin te dagdromen, zie hoe ze langzaam haar bandje van haar kleed laat zakken, mij indringend aankijkt, zegt dat ze er altijd is voor mij. Ze ziet mij staren, vraag of ik iets van haar wil. Ik voel me wat betrapt, zeg dat ik aan het nadenken was, dat doe ik soms wel, denken. Ze vraagt of ik dan soms ook aan haar denk. Ik zeg dat het wel eens gebeurt, dat ik tevreden ben over haar, dat ze haar werk heel goed doet. Ze vraagt door, denk ik alleen over haar werk? Ondertussen komt ze met haar gezicht steeds dichter naar me toe, haar lippen naderen de mijne, zou ze me willen kussen? Ik zal het niet te weten komen, op dit moment komt juffrouw Linda binnen. Met een grijnslachje naar Clio vertelt ze me dat ze iemand heeft meegebracht, het meisje met de orchideeënogen! Ik schrik even, is het dan toch waar, heeft ze haar echt gevonden? Ik ga naar het meisje toe, ze heet Samantha en haar ogen lijken echt op die van de foto. Ze heeft een heel kort rokje aan en lange benen daaronder; ik weet niet zo goed wat ik tegen haar moet zeggen. Maar haar ogen, echt twee druppels water met die van de foto. Zou ze dit zijn, mijn aanstaande?

[Ponkie]

64
Samantha is een mooie vrouw, ze heeft inderdaad prachtige ogen, maar verder… Ik weet het niet, maar ze is echt mijn type niet. Helemaal niet wat ik me had voorgesteld van dat meisje van de foto. Het klikt niet, ik weet niet wat ik tegen haar moet zeggen. In mijn dromen zou ik haar onmiddellijk herkennen als ze voor me zou staan, maar nee, het is echt een grote teleurstelling. Gelukkig zegt ze na een poosje dat ze nog een afspraak heeft. Ze staat op, kijkt me schalks aan en zegt dan dat ze nog vrij is. ‘Dat hebben we dan toch gemeen’ lach ik een beetje zuur. Ze zegt tot gauw, juffrouw Linda laat haar uit, ik slaak een zucht van verlichting. De Prins, de Prins, de Prins, de Prins, sakker ik tegen mezelf, wat heb je toch gedaan. Wat had ik nu gedacht, dat ik het meisje zou vinden en er dan direct mee zou gaan trouwen! Wat een desillusie! Kwaad op mezelf en vooral teleurgesteld leg ik de foto neer, ik wil die ogen niet meer zien.
Even later komt juffrouw Linda weer binnen, ze vraagt of het meegevallen is. Ik zucht, kijk naar buiten, maar antwoord niet. Ze zal het zo ook wel begrijpen, juffrouw Linda kijkt altijd dwars door me heen. Ik draai me weer om, vraag of ze al iets meer weet over Ella, dat houdt me veel meer bezig dan die Samantha. We gaan zitten en praten over Ella. Ik kan het echt niet geloven dat zij iets met die diefstal te maken heeft, zo’n lief, zuiver meisje. Zoals zij met mij gaan wandelen is, mij moed heeft ingesproken om mijn angsten te overwinnen, dat kan toch geen dief zijn! Ik hoop dat ze vlug de echte dief vinden. Juffrouw Linda hoopt het ook, ze zegt dat als Ella wordt vrijgelaten bij gebrek aan bewijs, iedereen zal blijven roddelen. Dan zal ze ook niet meer hier kunnen werken. Ik schrik, ik heb Ella echt graag om me heen. En als ze niets gedaan heeft, waarom zou ze dan niet mogen terugkomen?
Dan krijgt juffrouw Linda telefoon van Clio, of ze eens dringend naar beneden wil komen. Wat tegen haar zin staat ze op, ze kan Clio niet uitstaan, maar durft toch niet weigeren. Een poos later komt ze weer binnen in de loft, een en al glimlach. Ze vertelt me wat Clio ontdekt heeft: niet alleen zij heeft zich kleurlenzen aangeschaft om op de foto te lijken, de halve stad heeft dat gedaan, ook Samantha! Ik voel een steen van mijn hart rollen, Samantha is dus een bedriegster, ‘mijn’ meisje, de vrouw met de orchideeënogen, is dus nog niet gevonden. Ik kan dus weer dromen van de ideale vrouw en zet vlug de foto weer recht. Ik geniet van het telefoongesprek dat juffrouw Linda voert met Samantha, vooral dan van de laatste zin, dat ze een bedriegster is en zich diep zou moeten schamen!

[Ponkie]

65
Ik staar naar buiten. Nu Samantha afgevoerd is, kan ik weer dromen. Maar ik denk niet aan het meisje met de orchideeënogen, ik zie plots Clio voor mijn ogen. Clio die haar badjas vlak voor mijn neus liet zakken, het beeld van haar naakte lichaam staat op mijn netvlies gebrand. Dan staat ze plots naast me, ik ben helemaal verward, mijn dagdroom en de werkelijkheid vloeien door mekaar. Ze wil me weer papieren laten ondertekenen. Ik zucht dat ik nog nooit zoveel papieren heb moeten ondertekenen als de laatste tijd. Bij haar vader was dat maar om de twee weken of zo. Met zwoele stem antwoordt ze dat haar vader dan ook heel anders is dan zij. Ze staat me openlijk te verleiden, mijn blik is op haar gefixeerd, onwillekeurig kijk ik naar haar borsten. Ze merkt het en vraagt of het uitzicht mooi is. Ik herpak me, draai me weer naar het raam, zeg dat het er heel lieflijk uitziet. Dan neemt ze mijn hand en legt die, wat is dat schrikken, op haar borst. Ze vraagt of ik haar hart voel kloppen, het klopt helemaal voor mij. Ze komt steeds dichter naar me toe, ik denk dat ze me wil kussen, ik ben helemaal in haar ban, maar dan verwijdert ze zich weer en zegt: ‘Tot de volgende keer’. Heupwiegend loopt ze van me weg. Ik ben helemaal van mijn melk, breng mijn hand tot voor mijn neus, de hand die ze op haar borst heeft gelegd. Ik ruik nog haar geur, ik denk alleen maar aan Clio.

[Ponkie]

Nu heb ik wel veel moeten fantaseren, ik hoop dat het maandag nog klopt

66
Juffrouw Linda heeft het me verteld: de Mona Flora is teruggevonden en dan nog wel hier in de kliniek, onder het matras van Jens’ bed, die comapatiënt waar Ella zo dikwijls naartoe gaat. Of ging natuurlijk, want ze zit nu in de gevangenis. Ik begrijp niet hoe het juweel daar is terechtgekomen. Wie kan het daar verstopt hebben en nog raadselachtiger, hoe kan het gestolen zijn? Ik begrijp het nog steeds niet, hier komt niemand binnen die wij niet binnenlaten. En van de mensen die hier komen, kan ik niet geloven dat zij de diefstal zouden gepleegd hebben.
Juffrouw Linda laat de twee politie-inspecteurs binnen. Ze hebben nog iemand meegebracht, een juwelier, een zekere Goldstein, een specialist in diamanten. Ze hebben de Mona Flora bij. De juwelier onderzoekt de steen en garandeert dat het de echte is. Ik haal opgelucht adem en wil dat ze me het juweel teruggeven, het is toch mijn eigendom. Maar de politie wil het nog verder onderzoeken. Denken zij dat zij er meer van kennen dan de juwelier? Maar ze willen dna-sporen zoeken en dat kunnen zij inderdaad beter. Toch wil ik de Mona Flora terug. Ze nemen alleen de ketting mee, dat is genoeg voor sporenonderzoek. Ik leg onmiddellijk de Mona Flora weer in de kluis. De agenten waarschuwen me, de kluis is niet echt veilig. Het is maar voor even, binnen een uur komt een bewakingsfirma, zij zullen de diamant meenemen. Ondertussen blijven wij hier, er kan dus niets gebeuren.
’s Nachts kan ik niet slapen. Ik zie alle mogelijke beelden voor mijn ogen: Clio, naakt, Clio die me wil kussen, de foto van het meisje met de orchideeënogen, maar ook Ella, zeker Ella. Ik vind haar zo’n lief meisje, zo dapper, ik kan echt niet geloven dat zij mij zou bestelen. Wist zij eigenlijk überhaupt wel af van het bestaan van mijn kluis en de diamant? Ella, die mij wilde helpen om van mijn angsten af te komen. Nu moet ik het alleen doen. Ik wil bewijzen dat ik het kan, voor haar, voor mezelf. Ik ben zo ongedurig, voor het eerst sinds lang voel ik me opgesloten. Ik moet naar buiten, naar beneden. Het is nacht, ik zal nu geen gillende vrouwen tegenkomen. Ik ga uit bed, kleed me stilletjes aan, mijn jas, mijn sjaal. Ik ben zo stil als ik kan, haal de sleutels uit juffrouw Linda’s schortzak, open de deur en sluip haast naar buiten. Ik adem eens diep, ga in de lift en naar beneden. Wat is het stil in de hal, waar is nu weer de weg naar buiten, naar de tuin? Ik doe een deur open en beland ergens waar ik niet moet zijn. Het staat daar vol met verfpotten en borstels, een stelling. Ik ben verkeerd, ik heb me vergist! Dan krijg ik plots een paniekaanval, ik krijg het vreselijk benauwd, voel me draaierig, ik grijp me vast aan de stelling, maar die staat niet vast en valt om en ik val mee. Verfpotten rinkelen, wat een lawaai! Mijn hart bonst, springt bijna uit mijn borstkas, ik krijg geen adem meer, ik kan niet meer opstaan. Ik heb het koud, zo koud. Ik voel met mijn handen om me heen, voel dikke plastic en trek die over me heen. Uitgeput, volkomen uitgeteld, moet ik in slaap gevallen zijn. Verdwaasd word ik wakker, ik kijk recht in de ogen van een verbaasde en ongeruste mijnheer Faradir.

[Ponkie]

67
Even weet ik niet waar ik ben of wat ik hier doe. Mijnheer Faradir, of Jasper zoals hij zich voorstelt, helpt me recht. Ik klop mijn kleren af, ik zit onder het stof. Dan helpt Jasper mij naar buiten en naar de lift. Gelukkig heb ik de sleutels van juffrouw Linda nog bij me. Zo kunnen we naar boven zonder dat ik langer moet wachten. Ik ben blij dat Jasper bij mij is, het is al moeilijk genoeg zo. Juffrouw Linda is dolblij dat ze mij terugziet, ze is doodongerust geweest, vertelt ze, toen ze mij niet vond. Waarom heb ik dat toch gedaan, vraagt ze me. Ik vertel dat ik haar niet altijd wil lastig vallen, ik probeer zelfstandiger te worden. Ik kon niet slapen gisteren, was altijd maar naar de foto aan het kijken en aan het meisje aan het denken. Plots heb ik dan een besluit genomen: ik wilde het meisje zelf gaan zoeken. Ik heb me dan zachtjes weer aangekleed en de sleutels van juffrouw Linda genomen. Ik ben naar beneden gegaan, terwijl ik mezelf geruststelde: ‘Je kunt het Nicolas, je kunt het’. Beneden in de lobby van de Wingerd was het stil, doodstil. Zo stil dat ik er bang van werd. Ik hoorde allerlei geluiden, alles begon te draaien om me heen, ik zag dubbel. Ik wist niet meer wat ik deed, deed een deur open en strompelde naar binnen. Mijn angstaanval werd steeds erger, ik grabbelde naar een stelling die daar stond. Dat maakte alles nog veel erger, de stelling viel om, de potten verf die erop stonden ook en ik viel mee om. Ik kon haast geen adem meer halen, ik hoorde mijn hart kloppen in mijn oren. Dan moet ik flauwgevallen zijn, ik ben pas weer wakker geworden toen mijnheer Jasper zo vriendelijk was om mij te vinden.
En nu ben ik dus weer thuis. Juffrouw Linda is enorm bezorgd, maar ik ben toch blij dat ik het gedaan heb. Ik moet mijn angstaanvallen overwinnen, dat heb ik beloofd aan Ella. Nu ze er niet is, moet ik het alleen proberen. Het is gisterenavond slecht afgelopen, maar het zal me lukken, ik zal mijn paniek de baas worden. En ik zal het meisje met de mooie ogen vinden, dat moet!