48
Ik heb eerder op de avond van de koude schotel gegeten die juffrouw Linda klaargezet heeft, samen met Clio. Met maar een van de dames aan mijn tafel verloopt de maaltijd veel rustiger, al kan Clio het niet laten haar verleidingskunsten op me los te laten, tevergeefs, dat moet ik zeggen. Nu heb ik alweer wat honger, of is het gewoon lekkere trek. Ik sta in de keuken, snoep ongegeneerd uit de chocopot. Dan hoor ik iets in de kamer. Ik ga kijken en zie juffrouw Linda binnen komen. Binnen sluipen is een beter woord, haar schoenen in de hand. Ze probeerde me duidelijk te ontwijken, wat mislukt is. Ze ziet er niet gelukkig uit, ik zeg dat ze vroeg thuis is, vraag hoe haar avondje uit verlopen is. Ze antwoordt dat het niet gelopen is zoals ze gedacht had. Ze wil verder lopen, ik wijs op de stoel, wil dat ze even gaat zitten. Ze ziet me met de chocopot en vraagt of ze een boterham voor mij moet klaarmaken. Ik zie dat ze wat triestig is, wil haar helpen, vraagt of ze thee wil, of warme melk of misschien iets straffers. Maar ze wil zo gauw mogelijk naar haar slaapkamer, wil er niet over spreken. Ik vind het erg voor haar, ik weet hoe ze er naar uitkeek. Ze verdient ook best wat geluk, ze is altijd maar in de weer voor mij, ze heeft ook recht op een eigen leven.
Ik hoor haar rondlopen vannacht, ze kan duidelijk niet slapen. Ocharme juffrouw Linda! Maar als ik ’s morgens de kamer in kom, staat de ontbijttafel gedekt zoals anders en is er niets te merken aan juffrouw Linda. Ze ontkent zelfs dat ze niet kon slapen, ik heb zeker Clio gehoord. Dat is niet waar, ik herken haar stap uit de duizenden. Ze wil er nog altijd niet over praten, zegt alleen dat gisteren een vergissing was. Ik druk haar op het hart dat ik er ben voor haar, ik wil alleen maar helpen. Dan schakelt ze over op iets anders, over de hulp in het huishouden. Ze heeft die Ella gezien en haar uitgenodigd voor vandaag zodat ik ook met haar kan kennismaken. Op dat ogenblik komt Clio naar beneden. Ze zet zich ook aan tafel, zegt meteen dat Ella zal meevallen, ze zal dat heel goed doen. Er heerst meteen weer een ijskoude sfeer tussen Clio en juffrouw Linda, nu weer om Ella. Zal dat dan nooit verbeteren, die eeuwige strijd tussen die twee? Ik zucht, probeer me erbuiten te houden.
Ponkie: Ella
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
49
Ik ben ingespannen bezig in mijn serre. Ik verzorg mijn orchideeën, heb er een nieuw tijdschrift bij liggen met wat verzorgingstips. Ik schrik op als juffrouw Linda binnenkomt. Ze vertelt dat het nieuwe poetsmeisje er is, Ella. Ik antwoord dat ik blij ben voor haar, het zal wel een verlichting van haar werk zijn. Dan zegt juffrouw Linda dat ze wil dat ik ook kennismaak. Ik deins wat terug, ik ben altijd wat bang voor nieuwe contacten, maar juffrouw Linda dringt aan. Daar staat ze dan, Ella. Ik ben onder de indruk, vooral van haar prachtige ogen. Het is een vriendelijk, innemend meisje, ook heel beleefd. Ze noemt me mijnheer de Prins, ik wil dat ze Nicolas zegt, zij wil dat ik niet u maar ge tegen haar zegt. Wat onhandig wil ik haar een hand geven maar zie dan dat ik mijn tuinhandschoen nog aan heb. Wat verlegen lachend trek ik die uit en geef Ella dan een hand. We praten even, ik ben gebiologeerd door haar prachtige ogen. Dan ga ik gauw weer naar mijn serre, juffrouw Linda leidt Ella rond in de loft. Na een poosje komen ze terug, Ella zegt dat ze de job aanneemt, vanaf morgen komt ze poetsen. Ze bekijkt mijn serre met grote ogen, neemt voorzichtig een pot orchideeën in haar handen. Ik vraag of ze iets van orchideeën kent. Ze zegt van niet, ze weet alleen dat ze het prachtige bloemen vindt. Dat vind ik al heel goed, we zullen het samen wel kunnen vinden. Dan neemt ze afscheid, juffrouw Linda begeleidt haar naar de deur. Mijn oog valt op de foto van het meisje met de orchideeënogen. Plots valt mij de gelijkenis op tussen die ogen en die van Ella. Ik roep meteen juffrouw Linda, ze wil Ella naar de lift brengen, maar ik wil dat ze nu direct komt kijken. Ik wijs haar op de foto, vraag of zij de gelijkenis ook ziet. Maar ze ziet het niet, vindt dat Ella’s ogen veel donkerder zijn, het meisje op de foto heeft veel lichtere ogen. Dat wel, maar ik vind ze toch heel gelijkend. Juffrouw Linda ontkent het maar ze probeert me moed in te spreken, we zullen het meisje wel vinden. Even heb ik hoop, heeft ze een spoor? Ze zegt van niet, vraagt of ik geen tip heb om te zoeken. Ik weet niets, zij ook niet, hoe vinden we dan ooit het meisje? Toch ben ik niet heel ongelukkig, Ella doet me iets, ze zwaait naar mij voor ze weggaat, ik zwaai voorzichtig terug.
Ik ben ingespannen bezig in mijn serre. Ik verzorg mijn orchideeën, heb er een nieuw tijdschrift bij liggen met wat verzorgingstips. Ik schrik op als juffrouw Linda binnenkomt. Ze vertelt dat het nieuwe poetsmeisje er is, Ella. Ik antwoord dat ik blij ben voor haar, het zal wel een verlichting van haar werk zijn. Dan zegt juffrouw Linda dat ze wil dat ik ook kennismaak. Ik deins wat terug, ik ben altijd wat bang voor nieuwe contacten, maar juffrouw Linda dringt aan. Daar staat ze dan, Ella. Ik ben onder de indruk, vooral van haar prachtige ogen. Het is een vriendelijk, innemend meisje, ook heel beleefd. Ze noemt me mijnheer de Prins, ik wil dat ze Nicolas zegt, zij wil dat ik niet u maar ge tegen haar zegt. Wat onhandig wil ik haar een hand geven maar zie dan dat ik mijn tuinhandschoen nog aan heb. Wat verlegen lachend trek ik die uit en geef Ella dan een hand. We praten even, ik ben gebiologeerd door haar prachtige ogen. Dan ga ik gauw weer naar mijn serre, juffrouw Linda leidt Ella rond in de loft. Na een poosje komen ze terug, Ella zegt dat ze de job aanneemt, vanaf morgen komt ze poetsen. Ze bekijkt mijn serre met grote ogen, neemt voorzichtig een pot orchideeën in haar handen. Ik vraag of ze iets van orchideeën kent. Ze zegt van niet, ze weet alleen dat ze het prachtige bloemen vindt. Dat vind ik al heel goed, we zullen het samen wel kunnen vinden. Dan neemt ze afscheid, juffrouw Linda begeleidt haar naar de deur. Mijn oog valt op de foto van het meisje met de orchideeënogen. Plots valt mij de gelijkenis op tussen die ogen en die van Ella. Ik roep meteen juffrouw Linda, ze wil Ella naar de lift brengen, maar ik wil dat ze nu direct komt kijken. Ik wijs haar op de foto, vraag of zij de gelijkenis ook ziet. Maar ze ziet het niet, vindt dat Ella’s ogen veel donkerder zijn, het meisje op de foto heeft veel lichtere ogen. Dat wel, maar ik vind ze toch heel gelijkend. Juffrouw Linda ontkent het maar ze probeert me moed in te spreken, we zullen het meisje wel vinden. Even heb ik hoop, heeft ze een spoor? Ze zegt van niet, vraagt of ik geen tip heb om te zoeken. Ik weet niets, zij ook niet, hoe vinden we dan ooit het meisje? Toch ben ik niet heel ongelukkig, Ella doet me iets, ze zwaait naar mij voor ze weggaat, ik zwaai voorzichtig terug.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
50
Ik zit te lezen in mijn kamer. Ik hoor allerlei rare klanken in de living en ga kijken. Daar zie ik dat meisje dat komt schoonmaken, Ella heet ze, geloof ik. Ze staat ruiten te lappen en zingt. Tenminste zingt, ik hoor af en toe wat klanken. Ze hoort me niet, ze heeft een koptelefoon op. Ik raak haar voorzichtig aan, ze schrikt. Ik zeg sorry, ze verstaat me niet tot ze dat ding van haar oren heeft getrokken en de muziek heeft afgezet. Zij zegt ook sorry, ik ook nog eens. Ze wist niet dat ik hier was, maar ja, ik ben hier toch altijd. In mijn kamer of in mijn serre meestal. Dan vraagt ze of ze me stoorde, zong ze te hard? Ik glimlach even, zeg dat ik het wel hoorde tot in mijn kamer, maar dat het niet erg is. Ik vaag naar wat ze luistert, ze laat het me horen, zet de koptelefoon op mijn hoofd. Ik schrik een beetje, het is muziek die ik helemaal niet ken, en zo luid. Het is lady Gaga, zegt Ella. Die ken ik helemaal niet, maar ik luister ook nooit naar dit soort muziek. Mijn muziek is Wagner, Bach, Mahler. Rustige, maar wel zware muziek. Ik zal het Ella wel eens laten horen, als ze wil tenminste. Ze knikt, ze wil het best eens horen. Ze vraagt of ik het hier niet te stil, te rustig vind, maar dit is nu eenmaal waar ik van hou, mijn bloemen, mijn boeken, de rust van mijn loft. Ver weg van alle gewoel, van alle mensen die ik niet ken, van de drukte van de buitenwereld. Ik vind het wel prettig om met Ella te praten, ze lacht zo lief en heeft zulke prachtige ogen. Ik vraag haar of het gaat met schoonmaken. Ze knikt, zegt dat de ene kant van de kamer al klaar is, nu de rest nog. Ik word weer verlegen, weet niet goed meer wat zeggen en ga dan maar weer naar mijn kamer. Luisteren naar mijn muziek!
Ik zit te lezen in mijn kamer. Ik hoor allerlei rare klanken in de living en ga kijken. Daar zie ik dat meisje dat komt schoonmaken, Ella heet ze, geloof ik. Ze staat ruiten te lappen en zingt. Tenminste zingt, ik hoor af en toe wat klanken. Ze hoort me niet, ze heeft een koptelefoon op. Ik raak haar voorzichtig aan, ze schrikt. Ik zeg sorry, ze verstaat me niet tot ze dat ding van haar oren heeft getrokken en de muziek heeft afgezet. Zij zegt ook sorry, ik ook nog eens. Ze wist niet dat ik hier was, maar ja, ik ben hier toch altijd. In mijn kamer of in mijn serre meestal. Dan vraagt ze of ze me stoorde, zong ze te hard? Ik glimlach even, zeg dat ik het wel hoorde tot in mijn kamer, maar dat het niet erg is. Ik vaag naar wat ze luistert, ze laat het me horen, zet de koptelefoon op mijn hoofd. Ik schrik een beetje, het is muziek die ik helemaal niet ken, en zo luid. Het is lady Gaga, zegt Ella. Die ken ik helemaal niet, maar ik luister ook nooit naar dit soort muziek. Mijn muziek is Wagner, Bach, Mahler. Rustige, maar wel zware muziek. Ik zal het Ella wel eens laten horen, als ze wil tenminste. Ze knikt, ze wil het best eens horen. Ze vraagt of ik het hier niet te stil, te rustig vind, maar dit is nu eenmaal waar ik van hou, mijn bloemen, mijn boeken, de rust van mijn loft. Ver weg van alle gewoel, van alle mensen die ik niet ken, van de drukte van de buitenwereld. Ik vind het wel prettig om met Ella te praten, ze lacht zo lief en heeft zulke prachtige ogen. Ik vraag haar of het gaat met schoonmaken. Ze knikt, zegt dat de ene kant van de kamer al klaar is, nu de rest nog. Ik word weer verlegen, weet niet goed meer wat zeggen en ga dan maar weer naar mijn kamer. Luisteren naar mijn muziek!
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
51
Vanmorgen is het rustig in de loft. Clio is naar de Wingerd, juffrouw Linda is ook naar buiten en Ella komt vandaag niet. Ik kan dus goed doorwerken in mijn serre, vertroetel mijn orchideeën met verse aarde, mest en water. Ik draai ze in de richting van het licht. Dan komt juffrouw Linda binnen, ze zet een kop koffie voor mij en gaat met de hare in de zetel zitten. Ze vertelt over Ella en over een jongen in de coma, een zekere Jens. Ze vertelt over eergisterenavond, toen Ella de hele avond in de Wingerd was gebleven om op een uitslag te wachten van het onderzoek op Jens. Juffrouw Linda was vol lof over Ella, hoe zij onbaatzuchtig iets deed voor een ander. Het valt mij op, ik zeg het haar, dat ze precies wel heel goed opschiet met Ella. Ze beaamt het, ze vindt Ella een heel vriendelijk, open meisje, dat zo inzit met een ander, zonder iets terug te willen. Ik glimlach, vraag hoe het zit met mijn meisje, het meisje met ogen zo mooi als die van mijn orchidee. Linda zucht eens, ze kan haar niet vinden door beneden in de Wingerd met de foto rond te lopen. Maar ze heeft wel een plannetje. Ze maakt me nieuwsgierig, ik ben echt benieuwd. Ik wil mijn meisje nu echt wel leren kennen. Na de koffie gaat juffrouw Linda naar de keuken en ik ga naar mijn kamer, nog wat lezen en luisteren naar Mahler.
Heel wat later kom ik terug binnen. Juffrouw Linda heeft een ontwerp gemaakt, de ogen met daarop de vraag ‘Van wie zijn deze ogen?’. Heel mooi vind ik, ze heeft dat goed en vlug gedaan. Ik zeg haar dat ze ze maar vlug moet kopiëren en dan kunnen ze uitgedeeld worden. Juffrouw Linda zegt dat ze meteen naar het kopieercentrum zal gaan. Waarom naar daar, dat kan toch ook in de Wingerd. Dat zou kunnen, is het antwoord van juffrouw Linda, maar Clio heeft er geen tijd voor, dus zal ze het zelf wel gaan doen. Verbaasd kijk ik Clio aan. Ze wringt zich in alle bochten, ik heb haar wel door, en zegt dat Linda haar verkeerd heeft begrepen, ze wil… Ik onderbreek haar, vraag of ze het dus wel wil doen? Ze kan niet anders meer dan ja zeggen, ik zeg dat ze er dan maar gauw een duizendtal moet maken, dat moet wel genoeg zijn. Ik zie nog net als ik weg ga, de giftige blik die ze juffrouw Linda toewerpt. Dacht ik het niet, die twee waren voor ik binnenkwam, weer ruzie aan het maken. Vrouwen! Gelukkig dat ik er ben, het probleem is meteen opgelost!
Vanmorgen is het rustig in de loft. Clio is naar de Wingerd, juffrouw Linda is ook naar buiten en Ella komt vandaag niet. Ik kan dus goed doorwerken in mijn serre, vertroetel mijn orchideeën met verse aarde, mest en water. Ik draai ze in de richting van het licht. Dan komt juffrouw Linda binnen, ze zet een kop koffie voor mij en gaat met de hare in de zetel zitten. Ze vertelt over Ella en over een jongen in de coma, een zekere Jens. Ze vertelt over eergisterenavond, toen Ella de hele avond in de Wingerd was gebleven om op een uitslag te wachten van het onderzoek op Jens. Juffrouw Linda was vol lof over Ella, hoe zij onbaatzuchtig iets deed voor een ander. Het valt mij op, ik zeg het haar, dat ze precies wel heel goed opschiet met Ella. Ze beaamt het, ze vindt Ella een heel vriendelijk, open meisje, dat zo inzit met een ander, zonder iets terug te willen. Ik glimlach, vraag hoe het zit met mijn meisje, het meisje met ogen zo mooi als die van mijn orchidee. Linda zucht eens, ze kan haar niet vinden door beneden in de Wingerd met de foto rond te lopen. Maar ze heeft wel een plannetje. Ze maakt me nieuwsgierig, ik ben echt benieuwd. Ik wil mijn meisje nu echt wel leren kennen. Na de koffie gaat juffrouw Linda naar de keuken en ik ga naar mijn kamer, nog wat lezen en luisteren naar Mahler.
Heel wat later kom ik terug binnen. Juffrouw Linda heeft een ontwerp gemaakt, de ogen met daarop de vraag ‘Van wie zijn deze ogen?’. Heel mooi vind ik, ze heeft dat goed en vlug gedaan. Ik zeg haar dat ze ze maar vlug moet kopiëren en dan kunnen ze uitgedeeld worden. Juffrouw Linda zegt dat ze meteen naar het kopieercentrum zal gaan. Waarom naar daar, dat kan toch ook in de Wingerd. Dat zou kunnen, is het antwoord van juffrouw Linda, maar Clio heeft er geen tijd voor, dus zal ze het zelf wel gaan doen. Verbaasd kijk ik Clio aan. Ze wringt zich in alle bochten, ik heb haar wel door, en zegt dat Linda haar verkeerd heeft begrepen, ze wil… Ik onderbreek haar, vraag of ze het dus wel wil doen? Ze kan niet anders meer dan ja zeggen, ik zeg dat ze er dan maar gauw een duizendtal moet maken, dat moet wel genoeg zijn. Ik zie nog net als ik weg ga, de giftige blik die ze juffrouw Linda toewerpt. Dacht ik het niet, die twee waren voor ik binnenkwam, weer ruzie aan het maken. Vrouwen! Gelukkig dat ik er ben, het probleem is meteen opgelost!
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
52
Ik ben druk bezig in mijn serre. Ik heb zoveel orchideeën, die vragen echt veel verzorging. Elke dag ben ik daar toch een paar uur mee bezig. Ik ben bijna klaar als juffrouw Linda binnenkomt. Ik vernevel nog even verder, zo krijgen de orchideeën een lauwe douche. Juffrouw Linda heeft telefoon gekregen van een journalist, vertelt zij. Ik zeg dat ze hem maar moet doorverwijzen naar Clio, zij is nu de directeur. Maar juffrouw Linda zegt dat het niet over de Wingerd gaat. Hij heeft gehoord over mijn zoektocht naar het meisje van die prachtige orchideeënogen, mijn liefste meisje. Ik vraag haar wat ze hem gezegd heeft. Ze heeft gedaan wat ze anders altijd moet doen voor mij, hem afgewimpeld. Dat vind ik nu spijtig, ik kan alle hulp goed gebruiken. Juffrouw Linda heeft 1 000 flyers verdeeld, in de Wingerd en in een aantal winkels daarbuiten. Maar als mijn zoektocht in de pers komt, kan ik zoveel meer mensen bereiken. Belangstelling, dat is wat we nodig hebben. Ik vraag haar dan ook of zij de journalist terug zou kunnen contacteren? Ze belooft het, maar dan denk ik aan iets. Heeft hij iets gezegd over exclusiviteit? Juffrouw Linda zegt van niet. Nog beter, ik heb plots een pracht idee: waarom roepen we de pers niet samen. Een persconferentie, dan hebben we ze ineens allemaal, dan komt de zoektocht in alle kranten en wie weet zelfs op radio en tv. Het zou sterk zijn als er dan niet iemand is die mijn ogen herkent. Ik vraag aan juffrouw Linda of zij de persconferentie wil organiseren. Ze aarzelt even voor ze antwoordt, ze heeft dat natuurlijk nog nooit gedaan. Ik herpak me, zeg dat ik het wel aan Clio zal vragen, die is dat gewoon. Maar juffrouw Linda reageert meteen, zij zal er wel voor zorgen. Dan stelt ze me een moeilijke vraag: wil ik er dan bij zijn en met de journalisten praten? Ik aarzel even, nu vraagt ze wel veel. Maar ze heeft gelijk, er zullen veel meer journalisten komen als ik erbij ben dan als zij alleen iets wil vertellen. Dus ik zeg dat ik het zal doen, alles om mijn droomvrouw te vinden. Juffrouw Linda vertrekt onmiddellijk om voor alles te zorgen.
Ik neem nog eens de foto met de prachtige ogen vast en kom terecht in een dagdroom. Ik ben een rijke kalief en bekijk een hele rij gesluierde meisjes. Alleen hun ogen zijn zichtbaar, ik kijk ze allemaal diep in de ogen. ‘Mijn’ ogen zijn er niet bij. Dan kijk ik in de ogen van iemand die wel heel erg op juffrouw Linda lijkt. Ze zegt mijn naam, Nicolas en nog eens en nog eens. Ik schrik wakker uit mijn dagdroom. Juffrouw Linda staat voor me en vraagt of er iets is. Ik herpak me, zeg dat er niets is. Juffrouw Linda vraagt of ik me goed realiseer wat er op mij afkomt: veel volk, niet hier maar in de lobby beneden. Journalisten die me vragen gaan stellen, ik in het centrum van de belangstelling. Zal ik dat wel aankunnen, vraagt ze bezorgd? Ik aarzel even, denk na, maar zeg dan beslist dat ik het doe. Voor mijn droomvrouw doe ik alles, ook mijn ergste angsten overwinnen!
Ik ben druk bezig in mijn serre. Ik heb zoveel orchideeën, die vragen echt veel verzorging. Elke dag ben ik daar toch een paar uur mee bezig. Ik ben bijna klaar als juffrouw Linda binnenkomt. Ik vernevel nog even verder, zo krijgen de orchideeën een lauwe douche. Juffrouw Linda heeft telefoon gekregen van een journalist, vertelt zij. Ik zeg dat ze hem maar moet doorverwijzen naar Clio, zij is nu de directeur. Maar juffrouw Linda zegt dat het niet over de Wingerd gaat. Hij heeft gehoord over mijn zoektocht naar het meisje van die prachtige orchideeënogen, mijn liefste meisje. Ik vraag haar wat ze hem gezegd heeft. Ze heeft gedaan wat ze anders altijd moet doen voor mij, hem afgewimpeld. Dat vind ik nu spijtig, ik kan alle hulp goed gebruiken. Juffrouw Linda heeft 1 000 flyers verdeeld, in de Wingerd en in een aantal winkels daarbuiten. Maar als mijn zoektocht in de pers komt, kan ik zoveel meer mensen bereiken. Belangstelling, dat is wat we nodig hebben. Ik vraag haar dan ook of zij de journalist terug zou kunnen contacteren? Ze belooft het, maar dan denk ik aan iets. Heeft hij iets gezegd over exclusiviteit? Juffrouw Linda zegt van niet. Nog beter, ik heb plots een pracht idee: waarom roepen we de pers niet samen. Een persconferentie, dan hebben we ze ineens allemaal, dan komt de zoektocht in alle kranten en wie weet zelfs op radio en tv. Het zou sterk zijn als er dan niet iemand is die mijn ogen herkent. Ik vraag aan juffrouw Linda of zij de persconferentie wil organiseren. Ze aarzelt even voor ze antwoordt, ze heeft dat natuurlijk nog nooit gedaan. Ik herpak me, zeg dat ik het wel aan Clio zal vragen, die is dat gewoon. Maar juffrouw Linda reageert meteen, zij zal er wel voor zorgen. Dan stelt ze me een moeilijke vraag: wil ik er dan bij zijn en met de journalisten praten? Ik aarzel even, nu vraagt ze wel veel. Maar ze heeft gelijk, er zullen veel meer journalisten komen als ik erbij ben dan als zij alleen iets wil vertellen. Dus ik zeg dat ik het zal doen, alles om mijn droomvrouw te vinden. Juffrouw Linda vertrekt onmiddellijk om voor alles te zorgen.
Ik neem nog eens de foto met de prachtige ogen vast en kom terecht in een dagdroom. Ik ben een rijke kalief en bekijk een hele rij gesluierde meisjes. Alleen hun ogen zijn zichtbaar, ik kijk ze allemaal diep in de ogen. ‘Mijn’ ogen zijn er niet bij. Dan kijk ik in de ogen van iemand die wel heel erg op juffrouw Linda lijkt. Ze zegt mijn naam, Nicolas en nog eens en nog eens. Ik schrik wakker uit mijn dagdroom. Juffrouw Linda staat voor me en vraagt of er iets is. Ik herpak me, zeg dat er niets is. Juffrouw Linda vraagt of ik me goed realiseer wat er op mij afkomt: veel volk, niet hier maar in de lobby beneden. Journalisten die me vragen gaan stellen, ik in het centrum van de belangstelling. Zal ik dat wel aankunnen, vraagt ze bezorgd? Ik aarzel even, denk na, maar zeg dan beslist dat ik het doe. Voor mijn droomvrouw doe ik alles, ook mijn ergste angsten overwinnen!
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
53
Ik lig op mijn bed, te genieten van mijn muziek. Er speelt een Weense wals, heerlijke muziek toch. Ik neem de foto van het meisje met de orchideeënogen vast en kijk haar diep in de ogen. Ik droom weg, ik zie mezelf op de dansvloer samen met mijn liefste meisje. Op de tonen van de wals dansen we de hele dansvloer over. Heerlijk vind ik dat, kon mijn droom maar werkelijkheid worden. Ik zucht van geluk en zet de foto weer neer. Ik slaap zalig vannacht, mijn hart vervuld van een verlangen naar haar, mijn liefste.
De volgende ochtend zit ik met Clio aan het ontbijt. Juffrouw Linda is al vroeg vertrokken. Clio begint meteen tegen mij te ratelen over de persconferentie. Ze is geagiteerd, zeker omdat juffrouw Linda de persconferentie organiseert en zij van niets wist. Ze babbelt en babbelt, heeft helemaal geen aandacht voor mij. Ik moet om koffie vragen, dan suiker, een croissant, de boter. Ze geeft alles gedachteloos door, terwijl ze maar door praat. Ze vraagt of ik wel goed nagedacht heb. Ik antwoord dat ik absoluut mijn meisje wil vinden, voor haar doe ik alles. Ik kan het niet goed uitleggen, ik heb dit gevoel nog nooit eerder gehad, maar als ik in haar ogen kijk dan voel ik ‘iets’. En dat iets is zo zalig, zo heerlijk, zo overweldigend. Ik leef als in een roes. Clio zet me weer met mijn voeten op de grond, ze vraagt zich af of ik het ga aankunnen, naar beneden gaan in de lobby, waar op prinsjesdag de luchter naar beneden kwam en ik een enorme schrik gepakt heb. Daar heb ik helemaal nog niet over nagedacht, het zou kunnen dat ik in paniek zal raken, maar ik wil het erop wagen, alles voor mijn droom.
Later wil ik gaan douchen. Met mijn kamerjas aan en op mijn sokken loop ik naar de badkamer. Onderweg kom ik Clio tegen, ook in haar kamerjas. Ik vraag of zij ook wil gaan douchen. We blijven allebei even staan, ik zeg dat zij maar eerst moet gaan, zij vindt dat ik in mijn eigen huis eerst mag douchen. Maar dan slaat de schrik me plots om het hart! Clio laat haar badjas op de grond zakken, ze staat helemaal naakt voor mij. Ik weet niet naar waar ik moet kijken, ik voel me vreselijk ongemakkelijk. Ze gaat achter me staan, neemt me vast, legt haar kin op mijn schouder en vraagt zachtjes in mijn oor of ik nu ook ‘iets’ voel voor haar. Ik voel me vreselijk opgelaten, kwam juffrouw Linda nu maar binnen, zij moet me komen redden. Maar juffrouw Linda is er niet, ik zal me zelf uit deze situatie moeten zien te redden. Zonder Clio aan te kijken, zeg ik dat ze maar beter haar kamerjas weer kan aandoen. Ik draai me om, mijn blik op oneindig en vlucht mijn kamer weer in. Hijgend van de emotie laat ik me op mijn bed vallen.
Ik lig op mijn bed, te genieten van mijn muziek. Er speelt een Weense wals, heerlijke muziek toch. Ik neem de foto van het meisje met de orchideeënogen vast en kijk haar diep in de ogen. Ik droom weg, ik zie mezelf op de dansvloer samen met mijn liefste meisje. Op de tonen van de wals dansen we de hele dansvloer over. Heerlijk vind ik dat, kon mijn droom maar werkelijkheid worden. Ik zucht van geluk en zet de foto weer neer. Ik slaap zalig vannacht, mijn hart vervuld van een verlangen naar haar, mijn liefste.
De volgende ochtend zit ik met Clio aan het ontbijt. Juffrouw Linda is al vroeg vertrokken. Clio begint meteen tegen mij te ratelen over de persconferentie. Ze is geagiteerd, zeker omdat juffrouw Linda de persconferentie organiseert en zij van niets wist. Ze babbelt en babbelt, heeft helemaal geen aandacht voor mij. Ik moet om koffie vragen, dan suiker, een croissant, de boter. Ze geeft alles gedachteloos door, terwijl ze maar door praat. Ze vraagt of ik wel goed nagedacht heb. Ik antwoord dat ik absoluut mijn meisje wil vinden, voor haar doe ik alles. Ik kan het niet goed uitleggen, ik heb dit gevoel nog nooit eerder gehad, maar als ik in haar ogen kijk dan voel ik ‘iets’. En dat iets is zo zalig, zo heerlijk, zo overweldigend. Ik leef als in een roes. Clio zet me weer met mijn voeten op de grond, ze vraagt zich af of ik het ga aankunnen, naar beneden gaan in de lobby, waar op prinsjesdag de luchter naar beneden kwam en ik een enorme schrik gepakt heb. Daar heb ik helemaal nog niet over nagedacht, het zou kunnen dat ik in paniek zal raken, maar ik wil het erop wagen, alles voor mijn droom.
Later wil ik gaan douchen. Met mijn kamerjas aan en op mijn sokken loop ik naar de badkamer. Onderweg kom ik Clio tegen, ook in haar kamerjas. Ik vraag of zij ook wil gaan douchen. We blijven allebei even staan, ik zeg dat zij maar eerst moet gaan, zij vindt dat ik in mijn eigen huis eerst mag douchen. Maar dan slaat de schrik me plots om het hart! Clio laat haar badjas op de grond zakken, ze staat helemaal naakt voor mij. Ik weet niet naar waar ik moet kijken, ik voel me vreselijk ongemakkelijk. Ze gaat achter me staan, neemt me vast, legt haar kin op mijn schouder en vraagt zachtjes in mijn oor of ik nu ook ‘iets’ voel voor haar. Ik voel me vreselijk opgelaten, kwam juffrouw Linda nu maar binnen, zij moet me komen redden. Maar juffrouw Linda is er niet, ik zal me zelf uit deze situatie moeten zien te redden. Zonder Clio aan te kijken, zeg ik dat ze maar beter haar kamerjas weer kan aandoen. Ik draai me om, mijn blik op oneindig en vlucht mijn kamer weer in. Hijgend van de emotie laat ik me op mijn bed vallen.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
Amai heel veel Nicolas vandaag 
54
Ik probeer Clio zoveel mogelijk te ontwijken, maar zij houdt me tegen. Ze wil het uitpraten, beseft dat ze te ver gegaan is. Bijna wil ik haar excuses aannemen, maar dan begint ze het uit te leggen, ze heeft gevoelens voor mij! Ze vraagt of ik dan niets voel voor haar. Ik weet niet hoe ik moet kijken, de schrik slaat me weer om het hart als ik aan die scène denk! Ik voel niets voor haar, ik voel alleen maar iets voor het meisje met de mooie ogen, dat weet ze toch wel. Gelukkig komen op dat ogenblik juffrouw Linda en Ella binnen en kan ik Clio ontvluchten. Ik zeg Ella heel vriendelijk goedemorgen, dat meisje dringt zich tenminste niet aan me op. Ik ga naar mijn serre, Clio gaat naar beneden en Ella begint schoon te maken. Maar ik kan me niet concentreren op mijn orchideeën, Clio blijft maar in mijn hoofd spoken. Ik zet me in de zetel en begin te piekeren, hoe moet ik dat probleem aanpakken. Ik voel me echt niet meer op mijn gemak bij Clio. Ze zei zelfs dat als ik haar niet meer vertrouw, ze mijn adviseur niet meer kan zijn. Juffrouw Linda komt bij mij, ze ziet dat ik me ongelukkig voel en denkt dat het komt door de persconferentie. Maar daar dacht ik helemaal niet aan, ik weet dat juffrouw Linda dat heel goed georganiseerd heeft. Het zal wel moeilijk worden, maar dat heb ik er voor over, om het meisje van de foto te vinden. Bijna neem ik juffrouw Linda in vertrouwen, maar ik aarzel, zeg dat het niets is. Maar even later vertel ik het haar toch, het is Clio die in mijn hoofd spookt. Ik vertel haar alles, over haar onbeschaamdheid, over de schrik die ze me bezorgd heeft. Juffrouw Linda is verontwaardigd. Ze kan Clio al niet verdragen en dit maakt het nog veel erger. Toch lucht het me op dat ik het haar verteld heb. Wat later ga ik naar mijn slaapkamer. Ella is daar aan het schoonmaken, ik sta in het deurgat naar haar te kijken. Ze neemt de foto die naast mijn bed staat in haar handen. Ik wil haar niet doen schrikken, klop zachtjes op de deur. Ze kijkt op en schrikt een beetje. Ik vind het niet erg dat ze de foto bekijkt, ik vraag haar of zij ze ook mooi vindt, die ogen. Ze weet het niet zo goed, zegt dan dat zij ze ook wel mooi vindt. Ik zet me op het bed, Ella doet hetzelfde. Ik vraag haar of ze eigenlijk een vriend heeft. Ze antwoordt dat ze nu geen vriend heeft, maar dat ze wel iets voelt voor iemand. Dat vind ik goed, ik voel ook iets voor iemand, weet hoe dat is. Dan vraagt ze heel voorzichtig of ik het niet moeilijk heb met altijd binnen te zitten. Het is raar, het voelt heel vertrouwd om met Ella te babbelen. We praten wat over vrijheid en opgesloten zitten. Ik maak zelfs een grapje, zeg dat ik voor frisse lucht op het balkon kan gaan staan. Ze is zo vol begrip voor mij, praat zo gewoon en open dat ik mijn hart open voor haar. Ik zeg dat ik me opgesloten voel in mijn familie, ik was liever geboren in een familie zonder al die druk, dat geld, de verplichtingen en zo. Ze reageert anders dan ik verwachtte, ze zegt dat ik blij mag zijn dat ik nog een familie heb. Ik schrik een beetje, heeft zij dan geen familie meer? Ze vertelt over haar mama die stierf toen ze klein was en over haar papa die ze eigenlijk nooit gekend heeft. Ik zeg een paar keer sorry, ik vind het zo erg voor haar. maar zei zegt dat het niet erg is, dat kon ik toch niet weten. Dan sta ik op en werkt Ella verder. Een poosje later is ze klaar, ik zeg haar goedendag en verontschuldig me nog eens. Juffrouw Linda kijkt wat nieuwsgierig, maar nu vertel ik haar niet over het gesprek met Ella.
Juffrouw Linda heeft me verteld dat ze weer uitgaat. Ze wil de man nog een tweede kans geven. Ik hoop zo dat het deze keer lukt, ze verdient het zo, een beetje geluk. Ze ziet er prachtig uit en ze straalt. Ik stel haar wat op haar gemak, grap dat als ik vijf jaar ouder was, ik haar niet zou laten gaan. Dan zou ik jaloers zijn. Ze lacht, heeft het dan nog even over Clio. Ze vraagt of het niet beter zou zijn om haar de deur te wijzen. Ik zeg dat ik erover na zal denken, ik weet het nog niet. Ik kan Clio niet missen als adviseur, maar ik voel me echt niet meer op mijn gemak bij haar. Ik zeg haar dat zij er niet over moet denken vanavond, zij moet genieten van haar avondje uit. Ze lacht en vertrekt dan.
Ik ben nu alleen thuis met Clio. Ik kan haar een hele tijd ontwijken, maar als ik wil gaan slapen, houdt ze me toch weer tegen. Ze heeft het nog over de persconferentie, over de foto en vooral over juffrouw Linda. Ze probeert haar zwart te maken, ze twijfelt of ze het wel goed met me voorheeft: heeft ze niet met opzet die foto onder mijn ogen gebracht om mij af te leiden? Zo is juffrouw Linda niet, ik ken haar al zo lang en bovendien, ik was het zelf die deze foto heeft ontdekt. Toch probeert Clio twijfel te zaaien, maar het lukt haar niet. Ik haast me naar mijn slaapkamer, voor ze me weer gaat proberen te verleiden. Toch slaap ik niet goed, ik weet niet hoe ik dit ga moeten aanpakken.
54
Ik probeer Clio zoveel mogelijk te ontwijken, maar zij houdt me tegen. Ze wil het uitpraten, beseft dat ze te ver gegaan is. Bijna wil ik haar excuses aannemen, maar dan begint ze het uit te leggen, ze heeft gevoelens voor mij! Ze vraagt of ik dan niets voel voor haar. Ik weet niet hoe ik moet kijken, de schrik slaat me weer om het hart als ik aan die scène denk! Ik voel niets voor haar, ik voel alleen maar iets voor het meisje met de mooie ogen, dat weet ze toch wel. Gelukkig komen op dat ogenblik juffrouw Linda en Ella binnen en kan ik Clio ontvluchten. Ik zeg Ella heel vriendelijk goedemorgen, dat meisje dringt zich tenminste niet aan me op. Ik ga naar mijn serre, Clio gaat naar beneden en Ella begint schoon te maken. Maar ik kan me niet concentreren op mijn orchideeën, Clio blijft maar in mijn hoofd spoken. Ik zet me in de zetel en begin te piekeren, hoe moet ik dat probleem aanpakken. Ik voel me echt niet meer op mijn gemak bij Clio. Ze zei zelfs dat als ik haar niet meer vertrouw, ze mijn adviseur niet meer kan zijn. Juffrouw Linda komt bij mij, ze ziet dat ik me ongelukkig voel en denkt dat het komt door de persconferentie. Maar daar dacht ik helemaal niet aan, ik weet dat juffrouw Linda dat heel goed georganiseerd heeft. Het zal wel moeilijk worden, maar dat heb ik er voor over, om het meisje van de foto te vinden. Bijna neem ik juffrouw Linda in vertrouwen, maar ik aarzel, zeg dat het niets is. Maar even later vertel ik het haar toch, het is Clio die in mijn hoofd spookt. Ik vertel haar alles, over haar onbeschaamdheid, over de schrik die ze me bezorgd heeft. Juffrouw Linda is verontwaardigd. Ze kan Clio al niet verdragen en dit maakt het nog veel erger. Toch lucht het me op dat ik het haar verteld heb. Wat later ga ik naar mijn slaapkamer. Ella is daar aan het schoonmaken, ik sta in het deurgat naar haar te kijken. Ze neemt de foto die naast mijn bed staat in haar handen. Ik wil haar niet doen schrikken, klop zachtjes op de deur. Ze kijkt op en schrikt een beetje. Ik vind het niet erg dat ze de foto bekijkt, ik vraag haar of zij ze ook mooi vindt, die ogen. Ze weet het niet zo goed, zegt dan dat zij ze ook wel mooi vindt. Ik zet me op het bed, Ella doet hetzelfde. Ik vraag haar of ze eigenlijk een vriend heeft. Ze antwoordt dat ze nu geen vriend heeft, maar dat ze wel iets voelt voor iemand. Dat vind ik goed, ik voel ook iets voor iemand, weet hoe dat is. Dan vraagt ze heel voorzichtig of ik het niet moeilijk heb met altijd binnen te zitten. Het is raar, het voelt heel vertrouwd om met Ella te babbelen. We praten wat over vrijheid en opgesloten zitten. Ik maak zelfs een grapje, zeg dat ik voor frisse lucht op het balkon kan gaan staan. Ze is zo vol begrip voor mij, praat zo gewoon en open dat ik mijn hart open voor haar. Ik zeg dat ik me opgesloten voel in mijn familie, ik was liever geboren in een familie zonder al die druk, dat geld, de verplichtingen en zo. Ze reageert anders dan ik verwachtte, ze zegt dat ik blij mag zijn dat ik nog een familie heb. Ik schrik een beetje, heeft zij dan geen familie meer? Ze vertelt over haar mama die stierf toen ze klein was en over haar papa die ze eigenlijk nooit gekend heeft. Ik zeg een paar keer sorry, ik vind het zo erg voor haar. maar zei zegt dat het niet erg is, dat kon ik toch niet weten. Dan sta ik op en werkt Ella verder. Een poosje later is ze klaar, ik zeg haar goedendag en verontschuldig me nog eens. Juffrouw Linda kijkt wat nieuwsgierig, maar nu vertel ik haar niet over het gesprek met Ella.
Juffrouw Linda heeft me verteld dat ze weer uitgaat. Ze wil de man nog een tweede kans geven. Ik hoop zo dat het deze keer lukt, ze verdient het zo, een beetje geluk. Ze ziet er prachtig uit en ze straalt. Ik stel haar wat op haar gemak, grap dat als ik vijf jaar ouder was, ik haar niet zou laten gaan. Dan zou ik jaloers zijn. Ze lacht, heeft het dan nog even over Clio. Ze vraagt of het niet beter zou zijn om haar de deur te wijzen. Ik zeg dat ik erover na zal denken, ik weet het nog niet. Ik kan Clio niet missen als adviseur, maar ik voel me echt niet meer op mijn gemak bij haar. Ik zeg haar dat zij er niet over moet denken vanavond, zij moet genieten van haar avondje uit. Ze lacht en vertrekt dan.
Ik ben nu alleen thuis met Clio. Ik kan haar een hele tijd ontwijken, maar als ik wil gaan slapen, houdt ze me toch weer tegen. Ze heeft het nog over de persconferentie, over de foto en vooral over juffrouw Linda. Ze probeert haar zwart te maken, ze twijfelt of ze het wel goed met me voorheeft: heeft ze niet met opzet die foto onder mijn ogen gebracht om mij af te leiden? Zo is juffrouw Linda niet, ik ken haar al zo lang en bovendien, ik was het zelf die deze foto heeft ontdekt. Toch probeert Clio twijfel te zaaien, maar het lukt haar niet. Ik haast me naar mijn slaapkamer, voor ze me weer gaat proberen te verleiden. Toch slaap ik niet goed, ik weet niet hoe ik dit ga moeten aanpakken.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
55
Ik kom aan de ontbijttafel en zie dat er maar voor twee gedekt is. Ik vraag aan juffrouw Linda of Clio niet komt eten. Ze heeft een gezicht als een donderwolk en antwoordt kortaf dat Clio wel komt. Ik constateer dus dat zij niet mee eet. Ik plaag haar een beetje, vraag of ze gisteren teveel heeft gegeten? Of was het weer tegengevallen? Het heeft daar niets mee te maken, antwoordt ze wat onwillig, het is Clio. Ik merk dat ze vreselijk opgewonden is, ze doet me een heel verhaal over Clio die haar bedreigd heeft, die haar zelfs heeft willen wurgen. Ik vind het allemaal een beetje overdreven, ik kan dat niet geloven van Clio. Juffrouw Linda blijft erbij, ze is zelfs boos of teleurgesteld dat ik haar niet geloof. Ze zegt me nog dat Clio zich gisteren toch ook heeft blootgegeven, letterlijk dan. Clio komt er juist aan, ik fluister nog dat dit incident al is uitgepraat. Clio komt aan de ontbijttafel en zegt overdreven vriendelijk goedemorgen. Als blikken konden doden, dan was Clio nu doodgebliksemd door die van juffrouw Linda. Ze kijkt haar zo kwaad aan, ik heb haar nog nooit zo kwaad geweten. Ze loopt de keuken in maar komt even later terug en vraagt me onder vier ogen te spreken. Clio kijkt het geamuseerd aan, zegt dat als het over haar gaat, Linda het gerust mag zeggen. Linda beschuldigt Clio, maar die ontkent in alle toonaarden. Ik kijk verbaasd van de een naar de ander. Juffrouw Linda zegt dat ze niet meer onder één dak wil blijven met Clio, als Clio niet weggaat, dan gaat zij weg. Ze loopt naar de keuken, ik kijk haar een beetje hulpeloos na. Clio giet nog wat olie op het vuur, ze zegt dat juffrouw Linda mij alleen maar probeert te manipuleren, die gaat immers niet weg! Ik zeg boos dat ze moet ophouden en ga juffrouw Linda achterna. Clio zit het geamuseerd te bekijken, ik doe de deur dicht voor een gesprek met juffrouw Linda zonder pottenkijkers. Ze is helemaal overstuur, zegt dat ze weggaat. Ik ben ook een beetje ontdaan, vraag wie er dan voor mij gaat zorgen? Ze neemt dat helemaal verkeerd op, vraagt of zij niets meer waard is dan dat, mijn verzorgster. Als het zo zit, moet Clio maar voor mij zorgen, zij kan het niet meer. Ze pakt haar tas en vertrekt. Ze laat mij helemaal over mijn toeren achter. Wat moet ik nu doen? Ik kan niet zonder haar? Clio is wel goed als adviseur, maar voor al het andere steun ik op juffrouw Linda. Ik vraag me ook af wat er nu moet gebeuren met de persconferentie? Clio dringt erop aan die uit te stellen, maar ik wil absoluut dat de zoektocht naar het meisje met de orchideeënogen wordt voortgezet. Clio gaat naar beneden, ik blijf piekerend achter. Juffrouw Linda heeft gelijk, ik zeg haar veel te weinig hoe zeer ik apprecieer wat ze voor mij doet. Hoe moet het nu verder? Ik word steeds radelozer, ik kan het echt niet alleen. Aan de persconferentie durf ik al helemaal niet meer te denken. Dan hoor ik de deur opengaan. Ik kijk op, mijn hart springt omhoog in mijn borstkas: juffrouw Linda is terug. Ze heeft een betraand gezicht, maar toch zie ik haar ogen weer sprankelen. Ze wil iets zeggen maar ik onderbreek haar. Ik zeg haar dat ik mij verkeerd heb uitgedrukt vanmorgen, ik mis haar niet voor mijn verzorging, maar gewoon om wie ze is. Ik ben zo blij dat zij er voor mij is, ik zeg haar dat veel te weinig. Juffrouw Linda lacht naar mij, ze zegt dat ze een beslissing heeft genomen: ze laat zich niet wegjagen door Clio, ze zal vechten en vooral, ze zal mij niet in de steek laten! Ik ben zo blij dat ze blijft!
Even later krijgt ze telefoon. Het is Yasmine, er zijn al journalisten, maar ze weet niet wat ze ertegen moet zeggen, Clio heeft de persconferentie afgelast. Juffrouw Linda overlegt heel gauw met mij en tegen Clio in besluiten we toch naar beneden te gaan. Het zou te dom zijn om deze kans te laten schieten om mijn droomvrouw te vinden.
Ik kom aan de ontbijttafel en zie dat er maar voor twee gedekt is. Ik vraag aan juffrouw Linda of Clio niet komt eten. Ze heeft een gezicht als een donderwolk en antwoordt kortaf dat Clio wel komt. Ik constateer dus dat zij niet mee eet. Ik plaag haar een beetje, vraag of ze gisteren teveel heeft gegeten? Of was het weer tegengevallen? Het heeft daar niets mee te maken, antwoordt ze wat onwillig, het is Clio. Ik merk dat ze vreselijk opgewonden is, ze doet me een heel verhaal over Clio die haar bedreigd heeft, die haar zelfs heeft willen wurgen. Ik vind het allemaal een beetje overdreven, ik kan dat niet geloven van Clio. Juffrouw Linda blijft erbij, ze is zelfs boos of teleurgesteld dat ik haar niet geloof. Ze zegt me nog dat Clio zich gisteren toch ook heeft blootgegeven, letterlijk dan. Clio komt er juist aan, ik fluister nog dat dit incident al is uitgepraat. Clio komt aan de ontbijttafel en zegt overdreven vriendelijk goedemorgen. Als blikken konden doden, dan was Clio nu doodgebliksemd door die van juffrouw Linda. Ze kijkt haar zo kwaad aan, ik heb haar nog nooit zo kwaad geweten. Ze loopt de keuken in maar komt even later terug en vraagt me onder vier ogen te spreken. Clio kijkt het geamuseerd aan, zegt dat als het over haar gaat, Linda het gerust mag zeggen. Linda beschuldigt Clio, maar die ontkent in alle toonaarden. Ik kijk verbaasd van de een naar de ander. Juffrouw Linda zegt dat ze niet meer onder één dak wil blijven met Clio, als Clio niet weggaat, dan gaat zij weg. Ze loopt naar de keuken, ik kijk haar een beetje hulpeloos na. Clio giet nog wat olie op het vuur, ze zegt dat juffrouw Linda mij alleen maar probeert te manipuleren, die gaat immers niet weg! Ik zeg boos dat ze moet ophouden en ga juffrouw Linda achterna. Clio zit het geamuseerd te bekijken, ik doe de deur dicht voor een gesprek met juffrouw Linda zonder pottenkijkers. Ze is helemaal overstuur, zegt dat ze weggaat. Ik ben ook een beetje ontdaan, vraag wie er dan voor mij gaat zorgen? Ze neemt dat helemaal verkeerd op, vraagt of zij niets meer waard is dan dat, mijn verzorgster. Als het zo zit, moet Clio maar voor mij zorgen, zij kan het niet meer. Ze pakt haar tas en vertrekt. Ze laat mij helemaal over mijn toeren achter. Wat moet ik nu doen? Ik kan niet zonder haar? Clio is wel goed als adviseur, maar voor al het andere steun ik op juffrouw Linda. Ik vraag me ook af wat er nu moet gebeuren met de persconferentie? Clio dringt erop aan die uit te stellen, maar ik wil absoluut dat de zoektocht naar het meisje met de orchideeënogen wordt voortgezet. Clio gaat naar beneden, ik blijf piekerend achter. Juffrouw Linda heeft gelijk, ik zeg haar veel te weinig hoe zeer ik apprecieer wat ze voor mij doet. Hoe moet het nu verder? Ik word steeds radelozer, ik kan het echt niet alleen. Aan de persconferentie durf ik al helemaal niet meer te denken. Dan hoor ik de deur opengaan. Ik kijk op, mijn hart springt omhoog in mijn borstkas: juffrouw Linda is terug. Ze heeft een betraand gezicht, maar toch zie ik haar ogen weer sprankelen. Ze wil iets zeggen maar ik onderbreek haar. Ik zeg haar dat ik mij verkeerd heb uitgedrukt vanmorgen, ik mis haar niet voor mijn verzorging, maar gewoon om wie ze is. Ik ben zo blij dat zij er voor mij is, ik zeg haar dat veel te weinig. Juffrouw Linda lacht naar mij, ze zegt dat ze een beslissing heeft genomen: ze laat zich niet wegjagen door Clio, ze zal vechten en vooral, ze zal mij niet in de steek laten! Ik ben zo blij dat ze blijft!
Even later krijgt ze telefoon. Het is Yasmine, er zijn al journalisten, maar ze weet niet wat ze ertegen moet zeggen, Clio heeft de persconferentie afgelast. Juffrouw Linda overlegt heel gauw met mij en tegen Clio in besluiten we toch naar beneden te gaan. Het zou te dom zijn om deze kans te laten schieten om mijn droomvrouw te vinden.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
56
We gaan naar de lift. Ik moet me vasthouden aan de muur, ik sta te trillen op mijn benen. Juffrouw Linda vraagt of het wel zal gaan. Ik voel me niet goed, maar ze spreekt me moed in, het is voor de goede zaak, ik moet ademen, diep ademen, dan zal het wel beter gaan. We stappen de lift in. Beneden komen we Ella tegen, die komt de loft poetsen. Juffrouw Linda zegt dat Clio boven op haar wacht, zij zal haar binnenlaten. Dan is het zover, we gaan de lobby binnen en zetten ons achter de tafel. Er zijn veel journalisten, veel meer dan ik gedacht had. Gelukkig neemt juffrouw Linda het woord. Zij legt uit waarvoor we hen hebben uitgenodigd, ze haalt de doek van de fel vergrote foto van de orchideeënogen. Journalisten vragen waarom we haar zoeken, heeft ze iets mispeuterd? Juffrouw Linda zegt van niet, legt uit dat ik gefascineerd ben geraakt door die ogen. Dan stelt een journalist een vraag aan mij. Ik krimp eerst een beetje in mekaar, herpak me dan en antwoord. Ik ben gefascineerd door deze ogen die zuiverheid uitstralen maar ook raadselachtig zijn, net zoals orchideeën. Diezelfde journalist vraagt of deze zoektocht niet wat freaky is. Ogen zijn toch de spiegels van de ziel, antwoord ik, wie niet inziet hoe zuiver en eerlijk deze ogen zijn en dus het meisje zelf ook, die kent er niets van. Die is zelf een beetje freaky! Een vrouw vraagt wat ik ga doen als ik het meisje niet vind? Daar heb ik nog niet echt over nagedacht, het kan toch niet dat niemand haar zou kennen? Zal ik haar wel herkennen tussen al die vrouwen die gaan zeggen dat het hun ogen zijn? Ik sta versteld, waarom zou iemand zoiets doen? Ze denken dat er veel het gaan proberen, ik ben toch een van de meest begeerde vrijgezellen? Ik kan me niet indenken dat er iemand in mij geïnteresseerd zou zijn, ik weiger daaraan te denken? Dan vragen ze me wat ik ga doen als ik het meisje vind? En wat ik denk dat zij zou doen? Zich opsluiten bij mij? Ik antwoord dat ik voel dat het gaat klikken, ik wil met dat meisje trouwen! Dan is eindelijk, gelukkig maar, de persconferentie voorbij. Zo vlug ik kan, haast ik me weer naar de lift. Ik merk nog net op dat juffrouw Linda heel geïnteresseerd kijkt naar Jasper, de restaurateur. Dan gaan we naar boven. Gelukkig, dat is achter de rug, gauw weer naar de loft.
Daar is Ella. Ze voelt zich een beetje betrapt, ze wilde net beneden een kop koffie gaan halen, want juffrouw Linda heeft niets klaargezet. Ik praat even met haar, ik voel me altijd zo op mijn gemak bij haar. Ik vraag haar of ze mijn orchideeën al heeft gezien. Ze is nog niet in mijn serre geweest, maar heeft ze al wel langs buiten gezien, bij het ramen poetsen. Ella zegt dat ze ook heel veel van bloemen houdt. Toen haar mama hier werkte, toen zij nog klein was, wandelde en speelde ze dikwijls in de tuin beneden. Ze zegt dat de tuin prachtig is, vind ik dat ook niet? Ik zeg dat ik het niet weet, ik kom daar nooit, ik kom niet buiten. Ik ga met haar naar het balkon, zeg dat ik dikwijls van hieruit naar de tuin sta te kijken. Ella vindt het hier ook mooi, maar ze zegt dat het toch nog iets heel anders is dan er in te wandelen. Dan zeg ik iets dat ik zelf ongelooflijk vind: ik vraag haar of ze morgen met mij in de tuin wil gaan wandelen. Ze aarzelt even, zegt dan blij en verrast dat ze dat graag wil doen. Ik ga naar binnen, juffrouw Linda vraagt of ze dat goed gehoord heeft, ga ik echt morgen in de tuin wandelen met Ella? ‘Ja’, reageer ik, ‘ik heb me dat daarnet toch zelf horen zeggen’. We praten er nog wat verder over, juffrouw Linda vindt dat ik het heel goed gedaan heb beneden, ik heb geen angstaanval gekregen. Dat helpt me nu. Ze zegt dat ik vandaag een enorme stap vooruit heb gezet. Ik durf het aan, morgen ga ik naar buiten met Ella!
We gaan naar de lift. Ik moet me vasthouden aan de muur, ik sta te trillen op mijn benen. Juffrouw Linda vraagt of het wel zal gaan. Ik voel me niet goed, maar ze spreekt me moed in, het is voor de goede zaak, ik moet ademen, diep ademen, dan zal het wel beter gaan. We stappen de lift in. Beneden komen we Ella tegen, die komt de loft poetsen. Juffrouw Linda zegt dat Clio boven op haar wacht, zij zal haar binnenlaten. Dan is het zover, we gaan de lobby binnen en zetten ons achter de tafel. Er zijn veel journalisten, veel meer dan ik gedacht had. Gelukkig neemt juffrouw Linda het woord. Zij legt uit waarvoor we hen hebben uitgenodigd, ze haalt de doek van de fel vergrote foto van de orchideeënogen. Journalisten vragen waarom we haar zoeken, heeft ze iets mispeuterd? Juffrouw Linda zegt van niet, legt uit dat ik gefascineerd ben geraakt door die ogen. Dan stelt een journalist een vraag aan mij. Ik krimp eerst een beetje in mekaar, herpak me dan en antwoord. Ik ben gefascineerd door deze ogen die zuiverheid uitstralen maar ook raadselachtig zijn, net zoals orchideeën. Diezelfde journalist vraagt of deze zoektocht niet wat freaky is. Ogen zijn toch de spiegels van de ziel, antwoord ik, wie niet inziet hoe zuiver en eerlijk deze ogen zijn en dus het meisje zelf ook, die kent er niets van. Die is zelf een beetje freaky! Een vrouw vraagt wat ik ga doen als ik het meisje niet vind? Daar heb ik nog niet echt over nagedacht, het kan toch niet dat niemand haar zou kennen? Zal ik haar wel herkennen tussen al die vrouwen die gaan zeggen dat het hun ogen zijn? Ik sta versteld, waarom zou iemand zoiets doen? Ze denken dat er veel het gaan proberen, ik ben toch een van de meest begeerde vrijgezellen? Ik kan me niet indenken dat er iemand in mij geïnteresseerd zou zijn, ik weiger daaraan te denken? Dan vragen ze me wat ik ga doen als ik het meisje vind? En wat ik denk dat zij zou doen? Zich opsluiten bij mij? Ik antwoord dat ik voel dat het gaat klikken, ik wil met dat meisje trouwen! Dan is eindelijk, gelukkig maar, de persconferentie voorbij. Zo vlug ik kan, haast ik me weer naar de lift. Ik merk nog net op dat juffrouw Linda heel geïnteresseerd kijkt naar Jasper, de restaurateur. Dan gaan we naar boven. Gelukkig, dat is achter de rug, gauw weer naar de loft.
Daar is Ella. Ze voelt zich een beetje betrapt, ze wilde net beneden een kop koffie gaan halen, want juffrouw Linda heeft niets klaargezet. Ik praat even met haar, ik voel me altijd zo op mijn gemak bij haar. Ik vraag haar of ze mijn orchideeën al heeft gezien. Ze is nog niet in mijn serre geweest, maar heeft ze al wel langs buiten gezien, bij het ramen poetsen. Ella zegt dat ze ook heel veel van bloemen houdt. Toen haar mama hier werkte, toen zij nog klein was, wandelde en speelde ze dikwijls in de tuin beneden. Ze zegt dat de tuin prachtig is, vind ik dat ook niet? Ik zeg dat ik het niet weet, ik kom daar nooit, ik kom niet buiten. Ik ga met haar naar het balkon, zeg dat ik dikwijls van hieruit naar de tuin sta te kijken. Ella vindt het hier ook mooi, maar ze zegt dat het toch nog iets heel anders is dan er in te wandelen. Dan zeg ik iets dat ik zelf ongelooflijk vind: ik vraag haar of ze morgen met mij in de tuin wil gaan wandelen. Ze aarzelt even, zegt dan blij en verrast dat ze dat graag wil doen. Ik ga naar binnen, juffrouw Linda vraagt of ze dat goed gehoord heeft, ga ik echt morgen in de tuin wandelen met Ella? ‘Ja’, reageer ik, ‘ik heb me dat daarnet toch zelf horen zeggen’. We praten er nog wat verder over, juffrouw Linda vindt dat ik het heel goed gedaan heb beneden, ik heb geen angstaanval gekregen. Dat helpt me nu. Ze zegt dat ik vandaag een enorme stap vooruit heb gezet. Ik durf het aan, morgen ga ik naar buiten met Ella!
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
57
Ik ben vandaag bezig op het terras, ook daar staan planten die verzorgd moeten worden. Ik heb witte tuinhandschoenen aan, zo maak ik mijn handen niet vuil. Juffrouw Linda komt bij mij staan, ze vertelt dat er net een meisje heeft gebeld die zeker is dat zij het meisje op de foto is. Goed nieuws vind ik dat, zo snel reactie! Maar dan krijgt ze weer telefoon, het is alweer een meisje die zeker is dat het haar ogen zijn. Dat kan toch niet, één van de twee moet mis zijn. Juffrouw Linda is niet zo blij, ze vreest dat die journaliste gelijk gaat krijgen, dat er veel meisjes hopen mij te ontmoeten en gaan zeggen dat zij hét meisje zijn. En voor ze uitgesproken is, gaat haar telefoon alweer…
Wat later roept Clio mij. Ze wil dat ik nog eens papieren kom ondertekenen. Daar heb ik echt geen zin in, mijn hoofd staat er niet naar. Ze dringt aan, ik moet er toch niet over denken, dat doet zij wel. Nog helemaal blij met de belangstelling vraag ik aan Clio of zij het al gehoord heeft? In plaats van blij te zijn voor mij, begint ze tegen mij te zagen, waar ik zat met mijn verstand, wat mijn vader ervan gaat zeggen, dat het toch niet kan, dat iemand als ik een huwelijkskandidaat zoek via de pers, enzovoort. Ik haal mijn schouders op, laat haar maar zagen. Juffrouw Linda komt binnen, zegt dat ze naar beneden moet, Yasmine belde net, het is nogal een bende daar beneden. Ze blijft een hele poos weg, komt dan wat geagiteerd weer boven. Ze zegt dat we met een probleem zitten, er zijn veel te veel kandidaten. Ik sta versteld en vraag of ze dan allemaal op de foto lijken? Juffrouw Linda zegt dat ze er juist niet op lijken, geen van hen. Waarom doen ze het dan, vraag ik stomverwonderd. Linda denkt dat ze mij graag willen ontmoeten. Ik schrik, ze denkt nu toch niet dat ik die allemaal ga zien? Maar ze stelt me gerust, natuurlijk moet ik die niet allemaal zien, Yasmine verzamelt alle foto’s en gegevens. Ik kan dan de foto’s bekijken en zien of mijn meisje ertussen zit.
Dan gaat de bel, het zal toch niet een van die vrouwen zijn? Vlug zeg ik tegen Linda dat ze niet mag opendoen. Maar het is Ella. Rats vergeten, ik had gezegd dat ik vandaag met haar in de tuin wilde wandelen! Vlug ruim ik mijn papieren op.
Ik ben vandaag bezig op het terras, ook daar staan planten die verzorgd moeten worden. Ik heb witte tuinhandschoenen aan, zo maak ik mijn handen niet vuil. Juffrouw Linda komt bij mij staan, ze vertelt dat er net een meisje heeft gebeld die zeker is dat zij het meisje op de foto is. Goed nieuws vind ik dat, zo snel reactie! Maar dan krijgt ze weer telefoon, het is alweer een meisje die zeker is dat het haar ogen zijn. Dat kan toch niet, één van de twee moet mis zijn. Juffrouw Linda is niet zo blij, ze vreest dat die journaliste gelijk gaat krijgen, dat er veel meisjes hopen mij te ontmoeten en gaan zeggen dat zij hét meisje zijn. En voor ze uitgesproken is, gaat haar telefoon alweer…
Wat later roept Clio mij. Ze wil dat ik nog eens papieren kom ondertekenen. Daar heb ik echt geen zin in, mijn hoofd staat er niet naar. Ze dringt aan, ik moet er toch niet over denken, dat doet zij wel. Nog helemaal blij met de belangstelling vraag ik aan Clio of zij het al gehoord heeft? In plaats van blij te zijn voor mij, begint ze tegen mij te zagen, waar ik zat met mijn verstand, wat mijn vader ervan gaat zeggen, dat het toch niet kan, dat iemand als ik een huwelijkskandidaat zoek via de pers, enzovoort. Ik haal mijn schouders op, laat haar maar zagen. Juffrouw Linda komt binnen, zegt dat ze naar beneden moet, Yasmine belde net, het is nogal een bende daar beneden. Ze blijft een hele poos weg, komt dan wat geagiteerd weer boven. Ze zegt dat we met een probleem zitten, er zijn veel te veel kandidaten. Ik sta versteld en vraag of ze dan allemaal op de foto lijken? Juffrouw Linda zegt dat ze er juist niet op lijken, geen van hen. Waarom doen ze het dan, vraag ik stomverwonderd. Linda denkt dat ze mij graag willen ontmoeten. Ik schrik, ze denkt nu toch niet dat ik die allemaal ga zien? Maar ze stelt me gerust, natuurlijk moet ik die niet allemaal zien, Yasmine verzamelt alle foto’s en gegevens. Ik kan dan de foto’s bekijken en zien of mijn meisje ertussen zit.
Dan gaat de bel, het zal toch niet een van die vrouwen zijn? Vlug zeg ik tegen Linda dat ze niet mag opendoen. Maar het is Ella. Rats vergeten, ik had gezegd dat ik vandaag met haar in de tuin wilde wandelen! Vlug ruim ik mijn papieren op.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk