Ponkie: Sara en Simonverhaal

[Ponkie]

Zondag 12 december 2010

SARA

Liefste dagboek
Ik was blij dat Simon even wakker was geweest en een paar happen had gegeten. Maar ik vond dat hij nog heel verdwaasd was, hij leek niet te weten waar hij was en wie er aan zijn bed stonden. Ik praatte er over met Lut, zij vertelde me wat ze tot nu toe voor me verzwegen hadden. Simon leek een beetje zijn geheugen kwijt, niet alleen over het ongeluk maar ook stukken van daarvoor. Ze probeerde het zo voorzichtig mogelijk te verpakken, maar ze maakte me toch flink ongerust. Lut wilde me gerust stellen, ze zei dat het al beter ging dan gisteren, hij leek ons toch te herkennen.
Ons vake at beter dan Simon. Het smaakte hem, maar zo ken ik vake, altijd honger. Zijn hoofd was niet geraakt, hij wist dus alles nog, kon overal over meepraten. Hij had veel pijn aan zijn benen, maar dat werd onder controle gehouden met medicijnen. Het zou voor hem nog vreselijk zwaar worden als hij weken- of misschien wel maandenlang niet zou kunnen lopen. Maar voorlopig bekeek hij het nogal optimistisch: er waren geen doden gevallen, geen kinderen gekwetst, zijn oogappel, ik dus, was er ongedeerd uitgekomen samen met Luna. Zo kende ik vake, altijd het positieve zien in een situatie, nooit opgeven, hoe moeilijk het ook ging. Het deed me goed hem zo te horen praten. Na het eten ging vake wat rusten, Simon sliep ook. Ik voelde me moe, Lut stond erop dat ik ook wat ging liggen. Ik moest me goed verzorgen, moest voor genoeg melk voor Luna zorgen. Braaf luisterde ik en niet veel later sliep ik. Ik werd pas weer wakker toen de verpleegster ons een kop koffie bracht, met een gebakje erbij omdat het zondag was. Ik friste me wat op, net op tijd voor onze eerste bezoekers. Het waren Simons ouders, Margot en Leon. Ze hadden David meegebracht. ‘Hij was niet meer te houden’ zei Leon ‘hij wilde met eigen ogen zien dat mama, papa en de kleine zus in orde zijn’. Ik spreidde mijn armen, sloot mijn kleine, grote zoon in mijn armen en knuffelde hem. Hij overlaadde me met kusjes, keek dan met grote ogen eerst naar het bed van zijn grootvake en dan naar dat van zijn papa. Vake was wakker, hij strekte zijn arm uit naar David. Die stond eerst wat verbouwereerd te kijken, zijn grote sterke grootvake in zo’n groot wit bed, met hele dikke, witte benen. Maar toen hij zag dat vake gewoon deed als anders, ging hij gauw naar hem toe, kroop op de stoel naast zijn bed en gaf hem een dikke zoen. Dan wilde hij naar zijn papa toe. Simon sliep nog steeds. Leon en Margot stonden elk aan een kant van zijn bed en vroegen mij hoe het met hem ging. Ik antwoordde dat hij niets anders deed dan slapen; de weinige momenten dat hij wakker was, deed hij heel verward. David wist niet goed wat hij moest doen, zijn papa een kusje geven of hem laten slapen? Ik zei dat hij hem voorzichtig een zoentje op zijn wang mocht geven. Stiekem hoopte ik dat Simon daar wakker van zou worden. Een van zijn kinderen en zijn ouders zien, zou hem hopelijk goed doen. Eerst lukte het niet, maar toen David op dwingende, smekende toon een paar keer: ‘papa, papa, wakker worden’ zei, opende hij toch heel langzaam zijn ogen.

SIMON

Simon ontwaakte uit een verwarrende droom. Hij voelde iets aan zijn wang, het waren niet de zachte handen of lippen van daarstraks, maar het kwam hem ook heel bekend en vertrouwd voor. Hij hoorde stemmen om zich heen en ook die leken hem heel eigen. Zijn hoofd deed wat minder pijn, hij deed zijn ogen wat verder open en keek recht in de ogen van een kleine jongen die hem papa noemde. Heel voorzichtig draaide hij zijn hoofd een beetje, dat maakte hem wat misselijk, en zag dan zijn pa staan. Eindelijk iemand die hij kende en herkende. Hij glimlachte flauwtjes, zei met schorre stem: ‘Dag pa’ en dan tegen de vrouw die naast hem kwam staan: ‘dag ma’. ‘Hoe kom ik hier, wat doen jullie hier?’. Zijn pa trok een stoel dichterbij, zijn ma ging in de zetel zitten. Ze vertelden van het ongeluk, dat verhaal had hij al eens gehoord, herinnerde hij zich nu. De kleine jongen aan de andere kant van het bed zocht zijn aandacht. Was dat zijn kindje? Hij kende hem wel, daar was hij zeker van, maar hij wist niet dat hij al zo’n grote zoon had. Een tweeling, ja, dat wist hij plots weer, maar die zag hij niet. Zijn pa zag gelukkig zijn verwarring en hielp hem: ‘We hebben David meegebracht, hij wilde zijn papa absoluut zien’. Ja, natuurlijk, David, het kwam langzaam weer terug. David, hun pleegzoon, die ze meegebracht hadden van Gran Canaria. Hij wist het weer, dat deed hem goed. Verder herinnerde hij zich nog niet zoveel, maar het zou wel terugkomen. Hij lachte zo goed hij kon naar de kleine jongen, zei hem: ‘Papa is een klein beetje ziek, maar het is niet erg hoor’. Het putte hem helemaal uit, het praten, het denken, hij sloot gauw zijn ogen weer. Het licht deed zo’n pijn aan zijn ogen en het bonsde nog altijd in zijn hoofd. Hij bleef stilletjes zo liggen, maar luisterde wel naar wat er gezegd werd. Pa pakte zijn hand vast, Simon kneep er zachtjes in om te laten merken dat hij niet sliep. Zijn ouders vertelden over de tweeling, ze heetten Amber en Kasper, gelukkig dat ze dat erbij zeiden, want hij wist het ook niet meer. Ze sliepen nog, straks kwamen ze ook even langs met Gert en Lotte. Die kende hij niet, maar hopelijk kwam het wel terug als hij hen zag. Hij hoorde alle geluiden, alle gebabbel als van heel ver weg, hij doezelde wat, volgde het niet echt allemaal. Wat later schrok hij op, hij hoorde een baby huilen. Dat was toch David niet, die was toch geen baby meer? Een vrouwenstem suste de baby, een heel bekende stem, hij kende haar goed, heel, heel erg goed. Hij deed zijn ogen weer open, keek zijn pa hulpeloos aan. Gelukkig begreep die hem zonder woorden: ‘Je bent nog een beetje verward, jongen, alles komt gauw weer terug. Sara, je vrouwtje, is heel de tijd bij jou gebleven met Luna, jullie pasgeboren baby’. Simon slaakte een zucht van opluchting, met één zinnetje had zijn pa hem alles verteld wat hij niet meer wist, en wel zo dat de rest niet moest merken dat hij niet eens meer wist hoe zijn liefsten heetten. Dankbaar gaf hij hem weer een kneepje in zijn hand en keek hem met liefde aan. Hij had een pa uit de duizend!

[Ponkie]

Zondag 12 december 2010

SARA

Liefste dagboek
Ik zag dat Simon blij was met het bezoek van zijn ouders, vooral dan van zijn pa. Ik bekommerde me om Luna en hield me bezig met David. Hij had duidelijk wat extra aandacht nodig, het was zo’n gevoelig jongetje. Met al wat hij had meegemaakt, kon dat niemand verwonderen. Ik trok hem dicht tegen mij aan, liet hem vertellen en vragen stellen. Hij was nog altijd onder de indruk van gisteren. Hij was ook heel bezorgd, sinterklaas en de zwarte pieten waren toch niet binnen achtergebleven? Ik stelde hem gerust, die waren al een tijdje weg en Piet Piraat en de anderen ook. Ik beloofde hem dat ik naar sinterklaas zou bellen, hij zou alle kindjes zeker opnieuw speelgoed bezorgen. Alles lag immers nog in het puin. Hij fleurde helemaal op, keek af en toe naar zijn papa, die lag daar zo stilletjes. Ik kon hem afleiden, zei dat papa zo moe was omdat hij iedereen gered had, hij moest nog veel slapen. Zijn grootvake was beter wakker, die vertelde hem wat later een verhaaltje. Ik ging weer bij Simon kijken. Die was wakker, maar lag met zijn ogen dicht. Leon had nog altijd zijn hand vast, hij praatte zachtjes tegen hem. Margot en Lut zaten samen te praten aan het bed van vake. Ik zette me aan de andere kant van Simons bed, streelde voorzichtig zijn wang. Hij bewoog zijn gezicht een beetje naar mij toe, hij genoot van mijn strelen. Ik keek over het bed heen in Leons ogen, we begrepen mekaar zonder woorden. Hij zag de bezorgdheid in mijn ogen, ik was dankbaar om zijn steun.
Wat later was het uit met de rust, Gert en Lotte kwamen binnen met Amber en Kasper. Ze liepen op hun korte beentjes zo vlug mogelijk op mij af. Ik moest niet vragen of ze mij gemist hadden! Gelukkig werden ze na de eerste enthousiaste begroeting iets kalmer, Simon kon het kindergeluid niet verdragen. Ze gingen naar het bed van hun papa, bijna op hun teentjes, een beetje bang om die witte papa in dat grote bed. Simon reageerde nauwelijks, ze lieten hem met rust en keken dan naar grootvake in het andere bed. Die was goed wakker en stak beide armen uit naar zijn kleinkindjes.
Het werd al gauw te druk in de ziekenkamer. Leon bood aan dat hij met de kinderen naar huis zou gaan, maar Simon hield krampachtig zijn hand vast. Wilde hij niet dat zijn pa vertrok?

SIMON

Simon wilde inderdaad dat zijn pa bleef. Hij wilde iets zeggen, Leon boog zich dichter naar hem toe. Zachtjes, heel zachtjes, zodat niemand anders het kon verstaan fluisterde hij: ‘Pa, blijf alsjeblieft bij mij. Ik ben zo in de war, ik weet niets meer, ken geen namen meer, alleen jullie. Jullie zijn het enige vertrouwde hier, laat me niet alleen’. Leon stelde Simon gerust, hij zou blijven zolang Simon het wilde. Alles zou goed komen, morgen zou die verwardheid wel over zijn, dan zou hij blij zijn dat Sara en de kindjes dicht bij hem waren. Leon ging even naar Sara, zei dat Simon heel graag wilde dat hij en Margot bleven. Lotte en Gert hoorden het; ze zeiden meteen dat zij de kindjes mee zouden nemen. Het werd een moeilijk afscheid, de kindjes vonden het niet leuk dat mama niet meeging, vooral David deed moeilijk. Gelukkig waren Lotte en Gert geboren kindervrienden, ze kregen ze na even zeuren toch mee.
Hans was ook moe geworden, Lut legde zijn bed plat zodat hij wat kon slapen. Leon nam Sara wat apart, vertelde over Simons toestand. Die was helemaal het noorden kwijt, herkende alleen zijn ouders. Leon zag dat Sara schrok, hij haastte zich eraan toe te voegen dat hij haar wel kende, wist wie ze was, maar niet hoe ze heette en zo. Ook met de kindjes had hij het moeilijk. Bij Sara sprongen de tranen in de ogen. Leon trok haar tegen zich aan, sloeg zijn arm om haar heen en troostte haar. Het zou wel goed komen, dit was niet abnormaal bij een hersenschudding. Hij was waarschijnlijk nog in shock, hij had veel meegemaakt en was heel erg ongerust geweest om haar en Luna. Sara stond te trillen op haar benen, zij had het zelf heel moeilijk gehad gisteren en kreeg daar nu de weerslag van. Ze had zich de afgelopen uren heel goed gehouden, maar zat er nu helemaal door. Leon bracht haar naar de zetel, zette haar zachtjes neer. Ze had het wel erg zwaar, dit alles meemaken terwijl ze nog maar zes weken geleden bevallen was. Lut en Margot overlegden even, zeiden dat Sara vanavond best thuis ging slapen, dat was beter voor haarzelf en voor de kinderen. Die hadden nu zeker behoefte aan wat vaste structuur, hun mama bij hen. Lut zei dat zij bij Hans en Simon bleef. Sara aarzelde, ze liet Simon niet graag achter. Maar toen Lut met het argument kwam dat zij dan in het bed kon slapen en niet in die ongemakkelijke zetel, was Sara vlug overtuigd. Lut beloofde te bellen als er ook maar iets zou veranderen aan Simons toestand. Maar voorlopig bleef Sara nog, pas tegen de avond wilde ze naar huis gaan. Ze zette zich weer naast Simon, streelde zijn hand, zijn wang, zijn hoofd waar hij niet gekwetst was. Ze kuste hem heel teder op zijn lippen, daar reageerde hij duidelijk op. Hij deed zijn ogen wat open en keek haar liefdevol in de ogen. Sara’s hart sprong op, hij herkende haar dan toch, was blij dat ze bij hem was. Dat gaf haar weer wat moed en ze was terug helemaal rustig toen ze wat later Luna eten gaf. Dat was nodig ook, als ze geen melk meer had, zou alles nog moeilijker worden. Ze hielp Simon daarna met een boterhammetje. Niet dat hij er veel van at, een paar hapjes maar, meer kreeg hij niet binnen. Hij was nog altijd misselijk als hij rechtkwam. Sara had wel honger, zij at dan maar de rest van het brood op. Hans at met meer smaak, zijn pijn was iets gezakt, hij voelde zich al een beetje beter. Daarna was het tijd om afscheid te nemen, als ze haar kinderen nog wakker wilde zien. Sara had het even erg moeilijk, ze kuste Simon, sloeg haar armen om hem heen, vertrok met tranen in haar ogen. Ze drukte Lut op het hart goed voor hem te zorgen, kuste haar vake en vertrok dan met haar schoonouders.

[Ponkie]

Zondag 12 – maandag 13 december 2010

SARA

Liefste dagboek
Leon en Margot brachten mij en Luna naar huis. Ik was wat triestig dat ik Simon moest achterlaten, maar toen de kinderen thuis op me afsprongen, was ik dat gauw vergeten. Ze waren overduidelijk blij dat ik er weer was. Ze waren al fris gewassen en zaten in hun pyjamaatjes, maar ik liet hen nog een beetje opblijven, speelde met hen en knuffelde hen. De tweeling begon al gauw weer te spelen, maar David bleef tegen mij aan plakken. Vooral hij had mij nodig, zoveel was duidelijk. Leon en Margot bleven nog eventjes, maar gingen dan naar huis. Ze waren ook moe, nog onder de indruk van gisteren en van het bezoek aan Simon. Ze hadden gisteren ook de hele tijd de kinderen opgevangen, gelukkig met Lotte en Gert. Die boden meteen aan om vannacht te blijven. Ik aarzelde niet, nam het aanbod direct aan. Nu alleen met de vier kinderen, ik zag er tegenop. Samen met Lotte legde ik de tweeling in bed. Daarna bleef ik nog een poosje aan het bed van David zitten tot hij ook stilletjes in slaap viel. Luna lag beneden in haar wiegje te slapen. Ik profiteerde ervan en nam een lang, warm bad. Ik kwam helemaal tot rust, ging daarna naar beneden. Gert en Lotte zaten in de zetel, dicht tegen elkaar aan. Dat was zo’n mooi koppel en altijd even hulpvaardig. Lotte sprong meteen op, maakte kamillethee voor mij zodat ik goed zou kunnen slapen. Maar eerst moest ik Luna nog haar laatste voeding geven. Ze hoestte nog een klein beetje, maar Gert zei dat het niet meer erg was. Ik voelde me toch veiliger met een verpleger in huis. Nadat Luna voldaan was, liet ik haar nog even in mijn armen liggen. Dan nam ik haar mee naar boven. Ik wenste Lotte en Gert slaapwel, verwittigde hen dat zoals elke weekdag Petra om zeven uur zou komen, ze moesten dus niet schrikken als er een vreemde boven rondliep.
Ik had gedacht dat ik niet zou kunnen slapen zonder Simon bij mij, maar toen ik in mijn eigen, vertrouwde bed lag, voelde ik pas hoe moe ik was, hoe uitgeput van de vorige dagen vol emotie. Ik viel als een blok in slaap en werd pas wakker tegen een uur of vijf toen Luna begon te huilen en wilde drinken. Slaapdronken nam ik haar uit haar bedje en legde haar aan. Daarna liet ik haar nog een poosje naast mij in het grote bed liggen tot ze weer sliep. Ik legde haar zachtjes weer in haar eigen bedje en sliep dan nog een uur of twee, tot ik de tweeling hoorde. Petra had hen al uit bed gehaald en nam hen mee naar de badkamer. Ik draaide me nog even om, ik genoot van de luxe, drie mensen in huis die zich om de kinderen konden bekommeren. Ik was nog helemaal niet uitgeslapen, had het gevoel of ik nog uren zou kunnen slapen.Toch stond ik een poosje later op en ging ontbijten met de anderen. Gert moest naar een patiënt, hij zou eerst Lotte en de tweeling naar Présence brengen. Ik bleef thuis, wilde zo vlug mogelijk weer naar het ziekenhuis, naar Simon. Petra bood aan David naar school te brengen, dan kon ik me op mijn gemak klaar maken. Daar zei ik geen nee tegen. Ik knuffelde de kinderen nog even, beloofde er vanavond weer te zijn. Luna sliep, ik douchte vlug even, kleedde me aan en gaf dan Luna haar badje. Tegen de tijd dat Petra terugkwam van school en wat boodschappen, stond ik klaar om te vertrekken. Ik nam natuurlijk Luna mee, dat kleintje kon nog niet zonder mij. Petra beloofde wat langer te blijven, dan kon David thuis komen eten. Dan vertrok ik naar het ziekenhuis, ik zat op hete kolen. In welke toestand zou ik Simon vinden, zou hij zich ondertussen al weer iets herinneren… mij bijvoorbeeld?

SIMON

Simon had de hele nacht geslapen, maar wel steeds onrustiger. Zijn hoofd deed pijn, maar het kwam vooral door flitsen in zijn hoofd. In zijn dromen beleefde hij alles terug, het gerommel, de dreiging, de instorting, de angst om iedereen buiten te krijgen, het zoeken naar Sara en Luna, de knal, de pijn en dan het zwarte gat. Toen ’s morgens de nachtverpleegster met de eeuwige thermometer aan zijn bed stond, schrok hij wakker uit een droom die eerder een nachtmerrie leek. De verpleegster verzorgde hem een beetje en daarna kwam Lut aan zijn bed. Alles was teruggekomen, hij wist weer wie er naast zijn bed stond, Lut, zijn schoonmoeder, zijn tweede moeder vroeger. Hij voelde zich opgelucht, hij was gisteren zo verward geweest, zo bang omdat hij niemand meer herkende, of wel herkende maar niet meer wist hoe ze heetten. Lut was ook blij, ze vroeg hoe hij zich voelde. Hij knikte, hij had nog wel pijn, maar voelde zich veel helderder. Zelfs het ontbijt smaakte hem al een beetje, de thee ging er vlot in en hij kreeg zelfs een half boterhammetje naar binnen gewerkt. De rest van zijn ontbijt verdween richting het andere bed, waar tot zijn verwondering Hans lag. Nu hij een beetje beter was, vertelde Lut hem alles wat hij niet meer wist, over Sara, Hans, de brokken van het plafond die hem en Hans getroffen hadden. Hij moest het even allemaal verwerken, het was toch nog erg verwarrend en vooral vermoeiend. Al gauw sliep hij weer, nu veel rustiger. Toen hij weer wakker werd, zat er iemand aan zijn bed. Hij deed zijn ogen open, keek opzij, dan begon hij breed te glimlachen. ‘SARA’ bracht hij uit. Hij wist het weer, hij kende haar weer, hoe had hij haar nu ooit niet kunnen herkennen, zijn Sara, zijn liefste, zijn vrouwtje. Ze sprong op uit de zetel, boog zich over hem heen, sloeg haar armen om hem heen en kuste hem vurig op zijn mond. Bewegen deed nog pijn, hij bleef stilletjes liggen, maar genoot van haar omarming, haar kus. Hij was weer terug, moest niet meer bang zijn omdat hij in een vreemde wereld leek te zijn terecht gekomen.

[Ponkie]

Maandag 13 – dinsdag 14 december 2010

SARA

Liefste dagboek
Wat was ik gelukkig! Simon herkende me weer, was zelfs blij me te zien. Mijn hart sprong op in mijn borstkas, het bonsde tegen honderd per uur. Wat was ik ongerust geweest, ook al had ik het proberen te verstoppen. Het doembeeld dat Simon me niet meer zou kennen, ik had het ver weg gestopt, wilde er gewoon niet aan denken. Maar nu zou alles weer goed komen! Ik zag dat hij meteen daarna naar Luna keek. Hij stak zijn armen uit, vroeg of hij haar even mocht vastpakken, hij had Luna, hun kleine, lieve baby gemist. Dus haar kende hij ook weer, nu was ik overtuigd dat zijn geheugen helemaal terug was. Misschien herinnerde hij zich het ongeluk zelf niet meer, maar dat vond ik minder erg, zolang hij mij en onze kinderen maar kende, wist hoeveel wij van hem hielden. Ik legde Luna voorzichtig bij hem op bed, hij streelde zachtjes haar haartjes, haar wangetjes, lachte breed naar zijn kleine meid. Dolgelukkig draaide ik me om naar Lut en vake, ook zij lachten voluit. Wat ons ook was overkomen, het zou nu de goede kant op gaan.
Simon bleef de hele dag helder, ook al sliep hij nog veel. Leon en Margot kwamen weer op bezoek, zij zagen ook de verandering bij hun zoon. Ik omarmde Leon, woorden hadden we niet nodig. Nog elke dag was ik blij met zo’n schoonvader, hij was echt de beste die ik me kon voorstellen.
Vake was weer weggebracht voor onderzoeken en nieuwe plaasters. Zijn benen waren nu voldoende ontzwollen, hij kreeg zijn definitieve gipsen. Geen gewone, maar neofracts, gips met een rits, zodat ze ’s nachts uit konden en, nog belangrijker, zo konden zijn benen oefenen. Anders zouden al zijn spieren volledig wegslinken en zou hij veel problemen kunnen krijgen. Hij moest zeker zes weken blijven liggen, er was geen andere oplossing met twee benen in het gips waar hij niet op mocht steunen. Zijn ene been was niet zo heel erg, maar mocht toch niet het gewicht van ons vake dragen. Dat beloofde, ons vake zes weken lang blijven liggen of zitten, hij die geen dag zonder de buitenlucht kon, die nooit kon stilzitten. Ik benijdde Lut niet, ik hoop dat zij het niet te hard te verduren zou krijgen. Hopelijk zou hij geen zes weken in het ziekenhuis moeten blijven, maar vonden we een oplossing zodat hij naar huis kon.
Er kwam nu meer bezoek, Alexander en Britt, Steven en Helena en ook Arne en Cathy. Lut bleef weer slapen, zo kon ik naar mijn eigen gezin, mijn kinderen. Zij hadden mij nodig, zeker nu zij hun papa moesten missen. Met bloedend hart liet ik Simon achter, maar ik wist dat hij in goede handen was. We kusten mekaar innig, ik zei hem dat hij gerust mocht bellen als hij me miste vanavond of vannacht. Ik legde mijn gsm naast mijn bed!
Thuis was het meteen druk, ik haalde eerst David van school, zorgde dan voor Luna, maakte het eten klaar. Lotte bracht de tweeling thuis en bleef om te helpen. Gert was nog bij een patiënt, ze had dus geen haast om naar huis te gaan. Ik was blij met haar hulp. Ze bleef tot alle kinderen in bed lagen, hielp nog met opruimen en vertrok dan. Ze beloofde morgen weer langs te komen om de tweeling op te halen. Wat een goede vrienden had ik toch, altijd stond er wel iemand klaar om te helpen als het nodig was!
Ik zette me in de zetel, zat wat te zappen maar kon nergens mijn aandacht bij houden. Ik keek dan maar in de kranten die Petra gehaald had. Overal stonden grote foto’s van de ingestorte zaal, ook van mij en Luna toen we buiten gebracht waren en zelfs van Simon en ons vake, gewond op de grond. Pagina’s artikels, interviews, beschouwingen hoe het had kunnen gebeuren, wie er allemaal was, ook veel over Présence zelf. Gratis reclame voor ons bedrijf was het wel, maar of ik daar zo blij mee was? Ik had het toch liever op een andere manier gekregen. Dan belde Simon op. Hij wilde mijn stem horen voor hij ging slapen. We praatten wat, ik vertelde over de kinderen en de hulp van Lotte, hij vertelde over het bezoek dat hij nog gekregen had en hoe hij zich voelde (al veel beter). Het deed me goed zijn stem te horen, zo voor het slapen gaan. Ik voelde me meteen veel rustiger, gaf Luna haar laatste voeding en ging dan, helemaal kalm, slapen. Ik miste Simon wel in bed, zijn warmte, zijn lichaam tegen me aan, maar viel toch vlug in slaap. Gelukkig begon Luna door te slapen, ze maakte me vannacht maar één keer wakker. Het was koud in mijn bed, zonder Simon, ik legde dan maar een extra deken op bed en sliep tot aan de ochtend.

SIMON

Simon was moe. Voor het eerst voelde hij zich weer helder, hij had genoten van het bezoek, had wat meegepraat, voorzichtig nog, want hij had nog steeds erge hoofdpijn. Hij was ontzettend blij, hij had iedereen die binnenkwam meteen herkend. Hij kende hun namen, wist de relatie. Gelukkig maar dat Helena niet eerder op bezoek geweest was, toen hij nog dacht dat hij met haar samen was. Dat zou een genante situatie geweest zijn! Hij vond Helena een sympathieke pleegzus, maar meer ook niet. Sara was zijn alles, zijn hele leven, dat wist hij nu weer al te goed. Hij had haar gebeld, nog even met haar gepraat. Daarna was hij rustig in slaap gevallen en had de hele nacht doorgeslapen. Hij was wakker geworden van de nachtverpleegster met de thermometer, maar dan weer in slaap gevallen tot aan het ontbijt.
Een uurtje later was de dokter gekomen. Zijn hoofdwonde was mooi aan het genezen, de draadjes moesten er nog even in blijven. Hij zou wel een litteken houden, maar dat zou niet zichtbaar zijn. Pas als hij oud en kaal zou zijn, zou je er misschien iets van zien, maar tegen dan zou dat hem niet meer kunnen schelen, dacht hij. De dokter testte zijn reacties als hij rechtkwam, met zijn hoofd heen en weer ging. Hij was tevreden met het resultaat. Hij zou nog veel moeten rusten, werken mocht hij voorlopig vergeten, zeker twee weken was het hem absoluut verboden. Maar hij mocht morgen naar huis, het was nergens voor nodig hier nog langer te blijven. Dat was fantastisch nieuws, vond Simon. Meteen nadat de dokter buiten was, belde hij Sara. Die was ook dolgelukkig, ze moest hem wel geweldig missen, dacht Simon met warmte in zijn hart. Hij zelf zou ook blij zijn weer thuis te zijn, in zijn eigen bed, zijn vertrouwde omgeving, Sara en de kindjes dicht bij hem. Nog één dagje volhouden zou wel lukken, maar geen moment langer!
Lut en Hans waren ook blij met het goede nieuws, maar Hans zou hem wel missen. Nu konden ze samen wat babbelen af en toe. Hans zou zeker nog een of twee weken moeten blijven, zelfs langer als ze geen oplossing voor thuis vonden. Maar Simon was er zeker van dat ze die zouden vinden, hij zou er zelfs alles voor doen. Simon rustte nog wat, hij wilde fris zijn voor straks, als Sara weer op bezoek kwam.

[Ponkie]

Dinsdag 21 december 2010

SARA

Liefste dagboek
We waren ondertussen een week verder. Simon was gelukkig weer thuis. Hij rustte nog heel veel, had dikwijls last van hoofdpijn, maar het beterde elke dag. Er ging niets boven thuis zijn. ’s Nachts lagen we dicht tegen elkaar aan, alleen dat al hielp ons allebei ontzettend. Meer dan wat strelen en zachtjes kussen zat er niet in, maar dat vond ik niet erg, hij was tenminste bij me. Gelukkig was Petra er elke morgen om te helpen met de kinderen. Michèle en Lieven haalden elke ochtend Amber en Kasper op, zo was er toch wat rust in huis en de tweeling vond het altijd even leuk om met de andere kindjes te spelen. Petra of ik brachten David naar school. Met alleen Luna thuis had Simon alle kans om veel te rusten. ’s Nachts durfde Luna nogal eens wakker worden, maar overdag was ze een modelbaby. Ik genoot er ook van, Simon thuis, geen stress van het werk. Ik had uitdrukkelijk aan Arne gevraagd ons zo weinig mogelijk te storen, Simon kon dat echt nog niet aan. Bij mij was het al een beetje beginnen kriebelen om weer te gaan werken, maar dat was nu weer over. Zonder Simon was Présence heel wat minder aantrekkelijk!
Vake lag nog altijd in de kliniek. Ik probeerde elke dag langs te gaan, ’s middags, als Simon toch lag te slapen. Meestal nam ik Luna gewoon mee. Vake hield zich fantastisch. Lut bleef nu niet meer slapen, in Simons bed lag nu een andere patiënt, een nog vrij jonge man van Turkse afkomst. Vake kon het heel goed met hem vinden, ze lachten wat af samen. Achmed werkte bij de groendienst van de stad, vake en hij hadden dus iets gemeen waar ze over konden praten. Vakes hart lag toch nog altijd bij planten en tuinen, ook al had hij het bij Présence uitstekend naar zijn zin. Hij verveelde zich dus niet, ook als er geen bezoek was. Hij kreeg trouwens veel bezoek. Het personeel van Présence had een beurtrol gemaakt, elke dag kwamen er twee op bezoek. Heel lief vond ik dat, maar zij vonden dat vanzelfsprekend, vake en Simon waren helden in hun ogen. In de mijne natuurlijk ook, maar dat wist ik al veel langer! Vakes benen werden elke dag in een speciaal toestel gelegd, dat zijn benen plooide en strekte. Dat was nogal pijnlijk, maar hij verdroeg het zonder klagen. Het zou hem helpen om vlugger weer te kunnen lopen en daar had hij veel voor over.
Toen ik vandaag bij vake zat, kwamen Ilham en Ferenc op bezoek. Ferenc begon meteen te babbelen met vake, Ilham was wat stiller. In groter gezelschap was ze dikwijls een beetje teruggetrokken. Ik praatte wat met haar. Ze keek naar het bed achter ons, ze hoorde daar Turks praten en dat wekte haar aandacht. Toen Achmeds bezoek de deur uit was, begon ze met hem te praten. Ik zag haar opbloeien, haar aandacht was eventjes meer bij hem dan bij vake. Ze bleven een uurtje, vertrokken dan weer naar Présence. Ferenc had verteld hoe het ging, iedereen had veel werk, extra werk nu er een paar mensen uitgevallen waren. Maar ze maakten er allemaal een erezaak van om alle werk van vake, Simon en een stukje van mij, op te vangen. We hadden toch schatten van werknemers! Lut kwam even later binnen, ze was vlug een paar boodschappen gaan doen. Luna trok haar keeltje open, ze had honger. Lut trok het gordijntje tussen de bedden een beetje dicht, zodat ik haar ongestoord eten kon geven.
Lut vertelde, ze was samen met Gert een oplossing aan het zoeken om vake binnen een paar weken naar huis te krijgen. Hij hield zich hier wel goed, maar verlangde naar zijn eigen stekje. Hij moest nog wel geduld hebben, voorlopig mocht hij nog niet naar huis, maar als het zover was, wilde Lut er klaar voor zijn. Ons vake mocht in zijn handen wrijven met zo’n lieve vrouw als Lut. Ze zagen mekaar zo graag en zij deed werkelijk alles voor hem. ’s Morgens ging ze weer werken, maar ’s middags en ’s avonds was ze er altijd voor hem. Vake was niet de enige gelukzak, ik had ook een pracht stiefmama en de kinderen een fantastische oma. Ik zei haar dat niet genoeg, maar ze voelde het wel als ik haar af en toe knuffelde. Nu was ze ook weer zo lief in de weer met Luna, ik genoot ervan om haar zo bezig te zien.
Wat later vertrok ik naar huis. Ik wilde thuis zijn voor Kasper en Amber eraan kwamen. Eerst haalde ik David af in de nabewaking. Gelukkig vond hij het ook leuk om daar te spelen, ik was blij met zo’n gemakkelijke, sociale kinderen. Dan gingen we gauw naar huis. Simon lag beneden op de zetel, maar hij was wakker. Ik kuste hem voorzichtig, hij sloeg gauw zijn armen om me heen en trok me dichterbij. Hij fluisterde in mijn oor: ‘Heb ik je vandaag al gezegd hoe graag ik je zie?’. Ik lachte naar hem, zei dat hij zich vandaag duidelijk al veel beter voelde. Hij knikte, hij had de hele middag gerust en geslapen, voelde zich inderdaad veel beter. Voor het eerst had hij wat minder hoofdpijn.

SIMON

Nadat Sara met Luna naar het ziekenhuis was vertrokken, had Simon een hele poos geslapen. Toen hij wakker werd, voelde hij zich voor het eerst wat beter. Hij had voorzichtig in huis rondgelopen, maar was vlug weer op de zetel gaan liggen. Nu hij wakker was, miste hij Sara. Hij had liggen wachten tot ze eindelijk thuiskwam, had haar tegen zich aan getrokken. Wat hield hij ontzettend veel van haar, hij voelde zijn lichaam tintelen. Zijn hoofd deed dan nog wel zeer, verder was hij duidelijk niet geraakt. Hij kon er nog niet veel mee, maar wat zou hij nu graag lekker tegen haar aan in bed liggen om wat te knuffelen. Maar er waren natuurlijk de kinderen, voorlopig alleen Luna die na eventjes zoet in slaap viel in haar wiegje; en David, die zijn papa een dikke knuffel kwam geven en dan in het speelhoekje met de playmobil ging spelen. Niet veel later was het gedaan met de rust, toen Amber en Kasper werden thuisgebracht. Lieven kwam nog even binnen, hij wilde met eigen ogen zien hoe het met Simon ging. Ze praatten eventjes, maar niet lang. Lieven wilde vlug naar huis.
Sara was l in de keuken bezig. Ze had het druk, nu ze alles alleen moest doen. Simon voelde zich schuldig, maar Sara verbood hem uit de zetel te komen. Gelukkig had Petra al veel van het eten op voorhand klaargezet, Sara moest het alleen nog maar opzetten. Een uurtje later aten ze, Simon zat even mee aan tafel, maar lang hield hij het nog niet uit. Hij legde zich weer op de zetel, maar toen Sara naar boven trok met de kinderen voor bad en bed, ging hij mee. Hij kleedde zich alvast uit en legde zich in bed, met de deur open. Zo kon hij er toch nog een beetje bij zijn. Amber en Kasper kropen nog even mee op bed, hij vertelde hen een heel kort verhaaltje en knuffelde hen dan. Wat later was het de beurt aan David. Toen hij ook sliep, ging Sara nog even naar beneden. Niet veel later kwam ze met Luna naar boven. Ze legde de kleine meid in haar bedje, kleedde zich uit en kroop naast Simon in bed. Het was nog lang geen bedtijd, maar Sara was solidair met Simon. Ze legde zich dicht tegen hem aan, vroeg of hij zich nog altijd goed voelde. Ze schoof haar handen onder zijn pyjamavest, streelde zijn borstkas, maakte kringetjes rond zijn tepels, terwijl ze hem heel voorzichtig op zijn mond kuste. Simon kuste terug, sloeg zijn armen om haar heen. Ze kuste hem in zijn hals, knabbelde aan zijn oorlelletjes, vroeg bezorgd of het hem niet teveel vermoeide? Hij fluisterde dat ze niet mocht stoppen. Ze kuste nu zijn borst, likte aan zijn tepels, ging met haar handen verder over zijn lichaam. Ze zei nog eens dat Simon het moest zeggen als het hem teveel vermoeide. Simon knikte, maar ze mocht zeker nog een beetje verder gaan. Dat verder nam Sara letterlijk, haar handen schoven langzaam maar zeker richting pyjamabroek, onder het elastiek. Simon kreunde even, ze had zijn gevoeligste plekje bereikt. Dat lichaamsdeel verraadde zijn goesting in haar, ook al was hij dan gekwetst. Sara schoof steeds dichter tegen Simon aan, boog zich steeds meer over hem heen, streelde en kuste hem overal. Ze had hem uitgekleed, ze streelde zijn naakte lichaam, kuste hem, het wond hem duidelijk op. Hij bleef wel doodstil op zijn rug liggen, bang om zijn hoofd teveel te bewegen. Sara deed haar pyjama ook uit, zette zich langzaam over Simon heen, terwijl ze naar hem keek. Mocht het, kon het, had hij geen last? Hij fluisterde dat ze verder moest doen. Ze kuste en streelde hem nog verder, prikkelde hem door zich telkens wat op te heffen en zich op hem te laten zakken, steeds een beetje verder, een beetje dieper. Simon kreunde, Sara schrok even, ze dacht dat ze hem pijn deed, maar hij hield haar tegen, dwong haar op hem te blijven. ‘Ik wil je zo graag Sara, neem me alsjeblieft’ fluisterde hij bijna smekend. Heel voorzichtig, een beetje ongerust, maar erg opgewonden, liet Sara zich op hem zakken, zodat hij bij haar binnen kon dringen. Zachtjes, teder, heel voorzichtig, bewoog ze op en neer. Hij bewoog zelfs nauwelijks mee, maar het prikkelde hem enorm. Ze omsloot hem helemaal, bewoog ritmisch op en neer, ze deed hem ontzettend genieten. Heel voorzichtig, wat geremder dan anders, bereikten ze een hoogtepuntje, niet zo intens, maar zo liefdevol. Simon voelde zich intens gelukkig, dat Sara dit allemaal voor hem deed, het raakte hem enorm, hij werd er emotioneel van. Sara kuste de opkomende tranen weg, ze legde zich met haar zachte naakte lichaam tegen hem aan. Zo bleven ze liggen tot Luna wakker werd voor de laatste voeding. Simon sliep toen al lang, hij merkte nauwelijks dat Sara opstond voor de baby.

[Ponkie]

Zaterdag 25 december 2010

SARA

Liefste dagboek
Het was Kerstmis vandaag. Het was hectisch geweest de laatste twee weken, maar toch hadden we een kerstboom staan (vooral dan voor de kindjes) en had ik cadeautjes gekocht. Die boom was er dankzij Arne en Thomas gekomen, die hadden hem hier gezet en helemaal opgetuigd. Simon ging met rasse schreden vooruit. Nu hij weer thuis was en rustig kon bekomen, zonder aan Présence te moeten denken, verdween zijn hoofdpijn steeds meer naar de achtergrond. Hij moest nog veel rusten, maar elke dag was hij een beetje langer op. Hij begon me zelfs al weer wat te helpen met de kindjes, kalmaan, maar toch.
Vake moest nog een paar dagen in het ziekenhuis blijven, maar voor Nieuwjaar zou hij naar huis mogen. Alhoewel, naar huis was echt moeilijk op het appartement van Lut. We zochten én vonden een andere oplossing. Beneden naast de living hadden wij een soort voorraadkamer, die werd nu volop leeggemaakt en ingericht, zodat vake hier voorlopig kon komen wonen, met Lut natuurlijk. Gert had voor een super de luxe rolstoel gezorgd, waar hij met zijn beide benen gestrekt in kon. Hij vond een collega verpleger bereid hem een paar keer per dag te komen helpen vake in en uit bed, rolstoel of zetel te krijgen. Zo zou hij niet opgesloten zitten, beneden kunnen rondrijden, af en toe wat rusten op onze zetel en, als het weer een beetje meezat, naar buiten in de tuin kunnen of naar ons tuinhuisje. Simon was direct akkoord gegaan met deze oplossing.
We hadden geprobeerd hem voor het kerstfeest al thuis te krijgen, maar dat was spijtig genoeg niet gelukt. Lut had met kerstavond allerlei lekkere hapjes meegenomen naar het ziekenhuis, ze hadden daar met twee en ook met de verpleegsters die dienst hadden, een klein feestje gevierd. Met Kerstmis was ze bij ons, ze hielp me met het eten. Het zou een rustig feestje worden, met alleen ons gezinnetje, Lut, Margot en Leon. Dat was meer dan genoeg voor Simon. Te druk mocht het niet worden, daar kon hij nog niet tegen. De kindjes waren heel de middag erg opgewonden, al die pakjes onder de kerstboom staken hun ogen uit. Het was dan ook heel moeilijk hen ervan weg te houden. Maar nu was het eindelijk zo ver, na een aperitiefje mochten ze elk een pakje open maken. Ze haalden er alle drie een stukje speelgoed uit, waarmee ze even rustig waren. Wat later konden we eten. Lut en ik hadden ons best gedaan, ik vooral met helpen, Lut met het grote werk. Ik kon nog heel veel leren van haar, maar ik gaf mijn ogen goed de kost. Binnen een paar jaar zou ik het hopelijk helemaal alleen kunnen. Het werd een gezellige avond, rustig, precies zoals we wilden. De kindjes waren ongelooflijk braaf. Ze maakten natuurlijk af en toe lawaai of een beetje ruzie om elkaars speelgoed, maar het was alsof ze voelden dat hun papa nog niet veel kon verdragen. We maakten het ook niet laat, Leon en Margot konden niet zo goed meer tegen laat opblijven. Ze namen Lut mee en zouden haar thuis afzetten. De kindjes waren al lang in dromenland, de keuken was helemaal aan kant. Simon en ik wilden nog een beetje voort genieten. Alleen de kaarsjes op tafel en overal in de kamer brandden en de lichtjes in de kerstboom. Ik zette de kerstliedjes van Herman van Veen zachtjes op en nestelde me in Simons armen. Hij lag op de zetel, zijn benen uitgestrekt op de poef. Lichaam tegen lichaam bleven we een poosje zitten, heel stil genietend. Maar na een poosje verlangde ik naar meer, ik liet mijn handen zachtjes over zijn lichaam glijden en voelde Simon reageren. Dat zette me aan om verder te gaan, ik boog me over heen en begon hem heel teder te kussen. Eerst zijn gezicht, zijn ogen, zijn wangen, zijn neus. Toen ik aan zijn lippen kwam, kuste ik al wat vuriger. Simon voelde zich duidelijk goed, hij sloeg zijn armen om me heen, trok me op hem tot onze monden mekaar helemaal raakten. Onze lippen weken wat uiteen, onze tongen raakten elkaar en dan volgde een intense, warme, passievolle kus die eindeloos leek te duren. Ik verlangde vurig naar Simon, hij gaf ook aan er klaar voor te zijn. Vurig, maar zonder te wild te worden, ontdeed ik hem van al zijn kleren. Ik kuste elk plekje van zijn naakte lichaam tot hij kreunde en zuchtte. Pas dan zette ik mij recht en stripte voor hem. Langzaam, uiterst langzaam deed ik een voor een mijn kleren uit, mijn vestje, mijn bloes, knoopje per knoopje, mijn beha (niet zo sexy, een voedingsbeha, maar dat vergaten we maar even). Dan stopte ik zodat Simon mijn borsten kon strelen en kussen, wat me nog meer opwond. Simon verlegde zich zodat hij languit op de zetel lag. Ik stond recht, liet mijn rok zakken, stroopte mijn panty naar beneden, zo traag mogelijk. Nu had ik enkel nog mijn slipje aan. Simon stak zijn handen uit, hij wilde het zo vlug mogelijk van mijn lijf trekken. Een hete gloed trok door heel mijn lichaam, zette mijn onderlichaam in vuur en vlam. Ik trok mijn slipje naar beneden, Simon streelde me tot ik het bijna uitgilde. Ik kuste en streelde hem op mijn beurt, we wonden elkaar steeds verder op. Dan liet ik me voorzichtig op hem zakken en beminden we mekaar tot aan een stomend hoogtepunt. Zachtjes legde ik me daarna naast hem, toch wat bezorgd, was het niet teveel voor Simons arme hoofd? Hij lag heel stil, ademde zwaar. Ik beroerde zachtjes zijn lippen, vroeg of het ging? Hij knikte alleen maar, opende zijn ogen, ze straalden zoveel liefde uit, het maakte me helemaal warm vanbinnen. Ik trok gauw een deken over ons heen, zo bleven we nog lang liggen nagenieten, huid tegen huid. Simon was in slaap gevallen, ik ook bijna, tot Luna wakker werd. Ik stond op, nam haar uit haar wiegje en suste haar. Ik maakte Simon zachtjes wakker, zei dat ik naar boven ging met onze baby, kwam hij mee? Hij deed slaperig zijn ogen open, glimlachte dan en zei dat hij direct kwam. Hij deed de kaarsen en lichtjes uit, grabbelde onze kleren bijeen en volgde me naar boven. Ik installeerde me met Luna in bed, gaf haar eten en een schone pamper, knuffelde haar nog wat en legde haar dan in haar bedje. Simon had zich naast mij gelegd, het tafereeltje liefdevol bekeken. Toen Luna sliep, nestelden we ons in mekaars armen en vielen zo in slaap.

Woensdag 29 december 2010

SIMON

Simon voelde zich elke dag wat beter. De vrijpartij met Sara had hem geen kwaad gedaan, integendeel, het leek of de gelukshormonen zijn hoofdpijn definitief naar de achtergrond hadden verdrongen. Hij kon nog niet veel achter elkaar doen, lezen of tv kijken waren nog moeilijk, maar verder ging het wel. Sinds gisteren hadden ze bezoek, Ella en Jakob waren overgekomen, ze moesten op controle met Aysha. De kleine meid was maandag één jaar geworden, ze hadden het feestje gisteren nog eens lichtjes overgedaan. Ze liep nog niet alleen maar wel van kast naar tafeltje. Amber en Kasper vonden haar nu plots veel interessanter dan een paar maanden terug. Ook Lennert van Thomas en An was diezelfde dag verjaard. Dat manneke deed het heel goed na zijn moeilijke start.
Simons ouders hadden een oudejaarsfeest gepland, net zoals vorig jaar, voor alle familieleden en vrienden, de hele bende. Simon hoopte dat het niet te zwaar zou worden voor hem, maar hij wilde het in elk geval proberen. Als het niet meer ging, zou hij gewoon naar huis gaan. Ella en Jakob bleven tot na Nieuwjaar, ze wilden het feest voor geen goud missen. Al hun vrienden terugzien, deel uitmaken van de grote groep, dat was voor hen, die toch zo ver woonden, een extra attractie. Vandaag waren ze naar het ziekenhuis voor een eerste onderzoek, morgen en overmorgen moesten ze terug. Aysha leek goed te horen, met het ene oortje dan. Ze begon ook al wat te brabbelen, wat een goed teken was. Of ze ooit echt goed zou leren praten, bleef een open vraag, maar hoe vroeger ze kon horen, hoe beter voor haar ontwikkeling. En ze waren er heel vroeg bij geweest, dus hoopten ze ook het beste voor hun kleine meid. Ze gingen haar nu testen en tegelijk ook bekijken of en wanneer ze een cochleaire inplant zouden kunnen doen aan haar andere oortje. Ze waren heel moedig, vond Simon. Het bracht heel wat extra zorg mee, zo’n kindje met een handicap. Dan prees Simon zich gelukkig, Luna had ‘alleen maar’ een scheef voetje. Morgen moest Sara met haar weer naar het ziekenhuis voor een nieuwe gips, dat was altijd even huilen en wat pijn voor hun kleine schat, maar verder merkte ze er niet veel van. Ze waren Luna al zo gewoon met een stijf beentje, het viel hen nog nauwelijks op. Om te leren kruipen en lopen zou wat anders zijn, maar de dokters verzekerden hen nog altijd dat het tegen dan in orde zou zijn.
’s Avonds hielden ze het rustig. Aysha was heel moe van alle onderzoeken en lag erg vroeg in bed. Hun eigen kinderen volgden niet veel later, zodat er een lange avond voor hen openlag. Zoals altijd praatten de twee koppels bij over alle mogelijke onderwerpen. Maar ze konden evengoed bij mekaar zitten zonder veel te zeggen en ook dat voelde goed. Simon legde zich na een tijdje plat op de zetel om zijn hoofd wat rust te geven. Hij voelde aan alles dat het tussen Jakob en Ella nog altijd grote liefde was, hij was blij dat te zien. Hij gunde Ella, zijn boezemvriendin door de jaren heen, alleen het allerbeste en dat scheen ze in Jakob helemaal gevonden te hebben. En Jakob, ooit zijn rivaal, nu een fidele kameraad, een goede vriend, die hij had leren appreciëren. Met een goed gevoel ging hij later slapen, dicht tegen Sara aan. Hij trok haar in zijn armen, knuffelde haar nog even en overlaadde haar met tedere kusjes. Maar hij was moe en viel al gauw in slaap.

[Ponkie]

Vrijdag 31 december 2010

SARA

Liefste dagboek
Vandaag was de laatste dag van het jaar, een jaar met ups en downs, met hele mooie en hele moeilijke momenten, maar aan het slot ervan was alles toch goed gekomen. Zoals vake, die net vandaag naar huis mocht, naar ons huis dan. Alles was klaar gemaakt om hem te ontvangen, het hem zo comfortabel mogelijk te maken. Gert had gezorgd voor een gehandicaptentaxi, waar hij met rolstoel en al in kon gerold worden. Binnen een uur zou hij aankomen, ik keek rond in zijn voorlopige kamer. Thomas en Arne hadden prachtig werk geleverd, alles was netjes opgeruimd, ze hadden de kamer zelfs opnieuw geschilderd, er een dubbel bed geïnstalleerd, bed dat omhoog en omlaag kon, zodat het in en uit bed halen iets gemakkelijker zou gaan. De bergkast was leeggehaald en door Lut met hun eigen spullen gevuld. Toilet en lavabo waren beneden, alleen de badkamer was boven, dat bleef moeilijk. Alles zag er goed uit, ik keek uit naar de thuiskomst van vake, hij was het zo beu in het ziekenhuis!
Ella en Jakob waren met Aysha naar het ziekenhuis, maar tegen de middag zouden ze thuis zijn. Simon lag te rusten op de zetel. Hij was al veel beter, maar met het oog op vanavond, hij wilde er absoluut bij zijn, rustte hij nu. Straks zou het immers druk zijn, met vake, Lut en Gert, Ella, Jakob en de kleine Aysha. Amber en Kasper waren met Lieven en Michèle naar Présence, maar zouden ook straks weer thuis zijn. Présence sloot vanmiddag, zodat iedereen tijd genoeg had om zich klaar te maken voor het feest vanavond bij Leon en Margot. Het beloofde weer het feestje van het jaar te worden. Net zoals vorig jaar hadden Leon en Margot alle familie, vrienden en collega’s uitgenodigd. Ze hadden alles uitbesteed aan een cateringfirma, van het tafels plaatsen tot het weer opruimen en alles daartussen. Alleen dan was ik akkoord gegaan, het mocht hen niet extra vermoeien, dat konden ze niet meer aan. Nils had speciaal voor deze gelegenheid een nieuwe jurk voor mij gemaakt. Ik kreeg stilaan mijn figuur van voor de zwangerschap terug, lang geleden dat ik nog een feestkleed in een normale maat had kunnen dragen! Mario had voor alle vier de kinderen bijpassende kleedjes en broekjes gemaakt en ook Simon zou assorti zijn, met hemd en pak. Ik vond dat wel leuk voor een keertje, iedereen kon duidelijk zien dat wij een hecht gezinnetje vormden.
Luna werd wakker, ik gaf haar eerst een bad en dan voedde ik haar. Gelukkig dat Petra er was, zij maakte het huis aan kant en zorgde voor de lunch. Na de voeding legde ik Luna in de kinderwagen en ging met haar naar het park en dan naar Davids school. Ook hij had vrij vanmiddag, wat vooral de leerkrachten apprecieerden.
Toen we thuis kwamen, kwam Michèle ook net aan met Amber en Kasper. Poepoe kwam meteen tegen haar benen aaien, ze kende haar tweede baasje heel goed, wilde wat komen flodderen. Michèle tilde haar even op, streelde het spinnende beestje, maar vertrok dan vlug. Lieven en Sam zaten in de auto op haar te wachten. Michèles buik begon behoorlijke vormen aan te nemen, ze kon stilaan beginnen aftellen.
Ik hielp de kinderen uit hun jasjes, ze hadden grote honger. Ik zette hen alvast aan tafel, net dan kwamen Ella en Jakob thuis. We aten samen en dan verdwenen de kinderen naar boven voor hun middagdutje, ook David want ik had beloofd dat hij vanavond wat langer mocht opblijven. Alles zag er prima uit voor Aysha, vertelde Jakob. Ze maakte goede vorderingen, het apparaatje was bijgesteld zodat het horen nog beter zou gaan. Er was een reële kans dat ze niet al te lang zou moeten wachten voor een tweede inplant. Dat kon haar ontwikkeling alleen maar ten goede komen, kunnen horen aan beide kanten. Gelukkig was het een erg rustig kind, had ze de aard naar haar papa, zodat het gedoe met draadjes en kastje niet teveel problemen opleverde. Ik weet niet of het bij Amber even goed zou gelukt zijn, om van Luna maar niet te spreken, dat leek een echt hevig ding te worden.
Simon profiteerde van de rust om weer naar de slaapkamer te trekken en zijn bed in te duiken. Beneden werd het steeds drukker en straks kwamen vake en Lut ook nog aan. Ik ging even met hem mee, legde me vijf minuutjes bij hem. Ik kuste en knuffelde hem wat, voelde hoe moe ik ook was, Luna was weer veel wakker geweest vannacht, en viel prompt in slaap.

SIMON

Simon zag Sara in slaap vallen, nog vlugger dan hijzelf. Hij vond het schattig, ze lag daar zo lief naast hem. Hij schurkte zich tegen haar aan en viel ook in slaap. Hij schrok wakker van de bel, gelukkig waren Ella en Jakob beneden, want Sara sliep gewoon verder. Hij aarzelde, zou hij haar wakker maken zodat ze haar vake welkom kon heten of zou hij haar maar laten slapen? Hij besloot het laatste. Zelf stond hij op en ging naar beneden, net op tijd om Hans in zijn rolstoel te zien binnenkomen. Gert duwde hem, Lut en Jakob volgden met elk een koffer. Simon heette zijn schoonvader welkom, zei dat hij hoopte dat hij hier op zijn gemak zou zijn en vlug zou herstellen. Vake was een beetje aangedaan, eindelijk uit dat ziekenhuis en zo warm ontvangen door zijn schoonzoon. Hij keek rond, waar was zijn Sara, zijn oogappel? Simon vertelde dat ze in slaap gevallen was. Ze zou het hem misschien wel kwalijk nemen dat hij haar niet had wakker gemaakt, maar met het oog op vanavond vond Simon het beter haar wat te laten bijslapen. Ze had het niet gemakkelijk de laatste tijd en Luna was nog altijd geen goede slaper. Hans vond dat Simon groot gelijk had, er was nog tijd genoeg om bij te praten. Zo gauw zou hij hier nog niet weg zijn, lachte hij. Gert parkeerde de rolstoel naast de zetel, vroeg waar Hans liefst zou zitten. Die vond dat hij nog wel even in die rolstoel wilde blijven zitten, die zat best comfortabel en zo was hij toch wat mobiel. Jakob reed hem tot aan het grote raam dat uitkeek op de tuin. Hans genoot, eindelijk zag hij nog eens wat groen, ook al was het wat magertjes in de winter. Sneeuw lag er niet meer, dat was helemaal weggesmolten een paar dagen na de instorting. Heel even werd de deur opengeschoven, zodat hij de frisse buitenlucht kon opsnuiven. Maar het was nog altijd steenkoud buiten, dus werd de deur vlug weer dichtgedaan. Dan werd hij naar de box gereden, waar Luna lag rond te kijken.
Wat later kwam Sara naar beneden, nog met een slaperig gezicht. Ze vloog op haar vake af, omhelsde eerst hem en dan Lut, verontschuldigde zich dat ze hen niet behoorlijk ontvangen had, maar Hans bleef maar zeggen dat hij dat niet erg vond. Wat later was eerst David wakker en daarna de andere kinderen. Het was gedaan met de rust, maar Simon zag hoe Hans genoot van alles. Hij was dan ook alleen lichamelijk beperkt, mankeerde verder niets. Net andersom dan Simon, die kon gaan en staan waar hij wilde, maar had toch altijd last van zijn hoofd en de drukte. In de loop van de middag trok hij zich dan ook nog even terug in zijn slaapkamer, hij wilde absoluut fris zijn voor vanavond.

[Ponkie]

Vrijdag 31 december 2010

SARA

Liefste dagboek
Ik keek enorm uit naar vanavond, het beloofde een prachtfeest te worden. Leon en Margot hadden echt iedereen uitgenodigd, niet alleen de hele familie en alle vrienden, maar ook de collega’s. En dan alle kindjes ook nog, dat werd al een hele bende. Ik wilde graag mijn nieuw kleedje showen, ik was zo blij dat ik weer een beetje in een normale maat kon. Hopelijk zou Simon de hele avond kunnen meevieren. Hij was nog niet helemaal de oude, mocht ook volgende week nog niet gaan werken. Het werd een hele drukte eer iedereen gedoucht en zich mooi gemaakt had. Maar uiteindelijk raakten we allemaal in onze kleren, de kindjes ook. Jakob had onze auto volgeladen, voor onze vier kinderen en Aysha moesten we heel wat mee sleuren. De speciale taxi kwam ons vake en Lut ophalen, wij reden er achteraan, gevolgd door Lieven die ook net vertrok. Al in de voortuin zag alles er prachtig uit, overal lampions, toortsen in de grond, kerstlichtjes aan de ramen. Aan de deur werden we ontvangen door meisjes in stijlvol zwartwit uniform. Binnen kwamen Leon en Margot meteen naar ons toe. De tafels stonden gereed in grote U-vorm, maar eerst gingen we naar het salon, dat doorliep in de veranda. Hier was plaats genoeg om te aperitieven. Er was een hele hoek afgemaakt vol kinderspeelgoed. Aan alles was gedacht! Ons vake werd met zijn rolstoel op een centrale plaats gezet. Steven en Helena waren er al, Helena natuurlijk in een Marnix’ creatie, stijlvol maar niet te overdreven. Haar buikje kwam er mooi in uit. Sanne zag er schattig uit in haar zachtgele jurkje. Amber liep meteen op haar nichtje af. Alexander en Britt kwamen ook net binnen met Milo, in een pakje net zoals dat van zijn papa, heel stoer. Milo kon sinds kort lopen, nog wat wankel maar toch zelfverzekerd. David ontfermde zich meteen over hem, nam hem mee naar de speelhoek. Met veel lawaai kwam Arne binnen met Cathy aan zijn hand, Arne even nonchalant gekleed als altijd. Cathy was nog niet erg ver in haar zwangerschap, maar het was haar toch al aan te zien. Dat beloofde voor de volgende maanden, een drieling dragen! Ellen en Patrick kwamen binnen, samen met hun zoon Thomas en An en Lennert. Die was net zoals Aysha, pas één jaar geworden. Hij liep nog niet, maar kroop als een snelheidskampioen. Wat later volgden Hanne met Peter en Myrte met Joppe. Ze waren samen gekomen, woonden nu samen in één huis, dat in appartementen was verdeeld. Daar kwamen ook onze ontwerpers binnen, eerst Marnix en Max, gevolgd door Nils en Martha, nog steeds een hecht koppel. Nils had wat rondgezworven de laatste jaren, maar leek het nu met Martha echt te menen. Mario en Anke kwamen ook aan, met Femke. Cedric was bij zijn mama, die was er niet bij. De deur ging weer open en daar kwam mijn goede vriendin Esther, met Maaike en de jongste spruit in onze vriendenkring, Luka. Ze was maar goed drie weken, heel wat kleiner dan Luna. Ik keek rond, was iedereen er? Ella en Jakob met Aysha waren met ons meegekomen, net zoals vake en Lut en Lieven, Sam en Michèle. Zij was hoogzwanger, had nog zowat een maand te gaan, maar als ik haar zo zag, vroeg ik me af of het nog zolang zou duren.
Ik miste nog een paar mensen. Ah, daar kwamen net Ferenc met zijn vrouw Leen en hun dochtertje Nora aan. Vorig jaar waren zij er niet bij, maar nu waren ze speciaal voor vanavond wat vroeger uit Hongarije teruggekomen. Dat vond ik geweldig sympathiek van hen, toch het bewijs dat ze zich echt thuis voelden bij ons. Bijna tegelijk kwam Ilham binnen. Ze had iemand meegebracht, ik wist niet dat ze een vriend had. Ons vake was niet verrast, hij begroette haar vriend enthousiast. Ik keek verwonderd, maar Lut hielp me: dit was Achmed, die bij vake op de kamer had gelegen. Ilham was na die eerste keer opvallend vaak op bezoek gekomen, maar niet echt voor ons vake! Het was nog heel pril dus, maar ik was echt blij voor Ilham, al de anderen vormden koppels, ze zou zich misschien wat alleen gevoeld hebben. Nu waren we compleet dacht ik. Nee, ik miste nog twee mensen, Gert en Lotte waren er niet. Raar, het was niets voor hen om te laat te komen. Ik begon me een beetje ongerust te maken, er zou toch niets gebeurd zijn? Ik schuifelde door het volk heen naar Leon, vroeg of hij wist waar ze bleven. Hij wist het ook niet, maar vond dat ik me niet ongerust moest maken, zoveel te laat waren ze nog niet. Intussen had iedereen een drankje in de hand en werd er overal geklonken en gedronken. De sfeer zat er al helemaal in, er werd gebabbeld, gelachen, nieuwtjes uitgewisseld. Natuurlijk werden er ook kleren bewonderd, we werkten niet voor niets allemaal in of voor een modebedrijf. Trotse ouders en grootouders bestoeften hun kroost, er werden kleine hapjes rondgebracht. Ik zocht Simon, hij stond in de andere hoek te praten met Lieven en Ferenc, voelde zich duidelijk goed. Ik ging naar vake, hij was omringd door collega’s, ik moest niet bang zijn dat hij daar alleen in zijn stoel zou zitten. De kinderen waren aan het spelen, af en toe werd er wat geduwd en getrokken, maar de meesten kenden elkaar en ze waren redelijk rustig. Even later trok ik me met Luna even terug in een zijkamertje, de kleine meid had honger. Twee minuten later kreeg ik het gezelschap van Maaike, ook Luka wilde eten. Ik vond het gezellig, zo met twee mama’s. We wisselden wat verhalen over onze kleintjes uit, Luka leek heel wat rustiger dan Luna, ook ’s nachts. Toen we klaar waren met voeden, was het bijna tijd om aan tafel te gaan. Leon wenkte me, hij had net telefoon gekregen van Lotte. Ze was aan het wachten op Gert, hij was opgehouden bij een heel zieke patiënt, maar ze probeerden zo vlug mogelijk te komen. Gelukkig, er was niets ernstigs aan de hand, maar toch vond ik het spijtig. Konden we Lotte al niet ophalen, het was voor haar ook niet leuk zo alleen te zitten wachten? Arne hoorde net wat ik zei, hij stond meteen klaar. Ik moest Lotte maar bellen dat hij onderweg was. Nauwelijks een kwartier later waren ze terug. Lotte werd hartelijk onthaald, ze kreeg nog gauw een drankje, terwijl de rest al een plaatsje aan tafel zocht. De grootste kindjes zouden even mee aan tafel zitten, maar niet voor lang vreesde ik. Ze hielden het nog niet zo lang uit, wilden al vlug weer spelen. De bediening was perfect, het eten echt lekker, ik at en keek om me heen, ik genoot er ontzettend van, al die vrienden om me heen. Wie mij dat een paar jaar geleden voorspeld zou hebben, zou ik vierkant uitgelachen hebben. Ik Sara, de seut die altijd aan de kant stond, te verlegen om mee te doen, ik zat hier met bijna 40 mensen, allemaal vrienden, collega’s, werknemers. Ik zag ze allemaal even graag en ik wist dat ze mij ook apprecieerden. Dat had ik al zo dikwijls mogen ondervinden, telkens er iets niet zo goed ging. Ook het laatste jaar was niet altijd even gemakkelijk geweest, Simon gewond, de Sinterklaasramp, onze relatie die niet altijd over rozen liep. Maar er was natuurlijk ook ons kleinste prinsesje, Luna, Présence dat geweldig liep, Simon en ik die mekaar weer helemaal terug gevonden hadden… Met al dat volk rond mij zat ik over ons leven te mijmeren!

SIMON

Simon voelde zich goed, zijn hoofd deed (nog) geen pijn. Hij hield het rustig, dronk maar een enkel glaasje mee. Toch amuseerde hij zich, met Lieven in zijn buurt, zijn pa tegenover zich, Sara naast hem. Hij zag dat ze wat stilletjes was, vroeg of er iets scheelde. Ze keek even verdwaasd, hij haalde haar precies van ver. Ze lachte wat verontschuldigend naar hem, zei dat ze aan het afgelopen jaar aan het denken was, alle mooie en moeilijke momenten. Hij sloeg even zijn arm om haar heen, trok haar tegen zich aan, gaf haar een kus op haar hoofd en fluisterde in haar oor: ‘Mijn allerliefste dromertje’. Ze schudde met haar hoofd al haar muizenissen weg en deed van dan af weer helemaal mee. Net op dat moment kwam Gert binnen. Lotte sprong meteen van haar stoel, liep op hem af. Gert zag er zwaar gehavend uit, bloederige schrammen op zijn gezicht, een blauw oog, een verband om zijn hand en arm. Iedereen schrok en stond op. Lotte schrok enorm, Gert probeerde haar te sussen. Naast mijn pa was nog een vrije stoel, hij schoof hem naar achter zodat Gert kon gaan zitten. Hij wilde iets zeggen, iedereen zweeg. Gert stelde iedereen gerust, het zag er erger uit dan het was. Hij was bij een zwaar zieke patiënt, die had een psychose gekregen en was agressief geworden. Het had veel moeite gekost hem te kalmeren, zoals ze allemaal zagen was hij er niet helemaal zonder kleerscheuren van af gekomen. Maar de patiënt was nu in het ziekenhuis, hij was goed verzorgd. Ze moesten er de feestvreugde niet door laten bederven. Hij keek even liefdevol naar Lotte, die knikte. Nu hij toch het woord had, zei Gert, wilde hij meteen een aankondiging doen: in april gingen ze trouwen én, voegde hij er met enige stemverheffing aan toe om boven het geroezemoes uit te komen, half juli hoopten ze mama en papa te worden! Iedereen begon door elkaar te praten, Gert en Lotte werden uitgebreid gefeliciteerd, wat een prachtig nieuws om het nieuwe jaar in te zetten!
Daarna ging het feest verder in een vrolijke sfeer. Halverwege de avond verdwenen alle jonge ouders met hun kroost naar boven om ze te slapen te leggen. Gelukkig waren ze zo moe dat ze bijna meteen in slaap vielen. In elke kamer boven stonden wel kinderbedjes, David lag prinsheerlijk in het bed van zijn grootouders. Babyfoons werden geïnstalleerd, maar het bleef gelukkig stil boven. Alleen Luna en Luka bleven in hun kinderwagens beneden, die hadden geen last van het vrolijke gebabbel en gelach. Simon hield zich goed, hij werd wel moe, maar wilde zich niet laten kennen, het was toch maar één keer oudejaar. Zo naderde twaalf uur, de champagne stond klaar om te klinken, ze telden allemaal samen de laatste minuten af. Toen de klok twaalf uur sloeg, stond iedereen op om te klinken op het nieuwe jaar. Het volgende halfuur feliciteerde iedereen iedereen, klapzoenen werden uitgedeeld, goede wensen uitgesproken, de koppels omarmden en kusten mekaar innig. Ze keken ook naar het vuurwerk dat overal in de omgeving werd aangestoken. Het feestje liep verder tot in de vroege uurtjes. Simon wilde niet opgeven, hij zou het morgen moeten bekopen, maar nu wilde hij geen spelbreker zijn. Hij zag Sara genieten van al die vrienden om haar heen, dan babbelde ze met die, dan weer met een ander. Sommige vrienden zagen ze veel te weinig, iedereen had het zo druk tegenwoordig, maar deze avond maakte veel goed. Op zeker moment stond Simon naast Peter. Hij raakte aan de babbel, probeerde zich nog eens te verontschuldigen voor zijn houding een poosje geleden, maar Peter was geen haatdragende man. Hij had het hem al lang vergeven, was blij dat hij bij Présence was gebleven, was zo gelukkig dat hij Hanne had leren kennen. Toch deed het Simon goed dat hij zo ongedwongen met hem kon praten. Eigenlijk was Peter een heel toffe kerel, hij wist nog altijd niet goed wat hem toen bezield had.
Stilaan begonnen er mensen af te haken. Het was mooi geweest. Ook Simon was nu doodmoe, zijn slapen klopten, zijn hoofd deed echt pijn. Sara zag het, ze begon alles van de kinderen te verzamelen. Een paar mensen hielpen de slapende kinderen naar beneden te halen. Ze rolden hen in een warme deken en zetten hen vlug in de autostoeltjes. Ook Michèle was dringend aan haar bed toe, haar zwangerschap begon heel zwaar te wegen. Ella en Jakob gingen uiteraard ook mee. Ze hadden al uitgebreid afscheid genomen en zijn ouders bedankt voor de fantastische ontvangst voor ze de kindjes haalden. Nu vertrokken ze gauw. Thuis haalden ze een voor een de kindjes uit de auto. Amber en Kasper sliepen gewoon door, David werd even wakker, maar viel vlug weer in slaap. Luna was wakker, Sara gaf haar nog vlug de borst, terwijl Simon uitgeteld op bed neerviel. Jakob en Ella hadden zich ook al teruggetrokken in hun slaapkamer met Aysha. Simon hoorde nog net hoe de taxi met Lut en Hans voor de deur stopte. Sara ging beneden kijken of alles in orde was. Simon hoorde haar niet meer boven komen, hij was al lang en diep in slaap.

[Ponkie]

Om het weer wat duidelijker te maken, nog eens het overzicht van de personages:

• Leon en Margot
Oprichters van Présence en ouders van Simon. Ook pleegouders van Alexander en Helena. Vormen nog altijd een heel goed koppel. Hadden het vroeger erg druk als zakenmensen, maar maken het nu goed met hun kleinkinderen.
Gaan regelmatig op reis met hun jacht, de Présence II.
Leon heeft een harttransplantatie gehad, maar is nu weer goed.
Margot heeft borstkanker gekregen en is een borst kwijt. Ook zij is goed hersteld.
• Hans en Lut
Hans is de vader van Sara en was getrouwd met Myriam, die toen Sara een jong meisje was aan kanker is gestorven. Hij heeft Sara verder alleen opgevoed en heeft een nauwe band met haar.
Hans woont samen met Lut in haar appartement in het centrum van de stad. Zijn huisje in Wilrijk verhuurt hij. Hans werkte vroeger in een tuincentrum maar nu bij Présence voor de bevoorrading van de winkels, herstellingen, logistiek.
Hij heeft nu een gecompliceerde breuk aan beide benen na de Sinterklaasramp.
Lut werkt al heel lang bij Présence in het cafetaria en heeft van kleinsaf veel voor Simon gezorgd. Was zowat zijn pleegmama als zijn ouders het te druk hadden. Heeft bij de overval op Présence een kogel in de arm gekregen, maar is hersteld.
• Simon en Sara
Zijn getrouwd in de zomer van 2008 en hebben vier kinderen, drie eigen en een pleegkind. Ze staan samen aan het hoofd van Présence.
Ze houden zielsveel van elkaar, kunnen niet zonder mekaar. Hebben natuurlijk af en toe problemen, door misverstanden, teveel werk en zo meer, maar het komt altijd weer goed.
Simon heeft nu een hoofdwonde en hersenschudding door de Sinterklaasramp.
• De kinderen:
Amber en Kasper: geboren op 10 oktober 2008. Twee gemakkelijke kinderen. Amber is petekind van Michèle en Alexander, Kasper van Helena en Arne. Gaan naar de crèche van Présence.
David: pleegkind met optie op adoptie. Is ruim 4 jaar en gaat naar de kleuterschool.
Woonde op Gran Canaria met zijn Vlaamse ouders. Die verongelukten met hun jacht op het ogenblik dat Sara en Simon er met zijn ouders waren. Zijn enige familie zijn Jos en Maria en Jenny, hoogbejaarde oudoom en –tantes. Bij de notaris is vastgelegd dat hij officieel hun zoon wordt als zijn familie overleden is. Is een heel gevoelig kind dat af en toe nog nachtmerries heeft door de dood van zijn ouders. Wordt gedoopt samen met Luna en kreeg als peter Jakob en als meter Esther.
Luna: geboren op 26 oktober 2010, dus nu zowat 2 maand oud. Vinnige baby, slechte slaapster. Haar ene voetje staat helemaal scheef, haar beentje zit sinds de geboorte in het gips; dat moet heel regelmatig vernieuwd worden. Tegen de tijd dat ze gaat kruipen en lopen, zou het voetje rechtstaan, beloven de dokter.
Haar peter en meter zijn Lieven en Ella.
• Alexander, Britt en Milo
Alexander is, na het verongelukken van zijn ouders, samen met zijn zus bij Leon en Margot komen wonen. Het klikte nooit tussen hem en Simon. De ‘koelbox’ is door allerlei zaken (onder andere een zelfmoordpoging) ontdooid en woont nu samen met Britt, de beste vriendin van Helena. Zij maakte Sara het leven op Présence heel moeilijk, heeft nog altijd een scherpe tong, maar is niet meer zo gemeen. Britt heeft een aantal miskramen gehad en is uiteindelijk geopereerd, waarbij haar baarmoeder en al de rest is weggehaald. Ze hebben een pleegzoontje, Milo, van een 14-jarig Deens meisje. Ze zitten volop in de adoptieprocedure. Milo is geboren op 22 oktober 2009 en sinds zijn geboorte bij Alexander en Britt.
• Helena, Steven en Sanne
Helena is de jongere zus van Alexander. Ze heeft een tijdje een relatie met Simon gehad, was verloofd met hem, maar het was geen echte liefde. Na de breuk is ze weer naar Steven, haar eerste liefde gegaan. Ze zijn getrouwd zo’n twee maanden na Simon en Sara. Ze hebben een dochtertje Sanne, die geboren werd op 10 februari 2009. Ze is het petekind van Simon en Britt. Het is een tijdje heel slecht gegaan tussen Steven en Helena, ze waren uit elkaar. Toen bleek dat Helena weer zwanger was, zijn ze weer naar elkaar toegegroeid. De baby wordt verwacht in mei 2011.
• Lieven, Michèle en Sam
Lieven is de boezemvriend van Simon. Hij heeft een niet zo’n fraaie rol gespeeld in het begin toen Simon en Sara naar elkaar toe groeiden, maar tegenwoordig zijn alle plooien gladgestreken. Hij is samen met Michèle, die eerst voor In Fine werkte maar nu de parfums voor Présence ontwikkelt. Ze hebben een zoontje Sam, geboren op 13 april 2009. Sara is zijn meter, peter is een broer van Michèle. Toen hij ruim een jaar was, is hij ontvoerd door een labiele vrouw. Gelukkig kwam hij ongedeerd weer vrij maar vooral Michèle heeft het nog lang moeilijk gehad. Juist dan kwam uit dat ze opnieuw zwanger was. De baby wordt verwacht eind januari-begin februari 2011. Michèle en Lieven wonen in dezelfde straat als Sara en Simon.
• Arne en Cathy
Arne is Sara’s beste vriend sinds haar studententijd. Ze hebben het samen gemaakt, eerst met Ecomoda, dan in Présence. Arne is onderdirecteur. Hij is getrouwd met Cathy die bij Présence begon als zijn assistente, maar intussen opgeklommen is. In Denemarken werden ze het slachtoffer van een zwaar auto ongeluk, waarna Arne in levensgevaar was. Ze herstelden na een lange revalidatie, vooral Arne dan. Ze probeerden lang zwanger te raken, wat maar niet lukte. Nu is Cathy via IV zwanger van een drieling. Ze is uitgerekend voor begin juli 2011, maar waarschijnlijk zullen de kleintjes wel vroeger geboren worden. Arne en Cathy wonen in het oude appartement van Simon, maar dat zal te klein worden na hun gezinsuitbreiding.
• Ella, Jakob en Aysha
Ella is een jeugdvriendin van Simon, die met haar ouders naar Denemarken verhuisd is en daar een modebedrijf runt. Ze is getrouwd met Jakob, stylist bij Esther, die mee voor Sara’s metamorfose heeft gezorgd. Jakob woont nu ook in Denemarken en werkt daar als stylist. Ze hebben een dochtertje, Aysha, geboren op 27 december 2010. Aysha is volledig doof, ze heeft in Antwerpen een cochleaire inplant gekregen aan één oor, zodat ze geluiden kan horen. Ze leert nu praten, maar helemaal goed zal het nooit worden. Volgend jaar krijgt ze misschien een inplant aan het andere oor. Ella en Jakob zijn nog steeds heel goede vrienden van Simon en Sara en komen dikwijls bij hen logeren (of omgekeerd). Simon en Sara zijn peter en meter van Aysha.
• Esther, Maaike en Luka
Esther leidt Joy Fashion, het modellenbureau waar Présence dikwijls bij werkt. Het is vooral Esthers verdienste dat Sara’s mooie binnenkant ook aan de buitenzijde te zien is. Ze maakte van het verlegen, lelijke meisje een mooie, zelfverzekerde jonge vrouw. Esther vomt een koppel met Maaike. Samen hebben ze een dochtertje Luka, Maaike is de echte moeder, Esther de meemama. Luka is geboren op 6 december 2010.
• Gert en Lotte
Gert is thuisverpleger. Hij heeft Leon verpleegd voor en na zijn harttransplantatie en daarna nog heel wat andere familieleden en vrienden. Hij is samen met Lotte, die bij Présence begon in het economaat, maar nu mee het secretariaat doet. Het zijn goede vrienden geworden, zeker sinds ze als hulp meegegaan zijn met Sara en Simon op hun huwelijksreis. Ze gaan trouwen in april en verwachten een kindje tegen half juli.
• An, Thomas en Lennert
An werkt voor Simon en Sara, Thomas is nu hoofd van de logistieke dienst. Hij begon als loopjongen voor Marnix. Ze hebben een zoontje Lennert, geboren op 27 december 2010, op dezelfde dag als Aysha. An raakte gekwetst bij de overval op Présence, waarna het leven van haar ongeboren baby lang aan een zijden draadje hing. Lennert is heel wat te vroeg geboren, maar alles is goed met hem.
• Ellen en Patrick
De ouders van Thomas, die lange tijd uit elkaar waren (Thomas kende zijn vader zelfs niet). Zijn opnieuw getrouwd en werken allebei bij Présence.
• Marnix en Max
Marnix is dé topontwerper van Présence, een ster en dramaqueen. Hij werd in brand gestoken door vandalen, heeft lang in het brandwondencentrum gelegen en kan zijn ene hand nog steeds niet volledig gebruiken. Daarom kreeg hij een assistent, Max, waarmee hij sindsdien een gelukkige relatie heeft.
• Nils en Martha
Nils is de tweede ontwerper bij Présence, voor de lijn voor gewone mensen, en samen met Mario ontwerpt hij ook kinderkleding, kleding voor speciale maten, zwangerschapskleding en zo meer. Hij is na wat omzwervingen nu samen met Martha, een zwarte jonge vrouw, assistente van Arne.
• Mario, Anke, Cedric en Femke
Mario is de derde ontwerper van Présence. Hij heeft een zoontje, Cédric, uit zijn vorig huwelijk met Veronique. Nu is hij samen met Anke, die in het economaat werkt en een dochtertje heeft uit een vorige relatie. Femke is nu zowat drie jaar. Anke heeft na de overval een tijd zware psychische problemen gehad, maar is nu weer beter.
• Ferenc, Leen en Nora
Ferenc komt uit Hongarije, hij ging Leen, zijn grote liefde achterna naar Vlaanderen. Samen hebben ze een dochtertje van ruim anderhalf jaar, Nora. Ferenc is een commercieel talent en de rechterhand van Helena, vooral voor de Oost Europese landen.
• Ilham en Achmed
Ilham is een jonge vrouw van Turkse afkomst, modern gekleed maar met een hoofddoekje. Zij werkt op de financiële dienst, is de rechterhand van Alexander. Ze is heel recent verliefd geworden op Achmed, die met Hans in het ziekenhuis lag.
• Myrte en Joppe
Myrte en Joppe werken allebei als kinderverzorger/ster in de bedrijfscrèche van Présence en hebben elkaar daar gevonden. Ze wonen intussen samen.
• Hanne en Peter
Hanne is de zus van Cathy en leidt de crèche op Présence. Zij heeft sinds kort een relatie met Peter, die bij Présence werkt als tijdelijk vervanger van Sara. Het klikte op zeker ogenblik niet met Simon, zodat Cathy haar nu vervangt en Peter Arne bijspringt.

Spelen ook een rol:
• George, de trouwe nachtwaker van Présence
• Petra, een jonge oma die sinds de geboorte van Luna elke ochtend komt helpen met de kinderen en het huishouden.
• Jan, de kapitein op rust die vaart met het jacht van Leon en Margot.
• Veerle en haar man Geert, werkneemster Présence op pensioen, die met Lut, Hans en een paar andere gepensioneerden instaan voor de organisatie van de familiedagen, sinterklaasfeesten en zo meer.
• Jos en Maria, zeer bejaarde oudoom en –tante van David, samen met Jenny zijn enige familie. Jenny’s gezondheid is zeer slecht, ze is in een tehuis. Jos beheert het kapitaal dat Davids ouders achterlieten, tot Davids meerderjarigheid of hun overlijden.
• Mariëlla, visagiste bij Joy Fashion die mee voor de metamorfose van Sara zorgde.
• Brenda, ex-lief van Simon en Lieven, modejournaliste.
• Jana, ex-liefje van zowel Thomas als Nils, beginnend modejournaliste.

[Ponkie]

Zaterdag 1 januari 2011

SARA

Liefste dagboek
Zoveel mensen in huis en toch bleef het erg lang stil. Ik was natuurlijk een paar keer wakker gemaakt door Luna, had haar getroost en eten gegeven, maar nu sliep ze vast. Ik keek op mijn wekker en schrok, het was al ver na tienen en ik had nog geen kinderen gehoord! Ze lagen natuurlijk laat in hun bedjes, maar zo lang hadden ze nog nooit geslapen. Ik was direct ongerust, wipte uit mijn bed. Ik keek eerst binnen bij David, zijn bed was leeg. Ook de tweeling was verdwenen en die konden nog niet zelf uit bed. Iemand moest hen er dus uitgehaald hebben. Ik ging vlug beneden kijken en zag Lut op de bank zitten, met vier kleintjes om haar heen. Ik kwam binnen in het midden van een spannend verhaaltje. Aysha zat op haar schoot, haar gezichtje naar dat van Lut gericht, zodat ze haar woorden niet alleen kon horen maar ook kon zien. Ik bleef even in het deurgat staan, vertederd door dit tafereeltje, maar dan hadden de kleintjes mij gezien. Ze vlogen op mij af, wilden een knuffel. Ik wenste Lut nog eens een heel gelukkig Nieuwjaar, bedankte haar en vroeg of ze hier al lang zat met de kinderen. Ze antwoordde dat ze hen om negen uur gehoord had; ze hadden allemaal een boterhammetje en melk gehad. Jakob was even beneden geweest, maar was weer een beetje gaan slapen. Ook vake sliep nog vast. Lut en ik ontbeten samen, even later kwam ook Ella beneden, al fris gedoucht. Zij en ik bleven beneden, dan kon Lut zich ook gaan douchen en aankleden. Daarna was het mijn beurt. We besloten met de kinderen even een frisse neus te halen in het park. Lut bleef thuis, zij wilde er zijn als vake wakker werd en hulp nodig had. Net toen we wilden vertrekken, kwam Jakob naar beneden. Hij dronk vlug wat koffie, grabbelde een sandwich uit de schaal en ging met ons mee. Het was veel minder koud dan tijdens de kerstdagen. De kinderen genoten, ze renden achter elkaar aan. Ook Aysha, haar knuistjes stevig in die van haar mama en papa in, liep mee. Na een uurtje werd het te koud en keerden we om. Toen we langs het huis van Lieven en Michèle passeerden, kwam Lieven juist buiten met Sam. Hij was blij ons te zien, kwam net vragen of wij Sam wilden opvangen. Michèle voelde zich niet al te best, had wat krampen. Hij wilde met haar naar het ziekenhuis gaan, laten controleren of alles nog in orde was met de baby. Natuurlijk mocht Sam met ons mee, ik vroeg Lieven of Michèle hulp nodig had, maar hij had alles onder controle. Hij gaf een weekendtas met spullen van Sam aan Jakob. We wensten hen het allerbeste, hopelijk bleef de baby nog even zitten waar hij zat, het was nog een beetje vroeg. Misschien had ze zich wat te veel geforceerd gisteren en was er niet meer aan de hand. Met een kind meer dan we vertrokken waren, kwamen we thuis. Simon was intussen ook zijn bed uitgeraakt, al zag hij er nog erg slaperig uit. Gert en zijn collega waren met vake bezig, wassen, aankleden en hem vanuit zijn bed in de rolstoel helpen. Lotte was meegekomen, die zat met Lut te babbelen, natuurlijk over hun dubbele goede nieuws van vannacht! Ik kuste Simon vol passie, wat zag hij er toch weer uit om op te eten! Veel tijd voor intimiteit hadden we niet, ons huis zat vol! Maar dat zouden we vanavond wel goedmaken, binnen de muren van onze eigen slaapkamer.

SIMON

Simon voelde zijn lichaam direct reageren op Sara’s vurige omhelzing. Hij bleef even tegen haar aan staan, voelde haar warme, zachte rondingen. Maar ook hij zag al die mensen om hem heen, hij dacht vlug aan wat anders en liet Sara los. Ze legde nog gauw even haar hand in zijn nek en fluisterde in zijn oor wat ze vanavond met hem van plan was. Simon kreunde heel zachtjes, fluisterde terug dat dit niet hielp om zich weer onder controle te krijgen. Sara liet hem los en keek hem onschuldig lachend aan. Onschuldig maar tegelijk zo ondeugend. Even verwenste hij al dat volk rond hem heen, maar dan herpakte hij zich. Het vooruitzicht op vanavond zou hem de dag wel doorhelpen, het maakte het des te spannender.
Hans was intussen klaar, Gerts collega vertrok. De hele bende lunchte, de kinderen deden een middagdutje, ook David, die nog moe was van gisteren. Simon belde af en toe naar Lieven, maar voorlopig was er geen nieuws. De rest van de dag verliep rustig, maar heel gezellig. Simon had haast geen last meer van hoofdpijn, was wel nog vlugger moe. Vanavond was hij opmerkelijk vroeg moe, niemand zocht er iets achter, alleen Sara wist waarom! Toen alle kinderen sliepen, Gert, samen met Jakob, Hans verzorgd had, zei Simon dat hij echt aan zijn bed toe was. Sara ging mee naar boven met Luna, ze gaf haar nog een badje en een vroege voeding en legde de baby in het bedje naast hun bed. Simon lag al diep onder het dekbed, hij volgde haar met zijn ogen, Sara zag hoe ze schitterden. Hij was haar belofte niet vergeten. Ze plaagde hem eventjes, vroeg of hij niet te moe was, hij mocht gerust gaan slapen hoor, dan ging zij nog wel terug naar beneden, naar de gasten. Voor ze een stap naar de deur kon zetten, had hij haar al vastgepakt, hij trok haar met één vlugge beweging op bed. Ze landde zacht bovenop hem, enkel het dekbed lag tussen hen in. Simon voelde meteen zijn verlangen naar haar groeien. Hij zag de flikkering in Sara’s ogen, wist dat zij ook naar hem smachtte. Hij schoof zijn handen onder haar kleren, streelde haar lichaam, kleedde haar vliegensvlug uit. Dan sloeg hij het dekbed open. Hij zelf lag al helemaal naakt. Sara zette zich over hem heen en begon te doen wat ze beloofd had: met haar tong en haar lippen begon ze hem in vuur en vlam te zetten, elk plekje van zijn lichaam werd gelikt en gekust. Ze ging daar een hele tijd mee voort, tot Simon het haast uitschreeuwde. Overal waar ze kwam, stond hij in brand, zijn hele lichaam schreeuwde om verlossing. Maar Sara stopte niet, bezorgde hem een eerste hoogtepunt. Wat een kleine duivelin was ze toch, ze liet hem even bekomen en begon dan opnieuw met kussen en strelen. Maar nu nam hij ook meer initiatief, streelde en kuste haar ook. Zo gingen ze nog een poosje verder, tot ze allebei zo naar elkaar verlangden dat ze als vanzelf één werden en samen een stomend hoogtepunt bereikten. Ze hadden het nieuwe jaar heel goed ingezet.