Deel 29
Julie kwam net terug en Simon keek haar lachend aan. “Wa?” vroeg Julie. “Ge zijt precies zwanger. Ge riekt koffie en ge voelt u misselijk.” lachte Simon. Hij bleef naar Julie kijken, die blijkbaar niet mee lachte. “Julie, da was maar een grap e. Vraag maar aan Lut.” “Ja, zeg, we waren maar aan het lachen omdat sommige zwangere vrouwen ni tegen de geur van koffie kunnen.” zei Lut. “Ik weet het wel, maar het kan zijn da ik zwanger ben. Ik moet de test nog doen.” Lut was blij voor Julie, ook al was het nog niet zeker. Maar Simon nam haar apart. “Kan ik u even onder 4 ogen spreken.” zei hij. “Is het kind van mij?” “Nee, het is ni van jouw. Het kan ook ni van u zijn, want we hebben al meer dan een maand geen seks gehad.” “Maar van wie zijt ge zwanger. Ik dacht da ge buiten mij me niemand gevreeën had?” “Ni echt,” bekende Julie. “In België waard ge mijn enige bedpartner, das waar, maar ik was nog maar een paar dagen in Florida en James bekende zijn liefde aan mij. Hij kuste mij en ik kuste hem terug en ja... De rest moet ik toch ni vertellen hoop ik.” “Nee, maar da had ik nu toch ni verwacht van je. Ge gaat naar daar om te scheiden en ge komt gescheiden en zwanger terug.” zei Simon. Julie merkte dat hij een beetje kwaad was op haar. “Da laatste was wel echt ni de bedoeling, maar ik ben wel van plan om het te houden. Als ik het zeker weet.” “Houden? Gaat ge het kind dan alleen opvoeden?” “Nee, ik heb gisterenavond een oude liefde tegengekomen en ja… we hadden gedronken en … zeg da moet ik toch ook ni vertellen zeker. Maar toen ik opstond had hij ook koffie voor mij gemaakt en tja… ik had toen ook last van misselijkheid.” Julie vertelde ineens alles aan Simon, maar misschien werd het hem te veel. “Hij heeft gezegd als ik zwanger was da hij het kind ging opvoeden als zijn eigen kind.” “Dus je hebt een nieuwe relatie?” vroeg Simon. “Het is pril, maar ik denk da het terug iets kan worden.”
In Fuerteventura was Sara ondertussen terug op haar hotelkamer. Ze was haar lenzen aan het aandoen. Ze had in de opticien de uitleg gekregen, maar het was in het Spaans en dus verstond ze niet alle woorden. Plots werd er op haar deur geklopt. “Binnen!” riep ze. Esther deed haar deur open en kwam binnengewandeld. Sara zag dat Esther verbaasd was. “Sara,” zei Esther. “Ge ziet er prachtig uit.” “Ja, ik voel mij ook prachtig, alleen die lenzen nog e.” zei Sara. “Ik zal is helpen. Hoofd naar achter.” Esther deed alles voor, maar uiteindelijk moest Sara alles alleen kunnen. Na 15 min proberen, had ze eindelijk de eerste lens in. De tweede ging al wat makkelijker nu ze ongeveer wist hoe ze het moest doen.
“Waarom kwam je eigenlijk langs?” vroeg Sara achteraf. “Wel, je weet da het vanavond het avondfeest is?” “Ja,” zei Sara. “Ik heb alleen nog niets om aan te doen?” “Da dacht ik al… Ik wou je meevragen. Ik heb hier een goeie winkel gevonden, waar men avondjurken verkoopt. En ik dacht ik vraag Sara mee, dan kan die ook iets kopen.” Sara was blij. Ze begon tegenwoordig graag te winkelen. Vroeger was dat niet het geval dan ging ze naar de winkel waar haar moeke ook ging. De winkeldame wist perfect wat Sara wou en kon haar dan ook heel goed helpen. Dat alles was op 1 week verandert, ze wist dat ze niet meer naar die winkel ging. Haar kledingstijl was totaal verandert, ze was zelf totaal verandert. Ze was zelfzekerder geworden.
In Antwerpen was het ondertussen middag en Britt zag een knappe jongeman uit de lift stappen. “Dag knappe man, kan ik je helpen?” zei Britt op haar verleidend toontje. “Misschien wel ik zoek mijn vriendin.” zei hij. “En wie is die vriendin?” Britt klonk al minder verleidend. Nu zag ze nog is een knappe man, was die bezet. “Die vriendin is Julie De Roose.” “Sorry, meneer er werkt geen Julie De Roose hier. Ik denk da ge op de verkeerde plek zijt.” zei Britt, zij was de enige die nog steeds niet wist dat Julie Dawson, eigenlijk Julie De Roose was. “Ik denk het ni, want Julie heeft mij naar hier laten komen. Om samen te gaan lunchen.” zei Tim. “De enige Julie die hier werkt, is Julie Dawson.” “Is die me een Amerikaan getrouwd geweest en heeft die afgelopen maand in Florida gezeten?” Nu was Britt verbaasd. “Julie De Roose zei je.” “Ja, die bedoel ik, ja.” “En wie mag ik aanmelden?” “Tim Joossens.” Britt stond op en ging naar het kantoor van Simon. Ze opende de deur zonder te kloppen. “Julie, er is hier een zekere Tim Joossens.” riep Britt.
Enkele tellen later stond Julie er met haar handtas en jas. “Julie, hoe komt da eigenlijk da ge dezelfde naam draagt als Sara.” vroeg Britt haar. “Awel, Britt, da is omdat ik en Sara familie zijn.” “Gij, familie van die lelijke?” “Ja, Sara is mijn nicht. En oké ze is langs de buitenkant lelijk, maar langs den binnenkant is ze veel schoner dan gij. En als ge het me ni kwalijk neemt, zou ik graag willen gaan lunchen.” Julie liet Britt nog niet eens antwoorden, Tim had ondertussen de lift al geroepen en die was net aangekomen. Ze stapten in de lift en kusten elkaar op de mond.
Sara verhaal Audrey
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 30
In Antwerpen was de avond gevallen, maar ook in Fuerteventura. Sara had na een hele namiddag shoppen prachtige outfits gevonden. De mooiste outfit was het galajurk die ze van Esther gekregen had. Ze wou het eerst niet aannemen, maar Esther garandeerde haar dat de jurk daarna voor het bedrijf kon gebruikt worden. Ze had de jurk juist aan toen er op de deur werd geklopt. “De deur is open.” riep ze. Het was Jacob. “Saartje, je ziet er prachtig uit.” zei hij. “Jacob, dank je, maar kan je me helpen met de ritssluiting?” Jacob stapte op haar af en deed de ritssluiting toe. Daarna kuste hij haar in de hals. Sara draaide zich om. “Ik ben hier ni goe in.” Jacob ging naar haar gezicht en kuste haar zachtjes op de mond. Sara kuste terug en de kus werd intenser… Enkele ogenblikken later lagen ze beide op bed. Sara knoopte eerst Jacob’s hemd los en daarna wou ze haar jurk ontritsen, maar net op dat moment zag ze de manchetknoop van Simon op de nachttafeltje liggen. Jacob had zich rechtgezet en was haar nog steeds aan het kussen. “Stop. Nee.” zei Sara. “Stop, nee, stoppen.” Ze duwde Jacob weg en ging op de rand van het bed zitten. “Saartje, wat scheelt er?” vroeg Jacob. “Het is ni jouw fout. Het is de mijne. Ik wil je ni gebruiken om Simon vergeten. Ik denk da we alles beter op zijn tijd toen.” legde ze uit. “Simon? Ik begrijp het.” Jacob stond recht om de kamer te verlaten. “Jacob, ik wil wel nog vrienden blijven en misschien da het later meer wordt.” Jacob knikte en verliet de kamer.
Julie zat in haar woonkamer te genieten van Tim. Ze had net de test gedaan en was samen met Tim op het resultaat aan het wachten. Ze waren beide nerveus. De minuten waren voorbij en Julie nam de test en bekeek het resultaat. Positief. “Ik word mama.” zei ze. Tim knuffelde haar en wenste haar proficiat. “En mag ik de papa worden?” vroeg hij. “Zou jij een kind van een ander kunnen opvoeden als je eigen kind?” “Ja, waarom niet.” Hij kuste Julie, maar die kus duurde niet lang. Julie’s GSM ging af. “Julie De Roose, goeiavond.” “Julie, Sara hier. Sorry da ik nu pas terugbel, maar ben op zakenreis.” “Sara… Het is ni erg, maar ik had gehoopt da ge da contract ni vergeten waard.” “Oh, ik ging die mail doorsturen. Ik zal het doen als ik terug in België ben.” “Neenee, het hoeft niet. Ik ben zelf terug in het land. Wanneer ben jij trouwens terug thuis.” “Morgenvroeg vertrek ik hier en morgenavond ben ik thuis.” “Morgen al?” “Ja, kan ik morgenavond even langskomen.” vroeg Sara. “Ja das goed. Ik zie je morgen en kom maar gewoon binnen e. Ge hebt de sleutel e.” “Oké das in orde. Tot morgen.” “Tot morgen.” Julie hing op en gaf Tim weer haar volle aandacht. “En waar waren wij gebleven. “Ik denk hier.” zei Tim terwijl hij haar begon te kussen.
In de Chocolat zat Arne met Thomas te praten… Thomas was net terug uit het buitenland. Hij was op de vlucht voor de politie, maar was ziek geworden. Hij was ondertussen opgenomen geweest in het ziekenhuis en de politie had de werkelijke dader van de diefstal van Alexander gearresteerd. Thomas was opgelucht, maar toch zat hij er treurig bij. Ann had iemand anders en daarmee moest hij nu leven. “Thomas, er zal nog wel iemand rondlopen die bij jouw past. Kent ge de zegswijze ni: Op elk potteke past een dekseltje, dus ook op die van jouw.” “Oké, Arne, maar Ann, Ann was alles voor mij. Zeg maar genoeg gebabbeld over mij. Hebt gij het al gehoord van Sara.” zei Thomas. “Sara? Wa is er me Sara?” vroeg Arne verbaasd. “Présence zou haar willen aanklagen voor fraude.” “Présence Sara aanklagen voor fraude. En hoe zeker zijt ge?” “Wel ik weet het van mijn ma, die het weet van Lut en die weet het van Hans en die weet het van Britt.” “Britt zegt ge, dan kan het kloppen. Ik kan beter Sara bellen.” Arne nam zijn GSM en net op het moment da hij Sara’s nummer wou intoetsen, twijfelde hij. “Ik kan maar beter wachten tot morgen. Ik moet haar nu ni onnodig op stang jagen.” Hij stak zijn GSM weg en keek Thomas aan. Hij was er toch niet gerust op.
In Antwerpen was de avond gevallen, maar ook in Fuerteventura. Sara had na een hele namiddag shoppen prachtige outfits gevonden. De mooiste outfit was het galajurk die ze van Esther gekregen had. Ze wou het eerst niet aannemen, maar Esther garandeerde haar dat de jurk daarna voor het bedrijf kon gebruikt worden. Ze had de jurk juist aan toen er op de deur werd geklopt. “De deur is open.” riep ze. Het was Jacob. “Saartje, je ziet er prachtig uit.” zei hij. “Jacob, dank je, maar kan je me helpen met de ritssluiting?” Jacob stapte op haar af en deed de ritssluiting toe. Daarna kuste hij haar in de hals. Sara draaide zich om. “Ik ben hier ni goe in.” Jacob ging naar haar gezicht en kuste haar zachtjes op de mond. Sara kuste terug en de kus werd intenser… Enkele ogenblikken later lagen ze beide op bed. Sara knoopte eerst Jacob’s hemd los en daarna wou ze haar jurk ontritsen, maar net op dat moment zag ze de manchetknoop van Simon op de nachttafeltje liggen. Jacob had zich rechtgezet en was haar nog steeds aan het kussen. “Stop. Nee.” zei Sara. “Stop, nee, stoppen.” Ze duwde Jacob weg en ging op de rand van het bed zitten. “Saartje, wat scheelt er?” vroeg Jacob. “Het is ni jouw fout. Het is de mijne. Ik wil je ni gebruiken om Simon vergeten. Ik denk da we alles beter op zijn tijd toen.” legde ze uit. “Simon? Ik begrijp het.” Jacob stond recht om de kamer te verlaten. “Jacob, ik wil wel nog vrienden blijven en misschien da het later meer wordt.” Jacob knikte en verliet de kamer.
Julie zat in haar woonkamer te genieten van Tim. Ze had net de test gedaan en was samen met Tim op het resultaat aan het wachten. Ze waren beide nerveus. De minuten waren voorbij en Julie nam de test en bekeek het resultaat. Positief. “Ik word mama.” zei ze. Tim knuffelde haar en wenste haar proficiat. “En mag ik de papa worden?” vroeg hij. “Zou jij een kind van een ander kunnen opvoeden als je eigen kind?” “Ja, waarom niet.” Hij kuste Julie, maar die kus duurde niet lang. Julie’s GSM ging af. “Julie De Roose, goeiavond.” “Julie, Sara hier. Sorry da ik nu pas terugbel, maar ben op zakenreis.” “Sara… Het is ni erg, maar ik had gehoopt da ge da contract ni vergeten waard.” “Oh, ik ging die mail doorsturen. Ik zal het doen als ik terug in België ben.” “Neenee, het hoeft niet. Ik ben zelf terug in het land. Wanneer ben jij trouwens terug thuis.” “Morgenvroeg vertrek ik hier en morgenavond ben ik thuis.” “Morgen al?” “Ja, kan ik morgenavond even langskomen.” vroeg Sara. “Ja das goed. Ik zie je morgen en kom maar gewoon binnen e. Ge hebt de sleutel e.” “Oké das in orde. Tot morgen.” “Tot morgen.” Julie hing op en gaf Tim weer haar volle aandacht. “En waar waren wij gebleven. “Ik denk hier.” zei Tim terwijl hij haar begon te kussen.
In de Chocolat zat Arne met Thomas te praten… Thomas was net terug uit het buitenland. Hij was op de vlucht voor de politie, maar was ziek geworden. Hij was ondertussen opgenomen geweest in het ziekenhuis en de politie had de werkelijke dader van de diefstal van Alexander gearresteerd. Thomas was opgelucht, maar toch zat hij er treurig bij. Ann had iemand anders en daarmee moest hij nu leven. “Thomas, er zal nog wel iemand rondlopen die bij jouw past. Kent ge de zegswijze ni: Op elk potteke past een dekseltje, dus ook op die van jouw.” “Oké, Arne, maar Ann, Ann was alles voor mij. Zeg maar genoeg gebabbeld over mij. Hebt gij het al gehoord van Sara.” zei Thomas. “Sara? Wa is er me Sara?” vroeg Arne verbaasd. “Présence zou haar willen aanklagen voor fraude.” “Présence Sara aanklagen voor fraude. En hoe zeker zijt ge?” “Wel ik weet het van mijn ma, die het weet van Lut en die weet het van Hans en die weet het van Britt.” “Britt zegt ge, dan kan het kloppen. Ik kan beter Sara bellen.” Arne nam zijn GSM en net op het moment da hij Sara’s nummer wou intoetsen, twijfelde hij. “Ik kan maar beter wachten tot morgen. Ik moet haar nu ni onnodig op stang jagen.” Hij stak zijn GSM weg en keek Thomas aan. Hij was er toch niet gerust op.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 31
De ochtend brak aan… In Fuerteventura was Sara aan het slapen, naast haar lag Jacob… Hij was haar aan het bekijken. Hij was blij dat ze vrienden gingen blijven. Sara was zo lief en zo mooi, langs binnen en langs buiten. Sara werd wakker. “Goeiemorgen…” zei Sara. “Ik ben blij da ik je kan vertrouwen.” “Ik ben blij dat je mij vertrouwt.” Het was zo zalig gisterenavond. Sara had heel de avond met Jacob gedanst en gebabbeld. En toen het feestje voorbij was, had ze hem gevraagd of hij bij haar op de hotelkamer kwam slapen. Enkel slapen, hij had toegezegd. Nu was het morgen en ze hadden niets gedaan, behalve slapen. “Ik moet mij gaan klaarmaken. Kan ik hier douchen?” vroeg Jacob. “Ja, natuurlijk.”
Julie kwam aan op Présence, ze was overgelukkig en zelfs Britt zag dit. “Amaai, ge zijt zo gelukkig. En mag ik weten waarom?” “Nee, Brittje, ge moogt da ni weten, maar wa ge wel moogt zeggen is of da Helena al aanwezig is.” Britt was al gewoon dat ze niets mocht weten, maar nu overdreef Julie wel. “Ja, Helena is er. Ze zit in de vergaderzaal en waarom mag ik het niet weten?” “Omdat ik het eerst aan mijn beste vrienden wil vertellen. En dat zijn Simon en Helena.” Julie stapte richting vergaderzaal en klopte op de deur.
Helena zat te werken toen er op de deur werd geklopt. “Binnen!” riep ze. Julie kwam binnengestapt. “Hey, ik zou me jouw willen praten.” zei Julie. Helena wees een stoel aan. “Zet je en vertel het eens.” “Wel euhm… Het zit zo. Ik ben toen ik een paar dagen in Florida was met James naar bed geweest.” “Julie, da ben ik ni van je gewoon.” zei Helena verbaasd. “Ik weet het, maar het overkwam mij plots en ik kon geen nee zeggen. Maar wa ik je wou vertellen is. Die vrijpartij heeft zo zijn gevolgen.” “Je bent toch ni zwanger?” vroeg Helena. “Jawel, en ik ben van plan om het kind te houden.” Julie ging Helena ook vertellen dat ze een oude liefde heeft teruggevonden. “Ga je het kind alleen opvoeden?” “Niet alleen, ik ben een paar dagen geleden een oude liefde tegen het lijf gelopen en eigenlijk is het zoals toen. We zijn smoorverliefd en hij wil het kind opvoeden alsof het van hem was. Ik ben gelukkig, Helena, heel gelukkig.” “Ik ben blij voor je.” Helena omhelsde Julie, die ondertussen aan het huilen was. Niet van verdriet, maar van geluk. Ze had gisterenavond nog met Tim gebabbeld en hem gevraagd dat zij zowel de peter als de meter mocht kiezen. Maar daar wrong dan toch ook het schoentje… Ze wou zowel Helena als Sara als meter en als peter wou ze Simon. “Helena… Ik had gisteren gedacht om jouw als meter te vragen, maar…” “Maar er is nog Sara.” onderbrak Helena. “Da is zo… Dus vind je het erg, da ik Sara vraag?” Julie voelde zich schuldig. Helena had haar terug aangenomen, ook al wist ze dat ze familie was van Sara en die was niet geliefd bij Helena. “Natuurlijk ni. Sara is familie en ik ben blij da je ook aan mij gedacht hebt.” Julie was opgelucht. “En weet ge ook al wie de peter is?” vroeg Helena. “Ja, da wordt Simon. Simon en ik zijn goeie vrienden geworden het laatste half jaar.” “Ik weet het… Ik ben blij voor hem en Simon is als een broer voor mij. Dus zo ben ik ook familie van jouw kindje e.” Julie glimlachte. Ze was opgelucht da het gesprek goed was meegevallen. Ze verliet de vergaderzaal en ging naar haar kantoor.
Sara was terug in slaap gevallen nadat Jacob haar kamer had verlaten. Plotseling ging haar GSM af, halfslapend nam ze op. “Hallo.” mompelde ze. “Sara, Arne hier e.” “Hey Arne.” “Sara, vertel me da ge snel naar huis komt.” “Ik kom vandaag naar huis.” “Das goe. Das heel goe.” “Is het daarvoor da ge belde?” “Nee, maar het is erg, dus als ge wilt da ik het ni vertel, dan vertel ik het ni.” “Arne, vertel het maar.” “Présence wil je aanklagen voor fraude.” Sara was plots klaarwakker. “Mij aanklagen. Van wie weet gij da?” “Van Thomas en die weet het viavia van Britt.” “Dus het kan een roddel zijn?” zei Sara. “Da kan ja, maar ik zou het zekere voor het onzekere nemen en dus ben ik opgelucht da ge vandaag naar huis komt.” “Ja, tot vanavond, Arne.” Sara hing op… Wat ze ook deed of doet. Présence blijft haar achtervolgen.
Ze ging naar de badkamer en kleedde haar terug in haar oude kleding. Ze deed zelfs haar lenzen niet in. Zo ging ze naar de ontbijttafel, waar zowel Jacob als Esther haar verbaasd aankeken. “Sara?” vroeg Esther. “Ik wil het er nu ni over hebben.” Jacob drong erop aan. “Saartje, wat scheelt er?” “Présence blijft mij achtervolgen. Ze klagen mij aan voor fraude.” “Sara ge moogt je ni zo laten gaan.” zei Esther. Ze wilden nog iets zeggen, maar Sara’s GSM ging af. “Het is Simon.” zei Sara en ze stond op en ging even apart staan. “Simon.” zei ze. “Sara, ge neemt op.” zei Simon aan de andere kant van de lijn. “Ja ik neem op. Waarom belt ge mij.” “Ik weet ni of ge het weet, maar Présence wil je aanklagen.” “Ja ik heb ervan gehoord. Is da uw idee?” “Nee, ik zou een minnelijke schikking willen voorstellen.” “Welke minnelijke schikking?” “Daarvoor zou ik willen da ge terugkomt.” zei Simon. “Ik zal wel zien Simon.” Sara hing op.
De ochtend brak aan… In Fuerteventura was Sara aan het slapen, naast haar lag Jacob… Hij was haar aan het bekijken. Hij was blij dat ze vrienden gingen blijven. Sara was zo lief en zo mooi, langs binnen en langs buiten. Sara werd wakker. “Goeiemorgen…” zei Sara. “Ik ben blij da ik je kan vertrouwen.” “Ik ben blij dat je mij vertrouwt.” Het was zo zalig gisterenavond. Sara had heel de avond met Jacob gedanst en gebabbeld. En toen het feestje voorbij was, had ze hem gevraagd of hij bij haar op de hotelkamer kwam slapen. Enkel slapen, hij had toegezegd. Nu was het morgen en ze hadden niets gedaan, behalve slapen. “Ik moet mij gaan klaarmaken. Kan ik hier douchen?” vroeg Jacob. “Ja, natuurlijk.”
Julie kwam aan op Présence, ze was overgelukkig en zelfs Britt zag dit. “Amaai, ge zijt zo gelukkig. En mag ik weten waarom?” “Nee, Brittje, ge moogt da ni weten, maar wa ge wel moogt zeggen is of da Helena al aanwezig is.” Britt was al gewoon dat ze niets mocht weten, maar nu overdreef Julie wel. “Ja, Helena is er. Ze zit in de vergaderzaal en waarom mag ik het niet weten?” “Omdat ik het eerst aan mijn beste vrienden wil vertellen. En dat zijn Simon en Helena.” Julie stapte richting vergaderzaal en klopte op de deur.
Helena zat te werken toen er op de deur werd geklopt. “Binnen!” riep ze. Julie kwam binnengestapt. “Hey, ik zou me jouw willen praten.” zei Julie. Helena wees een stoel aan. “Zet je en vertel het eens.” “Wel euhm… Het zit zo. Ik ben toen ik een paar dagen in Florida was met James naar bed geweest.” “Julie, da ben ik ni van je gewoon.” zei Helena verbaasd. “Ik weet het, maar het overkwam mij plots en ik kon geen nee zeggen. Maar wa ik je wou vertellen is. Die vrijpartij heeft zo zijn gevolgen.” “Je bent toch ni zwanger?” vroeg Helena. “Jawel, en ik ben van plan om het kind te houden.” Julie ging Helena ook vertellen dat ze een oude liefde heeft teruggevonden. “Ga je het kind alleen opvoeden?” “Niet alleen, ik ben een paar dagen geleden een oude liefde tegen het lijf gelopen en eigenlijk is het zoals toen. We zijn smoorverliefd en hij wil het kind opvoeden alsof het van hem was. Ik ben gelukkig, Helena, heel gelukkig.” “Ik ben blij voor je.” Helena omhelsde Julie, die ondertussen aan het huilen was. Niet van verdriet, maar van geluk. Ze had gisterenavond nog met Tim gebabbeld en hem gevraagd dat zij zowel de peter als de meter mocht kiezen. Maar daar wrong dan toch ook het schoentje… Ze wou zowel Helena als Sara als meter en als peter wou ze Simon. “Helena… Ik had gisteren gedacht om jouw als meter te vragen, maar…” “Maar er is nog Sara.” onderbrak Helena. “Da is zo… Dus vind je het erg, da ik Sara vraag?” Julie voelde zich schuldig. Helena had haar terug aangenomen, ook al wist ze dat ze familie was van Sara en die was niet geliefd bij Helena. “Natuurlijk ni. Sara is familie en ik ben blij da je ook aan mij gedacht hebt.” Julie was opgelucht. “En weet ge ook al wie de peter is?” vroeg Helena. “Ja, da wordt Simon. Simon en ik zijn goeie vrienden geworden het laatste half jaar.” “Ik weet het… Ik ben blij voor hem en Simon is als een broer voor mij. Dus zo ben ik ook familie van jouw kindje e.” Julie glimlachte. Ze was opgelucht da het gesprek goed was meegevallen. Ze verliet de vergaderzaal en ging naar haar kantoor.
Sara was terug in slaap gevallen nadat Jacob haar kamer had verlaten. Plotseling ging haar GSM af, halfslapend nam ze op. “Hallo.” mompelde ze. “Sara, Arne hier e.” “Hey Arne.” “Sara, vertel me da ge snel naar huis komt.” “Ik kom vandaag naar huis.” “Das goe. Das heel goe.” “Is het daarvoor da ge belde?” “Nee, maar het is erg, dus als ge wilt da ik het ni vertel, dan vertel ik het ni.” “Arne, vertel het maar.” “Présence wil je aanklagen voor fraude.” Sara was plots klaarwakker. “Mij aanklagen. Van wie weet gij da?” “Van Thomas en die weet het viavia van Britt.” “Dus het kan een roddel zijn?” zei Sara. “Da kan ja, maar ik zou het zekere voor het onzekere nemen en dus ben ik opgelucht da ge vandaag naar huis komt.” “Ja, tot vanavond, Arne.” Sara hing op… Wat ze ook deed of doet. Présence blijft haar achtervolgen.
Ze ging naar de badkamer en kleedde haar terug in haar oude kleding. Ze deed zelfs haar lenzen niet in. Zo ging ze naar de ontbijttafel, waar zowel Jacob als Esther haar verbaasd aankeken. “Sara?” vroeg Esther. “Ik wil het er nu ni over hebben.” Jacob drong erop aan. “Saartje, wat scheelt er?” “Présence blijft mij achtervolgen. Ze klagen mij aan voor fraude.” “Sara ge moogt je ni zo laten gaan.” zei Esther. Ze wilden nog iets zeggen, maar Sara’s GSM ging af. “Het is Simon.” zei Sara en ze stond op en ging even apart staan. “Simon.” zei ze. “Sara, ge neemt op.” zei Simon aan de andere kant van de lijn. “Ja ik neem op. Waarom belt ge mij.” “Ik weet ni of ge het weet, maar Présence wil je aanklagen.” “Ja ik heb ervan gehoord. Is da uw idee?” “Nee, ik zou een minnelijke schikking willen voorstellen.” “Welke minnelijke schikking?” “Daarvoor zou ik willen da ge terugkomt.” zei Simon. “Ik zal wel zien Simon.” Sara hing op.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 32
Julie ging naar Simon’s kantoor. Ze was nog is langs Britt gepasseerd voor de post en Britt was nog steeds aan het zagen over waarom ze zo gelukkig was. Julie hield voet bij stuk en Britt zou niet van haar te weten komen dat ze zwanger is.
Julie ging het kamer binnen en hoorde Simon Sara zeggen. Hij draaide zich om. “Julie, alles goed?” “Ja, en me jou?” “Goe, behalve da ik Sara ni kan bereiken. Alhoewel ni bereiken is veel gezegd. Ik zou moeten weten wanneer ze terug komt. Weet gij soms iets?” Julie wist iets ja, maar ze zou niets zeggen. Ze vond da beter zo, Sara zou haar wurgen als ze Simon verteld had da ze vandaag nog naar huis kwam. “Nee, ik weet van niets. Ik heb Sara al meer dan 2 weken ni gehoord of gezien.” “Ach ja, ander onderwerp. Hoe is het met de zwangerschap. Heb je nu de test gedaan?” vroeg Simon. “Ja, en ik word mama en Tim word papa. Hij wil het kind opvoeden, alsof het van hem is. Ben ik blij.” Simon wist nog niet hoe de oude vlam van Julie noemde, maar nu hoorde hij de naam en die kwam bekend voor. Julie zag dat het gezicht van Simon vertrok. “Ge zijt toch wel blij voor mij?” “Jaja, maar die naam kwam mij bekend voor.” “Welke naam?” “Tim… Het is precies of ik die al gehoord heb.” zei Simon. “Da kan nu wel e. Mijne Tim zal wel ni de enige op de aardbol zijn.” “Das waar.” Simon ging zitten. “Hebt ge nog post voor mij?” “Ik heb de post nog ni bekeken, maar ik heb wel ander nieuws.” zei Julie. “Ah ja… Gaat gij de nieuwe Britt worden?” “Ik hoop van ni, want 1 Britt is al meer dan genoeg op Présence. Denkt ge ni?” “Ja, das waar, maar wa is je nieuws nu?” “Wel, het is misschien nog vroeg da ik het vraag, maar ik doe het toch. Wilt gij, Simon Van Wijck, de peter worden van mijn kindje?” Simon was verbaasd van de vraag, maar was toch wel blij dat Julie aan hem vroeg. “Ik, peter? Maar natuurlijk wil ik da.” Simon stond op en omhelsde Julie. “Ik ben zo blij voor je. Ik hoop da het allemaal meevalt.”
In Fuerteventura stonden Esther en Sara op het punt om te vertrekken. Ze waren in Sara’s hotelkamer haar koffers aan het pakken. Sara was verbaasd toen ze hier aankwam, had ze maar 1 klein, versleten koffertje. Nu had ze dat koffertje en 2 grote, nieuwe koffers. “Esther, ge had da ni moeten doen.” “Sara, toch wel, hoe had ge da allemaal mee naar huis genomen?” “Das waar.” Sara had haar oude outfit omgeruild voor een rood kleedje en haar bril omgewisseld voor haar lenzen. Toen ging ze haar oude kleding in haar klein koffertje leggen. Toen ze de kleding aan het opvouwen was, bedacht ze net iets. “Eigenlijk doe ik die toch ni aan e.” Ze verfrommelde de kleding en gooide die in het koffertje. Esther moest er mee lachen. “Voila, je koffers zijn gepakt. We kunnen vertrekken.” zei Esther. “Ja, maar eerst afscheid nemen van Marriëlle en Jacob e.” “Ja, oké, maar die wachten beneden.” Ze gingen naar de lift en gingen naar de uitgang van het hotel daar stonden Jacob en Marriëlle al. Esther had voor ze Sara’s koffers pakte aan de balie gevraagd of ze een taxi belde. Die kon elk moment aankomen. Esther stond al bij Jacob en Marriëlle en Sara besloot om nu een beslissing te nemen. Ze nam haar GSM en toetste het nummer van Simon in. Enkele tellen later hoorde ze zijn stem. “Sara?” zei die stem. “Simon, euhm… ik wil morgen bijeenkomen voor een vergadering om over die aanklacht te praten. Kunt gij da regelen?” “Oké, wanneer?” “10u.” “Morgen om 10u, das in orde. Ik regel alles. Dag Sara.” Simon had al opgehangen, maar Sara wist dat Simon anders klonk. Ze ging er niet over piekeren, nu ging ze eerst haar advocaat bellen. Ze toetste het nummer in en enkele tellen later kreeg ze de voice-mail. Ze hing op, ze zou later wel is terugbellen.
In het kantoor van Simon had Julie heel het gesprek gehoord. “Moet ik die vergadering regelen?” “Nee, ik zal da regelen. Sara heeft het aan mij gevraagd.” “Oké, het was maar een vraag. Ik ga de post is bekijken e.” Julie ging naar haar kantoor. Simon opende zijn laptop en ging naar zijn mailbox… Hij stelde een mail op en stuurde die naar alle directieleden. ‘Geachte directieleden,
Morgen om 10u wordt er een vergadering bijeengeroepen om met de eigenares van Ecomoda, Sara De Roose, de zaken te regelen. Iedereen is verplicht om aanwezig te zijn.
Hoogachtend
Simon Van Wijck’
Hij klikte op verzenden. Hij had hier een dubbel gevoel bij. Deels was hij blij dat hij dat hij Sara ging terugzien, langs de andere kant had Sara wel een bom laten ontploffen op Présence….Wat zou het morgen allemaal worden? Dat was afwachten geblazen. Hij ging nog gauw aan Julie vragen of ze morgen ook op de vergadering kon zijn. Ze stemde toe.
Julie ging naar Simon’s kantoor. Ze was nog is langs Britt gepasseerd voor de post en Britt was nog steeds aan het zagen over waarom ze zo gelukkig was. Julie hield voet bij stuk en Britt zou niet van haar te weten komen dat ze zwanger is.
Julie ging het kamer binnen en hoorde Simon Sara zeggen. Hij draaide zich om. “Julie, alles goed?” “Ja, en me jou?” “Goe, behalve da ik Sara ni kan bereiken. Alhoewel ni bereiken is veel gezegd. Ik zou moeten weten wanneer ze terug komt. Weet gij soms iets?” Julie wist iets ja, maar ze zou niets zeggen. Ze vond da beter zo, Sara zou haar wurgen als ze Simon verteld had da ze vandaag nog naar huis kwam. “Nee, ik weet van niets. Ik heb Sara al meer dan 2 weken ni gehoord of gezien.” “Ach ja, ander onderwerp. Hoe is het met de zwangerschap. Heb je nu de test gedaan?” vroeg Simon. “Ja, en ik word mama en Tim word papa. Hij wil het kind opvoeden, alsof het van hem is. Ben ik blij.” Simon wist nog niet hoe de oude vlam van Julie noemde, maar nu hoorde hij de naam en die kwam bekend voor. Julie zag dat het gezicht van Simon vertrok. “Ge zijt toch wel blij voor mij?” “Jaja, maar die naam kwam mij bekend voor.” “Welke naam?” “Tim… Het is precies of ik die al gehoord heb.” zei Simon. “Da kan nu wel e. Mijne Tim zal wel ni de enige op de aardbol zijn.” “Das waar.” Simon ging zitten. “Hebt ge nog post voor mij?” “Ik heb de post nog ni bekeken, maar ik heb wel ander nieuws.” zei Julie. “Ah ja… Gaat gij de nieuwe Britt worden?” “Ik hoop van ni, want 1 Britt is al meer dan genoeg op Présence. Denkt ge ni?” “Ja, das waar, maar wa is je nieuws nu?” “Wel, het is misschien nog vroeg da ik het vraag, maar ik doe het toch. Wilt gij, Simon Van Wijck, de peter worden van mijn kindje?” Simon was verbaasd van de vraag, maar was toch wel blij dat Julie aan hem vroeg. “Ik, peter? Maar natuurlijk wil ik da.” Simon stond op en omhelsde Julie. “Ik ben zo blij voor je. Ik hoop da het allemaal meevalt.”
In Fuerteventura stonden Esther en Sara op het punt om te vertrekken. Ze waren in Sara’s hotelkamer haar koffers aan het pakken. Sara was verbaasd toen ze hier aankwam, had ze maar 1 klein, versleten koffertje. Nu had ze dat koffertje en 2 grote, nieuwe koffers. “Esther, ge had da ni moeten doen.” “Sara, toch wel, hoe had ge da allemaal mee naar huis genomen?” “Das waar.” Sara had haar oude outfit omgeruild voor een rood kleedje en haar bril omgewisseld voor haar lenzen. Toen ging ze haar oude kleding in haar klein koffertje leggen. Toen ze de kleding aan het opvouwen was, bedacht ze net iets. “Eigenlijk doe ik die toch ni aan e.” Ze verfrommelde de kleding en gooide die in het koffertje. Esther moest er mee lachen. “Voila, je koffers zijn gepakt. We kunnen vertrekken.” zei Esther. “Ja, maar eerst afscheid nemen van Marriëlle en Jacob e.” “Ja, oké, maar die wachten beneden.” Ze gingen naar de lift en gingen naar de uitgang van het hotel daar stonden Jacob en Marriëlle al. Esther had voor ze Sara’s koffers pakte aan de balie gevraagd of ze een taxi belde. Die kon elk moment aankomen. Esther stond al bij Jacob en Marriëlle en Sara besloot om nu een beslissing te nemen. Ze nam haar GSM en toetste het nummer van Simon in. Enkele tellen later hoorde ze zijn stem. “Sara?” zei die stem. “Simon, euhm… ik wil morgen bijeenkomen voor een vergadering om over die aanklacht te praten. Kunt gij da regelen?” “Oké, wanneer?” “10u.” “Morgen om 10u, das in orde. Ik regel alles. Dag Sara.” Simon had al opgehangen, maar Sara wist dat Simon anders klonk. Ze ging er niet over piekeren, nu ging ze eerst haar advocaat bellen. Ze toetste het nummer in en enkele tellen later kreeg ze de voice-mail. Ze hing op, ze zou later wel is terugbellen.
In het kantoor van Simon had Julie heel het gesprek gehoord. “Moet ik die vergadering regelen?” “Nee, ik zal da regelen. Sara heeft het aan mij gevraagd.” “Oké, het was maar een vraag. Ik ga de post is bekijken e.” Julie ging naar haar kantoor. Simon opende zijn laptop en ging naar zijn mailbox… Hij stelde een mail op en stuurde die naar alle directieleden. ‘Geachte directieleden,
Morgen om 10u wordt er een vergadering bijeengeroepen om met de eigenares van Ecomoda, Sara De Roose, de zaken te regelen. Iedereen is verplicht om aanwezig te zijn.
Hoogachtend
Simon Van Wijck’
Hij klikte op verzenden. Hij had hier een dubbel gevoel bij. Deels was hij blij dat hij dat hij Sara ging terugzien, langs de andere kant had Sara wel een bom laten ontploffen op Présence….Wat zou het morgen allemaal worden? Dat was afwachten geblazen. Hij ging nog gauw aan Julie vragen of ze morgen ook op de vergadering kon zijn. Ze stemde toe.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 33
De avond was gevallen en in het huisje van Hans zaten zowel Lut als Arne, als hijzelf te wachten. Het was een week geleden dat ze Sara nog gezien hadden. Arne was bezorgd, misschien had hij deze morgen niets moeten vertellen over die aanklacht. Hans was aan het bellen. “Weeral voice-mail.” zei hij toen hij opging. “Misschien is Julie nog aan het werken.” zei Lut. “Ja, oké, maar haar nicht komt thuis dan kan ze toch even afkomen e.” Plotseling ging de deur van de keuken open. Lut, Hans en Arne waren verbaasd. “Hey vake.” zei Sara. “Saraatje, ge ziet er prachtig uit. Kom hier.” Hans knuffelde zijn dochter bijna dood. “Vake, mag ik nog tegen de andere goeiendag zeggen?” Hans liet haar los en Sara stapte naar Lut en kuste haar. Ze wou naar Arne stappen, maar die was ondertussen naar de deur gewandeld. “En nu wilt nu de echte Sara binnenkomen.” zei hij. “Arne…” lachte Sara. Ze ging ook naar de deur, knuffelde Arne en nam dan haar koffers. Ze had er nog maar 2 over, want haar oude versleten koffertje heeft ze achtergelaten op Fuerteventura. “Wa is da?” vroeg Hans. “Da zijn mijn nieuwe koffers. Ik heb zoveel nieuwe kleren da ik het ni meer in mijn oude koffertje kreeg.” Iedereen lachte. “Ge zijt helemaal verandert.” zei Lut. “Ja, maar haar beugel heeft ze nog.” zei Arne. “Ja, maar ni voor lang, want ik ga straks naar de tandarts.” “Ah ja Sara, vanavond komt die van de keukens met de plannen.” zei Hans. “Om hoe laat?” vroeg Sara. “Tegen een uur of acht.” “Oei, ik moet over een halfuur al vertrekken. Ik heb na de tandarts nog een afspraak me Julie.” “Ah ja, da wist ik ni. Als ik da had geweten, dan had ik die ni proberen te bellen. Ik krijg die maar ni te pakken.” Sara stond op en ging met haar koffers naar de trap. “Ik heb ze gisteren gebeld en ik ga er straks langs.” Daarna ging ze naar haar kamer.
Op Présence waren zowel Julie als Simon nog aan het werken. Simon was een oplossing aan het zoeken om de aanklacht te laten vallen, maar vond niets. De aanklacht bleef bestaan, wat hij ook zou doen. In het kantoortje ernaast zat Julie, ze was juist bezig met de laptop af te sluiten en zich klaar te maken om naar huis te gaan. Ze wou nog eerst Tim zien voor Sara er was. Simon kwam binnen. “Oh, ge zijt al door of wa?” vroeg hij. “Ja, ik heb nog afgesproken me een vriendin die ik al lang ni meer heb gezien. En ik wil Tim ook nog zien.” Julie wou nog ni vertellen da Sara vanavond langs haar zou komen. “Ah ja, ga maar. Ge zijt al aan het overwerken dus. Ik kan je ni langer hier houden e.” Julie zag dat er iets scheelde, maar ze had geen tijd meer. Hans had haar al heel de avond gebeld en dat wilde zeggen dat Sara al terug was. “Weet ge, morgen zal ik extra vroeg komen. Kunnen we nog wa praten, want ik zie da er iets scheelt.” Ze wandelde richting deur en kuste Simon op de wang. “Tot morgen.” zei ze. “Tot morgen.” mompelde Simon. Simon wou haar vertellen dat er niets anders op zat dan om met de aanklacht van Alexander door te gaan, maar Julie had geen tijd en hij wou haar niet ophouden. Hij zou het haar morgen wel vertellen.
Sara was aan het wandelen aan de Schelde… Ze had net een sms gekregen van Julie. Ze was pas over 10min thuis. Zo kon ze nog even haar gedachten even verzetten. Ze was nog steeds niet bekomen van het nieuws van vanmorgen. Ze wandelde over het zuiderterras richting de Suikerrui. Toen liep ze de straat die evenwijdig liep met de kaaien over. Ze was bijna aan het appartement van Julie. Nog een paar minuutjes.
Enkele minuutjes later kwam ze aan het appartement en nam ze de sleutels om de deur te openen. Ze wandelde de hal in en ging naar de lift. Ze drukte op de knop. Ze moest even wachten, maar dan gingen de deuren van de lift open. Ze stapte erin. Ze was benieuwd hoe Julie haar nieuwe look zou vinden. Ze stapte uit de lift en liep naar de deur van Julie’s appartement. Ze opende die en zocht naar Julie. “Julie, ik ben er. Waar zijt ge?” Julie was aan het afwassen. “In de keuken. Kom maar naar hier.” Sara wandelde richting keuken. “Sinds wanneer waste gij af? Gij hebt toch een afwasmachine?” “Er is iets mis mee, morgen komt de mecanicien. Ik ben blij da ge gekomen zijt.” Julie draaide zich nu pas om en zag Sara in het deurgat staan. Julie was verbaasd. “Sara, zijt gij da?” zei ze stomverbaasd. “Ja, ik ben het.” “Draai is een keer rond.” Sara deed dat en was blij met de reactie van Julie. “Ge ziet er fantastisch uit. Wauw. Ik ben benieuwd wa ze morgen op Présence gaan zeggen.” Nu was Sara verbaasd. “Hoe weet gij da ik morgen naar Présence kom?” “Ik ben door Helena terug aangenomen als assistente van Simon.” zei Julie schuldig. “Gij hebt mijn job nu. Ach ge hebt hetzelfde diploma als mij e.” “Ja, maar ik voelde mij toch schuldig. Ik wil jouw plaats ni innemen e.” “Ik weet het wel. Ik wil je iets vragen. Als je morgen op Présence komt, wil je dan zwijgen over mijn nieuwe look. Ik wil hun verbaasde gezichten zien.” “Oké, op 1 voorwaarde?” zei Julie. “En die is?” “Da gij de meter van mijn kind wordt.” “Zijt gij zwanger? Van wie?” “Van James, maar die weet het ni en zo wil ik het houden. Ik ben al blij da ik gescheiden ben van hem.” Sara was blij voor Julie en was blij dat Julie haar als meter had gevraagd. Ze omhelsde haar. “Ja, ik wil de meter worden van jouw kindje.” Julie was blij met het antwoord van Sara en ging naar de kast, nam 2 glazen en een fles champagne. “Dat moeten we vieren. Ze gingen naar de woonkamer, Julie deed de fles open en schonk de glazen in. “Op ons.” zei Julie. “Op jouw kindje.” Ze klonken op hun geluk en dronken van hun glas. Ze waren blij voor elkaar.
De avond was gevallen en in het huisje van Hans zaten zowel Lut als Arne, als hijzelf te wachten. Het was een week geleden dat ze Sara nog gezien hadden. Arne was bezorgd, misschien had hij deze morgen niets moeten vertellen over die aanklacht. Hans was aan het bellen. “Weeral voice-mail.” zei hij toen hij opging. “Misschien is Julie nog aan het werken.” zei Lut. “Ja, oké, maar haar nicht komt thuis dan kan ze toch even afkomen e.” Plotseling ging de deur van de keuken open. Lut, Hans en Arne waren verbaasd. “Hey vake.” zei Sara. “Saraatje, ge ziet er prachtig uit. Kom hier.” Hans knuffelde zijn dochter bijna dood. “Vake, mag ik nog tegen de andere goeiendag zeggen?” Hans liet haar los en Sara stapte naar Lut en kuste haar. Ze wou naar Arne stappen, maar die was ondertussen naar de deur gewandeld. “En nu wilt nu de echte Sara binnenkomen.” zei hij. “Arne…” lachte Sara. Ze ging ook naar de deur, knuffelde Arne en nam dan haar koffers. Ze had er nog maar 2 over, want haar oude versleten koffertje heeft ze achtergelaten op Fuerteventura. “Wa is da?” vroeg Hans. “Da zijn mijn nieuwe koffers. Ik heb zoveel nieuwe kleren da ik het ni meer in mijn oude koffertje kreeg.” Iedereen lachte. “Ge zijt helemaal verandert.” zei Lut. “Ja, maar haar beugel heeft ze nog.” zei Arne. “Ja, maar ni voor lang, want ik ga straks naar de tandarts.” “Ah ja Sara, vanavond komt die van de keukens met de plannen.” zei Hans. “Om hoe laat?” vroeg Sara. “Tegen een uur of acht.” “Oei, ik moet over een halfuur al vertrekken. Ik heb na de tandarts nog een afspraak me Julie.” “Ah ja, da wist ik ni. Als ik da had geweten, dan had ik die ni proberen te bellen. Ik krijg die maar ni te pakken.” Sara stond op en ging met haar koffers naar de trap. “Ik heb ze gisteren gebeld en ik ga er straks langs.” Daarna ging ze naar haar kamer.
Op Présence waren zowel Julie als Simon nog aan het werken. Simon was een oplossing aan het zoeken om de aanklacht te laten vallen, maar vond niets. De aanklacht bleef bestaan, wat hij ook zou doen. In het kantoortje ernaast zat Julie, ze was juist bezig met de laptop af te sluiten en zich klaar te maken om naar huis te gaan. Ze wou nog eerst Tim zien voor Sara er was. Simon kwam binnen. “Oh, ge zijt al door of wa?” vroeg hij. “Ja, ik heb nog afgesproken me een vriendin die ik al lang ni meer heb gezien. En ik wil Tim ook nog zien.” Julie wou nog ni vertellen da Sara vanavond langs haar zou komen. “Ah ja, ga maar. Ge zijt al aan het overwerken dus. Ik kan je ni langer hier houden e.” Julie zag dat er iets scheelde, maar ze had geen tijd meer. Hans had haar al heel de avond gebeld en dat wilde zeggen dat Sara al terug was. “Weet ge, morgen zal ik extra vroeg komen. Kunnen we nog wa praten, want ik zie da er iets scheelt.” Ze wandelde richting deur en kuste Simon op de wang. “Tot morgen.” zei ze. “Tot morgen.” mompelde Simon. Simon wou haar vertellen dat er niets anders op zat dan om met de aanklacht van Alexander door te gaan, maar Julie had geen tijd en hij wou haar niet ophouden. Hij zou het haar morgen wel vertellen.
Sara was aan het wandelen aan de Schelde… Ze had net een sms gekregen van Julie. Ze was pas over 10min thuis. Zo kon ze nog even haar gedachten even verzetten. Ze was nog steeds niet bekomen van het nieuws van vanmorgen. Ze wandelde over het zuiderterras richting de Suikerrui. Toen liep ze de straat die evenwijdig liep met de kaaien over. Ze was bijna aan het appartement van Julie. Nog een paar minuutjes.
Enkele minuutjes later kwam ze aan het appartement en nam ze de sleutels om de deur te openen. Ze wandelde de hal in en ging naar de lift. Ze drukte op de knop. Ze moest even wachten, maar dan gingen de deuren van de lift open. Ze stapte erin. Ze was benieuwd hoe Julie haar nieuwe look zou vinden. Ze stapte uit de lift en liep naar de deur van Julie’s appartement. Ze opende die en zocht naar Julie. “Julie, ik ben er. Waar zijt ge?” Julie was aan het afwassen. “In de keuken. Kom maar naar hier.” Sara wandelde richting keuken. “Sinds wanneer waste gij af? Gij hebt toch een afwasmachine?” “Er is iets mis mee, morgen komt de mecanicien. Ik ben blij da ge gekomen zijt.” Julie draaide zich nu pas om en zag Sara in het deurgat staan. Julie was verbaasd. “Sara, zijt gij da?” zei ze stomverbaasd. “Ja, ik ben het.” “Draai is een keer rond.” Sara deed dat en was blij met de reactie van Julie. “Ge ziet er fantastisch uit. Wauw. Ik ben benieuwd wa ze morgen op Présence gaan zeggen.” Nu was Sara verbaasd. “Hoe weet gij da ik morgen naar Présence kom?” “Ik ben door Helena terug aangenomen als assistente van Simon.” zei Julie schuldig. “Gij hebt mijn job nu. Ach ge hebt hetzelfde diploma als mij e.” “Ja, maar ik voelde mij toch schuldig. Ik wil jouw plaats ni innemen e.” “Ik weet het wel. Ik wil je iets vragen. Als je morgen op Présence komt, wil je dan zwijgen over mijn nieuwe look. Ik wil hun verbaasde gezichten zien.” “Oké, op 1 voorwaarde?” zei Julie. “En die is?” “Da gij de meter van mijn kind wordt.” “Zijt gij zwanger? Van wie?” “Van James, maar die weet het ni en zo wil ik het houden. Ik ben al blij da ik gescheiden ben van hem.” Sara was blij voor Julie en was blij dat Julie haar als meter had gevraagd. Ze omhelsde haar. “Ja, ik wil de meter worden van jouw kindje.” Julie was blij met het antwoord van Sara en ging naar de kast, nam 2 glazen en een fles champagne. “Dat moeten we vieren. Ze gingen naar de woonkamer, Julie deed de fles open en schonk de glazen in. “Op ons.” zei Julie. “Op jouw kindje.” Ze klonken op hun geluk en dronken van hun glas. Ze waren blij voor elkaar.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 34
De volgende ochtend zat Sara op de bus naar Présence. Ze was benieuwd naar de reacties, maar trok zich nog steeds aan dat ze werd aangeklaagd. Door Simon. Terwijl ze alles voor hem had gedaan. Ze stopte met piekeren. Ze dacht aan gisterenavond. Julie was blij dat ze zo zelfverzekerd uit zag. En Sara was blij dat ze meter werd van Julie’s eerste kind. Ze hebben nog lang bijgepraat. Julie had Sara ook verteld, dat ze een oude vlam tegen het lijf gelopen was. Julie zei voor de grap: “Ge moogt het letterlijk nemen.” Sara en Julie lachen strijk van het lachen. Vroeger was Sara jaloers op Julie, maar nu was ze blij dat ze nooit erge ruzie gemaakt hadden. Sara had dat ook tegen Julie gezegd.
Ondertussen op was Julie al een uur aan het werken op Présence. Ze had Simon beloofd om vroeger te beginnen, zodat hij met haar kon praten. Blijkbaar was hij nog niet op Présence. Ze ging in de cafetaria een tas koffie halen en toen ze door Simon’s kantoor liep, kwam Simon binnen. “Goeiemorgen Simon.” zei ze. “Moet ik ook een tas koffie voor jouw meenemen?” “Goeiemorgen Julie.” hij gaf een kus aan Julie. “En ja, neem maar een tas mee. Dan kunnen we nog rustig praten.” “Simon vergeet niet, dat Sara hier al over een halfuur staat. Ik zal de koffie naar de vergaderzaal brengen.” zei Julie. Simon wist dat ze gelijk had. “Is goed. Tot in de vergaderzaal.” Julie wandelde buiten en ging naar Lut. “Hey Lut. Alles goed?” Lut was juist met de groenten van de soep bezig. “Hey Julie, ja hoor. Nu zeker nu Hans zo blij is. Hij is superblij dat Sara terug is.” Julie glimlachte. “Ja das waar, ik ben ook blij. Maar nonkel hecht zich wel erg aan Sara. Na de dood van tante Myriam had hij alleen nog Sara. Dus ja… Maar ik hoop da jullie relatie echt hecht is zodat hij Sara wat losser kan laten.” “Ik hoop het ook, voor ons dan e.” Julie en Lut lachten. “Lut, kan je twee tassen koffie inschenken. 1 voor mij en 1 voor Simon.” “Is goed…” Lut schonk twee tassen koffie in en gaf die aan Julie. “Bedankt, Lut.” Julie nam de tassen aan en ging naar de vergaderzaal, waar Simon al aan de vergadertafel zat. Ze zette de tassen op tafel en ging naast hem zitten. “Simon, wa scheelt er?” vroeg ze. “Ik weet het ni goe. Ik was gisteren aan het proberen om die aanklacht te laten vallen, maar ik vind niets dat Alexander kan overtuigen.” Julie was echt verbaasd dat Simon zo in zat met Sara. “Simon, ik kan ni geloven da Sara cijfers vervalst heeft. Ge moet die aanklacht laten vallen.” “Ik weet het, maar het is ni evident.” Simon zuchtte. Ondertussen kwam meester Embrechts, Alexander en Margot binnen.
Ondertussen waren Helena en Britt aan het praten aan Britt’s desk . “Dus als ik het goe begrijp, komt Sara vandaag terug op Présence.” zei Britt. “Ja, de zaken regelen tussen Présence en Ecomoda.” Ondertussen ging de lift open, maar geen één van de twee keek op. Er kwam een knappe jongedame uit de lift gewandeld. “Goeiemorgen.” zei de jongedame. “Ja, wa is er?” vroeg Britt op haar gekende beleefde manier. “Die vergadering met Ecomoda en Présence gaat die door in de vergaderzaal?” Die stem herkende zowel Britt als Helena en toen pas keken ze allebei op. “Sara?” zei Britt. “Amaai, gij zijt veranderd.” ging Helena verder. Ze bleven daar nog enkele tellen staren. “Oké, ik ga eerst naar het toilet.” zei Sara en ze ging verder. “Sara die ni meer lelijk is. Daar gaat de laatste zekerheid in m’n leven.”
In de vergaderzaal waren Simon en Julie nog altijd aan het praten over Sara. Julie keek op haar horloge. “Het is 10u. Sara kan elk moment aankomen.” zei ze. “Oké, we zullen wachten op Helena en op Sara. Dan kunnen we beginnen.” zei Margot en op dat moment kwam Sara binnen. Iedereen stond recht, behalve Julie. Simon was zo verbaasd de nieuwe Sara te zien. Iedereen was verbaasd, behalve Julie. Simon keek naar haar en zag dat ze niet zo verbaasd als hij en al de andere leden. Julie zag dat Simon haar aankeek en stond recht. “Sorry, mevrouw Van Wijck, ik kan deze vergadering niet bijwonen. Ik ben familie van Juffrouw De Roose.” Julie wist dat dit geen goed excuus was, maar ze moest op dit moment Simon ontwijken. Alleen hielp dat excuus niet. “Da wist ik al, Julie, maar ik wil da ge hier blijft. Helena vertelde me, da ge niets wist van de praktijken van Sara. En ik wil da gij het verslag van deze vergadering opstelt.” Julie was verbaasd en zij niet alleen ook Sara was verbaasd. Ze draaide zich om zodat ze de deur kon sluiten, maar dan kwam Helena binnen. Zij sloot de deur achter zich. De vergadering kon beginnen.
De volgende ochtend zat Sara op de bus naar Présence. Ze was benieuwd naar de reacties, maar trok zich nog steeds aan dat ze werd aangeklaagd. Door Simon. Terwijl ze alles voor hem had gedaan. Ze stopte met piekeren. Ze dacht aan gisterenavond. Julie was blij dat ze zo zelfverzekerd uit zag. En Sara was blij dat ze meter werd van Julie’s eerste kind. Ze hebben nog lang bijgepraat. Julie had Sara ook verteld, dat ze een oude vlam tegen het lijf gelopen was. Julie zei voor de grap: “Ge moogt het letterlijk nemen.” Sara en Julie lachen strijk van het lachen. Vroeger was Sara jaloers op Julie, maar nu was ze blij dat ze nooit erge ruzie gemaakt hadden. Sara had dat ook tegen Julie gezegd.
Ondertussen op was Julie al een uur aan het werken op Présence. Ze had Simon beloofd om vroeger te beginnen, zodat hij met haar kon praten. Blijkbaar was hij nog niet op Présence. Ze ging in de cafetaria een tas koffie halen en toen ze door Simon’s kantoor liep, kwam Simon binnen. “Goeiemorgen Simon.” zei ze. “Moet ik ook een tas koffie voor jouw meenemen?” “Goeiemorgen Julie.” hij gaf een kus aan Julie. “En ja, neem maar een tas mee. Dan kunnen we nog rustig praten.” “Simon vergeet niet, dat Sara hier al over een halfuur staat. Ik zal de koffie naar de vergaderzaal brengen.” zei Julie. Simon wist dat ze gelijk had. “Is goed. Tot in de vergaderzaal.” Julie wandelde buiten en ging naar Lut. “Hey Lut. Alles goed?” Lut was juist met de groenten van de soep bezig. “Hey Julie, ja hoor. Nu zeker nu Hans zo blij is. Hij is superblij dat Sara terug is.” Julie glimlachte. “Ja das waar, ik ben ook blij. Maar nonkel hecht zich wel erg aan Sara. Na de dood van tante Myriam had hij alleen nog Sara. Dus ja… Maar ik hoop da jullie relatie echt hecht is zodat hij Sara wat losser kan laten.” “Ik hoop het ook, voor ons dan e.” Julie en Lut lachten. “Lut, kan je twee tassen koffie inschenken. 1 voor mij en 1 voor Simon.” “Is goed…” Lut schonk twee tassen koffie in en gaf die aan Julie. “Bedankt, Lut.” Julie nam de tassen aan en ging naar de vergaderzaal, waar Simon al aan de vergadertafel zat. Ze zette de tassen op tafel en ging naast hem zitten. “Simon, wa scheelt er?” vroeg ze. “Ik weet het ni goe. Ik was gisteren aan het proberen om die aanklacht te laten vallen, maar ik vind niets dat Alexander kan overtuigen.” Julie was echt verbaasd dat Simon zo in zat met Sara. “Simon, ik kan ni geloven da Sara cijfers vervalst heeft. Ge moet die aanklacht laten vallen.” “Ik weet het, maar het is ni evident.” Simon zuchtte. Ondertussen kwam meester Embrechts, Alexander en Margot binnen.
Ondertussen waren Helena en Britt aan het praten aan Britt’s desk . “Dus als ik het goe begrijp, komt Sara vandaag terug op Présence.” zei Britt. “Ja, de zaken regelen tussen Présence en Ecomoda.” Ondertussen ging de lift open, maar geen één van de twee keek op. Er kwam een knappe jongedame uit de lift gewandeld. “Goeiemorgen.” zei de jongedame. “Ja, wa is er?” vroeg Britt op haar gekende beleefde manier. “Die vergadering met Ecomoda en Présence gaat die door in de vergaderzaal?” Die stem herkende zowel Britt als Helena en toen pas keken ze allebei op. “Sara?” zei Britt. “Amaai, gij zijt veranderd.” ging Helena verder. Ze bleven daar nog enkele tellen staren. “Oké, ik ga eerst naar het toilet.” zei Sara en ze ging verder. “Sara die ni meer lelijk is. Daar gaat de laatste zekerheid in m’n leven.”
In de vergaderzaal waren Simon en Julie nog altijd aan het praten over Sara. Julie keek op haar horloge. “Het is 10u. Sara kan elk moment aankomen.” zei ze. “Oké, we zullen wachten op Helena en op Sara. Dan kunnen we beginnen.” zei Margot en op dat moment kwam Sara binnen. Iedereen stond recht, behalve Julie. Simon was zo verbaasd de nieuwe Sara te zien. Iedereen was verbaasd, behalve Julie. Simon keek naar haar en zag dat ze niet zo verbaasd als hij en al de andere leden. Julie zag dat Simon haar aankeek en stond recht. “Sorry, mevrouw Van Wijck, ik kan deze vergadering niet bijwonen. Ik ben familie van Juffrouw De Roose.” Julie wist dat dit geen goed excuus was, maar ze moest op dit moment Simon ontwijken. Alleen hielp dat excuus niet. “Da wist ik al, Julie, maar ik wil da ge hier blijft. Helena vertelde me, da ge niets wist van de praktijken van Sara. En ik wil da gij het verslag van deze vergadering opstelt.” Julie was verbaasd en zij niet alleen ook Sara was verbaasd. Ze draaide zich om zodat ze de deur kon sluiten, maar dan kwam Helena binnen. Zij sloot de deur achter zich. De vergadering kon beginnen.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 35
Lieven keek nog altijd verbaasd. “Sara gij zijt veranderd.” zei Lieven. “Lieven, ik denk ni da dat terzake doe e. Ik wil weten wat er allemaal is gebeurd op Présence toen ik weg was.” Sara was ondertussen gaan zitten naast Nicky Embrechts. “Is goed. Dan geef ik nu het woord aan meester Embrechts.” zei Margot. “Dank u, mevrouw Van Wijck. Juffrouw De Roose, ik heb het dossier bekeken en daaruit is gebleken dat u meer dan eens de cijfers hebt vervalst. We willen u een minnelijke schikking aanbieden.” zei meester Embrechts “Wat voor minnelijke schikking?” vroeg Sara. “Wel, we zouden willen dat je de schulden van Présence aan Ecomoda laat vallen in ruil…” Sara onderbrak haar. “Laten jullie de aanklacht vallen.” “Da klopt, juffrouw De Roose.” “Mmm, ik moet daar over nadenken. En ik zou ook graag willen wachten op mijn advocate.” “Da kan ik je niet toelaten. Die vergadering is bijeengeroepen en had iedereen maar op tijd moeten zijn.” “Sorry, ik was een hele week op zakenreis en heb pas gisteren de vergadering bijeengeroepen. Ik kon enkel mijn advocate ni bereiken. Die heb ik pas vanmorgen bereikt.” “Das dan jouw probleem, maar we stellen de vergadering ni uit.” zei meester Embrechts. “Mevrouw Van Wijck, meester Embrechts.” zei Julie. “Mag ik iets zeggen.” “Doe maar.” zei mevrouw Van Wijck. “Sara heeft gelijk. Ze is gisterenavond nog bij mij langs geweest en heeft toen ook al naar haar advocaat gebeld. Sara heeft ze toen ook ni te pakken gekregen. Is het misschien toch niet beter dat we de vergadering uitstellen?” vroeg Julie. “Nee, sorry. Ik ga geen uitstel geven. Ze heeft zelf de vergadering zelf bijeengeroepen.” zei meester Embrechts “Oké, dan moogt ge mij aanklagen.” zei Sara. “Zover moeten we het ook ni laten gaan. Sara, we zullen een pauze inlassen.” zei Margot. “Bedankt, mevrouw Van Wijck.” Ze stond op en verliet de vergaderzaal. Lieven, Mevrouw Embrechts, Alexander, Helena en Margot volgde haar voorbeeld. Enkel Julie en Simon bleven achter. Simon kon niet lachen met wat er net gebeurd was. “En wanneer ging jij mij vertellen dat je Sara gezien had?” riep Simon tegen haar. “Ten eerste Simon, ge moet ni roepen en ten tweede Sara heeft mijzelf gevraagd om te zwijgen.” zei Julie. “Ja, da zal wel… En daarmee da ge juist vermeld hebt da ge haar gisteren gezien hebt.” “Ik kon ni anders, ik moest haar redden. Of had gij ook gewild da ze de aanklacht lieten doorgaan?” “Nee, maar ik dacht da gij te vertrouwen waard.” Hij liep naar de deur van de vergaderzaal. “Simon, wacht.” riep Julie nog, maar het was al te laat. Simon was al naar zijn kantoor.
Toen Simon in zijn kantoor was, keek hij door het raam. Er werd geklopt. “Binnen.” riep hij. Het was Sara en Simon ging aan zijn bureau zitten. “Ik moet me u spreken.” zei Sara. “Ik ben bezig.” “Het is maar even.” “Ziet ge ni da ik bezig ben.” Sara twijfelde maar ging toch naar binnen. “Ge hebt mij heel erg gekwetst Simon.” zei ze. “Da was ni te bedoeling.” “En toch geloof ik ni da ge achter die aanklacht sta.” “Ik dacht da gij kwaad waard.” “Das dan goe gedacht. En ge moet ni in de verleden tijd spreken. Ik ben nog altijd kwaad op u.” “Awel wa doet ge hier dan.” “Simon.” zei Sara en ze wandelde richting zijn bureaustoel en ging voor hem staan. “Gij weet da ik die cijfers ni voor mijn eigen heb vervalst. Alles wa ik gedaan heb, heb ik gedaan voor u. Ik sta sterk in mijn schoenen en da weet ge. Maar als ge…” ze veegde de tranen weg die ondertussen over haar wangen gleed weg. “Mij wilt aanklagen dan doet ge da maar.” Ze ging naar de stoel waar haar handtas en jas op lag, nam die en verliet Simon’s kantoor. Op dat moment kwam Julie binnen. “Sara…”, maar Sara luisterde niet en liep richting de toiletten.
“Zeg, wa heeft die?” vroeg Julie aan Simon. “Interesseert u da?” zei Simon kwaad. “Simon, gaat gij kwaad op mij zijn over het feit da ik verzwegen heb da ik Sara al heb gezien?” “Waarom zou ik ni kwaad zijn? Ge hebt mijn vertrouwen in jou verknald.” “Ik heb jouw vertrouwen ni geschonden. Ik heb alleen gedaan wa Sara vroeg.” “En wist gij gisteren al da ge Sara ging zien.” Nu stond Julie met een mond vol tanden. Zou ze blijven liegen of ging ze de waarheid vertellen. “Euhm…” ze wist nog altijd niet wat ze gingen zeggen, maar Simon deed het in haar plaats. “Ja dus.” “Ik kon het moeilijk zeggen. Sara is een week geleden weggevlucht. Als ik tegen jou had verteld da ze er zou zijn, dan had je zeker en vast voor mijn deur gestaan hebben. Niet?” Simon wist da ze gelijk had en kalmeerde een beetje. “Ja, das waar. Misschien ben ik wa te hard voor je.” “Misschien? Simon mijne neus is er bijna afgebeten.” zei Julie. “Sorry Julie, maar ik weet ni wa da is de laatste tijd. Weet ge da ik Sara gemist heb en nu haar terug te zien. Zo knap… Ik weet het ni meer.” “Ik wel denk ik. Ge zijt verliefd… En misschien kan mijn kind het nog goe krijgen tussen jullie.” “Uw kind. Wa heeft da er mee te maken?” vroeg Simon verbaasd. “Misschien omdat jij de peter bent en Sara de meter. Zeg nog niets tegen Sara, van dat jij de peter bent, want dan denk ik da ze het meterschap nog gaat weigeren.” “Oké, maar ze weet het al?” “Ja, sinds gisterenavond.” Julie stapte op Simon af en knuffelde hem. “Ik ben blij da we geen ruzie meer hebben.” “Ik ook.” zei Simon. Ze bleven elkaar knuffelen.
Lieven keek nog altijd verbaasd. “Sara gij zijt veranderd.” zei Lieven. “Lieven, ik denk ni da dat terzake doe e. Ik wil weten wat er allemaal is gebeurd op Présence toen ik weg was.” Sara was ondertussen gaan zitten naast Nicky Embrechts. “Is goed. Dan geef ik nu het woord aan meester Embrechts.” zei Margot. “Dank u, mevrouw Van Wijck. Juffrouw De Roose, ik heb het dossier bekeken en daaruit is gebleken dat u meer dan eens de cijfers hebt vervalst. We willen u een minnelijke schikking aanbieden.” zei meester Embrechts “Wat voor minnelijke schikking?” vroeg Sara. “Wel, we zouden willen dat je de schulden van Présence aan Ecomoda laat vallen in ruil…” Sara onderbrak haar. “Laten jullie de aanklacht vallen.” “Da klopt, juffrouw De Roose.” “Mmm, ik moet daar over nadenken. En ik zou ook graag willen wachten op mijn advocate.” “Da kan ik je niet toelaten. Die vergadering is bijeengeroepen en had iedereen maar op tijd moeten zijn.” “Sorry, ik was een hele week op zakenreis en heb pas gisteren de vergadering bijeengeroepen. Ik kon enkel mijn advocate ni bereiken. Die heb ik pas vanmorgen bereikt.” “Das dan jouw probleem, maar we stellen de vergadering ni uit.” zei meester Embrechts. “Mevrouw Van Wijck, meester Embrechts.” zei Julie. “Mag ik iets zeggen.” “Doe maar.” zei mevrouw Van Wijck. “Sara heeft gelijk. Ze is gisterenavond nog bij mij langs geweest en heeft toen ook al naar haar advocaat gebeld. Sara heeft ze toen ook ni te pakken gekregen. Is het misschien toch niet beter dat we de vergadering uitstellen?” vroeg Julie. “Nee, sorry. Ik ga geen uitstel geven. Ze heeft zelf de vergadering zelf bijeengeroepen.” zei meester Embrechts “Oké, dan moogt ge mij aanklagen.” zei Sara. “Zover moeten we het ook ni laten gaan. Sara, we zullen een pauze inlassen.” zei Margot. “Bedankt, mevrouw Van Wijck.” Ze stond op en verliet de vergaderzaal. Lieven, Mevrouw Embrechts, Alexander, Helena en Margot volgde haar voorbeeld. Enkel Julie en Simon bleven achter. Simon kon niet lachen met wat er net gebeurd was. “En wanneer ging jij mij vertellen dat je Sara gezien had?” riep Simon tegen haar. “Ten eerste Simon, ge moet ni roepen en ten tweede Sara heeft mijzelf gevraagd om te zwijgen.” zei Julie. “Ja, da zal wel… En daarmee da ge juist vermeld hebt da ge haar gisteren gezien hebt.” “Ik kon ni anders, ik moest haar redden. Of had gij ook gewild da ze de aanklacht lieten doorgaan?” “Nee, maar ik dacht da gij te vertrouwen waard.” Hij liep naar de deur van de vergaderzaal. “Simon, wacht.” riep Julie nog, maar het was al te laat. Simon was al naar zijn kantoor.
Toen Simon in zijn kantoor was, keek hij door het raam. Er werd geklopt. “Binnen.” riep hij. Het was Sara en Simon ging aan zijn bureau zitten. “Ik moet me u spreken.” zei Sara. “Ik ben bezig.” “Het is maar even.” “Ziet ge ni da ik bezig ben.” Sara twijfelde maar ging toch naar binnen. “Ge hebt mij heel erg gekwetst Simon.” zei ze. “Da was ni te bedoeling.” “En toch geloof ik ni da ge achter die aanklacht sta.” “Ik dacht da gij kwaad waard.” “Das dan goe gedacht. En ge moet ni in de verleden tijd spreken. Ik ben nog altijd kwaad op u.” “Awel wa doet ge hier dan.” “Simon.” zei Sara en ze wandelde richting zijn bureaustoel en ging voor hem staan. “Gij weet da ik die cijfers ni voor mijn eigen heb vervalst. Alles wa ik gedaan heb, heb ik gedaan voor u. Ik sta sterk in mijn schoenen en da weet ge. Maar als ge…” ze veegde de tranen weg die ondertussen over haar wangen gleed weg. “Mij wilt aanklagen dan doet ge da maar.” Ze ging naar de stoel waar haar handtas en jas op lag, nam die en verliet Simon’s kantoor. Op dat moment kwam Julie binnen. “Sara…”, maar Sara luisterde niet en liep richting de toiletten.
“Zeg, wa heeft die?” vroeg Julie aan Simon. “Interesseert u da?” zei Simon kwaad. “Simon, gaat gij kwaad op mij zijn over het feit da ik verzwegen heb da ik Sara al heb gezien?” “Waarom zou ik ni kwaad zijn? Ge hebt mijn vertrouwen in jou verknald.” “Ik heb jouw vertrouwen ni geschonden. Ik heb alleen gedaan wa Sara vroeg.” “En wist gij gisteren al da ge Sara ging zien.” Nu stond Julie met een mond vol tanden. Zou ze blijven liegen of ging ze de waarheid vertellen. “Euhm…” ze wist nog altijd niet wat ze gingen zeggen, maar Simon deed het in haar plaats. “Ja dus.” “Ik kon het moeilijk zeggen. Sara is een week geleden weggevlucht. Als ik tegen jou had verteld da ze er zou zijn, dan had je zeker en vast voor mijn deur gestaan hebben. Niet?” Simon wist da ze gelijk had en kalmeerde een beetje. “Ja, das waar. Misschien ben ik wa te hard voor je.” “Misschien? Simon mijne neus is er bijna afgebeten.” zei Julie. “Sorry Julie, maar ik weet ni wa da is de laatste tijd. Weet ge da ik Sara gemist heb en nu haar terug te zien. Zo knap… Ik weet het ni meer.” “Ik wel denk ik. Ge zijt verliefd… En misschien kan mijn kind het nog goe krijgen tussen jullie.” “Uw kind. Wa heeft da er mee te maken?” vroeg Simon verbaasd. “Misschien omdat jij de peter bent en Sara de meter. Zeg nog niets tegen Sara, van dat jij de peter bent, want dan denk ik da ze het meterschap nog gaat weigeren.” “Oké, maar ze weet het al?” “Ja, sinds gisterenavond.” Julie stapte op Simon af en knuffelde hem. “Ik ben blij da we geen ruzie meer hebben.” “Ik ook.” zei Simon. Ze bleven elkaar knuffelen.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 36
In de inkom van Présence zat Sara op haar advocate te wachten. Ze was bang. Ze wist niet wat ze moest verwachten. Op dat moment stapte meester Degroot uit de lift. “Meester Degroot?” zei Sara en ze stond op. “Juffrouw De Roose?” “Ja.” “Ik had mij u anders voorgesteld.” “Ah ja… Ik ben blij da u er bent. Présence mij een minnelijke schikking voor. Of wat zij een minnelijke schikking noemen.” “En da is?” “Zij laten de aanklacht vallen en in ruil daarvoor laat Ecomoda de schulden van Présence vallen.” “Das geen minnelijke schikking, we moeten de vergadering kunnen uitstellen. Zodat we alles kunnen bespreken.” zei meester Degroot. “Ik dacht al zoiets.” zei Sara en samen gingen ze naar de vergaderzaal.
In de vergaderzaal was iedereen er behalve Julie en Simon. Margot belde naar Simon’s kantoor. “Simon, de vergadering kan verdergaan, verwittig jij ook Julie?” zei Margot en ze hing op. “Over 10 minuten kunnen we verder gaan met de vergadering.” zei ze. Julie kwam als eerste binnen. “Sorry, da ik te laat ben, mevrouw Van Wijck.” zei ze. “Het is niets. We zijn ook nog op Simon aan het wachten.” “Ha, die moest nog naar het toilet.” Er viel een stilte in de vergaderzaal. “Ik ben er.” zei Simon en hij ging naar zijn stoel. “Dan kan de vergadering terug beginnen.” “Oké, dit is het dossier da bewijst da juffrouw De Roose de cijfers keer op keer vervalst heeft.” zei Nicky Embrechts. “Dank u.” Elisa Degroot nam de map over van Nicky. Ze bladerde het rustig door. “Ik zal het is grondig doorlezen.” “Doe maar, we hebben tijd.” “Ik kan zo’n dossier niet op 1,2,3 lezen. Ik wil uitstel. Ik stel voor da we morgen terug bijeenkomen.” “Nee, sorry, van uitstel komt afstel.” “Meester Embrechts, ik kan de minnelijke schikking niet zomaar aanvaarden.” zei Elisa. “Er komt geen minnelijke schikking.” zei Sara. “Juffrouw De Roose, ik denk da…” zei Elisa. “Laat maar, meester Degroot. Ik wil toegeven dat ik met de cijfers geknoeid heb, maar…” Simon onderbrak haar. “Wa Sara wilt zeggen is da zij de cijfers altijd in mijn opdracht vervalst heeft.” “Simon, weet gij wa ge zegt.” zei Margot. “Wa, Simon, meneer Van Wijck, wilt zeggen is dat hij de verantwoordelijkheid wilt nemen omdat hij haar baas was, maar…” zei Lieven. “Lieven, ik weet heel goe wa ik gezegd heb. Ik neem de verantwoordelijkheid op mij. Sara heeft trouwens mij altijd gezegd da het verkeerd was om de cijfers aan te passen.” “Ge weet wa da wilt zeggen?” zei Margot “Ja, als ge Sara aanklacht, moet gij mij ook aanklagen.” “Da kunnen we ni doen. Ik denk da we beter de vergadering uitstellen tot morgen.” “Da denk ik ook.” zei Elisa. “En ik hoop da Présence voorbereid is op de eisen van Ecomoda.” Sara en Elisa Degroot stonden recht en verlieten de vergaderzaal. Ook Julie stond recht en liep achter Sara aan. “Sara. Ik moet je nog spreken.” zei ze. “Ni nu, ik moet nog wa bespreken me mijn advocate en ik denk da gij als werknemer van Présence er beter ni bij kunt zijn.” zei Sara. “Misschien ni, ja. Ik bel wel.” Sara liep naar de lift, waar Elisa nog stond. Ze babbelden nog wat en stapten daarna de lift in.
Julie liep verder naar haar kantoor. Ze kon het allemaal niet geloven, Simon en Sara die cijfers vervalste. Simon kwam haar kantoor binnen. “Julie, cava?” vroeg hij. “Ja, ik kan alleen ni geloven, da gij en Sara cijfers hebben vervalst.” “Sara heeft die ni voor haar vervalst, maar voor mij. Ik wou de slechte cijfers van Présence verdoezelen en zo wachten tot het terug goe ging met het bedrijf.” “Oké, maar Sara, ik had nooit gedacht da die daarmee akkoord ging gaan. Ze is daar veel te eerlijk voor.” zei Julie. “Ze is daar ook veel te eerlijk voor, het heeft mij moeite gekost om ze te overtuigen.” “En hoe is ze gezwicht da ze het ging doen?” “Das een ander verhaal en daar praat ik liever ni over.” “Is goed, maar ik ga nog wa drinken in de cafetaria.” Ze liep langs Simon en ging naar de cafetaria. Simon wist dat Julie niet goed gezind was over het feit van de vervalste cijfers……
Sara was eerder uit de lift gestapt en was nu in het atelier van Marnix. Er was niemand en net nu ze iedereen nog is een goeiendag wou zeggen. Ze was voor de grap over de catwalk aan het lopen. Plotseling hoorde ze Marnix’ stem. “Wa kan ik voor u doen, mevrouw.” zei hij. “Ik kom mijn ex-collega’s bezoeken.” zei Sara. “Uw ex-collega’s?” Sara draaide zich om en zowel An, als Nils als Marnix stonden verbaasd naar haar te kijken. “Sara?” zei de verbaasde An. “Wa is er me u gebeurd?” ging Marnix verder. “Gewoon meer zelfvertrouwen.” zei Sara. “Ge gaat mij ni zeggen da uw beugel uit uwe mond is gevallen door meer zelfvertrouwen.” zei Marnix. “Das waar. En een beetje hulp van vrienden. Maar ik heb nog afspraken. Ik ben blij jullie nog is gezien te hebben. Dag.” Ze liep het atelier uit. Iedereen stond er nog verbaasd te kijken.
In de inkom van Présence zat Sara op haar advocate te wachten. Ze was bang. Ze wist niet wat ze moest verwachten. Op dat moment stapte meester Degroot uit de lift. “Meester Degroot?” zei Sara en ze stond op. “Juffrouw De Roose?” “Ja.” “Ik had mij u anders voorgesteld.” “Ah ja… Ik ben blij da u er bent. Présence mij een minnelijke schikking voor. Of wat zij een minnelijke schikking noemen.” “En da is?” “Zij laten de aanklacht vallen en in ruil daarvoor laat Ecomoda de schulden van Présence vallen.” “Das geen minnelijke schikking, we moeten de vergadering kunnen uitstellen. Zodat we alles kunnen bespreken.” zei meester Degroot. “Ik dacht al zoiets.” zei Sara en samen gingen ze naar de vergaderzaal.
In de vergaderzaal was iedereen er behalve Julie en Simon. Margot belde naar Simon’s kantoor. “Simon, de vergadering kan verdergaan, verwittig jij ook Julie?” zei Margot en ze hing op. “Over 10 minuten kunnen we verder gaan met de vergadering.” zei ze. Julie kwam als eerste binnen. “Sorry, da ik te laat ben, mevrouw Van Wijck.” zei ze. “Het is niets. We zijn ook nog op Simon aan het wachten.” “Ha, die moest nog naar het toilet.” Er viel een stilte in de vergaderzaal. “Ik ben er.” zei Simon en hij ging naar zijn stoel. “Dan kan de vergadering terug beginnen.” “Oké, dit is het dossier da bewijst da juffrouw De Roose de cijfers keer op keer vervalst heeft.” zei Nicky Embrechts. “Dank u.” Elisa Degroot nam de map over van Nicky. Ze bladerde het rustig door. “Ik zal het is grondig doorlezen.” “Doe maar, we hebben tijd.” “Ik kan zo’n dossier niet op 1,2,3 lezen. Ik wil uitstel. Ik stel voor da we morgen terug bijeenkomen.” “Nee, sorry, van uitstel komt afstel.” “Meester Embrechts, ik kan de minnelijke schikking niet zomaar aanvaarden.” zei Elisa. “Er komt geen minnelijke schikking.” zei Sara. “Juffrouw De Roose, ik denk da…” zei Elisa. “Laat maar, meester Degroot. Ik wil toegeven dat ik met de cijfers geknoeid heb, maar…” Simon onderbrak haar. “Wa Sara wilt zeggen is da zij de cijfers altijd in mijn opdracht vervalst heeft.” “Simon, weet gij wa ge zegt.” zei Margot. “Wa, Simon, meneer Van Wijck, wilt zeggen is dat hij de verantwoordelijkheid wilt nemen omdat hij haar baas was, maar…” zei Lieven. “Lieven, ik weet heel goe wa ik gezegd heb. Ik neem de verantwoordelijkheid op mij. Sara heeft trouwens mij altijd gezegd da het verkeerd was om de cijfers aan te passen.” “Ge weet wa da wilt zeggen?” zei Margot “Ja, als ge Sara aanklacht, moet gij mij ook aanklagen.” “Da kunnen we ni doen. Ik denk da we beter de vergadering uitstellen tot morgen.” “Da denk ik ook.” zei Elisa. “En ik hoop da Présence voorbereid is op de eisen van Ecomoda.” Sara en Elisa Degroot stonden recht en verlieten de vergaderzaal. Ook Julie stond recht en liep achter Sara aan. “Sara. Ik moet je nog spreken.” zei ze. “Ni nu, ik moet nog wa bespreken me mijn advocate en ik denk da gij als werknemer van Présence er beter ni bij kunt zijn.” zei Sara. “Misschien ni, ja. Ik bel wel.” Sara liep naar de lift, waar Elisa nog stond. Ze babbelden nog wat en stapten daarna de lift in.
Julie liep verder naar haar kantoor. Ze kon het allemaal niet geloven, Simon en Sara die cijfers vervalste. Simon kwam haar kantoor binnen. “Julie, cava?” vroeg hij. “Ja, ik kan alleen ni geloven, da gij en Sara cijfers hebben vervalst.” “Sara heeft die ni voor haar vervalst, maar voor mij. Ik wou de slechte cijfers van Présence verdoezelen en zo wachten tot het terug goe ging met het bedrijf.” “Oké, maar Sara, ik had nooit gedacht da die daarmee akkoord ging gaan. Ze is daar veel te eerlijk voor.” zei Julie. “Ze is daar ook veel te eerlijk voor, het heeft mij moeite gekost om ze te overtuigen.” “En hoe is ze gezwicht da ze het ging doen?” “Das een ander verhaal en daar praat ik liever ni over.” “Is goed, maar ik ga nog wa drinken in de cafetaria.” Ze liep langs Simon en ging naar de cafetaria. Simon wist dat Julie niet goed gezind was over het feit van de vervalste cijfers……
Sara was eerder uit de lift gestapt en was nu in het atelier van Marnix. Er was niemand en net nu ze iedereen nog is een goeiendag wou zeggen. Ze was voor de grap over de catwalk aan het lopen. Plotseling hoorde ze Marnix’ stem. “Wa kan ik voor u doen, mevrouw.” zei hij. “Ik kom mijn ex-collega’s bezoeken.” zei Sara. “Uw ex-collega’s?” Sara draaide zich om en zowel An, als Nils als Marnix stonden verbaasd naar haar te kijken. “Sara?” zei de verbaasde An. “Wa is er me u gebeurd?” ging Marnix verder. “Gewoon meer zelfvertrouwen.” zei Sara. “Ge gaat mij ni zeggen da uw beugel uit uwe mond is gevallen door meer zelfvertrouwen.” zei Marnix. “Das waar. En een beetje hulp van vrienden. Maar ik heb nog afspraken. Ik ben blij jullie nog is gezien te hebben. Dag.” Ze liep het atelier uit. Iedereen stond er nog verbaasd te kijken.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 37
Lieven kwam Simon’s kantoor binnen. “Hoe kunde gij nu zo stom zijn. Zoiets gaan toegeven.” zei Lieven. “Anders had Sara het zelf gezegd. Da was nog veel erger geweest.” zei Simon. “Das ni waar, e Simon. Dan was het woord tegen woord geweest. En wie zou Sara nu geloofd hebben. Dan hadden we haar ofwel die borgen kunnen laten intrekken ofwel voor het gerecht kunnen slepen.” “Da verdient Sara ni en da weet gij ook.” “Simon, ik begrijp best da ge Sara terug wil met hare nieuwe look en al, maar dan moet ge nog ni alle schuld op u nemen.” “Ik wil Sara ni terug.” Simon ging ondertussen zitten. “Tja…Als ge het zelf zegt.” “Daarvoor is het veel te laat. Ik wil gewoon eerlijk zijn, Lieven.” Lieven steunde op Simon’s bureel en hij keek Simon aan. “Ik snap u ni. Als ge Sara dan al ni terug wilt, waarom steekt gij u dan zo… Ik snap u ni.” zei Lieven. “Kom laat mij gerust, Lieven, das het beste wa ge kunt doen.”
Plotseling stormde Margot binnen. “Simon, waarom hebt…” Ze zag Lieven staan. “Margot” zei Lieven. “Lieven wa wist gij van die vervalste cijfers” Lieven stond met een mond vol tanden. “Ja, Lieven, ge kunt nu ook maar beter de waarheid zeggen.” zei Simon. “Heuh, ja, Margot, ik wist ervan, maar ge moet weten da we alles hebben gedaan belang van Pré…” Margot onderbrak Lieven. “En hebt gij er nog iets aan toe te voegen?” vroeg ze aan Simon. “Nee.” “Wa hebt ge gedaan, jongen.” “Ja, wa maakt het uit. Ge wist toch allang da alles mijn schuld was.” “Nee, ik dacht echt da Sara…” “Och, gij wilt gewoon de waarheid ni zien. Da is het.” Simon stond op en liep rond in zijn kantoor. ”En Lieven zijn schuld is het evenmin als die van Sara. Ik had de eindverantwoordelijkheid. Ik” zei Simon. “Beseft gij eigenlijk wel da uw verklaring het einde van Présence kan betekenen..” “Sara heeft veel goeie dingen gedaan voor Présence en volgens mij is Sara de enige die Présence kan redden.” zei Simon. “Hoe?” vroeg Margot. “Hoe kan zij Présence nog redden?Door nog meer cijfers te gaan vervalsen. En onder wie zijn gezag. Onder dat van mij?” riep Margot en ze stormde kwaad het kantoor uit. Lieven wandelde naar de deur. “Ik, euh. Michèlle is op mij aan het wachten.” zei hij. “Het is al goe, Lieven.” “Het is voor die parfumlijn.” “Ik heb gezegd da het goe is.” Lieven opende deur en verliet het kantoor van Simon. Simon wandelde naar de deur keek op het bordje van zijn deur en deed dan de deur toe.
Britt zat aan haar desk. Alexander wandelde richting lift. “Britt, meester Embrechts en ik gaan lunchen. We zijn over een uur terug.” Alexander drukte op de lift en die opende meteen. Hij en Nicky stapte in de lift. “Daag.” zei Nicky nonchalant. Sara liep naar de lift, maar miste die net. “Nog altijd zo vrolijk nu ge weet wa Présence me u gaat doen.” zei Britt. “De vraag is ni wa Présence me mij gaat doen, maar wa ik me Présence ga doen.” zei Sara. “Amaai, het spreekt weer tegen mij, maar wa bedoelt het?” “Het bedoelt da Simon alle schuld op zich heeft genomen en we zullen nog wel zien wa da voor Présence betekent.” De lift was juist terug en Sara stapte in. Britt was verbaasd en stond recht om naar de lift te lopen. “Ik heb altijd in uw onschuld geloofd, Sara. Sara?” De deuren waren al toe. Julie kwam juist terug voorbij. “Britt, sinds wanneer praat gij tegen liftdeuren?” zei Julie al lachend. “Ach, doe normaal. Sara stapte juist de lift in.” “Dan moet ik mijn vraag herformuleren. Sinds wanneer spreekt gij tegen mijn nicht? Zijt ge ineens goei vriendinnen?” “In nog geen honderd jaar.” zei Britt. Julie wandelde verder naar Simon’s kantoor. “Da dacht ik al. Ik zou Sara maar goe te vriend houden, Brittje. Ge weet nooit wa der nog sta te gebeuren op Présence.” zei Julie. “Weet gij soms dan iets?” “Wa zou ik moeten weten? Ik ben maar een assistente e.” Julie lachte en stapte het kantoor binnen. Britt zou nooit veranderen, ze moest en zou alles weten. Zo nieuwsgierig was ze.
Simon stond aan het raam. “Simon, gaat het?” vroeg Julie. “Ni echt nee. Ik wil de schulden van Présence aan Ecomoda betalen, maar ik weet geen oplossing.” zei hij. “Ik misschien wel.” Simon draaide zich verbaasd om. “Sara heeft aandelen in Présence. En da zijn er veel. Ni?” “Ja, maar wa dan?” “Simon, moet ik nu alles met de paplepel ingeven. Denkt is goe na. En als ge het weet wa ik bedoel, dan moogt ge het mij komen vertellen. Of nee, dan belt ge maar naar Sara. Zij zal het moeten weten, ni ik.” Julie ging verder naar haar kantoor en begon te werken. Dat moest toch ook gebeuren. Simon draaide zich terug naar het raam en was aan het denken. Wat zou Julie nu bedoelen?
Lieven kwam Simon’s kantoor binnen. “Hoe kunde gij nu zo stom zijn. Zoiets gaan toegeven.” zei Lieven. “Anders had Sara het zelf gezegd. Da was nog veel erger geweest.” zei Simon. “Das ni waar, e Simon. Dan was het woord tegen woord geweest. En wie zou Sara nu geloofd hebben. Dan hadden we haar ofwel die borgen kunnen laten intrekken ofwel voor het gerecht kunnen slepen.” “Da verdient Sara ni en da weet gij ook.” “Simon, ik begrijp best da ge Sara terug wil met hare nieuwe look en al, maar dan moet ge nog ni alle schuld op u nemen.” “Ik wil Sara ni terug.” Simon ging ondertussen zitten. “Tja…Als ge het zelf zegt.” “Daarvoor is het veel te laat. Ik wil gewoon eerlijk zijn, Lieven.” Lieven steunde op Simon’s bureel en hij keek Simon aan. “Ik snap u ni. Als ge Sara dan al ni terug wilt, waarom steekt gij u dan zo… Ik snap u ni.” zei Lieven. “Kom laat mij gerust, Lieven, das het beste wa ge kunt doen.”
Plotseling stormde Margot binnen. “Simon, waarom hebt…” Ze zag Lieven staan. “Margot” zei Lieven. “Lieven wa wist gij van die vervalste cijfers” Lieven stond met een mond vol tanden. “Ja, Lieven, ge kunt nu ook maar beter de waarheid zeggen.” zei Simon. “Heuh, ja, Margot, ik wist ervan, maar ge moet weten da we alles hebben gedaan belang van Pré…” Margot onderbrak Lieven. “En hebt gij er nog iets aan toe te voegen?” vroeg ze aan Simon. “Nee.” “Wa hebt ge gedaan, jongen.” “Ja, wa maakt het uit. Ge wist toch allang da alles mijn schuld was.” “Nee, ik dacht echt da Sara…” “Och, gij wilt gewoon de waarheid ni zien. Da is het.” Simon stond op en liep rond in zijn kantoor. ”En Lieven zijn schuld is het evenmin als die van Sara. Ik had de eindverantwoordelijkheid. Ik” zei Simon. “Beseft gij eigenlijk wel da uw verklaring het einde van Présence kan betekenen..” “Sara heeft veel goeie dingen gedaan voor Présence en volgens mij is Sara de enige die Présence kan redden.” zei Simon. “Hoe?” vroeg Margot. “Hoe kan zij Présence nog redden?Door nog meer cijfers te gaan vervalsen. En onder wie zijn gezag. Onder dat van mij?” riep Margot en ze stormde kwaad het kantoor uit. Lieven wandelde naar de deur. “Ik, euh. Michèlle is op mij aan het wachten.” zei hij. “Het is al goe, Lieven.” “Het is voor die parfumlijn.” “Ik heb gezegd da het goe is.” Lieven opende deur en verliet het kantoor van Simon. Simon wandelde naar de deur keek op het bordje van zijn deur en deed dan de deur toe.
Britt zat aan haar desk. Alexander wandelde richting lift. “Britt, meester Embrechts en ik gaan lunchen. We zijn over een uur terug.” Alexander drukte op de lift en die opende meteen. Hij en Nicky stapte in de lift. “Daag.” zei Nicky nonchalant. Sara liep naar de lift, maar miste die net. “Nog altijd zo vrolijk nu ge weet wa Présence me u gaat doen.” zei Britt. “De vraag is ni wa Présence me mij gaat doen, maar wa ik me Présence ga doen.” zei Sara. “Amaai, het spreekt weer tegen mij, maar wa bedoelt het?” “Het bedoelt da Simon alle schuld op zich heeft genomen en we zullen nog wel zien wa da voor Présence betekent.” De lift was juist terug en Sara stapte in. Britt was verbaasd en stond recht om naar de lift te lopen. “Ik heb altijd in uw onschuld geloofd, Sara. Sara?” De deuren waren al toe. Julie kwam juist terug voorbij. “Britt, sinds wanneer praat gij tegen liftdeuren?” zei Julie al lachend. “Ach, doe normaal. Sara stapte juist de lift in.” “Dan moet ik mijn vraag herformuleren. Sinds wanneer spreekt gij tegen mijn nicht? Zijt ge ineens goei vriendinnen?” “In nog geen honderd jaar.” zei Britt. Julie wandelde verder naar Simon’s kantoor. “Da dacht ik al. Ik zou Sara maar goe te vriend houden, Brittje. Ge weet nooit wa der nog sta te gebeuren op Présence.” zei Julie. “Weet gij soms dan iets?” “Wa zou ik moeten weten? Ik ben maar een assistente e.” Julie lachte en stapte het kantoor binnen. Britt zou nooit veranderen, ze moest en zou alles weten. Zo nieuwsgierig was ze.
Simon stond aan het raam. “Simon, gaat het?” vroeg Julie. “Ni echt nee. Ik wil de schulden van Présence aan Ecomoda betalen, maar ik weet geen oplossing.” zei hij. “Ik misschien wel.” Simon draaide zich verbaasd om. “Sara heeft aandelen in Présence. En da zijn er veel. Ni?” “Ja, maar wa dan?” “Simon, moet ik nu alles met de paplepel ingeven. Denkt is goe na. En als ge het weet wa ik bedoel, dan moogt ge het mij komen vertellen. Of nee, dan belt ge maar naar Sara. Zij zal het moeten weten, ni ik.” Julie ging verder naar haar kantoor en begon te werken. Dat moest toch ook gebeuren. Simon draaide zich terug naar het raam en was aan het denken. Wat zou Julie nu bedoelen?
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
Deel 38
Sara was in de Chocolat. Ze had daar afgesproken met Arne en meester Degroot. Ze was voor ze naar de Chocolat kwam eerst nog langs haar thuis geweest. Ze had daar telefoon gekregen van Esther… Esther was niet alleen haar baas, maar ook een vriendin. Esther had haar gevraagd of ze mee naar haar afspraak ging. Sara had eerst nee gezegd, want ze moest nog met haar advocate spreken en ’s avonds had ze afgesproken met Jacob.
Ze zat aan de toog… Ze was aan het lachen. Sinds ze zo knap was, waren de jongens 20 keer vriendelijker dan voorheen. “Meester Degroot heeft gebeld. Ze komt wa later, want ze had nog een klant. Das cliënte in het advocatees.” zei Arne. “Het is ni erg. Ik heb nog wa tijd.” Er kwam een knappe klant aan de toog staan. “Mag ik een koffie en de nummer van die knappe dame hier, want ik ben de mijne kwijt?” vroeg hij. “De koffie kunt ge krijgen.” zei Arne. “Kopen.” verbeterde Sara. “Ja, kopen.” zei Arne. “Maar voor de nummer moet ge meer moeite doen.” “En wa moet ik ervoor doen.” zei de jongeman. “Nu weggaan. Wij waren in een gesprek.” De jongeman betaalde, nam de koffie en ging naar het tafeltje waar hij zat. “Was die nu aan het flirten?” vroeg Sara. “Ik denk het wel.” zei Arne. Sara keek over haar schouders. De jongen en zijne vriend waren nog steeds naar haar aan het kijken.
Julie zat op haar kantoor te werken en plotseling ging haar GSM af. Ze keek op het scherm, er stond Tim op. Julie glimlachte, ze was blij dat ze zijn stem nog is kon horen. Ze nam op. “Dag schat.” zei ze. “Dag mijn engeltje. Alles goe?” “Ja, en me u?” “Ook. Ik mis je alleen.” zei Tim. “Ik jouw ook.” “We kunnen misschien afspreken?” “We kunnen da.” “Nu?” vroeg Tim. “Perfect. Zo kan ik Britt ook is aan het werk zetten. Tot zo… In de Koopvaardij?” “In de Koopvaardij. Tot zo.” zei Tim en Julie hing op. Ze pakte haar handtas, haar jas, haar verslag van de vergadering en verliet haar kantoor. Simon zat in zijn kantoor en keek Julie aan. “Waar gaat gij naartoe?” vroeg hij. “Ik ga me mijne schat lunchen en misschien gaan we ook iets anders doen.” lachte ze. “Ha… Wanneer zijt ge terug?” “Simon, ge zijt toch ni jaloers?” Ze ging naar Simon. “Nee, maar er is nog werk e. Da verslag van de vergadering moet ook nog op de computer gezet worden.” “Daar heb ik al een oplossing voor.” Ze kuste Simon op de mond en verliet ook zijn kantoor.
Britt zat aan haar desk en was haar nagels aan het lakken. “Brittje, gij verveelt u precies stierlijk e.” zei Julie. “Ik mij vervelen? Waarom denkt ge da?” vroeg Britt. “Omdat ge alles aan het doen zijt, behalve uw werk.” “Ik heb geen werk.” “Daar is misschien een reden voor. Maar kom… Om u minder te doen vervelen. Hier is het verslag van de vergadering me Ecomoda. Da moet uitgetypt worden en naar iedereen worden doorgestuurd. Ook naar meester Embrechts, meester Degroot en Sara De Roose.” zei Julie. “En waarom moet ik da doen en ni gij?” “Ik heb een belangrijke afspraak me mijne vriend en die kan ni wachten.” “”En da mag tijdens de werkuren?” “Brittje, ik heb een iets belangrijkere functie dan gij en ik kan daar ook ni aan doen da elke man van u wegloopt e.” Britt begon kwaad te worden, maar stond tegelijk met een mond vol tanden. Ze wist niet wat zeggen. Julie was haar soms zo slim af. “Brittje, begin maar met da verslag. Ik ga door mijne schat wacht.” Julie stapte richting lift en drukte op de knop. De deuren gingen direct open en Julie stapte de lift in. “Tot na de lunch, Britt. En ja, vergeet ni te eten e. Ik zou ni willen da ge flauwvalt.” Julie lachte en de liftdeuren sloten.
In de Chocolat was ondertussen Elisa Degroot aangekomen. “Mijn excuses da ik zo laat ben.” zei ze tegen Sara. “Das ni erg. Door ons moet u heel uw agenda verschuiven e.” zei Sara. “Sara, zoals ik het nu zie hebt ge 2 opties.” “To stay or not to stay. Gij uit de gevangenis.” zei Arne. “En wat zijn die 2 opties?” vroeg Sara. “Optie 1 is, da ge al uw geld onmiddellijk terugeist van Présence.” legde Elisa uit. “Da was ook de optie die ik zag. En wa is optie 2?” vroeg Sara “Gij komt tijdelijk aan het hoofd van Présence.” “Wow. Ni da er iets mis met uw articulatie, maar zoude gij da laatste nog is willen herhalen?” vroeg Arne. “Met de aandelen die gij hebt en de schulden die Présence aan Ecomoda heeft, kunde gij aan het hoofd van Présence komen.” verklaarde Elisa Degroot. “Présence leiden, ikke, zoals directielid.” “Als directeur-generaal. Dan neemt gij controle over het bedrijf en zorgt ge er zelf voor dat Présence de schulden terugbetaalt aan Présence.” zei Elisa. “Sara De Roose, als directeur-generaal. Ik zie het al zo voor mij.” Sara droomde weg. Ze werd uit die droom gerukt door de GSM van Elisa. “En? Welke optie verkiest ge?” vroeg Elisa. “Ja sorry, maar aan het hoofd komen van Présence, is een absurd idee. Er is niemand daar waar ik mee kan samenwerken.” zei Sara. “Daarom da ge het juist moet doen. Ge kunt wraak nemen op iedereen die u gekwetst en gepest heeft. Op Simon en op Simon en op Simon…” Arne kon blijven doorgaan, maar Sara onderbrak hem. “Wraak is een slechte raadgever zei ons moeke altijd.” “Nieuwsflash: Présence wou u drie uur geleden nog een proces aandoen. Het is nu toch ni het moment om compassie te hebben.” “Sara, ge moet gewoon denken in het belang van Ecomoda.” zei Elisa. “Voila.” beaamde Arne. “Ik zal wel op mijn strepen staan.” zei Sara. “Voila. Sara for President.” “Niets te Sara for President. Er is geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om terug op Présence te gaan werken.” Sara nam een slok van haar Pepsi Max. “Op 1 punt hebt ge gelijk. En da is da ik geen compassie moet hebben en we willen ons geld terug.” Arne wou high five doen, maar blijkbaar was hij de enige……
Sara was in de Chocolat. Ze had daar afgesproken met Arne en meester Degroot. Ze was voor ze naar de Chocolat kwam eerst nog langs haar thuis geweest. Ze had daar telefoon gekregen van Esther… Esther was niet alleen haar baas, maar ook een vriendin. Esther had haar gevraagd of ze mee naar haar afspraak ging. Sara had eerst nee gezegd, want ze moest nog met haar advocate spreken en ’s avonds had ze afgesproken met Jacob.
Ze zat aan de toog… Ze was aan het lachen. Sinds ze zo knap was, waren de jongens 20 keer vriendelijker dan voorheen. “Meester Degroot heeft gebeld. Ze komt wa later, want ze had nog een klant. Das cliënte in het advocatees.” zei Arne. “Het is ni erg. Ik heb nog wa tijd.” Er kwam een knappe klant aan de toog staan. “Mag ik een koffie en de nummer van die knappe dame hier, want ik ben de mijne kwijt?” vroeg hij. “De koffie kunt ge krijgen.” zei Arne. “Kopen.” verbeterde Sara. “Ja, kopen.” zei Arne. “Maar voor de nummer moet ge meer moeite doen.” “En wa moet ik ervoor doen.” zei de jongeman. “Nu weggaan. Wij waren in een gesprek.” De jongeman betaalde, nam de koffie en ging naar het tafeltje waar hij zat. “Was die nu aan het flirten?” vroeg Sara. “Ik denk het wel.” zei Arne. Sara keek over haar schouders. De jongen en zijne vriend waren nog steeds naar haar aan het kijken.
Julie zat op haar kantoor te werken en plotseling ging haar GSM af. Ze keek op het scherm, er stond Tim op. Julie glimlachte, ze was blij dat ze zijn stem nog is kon horen. Ze nam op. “Dag schat.” zei ze. “Dag mijn engeltje. Alles goe?” “Ja, en me u?” “Ook. Ik mis je alleen.” zei Tim. “Ik jouw ook.” “We kunnen misschien afspreken?” “We kunnen da.” “Nu?” vroeg Tim. “Perfect. Zo kan ik Britt ook is aan het werk zetten. Tot zo… In de Koopvaardij?” “In de Koopvaardij. Tot zo.” zei Tim en Julie hing op. Ze pakte haar handtas, haar jas, haar verslag van de vergadering en verliet haar kantoor. Simon zat in zijn kantoor en keek Julie aan. “Waar gaat gij naartoe?” vroeg hij. “Ik ga me mijne schat lunchen en misschien gaan we ook iets anders doen.” lachte ze. “Ha… Wanneer zijt ge terug?” “Simon, ge zijt toch ni jaloers?” Ze ging naar Simon. “Nee, maar er is nog werk e. Da verslag van de vergadering moet ook nog op de computer gezet worden.” “Daar heb ik al een oplossing voor.” Ze kuste Simon op de mond en verliet ook zijn kantoor.
Britt zat aan haar desk en was haar nagels aan het lakken. “Brittje, gij verveelt u precies stierlijk e.” zei Julie. “Ik mij vervelen? Waarom denkt ge da?” vroeg Britt. “Omdat ge alles aan het doen zijt, behalve uw werk.” “Ik heb geen werk.” “Daar is misschien een reden voor. Maar kom… Om u minder te doen vervelen. Hier is het verslag van de vergadering me Ecomoda. Da moet uitgetypt worden en naar iedereen worden doorgestuurd. Ook naar meester Embrechts, meester Degroot en Sara De Roose.” zei Julie. “En waarom moet ik da doen en ni gij?” “Ik heb een belangrijke afspraak me mijne vriend en die kan ni wachten.” “”En da mag tijdens de werkuren?” “Brittje, ik heb een iets belangrijkere functie dan gij en ik kan daar ook ni aan doen da elke man van u wegloopt e.” Britt begon kwaad te worden, maar stond tegelijk met een mond vol tanden. Ze wist niet wat zeggen. Julie was haar soms zo slim af. “Brittje, begin maar met da verslag. Ik ga door mijne schat wacht.” Julie stapte richting lift en drukte op de knop. De deuren gingen direct open en Julie stapte de lift in. “Tot na de lunch, Britt. En ja, vergeet ni te eten e. Ik zou ni willen da ge flauwvalt.” Julie lachte en de liftdeuren sloten.
In de Chocolat was ondertussen Elisa Degroot aangekomen. “Mijn excuses da ik zo laat ben.” zei ze tegen Sara. “Das ni erg. Door ons moet u heel uw agenda verschuiven e.” zei Sara. “Sara, zoals ik het nu zie hebt ge 2 opties.” “To stay or not to stay. Gij uit de gevangenis.” zei Arne. “En wat zijn die 2 opties?” vroeg Sara. “Optie 1 is, da ge al uw geld onmiddellijk terugeist van Présence.” legde Elisa uit. “Da was ook de optie die ik zag. En wa is optie 2?” vroeg Sara “Gij komt tijdelijk aan het hoofd van Présence.” “Wow. Ni da er iets mis met uw articulatie, maar zoude gij da laatste nog is willen herhalen?” vroeg Arne. “Met de aandelen die gij hebt en de schulden die Présence aan Ecomoda heeft, kunde gij aan het hoofd van Présence komen.” verklaarde Elisa Degroot. “Présence leiden, ikke, zoals directielid.” “Als directeur-generaal. Dan neemt gij controle over het bedrijf en zorgt ge er zelf voor dat Présence de schulden terugbetaalt aan Présence.” zei Elisa. “Sara De Roose, als directeur-generaal. Ik zie het al zo voor mij.” Sara droomde weg. Ze werd uit die droom gerukt door de GSM van Elisa. “En? Welke optie verkiest ge?” vroeg Elisa. “Ja sorry, maar aan het hoofd komen van Présence, is een absurd idee. Er is niemand daar waar ik mee kan samenwerken.” zei Sara. “Daarom da ge het juist moet doen. Ge kunt wraak nemen op iedereen die u gekwetst en gepest heeft. Op Simon en op Simon en op Simon…” Arne kon blijven doorgaan, maar Sara onderbrak hem. “Wraak is een slechte raadgever zei ons moeke altijd.” “Nieuwsflash: Présence wou u drie uur geleden nog een proces aandoen. Het is nu toch ni het moment om compassie te hebben.” “Sara, ge moet gewoon denken in het belang van Ecomoda.” zei Elisa. “Voila.” beaamde Arne. “Ik zal wel op mijn strepen staan.” zei Sara. “Voila. Sara for President.” “Niets te Sara for President. Er is geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om terug op Présence te gaan werken.” Sara nam een slok van haar Pepsi Max. “Op 1 punt hebt ge gelijk. En da is da ik geen compassie moet hebben en we willen ons geld terug.” Arne wou high five doen, maar blijkbaar was hij de enige……
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3