Ponkie: Ella

[Ponkie]

Al drie dagen geen Nicolas te zien

[Chrissie]

Al drie dagen geen Nicolas te zien :cry:

:( :cry: Zeg dat wel! Maar het wordt wel spannend he.

[Ponkie]

Eindelijk is Nicolas weer eens te zien

31
We zijn intussen een paar dagen later en ik raak stilaan gewend aan de aanwezigheid van Clio. Ze komt tegenwoordig niet meer beneden in uitdagende negligé, juffrouw Linda heeft haar flink de les gelezen. Ik heb vanmorgen ontbeten met juffrouw Linda, zit nu de krant te lezen. Clio is laat, ze komt nu pas naar beneden. Amai, ze ziet er niet goed uit, bleek, wallen onder haar ogen. Ze zegt me dat ze heel lang gewerkt heeft vannacht. Ik vraag haar aan welk dossier ze dan wel zo lang heeft moeten werken, maar ze antwoordt er niet op. Juffrouw Linda komt de kamer binnen en ze maakt net dezelfde opmerking als ik, dat Clio er zo slecht uitziet. Het valt haar dus ook op. Ik vertel haar dat Clio de hele nacht heeft doorgewerkt, maar ze is er duidelijk niet van onder de indruk. Ik vraag me af of het wel van het werken is dat Clio er zo slecht uitziet: als juffrouw Linda begint te stofzuigen, pakt Clio theatraal naar haar hoofd. Het lijkt eerder of ze een kater heeft, ze verdraagt geen geluid en vraagt boos of juffrouw Linda nu per se moet stofzuigen. Tja, antwoord ik haar, je hebt nu eenmaal mensen die overdag werken en mensen die ’s nachts werken. Daar kan ze het voorlopig wel weer mee doen, ze moet niet denken dat ze hier ons leven en onze routine kan komen overnemen. Lnag blijft ze niet zitten, ze drinkt een kop koffie, maakt een afspraak bij de kapper en verdwijnt dan naar beneden. He, eindelijk rust, nu kan ik ongestoord aan de verzorging van mijn orchideeën beginnen!

[Ponkie]

32
Nadat Clio vertrokken was, kon ik me eindelijk ongestoord wijden aan de verzorging van mijn bloemen. Ze hadden dringend mest en water nodig, ik moest ze naar het licht draaien, en sommigen moesten een nieuw aardemengsel krijgen. Ik ben ingespannen bezig om elke orchidee de juiste verzorging te geven, maar hoor plots een geweldig lawaai aan de deur. Verschrikt ga ik kijken, wat is me dat allemaal? Clio wordt naar binnen gedragen door mijnheer Fadir en een vreselijk opgewonden vrouw. Ik schrik me te pletter, wat komen die hier doen? Mijn rust verstoren, waarom? Clio blijkt gevallen, ze heeft haar enkel bezeerd, kan er niet meer op lopen. Ik wil die twee mensen zo vlug mogelijk weer buiten. Die gekke vrouw, juffrouw Cindy heet ze, komt me begroeten, vindt het een eer mij ‘in het echt’ te zien en raakt me zelfs aan, oh griezel, zelfs meer dan een keer. Ik haat deze drukte, wil ze weg en Clio ook. Maar juffrouw Linda is zoals altijd zo gastvrij, ze nodigt mijnheer Fadir en juffrouw Cindy uit om een kop koffie of thee te drinken. Even later komt ook dokter Wolfs nog binnen. Hij onderzoekt Clio. Ze heeft gelukkig niets gebroken, maar heeft haar enkel wel lelijk verstuikt en mag er niet op steunen. Ze moet blijven liggen. Iemand stelt voor haar naar huis te brengen, maar daar is ze helemaal alleen en ze heeft hulp nodig. Ik bedank dokter Wolfs. Hij vertrekt daarna, maar de anderen zitten nog te kakelen aan tafel. Ik krijg er hoofdpijn van. Mijnheer Fadir snapt het, maar hij moet die Cindy bijna met geweld meesleuren. Die is zo blij dat ze eindelijk is kunnen binnendringen in mijn loft, dat ze er niet genoeg van kan krijgen. Juffrouw Linda en mijnheer Fadir kunnen het precies heel goed met elkaar vinden, hij komt de Wingerd restaureren en zal hier dus wel meer komen. Met ‘hier’ bedoel ik natuurlijk wel beneden, hier wil ik helemaal geen bezoekers hebben. Dan verdwijnen ze, eindelijk rust, eindelijk RUST.

[Ponkie]

33
Vandaag heeft juffrouw Linda weer eens gewonnen: juffrouw Bruyninckx komt op bezoek. Ik keek er niet naar uit, maar zolang zij in de waan blijft dat ik in haar geïnteresseerd ben, zoekt ze geen andere kandidaten. Ik ben me aan het klaarmaken, ze komt zo dadelijk als ik plots in de living een vreselijk geroep hoor. Ik loop er op af: juffrouw Linda en Clio zijn tegen mekaar aan het schreeuwen en zelfs bijna aan het vechten. Juffrouw Linda zegt dat zij alleen maar vriendelijk vroeg of Clio naar haar kamer wilde gaan. Clio zegt dat juffrouw Linda dat helemaal niet vriendelijk vroeg, het was meer een bevel. Wat hebben die twee toch, ze maken constant ruzie! Maar wat mij betreft mag Clio rustig in de zetel blijven liggen, mij stoort ze niet. Juffrouw Linda mag het weten, meer dan vriendschap zal het nooit worden tussen Myriam Bruyninckx en mij. Ik trek met haar naar de plantenserre, juffrouw Linda en Clio gaan schaken. Ik hoop dat daar weer geen oorlog van komt.
Ineens gilt Clio, ik geef juist een uitleg aan Myriam en kijk verschrikt op. Ze zegt dat ze een plotse pijnscheut voelde, ik vraag bezorgd of ik iets kan doen, maar het lijkt al over. Al die vrouwen in mijn huis, ik word er super nerveus van.

[Ponkie]

34
Gelukkig, Clio laat me verder gerust, zodat ik me kan wijden aan Myriam. Ik leid haar rond in mijn serre, vertel haar zo ongeveer alles wat ik weet over mijn orchideeën. Ik weet niet of het haar echt interesseert of dat het een heel beleefde vrouw is, maar ze luistert aandachtig naar wat ik vertel. Ondertussen is dokter Wolfs binnengekomen om Clio’s enkel te onderzoeken, zo laat ze me zeker met rust. Ik stel aan juffrouw Bruyninckx voor een kop koffie te gaan drinken. Ik ga naar juffrouw Linda en vraag haar ervoor te zorgen. Dokter Wolfs is vertrokken maar even later komt hij terug met een rolstoel voor Clio. Hij neemt haar mee naar beneden, zodat ik ongestoord met Myriam van de koffie kan genieten. Juffrouw Linda is even discreet als altijd, die kent haar plaats als ik bezoek heb. Van Clio kan ik dat niet zeggen, maar ze zit me ook niet echt in de weg. Ik heb toch geen romantische bedoelingen met Myriam, dus is het niet erg als ik pottenkijkers heb. Myriam is wel een vriendelijk meisje, maar toch echt niets voor mij. Nee, ik zit nog altijd met die foto in mijn hoofd, die prachtige, intrigerende ogen die me lijken aan te kijken van tussen de planten. Ze betoveren me, ik denk er dikwijls aan, dat raadselachtige meisje wil ik echt leren kennen. Wie zou ze toch zijn? Hoe kan ik har ontmoeten? Daar moet juffrouw Linda maar voor zorgen, ik zal het haar straks, als Myriam weg is, meteen vragen. Ik moet en zal haar vinden!

[Ponkie]

35
Ik ben druk bezig in mijn serre. Al die planten verzorgen, het vraagt heel veel tijd. Ik heb zin in koffie en ga naar de keuken. Onderweg zie ik dat Clio op haar laptop bezig is. Ik ben blij dat ze weer kan werken en zeg haar dat. Ik vraag of zij ook koffie wil, maar ze begint meteen over een groot probleem, over dokter Lukas, over een verpleegster zonder diploma, een grote fout. Waarom valt ze mij daar mee lastig, dat is toch haar taak? Maar ze wil dat ik me ermee bezig hou, dat ik met dokter Lukas praat. Ik vind dat ze maar naar haar vader moet bellen, die moet daar over beslissen. Clio vindt van niet, haar vader werkt hier nu niet, ze wil dokter Lukas ontslaan. En zou ik dat dan moeten doen? Ik voel de bui al hangen, wil ze nu echt dat ik me meer met de Wingerd ga bemoeien? Daarvoor heb ik haar toch aangenomen! Maar goed, ze vraagt of ze dokter Lukas mag laten komen. Ik durf niet anders, zeg dat het goed is en ga dan naar de keuken. Ik schenk een kop koffie in. Juffrouw Linda is er ook, ze heeft alles gehoord. Ik vind afluisteren niet netjes, maar ze antwoordt dat de deur openstond en dat ze niet anders kan, Clio niet horen is moeilijk in dit huis. Het toppunt is dan nog dat ze Clio gelijk geeft, ze vindt ook dat ik me meer moet bemoeien met de Wingerd, al heeft ze er andere redenen voor dan Clio. Zij betrouwt Clio nog altijd niet, denkt dat ik beter zal kunnen beslissen. Waarom is Norbert toch weggegaan, wat een ellende, ik wil me hier helemaal niet mee bemoeien. Ik wil geen ruzie maken met dokter Lukas, ik wil hem niet op de vingers moeten tikken, ik wil er helemaal niets mee te maken hebben! Ik word er alleen maar hypernerveus van.

[Ponkie]

36
Clio heeft dokter Lukas gebeld, hij komt naar boven. Ik zit naast Clio te wachten, doodnerveus. Ik hou absoluut niet van die toestanden, ik wil er gewoon niets mee te maken hebben. Maar Clio drijft altijd haar zin door, dat heb ik nu al ondervonden. Ik vind dokter Lukas wel sympathiek en bovendien heeft Norbert voor hem gekozen. Ik wil hem nog een kans geven, iedereen maakt wel eens een fout. Het is natuurlijk niet niks, iemand aannemen als verpleegster die niet kan lezen of schrijven. Maar Lukas heeft gelijk, hij heeft een fout gemaakt door niet naar haar diploma te vragen, maar ik heb ook niet naar dat van Clio gevraagd. Clio protesteert, ze vindt dat geen vergelijking, maar hij heeft daar wel een punt. Ik wil het eigenlijk laten bij een berisping en verdergaan zoals we bezig zijn. We komen er niet meteen uit, dus stuurt Clio dokter Lukas even buiten, naar de keuken, bij juffrouw Linda. Clio praat op me in. Ik wil gewoon dat ze naar haar vader belt en het hem laat oplossen. Maar zij wil dat ik laat zien dat ik de baas van de Wingerd ben. Dat baas zijn interesseert me absoluut niet, dat verveelt me alleen maar. Ik wil er een eind aan maken, dokter Lukas gewoon directeur laten zijn. Maar Clio wordt emotioneel, ze vindt dat ze al zoveel voor mij gedaan heeft, ik mag haar nu wel eens steunen. Plots begint ze te wenen. Ik raak haast in paniek, ik weet niet hoe ik moet omgaan met huilende vrouwen. Ik zet me naast haar, geef haar wat zakdoekjes aan. Oei, nu legt ze haar hoofd op mijn schouder en huilt verder. Wat moet ik doen? Haar vastpakken, haar kalmeren? Het liefst wil ik ver weg lopen, maar ik blijf maar zitten en leg mijn hand aarzelend op haar haar. Langzaam kalmeert ze. Dit kan ik niet aan, ik kan niet anders dan Clio haar zin geven. Ze gaat dokter Lukas terughalen. Ze weent helemaal niet meer, ze vindt het precies heel grappig en zegt tegen Lukas dat ik, ik dan nog, beslist heeft om hem te ontslaan als directeur. Lukas schrikt niet erg, hij had het wel verwacht. Hij blijft heel professioneel, maakt geen scène. Dat bewonder ik wel in hem, ik hou niet van emotioneel gedoe. Ik vind het heel spijtig, ik had graag met hem willen voort werken. Lukas vertrekt, maar nog is het niet gedaan. Clio wil dat we meteen beslissen over een nieuwe directeur. Dokter Wolfs was de andere kandidaat, maar Clio zegt dat haar vader dat niet zou willen. Ik weet niet wie dan directeur kan worden, ze zal er mij toch niet mee willen opzadelen? Maar ze heeft een heel ander plan: ze zegt dat er niemand beter geplaatst is dan zijzelf. Ze heeft toch bewezen wat ze kan als mijn persoonlijke adviseur, ze kent de kliniek, haar papa zal daar heel blij mee zijn en mijn vader zal het zeker ook goedvinden! Ik capituleer, ik ben allang blij dat ik er mij niet meer moet mee bezighouden, ik wil dat dit circus zo gauw mogelijk voorbij is. Zij moet het zelf maar aan dokter Wolfs vertellen. Ik trek me terug in mijn serre. Ik heb absoluut rust nodig en dat kan ik alleen vinden te midden van mijn orchideeën.

[Ponkie]

uitzending van 9/12

37
Ik kom binnen in de living. Clio zit te lezen in een tijdschrift. Het gaat over mij, of tenminste over de familie de Prins. Eerst gelooft ze niet wat er staat, maar ik bevestig haar dat wat er staat, klopt. De familie de Prins is in het bezit van een van de duurste diamanten in ons land, de Monaflora. Clio is geïnteresseerd, dus ik vertel haar in het kort wat ik ervan weet: de diamant is gevonden in de 17e eeuw en was in het bezit van koningen en presidenten. Clio is onder de indruk dat die diamant nu van mij is. Ik corrigeer haar, die is niet van mij, maar van de familie. De diamant is gevat in een juweel, natuurlijk in de vorm van een orchidee. Clio vindt het schitterend en dat is het ook, letterlijk en figuurlijk, het is van onschatbare waarde. Dan kondigt juffouw Linda dokter Wolfs aan. Clio wil hem wegsturen, ze wil met mij over de diamant verder praten, maar dokter Wolfs komt voor Clio’s voet en dat gaat natuurlijk voor. Ik verlaat de kamer en laat hen alleen.

[Ponkie]

38
Ik blijf maar naar de foto met de prachtige ogen kijken. Ik heb de foto in mijn hand als ik binnen kom. Clio zit aan het bureau te werken aan haar laptop. Ze vertelt me dat het verband aan haar voet er morgen af mag. Ze begint een uitleg over reorganiseren van de Wingerd, maar ik luister maar half, ik ben met mijn gedachten bij de foto. Clio merkt dat ik niet luister en vraag wat ik in mijn hand heb. Ik aarzel even, lach wat verlegen, maar beslis dan toch maar haar de foto te laten zien. Ik vertel haar dat het een uitvergroting is van de opendeurdag. Ik laat haar de fascinerende ogen zien en zeg haar dat ik absoluut wil weten van wie die ogen zijn! Ik vraag haar of zij het weet. ‘Ach ja’ antwoordt ze. Mijn hart maakt een sprongetje, weet zij dan aan wie die ogen toebehoren? Maar ze weet het niet, ze weet alleen waar die foto genomen is. Dat is niet moeilijk, dat weet ik ook, en ook wanneer, op prinsjesdag natuurlijk. Zou het iemand van het personeel kunnen zijn? Ik vind het zo’n bijzondere ogen, zo klein, zo krachtig, met zo’n intensiteit, zo… alles eigenlijk. Ik wil en zal weten van wie die ogen zijn, ik zal het meisje vinden. Clio vraagt zich af of het wel de ogen van een meisje zijn, maar dat zie je toch zo, die blik, die wimpers. Clio kan zeggen wat ze wil, ik ben zeker dat het vrouwenogen zijn. Ze vindt het geloof ik een beetje gek dat ik zo zit te staren naar die foto, net alsof het de Monaflora is. Wat is dat nu voor een vergelijking, dat heeft toch niets met mekaar te maken? De Monaflora is een dode steen in een juweel, als is het dan een dure dode steen. Die ogen zijn levend, echt, puur en vol bezieling, dat is totaal iets anders.