Deel 119 Zalig gesprek tussen echte vrienden
Jacob parkeert zich voor het hotel. “Lieve mensen, we zijn er.” Ella wordt wakker.
Sara zet zich recht “Jullie komen toch nog even mee naar onze kamer. Dan kunnen we nog wat praten. Jullie twee zijn me zo dierbaar.”
Simon knikt en streelt Sara’s hand zachtjes.
“Ok” zegt Jacob “Das een goed idee. Nog even wat mijmeren over een mooie dag, dat is een goed idee.”
Ze stappen uit en lopen het hotel binnen. Simon fluistert iets in Sara’s oor en hij loopt richting bar. Ze wachten even op hem. Hij is dadelijk terug. “Voila” zegt hij “Dat komen ze dadelijk brengen.”
Ze nemen de lift en stappen de kamer binnen. Jacob zet zich neer op de bank en Ella nestelt zich gezellig op zijn schoot.
Simon zet zich op het bed met zijn rug tegen de kussens en Sara kruipt tegen hem aan. Ze genieten van de stilte en hun eigen gedachten dwalen rond in hun hoofd. Er wordt geklopt. Ella opent de deur en er wordt een karretje binnengerold. Ella lacht en schenkt voor Simon en Jacob een Whisky in en voor haar en Sara een glaasje champagne. Ze neemt de hapjes en verdeelt ze over de bordjes. Ze zet een van de bordjes op nachtkastje bij Simon. Dan nestelt ze zich weer bij Jacob.
“Sara, jij hebt wel het een en ander meegemaakt, vroeger is het niet.” Vraagt Ella zacht.
Sara knikt “Ja, Vake heeft me steeds als een prinses behandeld maar door Moeke die me zo vroeg ontvallen is, moest ik bepaalde dingen zelf regelen en ja kleding en zo dat zei me niets. Ik ben gewoon zonder na te denken naar Moeke’s winkel kleding gaan kopen. Dat leek me toen het beste. Ik kocht altijd voorzichtig, ik wou niet opvallen, gewoon was al meer dan genoeg. Ik ben altijd nogal een stille geweest. Vriendinnetjes had ik niet … want meisjes die graag studeren worden altijd alle dikwijls met een scheef oog bekeken en men laat die links liggen. Das altijd zo geweest. En das eigenlijk een lawine effect. Doordat ik altijd alleen zat, begon ik nog meer met mijn neus in de boeken te zitten. En Vake die was dolgelukkig dat hij zo een slimme dochter had en ik … ik werd alleen maar verdrietiger en eenzamer.
Na het middelbaar ben ik Arne tegengekomen. Dat klikte direct. Ja, hij begreep me want eigenlijk zaten we in het zelfde schuitje. Hij stond ook altijd aan de kant. En ja …. “
Simon zit er beteuterd bij. Hij heeft het moeilijk met de eerlijke antwoorden van Sara. Het raakt hem in zijn hart. Zijn Sara …
Maar hij beseft ten volle dat hij vroeger ook zo cru uit de hoek kon komen. De tranen lopen over zijn wangen. “Sara, zolang ik in de lagere school zat, was ik ook veel alleen … ja Hélena en Alexander … maar de rest … wij waren buitenbeentjes… in het middelbaar werd ik gewoon wat stouter en ja binnen de kortste keren werd ik de populaire jongen. Ik genoot van die aandacht. Ik had wel altijd geld op zak … en ja … Maar eigenlijk bleef alles zo oppervlakkig, een echte vriendschap … dat heb ik nooit echt … “
Hij herpakt zich even …” As ik er nu over nadenk heb ik het ook veel mensen moeilijk gemaakt. Ik weet het toen jij hier bij Présence kwam deed ik nog altijd hetzelfde … ik dacht dat ik … “ hij zucht even “dat de wereld rond mij draaide, misschien alleen voor mij en dat ik alles mocht en kon. Jij hebt me wakker geschud … heel subtiel … jij wist me op je eigen Sara manier te overtuigen dat ik verkeerd bezig was… ik schaam me nu enorm als ik terug denk aan vroeger.”
Sara draait zich om. “Maar Simon toch … het is niet mijn bedoeling jou verdrietig te maken. Ik … probeer jullie gewoon wat uit te leggen hoe ik … “
Simon kijkt in haar ogen. De tranen lopen van hun wangen.
Ook Ella krijgt het moeilijk. “Hé jullie twee, denk daar niet mee aan jullie hebben alle twee de kans gekregen om elkaar op zo een mooie manier te veranderen. Twee naar het eerste zicht tegengestelden weten elkaar zo mooi aan te voelen en nu zitten hier een fantastische koppel bij ons.”
Ook Jacob voelt dit zo aan. “Jullie verhaal is hier boven geregisseerd… je moeke lijkt me een passend persoon. Alles van ons leven is ergens gekoppeld. Daar geloof ik rotsvast in. Ik weet dat niet iedereen dat zo ziet. Maar kijk naar jullie … jullie zijn elkaar op het juiste moment tegengekomen en hebben jullie onbewust verzet tegen hetgeen voorbestemd was. En toen alles juist zat heeft het lot een handje geholpen.”
Sara verzinkt nog steeds in Simon rood omrande ogen. Ze draait zich om naar Jacob die nu samen met Ella op de rand van het bed zitten. Haar handen liggen op Simon’s dijen. “Denk je, Jacob?” zegt ze stil.
Jacob knikt “Ja, Saartje, das mijn overtuiging. Kijk maar bij die aanval van Jan, waar heb jij steun gezocht eerst bij je Moeke en Simon is daar ook naar toe gestuurd door een hogere kracht om jou bij te staan. Echt Sara ik zie dat zo…”
Sara omhelst Jacob. “Ik heb er nooit zo over nagedacht. Ik voel dat zo niet aan … Brrr… maar ja als jij het allemaal zo op een rijtje zet … “ ze haalt haar schouders op en draait zich naar Simon.
Die knikt ook. “Ja, misschien heb je wel een punt… maar ik sta daar eigenlijk niet voor open. Ik ga er wel vanuit dat je nog nood kan hebben aan een praatje met een overleden familielid maar dat je leven ook gedirigeerd wordt. Neen, das misschien een brug te ver. Maar je hebt wel een punt als je alles zo op een rijtje zet .. is er misschien wel iets.”
Ella gevoelens sluiten ook meer aan bij Simon en Sara. “Ja, mijn lieve Jacob denkt altijd na over alles. Ik moet toegeven ik heb daar vroeger nooit over nagedacht. Ik ging altijd uit van toeval. Waarom iets gebeurt ? Dat heb ik me zelden afgevraagd. Maar sinds wij samen zijn, denk ik samen met Jacob mee na over deze materie en ja … er is iets. Maar hoe en wat … nee … daar ben ik niet uit.
Sara, jij en Simon zijn zo een mooi stel. Jullie samen zien geeft zo een warm gevoel. Ik ken Simon van vroeger .. en wat hij vertelt is waar … hij speelt de populaire gast en dat beviel hem maar je voelde altijd dat er nog iets anders was … en dat heb jij bij hem naar boven laten komen. Hij is zo veranderd maar enkel in de goede zin van het woord.”
Sara knikt. “Ik ben gelukkig … we weten dat we elkaar nodig hebben. Elk op onze eigen manier. En dat doet deugd. Ik kan niet zonder Simon.”
Simon draait Sara naar hem toe en neemt haar gezicht in zijn handen. “En ik kan niet zonder jou, lieveke. Daar kan je zeker van zijn.” Hij kust haar innig.
Ella en Jacob knuffelen elkaar ook.
“Jacob, wat jij hier nu allemaal zegt “ gaat Simon verder “das voor ons nieuw en nog wat bizar maar toen we samen naar moeke’s graf gingen hebben we daar alle twee haar aanwezigheid en goedkeuring gevoeld. Dat was voor mij een openbaring… ook de relatie tussen Vake en Lut is volgens ons door Moeke aanvaardt. Dat zijn we alle vier zeker van. En das nooit al buitennatuurlijk beschouwd door ons maar als een welkome bevestiging.”
Jacob knikt instemmend. Deze materie is niet buitennatuurlijk. Ze praten nog verder over hun toekomstplannen. Jacob en Ella zijn nog niet verloofd maar in de ogen van Jacob zien Sara en Simon dat dit niet meer lang zal duren. Jacob bemint zijn Ella en ook in haar ogen zie je niets dan liefde voor Jacob. Maar ze hebben nog alle tijd.
Sara lacht … “Ja, wij hebben er lang genoeg over gedaan om samen te komen en gezien we toch meer dan 200% zeker zijn over elkaar, was onze verloving een logische stap. Met kinderen daar wachten we bewust nog even mee… we willen eerst genieten van ons tweetjes … en dan … we hebben nog tijd genoeg maar moest het vlugger komen … dan zijn we daar dolblij mee.”
Simon lacht “Ja, das waar … das ook zo mooi wij komen over deze dingen altijd met dezelfde mening. Wij vullen elkaar daar perfect in aan. Als ik het zo bekijk waren wij uiterlijk elkaar tegengesteld en in manier van leven ook … maar nu zo qua gevoelens en opinies das echt speciaal. Weet je ruzie maken … vanaf 4 april … dat kennen wij niet… Er voor … ja … dan ben ik wel eens even kwaad geweest op Sara … maar nu nooit meer… daaraan weten wij ook dat dit zo uniek en mooi is.”
Sara knikt en laat zich in zijn armen vallen.
Jacob knikt instemmend. “Wij durven al eens een andere mening verkondigen maar ruzie neen nog niet… wij proberen uit elke mening het beste te distilleren. En dat lukt goed.”
Ella glimlacht “Ja, maar meestal moet ik wel tot scha en schande toegeven dat jij gelijk hebt.”
Simon lacht “Dat zal bij ons ook wel zo worden… het zou mooi zijn moest het blijven zoals nu maar het zal ooit wel eens gebeuren dat we een compromis moeten zoeken maar dat …”
Sara valt in “Dat lukt ons toch … kijk maar naar ons huis… daar hebben we dat eigenlijk gedaan … en ook toen ma ons liet nadenken of de huishoudster. Daar hebben we ook samen over gepraat en tot één besluit gekomen.”
Simon lacht “Ja, das waar… wat wil je ook” hij knipoogt naar Ella en Jacob “ met zo een koppel als wij.”
Ze schieten allemaal in een lach. Sara vertelt nog een aantal grappige anekdotes van de huishoudster. Daar heeft ze moeten aan wennen maar eigenlijk ging het vrij snel want met hun drukke professionele bezigheden is dat geen overbodig rusten en de mevrouw in kwestie werkt al zo lang voor de Van Wijcks en het is een schatje. “Weet je” zegt Sara “ik beschouw haar nu al meer als een vriendin of ja … familie. Als ze er niet is dan mis ik haar.”
Het is ondertussen al lang na middernacht. Ella en Jacob moeten morgen vroeg op Bauer Fashion zijn. Ze spreken morgen vlak voor de middag af in de lobby. Ella en Jacob zullen hen samen naar de luchthaven brengen.
Ella neemt Sara nog even apart “Sara, ik beschouw jou een van mijn beste vriendinnen want ook ik heb er niet veel, hoor. Hier vriendinnen maken is niet makkelijk en met Helena heeft het nooit geklikt. Maar met jou … dat klikt. Ik ben blij met een vriendin als jij.”
Sara omhelst Ella. Jacob en Simon houden het tafereel van op een afstand in de gaten. Jacob klopt gemoedelijk op Simon’s schouder. “Het is leuk om zo overeen te komen. We mogen deze vriendschap niet doen verwateren door de afstand.”
Simon knikt “Das waar daar zijn jullie ons alle twee veel te dierbaar voor. En soms eens een weekendje weg zal ons allemaal deugd doen.”
Ze nemen afscheid. Simon staat achter Sara met zijn armen om haar heen. Ze steunt tegen hem. Als Ella en Jacob weg zijn, sluit ze de deur zachtjes en draait ze zich om. “Simon, ik zie je graag. Alles wat hier gezegd is, is voor mij mijn verleden, ik vind het belangrijk dat jij ook mijn verleden leert kennen maar voel je je alstublieft niet schuldig. Ook al was jij vroeger een ettertje … dat ben je nu niet meer en in mijn ogen ben je een schat. Mijn grote liefde. En dat zal altijd blijven.” Ze trekt Simon tegen zich aan. Ze voelt de emotie als een rilling door zijn lichaam lopen. “Hey Liefke, straks krijg ik spijt dat ik zo …”
Simon schudt zijn hoofd en legt zijn vinger over haar mond. “Neen, lieve Sara, vertel me alstublieft alles over je verleden. Ik vind dat toch zo belangrijk. Ik wil je beter kennen en door je verleden kan ik dat ook. Ook al is dit soms moeilijk voor mij … het feit om alles te weten is me zo dierbaar, mijn lief meisje.”
Hij tilt haar op en ze leggen zich samen op het bed. Daar blijven ze zo liggen. Deze avond was zo emotioneel geladen. Dit verwerken ze samen. “Simon” fluistert Sara “Ik ben blij dat we dit alles zo kunnen bespreken … dit voelt zo goed aan. Ik zie je graag… elke dag meer.”
“Sara, ik kan niet zonder jou. Nooit.” Simon legt zijn hoofd op haar hart en legt zijn armen rond haar. Sara neemt hem in haar armen en streelt zijn rug. Simon zucht en geniet. Haar hartslag maakt hem rustig. Sara kijkt vertederd naar Simon. Er rolt een traan over haar wang. “Simon, ik zie je graag.” Maar Simon is al in slaap gevallen. Sara streelt zijn haar. Het kan haar niet schelen hoe Simon vroeger ook geweest is. Ze ziet hem zo graag. En daarenboven iedereen maakt fouten en zijn berouw is zo oprecht. Met deze gedachten valt ook Sara in slaap.
Fleur'tje : Sara en Simon verhaal
-
Fleur'tje
- Super Ere Lid
- Berichten: 2161
- Lid geworden op: 29-06-2010 23:37
Deel 120
Deel 120
Simon wordt als eerste wakker. Hij ligt nog steeds dicht bij Sara. Hij denkt terug aan gisteren. Zijn lieve schat heeft het buiten haar familie wel moeilijk gehad. Hij wist al iets meer maar nu … hij veegt een traan van zijn wang. Gelukkig had ze Arne in die tijd… Maar ook die zal het niet altijd makkelijk gehad hebben. En denken hoe kunnen mensen zo hard zijn kan hij niet want hij was ook zo in die tijd… hij heeft ook mensen gekwetst .. beseft hij nu.
De liefde voor Sara is zo mooi. Dit heeft Simon nog nooit gevoeld. Hij weet dat hij dit moet koesteren. Hij is ook blij dat zijn drang van vroeger weg is … de mooiste vrouw mag hem voorbij lopen het interesseert hem niet meer. Hij moet nog steeds denken aan wat Sara hem verteld had … dat ze gehoord had dat hij na Rijsel zelfs geen interesse meer had in Helena. Dat was ook zo … het ging niet meer…
Simon wordt uit zijn gedachten gehaald want Sara wordt wakker. Ze rekt zich uit en kijkt met haar heldere kijkers in zijn ogen.
Hij smelt. “Goedemorgen, prinses, ik heb heerlijk geslapen.”
“Mijn lieve prins, ik ook.” Simon trekt zich op en neemt haar hoofd in zijn handen. “Lieve prinses, mag ik je zoenen?” vraagt hij beleefd.
Sara lacht “Alleen …. als je me van mijn sokken kan zoenen.”
Simon komt korter bij “Ga je me uitdagen?”
Sara schatert “Ik verlang naar jou.”
Simon kust haar eerst heel voorzichtig … zijn lippen beroeren de hare een fractie van een seconde. Sara trilt bij deze aanraking.
“Bedoel je dit?” vraagt Simon gesmoord.
Ze schudt ontkennend met haar hoofd. En trekt Simon naar zich toe. Ze legt haar handen op zijn wangen. Ze neemt zijn lip tussen de hare en sabbelt er zachtjes op. Simon zet zich op zijn knieën over haar benen en Sara zet zich iets rechter zonder zijn lippen los te laten. Haar tong draait kleine cirkeltjes rond de zijne. De puntjes van hun tongen worden als het ware kleine vlammetjes die overal het overheerlijke vuur van passie en opwinding aanwakkeren. Simon kreunt van het opkomende genot. Hij zet zich even recht maar Sara weet zich aan hem vast te klampen. Ze trekt zijn T shirt in 1 vlotte beweging over zijn hoofd. Ze spitst zich dan toe op zijn buik. Haar mond weet elke plekje te stimuleren. Simon opent haar doorknoop jurkje knoopje per knoopje en masseert met zijn ander hand haar rug.
Sara laat zich zachtjes vlakker in de kussen vleien. Simon rolt op zijn rug en begeleidt Sara zachtjes mee. Sara’s slipje weet hij in een vlotte beweging weg te krijgen. Zijn hand zoekt direct een weg door haar krulletjes. Sara kreunt van genot.
De opgebouwde spanning wordt ook door Sara verder gestimuleerd onder voordurend kussen weet ook Sara zijn mannelijkheid te behagen. Haar handen weten ondertussen al zo goed wat Simon graag heeft. De strelingen en zachtjes kneepjes brengen hem in hogere sferen. Zijn ademhaling wordt zwaarder.
Ze liggen nu naast elkaar. Het hoogtepunt zal niet meer lang uitgesteld kunnen worden maar als Simon zijn weg eerst verder zet naar haar intiemste plekje, weet Sara enkel een heel intense luide kreun voort te brengen. Simon geniet maar weet dat hij zich nu moet haasten om haar tot zich te nemen. Hij zet zich recht. Sara begeleidt hem mee en binnen de kortste keren bewegen ze simultaan samen. De bewegingen worden vuriger en gedrevener. Simon weet perfect wat Sara verkiest. Hij laat zich elke keer bijna aan haar ontglippen om dan steeds verder met haar 1 te worden. Het hoogtepunt wordt een uitspanning van jewelste. Eén hoogtepunt, samen, zo intens en vol passie. Simon laat zich zachtjes op Sara vallen. Hij voelt haar hartslag kloppen aan zijn borst. Eerst krachtig en hevig maar dan geleidelijk aan … komt ook bij Sara de rust terug.
Ze draaien zich samen op hun zijde en blijven zo verbonden en innig verstrengeld liggen. Ze houden de passie op door elkaar bijna onophoudelijk en ononderbroken te zoenen.
Sara verzinkt in Simon’s ogen “Simon, ik zie je graag. Jij hebt mijn leven zo mooi gemaakt. Jij hebt me de kans gegeven om te worden wie ik nu ben.
Er rollen tranen over Simon’s wang. “Ik ben zo gelukkig met wat wij samen hebben. Ik zie je zo graag… woorden schieten me te kort om dat te omschrijven … onze liefde is wonderlijk, grandioos, fenomenaal, verbazingwekkend … en toch zo mooi … “
Sara kust zijn zoute tranen weg. “Simon, geen tranen, onze liefde moet uitmonden in een lach … das toch zo?” Ze kijkt hem vragend aan.
“Ja” knikt Simon “Maar …” Ze smoort zijn woorden met een innige kus. Hun monden blijven elkaar stimuleren. Haar tong danst zo innig met de zijne. Het stimulerend spel is zo mooi. Ze blijven genieten van elkaar.
Ineens klinkt Simon erg ingetogen. “Jij hebt het vroeger niet makkelijk gehad, is het niet?”
Sara knikt instemmend “Neen das waar maar vake en moeke hebben me een mooie hartelijke thuis gegeven en das wel een mooie herinnering hoor. Het was niet allemaal kommer en kwel. Ook Arne heeft mijn leven altijd weten op te fleuren. Met zijn tweetjes konden wij altijd de wereld aan. Dat weet je toch? Maar op de middelbare school en daar na heb ik dikwijls moeilijke momenten gehad. Ik heb je dat al verteld.”
Simon neemt dit aan. “Ja, mijn lieve Sara. Als ik er nu op terugkijk is mijn tijd als puber met mijn ouders altijd wat bekoeld geweest. Tijdens het middelbaar hadden we bijna altijd ruzie over mijn schoolresultaten en mijn gedrag op school. En Ja Pa en Ma waren er bijna nooit en toen ik wat groter was, waren Hélena, Alexander en ik altijd alleen thuis. En voordien … ja meestal een babysit of Lut. Dan was mijn dag goed. Ik weet wel Présence goed uitbouwen heeft veel tijd gevraagd en zal ook aan ons veel inzet vragen maar …”
Simon verzinkt even in gedachten.
Sara kust hem “Hé ik kus je wakker mijn prins” lacht ze om de sfeer even te breken “Je zou dit met onze kinderen graag anders doen. Ik ook. We zullen wel een oplossing vinden waar we ons alle twee goed bij voelen.” Ze kust hem op zijn neus “Maar ik wil zeker mijn kinderen zijn opgroeien maar ons werk samen bij Présence is ook belangrijk. Ik kan mijn werk niet missen. Dat weet je …”
Simon knikt. “Gelijkgestemde zieltjes” zegt hij zacht maar zo vertederend oprecht. Sara knikt instemmend en deze mooie gedachten mondt uit in een passionele zoen.
Simon wordt als eerste wakker. Hij ligt nog steeds dicht bij Sara. Hij denkt terug aan gisteren. Zijn lieve schat heeft het buiten haar familie wel moeilijk gehad. Hij wist al iets meer maar nu … hij veegt een traan van zijn wang. Gelukkig had ze Arne in die tijd… Maar ook die zal het niet altijd makkelijk gehad hebben. En denken hoe kunnen mensen zo hard zijn kan hij niet want hij was ook zo in die tijd… hij heeft ook mensen gekwetst .. beseft hij nu.
De liefde voor Sara is zo mooi. Dit heeft Simon nog nooit gevoeld. Hij weet dat hij dit moet koesteren. Hij is ook blij dat zijn drang van vroeger weg is … de mooiste vrouw mag hem voorbij lopen het interesseert hem niet meer. Hij moet nog steeds denken aan wat Sara hem verteld had … dat ze gehoord had dat hij na Rijsel zelfs geen interesse meer had in Helena. Dat was ook zo … het ging niet meer…
Simon wordt uit zijn gedachten gehaald want Sara wordt wakker. Ze rekt zich uit en kijkt met haar heldere kijkers in zijn ogen.
Hij smelt. “Goedemorgen, prinses, ik heb heerlijk geslapen.”
“Mijn lieve prins, ik ook.” Simon trekt zich op en neemt haar hoofd in zijn handen. “Lieve prinses, mag ik je zoenen?” vraagt hij beleefd.
Sara lacht “Alleen …. als je me van mijn sokken kan zoenen.”
Simon komt korter bij “Ga je me uitdagen?”
Sara schatert “Ik verlang naar jou.”
Simon kust haar eerst heel voorzichtig … zijn lippen beroeren de hare een fractie van een seconde. Sara trilt bij deze aanraking.
“Bedoel je dit?” vraagt Simon gesmoord.
Ze schudt ontkennend met haar hoofd. En trekt Simon naar zich toe. Ze legt haar handen op zijn wangen. Ze neemt zijn lip tussen de hare en sabbelt er zachtjes op. Simon zet zich op zijn knieën over haar benen en Sara zet zich iets rechter zonder zijn lippen los te laten. Haar tong draait kleine cirkeltjes rond de zijne. De puntjes van hun tongen worden als het ware kleine vlammetjes die overal het overheerlijke vuur van passie en opwinding aanwakkeren. Simon kreunt van het opkomende genot. Hij zet zich even recht maar Sara weet zich aan hem vast te klampen. Ze trekt zijn T shirt in 1 vlotte beweging over zijn hoofd. Ze spitst zich dan toe op zijn buik. Haar mond weet elke plekje te stimuleren. Simon opent haar doorknoop jurkje knoopje per knoopje en masseert met zijn ander hand haar rug.
Sara laat zich zachtjes vlakker in de kussen vleien. Simon rolt op zijn rug en begeleidt Sara zachtjes mee. Sara’s slipje weet hij in een vlotte beweging weg te krijgen. Zijn hand zoekt direct een weg door haar krulletjes. Sara kreunt van genot.
De opgebouwde spanning wordt ook door Sara verder gestimuleerd onder voordurend kussen weet ook Sara zijn mannelijkheid te behagen. Haar handen weten ondertussen al zo goed wat Simon graag heeft. De strelingen en zachtjes kneepjes brengen hem in hogere sferen. Zijn ademhaling wordt zwaarder.
Ze liggen nu naast elkaar. Het hoogtepunt zal niet meer lang uitgesteld kunnen worden maar als Simon zijn weg eerst verder zet naar haar intiemste plekje, weet Sara enkel een heel intense luide kreun voort te brengen. Simon geniet maar weet dat hij zich nu moet haasten om haar tot zich te nemen. Hij zet zich recht. Sara begeleidt hem mee en binnen de kortste keren bewegen ze simultaan samen. De bewegingen worden vuriger en gedrevener. Simon weet perfect wat Sara verkiest. Hij laat zich elke keer bijna aan haar ontglippen om dan steeds verder met haar 1 te worden. Het hoogtepunt wordt een uitspanning van jewelste. Eén hoogtepunt, samen, zo intens en vol passie. Simon laat zich zachtjes op Sara vallen. Hij voelt haar hartslag kloppen aan zijn borst. Eerst krachtig en hevig maar dan geleidelijk aan … komt ook bij Sara de rust terug.
Ze draaien zich samen op hun zijde en blijven zo verbonden en innig verstrengeld liggen. Ze houden de passie op door elkaar bijna onophoudelijk en ononderbroken te zoenen.
Sara verzinkt in Simon’s ogen “Simon, ik zie je graag. Jij hebt mijn leven zo mooi gemaakt. Jij hebt me de kans gegeven om te worden wie ik nu ben.
Er rollen tranen over Simon’s wang. “Ik ben zo gelukkig met wat wij samen hebben. Ik zie je zo graag… woorden schieten me te kort om dat te omschrijven … onze liefde is wonderlijk, grandioos, fenomenaal, verbazingwekkend … en toch zo mooi … “
Sara kust zijn zoute tranen weg. “Simon, geen tranen, onze liefde moet uitmonden in een lach … das toch zo?” Ze kijkt hem vragend aan.
“Ja” knikt Simon “Maar …” Ze smoort zijn woorden met een innige kus. Hun monden blijven elkaar stimuleren. Haar tong danst zo innig met de zijne. Het stimulerend spel is zo mooi. Ze blijven genieten van elkaar.
Ineens klinkt Simon erg ingetogen. “Jij hebt het vroeger niet makkelijk gehad, is het niet?”
Sara knikt instemmend “Neen das waar maar vake en moeke hebben me een mooie hartelijke thuis gegeven en das wel een mooie herinnering hoor. Het was niet allemaal kommer en kwel. Ook Arne heeft mijn leven altijd weten op te fleuren. Met zijn tweetjes konden wij altijd de wereld aan. Dat weet je toch? Maar op de middelbare school en daar na heb ik dikwijls moeilijke momenten gehad. Ik heb je dat al verteld.”
Simon neemt dit aan. “Ja, mijn lieve Sara. Als ik er nu op terugkijk is mijn tijd als puber met mijn ouders altijd wat bekoeld geweest. Tijdens het middelbaar hadden we bijna altijd ruzie over mijn schoolresultaten en mijn gedrag op school. En Ja Pa en Ma waren er bijna nooit en toen ik wat groter was, waren Hélena, Alexander en ik altijd alleen thuis. En voordien … ja meestal een babysit of Lut. Dan was mijn dag goed. Ik weet wel Présence goed uitbouwen heeft veel tijd gevraagd en zal ook aan ons veel inzet vragen maar …”
Simon verzinkt even in gedachten.
Sara kust hem “Hé ik kus je wakker mijn prins” lacht ze om de sfeer even te breken “Je zou dit met onze kinderen graag anders doen. Ik ook. We zullen wel een oplossing vinden waar we ons alle twee goed bij voelen.” Ze kust hem op zijn neus “Maar ik wil zeker mijn kinderen zijn opgroeien maar ons werk samen bij Présence is ook belangrijk. Ik kan mijn werk niet missen. Dat weet je …”
Simon knikt. “Gelijkgestemde zieltjes” zegt hij zacht maar zo vertederend oprecht. Sara knikt instemmend en deze mooie gedachten mondt uit in een passionele zoen.
-
Fleur'tje
- Super Ere Lid
- Berichten: 2161
- Lid geworden op: 29-06-2010 23:37
Deel 121
Deel 121
Simon laat zich op zijn rug rollen en ontsnapt zo uit hun innige band. Sara kijkt hem aan en zegt “Simon, ik denk dat het stillekes tijd wordt om ons klaar te maken. Rond 11 uur moeten we klaar staan in de lobby.”
Simon kijkt op zijn klok “Oh nee Sara, het is na 9 uur. Ge hebt gelijk, we moeten ons haasten.”
Sara grinnikt “ Ik heb een goed idee” ze trekt speels haar wenkbrauwen op.” We gaan samen onder de douche. Dat zou toch eigenlijk dubbel zo snel moeten gaan.”
Ze proesten het samen uit. Ze kennen de gevolgen hiervan maar … toch …
Sara legt vlug handdoeken klaar en ze stappen samen onder de warme waterstraal. Sara kruipt dicht tegen Simon. Ze wrijft zich tegen hem op. Simon neemt de bus douche zeep en doet het lekker ruikend goedje op zijn handen. Hij zeept Sara uiterst behoedzaam in. Sara laat de zeep overvloedig in haar handpalmen lopen. Ze hebben zoveel plezier bij het inzepen. Het water gust over hun lichamen. Wanneer de zeep weg ebt, krijgt Sara het moeilijk zich te bedwingen tegen het mooie lichaam van haar Simon. Ze trekt zich aan zijn schouders op en kust hem vurig. Ook Simon wil zich niet verzetten tegen de opkomende hartstocht. Hij tilt streelt haar rug, terwijl zij zich zachtjes tegen hem op en neer laat glijden. De streling van haar borstjes maken zijn liefdespel enkel heter en onstuimiger. Hij laat zich drijven op zijn vurig verlangen naar haar. Hij zoekt met zijn mond haar lievelingsplekjes op. Sara laaiende passie komt tot uiting in een schelle schreeuw. Simon richt zich opnieuw op en trekt Sara mee. In 1 vlotte beweging worden ze één. Simon houdt Sara langs haar rug in zijn armen. Sara laat zich naar achter leunen met haar armen rond zijn nek. De bewegingen worden ophitsender en enkele tellen later laat Simon zich samen met sara onder de warme straal volledig uitgeblust tegen de muur leunen. “Sara, het ging wel vlug maar ik heb genoten. Zo samen douche met jou is …. Lekker!” Hij kijkt haar aan met guitige ogen. Sara verzinkt in zijn ogen “Das waar … dit was vurig, dit was genieten. Maar nu moeten we wel voortmaken.”
Ze wassen zich verder en stappen goedgemutst uit de douche. Ze maken zich klaar. Ze pakken hun koffer vlug in en rond 10.45 stappen ze de lobby in. Ze zijn er als eerste. Ze nestelen zich in een zeteltje. Sara zucht.
“Hey Lieveling, wat is er ?” vraagt Simon bezorgd.
“Niets, het is echt leuk geweest maar eigenlijk ben ik blij dat we opnieuw naar ons huis kunnen. Zo constant zakenreis kruipt in de kleren. En dan nu nog vliegen … brr … ik doe dat echt niet graag ” Sara kijkt naar Simon en is blij wanneer deze instemt.
“Je hebt gelijk. Straks zijn we thuis. Ma komt ons ophalen. Dan vlug iets eten en dan …”
Sara vult de zin verder aan “Dan gaan we naar Présence. Even gedag zeggen en de mails nakijken. Dan kunnen we er morgen direct tegen aan. Want je weet morgen begint Alexander opnieuw bij Présence.”
Simon lacht “Jij hebt gelijk. Jij kan je werk niet missen. Misschien ga je het niet geloven maar je lijkt meer dan je denkt op ma. Maar het is wel waar. Als we dat vandaag al kunnen doen kunnen we Alexander goed ontvangen morgen.”
“Ah” lacht Sara hartelijk “Dan ben jij verliefd geworden op iemand zoals je moeder.”
Simon schatert het uit “Neen, want ik …” Simon bloost “Ik heb mijn ma graag, maar niet altijd, dat zegt wel genoeg zekers en jij aan jou zijn gewoon geen slechte kantjes….”
“Vleier” zegt Sara lief.
Ze trekt Simon nog wat korter tegen zich aan. “Je zal ooit wel eens een minpuntje aan me vinden. Ik moet nu ook wel toegeven, je mindere kantjes die ik vroeger zo soms eens zag” Simon begint te blozen en kijkt naar de grond want eigenlijk schaamt hij zich hier erg over maar hij laat Sara verder praten “zijn volledig weg… jij bent nu de ideale man… zo iemand bestaat niet meer.”
Sara kijkt even naar Simon. Ze ziet dat hij het moeilijk heeft. Ze legt haar hand onder zijn kin en verplicht hem naar haar te kijken. Er rollen tranen over zijn wangen.
Hij kijkt in haar ogen en zegt geëmotioneerd “Ik zal je nooit meer kwetsen. Ik heb je al genoeg pijn gedaan.”
“Simon, dat weet ik wel … ik zie je graag en ik weet dat jij me ook graag ziet. Niet droevig zijn … lieve Simon” Ze kust zijn tranen weg. “Zeg lieveling, je mag me blijven kussen hoor. Ik heb wel nood aan eentje …” Simon lacht alweer en brengt haar wens in praktijk om. Ze vergeten iedereen rond zich.
Maar ja het is 11 uur dus daar staan Ella en Jacob al. Jacob schudt zijn hoofd glimlachend en tikt Ella aan “Kom” zegt hij schalks “We zetten er ons naast en dan kunnen ze te voet naar België terug”
Sara draait zich om “Oei, weeral betrapt” zegt ze blozend.
Simon plaagt even terug “Maar het is toch niets … je betrapt me met Sara … daar is toch niets mis mee … Ik zie dat meisje doodgraag en laat dat gewoon zien … jullie waren er nog niet en we hebben onze resterende tijd gewoon leuk ingevuld… een beetje fun en pleasure mag toch wel, niet?”
Jacob repliceert dadelijk “Tuurlijk, Simon. Ge hebt overschot aan gelijk. Maar overschot aan tijd hebt ge nu niet meer. We moeten ons haasten of jullie missen je vlucht. Ze rijden samen naar de luchthaven.
Gedurende de rit wordt er nog wat gesproken over de afgelopen dagen. Er wordt ook een datum vastgelegd voor een weekendje België voor Ella en Jacob. Sara oppert om dan bij Simon en Sara te logeren. Ella vindt dit een goed idee. Ze spreken af voor het weekend na vrijdag 13 juni. Dat vinden ze een goed idee. Na een uurtje rijden, parkeert Jacob zich aan de ingang van de luchthaven. Gevat zoals altijd zegt hij schalks tegen Simon “Das hier de kiss and ride – zone, Simon. Maar das voor ons, hé nu mogen wij jullie kussen en goede reis wensen.”
Simon en Sara lachen hartelijk en nemen afscheid.
De incheck gaat vlot en Simon heeft nog even tijd om in de tax free rond te neuzen. Sara weet dat Simon dat graag doet. Ze moet toch nog eens tijd maken om met hem te gaan winkelen. Niet zoals de vorige keer apart maar samen door ’t stad slenteren… zo wel eens tof zijn.
Simon loopt vrij gefocust door de winkel met Sara aan zijn hand. “Ik wil een fles parfum voor je kopen. Nu een die ik zelf kies en niet door Britt …”
“Zouden we niet beter een van ons kiezen?”oppert Sara.
Maar Simon heeft al een geurtje uitgekozen. Een voor haar en een voor hem. Het zijn twee geuren die goed bij elkaar passen en ze moet toegeven Simon heeft smaak.
“Voila” zegt hij “das dan gekozen en beslist.”
Ze moeten zich nu wel haasten. Ze komen juist op tijd aan de balie en krijgen twee zitjes vlak naast het raam. Simon weet dat vliegen niet Sara’s favoriete bezigheid is. Hij heeft voor deze keer een verrassing voor haar mee. Hij kijkt haar aan en verzinkt in haar ogen. Hij ziet dat ze niet 100% op haar gemak is. Ze laat zijn hand niet los en speelt zenuwachtig met zijn vingers. “Hé, Sara, het is niet erg, dat je niet op je gemak bent. Ik ben hier voor jou en ik heb iets mee.” Ze kijkt hem vragend aan. “Simon, vliegen doe ik echt niet graag. Eens in de lucht gaat het wel, maar nu … nee … Toen ik vorig jaar alleen naar Turkije gevolgen ben ging mijn hart nogal te keer. Maar zeg jij nu … iets mee? Voor mij?”
“Ja” en Simon haalt een klein pakje uit zijn broekzak.
“Simon, jij verwent me veel te veel.”
“Neen, enkel een klein souvenirtje.”
Ze neemt het pakje vast en doet het zorgvuldig open. “Oh, Simon, zo mooi … het is een pendeltje van een zeemeermin. Het symbool van Denemarken.”
Ze kust hem innig. “Dit is mooi. Dank je”
De airhostess stelt de beveiligingsprocedures voor. Sara luistert aandachtig. Simon hangt ondertussen het pendeltje aan de armband van Sara.
Het vliegtuig taxiet ondertussen naar de startbaan. Sara legt haar hoofd op Simon schouder “Ik weet wel … er gebeurt niets maar ik heb een …raar gevoel, Simon.”
Simon probeert haar gerust te stellen en kust haar even.
Een vijftal minuten later stijgt het vliegtuig op. Alles lijkt goed te gaan, maar plots klinkt er een dof maar luid geroffel. Sara knijpt in Simons hand en duwt zich nog dichter tegen hem aan. Simon durft het niet te laten merken maar is er ook niet gerust in. Hij kijkt door het raam en ziet rook uit 1 van de motoren komen. Het vliegtuig begint te schommelen en valt naar beneden. Sara schreeuwt het uit.
Simon laat zich op zijn rug rollen en ontsnapt zo uit hun innige band. Sara kijkt hem aan en zegt “Simon, ik denk dat het stillekes tijd wordt om ons klaar te maken. Rond 11 uur moeten we klaar staan in de lobby.”
Simon kijkt op zijn klok “Oh nee Sara, het is na 9 uur. Ge hebt gelijk, we moeten ons haasten.”
Sara grinnikt “ Ik heb een goed idee” ze trekt speels haar wenkbrauwen op.” We gaan samen onder de douche. Dat zou toch eigenlijk dubbel zo snel moeten gaan.”
Ze proesten het samen uit. Ze kennen de gevolgen hiervan maar … toch …
Sara legt vlug handdoeken klaar en ze stappen samen onder de warme waterstraal. Sara kruipt dicht tegen Simon. Ze wrijft zich tegen hem op. Simon neemt de bus douche zeep en doet het lekker ruikend goedje op zijn handen. Hij zeept Sara uiterst behoedzaam in. Sara laat de zeep overvloedig in haar handpalmen lopen. Ze hebben zoveel plezier bij het inzepen. Het water gust over hun lichamen. Wanneer de zeep weg ebt, krijgt Sara het moeilijk zich te bedwingen tegen het mooie lichaam van haar Simon. Ze trekt zich aan zijn schouders op en kust hem vurig. Ook Simon wil zich niet verzetten tegen de opkomende hartstocht. Hij tilt streelt haar rug, terwijl zij zich zachtjes tegen hem op en neer laat glijden. De streling van haar borstjes maken zijn liefdespel enkel heter en onstuimiger. Hij laat zich drijven op zijn vurig verlangen naar haar. Hij zoekt met zijn mond haar lievelingsplekjes op. Sara laaiende passie komt tot uiting in een schelle schreeuw. Simon richt zich opnieuw op en trekt Sara mee. In 1 vlotte beweging worden ze één. Simon houdt Sara langs haar rug in zijn armen. Sara laat zich naar achter leunen met haar armen rond zijn nek. De bewegingen worden ophitsender en enkele tellen later laat Simon zich samen met sara onder de warme straal volledig uitgeblust tegen de muur leunen. “Sara, het ging wel vlug maar ik heb genoten. Zo samen douche met jou is …. Lekker!” Hij kijkt haar aan met guitige ogen. Sara verzinkt in zijn ogen “Das waar … dit was vurig, dit was genieten. Maar nu moeten we wel voortmaken.”
Ze wassen zich verder en stappen goedgemutst uit de douche. Ze maken zich klaar. Ze pakken hun koffer vlug in en rond 10.45 stappen ze de lobby in. Ze zijn er als eerste. Ze nestelen zich in een zeteltje. Sara zucht.
“Hey Lieveling, wat is er ?” vraagt Simon bezorgd.
“Niets, het is echt leuk geweest maar eigenlijk ben ik blij dat we opnieuw naar ons huis kunnen. Zo constant zakenreis kruipt in de kleren. En dan nu nog vliegen … brr … ik doe dat echt niet graag ” Sara kijkt naar Simon en is blij wanneer deze instemt.
“Je hebt gelijk. Straks zijn we thuis. Ma komt ons ophalen. Dan vlug iets eten en dan …”
Sara vult de zin verder aan “Dan gaan we naar Présence. Even gedag zeggen en de mails nakijken. Dan kunnen we er morgen direct tegen aan. Want je weet morgen begint Alexander opnieuw bij Présence.”
Simon lacht “Jij hebt gelijk. Jij kan je werk niet missen. Misschien ga je het niet geloven maar je lijkt meer dan je denkt op ma. Maar het is wel waar. Als we dat vandaag al kunnen doen kunnen we Alexander goed ontvangen morgen.”
“Ah” lacht Sara hartelijk “Dan ben jij verliefd geworden op iemand zoals je moeder.”
Simon schatert het uit “Neen, want ik …” Simon bloost “Ik heb mijn ma graag, maar niet altijd, dat zegt wel genoeg zekers en jij aan jou zijn gewoon geen slechte kantjes….”
“Vleier” zegt Sara lief.
Ze trekt Simon nog wat korter tegen zich aan. “Je zal ooit wel eens een minpuntje aan me vinden. Ik moet nu ook wel toegeven, je mindere kantjes die ik vroeger zo soms eens zag” Simon begint te blozen en kijkt naar de grond want eigenlijk schaamt hij zich hier erg over maar hij laat Sara verder praten “zijn volledig weg… jij bent nu de ideale man… zo iemand bestaat niet meer.”
Sara kijkt even naar Simon. Ze ziet dat hij het moeilijk heeft. Ze legt haar hand onder zijn kin en verplicht hem naar haar te kijken. Er rollen tranen over zijn wangen.
Hij kijkt in haar ogen en zegt geëmotioneerd “Ik zal je nooit meer kwetsen. Ik heb je al genoeg pijn gedaan.”
“Simon, dat weet ik wel … ik zie je graag en ik weet dat jij me ook graag ziet. Niet droevig zijn … lieve Simon” Ze kust zijn tranen weg. “Zeg lieveling, je mag me blijven kussen hoor. Ik heb wel nood aan eentje …” Simon lacht alweer en brengt haar wens in praktijk om. Ze vergeten iedereen rond zich.
Maar ja het is 11 uur dus daar staan Ella en Jacob al. Jacob schudt zijn hoofd glimlachend en tikt Ella aan “Kom” zegt hij schalks “We zetten er ons naast en dan kunnen ze te voet naar België terug”
Sara draait zich om “Oei, weeral betrapt” zegt ze blozend.
Simon plaagt even terug “Maar het is toch niets … je betrapt me met Sara … daar is toch niets mis mee … Ik zie dat meisje doodgraag en laat dat gewoon zien … jullie waren er nog niet en we hebben onze resterende tijd gewoon leuk ingevuld… een beetje fun en pleasure mag toch wel, niet?”
Jacob repliceert dadelijk “Tuurlijk, Simon. Ge hebt overschot aan gelijk. Maar overschot aan tijd hebt ge nu niet meer. We moeten ons haasten of jullie missen je vlucht. Ze rijden samen naar de luchthaven.
Gedurende de rit wordt er nog wat gesproken over de afgelopen dagen. Er wordt ook een datum vastgelegd voor een weekendje België voor Ella en Jacob. Sara oppert om dan bij Simon en Sara te logeren. Ella vindt dit een goed idee. Ze spreken af voor het weekend na vrijdag 13 juni. Dat vinden ze een goed idee. Na een uurtje rijden, parkeert Jacob zich aan de ingang van de luchthaven. Gevat zoals altijd zegt hij schalks tegen Simon “Das hier de kiss and ride – zone, Simon. Maar das voor ons, hé nu mogen wij jullie kussen en goede reis wensen.”
Simon en Sara lachen hartelijk en nemen afscheid.
De incheck gaat vlot en Simon heeft nog even tijd om in de tax free rond te neuzen. Sara weet dat Simon dat graag doet. Ze moet toch nog eens tijd maken om met hem te gaan winkelen. Niet zoals de vorige keer apart maar samen door ’t stad slenteren… zo wel eens tof zijn.
Simon loopt vrij gefocust door de winkel met Sara aan zijn hand. “Ik wil een fles parfum voor je kopen. Nu een die ik zelf kies en niet door Britt …”
“Zouden we niet beter een van ons kiezen?”oppert Sara.
Maar Simon heeft al een geurtje uitgekozen. Een voor haar en een voor hem. Het zijn twee geuren die goed bij elkaar passen en ze moet toegeven Simon heeft smaak.
“Voila” zegt hij “das dan gekozen en beslist.”
Ze moeten zich nu wel haasten. Ze komen juist op tijd aan de balie en krijgen twee zitjes vlak naast het raam. Simon weet dat vliegen niet Sara’s favoriete bezigheid is. Hij heeft voor deze keer een verrassing voor haar mee. Hij kijkt haar aan en verzinkt in haar ogen. Hij ziet dat ze niet 100% op haar gemak is. Ze laat zijn hand niet los en speelt zenuwachtig met zijn vingers. “Hé, Sara, het is niet erg, dat je niet op je gemak bent. Ik ben hier voor jou en ik heb iets mee.” Ze kijkt hem vragend aan. “Simon, vliegen doe ik echt niet graag. Eens in de lucht gaat het wel, maar nu … nee … Toen ik vorig jaar alleen naar Turkije gevolgen ben ging mijn hart nogal te keer. Maar zeg jij nu … iets mee? Voor mij?”
“Ja” en Simon haalt een klein pakje uit zijn broekzak.
“Simon, jij verwent me veel te veel.”
“Neen, enkel een klein souvenirtje.”
Ze neemt het pakje vast en doet het zorgvuldig open. “Oh, Simon, zo mooi … het is een pendeltje van een zeemeermin. Het symbool van Denemarken.”
Ze kust hem innig. “Dit is mooi. Dank je”
De airhostess stelt de beveiligingsprocedures voor. Sara luistert aandachtig. Simon hangt ondertussen het pendeltje aan de armband van Sara.
Het vliegtuig taxiet ondertussen naar de startbaan. Sara legt haar hoofd op Simon schouder “Ik weet wel … er gebeurt niets maar ik heb een …raar gevoel, Simon.”
Simon probeert haar gerust te stellen en kust haar even.
Een vijftal minuten later stijgt het vliegtuig op. Alles lijkt goed te gaan, maar plots klinkt er een dof maar luid geroffel. Sara knijpt in Simons hand en duwt zich nog dichter tegen hem aan. Simon durft het niet te laten merken maar is er ook niet gerust in. Hij kijkt door het raam en ziet rook uit 1 van de motoren komen. Het vliegtuig begint te schommelen en valt naar beneden. Sara schreeuwt het uit.
-
Fleur'tje
- Super Ere Lid
- Berichten: 2161
- Lid geworden op: 29-06-2010 23:37
Deel 122
Deel 122 Vliegtuigramp net vermeden
Het vliegtuig blijft schommelen, maar lijkt hoogte de houden. Sara ziet lijkbleek. Ook Simon is bang. Hij laat het niet merken maar neemt Sara in zijn armen en fluistert “Lieve Sara, alles komt goed. Die piloten weten echt wel wat ze doen.” Zijn stem gaat verloren in het geroep en getier in het vliegtuig. De zuurstofmaskers vallen naar beneden. Maar door de luidsprekers wordt geroepen dat alles in orde komt en dat ze kalm moeten blijven…
De hostessen proberen iedereen gerust te stellen. Maar ook op hun gezicht kan je de angst aflezen. Simon houdt Sara tegen zich aan want als ze dit opmerkt gaat ze alleen nog meer panikeren, denkt hij. Het lijkt uren te duren. Simon blijft Sara zachtjes toespreken. “Sara, ik zie je graag” hoort Sara hem prevelen. Ze heft even haar hoofd op en kijkt met een lijkbleek gezichtje naar hem op en prevelt bijna onverstaanbaar “Simon, ik jou ook. Hou me alstublieft vast. Ik wil bij jou zijn.” Hij duwt haar opnieuw tegen zich aan. “Sara, ik ben ook bang. Maar we zijn samen.”
Ineens voelen ze dat het vliegtuig met een enorme knal op het tarmac neerkomt. Na de knal is het doodstil in het vliegtuig. Iedereen kijkt verbaasd rond. Na een tijdje beginnen mensen in hun handen te klappen. Ze staan aan de grond en leven nog.
Overal klinken sirenes en zie ze blauwe lichten. Iedereen wil weglopen maar de airhostessen vragen om kalm te blijven. Simon haalt opgelucht adem. Ze staan aan de grond. Nu nog uit tijdig uit het vliegtuig raken. Want hij heeft rook gezien.
Iedereen maakt zijn gordels los. Simon ziet door het raam de gele opblaasbare glijbanen die zich opvullen met lucht. “Sara, kijk naar mij. Ik denk dat alles in orde komt. Sara’s ogen staan enorm open. Haar pupillen staan bizar, hij krijgt geen reactie.
Simon panikeert en trekt een airhostess die passeert naar zich toe. “My wife, please, she doesn’t respond.” De dame stopt. Kijkt naar Sara, ziet dat haar ademhaling in orde is en zegt “ Iedereen moet zo snel mogelijk van boord maar u krijgt voorrang. Uw vrouw is in shock gegaan. Ik haal hulp.”
Simon staat al recht. “Mevrouw, ik zal haar wel dragen. Waar moet ik naartoe?”zegt Simon paniekerig.
“Mijnheer, gaat het wel want jij ziet ook maar bleek.” De adrenaline stuwt door Simons lichaam en laat hem de schrik vergeten, zijn enige bekommernis is zijn Sara.
“Neen, het gaat maar Sara… ze moet hier weg. Ze reageert niet meer.” Sara ligt in Simon armen.
De airhostess probeert plaats te maken. Maar iedereen wil zo snel mogelijk van het vliegtuig. Simon weet niet wat te doen en probeert zich door het geharrewar een weg de banen met Sara in zijn armen. “Alstublieft laat me door, mijn vrouw is buiten bewust zijn. Ze moet zo snel mogelijk weg.”
Zijn stem gaat verloren in het enorme geroep en getier. Tot iemand ziet dat het ernstig is met Sara. Deze man helpt Simon zodat Simon zich makkelijker een weg kan banen tussen de mensen. Aan de deur van het vliegtuig helpt de vriendelijke man en de hostess om Simon naar beneden te laten.
Met Sara in zijn armen glijdt hij in volle vaart naar beneden. Daar wordt hij dadelijk geholpen door een dokter. “Please, my wife is already a longtime unconsciousieus.”
De arts zorgt ervoor dat Sara direct in een ziekenwagen wordt gelegd. Daar ze de mensen verdelen in groepen willen ze Simon meenemen.
Hij wordt kwaad. “No way, I won’t leave my fiancé alone. I want to be at her side.”
De verpleger ziet dat Simon geen nee als antwoord zal aanvaarden en brengt hem terug naar de ziekenwagen. De verpleger praat even met de dokter en deze knikt instemmend. “It will be for the best, because this lady is in shock. It would be useful if her husband is with her.” Simon is blij dat de dokter hem begrijpt.
Hij zet zich naast Sara. De behulpzame verpleger stelt hem gerust. Sara is in shock maar zal wel dadelijk bijkomen. Voor de rest is ze inorde. Simon kijkt verschrikt rond. De ravage op het tarmac is enorm. Overal liggen brokstukken. Hij kijkt naar het vliegtuig. Nu pas beseft Simon waar ze aan ontsnapt zijn. Brandweermannen zijn de kant waar hij en Sara zaten aan het blussen. De vleugel staat in lichterlaaie. Hij beseft dat ze door het oog van de naald gekropen zijn.
Simon kijkt naar Sara en voelt dat ze in zijn hand knijpt. Paniekerig hoort hij haar zeggen “Simon” Haar stemmetje lijkt gebroken. Simon springt recht maar voelt dan ook hij niet zo stevig op zijn benen staar. De dokter helpt hem even.
“Hey, Sara, ik ben hier.” Hij buigt zich over haar en beroert even haar lippen met de zijne. Hij neemt haar uiterst voorzichtig in zijn armen. De emoties nemen nu ook bij Simon de bovenhand. Dikke tranen lopen over zijn wangen. “Lieve Sara, hoe gaat het ?”
Sara beseft nog niet ten volle dat er gebeurd is. “Simon, waar ben ik ? Wat is er gebeurd?” Sara denkt een tijdje na “Oja we waren in Denemarken, en we gingen naar huis … Het vliegtuig .. oh nee.”
Simon herpakt zich een beetje. “Ja, Sara het vliegtuig is gecrasht maar iedereen heeft het overleefd. Alleen enkele mensen zijn in shock gegaan. Jij ook. Ik laat de dokter nu zijn werk doen.”
Sara trekt hem terug. De dokter komt korterbij “Your husband will stay here with you. But I will need to check to see that you al allright.” Sara knikt en laat Simon los. De dokter onderzoekt Sara grondig. “You seem to be alright. The injection has been successful. We want to take you to the hospital to be on the safe side, but you are alright.”
“Please, mister, I wanna go home. Please.” Sara kijkt hem vragend aan.
“Miss, I even don’t know if there is a flight to Belgium today.”
Sara schrikt. Daar had ze niet over nagedacht. “Simon” roept ze bibberend.
Simon staat direct bij haar . “Simon, hoe moeten wij naar huis ? Ik denk dat ik niet meer durf vliegen.” Ze begint de wenen. Simon zet zich bij haar op bed. “Rustig Sara, daar moet je nu niet over nadenken. Eerst rustig worden.”
Sara doet haar best om rustig te blijven. “Ik wil niet naar het ziekenhuis. Bel naar Ella.”
Simon schrikt “Sara, ik moet ze thuis verwittigen en ja ik zal bellen naar Ella. Ze zal ook ongerust zijn.
De dokter ziet dat Sara zich herpakt. “We will go to the entrance hall. All passengers are there. You will receive all necessary information.”
Sara knikt. Ze zet zich recht en trekt Simon tegen zich aan. “Simon, ik zie je graag en ik ben blij dat ik dat nog kan zeggen.”
Simon is er nu iets minder goed aan toe dan Sara. De dokter geeft hem een tabletje om hem iets rustiger te maken. “Here, Sir, this will help you.”
“Sara, ik ben zo blij dat we hier heelhuids zijn uitgekomen. Ik heb zo een schrik gehad. Jij was ook zo bang. Ik wou je niet …ongeruster maken. Sara, ik ben zo blij.”
Sara neemt Simon vast en trekt hem naar haar toe. “Wij zijn gemaakt voor elkaar. Hier boven is er iemand die ons alle twee graag ziet. Ik geloof wat Jacob zegt. Moeke is onze beschermengel.”
De ambulance is ondertussen in de aankomsthal. De verpleger helpt hen uitstappen. Ze stappen omarmd de hal binnen. Daar zit iedereen die op de vlucht zat te wachten. Ze zien ineens Ella en Jacob. Ella loopt op hen toe.
“Simon, Sara, ik vond jullie niet. Ik heb zo’n angsten uitgestaan. Is alles goed?” De tranen lopen over Ella’s wangen.
Sara vliegt rond Ella’s nek. “Ik was bewusteloos en we hebben tot nu in de ambulance gezeten. Ik moest eerst op mijn positieven komen.”
Jacob staat bij Simon. “Gaat het, Simon?”
Simon knikt en zucht “Ik krijg precies nu mijn terugslag. Ik was eerst alleen met Sara bezig, maar toen ik daarstraks dat vliegtuig zag, besefte ik dat we veel geluk gehad hebben.”
Jacob knikt. “Kom we gaan ons daar even neerzetten. Dan horen we misschien nog iets van info.”
Sara neemt haar GSM. “Simon we moeten eerst bellen. Ze moeten ons oppikken in Zaventem nu.”
Ella vertelt dat ze Margot al verwittigd heeft. Maar dat ze nu best zelf bellen om iedereen gerust te stellen.
Het vliegtuig blijft schommelen, maar lijkt hoogte de houden. Sara ziet lijkbleek. Ook Simon is bang. Hij laat het niet merken maar neemt Sara in zijn armen en fluistert “Lieve Sara, alles komt goed. Die piloten weten echt wel wat ze doen.” Zijn stem gaat verloren in het geroep en getier in het vliegtuig. De zuurstofmaskers vallen naar beneden. Maar door de luidsprekers wordt geroepen dat alles in orde komt en dat ze kalm moeten blijven…
De hostessen proberen iedereen gerust te stellen. Maar ook op hun gezicht kan je de angst aflezen. Simon houdt Sara tegen zich aan want als ze dit opmerkt gaat ze alleen nog meer panikeren, denkt hij. Het lijkt uren te duren. Simon blijft Sara zachtjes toespreken. “Sara, ik zie je graag” hoort Sara hem prevelen. Ze heft even haar hoofd op en kijkt met een lijkbleek gezichtje naar hem op en prevelt bijna onverstaanbaar “Simon, ik jou ook. Hou me alstublieft vast. Ik wil bij jou zijn.” Hij duwt haar opnieuw tegen zich aan. “Sara, ik ben ook bang. Maar we zijn samen.”
Ineens voelen ze dat het vliegtuig met een enorme knal op het tarmac neerkomt. Na de knal is het doodstil in het vliegtuig. Iedereen kijkt verbaasd rond. Na een tijdje beginnen mensen in hun handen te klappen. Ze staan aan de grond en leven nog.
Overal klinken sirenes en zie ze blauwe lichten. Iedereen wil weglopen maar de airhostessen vragen om kalm te blijven. Simon haalt opgelucht adem. Ze staan aan de grond. Nu nog uit tijdig uit het vliegtuig raken. Want hij heeft rook gezien.
Iedereen maakt zijn gordels los. Simon ziet door het raam de gele opblaasbare glijbanen die zich opvullen met lucht. “Sara, kijk naar mij. Ik denk dat alles in orde komt. Sara’s ogen staan enorm open. Haar pupillen staan bizar, hij krijgt geen reactie.
Simon panikeert en trekt een airhostess die passeert naar zich toe. “My wife, please, she doesn’t respond.” De dame stopt. Kijkt naar Sara, ziet dat haar ademhaling in orde is en zegt “ Iedereen moet zo snel mogelijk van boord maar u krijgt voorrang. Uw vrouw is in shock gegaan. Ik haal hulp.”
Simon staat al recht. “Mevrouw, ik zal haar wel dragen. Waar moet ik naartoe?”zegt Simon paniekerig.
“Mijnheer, gaat het wel want jij ziet ook maar bleek.” De adrenaline stuwt door Simons lichaam en laat hem de schrik vergeten, zijn enige bekommernis is zijn Sara.
“Neen, het gaat maar Sara… ze moet hier weg. Ze reageert niet meer.” Sara ligt in Simon armen.
De airhostess probeert plaats te maken. Maar iedereen wil zo snel mogelijk van het vliegtuig. Simon weet niet wat te doen en probeert zich door het geharrewar een weg de banen met Sara in zijn armen. “Alstublieft laat me door, mijn vrouw is buiten bewust zijn. Ze moet zo snel mogelijk weg.”
Zijn stem gaat verloren in het enorme geroep en getier. Tot iemand ziet dat het ernstig is met Sara. Deze man helpt Simon zodat Simon zich makkelijker een weg kan banen tussen de mensen. Aan de deur van het vliegtuig helpt de vriendelijke man en de hostess om Simon naar beneden te laten.
Met Sara in zijn armen glijdt hij in volle vaart naar beneden. Daar wordt hij dadelijk geholpen door een dokter. “Please, my wife is already a longtime unconsciousieus.”
De arts zorgt ervoor dat Sara direct in een ziekenwagen wordt gelegd. Daar ze de mensen verdelen in groepen willen ze Simon meenemen.
Hij wordt kwaad. “No way, I won’t leave my fiancé alone. I want to be at her side.”
De verpleger ziet dat Simon geen nee als antwoord zal aanvaarden en brengt hem terug naar de ziekenwagen. De verpleger praat even met de dokter en deze knikt instemmend. “It will be for the best, because this lady is in shock. It would be useful if her husband is with her.” Simon is blij dat de dokter hem begrijpt.
Hij zet zich naast Sara. De behulpzame verpleger stelt hem gerust. Sara is in shock maar zal wel dadelijk bijkomen. Voor de rest is ze inorde. Simon kijkt verschrikt rond. De ravage op het tarmac is enorm. Overal liggen brokstukken. Hij kijkt naar het vliegtuig. Nu pas beseft Simon waar ze aan ontsnapt zijn. Brandweermannen zijn de kant waar hij en Sara zaten aan het blussen. De vleugel staat in lichterlaaie. Hij beseft dat ze door het oog van de naald gekropen zijn.
Simon kijkt naar Sara en voelt dat ze in zijn hand knijpt. Paniekerig hoort hij haar zeggen “Simon” Haar stemmetje lijkt gebroken. Simon springt recht maar voelt dan ook hij niet zo stevig op zijn benen staar. De dokter helpt hem even.
“Hey, Sara, ik ben hier.” Hij buigt zich over haar en beroert even haar lippen met de zijne. Hij neemt haar uiterst voorzichtig in zijn armen. De emoties nemen nu ook bij Simon de bovenhand. Dikke tranen lopen over zijn wangen. “Lieve Sara, hoe gaat het ?”
Sara beseft nog niet ten volle dat er gebeurd is. “Simon, waar ben ik ? Wat is er gebeurd?” Sara denkt een tijdje na “Oja we waren in Denemarken, en we gingen naar huis … Het vliegtuig .. oh nee.”
Simon herpakt zich een beetje. “Ja, Sara het vliegtuig is gecrasht maar iedereen heeft het overleefd. Alleen enkele mensen zijn in shock gegaan. Jij ook. Ik laat de dokter nu zijn werk doen.”
Sara trekt hem terug. De dokter komt korterbij “Your husband will stay here with you. But I will need to check to see that you al allright.” Sara knikt en laat Simon los. De dokter onderzoekt Sara grondig. “You seem to be alright. The injection has been successful. We want to take you to the hospital to be on the safe side, but you are alright.”
“Please, mister, I wanna go home. Please.” Sara kijkt hem vragend aan.
“Miss, I even don’t know if there is a flight to Belgium today.”
Sara schrikt. Daar had ze niet over nagedacht. “Simon” roept ze bibberend.
Simon staat direct bij haar . “Simon, hoe moeten wij naar huis ? Ik denk dat ik niet meer durf vliegen.” Ze begint de wenen. Simon zet zich bij haar op bed. “Rustig Sara, daar moet je nu niet over nadenken. Eerst rustig worden.”
Sara doet haar best om rustig te blijven. “Ik wil niet naar het ziekenhuis. Bel naar Ella.”
Simon schrikt “Sara, ik moet ze thuis verwittigen en ja ik zal bellen naar Ella. Ze zal ook ongerust zijn.
De dokter ziet dat Sara zich herpakt. “We will go to the entrance hall. All passengers are there. You will receive all necessary information.”
Sara knikt. Ze zet zich recht en trekt Simon tegen zich aan. “Simon, ik zie je graag en ik ben blij dat ik dat nog kan zeggen.”
Simon is er nu iets minder goed aan toe dan Sara. De dokter geeft hem een tabletje om hem iets rustiger te maken. “Here, Sir, this will help you.”
“Sara, ik ben zo blij dat we hier heelhuids zijn uitgekomen. Ik heb zo een schrik gehad. Jij was ook zo bang. Ik wou je niet …ongeruster maken. Sara, ik ben zo blij.”
Sara neemt Simon vast en trekt hem naar haar toe. “Wij zijn gemaakt voor elkaar. Hier boven is er iemand die ons alle twee graag ziet. Ik geloof wat Jacob zegt. Moeke is onze beschermengel.”
De ambulance is ondertussen in de aankomsthal. De verpleger helpt hen uitstappen. Ze stappen omarmd de hal binnen. Daar zit iedereen die op de vlucht zat te wachten. Ze zien ineens Ella en Jacob. Ella loopt op hen toe.
“Simon, Sara, ik vond jullie niet. Ik heb zo’n angsten uitgestaan. Is alles goed?” De tranen lopen over Ella’s wangen.
Sara vliegt rond Ella’s nek. “Ik was bewusteloos en we hebben tot nu in de ambulance gezeten. Ik moest eerst op mijn positieven komen.”
Jacob staat bij Simon. “Gaat het, Simon?”
Simon knikt en zucht “Ik krijg precies nu mijn terugslag. Ik was eerst alleen met Sara bezig, maar toen ik daarstraks dat vliegtuig zag, besefte ik dat we veel geluk gehad hebben.”
Jacob knikt. “Kom we gaan ons daar even neerzetten. Dan horen we misschien nog iets van info.”
Sara neemt haar GSM. “Simon we moeten eerst bellen. Ze moeten ons oppikken in Zaventem nu.”
Ella vertelt dat ze Margot al verwittigd heeft. Maar dat ze nu best zelf bellen om iedereen gerust te stellen.
-
Fleur'tje
- Super Ere Lid
- Berichten: 2161
- Lid geworden op: 29-06-2010 23:37
Deel 123
Deel 123
Sara neemt haar GSM en draait Vakes nummer. “Dag, Vake”
“Saraaatje, wat ben ik blij jou te horen … Wat is er gebeurd? Margot heeft ons verwittigd en de politie is hier ook geweest.”
“Wacht vake, ik ga alles vertellen maar in’t kort want ik wil iedereen bellen.” Sara doet haar verhaal. Vake is blij. Hij heeft Lut nog even door. Zo is Lut ook iets meer gerustgesteld. Sara vertelt dat ze niet weet wanneer ze terug in België zullen zijn.
Sara geeft Simon even door. “Dag Vake, ik ben zo blij dat we er nog zijn. We hebben zo een schrik gehad. Maar nu gaat alles goed. We zullen vlug thuis zijn. Dank je Vake, tot binnenkort.”
Simon en Sara zijn er nog niet over. Ze zijn blij dat Jacob en Ella bij hen zijn. De steun van deze vrienden is het beste medicijn.
In Wilrijjk valt Hans in Lut’s armen. “We waren ze bijna kwijt. Maar ze zijn in orde. Lutje, ik ben zo blij. Wat als?”
Lut legt haar vinger op zijn mond. “Nu niet meer aan denken. Ze zullen wel nog onderste boven zijn als ze terug hier zijn. We moeten ze in de gaten houden en klaar staan als ze ons nodig hebben.”
Hans knikt. Hij is in de war. Gevoelens van schrik en vreugde maken hem onzeker. Hij is blij dat hij Lut heeft. Hij kust haar. “Kom” zegt hij “ We gaan even naar Margot en Leon.” Lut knikt en ze vertrekken.
In Denemarken neemt Sara opnieuw haar GSM want ze ziet dat Simon het niet echt ziet zitten om te bellen. Ze zet zich recht en kruipt op Simons’s schoot. Simon omarmt zijn lieve Sara direct en drukt haar tegen zich. Ze kust hem eerst en fluistert dan zachtjes “Simon, we moeten hierover praten. Ik ben een deel vergeten. Maar daardoor is het voor jou zoveel harder geweest.” De tranen lopen over hun wangen. Ze kussen elkaar innig, trekken zich niets aan van de mensen in hun buurt.
Sara voelt Jacobs hand op hun schouders. “Blijven praten, zoveel mogelijk dat zorgt ervoor dat jullie het des te vlugger kunnen verwerken.”
Simon kijkt met een betraand gezicht naar Jacob. “Dank je Jacob, maar ik denk steeds terug aan die laatste momenten toen ik voelde dat het einde nabij was, ik zat daar met Sara tegen mij … ik kon alleen denken … dit is het einde … gelukkig zijn we hier met twee.”
Sara kijkt op, ook zij knikt. “Dat was voor mij de enige geruststelling, Simon, dat we alle twee samen waren.” Ze vallen opnieuw in elkaars armen. Jacob zet een stapje achteruit en neemt Ella’s hand. Het is wel goed afgelopen maar ze zullen er nog een tijdje mee in hun hoofd zitten. Hij geeft Ella een zoen.
Er komt een dame bij hen staan.
“Mag ik jullie naam noteren? We proberen iedereen te repatrieren” Ze noteert de nummers van de armbandjes. Sara en Simon geven hun gegevens door. De dame is van de Belgische ambassade. Ze geeft door dat er vanavond nog een vlucht is. Binnen een uur. Sara en Simon kunnen mee, maar als ze dit niet zitten wordt er morgen een bus ingezet. Want heel wat van de passagiers durft niet mee te vliegen.
“Sara, jij beslist.” Simon kijkt vragend naar Sara.
Er gaat een rilling over Sara’s rug. Sara geeft toe dat ze schrik heeft, maar dat ze misschien best nu haar angst overwint want ze zal toch ooit terug moeten vliegen en dan beter de korte pijn. “Hoe langer ik het uit stel, hoe moeilijer het gaat worden. Maar 1 ding moet je me nu beloven, Simon, zonder jou vlieg ik nooit meer. Echt nooit.”
Simon trekt haar tegen zich aan “Lieve Sara, dat beloof ik je. Met veel overtuiging zelfs. Want ook ik ben nu minder gerust in.” Hij veegt met de rug van zijn hand de tranen van zijn gezicht “Als er iets met ons voorvalt, liefst samen. Alleen achterblijven zonder jou dat …overleef ik toch niet.”
Ook Ella, Jacob en de dame krijgen het moeilijk. Ze zetten hun naam op de lijst. Hun handbagage staat klaar aan de balie. Ze mogen in checken. Ze hebben nog een half uur. Ze nemen eerst afscheid van Ella en Jacob. Ze beloven te bellen als ze in Brussel zijn.
Sara neemt haar telefoon en duwt het nummer van Leon in. “Dag, pa, we willen je nog even bellen. Je weet wat voorgevallen is.”
“Mijn lieve Sara, hoe is het met jullie? We waren zo ongerust.” Zegt Leon geëmotioneerd.
“Goed, ik ben even bewusteloos geweest door de shock, maar ze hebben ons hier goed opgevangen. Nu is het vooral verwerken. Simon heeft mij zo gesteund. En ik kan hem nu ook helpen. We hebben besloten om vanavond terug te vliegen. We vertrekken binnen een uurtje. Zien jullie het misschien zitten om ons te komen oppikken in Brussel. Breng wel Gert mee.”
Dit vinden Leon en Margot van zelfsprekend. Sara geeft Simon nog even door een Margot. “Dag, ma” Simon’s stem klinkt getemperd. “Neen, ik heb het moeilijk. Ik kan nog steeds niet vatten hoeveel geluk we hebben gehad. Ma, we zijn er nog en hebben geen schrammetje. Das zo ongelooflijk.” Ze spreken verder af voor straks en dan gaan ze richting vliegtuig.
De meeste passagiers gaan met de bus naar België. Maar voor ze op het vliegtuig stappen komt er een man op hen afgestapt. “Dag Mijnheer, Dag Mevrouw, Jij komt er beter voor als daarstraks.” Hij lacht naar Sara. “Ik heb daarstraks je man geholpen om je uit het vliegtuig te krijgen.”
“Sorry” mompelt Simon “Ik had je niet herkend. Ik ben Simon Van Wijck en dat is mijn verloofde Sara De Roose.”
“Ik ben Jef Luiks. Prettige kennnismaking.”
Sara is onder de indruk “Bedankt, Jef, voor je hulp. Ik was in katzwijn gevallen door de shock.” Ze geeft hem een zoen.
De man lacht “Je zou voor minder. Het was echt schrikwekkend. Ik vlieg zoveel dit heb ik nog nooit meegemaakt. Maar jullie nemen toch ook opnieuw het vliegtuig.”
Simon knikt “Ja, we moeten sowieso later nog een vliegtuig durven nemen voor ons bedrijf en Sara verkiest de korte pijn. Dus ja, maar ik moet eerlijk zeggen het is met knikkende knieën.”
Jef zegt “Das normaal, ik ook. En ik vlieg wekelijks verscheidene keren.”
Ze worden in het vliegtuig hartelijk ontvangen. Ze worden doorgeleid naar de busines klasse. De piloten en de airhostessen van de onvoortuinlijke vlucht zitten de rij voor hen. Simon herkent de stewardess. Hij tikt even op haar schouder. “Mevrouw, nog eens bedankt voor daarstraks. De stewardess herkent Simon. “O de man met de bewusteloze vrouw. Jij komt er beter voor” ze kijkt naar Sara. “Ik ben Marleen. Jullie nemen ook een vlucht terug. Als het niet gaat direct roepen, ok?”
“Ja, nu gaat het nog wel … maar ik heb wel schrik. Ik was al niet zo een held in vliegen en na .. ” prevelt Sara.
Marleen zegt dat ze bewondering heeft dat ze al opnieuw een vlucht nemen. “Ik moet zeggen, ik ben ook onder de indruk. We worden erop getraind maar in’t echt was het ook voor mij de eerste keer.”
Sara neemt haar GSM en draait Vakes nummer. “Dag, Vake”
“Saraaatje, wat ben ik blij jou te horen … Wat is er gebeurd? Margot heeft ons verwittigd en de politie is hier ook geweest.”
“Wacht vake, ik ga alles vertellen maar in’t kort want ik wil iedereen bellen.” Sara doet haar verhaal. Vake is blij. Hij heeft Lut nog even door. Zo is Lut ook iets meer gerustgesteld. Sara vertelt dat ze niet weet wanneer ze terug in België zullen zijn.
Sara geeft Simon even door. “Dag Vake, ik ben zo blij dat we er nog zijn. We hebben zo een schrik gehad. Maar nu gaat alles goed. We zullen vlug thuis zijn. Dank je Vake, tot binnenkort.”
Simon en Sara zijn er nog niet over. Ze zijn blij dat Jacob en Ella bij hen zijn. De steun van deze vrienden is het beste medicijn.
In Wilrijjk valt Hans in Lut’s armen. “We waren ze bijna kwijt. Maar ze zijn in orde. Lutje, ik ben zo blij. Wat als?”
Lut legt haar vinger op zijn mond. “Nu niet meer aan denken. Ze zullen wel nog onderste boven zijn als ze terug hier zijn. We moeten ze in de gaten houden en klaar staan als ze ons nodig hebben.”
Hans knikt. Hij is in de war. Gevoelens van schrik en vreugde maken hem onzeker. Hij is blij dat hij Lut heeft. Hij kust haar. “Kom” zegt hij “ We gaan even naar Margot en Leon.” Lut knikt en ze vertrekken.
In Denemarken neemt Sara opnieuw haar GSM want ze ziet dat Simon het niet echt ziet zitten om te bellen. Ze zet zich recht en kruipt op Simons’s schoot. Simon omarmt zijn lieve Sara direct en drukt haar tegen zich. Ze kust hem eerst en fluistert dan zachtjes “Simon, we moeten hierover praten. Ik ben een deel vergeten. Maar daardoor is het voor jou zoveel harder geweest.” De tranen lopen over hun wangen. Ze kussen elkaar innig, trekken zich niets aan van de mensen in hun buurt.
Sara voelt Jacobs hand op hun schouders. “Blijven praten, zoveel mogelijk dat zorgt ervoor dat jullie het des te vlugger kunnen verwerken.”
Simon kijkt met een betraand gezicht naar Jacob. “Dank je Jacob, maar ik denk steeds terug aan die laatste momenten toen ik voelde dat het einde nabij was, ik zat daar met Sara tegen mij … ik kon alleen denken … dit is het einde … gelukkig zijn we hier met twee.”
Sara kijkt op, ook zij knikt. “Dat was voor mij de enige geruststelling, Simon, dat we alle twee samen waren.” Ze vallen opnieuw in elkaars armen. Jacob zet een stapje achteruit en neemt Ella’s hand. Het is wel goed afgelopen maar ze zullen er nog een tijdje mee in hun hoofd zitten. Hij geeft Ella een zoen.
Er komt een dame bij hen staan.
“Mag ik jullie naam noteren? We proberen iedereen te repatrieren” Ze noteert de nummers van de armbandjes. Sara en Simon geven hun gegevens door. De dame is van de Belgische ambassade. Ze geeft door dat er vanavond nog een vlucht is. Binnen een uur. Sara en Simon kunnen mee, maar als ze dit niet zitten wordt er morgen een bus ingezet. Want heel wat van de passagiers durft niet mee te vliegen.
“Sara, jij beslist.” Simon kijkt vragend naar Sara.
Er gaat een rilling over Sara’s rug. Sara geeft toe dat ze schrik heeft, maar dat ze misschien best nu haar angst overwint want ze zal toch ooit terug moeten vliegen en dan beter de korte pijn. “Hoe langer ik het uit stel, hoe moeilijer het gaat worden. Maar 1 ding moet je me nu beloven, Simon, zonder jou vlieg ik nooit meer. Echt nooit.”
Simon trekt haar tegen zich aan “Lieve Sara, dat beloof ik je. Met veel overtuiging zelfs. Want ook ik ben nu minder gerust in.” Hij veegt met de rug van zijn hand de tranen van zijn gezicht “Als er iets met ons voorvalt, liefst samen. Alleen achterblijven zonder jou dat …overleef ik toch niet.”
Ook Ella, Jacob en de dame krijgen het moeilijk. Ze zetten hun naam op de lijst. Hun handbagage staat klaar aan de balie. Ze mogen in checken. Ze hebben nog een half uur. Ze nemen eerst afscheid van Ella en Jacob. Ze beloven te bellen als ze in Brussel zijn.
Sara neemt haar telefoon en duwt het nummer van Leon in. “Dag, pa, we willen je nog even bellen. Je weet wat voorgevallen is.”
“Mijn lieve Sara, hoe is het met jullie? We waren zo ongerust.” Zegt Leon geëmotioneerd.
“Goed, ik ben even bewusteloos geweest door de shock, maar ze hebben ons hier goed opgevangen. Nu is het vooral verwerken. Simon heeft mij zo gesteund. En ik kan hem nu ook helpen. We hebben besloten om vanavond terug te vliegen. We vertrekken binnen een uurtje. Zien jullie het misschien zitten om ons te komen oppikken in Brussel. Breng wel Gert mee.”
Dit vinden Leon en Margot van zelfsprekend. Sara geeft Simon nog even door een Margot. “Dag, ma” Simon’s stem klinkt getemperd. “Neen, ik heb het moeilijk. Ik kan nog steeds niet vatten hoeveel geluk we hebben gehad. Ma, we zijn er nog en hebben geen schrammetje. Das zo ongelooflijk.” Ze spreken verder af voor straks en dan gaan ze richting vliegtuig.
De meeste passagiers gaan met de bus naar België. Maar voor ze op het vliegtuig stappen komt er een man op hen afgestapt. “Dag Mijnheer, Dag Mevrouw, Jij komt er beter voor als daarstraks.” Hij lacht naar Sara. “Ik heb daarstraks je man geholpen om je uit het vliegtuig te krijgen.”
“Sorry” mompelt Simon “Ik had je niet herkend. Ik ben Simon Van Wijck en dat is mijn verloofde Sara De Roose.”
“Ik ben Jef Luiks. Prettige kennnismaking.”
Sara is onder de indruk “Bedankt, Jef, voor je hulp. Ik was in katzwijn gevallen door de shock.” Ze geeft hem een zoen.
De man lacht “Je zou voor minder. Het was echt schrikwekkend. Ik vlieg zoveel dit heb ik nog nooit meegemaakt. Maar jullie nemen toch ook opnieuw het vliegtuig.”
Simon knikt “Ja, we moeten sowieso later nog een vliegtuig durven nemen voor ons bedrijf en Sara verkiest de korte pijn. Dus ja, maar ik moet eerlijk zeggen het is met knikkende knieën.”
Jef zegt “Das normaal, ik ook. En ik vlieg wekelijks verscheidene keren.”
Ze worden in het vliegtuig hartelijk ontvangen. Ze worden doorgeleid naar de busines klasse. De piloten en de airhostessen van de onvoortuinlijke vlucht zitten de rij voor hen. Simon herkent de stewardess. Hij tikt even op haar schouder. “Mevrouw, nog eens bedankt voor daarstraks. De stewardess herkent Simon. “O de man met de bewusteloze vrouw. Jij komt er beter voor” ze kijkt naar Sara. “Ik ben Marleen. Jullie nemen ook een vlucht terug. Als het niet gaat direct roepen, ok?”
“Ja, nu gaat het nog wel … maar ik heb wel schrik. Ik was al niet zo een held in vliegen en na .. ” prevelt Sara.
Marleen zegt dat ze bewondering heeft dat ze al opnieuw een vlucht nemen. “Ik moet zeggen, ik ben ook onder de indruk. We worden erop getraind maar in’t echt was het ook voor mij de eerste keer.”
-
Fleur'tje
- Super Ere Lid
- Berichten: 2161
- Lid geworden op: 29-06-2010 23:37
Deel 124
Deel 124 Altijd heb ik je lief …
Simon en Sara zetten zich kort tegen elkaar in de comfortabele zachte zetels. Sara trekt Simon naar zich toe en fluistert stil. “Weet je wat ik nu in mijn hoofd zitten heb?” Ze kijkt met verliefde ogen naar Simon die ontkennend met zijn hoofd schudt.
Ze zingt zachtjes in zijn oor een van haar lievelingsliedjes. Haar stem en de luchtverplaatsing maken Simon rustig. Zijn armen omvatten zijn grote liefde. Hij voelt ook haar rustiger worden. Hij geniet.
Heb Ik Je Lief
Elke keer als jij me aankijkt
dan voel ik dat ik thuis ben
elke keer als ik aan jou denk
dan weet ik dat ik juist ben
je redt me uit m’n bange dromen
je liefde leidt me door de nacht
mocht ons ooit iets overkomen
weet dan dat ik op je wacht
want m’n lief
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou bestaan
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou
je hart dat zegt ik heb je nodig
dat zegt ik hou van jou
zo`n hart maakt woorden overbodig
en ik blijf d’r altijd trouw
je laat de zon weer voor me schijnen
je bent m’n passie en m’n kracht
mocht je op een dag verdwijnen
weet dan dat ik op je wacht
want m’n lief
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou bestaan
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou
mocht je op een dag verdwijnen
weet dan dat ik op je wacht
want m’n lief
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou bestaan
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou bestaan
ik kan niet zonder jou
Simon laat zich meenemen door de woorden die Sara in zijn oor zingt. Deze tekst is nu zo toepasselijk. Hij laat haar het liedje tot de laatste nood uitzingen. De tranen lopen over hun wangen. Na dit ongekend geluk mompelt Simon bijna onverstaanbaar “Dank je Sara. Dit is zo toepasselijk en zo mooi gezongen.” Ook Sara is onderste boven. Ze zoeken elkaar op en kussen passioneel. Iedereen rond hen kijkt vertederd toe. Hun kus blijft duren tot ze horen dat ze gaan opstijgen.
Sara schrikt en blijft tegen Simon zitten, hand in hand. “Sara, denk aan daarjuist. En kijk naar mij.” Ze verzinkt in zijn ogen. Ze ziet ook angst in zijn ogen, hij probeert het te verstoppen, maar hij kan dat niet.”
“Simon, niet doen. Je moet je angst niet voor mij verstoppen. Samen kunnen we dit aan. We zullen elkaar steunen.”
Simon knikt “Je hebt gelijk. Laat ons maar denken aan dat liedje van daarjuist.”
Er komt even een stewardess bij hen staan. “Gaat het” vraagt ze bezorgd. Sara knik weinig overtuigend. De vrouw knikt “Ik begrijp het wel, jullie hebben het pas meegemaakt. Maar vergeet niet dat met de auto rijden veel gevaarlijker is. Maar das nu geen troost, dat weet ik. Als er iets is gewoon, roep ons dan. Er is een verpleegster en een arts aan boord.”
Sara knikt bibberend. “Ik heb enorme hoofdpijn” zegt ze stilletjes.
De stewardess gaat weg en komt terug met de dokter. De dokter vraagt haar naam. “Ik zal je een tabletje geven, maar meer kan ik niet. Je bent behandeld voor de shock maar dit is de normale nawerking ervan. Je mag je geen zorgen maken. Dit is normaal. Een migraine aanval is niet te vermijden. Probeer wat te slapen.” De stewardess klikt de twee zetels achteruit en neemt de leuning weg. “Ik haal nog wat kussen” en ze loopt weg.
Sara neemt het tabletje in.
Het vliegtuig taxiet naar de startbaan. De motoren beginnen te loeien. Sara blijft angstig naar Simon kijken en knijpt in zijn hand. Hij streelt ondertussen haar andere hand. “Sara, de stewardess heeft gelijk. Dit was gewoon stom toeval. Nu loopt alles goed.” Simon knikt bemoedigend.
Het vliegtuig vertrekt en ze voelen het van de grond gaan. De motoren maken een brommend geluid. Sara houdt haar adem in, maar alles loopt goed. Ze zitten al hoog in de lucht als de stewardess daar is met de kussens. Ze stopt er een deel tussen de twee zetels. En geeft ook twee dekens. Simon en Sara leggen zich direct neer. Sara kruipt tegen Simon aan.
De stewardess lacht vertederd. Simon bedankt haar voor de goede zorgen. Sara en Simon blijven zo kort bij elkaar liggen. Hij blijft haar strelen want hij voelt haar hartje zo tekeer gaan. Maar door de strelingen en de lieve kusjes voelt hij haar rustiger worden. “Hey, lieveling, gaat het een beetje? “
Sara kijkt in zijn ogen. “Het gaat ietske beter. Maar niet stoppen … je bent een schat.”
Simon lacht. Hij blijft haar strelen en enkele minuten later liggen ze alle twee in een diepe slaap.
Simon en Sara zetten zich kort tegen elkaar in de comfortabele zachte zetels. Sara trekt Simon naar zich toe en fluistert stil. “Weet je wat ik nu in mijn hoofd zitten heb?” Ze kijkt met verliefde ogen naar Simon die ontkennend met zijn hoofd schudt.
Ze zingt zachtjes in zijn oor een van haar lievelingsliedjes. Haar stem en de luchtverplaatsing maken Simon rustig. Zijn armen omvatten zijn grote liefde. Hij voelt ook haar rustiger worden. Hij geniet.
Heb Ik Je Lief
Elke keer als jij me aankijkt
dan voel ik dat ik thuis ben
elke keer als ik aan jou denk
dan weet ik dat ik juist ben
je redt me uit m’n bange dromen
je liefde leidt me door de nacht
mocht ons ooit iets overkomen
weet dan dat ik op je wacht
want m’n lief
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou bestaan
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou
je hart dat zegt ik heb je nodig
dat zegt ik hou van jou
zo`n hart maakt woorden overbodig
en ik blijf d’r altijd trouw
je laat de zon weer voor me schijnen
je bent m’n passie en m’n kracht
mocht je op een dag verdwijnen
weet dan dat ik op je wacht
want m’n lief
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou bestaan
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou
mocht je op een dag verdwijnen
weet dan dat ik op je wacht
want m’n lief
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou bestaan
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou bestaan
ik kan niet zonder jou
Simon laat zich meenemen door de woorden die Sara in zijn oor zingt. Deze tekst is nu zo toepasselijk. Hij laat haar het liedje tot de laatste nood uitzingen. De tranen lopen over hun wangen. Na dit ongekend geluk mompelt Simon bijna onverstaanbaar “Dank je Sara. Dit is zo toepasselijk en zo mooi gezongen.” Ook Sara is onderste boven. Ze zoeken elkaar op en kussen passioneel. Iedereen rond hen kijkt vertederd toe. Hun kus blijft duren tot ze horen dat ze gaan opstijgen.
Sara schrikt en blijft tegen Simon zitten, hand in hand. “Sara, denk aan daarjuist. En kijk naar mij.” Ze verzinkt in zijn ogen. Ze ziet ook angst in zijn ogen, hij probeert het te verstoppen, maar hij kan dat niet.”
“Simon, niet doen. Je moet je angst niet voor mij verstoppen. Samen kunnen we dit aan. We zullen elkaar steunen.”
Simon knikt “Je hebt gelijk. Laat ons maar denken aan dat liedje van daarjuist.”
Er komt even een stewardess bij hen staan. “Gaat het” vraagt ze bezorgd. Sara knik weinig overtuigend. De vrouw knikt “Ik begrijp het wel, jullie hebben het pas meegemaakt. Maar vergeet niet dat met de auto rijden veel gevaarlijker is. Maar das nu geen troost, dat weet ik. Als er iets is gewoon, roep ons dan. Er is een verpleegster en een arts aan boord.”
Sara knikt bibberend. “Ik heb enorme hoofdpijn” zegt ze stilletjes.
De stewardess gaat weg en komt terug met de dokter. De dokter vraagt haar naam. “Ik zal je een tabletje geven, maar meer kan ik niet. Je bent behandeld voor de shock maar dit is de normale nawerking ervan. Je mag je geen zorgen maken. Dit is normaal. Een migraine aanval is niet te vermijden. Probeer wat te slapen.” De stewardess klikt de twee zetels achteruit en neemt de leuning weg. “Ik haal nog wat kussen” en ze loopt weg.
Sara neemt het tabletje in.
Het vliegtuig taxiet naar de startbaan. De motoren beginnen te loeien. Sara blijft angstig naar Simon kijken en knijpt in zijn hand. Hij streelt ondertussen haar andere hand. “Sara, de stewardess heeft gelijk. Dit was gewoon stom toeval. Nu loopt alles goed.” Simon knikt bemoedigend.
Het vliegtuig vertrekt en ze voelen het van de grond gaan. De motoren maken een brommend geluid. Sara houdt haar adem in, maar alles loopt goed. Ze zitten al hoog in de lucht als de stewardess daar is met de kussens. Ze stopt er een deel tussen de twee zetels. En geeft ook twee dekens. Simon en Sara leggen zich direct neer. Sara kruipt tegen Simon aan.
De stewardess lacht vertederd. Simon bedankt haar voor de goede zorgen. Sara en Simon blijven zo kort bij elkaar liggen. Hij blijft haar strelen want hij voelt haar hartje zo tekeer gaan. Maar door de strelingen en de lieve kusjes voelt hij haar rustiger worden. “Hey, lieveling, gaat het een beetje? “
Sara kijkt in zijn ogen. “Het gaat ietske beter. Maar niet stoppen … je bent een schat.”
Simon lacht. Hij blijft haar strelen en enkele minuten later liggen ze alle twee in een diepe slaap.
-
Fleur'tje
- Super Ere Lid
- Berichten: 2161
- Lid geworden op: 29-06-2010 23:37
Deel 125
Deel 125
In België zijn Leon en Margot blij als Lut en Hans bij hen aankomen. Hans is blij maar ook ongerust als hij hoort dat ze vanavond al thuis zijn. Sara wou dit echt volgens Margot. Hans knikt “Ja en als ze samen zijn kunnen ze elkaar geruststellen. Zouden we mee kunnen naar Brussel?”
Das een goed idee volgens Margot. Ze nemen het busje van Gert en dan kan iedereen mee. Gert of Hans kunnen dan met de wagen van Simon terugkeren. Ze drinken nog iets en vertrekken dan samen naar Zaventem. Margot belt ook nog even met Arne en Lieven. Want die twee waren vandaag zo ongerust. Arne en Lieven waren bijna met de auto naar Kopenhagen vertrokken.
De vlucht Kopenhagen-Brussel duurt niet lang. Na anderhalf uur wordt Simon zachtjes wakker gemaakt door zijn buurman. “Mijnheer, we zijn er bijna. De piloot wil ons even toespreken.”
Simon geeuwt en knikt “Ok, ik ben wakker, maar ik laat mijn vrouw liever nog wat verder slapen. Zo hoeft ze zich geen zorgen te maken” fluistert hij.
De man knikt begrijpend.
De piloot bedankt iedereen voor het vertrouwen. Want dit vliegtuig van SN vliegt enkel met de onfortuinlijke reizigers terug. De landing wordt ingezet. Simon maakt Sara voorzichtig vast en neemt haar opnieuw in zijn armen. Hij is ook niet volledig gerust. Maar alles verloopt vlekkeloos.
Als het vliegtuig aan de grond staat, maakt Simon Sara wakker met een innige kus. Ze kijkt blij verrast. Ze is blij dat ze thuis zijn. Ze kust hem innig. Na de landing komen de piloten nog bij de passagiers. Er wordt een fles champagne ontkurkt om de moed van de aanwezigen in de bloemetjes te zetten. Sara nipt aan de champagne. “Mmm lekker” zegt ze. Simon glimlacht om haar woorden en neemt ook een glas en omarmd drinken ze verder. Na een kwartiertje kan iedereen van boord. De piloot vraagt aan iedereen om te gaan wachten aan de bagage band. Er zijn valiezen meegekomen maar er zijn ook onfortuinlijke reizigers die alles kwijt zullen zijn. De verzekeringspapieren liggen aan de balie.
Ze stappen het vliegtuig af en gaan naar de bagageband. Alle koffers van Kopenhagen zijn goed herkenbaar aan de grote gele stickers. Ineens ziet Sara hun rode Samsonite koffer te voorschijn komen. Hij is enkel niet meer rood maar eerder zwart maar wel nog intact.
Simon trekt haar naar zich toe “Zie je wel” fluistert hij geëmotioneerd in haar oor “Wij zijn voor het geluk geboren en voor elkaar bestemd. Zelf onze koffer heeft het gehaald.” Sara kust Simon.
In België zijn Leon en Margot blij als Lut en Hans bij hen aankomen. Hans is blij maar ook ongerust als hij hoort dat ze vanavond al thuis zijn. Sara wou dit echt volgens Margot. Hans knikt “Ja en als ze samen zijn kunnen ze elkaar geruststellen. Zouden we mee kunnen naar Brussel?”
Das een goed idee volgens Margot. Ze nemen het busje van Gert en dan kan iedereen mee. Gert of Hans kunnen dan met de wagen van Simon terugkeren. Ze drinken nog iets en vertrekken dan samen naar Zaventem. Margot belt ook nog even met Arne en Lieven. Want die twee waren vandaag zo ongerust. Arne en Lieven waren bijna met de auto naar Kopenhagen vertrokken.
De vlucht Kopenhagen-Brussel duurt niet lang. Na anderhalf uur wordt Simon zachtjes wakker gemaakt door zijn buurman. “Mijnheer, we zijn er bijna. De piloot wil ons even toespreken.”
Simon geeuwt en knikt “Ok, ik ben wakker, maar ik laat mijn vrouw liever nog wat verder slapen. Zo hoeft ze zich geen zorgen te maken” fluistert hij.
De man knikt begrijpend.
De piloot bedankt iedereen voor het vertrouwen. Want dit vliegtuig van SN vliegt enkel met de onfortuinlijke reizigers terug. De landing wordt ingezet. Simon maakt Sara voorzichtig vast en neemt haar opnieuw in zijn armen. Hij is ook niet volledig gerust. Maar alles verloopt vlekkeloos.
Als het vliegtuig aan de grond staat, maakt Simon Sara wakker met een innige kus. Ze kijkt blij verrast. Ze is blij dat ze thuis zijn. Ze kust hem innig. Na de landing komen de piloten nog bij de passagiers. Er wordt een fles champagne ontkurkt om de moed van de aanwezigen in de bloemetjes te zetten. Sara nipt aan de champagne. “Mmm lekker” zegt ze. Simon glimlacht om haar woorden en neemt ook een glas en omarmd drinken ze verder. Na een kwartiertje kan iedereen van boord. De piloot vraagt aan iedereen om te gaan wachten aan de bagage band. Er zijn valiezen meegekomen maar er zijn ook onfortuinlijke reizigers die alles kwijt zullen zijn. De verzekeringspapieren liggen aan de balie.
Ze stappen het vliegtuig af en gaan naar de bagageband. Alle koffers van Kopenhagen zijn goed herkenbaar aan de grote gele stickers. Ineens ziet Sara hun rode Samsonite koffer te voorschijn komen. Hij is enkel niet meer rood maar eerder zwart maar wel nog intact.
Simon trekt haar naar zich toe “Zie je wel” fluistert hij geëmotioneerd in haar oor “Wij zijn voor het geluk geboren en voor elkaar bestemd. Zelf onze koffer heeft het gehaald.” Sara kust Simon.
-
Fleur'tje
- Super Ere Lid
- Berichten: 2161
- Lid geworden op: 29-06-2010 23:37
deel 126
Deel 126 Rit naar huis
Ze gaan verder naar de aankomst hal. Een man van de verzekering drukt hen nog papieren in hand om eventueel schade aan te geven. Simon pakt het papier aan en stopt het in zijn binnenzak.
Sara ziet direct Leon en Margot staan. Ze is blij als ze ook Make en Vake ziet staan. Ze zet het op een lopen met Simon aan de hand. Ze vliegt in Vake’s armen.
“Saraatje, ik ben zo blij dat jullie heelhuids terug zijn.”
Simon staat bij zijn ouders. Iedereen is opgelucht. Sara gaat direct naast Simon staan. Ze omhelst Leon en Margot. De tranen vloeien bij iedereen.
Ineens ziet Simon Alexander staan. Simon trekt aan Sara arm. Sara loopt naar Alexander toe. “Ik was ongerust” zegt hij stil. Sara vliegt rond zijn nek “Lief van jou dat je hier bent.”
Simon staat achter Sara. Hij krijgt even een raar gevoel … Misschien zou het Alexander goed uitkomen. Hij verbant deze gedachte. Wat zou hij anders hier doen. Hij is een beetje boos op zichzelf. Hij lacht “Aauwtch, Alexander, neen je bent nog niet van ons af. Dit voelt goed dat jij hier bent.” Voegt hij er wat schuldig achteraan. Hij geeft Alexander een schouderklopje.
Hans neemt de valies van Simon over en samen vertrekken ze naar de auto. Gert neemt de sleutel van Simon. Simon en Sara rijden met hun beider ouders mee naar huis. Alexander neemt afscheid. Ze spreken af morgen rond de middag, Alexander vraagt of ze niet beter alles uitstellen tot woensdag maar daar wil Sara niets van weten. “Neen” zegt ze resoluut “ Op Présence kunnen we onze zinnen wat verzetten.”
Simon en Sara zetten zich op de derde rij zetels. Sara kruipt direct in zijn armen. “Simon” vezelt ze in zijn oor. “Dit wordt onze geluksbrenger.” Ze laat het bedeltje van het zeemeermin voor zijn ogen bengelen.
Simon knikt ontroerd. “Lieve schat, we zijn door het oog van de naald gekropen. Ik ben zo blij dat we dit nog kunnen navertellen.” Hij kust haar. Hun tongen zoeken de passie op. Sara draait zich naar hem toe en drukt haar lichaam tegen zijn borst. Hun harten kloppen na een tijdje simultaan. Ze blijven zo bij elkaar zitten. Sara legt haar hoofd op Simons schouder met haar voorhoofd tegen zijn nek en laat zich wat achteruitzakken. Binnen de kortste keren ligt ze in dromenland. De medicijnen missen blijkbaar hun uitwerking niet. Simon legt zich ook wat comfortabeler en dommelt binnen de kortste keren ook in.
De andere praten rustig verder. Margot kijkt vertederend achterom. “Die twee, das een droomkoppel. Weet je ik had nooit durven dromen dat Simon zo kon veranderen. Sara brengt echt het beste in hem naar boven.” Lut slaat haar arm rond Margot die het wat moeilijk krijgt. “Wat hadden we gedaan, moest ….”
“Ssssssst Margot” zegt Lut zacht “Niet aan denken, ze zijn hier en ze zijn er ongeschonden uitgekomen. We moeten ze wel wat sparen de komende dagen. Ik heb opgemerkt dat ze alle twee wel met wat muizenissen in hun hoofd zitten.”
Leon knikt en draait zich naar de 2 dames. “Ze hebben ook al het een en ander meegemaakt dit jaar, hun strijd voor elkaar, Présence in slechte papieren, Sara die er van doorging, Simon die zich geen raad wist zonder Sara, dan die aanval, nu dit, … je zou er voor minder onder doorgaan.”
Iedereen knikt instemmend. Lut weet ze toch wat optimistischer te krijgen “Maar ze wisselen de mooie momenten toch ook vlot af, het verhaal van hun ontluikende gevoelens in Rijsel, hun geheime afspraakjes, de verzoening, hun verloving, het verlovingsfeest, Centerparcs, en alle dingen waar wij niets van weten.” Lut bloost ervan want ze moet denken aan de kleine geschenkjes die ze al bezorgd heeft aan Sara en Simon.
“Ja, Lut, laat het ons hier maar bij houden. De mooie momenten hebben ze ook. Ze zijn gelukkig. We moeten ze alleen maar wat in het oog houden de komende dagen.”
Het wordt stil in de auto. Iedereen is in zijn eigen gedachten verzonken. Een half uurtje later parkeert Hans het busje op de oprit bij Sara en Simon thuis. Hans lacht.
“Awel, Hans, binnenpretjes” vraagt Leon.
“Eigenlijk niets … maar kom … ik deze villa nog steeds niet zien als het huis van Simon en Sara. Dat is zo onwezenlijk.” Zegt Hans terwijl hij uitstap.
Leon geeft Hans een schouderklopje. “Laat onze kinderen hier maar gelukkig worden. Ze verdienen dat.”
De auto van Simon staat al op de oprit. Ook Alexander wagen staat er, naast die van Arne en Lieven. “Ik denk dat er hier nog wat mensen ongerust zijn.”
Lut draait zich om. En wrijft lichtjes op Simon’s arm “Simon, we zijn thuis. Simon, wakker worden.” Simon rekt zich uit.
Ook Sara wordt wakker. “Oh” zegt ze verbaasd “Simon, we zijn thuis” Er komt een glimlach om haar mond.
Simon lacht ook “Ja, ons huis, kom Sara want er zijn hier blijkbaar nog ongeruste mensen.” Sara wrijft de slaap uit haar ogen en geeuwt zonder schroom. “Oei, Sorry, Lut.”
“Maar Sara, das toch geen probleem. Kom we gaan naar binnen.” Stelt Lut haar gerust.
Ze gaan verder naar de aankomst hal. Een man van de verzekering drukt hen nog papieren in hand om eventueel schade aan te geven. Simon pakt het papier aan en stopt het in zijn binnenzak.
Sara ziet direct Leon en Margot staan. Ze is blij als ze ook Make en Vake ziet staan. Ze zet het op een lopen met Simon aan de hand. Ze vliegt in Vake’s armen.
“Saraatje, ik ben zo blij dat jullie heelhuids terug zijn.”
Simon staat bij zijn ouders. Iedereen is opgelucht. Sara gaat direct naast Simon staan. Ze omhelst Leon en Margot. De tranen vloeien bij iedereen.
Ineens ziet Simon Alexander staan. Simon trekt aan Sara arm. Sara loopt naar Alexander toe. “Ik was ongerust” zegt hij stil. Sara vliegt rond zijn nek “Lief van jou dat je hier bent.”
Simon staat achter Sara. Hij krijgt even een raar gevoel … Misschien zou het Alexander goed uitkomen. Hij verbant deze gedachte. Wat zou hij anders hier doen. Hij is een beetje boos op zichzelf. Hij lacht “Aauwtch, Alexander, neen je bent nog niet van ons af. Dit voelt goed dat jij hier bent.” Voegt hij er wat schuldig achteraan. Hij geeft Alexander een schouderklopje.
Hans neemt de valies van Simon over en samen vertrekken ze naar de auto. Gert neemt de sleutel van Simon. Simon en Sara rijden met hun beider ouders mee naar huis. Alexander neemt afscheid. Ze spreken af morgen rond de middag, Alexander vraagt of ze niet beter alles uitstellen tot woensdag maar daar wil Sara niets van weten. “Neen” zegt ze resoluut “ Op Présence kunnen we onze zinnen wat verzetten.”
Simon en Sara zetten zich op de derde rij zetels. Sara kruipt direct in zijn armen. “Simon” vezelt ze in zijn oor. “Dit wordt onze geluksbrenger.” Ze laat het bedeltje van het zeemeermin voor zijn ogen bengelen.
Simon knikt ontroerd. “Lieve schat, we zijn door het oog van de naald gekropen. Ik ben zo blij dat we dit nog kunnen navertellen.” Hij kust haar. Hun tongen zoeken de passie op. Sara draait zich naar hem toe en drukt haar lichaam tegen zijn borst. Hun harten kloppen na een tijdje simultaan. Ze blijven zo bij elkaar zitten. Sara legt haar hoofd op Simons schouder met haar voorhoofd tegen zijn nek en laat zich wat achteruitzakken. Binnen de kortste keren ligt ze in dromenland. De medicijnen missen blijkbaar hun uitwerking niet. Simon legt zich ook wat comfortabeler en dommelt binnen de kortste keren ook in.
De andere praten rustig verder. Margot kijkt vertederend achterom. “Die twee, das een droomkoppel. Weet je ik had nooit durven dromen dat Simon zo kon veranderen. Sara brengt echt het beste in hem naar boven.” Lut slaat haar arm rond Margot die het wat moeilijk krijgt. “Wat hadden we gedaan, moest ….”
“Ssssssst Margot” zegt Lut zacht “Niet aan denken, ze zijn hier en ze zijn er ongeschonden uitgekomen. We moeten ze wel wat sparen de komende dagen. Ik heb opgemerkt dat ze alle twee wel met wat muizenissen in hun hoofd zitten.”
Leon knikt en draait zich naar de 2 dames. “Ze hebben ook al het een en ander meegemaakt dit jaar, hun strijd voor elkaar, Présence in slechte papieren, Sara die er van doorging, Simon die zich geen raad wist zonder Sara, dan die aanval, nu dit, … je zou er voor minder onder doorgaan.”
Iedereen knikt instemmend. Lut weet ze toch wat optimistischer te krijgen “Maar ze wisselen de mooie momenten toch ook vlot af, het verhaal van hun ontluikende gevoelens in Rijsel, hun geheime afspraakjes, de verzoening, hun verloving, het verlovingsfeest, Centerparcs, en alle dingen waar wij niets van weten.” Lut bloost ervan want ze moet denken aan de kleine geschenkjes die ze al bezorgd heeft aan Sara en Simon.
“Ja, Lut, laat het ons hier maar bij houden. De mooie momenten hebben ze ook. Ze zijn gelukkig. We moeten ze alleen maar wat in het oog houden de komende dagen.”
Het wordt stil in de auto. Iedereen is in zijn eigen gedachten verzonken. Een half uurtje later parkeert Hans het busje op de oprit bij Sara en Simon thuis. Hans lacht.
“Awel, Hans, binnenpretjes” vraagt Leon.
“Eigenlijk niets … maar kom … ik deze villa nog steeds niet zien als het huis van Simon en Sara. Dat is zo onwezenlijk.” Zegt Hans terwijl hij uitstap.
Leon geeft Hans een schouderklopje. “Laat onze kinderen hier maar gelukkig worden. Ze verdienen dat.”
De auto van Simon staat al op de oprit. Ook Alexander wagen staat er, naast die van Arne en Lieven. “Ik denk dat er hier nog wat mensen ongerust zijn.”
Lut draait zich om. En wrijft lichtjes op Simon’s arm “Simon, we zijn thuis. Simon, wakker worden.” Simon rekt zich uit.
Ook Sara wordt wakker. “Oh” zegt ze verbaasd “Simon, we zijn thuis” Er komt een glimlach om haar mond.
Simon lacht ook “Ja, ons huis, kom Sara want er zijn hier blijkbaar nog ongeruste mensen.” Sara wrijft de slaap uit haar ogen en geeuwt zonder schroom. “Oei, Sorry, Lut.”
“Maar Sara, das toch geen probleem. Kom we gaan naar binnen.” Stelt Lut haar gerust.
-
Fleur'tje
- Super Ere Lid
- Berichten: 2161
- Lid geworden op: 29-06-2010 23:37
Deel 127
Deel 127 Ongeruste vrienden.
Ze stappen uit. Arne komt direct op Sara toe gerend. “Sara, sara, wat ben ik blij dat ik jou zie.” Hij drukt haar zo hard tegen zich aan.
“Aaaaauwtch” roept Sara lachend uit maar ze voelt dat Arne op van de zenuwen is. “Straks staat er morgen in krant “Vrouw doodgeknepen door beste vriend nadat ze vliegtuigcrash had overleefd.”
Arne schrikt. Hij wrijft voorzichtig over haar schouder “Sorry Sara, ik wou je echt geen pijn doen, gaat het ? Lieven, haal eens een stoel.”
Iedereen schiet onbedaarlijk in de lach.
“Aaaarnne” roept Sara lachend uit “Bedaar nu toch eens een beetje, ik ben in orde alleen een beetje heel moe van de medicijnen. Ik ben je er aan het doorsleuren. Had je dat niet door ?”
“Neen” fluistert Arne bedeesd “Sara, ik heb me zo een zorgen gemaakt. Hadden Lut en Margot ons niet tegengehouden, stonden Lieven en ik nu in Kopenhagen met de auto.”
Lieven komt erbij staan en omhelst Sara en na Arne ook Simon. “Mannen, alstublieft doe ons dat nooit meer aan. Dat was stressen.”
Ze stappen naar binnen. “Kom” lacht Simon “We drinken er nog eentje op, maar dan gaan we jullie wel buitenzetten want we zijn moe.” Hij neemt Sara in zijn armen en draagt haar over de drempel. “k zal dat nu nog 1 keer doen als we getrouwd zijn” lacht hij. Sara is ontroerd en kust hem.
In het salon staan ook Michèle, Britt en Esther te wachten. “Wat zijn wij blij dat jullie hier zijn. Dit was niet goed voor ons. Gaat het ?” vraagt Michèle bezorgd.
“Ja, hoor” lacht Sara en ze springt uit Simons armen “Dit is spelerij van Simon. Alleen wat moe.”
Ze omhelst de drie dames. Ook Simon geeft Michèle en Esther een kus, aarzelt geen moment en geeft ook Britt een zoen. Daarna laat Simon zich samen met Sara in de zetel vallen. “Nu laat ik je niet meer los” fluistert hij zacht in haar oor en hij legt zijn arm rond haar lende. Ze lacht en geeft hem een klein kusje en een veelbetekende knipoog. Ze legt haar arm rond zijn nek en laat haar hoofd om zijn schouder liggen. Haar hand speelt met zijn hand.
Esther schenkt de champagne in en geeft ze rond.
Leon neemt het glas op en zegt “We drinken op de goede afloop. Ik ben zo gelukkig dat we zo omgeven zijn door verliefde koppeltjes. Dat houdt ons ook jong, hé Hans.” Iedereen lacht en toost mee.
Simon heft ook het glas “Dit is namens Sara en mij. Wij zijn echt blij dat we zoveel prachtige familie en vrienden hebben. Santé.”
Britt en Michèle gaan met de sandwiches rond. Ze hadden zich daarmee bezig gehouden bij Esther thuis terwijl de andere onderweg waren. Gelukkig was Gert iets vroeger terug.
Ze houden het kort want ze zien dat Sara moe wordt. Iedereen neemt afscheid. Ook Lut en Hans nemen afscheid.
Simon legt Sara in de zetel en Margot blijft bij haar. “Sara, ik ga even mee naar de deur. Blijf jij maar hier.” Hij heeft haar vlug een zoentje.
Sara legt zich neer. “Gaat het, meisje?” vraagt Leon wat ongerust. Hij zet zich naast haar neer in de zetel. “Anders belt Ma onze huisarts.”
Sara kijkt naar Leon. “De dokter had me gewaarschuwd. Ik zou erg moe worden en ook hoofdpijn hebben. De arts op het vliegtuig sprak van migraine. En ja ik heb een ontzettend hoofdpijn. Maar als ik goed geslapen heb zal dat wel over zijn.”
“Was het niet de druk voor jou, al die mensen?” vraagt Margot bezorgd.
“Eigenlijk niet, het doet deugd te weten dat je zoveel vrienden hebt. Vroeger … “ Leon legt haar het zwijgen op. “Niet meer aan denken, schat. Das vooorbij. Sebiet is Simon daar en dan kunnen jullie gaan slapen.”
Simon komt terug binnen. Ook geeuwend. “Ik neem nog vlug een Dafganneke in en dan kruipen we in bed, ok Sara.”
Ze knikt “Breng je er voor mij ook een mee, alstublieft.?”
“Simon, ga al met Sara naar boven. Ik zal het voor jullie klaarmaken en dan breng ik het. Dat kind is op het einde van haar krachten.” Margot klinkt bezorgd.
Simon knikt “Ik ook, ik beweeg percies op automatische piloot. Gelukkig heeft die eerste piloot dat niet gedaan.”
Gert komt erbij staan. “Ik draag Sara wel naar boven. Kom, Simon. Neen, ga maar, straks van je van de trap. Dat wil ik niet.” Simon weet dat Gert gelijk heeft en hij geeft met tegenzin toe.
Margot gaat naar de keuken. Gert gaat met Sara in zijn armen naar boven. Simon strompelt achter hem de trap op.
In de slaapkamer zet hij Sara op het bed en doet Gert de kast open en legt een slaapkleedje van Sara klaar en een pyjama voor Simon. “Trek nog wel deze aan dan slaap je aangenamer. Zal het gaan of moet ik helpen ? “
Simon laat zich op bed vallen. “Zal wel gaan” prevelt hij.
Gert schudt zijn hoofd. “Neen ik help jullie wel.”
Hij is tot slot verpleger. Hij helpt Sara en Simon met omkleden. Sara kruipt direct onder de lakens. Simon gaat nog even naar het toilet. Ondertussen is Margot daar met de 2 glazen. Ze drinken ze elk uit. Ook Simon kruipt onder het donsdeken. En legt zich lepeltje in lepeltje naast Sara. Ze wensen elkaar een goede nachten. Margot en Gert verdwijnen.
Beneden praten ze nog wat na. Gert denkt dat ze morgen wel beter zullen zijn. Dit is de nawerking van de doorstane emoties, stelt hij Leon gerust. Ook zij gaan slapen.
Ze stappen uit. Arne komt direct op Sara toe gerend. “Sara, sara, wat ben ik blij dat ik jou zie.” Hij drukt haar zo hard tegen zich aan.
“Aaaaauwtch” roept Sara lachend uit maar ze voelt dat Arne op van de zenuwen is. “Straks staat er morgen in krant “Vrouw doodgeknepen door beste vriend nadat ze vliegtuigcrash had overleefd.”
Arne schrikt. Hij wrijft voorzichtig over haar schouder “Sorry Sara, ik wou je echt geen pijn doen, gaat het ? Lieven, haal eens een stoel.”
Iedereen schiet onbedaarlijk in de lach.
“Aaaarnne” roept Sara lachend uit “Bedaar nu toch eens een beetje, ik ben in orde alleen een beetje heel moe van de medicijnen. Ik ben je er aan het doorsleuren. Had je dat niet door ?”
“Neen” fluistert Arne bedeesd “Sara, ik heb me zo een zorgen gemaakt. Hadden Lut en Margot ons niet tegengehouden, stonden Lieven en ik nu in Kopenhagen met de auto.”
Lieven komt erbij staan en omhelst Sara en na Arne ook Simon. “Mannen, alstublieft doe ons dat nooit meer aan. Dat was stressen.”
Ze stappen naar binnen. “Kom” lacht Simon “We drinken er nog eentje op, maar dan gaan we jullie wel buitenzetten want we zijn moe.” Hij neemt Sara in zijn armen en draagt haar over de drempel. “k zal dat nu nog 1 keer doen als we getrouwd zijn” lacht hij. Sara is ontroerd en kust hem.
In het salon staan ook Michèle, Britt en Esther te wachten. “Wat zijn wij blij dat jullie hier zijn. Dit was niet goed voor ons. Gaat het ?” vraagt Michèle bezorgd.
“Ja, hoor” lacht Sara en ze springt uit Simons armen “Dit is spelerij van Simon. Alleen wat moe.”
Ze omhelst de drie dames. Ook Simon geeft Michèle en Esther een kus, aarzelt geen moment en geeft ook Britt een zoen. Daarna laat Simon zich samen met Sara in de zetel vallen. “Nu laat ik je niet meer los” fluistert hij zacht in haar oor en hij legt zijn arm rond haar lende. Ze lacht en geeft hem een klein kusje en een veelbetekende knipoog. Ze legt haar arm rond zijn nek en laat haar hoofd om zijn schouder liggen. Haar hand speelt met zijn hand.
Esther schenkt de champagne in en geeft ze rond.
Leon neemt het glas op en zegt “We drinken op de goede afloop. Ik ben zo gelukkig dat we zo omgeven zijn door verliefde koppeltjes. Dat houdt ons ook jong, hé Hans.” Iedereen lacht en toost mee.
Simon heft ook het glas “Dit is namens Sara en mij. Wij zijn echt blij dat we zoveel prachtige familie en vrienden hebben. Santé.”
Britt en Michèle gaan met de sandwiches rond. Ze hadden zich daarmee bezig gehouden bij Esther thuis terwijl de andere onderweg waren. Gelukkig was Gert iets vroeger terug.
Ze houden het kort want ze zien dat Sara moe wordt. Iedereen neemt afscheid. Ook Lut en Hans nemen afscheid.
Simon legt Sara in de zetel en Margot blijft bij haar. “Sara, ik ga even mee naar de deur. Blijf jij maar hier.” Hij heeft haar vlug een zoentje.
Sara legt zich neer. “Gaat het, meisje?” vraagt Leon wat ongerust. Hij zet zich naast haar neer in de zetel. “Anders belt Ma onze huisarts.”
Sara kijkt naar Leon. “De dokter had me gewaarschuwd. Ik zou erg moe worden en ook hoofdpijn hebben. De arts op het vliegtuig sprak van migraine. En ja ik heb een ontzettend hoofdpijn. Maar als ik goed geslapen heb zal dat wel over zijn.”
“Was het niet de druk voor jou, al die mensen?” vraagt Margot bezorgd.
“Eigenlijk niet, het doet deugd te weten dat je zoveel vrienden hebt. Vroeger … “ Leon legt haar het zwijgen op. “Niet meer aan denken, schat. Das vooorbij. Sebiet is Simon daar en dan kunnen jullie gaan slapen.”
Simon komt terug binnen. Ook geeuwend. “Ik neem nog vlug een Dafganneke in en dan kruipen we in bed, ok Sara.”
Ze knikt “Breng je er voor mij ook een mee, alstublieft.?”
“Simon, ga al met Sara naar boven. Ik zal het voor jullie klaarmaken en dan breng ik het. Dat kind is op het einde van haar krachten.” Margot klinkt bezorgd.
Simon knikt “Ik ook, ik beweeg percies op automatische piloot. Gelukkig heeft die eerste piloot dat niet gedaan.”
Gert komt erbij staan. “Ik draag Sara wel naar boven. Kom, Simon. Neen, ga maar, straks van je van de trap. Dat wil ik niet.” Simon weet dat Gert gelijk heeft en hij geeft met tegenzin toe.
Margot gaat naar de keuken. Gert gaat met Sara in zijn armen naar boven. Simon strompelt achter hem de trap op.
In de slaapkamer zet hij Sara op het bed en doet Gert de kast open en legt een slaapkleedje van Sara klaar en een pyjama voor Simon. “Trek nog wel deze aan dan slaap je aangenamer. Zal het gaan of moet ik helpen ? “
Simon laat zich op bed vallen. “Zal wel gaan” prevelt hij.
Gert schudt zijn hoofd. “Neen ik help jullie wel.”
Hij is tot slot verpleger. Hij helpt Sara en Simon met omkleden. Sara kruipt direct onder de lakens. Simon gaat nog even naar het toilet. Ondertussen is Margot daar met de 2 glazen. Ze drinken ze elk uit. Ook Simon kruipt onder het donsdeken. En legt zich lepeltje in lepeltje naast Sara. Ze wensen elkaar een goede nachten. Margot en Gert verdwijnen.
Beneden praten ze nog wat na. Gert denkt dat ze morgen wel beter zullen zijn. Dit is de nawerking van de doorstane emoties, stelt hij Leon gerust. Ook zij gaan slapen.
-
Fleur'tje
- Super Ere Lid
- Berichten: 2161
- Lid geworden op: 29-06-2010 23:37
Deel 128
DEEL 128
De volgende morgen wordt Simon als eerste wakker. Hij kijkt naar Sara. Ze heeft rustig geslapen. Hij voelt zich goed. Hij streelt de haren uit haar gezicht. Ineens schiet hem iets te binnen. Sara hoort graag Clouseau. Hij staat op en gaat even naar zijn sporttas. Hij neemt zijn MP3 speler en kruip opnieuw naast Sara.
Sara wordt wakker. Ze rekt zich uit. “Hé, goedemorgen, lieve Simon, ik heb goed geslapen en voel me goed. Toch beter als gisteren.”
Simon kust zijn lieveling. “Lieve Sara, ik heb iets voor jou … een liedje … maar ik wil het niet zingen voor jou maar samen met jou beluisteren.” Ze kijkt hem vragend en lacht als hij haar een oortje van zijn MP3 speler geeft. Ze leggen zich tegen elkaar en ze genieten samen van 1 miljoen vlinders.
Clouseau - 1 Miljoen Vlinders
Ik heb vannacht de liefde gevonden
En ik beken
Ik wist niets af van haar bestaan
Ik heb vannacht de liefde gedronken
En ik werd dronken
O zo dronken
Ik werd dronken
Stomdronken van haar
Mijn hart stond open en zij
Ging naar binnen
Iets wat sinds eeuwen niet meer was gebeurd
Overmand door zoveel emotie
Vervuld van hartstocht
Verlost van twijfels
Vond ik mijn rust
Ver weg van de sleur
(Refrein)
Liefde is 1 miljoen vlinders
In je buik of in je hoofd
Liefde is 1 miljoen vlinders
En ze blijven of ze gaan dood
Is er iemand die me kan helpen
Is er iemand
Die me begrijpt
Ze wil mijn lichaam volledig bedwelmen
Mijn hele zijn
Mijn hebben en houden
Heel mijn wezen
Schreeuwt het uit
Maar dit keer zijn ze hier gebleven
Voor eeuwig en altijd
Eeuwig en altijd
Ik wil de wereld laten weten
Ze hoort bij mij
Hoort alleen bij mij
Ik heb vannacht de liefde gevonden
Al tijdens het liedje rollen de tranen van Sara’s wagen. Ze lipt “Zo mooi, zo toepasselijk.” Simon kust haar tranen weg. Ze zoekt zijn mond. Hun tongen begeesteren elkaar en brengen een mooie spanning en betovering te weeg. Sara geniet.
Simon weet het liedje opnieuw te laten horen en zet het in replay. De kus gaat verder.
Simon neemt het initiatief over. Hij sabbelt op haar lip en bijt zachtjes. Sara kirt van plezier. Ze masseert zijn buik. En laat haar hand los onder zijn pyjama en boxer. Zijn opwinding groeit nog meer in haar begeerlijke handen en door haar opwindende spelletjes. Hij gromt diep. Sara smoort hem speels met een lieve kus die Simon bijna tot een hoogtepunt brengt.
Haar tong maakt kleine kringetjes langs zijn lippen en zoekt soms dekking in zijn mond. Ze speelt als het ware tikkertje met de zijne. Hij geniet. Simon trekt haar slaapkleedje omhoog en zoekt een weg naar haar krulletjes. Hij begint zwaarder te ademen als zijn hand zijn lievelingsplekje beroert. Hij voelt de liefde zo opborrelen bij Sara.
Ze blijven spelen en elkaar afwisselend uitdagen. Sara kreunt en volgt zijn bewegingen. Hij weet haar zo mooi tot een hoogtepunt te laten komen. Sara’s handenspel gaat samen met haar verkwikkende extase. Sara voelt Simon tot zijn hoogtepunt komen. Ze schreeuwt het uit. Deze ervaring is zo mooi. Ze kust hem zo innig dat zelfs een zo ervaren Simon even naar adem moet happen. Ze legt zicht tegen hem aan, haar ogen staan wazig. Simon blijft haar zachtjes strelen tot ze opnieuw wat op haar positieven is.
“Simon, ik zie je graag. Dit liedje is percies voor ons geschreven.” Haar stem klinkt nog steeds rauw.
Ze zingt een strofe en het refrein mee.
Maar dit keer zijn ze hier gebleven
Voor eeuwig en altijd
Eeuwig en altijd
Ik wil de wereld laten weten
Ze hoort bij mij
Hoort alleen bij mij
Liefde is 1 miljoen vlinders
In je buik of in je hoofd
Liefde is 1 miljoen vlinders
En ze blijven of ze gaan dood
Hij veegt de zweetdruppels van haar voorhoofd. “Sara, jij bent zo uniek en ik ben zo gelukkig dat jij … mij graag ziet. Ik zie jou zo graag. Sara, I love you.” Hij schrijft met zijn vinger de laatste 3 woorden op haar buik.
Sara legt haar hand op zijn hart. “Ik ben blij dat ik hier ziet. Maar wees van een ding zeker … jij zit hier en zal hier altijd blijven.” Ze legt zijn hand op haar hart. “Mijn hartje klopt alleen voor jou.” Simon is geraakt door haar woorden. Hij weet enkel uit te brengen “Idemdito” en trekt Sara naar zich toe.
Ze blijven zo nog even liggen. De muziek speelt nog steeds verder. Plots schrikt Sara “Simon, hoe laat is het? We moeten naar Présence..”
Simon lacht “Moeten, neen, als we het aankunnen gaan we vandaag. Iedereen begrijpt dat.”
Sara houdt haar hoofd omhoog. “Ik voel me veel beter … slapen en nu “ ze bloost “
Simon lacht “Ja dit was lekker hé … neen ik voel me ook beter … “
Sara zet zich recht. “Kom, Simon we gaan ons klaar maken… “
De volgende morgen wordt Simon als eerste wakker. Hij kijkt naar Sara. Ze heeft rustig geslapen. Hij voelt zich goed. Hij streelt de haren uit haar gezicht. Ineens schiet hem iets te binnen. Sara hoort graag Clouseau. Hij staat op en gaat even naar zijn sporttas. Hij neemt zijn MP3 speler en kruip opnieuw naast Sara.
Sara wordt wakker. Ze rekt zich uit. “Hé, goedemorgen, lieve Simon, ik heb goed geslapen en voel me goed. Toch beter als gisteren.”
Simon kust zijn lieveling. “Lieve Sara, ik heb iets voor jou … een liedje … maar ik wil het niet zingen voor jou maar samen met jou beluisteren.” Ze kijkt hem vragend en lacht als hij haar een oortje van zijn MP3 speler geeft. Ze leggen zich tegen elkaar en ze genieten samen van 1 miljoen vlinders.
Clouseau - 1 Miljoen Vlinders
Ik heb vannacht de liefde gevonden
En ik beken
Ik wist niets af van haar bestaan
Ik heb vannacht de liefde gedronken
En ik werd dronken
O zo dronken
Ik werd dronken
Stomdronken van haar
Mijn hart stond open en zij
Ging naar binnen
Iets wat sinds eeuwen niet meer was gebeurd
Overmand door zoveel emotie
Vervuld van hartstocht
Verlost van twijfels
Vond ik mijn rust
Ver weg van de sleur
(Refrein)
Liefde is 1 miljoen vlinders
In je buik of in je hoofd
Liefde is 1 miljoen vlinders
En ze blijven of ze gaan dood
Is er iemand die me kan helpen
Is er iemand
Die me begrijpt
Ze wil mijn lichaam volledig bedwelmen
Mijn hele zijn
Mijn hebben en houden
Heel mijn wezen
Schreeuwt het uit
Maar dit keer zijn ze hier gebleven
Voor eeuwig en altijd
Eeuwig en altijd
Ik wil de wereld laten weten
Ze hoort bij mij
Hoort alleen bij mij
Ik heb vannacht de liefde gevonden
Al tijdens het liedje rollen de tranen van Sara’s wagen. Ze lipt “Zo mooi, zo toepasselijk.” Simon kust haar tranen weg. Ze zoekt zijn mond. Hun tongen begeesteren elkaar en brengen een mooie spanning en betovering te weeg. Sara geniet.
Simon weet het liedje opnieuw te laten horen en zet het in replay. De kus gaat verder.
Simon neemt het initiatief over. Hij sabbelt op haar lip en bijt zachtjes. Sara kirt van plezier. Ze masseert zijn buik. En laat haar hand los onder zijn pyjama en boxer. Zijn opwinding groeit nog meer in haar begeerlijke handen en door haar opwindende spelletjes. Hij gromt diep. Sara smoort hem speels met een lieve kus die Simon bijna tot een hoogtepunt brengt.
Haar tong maakt kleine kringetjes langs zijn lippen en zoekt soms dekking in zijn mond. Ze speelt als het ware tikkertje met de zijne. Hij geniet. Simon trekt haar slaapkleedje omhoog en zoekt een weg naar haar krulletjes. Hij begint zwaarder te ademen als zijn hand zijn lievelingsplekje beroert. Hij voelt de liefde zo opborrelen bij Sara.
Ze blijven spelen en elkaar afwisselend uitdagen. Sara kreunt en volgt zijn bewegingen. Hij weet haar zo mooi tot een hoogtepunt te laten komen. Sara’s handenspel gaat samen met haar verkwikkende extase. Sara voelt Simon tot zijn hoogtepunt komen. Ze schreeuwt het uit. Deze ervaring is zo mooi. Ze kust hem zo innig dat zelfs een zo ervaren Simon even naar adem moet happen. Ze legt zicht tegen hem aan, haar ogen staan wazig. Simon blijft haar zachtjes strelen tot ze opnieuw wat op haar positieven is.
“Simon, ik zie je graag. Dit liedje is percies voor ons geschreven.” Haar stem klinkt nog steeds rauw.
Ze zingt een strofe en het refrein mee.
Maar dit keer zijn ze hier gebleven
Voor eeuwig en altijd
Eeuwig en altijd
Ik wil de wereld laten weten
Ze hoort bij mij
Hoort alleen bij mij
Liefde is 1 miljoen vlinders
In je buik of in je hoofd
Liefde is 1 miljoen vlinders
En ze blijven of ze gaan dood
Hij veegt de zweetdruppels van haar voorhoofd. “Sara, jij bent zo uniek en ik ben zo gelukkig dat jij … mij graag ziet. Ik zie jou zo graag. Sara, I love you.” Hij schrijft met zijn vinger de laatste 3 woorden op haar buik.
Sara legt haar hand op zijn hart. “Ik ben blij dat ik hier ziet. Maar wees van een ding zeker … jij zit hier en zal hier altijd blijven.” Ze legt zijn hand op haar hart. “Mijn hartje klopt alleen voor jou.” Simon is geraakt door haar woorden. Hij weet enkel uit te brengen “Idemdito” en trekt Sara naar zich toe.
Ze blijven zo nog even liggen. De muziek speelt nog steeds verder. Plots schrikt Sara “Simon, hoe laat is het? We moeten naar Présence..”
Simon lacht “Moeten, neen, als we het aankunnen gaan we vandaag. Iedereen begrijpt dat.”
Sara houdt haar hoofd omhoog. “Ik voel me veel beter … slapen en nu “ ze bloost “
Simon lacht “Ja dit was lekker hé … neen ik voel me ook beter … “
Sara zet zich recht. “Kom, Simon we gaan ons klaar maken… “