Ponkie: Ella

[Ponkie]

109
Vannacht is Ella bij mij blijven slapen, heerlijk vind ik dat. Wij passen zo goed bij mekaar. In bed is het nog een beetje wennen, een beetje zoeken naar hoe we mekaar het beste kunnen laten genieten. Maar vanmorgen wilde ze al vroeg terug naar Cindy. Ik vraag haar nog eens om bij mij te komen wonen, als zij er klaar voor is natuurlijk. Ze aarzelt, ze vindt het allemaal een beetje rap en ze is bang dat ze haar kamertje gaat missen, en Cindy, Anthony en de choco. Voor choco kan ik natuurlijk ook zorgen!
Ze is nog maar net weg en ik mis haar al. Na het ontbijt kijk ik eerst even de kranten in, overal staan Ella en ik, met foto’s en al. Ook over haar boek schrijven ze. Maar dan ga ik hard aan het werk in mijn serre. Ik heb mijn planten de laatste dagen een klein beetje verwaarloosd, dat wil ik nu goedmaken. Frederico meldt zich aan, hij gaat hier nu komen schoonmaken in Ella’s plaats. Linda wijst hem de weg en de kamers en gaat dan naar beneden. Ongetwijfeld naar Jasper, daar zit ze hele dagen tegenwoordig. Ze neemt wat papieren mee voor Norbert die ik heb moeten tekenen. Ik ben heel druk bezig, ik vergeet de tijd. Kijk, Ella is er al, met haar koffer. Ze is aan het praten met Frederico. Ik geef haar een kus, zeg dat ik haar zeker niet moet voorstellen aan de nieuwe schoonmaker. Ik zeg dat ze eens moet meekomen, ik wil haar iets laten zien. Ze staat daar nog met haar koffer in haar hand, ik vraag aan dinge, ik vergeet altijd zijn naam, ja Frederico is het, om Ella’s koffer naar de slaapkamer te brengen. Ze blijft nog even bij Frederico staan, ik wil dat ze komt kijken. Ik vertel haar waar ik mee bezig ben, ik ben een nieuwe orchideesoort aan het kweken. Die gaat heel mooi worden. Ik heb ook al een naam, Dendrophylax Ella, ik heb hem naar haar genoemd. Ze reageert nauwelijks, ik geloof dat ze zelfs niet luistert. Ik vraag wat er is. Ze heeft er problemen mee dat Frederico hier kuist, ze vindt het genant, ik snap het niet goed, hij doet toch gewoon zijn werk? Ze vindt het moeilijk omdat ze vrienden zijn. Ze stelt zelfs voor om hier zelf schoon te maken! Ik lach er een beetje mee, vraag wat ze nog allemaal wil doen, boodschappen doen, koken en wat nog? Ze zegt zelfs ja, ze wil dat allemaal doen. Ik vraag haar wat we dan moeten doen met Linda als zij alles gaat overnemen, moet ik haar misschien ontslaan? Ze haast zich om te zeggen dat ze het zo niet bedoelde. Ik vraag haar wat dan het verschil is, zij en Linda zijn toch ook vrienden? Ik wrijf over haar neusje en laat een vieze veeg achter. Ik kus haar, zeg dat we Linda en Frederico toch maar in dienst zullen houden. Ik wil haar meetrekken naar de slaapkamer, maar ze aarzelt. Frederico loopt hier immers rond. Ik streel haar wangen, oei nu ziet ze helemaal zwart, zeg dat ze daaraan zal moeten wennen, hier gaat altijd wel iemand rondlopen. Dan trek ik haar mee de slaapkamer in…

[Ponkie]

110
Het wordt steeds beter in bed met Ella. Zalig was het, ik heb zo van haar genoten. Daarna ben ik in een diepe slaap gevallen. Nu word ik wakker, Ella’s voeten liggen zo ongeveer tegen mijn buik, ze ligt helemaal dwars in bed. Vorige keer lag ze ook al zo, wat een rare slaaphouding. Ze plaagt me, zegt dat dit nu haar bed is, dat ik maar op het matje moet gaan liggen. Dat denk ik niet, zij denkt van wel. We plagen mekaar nog wat, trekken het dekbed naar ons toe en van mekaar weg. Zij zegt dat ik snurk en ik ontken dat, dan kussen we mekaar. Wat is het heerlijk om zo wakker te worden! Maar we worden gestoord, er wordt op de deur geklopt, dat is zeker juffrouw Linda. Ik roep dat ze stoort, maar Linda laat weten dat het nogal dringend is. Naar het schijnt heb ik nu een afspraak met Norbert. Ik zeg lachend dat hij in dat geval maar moet binnen komen. Ella schrikt, trekt gauw het dekbed over ons heen, vraagt wat ik nu weer zeg. Ik lach naar haar, roep dan naar Linda dat ze tegen Norbert moet zeggen dat ik er direct aan kom. Ella kust me, zegt dat ik een sloeber ben. Even vergeten we Linda aan de deur en Norbert die op me wacht. We kussen en genieten nog even van mekaars aanwezigheid. Dan sta ik toch maar op, hoe spijtig ik het ook vind. Ik spring vlug even onder de douche en kleed me dan aan. Ik voel Ella’s ogen op mijn lichaam, ze ligt me genietend aan te kijken. Ik geef haar snel nog een kusje en ga dan naar Norbert.
Hij wil het met mij hebben over de aanwerving van nieuwe artsen, ter vervanging van dokter Wolfs en misschien ook van dokter Lukas. Hij vertelt over de sollicitatiegesprekken, wie goed was en wie minder. Ik zeg tegen hem dat ik de artsen die in aanmerking komen, zelf graag wil ontmoeten. Norbert is blij verrast, zegt dat hij dat echt schitterend vindt, dat hij blij is met zoveel engagement. We zijn druk aan de praat, ik merk eerst niet op dat Ella er staat. Dan zie ik haar, ik vraag wat er is. Ze antwoordt dat er niks is, dat ze gewoon efkes weg moet. Ik zeg dat het goed is, gooi haar een kushandje en praat verder met Norbert. Zonder nog iets te zeggen, verdwijnt ze. Ik praat verder met Norbert, ga daarna aan het werk in de serre. Ik verzorg mijn planten en ga dan voort met mijn project, de kweek van mijn nieuwe orchidee. Ik zoek dingen op in boeken, schrik op als Linda komt zeggen dat het eten klaar is en vraagt waar Ella is. Dat weet ik eigenlijk niet, ze heeft alleen gezegd dat ze even weg is. Heeft ze niks tegen Linda gezegd? Die heeft haar niet zien weggaan. Ze vraagt of ik wil wachten met eten tot Ella terug is? Ja, dat wil ik graag. Ze vraagt nog of Ella weet hoe laat we eten, ik vrees ervoor, we hebben haar dat allebei niet verteld. Ze zal dadelijk wel komen, denk ik. Ik werk nog even voort in mijn serre, maar kan er mijn aandacht niet meer bijhouden. Ik kijk elke keer weer op de klok, luister of de lift niet stopt. Ik was mijn handen, fris me wat op, ga aan de gedekte tafel zitten. Linda wil de wijn uitschenken, maar ik zeg dat ze nog even moet wachten. Ik word echt zenuwachtig, waar blijft ze toch? Linda vraagt waarom ik haar niet opbel, maar ik aarzel, dan lijkt het of ik haar wil controleren. Linda zegt dat het alleen zal lijken of ik bezorgd ben. Ik word steeds nerveuzer, ik sta op, trek de deur open. Hoor ik haar komen? Maar ze is er niet, Linda ziet ook dat ik me zorgen maak, ik maak me heel veel zorgen eigenlijk, waar zit ze toch, waar zit ze nu, ze zou toch al lang thuis moeten zijn!
Ik ga maar weer zitten, besluit om haar toch te bellen. Ik bel en hoor dan Ella’s gsm afgaan. Oh nee, ze heeft haar gsm hier vergeten. En niet alleen haar gsm, ook haar handtas en haar portemonnee. Er moet iets gebeurd zijn, ik voel het, er is iets mis met Ella. Ik voel me niet goed worden, alles draait in mijn hoofd, ik moet gaan liggen, mijn hart bonkt in mijn keel. Ik probeer op te staan, maar dan wordt alles zwart voor mijn ogen, ik val en trek een orchidee mee op de grond. Dan weet ik niets meer, het licht gaat uit.

[Ponkie]

111
Ik merk nauwelijks dat ik op de bank word gelegd, ik hoor van ver juffrouw Linda’s stem en die van Norbert. Ik voel een prikje en glijd dan weer weg in een diepe slaap. Ik voel plots een aanwezigheid dicht bij mij, ik voel haar, ik ruik haar, Ella is er weer! Ik doe mijn ogen open, hoor Linda zeggen dat Ella mij moet laten rusten, maar ik ben zo blij dat ze weer bij mij is. Ik zeg het haar, ook dat ik heel ongerust was. Ze antwoordt dat ze alleen maar iets was gaan drinken in de Bar Taxi. Linda zegt scherp, ik hoor dat ze boos is, dat wij dat niet konden weten. Ik ben helemaal niet boos op Ella, ben juist gelukkig dat ze er weer is. Ik was alleen zo ongerust, en omdat ze haar gsm niet bij had, kon ik haar ook niet bereiken. Ella ziet de borden nog op tafel staan, vraagt of ik zelfs niets gegeten heb. Nee, dat is waar, ik heb op haar gewacht en ben toen gewoon weggedraaid. Wat stom van mij! Ella zegt een paar keer sorry. Linda komt terug, zegt dat ik beter in bed kan gaan rusten. Dat is zo, daar lig ik beter. Ella wil me helpen, maar Linda duwt haar weg en neemt me mee. Ze helpt me met uitkleden, geeft me nog wat te drinken en laat me dan slapen.

Een hele poos later word ik wakker omdat het bed beweegt, ik draai me wat, wil mijn ogen weer sluiten maar zie dan dat Ella achterop bed zit, haar rug naar me toe. Ik kom recht, kus teder haar blote schouder en vraag zachtjes of ze bij mij komt liggen. Ella knikt, legt zich neer, haar rug naar mij. Ik kruip dicht tegen haar aan, zo val ik weer in slaap.
Als ik weer wakker word, ligt Ella dicht tegen me aan in mijn armen. Ze kust me goedemorgen. We kussen even, dan vraagt zo hoe ik me voel. Ik voel me heel wat beter. Ze zegt dat het haar zo spijt van gisteren, maar ik vind dat zij zich toch niet moet verontschuldigen. Ik had me gewoon niet onder controle; door mij zegt Ella, maar dat is niet zo. Ze zegt dat ik een beetje geduld met haar zal moeten hebben, ze is nog niet gewoon dat alles zo georganiseerd verloopt. Daar heeft ze gelijk in, wij hebben hier zo onze gewoontes. Maar misschien moet ik zelf maar wat soepeler worden. Ze vraagt of ik het haar kan vergeven en kijkt me daarbij zo smekend aan, mijn hart smelt. Als ze mij zo aankijkt, kan ik haar toch niets kwalijk nemen! Ik neem haar in mijn armen, begin haar vol passie te kussen. Maar ze wringt zich ineens los, kijkt op de wekker en begint dan te gillen dat we moeten opstaan. Dat vind ik niet, ik heb andere plannen, wij moeten helemaal niets. Maar ze blijft verschrikt, het is al kwart voor negen, we moeten gaan ontbijten. Dan ontbijten we toch wat later, stel ik haar gerust, tenminste dat probeer ik. Ik kus haar weer, maar ze ontwijkt me, zegt dat Linda echt kwaad gaat zijn. Ik heb nu helemaal geen zin in ontbijt, ik wil Ella! Daarom roep ik naar juffrouw Linda. Ik hoor haar bezig in de kamer en roep dat wij een beetje later gaan zijn voor het ontbijt. Ze roept iets terug, ik zeg dat ze het maar op haar gemak moet doen, wij trekken onze plan wel. En dat doen we dan ook, mijn handen grijpen naar Ella, ik trek haar in mijn armen, kus haar, tot haar weerstand breekt en ik weer haar volle aandacht heb. Ik moet nog wat ervaring opdoen in de liefde, maar ik word er elke dag beter in, dat merk ik aan Ella’s reacties en ik geniet er ook steeds meer van. Ik wist niet dat het zo mooi kon zijn, houden van een vrouw, haar helemaal de mijne maken!
We genieten nog lang na, gaan dan douchen, kleden ons aan en gaan dan pas ontbijten. Ik doe het wat rustig aan maar Ella babbelt en babbelt. Ze vertelt dat ze straks haar kamer bij Cindy gaat leeghalen omdat een zekere Barbara er dan in kan. Ik ken helemaal geen Barbara. Dat schijnt de nieuwe hulp te zijn van Cindy, ze is zwanger en gedumpt door haar vriend. Omdat zij nu bij mij woont, vindt Cindy dat Barbara haar kamer wel kan krijgen. Ik zeg dat dit typisch Cindy is, dat haar hart zo groot is als haar… ik stop, lach een beetje, allé dat ze een groot hart heeft. Ella begrijpt wel wat ik bedoel. Ze wordt plots stil, zegt dat ze het toch een beetje moeilijk heeft om haar kamer af te staan, al die herinneringen die daar hangen. Ik zie haar niet graag zo weemoedig, zeg dat al die herinneringen niet in haar kamer zitten, maar in haar hoofd. Ze lacht weer, ik ben blij dat ik haar kan opmonteren. Dan staat ze op, zegt dat ze een briefje zal leggen voor Linda dat ze er niet zal zijn bij de lunch. Ze zal zeker ook haar gsm meenemen, zo kan ik haar altijd bereiken. Ik vind dat dit allemaal niet hoeft, zij mag doen en laten wat ze wil. Maar ze zegt dat Linda hun structuur heeft uitgelegd, dat ze niet wist dat alles hier zo geregeld was. Ja, reageer ik, wij hebben hier zo onze gewoontes. Ik vraag of ze dat niet erg vindt, maar ze kust me, komt bij me zitten, zegt dat ze dat helemaal niet erg vindt, als alle ochtenden zo goed beginnen als deze morgen! Weer kussen we mekaar, ik kan er niet genoeg van krijgen haar dicht in mijn armen te voelen. Plots komt ze recht, vraagt dan plompverloren of ik voor haar nog met andere vrouwen heb gevrijd? Ik schrik, vraag: ‘Pardon?’. Heel even aarzel ik, Clio flitst door mijn hoofd, die ene ongelukkige keer met Clio, toen ze me overrompeld had. Maar dat stelde niets voor en ik wil Ella niet kwijt. Ik antwoord dus dat zij de eerste was voor mij. Eigenlijk lieg ik niet, dat met Clio stelde niets voor, Ella is de eerste met wie ik uit liefde vrij. Ik vraag hoe het bij haar zit. Ze antwoordt dat ze zich had voorgenomen om zich te geven aan de enige ware, en dat ben ik dus. Zo lief, weer kruipen we dicht in elkaars armen en kussen vurig. Ella is voorlopig nog niet weg naar Cindy!

[Ponkie]

Ik had toch nog even tijd en het is maar kort vandaag:

112
Ella is dan toch vertrokken. Ik mis haar nu al. Ik verzorg mijn orchideeën maar ik ben er niet echt bij met mijn gedachten. Ik zit te piekeren over wat ik tegen Ella heb gezegd. Dat zij de eerste was. Ik denk constant aan die ene keer met Clio, had ik dat nu moeten zeggen of niet? Ik sta naar buiten te kijken, maar zonder iets te zien. Juffrouw Linda komt in de kamer, ze brengt mijn thee. Ik reageer nauwelijks. Juffrouw Linda interpreteert het verkeerd, ze vraagt of alles is uitgepraat met Ella. Ik zeg van wel, zij vindt dat goed en zegt dat het belangrijk is in een relatie om alles uit te praten. Weer flitsen beelden van Clio in mijn bed door mijn hoofd, ik draai me om en vraag of zij vindt dat je in een relatie alles moet vertellen aan elkaar? Of zijn er soms dingen die je zo’n beetje mag verzwijgen? Linda zegt dat het ervan afhangt over welk soort dingen het gaat. Ik aarzel, zeg dan dat het gaat over dingen waar je niet zo fier op bent uit het verleden bijvoorbeeld. Linda antwoordt niet echt, ze zegt dat ze geen specialist is in zo’n zaken. Ik dacht juist het aan haar te vragen omdat ze toch al een paar relaties heeft gehad in haar leven. Dan denk ik aan iets, weet Norbert eigenlijk dat ze iemand anders heeft? Linda glimlacht, zegt dat Norbert het weet, dat ze alles met hem heeft uitgepraat. Dan lacht ze nog meer, zegt dat Jasper Faradir haar gevraagd heeft om met hem te trouwen…en dat ze ja gezegd heeft. Het moet even doordringen, heeft ze echt ja gezegd? Ze knikt, ik vind dat fantastisch, we lachen allebei, ga naar haar toe en kus haar. Ik vind het geweldig, ik neem haar in mijn armen, feliciteer haar. Ik zie hoe gelukkig ze is. Dan vraagt ze of het goed is dat ze een paar uurtjes verlof neemt, Jasper wordt vandaag geopereerd. Natuurlijk mag ze dat, haar plaats is daar nu. Linda vertrekt en ik blijf alleen. Ik pruts nog een beetje aan mijn nieuwe project, de Ella orchidee, maar mis Ella steeds meer. Hoe laat zou ze terugkomen? Ik ga me niet meer zo ongerust maken, ik bel haar meteen op. Ze neemt direct op, zegt zo schattig: ‘Dag mijn allerliefste’. Ik vraag of ze nog veel werk heeft, ze antwoordt dat ze bijna klaar is met inpakken. Ze vraagt of ik haar al mis. Ik zeg van wel, zeg dat ik haar zo graag zie. Zij antwoordt dat ze mij ook, echt waar, heel graag ziet. Ze gaat gauw terugkomen. Vanaf nu kijk ik elke minuut op de klok tot zij terug zal komen.

[Ponkie]

113
Het duurt lang, veel te lang. Ze had er allang moeten zijn. Ik voel me weer ongerust en zenuwachtig worden, al heb ik me voorgenomen dat niet meer te doen. Ella mag staan en gaan waar ze wil. Ik wil het niet meer zover laten komen als de vorige keer, ik ga naar beneden, naar Norbert. Ik ga zijn kantoor binnen en ben blij verrast Ella daar te zien. Ze lijkt wel overstuur, loopt naar me toe en vliegt me om de hals. Ik vraag wat er is, kijk naar Norbert die een brief in de lucht steekt. Kort vertellen Ella en Norbert wat er aan de hand is, een man, een zwerver beweert dat hij Ella’s vader is. Ze laten mij de brief zien en ook wat die man, Willem, heeft opgeschreven. Ik heb mijn bril niet op maar volgens mij is het wel hetzelfde geschrift. Norbert gelooft het niet, hij zegt dat hij alleen maar inkt op papier ziet. Norbert zegt tegen Ella dat de enige manier om te weten of het echt haar vader is een … dna test vul ik aan. Norbert bevestigt het, ja een dna test is het enige. Ella twijfelt, stel dat hij weigert vraagt ze. Norbert en ik zijn het eens, dan weten we zeker dat hij haar vader niet is. Ik vraag waar hij is, Norbert heeft hem naar de Oase gestuurd, voor een kop koffie, zodat zij rustig konden overleggen. Ik ben nieuwsgierig, kijk door het glas naar Willem. Wat een onverzorgde man en wat doet hij raar. Kijk, wat doet hij nu, hij smijt zijn afval naast de vuilzak op de grond. Hij heeft ook een beetje een tic. We hadden ons Ella’s vader wel anders voorgesteld. Ik stel voor om hem mee naar de loft te nemen voor een koffie of zo, dat praat toch gemakkelijker. Norbert vindt het niet echt verstandig, maar ik vind dat Ella moet beslissen. Na even aarzelen vindt ze het goed. We gaan naar de Oase, naar Willem. Mijn god, van dichtbij ziet hij er nog onverzorgder uit en hij verspreidt ook een niet zo aangename geur. Kan dit Ella’s vader zijn? Willem aarzelt geen moment, hij gaat met ons mee naar boven. Hij kijkt zijn ogen uit in de loft, zegt wel honderd keer hoe groot het hier is, hoe chic en hoe duur alles eruit ziet. Maar over zichzelf vertelt hij nauwelijks iets, alleen maar dat hij op straat leeft, dat hij geen huis heeft, dat hij pech heeft gehad in het leven en alles kwijt is na een faillissement.
Hij vraagt waar het toilet is en blijft redelijk lang weg. Als hij terug komt, kan hij niet zwijgen over hoe schoon het toilet is, de tegels, de bril. Hij praat over de kwaliteit, dat het duur is. Daar ken ik niets van, ik heb daar nog nooit bij stilgestaan. Hij schenkt zichzelf een glas wijn in en drinkt het in één teug op. Het schijnt hem te smaken, maar wat een manieren heeft die man. Hij schenkt zich meteen nog een glas in, vindt het duidelijk een goed wijntje. Dan vraagt Ella waar hij haar moeder heeft leren kennen. Hij aarzelt niet lang met zijn antwoord, zegt dat het op een feestje van een gemeenschappelijke kennis was. Ella denkt als het een kennis van haar mama was dat zij die dan misschien ook wel kent, ze vraagt een naam. Maar Willem zegt dat hij dat allang vergeten is. Wat hij nog wel weet is dat het meteen klikte tussen Tessa en hem, dat ze een heel schone madame was. Dan staat hij op en loopt tot aan mijn serre, vraagt wat ik daar kweek, tomaten? Ik ga naar hem toe, zeg dat de serre voor orchideeën is. Weer begint hij erover dat het zeker wel duur is allemaal.
Even later komt Linda binnen. Ze schrikt als ze Willem ziet, wist niet dat we nog een gast hadden. Ik sta op, loop naar Linda en fluister haar toe wie dat is. Ik vraag hoe het met Jasper en zijn operatie gegaan is en leid haar weg, de keuken in. Ze antwoordt dat de operatie uitstekend verlopen is.
Na eventjes komt Ella de keuken in, ze zegt dat Willem effe afscheid wil nemen. Ik geef hem een hand, zeg dat we mekaar nog wel zullen zien. Hij antwoordt met een vettig lachje dat dat zeker is en slaat hard op mijn arm. Wat een akelige man. Dan geeft hij Linda een hand, constateert dat zij zowat de moeder van Nicolas is. Linda ontkent dat ten stelligste, maar hij gaat voort, dat hun situatie zo’n beetje hetzelfde is, zij als moeder van Nicolas, hij als vader van Ella. Tegen Ella zegt hij tot morgen. Ella schrikt, zegt dat ze hem morgen liever niet ziet, ze heeft eventjes tijd nodig. Ik wil hem naar de lift brengen, Ella steekt haar hand uit naar hem. Maar hij wijst op zijn wang, wil een kus van haar, vindt dat hij als haar vader daar recht op heeft. Ella kijkt me even in paniek aan, moet dit echt? Maar dan bijt ze door en geeft hem voorzichtig een kus op zijn wang. Dan vind ik het genoeg en breng hem naar de lift.

[Ponkie]

114

Pff, die enge man is eindelijk weg. We zitten samen aan tafel, Ella zit er wat verslagen bij. Ze zucht, ik zie dat ze afziet, zegt dat ze hem misschien beter niet meer terug ziet. Maar ze twijfelt, het kan echt haar vader zijn. Maar het kan net zo goed een charlatan zijn. Dan gaat Ella’s gsm af. Het is Cindy hoor ik. Ze belt natuurlijk om te vragen hoe het met haar zogenaamde vader ging. Ze hebben het over de brief, over het geschrift, over de zoektocht naar Willem die toen mislukt was. Ik hoor Ella zeggen dat ze hem toen niet konden vinden omdat hij geen adres heeft maar dakloos is. Ella twijfelt, ze weet niet of ze die man moet geloven. Cindy is duidelijk veel kritischer, ik merk dat ze Ella een beetje overtuigt om niet te goedgelovig te zijn. Die brief heeft overal gelegen, op de camping bij die Ursula, maar ook bij Clio. Dan neemt ze afscheid, ik hoor haar nog zeggen dat ze mij niet graag alleen laat. Ze komt terug aan tafel zitten, zegt, een beetje overbodig, dat het Cindy was aan de telefoon.
Ik zeg dat ik hoorde dat zij ook vindt dat Ella moet oppassen. Ik vraag haar wat dat was van dat alleen laten. Ze zegt dat ze liever niet mee gaat met Cindy naar de bar Taxi, dat ze liever bij mij blijft. Dat vind ik heel lief van haar, dat verdient een kusje. Maar ik stel voor om samen te gaan. Ella kijkt verrast op, wil ik dat echt? Want daar is wel veel volk, waarschuwt ze. Met Ella durf ik alles aan, ik sta meteen op en ga me klaar maken.

Wat later lopen we samen over straat, Ella struikelt over een losliggende steen. Ik vang haar op en zeg lachend dat ik wel weet dat ze mij graag ziet, maar dat ze daarom niet aan mijn voeten moet gaan liggen. Ik sta verwonderd van mezelf, ik loop zomaar op straat en voel me zelfs zo goed dat ik grapjes kan maken! Het is zelfs jaren geleden dat ik ’s avonds nog buiten heb gelopen en het valt enorm goed mee. Ik kus Ella, het is allemaal dankzij haar. Ik kijk wat rond, het is hier zelfs heel kalm. Ella waarschuwt me, in de bar Taxi is het anders, daar zal heel veel volk zijn. Ze vraagt bezorgd of ik dat ga aankunnen, ze wil niet weer op haar geweten hebben dat ik een aanval krijg. Maar het zal me wel lukken, dat voel ik gewoon. Dan denkt ze aan iets, ze vraagt of ik eigenlijk ooit op café geweest ben. Ik kijk haar olijk aan, zeg dat ik elke nacht ga, dat ik van mijn balkon naar beneden klim, op mijn wit paard spring en… We lachen en kussen, dan zeg ik dat ik al wel in een koffiebar geweest ben en dat ik vroeger op reis wel eens iets ging drinken met mijn ouders, ik ben dus een echt fuifbeest, lach ik mezelf een beetje uit. We kussen alweer, ik trek Ella tegen me aan, zie dan plots hoe mooi de maan daar staat te schijnen. We genieten er samen van, trekken dan weer verder naar de bar Taxi.
Als we binnen komen, vliegt Cindy ons allebei om de hals, ze is heel enthousiast en blij dat Ella er is en zeker dat ik erbij ben. Ze zegt: ‘Hoe meer zielen hoe meer vreugd ‘. Dan stelt ze die vrouw voor die bij haar werkt en woont, Barbara. Ik geef haar een hand, bekijk haar goed en vindt dat ze mij heel bekend voorkomt. Ze antwoordt dat ze nochtans niet van hier is, dat hoor ik meteen, ze heeft een heel ander accent. Toch heb ik haar precies nog gezien, maar ik vergeet het weer, Cindy neemt ons mee naar een tafeltje, wil alles horen over Willem.

We zitten samen aan een tafeltje. Cindy wil weten of ik hier ooit al geweest ben. Ella vraagt aan Barbara of ze al naar haar kamer verhuisd is. Dan vertellen ze mij dat Barbara zwanger is. Ik wens haar proficiat en vraag voor wanneer het is. Ik zie nog niets aan haar, ze zegt dat het nog een hele tijd gaat duren. Cindy en Ella gaan wat te drinken halen, ik blijf alleen aan tafel zitten met Barbara. We zwijgen eerst wat verlegen, dan probeer ik toch een praatje met haar te maken. Eerst over de drukte, dan over de luide muziek. Ze zegt dat het techno is, dat dat altijd zo luid moet staan. Ik vind het net alsof de plaat heel de tijd blijft hangen. Ze noemt me mijnheer, ik lach en zeg dat ze gerust Nicolas mag zeggen.
Dan komen Ella en Cindy terug, ik laat horen dat ik niet helemaal wereldvreemd ben, zeg dat het technomuziek is die ze draaien. Ella zegt dat ze meestal rustigere muziek draaien. Dan vergeten we alles om ons heen en kussen vol passie. Cindy roept ons tot de orde, zegt dat zij ook hun gevoelens hebben. Ik zie Barbara naar ons kijken, een beetje verstoord, maar dan zegt ze dat ze ons zo schoon vindt. Ella bevestigt dat wij mekaar gevonden hebben, wat weer een kus oplevert. Dan spelen ze andere muziek, iets met een moeilijke naam, de macarena zegt ze. Ze springt recht om te gaan dansen, trekt me mee, ook al zeg ik dat het niets voor mij is. Zij en Cindy beginnen meteen te dansen, ze doen allerlei rare bewegingen met hun armen en handen, ik kijk ernaar, probeer het na te doen. Cindy helpt me een handje, maar het lukt me toch niet goed. Toch amuseer ik me wel.

Na een hele tijd wandelen we terug naar huis. Ik zeg dat ik het fantastisch vond. Ella antwoordt dat ik grandioos was. Ik lach, grandioos belachelijk zeker, maar zij vond me gewoon grandioos. Ik loop over van liefde voor haar, ik zeg dat ze niet weet hoe graag ik haar wel zie. Zonder haar zou ik al die dingen nooit doen. Ik pak haar vast, we kussen innig, ik til haar op. Ella wil naar huis, ze zegt dat het al laat is. Ik wil nog een beetje genieten, wil niet te rap stappen. Ik hou haar in mijn armen, plaag een beetje en doe alsof ik haar in de Nete wil smijten. Ze roept van nee, dan zet ik haar neer, lachend lopen we naar huis. Linda slaapt al als we thuis komen, stilletjes sluipen we de slaapkamer in. Daar breien we nog een prachtig einde aan deze heerlijke avond. Ik slaap als een roos.

De volgende dag zitten we aan de ontbijttafel. Ik vertel aan Linda hoe leuk het gisteren was. Ik vertel dat ik zelfs gedanst heb. Ze gelooft het niet erg, ik zeg dat het niet eens zo slecht ging en doe het voor. Ik beweeg met mijn armen en benen en eindig met: ‘Ooh Zuzuela’. Ella en Linda schieten in een lach, Linda verbetert me. Het is ‘Macarena’ lacht ze, ja dat was het. Ze heeft de indruk dat ik nog een beetje moet oefenen, ze lacht me een beetje uit. Ik vraag haar of ze denkt dat ze het beter kan? Ze zegt dat ze het zal laten zien als ik haar uitdaag. Dan begint ze te dansen, mijn mond valt open, ze doet dat perfect. Ella klapt in haar handen. Linda zegt met een uitgestreken gezicht: ‘ Ja jongen, ik ken mijn klassiekers’ en gaat dan de keuken weer in. Ella staat op, zegt dat ze efkes naar Norbert gaat. Ze moet nog iets regelen in verband met de Willem kwestie. We gooien kushandjes en dan gaat ze naar beneden. Ik probeer mijn danspasjes nog maar eens.

[Ponkie]

Gisteren zo'n lang stuk, vandaag maar een kleintje

115

Ella is naar beneden. Ik ben druk bezig in mijn serre. Ik heb mijn orchideeën een heel klein ietsiepietsie beetje verwaarloosd de laatste tijd, maar vandaag maak ik het helemaal goed. Ik verplant, mest, geef water en hou me bezig met mijn nieuwste creatie, de Dendrophylax Ella. Zo vliegt de tijd voorbij. Linda is bezig in de keuken, het begint al heerlijk te ruiken.
Ik hoor de lift stoppen, de deur gaat open, daar komt mijn liefste schat. Maar oei, ze heeft die griezel van een zogenaamde vader weer bij, ze vraagt of hij mag blijven eten. Mijn Pluisje is veel te lief, ze wil voor iedereen goed doen, ook voor de eerste de beste zwerver die doet alsof hij haar vader is. Maar goed, ik wil beleefd blijven, als zij hem uitnodigt, is hij welkom.
Willem komt in de serre, hij vindt mijn bloemen mooi, maar ik weer hem gauw af als hij er aan wil komen. Mijn bloemen zijn zo fragiel! Willem vraagt of ze duur zijn. Ik antwoord dat dit voor mij niet belangrijk is, het is hun schoonheid die onbetaalbaar is. Willem vindt dat ik gemakkelijk praten heb omdat ik in het geld zwem. Die man is geobsedeerd door geld, hij wil overal de prijs van weten. Dan vraagt hij of Linda mee eet, maar ik moet hem teleurstellen, Linda eet apart. Ella vraagt of het goed is dat we naar de radio luisteren tijdens het eten, want Anthony komt erop met een interview. Natuurlijk vind ik dat goed. Willem vraagt wie Anthony is, ik vertel hem dat het een vriend van Ella is. Hij vraagt zich af of ik niet jaloers ben. Het is duidelijk dat hij Anthony niet kent! Ik zeg dat hij maar al aan tafel moet gaan. Hij heeft duidelijk grote honger, want hij loopt met grote passen de serre uit.

[Ponkie]

116

We gaan aan tafel, de radio staat op. Ella en ik luisteren terwijl Willem aanvalt op het eten. Die man heeft echt totaal geen manieren, hij slokt zijn eten naar binnen, drinkt een glas wijn in één teug leeg. Ella kijkt verbijsterd naar mij, ik doe teken dat ze beter niet reageert. Wij luisteren naar het interview met Anthony bij Herbert, maar het vlot het echt. Anthony hapert telkens, zwijgt dan helemaal. Willem trekt er zich niets van aan, hij eet maar voort, of liever gezegd, hij propt alles naar binnen. Hij vraagt of het hier altijd zo’n feest is, veel beter dan een boterham met kaas. Ik raak mijn eten nauwelijks aan, het gaat zo moeizaam met Anthony, nu begint hij warempel te wenen. Ella zegt dat hij op moet zijn van de zenuwen. Willem komt ertussen, zeg dat bleiten op de radio toch geen manieren zijn en giet zijn volgend glas wijn in één slok naar binnen. Ella kijkt me aan, over manieren gesproken, ik leg mijn vinger op mijn lippen, Ella zwijgt beter. Anthony heeft het over Lukas, hij breekt haast, vertelt over zijn vriend Lukas die naar Amerika vertrekt zonder hem. Hij weent, er komt geen woord meer uit. Ze draaien dan maar zijn plaatje. Arme jongen en arme Ella, ze leeft zo mee met hem en is tegelijk zo verbaasd door die schrokkende man tegenover haar, die misschien wel haar vader is. Hij vertelt dat hij vroeger een eigen bedrijf had, het lijkt me niet geloofwaardig, dan zou hij toch wel betere manieren gehad hebben? Ella en ik beginnen te eten, maar dan horen we Anthony terug. Herbert vertelt dat er heel veel fans voor Anthony gebeld hebben, zijn verhaal vol emoties heeft hen geraakt. Anthony klinkt weer blij, bedankt de luisteraars en zijn fans, zijn vele fans.
Willem blijft zich maar vol proppen tot hij ineens opspringt, zegt dat een dringende behoefte hem roept. Ella wijst hem nog eens het toilet, maar hij is al weg naar boven. Ella weet niet meer wat ze moet doen, maar ik lach ermee, zegt dat ze het moet loslaten. Dan beginnen wij eindelijk te eten. Willem komt terug en verdwijnt bijna direct. Hij mompelt iets van dringend weg en vertrekt zonder ook maar een bedankje.
Ik ga naar mijn serre, werk verder aan mijn nieuwe orchidee. Ella staat op het terras naar buiten te kijken, of eerder voor zich uit te staren. Ik kom bij haar staan, ik denk dat ik de ideale kruising heb gevonden voor haar orchidee, zeg ik, maar ze reageert totaal niet. Lief? Vraag ik. Dan schrikt ze op, zegt sorry, en dat ze met haar gedachten ergens anders zat. Ik begrijp het, bij Willem natuurlijk. Ze antwoordt dat ze begint te snappen waarom haar mama gelogen heeft en een andere papa voor haar heeft verzonnen, dokter Knap. Ik zie hoe ongelukkig is en wil haar troosten. Ik sla mijn armen om haar heen en zeg: ‘Mijn lieve kleine prinses, luister eens hier. Er bestaat een kleine kans dat hij uw vader niet is’. Dit troost haar niet erg, ze zucht dat als hij haar vader niet is, dat ze dan nog steeds niet weet wie haar vader dan wel is. Ik trek haar dichter tegen me aan, zegt dat het soms beter is niet alles te weten. Haar hoofd rust tegen mijn borst, zo blijven we heel dicht bij elkaar staan.

[Ponkie]

117

Ella is zo triest, zo onrustig. Ik voel met haar mee, zie haar twijfelen, blij omdat ze misschien haar vader heeft gevonden, maar ook bang omdat het zo’n rare man is en ze niet kan geloven dat haar mama ooit iets met hem gehad heeft. Mijn hart bloedt voor haar, ik vind het zo erg dat ze ongelukkig is. Ik wil iets voor haar doen. Ik wil haar verrassen. Linda heeft een hele voorraad lekkere dingen gekocht. Ik zet lekkere hapjes klaar, dek de tafel feestelijk en zorg voor kaarsen, veel kaarsen. Het dessert maak ik zelf, ik heb het Linda ontelbare keren zien doen. Het is dan ook mijn lievelingsdessert, citroenpudding.
Ik steek de kaarsen aan, net op tijd, daar is Ella. Ze kijkt blij verrast, vraagt of dat voor haar is. Ik lach naar haar, vraag voor wie het anders zou zijn. Ze vindt het zo lief en kust me. Ik neem haar in mijn armen en kus haar ook.
Dan gaan we aan tafel, we genieten van het eten, maar vooral van elkaar en de romantische sfeer. Maar ik zie dat Ella toch weer begint te piekeren. Ze zegt stil dat ze morgen zal weten of ze Willem pa moet noemen of niet. Ik vraag of ze er klaar voor is. Ze zucht, zegt dat ze geen keuze heeft. Ik vraag of ik met haar mee zal gaan. Ze vindt het keilief van mij, maar zegt dat Cindy al meegaat. Ze bedankt me, zegt nog eens dat ze het zo lief vindt. Ze vraagt of ze al gezegd heeft hoe lief ze mij vindt? Ik lacht, zegt dat ze het altijd nog eens mag zeggen. Dus zegt ze het nog eens en kust me dan vol passie. Ik vraag: ‘Nog eens?’. Ze kijkt me aan, vraagt of ze het nog eens moet zeggen, maar ik wijs op mijn mond, ik wil nog zo’n kus. Die komt er, en die duurt eindeloos, zo zalig.
Daarna installeer ik Ella in de zetel, terwijl ik alles opruim. We gaan straks samen naar een film kijken, ik vind het spannend, zo’n eerste keer. Als ik terugkom uit de keuken zit Ella in het licht van het scherm schaduwgevechten te voeren. Met haar handen beeldt ze vervaarlijke dieren uit, terwijl ze woeste geluiden maakt. Ik lach met haar, zeg dat het precies plezant is.
Ik breng het dessert mee, om te vieren dat we samen film gaan kijken. Ik geeft haar een kommetje citroenpudding, zeg dat het een top gerechtje is, heel speciaal. Ella vindt dat het er een beetje blubberachtig uitziet, maar ik herhaal dat het heel speciaal is. Ik doop mijn vinger in het kommetje en stop die in haar mond zodat ze kan proeven. Ik vraag haar of het lekker is, maar ze trekt een vies gezicht, zegt dat het zuur is. Ik proef het zelf ook en ze heeft gelijk, het smaakt heel anders dan als juffrouw Linda het maakt. Het is echt zuur. We lachen, zetten de kommetjes aan de kant. Ella buigt zich over me heen, zegt dat ze veel meer van zoet houdt en kust me teder op mijn lippen. Mmm, dit is veel beter dan citroenpudding!
Dan haal ik de film, zeg dat ik iets gekozen heb dat haar gedachten zal verzetten. Ze springt recht, zegt: ‘Ha, een actiefilm!’, maar ik heb iets anders, een documentaire over Afrikaanse orchideeën. Ik vraag of dat ook goed is, aarzel dan of ik wel een goede keuze heb gemaakt. Maar ze zegt dat ze er helemaal klaar voor is…of ze denkt het toch.
We zetten ons dicht bij elkaar, ik geniet van de film, het is zo prachtig, al die bloemen in hun natuurlijke omgeving, die kleuren, die vormen! Ella is ook geïnteresseerd, een poosje toch, maar dan raakt ze minder geconcentreerd. Ze verlegt haar aandacht van de film naar mij, streelt me, kriebelt in mijn hals, knabbelt aan mijn oren. Het einde van de film halen we niet meer…
De volgende ochtend is Ella al heel vroeg wakker. Ze is erg nerveus. Ik probeer haar wat te kalmeren. Ze lacht dapper naar mij en vertrekt dan naar beneden. Ik hoop zo dat ze goed nieuws krijgt, al ben ik niet zeker of er hier wel goed nieuws kan zijn, of ze heeft straks een enge man als vader, of ze weet nog altijd niet wie haar papa is…

[Ponkie]

118

Het wachten duurt nu toch lang. Ik ben ongeduldig, loop wat heen en weer. Ah, daar hoor ik iets, ik loop vlug naar de deur. Ella en Cindy komen binnen, ik kijk haar aan, ze knikt ja. Hij is dus echt haar vader. Ik weet niet of ik daar blij mee kan zijn. Ik vraag Ella of het gaat, ze ziet er niet echt gelukkig uit. Ze antwoordt dat ze efkes alleen wil zijn en loopt naar de slaapkamer. Cindy en ik blijven achter, we kijken mekaar aan en begrijpen elkaar zonder woorden. Ella heeft het moeilijk, ze zal het de komende tijd niet gemakkelijk krijgen. Cindy zegt dat het goed is dat ze mij heeft. Ik vraag of ik iets kan doen, ze zegt dat ik ervoor moet zorgen dat ze niet de hele dag loopt te piekeren. Ze kijkt me aan, zegt dat ze op me rekent. Ik lach naar haar en knik ja. Dat beloof ik haar. Ik zal er zijn voor Ella.
Maar eerst laat ik haar een beetje bijkomen. Norbert komt op bezoek, ik laat hen even, ze hebben duidelijk een ernstig gesprek. Ik zie dat Norbert zijn hand op Ella’s rug legt, ze zijn de laatste tijd wat dichter naar elkaar toegegroeid. Dat is goed, ze kan alle steun gebruiken die ze kan krijgen. Norbert is toch bijna haar vader geweest, ook al heeft hij het flink verknoeid. Maar ik ken Norbert, ik weet dat hij daar heel erge spijt van heeft. Hij zal zeker alles doen om te proberen het goed te maken bij Ella.

Een hele poos later ga ik nog eens kijken. Wil ze mijn gezelschap al of is ze liever alleen? Ze zit op bed, ik vraag of ik niet stoor? Ze antwoordt heel lief dat ik nooit stoor. Ik vraag wat ze aan het doen is, er liggen een heel aantal boeken om haar heen. Ze vertelt dat ze wat aan het leren is voor haar examen, ze is de romantiek aan het doorgronden. Ik buig me over haar heen, kus haar en zeg dat ik met haar de romantiek wel eens wil doorgronden. Dan leg ik me naast haar op bed, zegt dat ze maar verder moet doen, misschien leer ik nog wel wat bij. Ze leest voor: ‘Ook het escapisme speelt een grote rol’. Ah ja, de ontsnapping uit de realiteit, daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Ella zucht, zegt dat ontsnappen aan de realiteit haar als muziek in de oren klinkt. Ik hoor in haar stem dat ze de uitslag van de dna-test nog helemaal niet verteerd heeft. Ik kus haar teder, concludeer dat zij dus een romantische ziel is. Ze zegt dat ze vanavond gaat ontsnappen naar de bar Taxi. Ze vraagt of ik zin heb om mee te gaan. Nu is het aan mij om diep te zuchten; ik zou niet willen dat ze met mij in affronten valt. Ella kijkt verbaasd, waarom zeg ik dat nu? Ik weet dat ik een beetje raar ben, of toch zo overkom. Vroeger trok ik me dat niet aan, maar nu ik meer onder de mensen kom wel. Ella buigt zich over me heen, trekt me naar haar toe. Ze vraagt: ‘Schatje, denkt gij dat de mensen u
uitlachen?’ Ja soms wel, maar het belangrijkste is wat Ella vindt en denkt en voelt, zeg ik en ik kus haar. Ze kijkt in mijn ogen, zo lief en teder, zegt dat zij vindt en denkt en voelt dat ik een schat van een man ben, dat ik perfect ben zoals ik ben en dat ik daar nooit aan mag twijfelen. Ik word helemaal warm van binnen van haar prachtige, lieve woorden. Ik hou zoveel van Ella, zoveel. Alweer kussen we, nu praten we niet meer, stil genieten we van elkaar.