Ponkie: Ella

[Ponkie]

99

Ik kleed me vliegensvlug aan, ren dan weer naar beneden. Bij het passeren geef ik Ella nog een kus, ik kan het niet laten. Dan vertrek ik met juffrouw Linda naar de juwelier. Linda vraagt of ze mee binnen zal gaan, maar dit wil ik alleen doen. Twee weken geleden zou ik dit niet gedurfd hebben, wat is er toch veel veranderd de laatste tijd! De juwelier kent de familie, heeft al dikwijls juwelen verkocht aan ons. Hij laat me meteen wat ringen zien. Ik weet dat ik voor Ella niet iets te opzichtig moet kiezen, daar zou ze zich niet goed bij voelen. De juwelier vraagt de maat, die weet ik niet, maar ik weet wel dat ze schattige kleine handjes heeft. Ik maak gauw een keuze, haast me dan weer naar het kapsalon. Ik ren naar binnen, regelrecht de living in. Ik neem het doosje uit mijn zak, maar het gaat niet goed open. Ella schiet in een lach, ik kijk verstoord, zeg dat ze me niet moet uitlachen, ik krijg het niet open. Ja, eindelijk lukt het, ik haal de ring eruit, neem hem tussen mijn vingers en wil voor haar knielen. Ella zegt dat ik dat niet moet doen, ze heeft dat niet zo graag. Ik dacht dat het zo moest, maar als zij het liever anders heeft, dan doe ik dat. Ik kom weer recht, zet me in de zetel, neem haar hand en stel de vraag nog eens: ‘Ella, wil je met mij trouwen?’ Ella krijgt tranen in haar ogen, zegt dan ja, met zoveel overtuiging dat ik ook tranen voel branden. Ze kust me, ik kus haar, onze kus wordt steeds inniger. Tot we onderbroken worden door juffrouw Linda. Ze heeft een niet zo leuke boodschap: mijn ouders zijn plots teruggekomen en ze wachten nu op mij in de loft. Ik zucht diep, ook Ella kijkt niet zo blij. Ze zegt dat nu de problemen gaan beginnen, zolang mijn ouders ver weg zaten, konden we hen negeren. Maar nu, we weten allebei dat ze tegen onze relatie zijn, daar heeft Norbert wel voor gezorgd. Ik maak me klaar, maar telkens weer pakken we mekaar vast en kussen we. Linda wordt ongeduldig, zegt dat ik moet voortmaken. Ik vraag aan Ella om mee te gaan. Zij denkt dat het beter is dat ik alleen ga, ik heb mijn ouders al zolang niet gezien. Maar ik denk dat ze beter meegaat, dan zien mijn ouders meteen hoeveel we van elkaar houden. Linda geeft me gelijk, dus gaat ze toch maar mee. We gaan met Linda’s auto naar de Wingerd. Boven in de gang zegt Ella dat ik beter eerst alleen binnen ga, ik heb mijn ouders lang niet gezien en heb hen iets heel persoonlijks te vertellen. Ze zouden teveel schrikken als ik er ineens bij ben. Ik heb liever dat ze meegaat, maar Linda vind ook dat ik alleen moet binnengaan. Ella zegt dat ze in de gang zal wachten tot ik haar roep. Schoorvoetend ga ik naar binnen, waar ik direct van mijn vader het verwijt krijg dat ik zo lang ben weggebleven. Ja, hallo, hij komt maandenlang niet naar mij en dan zou ik plots voor hem moeten springen! Gelukkig is de begroeting van mijn moeder veel hartelijker, zij houdt van mij, dat voel ik. Linda zegt dat ze koffie gaat zetten. Ik probeer mijn ouders te vertellen over Ella, zie haar dan in de keuken bij Linda. Ik zeg tegen mijn ouders dat ik hen de vrouw van mijn leven wil voorstellen. Ik ga naar de keuken, zeg tegen Ella dat het moment is aangebroken. Wat verlegen komt ze met me mee. Hand in hand staan we voor mijn ouders, ik stel Ella voor als de liefde van mijn leven, de vrouw die mijn leven helemaal veranderd heeft. Ik zie de blikken van mijn ouders, dat voorspelt niet veel goeds! Vooral mijn vaders ogen spreken boekdelen, hij moet Ella niet!

[Ponkie]

Mijn 100e deeltje

Ella doet een stap naar voor, steekt haar hand uit naar mijn moeder en zegt: ‘Aangename kennismaking’. Mijn mama lacht vriendelijk naar haar en zegt: ‘Dag Ella’. Dan kijkt ze mijn vader aan, zegt: ‘Mijnheer de Prins’. Ik zie hem aarzelen, maar dan geeft hij haar toch een hand. Dan wijst hij naar haar en zegt dat ze kennen mekaar van ergens kennen, hij herkent die ogen. Dat is waar, Ella heeft zo’n prachtige ogen, die vergeet je niet gauw. Hij vraagt waar ze mekaar ontmoet hebben. Ella lacht wat verlegen, zegt dat het van lang geleden is, dat haar mama hier werkte als verpleegster, ze heette Tessa. Ik voeg er voor de duidelijkheid aan toe: ‘Van de Looverbosch’. Mijn vader kijkt verwonderd, maar lijkt dan blij. Hij lacht: ‘Ben jij de dochter van Tessa, Tessa?’. Dan roept hij naar Linda dat we een gast hebben. Wat later vertrekt Ella. Ik ga mee naar buiten op de gang. Ze laat de lift komen. Ik vraag of ze niet wacht tot aan het eten? Maar ze wil liever beneden dag gaan zeggen en zegt dat mijn ouders het helemaal niet erg zullen vinden om mij even voor hen alleen te hebben. We kussen elkaar, ik zeg dat de kennismaking goed meegevallen lijkt. Ella denkt dat ze een goede eerste indruk heeft gemaakt. Dat is belangrijk, lach ik, je kunt maar één keer een eerste indruk maken. Dan komt de lift, ze stapt in, maar ik kan haar nog niet laten gaan en kus haar weer. De liftdeur schuift dicht, ik zit er bijna tussen. Ella gaat naar beneden, ik zucht eens, ik mis haar nu al. Dan ga ik weer naar binnen, naar mijn ouders. We praten even, dan gaat mijn moeder naar de keuken bij Linda, mijn vader gaat naar beneden, naar dokter Arends. Ik heb een geweldig idee. Ik zoek al mijn orchideeënboeken bij elkaar en begin koortsachtig te bladeren. Juffrouw Linda komt met een kop koffie bij mij. Ik vertel haar van mijn geweldig idee, ik ga een nieuwe orchidee kweken met dezelfde kleur als Ella’s ogen. Linda zegt dat Ella het een zeer grote eer zal vinden, maar dat is nu precies mijn bedoeling. Ze begint over iets anders, vraagt hoe het met mijn moeder gaat. Ik antwoord kort dat het haar goed gaat. Ik vertel verder dat ik alleen maar de juiste orchideeën moet vinden zodat ik ze kan kruisen. Ze houdt niet af, vraag of ik haar eigenlijk al gesproken heb, hoe stelt ze het in Monaco, heeft ze daar al vrienden? Ik zucht, al die vragen, mijn moeder is een volwassen vrouw, die zorgt wel voor zichzelf. Dan krijgt Linda telefoon, van mijn vader, hij vraagt of er een extra gast mag komen eten. Ik weet meteen wie het zal zijn, dokter Arends. Daarna zoek ik voort in mijn boeken en ik trek de serre in, naar mijn orchideeën. Linda komt me verwittigen dat ik me moet gaan omkleden als ik op tijd wil zijn. Ik ga vlug naar de badkamer, ik wil Ella niet laten wachten. Ze is er al, zit met mijn papa te praten. Ik ga naar haar toe, kus haar, zet me naast haar. Ze ziet er stralend uit, haar haar zit prachtig, haar kleedje is oogverblindend. Maar toch ziet ze er wat ongelukkig uit. Ik vraag of het gaat maar ze antwoordt niet. Ik kijk naar mijn vader, wat is hier gebeurd? Hij zegt niets, vraagt of ik een whisky wil. Ella kijkt hem na, maar zwijgt. Hier zit iets scheef, dat voel ik. Heeft mijn vader haar gekwetst?

[Ponkie]

101
We zitten allemaal in de zetel, Linda komt rond met hapjes. Ik zie dat Ella heel stilletjes is. Ik vraag of er echt niets scheelt, er is iets, dat voel ik. Ze zegt niets, we kussen mekaar, maar daardoor morsen we. Ella zegt meteen dat ze het wel zal opruimen, maar mijn papa reageert scherp, het is Linda’s job, zij mag dat niet doen. Ella, altijd even eerlijk, zegt dat het haar job ook een beetje is. Mijn vader kijkt vragend. Ik leg het uit, Ella heeft hier nog gekuist. ‘En wc’s ook nog’ maakt ze het nog wat erger. Mijn papa kijkt heel verstoord, dan wordt er op de deur geklopt. Papa zegt dat onze laatste gast er is, aan wie we veel te danken hebben. Ik verwacht dokter Arends, maar het is Norbert die binnenkomt. Ik voel meteen dat Ella verstrakt, zij en Norbert, dat gaat echt niet goed.
Dan stelt papa voor om aan tafel te gaan. We staan allemaal op. Ella aarzelt even, wacht tot ze met Norbert achterblijft. Ik zie dat ze wat met hem te bepraten heeft, ze is nogal geagiteerd. Ik ga naar haar toe, vraag: ‘Pluis komt ge?’. Papa schikt meteen de hele tafel, zegt wie waar moet zitten. Ella moet naast Norbert gaan zitten. Zo zit ze tegenover mij, ik lach zeg dat ik dan het beste zicht heb. Het valt precies niet in goede aarde bij mijn vader. Juffrouw Linda wenst ons smakelijk eten. We eten allemaal. Zoals altijd begint papa te praten, het is eerder een monoloog. Hij spreekt eigenlijk alleen maar met Norbert, wij zitten er een beetje verveeld bij. Het gesprek gaat over hoe het in de Wingerd gaat. Norbert zegt dat het beter gaat, het is erg moeilijk geweest, er is nog altijd geen vervanger voor dokter Wolfs. Ik vraag of hij al een vervanger voor zichzelf gevonden heeft? Nu heb ik de aandacht van mijn vader, hij kijkt naar mij, vraagt wat ik nu zeg. Ik leg uit dat Norbert ontslag heeft genomen als directeur en ook als mijn raadgever. Papa kijkt Norbert streng aan. Die reageert dat het een heel moeilijke periode is geweest in de Wingerd, dat hij zijn verantwoordelijkheid genomen heeft en ontslag heeft genomen. Hij zegt dat hij dat ontslag niet aanvaardt, Norbert is aangenomen om moeilijkheden op te lossen, niet om te gaan lopen als er problemen zijn. ‘Gij blijft’ zegt hij kortaf. Daarmee is de kous af. Linda brengt de volgende gang. Mijn vader praat maar en praat maar, nu gaat het over de Middellandse Zee en de massa algen die er in zitten en die een grote last vormen. Ik verveel me dood, Ella duidelijk ook. Ze zakt wat dieper onderuit, dan merk ik waarom. Ik voel plots een bloot voetje over mijn been naar boven schuiven. Ik schrik en kuch. Iedereen kijkt me aan , ik zeg sorry, dat er iets in mijn keel is blijven steken. Ik kijk over de tafel heen naar Ella, ze zakt weer wat dieper, we lachen naar mekaar. Ze zet de aanval weer in, ik kan een geluidje niet onderdrukken. Mijn vader kijkt verstoord op, vraagt of ik weeral iets in mijn keel heb. Linda komt afruimen, we zeggen dat ze voortreffelijk gekookt heeft. Ze laat papa de wijn proeven. Hij nipt even, zegt dat die naar de kurk smaakt en dat ze nieuwe wijn moet gaan halen. Ella profiteert ervan, ze staat op, zegt dat ze Linda even gaat helpen. Ik snap het wel, ze wil dringend van tafel. Papa en Norbert blijven maar voortpraten, mama en ik vervelen ons dood. Norbert laat papa wijn proeven, hij keurt hem en zegt dan dat het een Mont Bazillac is van ’82. Norbert prijst hem uitgebreid, zegt dat het fantastisch is. Ik kan het niet meer aanhoren, verveel me stierlijk. Ik vraag om mij even te excuseren, sta op en ga mijn serre in. Ik zie hoe mijn mama naar Ella en Linda kijkt, die zich in de keuken heel goed lijken te amuseren. Dan staat ze ook op. Ik zie vanuit de serre dat ze ook naar de keuken gaat en met Linda en Ella staat te praten. Na een tijdje merkt mijn vader dat hij nog maar alleen aan tafel zit met Norbert. Hij staat ook op en gaat de keuken in. Hij spreekt nogal luid, zijn gehoor is niet meer zo best tegenwoordig. Hij wil dat mama weer aan tafel komt, ze zegt wel dat ze wil helpen, maar vaders wil is wet dus… Maar dat is zonder Ella gerekend, ze zegt dat ze in de keuken gezellig aan het babbelen zijn, vrouwen onder elkaar, zoals in de vorige eeuw, het begin van de vorige eeuw… Mijn vader druipt af, komt weer bij Norbert. Dan vertrekken ze samen naar beneden.
Nu hij weg is, kom ik uit mijn serre en zet me in de zetel. Ella komt naar me toe met een bordje taart met ijs. Ze zet me bij mij in de zetel. Ik troost haar, zeg dat we nog even moeten doorbijten, dan zijn we weer op ons gemak. Ella wil vanavond liever thuis slapen. Ik ben teleurgesteld, maar zij denkt dat mijn ouders en ik vanavond nog wat te bespreken hebben. Mijn ouders en ik, wij zijn niet zo’n babbelaars, maar zij denkt dat er wel zal gesproken worden. Dan vertelt ze me wat haar al de hele tijd dwars zat, mijn vader heeft tegen haar gezegd dat hij onze relatie niet ziet zitten. Ik stel haar gerust, hij zal wel bijdraaien. Ze is er niet gerust in, zegt dat hij zal proberen ons uit elkaar te drijven. Ik antwoord dat ik hem dan veel succes wens, niemand krijgt ons uit elkaar. We kussen elkaar, en nog eens, en nog eens. Dan vraagt Ella of er al iemand tegen mij gezegd heeft hoe fantastisch ik ben. Ik antwoord naar waarheid: ‘Nee’. Ze lacht en zegt dat ik fantastisch ben. We kussen weer, dan vlijt ze haar hoofd tegen mijn borst. Zo blijven we stil liggen. Pas een hele tijd later staat ze op en gaat ze naar huis. Ik laat haar niet graag gaan, maar ze wil het zo.

Ik ga daarna weer naar mijn serre, schrik plots als papa binnenkomt. Hij vraagt of ik een slecht geweten heb? Dan barst hij los, dat Ella wel een lief kind is, maar geen vrouw voor mij. Ik vraag hoe hij dat kan zien, het klikt enorm tussen ons. Dat vindt hij niet belangrijk, ik moet een vrouw zoeken in functie van haar nieuwe taak. Ik lach ‘zoals ons moeder zeker’. Hij kan er niet mee lachen, bijt me toe dat ik klaarheid moet scheppen in deze flirt. Ik maak me boos, zeg dat het geen flirt is. Ziet hij dan niet hoe ik veranderd ben, ik kom eindelijk buiten, allemaal dankzij Ella. Hij geeft toe dat ik vooruitgegaan ben, maar blijft erbij dat ze geen partij is voor mij. Hij draait zich om zonder me nog een kans te geven te antwoorden en gaat weer slapen. Ik voel me niet verslagen, integendeel, ik ben zekerder dan ooit van Ella, ik laat haar nooit schieten, wat hij ook zal zeggen of doen!

[Ponkie]

102
Ik heb vreselijk slecht geslapen, ik heb de hele nacht aan de woorden van mijn vader liggen denken. Hij heeft het recht niet om tussen mij en Ella te komen, en ik zal niet toegeven, hij moet er niet aan denken. Vanmorgen zit ik dan ook aan tafel met een lijkbidders gezicht. Ik vraag hoe lang ze deze keer gaan blijven. Mama antwoordt dat ik dat aan mijn vader moet vragen. Natuurlijk, zij beslist nooit iets zelfs, vaders wil is wet. Ik vraag aan mijn pa hoe lang hij gaat blijven. Hij antwoordt dat hij blijft zolang het nodig is. Hij snauwt me toe dat ik weet wat me te doen staat. Ik vlieg uit, zeg dat ik zijn raad de laatste maanden niet nodig heb gehad, dus nu hoef ik dat ook niet. Mijn vader staat kwaad op, zegt dat hij Karel een goede dag gaat zeggen en verdwijnt. Mijn blik verzacht als ik naar mijn mama kijk. Ik vraag wat zij denkt over Ella. Ze antwoordt zoals ik dat van haar gewend ben: ‘Uw vader heeft mij gezegd ..’. ‘Wat gij van Ella moet vinden, zeker, en heeft hij u ook gezegd dat ik het moet uitmaken?’. Ik kijk kwaad, zij antwoordt dat mijn vader het beste met me voor heeft. Ik ontplof bijna, zeg dat ze dat zelf toch niet gelooft, ze zegt dat alleen maar om de lieve vrede te bewaren. Het is altijd hetzelfde, ze staat soms wel aan mijn kant, maar durft toch niet opkomen tegen mijn vader. Ik vlieg recht, smijt mijn servet aan de kant en ga naar mijn kamer. Ik leg in het voorbijgaan even mijn hand op mama’s schouder, eigenlijk heb ik medelijden met haar.

[Ponkie]

103
Mijn vader is naar beneden, mijn mama is ook naar buiten. Ik zit in de zetel, een beetje te mokken. Ik mis Ella, ik ben kwaad op mijn vader, ik heb medelijden met mijn mama. Na haar werk komt Ella naar boven. Ik ben blij dat ze er is, maar ze is heel opgewonden, echt geagiteerd. Ze heeft een ontmoeting met mijn vader gehad beneden in de lobby, ze heeft hem gewoon aangepakt over zijn houding tegenover ons. Wat is ze toch moedig, mijn Ella. Ze vertelt wat er allemaal gezegd is. Papa wilde niet met haar praten, hij zei dat over mij en Ella het laatste gezegd is. Maar Ella had doorgezet, gezegd dat mijn papa verkeerd was als hij wilde dat wij onze relatie verbreken. Ze heeft zelfs gezegd dat ik meer ballen aan mijn lijf had dan hij denkt. Ik schiet in een lach, heeft ze dat echt gezegd? Ja, knikt ze, hij vond het ook nogal een woordgebruik. Ze had zich dan herpakt, gesproken van ruggengraat, hij wist toch wat ze bedoelde. Mijn papa zei dan dat Ella met haar twee voeten weer op de grond moest komen, haar sprookje eindigde nu en hier had hij haar toegegooid. En zelfs dat als Ella van mij houdt, ze moet helpen mij haar te vergeten. Het idee alleen al. Toch schiet ik weer in de lach, zo dapper en dat tegen mijn vader! Maar dan kende mijn vader Ella nog niet goed, ze had zich niet laten doen, gezegd dat het duidelijk was dat hij haar niet moest. Mijn papa was dan wat gaan slijmen, had gezegd dat ze een mooie, charmante en lieve vrouw is, maar niet goed genoeg voor mij. Dan begon de blabla, over onze familie, mijn verantwoordelijkheden, de voetsporen van mijn vader en grootvader waar ik in moet stappen, ik ken het allemaal, ik heb het al zo dikwijls moeten horen. Maar Ella niet en ze bleef me verdedigen tot het eind, ze heeft zelfs gezegd dat ik niet ben zoals mijn vader en grootvader, dat ik ooit nooit zo zou worden. Mijn vader gelooft dat niet, zegt dat ik nog wel wat zal spartelen maar toch later zal doen wat hij vraagt. Weer schiet ik in een lach, vraag of ze dat echt zo tegen hem gezegd heeft. Ze kijkt een beetje schuldbewust, zegt dat het er inderdaad wel wat over was, ze zal zich maar beter gaan verontschuldigen. Ze heeft dingen gezegd die ze anders nooit zo zou zeggen. Ze heeft zich zo kwaad gemaakt, wil zich gaan excuseren. Ik heb een paars bloempje in mijn hand en steek het in mijn mond. Ik zeg haar dat ze zich de moeite kan besparen, mijn vader zal nooit veranderen, het is verloren moeite. Ik ben heel blij dat ze zich niet heeft laten doen, zeg ik. Ik heb alle vrouwen zien passeren die door mijn vader goedgekeurd zijn, maar geen enkele interesseerde me. Ik trek Ella op mijn schoot, kus haar en steek de bloem in haar haar. Ik zeg haar dat zij mijn meiske is, dat weet ze toch wel. Ik kus haar weer en zeg: ‘Alles komt goed, alles komt altijd goed’! Dan kussen we weer. Ik heb een plan, zeg ik dan en trek haar recht. Aan haar hand trek ik haar mee tot op het balkon. We kijken samen naar buiten, naar beneden en dan vertel ik van mijn plan. Om 12 uur ’s nachts gaan we in het park afspreken, een oude kameraad zorgt voor een ballon en dan vliegen we samen weg, ver weg van alle problemen en obstakels, ver weg van mijn vader. Ella lacht met mijn plan, noemt me schatje en antwoordt dat we ook met een auto kunnen wegrijden. Ja, natuurlijk, terwijl we allebei geen rijbewijs hebben! Ik sla mijn armen om haar heen, trek haar dicht tegen me aan, zeg dat we gaan leven van de liefde, van mekaar en van de liefde voor onze kindjes. Ella schrikt op, welke kindjes? Niet direct, reageer ik, maar ik zal maar gelukkig zijn als we bij mekaar zijn. Ik vraag wat ze ervan denkt? Ze vindt het een geweldig idee, maar vindt dat we met de voetjes op de grond moeten blijven. Ik vraag of ze dus niet mee wil, ze zegt: ‘Kijk, liefje, we moeten samen een echte oplossing zoeken’. Oke, reageer ik, dan maar op de manier van mijn vader. Ik draai me om en laat Ella verbouwereerd staan.

[Ponkie]

104
Ik loop door de kamer, recht naar buiten, naar de lift. Ella komt achter me aan, ze is wat ongerust, vraagt om te zeggen wat ik dan wel van plan ben. Ik laat de lift komen, zeg dat ze me moet vertrouwen. Maar ze wil weten wat ik ga doen. We stappen in de lift, ik antwoord haar dat ik ga doen wat elke man in mijn situatie zou doen. Dan ontvouw ik haar mijn plan: ik wil haar voor heel de pers voorstellen als mijn verloofde. Ella schrikt duidelijk, een persconferentie voor iedereen, het lijkt of ze het geen goed plan vindt. Maar ik vind het prima gevonden van mezelf, mijn vader een koekje van eigen deeg geven, een beetje druk uitoefenen, hem voor een voldongen feit stellen. Ella stelt voor er toch nog eens met hem over te gaan babbelen. Dat zou ik wel doen als ik wist dat het zou helpen, maar ik ken mijn papa, die zal nooit zijn eigen fout toegeven. Ik trek Ella tegen me aan, we kussen. Dan stopt de lift, ik kus haar nog eens en trek haar naar buiten. Ze aarzelt, gaan we nu naar de pers? ‘Welnee, Pluiske, we gaan nu naar Norbert’ antwoord ik half lachend. We stappen in Norberts kantoor en ik val met de deur in huis. Ik zeg dat ik wil dat hij de persconferentie organiseer, hij heeft daar veel ervaring mee. Norbert wil niet, hij zegt dat mijn papa heel kwaad gaat zijn. Maar ik ben onverbiddelijk, dat is dan zijn probleem. Norbert zegt dat het mijn probleem en dat van Ella gaat zijn. Norbert wringt zich in allerhande bochten om het toch maar niet te moeten doen. Maar ik maak me kwaad, zegt dat hij voor mij werkt, hij moet dat regelen. Hij probeert nog eens, hij werkt wel op papier voor mij, maar hij moet nog altijd rekenschap afleggen aan mijn vader. Ik breng hem wel in een heel moeilijk parket. Toch eis ik dat hij doet wat ik vraag, hij wordt er goed voor betaald, wat mijn vader er van vindt is zijn probleem. Als hij mijn manier, tenminste onze manier van leven niet kan aanvaarden dan is dan mijn papa’s probleem, niet het onze. Ik draai me om, zeg nog eens dat ik op hem reken en trek Ella mee. ‘Norbert heeft nog heel wat werk, denk ik’ zeg ik half boos, half lachend tegen Ella. Ik vind dat ik dat heel goed heb aangepakt, ik ben echt enorm vooruitgegaan sinds ik Ella ken, ze heeft zo’n goed invloed op mij. Ik durf nu eindelijk zeggen wat ik denk.
We gaan weer naar boven, praten nog wat over Norbert en de persconferentie. We genieten van elkaar, kussen, Ella op mijn schoot. Ik streel haar over haar haren, streel haar gezicht en dan kussen we weer en nog eens en nog eens. Maar dan is het tijd voor Ella om te vertrekken. Wat zou ik graag hebben dat ze voor altijd hier bij mij blijft. Maar ik aanvaard dat ze een leven heeft buiten mijn loft. Ze gaat eerst naar Jens en dan naar huis, zegt ze. Ik ga mee met haar tot aan de lift. Ik besef wat ik in gang heb gezet, zeg Ella dat ze toch ook beseft dat mijn vader heel moeilijk gaat doen na de persconferentie. Maar ik stel haar gerust, alles komt goed, dat moet ze geloven. Met een laatste kus verdwijnt ze in de lift. Pas morgen zal ik haar terugzien. Zo lang nog!

[Ponkie]

105
Ik heb gehoord dat mijn ouders thuis gekomen zijn, maar ik heb geen zin om hen onder ogen te komen. En daarbij, ik heb nog heel veel werk met de persconferentie. Ik moet Norbert een beetje onder druk zetten, hem tot wat spoed aanzetten. Ik hoor mijn vader roepen dat ik moet komen eten, maar ik heb geen honger en ik ben aan het bellen. Wat later komt juffrouw Linda binnen, ze zegt dat het eten klaar is. Ik zeg dat ik het veel te druk heb en vraag of ze mij wil excuseren bij mijn ouders. Ik hoor dat mijn vader uitvliegt tegen Linda, hij wil absoluut dat ik mee kom eten. Ik bel met Norbert, leg hem uit dat die persconferentie geen intiem gebeuren mag worden, het moet iets groots worden met veel pers en fotografen. En ik wil bloemen, veel bloemen overal. Bloemen, vraagt Norbert en ook of het allemaal orchideeën moeten zijn? Dat hoeft niet voor mij, ik vertrouw hem, het mag een variatie zijn, maar het moeten wel allemaal witte zijn. Norbert stelt voor dat ik de bloemen zelf uitzoek. Ja, dat kan ik natuurlijk wel, ik zal dat morgen eerste werk doen. Dan komt Linda binnen, ze zegt dat mijn vader aandringt dat ik kom eten. Ik antwoord dat ik nu niet kan komen, ik bel met Norbert over de persconferentie. Ik ga voort met mijn gesprek, zeg dat ik ook muziek wil. Norbert stelt een live strijkkwartet voor, maar dan zouden de mensen wel eens in slaap kunnen vallen. Ik wil iets anders, iets levendigs, iets waarvan je denkt: ‘Ja, ja, ja!’. Norbert herhaalt het aan de telefoon: ‘Ja, ja, ja!’.
Linda gaat buiten, brengt de boodschap over aan mijn vader. Ze wenst hen smakelijk eten, maar mijn papa is kwaad, dat hoor ik tot hier. Dan roept hij naar mijn mama, die duidelijk ook gaan lopen is. Mijn mama, zou ze dan toch aan onze kant staan, zou ze eindelijk eens durven ingaan tegen papa? Ik hoop het maar, want ik zet mijn verloving toch door, wat ze ook denken of zeggen! Ik hou van Ella, zij houdt van mij en daar zal niets of niemand tussen komen! En al zeker mijn vader niet!!!

[Ponkie]

106
Ik heb niet veel geslapen vannacht, ik was veel te opgewonden. Vandaag de persconferentie, ik ben supernerveus, maar tegelijk heel gelukkig. Ik heb al vroeg ontbeten (zo ontloop ik mijn ouders ook). Nu ga ik naar beneden, naar Norbert. We hebben nog heel wat voor te bereiden, vooral dan de muziek. Norbert en ik weten wat we zoeken, ambiancemuziek, maar zo dat je denkt: ‘aaaaaaaaaaah’. Maar we kennen zo niemand. Lukas komt binnen, hij verontschuldigt zich en wil weer buiten gaan, maar ik zeg dat hij binnen moet komen, hij kan misschien helpen met de muzikale omlijsting voor de persconferentie. We leggen uit wat we zoeken, Lukas heeft het meteen door, iets waarvan je meteen ‘aaaaaaaaaaah’ denkt. Dan zegt hij dat hij zo iemand wel kent, ja hij kan ons helpen. Zijn vriend Anthony heeft net zijn eerste single uit, hij zal dat zeker willen doen voor Ella. Ik ben enthousiast, vraag Lukas hem te bellen. Hij zet de gsm op speaker, legt hem voor me op tafel. Anthony neemt op. ‘Dag beertje’ zegt hij heel lief. Ik vraag of ik met Anthony spreek, hij antwoordt: ‘Nee, met Nicolas de Prins’. Ik kijk Lukas even aan, zeg dan dat het toevallig is, dat ik ook Nicolas de Prins heet. Dan heeft hij het door, hij put zich uit in verontschuldigingen, noemt me zelfs monseigneur. Ik zeg dat hij gewoon Nicolas mag zeggen. Hij antwoordt dat hij Nicolas altijd een heel mooie naam heeft gevonden. Ik bedank hem, verontschuldig me dat ik hem stoor. Hij zegt dat ik helemaal niet stoor, dat het hem spijt dat hij beertje tegen mij heeft gezegd. Maar dat komt, zegt hij, omdat Lukas zijn naam op het schermpje kwam. Ja, dat komt natuurlijk omdat ik met de gsm van beertje bel, oeps, ik bedoel Lukas, lach ik. Dan zeg ik waarom ik bel, ik heb van Lukas gehoord dat hij ambiancemuziek brengt. Anthony is precies blij dat Lukas dat gezegd heeft, hij zegt meteen toe, zeker als hij hoort dat het een soort verrassing voor Ella is.
We hebben nog veel werk aan de winkel, alles moet klaargezet worden voor de persconferentie. Norbert zet iedereen aan het werk, Frederico, Carmen, Yasmine. Stoelen worden geschikt, er worden bloemen gebracht, de drank wordt klaargezet. Als alles klaar is, controleer ik het nog eens.I zet de stoelen wat netter op een rij, veeg met mijn zakdoek een stofje weg, wrijf over een vlek op de zitting. Norbert komt binnen, hij doet me schrikken, ik had hem niet horen aankomen, zo ingespannen ben ik bezig. Hij vraagt of alles naar wens is. Ik kijk nog eens rond, zeg dat ik het goed vind. Zo te zien verwachten we heel wat mensen, spijtig dat mijn ouders er niet bij zullen zijn. Maar ik heb me vergist, daar is mijn mama. Ik lach, loop naar haar toe. We omarmen elkaar, het doet me zo goed dat zij hier is. We gaan naast elkaar op de stoelen zitten. Ze zegt dat ze erbij wil zijn als ik Ella aan de wereld voorstel, ze is zo fier op mij, haar jongen. Dan komt ook mijn pa binnen, die kijkt ons allebei boos aan, draait zich om en loopt weer weg.
Alles is klaar, nu is het alleen nog wachten tot het zover is. Ik bel naar Ella, vertel haar dat alles klaarstaat en dat mijn mama erbij zal zijn. Ella is blij voor mij, zegt dat ik nu nog moet proberen mijn vader te overtuigen. Ik zeg: ‘Pluis, reken daar maar niet op, mijn vader is …mijn vader’. Ze probeert me goede moed in te spreken, zegt dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Ik mis haar al, vraag wanneer ze komt. Ze zegt dat ze eerst nog even iets te vieren hebben, Cindy heeft de kapperswedstrijd gewonnen. Maar daarna gaat ze zich klaarmaken en dan komt ze af. Ik zeg dat ze zich moet haasten, ik mis haar, maar ze moet ook voorzichtig zijn want ik wil haar niet kwijt. We hebben het moeilijk om afscheid te nemen, ik zeg dat zij eerst moet afleggen, zij vindt dat ik eerst moet ophangen. Zo blijven we maar bezig, ik vind haar toch zo’n schatje!

[Ponkie]

107
Ik zeg nog tegen Ella dat ze Cindy proficiat moet wensen. Zij antwoordt dat ze het zal doen. Dan spelen we ons spelletje voort over wie er eerst moet afleggen. Ik hoor plots geluiden en stemmen op de achtergrond, dan legt Ella toch af.
Daarna laat ik Norbert komen om het programma van de persconferentie helemaal door te nemen. Ik wil immers dat alles tot in de puntjes in orde is. Norbert noemt me een controlefreak, maar voor mijn Ella is niets goed genoeg. Eén ding vertel ik hem nog niet, dat is mijn verrassing voor Ella. Ik wil haar het eerste exemplaar van haar boek geven.
Als ik later in de living kom, staat mijn mama daar. Ze zegt dat ik straal. Ik ben dan ook heel gelukkig. Zij kijkt ook gelukkig, vind ik, alsof er een last van haar afgevallen is. Ze zegt dat ze zo fier is op mij! Dat doet goed, maar ik heb haast, Norbert heeft laten weten dat de eerste reporter er al is. Ik vraag waar papa is, maar mama heeft hem niet meer gezien sinds vanmorgen. Die moeten we dus niet verwachten, zeg ik schamper. Maar mama zegt dat het misschien beter is zo. Ik omarm mijn mama, maar ik vind dat toch niet beter, ik zou veel liever hebben dat papa erbij is en mijn verloving goedkeurt.
Dan is het zover, ik ga naar beneden. Mijn hart klopt in mijn keel, al dat volk, ga ik dat wel aankunnen? Maar ik ben zeker, er zal niets mislopen met Ella aan mijn zij, voor haar durf ik alles aan. Ik ga naar dokter Arends, ik wil hem vragen of hij mijn vader gezien heeft. Ik ben niet verwonderd dat Ella bij hem is, ik had het wel gedacht. We kussen mekaar, stel mijn vraag aan dokter Arends, maar hij heeft mijn vader ook niet gezien. Wel is hij ervan overtuigd dat hij zal komen naar de persconferentie. Ik geloof het niet, maar hij zegt dat hij hem goed genoeg kent om te weten dat hij er zal zijn.
Dan komt Norbert ons halen, hij vraagt of we er klaar voor zijn want de pers wacht. Hij veegt nog vlug een pluisje van mijn vest, ik geef Ella mijn arm en samen gaan we naar binnen. Er volgt meteen een warm applaus dat nog minuten blijft duren als we al zitten. Norbert stelt ons voor: ‘Beste vrienden, dames en heren van de pers, het prinsenkoppel Ella en Nicolas’. Ik lach een beetje met wat hij zegt. Weer krijgen we applaus, Cindy en Carmen joelen zelfs. Ik zwaai even naar mijn mama en Linda, ben blij dat zij er zijn. Dan is het aan mij, met veel gehaper begin ik te spreken. Ik bedank mijn vrienden, collega’s en familie voor hun talrijke opkomst, de pers voor hun aanwezigheid, maar ook voor hun hulp bij mijn zoektocht. Zij hebben mij geholpen toen ik zocht naar het meisje met de orchideeënogen en ik meld nu fier dat ik haar gevonden heb. Of beter, dat wij mekaar gevonden hebben. Ella en ik kijken mekaar even diep in de ogen. Dan ga ik voort, ik stel met veel plezier in mijn hart en met veel zenuwen mijn verloofde aan hen voor: Ella Van de Looverbosch! Ella toont haar ring aan de aanwezigen, we lachen allebei, zijn heel gelukkig. Dan zeg ik tegen de pers dat ik nog een primeur voor hen heb, een verrassing voor Ella. Ik vertel dat mijn lieve schat een tijd geleden een wonderbaarlijk sprookje heeft geschreven. Het boek zal binnenkort in de betere boekhandel liggen en ik wil nu het eerste exemplaar aan Ella geven. Norbert geeft me het boek, ik toon het aan de pers, zeg dat het ‘Michiel in het wonderbos’ heet. Met een ‘Lieve pluis, mag ik u met heel veel trots het eerste exemplaar overhandigen’ geeft ik het boek aan Ella. Ella is duidelijk ontroerd, we kussen en omarmen mekaar. Ik zie Linda heel gelukkig lachen. Ella neemt even het woord, zegt dat ze de opbrengsten van het boek wil afstaan aan een verenigign voor kinderen met leerachterstand. Dat is echt mijn meisje, altijd denken aan een ander, ik ben zo fier. Ze krijgt er groot applaus voor. Dan zie ik haar wat verschrikt kijken naar een een hoek van de zaal. Ik kijk in dezelfde richting en zie mijn vader staan. Dan toch, maar zijn blik voorspelt niet veel goeds.

[Ponkie]

108
De journalisten beginnen vragen te stellen. Ze stellen vooral vragen aan Ella, mij kennen ze al, haar nog niet. Ze vragen over haar achtergrond, haar ouders. Ze vertelt dat haar ouders allebei gestorven zijn, al lang geleden. Een journalist constateert dat ze dus wees is, vraagt waar ze opgegroeid is. Ze aarzelt, ze kan hier moeilijk de waarheid gaan vertellen, over Norbert die haar zo verwaarloosd heeft, over Tarantula en haar frituur op de camping. Ze blijft vaag, zegt dat ze is opgegroeid bij iemand van de familie. Een vrouw vraagt wie haar ouders waren. Ze vertelt dan over haar mama, die verpleegster was hier bij de Wingerd. Iemand reageert dat ze mij dus al kent van klein kind. We kijken mekaar aan, dan zegt ze: ‘Kennen is veel gezegd, maar we hebben mekaar al wel gezien’. Een van de journalisten, die graag lastige vragen stelt, wil weten dat het toch Ella is die verdacht werd van de diefstal van de Mona Flora. Cindy moeit er zich mee, fel als altijd verdedigt ze Ella, zegt dat ze onschuldig is. Ook ik zeg dat ze onterecht werd verdacht, dat ze vrijgesproken is. Die man houdt niet af, hij zegt dat ze dan toch eerst in de gevangenis heeft gezeten. Ik maak me een beetje boos, zeg dat het een gerechtelijke dwaling was en dat ik er niet meer over wil doorgaan. Ik vraag of er nog iemand ernstige vragen heeft, met de nadruk op ernstig. De journaliste vraagt wie Ella’s vader was. Weer een wat moeilijke vraag, maar mijn pluis redt er zich prima uit. Ze zegt dat ze hem niet ken, dat ze enkel zijn voornaam kent. Het enige dat ze van hem heeft, gaat ze voort, is een brief die tussen de spullen van haar mama zat. Dan wil ik weten of er nog vragen zijn? We nemen mekaar vast, meteen wordt er om foto’s gevraagd en wordt er geroepen dat we moeten kussen. Dat doen we maar al te graag, maar net als onze lippen mekaar bijna raken, wordt er hard ‘stop’ geroepen. Ella en ik kijken verschrikt op, het is mijn vader die riep. Ik hou mijn hart vast, nu gaat het komen. Ik zet me al schrap, wat hij ook zegt, ik blijf bij Ella! Hij komt wat dichterbij, begint dan zijn speech. Hij zegt dat de familie de Prins al jarenlang een traditie heeft die bewaakt wordt. De familie heeft ook een sociale rol te vervullen, de Wingerd is hiervan het beste voorbeeld. Hij zegt dat hij ervaren heeft dat het verder zetten van de traditie geen gemakkelijke opdracht is. Toen het tijd werd om zijn vader op te volgen, gaat hij voort, heeft hij zelf een heel moeilijke periode doorgemaakt. Als jongeman wilde hij immers sportzeiler worden. Wat gek, dat heb ik mijn vader nog nooit horen vertellen. Ik ben verwonderd over zijn openhartigheid, vraag me af wat er nog gaat volgen. Iedereen in de zaal luistert doodstil naar zijn woorden. Hij zegt dat zijn vader hem op zijn verantwoordelijkheden heeft gewezen, dat hij geluisterd heeft, in zijn voetsporen is getreden en hier geen seconde spijt van heeft gehad. Oei, dit gaat de verkeerde richting op, nu gaat hij mij op mijn verantwoordelijkheden wijzen. Maar ik vergis me, hij zegt nu dat de tijden veranderen, dat ik besloten heb om mijn eigen weg te gaan. Het is niet de weg die hij voor mij had uitgestippeld, maar dat hij mij bewondert. Mijn hart bonkt nu hevig, dit had ik nooit verwacht, zo heb ik mijn vader nog nooit weten spreken, zeker niet over mij. Ik was altijd een loser, maar een raar ventje in zijn ogen. Hij vervolgt met te zeggen dat hij wel bang is voor de risico’s die ik zal moeten nemen, maar dat hij meer dan bang trots is. Hij is trotser dan dat hij bang is. Nu begint hij over Ella, dat ze over een heel andere omgeving komt dan ik, maar dat ze een opmerkelijke vrouw is, dat hij blij is dat hij haar ontmoet heeft. Ik zie Ella stralen, daarnet keek ze nog zo ongerust. Dan kijkt hij ons aan, zegt dat hij hoopt dat wij gelukkig worden en dat we altijd op zijn steun kunnen rekenen. Dit had ik echt niet verwacht, de tranen prikken in mijn ogen. Papa gaat buiten, ik wil hem achternagaan, hem bedanken om zijn mooie woorden. Maar ik word tegengehouden, de pers wil nog altijd foto’s van onze kus. Ik veeg gauw mijn tranen weg, lach naar Ella. Dan kussen we elkaar.
Ik sta op, zeg dat ik nog één kleine verrassing heb voor Ella, vraag Frederico en Yasmine om even op te ruimen. Ik wend me tot de pers, zeg:’ Ella, lieve schat, lieve mensen allemaal ik heb nog een verrassing. Het is eigenlijk geen kleine, maar een heel speciale verrassing’. Dan vraag ik een warm applaus voor Anthony. Die komt binnen, met zijn ontplofte oranje kapsel, een roze hemd, allemaal glitter. Hij begint te zingen, er is meteen ambiance, er volgt applaus. Er wordt meegedanst en geklapt. Dit is het nu wat Norbert en ik bedoelden met het aaaaaaaaaah! Ella is gelukkig, ze danst ook, wil dat ik meedans. Ik probeer het ook, geeft haar een duwtje, maak dan een wat mislukte pirouette. We lachen allebei, kussen, hebben plezier. Mijn verrassing is honderd procent gelukt!
Later gaan we samen naar boven, lachend, gelukkig. Mijn ouders staan klaar om te vertrekken. Ik schrik, vraag of ze nu al weg zijn. Ze gaan terug naar Monaco, de taxi is besteld, vertellen ze. De taxi komt hen meteen halen. Papa zegt dat ze een beetje verloren tijd in te halen hebben. Mama zegt dat het heel veel verloren tijd is. Ze kijkt naar papa, zegt lachend dat hij haar niet mag tegenspreken. Ik voel dat het tussen hen anders is dan de vorige dagen. Toen was het al kilte wat ik bespeurde, nu lijken ze mekaar weer graag te zien. Mama komt dichterbij, kijkt Ella aan, zegt dat zij en papa dankzij haar weer naar mekaar toe gegroeid zijn. Ze zegt dat Ella een meisje uit de duizend is, zegt tegen mij dat ik dat nooit mag vergeten. Natuurlijk zal ik dat nooit vergeten, ik omarm mijn mama, voel me zo gelukkig. Niet alleen met Ella, maar ook met de zegen van mijn ouders. Ik zie dat het goed gaat tussen hen, dat maakt me echt blij. Papa zegt dat we maar eens op bezoek moeten komen in Monaco. Ella zegt dat we dat zeker gaan doen en ze bedankt hen voor het vertrouwen. Dan wil mijn vader me onder vier ogen spreken. Ik denk dat ik weet waarover het gaat, zeg dat hij bang moet zijn voor de Wingerd, ik ga er mij meer mee bezighouden. Papa zegt dat hij dat nu juist niet wil, Ella komt nu op de eerste plaats. Wat hij dan zegt, verwondert me nog meer, maar het doet me zo goed. Hij zegt dat hij nooit getwijfeld heeft aan Ella, in haar heeft hij altijd het volste vertrouwen gehad. Maar het was aan mij dat hij twijfelde. Door mijn koppigheid nu, mijn vastberadenheid, heb ik zijn respect terug veroverd. Hij zegt dat ik Ella goed moet verzorgen. Dan omarmen we mekaar, voor het eerst sinds hij hier op bezoek is.
Dan is de taxi er, we nemen afscheid, nu vind ik het zelfs spijtig dat ze weggaan, wie had dat kunnen denken. Daarna hebben Ella en ik wat rust, wat intimiteit. Ik zet me in de zetel, trek Ella op mijn schoot. We bekijken samen haar boek, ze is er zo gelukkig mee. Ik vraag haar om het verhaal voor te lezen, dat doet ze. We bewonderen ook de prachtige tekeningen in het boek. Zo komt ze aan het eind van het verhaal: ‘De takken van de bomen tilden Michiel op tot aan de sterren en de maan’. Ze slaat het boek dicht, legt het aan de kant. We kussen mekaar teder, ik zeg haar dat ik zo trots ben op haar. Ze zegt lachend dat zij ook wel een beetje trots is. Dan kijkt ze een beetje verdrietig, zegt dat ze het zo erg vindt dat haar mama dit niet kan zien. Wie weet kan ze dat wel zien, zeg ik. Ik voel me zo goed bij haar, zegt dat ik zo blij zal zijn als ze hier komt wonen. Maar ik wil niet dat ze me verkeerd begrijpt, ik wil niets forceren, ik weet dat ze graag bij Cindy woont. Ella zegt zachtjes dat ze zich daar goed voelt. Ze moet zelf maar beslissen wanneer ze er klaar voor is, ik wacht geduldig af. Maar wel smachtend!