Deel 25
Charlotte en Roel deden ieder hun verhaal afzonderlijk. Eerst Roel, daarna Charlotte. Bij beide vloeide er weer traantjes vooral toen Charlotte aan het beschrijven was hoe de mannen haar hadden achtervolgd en vastgenomen. Roel kon het bijna niet aanhoren, hij werd nu wel letterlijk met de neus op de feiten geduwd. “Juffrouw, kan u zich nog een gezicht van één van de daders herinneren?” “het was donker en hij droeg een kap en ik weet het niet ...” Charlotte begon te snikken. Ze probeerde zo hard ze kon om iets van de daders te herinneren maar het lukte haar niet. “juffrouw, rustig nadenken. Kan je ze beschrijven?” Roel sprong Charlotte ter hulp. “wel, één van hen droeg een lichte blauwe jeans met rode sportieve schoenen en een zwarte pull van Metallica en de andere droeg donkere kledij. Zijn haar was afgeschoren en hij had een tattoo in zijn nek. Het leek op een hakenkruis maar ik ben niet zeker” zei Roel. Charlotte vulde aan. “het was die met afgeschoren haar die mij vast nam. Hij had ook een litteken aan zijn linker oog. En de andere had littekens van brandwonden op zijn handen, ik kon het voelen toen hij ... toen hij onder mijn bloes ging met zijn handen” weer begon Charlotte te huilen. Roel probeerde haar te troosten. “dat volstaat voorlopig.” zei de agent. “alles jullie nog iets herinneren, aarzel dan niet om iets te laten weten. Nog veel beterschap” en de 2 agenten verlaten de kamer. Charlotte kroop in Roel zijn armen. Ze was erg aangedaan door het verhoor. Sara en Simon kwamen de kamer binnen en ook Daan volgde samen met Belle. Ze hadden voor de deur blijven wachten tot de agenten weg waren. Voor het eerst kwam Daan de kamer binnen van Roel. Hij stapte op hem toe “bedankt om mijn zus te redden maar kwets haar nog één keer en dan ...” “ik weet het, maar dat zal niet meer gebeuren. Geloof mij.” Charlotte stond recht en gaf Daan een knuffel. “bedankt broerke, ge weet niet hoeveel dat voor mij betekent” “gij weet niet hoeveel gij voor mij betekent! Ge hebt mij goed laten schrikken gisteren.” ze bleven zo even staan tot er een verpleegster binnenkwam. “ik moet jullie vragen om de kamer te verlaten. Meneer zijn wonde moet verzorgd worden. Juffrouw Van Wijck, u moet ook nog rusten. Morgen mag u naar huis maar nu moet u echt nog rusten.” Charlotte deed braaf wat de verpleegster vroeg. Ze ging terug naar haar kamer, kroop in haar bed en praatte met de psychologe. Het verbaasde haar maar het gesprek deed haar echt goed. Ze vertelde alles, de gebeurtenissen, haar gevoelens, haar angsten, alles. Ze maakte ook een nieuwe afspraak. Volgens de psychologe zou ze alles goed verwerken, ze had immers een heel familie die haar steunde en dat was heel belangrijk in zo’n proces. Na het gesprek viel Charlotte in slaap. Ze was nog heel vermoeid van de emotionele gebeurtenissen van gisteren, vannacht en ook vandaag. Er zat constant iemand bij haar. Meestal Simon en Sara. Daan was even gaan slapen, hij moest morgen terug naar de les. Simon belde met Helena om te horen hoe het op présence ging en om te laten weten hoe het met Charlotte ging. Hij nam ook ineens een week verlof voor hem en Sara. Ze wouden hun dochter zo goed mogelijk steunen en dat ging beter als ze niet moesten werken. Sara was ook nog enkele propere kleren en toiletgerief gaan halen voor haar dochter. Ook voor Roel was ze enkele spullen gaan halen. Er was immers nog niemand op bezoek geweest bij de jongen en Sara vond dat ze hem niet aan zijn lot kon overlaten. De verpleegster had gezegd dat Roel waarschijnlijk een dag later dan Charlotte naar huis mocht maar hij had niemand die voor hem kon zorgen. Sara wou eens met Simon bespreken of Roel eventueel niet bij hen kon intrekken tot zijn ouders thuis waren. Zij hadden toch een week verlof en zouden Charlotte opvangen dus dan konden ze Roel misschien ook opvangen. Misschien zou het Charlotte goed doen. Sara ging Simon er onmiddellijk over aanspreken. Ze riep Simon even op de gang. “liefje, ik heb zo eens nagedacht en euhm, ik heb van de verpleegster gehoord dat hij overmorgen al naar huis mag maar hij heeft niemand waar hij naartoe kan …” “ik hoor je al afkomen lieverd, je wilt hem voorlopig bij ons laten logeren?” “ja, als jij het goed vindt natuurlijk. En Charlotte en Daan moeten het ook goed vinden.” Simon dacht er eens ernstig over na. Kon hij de vriend van zijn dochter zomaar in huis nemen? Hij twijfelde toch maar hij zag in Sara haar ogen dat zij het dolgraag wou en hij kon haar na al die jaren nog steeds niks weigeren “ik weet niet of we er goed aan doen maar voor mij kan het” “dank je liefje” zei Sara en drukte een kus op zijn lippen alvorens de kamer van haar dochter binnen te lopen. Simon stond verbaasd op de gang. Zijn Sara was na al die jaren nog steeds niets veranderd, ze was te goed voor deze wereld …
Deel 26
Charlotte was wakker toen Sara de kamer binnenkwam en had iets opgevangen van het gesprek tussen haar ouders op de gang. “mama? Heb ik dat goed gehoord?” “wat heb je gehoord?” “dat jij Roel bij ons wil laten wonen?” “ja, maar enkel tot hij genezen is.” Kwam Simon de kamer in. Hij moest zijn 2 vrouwen in het oog houden. Ze hadden hetzelfde karakter en als ze samen spanden waren hij en Daan verloren. “ooh! Ik ben zo blij” “uw broer moet het wel nog goedkeuren” “maar dat zal geen probleem zijn” zei Sara snel op het protest van Simon. “hij mag Belle ook meebrengen, ik vind het een lief meisje” “ooh god Sara, waar hebt ge mij tot overhaald” zuchtte Simon. “liefje, wij zijn ook jong geweest en ook niet altijd even braaf” Charlotte moest lachen van de conversatie tussen haar ouders. Meestal was het haar vader die zei dat ze goed moesten profiteren van hun jonge leven maar nu was het hun moeder die het voor hen opnam. “ik weet het, dat maakt mij juist zo bang” “pa, we zijn geen klein kinderen meer eh” “dat waren wij ook niet en plotseling waarde Daan en gij daar.” zei hij al lachend “ma this goed, ik kan hier toch niet winnen tegen dat vrouwengeweld en onze Daan gaat nu ook nie aan mijne kant staan dus ik geef mij gewonnen.” “oh dank u papa!” Charlotte sprong recht in haar bed en gaf Simon een dikke smak op zijn kaak. Als ze dat deed dan was hij helemaal verkocht, net zoals vroeger als ze begon te huilen, daar kon hij ook nooit tegen. Charlotte was altijd papa’s kleine meid en hij schrok ervan dat ze zo snel groot geworden was. “heb je het Roel al verteld?” “Nee, dat mag jij doen, straks. Laat die jongen even rusten. Hij is veel bloed verloren.” Charlotte kroop met veel tegenzin terug in bed. Gelukkig kwam er dan bezoek. Het waren Lieven en Michelle die kwamen kijken hoe het met Charlotte ging. Charlotte had altijd goed met hen opgeschoten. Het waren eerder vrienden voor haar dan haar tante en nonkel en ze sprak hen dan ook altijd aan met de voornaam. Dat deden ze trouwens allemaal, tante en nonkel werd niet gezegd, dat klonk te oud, vonden ze. Charlotte knuffelde eerst Michelle en daarna Lieven. Lieven stelde voor dat als ze eens wou praten, ze altijd bij hem terecht kon. Hij had immers toch een diploma psychologie en dat hij goed kon luisteren wist ze wel. In het verleden was ze al eens vaker met haar problemen eerst naar hem gegaan en dan pas naar haar ouders. Even later kwam ook Daan binnen. Hij zag er al iets beter uit dan daarstraks. Die paar uurtjes slaap hadden hem goed gedaan. “en hoe gaat het met mijn favoriete zus?” “het gaat goed met uw enigste zus!” zei ze lachend. Daan stapte naar het bed toe en knuffelde zijn zus. “ik moet u nog iets vragen” Daan keek verbaasd “wat dan?” “wel, mama heeft voorgesteld dat Roel bij ons mag intrekken.” Daan keek naar zijn vader “sorry man, ze hebben mij omgekocht” zei die al lachend. Daan keek dan naar zijn moeder en daarna terug naar Charlotte. “ma ze heeft ook gezegd dat gij dan Belle moogt meebrengen” zei ze er vlug achter zodat Daan geen nee zou zeggen. Daan deed of hij ernstig na aan het denken was maar hij wist al dat hij zou gaan zeggen dat het goed was. Net als zijn vader kon hij zijn zus niets weigeren, zeker niet na wat ze had meegemaakt. “ok dan, voor mij is het goed” zei Daan. Charlotte was zo enthousiast dat ze recht in Daan zijn armen sprong “Dank u, dank u, dank u” bleef ze maar roepen in zijn oor “Lotte rustig man, sebiet ben ik doof” zei hij al lachend. Hij was blij dat zijn zus terug kon lachen. “en nu ga ik het aan Roel vertellen” Sara wou haar dochter nog tegen houden maar het was te laat, ze was al vertrokken. Charlotte stormde de kamer van Roel binnen. Roel die nog sliep, schoot wakker. Charlotte kuste hem en zei dan eindelijk “je weet nooit wat ik voor nieuws heb” Roel was nog niet goed wakker en wist totaal niet waarover ze het had “huh?” “mama heeft voorgesteld om een tijdje bij ons te komen wonen, tot je ouders terug zijn of tot je genezen bent” Roel wist niet wat hij hoorde. “meen je dat? Meen je dat echt?” “ja, zelfs Daan heeft het goedgekeurd.” Roel trok Charlotte naar zich toe en kuste haar “ik neem aan dat je akkoord gaat” zei ze lachend “die moeder van u, das er echt één uit de duizend eh!” “jep, net zoals mijn vader en mijn broer en mijn neef en mijn alle, de rest van mijn familie ma mijn moeder, zij is speciaal” Sara stond op de gang en had gehoord wat haar dochter had gezegd over haar. Ze kon haar tranen niet bedwingen en liep snel terug naar Simon. het waren tranen van geluk maar dat wist Simon niet “lieverd, wat scheelt er?” vroeg hij bezorgd “ik heb Charlotte net iets horen vertellen tegen Roel en dat pakte mij enorm” “wat zei ze?” Sara kon het niet herhalen en Simon was al bang dat Charlotte iets grof had gezegd “wat zei ze dan?” “wel, ze zei dat ze een familie uit de duizend had maar dat haar moeder toch net iets specialer was” Simon was toch even gepakt door die woorden. “en wij mogen van geluk spreken dat wij zo een dochter en zoon uit de duizend hebben” zei hij. Charlotte kwam terug de kamer in en nam haar beide ouders in haar armen “dank je mama, dank je papa” zei ze
Deel 27
Het was snel terug tijd om te gaan slapen en weer bleven Sara en Simon bij hun dochter in het ziekenhuis. Charlotte had een vrij rustige nacht. Er over praten had haar goed gedaan en ook het feit dat ze het terug had bijgelegd met Roel. Ze werd ’s morgens goedgezind wakker en als de dokter langs was geweest dan mocht ze naar huis nadat ze met de psychologe had gesproken . Ze was echt blij maar vond het wel spijtig dat ze Roel nog een dagje moest achterlaten. Ze was al helemaal ingepakt toen de dokter binnenkwam. “juffrouw Van Wijck, meneer, mevrouw. Ik ben blij dat je terug kan lachen.” Hij bekeek de wonde in haar nek en keek naar de vele kneuzingen. “dat ziet er goed uit eh. U mag naar huis maar wel nog eventjes rustig aan doen. U hebt nog veel te verwerken.” “daar zullen we zeker op letten dokter. Mijn dochter mag zich nog niet forceren.” Zei Simon. “en Roel? Wanneer mag die naar huis? Moet hij echt blijven tot morgen?” “ik wou net langs hem gaan. Als alles goed is, zie ik niet in waarom hij nog moet blijven maar hij mag absoluut niets doen! Niets lichte, niet te veel rondlopen, vooral platte rust anders zouden er terug bloedingen kunnen ontstaan.” “daar zullen we ook op letten maar ik vrees dat als Roel niet naar huis mag ons Charlotte ook niet veel zal rusten” lachte Sara. “daar vreesde ik ook al voor.” Lachte de dokter. Hij ging langs Roel en Charlotte volgde hem op de voet. Toen ze binnenkwam drukte ze een zoen op zijn lippen. De dokter onderzocht Roel en vond het goed dat hij naar huis ging. Charlotte beloofde plechtig dat ze heel goed voor hem zou zorgen. En dan verliet de dokter zijn kamer. Charlotte nam uitgebreid de tijd om Roel goede morgen te wensen. Ze kuste hem en bleef hem kussen, hij kreeg amper de tijd om naar adem te happen. Na een half uurtje vertrok Charlotte want ze had een afspraak met de psychologe. Sara ging Roel dan ondertussen helpen met inpakken. Sara had een goed gesprek met Roel “Bedankt mevrouw, om mij voorlopig in huis te nemen” “laat die mevrouw maar. Sara, zeg maar Sara en das graag gedaan.” Zei ze lachend. “dat, dat zouden mijn ouders nooit voor mij doen” zei Roel terwijl hij zijn hoofd boog. Sara merkte het en liep naar hem toe. Ze legde haar hand op zijn schouder en zei “ik ben er zeker van dat ze je graag zien” “misschien, vroeger lieten ze mij al altijd aan mijn lot over en nu is het niet anders. In het weekend ga ik zelf niet meer naar huis. Mijn vrienden zijn mijn familie.” Sara had zo medelijden met de jongen. Hij had geen familie waar hij terecht kon en was eigenlijk een beetje eenzaam net zoals zij vroeger. “ik vind het spijtig voor je maar op ons kan je altijd rekenen.” Zei Sara fel. “dank je, ik ga er geen misbruik van maken.” “dat weet ik” zei Sara. “Simon en ik hebben vroeger gelijkaardige problemen gehad. We zijn er sterker dan ooit uitgekomen en nu zoveel jaren later zijn we nog steeds samen” zei ze ligt geëmotioneerd. Ze ging maar verder met inpakken en praten nog wat verder. Als Charlotte en Simon binnenkwamen, zouden ze vertrekken. Een kwartiertje later kwamen ze binnen en vertrokken ze met de auto naar Antwerpen. Charlotte nestelde zich in de armen van Roel en samen vielen ze zo in slaap. Simon en Sara moesten denken aan hen vroeger en bij beide verscheen een glimlach.
Na een klein uurtje kwamen ze aan in Antwerpen. Charlotte en Roel sliepen nog steeds en Sara vond het echt jammer dat ze hen moest wakker maken. Simon bracht de weinige koffers naar binnen en Sara ging de 2 dan toch maar wekken. Een bed zou vast veel comfortabeler liggen. “Charlotte, Roel we zijn er” zei ze. Roel opende het eerst zijn ogen en maakte dan Charlotte wakker. Zijn arm was een beetje lam omdat ze daar de hele tijd had opgelegen. Charlotte verontschuldigde zich uitgebreid maar Roel moest er mee lachen. Sara vroeg waar ze het liefst wouden slapen. In Charlotte haar kamer of de logeerkamer of ieder apart. Roel keek naar Charlotte die snel antwoordde “mijn kamer natuurlijk” ze drukte een kusje op zijn wang en liep dan naar boven. Ze zou Roel even helpen met installeren …
Saraverhaal Kaatje
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Deel 28
Charlotte ging zo gezegd Roel mee installeren maar Sara en Simon wisten wel beter. Nu, ze gunden hun dochter haar privacy, dat was een belangrijk aspect geweest in hun opvoeding, wederzijds vertrouwen en het niet misbruiken van dat vertrouwen. Simon en Sara hadden er goede hoop in dat hun dochter wel verstandig zou zijn.
Charlotte was met Roel op haar kamer, deze keer heel anders dan de vorige. Ze hadden zich gezellig samen op bed gelegd en waren zo een beetje aan het genieten van elkaar. Dit was nieuw voor zowel Charlotte als Roel. Na een tijdje kuste Charlotte Roel voorzichtig. Ze wist niet of hij sliep maar dat zou ze zo snel ontdekken. Roel sliep niet en kuste haar terug. Sinds hij de weddenschap bekend had, kon hij echt genieten van Charlotte. Hij kon eindelijk zichzelf zijn. Charlotte zelf had nog steeds een beetje bang om verder te gaan dan kussen. Na die fiasco van de vorige keer en de aanranding wou ze het nu zeker rustig aandoen. Zo hoopte maar dat Roel dat begreep. Ondertussen werd Roel toch wel opgewonden van Charlotte haar plagend gezoen. Hij ging met zijn hand onder haar bloes. Charlotte vond het geen probleem en liet hem gewoon doen maar toen zijn hand haar BH bereikte, verstijfde ze. Ze kon helemaal niets meer doen. Roel voelde het en trok snel zijn hand terug. Charlotte trok zich een beetje terug en draaide haar hoofd weg van hem. Ze wou niet dat hij haar tranen zag. Roel was onmiddellijk heel bezorgd om haar. Hij verweet zichzelf dat hij niet verder had nagedacht en zich had laten leiden door zijn verstand dat zich nu in zijn broek bevond. Hij legde voorzichtig zijn hand op haar buik “sorry, sorry ik had dat niet mogen doen. Ik had beter moeten nadenken” zei hij fluisterend in haar oor. Charlotte liet haar tranen maar vloeien. Ze was kwaad op haar eigen omdat ze zo had gereageerd maar ze kon er niets aan doen, het was sterker dan haarzelf, hier had de psychologe haar voor gewaarschuwd het zou nog een tijdje kunnen duren en dat wou ze niet! Ze wou zich nu verbonden voelen met Roel maar haar lichaam besloot daar anders over. Charlotte had nog steeds niet gereageerd op wat Roel had gezegd en deze schoot een beetje in paniek. Hij dacht dat ze kwaad was. “echt Sorry. Vanaf nu moet jij aangeven wanneer je verder wilt gaan, echt ik meen het.” Charlotte vond het zo lief van hem. Hij toonde begrip voor haar en dat was wat ze nu nodig had. Ze moest de gebeurtenis nog een plaats geven en haar gevoelens een beetje onder controle krijgen. Ze draaide haar hoofd dan eindelijk terug naar hem en zag de paniek in zijn ogen. Ze drukte een licht kusje op zijn voorhoofd “dank je.” Ze zweeg even en ging dan weer verder “het is niet dat ik niet wil maar … ik kan het gewoon nog niet …” ze snikte nu harder. Roel sloeg zijn armen om haar heen en zo bleef ze even uit huilen in zijn armen. Hij voelde zich zo machteloos, wat kon hij doen dat zij haar beter ging voelen? Na een tijdje werd Charlotte weer helemaal rustig “sorry, ik ben zo’n huilebalk de laatste tijd” zei ze een beetje beschaamd. Ze had al meer gehuild in zijn aanwezigheid dan gelachen. Hij keek diep in haar ogen en zei dan “sshht, u niet schamen. Het is niet gemakkelijk voor u, dat weet ik maar ge moet weten dat ik u altijd zal steunen. Alles volgens u tempo, niets overhaasten.” Ze vond Roel toch zo een schatje! Hij kon haar altijd een goed gevoel geven. Ze bleef nog even liggen in zijn armen en samen besloten ze dan om naar beneden te gaan. Haar ouders zouden zich vast al vragen stellen.
Deel 29
Sara en Simon waren gezellig aan het kokkerellen geslagen toen Charlotte en Roel de keuken binnenkwamen. Sara zag onmiddellijk dat haar dochter gehuild had. “Charlotte, scheelt er iets?” Simon zag nu ook dat ze gehuild had en keek al met een kwade blik naar Roel. “this al opgelost. Ik had het gewoon even moeilijk maar Roel heeft me goed op gevangen” zei ze en Simon keek terug een beetje vriendelijker naar Roel. Hij had toch nog steeds zijn reserves over Roel. Hij wou niet dat zijn dochter nu nog eens gekwetst werd, ze had nu wel al genoeg meegemaakt. Simon en Sara gingen dan maar door met kokkerellen en Charlotte dekte de tafel in de living. Ze verplichte Roel ook om op de zetel te gaan liggen. De dokter had immers gezegd dat vooral platte rust goed was en Charlotte zou zeker de raad van de dokter opvolgen. Roel vond het lastig dat hij niets kon doen. Het was niet zijn gewoonte van lui in de zetel te gaan liggen maar na 3 keer gevraagd te hebben of hij iets kon doen, en 3 keer nee als antwoord te krijgen, was hij dan toch maar in de zetel gaan liggen. Charlotte had hem het machientje van de TV gegeven zodat hij kon zappen als hij wou maar Roel moest vechten om zijn ogen open te houden. Hij was nog steeds vlug vermoeid en even later viel hij dan ook in slaap. Toen Charlotte de tafel gedekt had en het eten klaar was, ging ze eens kijken naar Roel. Hij was ocharm in slaap gevallen en Charlotte wist nu niet of ze hem moest wakker maken of niet. Ze liep naar haar mama en vroeg “Roel is in slaap gevallen, moet ik hem wakker maken of niet?” “laat hem maar slapen, dat zal hem goed doen. Het was vandaag toch een drukke dag.” Sara, Simon en Charlotte gingen dan aan tafel. Ze hadden iets eenvoudig klaargemaakt maar het was overheerlijk! Roel had ondertussen de geluiden gehoord en was wakker geworden. Hij stond op maar voelde zich niet echt goed. Hij was duizelig. Hij liep toch maar door naar de tafel, misschien was het wel van de honger. Hij ging dan maar aan tafel maar had eigenlijk helemaal geen honger. Hij voelde zichzelf een beetje misselijk. Charlotte had onmiddellijk gemerkt dat er iets niet juist was, hij zag zo bleek. “gaat het wel? Je ziet zo bleek” “gewoon een beetje duizelig, niets om je zorgen te maken” maar dat deed Charlotte toch. “als het niet gaat, kun je beter op bed gaan liggen” “das misschien wel een goed idee” zei Roel en stond op en liep naar de kamer. Charlotte volgde hem. Toen hij in bed lag vroeg ze “moet je nog iets hebben? Mama kan heerlijke kippensoep maken” “je moet niet speciaal moeite doen voor mij, het lukt wel” zei hij. “ik ga mama vragen achter de kippensoep. Slaap maar een beetje” Charlotte liep naar beneden en vroeg aan Sara of ze die kippensoep wou maken. Roel had geluk, ze had nog een litertje in de diepvries zitten. Charlotte haalde deze uit en ontdooide de soep. Toen de soep warm was, nam ze nog enkele beschuitjes en liep dan naar boven. Roel sliep nog maar ze kuste hem dan vlug wakker. “kijk, heb soep en beschuitjes voor je. Gaat het al wat beter” door de soep te ruiken ging Roel zijn maag wat knorren, hij had dus duidelijk honger. “ruikt lekker. Gaat al beter, denk dat het door de vermoeidheid kwam” zei hij. Hij was blij dat Charlotte zo goed voor hem zorgde, hij was dat niet gewoon.
Charlotte bleef bij Roel zitten tot haar gsm ging. Ze ging even op de gang staan en was dol enthousiast toen ze Daan zijn naam zag. “broerke!” “zusje, alles een beetje in orde met u?” “ben zo blij dat ik terug thuis ben en dat Roel hier is. Ik weet dat gij der nie voor zijt maar ik zie hem graag” “ik weet het Lotte, dat ge hem graag ziet en ik zal hem een eerlijk kans geven. Die heeft hij nu wel verdiend.” “dank u, dat betekent veel voor mij” “ik weet het…” er viel een stilte, ze waren alle twee aan het nadenken over wat er juist gezegd was. Daan had zijn zus niet altijd even respectvol behandeld en daar had hij nu spijt van. Charlotte was op haar beurt blij dat het eindelijk klikte tussen hen twee, ze hadden vroeger genoeg ruzie gemaakt. “Lotte, ik moet nu doorgaan. Heb met Belle afgesproken” “ok, tot morgen?” “tot morgen” zei Daan en hij vertrok naar Belle. Hij had haar nu al een heel tijdje moeten missen.
Deel 30
Daan had Belle gebeld om te zeggen dat hij een verrassing voor haar had. Ze moest zich opkleden voor een chique feestje maar meer had hij niet gezegd. Ze spraken af om half 7 bij haar.
Wat Belle niet wist was dat Daan exclusieve tickets gekregen had van een rijke kennis en ze dus samen naar een première van een film mochten gaan. Een taxi zou hen naar Oostende brengen en later ook weer terug naar huis. Dit was een flinke hap uit het budget van Daan maar voor Belle had hij alles over. Hij had zo het voorgevoel dat ze wel te vinden was voor zo exclusieve feestjes. Ze zouden als BV’s ontvangen worden. Daan was als zoon van de leiders van een groot modebedrijf dan ook wel een klein beetje een BV. Het was niet de eerste keer dat hij naar zo een feestjes ging maar deze keer was het anders. Anders omdat hij nu met Belle ging.
Maarten zat rustig op kot wat in een boek te lezen toen er iemand hard op zijn deur klopte. Toen hij niet onmiddellijk opstond werd er nog eens geklopt ‘Jaja ik kom al’ riep hij naar de persoon aan de andere kant van de deur. Hij schrok toen hij zag wie het was. ‘Katerina, wat doe jij hier’. Ze liep naar Maarten, sloeg haar armen rond hem en begon te huilen. Maarten wist niet echt wat doen en troostte haar. Dan uiteindelijk was ze rustig genoeg om haar verhaal te doen.
Daan kwam een beetje zenuwachtig in zijn smoking aan bij Belle. Hij klopte op haar deur en daar stond Belle in een mooie zwarte cocktail dress met als afwerken rode schoentjes en een rode handtas. Daan kuste Belle en fluisterde in haar oor ‘Je ziet eruit om op te eten!’ Ze ging er zelf een beetje van blozen. Hij begeleide haar naar de taxi en toen wist ze het helemaal niet meer. ‘waar gaan we naar toe?’ vroeg ze nieuwsgierig. Toen Daan niets zei probeerde ze zo schattig mogelijk te kijken ‘Alleeee, ik ben zo nieuwsgierig. Kan je niets verklappen? Pleasseee’ maar haar zagen haalden niets uit. Daan lostte niets ‘Nog even wachten jij’ Daan lachten een beetje met haar nieuwsgierigheid en dacht in zichzelf wacht maar je zal als en prinses ontvangen worden!
Charlotte ging zo gezegd Roel mee installeren maar Sara en Simon wisten wel beter. Nu, ze gunden hun dochter haar privacy, dat was een belangrijk aspect geweest in hun opvoeding, wederzijds vertrouwen en het niet misbruiken van dat vertrouwen. Simon en Sara hadden er goede hoop in dat hun dochter wel verstandig zou zijn.
Charlotte was met Roel op haar kamer, deze keer heel anders dan de vorige. Ze hadden zich gezellig samen op bed gelegd en waren zo een beetje aan het genieten van elkaar. Dit was nieuw voor zowel Charlotte als Roel. Na een tijdje kuste Charlotte Roel voorzichtig. Ze wist niet of hij sliep maar dat zou ze zo snel ontdekken. Roel sliep niet en kuste haar terug. Sinds hij de weddenschap bekend had, kon hij echt genieten van Charlotte. Hij kon eindelijk zichzelf zijn. Charlotte zelf had nog steeds een beetje bang om verder te gaan dan kussen. Na die fiasco van de vorige keer en de aanranding wou ze het nu zeker rustig aandoen. Zo hoopte maar dat Roel dat begreep. Ondertussen werd Roel toch wel opgewonden van Charlotte haar plagend gezoen. Hij ging met zijn hand onder haar bloes. Charlotte vond het geen probleem en liet hem gewoon doen maar toen zijn hand haar BH bereikte, verstijfde ze. Ze kon helemaal niets meer doen. Roel voelde het en trok snel zijn hand terug. Charlotte trok zich een beetje terug en draaide haar hoofd weg van hem. Ze wou niet dat hij haar tranen zag. Roel was onmiddellijk heel bezorgd om haar. Hij verweet zichzelf dat hij niet verder had nagedacht en zich had laten leiden door zijn verstand dat zich nu in zijn broek bevond. Hij legde voorzichtig zijn hand op haar buik “sorry, sorry ik had dat niet mogen doen. Ik had beter moeten nadenken” zei hij fluisterend in haar oor. Charlotte liet haar tranen maar vloeien. Ze was kwaad op haar eigen omdat ze zo had gereageerd maar ze kon er niets aan doen, het was sterker dan haarzelf, hier had de psychologe haar voor gewaarschuwd het zou nog een tijdje kunnen duren en dat wou ze niet! Ze wou zich nu verbonden voelen met Roel maar haar lichaam besloot daar anders over. Charlotte had nog steeds niet gereageerd op wat Roel had gezegd en deze schoot een beetje in paniek. Hij dacht dat ze kwaad was. “echt Sorry. Vanaf nu moet jij aangeven wanneer je verder wilt gaan, echt ik meen het.” Charlotte vond het zo lief van hem. Hij toonde begrip voor haar en dat was wat ze nu nodig had. Ze moest de gebeurtenis nog een plaats geven en haar gevoelens een beetje onder controle krijgen. Ze draaide haar hoofd dan eindelijk terug naar hem en zag de paniek in zijn ogen. Ze drukte een licht kusje op zijn voorhoofd “dank je.” Ze zweeg even en ging dan weer verder “het is niet dat ik niet wil maar … ik kan het gewoon nog niet …” ze snikte nu harder. Roel sloeg zijn armen om haar heen en zo bleef ze even uit huilen in zijn armen. Hij voelde zich zo machteloos, wat kon hij doen dat zij haar beter ging voelen? Na een tijdje werd Charlotte weer helemaal rustig “sorry, ik ben zo’n huilebalk de laatste tijd” zei ze een beetje beschaamd. Ze had al meer gehuild in zijn aanwezigheid dan gelachen. Hij keek diep in haar ogen en zei dan “sshht, u niet schamen. Het is niet gemakkelijk voor u, dat weet ik maar ge moet weten dat ik u altijd zal steunen. Alles volgens u tempo, niets overhaasten.” Ze vond Roel toch zo een schatje! Hij kon haar altijd een goed gevoel geven. Ze bleef nog even liggen in zijn armen en samen besloten ze dan om naar beneden te gaan. Haar ouders zouden zich vast al vragen stellen.
Deel 29
Sara en Simon waren gezellig aan het kokkerellen geslagen toen Charlotte en Roel de keuken binnenkwamen. Sara zag onmiddellijk dat haar dochter gehuild had. “Charlotte, scheelt er iets?” Simon zag nu ook dat ze gehuild had en keek al met een kwade blik naar Roel. “this al opgelost. Ik had het gewoon even moeilijk maar Roel heeft me goed op gevangen” zei ze en Simon keek terug een beetje vriendelijker naar Roel. Hij had toch nog steeds zijn reserves over Roel. Hij wou niet dat zijn dochter nu nog eens gekwetst werd, ze had nu wel al genoeg meegemaakt. Simon en Sara gingen dan maar door met kokkerellen en Charlotte dekte de tafel in de living. Ze verplichte Roel ook om op de zetel te gaan liggen. De dokter had immers gezegd dat vooral platte rust goed was en Charlotte zou zeker de raad van de dokter opvolgen. Roel vond het lastig dat hij niets kon doen. Het was niet zijn gewoonte van lui in de zetel te gaan liggen maar na 3 keer gevraagd te hebben of hij iets kon doen, en 3 keer nee als antwoord te krijgen, was hij dan toch maar in de zetel gaan liggen. Charlotte had hem het machientje van de TV gegeven zodat hij kon zappen als hij wou maar Roel moest vechten om zijn ogen open te houden. Hij was nog steeds vlug vermoeid en even later viel hij dan ook in slaap. Toen Charlotte de tafel gedekt had en het eten klaar was, ging ze eens kijken naar Roel. Hij was ocharm in slaap gevallen en Charlotte wist nu niet of ze hem moest wakker maken of niet. Ze liep naar haar mama en vroeg “Roel is in slaap gevallen, moet ik hem wakker maken of niet?” “laat hem maar slapen, dat zal hem goed doen. Het was vandaag toch een drukke dag.” Sara, Simon en Charlotte gingen dan aan tafel. Ze hadden iets eenvoudig klaargemaakt maar het was overheerlijk! Roel had ondertussen de geluiden gehoord en was wakker geworden. Hij stond op maar voelde zich niet echt goed. Hij was duizelig. Hij liep toch maar door naar de tafel, misschien was het wel van de honger. Hij ging dan maar aan tafel maar had eigenlijk helemaal geen honger. Hij voelde zichzelf een beetje misselijk. Charlotte had onmiddellijk gemerkt dat er iets niet juist was, hij zag zo bleek. “gaat het wel? Je ziet zo bleek” “gewoon een beetje duizelig, niets om je zorgen te maken” maar dat deed Charlotte toch. “als het niet gaat, kun je beter op bed gaan liggen” “das misschien wel een goed idee” zei Roel en stond op en liep naar de kamer. Charlotte volgde hem. Toen hij in bed lag vroeg ze “moet je nog iets hebben? Mama kan heerlijke kippensoep maken” “je moet niet speciaal moeite doen voor mij, het lukt wel” zei hij. “ik ga mama vragen achter de kippensoep. Slaap maar een beetje” Charlotte liep naar beneden en vroeg aan Sara of ze die kippensoep wou maken. Roel had geluk, ze had nog een litertje in de diepvries zitten. Charlotte haalde deze uit en ontdooide de soep. Toen de soep warm was, nam ze nog enkele beschuitjes en liep dan naar boven. Roel sliep nog maar ze kuste hem dan vlug wakker. “kijk, heb soep en beschuitjes voor je. Gaat het al wat beter” door de soep te ruiken ging Roel zijn maag wat knorren, hij had dus duidelijk honger. “ruikt lekker. Gaat al beter, denk dat het door de vermoeidheid kwam” zei hij. Hij was blij dat Charlotte zo goed voor hem zorgde, hij was dat niet gewoon.
Charlotte bleef bij Roel zitten tot haar gsm ging. Ze ging even op de gang staan en was dol enthousiast toen ze Daan zijn naam zag. “broerke!” “zusje, alles een beetje in orde met u?” “ben zo blij dat ik terug thuis ben en dat Roel hier is. Ik weet dat gij der nie voor zijt maar ik zie hem graag” “ik weet het Lotte, dat ge hem graag ziet en ik zal hem een eerlijk kans geven. Die heeft hij nu wel verdiend.” “dank u, dat betekent veel voor mij” “ik weet het…” er viel een stilte, ze waren alle twee aan het nadenken over wat er juist gezegd was. Daan had zijn zus niet altijd even respectvol behandeld en daar had hij nu spijt van. Charlotte was op haar beurt blij dat het eindelijk klikte tussen hen twee, ze hadden vroeger genoeg ruzie gemaakt. “Lotte, ik moet nu doorgaan. Heb met Belle afgesproken” “ok, tot morgen?” “tot morgen” zei Daan en hij vertrok naar Belle. Hij had haar nu al een heel tijdje moeten missen.
Deel 30
Daan had Belle gebeld om te zeggen dat hij een verrassing voor haar had. Ze moest zich opkleden voor een chique feestje maar meer had hij niet gezegd. Ze spraken af om half 7 bij haar.
Wat Belle niet wist was dat Daan exclusieve tickets gekregen had van een rijke kennis en ze dus samen naar een première van een film mochten gaan. Een taxi zou hen naar Oostende brengen en later ook weer terug naar huis. Dit was een flinke hap uit het budget van Daan maar voor Belle had hij alles over. Hij had zo het voorgevoel dat ze wel te vinden was voor zo exclusieve feestjes. Ze zouden als BV’s ontvangen worden. Daan was als zoon van de leiders van een groot modebedrijf dan ook wel een klein beetje een BV. Het was niet de eerste keer dat hij naar zo een feestjes ging maar deze keer was het anders. Anders omdat hij nu met Belle ging.
Maarten zat rustig op kot wat in een boek te lezen toen er iemand hard op zijn deur klopte. Toen hij niet onmiddellijk opstond werd er nog eens geklopt ‘Jaja ik kom al’ riep hij naar de persoon aan de andere kant van de deur. Hij schrok toen hij zag wie het was. ‘Katerina, wat doe jij hier’. Ze liep naar Maarten, sloeg haar armen rond hem en begon te huilen. Maarten wist niet echt wat doen en troostte haar. Dan uiteindelijk was ze rustig genoeg om haar verhaal te doen.
Daan kwam een beetje zenuwachtig in zijn smoking aan bij Belle. Hij klopte op haar deur en daar stond Belle in een mooie zwarte cocktail dress met als afwerken rode schoentjes en een rode handtas. Daan kuste Belle en fluisterde in haar oor ‘Je ziet eruit om op te eten!’ Ze ging er zelf een beetje van blozen. Hij begeleide haar naar de taxi en toen wist ze het helemaal niet meer. ‘waar gaan we naar toe?’ vroeg ze nieuwsgierig. Toen Daan niets zei probeerde ze zo schattig mogelijk te kijken ‘Alleeee, ik ben zo nieuwsgierig. Kan je niets verklappen? Pleasseee’ maar haar zagen haalden niets uit. Daan lostte niets ‘Nog even wachten jij’ Daan lachten een beetje met haar nieuwsgierigheid en dacht in zichzelf wacht maar je zal als en prinses ontvangen worden!
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Deel 31
Daan en Belle kwamen ondertussen aan in Oostende. Het was er druk, heel druk. De taxi reed nog wat verder en stopte dan voor de rode loper. Belle wist niet waar ze had. Een man in smoking deed de deur voor haar open. Het was precies of ze in Hollywood was. Ze stapte uit en overal zag ze fotograven en flitsen. Ze liep verder met Daan aan haar arm over de rode loper. Ze straalde en Daan zag het. Ze liepen door en het werd wat rustiger. “voila se, das nu Hollywood in Vlaanderen. Dit is een première van een film met hoge verwachtingen” Belle sprong hem in de armen en kuste hem. “fantastisch!” zei ze enthousiast. “en das nog niet alles. Ik heb vip kaarten. Na de première is er nog een feestje.” Belle was echt super blij. Dit was echt iets voor haar
Katerina begon haar verhaal tegen Maarten te doen. “Ik en Louise hadden weer eens een discussie over het feit dat ik meer mag dan zij toen ze zo oud was als mij. Het liep een beetje uit de hand en ik begon te roepen tegen haar. Mama had alles gehoord en gaf Louise gelijk. Ik mag nu nog maar één keer per maand weggaan en toen ik zei dat dat niet eerlijk was, dat Louise altijd haar lievelingske was geweest toen werd ze razend en nu heb ik dus 3 maanden huisarrest en ik mag niet meer naar de dramalessen tot mijn schoolresultaten beter zijn” ze huilde, nu niet meer van woede maar van onmacht. Maarten nam haar in zijn armen. Hij kon er niet tegen als meisjes huilde, zeker niet zo een lief meisje als Katerina. Ze was speciaal maar dat stoorde hem niet, spijtig dat ze zo jong was anders had het misschien meer kunnen worden. “ma, zonder die dramalessen kan ik niet, das mijn leven!” zei ze een beetje dramatisch. Maarten voelde aan dat die lessen voor haar wel heel belangrijk waren “daar kan ik eindelijk mezelf zijn en ben ik niet de freak of de rebel van de familie daar ben ik gewoon Katerina die talent heeft” Maarten troostte haar nog even en zei dan “je moet met je ouders praten. Gaan lopen voor je problemen lost niets op, dat maakt alles alleen maar erger en moeilijker. Zal ik je moeder bellen en zeggen dat je bij mij bent?” Katerina dacht na maar toen ze haar GSM al voor de 10 keer voelde trillen zei ze “ok, maar ik wil niet aan telefoon komen en ze moet mij niet komen halen want ik ga niet mee” “ok. Ik zal de boodschap overbrengen” hij nam zijn gsm en belde Helena. Helena nam onmiddellijk op. “Maarten? Zeg alstublieft dat Katerina bij u is.” “ze is hier maar ze wil vandaag niet meer naar huis. Morgen zal ik ze naar huis brengen en vannacht kan ze in het bed van Daan slapen, die is toch bij Belle.” “geef ze eens aan telefoon” “ze wil niet. ik zal goed voor haar zorgen, vertrouw mij nu maar. Helena, ik moet afleggen, tot morgen” Maarten legde de telefoon neer voor Helena nog iets kon zeggen. Katerina had het gesprek gevolgd en was blij dat hij zich aan de afspraak gehouden had. “voila, die is nu toch een beetje gerustgesteld.” “merci, echt waar” “das niets, maar ge moet nu niet altijd aan de deur staan eh” zei hij lachend “kom, maak het u gemakkelijk. Doe alsof ge thuis zijt” Katerina zette zich neer op het bed. Maarten ging iets halen om te drinken “Ge hebt toch gegeten?” “eerlijk? Nog niet. ik ben al weg van half 3” “waar hebt ge zin in?” “hmm, ge laat mij kiezen” “ja, ik moet ook nog eten. Ge hebt geluk da ge mij nog thuis treft” “euhm, kebab, daar heb ik echt goesting in” “kebab zal het dan worden. Doe u jas aan en dan zijn we weg” Maarten vertrok met Katerina naar de kebabzaak.
Deel 32
De romantische film liep ten einde en Belle moest zelfs een traantje wegpinken. Daan wist natuurlijk dat het een romantische film was en had ook daarom deze avond uitgekozen. Dit was ook zijn eerste filmpremière maar hij vond het wel leuk. En zo had ook ineens de pers kennisgemaakt met zijn nieuwe vriendin. Hij wist dat ze morgen waarschijnlijk in de krant zouden staan. De zoon van de directeurs van présence was altijd graag gezien door de pers, daar had hij al leren meeleven. Nu niet of hij werd achtervolgd maar als hij op belangrijke feestjes verscheen, stond hij de dag daarna toch altijd in de krant. Als het dan een fatsoenlijke foto was, vond hij het niet erg maar één keer stond er eens een foto in de krant waar hij niet al te nuchter, om niet te zeggen zat, nogal close met een meisje aan het dansen was. Zijn moeder was razend op hem geweest en sindsdien let hij wel op maar nu met Belle zouden er zo geen toestanden gebeuren. Vandaag wou hij gewoon dat zij in de schijnwerpers stond en dat lukte hem aardig. Na de film vertrokken ze naar het feestje waar een groot buffet vol lekkers stond. De champagne vloeide er rijkelijk en ook zij dronken een glaasje. Ze maakte kennis met enkele acteurs en actrices. Belle voelde zich echt goed tussen het iets wat specialer volk. De wereldje lag haar wel.
In tegenstelling tot wat Daan en Belle te eten hadden, zaten Maarten en Katerina in de kebabzaak. Maarten deed zijn best om Katerina een beetje vrolijker te maken maar hij zag dat het meisje problemen had en hij zag ook dat ze hem niet alles verteld had. Er was nog iets maar wat wist hij niet.
Katerina deed haar best om vrolijk te lijken maar het lukte haar niet. Ze had ook zoveel zelf gecreëerde problemen en hier kon ze Maarten toch niet bij opzadelen. Ze kon het zelfs niet aan haar ouders vertellen, laat staan aan de jongen waar ze iets voor voelde.
Toen ze terug aankwamen bij het kot van Maarten en Katerina nog steeds niet veel zei, was Maarten het beu. Ze moest nu maar eens eindelijk gaan vertellen wat haar dwarszat, anders kon hij haar toch niet helpen. Ze gingen naar binnen en Maarten sloot de deur. Katerina liet zich op bed vallen “wat scheelt er nu eigenlijk?” vroeg Maarten nogal rechtuit. Hij wou niet langer rond de pot draaien. “komaan, ge kunt het mij echt wel vertellen. Ik ga het niet voort vertellen” Katerina wist dat hij dat meende maar het was zo moeilijk om het te vertellen. Wat zou hij wel niet over haar denken? Na even twijfelen, begon ze dan toch maar te vertellen “Dave heeft mij 2 weken geleden gedumpt nadat we voor de eerste keer …” Maarten was toch wel even geschrokken van haar plotse openheid. Hij wist niet zeker of hij wel de juiste persoon was waar ze het tegen kon vertellen. Katerina zag zijn reactie. “ik wist dat ik het niet aan u moest vertellen” zei ze met tranen in de ogen. “jawel, ik luister. Vertel maar verder” zei hij op een rustige toon. Het meisje was ocharm helemaal over haar toeren. “en nu … ooh! Ik ben zo stom geweest!” Maarten voelde onmiddellijk in welke richting het gesprek ging “Katerina, zijt ge zwanger? Of ziek” ze schrok toch even toen ze het Maarten het hoorde vragen “ik weet het niet, ik weet het echt niet. Het ging zo snel, ik heb toen daar helemaal niet aangedacht maar nu, ik heb schrik, echt schrik” nu huilde ze wel en Maarten kon haar alleen maar troosten. Maarten wist niet of hij het wel mocht vragen maar deed het toch maar “Ben je overtijd?” Katerina keek hem aan en hij zag de angst in haar ogen “3 dagen” “en een test? Of ben je al naar de dokter geweest?” “ik durf niet” “je moet. Anders weet je het nooit zeker.” “ik durf echt niet” “ik zal een test gaan halen voor je, bij de apotheker van wacht en morgen voor ik je naar huis breng, dan gaan we eerst langs de dokter.” Dat van die test wou ze nog wel maar naar de dokter gaan “ik durf niet naar de dokter gaan. wat gaat die wel van mij denken?” “hier blijven zitten en bang zijn is voor niks goed. Ik ga nu die test halen en dan weet je binnen het halfuur het resultaat en morgen naar de dokter.” Maarten vertrok en Katerina bleef achter. Ze wist dat hij gelijk had, ze moest die test doen en ze moest naar de dokter maar toch bleef ze bang. Gelukkig was Maarten er om haar te steunen. Zij wist het zeker, Maarten was de jongen voor haar maar alleen was hij daar nog niet zo overtuigd van. Voor hem bleef zij de puber, het nichtje van Daan en voor haar, voor haar was hij de ideale jongen …
Deel 33
Maarten was vlug naar de apotheek geweest. Hij hoopte echt dat de test negatief was. Katerina was nog veel te jong voor een kindje. Dat meisje had nog heel haar leven voor haar en nu kon zo een klein baby’tje haar het veel moeilijker maken als ze het al wou houden. Eigenlijk vond hij de gedachte van zo’n klein wezentje nog wel iets hebben. Hij had baby’tjes altijd al schattig gevonden maar eigenlijk moest hij daar nu nog niet aan denken, als de test positief zou zijn, dan was het Dave zijn verantwoordelijkheid, niet de zijne. Hij was snel al terug thuis en toen hij de deur opendeed, zag hij Katerina zenuwachtig ijsberen in de kamer. Ze schrok zelfs toen ze hem zag. Maarten gaf de test aan haar “ik weet niet hoe ik dit moet doen” “de mevrouw heeft gezegd dat de bijsluiter het vanzelf uitwijst” Katerina liep naar het WC. Nu ging ze het eindelijk weten. Ze las de bijsluiter en voerde dan de test uit. Nadien liep ze terug naar Maarten die ook zenuwachtig was, al zou het kind dan niet van hem zijn. “en?” “moet nog 2 minuten wachten, staat hier.” Ze zaten allebei zenuwachtig langs elkaar op het bed, vurig hopen dat de test negatief zou zijn. “als de test positief is en Dave wilt er niets mee te maken hebben, dan wil ik wel zeggen dat het kind van mij is.” “Das lief” zei ze. Katerina zag al haar toekomstplannen al in het water vallen. Ze zag zichzelf al met ne kleine op de schoot die constant aan het huilen was en dat ze die maar niet getroost kreeg, haar ouders die haar aan de deur zouden zetten. Ze werd uit haar gedachten gehaald door Maarten “De 2 minuten zijn om” Katerina keek met een bang hartje naar de test. Tranen sprongen spontaan in haar ogen. Maarten keek haar aan. Was het nu positief of negatief? “wat is het nu?” vroeg hij ongeduldig “de test is …” “de test is wat?” “ … negatief” Maarten knuffelde haar bijna plat. Zelf hij kreeg tranen in de ogen. Gelukkig was die test negatief. Katerina bleef maar huilen. De angst en de onzekerheid kwam er nu allemaal in één keer uit. Zo bleven ze een tijdje zitten. Katerina fluisterde tegen Maarten “bedankt, zonder u had ik dat nooit gedurfd” “graag gedaan. Op mij kunt ge altijd rekenen” Maarten maakte zich los uit de omhelzing. Katerina zocht zijn ogen, ze vond dat hij zo mooie ogen had. Hij keek in haar ogen. Er was iets tussen hen, dat voelde ze beide. Het was precies of ze naar elkaar toe gezogen werden. Maarten bracht zijn lippen tot tegen de hare en hij kuste haar heel voorzichtig. Katerina volgde haar gevoel en ging mee in die kus. Het was zo een zalig gevoel, zij en Maarten …
Belle en Daan hadden ondertussen de tijd van hun leven. Het feestje was nu echt goed van start gegaan en iedereen kwam al een beetje losser. Ze dansten, lachten, praatten … . Het was lang geleden dat ze zich nog zo geamuseerd hadden. Ze genoten van elkaar en ze waren nog niet van plan om onmiddellijk naar huis te gaan. Morgen hadden ze geen les en dus konden ze vandaag optimaal profiteren van het feestje en natuurlijk ook van elkaar.
Maarten en Katerina verloren zichzelf in een heerlijk lange kus. Het was Maarten die het magische moment verbrak. “Het spijt me … ik had … niet mogen …” stotterde hij. Zijn verstand zei dat het niet juist was maar zijn hart gaf aan dat hij er helemaal voor zou moeten gaan. Katerina bloosde een beetje. Ze had zo genoten van die kus, daar had ze nood aan en nu zei hij dat het hem speet! “ik heb geen spijt.” ‘ik ook niet maar ge weet dat we hier niet kunnen mee verder gaan!” “Waarom niet?” “ge zijt 15” “bijna 16. En wat dan nog?” Katerina was veel meer volwassen dan andere meisjes van haar leeftijd. “u ouders gaan dat nooit goed vinden. Mijn ouders gaan dat nooit goedvinden. We zijn praktische familie van elkaar!” “De pot op met onze ouders! Ik weet wat ik voor u voel. Ik voel dit al langer, ik kan nee, ik wil dit niet meer langer onderdrukken!” Ze liep naar hem toe en Maarten kon niet langer meer nee zeggen. Hij wist dat dit misschien wel goed zat. Hij sloeg zijn armen rond haar en zei “samen kunnen we er proberen iets van te maken. Ik zie u graag” zei hij plotseling. Katerina kuste hem, ze zouden vannacht nog heel veel te bespreken hebben …
Daan en Belle kwamen ondertussen aan in Oostende. Het was er druk, heel druk. De taxi reed nog wat verder en stopte dan voor de rode loper. Belle wist niet waar ze had. Een man in smoking deed de deur voor haar open. Het was precies of ze in Hollywood was. Ze stapte uit en overal zag ze fotograven en flitsen. Ze liep verder met Daan aan haar arm over de rode loper. Ze straalde en Daan zag het. Ze liepen door en het werd wat rustiger. “voila se, das nu Hollywood in Vlaanderen. Dit is een première van een film met hoge verwachtingen” Belle sprong hem in de armen en kuste hem. “fantastisch!” zei ze enthousiast. “en das nog niet alles. Ik heb vip kaarten. Na de première is er nog een feestje.” Belle was echt super blij. Dit was echt iets voor haar
Katerina begon haar verhaal tegen Maarten te doen. “Ik en Louise hadden weer eens een discussie over het feit dat ik meer mag dan zij toen ze zo oud was als mij. Het liep een beetje uit de hand en ik begon te roepen tegen haar. Mama had alles gehoord en gaf Louise gelijk. Ik mag nu nog maar één keer per maand weggaan en toen ik zei dat dat niet eerlijk was, dat Louise altijd haar lievelingske was geweest toen werd ze razend en nu heb ik dus 3 maanden huisarrest en ik mag niet meer naar de dramalessen tot mijn schoolresultaten beter zijn” ze huilde, nu niet meer van woede maar van onmacht. Maarten nam haar in zijn armen. Hij kon er niet tegen als meisjes huilde, zeker niet zo een lief meisje als Katerina. Ze was speciaal maar dat stoorde hem niet, spijtig dat ze zo jong was anders had het misschien meer kunnen worden. “ma, zonder die dramalessen kan ik niet, das mijn leven!” zei ze een beetje dramatisch. Maarten voelde aan dat die lessen voor haar wel heel belangrijk waren “daar kan ik eindelijk mezelf zijn en ben ik niet de freak of de rebel van de familie daar ben ik gewoon Katerina die talent heeft” Maarten troostte haar nog even en zei dan “je moet met je ouders praten. Gaan lopen voor je problemen lost niets op, dat maakt alles alleen maar erger en moeilijker. Zal ik je moeder bellen en zeggen dat je bij mij bent?” Katerina dacht na maar toen ze haar GSM al voor de 10 keer voelde trillen zei ze “ok, maar ik wil niet aan telefoon komen en ze moet mij niet komen halen want ik ga niet mee” “ok. Ik zal de boodschap overbrengen” hij nam zijn gsm en belde Helena. Helena nam onmiddellijk op. “Maarten? Zeg alstublieft dat Katerina bij u is.” “ze is hier maar ze wil vandaag niet meer naar huis. Morgen zal ik ze naar huis brengen en vannacht kan ze in het bed van Daan slapen, die is toch bij Belle.” “geef ze eens aan telefoon” “ze wil niet. ik zal goed voor haar zorgen, vertrouw mij nu maar. Helena, ik moet afleggen, tot morgen” Maarten legde de telefoon neer voor Helena nog iets kon zeggen. Katerina had het gesprek gevolgd en was blij dat hij zich aan de afspraak gehouden had. “voila, die is nu toch een beetje gerustgesteld.” “merci, echt waar” “das niets, maar ge moet nu niet altijd aan de deur staan eh” zei hij lachend “kom, maak het u gemakkelijk. Doe alsof ge thuis zijt” Katerina zette zich neer op het bed. Maarten ging iets halen om te drinken “Ge hebt toch gegeten?” “eerlijk? Nog niet. ik ben al weg van half 3” “waar hebt ge zin in?” “hmm, ge laat mij kiezen” “ja, ik moet ook nog eten. Ge hebt geluk da ge mij nog thuis treft” “euhm, kebab, daar heb ik echt goesting in” “kebab zal het dan worden. Doe u jas aan en dan zijn we weg” Maarten vertrok met Katerina naar de kebabzaak.
Deel 32
De romantische film liep ten einde en Belle moest zelfs een traantje wegpinken. Daan wist natuurlijk dat het een romantische film was en had ook daarom deze avond uitgekozen. Dit was ook zijn eerste filmpremière maar hij vond het wel leuk. En zo had ook ineens de pers kennisgemaakt met zijn nieuwe vriendin. Hij wist dat ze morgen waarschijnlijk in de krant zouden staan. De zoon van de directeurs van présence was altijd graag gezien door de pers, daar had hij al leren meeleven. Nu niet of hij werd achtervolgd maar als hij op belangrijke feestjes verscheen, stond hij de dag daarna toch altijd in de krant. Als het dan een fatsoenlijke foto was, vond hij het niet erg maar één keer stond er eens een foto in de krant waar hij niet al te nuchter, om niet te zeggen zat, nogal close met een meisje aan het dansen was. Zijn moeder was razend op hem geweest en sindsdien let hij wel op maar nu met Belle zouden er zo geen toestanden gebeuren. Vandaag wou hij gewoon dat zij in de schijnwerpers stond en dat lukte hem aardig. Na de film vertrokken ze naar het feestje waar een groot buffet vol lekkers stond. De champagne vloeide er rijkelijk en ook zij dronken een glaasje. Ze maakte kennis met enkele acteurs en actrices. Belle voelde zich echt goed tussen het iets wat specialer volk. De wereldje lag haar wel.
In tegenstelling tot wat Daan en Belle te eten hadden, zaten Maarten en Katerina in de kebabzaak. Maarten deed zijn best om Katerina een beetje vrolijker te maken maar hij zag dat het meisje problemen had en hij zag ook dat ze hem niet alles verteld had. Er was nog iets maar wat wist hij niet.
Katerina deed haar best om vrolijk te lijken maar het lukte haar niet. Ze had ook zoveel zelf gecreëerde problemen en hier kon ze Maarten toch niet bij opzadelen. Ze kon het zelfs niet aan haar ouders vertellen, laat staan aan de jongen waar ze iets voor voelde.
Toen ze terug aankwamen bij het kot van Maarten en Katerina nog steeds niet veel zei, was Maarten het beu. Ze moest nu maar eens eindelijk gaan vertellen wat haar dwarszat, anders kon hij haar toch niet helpen. Ze gingen naar binnen en Maarten sloot de deur. Katerina liet zich op bed vallen “wat scheelt er nu eigenlijk?” vroeg Maarten nogal rechtuit. Hij wou niet langer rond de pot draaien. “komaan, ge kunt het mij echt wel vertellen. Ik ga het niet voort vertellen” Katerina wist dat hij dat meende maar het was zo moeilijk om het te vertellen. Wat zou hij wel niet over haar denken? Na even twijfelen, begon ze dan toch maar te vertellen “Dave heeft mij 2 weken geleden gedumpt nadat we voor de eerste keer …” Maarten was toch wel even geschrokken van haar plotse openheid. Hij wist niet zeker of hij wel de juiste persoon was waar ze het tegen kon vertellen. Katerina zag zijn reactie. “ik wist dat ik het niet aan u moest vertellen” zei ze met tranen in de ogen. “jawel, ik luister. Vertel maar verder” zei hij op een rustige toon. Het meisje was ocharm helemaal over haar toeren. “en nu … ooh! Ik ben zo stom geweest!” Maarten voelde onmiddellijk in welke richting het gesprek ging “Katerina, zijt ge zwanger? Of ziek” ze schrok toch even toen ze het Maarten het hoorde vragen “ik weet het niet, ik weet het echt niet. Het ging zo snel, ik heb toen daar helemaal niet aangedacht maar nu, ik heb schrik, echt schrik” nu huilde ze wel en Maarten kon haar alleen maar troosten. Maarten wist niet of hij het wel mocht vragen maar deed het toch maar “Ben je overtijd?” Katerina keek hem aan en hij zag de angst in haar ogen “3 dagen” “en een test? Of ben je al naar de dokter geweest?” “ik durf niet” “je moet. Anders weet je het nooit zeker.” “ik durf echt niet” “ik zal een test gaan halen voor je, bij de apotheker van wacht en morgen voor ik je naar huis breng, dan gaan we eerst langs de dokter.” Dat van die test wou ze nog wel maar naar de dokter gaan “ik durf niet naar de dokter gaan. wat gaat die wel van mij denken?” “hier blijven zitten en bang zijn is voor niks goed. Ik ga nu die test halen en dan weet je binnen het halfuur het resultaat en morgen naar de dokter.” Maarten vertrok en Katerina bleef achter. Ze wist dat hij gelijk had, ze moest die test doen en ze moest naar de dokter maar toch bleef ze bang. Gelukkig was Maarten er om haar te steunen. Zij wist het zeker, Maarten was de jongen voor haar maar alleen was hij daar nog niet zo overtuigd van. Voor hem bleef zij de puber, het nichtje van Daan en voor haar, voor haar was hij de ideale jongen …
Deel 33
Maarten was vlug naar de apotheek geweest. Hij hoopte echt dat de test negatief was. Katerina was nog veel te jong voor een kindje. Dat meisje had nog heel haar leven voor haar en nu kon zo een klein baby’tje haar het veel moeilijker maken als ze het al wou houden. Eigenlijk vond hij de gedachte van zo’n klein wezentje nog wel iets hebben. Hij had baby’tjes altijd al schattig gevonden maar eigenlijk moest hij daar nu nog niet aan denken, als de test positief zou zijn, dan was het Dave zijn verantwoordelijkheid, niet de zijne. Hij was snel al terug thuis en toen hij de deur opendeed, zag hij Katerina zenuwachtig ijsberen in de kamer. Ze schrok zelfs toen ze hem zag. Maarten gaf de test aan haar “ik weet niet hoe ik dit moet doen” “de mevrouw heeft gezegd dat de bijsluiter het vanzelf uitwijst” Katerina liep naar het WC. Nu ging ze het eindelijk weten. Ze las de bijsluiter en voerde dan de test uit. Nadien liep ze terug naar Maarten die ook zenuwachtig was, al zou het kind dan niet van hem zijn. “en?” “moet nog 2 minuten wachten, staat hier.” Ze zaten allebei zenuwachtig langs elkaar op het bed, vurig hopen dat de test negatief zou zijn. “als de test positief is en Dave wilt er niets mee te maken hebben, dan wil ik wel zeggen dat het kind van mij is.” “Das lief” zei ze. Katerina zag al haar toekomstplannen al in het water vallen. Ze zag zichzelf al met ne kleine op de schoot die constant aan het huilen was en dat ze die maar niet getroost kreeg, haar ouders die haar aan de deur zouden zetten. Ze werd uit haar gedachten gehaald door Maarten “De 2 minuten zijn om” Katerina keek met een bang hartje naar de test. Tranen sprongen spontaan in haar ogen. Maarten keek haar aan. Was het nu positief of negatief? “wat is het nu?” vroeg hij ongeduldig “de test is …” “de test is wat?” “ … negatief” Maarten knuffelde haar bijna plat. Zelf hij kreeg tranen in de ogen. Gelukkig was die test negatief. Katerina bleef maar huilen. De angst en de onzekerheid kwam er nu allemaal in één keer uit. Zo bleven ze een tijdje zitten. Katerina fluisterde tegen Maarten “bedankt, zonder u had ik dat nooit gedurfd” “graag gedaan. Op mij kunt ge altijd rekenen” Maarten maakte zich los uit de omhelzing. Katerina zocht zijn ogen, ze vond dat hij zo mooie ogen had. Hij keek in haar ogen. Er was iets tussen hen, dat voelde ze beide. Het was precies of ze naar elkaar toe gezogen werden. Maarten bracht zijn lippen tot tegen de hare en hij kuste haar heel voorzichtig. Katerina volgde haar gevoel en ging mee in die kus. Het was zo een zalig gevoel, zij en Maarten …
Belle en Daan hadden ondertussen de tijd van hun leven. Het feestje was nu echt goed van start gegaan en iedereen kwam al een beetje losser. Ze dansten, lachten, praatten … . Het was lang geleden dat ze zich nog zo geamuseerd hadden. Ze genoten van elkaar en ze waren nog niet van plan om onmiddellijk naar huis te gaan. Morgen hadden ze geen les en dus konden ze vandaag optimaal profiteren van het feestje en natuurlijk ook van elkaar.
Maarten en Katerina verloren zichzelf in een heerlijk lange kus. Het was Maarten die het magische moment verbrak. “Het spijt me … ik had … niet mogen …” stotterde hij. Zijn verstand zei dat het niet juist was maar zijn hart gaf aan dat hij er helemaal voor zou moeten gaan. Katerina bloosde een beetje. Ze had zo genoten van die kus, daar had ze nood aan en nu zei hij dat het hem speet! “ik heb geen spijt.” ‘ik ook niet maar ge weet dat we hier niet kunnen mee verder gaan!” “Waarom niet?” “ge zijt 15” “bijna 16. En wat dan nog?” Katerina was veel meer volwassen dan andere meisjes van haar leeftijd. “u ouders gaan dat nooit goed vinden. Mijn ouders gaan dat nooit goedvinden. We zijn praktische familie van elkaar!” “De pot op met onze ouders! Ik weet wat ik voor u voel. Ik voel dit al langer, ik kan nee, ik wil dit niet meer langer onderdrukken!” Ze liep naar hem toe en Maarten kon niet langer meer nee zeggen. Hij wist dat dit misschien wel goed zat. Hij sloeg zijn armen rond haar en zei “samen kunnen we er proberen iets van te maken. Ik zie u graag” zei hij plotseling. Katerina kuste hem, ze zouden vannacht nog heel veel te bespreken hebben …
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Deel 34
Na de kus waren ze beide op bed gaan zitten. “hoe moet het nu verder?” “hoe bedoelt ge?” vroeg Katerina met een beetje angst. Ze was bang dat Maarten zich al bedacht had. “ik bedoel, ik zit door de week hier op kot in Leuven en gij zit in Antwerpen. Wij gaan elkaar nauwelijks zien!” Daar had Katerina nog niet bij nagedacht. “ik kan van school veranderen” zei ze plots “hier in Leuven zullen ze ook wel goede scholen hebben” “en je dictie en dramalessen? Nergens kan je beter zijn dan in Antwerpen om zoiets te leren” Daar had Maarten weer een punt. “ik kan woensdag namiddag naar hier komen” “en als ik les heb?” “verdomme eh! Niets lijkt te passen!” zei ze een beetje kwaad. Hun levens waren zo verschillend van elkaar. “misschien moeten we elkaar voorlopig in het weekend zien. Er is nog altijd telefoon, email, sms, msn …” zei Maarten “tenminste, als je mij vertrouwt” zei hij er een beetje stiller achter. Hij wist dat hij niet een al te beste reputatie had en dat Katerina die heel goed kende. Ze had dat allemaal van kort bij kunnen volgen. Ze leek over het weekend idee na te denken. Er was echt geen andere oplossing. “ok. Dat is de enige oplossing maar als je eens vrij hebt, kan je mij misschien komen bezoeken en ik jou” hij hield nu al van haar ideeën. Ze was echt een lieveke en dat hij dat nooit eerder gezien had, begreep hij echt niet. Hij kuste haar om duidelijk te maken dat hij het een super idee vond. Ze verloren zichzelf weer in zo een heerlijk lange kus maar verder gingen ze niet. Maarten wou na het fiasco dat Katerina had meegemaakt met Dave niet de zelfde fout begaan. Hij zou alles doen om te laten zien dat hij haar respecteerde en zij, zij vond het gewoon al fijn om af en toe zo een heerlijke zoen te krijgen. Verder gaan, daar dacht zij nog niet aan. Na een tijdje kussen en knuffelen overviel de slaap Katerina en viel ze in slaap in zijn armen. Ze had een emotionele zware dag achter de rug. Ze verdiende het om nu te kunnen slapen als een prinsesje. Ook Maarten viel vlak na haar in slaap. In elkaars armen liggen, gaf een heerlijk rustgevend gevoel.
Daan en Belle besloten pas in de vroege uurtjes naar huis te gaan. Ze hadden zich goed geamuseerd en Belle had Daan misschien wel 100 keer verteld hoe fantastisch de verrassing wel was en hoe gelukkig ze wel bij hem was. Ze kropen dan ook pas laat in bed en vielen als een blok gelukzalig en dicht bij elkaar in slaap.
Maarten was al een paar keer wakker geweest en iedere keer dat hij Katerina langs hem zag liggen slapen, verscheen er een glimlachje op zijn gezicht. Hij moest toegeven dat het lang geleden was dat hij zich zo in en in gelukkig had gevoeld. Ze zouden het absoluut niet altijd gemakkelijk hebben samen, zo ver weg van elkaar maar hij voelde gewoon dat dit het juiste was. Het zou ook niet simpel zijn hun ouders van hun goede bedoelingen te overtuigen. Zeker Helena en Steven niet, Katerina was toch wel 2 jaar jonger dan hem en hij had al in verschillende vijvertjes gevist. Katerina zelf was natuurlijk ook geen onbeschreven blad. Als er problemen waren zat zij er meestal ergens tussen. Misschien was het dat wel dat hen bij elkaar verbond, het verleden en het heden waren niet altijd even mooi, braaf of eerlijk geweest maar tegen elkaar waren ze altijd rechtuit en dat apprecieerde ze. Katerina begon stilletjes aan wakker te worden. Ze had heel de nacht doorgeslapen, na 3 dagen van onrust, angst en woede. Ze deed haar ogen open en zag Maarten naar haar kijken. Ze had enkel haar T-shirtje en ondergoed aan, een jeans sliep nu eenmaal niet makkelijk, en werd een beetje verlegen. Zo had nog nooit een jongen naar haar gekeken. Ze kreeg het er ook warm van, heel warm. Eigenlijk voelde ze van alles waar ze geen blijf mee wist. Ze vroeg zich af of Maarten dat ook voelde. Maarten vond Katerina een super knap meisje. Ze was slank, groot, lange golvende haren, ogen waar hij uren kon in kijken, … Hij kon zo nog wel een tijdje doorgaan maar besloot dan toch maar om dat knappe meisje, dat hij zijn vriendin mocht noemen, te kussen. Het kussen voelde al heel vertrouwd, hun lichamen voelde al heel vertrouwd. Er was een soort spanning tussen hen beide die geen één van de twee ooit eerder had ervaren. Het zou nog moeilijk worden om braaf te blijven dacht Maarten bij zichzelf. Hij moest eens weten dat Katerina op hetzelfde moment hetzelfde dacht …
Deel 35
Ten huize Van Wijck in Antwerpen was al lang beweging. Sara en Simon waren vroeg opgestaan om voor ontbijt te zorgen. Sara bakte eitjes en Simon was naar de bakker geweest. Hij had nu de taak om Charlotte en Roel gaan wakker te maken en daar zag hij tegen op. Zijn dochter zo in bed te zien liggen met een jongen, hij moest er echt nog aan wennen dat ze een vriend had. Bij Daan had hij daar nooit een probleem van gemaakt, die kon wel zijn eigen boontjes doppen maar Charlotte was toch altijd zijn kleine meisje geweest. Vaders en dochters, het was toch altijd iets speciaal. Hij klopte op de deur van Charlotte haar kamer en Charlotte deed de deur al open. Ze was al aangekleed en Roel stond nu onder de douche. Binnen 10 minuten zouden ze beneden zijn. Een kwartiertje later zaten ze dan gezellig te ontbijten en Sara zag dat haar dochter straalde. Ze herkende zichzelf en Simon in hen 2 en wist dat het goed zat. Jong verliefde, er was niets zo mooi …
Maarten en Katerina waren er ondertussen ook in geslaagd om uit bed te komen. Ze hadden gisteren immers afgesproken om langs de dokter te gaan. Maarten zou heel de tijd bij haar blijven, als ze dat wou tenminste. Ze ontbeten vlug en gingen dan naar de dokter. Na eventjes in de wachtzaal gezeten te hebben, kon deze hen ontvangen. Het was een vrouwelijke dokter en dat stelde Katerina onmiddellijk een beetje meer gerust. Maarten had haar in de wachtzaal zo veel mogelijk op haar gemak proberen te stellen maar eigenlijk wist hij ook niet echt wat er moest gebeuren. Hij probeerde niet te laten merken dat hij ook een beetje zenuwachtig was. De dokter vroeg hen vriendelijk om even te gaan zitten. “Katerina was het?” “ja” “vertel eens, wat is het probleem” vroeg de dokter op een uiterst vriendelijk en rustige toon. Katerina keek met angstige ogen naar Maarten en toen deze knikte durfde ze het dan toch te vertellen. “ik heb 2 weken geleden onveilig gevreeën” zei ze iets wat beschaamd. Ze kreeg er rode kaken van maar Maarten nam haar hand vast en ze voelde zich al iets meer op haar gemak. “en u denkt dat u zwanger bent?” “ik heb gisteren een test gedaan en die bleek negatief.” “ok. Voor alle zekerheid gaan we toch bloed prikken” Bloedprikken?! Katerina werd er spontaan erg bleek van. Van naalden had ze een enorme angst! “hoe oud bent u?” “15” “en hij is de jongen waarmee …” Katerina liet de dokter niet de tijd om uit te spreken “nee, hij is mijn nieuwe vriend” “ahzo. Hebt u ergens last van?” “wel, mijn regels blijven al 3 dagen uit” “bent u anders regelmatig?” “het is nog weleens gebeurd.” “nog klachten?” “nee, verder niets” “was het u eerste keer?” Katerina begon de vragen nu toch wel steeds lastiger te vinden. “ja” zei ze heel stilletjes. “ok, u mag zich even op de tafel zetten.” De dokter prikte bloed en Katerina probeerde zich sterk te houden. Ze vond niets enger dan een naald en zeker als die in haar arm zat. Tegen bloed kon zo ook al helemaal niet. Gelukkig was Maarten er om haar af te leiden en had hij kunnen vermijden dat ze zou flauwvallen ofzo. De dokter vertelde Katerina ook nog het één en het ander over anticonceptie. Ze schreef ook de pil voor en vroeg haar om morgen eens te bellen voor de uitslag. Er zou waarschijnlijk niets speciaals gevonden worden maar dan was ze zeker. Even later verlieten ze de dokterspraktijk. Beide waren ze blij dat dit voorbij was. “zo” Zei Maarten om haar gedachten af te leiden “wat wil je nu doen?” “ik wil enkel en alleen van jouw genieten. Ik ga je al moeten missen tot zaterdag” “zotteke, we zijn al donderdag! Maar ik ga u ook missen hoor!” ze liepen dan maar terug naar zijn kot waar ze gezellig nog eventjes samen op bed gingen liggen. Niets zeggend lagen ze dicht bij elkaar op het bed, gewoon te genieten van elkaars gezelschap. Het was al laat in de namiddag en Maarten en Katerina waren in slaap gevallen. Ze werden pas weer wakker toen Daan de deur opendeed. Die wist natuurlijk niet wat hij zag. “Daan?” zei Maarten. Daan schrok toen hij zijn nichtje herkende “da menen jullie nie! Jullie 2, samen?” “toch wel” zei Katerina. Daan moest eventjes gaan zitten. Dit had hij toch helemaal niet verwacht. “en hoe, hoe komt gij hier? Weten u ouders dat?” “ja en nee…” “hoe ja en nee? Ooh, ik kan hier effekes helemaal nie meer volgen hoor!” “ik ben gisteren weggelopen van huis” zei Katerina. Daan wou hierop reageren maar Maarten was hem voor “ik heb Helena al gebeld. We nemen de eerste trein terug naar Antwerpen” dat stelde Daan al een beetje gerust “ik wist niet waar anders naartoe en ik ben naar hier gekomen. Maarten heeft mij enorm geholpen” “ja, da kan ik zien” Maarten voelde dat dit gesprek op niets zou uitdraaien. Hij zou later nog wel eens met Daan praten “kom, we moeten de trein halen” zei hij tegen Katerina. Katerina nam al haar spullen samen en ze vertrokken dan naar het station. Ze zouden Helena verwittigen dat ze onderweg waren. Ze hadden nog een hele boel uit te leggen …
Deel 36
Maarten en Katerina zaten op de trein. Ze waren beide stil in gedachten verzonken. Katerina had nog heel wat te bespreken met haar ouders. Ze besefte nu pas echt wat ze hen had aangedaan. Ze zouden vast enorm ongerust geweest zijn. Ze wist ook helemaal niet wat ze hen moest vertellen. Moest ze vertellen van haar en Dave? Of dat ze bang was dat ze zwanger was? Dat zij en Maarten een koppel zijn? Maarten zat ook met verschillende vragen in zijn hoofd. Wat zou hij tegen Helena en Steven zeggen? Hij had hun dochter opgevangen, dat wel maar hij was er ook verliefd op geworden. Kon hij dat erbij vertellen? En Louise, wat voor commentaar zou zij weer hebben! En zijn ouders? Even bleven ze nog in gedachten verzonken maar dan stelde Maarten toch de vraag waar ze beide graag het antwoord zouden op weten. “vertellen we het onze ouders al? Over ons?” Katerina keek naar hem. Ze wist ook niet wat doen. Ze wou het graag tegen iedereen vertellen maar de reactie van Daan daarstraks zei genoeg. Als Daan al zo reageerde, hoe zouden hun ouders dan wel niet reageren! “ik weet het niet. Misschien wachten we beter tot in het weekend.” “ja, misschien wel. Ik zal je afzetten voor de deur en pak dan de eerste trein terug naar Leuven.” Het gesprek viel weer stil en Katerina kon alleen maar in Maarten zijn armen kruipen. Ze zou hem missen, al was het dan maar voor 2 dagen. Hij was op één avond tijd haar steun en toeverlaat geworden…
Daan was nog steeds niet goed van wat hij zo juist had gezien. Zijn beste vriend samen met zijn nichtje! Hoe had hij dat nu niet zien aankomen en waarom was ze weggelopen? Weer vele vragen zonder antwoord. Straks, als Maarten terug was zou hij er achter vragen. Hij moest weten wat Maarten van plan was maar als hij op zijn intuïtie mocht vertrouwen, wist hij dat Maarten het goed meende.
Roel en Charlotte hadden een toffe dag. Ze hadden wat in de veranda gezeten. De zon had heerlijk geschenen op het glas en Charlotte hield ervan om dan in de veranda te zitten. Ze hadden er een paar oude fotoboeken bij genomen. Eerst een fotoboek van de trouw van haar ouders. Er zat ook nog een oude foto van Sara in en Roel was enorm geschrokken. Hij vond Sara een mooie vrouw maar daar was ze echt onherkenbaar. Charlotte deed dan het verhaal van haar moeder en Roel begreep het. Dan de trouwfoto’s. Het leek een super fijne dag geweest te zijn en de zon had geschenen. De liefde straalde van de foto’s af. Charlotte vertelde dat haar mama toen zwanger was geweest van haar waarop Roel gevat antwoordde “daarom dat ze zo straalde. Ze was zwanger van een engeltje” Charlotte ging er een beetje van blozen en gaf hem dan een klein kusje. Sara en Simon zagen alles van op een afstand. Ook zij voelde de kriebeltjes terug gelijk op het begin. De volgende fotoboeken waren vooral met foto’s van haar en Daan of familie uitstapjes. Er waren foto’s bij waar Charlotte enkele grappig anekdotes bij kon vertellen. Zoals die ene keer toen ze naar de Efteling waren geweest en haar broer er was in geslaagd in het water te vallen of toen ze op weekend waren aan de kust en zij en Daan hun ouders kwijt waren of andere keren wanneer zij, Daan en Maarten legertje speelde tegen Lieven en Simon en dat Sara en Michelle dan altijd zorgde dat de vrede terugkeerde tussen de beide partijen. Ja, als ze zo al die foto’s zag, kon ze concluderen dat ze een fijne jeugd heeft gehad. Roel vond het fantastisch Charlotte zo te horen vertellen over haar jeugdjaren. Hij kon ook meteen merken dat dit een liefdevolle familie was. Zo eentje had hij moeten missen. Zijn vader was bankdirecteur en er werd dus enkel en alleen over geld gesproken en uitstapjes naar pretparken zaten er al zeker niet in. Zijn moeder zou zeker bang geweest zijn dat haar haren niet meer in de juiste plooi zouden liggen. Roel vertelde dit aan Charlotte. Ze had een beetje medelijden maar stelde dan onmiddellijk voor van zodra hij voldoende hersteld was, ze heel veel leuke uitstapjes gingen doen. Hij lachte en zei dat hij haar zeker aan die afspraak zou houden. Hij stelde ook voor om Maarten en Daan dan mee te vragen. Hij wou hen wel beter leren kennen, net zoals de rest van haar familie. Zij vond dit idee super en begon al stiekem in haar gedachten plannetjes te maken. Het was nu misschien nog maar eind september maar binnenkort zou de schaatsbaan terug open gaan. Dat zou hun eerste uitstapje worden!
Voor Maarten en Katerina was het moment van afscheid aangekomen. Ze waren in het station en moesten nu al afscheid nemen want bij haar thuis mocht nog niemand het weten. Ze kusten elkaar heel lang. Er vloeide zelfs een traantje bij Katerina en Maarten werd er een beetje week van. Hij wreef die dan maar snel weg, sprak haar moed in voor het gesprek met haar ouders en belde dan naar Helena om Katerina te komen halen. Het was echt lastig om elkaar los te laten maar binnen 5 minuten zou Helena hier staan. Beiden herpakten zich dan en liepen door naar de parking. Voor Katerina zou nu pas echt het moeilijke deel komen, het gesprek met haar ouders…
Na de kus waren ze beide op bed gaan zitten. “hoe moet het nu verder?” “hoe bedoelt ge?” vroeg Katerina met een beetje angst. Ze was bang dat Maarten zich al bedacht had. “ik bedoel, ik zit door de week hier op kot in Leuven en gij zit in Antwerpen. Wij gaan elkaar nauwelijks zien!” Daar had Katerina nog niet bij nagedacht. “ik kan van school veranderen” zei ze plots “hier in Leuven zullen ze ook wel goede scholen hebben” “en je dictie en dramalessen? Nergens kan je beter zijn dan in Antwerpen om zoiets te leren” Daar had Maarten weer een punt. “ik kan woensdag namiddag naar hier komen” “en als ik les heb?” “verdomme eh! Niets lijkt te passen!” zei ze een beetje kwaad. Hun levens waren zo verschillend van elkaar. “misschien moeten we elkaar voorlopig in het weekend zien. Er is nog altijd telefoon, email, sms, msn …” zei Maarten “tenminste, als je mij vertrouwt” zei hij er een beetje stiller achter. Hij wist dat hij niet een al te beste reputatie had en dat Katerina die heel goed kende. Ze had dat allemaal van kort bij kunnen volgen. Ze leek over het weekend idee na te denken. Er was echt geen andere oplossing. “ok. Dat is de enige oplossing maar als je eens vrij hebt, kan je mij misschien komen bezoeken en ik jou” hij hield nu al van haar ideeën. Ze was echt een lieveke en dat hij dat nooit eerder gezien had, begreep hij echt niet. Hij kuste haar om duidelijk te maken dat hij het een super idee vond. Ze verloren zichzelf weer in zo een heerlijk lange kus maar verder gingen ze niet. Maarten wou na het fiasco dat Katerina had meegemaakt met Dave niet de zelfde fout begaan. Hij zou alles doen om te laten zien dat hij haar respecteerde en zij, zij vond het gewoon al fijn om af en toe zo een heerlijke zoen te krijgen. Verder gaan, daar dacht zij nog niet aan. Na een tijdje kussen en knuffelen overviel de slaap Katerina en viel ze in slaap in zijn armen. Ze had een emotionele zware dag achter de rug. Ze verdiende het om nu te kunnen slapen als een prinsesje. Ook Maarten viel vlak na haar in slaap. In elkaars armen liggen, gaf een heerlijk rustgevend gevoel.
Daan en Belle besloten pas in de vroege uurtjes naar huis te gaan. Ze hadden zich goed geamuseerd en Belle had Daan misschien wel 100 keer verteld hoe fantastisch de verrassing wel was en hoe gelukkig ze wel bij hem was. Ze kropen dan ook pas laat in bed en vielen als een blok gelukzalig en dicht bij elkaar in slaap.
Maarten was al een paar keer wakker geweest en iedere keer dat hij Katerina langs hem zag liggen slapen, verscheen er een glimlachje op zijn gezicht. Hij moest toegeven dat het lang geleden was dat hij zich zo in en in gelukkig had gevoeld. Ze zouden het absoluut niet altijd gemakkelijk hebben samen, zo ver weg van elkaar maar hij voelde gewoon dat dit het juiste was. Het zou ook niet simpel zijn hun ouders van hun goede bedoelingen te overtuigen. Zeker Helena en Steven niet, Katerina was toch wel 2 jaar jonger dan hem en hij had al in verschillende vijvertjes gevist. Katerina zelf was natuurlijk ook geen onbeschreven blad. Als er problemen waren zat zij er meestal ergens tussen. Misschien was het dat wel dat hen bij elkaar verbond, het verleden en het heden waren niet altijd even mooi, braaf of eerlijk geweest maar tegen elkaar waren ze altijd rechtuit en dat apprecieerde ze. Katerina begon stilletjes aan wakker te worden. Ze had heel de nacht doorgeslapen, na 3 dagen van onrust, angst en woede. Ze deed haar ogen open en zag Maarten naar haar kijken. Ze had enkel haar T-shirtje en ondergoed aan, een jeans sliep nu eenmaal niet makkelijk, en werd een beetje verlegen. Zo had nog nooit een jongen naar haar gekeken. Ze kreeg het er ook warm van, heel warm. Eigenlijk voelde ze van alles waar ze geen blijf mee wist. Ze vroeg zich af of Maarten dat ook voelde. Maarten vond Katerina een super knap meisje. Ze was slank, groot, lange golvende haren, ogen waar hij uren kon in kijken, … Hij kon zo nog wel een tijdje doorgaan maar besloot dan toch maar om dat knappe meisje, dat hij zijn vriendin mocht noemen, te kussen. Het kussen voelde al heel vertrouwd, hun lichamen voelde al heel vertrouwd. Er was een soort spanning tussen hen beide die geen één van de twee ooit eerder had ervaren. Het zou nog moeilijk worden om braaf te blijven dacht Maarten bij zichzelf. Hij moest eens weten dat Katerina op hetzelfde moment hetzelfde dacht …
Deel 35
Ten huize Van Wijck in Antwerpen was al lang beweging. Sara en Simon waren vroeg opgestaan om voor ontbijt te zorgen. Sara bakte eitjes en Simon was naar de bakker geweest. Hij had nu de taak om Charlotte en Roel gaan wakker te maken en daar zag hij tegen op. Zijn dochter zo in bed te zien liggen met een jongen, hij moest er echt nog aan wennen dat ze een vriend had. Bij Daan had hij daar nooit een probleem van gemaakt, die kon wel zijn eigen boontjes doppen maar Charlotte was toch altijd zijn kleine meisje geweest. Vaders en dochters, het was toch altijd iets speciaal. Hij klopte op de deur van Charlotte haar kamer en Charlotte deed de deur al open. Ze was al aangekleed en Roel stond nu onder de douche. Binnen 10 minuten zouden ze beneden zijn. Een kwartiertje later zaten ze dan gezellig te ontbijten en Sara zag dat haar dochter straalde. Ze herkende zichzelf en Simon in hen 2 en wist dat het goed zat. Jong verliefde, er was niets zo mooi …
Maarten en Katerina waren er ondertussen ook in geslaagd om uit bed te komen. Ze hadden gisteren immers afgesproken om langs de dokter te gaan. Maarten zou heel de tijd bij haar blijven, als ze dat wou tenminste. Ze ontbeten vlug en gingen dan naar de dokter. Na eventjes in de wachtzaal gezeten te hebben, kon deze hen ontvangen. Het was een vrouwelijke dokter en dat stelde Katerina onmiddellijk een beetje meer gerust. Maarten had haar in de wachtzaal zo veel mogelijk op haar gemak proberen te stellen maar eigenlijk wist hij ook niet echt wat er moest gebeuren. Hij probeerde niet te laten merken dat hij ook een beetje zenuwachtig was. De dokter vroeg hen vriendelijk om even te gaan zitten. “Katerina was het?” “ja” “vertel eens, wat is het probleem” vroeg de dokter op een uiterst vriendelijk en rustige toon. Katerina keek met angstige ogen naar Maarten en toen deze knikte durfde ze het dan toch te vertellen. “ik heb 2 weken geleden onveilig gevreeën” zei ze iets wat beschaamd. Ze kreeg er rode kaken van maar Maarten nam haar hand vast en ze voelde zich al iets meer op haar gemak. “en u denkt dat u zwanger bent?” “ik heb gisteren een test gedaan en die bleek negatief.” “ok. Voor alle zekerheid gaan we toch bloed prikken” Bloedprikken?! Katerina werd er spontaan erg bleek van. Van naalden had ze een enorme angst! “hoe oud bent u?” “15” “en hij is de jongen waarmee …” Katerina liet de dokter niet de tijd om uit te spreken “nee, hij is mijn nieuwe vriend” “ahzo. Hebt u ergens last van?” “wel, mijn regels blijven al 3 dagen uit” “bent u anders regelmatig?” “het is nog weleens gebeurd.” “nog klachten?” “nee, verder niets” “was het u eerste keer?” Katerina begon de vragen nu toch wel steeds lastiger te vinden. “ja” zei ze heel stilletjes. “ok, u mag zich even op de tafel zetten.” De dokter prikte bloed en Katerina probeerde zich sterk te houden. Ze vond niets enger dan een naald en zeker als die in haar arm zat. Tegen bloed kon zo ook al helemaal niet. Gelukkig was Maarten er om haar af te leiden en had hij kunnen vermijden dat ze zou flauwvallen ofzo. De dokter vertelde Katerina ook nog het één en het ander over anticonceptie. Ze schreef ook de pil voor en vroeg haar om morgen eens te bellen voor de uitslag. Er zou waarschijnlijk niets speciaals gevonden worden maar dan was ze zeker. Even later verlieten ze de dokterspraktijk. Beide waren ze blij dat dit voorbij was. “zo” Zei Maarten om haar gedachten af te leiden “wat wil je nu doen?” “ik wil enkel en alleen van jouw genieten. Ik ga je al moeten missen tot zaterdag” “zotteke, we zijn al donderdag! Maar ik ga u ook missen hoor!” ze liepen dan maar terug naar zijn kot waar ze gezellig nog eventjes samen op bed gingen liggen. Niets zeggend lagen ze dicht bij elkaar op het bed, gewoon te genieten van elkaars gezelschap. Het was al laat in de namiddag en Maarten en Katerina waren in slaap gevallen. Ze werden pas weer wakker toen Daan de deur opendeed. Die wist natuurlijk niet wat hij zag. “Daan?” zei Maarten. Daan schrok toen hij zijn nichtje herkende “da menen jullie nie! Jullie 2, samen?” “toch wel” zei Katerina. Daan moest eventjes gaan zitten. Dit had hij toch helemaal niet verwacht. “en hoe, hoe komt gij hier? Weten u ouders dat?” “ja en nee…” “hoe ja en nee? Ooh, ik kan hier effekes helemaal nie meer volgen hoor!” “ik ben gisteren weggelopen van huis” zei Katerina. Daan wou hierop reageren maar Maarten was hem voor “ik heb Helena al gebeld. We nemen de eerste trein terug naar Antwerpen” dat stelde Daan al een beetje gerust “ik wist niet waar anders naartoe en ik ben naar hier gekomen. Maarten heeft mij enorm geholpen” “ja, da kan ik zien” Maarten voelde dat dit gesprek op niets zou uitdraaien. Hij zou later nog wel eens met Daan praten “kom, we moeten de trein halen” zei hij tegen Katerina. Katerina nam al haar spullen samen en ze vertrokken dan naar het station. Ze zouden Helena verwittigen dat ze onderweg waren. Ze hadden nog een hele boel uit te leggen …
Deel 36
Maarten en Katerina zaten op de trein. Ze waren beide stil in gedachten verzonken. Katerina had nog heel wat te bespreken met haar ouders. Ze besefte nu pas echt wat ze hen had aangedaan. Ze zouden vast enorm ongerust geweest zijn. Ze wist ook helemaal niet wat ze hen moest vertellen. Moest ze vertellen van haar en Dave? Of dat ze bang was dat ze zwanger was? Dat zij en Maarten een koppel zijn? Maarten zat ook met verschillende vragen in zijn hoofd. Wat zou hij tegen Helena en Steven zeggen? Hij had hun dochter opgevangen, dat wel maar hij was er ook verliefd op geworden. Kon hij dat erbij vertellen? En Louise, wat voor commentaar zou zij weer hebben! En zijn ouders? Even bleven ze nog in gedachten verzonken maar dan stelde Maarten toch de vraag waar ze beide graag het antwoord zouden op weten. “vertellen we het onze ouders al? Over ons?” Katerina keek naar hem. Ze wist ook niet wat doen. Ze wou het graag tegen iedereen vertellen maar de reactie van Daan daarstraks zei genoeg. Als Daan al zo reageerde, hoe zouden hun ouders dan wel niet reageren! “ik weet het niet. Misschien wachten we beter tot in het weekend.” “ja, misschien wel. Ik zal je afzetten voor de deur en pak dan de eerste trein terug naar Leuven.” Het gesprek viel weer stil en Katerina kon alleen maar in Maarten zijn armen kruipen. Ze zou hem missen, al was het dan maar voor 2 dagen. Hij was op één avond tijd haar steun en toeverlaat geworden…
Daan was nog steeds niet goed van wat hij zo juist had gezien. Zijn beste vriend samen met zijn nichtje! Hoe had hij dat nu niet zien aankomen en waarom was ze weggelopen? Weer vele vragen zonder antwoord. Straks, als Maarten terug was zou hij er achter vragen. Hij moest weten wat Maarten van plan was maar als hij op zijn intuïtie mocht vertrouwen, wist hij dat Maarten het goed meende.
Roel en Charlotte hadden een toffe dag. Ze hadden wat in de veranda gezeten. De zon had heerlijk geschenen op het glas en Charlotte hield ervan om dan in de veranda te zitten. Ze hadden er een paar oude fotoboeken bij genomen. Eerst een fotoboek van de trouw van haar ouders. Er zat ook nog een oude foto van Sara in en Roel was enorm geschrokken. Hij vond Sara een mooie vrouw maar daar was ze echt onherkenbaar. Charlotte deed dan het verhaal van haar moeder en Roel begreep het. Dan de trouwfoto’s. Het leek een super fijne dag geweest te zijn en de zon had geschenen. De liefde straalde van de foto’s af. Charlotte vertelde dat haar mama toen zwanger was geweest van haar waarop Roel gevat antwoordde “daarom dat ze zo straalde. Ze was zwanger van een engeltje” Charlotte ging er een beetje van blozen en gaf hem dan een klein kusje. Sara en Simon zagen alles van op een afstand. Ook zij voelde de kriebeltjes terug gelijk op het begin. De volgende fotoboeken waren vooral met foto’s van haar en Daan of familie uitstapjes. Er waren foto’s bij waar Charlotte enkele grappig anekdotes bij kon vertellen. Zoals die ene keer toen ze naar de Efteling waren geweest en haar broer er was in geslaagd in het water te vallen of toen ze op weekend waren aan de kust en zij en Daan hun ouders kwijt waren of andere keren wanneer zij, Daan en Maarten legertje speelde tegen Lieven en Simon en dat Sara en Michelle dan altijd zorgde dat de vrede terugkeerde tussen de beide partijen. Ja, als ze zo al die foto’s zag, kon ze concluderen dat ze een fijne jeugd heeft gehad. Roel vond het fantastisch Charlotte zo te horen vertellen over haar jeugdjaren. Hij kon ook meteen merken dat dit een liefdevolle familie was. Zo eentje had hij moeten missen. Zijn vader was bankdirecteur en er werd dus enkel en alleen over geld gesproken en uitstapjes naar pretparken zaten er al zeker niet in. Zijn moeder zou zeker bang geweest zijn dat haar haren niet meer in de juiste plooi zouden liggen. Roel vertelde dit aan Charlotte. Ze had een beetje medelijden maar stelde dan onmiddellijk voor van zodra hij voldoende hersteld was, ze heel veel leuke uitstapjes gingen doen. Hij lachte en zei dat hij haar zeker aan die afspraak zou houden. Hij stelde ook voor om Maarten en Daan dan mee te vragen. Hij wou hen wel beter leren kennen, net zoals de rest van haar familie. Zij vond dit idee super en begon al stiekem in haar gedachten plannetjes te maken. Het was nu misschien nog maar eind september maar binnenkort zou de schaatsbaan terug open gaan. Dat zou hun eerste uitstapje worden!
Voor Maarten en Katerina was het moment van afscheid aangekomen. Ze waren in het station en moesten nu al afscheid nemen want bij haar thuis mocht nog niemand het weten. Ze kusten elkaar heel lang. Er vloeide zelfs een traantje bij Katerina en Maarten werd er een beetje week van. Hij wreef die dan maar snel weg, sprak haar moed in voor het gesprek met haar ouders en belde dan naar Helena om Katerina te komen halen. Het was echt lastig om elkaar los te laten maar binnen 5 minuten zou Helena hier staan. Beiden herpakten zich dan en liepen door naar de parking. Voor Katerina zou nu pas echt het moeilijke deel komen, het gesprek met haar ouders…
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Deel 37
Helena was er sneller dan verwacht en bedankte Maarten uitgebreid. Maarten vertrok dan terug naar Leuven. Zijn trein zou binnen enkele minuten aankomen en hij mocht deze zeker niet missen. Hij keek nog eens diep in Katerina haar ogen en vertrok dan. Helena nam haar dochter in haar armen. Ze was zo ongerust en bang geweest. Bang dat er iets was gebeurd en ook Steven knuffelde Katerina bijna plat. Toen de eerste ongerustheid bij Helena door was werd ze kwaad op Katerina. Waarom had ze dat gedaan? Wist ze dan niet dat zij heel ongerust over haar zouden zijn! Steven kon Helena dan een beetje kalmeren en toen kwamen de traantjes. Ze stapte dan naar de auto. De rit naar huis verliep in stilte. Alle drie hadden ze even de tijd nodig om de gedachten te ordenen. Thuis aangekomen gingen ze in de keuken zitten aan tafel. Louise was niet thuis, deze was op stap met vriendinnen. Steven vroeg dan heel rustig aan zijn dochter “Katerina, vertel ons nu wat scheelt er?” Katerina keek naar haar moeder die nog steeds met tranen in de ogen zat “het spijt me zo! Ik had dit niet mogen doen! Ik had niet mogen zeggen dat Louise het lievelingske was.” Katerina barste nu ook echt in tranen uit en Steven nam zijn dochter in zijn armen, het was duidelijk dat ze veel spijt had. Dan was het Helena haar beurt om haar dochter nog eens goed te knuffelen. Ze fluisterde haar toe “het is niets, het is je vergeven. We zijn zo blij dat je terug hier bent.” Zo zaten ze een tijdje, gewoon bij elkaar en dan vond Katerina dat het tijd was om nog iets anders op te biechten. Ze kon dit niet meer langer verborgen houden voor haar ouders “er is nog een reden waarom ik ben weggegaan” zei ze terwijl het schaamrood al naar haar wangen steeg. Helena en Steven keken nu gelijktijdig op naar hun dochter. Ze voelden aan dat wat nu ging volgen niet al te best was “ik had een vriendje … en 2 weken geleden heeft hij het uitgemaakt nadat …” Helena kon niet geloven wat haar dochter nu allemaal aan het vertellen was. Ze was nog maar 15! “ … en we hebben het niet veilig gedaan” Katerina voelde de tranen weer naar boven komen. “daarom ben ik naar Maarten gegaan” “je bent toch niet zwanger?” vroeg Helena die niet wist of ze nog meer nieuws in één keer aankon “ik ben 4 dagen overtijd …” “oh nee!” zei Helena lichtjes in schok “maar ik heb gisteren een test gedaan en die was negatief. Deze ochtend ben ik naar de dokter geweest, samen met Maarten en die heeft bloedgetrokken. Morgen weet ik de definitieve uitslag.” Steven wist toch ook even niet hoe te reageren. Zijn meisje zou mogelijk zwanger zijn!? Dat was te zot voor woorden! “en die jongen …” vroeg Helena “Dave, daar wil ik niets meer mee te maken hebben!” Helena en Steven hadden even tijd nodig om dit nieuws te verwerken en Katerina trok zich dan maar terug op haar kamer. Zij kon alleen maar denken aan Maarten. Ze was blij dat ze haar ouders alles had opgebiecht en zaterdag zou ze vertellen dat zij en Maarten een koppel waren. Ze stuurde Maarten een sms’je ‘Gesprek met ouders afgelopen. Heb verteld over Dave. Wou dat je hier bij mij was, mis je nu al xxx’ enkele minuten later had ze al terug een sms’je “goed dat je dat verteld hebt. Zaterdag vertellen we over ons. Mis je ook. ZJG xxx” Katerina was zo blij. Al haar zorgen verdwenen in het niets bij dit berichtje. Ze stak een cd in. Het eerste liedje was echt wel van toepassing op haar. Het was van de tekenfilm shrek.Accidentally in love …
Maarten was ondertussen terug aangekomen in Leuven. Hij dacht wel dat Daan het fijne zou willen weten van wat er tussen hem en Katerina aan de hand was. Toen hij dan ook aankwam bij zijn kot zat Daan hem op te wachten. “wat was dat nu? Tussen u en Katerina?” “ze had problemen en ze is naar mij gekomen.” “en dan slapen jullie samen? Kijk eh man, ik snap ter niks van” “luister, zij had problemen, ik heb haar getroost van het troosten kwam ne kus en toen wist ik dat ik al langer gevoelens had voor dat meisje en zij voor mij. We hebben besloten dat niet langer te onderdrukken” Daan was er toch niet goe van. Zo open dat Maarten daar nu ineens over was “ma ge moet zwijgen eh, niemand weet dat nog niet.” “tuurlijk. Ge meent het toch serieus?” “tuurlijk! Wat denkt ge wel nie!” “rustig, rustig ik wou het gewoon zeker weten. Jullie hebben toch niet samen …” “voor wie houdt gij mij wel?” “ja sorry eh ma ge weet nooit.” “ik wil zeker wachten tot dat ze 16 is” “verstandig” zei Daan hierop. Hij zag ook duidelijk dat Maarten het goed voorhad met haar. “hoe was de verrassing voor Belle?” “super! Ik heb ze nog nooit zo enthousiast gezien. De film was goed, het feestje nog beter. We waren pas thuis in de vroege uurtjes.” “ik heb zo al eens nagedacht. Misschien moet gij en Belle wel naar hier verhuizen. Als ge die 2 bedden tegen elkaar zet, dan hebt ge een tweepersoonsbed en dan zou ik kunnen in trekken in haar kot” “hmm, nog niet aan gedacht. Maar is dat niet wat vlug?” “dat moeten jullie weten maar ge kunt er eens over nadenken eh” “ja, da zal ik zeker doen” Daan zou dat morgen onmiddellijk voorstellen aan Belle. Als zij het goed vond, leek hem dat een uitstekend idee …
Deel 38
Roel en Charlotte trokken zich vrij snel terug op de kamer van Charlotte. Ouders die over hun schouder meekeken, daar hadden ze nu geen behoefte aan. Ze hadden nood aan elkaar. Ze lagen gezellig tegen elkaar op het bed. De lichten waren gedoofd, er stond enkel een klein spotje aan. Er stond ook een super romantische cd op, zo eentje uit de oude tijd. Toen het liedje My heart will go on speelde, wist Charlotte weer een leuke romantische anekdote te vertellen over haar ouders. “Op dit liedje heeft mijn vader voor het eerst beseft dat hij van mijn moeder hield. Ze waren op zakenreis naar Rijsel en omdat mijn moeder verjaarde waren ze nog iets gaan eten en daarna naar de karaokebar getrokken. Ze zong dit liedje speciaal voor hem. Na een valse start zong ze mooi zuiver. Mijn vader beschrijft het moment als een echt kippenvel moment.” “dat is dan zo een beetje gelijk bij ons” Nu keek Charlotte raar op “jij hebt mij toch nog nooit horen zingen” “nee, das waar maar onze eerste dans samen en de kus die daarop volgde. Je bent die toch niet vergeten?” “tuurlijk niet. Dat was op het liedje van Leanne Rimes how do I live. Dat zal ik nooit vergeten!” Ze kuste hem. Een nieuw liedje begon maar daar luisterden zij al lang niet meer naar. Charlotte bleef Roel maar kussen. Voorzichtig ging ze met haar handen naar beneden en dan onder zijn T-shirt in. Hij liet van verbazing een onderdrukte kreun uit en Charlotte keek verschrikt op maar Roel kuste haar dan opnieuw. Ze trok zijn T-shirt uit en gleed ondeugend met haar handen over zijn borstkast. Roel genoot maar durfde niet verder gaan bij haar. Hij wist niet zeker of ze er klaar voor was. Charlotte daarentegen wou echt verder gaan. Ze trok nu ook haar T-shirt uit en maakte zijn broek open en trok die uit. Hij moest nu toch wel even naar adem happen. Ondanks dat Charlotte geen ervaring had, was ze niet stuntelig ofzo. Ze wist wat ze wou en probeerde dit dan ook zo goed mogelijk duidelijk te maken. Toen ze haar BH’tje uit gooide, kon Roel zichzelf ook niet meer bedwingen. Hij trok haar naar zich toe en kuste haar hals om dan langzaam haar borsten te bereiken. Charlotte genoot van de aandacht die Roel aan haar besteedde. Ze voelde ook dat hij steeds meer opgewonden werd. Hij ging terug met zijn mond naar boven en kuste haar weer lang daarna fluisterde hij in haar oor terwijl hij haar broek open knoopte “je weet het zeker? Nu kunnen we nog …” maar Charlotte liet hem niet uitspreken. Ze kuste hem en legde zich neer op haar rug. Hij trok haar broek en slipje uit en daarna zijn boxer. Zij trok hem boven op haar en duwde haar heupen verlangend tegen hem aan. Hij keek nog eens diep in haar ogen en zag deze enkel maar staren, wachtend tot hij haar zou verlossen. Heel langzaam en voorzichtig kwam hij dan bij haar binnen. Ze kreunde en hij keek naar haar. Weer drukte ze haar heupen tegen hem aan. Ze smeekte hem bijna om verder te doen. Heel langzaam bouwde hij dan het tempo op en leidde hen dan beide naar een hoogtepunt. Hij rolde langs haar en zij kroop in zijn armen. Nog steeds ondersteboven van wat ze net had meegemaakt. Hij streelde met zijn hand teder over haar rug en ze kwam weer tot rust. Ze lagen een tijdje stilzwijgend tegen elkaar tot Charlotte de kracht terug vond om iets te zeggen “Dank je” zei ze voorzichtig. Roel drukte een kusje op haar kruin “niets te dank je, ik heb minstens evenveel genoten” Charlotte keek naar hem en ze zag dat hij het meende. Zij had eigenlijk gewoon haar gevoelens en intuïtie gevolgd, zonder ten volle te beseffen wat ze deed. Hij daarentegen had goed beseft wat ze deed. Voorzichtig had ze haar gevoelens voor hem omgezet in daden en hij was haar er heel dankbaar om. Hij hield zielsveel van haar en dat hij haar nu eindelijk kunnen laten voelen. Zo heel dicht tegen elkaar vielen ze in slaap, een diepe slaap vol met mooie toekomstdromen …
Deel 39
Het was snel weer ochtend en Roel was eerst wakker. Hij hoorde dat Sara en Simon beneden al bezig waren met het ontbijt. Charlotte sliep nog vast en hij vond het dan ook heel spijtig haar te moeten wekken. Hij probeerde haar wakker te kussen maar dat lukte niet echt dan fluisterde hij van alle lieve woordjes in haar oor maar ook dan deed ze haar ogen niet open. Zij was natuurlijk wakker en genoot van zijn pogingen om haar wakker te krijgen. Ten einde raad kuste hij haar dan zachtjes in haar nek en door de rilling die over haar lichaam ging, wist hij dat ze wakker was. Hij drukte dan zijn lippen op de hare en snel waren ze verwikkeld in een hete zoen. Zij sloeg haar armen rond hem en trok hem nog korter tegen haar. Na een tijdje maakte Roel zich los uit de omhelzing en zei dan “profiteurke, ik mijn best maar doen” ze glimlachte en bloosde zelfs. Roel vond dat enorm schattig aan haar. Telkens als hij een complimentje gaf of haar gedachten afdwaalden, bloosde ze. “ik word graag zo wakker gemaakt. Voor mij geen wekker meer” zei ze. Ze bleven nog even tegen elkaar liggen en stonden dan op. Toen ze beneden kwamen zaten Sara en Simon al aan tafel. Beide straalden en Sara zag het onmiddellijk. Ook Simon was het niet ontgaan dat zijn dochter er vrolijker bij liep dan anders. Het werd nog heel gezellig aan de ontbijttafel. Er werden veel complimentjes gegeven, niet alleen tussen Roel en Charlotte maar ook tussen Sara en Simon. Dat jeugdig enthousiasme deed hen terug denken aan hun begin jaren.
In Leuven was Maarten ook al op. Hij had vroeg les. Onderweg naar school kreeg hij telefoon van Katerina. Zij was ook onderweg naar school en had nood aan zijn stem te horen. Zo zouden ze eigenlijk een beetje samen naar school wandelen. Katerina had de dokter al gebeld. Die had de uitslag net binnen en had enkel maar goed nieuws te vertellen. Ze was niet zwanger en had ook geen SOA’s ofzo opgelopen. Ze had veel geluk gehad. “hoe was het gesprek met je ouders?” “zwaar. Ze waren natuurlijk blij dat ik terug was maar ook geschrokken toen ik hen vertelde over Dave.” “ja, kan ik geloven” “ik heb de dokter al gebeld” “en?” vroeg hij nieuwsgierig “enkel goed nieuws. Volgens haar heb ik veel geluk gehad.” “ooh! Ben zo blij!” zei hij enthousiast. “straks kom ik naar huis. Is er geen mogelijkheid dat ik je eventjes kan zien?” smeekte hij een beetje door de telefoon. Katerina wist immers dat ze van haar ouders niet weg mocht. “ik vrees van niet, tenzij …” “tenzij wat?” “tot hoe laat heb je les?” vroeg ze “euhm, half 1 voor?” “mijn school is uit om 3. Misschien kan je mij komen halen. Weggaan zal de eerste weken er niet inzitten …” “dat moet lukken” zei hij. “ik zal op je wachten aan de schoolpoort.” “ik moet nu afleggen. Tot strakjes?” “tot straks. Zie je graag en amuseer u een beetje op school” zei Maarten. “zie je ook graag” zei Katerina en samen legde ze de telefoon af. Katerina had echter niet door dat haar ex-vriendje Dave achter haar stond en dus had gehoord wat ze aan telefoon had verteld. Hij sprak haar aan en zij schrok. Hij had in geen 2 weken nog tegen haar gesproken. “Dave!” “Katerina, ik heb spijt van wat ik gedaan heb” “die spijt komt dan te laat.” Zei ze terwijl ze doorliep. Dave had immers geen spijt maar hij kon het niet verdragen dat ze zo vlug na hem al een ander vriendje had. Hij gaf dus nog niet op “spreken we straks af?” vroeg hij dan nog eens “ik heb huisarrest” zei ze nog steeds doorlopend “na het school aan de schoolpoort?” hij wou echt niet van een nee weten. “ik heb al een afspraak” “ja, dat heb ik gehoord” Katerina stopte en draaide zich nu naar hem “hebt gij mij staan afluisteren ofwa?” “ja, ik heb dat toevallig opgevangen. Ge hebt ook ene nieuwe vriend?” “ja, Maarten. Ik zie hem graag en zou het appreciëren als ge ons en nu ook mij met rust liet. Gij hebt u kans vergooid” dat was het laatste wat ze zei voor ze doorliep. Dave was immers niet van plan het hierbij te laten. Die Maarten kon niet zomaar ongestraft gaan lopen met zijn meisje, dit zou nog een staartje krijgen …
Helena was er sneller dan verwacht en bedankte Maarten uitgebreid. Maarten vertrok dan terug naar Leuven. Zijn trein zou binnen enkele minuten aankomen en hij mocht deze zeker niet missen. Hij keek nog eens diep in Katerina haar ogen en vertrok dan. Helena nam haar dochter in haar armen. Ze was zo ongerust en bang geweest. Bang dat er iets was gebeurd en ook Steven knuffelde Katerina bijna plat. Toen de eerste ongerustheid bij Helena door was werd ze kwaad op Katerina. Waarom had ze dat gedaan? Wist ze dan niet dat zij heel ongerust over haar zouden zijn! Steven kon Helena dan een beetje kalmeren en toen kwamen de traantjes. Ze stapte dan naar de auto. De rit naar huis verliep in stilte. Alle drie hadden ze even de tijd nodig om de gedachten te ordenen. Thuis aangekomen gingen ze in de keuken zitten aan tafel. Louise was niet thuis, deze was op stap met vriendinnen. Steven vroeg dan heel rustig aan zijn dochter “Katerina, vertel ons nu wat scheelt er?” Katerina keek naar haar moeder die nog steeds met tranen in de ogen zat “het spijt me zo! Ik had dit niet mogen doen! Ik had niet mogen zeggen dat Louise het lievelingske was.” Katerina barste nu ook echt in tranen uit en Steven nam zijn dochter in zijn armen, het was duidelijk dat ze veel spijt had. Dan was het Helena haar beurt om haar dochter nog eens goed te knuffelen. Ze fluisterde haar toe “het is niets, het is je vergeven. We zijn zo blij dat je terug hier bent.” Zo zaten ze een tijdje, gewoon bij elkaar en dan vond Katerina dat het tijd was om nog iets anders op te biechten. Ze kon dit niet meer langer verborgen houden voor haar ouders “er is nog een reden waarom ik ben weggegaan” zei ze terwijl het schaamrood al naar haar wangen steeg. Helena en Steven keken nu gelijktijdig op naar hun dochter. Ze voelden aan dat wat nu ging volgen niet al te best was “ik had een vriendje … en 2 weken geleden heeft hij het uitgemaakt nadat …” Helena kon niet geloven wat haar dochter nu allemaal aan het vertellen was. Ze was nog maar 15! “ … en we hebben het niet veilig gedaan” Katerina voelde de tranen weer naar boven komen. “daarom ben ik naar Maarten gegaan” “je bent toch niet zwanger?” vroeg Helena die niet wist of ze nog meer nieuws in één keer aankon “ik ben 4 dagen overtijd …” “oh nee!” zei Helena lichtjes in schok “maar ik heb gisteren een test gedaan en die was negatief. Deze ochtend ben ik naar de dokter geweest, samen met Maarten en die heeft bloedgetrokken. Morgen weet ik de definitieve uitslag.” Steven wist toch ook even niet hoe te reageren. Zijn meisje zou mogelijk zwanger zijn!? Dat was te zot voor woorden! “en die jongen …” vroeg Helena “Dave, daar wil ik niets meer mee te maken hebben!” Helena en Steven hadden even tijd nodig om dit nieuws te verwerken en Katerina trok zich dan maar terug op haar kamer. Zij kon alleen maar denken aan Maarten. Ze was blij dat ze haar ouders alles had opgebiecht en zaterdag zou ze vertellen dat zij en Maarten een koppel waren. Ze stuurde Maarten een sms’je ‘Gesprek met ouders afgelopen. Heb verteld over Dave. Wou dat je hier bij mij was, mis je nu al xxx’ enkele minuten later had ze al terug een sms’je “goed dat je dat verteld hebt. Zaterdag vertellen we over ons. Mis je ook. ZJG xxx” Katerina was zo blij. Al haar zorgen verdwenen in het niets bij dit berichtje. Ze stak een cd in. Het eerste liedje was echt wel van toepassing op haar. Het was van de tekenfilm shrek.Accidentally in love …
Maarten was ondertussen terug aangekomen in Leuven. Hij dacht wel dat Daan het fijne zou willen weten van wat er tussen hem en Katerina aan de hand was. Toen hij dan ook aankwam bij zijn kot zat Daan hem op te wachten. “wat was dat nu? Tussen u en Katerina?” “ze had problemen en ze is naar mij gekomen.” “en dan slapen jullie samen? Kijk eh man, ik snap ter niks van” “luister, zij had problemen, ik heb haar getroost van het troosten kwam ne kus en toen wist ik dat ik al langer gevoelens had voor dat meisje en zij voor mij. We hebben besloten dat niet langer te onderdrukken” Daan was er toch niet goe van. Zo open dat Maarten daar nu ineens over was “ma ge moet zwijgen eh, niemand weet dat nog niet.” “tuurlijk. Ge meent het toch serieus?” “tuurlijk! Wat denkt ge wel nie!” “rustig, rustig ik wou het gewoon zeker weten. Jullie hebben toch niet samen …” “voor wie houdt gij mij wel?” “ja sorry eh ma ge weet nooit.” “ik wil zeker wachten tot dat ze 16 is” “verstandig” zei Daan hierop. Hij zag ook duidelijk dat Maarten het goed voorhad met haar. “hoe was de verrassing voor Belle?” “super! Ik heb ze nog nooit zo enthousiast gezien. De film was goed, het feestje nog beter. We waren pas thuis in de vroege uurtjes.” “ik heb zo al eens nagedacht. Misschien moet gij en Belle wel naar hier verhuizen. Als ge die 2 bedden tegen elkaar zet, dan hebt ge een tweepersoonsbed en dan zou ik kunnen in trekken in haar kot” “hmm, nog niet aan gedacht. Maar is dat niet wat vlug?” “dat moeten jullie weten maar ge kunt er eens over nadenken eh” “ja, da zal ik zeker doen” Daan zou dat morgen onmiddellijk voorstellen aan Belle. Als zij het goed vond, leek hem dat een uitstekend idee …
Deel 38
Roel en Charlotte trokken zich vrij snel terug op de kamer van Charlotte. Ouders die over hun schouder meekeken, daar hadden ze nu geen behoefte aan. Ze hadden nood aan elkaar. Ze lagen gezellig tegen elkaar op het bed. De lichten waren gedoofd, er stond enkel een klein spotje aan. Er stond ook een super romantische cd op, zo eentje uit de oude tijd. Toen het liedje My heart will go on speelde, wist Charlotte weer een leuke romantische anekdote te vertellen over haar ouders. “Op dit liedje heeft mijn vader voor het eerst beseft dat hij van mijn moeder hield. Ze waren op zakenreis naar Rijsel en omdat mijn moeder verjaarde waren ze nog iets gaan eten en daarna naar de karaokebar getrokken. Ze zong dit liedje speciaal voor hem. Na een valse start zong ze mooi zuiver. Mijn vader beschrijft het moment als een echt kippenvel moment.” “dat is dan zo een beetje gelijk bij ons” Nu keek Charlotte raar op “jij hebt mij toch nog nooit horen zingen” “nee, das waar maar onze eerste dans samen en de kus die daarop volgde. Je bent die toch niet vergeten?” “tuurlijk niet. Dat was op het liedje van Leanne Rimes how do I live. Dat zal ik nooit vergeten!” Ze kuste hem. Een nieuw liedje begon maar daar luisterden zij al lang niet meer naar. Charlotte bleef Roel maar kussen. Voorzichtig ging ze met haar handen naar beneden en dan onder zijn T-shirt in. Hij liet van verbazing een onderdrukte kreun uit en Charlotte keek verschrikt op maar Roel kuste haar dan opnieuw. Ze trok zijn T-shirt uit en gleed ondeugend met haar handen over zijn borstkast. Roel genoot maar durfde niet verder gaan bij haar. Hij wist niet zeker of ze er klaar voor was. Charlotte daarentegen wou echt verder gaan. Ze trok nu ook haar T-shirt uit en maakte zijn broek open en trok die uit. Hij moest nu toch wel even naar adem happen. Ondanks dat Charlotte geen ervaring had, was ze niet stuntelig ofzo. Ze wist wat ze wou en probeerde dit dan ook zo goed mogelijk duidelijk te maken. Toen ze haar BH’tje uit gooide, kon Roel zichzelf ook niet meer bedwingen. Hij trok haar naar zich toe en kuste haar hals om dan langzaam haar borsten te bereiken. Charlotte genoot van de aandacht die Roel aan haar besteedde. Ze voelde ook dat hij steeds meer opgewonden werd. Hij ging terug met zijn mond naar boven en kuste haar weer lang daarna fluisterde hij in haar oor terwijl hij haar broek open knoopte “je weet het zeker? Nu kunnen we nog …” maar Charlotte liet hem niet uitspreken. Ze kuste hem en legde zich neer op haar rug. Hij trok haar broek en slipje uit en daarna zijn boxer. Zij trok hem boven op haar en duwde haar heupen verlangend tegen hem aan. Hij keek nog eens diep in haar ogen en zag deze enkel maar staren, wachtend tot hij haar zou verlossen. Heel langzaam en voorzichtig kwam hij dan bij haar binnen. Ze kreunde en hij keek naar haar. Weer drukte ze haar heupen tegen hem aan. Ze smeekte hem bijna om verder te doen. Heel langzaam bouwde hij dan het tempo op en leidde hen dan beide naar een hoogtepunt. Hij rolde langs haar en zij kroop in zijn armen. Nog steeds ondersteboven van wat ze net had meegemaakt. Hij streelde met zijn hand teder over haar rug en ze kwam weer tot rust. Ze lagen een tijdje stilzwijgend tegen elkaar tot Charlotte de kracht terug vond om iets te zeggen “Dank je” zei ze voorzichtig. Roel drukte een kusje op haar kruin “niets te dank je, ik heb minstens evenveel genoten” Charlotte keek naar hem en ze zag dat hij het meende. Zij had eigenlijk gewoon haar gevoelens en intuïtie gevolgd, zonder ten volle te beseffen wat ze deed. Hij daarentegen had goed beseft wat ze deed. Voorzichtig had ze haar gevoelens voor hem omgezet in daden en hij was haar er heel dankbaar om. Hij hield zielsveel van haar en dat hij haar nu eindelijk kunnen laten voelen. Zo heel dicht tegen elkaar vielen ze in slaap, een diepe slaap vol met mooie toekomstdromen …
Deel 39
Het was snel weer ochtend en Roel was eerst wakker. Hij hoorde dat Sara en Simon beneden al bezig waren met het ontbijt. Charlotte sliep nog vast en hij vond het dan ook heel spijtig haar te moeten wekken. Hij probeerde haar wakker te kussen maar dat lukte niet echt dan fluisterde hij van alle lieve woordjes in haar oor maar ook dan deed ze haar ogen niet open. Zij was natuurlijk wakker en genoot van zijn pogingen om haar wakker te krijgen. Ten einde raad kuste hij haar dan zachtjes in haar nek en door de rilling die over haar lichaam ging, wist hij dat ze wakker was. Hij drukte dan zijn lippen op de hare en snel waren ze verwikkeld in een hete zoen. Zij sloeg haar armen rond hem en trok hem nog korter tegen haar. Na een tijdje maakte Roel zich los uit de omhelzing en zei dan “profiteurke, ik mijn best maar doen” ze glimlachte en bloosde zelfs. Roel vond dat enorm schattig aan haar. Telkens als hij een complimentje gaf of haar gedachten afdwaalden, bloosde ze. “ik word graag zo wakker gemaakt. Voor mij geen wekker meer” zei ze. Ze bleven nog even tegen elkaar liggen en stonden dan op. Toen ze beneden kwamen zaten Sara en Simon al aan tafel. Beide straalden en Sara zag het onmiddellijk. Ook Simon was het niet ontgaan dat zijn dochter er vrolijker bij liep dan anders. Het werd nog heel gezellig aan de ontbijttafel. Er werden veel complimentjes gegeven, niet alleen tussen Roel en Charlotte maar ook tussen Sara en Simon. Dat jeugdig enthousiasme deed hen terug denken aan hun begin jaren.
In Leuven was Maarten ook al op. Hij had vroeg les. Onderweg naar school kreeg hij telefoon van Katerina. Zij was ook onderweg naar school en had nood aan zijn stem te horen. Zo zouden ze eigenlijk een beetje samen naar school wandelen. Katerina had de dokter al gebeld. Die had de uitslag net binnen en had enkel maar goed nieuws te vertellen. Ze was niet zwanger en had ook geen SOA’s ofzo opgelopen. Ze had veel geluk gehad. “hoe was het gesprek met je ouders?” “zwaar. Ze waren natuurlijk blij dat ik terug was maar ook geschrokken toen ik hen vertelde over Dave.” “ja, kan ik geloven” “ik heb de dokter al gebeld” “en?” vroeg hij nieuwsgierig “enkel goed nieuws. Volgens haar heb ik veel geluk gehad.” “ooh! Ben zo blij!” zei hij enthousiast. “straks kom ik naar huis. Is er geen mogelijkheid dat ik je eventjes kan zien?” smeekte hij een beetje door de telefoon. Katerina wist immers dat ze van haar ouders niet weg mocht. “ik vrees van niet, tenzij …” “tenzij wat?” “tot hoe laat heb je les?” vroeg ze “euhm, half 1 voor?” “mijn school is uit om 3. Misschien kan je mij komen halen. Weggaan zal de eerste weken er niet inzitten …” “dat moet lukken” zei hij. “ik zal op je wachten aan de schoolpoort.” “ik moet nu afleggen. Tot strakjes?” “tot straks. Zie je graag en amuseer u een beetje op school” zei Maarten. “zie je ook graag” zei Katerina en samen legde ze de telefoon af. Katerina had echter niet door dat haar ex-vriendje Dave achter haar stond en dus had gehoord wat ze aan telefoon had verteld. Hij sprak haar aan en zij schrok. Hij had in geen 2 weken nog tegen haar gesproken. “Dave!” “Katerina, ik heb spijt van wat ik gedaan heb” “die spijt komt dan te laat.” Zei ze terwijl ze doorliep. Dave had immers geen spijt maar hij kon het niet verdragen dat ze zo vlug na hem al een ander vriendje had. Hij gaf dus nog niet op “spreken we straks af?” vroeg hij dan nog eens “ik heb huisarrest” zei ze nog steeds doorlopend “na het school aan de schoolpoort?” hij wou echt niet van een nee weten. “ik heb al een afspraak” “ja, dat heb ik gehoord” Katerina stopte en draaide zich nu naar hem “hebt gij mij staan afluisteren ofwa?” “ja, ik heb dat toevallig opgevangen. Ge hebt ook ene nieuwe vriend?” “ja, Maarten. Ik zie hem graag en zou het appreciëren als ge ons en nu ook mij met rust liet. Gij hebt u kans vergooid” dat was het laatste wat ze zei voor ze doorliep. Dave was immers niet van plan het hierbij te laten. Die Maarten kon niet zomaar ongestraft gaan lopen met zijn meisje, dit zou nog een staartje krijgen …
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Ik weet niet of ik morgen kan posten. Heb wiskunde examen van half 9 tot half 5 en dag erna PAV examen.
Deel 40
Daan werd ondertussen wakker door iemand die maar bleef op zijn deur kloppen. Hij stond dan op en toen hij opendeed sprong Belle in zijn armen. Ze kuste hem alsof ze hem in geen tijden nog gezien had. Daarna liet ze hem los en liep door naar de keuken met de croissants en koffiekoeken. Ze had aan alles gedacht, zelfs een termos koffie had ze bij. Ze zetten zich gezellig aan de ontbijttafel tegenover elkaar. Ze staarde een tijdje in elkaars ogen toen Daan het tijd vond om het voorstel van Maarten te bespreken. “Maarten heeft mij een voorstel gedaan dat ik nu aan u ga doen maar het is niet verplicht en ge moet mij beloven dat er niets gaat veranderen tussen ons” Belle keek nu een beetje bezorgd “hij stelde voor dat jij verhuist naar hier en hij naar dat van jouw zodat wij hier samen …” Daan graakte niet echt uit zijn woorden maar dat was niet nodig. Belle liep naar hem toe, kroop op zijn schoot en kuste hem vurig. Zoveel enthousiasme had Daan nu ook niet verwacht. Hij zei tussen 2 kussen door “ik denk dat dat een ja is” “ja!!!” zei Belle. Ze moesten helaas het leuke spelletje onderbreken omdat ze naar de les moesten maar vanavond zou Belle meegaan met hem naar zijn thuis, daar zouden ze dit verder kunnen zetten…
Het was al snel half 3 en dus kwam Maarten aan in Antwerpen station. Hij ging snel zijn koffer bij zijn thuis afzetten en vertrok dan naar de school van Katerina. Hij keek er echt naar uit om haar terug te zien. Door het goede nieuws van de dokter stond niks hen nog in de weg. 5 minuutjes vroeger dan dat de bel ging stond hij aan de schoolpoort. Er stond nog een groepje jongeren, alle jongeren zo van zijne leeftijd en misschien wel ouder. Hij had geen flauw idee wat zij hier stonden te doen, waarschijnlijk niet veel goeds. Toen de bel ging kwam Katerina als één van de eerste naar buiten gestormd. Ze liep op hem af en kuste hem. Hij lachte. Zij was ook duidelijk blij van hem terug te zien. Hij nam haar dan in zijn armen en fluisterde in haar oor “ik heb je gemist” “ik jou ook” Een paar meisjes die hen passeerde keken met een boze blik naar Katerina. Ze waren een beetje jaloers op haar maar dat trokken ze zich niet aan. Ze vertrokken maar hadden al gauw door dat dat groepje jongeren van daarstraks hen volgde. Toen ze op het einde van de straat kwamen en een iet wat rustigere straat inliepen, kwam het tot een confrontatie. “hey, gij daar!” riep iemand. Katerina draaide zich om en herkende onmiddellijk Dave. “oh nee, Dave” zei ze tegen Maarten. Maarten draaide zich nu ook om en stond oog in oog met Dave. Dave was een iets wat magere jongen maar aan arrogantie had hij geen gebrek. “ik had het tegen u” zei Dave brutaal “alle, ge meent het” daagde Maarten hem uit. Hij was niet van plan om zich te laten intimideren door zo iemand. “weet ge, hier in Antwerpen pikken wij het niet als ge met iemand anders ze meiske gaat lopen” “och komaan Dave” zei Katerina “gij moet u er buiten houden!” brulde hij tegen haar “ik heb het tegen die schone jongen van u” Katerina kreeg bang. Wat moest ze nu doen? Het liep hier helemaal fout. Dave ging uitdagend voor Maarten staan die nog steeds deed of Dave lucht was. Deze apprecieerde dit absoluut niet en duwde tegen Maarten, deze verloor een beetje zijn evenwicht en nu ook zijn geduld. “hier in Antwerpen” zei hij met de nadruk op Antwerpen “slapen wij niet met een meisje om haar daarna te laten vallen als een baksteen” zei Maarten en deed terug een stap naar voor. Dave en Maarten stonden nu vrij kort bij elkaar, beide klaar om uit te halen. “alstublieft laat het zo! Dave ik ben nu met Maarten” probeerde Katerina nog eens “had ik nie gezegd dat ge u der moest buiten houden, vuil slet!” schreeuwde hij. Hij wou haar aan de kant duwen maar Maarten greep zijn arm vast “dat zou ik niet doen makker” zei Maarten dreigend. “wat anders eh” Dave trok zijn arm los “kijk, der is nog niks gebeurd als ge u nu omdraait en wegwandelt” zei Maarten zo rustig mogelijk. Hij was niet uit op een gevecht maar zou zich zeker niet laten doen door Dave. Dave verloor zijn geduld en haalde uit naar Maarten. Maarten ontwijkt zijn vuist en grijpt hem bij de arm, draait hem om en dwingt hem op de knieën. Dave had een pijnlijke grimas op zijn gezicht “kijk, ik herhaal het nog één keer. Bol het af en er is niks gebeurd!” riep Maarten tegen Dave voor hij hem losliet. Dave stond op en liep weg samen met nog enkele andere gasten. Katerina was geschrokken en kroop in Maarten zijn armen. Er kwamen nu ook traantjes “hey, this voorbij.” Probeerde hij haar te sussen. “als als Dave u …” “sshht, kijk eens naar mij.” Katerina keek naar hem “ik heb al die jaren niet voor niets in de fitness gezeten zer. Judo en kickboxen kwamen nu goed van pas” zei hij al lachend. Bij Katerina kon er ook weer een lachje af. Ze had het toch wel echt goed getroffen bij Maarten …
Deel 41
Maarten en Katerina liepen vrolijk verder. Hij sloeg zijn arm om haar en trok haar kort tegen zich aan. Hij was niet van plan om haar direct nog te laten gaan, daar had hij haar te hard voor gemist. Zij vond het natuurlijk heerlijk. Ze wist dat het echt goed zat tussen hen. Hij kon haar geruststellen en gaf haar een veilig gevoel en dat ze weinig tijd met elkaar kunnen doorbrengen, daar passen ze ook nog wel een mouw aan. Onderweg zag Louise hen. Ze had nog steeds niets tegen haar zus gezegd maar nu ze die zo met Maarten zag, werd het haar wel duidelijk. Ze was gewoon weggelopen omdat zij en Maarten een koppel waren en dan had zij zich schuldig gevoeld voor niets! Dat zouden haar ouders zeker nog niet weten. Ze haastte zich naar huis, want dit moest ze toch echt wel gaan vertellen …
Daan en Belle zaten ondertussen ook op de trein naar Antwerpen. Daan was blij dat hij zijn zusje zou terug zien. Na wat ze had meegemaakt vond hij het erg om haar alleen naar Antwerpen te laten gaan. Alle, alleen ze had Roel natuurlijk maar dat is toch anders dan een broer. Het zou raar zijn, hij had nu Belle en zij Roel maar ondanks alles blijft zij toch zijn kleine zusje. Charlotte keek ook heel hard uit om haar broer te zien. De laatste tijd was hun band toch echt wel veel beter en ze had nood aan hem. Toen dan om half 5 de deur openging en Daan en Belle binnenkwamen stormde Charlotte de gang in. “Daan!!!” schreeuwde ze terwijl ze hem in haar armen nam. “amai, hier is er één blij van u te zien” lachte Simon toen hij de gang binnenkwam. Sara volgde hem en zei onmiddellijk dat ze binnen moesten komen. Belle stond er een beetje ongemakkelijk bij. Maar Daan zag het en fluisterde in haar oor “gewoon gewoon doen” hij lachte. Hij was blij dat Charlotte er zo goed uit zag en Roel ook. Eerst moest hij niets hebben van die jongen maar nu leek hij wel ok. Zolang hij het goed voorhad met zijn zus was het goed voor Daan en hij zag ook wel duidelijk dat er iets veranderd was tussen hen. Ze gingen zitten in de zetel. Sara haalde iedereen iets om te drinken en zei dat het eten binnen een half uurtje klaar was. Belle begon zich stilletjes aan ook meer op haar gemak te voelen. Ze zag dat dit een vrolijke familie was, zo eentje als die van haar en ze zou zich hier perfect thuis voelen, dat wist ze wel zeker. Sara en Simon waren blij dat hun beide kinderen een goede, betrouwbare partner gevonden hadden. Het zou niet altijd even makkelijk zijn maar dan wisten ze dat ze op elkaar konden rekenen en natuurlijk waren zij er ook nog steeds. Het ging er gezellig aan toe ten huize Van Wijck. Al de miserie van de afgelopen week leek wel vergeten …
Maarten zetten ondertussen Katerina af bij haar thuis. Hij wou haar nog gauw kussen maar dan ging de voordeur open. Helena en Steven kwamen beide naar buiten en ze zagen er niet erg gelukkig uit. Katerina liep naar de voordeur maar dan zei Helena dat Maarten ook moest binnenkomen, ze hadden iets te bespreken. Katerina en Maarten voelden de bui al hangen. Het enige wat ze zich konden afvragen was hoe Helena en Steven dit konden weten. Ze liepen dan maar door naar de living en namen plaats in de zetels. Helena stak onmiddellijk van wal “dus jullie zijn een koppel. Wanneer zouden jullie dat ons vertellen?” Katerina keek naar Maarten en Maarten keek naar haar. “hoe weten jullie dat?” vroeg Maarten voorzichtig. “Louise heeft jullie samen gezien” zei Steven die weer de kalmte zelve was. “We wouden het echt wel vertellen mama, morgen” zei Katerina “en gij denkt niet dat het belangrijk is dat wij dat wisten?” zei ze tegen Maarten. “tuurlijk wel maar we wouden eerst zelf zeker zijn voor we het gingen vertellen” Maarten voelde zich aangevallen “mijn dochter heeft gvd de nacht bij u doorgebracht!” schreeuwde Helena. In tegenstelling tot Steven was zij alles behalve rustig. “mama!” bracht Katerina verschrikt uit. “Helena, er is niets gebeurd tussen ons!” zei Maarten nu ter verdediging. Steven kalmeerde Helena en zei dan “jullie zien elkaar graag?” ze keken naar elkaar en knikten dan beide van ja “Helena, schat dan kunnen wij daar niets op tegen hebben. Maarten is een goeie jongen, dat weet jij ook” zei hij rustig. Katerina glimlachte naar haar papa. Daarom hield ze nu zo van hem! Helena vond dan haar stem terug “ok dan, maar voorlopig geen overnachtingen meer in Leuven” zei ze streng “tuurlijk niet, dat was eenmalig” antwoordde Maarten fel. Maarten nam afscheid van Katerina en vertrok dan naar huis. Ze zouden zich daar waarschijnlijk al afvragen waar hij bleef …
Deel 42
Katerina liep kwaad naar boven, recht naar de kamer van Louise. Ze liep naar binnen zonder te kloppen en riep dan “wa hebt gij tegen mij?!” “niks! Waar hebt gij het over?” zei Louise verwonderd “och! Ge weet goed genoeg waarover ik het heb. Gij zijt gaan vertellen over mij en Maarten” “als niemand het mocht weten, moest ge zo maar nie over straat lopen!” zei Louise een beetje spottend “gij denkt echt dat heel de wereld rond u draait eh? Awel, dan hebt ge het mis! Niemand kan u uitstaan, zelf u eigen familie nie!” “das niet waar!” schreeuwde Louise terug “gij, gij maakt mijn leven kapot!” schreeuwde Katerina uit pure woede voor ze de kamer van Louise verliet. Ze liep dan naar haar eigen kamer en liet zich op bed vallen.
Louise die zich altijd sterk voor deed, was nu toch wel enorm geschrokken door de woorden van haar zus. Ze had Katerina nog nooit zo kwaad geweten en als ze nu verder nadacht, ze had geen vrienden. Niemand in de familie kwam spontaan bij haar praten en als ze dat dan wel deden dan was zij grof en onbeleefd. Iedereen meed haar. Hoe meer Louise nadacht, hoe ongelukkiger ze werd. Er zat echt wel waarheid in de woorden van Katerina.
Katerina had op haar beurt al lang spijt om wat ze allemaal tegen haar zus gezegd had. Ze was veel te hard geweest. Ze wist wel dat Louise eigenlijk geen slecht karakter had, ze had het gewoon moeilijk met emoties en laat dat nu net iets zijn waar zij genoeg aan had. Op dat vlak was ze net haar moeder. Die liet zich ook leiden door haar emotie daarom dat ze soms zo kwaad werd en daarna weer heel zacht en vriendelijk. Haar zus was net Alexander. Ze zagen hem dan wel niet veel maar wel genoeg zodat Katerina kon weten dat die erg streng en koud was. Gelukkig had hij geen kinderen.
Belle voelde zich ondertussen echt wel thuis. Ze vertelde honderduit over de verrassing van Daan en hoe fantastische hij wel was. Daan ging zich zelf een beetje ongemakkelijk voelen door al die complimentjes. Charlotte moest lachen, ze had haar broer nog nooit verlegen geweten en kon het dan ook niet laten hier een opmerkingen over te geven “oei, mijn broerke gaat blozen” zei ze lachend waardoor hij nog harder ging blozen. Sara lachte ook en zei “Lotte zeg dat nu niet, het is nog zo schattig” bij deze woorden schoot iedereen in de lach buiten Daan zelf. “Ma schatje toch” zei Belle “ik vind da ook schattig hoor” ze gaf hem een zoen op zijn wang. Simon vond het tijd om zijn zoon uit zo een vervelende situatie te redden en zei dan “kom kom, genoeg over schattig zijn enz. Hier zitten ook nog echte mannen aan tafel eh” Roel knikte van ja “tuurlijk da en die worden niet graag schattig genoemd” Charlotte keek naar Roel met tranen in de ogen van het lachen zei ze“komaan, das gewoon lief. Trouwens ik vind u ook schattig en lief en mooi en …” Roel onderbrak Charlotte met een kus. Het zou anders wel eens heel gênant kunnen worden. Nu was het Daan die moest lachen. Simon en Sara vonden het gesprek een beetje uit de hand lopen en besloten om de tafel af te ruimen. De jongeren gingen in de living in het salon zitten. Ze hadden nog wel van alles bij te praten. Simon en Sara keken toe van op een afstand en zagen dat het goed zat. Dit beeld hadden ze al die jaren als doel gehad …
Maarten kwam ondertussen thuis aan. Hier wachtte hem nog een moeilijk gesprek. Helena had ondertussen naar Michelle gebeld en die had onmiddellijk Lieven gebeld. Zijn ouders zaten hem dus thuis al op te wachten. Hij ging binnen en zag ze in de zetel zitten. Er hing een bedrukte sfeer in de kamer. Maarten zette zich in een zetel neer en toen nam zijn vader het woord “kijk jongen, we hebben gehoord van Helena dat gij en Katerina een relatie hebben” zei Lieven heel rustig. Michelle keek naar haar zoon en zocht een verklaring in zijn ogen. “kijk, ik weet dat het niet zo hoort maar ik zie haar graag en zij mij ook. Wat kunnen wij dan zo verkeerd doen?” vroeg hij “Maarten, ze is 15. Ze is nog minderjarig” “Gij zijt toch ook 3 jaar jonger dan pa” zei hij “das waar maar wij waren ouder toen wij elkaar leerde kennen en dan is dat verschil niet groot. Om niet te zeggen heel klein” “awel dan, geef ons gewoon een kans. Ik ga echt niet van haar profiteren hoor!” zei hij kwaad. Als zelfs zijn ouders hem nu al niet meer geloofden, wie dan wel? Michelle en ook Lieven zag dat hij het meende en als hij er echt wil voor gaan dan zouden zij hem steunen. “Maarten, beloof ons één ding, dat je je niet gaat opdringen aan haar. Meisjes van die leeftijd verwachten misschien andere dingen dan jij” Michelle wou hem eigenlijk gewoon duidelijk maken dat ze hun tijd moesten nemen voor ze een stap verder zouden gaan “ik beloof het” zei hij fel. Hij was gewoon blij dat zijn ouders hem toch vertrouwden …
Deel 40
Daan werd ondertussen wakker door iemand die maar bleef op zijn deur kloppen. Hij stond dan op en toen hij opendeed sprong Belle in zijn armen. Ze kuste hem alsof ze hem in geen tijden nog gezien had. Daarna liet ze hem los en liep door naar de keuken met de croissants en koffiekoeken. Ze had aan alles gedacht, zelfs een termos koffie had ze bij. Ze zetten zich gezellig aan de ontbijttafel tegenover elkaar. Ze staarde een tijdje in elkaars ogen toen Daan het tijd vond om het voorstel van Maarten te bespreken. “Maarten heeft mij een voorstel gedaan dat ik nu aan u ga doen maar het is niet verplicht en ge moet mij beloven dat er niets gaat veranderen tussen ons” Belle keek nu een beetje bezorgd “hij stelde voor dat jij verhuist naar hier en hij naar dat van jouw zodat wij hier samen …” Daan graakte niet echt uit zijn woorden maar dat was niet nodig. Belle liep naar hem toe, kroop op zijn schoot en kuste hem vurig. Zoveel enthousiasme had Daan nu ook niet verwacht. Hij zei tussen 2 kussen door “ik denk dat dat een ja is” “ja!!!” zei Belle. Ze moesten helaas het leuke spelletje onderbreken omdat ze naar de les moesten maar vanavond zou Belle meegaan met hem naar zijn thuis, daar zouden ze dit verder kunnen zetten…
Het was al snel half 3 en dus kwam Maarten aan in Antwerpen station. Hij ging snel zijn koffer bij zijn thuis afzetten en vertrok dan naar de school van Katerina. Hij keek er echt naar uit om haar terug te zien. Door het goede nieuws van de dokter stond niks hen nog in de weg. 5 minuutjes vroeger dan dat de bel ging stond hij aan de schoolpoort. Er stond nog een groepje jongeren, alle jongeren zo van zijne leeftijd en misschien wel ouder. Hij had geen flauw idee wat zij hier stonden te doen, waarschijnlijk niet veel goeds. Toen de bel ging kwam Katerina als één van de eerste naar buiten gestormd. Ze liep op hem af en kuste hem. Hij lachte. Zij was ook duidelijk blij van hem terug te zien. Hij nam haar dan in zijn armen en fluisterde in haar oor “ik heb je gemist” “ik jou ook” Een paar meisjes die hen passeerde keken met een boze blik naar Katerina. Ze waren een beetje jaloers op haar maar dat trokken ze zich niet aan. Ze vertrokken maar hadden al gauw door dat dat groepje jongeren van daarstraks hen volgde. Toen ze op het einde van de straat kwamen en een iet wat rustigere straat inliepen, kwam het tot een confrontatie. “hey, gij daar!” riep iemand. Katerina draaide zich om en herkende onmiddellijk Dave. “oh nee, Dave” zei ze tegen Maarten. Maarten draaide zich nu ook om en stond oog in oog met Dave. Dave was een iets wat magere jongen maar aan arrogantie had hij geen gebrek. “ik had het tegen u” zei Dave brutaal “alle, ge meent het” daagde Maarten hem uit. Hij was niet van plan om zich te laten intimideren door zo iemand. “weet ge, hier in Antwerpen pikken wij het niet als ge met iemand anders ze meiske gaat lopen” “och komaan Dave” zei Katerina “gij moet u er buiten houden!” brulde hij tegen haar “ik heb het tegen die schone jongen van u” Katerina kreeg bang. Wat moest ze nu doen? Het liep hier helemaal fout. Dave ging uitdagend voor Maarten staan die nog steeds deed of Dave lucht was. Deze apprecieerde dit absoluut niet en duwde tegen Maarten, deze verloor een beetje zijn evenwicht en nu ook zijn geduld. “hier in Antwerpen” zei hij met de nadruk op Antwerpen “slapen wij niet met een meisje om haar daarna te laten vallen als een baksteen” zei Maarten en deed terug een stap naar voor. Dave en Maarten stonden nu vrij kort bij elkaar, beide klaar om uit te halen. “alstublieft laat het zo! Dave ik ben nu met Maarten” probeerde Katerina nog eens “had ik nie gezegd dat ge u der moest buiten houden, vuil slet!” schreeuwde hij. Hij wou haar aan de kant duwen maar Maarten greep zijn arm vast “dat zou ik niet doen makker” zei Maarten dreigend. “wat anders eh” Dave trok zijn arm los “kijk, der is nog niks gebeurd als ge u nu omdraait en wegwandelt” zei Maarten zo rustig mogelijk. Hij was niet uit op een gevecht maar zou zich zeker niet laten doen door Dave. Dave verloor zijn geduld en haalde uit naar Maarten. Maarten ontwijkt zijn vuist en grijpt hem bij de arm, draait hem om en dwingt hem op de knieën. Dave had een pijnlijke grimas op zijn gezicht “kijk, ik herhaal het nog één keer. Bol het af en er is niks gebeurd!” riep Maarten tegen Dave voor hij hem losliet. Dave stond op en liep weg samen met nog enkele andere gasten. Katerina was geschrokken en kroop in Maarten zijn armen. Er kwamen nu ook traantjes “hey, this voorbij.” Probeerde hij haar te sussen. “als als Dave u …” “sshht, kijk eens naar mij.” Katerina keek naar hem “ik heb al die jaren niet voor niets in de fitness gezeten zer. Judo en kickboxen kwamen nu goed van pas” zei hij al lachend. Bij Katerina kon er ook weer een lachje af. Ze had het toch wel echt goed getroffen bij Maarten …
Deel 41
Maarten en Katerina liepen vrolijk verder. Hij sloeg zijn arm om haar en trok haar kort tegen zich aan. Hij was niet van plan om haar direct nog te laten gaan, daar had hij haar te hard voor gemist. Zij vond het natuurlijk heerlijk. Ze wist dat het echt goed zat tussen hen. Hij kon haar geruststellen en gaf haar een veilig gevoel en dat ze weinig tijd met elkaar kunnen doorbrengen, daar passen ze ook nog wel een mouw aan. Onderweg zag Louise hen. Ze had nog steeds niets tegen haar zus gezegd maar nu ze die zo met Maarten zag, werd het haar wel duidelijk. Ze was gewoon weggelopen omdat zij en Maarten een koppel waren en dan had zij zich schuldig gevoeld voor niets! Dat zouden haar ouders zeker nog niet weten. Ze haastte zich naar huis, want dit moest ze toch echt wel gaan vertellen …
Daan en Belle zaten ondertussen ook op de trein naar Antwerpen. Daan was blij dat hij zijn zusje zou terug zien. Na wat ze had meegemaakt vond hij het erg om haar alleen naar Antwerpen te laten gaan. Alle, alleen ze had Roel natuurlijk maar dat is toch anders dan een broer. Het zou raar zijn, hij had nu Belle en zij Roel maar ondanks alles blijft zij toch zijn kleine zusje. Charlotte keek ook heel hard uit om haar broer te zien. De laatste tijd was hun band toch echt wel veel beter en ze had nood aan hem. Toen dan om half 5 de deur openging en Daan en Belle binnenkwamen stormde Charlotte de gang in. “Daan!!!” schreeuwde ze terwijl ze hem in haar armen nam. “amai, hier is er één blij van u te zien” lachte Simon toen hij de gang binnenkwam. Sara volgde hem en zei onmiddellijk dat ze binnen moesten komen. Belle stond er een beetje ongemakkelijk bij. Maar Daan zag het en fluisterde in haar oor “gewoon gewoon doen” hij lachte. Hij was blij dat Charlotte er zo goed uit zag en Roel ook. Eerst moest hij niets hebben van die jongen maar nu leek hij wel ok. Zolang hij het goed voorhad met zijn zus was het goed voor Daan en hij zag ook wel duidelijk dat er iets veranderd was tussen hen. Ze gingen zitten in de zetel. Sara haalde iedereen iets om te drinken en zei dat het eten binnen een half uurtje klaar was. Belle begon zich stilletjes aan ook meer op haar gemak te voelen. Ze zag dat dit een vrolijke familie was, zo eentje als die van haar en ze zou zich hier perfect thuis voelen, dat wist ze wel zeker. Sara en Simon waren blij dat hun beide kinderen een goede, betrouwbare partner gevonden hadden. Het zou niet altijd even makkelijk zijn maar dan wisten ze dat ze op elkaar konden rekenen en natuurlijk waren zij er ook nog steeds. Het ging er gezellig aan toe ten huize Van Wijck. Al de miserie van de afgelopen week leek wel vergeten …
Maarten zetten ondertussen Katerina af bij haar thuis. Hij wou haar nog gauw kussen maar dan ging de voordeur open. Helena en Steven kwamen beide naar buiten en ze zagen er niet erg gelukkig uit. Katerina liep naar de voordeur maar dan zei Helena dat Maarten ook moest binnenkomen, ze hadden iets te bespreken. Katerina en Maarten voelden de bui al hangen. Het enige wat ze zich konden afvragen was hoe Helena en Steven dit konden weten. Ze liepen dan maar door naar de living en namen plaats in de zetels. Helena stak onmiddellijk van wal “dus jullie zijn een koppel. Wanneer zouden jullie dat ons vertellen?” Katerina keek naar Maarten en Maarten keek naar haar. “hoe weten jullie dat?” vroeg Maarten voorzichtig. “Louise heeft jullie samen gezien” zei Steven die weer de kalmte zelve was. “We wouden het echt wel vertellen mama, morgen” zei Katerina “en gij denkt niet dat het belangrijk is dat wij dat wisten?” zei ze tegen Maarten. “tuurlijk wel maar we wouden eerst zelf zeker zijn voor we het gingen vertellen” Maarten voelde zich aangevallen “mijn dochter heeft gvd de nacht bij u doorgebracht!” schreeuwde Helena. In tegenstelling tot Steven was zij alles behalve rustig. “mama!” bracht Katerina verschrikt uit. “Helena, er is niets gebeurd tussen ons!” zei Maarten nu ter verdediging. Steven kalmeerde Helena en zei dan “jullie zien elkaar graag?” ze keken naar elkaar en knikten dan beide van ja “Helena, schat dan kunnen wij daar niets op tegen hebben. Maarten is een goeie jongen, dat weet jij ook” zei hij rustig. Katerina glimlachte naar haar papa. Daarom hield ze nu zo van hem! Helena vond dan haar stem terug “ok dan, maar voorlopig geen overnachtingen meer in Leuven” zei ze streng “tuurlijk niet, dat was eenmalig” antwoordde Maarten fel. Maarten nam afscheid van Katerina en vertrok dan naar huis. Ze zouden zich daar waarschijnlijk al afvragen waar hij bleef …
Deel 42
Katerina liep kwaad naar boven, recht naar de kamer van Louise. Ze liep naar binnen zonder te kloppen en riep dan “wa hebt gij tegen mij?!” “niks! Waar hebt gij het over?” zei Louise verwonderd “och! Ge weet goed genoeg waarover ik het heb. Gij zijt gaan vertellen over mij en Maarten” “als niemand het mocht weten, moest ge zo maar nie over straat lopen!” zei Louise een beetje spottend “gij denkt echt dat heel de wereld rond u draait eh? Awel, dan hebt ge het mis! Niemand kan u uitstaan, zelf u eigen familie nie!” “das niet waar!” schreeuwde Louise terug “gij, gij maakt mijn leven kapot!” schreeuwde Katerina uit pure woede voor ze de kamer van Louise verliet. Ze liep dan naar haar eigen kamer en liet zich op bed vallen.
Louise die zich altijd sterk voor deed, was nu toch wel enorm geschrokken door de woorden van haar zus. Ze had Katerina nog nooit zo kwaad geweten en als ze nu verder nadacht, ze had geen vrienden. Niemand in de familie kwam spontaan bij haar praten en als ze dat dan wel deden dan was zij grof en onbeleefd. Iedereen meed haar. Hoe meer Louise nadacht, hoe ongelukkiger ze werd. Er zat echt wel waarheid in de woorden van Katerina.
Katerina had op haar beurt al lang spijt om wat ze allemaal tegen haar zus gezegd had. Ze was veel te hard geweest. Ze wist wel dat Louise eigenlijk geen slecht karakter had, ze had het gewoon moeilijk met emoties en laat dat nu net iets zijn waar zij genoeg aan had. Op dat vlak was ze net haar moeder. Die liet zich ook leiden door haar emotie daarom dat ze soms zo kwaad werd en daarna weer heel zacht en vriendelijk. Haar zus was net Alexander. Ze zagen hem dan wel niet veel maar wel genoeg zodat Katerina kon weten dat die erg streng en koud was. Gelukkig had hij geen kinderen.
Belle voelde zich ondertussen echt wel thuis. Ze vertelde honderduit over de verrassing van Daan en hoe fantastische hij wel was. Daan ging zich zelf een beetje ongemakkelijk voelen door al die complimentjes. Charlotte moest lachen, ze had haar broer nog nooit verlegen geweten en kon het dan ook niet laten hier een opmerkingen over te geven “oei, mijn broerke gaat blozen” zei ze lachend waardoor hij nog harder ging blozen. Sara lachte ook en zei “Lotte zeg dat nu niet, het is nog zo schattig” bij deze woorden schoot iedereen in de lach buiten Daan zelf. “Ma schatje toch” zei Belle “ik vind da ook schattig hoor” ze gaf hem een zoen op zijn wang. Simon vond het tijd om zijn zoon uit zo een vervelende situatie te redden en zei dan “kom kom, genoeg over schattig zijn enz. Hier zitten ook nog echte mannen aan tafel eh” Roel knikte van ja “tuurlijk da en die worden niet graag schattig genoemd” Charlotte keek naar Roel met tranen in de ogen van het lachen zei ze“komaan, das gewoon lief. Trouwens ik vind u ook schattig en lief en mooi en …” Roel onderbrak Charlotte met een kus. Het zou anders wel eens heel gênant kunnen worden. Nu was het Daan die moest lachen. Simon en Sara vonden het gesprek een beetje uit de hand lopen en besloten om de tafel af te ruimen. De jongeren gingen in de living in het salon zitten. Ze hadden nog wel van alles bij te praten. Simon en Sara keken toe van op een afstand en zagen dat het goed zat. Dit beeld hadden ze al die jaren als doel gehad …
Maarten kwam ondertussen thuis aan. Hier wachtte hem nog een moeilijk gesprek. Helena had ondertussen naar Michelle gebeld en die had onmiddellijk Lieven gebeld. Zijn ouders zaten hem dus thuis al op te wachten. Hij ging binnen en zag ze in de zetel zitten. Er hing een bedrukte sfeer in de kamer. Maarten zette zich in een zetel neer en toen nam zijn vader het woord “kijk jongen, we hebben gehoord van Helena dat gij en Katerina een relatie hebben” zei Lieven heel rustig. Michelle keek naar haar zoon en zocht een verklaring in zijn ogen. “kijk, ik weet dat het niet zo hoort maar ik zie haar graag en zij mij ook. Wat kunnen wij dan zo verkeerd doen?” vroeg hij “Maarten, ze is 15. Ze is nog minderjarig” “Gij zijt toch ook 3 jaar jonger dan pa” zei hij “das waar maar wij waren ouder toen wij elkaar leerde kennen en dan is dat verschil niet groot. Om niet te zeggen heel klein” “awel dan, geef ons gewoon een kans. Ik ga echt niet van haar profiteren hoor!” zei hij kwaad. Als zelfs zijn ouders hem nu al niet meer geloofden, wie dan wel? Michelle en ook Lieven zag dat hij het meende en als hij er echt wil voor gaan dan zouden zij hem steunen. “Maarten, beloof ons één ding, dat je je niet gaat opdringen aan haar. Meisjes van die leeftijd verwachten misschien andere dingen dan jij” Michelle wou hem eigenlijk gewoon duidelijk maken dat ze hun tijd moesten nemen voor ze een stap verder zouden gaan “ik beloof het” zei hij fel. Hij was gewoon blij dat zijn ouders hem toch vertrouwden …
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Om mijn slecht examen een beetje te vergeten 
Deel 43
Louise zat nog steeds in de put over het feit wat Katerina gezegd had. Ze vond zelf dat er dringend iets moet gebeuren en zij ging er zelf voor zorgen dat niemand nog last van haar had. Ze nam een stuk papier en begon te schrijven. Na enkele keren proberen had ze dan toch iets op papier:
Liefste ouders
Katerina heeft mijn ogen geopend. Deze familie, jullie familie is een liefdevolle familie en ik hoor daar niet thuis. Ik ben tegen ieder van jullie onvriendelijk, grof en onredelijk geweest terwijl jullie het goed voorhadden met mij. Daarom heb ik besloten om er een einde aan te maken. Het leven gaat voor jullie een stukje makkelijker worden, zeker voor Katerina. Zij verdient alle mogelijke kansen die ze kan krijgen. Zij is altijd een super zusje voor mij geweest en het spijt mij dan ook dat ik alles heb gedaan om haar te dwarsbommen, echt waar het spijt mij!!
Ik ga nu afscheid nemen, alles jullie deze brief vinden zal het al veel te laat zijn
Het ga jullie goed, ik zie jullie graag (al heb ik het nooit laten blijken)
Veel liefs,
Louise
Nadat ze dit briefje had geschreven nam ze haar jas en liep naar beneden. Ze had geluk, haar ouders waren naar tv aan het kijken en haar zus zat op haar kamer. Ze kon dus ongehoord naar buiten glippen.
Katerina had lang liggen piekeren en had dan toch besloten om haar verontschuldigingen aan te bieden aan haar zus. Ze liep naar die haar kamer en klopte op de deur. Ze kreeg geen antwoord en besloot dan maar naar binnen te gaan. Ze dacht dat haar zus te koppig was om open te doen. Ze liep naar binnen en zag dat haar zus er niet was. Ze wou terug naar buiten gaan maar dan viel haar oog op een enveloppe. Ze liep naar de bureau en zag dan de tranen op de enveloppe. Ze deed deze gauw open en las het briefje. Ze schrok en las hem nog eens en nog eens maar het enige wat ze zag was ‘er een eind aan maken’ ze begon te huilen en toen ze per ongeluk met haar arm tegen de muis van de computer kwam, zag ze dat er een site opstond met allemaal technieken hoe je het best zelfmoord kon plegen. Gauw liep ze de trap af recht naar haar ouders. “mama! Papa!” riep ze al op de trap. Helena en Steven schrokken. Katerina kwam de kamer binnen gestormd en huilde nu heel hysterisch. Ze kreeg niets over haar lippen en gaf dan de brief aan haar ouders. Helena begon ook te wenen en zelfs Steven verloor zijn kalmte. Hij nam zijn sleutels van de auto en vertrok om Louise te gaan zoeken. Helena kon niets doen, ze was te verbouwereerd. Katerina wist ook niet wat te doen en belde heel overstuur Maarten. Die nam gelukkig onmiddellijk zijn gsm op “Hey Katerina ik heb juist …” Maar Katerina onderbrak hem “Maarten” snikte ze door de telefoon. Hij was nu echt ongerust “wat scheelt er? Is het Dave? Heeft hij iets gedaan?” “Louise, Louise …” “is er iets met Louise?” Maarten snapte niet waarom Katerina zo overstuur was. Hij kon er geen verhaal aan knopen “Louise wilt zelfmoord plegen” zei ze dan eindelijk. Maarten schrok en wist ook niet onmiddellijk wat doen “ik kom onmiddellijk” zei hij en legde de telefoon af. Hij lichte zijn ouders in en Lieven belde Simon. Daar sloeg het nieuws ook in als een bom. Simon en Sara wouden onmiddellijk vertrekken maar ook de rest ging mee. Binnen de 10 minuten stonden ze daar voor de deur. Simon en Lieven gingen beide Louise zoeken. Charlotte en Sara bogen zich over Helena die een echt wrak was. Maarten was vooral bezorgd over Katerina.
Ze zaten daar nu al zeker een kwartier en nog steeds geen nieuws over Louise. Helena was echt overstuur. Ze snapte niet dat ze het niet had zien aankomen. Katerina voelde zich dan weer schuldig om wat ze tegen haar zus gezegd had. Het voelde alsof het haar schuld was, zij had haar zus tot zo drastische maatregelen aangezet. Maarten probeerde op haar in te praten maar het had niet veel nut. Plotseling kwam Daan met een goed idee. “Katerina, waar gingen jullie zoal vroeger naartoe?” zei hij een beetje opdringerig. Katerina dacht na, waar gingen zij vroeger zoal naartoe. Plotseling wist ze het weer. “Naar het station, daar zaten wij vaak op de spoorweg” zei ze. Maar toen ze nadacht over wat ze gezegd had, was ze pas echt in paniek “Ge denkt … toch … toch niet dat Louise …” “We vertrekken onmiddellijk” zei Maarten. Katerina, Maarten, Daan en Belle vertrokken en hoopte dat ze nog niet te laat waren …
Deel 44
Charlotte en Roel besloten om bij Helena te blijven, net zoals Sara. Sara zelf was ook over haar toeren. Ze had nooit zo goed met crisissituaties kunnen omgaan en zeker niet nu Simon hier niet was om haar te steunen. Charlotte daarentegen was rustig en leek alles onder controle te hebben, uiterlijk toch want ze was op van de zenuwen. Ze durfde dit echter niet te tonen tegenover haar moeder of tegen over Helena. Roel steunde Charlotte zo goed mogelijk. Zij hadden toch nog niet zolang geleden ook van alles meegemaakt en hij was bang dat het haar wel eens te veel zou worden. Ze deed haar dan wel sterk voor maar hij zag en voelde dat ze alles behalve vertrouwen had in de situatie. Roel nam Charlotte even apart. Hij sloot de deur tussen de living en de keuken. Hij nam haar eens vast en toen kwamen de traantjes bij haar. Zo bleven ze nog even staan en dan droogde Charlotte haar tranen. Ze wou niet dat ze zagen dat ze had geweend. “gaat het een beetje?” vroeg hij bezorgd. “ja, het moet wel gaan” zei ze niet echt overtuigt. Ze drukte Roel een kus op de lippen en dan liepen ze terug naar de living. Er was nog steeds geen nieuws over Louise. Plots ging de gsm van Helena af. Het was Steven. “Steven, is Louise daar? maar al gauw bleek dat Steven Louise niet had gevonden. Hij was bij de politie en hij belde Helena om te vragen of ze al eventueel een recente foto van Louise kon zoeken zodat alle patrouilles naar haar kunnen uitkijken, meer konden ze helaas niet voor hen doen op dit moment. De moed zakte Helena in de schoenen met het horen van dit nieuws. Ze huilde uit in de armen van Sara die ondertussen Simon gebeld had maar ook hij had niets nieuws te vertellen. Waar kon Louise in hemelsnaam zijn? En wat bedoelde ze er met een eind aan maken? Dat waren de 2 vragen die iedereen bezig hield …
Maarten, Katerina, Daan en Belle waren ondertussen aangekomen bij de spoorweg waar Louise en Katerina vroeger altijd zaten. De trein kwam net af en claxonneerde heel luid en lang. De schrik sloeg hen om het hart, ze dachten dat ze te laat waren en dat Louise gesprongen was. Eerst bleven ze allemaal verschrikt staan maar dan begon Katerina te lopen. Ze liep zo hard ze in de richting van de treinsporen. Maarten volgde haar net zoals Daan en Belle. Belle kende Louise dan wel niet maar voelde zich toch nauw verbonden. Katerina kwam aan bij de spoorweg en zag niets, alleen complete duisternis. Ze liep het spoor op en wat ze daar aantrof kon ze zelf niet geloven …
Steven, Simon en Lieven hadden ondertussen de zoekactie gestaakt. Ze hadden heel Antwerpen uitgekamd maar nergens hadden ze een spoor van Louise gevonden. Ze konden nu alleen maar afwachten. Steven en Helena zochten steun bij elkaar en ook Simon en Sara deden dat. Michelle had haar heel de tijd al op de achtergrond gehouden en dat had zo zijn rede. Vroeger toen zij nog een puber was,had haar oudere broer zelfmoord gepleegd door zich op te hangen in zijn eigen kamer. Haar moeder had hem gevonden en in paniek op haar geroepen. Door al die jaren had ze dat beeld een plaats kunnen geven in haar leven. Lieven wist het zelfs niet maar nu ze die brief van Louise had gelezen kwam alles terug naar boven. De woede die ze voelde tegen over haar broer, de angst, de pijn…. Het voelde alsof het allemaal weer opnieuw begon. Ze kon niet langer daar binnen blijven zitten, ze moest daar weg. Het leek of iemand haar de keel dichtkneep. Ze liep naar buiten en Lieven zag dat er iets niet klopte. Hij liep haar achterna en dan buiten stortte ze in. Ze zakte door haar benen en gleed tegen de muur op de grond. Lieven wist niet wat er gebeurde. Hij liep bezorgd naar haar toe en nam haar in zijn armen. “het komt allemaal wel goed, alles komt altijd goed” zei hij troostend. Michelle vond dan eindelijk de kracht om haar verhaal te doen. Ze vertelde van haar broer, dat hij zelfmoord had gepleegd omdat zijn vriendin hem had laten zitten voor zijn beste kameraad. Hoe ze hem gevonden hadden, hoe haar moeder daardoor in een depressie is gekomen en dat Michelle de rest van haar tienerjaren op haar eigen benen heeft moeten staan. Alles kwam eruit, de pijn maar vooral de woede om wat dat haar broer haar en haar familie had aangedaan. Ze bleven een tijdje buiten zitten. Michelle was blij dat ze eindelijk haar verhaal had kunnen doen. Nu, na al die jaren was ze eindelijk klaar om die woede los te laten, om die slechte herinneringen los te laten maar daarbij was de situatie bij Louise nog niet opgelost …
Deel 45
Er lag iets op het spoor, Katerina begon al te huilen en toen ze korter bij ging, zag ze dat het … dat het maar een grote zak huisvuil was. Ze huilde nog harder gewoon van pure opluchting maar dan zag ze iemand tegen de muur zitten, helemaal in elkaar gekropen. Ze liep korter bij en zag dat het Louise was. “Louise, Louise” riep ze maar Louise reageerde niet. Zij zat te huilen. Maarten, Daan en Belle besloten om hen wat privacy te geven en bleven op een afstand staan. Katerina knielde naast haar zus neer en samen huilde ze een tijdje. Katerina onderbrak de stilte en zei “waarom heb je dat toch willen doen?” “ik stond op het spoor en ik dacht aan vroeger en … en ik kon het niet doen Katerina!” Louise huilde “ik zag de trein voorbij razen en het enigste wat ik voelde was geluk omdat ik het niet gedaan heb!” Katerina nam Louise steviger vast en fluisterde dan in haar oor “het spijt me, het spijt me!” “nee, je had gelijk. Ik heb je leven altijd al verpest maar nu gaat alles veranderen, dat beloof ik” Ze bleven daar nog een tijdje zo zitten en Daan belde ondertussen zijn moeder om het goede nieuws te vertellen “Daan?” vroeg Sara vragend “Mama, goed nieuws, we hebben Louise gevonden!” zei Daan een beetje euforisch. Hij was zo blij dat zijn nichtje ongedeerd was. “oh god! Meen je het? Is ze daar?” vroeg Sara tussen haar tranen door “ja, ze zit hier. Zodra het kan komen we naar huis.” “ok jongen, tot straks” Sara legde de hoor neer en wende zich tot Helena en Steven. “ze hebben Louise gevonden! Alles is ok met haar” zei ze Helena nam Steven in haar armen en samen huilde ze van pure opluchting. Ook Sara nam Simon in haar armen. Hij kuste haar en toen glimlachte ze beide. Lieven en Michelle kwamen ondertussen terug binnen. Deze snapte eerst niet waarover het ging maar dan vertelde Simon het goede nieuws en ook zij waren opgelucht.
Op de oude spoorweg waren Katerina en Louise eindelijk klaar om naar huis te gaan. Maarten en Daan namen hun nichtje even in hun armen en zeiden dan beide tegelijk “laat ons alsjeblieft nooit meer zo schrikken” Ze lieten elkaar los en dan nam Daan Belle in zijn armen en Maarten twijfelde of hij Katerina kon vast nemen maar dan duwde Louise haar zus naar Maarten toe en zei “ik zei toch dat ik ging veranderen” Katerina gaf Maarten een zoen en nam dan haar zus in haar armen “ik ben zo blij dat mijn echte zus terug is” en dan doelde ze op de Louise van toen ze klein waren. Ze stapte in de auto en vertrokken dan naar huis. Het bleef stil in de auto. Het was een beetje een vervelende situatie. Toen ze bij het huis van Helena aankwamen, zuchtte Katerina. Helena en Steven stonden al buiten en toen ze hun dochter zagen uitstappen liepen ze naar haar toe. Louise begon weer te huilen, net zoals Helena, Steven en Katerina. De andere voelde aan dat dit een gezinsaangelegenheid was en vertrokken naar huis. Ze hadden nu met hun eigen ogen gezien dat Louise ok was en dat was voldoende.
Onderweg naar huis werd er in de auto van Simon en Sara niet veel gezegd. Ze waren allemaal in gedachten verzonken. Eens thuis trokken de koppels allemaal naar hun kamer, daar kwamen de gesprekken wel op gang. Sara en Simon zochten vooral troost bij elkaar en waren nu nog gelukkiger met de relatie van hun kinderen. Zo hadden die toch altijd één iemand om op terug te vallen als er iets met hen zou gebeuren. Daan en Belle probeerde het voorval dan meer te relativeren. Zij hadden Louise gezien en Daan vond het eigenlijk wel een doorbraak. Louise zou eindelijk haarzelf terugvinden. Charlotte en Roel hadden het dan veel moeilijker. Zij werden geconfronteerd aan welke pijn ze ontsnapt waren vorige week. Voor hetzelfde geld was er nu één van hen niet meer. Die gedachte alleen al leek al ondragelijk. Het was vooral Charlotte die het er moeilijk mee had. Nu kwamen alle emoties eruit, van vanavond, vorige week, alles! Roel probeerde haar te kalmeren en gerust te stellen. Met Roel zijn armen om haar heen huilde ze haarzelf dan uiteindelijk in slaap …
Deel 43
Louise zat nog steeds in de put over het feit wat Katerina gezegd had. Ze vond zelf dat er dringend iets moet gebeuren en zij ging er zelf voor zorgen dat niemand nog last van haar had. Ze nam een stuk papier en begon te schrijven. Na enkele keren proberen had ze dan toch iets op papier:
Liefste ouders
Katerina heeft mijn ogen geopend. Deze familie, jullie familie is een liefdevolle familie en ik hoor daar niet thuis. Ik ben tegen ieder van jullie onvriendelijk, grof en onredelijk geweest terwijl jullie het goed voorhadden met mij. Daarom heb ik besloten om er een einde aan te maken. Het leven gaat voor jullie een stukje makkelijker worden, zeker voor Katerina. Zij verdient alle mogelijke kansen die ze kan krijgen. Zij is altijd een super zusje voor mij geweest en het spijt mij dan ook dat ik alles heb gedaan om haar te dwarsbommen, echt waar het spijt mij!!
Ik ga nu afscheid nemen, alles jullie deze brief vinden zal het al veel te laat zijn
Het ga jullie goed, ik zie jullie graag (al heb ik het nooit laten blijken)
Veel liefs,
Louise
Nadat ze dit briefje had geschreven nam ze haar jas en liep naar beneden. Ze had geluk, haar ouders waren naar tv aan het kijken en haar zus zat op haar kamer. Ze kon dus ongehoord naar buiten glippen.
Katerina had lang liggen piekeren en had dan toch besloten om haar verontschuldigingen aan te bieden aan haar zus. Ze liep naar die haar kamer en klopte op de deur. Ze kreeg geen antwoord en besloot dan maar naar binnen te gaan. Ze dacht dat haar zus te koppig was om open te doen. Ze liep naar binnen en zag dat haar zus er niet was. Ze wou terug naar buiten gaan maar dan viel haar oog op een enveloppe. Ze liep naar de bureau en zag dan de tranen op de enveloppe. Ze deed deze gauw open en las het briefje. Ze schrok en las hem nog eens en nog eens maar het enige wat ze zag was ‘er een eind aan maken’ ze begon te huilen en toen ze per ongeluk met haar arm tegen de muis van de computer kwam, zag ze dat er een site opstond met allemaal technieken hoe je het best zelfmoord kon plegen. Gauw liep ze de trap af recht naar haar ouders. “mama! Papa!” riep ze al op de trap. Helena en Steven schrokken. Katerina kwam de kamer binnen gestormd en huilde nu heel hysterisch. Ze kreeg niets over haar lippen en gaf dan de brief aan haar ouders. Helena begon ook te wenen en zelfs Steven verloor zijn kalmte. Hij nam zijn sleutels van de auto en vertrok om Louise te gaan zoeken. Helena kon niets doen, ze was te verbouwereerd. Katerina wist ook niet wat te doen en belde heel overstuur Maarten. Die nam gelukkig onmiddellijk zijn gsm op “Hey Katerina ik heb juist …” Maar Katerina onderbrak hem “Maarten” snikte ze door de telefoon. Hij was nu echt ongerust “wat scheelt er? Is het Dave? Heeft hij iets gedaan?” “Louise, Louise …” “is er iets met Louise?” Maarten snapte niet waarom Katerina zo overstuur was. Hij kon er geen verhaal aan knopen “Louise wilt zelfmoord plegen” zei ze dan eindelijk. Maarten schrok en wist ook niet onmiddellijk wat doen “ik kom onmiddellijk” zei hij en legde de telefoon af. Hij lichte zijn ouders in en Lieven belde Simon. Daar sloeg het nieuws ook in als een bom. Simon en Sara wouden onmiddellijk vertrekken maar ook de rest ging mee. Binnen de 10 minuten stonden ze daar voor de deur. Simon en Lieven gingen beide Louise zoeken. Charlotte en Sara bogen zich over Helena die een echt wrak was. Maarten was vooral bezorgd over Katerina.
Ze zaten daar nu al zeker een kwartier en nog steeds geen nieuws over Louise. Helena was echt overstuur. Ze snapte niet dat ze het niet had zien aankomen. Katerina voelde zich dan weer schuldig om wat ze tegen haar zus gezegd had. Het voelde alsof het haar schuld was, zij had haar zus tot zo drastische maatregelen aangezet. Maarten probeerde op haar in te praten maar het had niet veel nut. Plotseling kwam Daan met een goed idee. “Katerina, waar gingen jullie zoal vroeger naartoe?” zei hij een beetje opdringerig. Katerina dacht na, waar gingen zij vroeger zoal naartoe. Plotseling wist ze het weer. “Naar het station, daar zaten wij vaak op de spoorweg” zei ze. Maar toen ze nadacht over wat ze gezegd had, was ze pas echt in paniek “Ge denkt … toch … toch niet dat Louise …” “We vertrekken onmiddellijk” zei Maarten. Katerina, Maarten, Daan en Belle vertrokken en hoopte dat ze nog niet te laat waren …
Deel 44
Charlotte en Roel besloten om bij Helena te blijven, net zoals Sara. Sara zelf was ook over haar toeren. Ze had nooit zo goed met crisissituaties kunnen omgaan en zeker niet nu Simon hier niet was om haar te steunen. Charlotte daarentegen was rustig en leek alles onder controle te hebben, uiterlijk toch want ze was op van de zenuwen. Ze durfde dit echter niet te tonen tegenover haar moeder of tegen over Helena. Roel steunde Charlotte zo goed mogelijk. Zij hadden toch nog niet zolang geleden ook van alles meegemaakt en hij was bang dat het haar wel eens te veel zou worden. Ze deed haar dan wel sterk voor maar hij zag en voelde dat ze alles behalve vertrouwen had in de situatie. Roel nam Charlotte even apart. Hij sloot de deur tussen de living en de keuken. Hij nam haar eens vast en toen kwamen de traantjes bij haar. Zo bleven ze nog even staan en dan droogde Charlotte haar tranen. Ze wou niet dat ze zagen dat ze had geweend. “gaat het een beetje?” vroeg hij bezorgd. “ja, het moet wel gaan” zei ze niet echt overtuigt. Ze drukte Roel een kus op de lippen en dan liepen ze terug naar de living. Er was nog steeds geen nieuws over Louise. Plots ging de gsm van Helena af. Het was Steven. “Steven, is Louise daar? maar al gauw bleek dat Steven Louise niet had gevonden. Hij was bij de politie en hij belde Helena om te vragen of ze al eventueel een recente foto van Louise kon zoeken zodat alle patrouilles naar haar kunnen uitkijken, meer konden ze helaas niet voor hen doen op dit moment. De moed zakte Helena in de schoenen met het horen van dit nieuws. Ze huilde uit in de armen van Sara die ondertussen Simon gebeld had maar ook hij had niets nieuws te vertellen. Waar kon Louise in hemelsnaam zijn? En wat bedoelde ze er met een eind aan maken? Dat waren de 2 vragen die iedereen bezig hield …
Maarten, Katerina, Daan en Belle waren ondertussen aangekomen bij de spoorweg waar Louise en Katerina vroeger altijd zaten. De trein kwam net af en claxonneerde heel luid en lang. De schrik sloeg hen om het hart, ze dachten dat ze te laat waren en dat Louise gesprongen was. Eerst bleven ze allemaal verschrikt staan maar dan begon Katerina te lopen. Ze liep zo hard ze in de richting van de treinsporen. Maarten volgde haar net zoals Daan en Belle. Belle kende Louise dan wel niet maar voelde zich toch nauw verbonden. Katerina kwam aan bij de spoorweg en zag niets, alleen complete duisternis. Ze liep het spoor op en wat ze daar aantrof kon ze zelf niet geloven …
Steven, Simon en Lieven hadden ondertussen de zoekactie gestaakt. Ze hadden heel Antwerpen uitgekamd maar nergens hadden ze een spoor van Louise gevonden. Ze konden nu alleen maar afwachten. Steven en Helena zochten steun bij elkaar en ook Simon en Sara deden dat. Michelle had haar heel de tijd al op de achtergrond gehouden en dat had zo zijn rede. Vroeger toen zij nog een puber was,had haar oudere broer zelfmoord gepleegd door zich op te hangen in zijn eigen kamer. Haar moeder had hem gevonden en in paniek op haar geroepen. Door al die jaren had ze dat beeld een plaats kunnen geven in haar leven. Lieven wist het zelfs niet maar nu ze die brief van Louise had gelezen kwam alles terug naar boven. De woede die ze voelde tegen over haar broer, de angst, de pijn…. Het voelde alsof het allemaal weer opnieuw begon. Ze kon niet langer daar binnen blijven zitten, ze moest daar weg. Het leek of iemand haar de keel dichtkneep. Ze liep naar buiten en Lieven zag dat er iets niet klopte. Hij liep haar achterna en dan buiten stortte ze in. Ze zakte door haar benen en gleed tegen de muur op de grond. Lieven wist niet wat er gebeurde. Hij liep bezorgd naar haar toe en nam haar in zijn armen. “het komt allemaal wel goed, alles komt altijd goed” zei hij troostend. Michelle vond dan eindelijk de kracht om haar verhaal te doen. Ze vertelde van haar broer, dat hij zelfmoord had gepleegd omdat zijn vriendin hem had laten zitten voor zijn beste kameraad. Hoe ze hem gevonden hadden, hoe haar moeder daardoor in een depressie is gekomen en dat Michelle de rest van haar tienerjaren op haar eigen benen heeft moeten staan. Alles kwam eruit, de pijn maar vooral de woede om wat dat haar broer haar en haar familie had aangedaan. Ze bleven een tijdje buiten zitten. Michelle was blij dat ze eindelijk haar verhaal had kunnen doen. Nu, na al die jaren was ze eindelijk klaar om die woede los te laten, om die slechte herinneringen los te laten maar daarbij was de situatie bij Louise nog niet opgelost …
Deel 45
Er lag iets op het spoor, Katerina begon al te huilen en toen ze korter bij ging, zag ze dat het … dat het maar een grote zak huisvuil was. Ze huilde nog harder gewoon van pure opluchting maar dan zag ze iemand tegen de muur zitten, helemaal in elkaar gekropen. Ze liep korter bij en zag dat het Louise was. “Louise, Louise” riep ze maar Louise reageerde niet. Zij zat te huilen. Maarten, Daan en Belle besloten om hen wat privacy te geven en bleven op een afstand staan. Katerina knielde naast haar zus neer en samen huilde ze een tijdje. Katerina onderbrak de stilte en zei “waarom heb je dat toch willen doen?” “ik stond op het spoor en ik dacht aan vroeger en … en ik kon het niet doen Katerina!” Louise huilde “ik zag de trein voorbij razen en het enigste wat ik voelde was geluk omdat ik het niet gedaan heb!” Katerina nam Louise steviger vast en fluisterde dan in haar oor “het spijt me, het spijt me!” “nee, je had gelijk. Ik heb je leven altijd al verpest maar nu gaat alles veranderen, dat beloof ik” Ze bleven daar nog een tijdje zo zitten en Daan belde ondertussen zijn moeder om het goede nieuws te vertellen “Daan?” vroeg Sara vragend “Mama, goed nieuws, we hebben Louise gevonden!” zei Daan een beetje euforisch. Hij was zo blij dat zijn nichtje ongedeerd was. “oh god! Meen je het? Is ze daar?” vroeg Sara tussen haar tranen door “ja, ze zit hier. Zodra het kan komen we naar huis.” “ok jongen, tot straks” Sara legde de hoor neer en wende zich tot Helena en Steven. “ze hebben Louise gevonden! Alles is ok met haar” zei ze Helena nam Steven in haar armen en samen huilde ze van pure opluchting. Ook Sara nam Simon in haar armen. Hij kuste haar en toen glimlachte ze beide. Lieven en Michelle kwamen ondertussen terug binnen. Deze snapte eerst niet waarover het ging maar dan vertelde Simon het goede nieuws en ook zij waren opgelucht.
Op de oude spoorweg waren Katerina en Louise eindelijk klaar om naar huis te gaan. Maarten en Daan namen hun nichtje even in hun armen en zeiden dan beide tegelijk “laat ons alsjeblieft nooit meer zo schrikken” Ze lieten elkaar los en dan nam Daan Belle in zijn armen en Maarten twijfelde of hij Katerina kon vast nemen maar dan duwde Louise haar zus naar Maarten toe en zei “ik zei toch dat ik ging veranderen” Katerina gaf Maarten een zoen en nam dan haar zus in haar armen “ik ben zo blij dat mijn echte zus terug is” en dan doelde ze op de Louise van toen ze klein waren. Ze stapte in de auto en vertrokken dan naar huis. Het bleef stil in de auto. Het was een beetje een vervelende situatie. Toen ze bij het huis van Helena aankwamen, zuchtte Katerina. Helena en Steven stonden al buiten en toen ze hun dochter zagen uitstappen liepen ze naar haar toe. Louise begon weer te huilen, net zoals Helena, Steven en Katerina. De andere voelde aan dat dit een gezinsaangelegenheid was en vertrokken naar huis. Ze hadden nu met hun eigen ogen gezien dat Louise ok was en dat was voldoende.
Onderweg naar huis werd er in de auto van Simon en Sara niet veel gezegd. Ze waren allemaal in gedachten verzonken. Eens thuis trokken de koppels allemaal naar hun kamer, daar kwamen de gesprekken wel op gang. Sara en Simon zochten vooral troost bij elkaar en waren nu nog gelukkiger met de relatie van hun kinderen. Zo hadden die toch altijd één iemand om op terug te vallen als er iets met hen zou gebeuren. Daan en Belle probeerde het voorval dan meer te relativeren. Zij hadden Louise gezien en Daan vond het eigenlijk wel een doorbraak. Louise zou eindelijk haarzelf terugvinden. Charlotte en Roel hadden het dan veel moeilijker. Zij werden geconfronteerd aan welke pijn ze ontsnapt waren vorige week. Voor hetzelfde geld was er nu één van hen niet meer. Die gedachte alleen al leek al ondragelijk. Het was vooral Charlotte die het er moeilijk mee had. Nu kwamen alle emoties eruit, van vanavond, vorige week, alles! Roel probeerde haar te kalmeren en gerust te stellen. Met Roel zijn armen om haar heen huilde ze haarzelf dan uiteindelijk in slaap …
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Deel 46
Maarten vond het natuurlijk spijtig dat hij Katerina in zo een situatie alleen moest laten maar het was waarschijnlijk beter zo. Zij had nog van alles uit te praten met haar zus en dan zou hij toch maar in de weg lopen. De situatie was al moeilijk genoeg. Hij wist natuurlijk ook niets over het verhaal van zijn moeder en Lieven en Michelle vonden dat het beste. Dat was iets wat in het verleden gebeurd was en dat moet dan ook in het verleden blijven. Michelle was 20 jaar geleden een nieuw leven begonnen toen ze Lieven had leren kennen. Dat was het beste wat haar was overkomen en Maarten natuurlijk ook. Ze zou het zich niet zonder hen kunnen voorstellen …
Ondertussen waren Katerina, Louise en hun ouders in de living gaan zitten. Eerst stil, iedereen moest de gebeurtenis een plaats kunnen geven en dan werd er gepraat over het voorval. Helena en Steven zochten vooral achter een ‘Waarom?’ Maar Louise kon er niet echt een antwoord op geven. Toen ze die ruzie met Katerina had gehad, was er plotseling iets tot haar doorgedrongen. Zij was niet goed bezig en voelde zich een last voor iedereen, de beste remedie om dat gevoel te laten weggaan was om aan alles een einde te maken en ze had ook echt gedacht dat ze hen daar een plezier mee deed. Toen Louise dat had gezegd, brak er iets bij Katerina. Haar zus had dus echt gedacht dat ze een last was!? Ze had dat toch maar in een vlaag van woede gezegd, niet eens gemeend. Katerina begon zich op alle mogelijk manieren te verontschuldigen maar Louise onderbrak haar en vertelde dan verder. Toen ze daar op het spoor zat, kwamen er allerlei fijne herinneringen naar boven van vroeger toen Katerina en zij nog 2 handen op ene buik waren. Die herinneringen hadden ervoor gezorgd dat ze er niet mee kon doorgaan en toen was ze emotioneel gebroken. Ze zat daar al een tijdje toen Katerina haar vond. Helena nam haar dochter nog eens in haar armen en drukte er nog eens op dat ze absoluut zoiets nooit meer mocht doen, ze had doodsangsten uitgestaan en dat nog wel de 2 de keer in een paar dagen tijd. Steven drukte er nog eens op dat zij hun dochters allebei even graag zagen. Dan vonden ze het tijd om naar te gaan slapen. De emotionele avond had hen allemaal vermoeid.
Louise kon de slaap nog niet direct vatten. Zij liep naar haar radio en stak een Cd’tje in. Ze zette een liedje van Jimmy eat World op. (May angels lead you in)
Ze dacht na over de tekst van het liedje. Ze vond het ook een heel mooi liedje en vooral, het maakte haar rustig. Tegen het einde van het liedje viel ze in slaap.
Het was niet echt een rustige nacht geweest. Iedereen had onrustig geslapen. Ze stonden dan ook pas laat op. Het eerste wat Katerina deed was Maarten bellen. Ze had nood aan hem te horen. Maarten was gelukkig al wakker. Ze spraken af dat Maarten deze namiddag naar haar thuis zou komen, daar zouden haar ouders vast niets tegen hebben. Dan ging ze naar beneden om te ontbijten. Louise was nog niet op maar dat zou vast niet meer lang duren.
Daan en Belle waren ondertussen hun koffer terug aan het pakken. Zij gingen vandaag naar haar ouders en Daan was een beetje zenuwachtig. Hij had nog nooit de ouders van zijn vriendin ontmoet en hij zou er al onmiddellijk blijven slapen. Belle stelde hem gerust. Zij was er zeker van dat haar ouders Daan fantastisch zouden vinden.
Charlotte en Roel lagen nog in bed. Charlotte had het gisteren avond nogal moeilijk gehad en Roel was nog steeds snel vermoeid. Het was Charlotte die het eerst wakker was en ze legde haar hoofd op zijn ontblote borst. Ze hoorde zijn harstslag en dat gaf haar een zalig gevoel. Roel begon ook stilletjes wakker te worden. Toen hij Charlotte zo kort tegen hem voelde, voelde hij een tinteling door heel zijn lichaam. Zelf als Charlotte niks deed, gaf ze hem een heerlijk gevoel en dat merkte zij ook. Zij hoorde en voelde zijn hartslag stijgen. Ze besloot nog een stapje verder te gaan. Ze streelde voorzichtig met haar vingertjes over zijn buik en Roel, hij kon niet ontkennen dat hij er opgewonden van werd …
Deel 47
Charlotte ging nog een tijdje verder met haar geplaag. Toen ze een beetje lager met haar handje zakte, kon Roel een kreun niet onderdrukken. Charlotte keek naar hem en glimlachte. “Wat?” vroeg ze zo onschuldig mogelijk. “jij bent de vorige keer precies nog niet vergeten” zei hij “nee, maar jij ook niet” Zei ze terwijl ze naar beneden keek. Roel glimlachte “ja, this sterker dan mezelf maar het is jouw schuld” zei hij. Hij vond dat ze nu wel genoeg gepraat en geplaagd hadden. Hij nam haar gezichtje in zijn handen en kuste haar. Eerste zacht en voorzichtig maar toen ook zij zich helemaal overgaf, werd de kus eerder passioneel. Roel schoof zijn handen onder haar nachtkleedje en trok het dan in één keer uit. Hij trok het bijna volledige naakte lichaam van Charlotte tegen zijn blote borst. Ze kuste en streelde en Roel zakte met zijn handen naar beneden tot aan haar slipje. Ook haar handjes lieten hem niet ongemoeid. Zij had zijn boxer ook bereikt en bijna gelijktijdig trokken ze de laatste obstakels naar beneden. Toen ook deze verdwenen waren, gaven ze zich volledig over aan elkaar. Na een lang voorspel van strelen en plagende kusjes kwam Roel dan eindelijk in haar. Charlotte moest een kreet onderdrukken en het duurde dan ook niet lang of beide bereikte een nooit ervaren hoogtepunt. Uitgeput en voldaan vielen ze langs elkaar neer. Charlotte kuste Roel en deze keer straalde die kus echte liefde uit. Na nog eventjes langs elkaar te hebben gelegen namen ze een douche. Ze waren net op tijd klaar want toen Charlotte de deur van de kamer opendeed stond Daan daar. Charlotte, die nog steeds blosjes op haar wangen had, voelde zich een beetje betrapt door Daan en bloosde nog heviger. Een klein kind kon zien wat er zich in de kamer had afgespeeld maar gelukkig gaf Daan geen opmerking. Samen met Daan liepen ze naar beneden. Daan nam afscheid van zijn zusje en van zijn ouders. Zij moesten immers vertrekken.
Toen Daan en Belle vertrokken waren, namen Charlotte en Roel plaats aan de ontbijttafel. Sara en Simon waren gelukkig niet in de keuken en dat gaf Roel en Charlotte de kans om nog eventjes langer van elkaar te genieten. Speels gaven ze elkaar eten maar er werd gelukkig niet al te veel gesmodderd. Na het ontbijt vulde ze de vaatwasser en dan nestelde ze zich in de zetel. Dit was hun laatste weekendje hier thuis, volgende week zouden ze terug allebei naar school gaan en dus wouden ze nog extra van elkaar profiteren. Niet dat dat in Leuven niet ging maar hier thuis was het anders. Ze hadden er eigenlijk ook nog niet over gesproken hoe het nu verder moest. Maar daar wouden ze nu nog niet aan denken. Het was vandaag zaterdag en ze zouden vandaag nog eens lekker van elkaar genieten, gewoon door kort bij elkaar te zijn.
Het was ondertussen al namiddag en Maarten was aangekomen bij Katerina. Voor hij op de bel kon drukken, deed ze al de deur open. Ze had duidelijk op hem staan wachten. Hij nam haar in zijn armen en kuste haar maar dan liet hij haar gauw weer los toen hij iemand de trap hoorde afkomen. Hij was bang dat Helena of Steven het zouden zien maar toen zag hij dat het Louise was. In tegenstelling tot gisteren had ze een grote glimlach op haar gezicht. “Doe gerust verder” zei ze toen ze hen voorbij liep. Katerina lachte naar haar zus. Hun gesprek van gisteren had hen duidelijk goed gedaan. Ze voelde elkaar weer aan als vroeger. Maarten lachte naar haar en zei “ben blij van u te zien lachen” “vanaf nu aan, lach ik alleen nog maar” zei ze vrolijk terwijl ze naar de keuken liep. Helena en Steven zaten aan tafel en waren blij toen ze Louise breed glimlachend zagen binnenkomen. “wat is er zo grappig?” vroeg Steven geïnteresseerd. “nikske” zei ze. Steven voelde al dat hij het toch niet zou te weten komen maar toen hij 5 minuutjes later Katerina met Maarten aan haar hand zag binnenkomen, kon hij al raden waarom Louise zo moest lachen. Helena merkte het ook maar het kon haar niet zoveel schelen, zolang haar dochters maar gelukkig waren. Dat was het doel wat zij nu vooral voor ogen had …
Deel 48
Daan en Belle waren ondertussen aangekomen bij haar ouders. Voor de deur sprak Belle Daan nog even moed in “komaan zoet, mijn ouders bijten niet hoor. Als ze zien dat ik gelukkig ben, dan zijn zij ook gelukkig” Daan was toch nog steeds zenuwachtig. Ge kunt maar ene keer een eerste indruk maken en als hij het nu zou verpesten … Belle deed de voordeur dan open en samen gingen ze binnen. Het was heel stil in huis. Ze liepen de living binnen en daar troffen ze dan haar ouders. Haar vader zat achter zijn laptop te werken en haar moeder was heel geconcentreerd naar een opgenomen tv programma aan het kijken. Haar ouders hadden hen niet horen binnenkomen. “ziet, das nu de verslaving van mijn ouders” zei Belle lachend “mijn vader is verslaafd aan werken en mijn moeder aan de laatste telenovelle” haar ouders keken lachend naar haar en stonden dan op. Beide liepen dan naar haar toe en omhelsde haar “Dag papa, mama” zei ze. Daan stond een beetje te kijken. Ze vormde een warm gezin, dat voelde hij nu al. “kom binnen en zet jullie.” Zei de moeder van Belle. Daan en Belle namen plaats in de zetel. “en jij bent dus Daan?” vroeg haar vader. Daan knikte “we hebben al veel over je mogen horen. Ons Belle is helemaal zot van je” Belle bloosde en zei “pa!” “dat mocht ik dus niet vertellen” zei hij lachend. Door de losse sfeer die er hing voelde Daan zich onmiddellijk thuis. Maar haar ouders waren natuurlijk wel nieuwsgierig “zo, vertel eens vanwaar ben je precies?” Daan wou antwoorden maar Belle onderbrak hem. “nu moet je oppassen, het verhoor begint” Daan keek raar naar Belle en zij zei dan “twas maar een grapke eh zoet” ze drukte een zoen op zijn wang. “van Antwerpen stad. Mijn ouders hun bedrijf is daar gevestigd” “ah zo, welk bedrijf” vroeg haar vader nieuwsgierig “een mode en stoffen bedrijf. Présence. Ik weet niet of u dat kent” “het snelst groeiend bedrijf in de mode? Dan is jouw moeder Sara De Roose?” “euhm ja” “briljante economist! Ik heb overlaatst haar boek nog gelezen. En u vader is dus Simon Van Wijck” “kent u die ook al?” “ja, er gingen vroeger nog al wilde verhalen van hem rond maar toen was er plots het nieuws dat hij ging trouwen met een gewoon meisje” “ja dat was toen mijn moeder. Ze zijn getrouwd nadat ik geboren ben” “toch romantisch eh” zei haar moeder”en ge zit dus op kot in Leuven” “ja, dit is mijn 3de jaar nu” “zo, slimme jongen dus. Ik kan zo al zien dat mijn dochter een goede keuze heeft gemaakt” Belle lachte naar Daan “ik zei toch dat ze blij zouden zijn voor ons” “kom, wijs Daan jullie kamer maar. We hebben een tafeltje gereserveerd dus als jullie een beetje opgefrist zijn, dan kunnen we vertrekken” Belle en Daan trokken naar boven om zich op te
frissen.
Maarten en Katerina hadden een fijne namiddag gehad. Ze hadden samen een komische film gekeken. Ze hadden heel wat afgelachen. Na de film hadden ze een gezelschapspelletje gespeeld samen met haar ouders en Louise. Het klonk misschien alsof ze er een beetje te oud voor waren maar het was echt leuk geweest en vooral omdat Maarten dan bij Katerina kon zijn. Na het avondeten was hij naar huis vertrokken. Het was moeilijk om afscheid te nemen maar morgen kwam zij naar hem. Ze zouden alvast een beetje meer privacy hebben. Maarten kroop eens vroeg in bed. Sinds hij samen was met Katerina zei uitgaan hem niet veel meer zolang zij niet kon meegaan.
Roel en Charlotte hadden er vandaag echt van geprofiteerd. Sara en Simon waren gaan shoppen dus zij hadden heel de dag het huis voor hen alleen gehad. Eerst hadden ze een filmpje gekeken kort bij elkaar in de zetel daarna waren ze in de veranda gaan zitten. Ze hadden zitten praten over hoe het nu verder moest. Ze hadden nagedacht en waren dan uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat ze misschien voorlopig allebei hun kot hielden. Zo hadden ze nog een eigen plekje om te studeren, want als ze samen waren zou er van studeren niet veel in huis komen, en ze konden bvb. de ene week bij Charlotte slapen en de andere week bij Roel. Ze hadden beide geen kamergenoot en een tweepersoonsbed dus dat was alvast geen probleem. Morgen zouden ze dan al een deel van Roel zijn spulletjes bij Charlotte zetten. Roel vond ook dat Charlotte de eerst komende tijd maar niet alleen moest rondlopen in Leuven stad. Hij zou haar altijd vergezellen. Charlotte vond dit wel heel lief. Ze gaf ook eerlijk toe dat ze nog niet alleen in de donker op straat durfde. Overdag zou waarschijnlijk niet echt een probleem zijn maar ’s avonds, dat zag ze niet echt zitten. Hun fijne namiddag werd wel een beetje overschaduwd door het telefoontje dat Roel gekregen had. Het waren zijn ouders. Ze hadden niet eens gevraagd hoe het met hem ging ofzo. Ze belden gewoon om te zeggen dat ze nog een paar weken langer bleven. Ook zeiden ze dat hij maar moest profiteren van de goedheid van zijn misschien toekomstige schoonouders, zij hadden al lang genoeg voor hem moeten zorgen. Roel had kwaad het telefoongesprek beëindigd en na lang aandringen van Charlotte had hij haar ook verteld wat zijn ouders hem hadden gezegd. Zij had een beetje geschrokken gereageerd maar gezegd dat haar gevoelens voor hem niet veranderden. Zij koos voor hem, niet zijn ouders. Met een beetje een raar gevoel trokken ze na het eten naar hun kamer. Roel had het er moeilijk mee en Charlotte steunde hem door gewoon aanwezig te zijn…
Maarten vond het natuurlijk spijtig dat hij Katerina in zo een situatie alleen moest laten maar het was waarschijnlijk beter zo. Zij had nog van alles uit te praten met haar zus en dan zou hij toch maar in de weg lopen. De situatie was al moeilijk genoeg. Hij wist natuurlijk ook niets over het verhaal van zijn moeder en Lieven en Michelle vonden dat het beste. Dat was iets wat in het verleden gebeurd was en dat moet dan ook in het verleden blijven. Michelle was 20 jaar geleden een nieuw leven begonnen toen ze Lieven had leren kennen. Dat was het beste wat haar was overkomen en Maarten natuurlijk ook. Ze zou het zich niet zonder hen kunnen voorstellen …
Ondertussen waren Katerina, Louise en hun ouders in de living gaan zitten. Eerst stil, iedereen moest de gebeurtenis een plaats kunnen geven en dan werd er gepraat over het voorval. Helena en Steven zochten vooral achter een ‘Waarom?’ Maar Louise kon er niet echt een antwoord op geven. Toen ze die ruzie met Katerina had gehad, was er plotseling iets tot haar doorgedrongen. Zij was niet goed bezig en voelde zich een last voor iedereen, de beste remedie om dat gevoel te laten weggaan was om aan alles een einde te maken en ze had ook echt gedacht dat ze hen daar een plezier mee deed. Toen Louise dat had gezegd, brak er iets bij Katerina. Haar zus had dus echt gedacht dat ze een last was!? Ze had dat toch maar in een vlaag van woede gezegd, niet eens gemeend. Katerina begon zich op alle mogelijk manieren te verontschuldigen maar Louise onderbrak haar en vertelde dan verder. Toen ze daar op het spoor zat, kwamen er allerlei fijne herinneringen naar boven van vroeger toen Katerina en zij nog 2 handen op ene buik waren. Die herinneringen hadden ervoor gezorgd dat ze er niet mee kon doorgaan en toen was ze emotioneel gebroken. Ze zat daar al een tijdje toen Katerina haar vond. Helena nam haar dochter nog eens in haar armen en drukte er nog eens op dat ze absoluut zoiets nooit meer mocht doen, ze had doodsangsten uitgestaan en dat nog wel de 2 de keer in een paar dagen tijd. Steven drukte er nog eens op dat zij hun dochters allebei even graag zagen. Dan vonden ze het tijd om naar te gaan slapen. De emotionele avond had hen allemaal vermoeid.
Louise kon de slaap nog niet direct vatten. Zij liep naar haar radio en stak een Cd’tje in. Ze zette een liedje van Jimmy eat World op. (May angels lead you in)
Ze dacht na over de tekst van het liedje. Ze vond het ook een heel mooi liedje en vooral, het maakte haar rustig. Tegen het einde van het liedje viel ze in slaap.
Het was niet echt een rustige nacht geweest. Iedereen had onrustig geslapen. Ze stonden dan ook pas laat op. Het eerste wat Katerina deed was Maarten bellen. Ze had nood aan hem te horen. Maarten was gelukkig al wakker. Ze spraken af dat Maarten deze namiddag naar haar thuis zou komen, daar zouden haar ouders vast niets tegen hebben. Dan ging ze naar beneden om te ontbijten. Louise was nog niet op maar dat zou vast niet meer lang duren.
Daan en Belle waren ondertussen hun koffer terug aan het pakken. Zij gingen vandaag naar haar ouders en Daan was een beetje zenuwachtig. Hij had nog nooit de ouders van zijn vriendin ontmoet en hij zou er al onmiddellijk blijven slapen. Belle stelde hem gerust. Zij was er zeker van dat haar ouders Daan fantastisch zouden vinden.
Charlotte en Roel lagen nog in bed. Charlotte had het gisteren avond nogal moeilijk gehad en Roel was nog steeds snel vermoeid. Het was Charlotte die het eerst wakker was en ze legde haar hoofd op zijn ontblote borst. Ze hoorde zijn harstslag en dat gaf haar een zalig gevoel. Roel begon ook stilletjes wakker te worden. Toen hij Charlotte zo kort tegen hem voelde, voelde hij een tinteling door heel zijn lichaam. Zelf als Charlotte niks deed, gaf ze hem een heerlijk gevoel en dat merkte zij ook. Zij hoorde en voelde zijn hartslag stijgen. Ze besloot nog een stapje verder te gaan. Ze streelde voorzichtig met haar vingertjes over zijn buik en Roel, hij kon niet ontkennen dat hij er opgewonden van werd …
Deel 47
Charlotte ging nog een tijdje verder met haar geplaag. Toen ze een beetje lager met haar handje zakte, kon Roel een kreun niet onderdrukken. Charlotte keek naar hem en glimlachte. “Wat?” vroeg ze zo onschuldig mogelijk. “jij bent de vorige keer precies nog niet vergeten” zei hij “nee, maar jij ook niet” Zei ze terwijl ze naar beneden keek. Roel glimlachte “ja, this sterker dan mezelf maar het is jouw schuld” zei hij. Hij vond dat ze nu wel genoeg gepraat en geplaagd hadden. Hij nam haar gezichtje in zijn handen en kuste haar. Eerste zacht en voorzichtig maar toen ook zij zich helemaal overgaf, werd de kus eerder passioneel. Roel schoof zijn handen onder haar nachtkleedje en trok het dan in één keer uit. Hij trok het bijna volledige naakte lichaam van Charlotte tegen zijn blote borst. Ze kuste en streelde en Roel zakte met zijn handen naar beneden tot aan haar slipje. Ook haar handjes lieten hem niet ongemoeid. Zij had zijn boxer ook bereikt en bijna gelijktijdig trokken ze de laatste obstakels naar beneden. Toen ook deze verdwenen waren, gaven ze zich volledig over aan elkaar. Na een lang voorspel van strelen en plagende kusjes kwam Roel dan eindelijk in haar. Charlotte moest een kreet onderdrukken en het duurde dan ook niet lang of beide bereikte een nooit ervaren hoogtepunt. Uitgeput en voldaan vielen ze langs elkaar neer. Charlotte kuste Roel en deze keer straalde die kus echte liefde uit. Na nog eventjes langs elkaar te hebben gelegen namen ze een douche. Ze waren net op tijd klaar want toen Charlotte de deur van de kamer opendeed stond Daan daar. Charlotte, die nog steeds blosjes op haar wangen had, voelde zich een beetje betrapt door Daan en bloosde nog heviger. Een klein kind kon zien wat er zich in de kamer had afgespeeld maar gelukkig gaf Daan geen opmerking. Samen met Daan liepen ze naar beneden. Daan nam afscheid van zijn zusje en van zijn ouders. Zij moesten immers vertrekken.
Toen Daan en Belle vertrokken waren, namen Charlotte en Roel plaats aan de ontbijttafel. Sara en Simon waren gelukkig niet in de keuken en dat gaf Roel en Charlotte de kans om nog eventjes langer van elkaar te genieten. Speels gaven ze elkaar eten maar er werd gelukkig niet al te veel gesmodderd. Na het ontbijt vulde ze de vaatwasser en dan nestelde ze zich in de zetel. Dit was hun laatste weekendje hier thuis, volgende week zouden ze terug allebei naar school gaan en dus wouden ze nog extra van elkaar profiteren. Niet dat dat in Leuven niet ging maar hier thuis was het anders. Ze hadden er eigenlijk ook nog niet over gesproken hoe het nu verder moest. Maar daar wouden ze nu nog niet aan denken. Het was vandaag zaterdag en ze zouden vandaag nog eens lekker van elkaar genieten, gewoon door kort bij elkaar te zijn.
Het was ondertussen al namiddag en Maarten was aangekomen bij Katerina. Voor hij op de bel kon drukken, deed ze al de deur open. Ze had duidelijk op hem staan wachten. Hij nam haar in zijn armen en kuste haar maar dan liet hij haar gauw weer los toen hij iemand de trap hoorde afkomen. Hij was bang dat Helena of Steven het zouden zien maar toen zag hij dat het Louise was. In tegenstelling tot gisteren had ze een grote glimlach op haar gezicht. “Doe gerust verder” zei ze toen ze hen voorbij liep. Katerina lachte naar haar zus. Hun gesprek van gisteren had hen duidelijk goed gedaan. Ze voelde elkaar weer aan als vroeger. Maarten lachte naar haar en zei “ben blij van u te zien lachen” “vanaf nu aan, lach ik alleen nog maar” zei ze vrolijk terwijl ze naar de keuken liep. Helena en Steven zaten aan tafel en waren blij toen ze Louise breed glimlachend zagen binnenkomen. “wat is er zo grappig?” vroeg Steven geïnteresseerd. “nikske” zei ze. Steven voelde al dat hij het toch niet zou te weten komen maar toen hij 5 minuutjes later Katerina met Maarten aan haar hand zag binnenkomen, kon hij al raden waarom Louise zo moest lachen. Helena merkte het ook maar het kon haar niet zoveel schelen, zolang haar dochters maar gelukkig waren. Dat was het doel wat zij nu vooral voor ogen had …
Deel 48
Daan en Belle waren ondertussen aangekomen bij haar ouders. Voor de deur sprak Belle Daan nog even moed in “komaan zoet, mijn ouders bijten niet hoor. Als ze zien dat ik gelukkig ben, dan zijn zij ook gelukkig” Daan was toch nog steeds zenuwachtig. Ge kunt maar ene keer een eerste indruk maken en als hij het nu zou verpesten … Belle deed de voordeur dan open en samen gingen ze binnen. Het was heel stil in huis. Ze liepen de living binnen en daar troffen ze dan haar ouders. Haar vader zat achter zijn laptop te werken en haar moeder was heel geconcentreerd naar een opgenomen tv programma aan het kijken. Haar ouders hadden hen niet horen binnenkomen. “ziet, das nu de verslaving van mijn ouders” zei Belle lachend “mijn vader is verslaafd aan werken en mijn moeder aan de laatste telenovelle” haar ouders keken lachend naar haar en stonden dan op. Beide liepen dan naar haar toe en omhelsde haar “Dag papa, mama” zei ze. Daan stond een beetje te kijken. Ze vormde een warm gezin, dat voelde hij nu al. “kom binnen en zet jullie.” Zei de moeder van Belle. Daan en Belle namen plaats in de zetel. “en jij bent dus Daan?” vroeg haar vader. Daan knikte “we hebben al veel over je mogen horen. Ons Belle is helemaal zot van je” Belle bloosde en zei “pa!” “dat mocht ik dus niet vertellen” zei hij lachend. Door de losse sfeer die er hing voelde Daan zich onmiddellijk thuis. Maar haar ouders waren natuurlijk wel nieuwsgierig “zo, vertel eens vanwaar ben je precies?” Daan wou antwoorden maar Belle onderbrak hem. “nu moet je oppassen, het verhoor begint” Daan keek raar naar Belle en zij zei dan “twas maar een grapke eh zoet” ze drukte een zoen op zijn wang. “van Antwerpen stad. Mijn ouders hun bedrijf is daar gevestigd” “ah zo, welk bedrijf” vroeg haar vader nieuwsgierig “een mode en stoffen bedrijf. Présence. Ik weet niet of u dat kent” “het snelst groeiend bedrijf in de mode? Dan is jouw moeder Sara De Roose?” “euhm ja” “briljante economist! Ik heb overlaatst haar boek nog gelezen. En u vader is dus Simon Van Wijck” “kent u die ook al?” “ja, er gingen vroeger nog al wilde verhalen van hem rond maar toen was er plots het nieuws dat hij ging trouwen met een gewoon meisje” “ja dat was toen mijn moeder. Ze zijn getrouwd nadat ik geboren ben” “toch romantisch eh” zei haar moeder”en ge zit dus op kot in Leuven” “ja, dit is mijn 3de jaar nu” “zo, slimme jongen dus. Ik kan zo al zien dat mijn dochter een goede keuze heeft gemaakt” Belle lachte naar Daan “ik zei toch dat ze blij zouden zijn voor ons” “kom, wijs Daan jullie kamer maar. We hebben een tafeltje gereserveerd dus als jullie een beetje opgefrist zijn, dan kunnen we vertrekken” Belle en Daan trokken naar boven om zich op te
frissen.
Maarten en Katerina hadden een fijne namiddag gehad. Ze hadden samen een komische film gekeken. Ze hadden heel wat afgelachen. Na de film hadden ze een gezelschapspelletje gespeeld samen met haar ouders en Louise. Het klonk misschien alsof ze er een beetje te oud voor waren maar het was echt leuk geweest en vooral omdat Maarten dan bij Katerina kon zijn. Na het avondeten was hij naar huis vertrokken. Het was moeilijk om afscheid te nemen maar morgen kwam zij naar hem. Ze zouden alvast een beetje meer privacy hebben. Maarten kroop eens vroeg in bed. Sinds hij samen was met Katerina zei uitgaan hem niet veel meer zolang zij niet kon meegaan.
Roel en Charlotte hadden er vandaag echt van geprofiteerd. Sara en Simon waren gaan shoppen dus zij hadden heel de dag het huis voor hen alleen gehad. Eerst hadden ze een filmpje gekeken kort bij elkaar in de zetel daarna waren ze in de veranda gaan zitten. Ze hadden zitten praten over hoe het nu verder moest. Ze hadden nagedacht en waren dan uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat ze misschien voorlopig allebei hun kot hielden. Zo hadden ze nog een eigen plekje om te studeren, want als ze samen waren zou er van studeren niet veel in huis komen, en ze konden bvb. de ene week bij Charlotte slapen en de andere week bij Roel. Ze hadden beide geen kamergenoot en een tweepersoonsbed dus dat was alvast geen probleem. Morgen zouden ze dan al een deel van Roel zijn spulletjes bij Charlotte zetten. Roel vond ook dat Charlotte de eerst komende tijd maar niet alleen moest rondlopen in Leuven stad. Hij zou haar altijd vergezellen. Charlotte vond dit wel heel lief. Ze gaf ook eerlijk toe dat ze nog niet alleen in de donker op straat durfde. Overdag zou waarschijnlijk niet echt een probleem zijn maar ’s avonds, dat zag ze niet echt zitten. Hun fijne namiddag werd wel een beetje overschaduwd door het telefoontje dat Roel gekregen had. Het waren zijn ouders. Ze hadden niet eens gevraagd hoe het met hem ging ofzo. Ze belden gewoon om te zeggen dat ze nog een paar weken langer bleven. Ook zeiden ze dat hij maar moest profiteren van de goedheid van zijn misschien toekomstige schoonouders, zij hadden al lang genoeg voor hem moeten zorgen. Roel had kwaad het telefoongesprek beëindigd en na lang aandringen van Charlotte had hij haar ook verteld wat zijn ouders hem hadden gezegd. Zij had een beetje geschrokken gereageerd maar gezegd dat haar gevoelens voor hem niet veranderden. Zij koos voor hem, niet zijn ouders. Met een beetje een raar gevoel trokken ze na het eten naar hun kamer. Roel had het er moeilijk mee en Charlotte steunde hem door gewoon aanwezig te zijn…
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Zeg wanneer ik te vaak een deeltje post eh!
Deel 49
Daan en Belle hadden wel een fijne avond. Het etentje met haar ouders was zeer gezellig verlopen. Ze hadden elkaar beter leren kennen. Daan was meer te weten gekomen over de tijd die ze in NY hadden doorgebracht. Ook was Daan te weten gekomen dat Belle nog een jonger broer had, Dean. Hij was 18 en zat voor 3 maanden in Amerika. Hij had een uitwisselingsproject aangegaan voor school maar over 3 weken was hij terug. Belle had niet zo een heel sterke band met haar broer. Natuurlijk was ze blij dat hij over 3 weken terug thuis was en ze schoten wel goed op maar het was anders dan Daan en Charlotte. Zij konden makkelijk enkele weekjes zonder elkaar maar als hij terug was zou ze Daan zeker voorstellen. Na het lekker en gezellig etentje waren ze terug naar huis gekeerd. Belle en Daan waren naar hun kamer getrokken. Daan had zich een beetje geïnstalleerd en Belle had hem geholpen. Daarna hadden ze hun pyjama aangetrokken of eigenlijk Daan had zich uitgekleed, hij sliep namelijk in zijn boxer, en Belle had een slaapkleedje aangetrokken. Ze waren samen op bed gaan liggen en nog wat tv gekeken maar ze waren zo moe van de voorbije dagen dat ze in slaap zijn gevallen voor tv.
Zondag was voor iedereen een rustdag. Voor de studenten was het de laatste dag voor een drukke schoolweek weer zou beginnen en de andere moesten op maandag ook weer gaan werken. Maarten was immers wel al vroeg op. Katerina zou rond de middag naar zijn thuis komen en hij kon nauwelijks wachten om haar te zien. Ze hadden ook zo weinig tijd samen en de tijd die ze dan samen hadden, wouden ze dan ook goed besteden. Hij zou nog wel eventjes moeten wachten, 9 uur was nu niet echt rond de middag eh.
Charlotte en Roel waren vrij vroeg op. Ze gingen iets vroeger vertrekken naar Leuven vandaag. Charlotte wou absoluut haar cursussen nog eens inkijken voor ze morgen terug naar de les ging en Roel moest nog een paar van zijn spulletjes verhuizen. Ze waren dan ook al wakker voor Simon en Sara en Charlotte vond dat zij haar ouders nu wel eens in de watten mocht leggen. Zij hadden de afgelopen week al zo veel voor hen gedaan. Charlotte ging naar de bakker en Roel zorgde voor verse koffie. Na een half uurtje hadden ze een lekker ontbijt gemaakt. Zij gingen alvast aan tafel en iets later kwamen Sara en Simon naar beneden. Sara was blij verrast over het feit dat haar dochter voor ontbijt had gezorgd. “Lotte! Da moest toch niet. jullie hadden beter nog wat geprofiteerd vandaag” “ma mama, wij wouden dat doen voor jullie!” zei Charlotte en Roel knikte instemmend. Ze gingen dan maar leuk en gezellig samen ontbijten.
Daan en Belle waren pas laat wakker. Ze stonden dan ook maar onmiddellijk op en gingen naar beneden. De tafel stond gedekt voor hen en er lag ook een briefje.”liefste kinderen, wij zijn een wandeling gaan maken. Geniet van jullie ontbijt. Groetjes” “u ouders zijn toch niet te schatte eh” zei Daan terwijl hij Belle vastnam. “nee, tzijn liefekes ik weet het” “net zoals gij dan” “charmeur!” Belle kuste Daan “ja, da heb ik nu es van mijn vader” Belle lachte “ja, da kan ik goe gelove. Zo ne lieve man” “oppassen eh gij” zei hij lachend “sebiet word ik nog jaloers” “Jaloers! Op uwe pa, laat mij niet lachen” ze waren elkaar een beetje aan het plagen. Het ontbijt verliep verder met veel plagerijen, ze zaten zeker een uur aan tafel.
Ondertussen was het middag en daar kwam Katerina aan bij Maarten. Net zoals zij gisteren had hij zitten wachten op haar, hij deed de deur al open voor dat ze kon bellen. Dan trok hij haar in zijn armen en kuste haar tot ze beide naar adem moesten happen “ik heb u gemist” zei hij dan. Hij trok haar in zijn armen en samen gingen ze naar binnen. Eerst ging Katerina nog iets tegen Maarten zijn ouders zeggen maar dan trokken ze zich al snel terug op Maarten zijn kamer. Vandaag zou de laatste keer zijn dat ze elkaar gingen zien, daarna moesten ze weer wachten tot vrijdag en dat leek nu al een eeuwigheid ….
Deel 50
Maarten en Katerina zaten op Maarten zijn kamer, gewoon kort bij elkaar te genieten. Dit was het soort privacy dat ze nodig hadden. Gisteren was leuk geweest maar dit was nog leuker. Na een vrij woelige week voor hen allemaal konden ze nu eindelijk rust vinden in elkaars armen. Katerina genoot van Maarten die zachtjes haar rug streelde onder haar bloes. Het was zo een klein gebaar maar het gaf haar zoveel genegenheid. Een heel tijdje lagen ze daar zo gewoon maar toen doorbrak Katerina de intimiteit van het moment met een lange zoen. Maarten beantwoordde die gretig en beide verloren ze zichzelf in die zoen. Maarten streelde Katerina nog steeds onder haar bloes en zijn handen gleden naar boven, naar de rand van haar BH’tje. Opeens onderbrak hij die oh zo heerlijke zoen en Katerina keek hem niet begrijpend aan. Maarten zag in haar ogen dat ze bang was dat ze iets verkeerd had gedaan. Ze trok zich een beetje van hem weg maar hij trok haar al snel terug “ey, wat scheelt er?” vroeg hij “gewoon” “gewoon, komaan vertel op” “gewoon, gij onderbrak die kus en ik dacht dat ik …” “het heeft niets met u te maken. Het was gewoon zo zalig dat ik mijn eigen dreigde te verliezen en verder zou gaan dan … dan enkel kussen en dat wil ik nog niet, wij zijn daar nog niet klaar voor” zei hij terwijl hij een kusje op haar voorhoofd drukte “ge bedoelt zeker dat ik er nog niet klaar voor ben” zei ze een beetje beschaamd terwijl ze haar hoofd boog “Katerina, we zijn een koppel en als ik wij zeg, dan bedoel ik ook echt wij!” zei hij fel en om zijn antwoord kracht bij te zetten kuste hij haar lang maar zacht en teder. Na de kus kropen ze terug in elkaars armen. Ze genoten nog van hun laatste uurtjes samen …
Roel en Charlotte stonden ondertussen klaar om naar Leuven te vertrekken. Ze wouden met de trein gaan maar Sara stond erop dat zij en Simon hun naar Leuven zouden brengen. Ze vertrokken dan naar Leuven en Sara en Simon zetten Charlotte en Roel voor haar kot af. Sara had het een beetje moeilijk om Charlotte achter te laten. Ze knuffelde haar dochter bijna plat en toen zei Charlotte lachend “mama je mag mij nu wel loslaten hoor” Sara liet haar dochter los en toen zag Charlotte de tranen in haar ogen. “Ja, sorry” zei Sara. Ze liep naar Simon en kroop in zijn armen “ik heb het een beetje moeilijk om u hier achter te laten” zei Sara “ma lieverd toch” zei Simon terwijl hij zijn vrouwtje knuffelde. Charlotte kreeg het zelf moeilijk van haar moeder zo te zien “mama toch” zei ze terwijl ze haar moeder knuffelde. “Roel zal goed op mij passen, eh Roel” zei Charlotte “tuurlijk, dat beloof ik” Charlotte liet haar moeder los en Sara liep naar Roel. Ook hem nam ze even in haar armen en fluisterde dan in zijn oor “pas goed op mijn dochter. Ik vertrouw u voor 100%, voor mij ben je al een lid van de familie” en nu was het Roel die zijn tranen een beetje moest verbijten. Sara was zoveel liefdevoller dan zijn eigen moeder en Simon was ook al zo een liefhebbende vader. Dat had hij nooit gekend. Simon nam Charlotte dan nog eens in zijn armen en klopte eens op Roel zijn schouder. Dan vertrokken zij terug naar Antwerpen. Sara vond het nog steeds zwaar …
Roel en Charlotte gingen ondertussen naar binnen. Charlotte installeerde haar spulletjes en maakte een beetje plaats voor Roel. Ze legde ook verse lakens op het bed, het bed waar zij nu voortaan samen in zouden slapen. Het gedacht alleen al deed haar blozen. Roel had het gezien en hij sloeg zijn armen rond haar “waar is mijn schattie aan aan het denken?” Charlotte boog haar hoofd tegen zijn schouder, ze wou niet dat hij zag dat ze nu nog harder ging blozen maar Roel had het natuurlijk gemerkt. “komaan, nu maak je mij pas echt nieuwsgierig” zei hij lachend. Charlotte vond dat geplaag van Roel wel leuk “laten wij mijn gedachten van nu deze nacht maar omzetten in daden” zei ze fluisterend en al blozend in zijn oor. Roel kreeg het er al spontaan warm van. Hij drukte een kusje op haar kruin alvorens haar los te laten. Als hij haar nu nog langer tegen zich aan zou houden, dan zouden ze vast al veel vroeger dan deze avond in het bed belanden …
Daan en Belle hadden nog genoten van hun laatste dag in het Antwerpse Kalmthout. Het was er zo een mooie en rustige omgeving. Na het avondeten namen ze de trein terug naar Leuven. Vanaf nu zouden ze samen een kot delen en daar keken ze echt naar uit. Zonder elkaar, dat konden ze zich al niet meer voorstellen.
Voor Maarten en Katerina was ook het moment van afscheid aangebroken. Ze hadden de laatste dagen zoveel op elkaar kunnen steunen en het afscheid viel dan ook vooral Katerina zwaar. Toen de trein op het perron aangekondigd werd, braken dan ook de traantjes bij haar aan. “Katerina, niet doen.” zei Maarten geëmotioneerd “straks blijf ik hier, hier bij jou” “nee, ge moet gaan. Ik wil niet dat ge u studies opgeeft voor mij” zei Katerina. Ze kusten nog eens lang en toen de trein daar was stapte Maarten met een klein hartje op. Hij wist nu al dat hij haar ongelofelijk zou missen. En Katerina was er al niet veel beter aan toe. Met tranen die over haar wangen liepen vertrok ze terug naar huis …
Deel 49
Daan en Belle hadden wel een fijne avond. Het etentje met haar ouders was zeer gezellig verlopen. Ze hadden elkaar beter leren kennen. Daan was meer te weten gekomen over de tijd die ze in NY hadden doorgebracht. Ook was Daan te weten gekomen dat Belle nog een jonger broer had, Dean. Hij was 18 en zat voor 3 maanden in Amerika. Hij had een uitwisselingsproject aangegaan voor school maar over 3 weken was hij terug. Belle had niet zo een heel sterke band met haar broer. Natuurlijk was ze blij dat hij over 3 weken terug thuis was en ze schoten wel goed op maar het was anders dan Daan en Charlotte. Zij konden makkelijk enkele weekjes zonder elkaar maar als hij terug was zou ze Daan zeker voorstellen. Na het lekker en gezellig etentje waren ze terug naar huis gekeerd. Belle en Daan waren naar hun kamer getrokken. Daan had zich een beetje geïnstalleerd en Belle had hem geholpen. Daarna hadden ze hun pyjama aangetrokken of eigenlijk Daan had zich uitgekleed, hij sliep namelijk in zijn boxer, en Belle had een slaapkleedje aangetrokken. Ze waren samen op bed gaan liggen en nog wat tv gekeken maar ze waren zo moe van de voorbije dagen dat ze in slaap zijn gevallen voor tv.
Zondag was voor iedereen een rustdag. Voor de studenten was het de laatste dag voor een drukke schoolweek weer zou beginnen en de andere moesten op maandag ook weer gaan werken. Maarten was immers wel al vroeg op. Katerina zou rond de middag naar zijn thuis komen en hij kon nauwelijks wachten om haar te zien. Ze hadden ook zo weinig tijd samen en de tijd die ze dan samen hadden, wouden ze dan ook goed besteden. Hij zou nog wel eventjes moeten wachten, 9 uur was nu niet echt rond de middag eh.
Charlotte en Roel waren vrij vroeg op. Ze gingen iets vroeger vertrekken naar Leuven vandaag. Charlotte wou absoluut haar cursussen nog eens inkijken voor ze morgen terug naar de les ging en Roel moest nog een paar van zijn spulletjes verhuizen. Ze waren dan ook al wakker voor Simon en Sara en Charlotte vond dat zij haar ouders nu wel eens in de watten mocht leggen. Zij hadden de afgelopen week al zo veel voor hen gedaan. Charlotte ging naar de bakker en Roel zorgde voor verse koffie. Na een half uurtje hadden ze een lekker ontbijt gemaakt. Zij gingen alvast aan tafel en iets later kwamen Sara en Simon naar beneden. Sara was blij verrast over het feit dat haar dochter voor ontbijt had gezorgd. “Lotte! Da moest toch niet. jullie hadden beter nog wat geprofiteerd vandaag” “ma mama, wij wouden dat doen voor jullie!” zei Charlotte en Roel knikte instemmend. Ze gingen dan maar leuk en gezellig samen ontbijten.
Daan en Belle waren pas laat wakker. Ze stonden dan ook maar onmiddellijk op en gingen naar beneden. De tafel stond gedekt voor hen en er lag ook een briefje.”liefste kinderen, wij zijn een wandeling gaan maken. Geniet van jullie ontbijt. Groetjes” “u ouders zijn toch niet te schatte eh” zei Daan terwijl hij Belle vastnam. “nee, tzijn liefekes ik weet het” “net zoals gij dan” “charmeur!” Belle kuste Daan “ja, da heb ik nu es van mijn vader” Belle lachte “ja, da kan ik goe gelove. Zo ne lieve man” “oppassen eh gij” zei hij lachend “sebiet word ik nog jaloers” “Jaloers! Op uwe pa, laat mij niet lachen” ze waren elkaar een beetje aan het plagen. Het ontbijt verliep verder met veel plagerijen, ze zaten zeker een uur aan tafel.
Ondertussen was het middag en daar kwam Katerina aan bij Maarten. Net zoals zij gisteren had hij zitten wachten op haar, hij deed de deur al open voor dat ze kon bellen. Dan trok hij haar in zijn armen en kuste haar tot ze beide naar adem moesten happen “ik heb u gemist” zei hij dan. Hij trok haar in zijn armen en samen gingen ze naar binnen. Eerst ging Katerina nog iets tegen Maarten zijn ouders zeggen maar dan trokken ze zich al snel terug op Maarten zijn kamer. Vandaag zou de laatste keer zijn dat ze elkaar gingen zien, daarna moesten ze weer wachten tot vrijdag en dat leek nu al een eeuwigheid ….
Deel 50
Maarten en Katerina zaten op Maarten zijn kamer, gewoon kort bij elkaar te genieten. Dit was het soort privacy dat ze nodig hadden. Gisteren was leuk geweest maar dit was nog leuker. Na een vrij woelige week voor hen allemaal konden ze nu eindelijk rust vinden in elkaars armen. Katerina genoot van Maarten die zachtjes haar rug streelde onder haar bloes. Het was zo een klein gebaar maar het gaf haar zoveel genegenheid. Een heel tijdje lagen ze daar zo gewoon maar toen doorbrak Katerina de intimiteit van het moment met een lange zoen. Maarten beantwoordde die gretig en beide verloren ze zichzelf in die zoen. Maarten streelde Katerina nog steeds onder haar bloes en zijn handen gleden naar boven, naar de rand van haar BH’tje. Opeens onderbrak hij die oh zo heerlijke zoen en Katerina keek hem niet begrijpend aan. Maarten zag in haar ogen dat ze bang was dat ze iets verkeerd had gedaan. Ze trok zich een beetje van hem weg maar hij trok haar al snel terug “ey, wat scheelt er?” vroeg hij “gewoon” “gewoon, komaan vertel op” “gewoon, gij onderbrak die kus en ik dacht dat ik …” “het heeft niets met u te maken. Het was gewoon zo zalig dat ik mijn eigen dreigde te verliezen en verder zou gaan dan … dan enkel kussen en dat wil ik nog niet, wij zijn daar nog niet klaar voor” zei hij terwijl hij een kusje op haar voorhoofd drukte “ge bedoelt zeker dat ik er nog niet klaar voor ben” zei ze een beetje beschaamd terwijl ze haar hoofd boog “Katerina, we zijn een koppel en als ik wij zeg, dan bedoel ik ook echt wij!” zei hij fel en om zijn antwoord kracht bij te zetten kuste hij haar lang maar zacht en teder. Na de kus kropen ze terug in elkaars armen. Ze genoten nog van hun laatste uurtjes samen …
Roel en Charlotte stonden ondertussen klaar om naar Leuven te vertrekken. Ze wouden met de trein gaan maar Sara stond erop dat zij en Simon hun naar Leuven zouden brengen. Ze vertrokken dan naar Leuven en Sara en Simon zetten Charlotte en Roel voor haar kot af. Sara had het een beetje moeilijk om Charlotte achter te laten. Ze knuffelde haar dochter bijna plat en toen zei Charlotte lachend “mama je mag mij nu wel loslaten hoor” Sara liet haar dochter los en toen zag Charlotte de tranen in haar ogen. “Ja, sorry” zei Sara. Ze liep naar Simon en kroop in zijn armen “ik heb het een beetje moeilijk om u hier achter te laten” zei Sara “ma lieverd toch” zei Simon terwijl hij zijn vrouwtje knuffelde. Charlotte kreeg het zelf moeilijk van haar moeder zo te zien “mama toch” zei ze terwijl ze haar moeder knuffelde. “Roel zal goed op mij passen, eh Roel” zei Charlotte “tuurlijk, dat beloof ik” Charlotte liet haar moeder los en Sara liep naar Roel. Ook hem nam ze even in haar armen en fluisterde dan in zijn oor “pas goed op mijn dochter. Ik vertrouw u voor 100%, voor mij ben je al een lid van de familie” en nu was het Roel die zijn tranen een beetje moest verbijten. Sara was zoveel liefdevoller dan zijn eigen moeder en Simon was ook al zo een liefhebbende vader. Dat had hij nooit gekend. Simon nam Charlotte dan nog eens in zijn armen en klopte eens op Roel zijn schouder. Dan vertrokken zij terug naar Antwerpen. Sara vond het nog steeds zwaar …
Roel en Charlotte gingen ondertussen naar binnen. Charlotte installeerde haar spulletjes en maakte een beetje plaats voor Roel. Ze legde ook verse lakens op het bed, het bed waar zij nu voortaan samen in zouden slapen. Het gedacht alleen al deed haar blozen. Roel had het gezien en hij sloeg zijn armen rond haar “waar is mijn schattie aan aan het denken?” Charlotte boog haar hoofd tegen zijn schouder, ze wou niet dat hij zag dat ze nu nog harder ging blozen maar Roel had het natuurlijk gemerkt. “komaan, nu maak je mij pas echt nieuwsgierig” zei hij lachend. Charlotte vond dat geplaag van Roel wel leuk “laten wij mijn gedachten van nu deze nacht maar omzetten in daden” zei ze fluisterend en al blozend in zijn oor. Roel kreeg het er al spontaan warm van. Hij drukte een kusje op haar kruin alvorens haar los te laten. Als hij haar nu nog langer tegen zich aan zou houden, dan zouden ze vast al veel vroeger dan deze avond in het bed belanden …
Daan en Belle hadden nog genoten van hun laatste dag in het Antwerpse Kalmthout. Het was er zo een mooie en rustige omgeving. Na het avondeten namen ze de trein terug naar Leuven. Vanaf nu zouden ze samen een kot delen en daar keken ze echt naar uit. Zonder elkaar, dat konden ze zich al niet meer voorstellen.
Voor Maarten en Katerina was ook het moment van afscheid aangebroken. Ze hadden de laatste dagen zoveel op elkaar kunnen steunen en het afscheid viel dan ook vooral Katerina zwaar. Toen de trein op het perron aangekondigd werd, braken dan ook de traantjes bij haar aan. “Katerina, niet doen.” zei Maarten geëmotioneerd “straks blijf ik hier, hier bij jou” “nee, ge moet gaan. Ik wil niet dat ge u studies opgeeft voor mij” zei Katerina. Ze kusten nog eens lang en toen de trein daar was stapte Maarten met een klein hartje op. Hij wist nu al dat hij haar ongelofelijk zou missen. En Katerina was er al niet veel beter aan toe. Met tranen die over haar wangen liepen vertrok ze terug naar huis …
-
Kaatje
- Sterposter
- Berichten: 3102
- Lid geworden op: 04-01-2011 12:14
Deel 51
Toen Daan en Belle aankwamen aan hun kot stond Maarten daar ook. Hij moest immers wachten tot hij de sleutel kreeg van Belle. Hij zag Maarten en Belle in de verte aankomen en ging hen al te gemoet. “ah hier se, de tortelduifjes” zei hij lachend “De Maarten se” zei Daan. “mooi op het afgesproken uur, Belle heeft dan toch een goede invloed op u” “ja, hij moet luistere eh” zei Belle plagend. Daan stal een kusje van haar. Ze wisselde de sleutels en toen Maarten doorging zei hij “morgen gaan we der ene op drinken. Ik zal Charlotte en Roel ook uitnodigen” “ok, tot morgen eh” en zo vertrok Maarten naar zijn nieuwe kot.
Daan en Belle gingen onmiddellijk naar binnen en besloten de ruimte een beetje te herschikken. Ze schoven de bedden tegen elkaar en ook in de keuken werden er een paar dingetjes herzet. In de badkamer werd plaats gemaakt voor Belle haar spullen en ze had ook een kast waar ze haar kleren kon inleggen. Toen ze eindelijk geïnstalleerd waren, keken ze eens rond en Belle zag dat het goed was. Hier zou ze wel kunnen wennen.
Maarten was ondertussen ook aangekomen. Het was wel iets totoaal anders, zo alleen op kot. Hij installeerde zich, ging daarna iets halen om te eten en toen dat gebeurd was, toen besefte hij pas hoe hard hij Katerina miste. Hij wou haar bellen maar durfde niet echt, hij wou haar niet het gevoel geven alsof hij haar controleerde. Hij ging dan maar op bed liggen, een beetje naar het plafond staren maar zo ging de tijd toch ook niet vooruit! Hij zette zich achter de laptop en opende msn. Hij zocht onmiddellijk of Katerina online was en gelukkig was ze dat. Snel veranderde hij zijn status in online en ze sprak hem onmiddellijk aan “lieve schat!!” was het eerste wat op zijn scherm verscheen. Spontaan brak er een glimlach aan op zijn gezicht. “hey lieve meid van mij!” er brak spontaan een lang gesprek aan, zelf de webcam enzo werd opgezet. Zo hadden ze toch een beetje het gevoel alsof ze samen waren. Uren waren ze aan het chatten. Pas toen de klok 11 uren sloeg namen ze afscheid, beide met pijn in het hart maar Katerina moest morgen op tijd in school zijn en Maarten ook natuurlijk …
Bij Charlotte en Roel ging het er heel anders aan toe. Ze hadden voor het eerst samen in de keuken gestaan, weliswaar om chocolademelk te maken maar ze hadden er van genoten om dingen samen te doen. Daarna waren ze gezellig samen op bed gaan zitten, iets wat ze wel vaker deden de laatste tijd. Toen de chocomelk op was verdween de gezelligheid al snel in een plagende sfeer. Charlotte trok Roel aan en stootte hem dan weer af. Roel werd er gek van! Hoe kon die verlegen Charlotte hem zo ver krijgen? Dat bleef voor hem nog steeds een raadsel. Wat hij wel zeker weet is dat hij zielsveel van haar en haar plagende spelletjes houdt en dat hij graag meeging in die plagende spelletje. Hij besloot om het roer om te draaien. Hij trok Charlotte naar hem toe en draaide haar bovenop haar. “nu heb ik u te pakken se” zei hij lachend. Charlotte keek in zijn ogen. Roel boog voorover en zijn lippen werden automatisch aangetrokken tot de hare. De kus verliep vurig en hevig en Roel wou niet meer langer wachten. Hij trok haar t-shirt uit en klikte haar bh onmiddellijk los. Zachtjes stimuleerde hij haar borsten met zijn mond. Charlotte hield het bijna niet meer. Nu was het Roel die haar aan het plagen was. Hij zakte stilletjes naar beneden en knoopte haar broek open. Die verdween al snel net zoals haar slipje. Zij was ondertussen volledig naakt en hij, hij was nog volledig aangekleed. Ze vond dit oneerlijk en ging er onmiddellijk verandering in brengen. Ze trok zijn t-shirt zo wild uit dat deze bijna scheurde. Zijn broek en boxer verdwenen ook onmiddellijk. Charlotte wou nu niet meer langer wachten. Ze zette zich over hem en bijna onmiddellijk kwam hij bij haar binnen. Zij schreeuwde luid van ingehouden passie en toen hij zachtjes het tempo opdreef, kwamen ze samen tot een schitterend hoogtepunt. Charlotte viel neer op Roel en hij sloeg zijn armen rond haar. Ze voelde zich zo verbonden en zo dicht bij elkaar bekomen ze van een uitputtende vrijpartij om even later in elkaars armen in een diepe slaap te vallen …
Bij Daan en Belle ging het er ook enorm gezellig aan toe. Ze hadden enkele hapjes in de oven gestoken, een flesje champagne geopend en romantische muziek opgezet. Toen de hapjes klaar waren, gingen ze voor het eerst samen zitten op hun bed, in hun eigen kot. Het leek zo onwerkelijk! De hapjes gingen vlot naar binnen, de champagne smaakte en de romantische muziek bracht een fijne sfeer. Toen de hapjes opwaren, nam Daan haar glas champagne uit haar handen en zette het op het nachtkastje. Hij stond recht en trok haar van het bed in zijn armen. Ze glimlachte ontwapenend en liet dan haar hoofd op zijn schouders leunen. Ze danste en kusten en verloren zichzelf in elkaar. Daan liet zijn handen de vrije loop gaan. Ze vonden hun weg onder haar bloes en ook zij waren nu klaar om een volgende stap in hun relatie te zetten …
Deel 52
Daan en Belle wouden beide niet meer langer wachten. De sfeer die de muziek bracht, de champagne, hun gevoelens … alles leidde hen naar dit moment en beide waren er meer dan klaar voor. Ze kuste hevig en de kleren vlogen door de kamer. Ze waren snel verwikkelt in een hevig vrijpartij. Na eindeloos plagen en genieten kwam Daan dan eindelijk in haar. Belle schreeuwde om verlossing. Beide hadden niet veel meer nodig, hun lichaam stond tot het uiterste gespannen. Na enkele keren kwam Belle dan eindelijk en Daan liet zich ook helemaal gaan. Hij bleef nog eventjes heel stilletjes in haar om zich dan naast haar neer te laten zakken. Ze voelde zich beide sloom en precies in de zevende hemel. Ze kuste nog eventjes na maar vielen al snel van pure uitputting in slaap …
Het was snel maandag ochtend en Maarten was iets vroeger opgestaan dan anders. Hij had een vrij slapeloze nacht gehad. Zelf wist hij niet onmiddellijk hoe het kwam. Hij ontbeet vlug en nam toen een douche die verstoord werd toen zijn gsm afging. Hij spurtte snel uit de douche, hij vergat zelf om een handdoek om te doen, en nam dan gauw zijn telefoon op toen hij Katerina haar naam zag staan. “Goede morgen lieve schat” zei ze lachend aan de andere kant van de lijn. Maarten was nog steeds buiten adem van het haasten en antwoordde niet onmiddellijk “Maarten? Er scheelt toch niets?” “nee, oh Sh*t” zei hij plotseling aan de telefoon “wat, wat is er?” Vroeg Katerina angstig. Maarten was vlug met zijn gsm terug naar de badkamer gelopen om een handdoek om te doen “toen de gsm ging, ik stond onder de douche” zei hij “en?” “en ik heb opgenomen zonder een handdoek om te slaan.” Zei hij terwijl hij zichzelf voor zijn hoofd stootte om het feit dat hij haar dat vertelde. Toen zij dat hoorde schoot ze in de lach “oh nee! Ik sta hier dus gewoon te bellen met een naakte, zeer knappe jongen die dan nog eens mijn vriendje is” ze schaterde het uit aan de andere kant van de lijn. “ja, als je het zo stelt is het best wel grappig” lachte hij mee. “waar ben je nu?” vroeg hij haar “onderweg naar school” “ik moet ook dadelijk vertrekken. Is het goed dat ik je op luidspreker zet terwijl ik me aankleed” “tuurlijk” zei ze. Het werd eventjes stil aan de telefoon. Katerina hoorde water stromen en daarna een kastdeur toevallen. Ze luisterde gebiologeerd naar de geluiden. “Lieve meid van mij” zei Maarten plotseling “ja?” “Als Dave nog iets mocht zeggen dan moet je mij …” “onmiddellijk bellen” vulde ze aan. “ maar ik denk niet dat hij nog voor problemen gaat zorgen. Hij heeft zijn lesje geleerd” “ik hoop het en anders kom ik persoonlijk naar daar!” zei Maarten “niemand doet mijn meisje pijn” Katerina vond het zo lief toen hij dat zei. Haar hartje smolt en ze vond het nu nog spijtiger dat ze hem niet kon vastpakken. Ze werd er zelfs een beetje stil van en Maarten kon het door de telefoon voelen. “Katerina, ik mis je ook ontzettend hard, ik denk eraan om in Antwerpen naar school te gaan” zei hij dan zomaar uit het niets “maar je hebt gekozen voor Leuven” “omdat Daan en Charlotte hier zaten maar nu heb ik jou en …” het klonk zo goed! “we zouden elkaar veel meer kunnen zien” zei hij dan nog “ik weet het maar …” “ik kan in Antwerpen gewoon mijn richting volgen, enkel dan aan een andere unief” “denk er nog eens goed over na voor je beslist” zei ze dan “ik wil niet dat je spijt gaat krijgen” “ok beloofd maar ik weet nu al dat ik geen spijt ga krijgen” ondertussen was Maarten vertrokken en Katerina aangekomen aan school. Ze spraken af om straks opnieuw te bellen en namen dan afscheid. Gelukkig waren ze beide op school, dan waren ze tenminste een beetje afgeleid …
Toen Daan en Belle aankwamen aan hun kot stond Maarten daar ook. Hij moest immers wachten tot hij de sleutel kreeg van Belle. Hij zag Maarten en Belle in de verte aankomen en ging hen al te gemoet. “ah hier se, de tortelduifjes” zei hij lachend “De Maarten se” zei Daan. “mooi op het afgesproken uur, Belle heeft dan toch een goede invloed op u” “ja, hij moet luistere eh” zei Belle plagend. Daan stal een kusje van haar. Ze wisselde de sleutels en toen Maarten doorging zei hij “morgen gaan we der ene op drinken. Ik zal Charlotte en Roel ook uitnodigen” “ok, tot morgen eh” en zo vertrok Maarten naar zijn nieuwe kot.
Daan en Belle gingen onmiddellijk naar binnen en besloten de ruimte een beetje te herschikken. Ze schoven de bedden tegen elkaar en ook in de keuken werden er een paar dingetjes herzet. In de badkamer werd plaats gemaakt voor Belle haar spullen en ze had ook een kast waar ze haar kleren kon inleggen. Toen ze eindelijk geïnstalleerd waren, keken ze eens rond en Belle zag dat het goed was. Hier zou ze wel kunnen wennen.
Maarten was ondertussen ook aangekomen. Het was wel iets totoaal anders, zo alleen op kot. Hij installeerde zich, ging daarna iets halen om te eten en toen dat gebeurd was, toen besefte hij pas hoe hard hij Katerina miste. Hij wou haar bellen maar durfde niet echt, hij wou haar niet het gevoel geven alsof hij haar controleerde. Hij ging dan maar op bed liggen, een beetje naar het plafond staren maar zo ging de tijd toch ook niet vooruit! Hij zette zich achter de laptop en opende msn. Hij zocht onmiddellijk of Katerina online was en gelukkig was ze dat. Snel veranderde hij zijn status in online en ze sprak hem onmiddellijk aan “lieve schat!!” was het eerste wat op zijn scherm verscheen. Spontaan brak er een glimlach aan op zijn gezicht. “hey lieve meid van mij!” er brak spontaan een lang gesprek aan, zelf de webcam enzo werd opgezet. Zo hadden ze toch een beetje het gevoel alsof ze samen waren. Uren waren ze aan het chatten. Pas toen de klok 11 uren sloeg namen ze afscheid, beide met pijn in het hart maar Katerina moest morgen op tijd in school zijn en Maarten ook natuurlijk …
Bij Charlotte en Roel ging het er heel anders aan toe. Ze hadden voor het eerst samen in de keuken gestaan, weliswaar om chocolademelk te maken maar ze hadden er van genoten om dingen samen te doen. Daarna waren ze gezellig samen op bed gaan zitten, iets wat ze wel vaker deden de laatste tijd. Toen de chocomelk op was verdween de gezelligheid al snel in een plagende sfeer. Charlotte trok Roel aan en stootte hem dan weer af. Roel werd er gek van! Hoe kon die verlegen Charlotte hem zo ver krijgen? Dat bleef voor hem nog steeds een raadsel. Wat hij wel zeker weet is dat hij zielsveel van haar en haar plagende spelletjes houdt en dat hij graag meeging in die plagende spelletje. Hij besloot om het roer om te draaien. Hij trok Charlotte naar hem toe en draaide haar bovenop haar. “nu heb ik u te pakken se” zei hij lachend. Charlotte keek in zijn ogen. Roel boog voorover en zijn lippen werden automatisch aangetrokken tot de hare. De kus verliep vurig en hevig en Roel wou niet meer langer wachten. Hij trok haar t-shirt uit en klikte haar bh onmiddellijk los. Zachtjes stimuleerde hij haar borsten met zijn mond. Charlotte hield het bijna niet meer. Nu was het Roel die haar aan het plagen was. Hij zakte stilletjes naar beneden en knoopte haar broek open. Die verdween al snel net zoals haar slipje. Zij was ondertussen volledig naakt en hij, hij was nog volledig aangekleed. Ze vond dit oneerlijk en ging er onmiddellijk verandering in brengen. Ze trok zijn t-shirt zo wild uit dat deze bijna scheurde. Zijn broek en boxer verdwenen ook onmiddellijk. Charlotte wou nu niet meer langer wachten. Ze zette zich over hem en bijna onmiddellijk kwam hij bij haar binnen. Zij schreeuwde luid van ingehouden passie en toen hij zachtjes het tempo opdreef, kwamen ze samen tot een schitterend hoogtepunt. Charlotte viel neer op Roel en hij sloeg zijn armen rond haar. Ze voelde zich zo verbonden en zo dicht bij elkaar bekomen ze van een uitputtende vrijpartij om even later in elkaars armen in een diepe slaap te vallen …
Bij Daan en Belle ging het er ook enorm gezellig aan toe. Ze hadden enkele hapjes in de oven gestoken, een flesje champagne geopend en romantische muziek opgezet. Toen de hapjes klaar waren, gingen ze voor het eerst samen zitten op hun bed, in hun eigen kot. Het leek zo onwerkelijk! De hapjes gingen vlot naar binnen, de champagne smaakte en de romantische muziek bracht een fijne sfeer. Toen de hapjes opwaren, nam Daan haar glas champagne uit haar handen en zette het op het nachtkastje. Hij stond recht en trok haar van het bed in zijn armen. Ze glimlachte ontwapenend en liet dan haar hoofd op zijn schouders leunen. Ze danste en kusten en verloren zichzelf in elkaar. Daan liet zijn handen de vrije loop gaan. Ze vonden hun weg onder haar bloes en ook zij waren nu klaar om een volgende stap in hun relatie te zetten …
Deel 52
Daan en Belle wouden beide niet meer langer wachten. De sfeer die de muziek bracht, de champagne, hun gevoelens … alles leidde hen naar dit moment en beide waren er meer dan klaar voor. Ze kuste hevig en de kleren vlogen door de kamer. Ze waren snel verwikkelt in een hevig vrijpartij. Na eindeloos plagen en genieten kwam Daan dan eindelijk in haar. Belle schreeuwde om verlossing. Beide hadden niet veel meer nodig, hun lichaam stond tot het uiterste gespannen. Na enkele keren kwam Belle dan eindelijk en Daan liet zich ook helemaal gaan. Hij bleef nog eventjes heel stilletjes in haar om zich dan naast haar neer te laten zakken. Ze voelde zich beide sloom en precies in de zevende hemel. Ze kuste nog eventjes na maar vielen al snel van pure uitputting in slaap …
Het was snel maandag ochtend en Maarten was iets vroeger opgestaan dan anders. Hij had een vrij slapeloze nacht gehad. Zelf wist hij niet onmiddellijk hoe het kwam. Hij ontbeet vlug en nam toen een douche die verstoord werd toen zijn gsm afging. Hij spurtte snel uit de douche, hij vergat zelf om een handdoek om te doen, en nam dan gauw zijn telefoon op toen hij Katerina haar naam zag staan. “Goede morgen lieve schat” zei ze lachend aan de andere kant van de lijn. Maarten was nog steeds buiten adem van het haasten en antwoordde niet onmiddellijk “Maarten? Er scheelt toch niets?” “nee, oh Sh*t” zei hij plotseling aan de telefoon “wat, wat is er?” Vroeg Katerina angstig. Maarten was vlug met zijn gsm terug naar de badkamer gelopen om een handdoek om te doen “toen de gsm ging, ik stond onder de douche” zei hij “en?” “en ik heb opgenomen zonder een handdoek om te slaan.” Zei hij terwijl hij zichzelf voor zijn hoofd stootte om het feit dat hij haar dat vertelde. Toen zij dat hoorde schoot ze in de lach “oh nee! Ik sta hier dus gewoon te bellen met een naakte, zeer knappe jongen die dan nog eens mijn vriendje is” ze schaterde het uit aan de andere kant van de lijn. “ja, als je het zo stelt is het best wel grappig” lachte hij mee. “waar ben je nu?” vroeg hij haar “onderweg naar school” “ik moet ook dadelijk vertrekken. Is het goed dat ik je op luidspreker zet terwijl ik me aankleed” “tuurlijk” zei ze. Het werd eventjes stil aan de telefoon. Katerina hoorde water stromen en daarna een kastdeur toevallen. Ze luisterde gebiologeerd naar de geluiden. “Lieve meid van mij” zei Maarten plotseling “ja?” “Als Dave nog iets mocht zeggen dan moet je mij …” “onmiddellijk bellen” vulde ze aan. “ maar ik denk niet dat hij nog voor problemen gaat zorgen. Hij heeft zijn lesje geleerd” “ik hoop het en anders kom ik persoonlijk naar daar!” zei Maarten “niemand doet mijn meisje pijn” Katerina vond het zo lief toen hij dat zei. Haar hartje smolt en ze vond het nu nog spijtiger dat ze hem niet kon vastpakken. Ze werd er zelfs een beetje stil van en Maarten kon het door de telefoon voelen. “Katerina, ik mis je ook ontzettend hard, ik denk eraan om in Antwerpen naar school te gaan” zei hij dan zomaar uit het niets “maar je hebt gekozen voor Leuven” “omdat Daan en Charlotte hier zaten maar nu heb ik jou en …” het klonk zo goed! “we zouden elkaar veel meer kunnen zien” zei hij dan nog “ik weet het maar …” “ik kan in Antwerpen gewoon mijn richting volgen, enkel dan aan een andere unief” “denk er nog eens goed over na voor je beslist” zei ze dan “ik wil niet dat je spijt gaat krijgen” “ok beloofd maar ik weet nu al dat ik geen spijt ga krijgen” ondertussen was Maarten vertrokken en Katerina aangekomen aan school. Ze spraken af om straks opnieuw te bellen en namen dan afscheid. Gelukkig waren ze beide op school, dan waren ze tenminste een beetje afgeleid …