Ponkie: Ella

[Ponkie]

11
De vorige dagen was ik zo gelukkig, met mijn boek, mijn orchideeën en mijn rust. Maar vandaag, een vreselijke rotdag is het. Ik was druk bezig in mijn serre, met het verzorgen van mijn planten, toen er aan de deur geklopt werd. Ik negeerde het, juffrouw Linda zou het wel afhandelen. Ik hoorde haar praten in de verte. Dan kwam ze naar me toe en kondigde Clio aan. Ik bracht haar aan het verstand dat ik die vrouw niet wilde zien, dat wist ze toch. Maar het was al te laat, daar stond ze. Mijn hart nam een sprongetje met wat ik zag. Ik was helemaal overstuur. Ze dacht me een plezier te doen, had een orchidee meegebracht, maar dan wel een snij-orchidee. Je reinste moord is dat, een orchidee van zijn wortels snijden, binnen de kortste keren zou die dood zijn. Ik kon mijn afkeer niet verbergen, wilde haar liefst de deur uit kijken. Maar dan verbaasde ze me, ze kende toch meer van orchideeën dan ik had kunnen denken. Ze kende iets van soorten, van verzorging. Echt of gespeeld? Ik wist het niet, wist alleen dat ik haar zo gauw mogelijk kwijt wilde.
Maar mijn dag was duidelijk nog niet genoeg verpest! Juffrouw Linda had nog wat voor me in petto. Ze heeft een heel dossier aangelegd en wilde zelfs dat ik er naar keek. Je weet wel, een tijdje geleden, dat tijdschrift met zijn klassement van ‘begeerlijke vrijgezellen’, waar ik op de derde plaats stond. Daar hadden heel wat vrouwen op gereageerd. Ze heeft die allemaal gescreend, hun gegevens genoteerd, er een fotootje bijgedaan. Nu zou ze willen dat ik daar een keuze uit maak, dan kan zij die weer eens uitnodigen om mijn dagen te verpesten. Ze zag mijn reactie, vroeg of ik eigenlijk wel iemand wilde hebben? Ik zei dat het niet om willen ging, maar om geloven. Ik kan gewoonweg niet geloven dat er ook maar iemand is die met mij en mijn passie kan leven. Einde discussie, ik wil haar dossier niet bekijken!

[Ponkie]

12
Mijn pechdag was nog niet voorbij. Ik was al niet te best gezind met al die storingen en vervelende zaken. Gelukkig was er nog mijn serre en mijn bloemen. Die vielen me tenminste niet lastig, ze groeiden en bloeiden maar zaagden tenminste niet tegen mij. Ik was dan ook niet weinig verstoord toen Clio daar plots weer stond. Het lef gewoon, twee keer op een dag binnenkomen, nadat ik haar de eerste keer, vriendelijk weliswaar, beslist de deur had gewezen. Ik vroeg wat ze kwam doen? Ze kwam ‘zomaar’, niet eens voor zaken. Ze dacht dat ze me kon komen helpen met mijn orchideeën, omdat ik nu toch wist dat ze er ook iets van kende! Zoveel kende ze ervan dat ze me een vermoorde orchidee durfde komen brengen. Ik dacht het niet nee, dat ze mij kon komen helpen, niemand kwam aan mijn orchideeën. Ik nam haar de stengelhaakjes af en legde ze weer in hun doosje. Maar nog kreeg ik haar niet weg. Ik deed voort waar ik mee bezig was, de aarde rond mijn plantjes los maken. Ze werd brutaal, deed haar vestje uit en stond me wat uit te dagen. Ik keek niet op, ik weet me geen houding te geven bij zo’n opdringerige vrouwen, reageerde totaal niet. Ze deed haar vestje dan maar weer aan en droop af. Bijna dan, want toen zag ze juffrouw Linda’s ‘levenswerk’ liggen, de foto’s van alle huwelijkskandidaten, tenminste zo ziet zij dat. Clio begreep het niet, ze nam de bundel met foto’s op en vroeg of die vrouwen me wel interesseerden? Ik legde uit dat het mijn passie niet was, maar die van juffrouw Linda, zij wilde mij graag getrouwd zien, ik niet. Gelukkig, Clio vertrok, ze passeerde nog even langs juffrouw Linda en verdween dan door de voordeur. Oef, dat hebben we weer gehad!

[Ponkie]

13
Gelukkig is Clio mij vandaag niet komen storen. Ik dacht dat ik me dan heel rustig kon concentreren op mijn orchideeën. Ik zorgde voor goede steun voor de stengels met bloemen, gaf ze elk een paar druppeltjes mest en een beetje water. Sommige planten verpotte ik, heel voorzichtig, om de wortels niet te beschadigen. Daar bracht ik een groot deel van de dag mee door. Dan wilde ik verder lezen in Orchideeënkoorts, dat boek intrigeert me echt, alle verhalen over mensen met dezelfde passie als ik. Maar dat was zonder juffrouw Linda gerekend. Ze was weer op oorlogspad. Ik moest en zou de jongedames bekijken die ze geselecteerd had na mijn verschijnen in dat tijdschrift. Ze had uit het grote aanbod een selectie gemaakt van vrouwen die in aanmerking komen: de juiste looks, verstandig, van behoorlijke afkomst. Nu wil ze dat ik daaruit een keuze maak: wie wil ik te eten vragen, wie mag er eerst komen, wie vind ik aantrekkelijk? Het antwoord is simpel: ik wil niemand die mijn maaltijd komt verstoren, niemand die hier binnen komt om mijn rust te verdrijven. Telkens weer opzitten en pootjes geven, vriendelijk en beleefd een gesprek voeren met iemand waarin ik totaal niet geïnteresseerd ben, ik krijg hartkloppingen als ik het me voorstel. Maar ik vrees dat ik er weer niet onderuit zal kunnen, als juffrouw Linda zoiets in haar hoofd heeft, kan ik er niet aan ontsnappen. Zij vindt dat ik pas gelukkig zal zijn als ik een vrouw aan mijn zijde zal hebben. Ik kan me niet voorstellen dat er een vrouw is die mijn passie deelt, die zal begrijpen dat ik dag en nacht bezig ben met het verzorgen van mijn orchideeën of het denken daaraan. Dus heb ik liever niet iemand om me heen die me zal willen verplichten om van alles te doen dat ik helemaal niet wil, en al zeker geen sociaal leven voor mij zal willen uitstippelen. Het enige dat ik kan doen om het gezaag van juffrouw Linda te stoppen, is uit de foto’s één of twee vrouwen aan te duiden die me niet zo afstotelijk lijken of die er zo soft uitzien dat ik ze met een paar welgemikte zinnen buiten kan werken. Dus wijs ik er twee aan, zeg dat ze die dan maar moet laten komen. Dat is het enige om rust te krijgen en me weer in mijn boek te kunnen verdiepen.

[Ponkie]

14
Ik was heel de morgen bezig geweest met het verzorgen van mijn orchideeën. Nu kon ik eindelijk rustig in mijn zetel gaan zitten. Ik was net weer verdiept in mijn boek toen juffrouw Linda eraan kwam. Ze begon tegen mij te praten, wou iets vragen, maar ik zei meteen: ‘Nee dank u juffrouw Linda’. Dat verwonderde haar, ze had nog niet eens haar vraag gesteld, maar ik zei dat ik het toch al wist: ze kwam me weer lastigvallen over de dames op de foto’s die ze had uitgezocht. Maar ik had het mis, ze had weer wat nieuws gevonden. Ze vond dat ik nieuwe kleren nodig had. Wat was dat nu weer voor iets, ze kende toch al jaren mijn maten, alles wat ze kocht was goed voor mij. Maar er hing een nieuw gevaar boven mijn hoofd, het was weer zover, de jaarlijkse marteling kwam er weer aan. ‘Prinsjesdag’ noemt juffrouw Linda het en daarvoor moet ik ook nieuwe kleren hebben. Prinsjesdag, wat een belachelijke naam, wie had dat weer uitgevonden? ‘Het personeel’ antwoordde juffrouw Linda en ook nog dat ze heel erg uitkeken om mij op het jaarlijks feest te zien. Dat zal wel, iedereen wil dan zo dicht mogelijk in mijn omgeving komen, mij een hand geven, tegen mij praten. Ik krijg nu al koude rillingen als ik eraan denk, die drukte om me heen, al dat geroezemoes, die mensen die allemaal door elkaar heen praten en dan nog het liefst van al tegen mij. Ik weet nu al dat ik nachtenlang slecht zal slapen, niemand beseft wat voor een verschrikking dat voor mij is, ik die nooit mijn appartement verlaat. Ik wilde dat ik voor een paar weken kon verdwijnen, tot deze prinsjesdag weer achter de rug is. Maar ik weet dat juffrouw Linda dit nooit zal toestaan, net zo min als mijn ouders. Was Norbert nog maar hier, hij schermde mij altijd nog een beetje af van de meute, nu zal ik hen alleen moeten trotseren!

[Ponkie]

15
Ik heb slecht geslapen vannacht, nachtmerries krijg ik van die prinsjesdag. Ik heb er echt geen zin in en vertelde dat vanmorgen aan juffrouw Linda. Zij vindt dat ik er absoluut bij moet zijn, maar ik wil niets liever dan eraan ontsnappen. Ziek zijn bijvoorbeeld, zou dat geen optie zijn? Van slechte tagliatelle met zalm misschien? Juffrouw Linda kon dat niet appreciëren, zeggen dat ik ziek word van haar eten. Dat wilde ik haar niet aandoen, maar toch wil ik niet naar prinsjesdag. Juffrouw Linda is heel hard voor mij, ze vindt dat ik me niet moet aanstellen, één keer per jaar onder de mensen komen zal ik wel overleven denkt ze. Maar zij weet niet hoe ik me daarbij voel, al die mensen om me heen, ik word er echt ziek van, ook zonder tagliatelle.
Clio kwam me ook weer eens opzoeken, ik moest een heleboel papieren tekenen. Het was niet zo erg als anders, we praatten tijdens het tekenen over mijn orchideeën. Ik vertelde haar over het belang van de intensiteit van het licht, sommige orchideeën hebben veel licht nodig, anderen kunnen daar absoluut niet tegen. Clio begrijpt me, ze kent wel iets van de lichtinval en van de orchideeënkweek, ze kent zelfs de desert rose. Maar het kan natuurlijk dat ze alles uit boeken geleerd heeft, ik vraag me af of ze er wel echt iets van kent. Ik dacht nog aan de snijorchidee die ze meegebracht heeft, iemand met een passie voor die bloemen zou dat nooit gewaagd hebben. Ik was blij toen het laatste papier getekend was, daar was ik weer van af. Net op dat ogenblik bracht juffrouw Linda koffie, maar ik maakte haar duidelijk dat ze net te laat was, ik was klaar met ondertekenen, dus kon Clio vertrekken. Dat deed ze dan ook met de glimlach. Ik had erger verwacht om haar buiten te krijgen.
Juffrouw Linda ging naar buiten om boodschappen te doen. Ik vond dat ze wel heel lang weggebleven was, het was al laat, ik kreeg honger. Ze vertelde dat ze in de viswinkel geen zal meer hadden. Wat ze dan voorstelde, ongelooflijk! Ze wilde met mij op restaurant gaan eten, zomaar tussen wildvreemde mensen, met al die open en dicht gaande deuren, al dat geroezemoes. Zij mag gerust zelf op restaurant gaan, maar dan wel zonder mij. Ze wilde me wijsmaken dat ik dan maar tagliatelle met tagliatelle moest eten, dat nog liever dan buiten gaan en ergens gaan eten. Maar ze plaagde me maar, ze probeerde me buiten te krijgen. Ik zag de zalm wel liggen, onder de aluminiumfolie op de schaal! Toch bedankte ik haar, voor het proberen, ook al was het niet gelukt.

[Ponkie]

16
Juffrouw Linda wilde me iets vragen. Ze mag mij alles vragen, zolang het niet over prinsjesdag gaat, ik krijg alleen al van de naam koude rillingen. Maar het ging over de papieren die ik tekende en over Clio. Of ik die paperassen lees (soms wel, soms niet), of ik Clio betrouw (daar is ze toch voor aangenomen), of ze het wel aankan (ze doet toch maar hetzelfde als Norbert). Ik begreep het wel, juffrouw Linda vertrouwt Clio niet, ze vindt haar veel te jong, vindt dat ze teveel verantwoordelijkheid heeft. Ik ben niet zo wantrouwig, ze maakt toch maandelijks een rapport voor mijn vader, daarmee is de kous toch af? En bovendien, iemand die zoveel van orchideeën houdt als Clio, die kan ik toch zeker wel vertrouwen?
Terwijl juffrouw Linda naar de kapper ging, verzorgde ik mijn orchideeën. Ik draaide de potjes in de richting van het licht, zodat de bloemen mooi recht zouden groeien. Ik gaf hen water en nieuwe aarde. Daar was ik nog mee bezig toen juffrouw Linda weer binnenkwam, heel geagiteerd. Ze was precies blij me te zien, raar toch, waar zou ik anders moeten zijn? Ik vroeg haar of ze een nieuwe kapper had, het stond een beetje raar, met een sjaaltje en de rollen nog in haar haar. Ze was uit haar gewone doen, ik vroeg me af wat er aan de hand was. Dan kwam Clio binnen. Ze had een cadeautje voor me bij, een zak orchideeënpotgrond. Heel vriendelijk van haar, dat komt altijd van pas. Ik probeerde haar voor mijn kar te spannen: kon zij er niet voor zorgen dat ik niet naar prinsjesdag hoef te gaan? Maar ze probeerde me te overtuigen, het is belangrijk dat ik onder de mensen kom, dat het personeel ziet dat ik hen belangrijk vind en nog meer van die flauwe kul. Wie kan het nu iets schelen dat ik er ben, wie wil er nu met mij gezien worden? Clio zei dat zij dat wil, ze stelde voor om mij te begeleiden op prinsjesdag. Ik wil natuurlijk helemaal niet naar prinsjesdag, maar misschien kan Clio het een beetje minder erg maken. Ik moet er eens over nadenken, ik ben nog helemaal niet overtuigd!

[Ponkie]

17
Ik had het weer druk vandaag, mijn orchideeën moesten verpot worden. Ik mengde de aarde met de speciale orchideeëngrond. Ik was heel druk bezig toen juffrouw Linda kwam zeggen dat het eten klaar was. Ik had nog geen tijd om te eten, dit werk moest eerst af. Maar ik zag wel dat er iets scheelde met juffrouw Linda, ze deed zo anders dan anders. Ik vroeg het haar, maar ze ontkende. Er was niets, zei ze, ik mocht niet te lang wachten, anders werd mijn eten koud. Ik werkte nog een poosje voort en vergat daardoor helemaal de tijd. Toen ik ging eten, was alles natuurlijk koud, juffrouw Linda moest het weer opwarmen. Zij wilde zelf niets eten, ze had geen honger, zei ze. Ik liet me niet meer afschepen, ik wist dat er iets was, ik kende haar toch. Ik was bezorgd om haar, ik wilde de waarheid horen. Ik zei dat ze moest gaan zitten en vertellen wat er aan de hand was. Ik zou nu eens voor haar zorgen. Oeps, ik wist niet eens waar de frigo stond. Ja, gevonden, ik nam wat te eten voor juffrouw Linda en een glas wijn voor ons allebei.
Juffrouw Linda zei dat ze bang was, bang om mij. Wat moest er met mij gebeuren als zij er niet meer was? Ik was al 33, zag er niet gelukkig uit. Wat wilde ze dan, wilde ze me weer een vrouw aanpraten? Er waren zoveel mensen van 33 jaar die single waren, dat was toch niets bijzonders? Toch bleef ze erbij, ik was niet gelukkig en ik leidde ook geen leven waar ik de vrouw van mijn leven zou ontmoeten. ‘De vrouw van mijn leven of de vrouw die mijn vader wil?’, vroeg ik schamper. Mijn vader, hij was wel heel teleurgesteld in mij, geen vrouw om naast me te staan en ik was ook geen manager, niet waard om aan het hoofd van het familiefortuin te staan. Ik ben nu eenmaal een romanticus, een dromer. Daar ben ik gelukkig mee, zolang ik mijn hobby kan uitoefenen. Juffrouw Linda begrijpt dat niet, ze denkt dat het een vlucht is uit de realiteit. Ik begrijp juffrouw Linda wel, ze wil gewoon het beste voor mij en dat is heel lief van haar. Wat zou ik zijn zonder haar? Vooruit dan maar, ik zal haar maar weer op zoek laten gaan naar ‘de vrouw’. Ik zal er me bij moeten neerleggen, vrees ik. Dat wordt weer opzitten en pootjes geven!

[Ponkie]

18
Ik zie juffrouw Linda niet graag verdrietig, dus heb ik toegegeven. Ik krijg warempel al een bezoekster bij het ontbijt! De dochter van een van de grootste plantenkwekers, eerlijk gezegd zou ik dan liever de vader op bezoek krijgen dan de dochter. Maar dat past niet in de plannen van juffrouw Linda, het moet en zal een jonge vrouw zijn. Dus ben ik braaf, ontbijt met haar, een wel knappe vrouw, maar verder voel ik niets, en dat is toch wat juffrouw Linda wil, dat ik iets meer ga voelen voor een van die huwelijkskandidaten. Dat een van hen me zo gelukkig zal maken dat ik op slag mijn orchideeën vergeet, mijn angst om buiten te komen, mijn schrik voor andere mensen. Zoiets is gewoon onmogelijk, daar moeten zij en mijn vader niet op hopen, nog in geen honderd jaar. Ik trok met de vrouw naar mijn serre, ze kende wel een heel klein beetje van planten, maar zeker niet van orchideeën, en zeker veel minder dan Clio. Zo vlug als ik kon zonder onbeleefd te lijken, werkte ik haar de deur uit. Juffrouw Linda was er als de kippen bij om te vragen of het meegevallen was, nee dus. Ze had wat plantjes meegebracht, maar ik kon die onmogelijk kwijt in mijn serre. Juffrouw Linda stelde voor ze in de tuin te planten. Dat mocht ze voor mijn part doen, maar wat ze me voorstelde wat voor mij onoverkomelijk: ze wilde dat ik meeging naar de tuin, dat we de planten samen in de grond zouden steken. De tuin was niet ver van de loft, maar toch, dan moest ik naar beneden, door de gang met al die mensen, en dan de tuin in, waar ik nog meer mensen kon tegen komen. Ze moest het toch begrijpen, dit kan ik echt niet doen. Ik zag in haar ogen dat ze echt graag wil dat ik weer buitenkom, dus beloof ik haar iets waar ik nu al spijt van heb: dat ik erover zal denken om na prinsjesdag mee naar de tuin te gaan, dat ik het misschien, heel misschien zal overwegen.
Clio is ook nog binnengeweest, maar toen was ik nog bezig, juffrouw Linda heeft haar kunnen afpoeieren. Maar ik ken Clio intussen al, die staat hier straks weer met haar papieren, die mij totaal niet interesseren. Vooruit dan maar, de dag is toch al slecht begonnen…

[Ponkie]

19
Vandaag stond Clio er al weer. Norbert kwam af en toe eens, hij bundelde al de paperassen en legde die allemaal tegelijk aan me voor, zodat ik maar hoefde te tekenen. Maar Clio vindt het schijnbaar nodig om mij haast elke dag te komen lastigvallen. Ik heb haar gauw haar plaats gewezen, achter mijn bureau kon ze werken op haar laptop zoveel als ze wou, als ze mij maar gerust liet. Ik nam mijn nieuwste boek over orchideeënverzorging en las met heel veel interesse allerlei tips, waarvan ik er een aantal nog niet kende.
Clio was klaar. In plaats van meteen weg te gaan, begon ze vragen op me af te vuren. Ze wilde weten hoe het gisteren geweest was met juffrouw Huppeldepup. Werkte zij ook in de zaak van haar vader, de grootste bloemenkweker van het land? Ik zei dat ik dat niet wist, we hadden het daar niet over gehad. Ze wilde ook weten waarover we het dan wel gehad hadden, maar dat gaat haar geen barst aan. Dan gooide ze het over een andere boeg: prinsjesdag. Ze had een vergadering met dokter Lukas over prinsjesdag en wilde dat ik meeging. Beleefd maar kordaat wees ik haar voorstel af, ze was perfect in staat dat alleen af te handelen. Ik had nog veel te veel werk. Juffrouw Linda kwam, vriendelijk als altijd, een kop koffie brengen aan Clio. Ze hoorde over de vergadering en stelde voor dat zij zou meegaan. Clio wees dat meteen af, ze is echt af en toe grof tegen juffrouw Linda, vind ik en dat kan ik niet verdragen. Dus kwam ik ertussen en gaf aan dat ik het een heel goed idee vond dat juffrouw Linda mee zou gaan, zij heeft met prinsjesdag een jarenlange ervaring. Bovendien weet zij hoe ik erover denk, ze weet dat ik er me het liefst aan wil onttrekken, ze zal zeker niets doen om me kwaad te doen, wat ik van Clio niet helemaal zeker weet. Clio was een beetje op haar tenen getrapt, ze duwde haar koffie aan de kant, klapte haar laptop dicht en vertrok. Zo, opgeruimd staat netjes, ik kon me weer aan mijn orchideeën wijden. Juffrouw Linda keek me dankbaar aan en vertrok een uurtje later naar beneden, naar dokter Lukas.
Niet veel later kwam ze terug. Ze had aan dokter Lukas voorgesteld prinsjesdag zonder mij te laten doorgaan, maar dat was haar niet gelukt. Wel had dokter Lukas gezegd dat hij mij persoonlijk zou begeleiden. In dokter Lukas hadden we allebei een groot vertrouwen. Als het dan toch moest, dan liever met hem. Toch kreeg ik steeds meer last van mijn maag en andere kwaaltjes. Eind van de week was het al zover, het koud zweet brak me uit als ik daaraan dacht. Het zou een lange, zware week worden.

[Ponkie]

20
Ik had vannacht verschrikkelijk slecht geslapen. Ik had nachtmerries, natuurlijk over prinsjesdag. Over mensen die steeds dichter bij mij kwamen staan, me insloten, zodat ik geen adem meer kreeg. Dan schoot ik hijgend wakker, het was alsof er een rotsblok op mijn borst lag. Ik dronk wat, dacht aan mijn droom, zag het voor me gebeuren, raakte haast niet meer in slaap. Toen ik dan tenslotte weer in slaap sukkelde, begon ik weer te dromen. Over Clio die me mee sleurde naar allerlei belangrijke mensen die allemaal een hand van mij wilden. Het zweet stond in mijn handpalmen, het voelde aan alsof ik stroomstoten kreeg, waardoor mijn adem stokte en ik weer wakker schrok. Wat kan ik doen om prinsjesdag te ontwijken, om deze vreselijkste dag van het jaar aan mij voorbij te laten gaan?
Ik vroeg het de volgende dag aan juffrouw Linda, maar zelfs zij begreep me niet. Ik vroeg of er geen dubbelganger kon gaan, maar ze lachte me zowat uit. Ik moest oefenen zei ze, oefenen door in de tuin te gaan wandelen, dat had ik toch beloofd? Ik antwoordde dat ik alleen maar beloofd had om erover na te denken, maar ik wist al wat dat nadenken zou opleveren. Laat mij maar hier in mijn appartement, daar heb ik alles wat ik moet hebben, mijn orchideeën, mijn boeken, mijn rust. Waarom begrijpt niemand me toch, zelfs juffrouw Linda niet. Ik word er echt ziek van! Misschien is dat wel een oplossing, flink ziek worden, zodat ik niet uit bed kan voor volgende week?