Werner de Smedt als Bruno Sels
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
was het niet Roman? Ik kan mis zijn maar het was toch zoiets
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
MyTime17
- Super Sterposter
- Berichten: 5131
- Lid geworden op: 08-08-2010 01:22
EEN ZOON VOOR WERNER DE SMEDT
'Gelukkig lijkt Roman op zijn mama.'
Romand is geboren, een jongetje van 3.200 kilo en 49 cm. 'Natuurlijk was ik er bij', zegt kersverse vader Werner De Smedt (40) trots. Het is zijn eerste kind. 'Al mocht ik Julie niet aanraken tijdens de bevalling, dat wilde ze absoluut niet. We hadden trouwens besloten om de bevalling te laten inleiden, omdat Julie al twee weken valse weeën had. Het ging heel snel, voordat we het goed en wel wisten was Roman geboren. Zo'n pakkend moment, ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik hem voor het eerst mocht vasthouden. Onze zoon is echt een prachtkind! Gelukkig lijkt hij vooral op zijn mama. (lacht) Roman slaapt redelijk goed, maar we moeten toch een keer of twee per nacht opstaan. Da's vermoeiend, zeker nu ik middenin de opnamen van 'Zone Stad' zit. Tegelijk is het allemaal zo spannend, dat ik door de adrenaline energie te over heb. Emile en Lowie, de zonen van Julie, zijn superlief voor Roman, dat doet echt deugd.
'Gelukkig lijkt Roman op zijn mama.'
Romand is geboren, een jongetje van 3.200 kilo en 49 cm. 'Natuurlijk was ik er bij', zegt kersverse vader Werner De Smedt (40) trots. Het is zijn eerste kind. 'Al mocht ik Julie niet aanraken tijdens de bevalling, dat wilde ze absoluut niet. We hadden trouwens besloten om de bevalling te laten inleiden, omdat Julie al twee weken valse weeën had. Het ging heel snel, voordat we het goed en wel wisten was Roman geboren. Zo'n pakkend moment, ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik hem voor het eerst mocht vasthouden. Onze zoon is echt een prachtkind! Gelukkig lijkt hij vooral op zijn mama. (lacht) Roman slaapt redelijk goed, maar we moeten toch een keer of twee per nacht opstaan. Da's vermoeiend, zeker nu ik middenin de opnamen van 'Zone Stad' zit. Tegelijk is het allemaal zo spannend, dat ik door de adrenaline energie te over heb. Emile en Lowie, de zonen van Julie, zijn superlief voor Roman, dat doet echt deugd.
<3 Lily <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
<3 20.06.2011 <3
<3 Lyana <3
<3 15.03.2013 <3
-
Ponkie
- Super Sterposter
- Berichten: 7019
- Lid geworden op: 28-06-2010 22:41
Belang van LIMBURG
We treffen de acteur in zijn knusse hoeve op een boogscheut van het schilderachtige Sint-Martens-Latem. De opnames van Zone Stad liggen voor een weekje stil en Werner geniet met volle teugen van het prille vaderschap. De kleine Roman is inmiddels vier weken oud. "Eigenlijk voelt het voor mij aan alsof hij hier altijd al is geweest", glimlacht de acteur. "Het is zo prettig om te ervaren hoe zo'n nieuwkomer zijn plaats in ons gezin onmiddellijk opeist. Of het vaderschap een grote aanpassing was? Ik ben er natuurlijk een beetje ingerold omdat mijn vrouw al twee kinderen had uit een vorige relatie. Wat dat betreft was de komst van Roman niet helemaal nieuw. Ik voel me nu ook niet meer of minder 'vader'. Wat wel nieuw is: ik merk zeer veel liefde tussen Roman en mij. Telkens ik hem zie of aan hem denk, voel ik een enorme golf van liefde voor dat kleine kereltje opborrelen. Dat komt wellicht ook omdat ik de ontwikkeling van Roman van in het prille begin nauwgezet heb opgevolgd. Toen ik Julies kinderen Lowie en Emile leerde kennen, waren het al kleuters. Dat is ook nog jong, maar toch anders."
Hoe beleefde je die zwangerschap en geboorte?
Julie en ik wisten op voorhand dat het een zoontje zou worden. Tijdens de zwangerschap was er al een soort van verbondenheid tussen Roman en mij. Hij zat nog wel in Julies buik, maar uiteindelijk is dat slechts een zeer dunne scheidingswand. Ik voelde al nadrukkelijk zijn aanwezigheid en misschien voelde hij die van mij ook. Tijdens de geboorte was ik vooral blij en opgelucht dat alles prima verliep voor moeder en kind. Daar zat ik allang mee in mijn hoofd. Ik had voortdurend schrik dat er complicaties zouden optreden. Niet dat daar aanleiding toe was, maar het is een aangeboren eigenschap van mij om steeds het ergste te vrezen en te denken dat er van alles mis zal gaan.
Ik had je enkele jaren geleden niet gezien als traditionele papa.
Tien jaar geleden had ik mezelf zeker ook niet in deze positie gezien. Geen haar op mijn hoofd dacht er toen aan om in het huwelijksbootje te stappen of kinderen te krijgen. Maar wat mij betreft is dat ook weer net de mooie kant van het leven. Dat je niet weet wat de dag van morgen voor je in petto heeft. Of welke leuke of slechte dingen je allemaal gaan overkomen.
Ik ben sowieso geen persoon die ver vooruit plannen maakt. Ik laat alles graag op me afkomen. Dat heeft altijd wat in mij gezeten. Als tiener had ik eigenlijk weinig toekomstverwachtingen. Mijn enige droom was om acteur te worden. Daar was ik fel mee bezig. Dat was een doel dat ik koste wat het kost wilde bereiken. Maar op familiaal vlak had ik helemaal geen duidelijke ambities. In mijn jeudige overmoed dacht ik daar niet aan.
Heb je ook in je relatie met Julie niet lang getwijfeld om samen een kind te krijgen?
Ja, dat klopt. In de keuze om samen een kind te krijgen, heeft Julie een zeer belangrijke rol gespeeld. Zij heeft mij op een zeer organische manier laten aanvoelen dat dit 'project' bij haar in goede handen was. En ik wist dat ze gelijk had. Ik heb de afgelopen jaren kunnen zien dat ze een heel goede moeder is voor haar zonen. En dat heeft mij over de streep getrokken.
Ik zag in jou ook niet meteen een 'huisje-tuintje-beestje'-echtgenoot.
Ik heb inderdaad lange tijd geprobeerd om als bohemien te leven, maar het was zo moeilijk en vermoeiend dat het bijna niet vol te houden was. Ik moet nu eerlijk gezegd vaststellen dat ik er niet voor gemaakt ben. Bij het leven dat ik nu heb, voel ik me goed en ik hoop dat dit voor de rest van mijn leven zo zal blijven.
Ooit zei je nochtans dat het leven leuker is als je buiten de lijntjes kleurt.
Kan zijn. Misschien ben ik daar in mijn hoofd nog steeds mee bezig. Maar dat is allemaal relatief. In een bepaalde periode van mijn leven ging die vlieger op om zulke dingen te zeggen. Maar nu ben ik toch geneigd om het tegenovergestelde te beweren. Ik kleur nu vooral binnen de lijnen en ervaar zeer veel geluk.
Weet je nog hoe je Julie hebt leren kennen?
Dat was in de periode dat ik meespeelde in de Eén-serie Flikken. Die buitenopnames brachten ons destijds veel naar Gent. Op een gegeven moment zijn we elkaar tegen het lijf gelopen dankzij haar zus Delfine (die eind 2010 een eind maakte aan haar relatie met Gabriel Rios, red.) die ik kende uit het nachtleven. Zij heeft ons aan elkaar voorgesteld en zo zijn we aan de praat geraakt. Niet dat er meteen een klik tussen ons was, maar op de een of andere manier voelden we aan dat dit goed zat. Voor mij was Julie de juiste persoon op de juiste plaats en dito moment. Ik zat toen in een zwarte periode in mijn leven en ik kon zeker wat liefde en geborgenheid gebruiken. Ik herinner me nog dat ik daar zeer veel behoefte aan had. Dankzij de steun van Julie ben ik uit die put kunnen klauteren. Niet dat andere mensen mij niet hebben benaderd om er iets aan te doen, maar Julie kan nogal euh.... doortastend zijn. (lacht) En dat was net wat ik nodig had op dat moment. Iemand die daadkrachtig is en de dingen bij naam noemt. Iemand die me ook letterlijk door elkaar kan schudden en tot rede kan brengen als het nodig is.
Ben je veel vrienden verloren in die
periode?
Uiteindelijk niet. Ik heb er toen een zaak van gemaakt om die verloren vriendschappen te herstellen. Daardoor ben ik niet veel vrienden, die naam waardig, kwijtgespeeld. Op dat vlak prijs ik me gelukkig dat ik er goed van af ben gekomen.
Wanneer zijn jullie getrouwd?
Dat was in 2009. Of was het al in 2008? Liefje, wanneer zijn wij getrouwd? (Julie moet ook even nadenken maar na een vinnige discussie blijkt het 2007 te zijn, red.)
Bijna vier jaar dus. Wat is de balans?
Die slaat zeker over naar het positieve. Het huwelijk heeft wat mij betreft alleen maar goeds gebracht. Of ik ook gelukkiger ben? Daar ben ik zeker van. De ferme hoogtes en laagtes zijn verdwenen en heb ik ingeruild voor een rustgevend en warm gevoel van gelukzaligheid. Ik prijs me tot op vandaag gelukkig dat ik Julie ben tegengekomen, want die dag was voor mij in meer opzichten een belangrijk keerpunt in mijn leven.
Wanneer ben je voor de laatste keer op de lappen geweest?
Een zeer goeie vraag! (lacht) Dat kan ik me amper nog herinneren. (Julie roept dat het geleden is van het huwelijksfeest van Hilde De Baerdemaeker, red.) Weet je dat het mij eigenlijk niks meer zegt om nog zwaar door te zakken? Ik heb nu een totaal nieuw leven met een andere invulling. Mijn leven is veel rijker geworden. Als je heel diep in dat uitgaansleven zit, blijft er bijna niks meer over om ernaast te doen. Het zuigt je leeg en maakt je helemaal suf.
Acteur worden was al sinds je tienerjaren een masterplan. Vanwaar die droom?
Ik was toen zeer toevallig terechtgekomen op de muziekacademie. Daar heb ik mensen ontmoet die op mij een diepe indruk maakten. Ze wisten mij veel meer te inspireren dan al die leraars op de middelbare school. Want op de schoolbanken zat ik allerminst graag. Ik voelde me er slechts weinig momenten op mijn gemak. In dat opzicht was de muziekacademie een openbaring. Met die mensen kon ik wél communiceren. Zij hebben me geïnspireerd om mijn leven een creatieve wending te geven.
Ben je nog altijd zo onzeker?
Die eigenschap heb ik nog altijd. Ik heb dat gevoel een plaats gegeven in mijn leven en daar ben ik al blij mee. Ik probeer het ook niet meer weg te stoppen en het op een positieve manier te gebruiken. Ook op een filmset ervaar ik soms nog die onzekerheid. Niet in die mate dat het verlammend werkt. Maar tegelijk is het gezond om jezelf in vraag te durven stellen en open te staan voor aanwijzingen en verbeteringen. Misschien is onzekerheid een fout gekozen woord. Ik zou het ook kwetsbaarheid durven noemen. Dat is een mooie basis om hogerop te geraken. Ik start graag vanuit een underdogpositie. Dat geeft een veel comfortabeler gevoel.
Herinner je je nog je prille debuut op een tv- of filmset?
De allereerste keer dateert al van heel lang geleden. Mijn tante werkte bij de toenmalige BRT en ik heb toen naast Nonkel Bob mogen zitten in een van zijn programma's. Later ben ik als figurant terechtgekomen bij Frank Dingenen in Meester hij begint weer én in Robbe De Herdts Blueberry Hill. Ik herinner me nog dat die film werd opgenomen in de zomer van 1988. Ik was toen net van de middelbare school af. Ik was auditie gaan doen omdat ik heel graag tot die bende van 'de vijfde metaal' wou behoren. Ik geloof dat we toen zo'n duizend Belgische frank kregen om te figureren. Dat werd cash uitbetaald. In die tijd was dat veel geld. Maar nog meer dan dat geld was voor mij het gevoel belangrijk om erbij te kunnen horen. Nadien heb ik eigenlijk niet zo heel lang meer moeten wachten op mijn doorbraak. Tijdens mijn acteursopleiding aan het conservatorium was er een docent die de scripts van de Australische serie E-street bewerkte voor het pas gestarte Wittekerke. En toen ze iemand zochten voor de rol van Bart werd mij gevraagd of ik interesse had. Zo is de bal definitief gaan rollen. De reeks was ontzettend populair. Maar ik woonde toen in Brussel. Qua aandacht en fanmail viel dat behoorlijk goed mee.
Enkele jaren later had je een hoofdrol in de voor een Oscar genomineerde film Iedereen beroemd. Mogen we dat een van de hoogtepunten uit je carrière noemen?
Ik denk het wel. Hoewel ik er op het moment van de opnames helemaal niet bij stilstond dat het zoiets groots ging worden. Voor mij was het maken van die film al een hoogtepunt op zich. Ik was grote fan van Dominique Deruddere en Josse De Pauw. Dat waren helden voor mij. Toen bleek dat we kans maakten op dat beeldje, was het tweede leven van Iedereen beroemd zo mogelijk nog mooier. Ik mocht mee naar de Verenigde Staten om even te proeven van al die glitter en glamour. Dat was een bijzondere tijd. Ik ben geen man die leeft van talloze herinneringen, maar als ik af en toe nog eens de beelden van toen terugzie, durven mijn gedachten afdwalen. De uitreiking van de Oscars heb ik gevolgd in het huis van de ambassadeur van België. Dominique, Josse en Eva Van Der Gucht, die de belangrijkste rol had, zaten in de zaal van het Kodak Theatre. Maar de plaatsen waren te beperkt om de hele entourage te kunnen meenemen. Op die ambassade was heel wat volk uitgenodigd. Op een bepaald moment laat je je dan toch automatisch meeslepen door de sfeer die er hangt en laat je je ophitsen door de stemmingmakerij. Links en rechts hoor je dat je kans maakt om te winnen, waardoor ik helemaal in die winning mood belandde. Ergens terecht, want waarom zou je niet in je kansen geloven? Toen bleek dat een andere film won, heerste er toch enige ontgoocheling. Maar ik heb me nooit het hoofd gek laten maken. Ik droomde helemaal niet van een internationale carrière.
Ondertussen ben je een veertiger geworden. Hoe sta je daarbij stil?
Ik ben iemand die me nooit echt verbonden heeft gevoeld met een bepaalde leeftijd. Ik hoor vaak van anderen dat ze het lastig krijgen als ze de kaap van de veertig of de vijftig overschrijden. Maar dat is mij totaal vreemd. Julie heeft me vanochtend trouwens nog gerustgesteld. Ze vertelde dat ze in mijn gedrag nog steeds geen typische veertiger kan herkennen. Voor mij is dat niet meer dan een getal. Ik voel me alleszins niet gebonden door regels. Zolang er geen fysieke ongemakken zijn, heeft elke periode van het leven zijn charmes.
Je wilde periode ligt definitief achter je. Mag ik zeggen dat de leeuw is getemd?
Dat is maar goed ook. De leeuw in mij móest worden getemd. Want hij was niet goed bezig en zou niet goed terecht zijn gekomen. Het was een godsgeschenk dat hij op zijn meester is gebotst.
Regelt Julie ook nog altijd je agenda?
Dat is iets waar ik zelf een hekel aan heb en Julie haar gang in laat gaan. Ik noem haar soms mijn 'agendawijf'. (lacht) Overal waar ze gaat, heeft ze die bij zich. En elke avond, vlak voor het slapengaan, vraag ik: 'Liefje, wat staat er morgen op het programma?' Waarna ze alle opdrachten netjes opsomt. Dat is schoon hé. (lacht)
En wat vertelt 'het agendawijf' voor binnenkort?
Ik film nog tot aan de zomer het zevende seizoen van Zone Stad. Over enkele dagen heb ik ook een ontmoeting met enkele mensen voor een nieuwe fictiereeks op vtm. Verder is er sprake van een derde Vincke & Verstuyft-verfilming (ditmaal zou Double- face van Jef Geeraerts worden verfilmd, red.), maar ik zou 'begot' niet weten hoever het daarmee staat. Op dat vlak ben ik afhankelijk van de berichtgeving in de wandelgangen. Voorlopig is het plan om die film tegen 2013 in de zalen te krijgen. Op mij kunnen ze in elk geval rekenen.
V
Van voormalig meisjesidool in Wittekerke en gewaardeerd acteur uit topfilms als Iedereen beroemd en De zaak Alzheimer, tot ster in smeuïge schandaalverhalen op de cover van de 'boekskes'. De carrière van Werner De Smedt (40) kende de voorbije twee decennia de nodige hoogte- en dieptepunten. Net toen het definitief fout dreigde te lopen, verscheen zijn huidige vrouw Julie Bafort als reddende engel. Vorige maand kregen ze hun eerste kindje samen.
Hoe beleefde je die zwangerschap en geboorte?
Julie en ik wisten op voorhand dat het een zoontje zou worden. Tijdens de zwangerschap was er al een soort van verbondenheid tussen Roman en mij. Hij zat nog wel in Julies buik, maar uiteindelijk is dat slechts een zeer dunne scheidingswand. Ik voelde al nadrukkelijk zijn aanwezigheid en misschien voelde hij die van mij ook. Tijdens de geboorte was ik vooral blij en opgelucht dat alles prima verliep voor moeder en kind. Daar zat ik allang mee in mijn hoofd. Ik had voortdurend schrik dat er complicaties zouden optreden. Niet dat daar aanleiding toe was, maar het is een aangeboren eigenschap van mij om steeds het ergste te vrezen en te denken dat er van alles mis zal gaan.
Ik had je enkele jaren geleden niet gezien als traditionele papa.
Tien jaar geleden had ik mezelf zeker ook niet in deze positie gezien. Geen haar op mijn hoofd dacht er toen aan om in het huwelijksbootje te stappen of kinderen te krijgen. Maar wat mij betreft is dat ook weer net de mooie kant van het leven. Dat je niet weet wat de dag van morgen voor je in petto heeft. Of welke leuke of slechte dingen je allemaal gaan overkomen.
Ik ben sowieso geen persoon die ver vooruit plannen maakt. Ik laat alles graag op me afkomen. Dat heeft altijd wat in mij gezeten. Als tiener had ik eigenlijk weinig toekomstverwachtingen. Mijn enige droom was om acteur te worden. Daar was ik fel mee bezig. Dat was een doel dat ik koste wat het kost wilde bereiken. Maar op familiaal vlak had ik helemaal geen duidelijke ambities. In mijn jeudige overmoed dacht ik daar niet aan.
Heb je ook in je relatie met Julie niet lang getwijfeld om samen een kind te krijgen?
Ja, dat klopt. In de keuze om samen een kind te krijgen, heeft Julie een zeer belangrijke rol gespeeld. Zij heeft mij op een zeer organische manier laten aanvoelen dat dit 'project' bij haar in goede handen was. En ik wist dat ze gelijk had. Ik heb de afgelopen jaren kunnen zien dat ze een heel goede moeder is voor haar zonen. En dat heeft mij over de streep getrokken.
Ik zag in jou ook niet meteen een 'huisje-tuintje-beestje'-echtgenoot.
Ik heb inderdaad lange tijd geprobeerd om als bohemien te leven, maar het was zo moeilijk en vermoeiend dat het bijna niet vol te houden was. Ik moet nu eerlijk gezegd vaststellen dat ik er niet voor gemaakt ben. Bij het leven dat ik nu heb, voel ik me goed en ik hoop dat dit voor de rest van mijn leven zo zal blijven.
Ooit zei je nochtans dat het leven leuker is als je buiten de lijntjes kleurt.
Kan zijn. Misschien ben ik daar in mijn hoofd nog steeds mee bezig. Maar dat is allemaal relatief. In een bepaalde periode van mijn leven ging die vlieger op om zulke dingen te zeggen. Maar nu ben ik toch geneigd om het tegenovergestelde te beweren. Ik kleur nu vooral binnen de lijnen en ervaar zeer veel geluk.
Weet je nog hoe je Julie hebt leren kennen?
Dat was in de periode dat ik meespeelde in de Eén-serie Flikken. Die buitenopnames brachten ons destijds veel naar Gent. Op een gegeven moment zijn we elkaar tegen het lijf gelopen dankzij haar zus Delfine (die eind 2010 een eind maakte aan haar relatie met Gabriel Rios, red.) die ik kende uit het nachtleven. Zij heeft ons aan elkaar voorgesteld en zo zijn we aan de praat geraakt. Niet dat er meteen een klik tussen ons was, maar op de een of andere manier voelden we aan dat dit goed zat. Voor mij was Julie de juiste persoon op de juiste plaats en dito moment. Ik zat toen in een zwarte periode in mijn leven en ik kon zeker wat liefde en geborgenheid gebruiken. Ik herinner me nog dat ik daar zeer veel behoefte aan had. Dankzij de steun van Julie ben ik uit die put kunnen klauteren. Niet dat andere mensen mij niet hebben benaderd om er iets aan te doen, maar Julie kan nogal euh.... doortastend zijn. (lacht) En dat was net wat ik nodig had op dat moment. Iemand die daadkrachtig is en de dingen bij naam noemt. Iemand die me ook letterlijk door elkaar kan schudden en tot rede kan brengen als het nodig is.
Ben je veel vrienden verloren in die
periode?
Uiteindelijk niet. Ik heb er toen een zaak van gemaakt om die verloren vriendschappen te herstellen. Daardoor ben ik niet veel vrienden, die naam waardig, kwijtgespeeld. Op dat vlak prijs ik me gelukkig dat ik er goed van af ben gekomen.
Wanneer zijn jullie getrouwd?
Dat was in 2009. Of was het al in 2008? Liefje, wanneer zijn wij getrouwd? (Julie moet ook even nadenken maar na een vinnige discussie blijkt het 2007 te zijn, red.)
Bijna vier jaar dus. Wat is de balans?
Die slaat zeker over naar het positieve. Het huwelijk heeft wat mij betreft alleen maar goeds gebracht. Of ik ook gelukkiger ben? Daar ben ik zeker van. De ferme hoogtes en laagtes zijn verdwenen en heb ik ingeruild voor een rustgevend en warm gevoel van gelukzaligheid. Ik prijs me tot op vandaag gelukkig dat ik Julie ben tegengekomen, want die dag was voor mij in meer opzichten een belangrijk keerpunt in mijn leven.
Wanneer ben je voor de laatste keer op de lappen geweest?
Een zeer goeie vraag! (lacht) Dat kan ik me amper nog herinneren. (Julie roept dat het geleden is van het huwelijksfeest van Hilde De Baerdemaeker, red.) Weet je dat het mij eigenlijk niks meer zegt om nog zwaar door te zakken? Ik heb nu een totaal nieuw leven met een andere invulling. Mijn leven is veel rijker geworden. Als je heel diep in dat uitgaansleven zit, blijft er bijna niks meer over om ernaast te doen. Het zuigt je leeg en maakt je helemaal suf.
Acteur worden was al sinds je tienerjaren een masterplan. Vanwaar die droom?
Ik was toen zeer toevallig terechtgekomen op de muziekacademie. Daar heb ik mensen ontmoet die op mij een diepe indruk maakten. Ze wisten mij veel meer te inspireren dan al die leraars op de middelbare school. Want op de schoolbanken zat ik allerminst graag. Ik voelde me er slechts weinig momenten op mijn gemak. In dat opzicht was de muziekacademie een openbaring. Met die mensen kon ik wél communiceren. Zij hebben me geïnspireerd om mijn leven een creatieve wending te geven.
Ben je nog altijd zo onzeker?
Die eigenschap heb ik nog altijd. Ik heb dat gevoel een plaats gegeven in mijn leven en daar ben ik al blij mee. Ik probeer het ook niet meer weg te stoppen en het op een positieve manier te gebruiken. Ook op een filmset ervaar ik soms nog die onzekerheid. Niet in die mate dat het verlammend werkt. Maar tegelijk is het gezond om jezelf in vraag te durven stellen en open te staan voor aanwijzingen en verbeteringen. Misschien is onzekerheid een fout gekozen woord. Ik zou het ook kwetsbaarheid durven noemen. Dat is een mooie basis om hogerop te geraken. Ik start graag vanuit een underdogpositie. Dat geeft een veel comfortabeler gevoel.
Herinner je je nog je prille debuut op een tv- of filmset?
De allereerste keer dateert al van heel lang geleden. Mijn tante werkte bij de toenmalige BRT en ik heb toen naast Nonkel Bob mogen zitten in een van zijn programma's. Later ben ik als figurant terechtgekomen bij Frank Dingenen in Meester hij begint weer én in Robbe De Herdts Blueberry Hill. Ik herinner me nog dat die film werd opgenomen in de zomer van 1988. Ik was toen net van de middelbare school af. Ik was auditie gaan doen omdat ik heel graag tot die bende van 'de vijfde metaal' wou behoren. Ik geloof dat we toen zo'n duizend Belgische frank kregen om te figureren. Dat werd cash uitbetaald. In die tijd was dat veel geld. Maar nog meer dan dat geld was voor mij het gevoel belangrijk om erbij te kunnen horen. Nadien heb ik eigenlijk niet zo heel lang meer moeten wachten op mijn doorbraak. Tijdens mijn acteursopleiding aan het conservatorium was er een docent die de scripts van de Australische serie E-street bewerkte voor het pas gestarte Wittekerke. En toen ze iemand zochten voor de rol van Bart werd mij gevraagd of ik interesse had. Zo is de bal definitief gaan rollen. De reeks was ontzettend populair. Maar ik woonde toen in Brussel. Qua aandacht en fanmail viel dat behoorlijk goed mee.
Enkele jaren later had je een hoofdrol in de voor een Oscar genomineerde film Iedereen beroemd. Mogen we dat een van de hoogtepunten uit je carrière noemen?
Ik denk het wel. Hoewel ik er op het moment van de opnames helemaal niet bij stilstond dat het zoiets groots ging worden. Voor mij was het maken van die film al een hoogtepunt op zich. Ik was grote fan van Dominique Deruddere en Josse De Pauw. Dat waren helden voor mij. Toen bleek dat we kans maakten op dat beeldje, was het tweede leven van Iedereen beroemd zo mogelijk nog mooier. Ik mocht mee naar de Verenigde Staten om even te proeven van al die glitter en glamour. Dat was een bijzondere tijd. Ik ben geen man die leeft van talloze herinneringen, maar als ik af en toe nog eens de beelden van toen terugzie, durven mijn gedachten afdwalen. De uitreiking van de Oscars heb ik gevolgd in het huis van de ambassadeur van België. Dominique, Josse en Eva Van Der Gucht, die de belangrijkste rol had, zaten in de zaal van het Kodak Theatre. Maar de plaatsen waren te beperkt om de hele entourage te kunnen meenemen. Op die ambassade was heel wat volk uitgenodigd. Op een bepaald moment laat je je dan toch automatisch meeslepen door de sfeer die er hangt en laat je je ophitsen door de stemmingmakerij. Links en rechts hoor je dat je kans maakt om te winnen, waardoor ik helemaal in die winning mood belandde. Ergens terecht, want waarom zou je niet in je kansen geloven? Toen bleek dat een andere film won, heerste er toch enige ontgoocheling. Maar ik heb me nooit het hoofd gek laten maken. Ik droomde helemaal niet van een internationale carrière.
Ondertussen ben je een veertiger geworden. Hoe sta je daarbij stil?
Ik ben iemand die me nooit echt verbonden heeft gevoeld met een bepaalde leeftijd. Ik hoor vaak van anderen dat ze het lastig krijgen als ze de kaap van de veertig of de vijftig overschrijden. Maar dat is mij totaal vreemd. Julie heeft me vanochtend trouwens nog gerustgesteld. Ze vertelde dat ze in mijn gedrag nog steeds geen typische veertiger kan herkennen. Voor mij is dat niet meer dan een getal. Ik voel me alleszins niet gebonden door regels. Zolang er geen fysieke ongemakken zijn, heeft elke periode van het leven zijn charmes.
Je wilde periode ligt definitief achter je. Mag ik zeggen dat de leeuw is getemd?
Dat is maar goed ook. De leeuw in mij móest worden getemd. Want hij was niet goed bezig en zou niet goed terecht zijn gekomen. Het was een godsgeschenk dat hij op zijn meester is gebotst.
Regelt Julie ook nog altijd je agenda?
Dat is iets waar ik zelf een hekel aan heb en Julie haar gang in laat gaan. Ik noem haar soms mijn 'agendawijf'. (lacht) Overal waar ze gaat, heeft ze die bij zich. En elke avond, vlak voor het slapengaan, vraag ik: 'Liefje, wat staat er morgen op het programma?' Waarna ze alle opdrachten netjes opsomt. Dat is schoon hé. (lacht)
En wat vertelt 'het agendawijf' voor binnenkort?
Ik film nog tot aan de zomer het zevende seizoen van Zone Stad. Over enkele dagen heb ik ook een ontmoeting met enkele mensen voor een nieuwe fictiereeks op vtm. Verder is er sprake van een derde Vincke & Verstuyft-verfilming (ditmaal zou Double- face van Jef Geeraerts worden verfilmd, red.), maar ik zou 'begot' niet weten hoever het daarmee staat. Op dat vlak ben ik afhankelijk van de berichtgeving in de wandelgangen. Voorlopig is het plan om die film tegen 2013 in de zalen te krijgen. Op mij kunnen ze in elk geval rekenen.
V
Van voormalig meisjesidool in Wittekerke en gewaardeerd acteur uit topfilms als Iedereen beroemd en De zaak Alzheimer, tot ster in smeuïge schandaalverhalen op de cover van de 'boekskes'. De carrière van Werner De Smedt (40) kende de voorbije twee decennia de nodige hoogte- en dieptepunten. Net toen het definitief fout dreigde te lopen, verscheen zijn huidige vrouw Julie Bafort als reddende engel. Vorige maand kregen ze hun eerste kindje samen.
Steun Vroedvrouwen voor Ecuador www.vvevzw.tk
-
sam
- Super Ere Sterposter
- Berichten: 9484
- Lid geworden op: 12-06-2010 19:42
Re: Belang van LIMBURG
merci voor het artikel!! 